خوب من مثل همیشه تسلیحات عجیب غریبی که خیلی کم شناخته شده هستن رو پیدا کردم. امیدوارم خوشتون بیاد: فیات جی 91 یک جنگنده بمب افکن سبک ایتالیایی بود که در سال 1958 توسط شرکت فیات در ایتالیا رونمایی شد. این جنگنده به غیر از ایتالیا در آلمان و پرتغال نیز به کار گرفته شد و زمانی که به طور کامل بازنشسته شد، 35 سال خدمت کرده بود. در سال 1953، فرماندهی ناتو نیاز کشور های عضو به یک جنگنده-بمب افکن سبک را حس کرد و برای همین لیستی از قابلیت ها را برای آن ارئه داد. از شرکت های اروپایی برای توسعه ی این پروژه که جنگنده ی سبک تهاجمی نام گرفته بود دعوت به عمل آمد. جی 91 با این مشخصات توسط مهندس ایتالیایی گیوسپ گابریلی طراحی شد. هدف از پروژه ساخت جنگنده ای بود که سبک، کوچک، با تسلیحات و ایویونیک ساده و بدون نیاز به پشتیبانی زیاد در روی زمین بود. دو دلیل برای این وجود داشت. اگر جنگ اتمی پیش می آمد فرودگاه های بزرگ نابود می شدند و جنگنده های کوچک راحت تر میتوانستند در فرودگاه ها کوچک فعالیت کنند. همچنین این پروژه برای جلوگیری از انحراف مسیر توسعه ی جنگنده ها به سمت هواپیماهای بزرگ و هزینه بر بود. مشخصات مورد نیاز از این قرار بود: حداکثر مسیر برخاست:1100 متر قابلیت عملیات در چمنزار ها و خیابان ها حداکثر سرعت 0.95 ماخ برد 280 کیلومتر با 10 دقیقه پرواز بالای هدف زره کافی برای محافظت از خلبان و مخزن سوخت 4 مسلسل 12.7 میلیمتری یا 2 توپ 20 یا 30 میلیمتری حداکثر وزن 2200 کیلوگرم در حالت خالی و 4700 کیلوگرم در حالت فول لود یکی از اولین مشکلات بر سر راه این جنگنده موتور مناسب بود که پس از تحقیقات لازم موتور توربوجت اورفئوس ساخت انگلستان برای این کار انتخاب شد. طرح هواپیما باید در طی دو ماه مسابقه ارائه میشد. به غیر از جی 91 ، 7 پروژه ی دیگر نیز در مسابقه شرکت کردند که بعضی از آنها به ترتیب نوتروپ ان 156 (که بعدا به اف 5 تایگر منجر شد)، داسو میستره XXVI (اتاندارد 4 در آینده)، اسنامسه بارادور، آرفر ساگیتاریو و بروت تاون (که این سه مورد آخر به نتیجه نرسیدند) بودند. طرح ها از مارس 1953 توسط کمیته ای به رهبری فون کارمان بررسی شدند. پس از 18 ماه بروت تاون، فیات جی 91 و داسو میستره XXVI به عنوان برندگان اولیه شناخته شدند و قرار شد 3 نمونه ی آزمایشی از هرکدام ساخته شود. جی 91 برای اولین بار در سال 1956 در تورین پرواز کرد در حالی که 7 ماه از پروژه ی داسو و یک سال از بروت جلوتر بود. البته تست ها بدون مشکل پیش نرفتند. یکی از اساسی ترین آنها از بین برد تکان های بدنه بود که در سال 1957 منجر به نابودی اولین نمونه ی آزمایشی شد. پس از آن تغییرات عمده ای در طراحی بدنه اعمال شد که میتوان از انتهال بلندتر، افزایش حجم جایگاه خلبان (کانوپی) و اضافه کردن سکان های افقی اشاره کرد. در آخر 4 نمونه ی آزمایشی برای آزمایش های نهایی به فرانسه فرستاده شدند. آزمایش های نهایی در سال 1957 در سنتر د اسیاس فرانسه صورت گرفت و جنگنده ی ایتالیایی ها بسیار خوب عمل کرد. یک سال بعد فیات برنده ی مسابقه اعلام شد. در همان سال وزرای دفاع ناتو گرد هم آمدند و قرار شد جی 91 اولین جنگنده ی سبک ناتو باشد. قرار بود 3 سال بعد جنگنده ی بروت نیز به این جمع بپیوندد. قرار شد آمریکا به کشور های فرانسه، ایتالیا و آلمان برای خرید و ساخت این جنگنده ها کمک مالی کند و هزینه ی جنگنده های ترکیه را خود بپردازد. توافق بر این شد که هر کشور 50 جنگنده داشته باشد. با توجه به موارد اقتصادی و نابودی اولین نمونه ی فیات در تست ها، دلت فرانسه تصمیم گرفت توسعه ی جنگنده ی بومی داسو اتاندارد را دنبال کند. انگلستان نیز اهمیتی به مسابقه نداد و به ساخت هاوکر هانتر برای همان هدف تکیه کرد. جالب این که خود دولت ایتالیا قبل از مشخص شدن نتیجه ی مسابقه سفارش این هواپیما را برای نیروی هوایی خود داده بود. فیات 171 جنگنده برای ایتالیا و 144 فروند برای آلمان غربی ساخت (این عدد 50 فروندی که قرار بود به یونان بروند را نیز شامل میشود که البته قرارداد فسخ شد). طرف آلمانی همچنین 294 جنگنده را در داخل کشور خود در کمپانی فلوگزود یونیو زود که از به هم پیوستن مستراشمیت، هینکل و دورنیر تشکیل شده بود، ساخت. به غیر از این آلمان 44 نمونه ی دو سرنشینه ی آموزشی نیز خرید و 22 فروند را در خاک خود تولید کرد. در سال 1972 تولید متوقف شد. قرار بود تعداد بیشتری جی 91 در آلمان به خدمت گرفته شود اما به دلیل قابلیت های نه چندان زیاد این جنگنده سفارش های بیشتر متوقف شد. نیروی هوایی آلمان روی بعضی از این جنگنده ها آرم یک خوک را میکشید که نشانه ی قابلیت های کم این هواپیما بود. جی 91 تا سال 1982 در آلمان خدمت کرد. در این سال آخرین هواپیما با آلفا جت تعویض شد. وضعیت در پرتغال بهتر بود. پرتغال از سال 1961 با انقلاب های آزادی خواهانه در مستعمرات آفریقایی خود رو به رو بود. در سال 1965 تحریم های تسلیحاتی آمریکا مانع این میشد که پرتغالی ها بتوانند جنگنده های مورد نیاز خود را از آمریکا تهیه کنند. آن ها سعی کردند 100 جنگنده ی اضافه ی سابر را از آلمان غربی بخرند. آلمانی ها این درخواست را نپذیرفتند. اما پیشنهاد فروش 40 جی 91 که پیش از فسخ قرارداد برای ترکیه در نظر گرفته شده بودند را به پرتغال دادند. در جنگ استقلال ملل آفریقایی 5 جی 91 توسط دوشپرتاب هایی که روسیه به گروه های مسلح داده بود سقوط کردند. یک جنگنده ی دیگر نیز به خاطر منفجر شدن تسلیحات خود نابود شد. پرتغال تلاش کرد با راه های دیگر تعداد بیشتری جی 91 از آلمان بخرد که البته موفق نشد. فیات جی 91 تا پایان جنگ مستعمراتی پرتغال حضور فعال داشت. پس از جنگ تعداد بیشتری هواپیما از آلمان خریده شد. جی 91 تا سال 1992 در پرتغال خدمت کرد. سه سال بعد ایتالیا نیز از این جنگنده ی ساخت خود دست کشید تا فیات جی 91 به موزه ها برود. یک نمونه ی دیگر از این جنگنده به نام G.91Y با دو موتور جی-85 ساخت آمریکا نیز ساخته شد که عملکرد بهتری نسبت به نمونه های پیشین داشت. هواپیما های ایتالیایی با جنگنده ی ای ام ایکس تعویض شدند. مشخصات: خدمه:1 نفر طول:10.3 متر عرض با احتساب بال ها:8.56 متر ارتفاع:4 متر مساحت بال ها:16.4 متر بربع وزن خالی:3100 کیلوگرم وزن فول لود:5440 کیلوگرم حداکثر وزن برخاستی:5500 کیلوگرم موتور: 1 عدد توبوجت بیرستول سیدلی اورفئوس با 22.2 کیلونیوتن تراست حداکثر سرعت:1075 کیلومتر بر ساعت برد:1150 کیلومتر ارتفاع پروازی:13100 متر (41000 پا) سرعت برخاست:30 متر بر ثانیه وزن ویژه ی بال(وینگ لود):331 کیلوگرم بر مترمربع نسبت تراست به وزن:0.42 تسلیحات: 4 مسلسل 12.7 میلیمتری ام 2 براونینگ یا 2 توپ 30 میلیمتری دفا 4 جایگاه برای انواع بمب و راکت با حداکثر توان 4000 پوند (1800 کیلوگرم) منبع:ویکیپدیا استفاده از این مقاله برای عموم آزاد است