آشنایی با انواع بمب ها

[parsneet 1,503]

با سلام و درود

 

در نمایشگاه دستاوردهای وزارت دفاع ( 1401 ) نمونه ای از نصب کیت هدایتی برای بمب های 2000 پوندی مارک 84 به نمایش درآمد .

قبلا نصب این نوع کیت های هدایتی روی بمب های سبک تر صورت پذیرفته بود . این اقدام ارزشمند با توجه به توسعه و پیشرفت روز افزون پدافندها و حتی دوش پرتاپها بسیار حائز اهمیت است . این اقدام باعث خواهد شد که جنگنده در فاصله مطمئنه اقدام به رها سازی و برگشت به پایگاه خود نماید و خود را در معرض آتش پدافندی دشمن قرار ندهد ( در حالت عادی برای رها سازی مهمات معمولی بمب افکن ها ناگزیر به کاهش ارتفاع خواهند بود تا از اصابت بمب به محدوده مورد نظر اطمینان حاصل کنند و امروزه این امر با توجه به افزایش توانمندی های رادارها و سامانه های پدافندی امری بسیار ریسک پذیر خواهد بود )

لازم به ذکر است که معمولا" مارک 84 برای در هم شکستن استحکامات با مقاومت بالا به کار برده می شود و طبیعتا" بمب های با این میزان وزن و قدرت تخریب برای موج اول حملات انتخاب می شود . و با نصب اینگونه کیت های هدایتی خود به خود می توان عنوان کرد که رها سازی آنها قبل از رسیدن به محدوده دشمن می تواند در حفظ عنصر غافلگیری در موج اولیه حملات موثر واقع شود .

 

 

              

 

 

با توجه به اینکه بمب های سقوط آزاد از زمان جنگ جهانی دوم همه گیر شده و توسعه پیدا نمودند ولی با گذشت یک قرن از ورود به سازمان رزم ارتش های مدرن همچنان سلاحی کارا و موثر در میدان نبرد هستند و نصب این کیت ها تضمین کننده این مطلب خواهد بود که همچنان این مهمات های سقوط آزاد به ویژه خانواده مارک 80 مهمان نیروی هوایی ما باشند ولی با دقت و کارآیی بالاتری .

 

 

ویرایش شده در شهریور 1 توسط parsneet

[oldmagina 9,074]

تاریخچه ساخت و استفاده از مهمات ترموباریک 

 

قسمتی از مقاله MUNITIONS – Thermobaric Munitions and their Medical Effects

 

نوشته : David Andre

 

 

قسمت اول : 

 

مهمات ترموباریک سلاحهایی هستند که برای ایجاد دما و فشار بالا نسبت به سلاحهای متداول انفجاری ، طراحی شده اند . این اصطلاح معمولا معادل مواد منفجره مهمات هوا-سوخت (fuel-air explosives) (FAEs) به کار می رود . این سلاحها معمولا صدمات اولیه بسیار بیشتری نسبت به مواد منفجره معمول ایجاد می کنند و البته مکانیسم عملکرد اصلی آنها هم همین است .

 

تاریخچه : 

 

رد مهمات ترموباریک را می شود تا ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم دنبال کرد . آنها برای این کار از یک مجموعه راکت انداز شش تایی در جبهه شرقی استفاده می کردند . ابتدا پنج لانچر اول با محفظه های پر شده از گاز پروپان مسلح می شدند . پنج شلیک اول گاز را در محل هدف پخش می کردند و شلیک ششم برای انفجار بود . با به زمین خوردن محفظه ها ، این گاز با هوا مخلوط می شد و یک مخلوط قابل اشتعال فراهم می آورد که با گلوله ششم منفجر می شد . در مرحله نهایی از شلیک راکتهای کالیبر بالا با دیواره نازک که حامل مواد منفجره معمولی بودند به آن محل ، برای به حداکثر رساندن قدرت انفجار شلیک می شد . بعد از این تلاشهای اولیه توسعه جدیدی تا دهه 1960 اتفاق نیفتاد .

 

در دهه 1960 ، ایالات متحده شروع به استفاده از مهمات هوا-سوخت (FAEs) در طی جنگ ویتنام کرد و برای این کار از بمبهای هواپرتاب مختلفی استفاده کرد . اتحاد جماهیر شوروی در طی جنگ افغانستان شروع به استفاده از سلاحهای ترموباریک کرد و بعدها روسیه در چچن نیز از این سلاح استفاده کرد . روسها این مواد را به شکل بمبها و راکتهای هواپرتاب یا راکتهای زمین پایه توسعه دادند . راکتهای زمین پایه تا اندازه قابل حمل توسط نفر توسط روسها توسعه یافت. 

 

طراحی : 

 

مهمات ترموباریک ابتدا یک ابر آیروسل از گاز ، مایع یا پودر بسیار ریز از ماده منفجره ایجاد می کند ، تعدادی از سوختهای شناخته شده برای این کار عبارتند از : اتیلن اکسید (ethylene  oxide) ، پروپیل اکسید (propylene oxide) ، آمونیوم نیترات (ammonium nitrate) و پودر پنتا اریتیرول تترا نیترات (Pentaerythritol tetranitrate)(PETN) . این ابر در اطراف همه چیز پخش می شود و همچنین وارد حفره ها و ساختمانها هم می شود . این ابر می تواند قبل از انفجار ، از روزنه های کوچک روی ساختمانها ، پناهگاهها و حتی دریچه های خودروهای زرهی وارد آنها شود .  

 

 

آزمایش عملکرد مهمات ترموباریک دوش پرتاب ارتش آمریکا که در جنگ عراق برای استفاده تفنگداران توسعه یافته بود .

 

نتیجه این انفجار یک ابر پلاسمایی است که دمای آن به حدود 2500 تا 3000 درجه می رسد. زمان سوختن این ابر در مقایسه با مهمات شدید الانفجار معمولی کندتر است . در بعضی موارد پودر آلومنیم هم به این مواد اضافه می شود تا این تاخیر را بیشتر کند . زمان طولانی تر این سوختن به مفهوم زمان ماندگاری بیشتر موج انفجار است . این افزایش فشار می تواند تا میزان 73 کیلوگرم بر سانتی متر مربع ( هزار پوند بر اینچ مربع ) هم بالابرود که این فشار بالا علت اصلی اثر کشندگی و تخریبی در این انفجار است . در فضاهای بسته به علت بازتاب موج انفجار  و تاثیر جند باره آن ، آسیب های انسانی حاصل شدید تر هستند .

 

یکی از موارد آسیبی که نباید فراموش شود ، سوختگی های حاصل از انفجار هستند ، همچنین زمانی که کل اکسیژن محل در انفجار مصرف می شود ، در ابتدا یک مکش اتفاق می افتد که تمام اشیای قابل حرکت در حاشیه انفجار را به داخل می کشد . حتی اگر جنگ افزار به درستی عمل نکند و سوخت پخش شده منفجر نشود ، به علت این که یکی از پرکاربرد ترین مواد اتیلن اکساید است ، محل مورد نظر می تواند بسیار سمی باشد .اتیلن اکساید گازی است که برای ضد عفونی در صنایع بهداشتی به کار می رود و در صورت تنفس بسیار سمی است . در صورت بروز چنین حالتی اتهام استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی هم ممکن است پیش بیاید .

 

ادامه دارد ... .

 

 

 

 

 

ویرایش شده در بهمن 1 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی

[oldmagina 9,074]

تاریخچه ساخت و استفاده از مهمات ترموباریک 

 

قسمتی از مقاله MUNITIONS – Thermobaric Munitions and their Medical Effects

 

نوشته : David Andre

 

 

قسمت آخر : 

 

استفاده از سلاحهای ترموباریک به شکل قابل حمل توسط سرباز پیاده ، اولین بار توسط روسها و با عرضه راکت اندازهای یک بار مصرف شمل (RPO-A Shmel) و عرضه مهمات ترموباریک برای سلاحهای خانواده آر پی جی 7 صورت گرفت . کارآیی هر تیر شمل (Shmel) ، مخصوصا در هدف قرار دادن ساختمانها ، قابل مقایسه با یک تیر مهمات 122 میلی متری توپخانه برآورد می شد . همچنین یک نارنجک انداز خودکار 42 میلی متری هم برای این مهمات ساخته شد. 

 

 

راکت انداز شمل

 

خط بعدی این مهمات پرتاب کننده های مهمات ضد تانک بودند که از نوع هدایت سیمی و هدایت رادیویی بودند و شامل انواع سیستمهای اشتورم (Shturm) ، آتاکا (Ataka) ، فاگوت (Fagot) و کومت (Komet) می شدند . گونه های اشتورم و آتاکا قابل شلیک از بالگرد هم بودند . 

 

اتحاد جماهیر شوروی از زمان استالین به بعد شلیک کننده های زمینی متعددی پایه گذاری کرد و این سنت تا کنون ادامه یافته است . اینها سیستمهای 220 میلی متری اوراگان (Uragan) و بوراتینو (Buratino) و سیستم راکتی 300 میلی متری اسمرچ (Smerch) هستند . سلاحهای هوا پرتاب شامل راکتهای هدایت ناپذیر 80 میلی متری S-8D و 122 میلی متری S-13D  ، بمب  ODAB- 500PM ، بمب هدایت تلویزیونی KAB-500kr-OD و حامل ODS-OD BLU با بمبلت های خوشه ای BKF ODS­ OD هستند . 

 

ایالات متحده دارای بمب خوشه ای  CBU-55 ، بمب هدایت پذیر بالدار BLU 96 و پدر همه آنها بمب BLU 82 است . بمب BLU 82 یک بمب از نوع سوختار شدید (high blast) است که از در پشتی محفظه هواپیماهای هرکولس نیروی هوایی (MC-130H Combat Talon) ارتش آمریکا به شکل پرتاب با زیره (pallet) استفاده می شود و اولین بار در جنگ ویتنام استفاده شد . این بمب حاوی 5715 کیلوگرم ماده منفجره مایه ژله ای است که  GSX خوانده می شود . این ماده حاوی مخلوطی از نیترات آمونیوم ، پودر آلومنیوم و صابون پلی استیرن (polystyrene soap) است و باعث ایجاد فشاری حدود 1000 پوند بر اینچ مربع (4882.43 کیلوگرم بر متر مربع) در محیط می شود . بر طبق گزارشات این بمب می تواند راهرویی به طول 3 مایل (4.8 کیلومتر) از میدان مین را پاک کند . این مهمات معمولا به شکل جفتی استفاده می شود که باعث شده است لقب برادران بلوز (Blues Brothers) به آنها داده شود . 

 

ایالات متحده در جنگ افغانستان نسل جدیدی از بمیهای ترموباریک را با عنوان BLU-118/B11 استفاده کرد . اینها بمبهای نفوذ کننده دو هزار پوندی BLU-109 بودند که با 560 پوند مواد ترموباریک به آنها اضافه شده بود و می توانستند به کیت هدایت بالدار یا کیت هدایت لیزری مجهز شوند . در این جنگ یک سر جنگی از نوع ترموباریک برای موشک هلفایر (Hellfire) هم توسعه داده شد. 

 

 

یک بمب ترموباریک  BLU-118B که برای حمل توسط کشتی آماده شده است. این نوع بمب برای اولین بار ذر 2 مارس 2002 در افغانستان به کار برده شد. 

 

 

پی نوشت : مقاله اصلی در ادامه به آسیبهای جسمی این نوع از بمبها می پردازد که قابل مطالعه است و مطالب جالبی دارد .

 

 

پایان 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در اسفند 1 توسط oldmagina
اصلاح نگارشی