یعنی ایران از قصد برقشون رو قطع می کنه؟ خب می تونن از کشور های دیگه هم برق بخرن

به نام خدا Aurora Flight Sciences Orion هواپیمای بدون سرنشین (UAS) ارتفاع متوسط، مداومت بالا (MALE) (2013) در دنیای هواپیما های بدون سرنشین، معروف به پهپاد ها، چالشی برای تولید پلتفرم ارتفاع متوسط، مداومت بالا (MALE) وجود دارد که با بودجه تدارکات نظامی و هزینه های نگهداری بلند مدت همخوانی داشته باشد. در حال حاضر تعداد کمی از نمونه های پهپاد های با مداومت بالا در حال توسعه هستند؛ Phantom Eye بوئینگ و Global Observer شرکت AeroVironment، که هردوی آن ها از سوخت هیدروژن استفاده می کنند. رقیب جدید این پهپاد ها در کلاس MALE، پهپاد Orion است که توسط Aurora Flight Sciences ماناساس در ویرجینیا معرفی شده است. این هواپیما در حال حاضر در دست توسعه است و تلاش می شود تا به مداومت 120 ساعته با محموله 453 کیلوگرمی تا ارتفاع 6096 برسد. پهپاد های مداومت بالا از لحاظ کاهش هزینه پلتفرم ناشی از عدم نیاز به بازگشت مداوم به پایگاه، فرود، آماده‌سازی و سوخت گیری پیش از ادامه ماموریت، مزایای بالایی دارند. بی سرنشین بودن این سامانه ها از در معرض خطر قرار گرفتن خلبان هنگام عبور از قلمرو دشمن جلوگیری می کند. با اضافه شدن توانایی های خودکار، یک پهپاد MALE مدرن می تواند با تعداد نیروی عملیاتی کمتر و هزینه های پایین‌تر ناشی از کاهش نیاز به فرود چندباره در یک سورتی پرواز، چندین ماموریت را به اتمام برساند. Orion اولین قدم هایش را برای تحقق اهداف پروژه "120/1,000/20,000" ارتش آمریکا که بیش از پیش به دنبال پهپاد های با مداومت بالا است، برداشته است. درخواست های نظامی (و تجاری) برای این چنین سامانه هایی رو به افزایش است. Orion برخلاف پهپاد هجومی پریدیتور، بیشتر در رده پلتفرم های نظارتی (مانند گلوبال هاوک شرکت نورثروپ گرومن) قرار می گیرد. شرکت Aurora Flight Sciences در سال 1989 توسط مهندس، جان اس. لانگفورد سومT تاسیس شد و در حال حاضر در 4 شعبه اصلی خود، حدود 350 کارمند دارد. این شرکت کار خود را با پهپاد های جمع‌آوری داده مربوط به تغییرات آب و هوایی شروع کرد. همچنین در ساخت قطعات پروژه گلوبال هاوک شرکت نورثروپ گرومن و بالگرد های Sikorsky مشارکت داشته است. این شرکت خط تولید پهپاد های Perseus، Theseus، Chiron، MarsFlyer، the GoldenEye، Excaliber، the SunLight Eagle، Odysseus و Orion را در اختیار دارد. Orion همانند هواپیما های مرسوم از بدنه مرکزی، بال های یکپارچه و واحد دم سنتی برخوردار است. بدنه کمی بزرگ‌تر از حد معمول به نظر می رسد تا تجهیزات ماموریتی، سامانه های اویونیک، ذخیره سوخت و ... را در خود جای دهد. کناره ها صاف اند و بخش دماغه از نظر آیرودینامیکی اصلاح شده است (از برخی جهات شبیه گلوبال هاوک). بال های صاف، منعطف و عریض آن که از یک واحد فیبر کربنی ساخته شده، در بالای بدنه نصب شده تا با تولید کافی نیروی بالا برنده، در برخاست به موتور ها کمک کند. در زیر هر بال یک محفظه موتور قرار دارد که به کناره بدنه نزدیک است. بدنه به سمت عقب باریک و تبدیل به یک میله گرد می شود که واحد دم را در خود نگه می دارد. واحد دم از یک سکان عمودی و یک جفت بال های افقی رو به جلو تشکیل شده است. در بین چرخ ها، فقط چرخ جلویی به عقب و داخل بدنه جمع می شود و چرخ های اصلی، که در پوشش آیرودینامیک قرار دارند، ثابت هستند. رانش این پهپاد توسط 2 موتور توربو دیزل آسترو سری AE300 تامین می شود که راه حلی کم مصرف برای هواپیما هایی با این ابعاد و دامنه ماموریتی است و به Orion اجازه می دهد تا از سوخت هواپیمای معمولی استفاده کند (برخلاف سوخت هیدروژنی Phantom Eye و Global Observer). منشاء Orion به درخواست ارتش ایالات متحده در سال 2006 برای یک پلتفرم نظارتی هواپایه با سوخت هیدروژنی برای رفع نیاز "ارتفاع متوسط، مداومت بالا" (HALL) بر می گردد. در سال 2008 شرکت Aurora تلاش کرد تا توجه نیروی هوایی ایالات متحده را به نسخه کلاس متوسط پهپاد Orion که با پیشرانه های بنزینی معمولی کار می کرد، جلب کند. پس جلب نظر آن ها، USAF قراردادی توسعه ای برای تحقیقات بیشتر روی Orion MALE امضا کرد. با توجه به وضعیت فعلی ، انتظار می رود Orion در حوزه خودکار بودن و محموله های ماژولار حرف های زیادی برای گفتن داشته باشد. در بخش نظامی این هواپیما برای نقش نظارت، شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات (همانند گلوبال هاوک) استفاده خواهد شد. به همین دلیل محموله هایش هم شامل دوربین، اپتیک ها، حسگر ها و تجهیزات جمع‌آوری اختصاصی می شود (اوریون پهپادی "Hunter-Killer" نیست). هدف این برنامه ارائه پایداری فوق‌العاده در عین حمل محموله هایی قابل مقایسه با سری پریدیتور جنرال اتمیکس است که در افغانستان و عراق خدمات مفیدی به نیروی هوایی ایالات متحده ارائه دادند. اولین پرواز عمومی Orion بدون محموله های ماموریتی در بیست و چهارم آگوست 2013 انجام شد. این تمرین 3 ساعت و 31 دقیقه به طول انجامید و به ارتفاع 2438 متری (از سطح دریا) دست یافت. در دسامبر 2014، Orion به مداومت 80 ساعته دست پیدا کرد. انجمن ملی هوانوردی این رکورد را تائید کرد تا Orion رکورد 30.4 ساعته پهپاد گلوبال هاوک را که در سال 2001 ثبت شده بود، بشکند. اما با تصمیم نیروی هوایی به عدم خرید آن، Orion به یکی از آشیانه های شرکت منتقل شد. کمبود بودجه، طول بال 40 متری که در اکثر آشیانه های فعلی نیروی هوایی جا نخواهد شد، سرعت، محموله و تسلیحات کمتر نسبت به MQ-9 ریپر و عدم وجود تجهیزات عملیاتی برای یک پهپاد با مداومت چند روزه از دلایل این تصمیم عنوان شد. در ژانویه 2016، اعلام شد که ممکن است Orion در رقابت ISR برای قرار گرفتن در کنار پریدیتور و ریپر شرکت کند. در آپریل 2017، Orion ممکن است در نقش نظارت بر فعالیت های دریایی در خلیج مکزیک و منطقه کارائیب در "برنامه دیوار مرزی ترامپ" شرکت کند. تنها نمونه تکمیل شده این پهپاد توسط نیروی هوایی و خدمات گارد ساحلی ایالات متحده آزمایش خواهد شد. Aurora همچنین به دنبال فروش این پهپاد به اداره امنیت میهن برای محافظت از مرز های دریایی است. این شرکت با Big Safari همکاری می کند تا بلوک 1 این پهپاد را به صورت محدود تولید کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2013 - وضعیت: بازنشته - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Aurora Flight Sciences (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (پیشنهاد شده) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 15.2 متر - طول بال ها: 40 متر - وزن: 2350 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 3450 کیلوگرم (1100 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 2 موتور توربو دیزل آسترو AE300 حداکثر سرعت: 170 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7620 متر - برد: 24000 کیلومتر - تسلیحات: سنسور الکترواپتیک/مادون قرمز چند طیفی، شنود اطلاعاتی، فیلم برداری و تصویربرداری فراطیفی، نظارت هوایی گسترده، رادار آگاهی از دامنه دریایی، رادار نفوذ از شاخ و برگ درختان، رادار روزنه مصنوعی، نشانه گذاری اهداف متحرک پیاده، رله ارتباطی میدان دید و فرای آن - نسخه ها: Orion (سری پایه) منبع

به نام خدا ARP Golden Eagle پهپاد جاسوسی، شناسایی، نظارت (2015) بلاروس با محصولات جدید خود، از جمله Condor و Golden Eagle، وارد حوزه هواپیماهای بدون سرنشین شده است. Golden Eagle در MAKS 2015 رونمایی شد و طبق گزارش ها، وزارت دفاع بلاروس به دنبال تهیه مجموعه ای از این پهپاد های تاکتیکی برای اهداف امنیتی (جاسوسی، نظارت، شناسایی) است. کارخانه تعمیر هواپیما 558 (بخش هواپیمایی بدون سرنشین)، سازنده این پهپاد، به دنبال صادرات آن است. در حال حاضر از 10 سامانه (30 هواپیما) سفارش داده شده، حداقل 2 سامانه تحویل داده شده است. طراحی اصلی آن، بدنه ای تیوبی شکل است که موتور، سامانه اویونیک و حسگر ها را در خود جای داده. دماغه گرد و دم مخروطی از دیگر ویزگی های ظاهری آن است. یک ملخ 2 پره در پشت پهپاد دیده می شود. بال های اصلی، با بالچه های انتهایی، در قسمت شانه بدنه نصب شده اند و رو به عقب هستند. Golden Eagle از منجنیق پرتاب می شود. پهپاد Condor حدود 100 کیلومتر برد و ظرفیت محموله 120 کیلومتری دارد. محموله قابل تغییر است و به مشتری اجازه می دهد تا متناسب با ماموریت مورد نیاز (تمرین، استقرار فعال در منطقه مورد مناقشه) ، آن را تغییر دهد. بلاروس چندین مدل پهپاد دیگر هم دارد که از جمله آن ها می توان به Grif-1، INDELA-I.N.SKY و Berkut اشاره کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - تعداد فروند ساخته شده: 30 - سازنده: کارخانه تعمیر هواپیمای 558 (بخش هوایی بدون سرنشین) (بلاروس) - کشورهای مصرف کننده: بلاروس - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل اپتیک ها و حسگر ها - نسخه ها: Golden Eagle، Golden Eagle-2 منبع

به نام خدا جنرال اتمیکس برنده قرارداد پهپاد MQ-9 فرانسه وزارت دفاع ایالات متحده 79.42 میلیون دلار برای برنامه خریداری MQ-9 بلوک 5 فرانسه، به جنرال اتمیکس اهدا کرد. کارها در Poway کالیفرنیا انجام خواهد شد و انتظار می رود تا بیست و نهم مارس 2024 به پایان برسد. این قرارداد شامل 100 درصد فروش نظامی خارجی (FMS) به فرانسه خواهد بود. پهپاد های MQ-9 ریپر نیروی هوایی فرانسه وزارت دفاع ایالات متحده فروش 16 پهپاد MQ-9 غیر مسلح، تجهیزات همراه، سخت‌افزار کنترل زمینی و پشتیبانی به ارزش 1.5 میلیارد دلار را تائید کرد. اگرچه که در آن زمان ریپر ها قادر به حمل سلاح بودند، فرانسه در ابتدا تصمیم گرفت که نسخه بدون سلاح را خریداری کند. در ژانویه سال 2014 پهپاد های ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) MQ-9 ریپر (بلوک 1) به فرانسه تحویل داده شد و این کشور از آن ها در پایگاه هوایی نیامی برای شناسایی مرزی در ساحل صحرا استفاده کرد. این پهپاد ها مکمل پهپاد های Harfang بودند که پیشتر عملیاتی شده بودند. با استفاده از حسگر های اپتیکی و راداری برای نظارت زنده، برد و مداومت پهپاد های ریپر به نیرو های فرانسوی اجازه می دهد تا در نوار ساحل صحرا به عملیات بپردازند. منبع

به نام خدا Area-I (NASA) PTERA هواپیمای بدون سرنشین زیر مقیاس آزمایش تغییر بال (2015) PTERA توسط متخصصان ناسا به عنوان بستر تحقیقات بدون سرنشین برای شبیه سازی شکل و کاربرد هواپیمای مسافربری بوئینگ 737 استفاده می شود. از این پهپاد برای اعتبارسنجی "بال تطبیقی Spanwise" یا SAW ناسا استفاده می شود. SAW به بال اصلی اجازه می دهد تا بخش بیرونی اش (38 سانتی‌متر خارجی) حدود 75 درجه حرکت کند. هدف این کار بهبود کنترل و پایداری و کاهش نیروی پسای تولیدی در اثر اجزای دیگر هواپیما (صفحات دمی) است. این طراحی زیر مقیاس امکان آزمایش واقع گرایانه تر را فراهم می کند و چیزی بین پرواز های سرنشین دار خطرناک و جمع‌آوری داده تونل باد گران‌قیمت است. این هواپیما توسط Area-I ساخته شده است. پرواز های آزمایشی PTERA از سال 2013 آغاز شد و در سال 2014 به مرکز تحقیقات پروازی در پایگاه نیروی هوایی Edwards در کالیفرنیا تحویل داده شد. اولین پرواز رسمی آن در بیست و دوم اکتبر 2015 انجام و تمام اهداف اولیه ماموریت، از جمله رسیدن به حداکثر سرعت 268 کیلومتر بر ساعت، محقق شد. در ظاهر، این پهپاد با بدنه تیوبی شکل، مخروط دماغه کوتاه و واحد دم تکی بسیار شبیه هواپیمای مسافربری بوئینگ است. چرخ های فرود سه‌گانه ثابت قابلیت حرکت روی زمین را فراهم می کنند. بال های اصلی، بدون تمایل به عقب، در قسمت میانی بدنه قرار گرفته اند. بال های افقی دم در سطح پایین و در 2 طرف باله عمودی قرار دارند. انواع حسگر ها و سامانه های جمع‌آوری اطلاعات روی هواپیما نصب شده اند که با برجستگی های روی بدنه مشخص است. بدنه ماژولار طراحی شده تا تغییرات در بارگیری به راحتی انجام شود. توان این پهپاد توسط 2 موتور JetCat P200 با تراست 67.7 نیوتن متر که در زیر بال ها نصب شده اند، تامین می شود (همانند هواپیمای مسافربری بوئینگ 737). در سپتامبر سال 2018، پهپاد PTERA سقوط کرد و در هنگام چرخش پس از فرود نابود شد. این سقوط در آسمان صاف مرکز تحقیقات پروازی Armstrong اتفاق افتاد. تحقیقات در مورد علت سقوط ادامه دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Area-I، NASA (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش:  X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 4.47 متر - قوای محرکه: 2 موتور JetCat P200 با رانش 50 پوندی حداکثر سرعت: 270 کیلومتر بر ساعت - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: PTERA (سری پایه) منبع

به نام خدا Arcturus T-20 هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2009) Arcturus T-20 ابتدا با سرمایه گذاری خصوصی شرکت Arcturus-UAV LLC در کالیفرنیا توسعه داده شد و پیشبرد بیشتر آن با آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی ایالات متحده بود. همان طور که از نام آن پیداست، Arcturus-UAV LLC شرکتی در زمینه تولید پهپادی های نظامی و تجاری بود. این شرکت 3 مدل T-15، T-16 و بزرگ‌ترین آن ها، T-20 را تولید کرد. T-20 پهپاد برد متوسط شناسایی قابل استفاده مجدد است که محموله ای از حسگر ها، دوربین ها و دیگر تجهیزات مراقب، ردیابی و نظارت را با خود حمل می کند. اولین پرواز T-20 در سال 2008 انجام شد و ارتش ایالات متحده ارزیابی های خود از این پهپاد را در سال 2009 شروع کرد. تا تاکنون بیش از 200 فروند از آن ساخته شده است. طراحی T-20 به شیوه هواپیما های معمولی است و بیشتر بدنه آن از کامپوزیت ساخته شده است. کناره های پهن بدنه با موتور نصب شده در دماغه و بخش دم T شکل از ویژگی های شاخص طراحی این پهپاد است. سامانه های اویونیک در انتهای بدنه قرار گرفته اند و سوخت در داخل بال ها ذخیره می شود. بخش دم از یک سکان یک تکه ی عمودی بزرگ، با یک صفحه ی افقی در بالای آن تشکیل می شود. بال های اصلی در شانه ی بدنه نصب شده اند که قابلیت بالا برندگی زیاد (به خصوص هنگام برخاست) و ارتفاع بالایی (با 4 نقطه سخت زیر بال ها برای رهاسازی پاد های پرتابی با چتر) را به این پهپاد می دهد. طراحی بال ها مستقیم است و انتهای آن ها به شکل بریده شده است. محفظه داخلی توان حمل تجهیزاتی تا 30 کیلوگرم را دارد. سامانه پالت ماژولار به نیرو های روی زمین اجازه می دهد تا در عرض چند دقیقه محموله را جایگزین کنند و در کمترین زمان ممکن T-20 را دوباره به پرواز درآورند. مجموعه دوربین های نصب شده روی پهپاد امکان ارسال تصاویر به لحظه به ایستگاه زمینی مناسب را فراهم می کند و زاویه دیدی 360 درجه و بدون مزاحمت دارد. از دیگر ویژگی های T-20 می توان به سامانه های الکترواپتیکی، مادون قرمز، هدف یابی لیزری، و خلبان خودکار مبتنی بر GPS که می تواند در مسیر های از پیش تعیین شده پرواز کند، اشاره کرد. طول بال های آن 5.2 مترو طول آن 2.8 متر است؛ توسط یک موتور 4 زمانه بنزینی 10 اسب بخاری با پاشش سوخت نصب شده در دماغه نیرودهی می شود که ملخ 2 پره را می چرخاند. حداکثر سرعت آن 167 کیلومتر در ساعت و سرعت پروازی آن 101 کیلومتر بر ساعت است. مداومت پروازی T-20 حدود 16 ساعت (با محموله 16 کیلوگرمی، تا برد 800 کیلومتری و ارتفاع 4570 متری) است. وزن خالی آن 36 کیلوگرم و حداکثر وزن برخاستش 75 کیلوگرم گزارش شده است. از آنجایی که T-20 چرخ ندارد، از طریق منجنیق پنوماتیک متحرک به پرواز در می آید. این سامانه پرتاب شرکت Arcturus با نام "سامانه پرتاب قابل حمل" (PLS) شناخته می شود و می تواند پهپاد ها را از زمین یا شناور های دریایی پرتاب کند (تقریبا هرجایی با یک سطح صاف می تواند برای فرود آن استفاده شود). T-20 می تواند توسط یکی از 2 روش آرایش توری آماده یا روی شکم فرود آید. این ویژگی این امکان را به T-20 می دهد تا تقریبا در هر جایی که فضای کافی باشد پرتاب و بازیابی شود و برخلاف برادر های گران‌قیمت تر خود، نیازی به باند فرود آماده ندارد. در سال 2021 شرکت Arcturus به قیمت 405 میلیون دلار به شرکت AeroVironment فروخته شد و نام این پهپاد به AeroVironment T-20 تغییر یافت. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - تعداد فروند ساخته شده: 200 - سازنده: Arcturus، آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.9 متر - طول بال ها: 5.3 متر - ارتفاع: 1 متر - وزن: 50 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 85 کیلوگرم (35 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور 4 زمانه Aviation Gasoline AvGas 110LL ده اسب بخاری که یک ملخ 2 پره را در دماغه می گرداند حداکثر سرعت: 140 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7620 متر - برد: 800 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماژولار تا 30 کیلوگرم. 4 نقطه سخت زیر بال ها برای پاد های پرتابی ماموریتی - نسخه ها: T-20 (سری پایه)، T-20 Block I (مجهز به کاربراتور)، T-20 Block II (مجهز به سامانه پاشش سوخت)، T-20A (مجهز به پاد های زیر بال)، T-20R (نسخه تحقیقاتی) منبع

این برد ممکنه تا محدودیت لینک ارتباطی، یا رفت و برگشت باشه. معلوم هم نیست با محموله یا بدون اونه. در هر حال باید دید هدف ساختش چی بوده

به نام خدا ARCA AirStrato هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2021) AirStrato پاسخ رومانی به نیاز صنایع پهپادی برای یک پهپاد تجاری، کم هزینه، ارتفاع متوسط و بالا و با مداومت پروازی بالا است. قدرت این پهپاد از طریق الکتریسیته و صفحات خورشیدی است که به بدنه آیرودینامیکی صاف متصل است. تست های پروازی در سال 2014 در مرکز آزمایش‌های دانشگاه ایالت نیومکزیکو آغاز شد و طبق برنامه ریزی تولید آزمایشی آن در 2015 در ایالات متحده آغاز شد. AirStrato شامل 2 نسخه می شود که ارتفاع های میانه و بالا را پوشش می دهند. نسخه سطح متوسط، که با نام Pioneer شناخته می شود، ارتفاع پروازی حدود 8000 متری، با محموله 45 کیلوگرمی و بال های 12 متری دارد. مداومت پروازی آن 20 ساعت خواهد بود. Explorer، نسخه سطح بالا، به ارتفاع 18200 متری خواهد رسید و با حداکثر وزن برخاست سنگین تر، ماموریت های گسترده تری خواهد داشت. طول بال های این نسخه، 16 متر است. رویکرد پایه طراحی این پهپاد شامل بال های اصلی مستقیم است که در قسمت میانه هواپیما نصب شده اند. قسمت دماغه، برجسته است و سامانه های اویونیک را در خود جای داده است. پیشران آن توسط 6 موتور الکتریکی کوچک (موتورهای الکتریکی Robbe 8085/10 که هرکدام 44 پوند رانش تولید می کنند) که در انتهای عقبی بال های اصلی قرار دارند، تامین می شود. مجموعه ای از سلول های خورشیدی روی بال های اصلی قرار دارند و باتری های موجود در آن را تغذیه می کنند. باله دمی از یک آرایش دوقلوی رو به بیرون با انتها های بزرگ شکسته رو به پایین تشکیل شده است. ارتباطات با کمک ماهواره یا GSM صورت می گیرند. AirStrato، به عنوان جایگزینی مقرون به صرفه سامانه های پیچیده موجود در بازار (یا در حال توسعه)، از پرتاب با منجنیق پنوماتیک (از طریق پایه های شتاب دهنده منجنیقی مخصوص) و بازیابی با چتر نجات پشتیبانی می کند. این پهپاد همچنین از چرخ های سه‌گانه برای فرود های معمولی استفاده خواهد کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2021 - تعداد فروند ساخته شده: 6 - سازنده: ARCA Space Corporation (رومانی، ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ندارد - نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 7 متر - طول بال ها: 16 متر - وزن: 185 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 250 کیلوگرم (65 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 6 موتور الکتریکی Robbe 8085/10 که هرکدام 44 پوند رانش تولید می کنند - حداکثر سرعت: 170 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18290 متر - برد: 840 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 180 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد. طراحی این پهپاد برای مصارف تجاری است - نسخه ها: AirStrato (سری پایه)، Explorer (16 متر طول بال ها، مداومت 20 ساعته با محموله 45 کیلوگرمی، 18288 متر ارتفاع پروازی)، Pioneer (12 متر طول با ها، مداومت 12 ساعته با محموله 45 کیلوگرمی، 7925 متر ارتفاع پروازی) منبع

به نام خدا استقرار میگ-31 K روسی مجهز به موشک های هایپرسونیک Kinzhal در پایگاه سوریه جنگنده MiG-31K با موشک های هایپرسونیک Kinzhal جنگنده های MiG-31K روسیه، مجهز به موشک های هایپرسونیک Kinzhal، به عنوان بخشی از تمرین مشترک بین نیروی هوافضا و نیروی دریایی این کشور، با برخاست از پایگاهی در سوریه، پرواز های خود بر فراز مدیترانه را آغاز کردند. در بیانیه وزارت دفاع روسیه آمده است: "در چارچوب رزمایش در پایگاه هوایی Khmeimim روسیه در جمهوری عربی سوریه ، یک جفت هواپیمای میگ -31 کی از پایگاه هوایی روسیه پرواز کردند که توانایی استفاده از جدیدترین موشک های مافوق صوت مجموعه Dagger را دارند." عکس ها و فیلم های رسمی منتشر شده توسط وزارت دفاع روسیه از این رزمایش ها نشان می دهد که MiG-31K با یک موشک بزرگ که به بدنه آن بسته شده در حال پرواز است. این تصویر با عکس های قبلی موشک مافوق صوت Kinzhal منتشر شده توسط وزارت دفاع روسیه، مطابقت دارد. MiG-31K برای پرتاب موشک هایپرسونیک Kinzhal تغییر یافته است. گفته می شود حرف "K" مخفف نام Kinzhal است. MiG-31 سریعترین جت جنگنده در جهان است که حداکثر سرعت آن 2.8 ماخ است و می تواند در ارتفاع 18000 متری پرواز کند. این هواپیما می تواند موشک Kinzhal، با برد 2000 کیلومتر را شلیک کند و سرعت 6 تا 7 ماخ آن بدون هیچ ترسی از مورد اصابت قرار گرفتن توسط پدافند هوایی دشمن، مثل پاتریوت های آمریکایی، حدف خود را نابود می کند. بمب افکن های برد بلند Tu-22M3 مستقر شده در سوریه دریای مدیترانه در حال حاضر محل گروه ناوگان هجومی دریایی به رهبری ناو هواپیمابر ملکه الیزابت انگلیس است که چند روز پیش هواپیماهای F-35 با پرواز از عرشه آن، به سمت مقر های داعش در سوریه پرواز کردند. در رزمایش روسیه ، پنج کشتی از جمله گل سرسبد ناوگان دریای سیاه روسیه ، رزم ناو موشکی Moskva ، به همراه دو زیردریایی مجهز به موشک های کروز مافوق صوت Kalibr حضور دارند. در جریان ورود روسیه به درگیری های سوریه علیه داعش در سال 2016 ، موشک های Kalibr با تاثیر تخریبی بالا استفاده شدند. علاوه بر MiG-29K ، هواپیماهای ضد زیردریایی Tu-142 و Il-38 و بمب افکن های دور برد Tu-22M3 نیز در این تمرین شرکت می کنند. این ناوها و زیردریایی ها برای اطمینان از امنیت دو پایگاه روسی در سوریه، یعنی Khmeimim و Tartus، مأموریت های آموزش رزمی را انجام می دهند. این پایگاه ها بارها مورد حمله نیروهای ضد رژیم سوریه قرار گرفته اند. منبع

به نام خدا فیلیپین 12 جنگنده F-16 را به ارزش 2.6 میلیارد دلار خریداری خواهد کرد لاکهید مارتین F-16 در میان نگرانی های حقوق بشری، وزارت امور خارجه ایالات متحده از فروش احتمالی 12 فروند جت جنگنده اف-16، 24 موشک سایدواندر AIM-9X و 12 موشک هارپون AGM-841-1 مجموعا به ارزش 2.6 میلیارد دلار به دولت فیلیپین خبر داد. آژانس همکاری امنیتی دفاعی (DSCA) در روز پنجشنبه اعلام کرد: "12 هواپیمای جنگنده F-16 به ارزش 2.43 میلیارد دلار، 24 موشک تاکتیکی سایدواندر AIM-9X به ارزش 43.4 میلیون دلار و 12 موشک هارپون AGM-841-1 به ارزش 120 میلیون دلار." همچنین، F-16 ها مجهز به 3 کیت دمی مهمات حمله مستقیم مشترک لیزری (LJDAM) KMU-572 و 6 بمب 266 کیلوگرمی Mk-82 خواهند بود. هر قرارداد شامل تجهیزات، تمرین ها و قطعات یدکی است. لاکهید مارتین پیمانکار اصلی F-16 ها خواهد بود، Raytheon برای موشک های سایدواندر و بوئینگ برای موشک هارپون. در بیانیه DSCA اشاره شده که "این فروش پیشنهادی، فیلیپین را قادر به استقرار هواپیما های جنگنده با مهمات هدایت دقیق در پشتیبانی از عملیات ضد تروریسم در جنوب فیلیپین خواهد کرد." فیلیپینی های معترض به قتل های ناعادلانه این قرارداد هنوز باید توسط کنگره ایالات متحده تائید شود در حالی که برخی اعضا با آن مخالفند. گروهی متشکل از 10 عضو مجلس هفته گذشته با استناد به سابقه حقوق بشری دولت رئیس جمهور رودریگو دوترته ، لایحه توقف فروش سلاح نظامی به فیلیپین را مورد حمایت مالی قرار دادند. سوزان وایلد، نماینده دموکرات، در بیانیه ای اعلام کرد: "خشونت علیه مخالفان باید متوقف شود و عاملیان آن باید پاسخگو باشند." این لایحه تحت عنوان قانون حقوق بشر فیلیپین، پشتیبانی از ارتش و پلیس فیلیپین را تا بررسی ادعاهای نقض حقوق بشر قطع می کند. منبع

به نام خدا Antonov Horlytsya هواپیمای بدون سرنشین رزمی تاکتیکی (UCAV) (2019) Horlytsya (خورلیستا) یک UCAV (هواپیمای بدون سرنشین رزمی تاکتیکی) اکراینی برای همه شرایط آب و هوایی در حال توسعه است که قرار است در نقش حمله مستقیم، شناسایی و رهگیری توپخانه به خدمت ارتش اوکراین در آید. آزمایش های Horlytsya با تائید پیشرفت پروژه توسط آنتونوف در نوامبر 2017 شروع شد. آنتونوف یکی از بازیگران قدیمی صنعت هوایی است و یکی از مهمترین سازندگان هواپیما برای اتحاد جماهیر شوروی در دوره جنگ سرد (1941 تا 1941) بود. این هواپیما دارای طراحی بدنه استوانه ای شکل است و بال های اصلی مستقیم در بالا نصب شده اند. میله های 2 تایی در انتها توسط 2 باله خمیده به بالای عمودی به هم متصل می شوند. موتور به همراه منبع سوخت و سامانه های اویونیک در قسمت عقب بدنه قرار دارد. این پهپاد از چرخ های سه‌گانه ثابت برای حرکت روی زمین استفاده می کند. حسگر ها شامل حسگر های الکترواپتیکال/مادون قرمز به همراه ردیابی و هدف گیری خودکار است. تسلیحات توسط نقاط سخت زیر بال ها (یکی زیر هر بال) حمل می شود. به گفته آنتونوف، مداومت پروازی Horlytsya حدود 7 ساعت است و تا ارتفاع 5000 متری و برد 1000 کیلومتری پرواز می کند. توسعه این پهپاد برای ارتش اوکراین که در مرز های شرقی اش با روسیه درگیر است، بسیار اهمیت دارد. Horlytsya به عنوان چشمی در آسمان، نیاز به تامین کنندگان خارجی را کم می کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Antonov (اکراین) - کشورهای مصرف کننده: اوکراین (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8 متر - طول بال ها: 14 متر - ارتفاع: 2 متر - وزن: 500 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1000 کیلوگرم (500 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های چند پره را در انتهای بدنه می چرخاند. آرایش pusher - حداکثر سرعت: 215 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 1000 کیلومتر - تسلیحات: 2 موشک هدایت دقیق - نسخه ها: Horlytsya (سری پایه) منبع

به نام خدا Aisheng BZK-600 هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2009) BZK-006 عضوی از خانواده پهپاد های چینی Aisheng است که به نظر از سری ASN-205/207 (WZ-6) تکامل یافته است. این پهپاد در سال 2009 به خدمت گرفته شد و در تمرینات منظم (مثل تمرینات نیروی زمینی چین) دیده شده است. BZK-600 بخشی از تلاش گسترده چین برای به خدمت گرفتن انواع پهپاد ها در نقش های مختلف میدان نبرد است. بسیاری از این طرح ها از شرکت های چینی نشات می گیرند. طراحی این پهپاد با بدنه عریض و تیوبی شکلش که جایگاه سامانه های اویونیک، تجهیزات دوربین، حسگر ها و موتور است، مشخص است. موتور در عقب هواپیما قرار دارد و یک ملخ چند پره را با آرایش pusher می چرخاند. این موضوع باعث می شود تا بخش دماغه برای تجهیزات اپتیکی خالی باشد. روی سازه پشتیبان در بالای قسمت جلویی بدنه، یک گنبد قرار دارد. بال های اصلی روی شانه و در امتداد پهلوی بدنه نصب شده اند و از انتهای هرکدام از آن ها یک میله نازک به سمت عقب منشعب می شود. هرکدام از این میله ها یک سکان عمودی دارند که این سکان ها توسط یک صفحه افقی (بالابرنده) به هم متصل می شوند. BZK-006 هیچ سامانه چرخی ندارد؛ بلکه توسط یک منجنیق همراه با بوستر (معمولا از قسمت مسطح عقب یک کامیون نظامی چینی) به پرواز در می آید. سپس برروی 2 پایه متصل به شکم بدنه فرود می آید. BZK-006 از نظر ابعاد، با 4.3 متر طول و 1.5 متر عرض، بزرگتر از WZ-6 progenitor است. این پهپاد به طور خاص برای ایفای نقش پلتفرم هجومی در میدان نبرد و درگیری با اهداف زمینی طراحی شده و به همین منظور زیر هر بال 2 نقطه سخت تعبیه شده است. از این نقاط برای مقابله با اهداف زمینی دوربرد توسط موشک های هوا به سطح استفاده می شود. BZK-006 مداومت پروازی 12 ساعته دارد که قابلیت گشت زنی خوبی به آن می دهد. به طور دقیق مشخص نیست که چند فروند از پهپاد BZK-006 در حال خدمت هستند. یکی از گونه های شناخته شده آن، BZK-600A است اما تفاوت بین این 2 مدل نامشخص است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - تعداد فروند ساخته شده: 75 - کشورهای مصرف کننده: چین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.3 متر - طول بال ها: 7.5 متر - ارتفاع: 1.5 متر - قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های چند پره را در انتهای بدنه می چرخاند. آرایش pusher - تسلیحات: 4 موشک هوا به زمین (2 موشک در زیر هر بال) - نسخه ها: BZK-006 (سری پایه)، BZK-600A (نسخه نامشخص) منبع

به نام خدا Aisheng ASN-209 (Silver Eagle) هواپیمای بدون سرنشین با ارتفاع و پایداری متوسط (MAME) (2012) صنایع نظامی چین همچنان در حال پیشرفت است و مجموعه پهپاد های فعال و در حال توسعه آن در حال افزایش است. هواپیمای بدون سرنشین تاکتیکی با ارتفاع و پایداری متوسط Aisheng ASN-209 در خدمت ارتش آزادی بخش چین و ارتش مصر نمایانگر این موضوع است. این مدل در نقش جمع‌آوری اطلاعات ایفای نقش می کند و از یک طراحی و چیدمان عمدتا متعارف استفاده می کند. توسعه این مدل در سال 2011 تحت برند گروه تکنولوژی ASN و همکاری مشترک با دولت مصر آغاز شد. ارتش چین ASN-209 را تحت نام Silver Eagle (عقاب نقره ای) به خدمت گرفته است. بدنه اصلی ASN-209، سامانه اویونیک، محموله ماموریتی، مولد و ذخیره سوخت را در خود جای داده است. موتور در قسمت عقبی قرار دارد و 1 ملخ 2 پره را در آرایش pusher می چرخاند. ضمائم بال اصلی به صورت صفحات مستقیمی هستند که در بالای محفظه موتور نصب شده اند؛ از عقب هر بال یک دنباله نازک امتداد پیدا می کند و یک باله دمی عمودی به آن متصل می شود. یک صفحه افقی بین 2 باله قرار دارد که نقش پایدارساز را ایفا می کند. این هواپیما از پشت یک کامیون ترابری 6x6 اصلاح شده و توسط منجنیق پرتاب می شود. دستیار راکتی در به پرواز درآوردن این پهپاد نقش دارند. گفته می شود برای بازیابی این پهپاد از یک چیدمان تور مانند استفاده می شود. از این پهپاد در ماموریت های تا سطح ارتفاع متوسط مثل تعیین هدف، جاسوسی الکترونیکی، رهگیری هدف، جنگ الکترونیک، یا در نقش رله ارتباطی برای همراهی نیروهای زمینی و هوایی استفاده می شود. تا جایی که مشخص است، ASN-209 یک پهپاد شکارچی قاتل نیست. حداکثر وزن برخاست آن 317 کیلوگرم است و حداکثر سرعت آن به 185 کیلومتر بر ساعت می رسد، سرعت کروز آن 145 کیلومتر بر ساعت و بردش 1609 متر است. پنجره پروازی 10 ساعته و ارتفاع عملیاتی 4450 متری از دیگر ویژگی های ASN-209 است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - تعداد فروند ساخته شده: 50 - کشورهای مصرف کننده: چین، مصر - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.3 متر - طول بال ها: 7.5 متر - ارتفاع: 1.5 متر - وزن: 150 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 320 کیلوگرم (170 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور معمولی که ملخ های 2 پره را می چرخاند. آرایش pusher - حداکثر سرعت: 180 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 200 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی فعلی شامل جمع‌آوری اطلاعات، رهگیری هدف، تعیین هدف، رله ارتباطی - نسخه ها: ASN-209 (سری پایه)، Silver Eagle (نام استفاده شده در ارتش چین) منبع

Tiltrotor: کج‌پروانه. نوعی هواپیمای عمودپرواز که با یک یا چند چرخانه که تا حدود 90 درجه دَوران می‌کنند، از زمین برمی‌خیزد (از واژه‌های مصوب فرهنگستان)

به نام خدا Airbus-Dassault-Leonardo EuroMALE سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UAS) (2027) EuroMALE جدید ترین ابتکار مشترک اروپایی برای ارائه انواع خدمات مسلحانه توسط یک سامانه هواپیمای بدون سرنشین است که طراحی، توسعه و ساخت آن داخلی است. این پروژه توسط بازیگران بزرگ عرصه دفاعی، ایرباس و داسو از فرانسه و لئوناردو از ایتالیا (با مشارکت آلمان و اسپانیا) پشتیبانی می شود. تا این زمان، قدرت دفاعی سرزمین اصلی اروپا برپایه پهپاد هایی با منشا خارجی (عموما ایالات متحده و اسرائیل و به ترتیب پهپاد های پریدیتور و هرون) استوار است. در بیست و ششم آپریل سال 2018، ماکت EuroMALE در ابعاد واقعی برای بازدیدکنندگان نمایشگاه ILA برلین به نمایش گذاشته شد. نمونه نمایش داده شده (که طراحی نهایی نبود) مانند بسیاری از پهپاد ها دراری قسمت قدامی برجسته بود که سامانه های اویونیک در آن قرار داشت. بدنه اصلی بلند و باریک با کناره های تقریبا صاف است. واحد عقب با یک باله عمودی و صفحات افقی بالای آن (به شکل T یا آرایش دم Multhopp) خاتمه می یابد. بال های اصلی باریک اند و در حدود میانه و پایین اطراف بدنه قرار دارند. موتور توربوپراب بین بال های اصلی و دم در خارج از بدنه نصب شده اند که ملخ های با آرایش pusher را می گردانند. به احتمال زیاد این طراحی برای مطابقت با قوانین هوایی غیر نظامی اروپا انتخاب شده است. هر موتور 1 ملخ 6 پره را می چرخاند. چرخ های 3 گانه (یک چرخ جلویی و دو چرخ اصلی) کاملا به داخل بدنه جمع می شوند. به جز ظاهر کلی، چیز زیادی از مشخصات فنی EuroMALE منتشر نشده است. به دلیل استفاده احتمالی از سامانه های ملخی معمول، زمان پرواز بالا و حداکثر سرعت متوسطی برای آن پیش بینی می شود. این پهپاد احتمالا از عملیات های پروازی مشابه پهپاد جاسوسی، نظارت، شناسایی پریدیتور شرکت جنرال اتمیکس (بدون قابلیت حمله زمینی) پشتیبانی خواهد کرد. در سپتامبر 2019، شرکت فرانسوی Safran مسئول تامین موتور های پهپاد EuroMALE جدید شد. این کنسرسیوم شامل شرکت های ZF Luftfahrttechnik و MT-Propeller می شود. در نوامبر 2019، ایرباس پیش بینی کرد که تحویل EuroMALE به خریداران در سال 2027 آغاز شود. در ژوئن 2020، مقامات آلمانی از طرح خود برای تسلیح نسخه آینده EuroMALE به موشک های هوا به سطح Brimstone و بمب های پرتابی هدایت دقیق Paveway خبر دادند. مشخصات (پیش بینی) - سال ورود به خدمت: 2027 - تعداد فروند ساخته شده: 1 - کشورهای مصرف کننده: فرانسه (احتمالی)، آلمان (احتمالی)، ایتالیا (احتمالی)، اسپانیا (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 26 متر - ارتفاع: 6 متر - وزن: 8700 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 11000 کیلوگرم (2300 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 2 موتور توربوپراپ که ملخ های 6 پره را می چرخاند. آرایش pusher - حداکثر سرعت: 500 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 13700 متر - برد: 750 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی شامل انواع دوربین و حسگر ها برای ایفای نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی. احتمال پشتیبانی نسخه آینده از موشک های هوا به سطح و بمب های پرتابی هدایت دقیق/هدایت لیزری در 4 نقطه سخت زیر بال ها - نسخه ها: EuroMALE (سری پایه) منبع

به نام خدا استقرار سامانه ی جمینگ ضد پهپادی کره جنوبی برای عملیات های آزمایشی به گفته آژانس تدارکات سازمانی، ارتش کره در روز سه شنبه، سامانه تشخیص و جمینگ پهپادی را به صورت آزمایشی عملیاتی کرد تا بتواند بهتر به تهدیدات در حال افزایش پهپاد های کوچک پاسخ دهد. طبق اعلام اداره برنامه تملکات دفاعی، در 6 ماه آینده ارتش، نیروی دریایی و نیروی هوایی این سامانه راداری که قادر به تشخیص پهپاد هایی به کوچکی یک توپ بیسبال در فاصله 8 کیلومتری و از کار انداختنشان با جمینگ در صورت شناخته شدن به عنوان غیرمجاز است را عملیاتی خواهند کرد. این سامانه، با هدف جلوگیری از نزدیک شدن پهپاد ها به مراکز نظامی، با فناوری بومی در برابر استفاده روزافزون از پهپاد های نظامی ساخته شده است. کیم ایل-دونگ، یکی از مقامات ارشد آژانس، در این باره گفت: "انتظار می رود با آماده‌سازی در برابر تهدیدهای جدید ناشی از پهپاد ها، توانایی های دفاع هوایی ما برای محافظت از زیرساخت های اصلی نظامی بیشتر ارتقا یابد." این سامانه توسط یک شرکت بومی و با قراردادی 4.3 میلیون دلاری در سال گذشته توسعه داده شد و در حال طی یک دوره ساخت و بازرسی 6 ماهه است. منبع

به نام خدا Airbus Helicopters VSR700 بالگرد دریایی شناسایی بی سرنشین (2022) سامانه های برخاست و فرود عمودی بی سرنشین نیروی دریایی، زیرگروهی در حال رشد از بی سرنشین ها هستند. کشتی های جنگی امروزی تقریبا همیشه به نوعی از عناصر هواپایه برای شناسایی منطقه فرا افق نیاز دارند که معمولا از بالون های قابل بازیابی و هواپیما های دریایی استفاده می کنند (نه به طور موثر). شناور های مدرن نیاز به راه حلی مدرن دارند، به همین دلیل چندین شرکت توسعه دهنده پهپاد، در حال ساخت پهپاد های شبه بالگرد دریایی برای نیاز های فعلی (پلتفرم شناسایی، سامانه های هوایی تدارکاتی) هستند. ایرباس از پلتفرم Guimbal Cabri G2 فرانسوی بهره گرفته. این بالگرد سبک 2 نفره با یک موتور، در سال 2008 رونمایی شد. VSR700 نسخه بی سرنشین و بازنگری شده آن است که تمام خصوصیات عالی یک بالگرد G2 سبک و ساده را حفظ کرده است. VSR700 برای تامین نیاز نیروی دریایی فرانسه به یک سامانه هواپیمای بدون سرنشین قابل حمل و قابل بازیابی توسط کشتی ساخته شد. این پهپاد، به عنوان یک روتورکرفت کوچک، به طور طبیعی جای کمی را روی عرشه کشتی ها (چه پلتفرم های بزرگ دوزیست کلاس میسترال یا ناوچه های سنتی نیروی دریایی فرانسه که در حال حاضر در خدمت هستند) اشغال می کند. در ظاهر، شکل و عملکرد این بالگرد با نسخه سرنشین دار یکسان است. با این حال، بخش کابین خلبان پوشانده شده و اکنون سامانه های عملیاتی مرتبط، در آن قرار می گیرند. مجموعه اپتیک در بخش چانه ای قرار گرفته و باقی حسگر ها در قسمت شکم بدنه جای دارند. همچنین، درون بدنه یک موتور قرار دارد که ملخ اصلی 3 پره را در بالای خود می گرداند. یک محور، داخل میله نازک دمی، ملخ Fenestron بخش عقب را به چرخش در می آورد. تثبیت کننده های افقی به انتهای میله دمی چسبیده است. بخش پایینی آن از یک پایه دوقلو 4 نقطه ای تشکیل شده که ساخت و نگه داری آن را آسان می کند. در ژانویه 2018، اعلام شد که نمونه اولیه VSR700 در همین سال اولین پرواز خود را انجام خواهد داد. در نوامبر 2019، VSR700 اولین پرواز خود را با موفقیت به اتمام رساند. در جولای 2020، ایرباس اولین پرواز بدون اتصال به سیم VSR700 را انجام داد. در آپریل 2021، پس اتمام موفقیت آمیز فاز پرواز با سرعت کم، VSR700 برای انجام آزمایش های دریایی در سال 2022 آماده می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2022 - تعداد فروند ساخته شده: 1 - کشورهای مصرف کننده: فرانسه (احتمالا) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)،توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6.3 متر - طول بال ها: 7.2 متر - ارتفاع: 2.75 متر - وزن: 400 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 700 کیلوگرم (300 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتورپیستونی CD-155 سوخت جت/بنزینی با توان 155 اسب بخار که ملخ 3 پره اصلی و روتور Fenestron دمی را می چرخاند. - حداکثر سرعت: 185 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4000 متر - برد: 700 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 366 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد. بسته ماموریتی شامل دوربین الکترو-اپتیک، رادار جستجوی سطحی، انواع حسگر ها - نسخه ها: VSR700 (سری پایه) منبع

به نام خدا سرنگونی پهپاد ها توسط لیزر هوایی در آزمایش اسرائیل سازمان تحقیقات وزارت دفاع اسرائیل، Mafat، Elbit Systems و نیروی هوایی مجموعه ای از آزمایش‌ها را به اتمام رساندند که در طی آن، پهپاد هایی در برد و ارتفاع های مختلف توسط یک سامانه لیزری نصب شده روی هواپیما مورد هدف قرار گرفتند. وزارت دفاع اسرائیل اعلام کرد: "توانایی نابودی اهداف هوایی از آسمان، قابلیتی خلاقانه است که پتانسیل ایجاد تغییری استراتژیک در دفاع هوایی اسرائیل را دارد." وزارت دفاع اسرائیل در اکانت توئیتر خود این موضوع را اعلام کرد و تصاویری را از یک هواپیمای حامل ماژول لیزری منتشر کرد. در یکی از عکس ها، لیزر بدنه یک پهپاد را سوراخ کرده و منجر به سقوط آن شده است. تاکنون راه حل های ضد پهپاد بر نابودی آن ها از زمین توسط موشک، اسلحه و سلاح های هجومی الکترونیکی متمرکز بوده اند. این آزمایش احتمالا اولین مورد استفاده از لیزر در آسمان برای سرنگونی پهپاد باشد. منبع

به نام خدا Airbus DS Tanan 300 سامانه بدون سرنشین برخاست و فرود عمودی (VTOL) (2019) Tanan 300 ساخته شرکت دفاعی و فضایی ایرباس (حاصل ادغام Cassidian, Astrium و بخش نظامی ایرباس) است. این پهپاد که در طراحی ظاهری شبیه Skeldar شرکت ساب است، برای به کار گیری از شناور های سطحی در نقش نظارت دریایی ساخته شده است. جستجو و نجات دریایی، شناسایی کلی، دست یابی به هدف، جمع‌آوری اطلاعات کلی و پشتیبانی از عملیات های بشردوستانه،از دیگر اهداف ایرباس برای توسعه این پهپاد هستند. ایرباس برای Tanan 300 انواعی از حسگر ها از تصویربرداری شبانه و هوش الکترونیکی تا رادار دریایی و تجهیزات الکترواپتیکال/مادون قرمز HD را به درخواست خریدار ارائه می دهد. Tanan 300 دارای طول بال 5 متر، طول 4.3 متر و ارتفاع تا روتور اصلی 1.2 متر است. پیکربندی آن، همانند بالگرد های سرنشین دار معمولی، دارای یک روتور اصلی چند پره در بالای بدنه است که سامانه اویونیک، سوخت و موتور را در خود جای داده است. یک محور که در میله دمی پنهان است، روتور دمی چند پره در سمت راست را می چرخاند. بخش پایین بدنه از نوع تیغه ای است که عملیات در میدان نبرد را آسان تر و هزینه تولید هر واحد را کمتر می کند. بخش اپتیک به صورت برجسته در قسمت شکمی قرار دارد که دید خوبی نسبت به اطراف و افق دارد. برد عملیاتی Tanan 300 تا 180 کیلومتر است و می تواند محموله ای به وزن 50 کیلوگرم را در بازه ای 8 ساعته حمل کند (حداکثر وزن برخاست 300 کیلوگرم). حداکثر سرعت آن به 150 کیلومتر می رسد و حداکثر ارتفاع پروازی آن تا 4000 متر ثبت شده است. سرعت کروز آن 100 کیلومتر بر ساعت تخمین زده می شود. انتظار می رود عملیات های Tanan 300 در ارتفاع 3000 متر یا پایین‌تر انجام شوند. Tanan 300 هنوز در مرحله توسعه تحت برند Cassidian است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - تعداد فروند ساخته شده: 2 - کشورهای مصرف کننده: ندارد - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)،توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.3 متر - طول بال ها: 5 متر - ارتفاع: 1.2 متر - وزن: 300 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 350 کیلوگرم (50 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور نامشخص گرداننده یک روتور 2 پره اصلی و یک روتور 2 پره دمی - حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4000 متر - برد: 200 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله فقط شامل حسگر و رادار. حمل محموله های مخصوص هر عملیات با قابلیت mix-and-match. - نسخه ها: Tanan 300 (سری پایه)، Tanan 300 Block 1 (نسخه اولیه بر پایه CybAero APID 60)، Tanan 300 Block 2 (نسخه بهبود یافته با ابعاد بزرگتر) منبع

به نام خدا AeroVironment Switchblade پهپاد موشکی با مداومت پروازی بالای قابل حمل (2020) یکی از شاخه های تکاملی حوزه سامانه های هواپیمای بی سرنشین (UAS)، مهمات با مداومت پروازی بالا (قابل حمل یا پرتاب از خودرو) است که برای خنثی سازی دشمنان طراحی شده است. راه حل AeroVironment که لیست بلند بالایی از محصولات پهپادی قابل اطمینان دارد، موشک دیرپای Switchblade است. Switchblade یک محصول جامع و قابل حمل توسط افراد یا نصب شده روی خودرو برای فعالیت جستجو و تخریب است. پهپاد Switchblade توسط تیوب پرتاب خود به پرواز در می آید و مجموعه کامل آن (پهپاد، تیوب پرتاب، محموله) در چند ثانیه در سطح گروه مستقر می شود (کارایی برابر در خدمت به نیروهای ویژه و پیاد نظام). وزن کل مجموعه 2.5 کیلوگرم است که به آسانی در یک کوله پشتی معمولی حمل می شود. یک دوپایه لولایی، هنگام اماده سازی از تیوب پرتاب حمایت می کند. اندازه کوچک، صدای عملیاتی نسبتا پایین و خروجی حرارتی کم به این پهپاد اجازه می دهد از هر دفاعی بدون شناسایی شدن عبور کند. طراحی این پهپاد بر بدنه تیوبی که تمام تجهیزات عملیاتی مربوط شامل موتور (نیرودهی به ملخ 2 پره)، مجموعه اویونیک و تجهیزات دوربین در آن قرار دارد، استوار است. 2 مجموعه بال اصلی در جلو و عقب برجسته شده و از آرایش بال دمی عمودی 2 تایی استفاده شده است. تمام بال ها لولایی هستند و در طی پرتاب، باز می شوند. پشتیبانی کامل از GPS و ویدئو های لحظه ای، این پهپاد را برای جستجو و رهگیری (SaT) و درگیری مناسب می کند. اپتیک های هدف گیری شامل دوربین های الکترواپتیکی دوگانه جلو و پهلو نگر به همراه یک دوربین با تثبیت کننده الکترونیکی در بخش دماغه با قابلیت چرخش و بزرگنمایی است. این امکانات بر دقت حمله می افزایند و هزینه خسارت را به اندازه قابل توجهی کاهش می دهد. قابلیت wave off این امکان را می دهد که در صورت تغییر وضعیت حتی در آخرین لحظه ماموریت متوقف شود. Switchblade حدود 10 کیلومتر برد و 15 دقیقه مداومت پروازی دارد، حداکثر سرعت آن به 161 کیلومتر برساعت می رسد و سرعت پروازی آن 101 کیلومتر بر ساعت است. ارتفاع عملیاتی نمونه استاندارد، زیر 152 متر است که در نسخه های دیگر به 4572 متر رسیده است. این پهپاد، نسخه چند گانه نصب شده بر روی خودرو هم دارد که تا 6 عدد Switchblade آماده پرتاب با قابلیت بارگیری مجدد سریع و گزینه های قدرت مختلف (معمولی، خورشیدی) را حمل می کند. این مدل در صورت نیاز بر روی خودرو، کشتی و هواپیما نصب می شود و همان ماموریت های نسخه قابل حمل دستی را ارائه می دهد. در اکتبر 2020، AeroVironment، سلاح هوایی بی سرنشین ضد زره Switchblade 600 را معرفی کرد. در مارچ 2021، انگلیس به دنبال سفارش Switchblade، به اولین کشور خارجی استفاده کننده از این پهپاد تبدیل شد. در آوریل 2021، فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده متعد به خرید 600 عدد از مهمات با مداومت پروازی بالای شرکت AeroVironment از طریق قراردادی 26.1 میلیون دلاری شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2020 - تعداد فروند ساخته شده: 50 - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (احتمالا) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - قوای محرکه: 1 موتور گرداننده ملخ 2 پره در عقب بدنه، آرایش pusher - حداکثر سرعت: 161 کیلومتر بر ساعت - برد: 10 کیلومتر - تسلیحات: محموله ماژولار (مهمات پیشرفته نورثروپ گرومن) - نسخه ها: Switchblade (سری پایه)، Switchblade MPL (لانچر چندگانه شامل 6 پهپاد با قابلیت بارگیری مجدد سریع، برای استفاده روی کشتی، خودرو و هواپیما) منبع

به نام خدا AeroVironment RQ-20 Puma سامانه هوایی بدون سرنشین کوچک (SUAS) (2008) AeroVironment RQ-20 یکی از انواع مختلف پهپاد های جمع‌آوری اطلاعات در حال خدمت ارتش ایالات متحده است. اولین پرواز آن در سال 2007 انجام شد و سپس از طریق برنامه "نسخه مخصوص تمام شرایط" (AECV) به خدمت فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده (SOCOM) در آمد. Puma از 2013 به خدمت در سطح عملیاتی در خط مقدم ادامه می دهد و در کنار عناصر مختلف ایالات متحده از جمله نیروهای ویژه به میدان می رود. از آن موقع از Puma در شاخه های مختلف ارتش، نیروی هوایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می شود. AeroVironment، واقع در کالیفرنیا، بیش از 1000 فروند از این محصول را تولید کرده است. به Puma نام RQ-20A داده شده است. برخلاف پهپاد هایی مثل پریدیتور و ریپر که به شدت تبلیغ شده اند، Puma اندازه ای کوچک دارد تا به راحتی قابل جا به جایی باشد. اصلی ترین ماموریت آن شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات به منظور پاسخ برنامه ریزی شده و استفاده از سامانه های هوایی موجود برای دستیابی به هدف است. کل دامنه ماموریتی آن به نام ISRT (جاسوسی، نظارت، شناسایی و هدف گذاری) شناخته می شود. محموله آن ماژولار و بنا به خواسته مشتری قابل تغییر است. طراحی Puma کاملا ضد آب است و از تمام سامانه های حیاتی مثل محفظه باتری حفاظت می کند تا این پهپاد در هنگام باران نیز کارایی خود را حفظ کند. تجهیزات استاندارد شامل دوربین الکترواپتیکی و مادون قرمز با پایدارساز الکترونیکی به همراه نورافکن مادون قرمز است؛ محموله بر روی یک گیمبال نصب شده تا حرکتی 360 درجه داشته باشد. قدرت این پهپاد از 1 موتور معمولی تامین می شود که ملخی 2 پره را در قسمت جلوی بدنه به گردش در می آورد. با کمک سطح نویز نسبتا پایین آن، توسط اهداف زمینی شناسایی نخواهد شد. بال ها شامل بال اصلی در بالای بدنه و خم شده به بالا و یک واحد تکی باله دمی می شوند. کوچکی Puma به آن اجازه می دهد تا توسط یک اپراتور مدیریت شود و اپراتور دوم ایستگاه کنترل زمینی (GCS) را مدیریت می کند. همچنین، برخلاف سامانه های پهپادی بزرگتر، Puma دست پرتاب است و بازیابی آن به آسانی با فرود deep-stall انجام می گیرد. این پهپاد، با ویژگی ضد آب بودن، می تواند بر روی آب هم فرود بیاید و سپس بازیابی شود. سامانه Puma از 3 فروند پهپاد و یک ایستگاه کنترل زمینی تشکیل شده و نیاز به تجهیزات اضافه تر ندارد. Puma 1.4 متر طول دارد و طول بال های آن 2.8 متر است. حداکثر وزن برخاست آن 6 کیلوگرم ذکر شده است. این پهپاد با سامانه پیشران داخلی خود، به سرعت 83 کیلومتر بر ساعت می رسد و 15 کیلومتر برد دارد. مداومت پروازی آن 2 ساعت است. اگرچه که این مشخصات نسبت به برادران بزرگترش، پیش پا افتاده به نظر می رسند، اما Puma جایگزینی مقرون بصرفه برای نسخه های پریدیتور و ریپر است. Puma، همچنین بخشی از برنامه ترکیب ثابت پهپاد های شرکت AeroVironment شامل Raven و Wasp است که همه این پهپاد ها توسط یک سامانه GCS مشترک کنترل می شوند. علاوه بر ارتش ایالات متحده، سوئد و دانمارک نیز RQ-20A را در سال 2012 خریداری کردند. در سال 2018، شرکت AeroVironment برای پاسخگویی به نیاز رو به افزایش بازار، خط تولید سامانه هوایی بدون سرنشین کوچک Puma 3 را راه‌اندازی کرد. از امکانات این نسخه می توان به بدنه اصلاح شده، مجموعه حسگر های الکترواپتیکال به روز و لینک داده حفاظت شده اشاره کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - تعداد فروند ساخته شده: 1000 - کشورهای مصرف کننده: دانمارک، سوئد، ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.4 متر - طول بال ها: 2.8 متر - وزن: 6 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 6 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی که ملخ های 2 پره را می چرخاند. آرایش puller - حداکثر سرعت: 83 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 152 متر - برد: 15 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: RQ-20 Puma (سری پایه)، RQ-20A (AE - "All Environment") (نام استفاده شده در ارتش آمریکا برای مدل لولیه)، "RQ-20 "Puma 3 (نسخه ارتقا یافته Puma، دارای حسگر های الکترواپتیکی Mantis i45، بدنه و لینک داده ارتقا یافته) منبع

به نام خدا AeroVironment RQ-14 Dragon Eye پهپاد شناسایی تاکتیکی (UAV) (2002) درگیری نظامی آمریکا در عراق و افغانستان طی دهه اول قرن حاضر باعث رونق صنعت پهپاد و معرفی بسیاری از سامانه های بدون سرنشین و هدایت از راه دور شد. "AeroVironment RQ-14 "Dragon Eye یکی از این محصولات است؛ پهپاد شناسایی جمع و جور و تاکتیکی اولین بار در ماه جون سال 2001 پرواز کرد. این پهپاد سال بعد رونمایی شد و به خدمت سپاه تفنگداران ایالات متحده درآمد و در عین حال توسعه آن توسط آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی و آزمایشگاه جنگ سپاه تفنگداران دریایی در حال انجام بود. قرارداد ساخت حدود 1000 فروند از آن امضا شد. از نظر ظاهری، Dragon Eye به فرم هواپیماهای معمولی با بدنه مرکزی شامل تجهیزات مربوط به ماموریت ها، بال یکپارچه و باله دمی عمودی است. این هواپیما باله دمی افقی و چرخ ندارد؛ در حالی که طراحی بال اصلی به صورت مستقیم است. پیشرانه این پهپاد شامل 2 موتور الکتریکی با ملخ 2 پره است که در لبه جلویی بال ها دو 2 طرف بدنه نصب شده اند. طول بال های آن 1.7 متر و طول آن 1.3 متر است که باعث می شود به راحتی توسط پیاده‌نظام حمل شود. وزن کلی آن 2.7 کیلوگرم است. سامانه Dragon Eye دست پرتاب است و نیاز به چرخ های پیچیده و باند یا منجنیق بندارد. حرکت رو به جلو با بند های منعطف بانجی مانند تقویت می شود که به سرعت اولیه آن می افزاید. این پهپاد با استفاده از یک سامانه ناوبری مبتنی بر نقطه مسیر برنامه ریزی شده توسط اپراتور از طریق سامانه موقعیت یابی جهانی (GPS) و ناوبری اینرسی (INS) حرکت می کند. مداومت پرواز آن تقریبا 1 ساعت است. Dragon Eye به یک سامانه کنترل زمینی (GCS) شامل یک لپ تاپ سنگین متصل است که تصاویر ویدئویی رنگی و مادون قرمز با وضوح بالا را لحظه ای به اپراتور زمینی ارائه می دهد. برد ارتباطی حدود 10 کیلومتر، برد عملیاتی حدود 5 کیلومتر، سقف پروازی 152 متر و سرعت آن 64 کیلومتر بر ساعت است. طریقه بازیابی آن به آسانی با فرود بر روی یک سطح نسبتا صاف صورت می گیرد؛ بدنه به نحوی طراحی شده که از هم جدا شده و سپس در زمانی کوتاه سرهم شود. اگر بدنه آسیب جدی ببیند، اجزای اصلی می توانند با قطعه ای دیگر از کیت Dragon Eye جایگزین شود. پهپاد Dragon Eye در حال خدمت در سپاه تفنگداران ایالات متحده است. قابل حمل بودن و راحتی استفاده به علاوه عملکرد قابل اعتماد آن، Dragon Eye را به یک پهپاد عالی برای زرادخانه فناوری های پیشرفته رزمندگان دریایی تبدیل کرده است. به علاوه، قابلیت عملیات بی صدای آن معمولا باعث می شود که دشمن از موقعیت این پهپاد ناآگاه باشد؛ جایگزینی مناسب برای پهپاد های بزرگتر و گران‌قیمت تر فعلی. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2002 - تعداد فروند ساخته شده: 1000 - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 90 سانتی‌متر - طول بال ها: 1.1 متر - وزن: 3 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 3 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 2 موتور الکتریکی با ملخ های 2 پره که توسط 1 باتری یک بار مصرف نیرودهی می شوند. - حداکثر سرعت: 35 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 152 متر - برد: 5 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین برای کار های شناسایی کلی (دوربین های الکترواپتیکال جلو و پهلو نگر دوگانه، دوربین پهلو نگر دید در نور کم، دوربین مادون قرمز پهلو نگر) - نسخه ها: "RQ-14 "Dragon Eye (سری پایه) منبع

به نام خدا AeroVironment RQ-11 Raven هواپیمای بدون سرنشین کوچک (SUAV) (2003) AeroVironment RQ-11 یا Raven به دلیل ابعاد و وزن آن، در گروه هواپیماهای بدون سرنشین کوچک (SUAV) طبقه‌بندی می شود. Raven براساس SUAV FQM-151 Pointer (که در سال 1999 ساخته شد و توسط ارتش و سپاه تفنگداران ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت) توسعه داده شده است. AeroVironmental توسط مهندس هوانوردی، پاول مک کرید، مدیریت می شود، در سال 1971 تاسیس شده و دفتر مرکزی آن خارج از مونروویا ، در کالیفرنیا است. این شرکت محصولات مبتکرانه زیادی تولید کرده که از جمله آن ها می توان به اولین هواپیما با استفاده از نیروی انسان (پدالی) و قابل بازیابی، انواع هواپیماهای خورشیدی و پهپاد های خورشیدی و معمولی، پهپاد Global Observer با سوخت هیدروژنی، خودروی خورشیدی Sunraycer و حتی نمونه دایناسور پتروداکتیل پرنده، اشاره کرد. Raven هم اکنون توسط نیروهای استرالیا، جمهوری چک، دانمارک، استونی، عراق، ایتالیا، لبنان، هلند، نروژ، اسپانیا، انگلیس (قرض داده شده از طرف ایالات متحده) و ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرد. قرار است بوروندی و اوگاندا برای مبارزه با شورشیان سومالی این پهپاد را دریافت کنند. Raven می تواند طیف مختلف وظایف هوایی را برای بازارهای نظامی و غیرنظامی انجام دهد اما بیشتر به دلیل کاربردهای نظامی برای دستیابی بصری، جمع‌آوری اطلاعات منطقه یا شناسایی مکانی مورد استفاده قرار می گیرند. تا کنون 13000 Raven ساخته شده و به طور گسترده در فرماندهی عملیات ویژه، ارتش و نیروی هوایی ایالات متحده و در جنگ های عراق و افغانستان مورد استفاده قرار گرفته است. ماهیت کوچک پهپاد با ارائه اطلاعات لحظه ای از میدان نبرد برای استفاده در سطح تیپ، شرکت ها و واحد های کوچک مناسب است. Raven برای اولین بار در سال 2001 پرواز کرد و به طور رسمی در سال 2003 معرفی شد. تولید انبوه در سال 2006 با هزینه هر واحد 35000 دلار شروع شد. کل مجموعه Raven، هواپیما و ایستگاه کنترل، بیش از 250000 دلار هزینه دارد. پرواز Raven به راحتی توسط یک نفر که پهپاد را از دماغه به آسمان پرتاب می کند، انجام می شود. اجزای اصلی چارچوب هواپیما در بدنه مستطیل شکل قرار دارند که با پوشاندن آن توسط بخش دماغه مخروطی شکل، دوربین را در خود جای داده است. در قسمت جلوی بدنه، سامانه دوربین CCD الکترواپتیکال 2 گانه در جلو و پهلو نگر با قابلیت چرخش و بزرگنمایی الکترونیکی و تثبیت کننده، به همراه دوربین دید در شب مادون قرمز با قابلیت جلو نگر و پهلو نگر قرار دارد. یک میله دمی از بخش پایینی انتهای بدنه شروع می شود و یک بال عمودی و یک بالچه یک تکه افقی به آن متصل هستند. بال اصلی به طرز قابل توجهی به سمت بالای بدنه سیب دارد. یک ملخ 2 پره ساده در بخش بالایی انتهای بدنه (با آرایش pusher) وظیفه به حرکت در آوردن این پهپاد را بر عهده دارد. نیروی پهپاد توسط یک موتور الکتریکی Aveox 27/26/7-AV تامین می شود که می تواند آن را به سرعت 56 کیلومتر بر ساعت برساند و مداومت پروازی بین 1 تا 1.5 ساعت را برای آن رقم بزند. طول آن 1.4 متر، طول بال ها 1.3 متر و وزن عملیاتی آن حدود 2 کیلوگرم است. با این ابعاد، Raven می تواند در یک کوله پشتی استاندارد حمل شود. RQ-11 با کمک سامانه دوربین های روزانه و مادون قرمز می تواند در روز و شب پرواز کند. می تواند توسط اپراتور روی زمین یا به طور خودکار با تنظیم مسیر و هدایت GPS پرواز کند. برخلاف پهپاد های بزرگتر و قدرتمند تر در حال خدمت، توانایی شناسایی و نظارت Raven با ارائه تصاویر لحظه ای و تمام رنگی به عملیات های در حد دید تا 10 کیلومتر محدود می شود. برخاست و فرود این پهپاد به صورت نرمافزاری و خودکار است. نسخه اولیه Raven مدل RQ-11A است که دیگر تولید نمی شود. ارتش ایالات متحده 376 نسخه از مدل A را تهیه کرد (پس از پیروزی در مسابقه SUAV های ارتش). به دنبال آن RQ-11B Raven B "پیشرفته" ساخته شد که باعث تولید RQ-11B هشت کاناله و همچنین RQ-11B DDL با لینک داده دیجیتال برای مدیریت فرکانس شد. مدل B بر اساس نقاط قوت طرح اولیه Raven از نظر استقامت و قابلیت های مأموریت شامل پشتیبانی از مادون قرمز، GCU ارتقا یافته، وزن عملیاتی سبکتر و اپتیک های بهتر ساخته شده است. تولید انبوه مدل B در 5 اکتبر سال 2006 شروع شد و تا پایان آن سال 80 نسخه از آن ساخته شد. در اکتبر 2011، وزارت دفاع ایالات متحده از قراردادی 6,874,175 دلاری برای تهیه سامانه لینک دیجیتال و قطعات یدکی Raven رونمایی کرد. در سپتامبر 2012 اعلام شد، یمن پهپاد RQ-11 را از وزارت دفاع ایالات متحده خریداری خواهد کرد. در اکتبر 2018، نیروی هوایی ایالات متحده قراردادی 13 میلیون دلاری برای حمایت از هم پیمانان در آمریکای لاتین/کارائیب با سامانه هوایی RQ-11B Raven را با شرکت AeroVironment امضا کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2003 - تعداد فروند ساخته شده: 13000 - کشورهای مصرف کننده: استرالیا، جمهوری چک، دانمارک، استونی، عراق، ایتالیا، لبنان، هلند، نروژ، اسپانیا، انگلیس، ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 90 سانتی‌متر - طول بال ها: 1.38 متر - وزن: 1 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: یک موتور الکتریکی Aveox 27/26/7-AV با ملخ 2 پره، آرایش pusher - حداکثر سرعت: 56 کیلومتر بر ساعت - برد: 10 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین رنگی در روز و دید در شب مادون قرمز - نسخه ها: FQM-151 Pointer (سال 1999؛ نام اولیه در ارتش ایالات متحده)، RQ-11A Raven A (سال 2002؛ نسخه اولیه)، RQ-11B Raven B (نسخه)، RQ-11B (8-Channel) (نسخه)، RQ-11B DDL (سامانه لینک داده دیجیتال) منبع

به نام خدا AeroVironment RQ-12A Wasp III سامانه هواپیمای بدون سرنشین کوچک (SUAS) (2007) شرایط میدان های نبرد فعلی، بازار بزرگ و رو به رشد هواپیماهای بدون سرنشین را به جلو حرکت می دهد. AeroVironment یکی از رهبران حوزه طراحی، توسعه و تولید سامانه های هوایی بی سرنشین (UAS) است که مدل Wasp III را در 2007 به مجموعه خود اضافه کرد. این UAS مینیاتوری برای رفع نیاز بخش عملیات های ویژه نیروی هوایی ایالات متحده توسعه داده شد. هدف این پروژه تامین عملیاتی یک منطقه توسط یک پهپاد سبک، قابل حمل و کنترل از راه دور برای گشت زنی هوایی و تعیین هدف است. Wasp III یک موفقیت محسوب می شد و به جز نیروی هوایی ایالات متحده، در ارتش استرالیا، نیروی دریایی فرانسه، ارتش و نیروی هوایی و دریایی سوئد و نیروی هوایی اسپانیا به خدمت گرفته شد. Wasp III حدود 40 سانتی‌متر طول دارد و طول بال هایش 70 سانتی‌متر است. وزن آن کم‌تر از 45 گرم بدون محموله عملیاتی (دوربین های پایدار شده با وضوح بالا و ویدئو های به لحظه در روز و شب) است. امکان چرخش کامل و بزرگنمایی در هر واحد گنجانده شده است. ماژول دوربین روی بخش شکمی هواپیما نصب شده است. توان این پهپاد توسط یک موتور الکتریکی با باتری های قابل شارژ مجدد تامین می شود که یک ملخ 2 پره را در قسمت دماغه به حرکت در می آورد. حداکثر برد آن 5 کیلومتر و سرعت آن 65 کیلومتر بر ساعت است. از نظر ساختاری، Wasp III دارای بال های پهن، بخش دماغه باریک و واحد دم تکی است. Wasp III برای حمل و نقل به اجزای اصلی تقسیم و به راحتی در یک کیف مسافرتی حمل می شود. راه‌اندازی و پایین کشیدن آن به سرعت قابل انجام است. علاوه بر کنترل دستی (توسط یک کنترلر ساده)، این پهپاد می تواند با کمک ناوبری GPS به صورت خودکار عملیات خود را انجام دهد. Wasp AE نسخه بهبود یافته Wasp III است که در اواسط 2012 معرفی شد. به همراه افزایش برد عملیاتی و توانایی دید مادون قرمز، این مدل توانایی دوزیست بودن دارد که به آن اجازه فرود بر روی سطح آب را می دهد. به دلیل این قابلیت، نیروهای دریایی کشور های مختلف به این مدل علاقه نشان داده اند. نیروی هوایی و سپاه تفنگداران ایالات متحده، خانواده Wasp III را برای ایفای نقش های میدان نبرد انتخاب کرده اند. بخش دارایی ارتش ایالات متحده، نام RQ-12A را برای Wasp III انتخاب کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2007 - تعداد فروند ساخته شده: 550 - کشورهای مصرف کننده: استرالیا، فرانسه، اسپانیا، سوئد، ایالات متحده - نقش: نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 38 سانتی‌متر - طول بال ها: 72 سانتی‌متر - قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با باتری های یونی قابل شارژ مجدد که یک ملخ 2 پره را در قسمت دماغه می گرداند - حداکثر سرعت: 65 کیلومتر بر ساعت - برد: 5 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله عملیاتی شامل تجهیزات دوربین با وضوح بالا روز و شب - نسخه ها: RQ-12A Wasp III (سری پایه) منبع

به نام خدا طرح مفهومی پهپاد هجومی جدید اوکراین شرکت جدید Air Combat Evolution (ACE) اوکراینی ویدئویی تبلیغاتی از پهپاد مفهومی خود به نام ACE-1 منتشر کرد که در آن پهپاد Orion و تانک T-90 روسیه را مورد اصابت قرار می دهد. گفته می شود ACE-1 مجموعه ای از سرعت بالا و پهپانکاری، با هوش مصنوعی، هجوم دسته جمعی و توانایی حمل موشک و بمب هدایت دقیق در دو محفظه سلاح داخلی خود است. این پهپاد همچنین می تواند در نقش loyal wingman (پرواز در کنار جنگنده سرنشین دار در نبرد) ظاهر شود. ماکت ACE-1 در نمایشگاه Arms and Security 2021، که امروز در کیف اوکراین شروع شد، نمایش داده شد. تیم ACE توسط Oleksandr Los، مدیرکل سابق آنتونوف، و Volodymyr Usov، رئیس سابق آژانس فضایی دولتی اوکراین، رهبری می شود. شرکت های اوکراینی Motor Sich, FED JSC, Hydrobest, Yuzhmash و شرکت فرانسوی ساخت موتور SAFRAN از همکاران این پروژه هستند. ACE-1 قادر به حمل سلاح تا وزن 1 تن در محفظه داخلی خواهد بود. نیروی این پهپاد توسط 2 موتور توربوجت AI-322F ساخت Motor Sich و Ivchenko-Progress تامین خواهد شد. رانش آن 2500Kgf و وزن خشک آن 560 کیلوگرم خواهد بود. این پهپاد 8 متر طول، 11 متر عرض و حداکثر وزن برخاست 7.5 تن خواهد داشت. حداکثر سرعت آن 0.95 ماخ خواهد بود. طبق محاسبات طراحان اوکراینی برد رزمی این پهپاد هجومی 1500 کیلومتر و ارتفاع پروازی 13.5 کیلومتر خواهد بود. ACE-1 در رده پهپاد هایی مثل RQ-170 لاکهید مارتین و S-70 هانتر روسی قرار می گیرد. در نشست خبری در نمایشگاه Arms and Security-2021 گفته شد که هزینه اولیه یک سامانه کامل، شامل چندین پهپاد (احتمالا 3) و یک ایستگاه کنترل زمینی، بین 12 تا 13 میلیون دلار است. ACE-1 در نظر دارد تا علاوه بر شکست سایر پهپاد ها در برد و تسلیحات، با حاشیه سودی کم از دیگر رقبایش ارزان‌تر باشد. منبع