تا اواسط سال 2001 به نظر می رسید که شناسه ی X-39 به هیچ پروژه ای اختصاص نیافته , اما گزارشاتی دریافت شد مبنی بر اینکه این شناسه برای پروژه ای مربوط به لابراتورا تحقیقاتی نیروی هوایی AFRL رزرو شده است . به نظر می رسد که این شناسه برای هواپیمای اثبات گر کوچک مقیاس و بی سرنشینی تحت برنامه ی " هواپیمای با فناوری پیشرفته ی آینده " FATE در نظر گرفته شده است , که توسط لابراتوار Wright در دایتون واقع در اوهایو حمایت می شود . FATE تکنولوژی های انقلابی ای را توسعه داد که تبدیل به پایه و اساس جنگنده های نسل بعد خواهند شد . این فناوری ها سیستم هایی را ارائه می دهد که برتری هوایی و فضایی را در قرن 21 برای امریکا به ارمغان خواهد اورد . به عنوان نمونه این فناوری ها شامل سیستم های داده ای کم پیدایی مقرون به صرفه , بال ائرو لاستیکی فعال , کامپوزیت های مستحکم با ساختار ساندویچی , ورودی هوای با طراحی پیشرفته و کوچک , سیستم مدیریت هواپیمای فوتونی , کنترل های پروازی خود تطبیق پذیر و بکار انداز های الکترونیکی , است . هر کدام از ایرفریم های اصلی مطالعات مبسوطی را روی نسل بعدی هواپیماها اجرا کرده است . به عنوان زیر مجموعه ای از برنامه ی ملی بال ثابت " , " FWV FATE در 3 فاز طرح ریزی شد . : FATE I Phase I تعریف مجموعه ای از فناوری های هواپیما که باید در تست های پروازی پرنده ی جدید اعتبار سنجی شوند تا فاز 1 برنامه ی FWV به اهداف خود برای جنگنده ها ی تهاجمی , چه سرنشین دار و چه بی سرنشین , دست یابد . FATE I - Phase II : توسعه ی مقدماتی طراحی های مفهومی و ساخت پیش نمونه ی اثبات گر FATE II : توسعه , ساخت و انجام تست های پروازی اثبات گر تکنولوژی جهت دست یابی به اهداف برنامه . FATE I Phase I شروعی جهشی برای اثبات تکنولوژی پهپاد های رزمی بود . در گذشته کنترل سمت هواپیماهای بدون دم توسط اسپویلر ها یا حرکت دادن سکان ها (درگ رودر) انجام می شد . این کار به نوعی انجام می شد تا سیستم کنترل تا حد امکان مستقل و جدا باشد . متاسفانه اسپویلر ها و درگ رودر ها الات متحرک زیادی را نیازمند هستند و نیز در زوایای حمله ی زیاد نیروی کنترل ناکافی تولید می کنند . با پیشرفت کوانتومی در قابلیت های عملیاتی پردازی دیجیتالی , اکنون میسر است تا به مزیت سیستم های کنترل مستقل دست یافت که یک کنترل مجزا و موثر مورد نیاز را فراهم کند . در نتیجه , کنترل های ایرودینامیکی بهینه تر خواهد بود , مانند لبه های بال تمام متحرک یا spoiler-slot-deflector , که اکنون برای کنترل جانبی و سمت هواپیماهای بی دم قابل استفاده خواهد بود . مستقل شدن این عوامل موثر وزن مجموعه ی کنترل را به میزان 5% , و نیروی هیدرولیک مورد نیاز را 45% کاهش می دهد , و کیفیت پرواز در زوایای حمله ی زیاد را به میزان زیادی بهبود می بخشد . تمام این فاکتور ها کمک می کنند تا چابکی افزایش یابد . تکنیک های پیشرفته ی کنترل پرواز که این عوامل موثر غیر معمول را فعال می کنند همچنین پیچیدگی های فنی , هزینه و نیز اسیب پذیری بحرانی ماموریت و حوادث مرتبط با از دست دادن کنترل را کاهش می دهد . برنامه ی توسعه ی تکنولوژی هواپیمای اینده توسط لابراتوار رایت در دایتون اوهایو پشتیبانی می شد , و در ابتدا توسط کاپیتان مارک چری که مدیر برنامه بود رهبری می شد . سپس تام بلک که مهندس ارشد برنامه نیز بود جایگزین چری شد . این برنامه تحت قرار داد شماره ی F33615-97-C-3804 از جوئن تا اکتبر 1997 پیگیری می شد . FATE تکنولوژی های انقلابی ای را توسعه داد که اساس فناوری جنگنده های نسل اینده را بنیان نهاد . سامانه ی تغییر بردار رانش –تراست وکتور- برای پرنده ی برنامه ی FATE در تمام مسیر و پروفایل پروازی برای حفظ کنترل و پایداری مورد نیاز نبود و تنها در شرایط زوایای حمله ی زیاد استفاده می شد . اگر خواسته می شد تا X-39 در زاویه ی حمله ی تند پرواز کند , نازل متقارن بردار متغییر پرواز امن پرنده را در دل اسمان تضمین می کرد . برنامه ی IHPTET اثبات گر زمین پایه ی تکنولوژی نازل سیال متمرکز " conformal fluidic nozzle" را ارئه می دهد . اگر چه , نازل و موتور عملکرد سخت افزار پروازی را نمایش نمی دهد و ترکیب موتور/نازل مورد نیاز FATE را فراهم نمی کند . یک اثبات گر تکنولوژی زمین پایه با استفاده از یک موتور F404 می بایست بکار گیری می شد تا نازل سیال متمرکز را برای برنامه ی FATE فراهم کند . این پروژه بنا به اخرین اطلاعات در دسترس بودجه دریافت نکرده است . اگر برای برنامه ی FATE نازل سیال در درسترس نباشد یک نازل ثابت بدون قابلیت تغییر بردار رانش بجای ان قابل بکار گیری ست . ////////////////////////////////////////////////////// شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات منبع کلیه ی حقوق برای نویسنده و سایت میلیتاری محفوظ است Military.ir