خالخین گول بررسی و تحلیل نبرد خالخین گول ..... نبردی که باعث تغییر سرنوشت جنگ جهانی دوم گردید.

[worior 25,641]

با تشكر فراوان از ميجر داش گوردون علي عزيز ..

مطلب زيبايي هست و البته چون منحصرا معطوف شده به درگيري هاي نظامي اون عصر - نياز داره تا شرايط سياسي اون دوران هم در كنارش سنجيده بشه .

----

اين موارد كه از روي سادگي و ناداني من بيان شدن رو هم مورد توجه و بررسي قرار بگيرند شايد كمكي بكنه :

- همونطور كه جناب استوكا گفتند آلمان كشتي هاي تداركاتي آمريكايي به مقصد انگلستان رو مورد حمله قرار ميداد از همون اوايل جنگ اون با هدف تحت فشار قرار دادن بريتانيا (البته در مواردي هم اگر درست يادم مونده باشه پيش از جنگ) ...

- حمله ژاپن به آمريكا (پرل هاربر) به منظور وارد كردن خسارت به توان دريايي ايالات متحده بود .

- ژاپن در اواخر جنگ چندين زيردريايي پيشرفته (مجهز به هواپيما !!!) به سواحل آمريكا اعظام ميكنه . (البته بين راه متوجه ميشن كه ژاپن تسليم شده و اون زيردريايي ها به آمريكا تسليم ميشن) !
ـ ورود آمريكا به جنگ توسط نيروي درياييش بوده ..


اين موارد هم قابل بررسيه :

- با در نظر گرفتن نبرد 1931 منچوري و شروع كننده بودن ژاپن همچنين توافقات بين شوروي و آلمان ! ميشه گفت هدف بزرگ و ابتدايي شوروي در آغاز جنگ مقابله با ژاپن بوده .

- آمريكا ميتونست به قصد اشغال يا محاصره ژاپن ! وارد آسياي شرقي بشه .

- نيروهاي ژاپني مستقر در خارج توان بازگشت سريع به اين كشور از مناطق شرقي شوروي و چين رو بدليل يك فاصله دريايي نداشتند .

- در صورت اشغال يا محاصره ژاپن !! توسط آمريكا نيروي هاي ژاپني مستقر شرق بعد از مدتي دچار كمبود شديد تجهيزات و امكانات ميشدن و ارتش قدرتمند شوروي ميتونست ضربات سنگيني به اونها وارد كنه .

- ميتونيم اينطور بگيم كه : حمله غافلگيرانه آلمان به شوروي با دانستن اين هدف كه شوروي قصد ورود به درگيري ژاپن رو داره ! صورت گرفته ؟!

- و امريكا اين ترس رو در ژاپن انداخته كه قصد ورود به درگيري با اين كشور رو داره .

- به همين خاطر ژاپن از پيشروي در شرق خودداري ميكنه و دست به حمله پيش دستانه به سواحل آمريكا ميزنه

- شوروي هم كه از ژاپن راحت ميشه اقدام به مقابله آلمان ميكنه و تا برلين وارد ميشه .

- آمريكا هم بخاطر حمايت از روسها براي اينكه روسيه از شرق فتح نشه وارد درگيري هاي پراكنده با ژاپني ها ميشه .



-------------

آمريكا با پرروي تمام هميشه اعلام كرده كه قصدش از ورود به جنگ دوم رفع مشكلات اقتصادي 1930 بوده ! و ابتداي جنگ رو با كمك هاي تجهيزاتي و تامين كالا آغاز كرده ! ..

نميتونيم بگيم كه اين كشور بيخود وارد درگيري شده يا واردش كردند ! بلكه خودش طمعكارانه وارد شده بود فقط امكان درگيري راحت بخاطر بعد مسافت براش وجود نداشت . و در ادامه در صورت شكست خوردن كشورهايي كه باهاشون وارد پيمان فروش كالا و تجهيزات شده بود دچار خسارت ميشد و طبعا بعدها به منظور حفظ بازار هاي خودش مستقيما وارد درگيري شد .

[ALI 5,623]

[color=darkblue][quote]با تشكر فراوان از ميجر داش گوردون علي عزيز ..[/quote]

برادر مصطفی کم بود ، حاج ابراهیم هم به ایشان اضافه شد.

با تشکر از برادر ابراهیم که به نکات خوبی اشاره داشتند.


-------------------------------------------------


[size=18]دول محور[/size]


آلمان نازی ، به رهبری آدولف هیتلر ، با ایدئولوژی نازیسم

امپراتوری ژاپن ، به رهبری امپراتور هیروهیتو

ایتالیا ، به رهبری بنیتو موسولینی ، این کشور از نظر ایدئولوژیکی از آلمان نازی تبعیت می کرد و اندیشه های فاشیستی بر این کشور حکمفرما بود.




[size=18]متفقین[/size]

شوروی ، به رهبری ژوزف استالین ، سوسیالیسم ، مارکسیسم لنینیسم

انگلستان ، به رهبری وینستون چرچیل ، امپریال ،

آمریکا ، پرزیدنت روزولت ، امپریال

فرانسه



البته این کشورها تنها طرفین اصلی درگیری ها بودند.

هیتلر در زمان اوج قدرت خود حزب نازیسم را راه اندازی کرد که این حزب ، اندیشه های ناسیونالیستی افراطی را در مردم آلمان به خوبی احیا کرد ، به طوریکه مردم آلمان به خوبی هیتلر را در این نبرد پشتیبانی کردند. همچنین آلمان نازی نژاد پرست ترین دولت جنگ جهانی دوم بود. ژاپن نیز پس از سالها رخوت ، در صدد مطرح کردن خود در جهان بود و همانند آلمان خواهان سهم بیشتری از منابع استعماری کشورهای استعمارگر قدیمی مثل انگلستان و فرانسه بود. اما ایتالیا از نظر ایدئولوژیکی ، تابع آلمان بود و از اندیشه های فاشیستی آلمان تبعیت می کرد. به نظر من در بین دول متخاصم جنگ جهانی دوم هیچ دو کشوری را مثل آلمان و ژاپن نمی توان یافت که از هر نظر به هم نزدیک باشند. ژاپن و آلمان اشتراکات بسیاری (چه از نظر ایدئولوژیکی ، چه از نظر سیاسی و حتی از نظر فرهنگی) با هم داشتند. ژاپنی ها هم همانند آلمانی ها به شدت نژاد پرست بودند. برتری اطلاعاتی متفقین باعث فاصله انداختن بین این آلمان و ژاپن شد ، به طوریکه ژاپن در طول جنگ هیچ گاه نتوانست به طور موثر از آلمان پشتیبانی کند.

اما در مقابل ، متفقین به اندازه دول محور با هم همدل و متحد نبودند. انگلستان و فرانسه در تجاوزات اولیه آلمان به لهستان و اروپای شرقی سکوت کرده بودند و هیچ اعتراضی نمی کردند. هیتلر پیش از آغاز جنگ و قبل از حمله به لهستان ، دو دولت فرانسه و انگلیس را متقاعد کرده بود که هدف او از حمله به لهستان و شرق اروپا ، مبارزه با کمونیسم است. طرح این مساله از سوی هیتلر سبب شد که دولتین فرانسه و انگلیس نسبت به تجاوزات اولیه هیتلر واکنش خاصی نشان ندهند و موضع سکوت اختیار کنند. اما پس از اشغال لهستان ، هر دو کشور آماج حملات آلمان شدند و موج حملات ورماخت به قدری شدید بود که خطوط دفاعی ماژینو نیز نتوانست در برابر پیشروی ورماخت مقاومت کند و فرانسه به زودی به اشغال آلمان در آمد. از سوی دیگر شوروی نیز تا این مرحله جنگ به آلمان کمک می کرد ، چرا که آلمان با دو دولت فرانسه و انگلیس ( هر دو این کشورها دشمن شوروی بودند ) در حال جنگ بود. اما پس از آنکه فرانسه به طور کامل به تصرف آلمانها در آمد ، هیتلر به طور ناگهانی فرمان حمله گسترده به شوروی را صادر کرد و صدها هزار سرباز خود را به سمت مرزهای شوروی گسیل داشت.

اینجا بود که شوروی و انگلستان و فرانسه با هم متحد شدند و اختلافات خود را موقتا کنار گذاشتند تا بلکه بتوانند این دشمن مشترک را از بین ببرند. تا پیش از این اختلافات در بین کشورها متفق بسیار زیاد بود. شوروی با تبلیغ مرام کمونیستی خود در سمت اروپای شرقی در حال پیشروی (ایدئولوژیکی) بود. از سمت جنوب و شرق نیز شوروی در حال گسترش ایدئولوژی خود بود. انگلیس و فرانسه از این روند شوروی بسیار ناخرسند بودند ، چرا که گسترش کمونیسم در جهان در واقع منافع استعماری آنها را به خطر می انداخت و این منافع را به صورت نرم ، به سوی شوروی سوق می داد.

نقش آمریکا

اما نقش آمریکا در این جنگ کاملا متفاوت تر از سایر کشورهای درگیر جنگ بود. همانطور که می دانید برخی از کارشناسان عقیده دارند که جنگ جهانی دوم از سال 1937 آغاز شد. در سال 1937 ایتالیا به اتیوپی حمله کرد ، ژاپن حملات گسترده ای به چین ترتیب داد. جنگ های داخلی اسپانیا ، درگیریهای شوروی و ژاپن در مرزهای مغولستان ، درگیریهای پراکنده در اکثر نقاط اروپا ، خبر از آغاز یک جنگ بزرگ می داد. اما آمریکا از سالها قبل توانسته بود صنعت جنگ افزار سازی خود را به طور چشمگیری گسترش دهد. آمریکا از سال 1935 یکی از بزرگترین تولید کننده و صادرکنندگان تسلیحات نظامی در جهان به شمار می رفت. بخض عمده جنگ هایی که در خلال سالهای 1937 الی 1939 و آغاز رسمی جنگ جهانی دوم رخ داد ، با تسلیحات آمریکایی اتفاق می افتاد. پس بنابراین آمریکا نقش کاتالیزور را در این نبردها ایفا می کرد و از شعله ور بودن این جنگ ها نفع زیادی عایدش می شد و پول کلانی از فروش تسلیحات به کشورهای درگیر به جیب می زد.

از زمان آغاز جنگ جهانی دوم در سال 1939 تا اواخر سال 1941 و حمله ژاپن به پرل هاربور ، جنگ روندی عادی داشت و به هیچ وجه تا آن زمان قصد آلمان بر تسلط بر جهان آشکار نشده بود ، در این دو سال آمریکا بزرگترین فروشنده تسلیحات در جهان به شمار می رفت. در این سالها بخش عمده ای از تسلیحات مورد نیاز دول متخاصم توسط آمریکا تامین می شد و آمریکا از این طریق مبالغ کلانی به جیب می زد. اما آمریکا و انگلیس اشتراکات زیادی ، هم از نظر ایدئولوژیکی و هم از نظر فرهنگی ، داشتند و همین امر سبب شد که آمریکا علاوه بر ساپورت تسلیحاتی از انگلستان ، حمایت معنوی نیز از این کشور داشته باشد. آن زمانی که خاک بریتانیا به وسیله بمباران های سنگین آلمان نازی با خاک یکسان شده بود ، آمریکا دست به بازسازی هایی در انگلستان زد ، به طور مثال جدای از تسلیحاتی که در اختیار انگلیس قرار می داد ، چندین کارخانه بزرگ تسلیحاتی نیز در انگلستان دائر کرده بود. (از جمله کارخانه تانک سازی بزرگ که تانک های ام 4 شرمن را با نام ام 3 و همچنین تانک های سبک بولداگ را در انگلستان تولید می کرد. )

مناسبت های نزدیک آمریکا و انگلستان و حمایت های آمریکا از انگلستان سبب شد که آلمان به فکر ایجاد رخنه در این مراودات باشد. از یکسو با تحریک دولت مکزیک به حمله به آمریکا و از سویی حمله به ناوگان دریایی آمریکا در آتلانتیک شمالی ، به نوعی سعی در وارد کردن آمریکا در جنگ و به تبع آن خسارت زدن به آمریکا به منظور ضعیف کردن موقعیت این کشور بود. به هر حال می توان گفت یکی از علل تلاش آلمان برای وارد کردن آمریکا به جنگ همین موضوع می تواند باشد.

الان که دقیق فکر می کنم ، به نظرم شاید بتوان یکی از علل دیگر تاکید آلمان برای ورود آمریکا به جنگ را غرور هیتلر در نظر گرفت. همانطور که ژاپن ، ارتش آمریکا را ضعیفتر از ارتش سرخ شوروی در نظر گرفته بود ، به همین صورت هیتلر نیز از اینکه آمریکا در کنار متفقین علیه آلمان همکاری کند ، هیچ ترسی نداشت ، چرا که (مثل ژاپن) ارتش آمریکا را ضعیفتر از ارتش شوروی در نظر گرفته بود.

در پایان باز هم تاکید می کنم ، حتی اگر دول محور ، آمریکا را برای ورود به جنگ تحریک نمی کردند و آمریکا مثل سابق تنها نقش فروشنده اسلحه را بازی میکرد ، در نهایت این کشور از اواسط سال 1942 مجبور بود که در این جنگ شرکت کند. همانطور که در پست قبلی ام نیز گفته بودم ، اگر کمک آمریکا به شوروی نبود ، ورماخت از منظقه قفقاز راه خود را به سمت خاور میانه کج می کرد و سرانجام به منابع نفت خاور میانه تسلط می یافت. تسلط آلمان به چاه های نفت خاور میانه مساوی بود با نابودی متفقین (و آمریکا). از سویی دیگر ژاپن نیز به سرعت در حال گسترش ناوگان دریایی خود بود و این کشور خطری بالقوه برای منابع نفتی خاور میانه و منافع متفقین در این منطقه به شمار می رفت. از این رو آمریکا به منظور مقابله با این خطرات روز افزون ناگزیر به شرکت در این جنگ بود. حتی اگر متحدین ، آمریکا را برای ورود به جنگ تحریک نمی کردند ، باز هم این کشور به ناچار در اواسط سال 1942 ناگزیر به شرکت در این جنگ می شد.

منتظر نظر دوستان هستم.[/color]

[ALI 5,623]

دوستان ، ویدئوی زیر را از یوتیوب پیدا کردم ، در این ویدئو تصاویری از نبرد خالخین گول به صورت میکس و با آهنگ بک گراند را شاهد هستیم.

حجم ویدئو : 4.5 مگ

از لینک زیر دانلود کنید

http://isherwood.persiangig.com/Khalkhiin%20Gol.flv

[mahdi42 519]

عالی بود
ضمنا علی جان سلام مارا به حضرت معصومه برسان.
التماس دعا.

[rasoolmr 1,452]

دوستان دستتون درد نکنه از مجموع بحثهای دوستان خیلی از زوایای مبهم برای بنده روشن شد .

[mostafa_by 5,723]

خوب.
پس از انتظاري نيمه طولاني بابت بازگشت برادر سرهنگ ميجر داش گوردون علي اسبق و سرهنگ علي فعلي (كه فكر كنم اينقدر ما گفتيم كه رفت اسمش رو عوض كرد!!)، به ادامه‌ي اين بحث مي‌پردازم.

---------------------------------------------

برادر علي عزيز!
از اونجايي كه هضم بهتر عرايض بنده، ناگزير به شناخت كامل و صحيحي از مكاتب اون روز هست، ناچارم حتي از غلط‌هاي املايي نيز نگذرم و مواردي رو كه اشتباه مي‌بينم (حتي اگه اشتباه تايپي باشه) رو توضيح بدم تا مطلبي از قلم نيافته.
فرمودي :‌

[quote]دول محور
آلمان نازی ، به رهبری آدولف هیتلر ، با ایدئولوژی نازیسم
امپراتوری ژاپن ، به رهبری امپراتور هیروهیتو
ایتالیا ، به رهبری بنیتو موسولینی ، [color=red]این کشور از نظر ایدئولوژیکی از آلمان نازی تبعیت می کرد و اندیشه های فاشیستی بر این کشور حکمفرما بود[/color]. [/quote]
اين دسته‌بندي شما، شايد دسته‌بندي چندان صحيحي نباشه. به چند دليل :‌
1- نازيسم ايدئولوژي نبود. مكتبي بود كه با تلفيق ناسيوناليسم و فاشيسم پديد اومد.
2- ژاپن نيز پيرو ايدئولوژي ناسيوناليسم بود.
3- ايتاليا به رهبري موسوليني، از نظر ايدئولوژي از آلمان نازي تبعيت نمي‌كرد. قدمت فاشيسم، حداقل دو دهه بيشتر از نازيسم بود.
به عبارت ساده‌تر، اين آلمان نازي بود از نظر ايدئولوژي، پيرو ايتاليا بود.

به دليل اهميت اين موضوع، پستم رو قسمت قسمت ارائه مي‌كنم تا اگه ابهامي هست، همون قسمت برطرف شه و بعد به ادامه‌ي عرايضم بپردازم.
فقط چون يكم سخته، مي‌زنم تو خط نوشتار رسمي.

تاريخچه‌ي ظهور ايده‌ي فاشيسم، به پس از دوران جنگ دوم جهاني بازمي‌گردد. جايي كه ايتالياي پس از جنگ (كه در آن زمان (جنگ جهاني اول) بر عليه آلمان نازي مي‌جنگيد)، دچار ركود اقتصادي شد. اين البته اصلاً‌ و ابداً امري عجيب و بديع به حساب نمي‌آمد؛ چرا كه اكثر كشورهاي اروپايي (منجمله انگلستان) نيز بدين درد دچار شده بودند. البته بدترين بلا، نصيب كشور آلمان شد كه از طرفي، تمامي صنايع اون نابود و يا حداقل آسيب ديده بود و از طرف ديگر، ذخيره‌ي طلاي اين كشور بابت پرداخت غرامت به فرانسه از دست رفته بود و چاپ پول بدون پشتوانه، باعث ايجاد تورمي چند رقمي در آلمان شده بود! كار به جايي رسيده بود كه روزي سه بار به كارگران مرخصي مي‌دادند تا قبل از گراني، اجناس مورد نياز خود را خريداري نمايند!!

ساير كشورهاي اروپايي، به هر نحوي كه بود از اين بليه موقتاً نجات يافتند. اما دو كشور اروپايي، مسير ديگري براي فرار از اين بحران رو تجربه كردند : آلمان و ايتاليا.

ايتاليا پس از جنگ اول جهاني و ركود اقتصادي، دچار نوعي بحران اجتماعي شده بود و نارضايتي گسترده‌اي را فراهم آورده بود. همين شد كه آهنگرزاده‌اي گمنام و استواري نه چندان مطرح به نام «بنيتو آميلكاره آندره‌آ موسوليني»، با تشكيل حزب فاشيسم در اين كشور به سرعت پله‌هاي ترقي را طي نمود. وي با وعده‌ي بازگشت شكوه و عظمت امپراطوري روم به ايتاليا و بيداري حس ناسيوناليستي مردم اين كشور و برتري نژادي، عده‌ي بيشماري از مردم كشورش را همراه با خود نمود و همين امر، پشتوانه‌اي شد براي رشد سياسي وي. همين محبوبيت و پرطرفداري حزب فاشيسم بود كه باعث شد وي در سال 1922، فرمان نخست‌وزيري را از پادشاه ايتاليا را دريافت نمايد. كمتر از دو سال بعد، خيلي مرد و مردانه پارلمان ايتاليا را عملاً بي‌خاصيت نمود، تا حد امكان از تعدد قانون‌گزاران و البته شراكت مردم در تصميمات حكومتي كاست و به زودي، تبديل به يگانه ديكتاتور و قانونگزار ايتاليا شد.

داستان شبيه به داستاني ديگر است؟! بشدت آشنا نيست؟!!
بله! ان شاءالله داستان مشابه را در پستي ديگر عرض خواهم كرد.

--------------------------------------------------------

اين موضوع اونقدر مهم هست كه براي جا افتادن اون، ترجيح مي‌دم توضيحي كه ويكي پديا درخصوص فاشيسم آورده و تاريخچه‌اش رو خدمت دوستان ارائه كنم.
فقط خواهشي كه دارم اينه كه حتي اگه تاريخچه‌ي فاشيسم رو بهتر از خودشون مي‌دونين هم اين موارد رو مطالعه بفرمايين تا اطلاعاتمون يه كاسه بشه.

--------------------------------------------------------

[color=red][b]فاشیسم[/b][/color]

فاشیسم یک نظریه سیاسی و نوعی نظام حکومتی خودکامه‌است که نخست بین سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۳ در ایتالیا و به وسیله موسولینی رهبری شد .
فاشیسم و نازیسم اشکال مختلف دیکتاتوری سرمایه مالی است، بر ضد سایر بخش‌های سرمایه داری و دیگر بخش‌های جامعه نظیر کارگران که در شرایط بحران حاد (اقتصادی) برای حفظ حکومت از به قدرت رسیدن کارگران در جامعه حاکم می‌شود. این واژه بعدها در مفهوم گسترده‌تری به کار رفت و به دیگر رژیم‌های دست راستی که دارای ویژگی‌های مشابهی بودند، اطلاق شد.

فاشیسم، از لحاظ نظری محصول توسعة نظری نژادباوری و امپریالیسم اروپایی بود، و از نظر اجتماعی محصول بحرانهای اقتصادی و اجتماعی پس از جنگ جهانی اول. ولی با شکست کلی آن در جنگ جهانی دوم، از اعتبار افتاد. پس از جنگ، برخی حزبهای نوفاشیست در اروپا پدید آمدند (از جمله حزب نوفاشیست ایتالیا) ولی توفیقی چندان بدست نیاوردند. در قاره‌های دیگر نیز رژیم‌هایی با ایدئولوژی فاشیستی پدید آمدند، مانند پرونیسم در آرژانتین به رهبری خوان پرون (۱۸۹۵-۱۹۷۴) که در ۱۹۴۵-۱۹۵۰ دیکتاتور آرژانتین بود. اما پرونیسم آرژانتین با فاشیسم ایتالیا تفاوتهای مهمی داشت، از جمله اینکه سیاست خارجی تجاوزگرانه نداشت و در داخل نیز به بهزیستی طبقةکارگر توجه خاص داشت.

[b]مفهوم فاشیسم[/b]

معنای علمی واژه فاشیسم عبارت ست از نظام دیکتاتوری متکی به اعمال زور و ترور آشکار که توسط ارتجاعی ترین و متجاوز ترین محافل امپریالیستی مستقر می‌شود. فاشیسم از طرف سرمایه انحصاری پشتیبانی می‌شود و هدف آن حفظ نظام سرمایه داری ست، در هنگامی که حکومت به شیوه‌های متعارف امکان پذیر نباشد. حکومت فاشیستی کلیه حقوق و آزادی‌های دموکراتیک را در کشور از بین می‌برد و سیاست خود را معمولاً در لفافه‌ای از تئوری‌ها و تبلیغات مبتنی بر تعصب ملی و نژادی می‌پوشاند.

فاشیسم زاییده بحران عمومی سرمایه داری ست. فاشیسم در مرحله‌ای از مبارزه شدید طبقاتی میان پرولتاریا و بورژوازی پدید می‌گردد که بورژوازی دیگر قادر نیست سلطه خود را از طریق پارلمانی حفظ کند و لذا به استبداد و ترور، سرکوب خونین جنبش کارگری و هر جنبش دموکراتیک دیگر و نیز به عوام فریبی‌های گزافه گویانه متوسل می‌شود. فاشیسم سیاست داخلی خود را به ممنوع کردن احزاب کمونیست، سندیکاها و سایر سازمان‌های مترقی الغا آزادی‌های دموکراتیک و نظامی کردن دستگاه دولتی و همه حیات اجتماعی کشور مبتنی می‌سازد. فاشیسم برای اجرای این مقاصد از دسته جات ضربتی، قاتلین و عناصر وازده و اوباش نظیر اس اس‌ها در آلمان هیتلری و پیراهن سیاهان در ایتالیای موسولینی استفاده می‌کنند. نژادپرستی و شوونیسم تئوری‌های نظیر آن حربه‌های اساسی ایدئولوژیک فاشیسم را تشکیل می‌دهند.

[b]فاشیسم در ایتالیا [/b]

تاریخ پیدایش فاشیسم در ایتالیا همواره همراه بوده‌ با درخشش نام متفکر اکتوالیست ایتالیایی جیوانی جنتیله.

در مورد مهم ترین نکات فلسفه جنتیله می‌توان به مفهوم بسیار اساسی نفی اشاره کنم. به طوری که از نوشته‌های او بر می‌آید تاریخ بشر از منظر جنتیله عرصه زایش و نفی همواره ایده‌های به عمل در آمده‌است. از این منظر زایش یک ایده همواره همراه است با نفی خشونت آمیز ایده‌های پیشین در عمل.
چیزی که در اندیشه‌های جنتیله عجیب به نظر می‌آید روشی است که برای توجیه دفاع اکتوالیستی از فاشیسم به کار می‌گیرد. به این اعتبار در نگاه جنتیله رهبر به عنوان مغز جامعه در پرتو شور برآمده از مردم همواره در مسیر نفی‌های خشن و ضروری قرار می‌گیرند.

جنتیله سرانجام در راه مذاکره برای آزادی روشنفکران ضد فاشیست که از دوستانش بودند به دست پارتیزان‌ها کشته شد.

از نظر تاریخی فاشیسم نخست در ایتالیا در سال ۱۹۱۹ بوجود آمد و سه سال بعد توانست حکومت را در این کشور غصب کند. حزب فاشیستی آلمان در سال ۱۹۲۰ ایجاد شد و نام عوام فریبانه ناسیونال سوسیالیست برخود نهاد. این حزب در سال ۱۹۳۳ به کمک انحصارهای بزرگ آلمانی و خارجی حکومت را بدست گرفت و دیکتاتوری خونین هیتلری را مستقر کرد.

تجزیه جنبش کارگری آلمان در آن هنگام و فلج کردن نیروی عظیم طبقه کارگر آلمان و بالاخره به پیروزی فاشیسم کمک کرد. در آلمان هیتلری که به مظهر فاشیسم و نمونه روشن آن به شمار می‌رود، حزب کمونیست آلمان (۱۹۱۸)، سندیکاهای کارگری و سایر سازمان‌های دموکراتیک یکی پس از دیگری سرکوب شدند. استبداد سیاهی حکم فرما شد. نخبه دانشمندان و روشنفکران و ادبای آلمانی بر اثر دیکتاتوری و سیاست ضد یهود فاشیست‌ها مجبور به جلای وطن شدند. فاشیست‌ها با استفاده از تئوری‌های «فضای حیاتی» و «ژئو پلیتیک» و با اقدامات علمی انحصارهای بزرگ جنگ جدیدی را برای تقسیم مجدد جهان و اشغال سرزمین‌های دیگر کشورها تدارک دیدند. این سیاست منجر به جنگ دوم جهانی شد که بالاخره با در هم شکستن کامل نظامی، اقتصادی و سیاسی ارتجاع فاشیستی و با پیروزی اتحاد شوروی و ائتلاف ضد هیتلری فاشیستی پایان یافت.

نازیسم ـ دارای همان معنای فاشیسم است. این کلمه از حروف اول اسم حزب فاشیستی هیتلر که «حزب کارگری ملی سوسیالیستی» خوانده می‌شد و البته نه کارگری بود نه ملی و نه سوسیالیستی ترکیب یافته‌است.

به نظر «موسولینی»، فاشیسم یک مفهوم مذهبی است که انسان در آن وابسته به قانونی اعلی و اراده‌ای واقعی است که از فرد تجاوز می‌کند و به عضویت یک جامعهٔ روحانی ارتقا می‌یابد. به نظر می‌رسد کسانی که در سیاست‌های مذهبی فاشیسم، چیزی جز فرصت‌طلبی ندیده‌اند، این معنی را نفهمیده‌اند که فاشیسم علاوه بر آنکه یک سیستم حکومتی است، بالاتر از همه، یک سیستم فکری نیز هست.

«فاشیسم» با همهٔ تجربه‌های فردی دارای طبیعت مادی – مانند آنچه در سده هجدهم رواج داشت – مخالفت می‌کند. فاشیسم مخالف استقلال فردی، و طرفدار دولت است و برای فرد تا آنجا ارزش قایل است که با دولت، یعنی وجدان و ارادهٔ عمومی انسان در وجود تاریخی وی، منطبق شود. اصول آزادی دولت را در مقابل مصالح فرد انکار می‌کند. اما فاشیسم، دولت را به عنوان یک واقعیت حقیقی مبنا قرار می‌دهد.

[b]اصول فاشیسم[/b]

اصول اساسی فاشیسم که موسولینی برخی از آن‌ها را در دانشنامه ایتالیا در سال ۱۹۳۲ میلادی ابراز داشته بود عبارتند از:

۱) عدم اعتقاد به سودمند بودن صلح
۲) مخالفت با اندیشه‌های سوسیالیستی
۳) مخالفت با لیبرالیسم
۴) تبعیت زندگی همهٔ گروهها از دولت (توتالیتر بودن)
۵) تقدس پیشوا تا سرحد امکان
۶) مخالفت با دموکراسی (دموکراسی را بوالهوسی و خودپرستی می‌نامند)
۷) اعتقاد شدید به قهرمان‌پرستی
۸) تبلیغ روح رزم‌جویی
۹) نظام تک‌حزبی

[b]سرگذشت فاشیسم[/b]

پس از جنگ جهانی اول، ایتالیا مانند دیگر کشورهای اروپایی درگیر مشکلات اجتماعی و اقتصادی بود. اعتصابات، شورش‌ها و تصرف اراضی به وسیله روستاییان در نواحی کشاورزی از مسایل مبتلا به این کشور به شمار می‌رفتند.

طبقات متوسط مانند طبقات مشابه در کشورهای سرمایه‌داری از بلشویسم هراسان بودند. در کشوری که شکل حکومت آن دمکراتیک بود، ولی برخلاف بریتانیا از سنت سیاسی مقتدر برای حمایت از دموکراسی برخوردار نبود، همهٔ این مسائل لاینحل مانده و اغتشاش و هرج و مرج را تشدید می‌کرد.

در چنین زمینه‌ای از اضطراب و اغتشاش، محبوبیت حزب فاشیست موسولینی رو به افزایش نهاد. فاشیسم اعلام کرد که ایتالیا را از بلشویسم نجات می‌دهد، و قول داد که شوکت و افتخار امپراتوری روم باستان را به کشوری که روحیه و انتظامش را از دست داده، باز خواهد گرداند.

فاشیسم همه نوع افراد ناراضی را به خود جلب کرد: سربازان سابق که بیکار مانده بودند، طبقات متوسط دلسرد و مأیوس، جوانان وطن‌پرست و روستاییان گرسنه. فاشیست‌ها پیراهن سیاه بر تن کرده و چکمه می‌پوشیدند و درباره یک آرمان بزرگ ملی فریاد می‌زدند که همه چیز به همه کس عرضه می‌کرد: شغل، سعادت و افتخار ملی.

استدلال سیاسی آن‌ها تروریسم و جنگ‌های خیابانی بود و دولت ضعیف تر از آن بود که جلوی آن‌ها را بگیرد. بالاخره وقتی محافل صنعتی قدرتمند به پشتیبانی از فاشیسم برخاستند، موسولینی (ایل دوچه/پیشوا) به دنبال راهپیمایی بزرگی که در ۱۹۲۲ در رم بر پا شد، به قدرت رسید. او بدون درنگ یک دیکتاتوری نظامی بر پا کرد و اقتصاد را به شیوه خاص خود سازمان داد.

دولت برخی فعالیت‌های عمومی را به عهده گرفت و ارتش را تقویت کرد و با فتح حبشه (که امروز اتیوپی نامیده می‌شود) در سال ۳۶ - ۱۹۳۵، از آن برای توسعه امپراتوری ایتالیا در آفریقای شمالی استفاده کرد. فاشیسم موفق به نظر می‌رسید زیرا نظم را در کشور بی‌نظم و ناامن برقرار کرده بود. مردم ایتالیا، موسولینی را تأیید می‌کردند، از این نظر که توانسته‌است «قطار را به موقع به حرکت در آورد».

موسولینی با اعلام این مطلب که فاشیسم یک فلسفه‌است سعی کرد برای رژیم خود احترامی کسب کند. او فرضیه‌اش را از عبارات پرطمطراق ولی بی معنایی چون «کشور، وجدان و اراده عمومی بشریت است» پر کرد. شعارهای مشهورش قابل فهم بود: «همیشه حق با موسولینی است»، «بحث نه، تنها اطاعت!»، «ایمان بیاورید، اطاعت کنید!، بجنگید!»

سایر دیکتاتورهای جناح راست دهه ۱۹۳۰ روش‌های سیاسی ایتالیایی فاشیست را تقلید کرده و آن را با اوضاع و شرایط و آداب و سنن کشور خود تطبیق دادند. برای مثال، در اسپانیا ژنرال فرانکو ارتش را با اشرافیت و کلیسای کاتولیک پیوند داد. رژیم فاشیست تا دهه ۱۹۷۵ به حیات خود ادامه داد. اما دیگر رژیم‌های مشابه مانند آلمان نازی و چند رژیم در اروپای شرقی (و حتی خود ایتالیای فاشیست) در جنگ جهانی دوم با شکست روبرو شدند.

[b]فاشیسم در آلمان[/b]

موفق‌ترین و شریرترین کشور فاشیستی، آلمان نازی بود. بعد از جنگ جهانی اول، آلمان مانند ایتالیا با مسایل و مشکلاتی مواجه شد. این کشور مجبور بود شرمساری و مجازات ناشی از شکست خود در جنگ را تحمل کند. دمکراسی نیم‌بندی که در ۱۹۱۹ در این کشور برقرار شد، هرگز مورد قبول طبقه بالا که با اشتیاق به گذشتهٔ پر افتخار آلمان قیصری می‌نگریست، قرار نگرفت.

آن‌ها و تعداد زیادی از مردم آلمان عقیده «نازیسم» هیتلر را مورد استقبال قرار دادند، زیرا با سنت‌های پذیرفته‌شده تاریخ آلمان یعنی اطاعت نسبت به مافوق، روحیه نظامی‌گری و ستایش عاشقانه از «ملت» پیوند داشت. به علاوه، این عقیده با احساسات گسترده ضد سامی در آلمان مطابقت می‌کرد. البته باید خاطر نشان کرد که هیتلر مبتکر این احساسات نبود بلکه از آن به طور کامل بهره‌برداری می‌کرد.

در آلمان نظریه فاشیستی برتری ملی تحت عنوان نظریه «نژاد برتر» مطرح و ادعا شد که این نظریه دارای ریشه‌های تاریخی است و در عقاید فلاسفه قرن نوزده آلمان آمده‌است. لذا چون آلمانی‌ها از مردم برتر بودند، شکست آلمان در جنگ جهانی اول نمی‌توانسته ناشی از تقصیر ارتش آلمان باشد، بنابراین لازم بود تقصیر به گردن افراد دیگری گذاشته شود. این افراد عبارت بودند از: بلشویک‌ها، یهودی‌ها و سوسیال‌دمکرات‌هایی که «از پشت به ارتش آلمان خنجر زده بودند و حالا نیز این افراد مسبب تمام مشکلات بعد از جنگ به شمار می‌آمدند.»

در اوایل دهه ۱۹۳۵ که اوضاع آلمان به دنبال رکود بزرگ رو به وخامت گرایید، میلیون‌ها نفر آلمانی با اشتیاق، تجزیه و تحلیل هیتلر را درباره وضعیت کشور خود پذیرفتند.

در ۱۹۳۳ نازی‌ها بزرگ‌ترین حزب آلمان را تشکیل دادند و هیتلر صدراعظم آلمان شد. او به مجرد رسیدن به قدرت یک دولت تک حزبی را به وجود آورد.

سایر خصوصیات حزب نازی مشابه حزب فاشیست ایتالیا بود. روش‌های تحمیل عقیده که هیتلر به کار می‌برد، همان بود که موسولینی به کار می‌گرفت: استفاده از چماق یا شلاق چرمی و یا نواختن لگد به کشاله ران. نازی‌ها – مانند فاشیست‌ها - از طرف سرمایه‌داران و پیشه‌وران بزرگ حمایت می‌شدند. هیتلر نیز پروژه‌های بزرگ دولتی مانند جاده‌سازی و از آن مهم‌تر برنامهٔ بزرگ تجدید تسلیحات را راه انداخت که برای شش میلیون نفر بیکار، شغل ایجاد کرد.

[b]اقدامات دولت‌های فاشیستی [/b]

کوشش‌های حکومت‌های فاشیستی برای کاهش بیکاری، ارتباطی بین نظریات سوسیالیستی و فاشیسم برقرار می‌کند (در واقع نام کامل حزب نازی آلمان، دولت قوی و دخالت این دولت در آلمان است) وجه مشترک این دو، عبارت است از: دولت قوی و دخالت این دولت در همه امور به خاطر حفظ منافع ملی. هیتلر و موسولینی هنگام عروج به قدرت، به طور سربسته وعده دادند که رفتار بهتری با کارگران خواهند داشت. شاید می‌خواستند به این ترتیب رأی آن‌ها را از چنگ احزاب جناح چپ در آورند. ولی وعده‌های آن‌ها چندان عملی نشد زیرا رژیم‌های آن‌ها تغییری در ترکیب اجتماعی به وجود نیاوردند و همان طبقه حاکم کماکان در رأس امور باقی بود. در آلمان و ایتالیا به استثنای چند نفر، بقیه اعضای طبقه از حکومت فاشیستی حمایت می‌کردند و به وسیله آن حکومت حمایت شدند.

طولی نکشید که میلیون‌ها آلمانی آمادگی خود را برای پیروی از پیشوا اعلام کردند. هر کس که تردیدی نسبت به ایدئولوژی جدید داشت یا از کشور گریخت و یا سکوتی سنگین پیشه کرد. آن‌هایی که علیه او حرف می‌زدند به اردوگاه‌های کار اجباری نازی اعزام می‌شدند تا به یهودی‌ها، کولی‌ها و سایر «طفیلی‌های بشر»

ملحق شوند. نازی‌ها در ترتیب تظاهرات و نمایش‌های عمومی احساس‌برانگیز از قوهٔ تشخیص قوی برخوردار بودند و طولی نکشید که تمامی ملت (این طور به نظر می‌رسید) شعاری واحد را بر زبان جاری کردند: «یک کشور، یک مردم، یک پیشوا».

به این ترتیب تمام ملت از فلسفه هیتلر که می‌گفت: «جنگ، ابدی است. جنگ، زندگی است» پشتیبانی کردند. نظریات مشهور هیتلر به هیچ‌وجه اساس اخلاقی یا عملی نداشت ولی سیاست‌هایی که او بر اساس این نظریات اجرا کرد در وهله اول تماماً موفق بود. راه‌حل نهایی او برای مسئلهٔ یهود میلیون‌ها یهودی را به کام مرگ فرستاد. آرزوی دیرینش برای تصرف جهان، آتش جنگ جهانی دوم را برافروخت و سرانجام برای کشور و مردمش فاجعه آفرید.

پس از جنگ جهانی دوم، ایتالیا و قسمت غربی آلمان به عنوان دموکراسی‌های لیبرال تجدید سازمان یافتند و نازیسم اعتبار و آبروی خود را از دست داد. ولی ترس از حیات دوباره فاشیسم در جهان پس از جنگ و به ویژه در کشورهایی مثل شوروی که بیش از همه از تهاجم آلمان صدمه دیده بود پا بر جا ماند. این ترس به شدت در سیاست شوروی نسبت به آلمان تأثیر گذاشت.

به طور کلی فاشیسم، در عملکرد برخی از دولت‌های جناح راست افراطی، برای مثال در دیکتاتوری نظامی «سرهنگان» یونان از «۱۹۶۰ تا ۱۹۷۴» و جذبه‌ای که فاشیسم برای برخی از مردمان دارد، به چشم می‌خورد. برخی از گروه‌های سیاسی در غرب مثل جبهه ملی بریتانیا، بازتاب‌دهندهٔ نظریات فاشیسم قبل از جنگ هستند.

--------------------------------------------------------

جهت جلوگيري از تعدد بحث و همچنين طولاني‌تر شدن پست، همين‌جا نقطه‌ي پايان رو مي‌ذارم و بقيه رو مي‌ذارم واسه پست‌هاي بعدي.

خوشحال مي‌شم نظر دوستان رو تا اينجاي متن بخونم.
بخصوص درخصوص تقدم و تأخر فاشيسم و نازيسم.

[fath 4,686]

چیه دلت برای بحث هزار خطی تنگ دشه و عربده می کشی ها آی مصطفی مباحث می طلبه

[Moltke 1,442]

مشکل اصلی ژاپنی ها در این جنگ مثل ایتالیاییها نداشتن نیروی زرهی کارامد بود که تا آخر جنگ هم باقی ماند.
نیروی هوایی شان هم تعریفی نداشت.
البته این نبرد یک زورآزمایی نه چندان بزرگ بود و نه نبردی تمام عیار
ژاپنی ها نمی خواستند درگیری چندان گسترده شود چون در حال آماده شدن برای نبرد اقیانوس آرام بودند

[komsomolets 640]

حالا که شما مو را از ماست بیرون می کشین ایدئولوژی را تعریف کنید و وقتی میگین "نازيسم ايدئولوژي نبود. مكتبي بود كه با تلفيق ناسيوناليسم و فاشيسم پديد اومد. " تفاوتش با مکتب را توضیح بدین؟
در جایی که میگین : "ژاپن نيز پيرو ايدئولوژي ناسيوناليسم بود. "
باید به عرضتون برسونم ناسیونالیسم ایدئولوژی نیست، چون در هر ظرفی جا میشه. از هیتلر تا آقای مشایی همه ناسیونالیست هستن، و ناسیونالیسمشون رو در اندیشه های مختلف و متضادی جای دادن. چنین چیزی قطعا نمیتونه ایدئولوژی باشه
در مورد تقدم و تأخر بحث شما صحیحه، البته بستگی داره چه نتیجه ای بخواین ازش بگیرین. آیا غرضتون اینه که بگین آلمان دم عقیدتی ایتالیا بود؟ من مخالفم...

[mostafa_by 5,723]

[quote]چیه دلت برای بحث هزار خطی تنگ دشه و عربده می کشی ها آی مصطفی مباحث می طلبه [/quote]
اتفاقاً بالعكس برادر جان!
اين روزها دل و دماغ بحث كردن رو اصلاً ندارم.
چون چيزي كه تو سايت به وفور ديدم، بي‌احترامي‌ها و حرمت‌شكني‌ها؛ اونهم از سوي كساني بود كه اصلاً و ابداً انتظارش رو نداشتم!
شايد بشه گفت همه‌ي ما (منجمله خودم اول از همه)، نسبت به عقيده‌ي مخالف، عادت داريم چكشي برخورد كنيم!
وقتي با يه ايده موافق باشيم، حتي اگه هيچ دليلي وجود نداشته باشه، اون رو خيلي راحت مي‌پذيريم!! حتي اگه به نظر احمقانه بياد!
اما اگه يه ايده باشه كه ازش خوشمون نياد، حتي اگه خورشيد تابان رو هم به عنوان سند بيارن، باز هم اون رو شب تاريك معرفي مي‌كنيم!

پس در اين شرايط، واقعاً بحث كردن چه فايده‌اي داره؟!!!
وقتي كه براي فقط يه خط سوال طرف، برمي‌داري ساعت‌ها مقالات مختلف رو مطالعه يا مطالعه‌ي مجدد مي‌كني و ده تا كتاب رو زير و رو مي‌كني كه يه وقت حرفت مشكلي نداشته باشه و گزاف نگفته باشي، ولي عين هويج له شده از كنارش رد مي‌شن و خيلي راحت بهت توهين و بي‌احترامي مي‌كنن و هزار و يك لقب و برچسب و اتهام بهت مي‌چسبونن و بعد هم يا مغالطه‌گر مي‌خوننت يا معاند و ديكتاتور و غيره و غيره، ديگه دل و دماغي براي بحث كردن باقي نمي‌مونه.
باور بفرما همين الان كه دارم اينا رو مي‌نويسم، دست و بدنم لمس و سسته!
ولي چه مي‌شه كرد كه عادت باز كردن ده تا پيج براي يه خط جواب (كه خدمت دوست پاييني عرض خواهم كرد)، از سرم نمي‌ره و الان بايد برم سراغ اونا!

[quote]مشکل اصلی ژاپنی ها در این جنگ مثل ایتالیاییها نداشتن نیروی زرهی کارامد بود که تا آخر جنگ هم باقی ماند.
نیروی هوایی شان هم تعریفی نداشت.
البته این نبرد یک زورآزمایی نه چندان بزرگ بود و نه نبردی تمام عیار
ژاپنی ها نمی خواستند درگیری چندان گسترده شود چون در حال آماده شدن برای نبرد اقیانوس آرام بودند[/quote]
دوست گرامي!
اگه تاپيك رو كامل و دقيق مطالعه مي‌فرمودين، متوجه مي‌شدين كه اين نبرد، نه حين جنگ جهاني و نه نزديك به نبرد در اقيانوس آرام انجام نگرفت!
تاريخ آغاز اين نبرد، 10 مي 1939 بود (يعني 4 ماه و نيم قبل از آغاز جنگ دوم جهاني توسط آلمان نازي!!).
حمله‌ي ژاپن به ايالات متحده در دسامبر 1941 (يعني بيش از دو سال و هشت ماه بعد!!!) انجام گرفت!!

ضمن اينكه اين حمله، به يكباره نبود كه مي‌فرمايين «ژاپني‌ها نمي‌خواستند وارد درگيري چندان گسترده شود»! اين درگيري‌ها از سال 1904 و 1905 به اين طرف بود تا اون تاريخ! قبلش هم در 1937 درگيري‌هايي در منطقه بود! اما اينبار تهاجم، همه‌جانبه و كامل و بسيار سنگين بود و جهت تصرف كامل اين منطقه!!

نمي‌دونم شما آيا اصلاً تاپيك رو مطالعه فرمودين يا صرفاً حس‌تون درخصوص اين نبرد رو بيان فرمودين.
چون با مطالعه‌ي تاپيك، كوچكترين ابهامي درخصوص تهاجم ژاپن به اين منطقه و وضعيت نبردش با شوروي براتون باقي نخواهد موند.

[quote]حالا که شما مو را از ماست بیرون می کشین ایدئولوژی را تعریف کنید و وقتی میگین "نازيسم ايدئولوژي نبود. مكتبي بود كه با تلفيق ناسيوناليسم و فاشيسم پديد اومد. " تفاوتش با مکتب را توضیح بدین؟
در جایی که میگین : "ژاپن نيز پيرو ايدئولوژي ناسيوناليسم بود. "
باید به عرضتون برسونم ناسیونالیسم ایدئولوژی نیست، چون در هر ظرفی جا میشه. از هیتلر تا آقای مشایی همه ناسیونالیست هستن، و ناسیونالیسمشون رو در اندیشه های مختلف و متضادی جای دادن. چنین چیزی قطعا نمیتونه ایدئولوژی باشه
در مورد تقدم و تأخر بحث شما صحیحه، البته بستگی داره چه نتیجه ای بخواین ازش بگیرین. آیا غرضتون اینه که بگین آلمان دم عقیدتی ایتالیا بود؟ من مخالفم...[/quote]
چون فرمودين اين موارد رو توضيح بدم، به روي چشم. اين كار رو انجام خواهم داد.
اما دوست گرامي!
اينجا قرار نيست كلاس درس مكتب‌شناسي و جامعه شناسي راه بندازيم و براي يه بحث ساده، بخوايم ساعت‌ها مقدمه‌چيني كنيم.
اهميت بحث در اين بود كه بزرگواران با مكاتب حاضر در جنگ دوم جهاني آشنا بشن.

ولي اين رو يادتون باشه.
ما اينجا با همديگه بحث و تبادل نظر مي‌كنيم تا در كنار هم، چهار تا چيز ياد بگيريم.
خود من با بحث كردن با بزرگاني چون برادر علي و ساير عزيزان بوده كه به حداقل معلومات ناقص رسيدم. والا از خود چيزي نداشتم.
هدف‌مون هم فقط يادگيريه و اصلاً‌ و ابداً مچ‌گيري و ضايع كردن طرف مقابل نيست!
كما اينكه اين اهداف، فقط باعث زائل شدن بحث و جبهه‌گيري هاي كودكانه مي‌شه.

ان شاءالله سوال و فرمايش شما هم صرفاً در قالب بحث و براي آشنايي و كسب دانش بيشتر توسط خود شما و يا به منظور اعطاي اون به ساير عزيزان باشه و منظور و هدف ديگري در طرح مواردي از اين دست، مدنظرتون نباشه (كه قطعاً نيست.).

در پايان، بايد عرض كنم كه بنده بسيار استقبال مي‌كنم از اينكه از بنده بيشتر بپرسين.
چون منجبور مي‌شم بيشتر مطالعه كنم و بيشتر ياد بگيرم. يه طورايي توفيق اجباريه.

ولي اميدوارم دوستان بزرگوارم، اين روحيه رو نه فقط در برابر بنده، بلكه در برابر همه داشته باشن و از هركسي كه ادعايي مطرح مي‌كنه، اينطور بازخواست بفرماين تا حداقل اظهار نظر شلنگي و بي‌پايه و اساس از سايت برچيده شده و اظهار نظرات منطقي و مستدل جايگزين اون بشه و زحمات بزرگواراني كه با ساعت‌ها تحقيق و مطالعه، حرفي رو بيان مي‌فرماين، با يه حرف بي‌پايه و اساس هدر نره.

چون الان ساعت 12:35 نصفه شبه و منم بشدت چشمام خسته‌اس، بيشتر از اين نمي‌تونم تايپ كنم.
ان شاءالله سر فرصت، اين موضوع رو خواهم شكافت تا شما هم بياموزين كه اينطور با قاطعيت، موردي رو رد نفرمايين و حداقل محض احتياط، منتظر پاسخ طرف بمانين!

[fath 4,686]

ان شا الله این دوستان قدیمی که میگین و این بی حرمتی ها من نباشم به هر حال من خودم به شخصه وقتی مدتی شما رو توی سایت نمی بینم کمی نراحت میشم.
ولی بقیه حرفهای دوستان رو هم به پای صمیمیت بزارین(حالا اونهایی که توهین و...می کنن بحثشون فرق داره)ولی عمده دوستان دقیقا ارزش و اهمیت بودن شما رو درک می کنن.
تازه منم از اون کسانی بودم که به شما انواع و اقسام لقب رو دادم پس خدا بهم رحم کنه.
آقا من یکی تسلیم ما رو حلال کن فردا روز اون دنیا یخه ما رو نچسبی که به جز کفن هیچی ندارم بهت بدم.

ولی وقتی مصطفی دچار این وضع بشه باید به برخی چیزها شک و به برخی چیزها بیشتر توجه کرد و دقیقتر شد.

[komsomolets 640]

خواستم نگم که سوء برداشت نشه، ولی یه ایرادی که به قرآن می گیرن تو فلسفه زبان اینه که هیچ کتابی نمیتونه کامل باشه بنابه ماهیت نوشتار، ذاتش. به زبون ساده به این دلیل که هیچ نوشتاری قادر نیست احساسات و افکار و ... عینا منتقل کنه به خواننده. این البته بحث ما نیست فقط خواستم بگم طبیعتا این در مورد نوشته های ما هم صادقه. قصد من نه توهینه، نه کل انداختنه و نه بچه بازیهایی مثل این، سن و سال و تجربیات زندگی این هوسها رو از سر آدم میندازه
قصد هم هدر دادن هیچ زحمتی نیست. چقدر با مشقت کسب شناخت میکردیم و بعد در اولین مواجهه با پرتاب اولین سئوال انگار که همه اون زحمات دود شده و به هوا می رفت.
در هر حال هرجا میبینین بحث من بیمورد بوده لزومی نداره بهش جوابی داده بشه منم صرفان اینو مطرح کردم چون شما خواستین حتی به غلط املایی هم رحم نکنین ( و البته کار خوبی می کنین)

[ALI 5,623]

[color=darkblue]با تشکر فراوان از برادر مصطفی عزیز که بالاخره این بحث نیمه کاره را دوباره به حالت اکتیو در آوردند.

همچنین انشاالله برادر مصطفی عزیز منظورشون از افرادی که حرمت ها رو نگه نمی دارند ، من نبوده باشم.

اگر هم صحبتی از کل علی و حاج علی پیش افتاد ، بیشتر به خاطر مزاح و رفع خستگی بود والا قصدی

و یا غرضی در پی آن نهفته نبود.


[quote]خود من با بحث كردن با بزرگاني چون برادر علي و ساير عزيزان بوده كه به حداقل معلومات ناقص رسيدم. والا از خود چيزي نداشتم.[/quote]


چوب کاری می فرمایین ؟؟ بنده که در این مدتی که در این سایت عضو هستم ، هیچ یک از دوستان به اندازه شما باعث افزایش سطح

معلومات ناچیز بنده نشده است. شما حق استادی به گردن بنده و همه دوستان در میلیتاری دارید.

------------------------------------------


ان شاالله هرگونه افاضه درباره بحث را به پس از تکمیل صحبت های برادر مصطفی موکول می کنم.

یا حق[/color]

[worior 25,641]

گاهي اوقات كمي زمان نيازه .. مصطفي جان صبر پيشه كن ... آدمي خلقياتش متغييره .. گاهي نرم گاهي تند و گاهي ... اگر از چنين آدمي بخواي چيزي به دل بگيري كار خودت رو سخت ميكني . اون كه بيشتر ميدونه بيشتر سختي ميكشه و بيشتر بايد صبور باشه .

[Moltke 1,442]

برادر بزرگوار مصطفي كه قبلا هم چند سال پيش با شما تحت يك اسم كاربري ديگر بحث هايي داشتم...
جو عمومي دنيا از مدتها پيش از اين درگيري جو جنگ طلبي بود و كاملا مشخص كه ژاپني بيش تر چشمشان به اقيانوس آرام است تا سيبري...
با ديدن مقدار تلفات دو طرف در اين نبرد هم مي توان مشاهده كرد كه درگيري خيلي هم گسترده نبود.
بنده شرح نبرد را در كتاب خاطرات مارشال ژوكوف خوانده ام كه البته متاسفانه تا حد زيادي فراموش كرده ام.
جنگ 1905 آغاز توسعه طلبي ژاپن به طور جدي ( قبلا در قرن اواخر قرن نوزدهم هم كره را بلعيده بود) و زورآزمايي با روسيه تزاري بود و اين دوراني بود كه ژاپن متحد غرب و به ويژه انگلستان به شمار مي رفت اما در دوره ي اخير اين سياست 180 درجه چرخش كرد و به دشمني با قدرت هاي دموكراتيك غربي بدل شد.
البته ژاپني ها بدشان نمي آمد مغولستان و سيبري را هم بگيرند، ولي همين يك نبرد مشان داد نيروهاي هوايي و زرهي روسها حريفان قدري هستند و اين كار به دردسرش نمي ارزد.