به نام خدا ارتش رژیم صهیونیستی یکی از بزرگترین کاربران تانک های خانواده شرمن در جهان به شمار می رفت. صدها دستگاه شرمن تانک در ارتش رژیم صهیونیستی در حال خدمت بودند. رژیم صهیونیستی آن چنان این تانک ها را به روز می کرد که در جریان جنگ شش روزه شرمن های بهینه شده با تی 54 ها و تی 44 های ارتش مصر رو در رو می شدند. از سال 1965 کم کم مدلهای قدیمی این تانک در ارتش رژیم صهیونیستی تبدیل به خودروهایی با کاربری های مختلف می شد. پس از جنگ یوم کیپور در سال 1973 و با ورود نسل جدید تانک های پاتون به ارتش رژیم صهیونیستی ، کم کم تانک های شرمن از ارتش این رژیم جمع آوری شدند. این رژیم به منظور استفاده بهینه از این تانک های خارج از سرویس خود ، آنها را به خودروهایی با کاربری های گوناگون تبدیل می کرد که در این تاپیک به معرفی نمونه های شرمن در ارتش رژیم صهیونیستی می پردازیم. تانک شرمن . . . . . شرمن تانک ، متعلق به ارتش صهیونیستی که در جریان جنگ شش روزه حضور داشته است. این تانک امروزه در موزه جنگ این رژیم در تل آویو قرار دارد. شرمن تانک متعلق به ارتش پاکستان که در درگیری با هند منهدم شده است. =============================================================== حالا به معرفی نمونه های شرمن با کاربری های مختلف در این رژیم می پردازیم. MAR 240 ، با قابلیت شلیک راکت های 240 میلیمتری MAR 290 با قابلیت شلیک راکت های 290 میلیمتری شرمن در نقش آمبولانس نظامی در نقش تانک خط شکن ، مجهز به بولدوزر برای نفوذ در تاسیسات و استحکامات از این خودرو برای آموزش خدمه تانک ها استفاده می شود از این خودرو برای صعود به ارتفاع 27 متری استفاده می شود. این خودرو در درگیریهای کوهستانی توسط یگان های فنی مهندسی استفاده می شود. KILSHON شرمن در نقش لانچر شلیک موشک ضد رادار شرمن مجهز به توپ 155 میلیمتری ، در نقش یک هویتزر لاترون ، ام 50 سوپر شرمن ام 51 ، سوپر شرمن ام 32 ، تانک شرمن در نقش خودروی فنی مهندسی ام 50 لاترون ، مجهز به توپ 155 میلیمتری جیات ، در نقش هویتزر MAKMAT ، شرمن مجهز به یک خمپاره انداز 160 میلیمتری شرمن در نقش مین کوب شرمن با نفشی ناشناخته رژیم صهیونیستی ( و روسیه ) در بهینه سازی تجهیزات قدیمی حرف اول را در جهان می زند. همانطور که می بینید از تانکی که بیش از 30 سال از عمر آن می گذرد و تاکنون در جنگ های متعددی هم شرکت کرده است ، چگونه بهره برداری موثر به عمل آورده اند. شرمن های رژیم صهیونیستی تا دهه 90 همچنان در ارتش این رژیم فعال بودند. فقط برای میلیتاری

بسم الله الرحمن الرحیم تانک M48 Patton یکی از اولین تانک های اصلی میدان نبرد ایالات متحده است که در همین کشور نیز طراحی شده است. بعد از جنگ جهانی دوم تصمیم بر این گرفته شد تا از ساختن انواع مختلف تانک خودداری شود و در عوض یک تانک وظیفه ی تانک های سبک، متوسط و سنگین را انجام دهد. به همین دلیل به آنها تانکهای اصلی میدان نبرد (MBT) گرفته می شود. این تانک جزء سه تانکی است که نام ژنرال آمریکایی، جورج اس پاتون را یدک می کشد که یکی از فرماندهان آمریکا در طی جنگ جهانی دوم بود و همینطور جزء اولین کسانی در آمریکا بود که به صورت همه جانبه موافق حضور تانک در میدان نبرد بود. تانک M48 یکی از نسخه های ارتقاء یافته ی تانک M47 Patton بود. این تانک تا زمانی که تانک مشهور M60 به میدان نیامده بود، یکه تاز زرهی آمریکا به شمار می رفت. اما وقتی که تانک M60 ساخته شد، با M48 ها جایگزین شدند و در جنگ ویتنام نیز به صورت رزرو برای تفنگداران نیروی دریایی قرار گرفته شد. این تانک در مقیاس گسترده توسط آمریکا و متحدانش در NATO در طی جنگ سرد مورد استفاده قرار گرفت و این تانک و همینطور M60 از نماد های جنگ سرد آمریکا در زمینه ی زرهی به شمار می روند. تانک M48 در حال بارگیری در سال 1959 زمانی که ایالات متحده، از M47 ها و M4 Sherman استفاده می کرد، تانک M48 به این منظور ساخته شد تا جایگزین این دو نسخه باشد. روی هم رفته، کارشناسان و طراحان برای ساخت M48، تانک M47 مورد بازبینی اساسی قرار دادند تا نسخه ی جدید تر، قوی تر و بهتر ساخته شود و می توان گفت که M48 را از نو طراحی کردند. تانکهای M48A5 تا دهه ی 80 میلادی در آمریکا به صورت رزرو باقی ماندند و در برخی دیگر از کشور ها از این تانک به صورت عملیاتی در ارتش هایشان استفاده می کردند، اما در آن زمان آمریکا روی تانکهای M48 توپ مدرن 90 میلیمتری را نصب می کرد که یکی از جدید ترین توپ های آن زمان به شمار می رفت. تانک M48A5 که بروز رسانی های زیادی روی آن نصب شده بود، به نسخه ی استاندارد توپ 105 میلیمتری تانک M60 مجهز شد که به همین خاطر آمریکا آن را تا چندین سال به صورت رزرو نگهداری کرد. ارتش ترکیه یکی از کشور هایی است که بیشترین تعداد دستگاه M48 Patton را نگهداری می کند. ارتش ترکیه با دارا بودن بیش از 1400 دستگاه تانک M48 بهینه سازی شده، یکی از بزرگترین دارندگان این تانک است که 1000 دستگاه از آن را مرحله به مرحله از دور خارج کرد و به صورت ذخیره آن ها را نگهداری کرد و مابقی آنها را به خودرو های بازیابی زرهی تبدیل کرد. M48 در یک نگاه تانک M48 در بیشتری نقطه ی تانک دارای 120 میلیمتر زره می باشد که حفاظت نسبتا مناسبی را برای تانک فراهم می کند. البته در نسخه های بروز شده حفاظت زرهی تانک تا حدود زیادی بیشتر شد. توپ اصلی یک T54 90 میلیمتری است که برای M48A3 T41 و برای M48A5 نسخه ی جدید تر M68 105 میلیمتری مورد استفاده قرار گرفت. البته اینها به عنوان توپ اصلی روی تانک نصب می شدند و سلاح های ثانویه نیز یک کالیبر 50 برونینگ M2 به عنوان سلاح فرمانده و یک کالیبر 30 میلیمتری M73 نیز به صورت هم محور با توپ نصب می شد. موتور Continental AVSI-1790-6 V12 که با هوا خنک می شد و Twin Turbo گازروغن بود که قادر به تولید 810 اسب می باشد. البته این موتور نسبت به نسخه ی قدیمی قدرتمند تر است و نسخه ی قدیمی Continental AVDS-1790-2 V12 است که می تواند 710 اسب بخار قدرت تولید کند. یک سیستم انتقال قدرت CD-850-4A or -4B با دو دنده به جلو و یک دنده به عقب این تانک را هدایت می کند. سیستم تعلیق Torsion Bar شاسی و سایر متعلقات را روی خود نگهداری می کند. باک تانک نیز 200 گالن آمریکا است که موجب می گردد تانک M48 به 462 کیلومتر برد عملیاتی دست یابد. تانک M48A5 قادر است تا به نهایت سرعت 48 کیلومتر دست یابد. تانک M-48A5 تاریخچه در 27 فوریه سال 1951، OTCM پروژه ی #33791 (کد پروژه) ساخت تانک جدیدی را آغاز کرد که دارای توپ جدید و قوی تری همچون توپ 90 میلیمتری T-48 بود(پیشوند T با X جایگزین شد، به خاطر اینکه بعد ها سری تانک M60 آن را انتخاب کرد). به علت مهم بودن کار و همینطور جدید تر بودن نسبت به M46 و M47، تانک M48 می بایست حساسیت های فرآوانی روی آن صورت می گرفت. به همین دلیل برجک تانک خالت نیم کره ی خاصی داشت و از دو تانک سلف خود متمایز بود. طراحی جدید بدنه و همینطور بهینه سازی سیستم تعلیق از دیگر تغییرات این نسخه به شمار می رفت. در بدنه ی تانک، بخش مسلسلچی حذف شده بود و خدمه به 4 نفر کاهش یافت. این تغییرات موجب می شد تا خود به خود جزء لیست نسل اولین تانکهای اصلی میدان نبرد فرار بگیرد. در دوم آوریل 1953، کمیته ی تجهیزات تاکتیکی و تکنیکی آمریکا استاندارد #34765 را که از آخرین ارتقاء های تانک M48 به شمار می رفت، سفارش داد. از سال 1952 الی 1959، یعنی حدود 7 سال، آمریکا قریب به 12 هزار نسخه از این تانک را ساخت. بعد از آن، تانک M48A2C ساخته شد که با یک موتور قدرتمند گازروغن 12 سیلندر در کنار موتور کمکی 8 سیلندر مجهز می شد. (این نسخه را Little Joe نامیدند). موتور گازروغن برد عملیاتی تانک را بسیار محدود و اندک می کرد و همینطور زمانی که تانک مورد هدف قرار می گرفت، مستعد انفجار مهیب می شد. در نتیجه این نسخه غیرقابل اعتماد نامیده شد و برخی از نسخه های ساخته شده به جنگ اسرائیل با اعراب ارسال شدند. این نسخه اشکالات بسیار زیادی داشت. از جمله اینکه برجک وضعیت مناسبی نداشت، یعنی با اولین نفوذ منفجر می شد و خدمه را از بین می برد. همینطور خطوط هیدرولیکی نیز اوضاع خوبی نداشتند و با نشتی همراه می شدند. این تانک به علت اینکه از استاندارد های مناسبی بهره نمی برد، خدمه اش آن را توپ آتشین نامیدند. زیرا ممکن بود در هر شرایط نامناسبی منفجر شود. همین موارد موجب شد تا آمریکا در آغاز 1959، نسخه ی M48A3 را منتشر کند که دارای ویژگی های جدید و بهتری بود. مانند نصب پاور پلنت دیزلی و M48 های دیزلی تا سال 1968 در خدمت آمریکا باقی ماندند و پس از آن به صورت رزرو یا ذخیره در آمدند، اما دیگر کشور ها آن ها را تا 1975 نگهداری کردند، مانند آلمان غربی که به صورت گسترده در لکشر 124 پانزر از آنها استفاده می کرد. M48A3 در فوریه سال 1963ريال ارتش آمریکا پذیرفت که 600 دستگاه تانک M48 Patton به نسخه ی استاندارد سازی شده ی M48A3 تبدیل شوند. در سال بعد، یعنی 1964، سپاه تفنگداران نیروی دریایی 419 دستگاه تانک ارتقاء یافته را دریافت کردند. مدل A3 با موتور دیزل تولید می شد. در این موتور مکانیزم سوخت و ساز بهینه شده بود و مشکل های قبلی همگی برطرف شده بودند. تانکهای ارتقاء یافته را آمریکا برای جنگ ویتنام نیز استفاده کرد. به دلیل اینکه این تانک ها با جدیدترین تجهیزات روز آن زمان تجهیز شده بودند، آمریکا در کنار M60 ها نیز از M48A3 استفاده می کرد، غلطک های تثبیت سازی نیز می توانستند در طرفین در اندازه های 3 یا 5 عدد مورد استفاده قرار گیرند. M48A5 M48A5 در اواسط دهه ی 70 میلادی، نسخه ی M48A5 از سوی ارتش آمریکا پذیرفته شد و قرار شد تا در این توسعه از توپ سنگین 105 میلیمتری استفاده گردد. برخی از مولفه های این تانک ها بهینه سازی شدند و در عمل می توانستند به سرعت تانک M60 نیز دستیابند. ویژگی های لجتستیکی تانک M48A5 نیز بهبود یافت تا در میدان نبرد پشتیبانی از آنها آسان تر شود. اغلب تانک های M48 ایالات متحده بروزرسانی A5 را دریافت کردند و همگی به این نسخه تبدیل شدند. در اواسط دهه ی 90 میلادی، همه ی مدل های تانک M48 Patton از خدمت ایالات متحده ی آمریکا خارج و با تانک های جدید جایگزین شدند. البته هنوز نیز خبری هایی مبتنی بر استفاده ی برخی کشور ها از مدل های مختلف تانک M48 به گوش می رسد که یا از آنها استفاده می کنند و یا آنها را به صورت ذخیره در اختیار دارند. تاریخچه ی نبرد یک دستگاه تانک Zippo در ویتنام ،سال 1968 ----M67A1 جنگ ویتنام از تانک M48 به صورت گسترده ای در جنگ ویتنام استفاده شد. تقریبا حدود 600 دستگاه تانک M48 در این نبرد برای ارتش آمریکا خدمت کرد. نسخه های ابتدایی این تانک تا سال 1965 در استفاده ی گردان اول و سوم تانک تفنگداران ایالات متحده بودند. گردان پنجم تانک نیز بعد ها به این تانک ها مجهز شدند. مابقی تانک ها به سه بخش تقسیم شده و به ارتش ویتنام جنوبی در اختیار آمریکا که به گردان 1-77 زرهی در DMZ، گردان 1-69 زرهی در مرکز Highlands و گردان 2-34 زرهی در دلتای می کنگ تحول داده شد. تقریبا به هر گردان 77 دستگاه تانک تعلق گرفت. همچنین تانک های M48 نیز در اختیار اسکادران سواره نظام زرهی در ویتنام قرار گرفتند تا آنها را با M551 Sheridan که برای اهداف زرهی، تهاجمی و شناسایی مورد استفاده قرار می گرفت، جایگزین شوند. تانکهای M48A3 به صورت گسترده در اختیار یگان سواره نظام زرهی قرار گرفتند، البته M67A1 آتشزا (با اسم مستعار Zippo) همین M48 های مورد استفاده در ویتنام بودند. تانک M48 Patton تنها یک تانک نبود که صرفا برای تخریب از آن استفاده شود، بلکه جنگ افزاری بود که در طئوری جنگ نقش تانک ها را کاملا عوض کرد و فصل نوینی را در تعریف تانک آغاز کرد. زمانی که آمریکا نبردش را در ویتنام به پایان رساند و تصمیم گرفت تا نیرو هایش را از این کشور خارج کند، تصمیم گرفت تا وظیفه ی هدایت کشور را به دست نیرو های ویتنام جنوبی بسپارد، به همین منظور تانکهای M48A3 را به خدمت ارتش ویتنام درآورد که اختصارا (ARVN) نامیده می شوند و یگان بیستم تانک این کشور به تانکهای جدید M48A3 مجهز شده بودند. در آن زمان ارتش جمهوری ویتنام از تانکهای M41 Walker Bulldog استفاده می کرد. پس از آن، ویتنام شمالی (NVA) به تانکهای T-54 و PT-76 شوروی مجهز شد، در حالی که ویتنام جنوبی از M41 و M48 استفاده می کرد. در 23 آوریل سال 1972، نیرو های یگان بیستم تانک ویتنام جنوبی به وسیله ی تیم توپخانه ی ارتش ویتنام شمالی مورد حمله قرار گرفت، نیرو های ویتنام شمالی به سلاح موشک انداز مالیوتکا که ناتو آن را Sagger نامید، در طی آن نبرد یک دستگاه M48A3 و یک نفربر M113 ارتش ویتنام جنوبی نابود شد. این اولین باری بود که از این موشک های ضد تانک استفاده می کرد. درست یک سال بعد، در طی نبرد یوم کیپور از این موشک به صورت گسترده استفاده شد. تانک M-48 Patton متعلق به تفنگداران نیروی دریایی آمریکا در جنگ ویتنام تانکهای M48 Patton به صورت تخصصی در زمینه های توپخانه نیز مورد استفاده قرار می گرفتند. یکی از همین موارد، نقش پشتیبانی توپخانه ای در نبرد ویتنام بود. با این وجود تعداد کمی از این تانک ها در میدان نبرد توانستند آنگونه که باید به نقش خود بپردازند. یکی از آنها در گردان 1-69 زرهی آمریکا یک تانک PT-76 سبک را که در لشگر سواره نظام زرهی 202 ویتنام شمالی بود را در Ben Het Camp در مارس 1969 نابود کرد. تانکهای M48 از لحاظ حفاظتی در وظعیت مناسبی به سر می بردند. زره آنها می توانست در برابر گلوله ی سلاح های کوچک، مین ها و راکت های RPG مقاومت کند. تانکهای M48 و M41 ویتنام جنوبی عملکرد مناسبی را از خود به نمایش گذاشتند. این تانکها در نبرد های مختلفی شرکن کردند، تانکهای زیادی از جمله T-54 و T-34 را نابود کردند که از افتخارات تاریخ عملیاتی این تانک محسوب می گردد. با وجود این مسائل، کنگره ی آمریکا از ارسال سوخت و مهمات برای تانکهای ویتنام جنوبی خودداری کرد کرد و ارتش ویتنام جنوبی نیز پس از پایان جنگ در سال 1975 آنها را به حال خود رها کردند. نبرد های هند و پاکستان تانکهای M47 و M48 توسط پاکستانی ها در نبرد هایی که با هند داشتند، علیه تانک های سنتوریون و M4 هندی مورد استفاده قرار گرفتند. در طی نبرد هند و پاکستان در سال 1965 نتایج خوبی برای تانکهای پاکستانی گزاش شد. در Rann of Kutch تانکهای پاکستانی توانستند با یک استراتژی مناسب حمله ی سنگینی علیه نیرو های هندی داشته باشند و آنها را به عقب نشینی وادار کنند. در کشمیر و پنجاب نیز تانک ها به صورت واقعی تست و آزمایش شدند و قابلیت هایشان شناسایی شد. در طی نبرد Grand Slam، تانکهای پاکستانی تواسنتد با حمله ی برق آسا خطوط تانکهای هندی را بشکنند و آنها را از هم جدا کنند. تانکهای پاکستانی همگی Patton نبودند، بلکه بدنه را پاتون ها تشکیل می دادند که با پشتیبانی تانک های دیگر آنها نیز عملیات اصلی را انجام می دادند. در طی یک نبرد در ASAL Uttar حدود 97 دستگاه تانک پاکستانی از بین رفت که تعداد زیادی از آنها پاتون بودند. بعد از آن نیز پاکستان در یک نبرد با نام Chawinda توانست از تانک های پاتون به خوبی استفاده کند که نتیجه ی آن جنگ نیز رضایت بخش گزارش شد. البته همگی این نبرد ها با همراهی تانک های پاتون صورت گرفته، چه بسا در صورت استفاده از تانک های شوروی که در آن زمان پاکستان به T-54 ها مجهز بود اینقدر در پیروزی هایشان تاثیر گذار نبود. در نبرد سال 1971 میان هند و پاکستان درگیری سهمگینی رخ داد که برای تانک های پاتون عملکرد خوبی ثبت شد. در سال 1965، یک دسته تانک به رهبری تانکهای پاتون از Chamb عبور کردند بدون اینکه هیچ تلفاتی گزارش شود. در یک نبرد دیگر، یک ستون از تانکها با موفقیت توانستند خطوط تانکهای پیشرفته ی هندی را در هم شکافند. با تحلیل عملکرد های این تانکها، ارتش پاکستان تانکهای پاتون را به صورت گسترده توسط ارتش اش مورد استفاده قرار داد. اما در نبرد Asal Uttar عملکرد آنها افتضاح گزارش شد و رهبران پاکستان مدام آن را نکوهش می کردند. البته ایالات متحده نیز تحقیقاتی در رابطه با این تانکها یعنی M48 Patton در آسیا انجام داد که نتیجه ی آن این بود که تانکهای M48 می توانند در برابر توپ 20 Pounder سنتوریون حرفی برای گفتن داشته باشند و به نوعی نسبت به آنها برتری داشته باشند تانکهای M48 در جنگ 6 روزه ی اعراب علیه اسرائیل نیز به کار گرفته شدند که نتایج جالبی را در بر داشتند. در بخشی از صحرای سینا، تانکهای M48 اسرائیل با توپ های L7 105 میلیمتری مجهز شدند که توانستند علیه T-34 ها و SU-100 های ارتش مصر به صورت خارق العاده ای تاثیر گذار باشند. این تانکها در دومین نبرد Abu- Ageila مورد استفاده قرار گرفتند، اما آنگونه که نتایج نشان میدهد تانکهای M48 چندان موفق نبودند. زیرا تعدادی از پاتون های اردن توسط M4 شرمن اسرائیل مورد هدف قرار گرفتند. در بررسی های فنی صورت گرفته توسط کارشناسان و طراحان آمریکایی، تانکهای M48 نسبت به M4 برتری بسیار بیشتری دارند، یعنی تانکهای M48 می توانند 1 کیلومتر بیشتر از M4 های شرمن برد داشته باشند، زره تانکهای M48 نیز بسیار قوی تر هستند، اما توپ های 105 میلیمتری تانکهای M4 شرمن اسرائیل که گلوله های HEAT را شلیک می کرد، حتی می توانست در برابر T-62 ها نیز خطرناک باشد. همین خطرناک بودن موجب شد تا شوروی در پاسخ به موفق بودن تانکهای M48، تانکهای T-62 را بسازد، امریکا نیز M60 ساخت. اردن نتوانست آنگونه که باید از تانکهای پاتون استفاده کند، اسرائیل حدود 100 دستگاه تانک M48A1 اردن را به غنیمت گرفت که تا بعد از جنگ نیز از آنها استفاده می کرد. تانک غنیمتی m48 در موزه ای در اسرائیل البته نبرد های دگیری نیز در خاور میانه رخ داد که M48 به رویارویی با تانک های ساخت شوروی و دیگر کشور ها پرداخته و عملکرد موفق آنها موجب شد تا آمریکا M60 را بسازد. البته هرچقدر که این تانک ها نیز موفق باشند، باز هم نقاظ ضعف آنها توسط دشمن شناسایی می شوند و علیه به کار گیرنده آن نقاط ضعف را مورد استفاده قرار می دهند. همینطور تانکها به خودی خود قدرتمند نخواهند بود. بلکه استراتژی که رهبران و فرماندهان برای جنگ اتخاذ می کنند نیز تاثیر گذار است و در عوض کردن نتیجه ی جنگ بسیار می تواند مولفه ی کلیدی به شمار رود. تانک M48 منهدم شده توسط نیروی هوایی آمریکا در جهت آزمایش موشک ماوریک January 1978، با تشکر از Commandant تانک پل گذار ارتش آلمان با شاسی M48 تانک مین روب با شاسی M48پ استفاده کنندگان این تانک در دنیا با رنگ آبی پررنگ و استفاده کنندگان سابق با رنگ آبی فیروزه ای منبع http://en.wikipedia.org/wiki/M48_Patton نویسنده و ترجمه: سیاوش سلطان ویس Military.IR Copyright تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است

      یکی از زمینه هایی که علاقه مندان به دنیای نظامی گری و تسلیحات به آن توجه می کنند ، سلاح های تخریب انبوه یا همان سلاح های کشتار جمعیست. از آن جایی که به کار گیری این سلاح ها در دکترین ارتش های کشورهای مختلف جزء آخرین حلقه های دفاعی – تهاجمی محسوب می شود و امروزه بیشتر جنبه ی بازدارندگی دارد ، تدابیر امنیتی شدیدی برای به کار گیری این تسلیحات اندیشه شده است. چرا که به کار گیری اشتباه ممکن است جنگی به راه بیاندازد که حتی باعث نابودی تمدن بشری شود.     یکی از بزرگ ترین و پیشرفته ترین زرادخانه های اتمی دنیا در اختیار ایالات متحده ی امریکاست. در این مقاله سعی می کنیم تا به سلسله مراتب به کار گیری این تسلیحات در امریکا بپردازیم.   فوتبال   حتما ماجرای کیف دستی ای که همیشه همراه رئیس جمهور است و تنها از طریق این کیف است که به کار گیری یک سلاح اتمی تایید می شود را شنیده اید. این کیف "فوتبال" نام دارد! جرقه ی ایجاد فوتبال به ماجرای بحران موشکی کوبا برمی گردد. رئیس جمهور جان اف. کندی نگران بود که شاید یک فرمانده ی جسور زیردریایی اتمی شوروی بدون تایید مسکو اقدام به شلیک موشک اتمی به خاک امریکا کند شاید هم یک فرمانده ی خودی به شوروی. بعد از ختم بحران موشکی کوبا ، رئیس جمهور کندی دستور داد تا یک بازبینی کلی در سیستم فرماندهی و کنترل تسلیحات اتمی ایالات متحده صورت بگیرد. ماحصل این بازبینی یک سیستم فوق محرمانه ی امنیتی به نام "فوتبال" بود. (حتی نام این سیستم هم محرمانه است و فوتبال لقبیست که عوام به آن داده اند). اسم فوتبال از آن جایی انتخاب شد که ماهیت این کیف درست مانند یک شوت سرضرب (Dropkick) در فوتبال است.         سر دفتر سابق اتاق نظامی کاخ سپید ، بیل گالی ، در شرح فوتبال می نویسد:   " در فوتبال 4 چیز وجود دارد. "کتاب سیاه" که شامل اهداف احتمالی حمله ی اتمیست ، یک کتاب که شامل مکان های سیلوهای محرمانه است، یک جزوه با 8 تا 10 برگ که برگه ها بهم منگنه شده اند و شرح راهنمای سیستم اضطراری هشدار است و یک کارت 3 در 5 اینچی که تمامی کد های تصدیق حمله در آن موجود است. کتاب سیاه 9 در 12 اینچ است و 75 برگ دارد که نوشته های آن برنگ سیاه و قرمز چاپ شده اند. کتاب سیلوهای محرمانه هم در همین اندازه بود و در آن اطلاعاتی وجود دارد که سایت های امن در سراسر کشور را معرفی می کند ، مکان هایی که رئیس جمهور در زمان های بحرانی باید به آن ها برود."   یانکی سفید (Yankee White)   وظیفه ی حمل فوتبال بر عهده ی یانکی سفید است. کسانی که در ارتش امریکا خدمت می کنند ، همگی توسط سازمان امنیت ملی امریکا (NSA) برای بررسی سوء سابقه بررسی می شوند. طبیعیست که هرچقدر شغل یک نظامی مهم تر باشد ، پاک بودن ، وفادار بودن و فرمانبرداری او نیز درجه ی اهمیت بالاتری دارد. شخصی که از شدید ترین بررسی ها در پس زمینه ی خود و خانواده اش سر بلند بیرون می آید "یانکی سفید" لقب می گیرد.   از جمله ملاک های مهم انتخاب یانکی سفید می توان به شهروند امریکایی بودن ، وفاداری بی چون و چرا و عدم تاثیرپذیری و وابستگی فرد ، اطرافیان و خانواده ی وی به کشورهای خارجی اشاره کرد.   یانکی سفید توسط زنجیری که به مچش متصل است ، به طور فیزیکی به فوتبال متصل است و وظیفه ی او آماده ی استفاده نگه داشتن فوتبال در تمامی زمان هاست. یانکی سفید حامل فوتبال باید همیشه در نزدیکی رئیس جمهور باشد ، اگر رئیس جمهور ایستاده است ، اوهم می ایستد ، همراه با رئیس جمهور راه می رود و با او در تمامی وسایل نقلیه همراه می شود.   شخصی که به عنوان یانکی سفید انتخاب می شود باید از درجه ی O-4 باشد ، یعنی حداقل سرگرد نیروی هوایی ، نیروی زمینی ، تفنگدار دریایی ویا ناوسروان نیروی دریایی یا گارد ساحلی باشد.   گفتنیست که اولین زنی که به این درجه رسید ، ناخدادوم ویوین کری از گارد ساحلی بود. وی برای مدتی فوتبال را برای رئیس جمهور ریگان حمل می کرد.   ویوین کری   رئیس جمهور ریگان و کارتر دو شخصی بودند که برگه ی کدهای تاییده را همیشه در لباسی که به تن داشتند حمل می کردند و یک سرهنگ تفنگدار دریایی ، جان کلاین ، فوتبال را برایشان حمل می کرد.   سرهنگ کلاین ، رئیس جمهور ریگان ، بازی گلف   حمل کدهای تایید حمله توسط رئیس جمهور، بعد از حمله ای که به رونالد ریگان انجام شد ممنوع شد ، زمانی که وی را به اتاق اورژانس بردند و لباس هایش را از تنش در آوردند لیست کدها گم شد و بعدا درون یکی از کفش های ریگان پیدا شد و بر سرزبان ها افتاد که ریگان لیست را در جورابش نگه می دارد!        سوء قصد به جان ریگان   زمانی که نیکسون رئیس جمهور بود ، در یکی از بازدیدهای رئیس جمهور شوروی لئونید برژنف ، باهم دیگر سوار به اتومبیل لینکلن ریاست جمهوری شدند و به گشت و گذار پرداختند! بعدا مشخص شد که یانکی سفید جا مانده است ! نیکسون 30 دقیقه از فوتبال جدا بود !   جداماندن از فوتبال در زمان فورد ، کارتر ، بوش پسر و کلینتون هم اتفاق افتاده است!   کدهای طلایی   کدهای تایید پرتاب سلاح های اتمی ، کدهای طلایی نام دارند. این کدها به طور روزانه توسط آژانس امنیت ملی صادر شده و به کاخ سپید ، پنتاگون ، هواپیمای تاکامو (Take Charge and Move Out) و مراکز استراتژیک فرماندهی فرستاده می شود. به منظور امنیت بالاتر ، همراه با کدهای اصلی کدهای دیگری هم بر روی لیست و بینابین کدهای اصلی چاپ می شوند که هیچ معنی ای ندارند. رئیس جمهور هر روز صبح باید این لیست را مرور کند و به خاطر بسپارد که کدامین یک از کد ها صحیح هستند.      تاکاموی فعلی و پیشین ، تاکامو هواپیماییست که در صورت وقوع حمله ی اتمی به خاک ایالات متحده ، وظیفه ی رساندن رئیس جمهور و سایرمسئولین نظام را به سرپناه امن بر عهده دارد   زنجیره ی عمل   اگررئیس جمهور یا شخص دیگری که در آن لحظه فرماندهی را بر عهده دارد ، تصمیم به صادر کردن دستور استفاده از سلاح اتمی بگیرد باید شخص حامل فوتبال را مطلع کرده و با او به محلی خلوت برود. حامل فوتبال کیف را باز خواهد کرد. یک سیگنال فرماندهی توسط فوتبال به ستادمشترک فرستاده می شود. سپس رئیس جمهور به کمک راهنماهایی که توسط یانکی سفید در اختیارش قرار می گیرد  سناریوهای مختلف ممکن برای حمله را مرور می کند و یک برنامه ی پیشنهادی را انتخاب می کند که ممکن است شامل استفاده از یک تک موشک کروز یا یک برنامه ی ترکیبی از پرتاب چندین موشک قاره پیما ، بمب ها و کروزها باشد. این برنامه های حمله به فراخور زمان توسط OPLAN 8010 چیده می شود.   سپس از طریق ابزار ارتباطی محرمانه ای که در کیف موجود است ، یانکی سفید با مرکز فرماندهی ملی نیروهای نظامی تماس می گیرد یا در زمانی که خاک امریکا مورد حمله قرار گرفته باشد با مراکز متعدد هوابرد که در بوئینگ های E-4B و زیر دریایی های اتمی مستقر هستند تماس گرفته می شود.   مراکز استراتژیک هوابرد امریکا ، امریکا 4 فروند از این هواپیما را در خدمت دارد   قبل از این که امکان صادر کردن دستور ممکن شود ، رئیس جمهور باید هویت خود را برای ارتش محرز کند ، این کار توسط قرائت یک کد از روی یک کارت پلاستیکی (به نام بیسکوییت ) انجام می گردد.   در زمانی که رئیس جمهور زنده باشد ، صدور دستور حمله فقط توسط رئیس جمهور ممکن است ولی دستور حمله باید توسط وزیر دفاع تایید شود. پس از طی مراحل بالا و تایید شدن کد ها توسط ارتش دستورها با توجه به برنامه ای که خواستده شده است به واحد های مربوطه داده می شود و یک بار دیگر برای تایید صحت دوباره بررسی می شوند.   تایین هدف استراتژیک   گفته می شود که کتاب سیاه 75 برگ دارد که همگی از مختصات اهداف پر شده اند. اهدافی که در این کتاب لیست شده اند در چهار دسته طبقه بندی می شوند:   - نیروهای هسته ای روسیه (Russian Nuclear Forces) - نیروهای نظامی متعارف (Conventional military forces) - پایتخت های نظامی و سیاسی (Military and political leadership) - اهداف اقتصادی/صنعتی (Economic/Industrial targets)   هر کدام از این بخش ها نیز به 3 زیرگروه تقسیم می شوند:   - گزینه های حمله ی اساسی (MAO) - گزینه های حملی ی انتخابی (SAO) - گزینه های حمله ی محدود (LAO)   همچنین این دستورالعمل به رئیس جمهور اجازه ی انتخاب اهداف منطقه ای برای مقابله با نیروهای مهاجم متعارف در برابر نیروهای ایالات متحده را نیز می دهد. این راهنما اجازه ی اجرای دستور در هر شرایطی را می دهد.   رئیس جمهور دو انتخاب در پیش رو دارد ، فعال سازی پرتاب بر پایه ی اخطار (Launch on Warning) یا فعال سازی پرتاب در زمان تحت حمله ی اتمی بودن (Launch under Attack).   مسئولیت توزیع روزانه ی کدهای طلایی بر عهده ی آژانس امنیت ملی (NSA) قرار دارد. این کدها به طور روزانه در اختیار کاخ سپید ، پنتاگون ، STRATCOM و هواپیمای تاکامو قرار می گیرد تا در صورت نیاز توسط NCA مورد استفاده قرار گیرد. NCA شامل رئیس جمهور ، وزیردفاع ، معاونان و جانشین های انتخابی آن ها می شود.   سامانه ی عمل اجازه دهنده   تمامی کدها و مراحل امنیتی در نهایت به سلاح اتمی ختم می شوند ، سلاحی که باید کد امنیتی به آن خورانده شود تا مسلح شده و اجازه ی انفجار را داشته باشد. این سامانه چندین قفل برروی مهمات هسته ای اعمال می کند تا از عدم قابلیت استفاده از آن بدون داشتن کد های امنیتی اطمینان حاصل شود ، برای مثال ممانعت از مسلح شدن ، ممانعت از روشن شدن موتور و شلیک ، مسدود کردن حفره ی انفجار و جلوگیری از شروع واکنش هسته ای ، مسدود کننده ی مدارهای الکترونیکی، ممانعت از دسترسی انسانی به کنترل پنل بمب و ... توسعه ی این سیستم در سال 1951 شروع شد و در ابتدا سامانه ای بسیار ساده و عموما فیزیکی بود. و تا سال 1981 تنها نیمی از زرادخانه ی امریکا به این سامانه ها مجهز بودند که در نهایت بادستور وزیردفاع وقت تا سال 1987 تمامی زرادخانه با این استاندارد ارتقاء پیدا کردند. سامانه ی فعلی حداقل تا سال 2025 عملیاتی خواهد بود و با صرف هزینه های چندصدمیلیون دلاری ، ارتش امریکا سالانه سیستم های قدیمی را نوسازی می کند. در سال 2001 امریکا پیشنهاد نصب این سامانه را به پاکستان ارائه کرد ولی مقامات پاکستان که می ترسیدند این سیستم ها با داشتن حفره ی امنیتی و اصطلاحا "kill-switch"  این قابلیت را به امریکایی ها بدهد که سامانه های آن ها را کنترل و یا در مواقع لزوم از استفاده ی آن ها جلوگیری کنند ، این پیشنهاد را رد کردند.   2 قفل فیزیکی پال   اولین پال   مرد دقیقه ها (Minuteman)   در ایالات متحده ، پنجاه سیلویی که موشک های اتمی قاره پیمای آن ها دائما آماده پرتاب است مرد دقیقه ها نام دارند. شاید جالب باشد که بدانید کد پرتاب این سیلو ها به مدت تقریبی 20 سال در دوران جنگ سرد 00000000 بود ! این عمل که عامدانه انجام شده بود البته محرمانه بود.     تمامی سلاح های اتمی ایالات متحده برای به کار گیری نیاز به تایید و طی مراحل و پروسه های ذکر شده دارند، شامل موشک های قاره پیما ، تسلیحات حمل شده توسط B-52 و سایر هواگردها ، موشک های ترایدنت زیردریایی ها و سایر بمب ها و موشک ها و ...         یک بمب اتمی B61 امریکایی همراه با تمام محتویات ، من جمله سامانه ی امنیتی PAL که استفاده ی این بمب بدون کد تایید را غیرممکن می کند   شاید ارتش امریکا برای استفاده از سلاح های هسته ای خود بسیار سخت گیر بوده و پروتکل های پیچیده ای برای آن ها وضع کرده باشد ولی با وجود ارتش های بی در و پیکری به مانند پاکستان و بمب های اتمی بریتانیا که همچنان تنها توسط یک کلید فیزیکی فعال می شوند و زیردریایی های اتمی آن ها که تنها با دستور فرمانده امکان شلیک سلاح اتمی دارند (بدون نیاز به تایید مقامات) ، باید دعا کنیم که دیگر جنگی بین کشورهای بزرگ اتفاق نیفتد !   حسن ختام رئیس جمهور سابق فدراسیون روسیه، دیمیتری مدودف ، در حال بازی با فوتبال خود !         نویسنده: آرمان مجدی (Commandant)   کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع copyright © Military.ir

سرعت و دقت در دفاع موشکی حرف اول را می زند. به همین دلیل، به ماهواره و یک سیستم رادار قدرتمند و موشک های ردیاب نیاز است. موشک های ردیاب، شبیه موشک های عادی است که در انبار نگهداری می شود. قسمت هوشمند این موشک ها، کلاهک ردیاب آنهاست. این کلاهک ها هیچ نوع مواد منفجره ای در خود ندارند و این یکی از استدلال های آمریکایی ها در اصرار بر "فقط دفاعی" بودن این موشک هاست. موشک های ردیاب، عمدتاً اتوماتیک هسستند و روند فرمان دهی و درگیری در آنها، باید بسیار هوشمندانه تعیین شود، چراکه در صورت پرتاب یکی از این موشک ها، وقت ناچیزی برای مشورت میان واشنگتن، ورشو و پراگ وجود خواهد داشت. تئوری این است که زمانی که یکی از این موشک ها شلیک شود، کلاهک هسته وارد موشک مهاجم شده و آن را در بالاتر از جو زمین، با استفاده از انرژی ناشی از حرکت متقابل نابود می کند. سرعت موشک ردیاب و موشک مهاجم در این لحظه به بیست و چهار هزار کیلومتر در ساعت می رسد، یعنی شش و نیم کیلومتر در ثانیه. بنابراین، هدف قرار دادن موشک مهاجم توسط موشک ردیاب، از هدف قرار دادن یک گلوله با گلوله دیگر هم سخت تر است. آمریکایی ها در بیست سال گذشته بیش از صد میلیارد دلار را خرج برنامه جنجالی توسعه سپردفاعی در مقابل موشک های بالستیک کرده اند. منتقدان می گویند با وجود این هزینه گزاف، پنتاگون - وزارت دفاع آمریکا- هنوز هم ثابت نکرده که این سیستم دفاعی، در شرایط واقعی کار خواهد کرد. اما حامیان این برنامه نه تنها بر کارآیی این سیستم تاکید دارند، بلکه می گویند با این سیستم، می توان یک نقطه بر روی یک گلوله را، با گلوله ای دیگر هدف قرار داد. منبع : نیک چایلدز

سلام. به نظر شما ایران توانایی ساخت همچین چیزی رو داره. و اصولا کارایی یک همچین سپری با توجه به هزینه هاش قابل توجیه؟ با تشکر

با سلام Light Tank M3 یک تانک آمریکایی بود که در جنگ جهانی دوم به وسیله آمریکا ساخته و به غیر از آمریکا این تانک در اختیار انگلستان هم بود . نام اصلی این تانک General Stuart یا Stuart بود که از یک نام انگلیسی اومده بود که بعد از جنگ جهانی به اون لقب J.E.B. Stuart رو داده بودند . در نیروی زمینی انگلستان در زمان جنگ جهانی دوم و بعد از اون از اسم های متفاوت و غیر رسمی برای این تانک استفاده می کردند . در ارتش آمریکا هم با اسم هاییی مثل : Light Tank3 و Light Tank برای شناساندن این تانک به کار برده می شد . نمونه های مختلف این تانک نمونه های زیادی از این تانک آمریکایی وجود دارند که از این قبیل هستند : M3 ، M3A1 ، M3A3 ، M5 ، M5A1 ، T18 و ..... نمونه های مختلف این تانک در برزیل در سال 1970کمپانی Bernardini با بهینه سازی کردن این تانک و پیشرفته تر کردن این نمونه تانک ، تانکی هایی مثل X1A ، X1A1 ، X1A2 را تولید کرد و انها رو در اختیار ارتش برزیل قرار داد . کشور های استفاده کننده از این تانک کشور های مثل : استرالیا برزیل کانادا کلمبیا کوبا چین اکوادور فرانسه هند ایتالیا مکزیک نیوزیلند پاراگوئه فیلیپین پرتغال انگلستان آمریکا ونزوئلا یوگوسلاوی نام این کشور هایی که در بالا ذکر شد کشور هایی هستند که در زمان های گذشته از این تانک استفاده می کردند چون هم اکنون این تانک بسیار قدیمی و فرسوده هست و بدرد جنگ های امروزی نمی خوره و قابل ذکر هست که هم اکنون بیشتر نمونه هایی از این تانک که هنوز از جنگ جهانی تا کنون باقی مونده در موزه های لندن و واشنگتن نگه داری می شن . مشخصات نام : Light tank کشور سازنده : آیالات متحده آمریکا وزن : 14.8 تن طول : 4.6 متر عرض : 2.46 ارتفاع : 2.3 متر سرنشینان : 4 نفر زرح : 13 - 51 mm سلاح های اصلی : 37 mm M6 ماشین بخار : air-cooled Continental-Wright radial قدرت : 17.82 hp برد : 120 کیلومتر بدن سوختگیری سرعت : 58 کیلومتر در ساعت