ایکس-37 ، فضاپیمای محرمانه پنتاگون ایکس-37 ، فضاپیمای محرمانه پنتاگون

[DeathStalker 3,165]

An unmanned US plane on a top-secret, two-year mission to space has returned to Earth and landed in California.

 

The aircraft, resembling a miniature space shuttle and known as the Orbital Test Vehicle or X-37B, spent 674 days in orbit around the planet.

 

It was the unmanned plane's third space flight, but its mission has been shrouded in mystery.

 

A theory that it was taking a look at China's space lab has been downplayed by experts.

 

Air Force officials have only told US media the aircraft performs "risk reduction, experimentation and concept-of-operations development for reusable space vehicle technologies".

 

The X-37B programme, started in 1999 and is currently run by the Air Force's Rapid Capabilities Office.

 

The first plane flew in April 2010 and returned after eight months. The second launched in March 2011 and remained in space for 15 months.

 

 

The current aircraft - built by Boeing - uses solar panels for power in orbit, measures over 29ft (9m) long, has a wingspan of nearly 15ft and a weight of 11,000lbs (4,989 kg).

 

 

It looks like a mini space shuttle and can glide back down through the atmosphere to land on a runway, just like Nasa's re-usable manned spaceplane used to do before its retirement.

 

 

A fourth X-37B mission is said to be planned for launch from Cape Canaveral, Florida, in 2015.

 

Europe is to test its own automated space plane technology in the coming weeks. 

 

The IXV vehicle will be launched into space atop a rocket from French Guiana and then make its way back through the atmosphere to splash down in the ocean. 

 

 

 

http://news.bbcimg.co.uk/media/images/78366000/jpg/_78366372_78366371.jpg

 

An infrared view of the spaceplane was released in 2012

 

http://news.bbcimg.co.uk/media/images/78367000/jpg/_78367238_secret3.jpg

 

A fourth X-37B mission is currently scheduled for 2015

[MR9 109,827]

فضاپیمای مداری ایکس-37 با ماموریت تهاجمی هسته ای !!

آیا روسها قابلیت دفاع در برابر آن را در اختیار دارند ؟

 

 

فضاپیمای مداری بدون سرنشین ایکس-37 نخستین پرواز مداری خود را خارج از جو زمین ، به سال 2010 به انجام رساند ، در حالی که  پس از مشاهدات پیشرفتهای اولیه ناسا در این برنامه ، از سال 2004 وزارت دفاع ایالات متحده  سرپرستی توسعه آن را برعهده گرفته بود . این فضاپیمای مداری ، یک سرمایه منحصر بفرد برای ارتش ایالات متحده بشمار می آید و درحال حاضر که ششمین پرواز فضایی خود را به ثبت رسانده ، بدلیل طبقه بندی شدن ماهیت ماموریت آن ، تحلیل های بسیاری در این خصوص منتشر شده است .

 

 

 

 

این درحالی بود که انتظار می رفت اتحاد شوروی ، با طراحی و ساخت  فضاپیمای بوران که بلحاظ ماموریتهای تعریف شده ، شباهت شخصی با برنامه ایکس-37 ایالات متحده داشت ، پیشگام ماموریتهای خاص نظامی در مدار زمین باشد ، اما بدلیل فشارهای سیاسی ، این برنامه دچار توقف گردید و به تبع آن ، برنامه های فضایی شوروی و سپس روسیه تا مدتها به حالت توقف درآمد که این زمینه ساز برتری آمریکا درنظامی سازی فضا گردید .

 

 

 

 

درواقع امر ، بوران ، نخستین فضاپیمای قابل استفاده مجدد تاریخ بشمار می رفت که می توانست پس از بازگشت از مدار بطور خودکار بر زمین نشیند و از این حیث ، ایکس-37 دومین تلاش در این زمینه بشمار می آید .با این حال ، ایده ای که درآن احتمال کاربرد ایکس-37 و سایر هواگردهای مبتنی بر فناوری های مشابه  بتواند در یک جنگ احتمالی آینده به ایالات متحده مزیتی قاطع در اجرای استراتژی ضربه نخست را بدهد ، تا کنون چندین بار مطرح شده است . در این ارتباط ، یان نیکولوف ، مدیر بخش فناورهای دفاعی آلماز-آنتی در 22 ماه مه 2021 در این ارتباط چنین گفته :

" داستان رسمی ایالات متحده در خصوص ایکس-37 این است که این سامانه ها برای اهداف علمی و نظارت توسعه پیدا کرده ، اما برآوردهای ما نشان می دهد که  سرمایه گذاری بر روی این ظرفیت به احتمال زیاد برای عملیاتی نمودن یک فضاپیمای کوچکتر با قابلیت حمل 3 کلاهک هسته ای و یک فضاپیمای بزرگتر با ظرفیت حمل شش کلاهک است . به گفته وی ، ارتش ایالات متحده قصد دارد تا سال 2025 حداقل هشت فروند از این فضاپیماها با کاربرد نظامی را مستقر نموده و در کنار محول نمودن ماموریتهای تهاجم هسته ای ، بصورت بالقوه از این بستر برای خنثی سازی ماهواره های دشمن استفاده نماید"

 

 

 

با این حال ، اتحاد شوروی در گذشته ، برنامه های جاه طلبانه ای را برای مقابله با تهدیدات در ارتفاع بسیار بالا  مد نظر داشت که اولین آن ، استفاده از رهگیرهای میگ-25 و جانشین میگ-31 برای شلیک پرتابه های نظامی از ارتفاع 35 کیلومتری بسوی اهداف مد نظر در فضای خارج از جو زمین بشمار می رفت . اما فروپاشی این کشور و بحران اقتصادی برنامه های مشابهی نظیر میگ-31 ام را لغو نمود . اما در حال حاضر ، روسیه بشدت مشغول ارتقاء جتهای رزمی میگ-31 با فناورهای جدید است  که بخش عمده آنها از برنامه لغو شده میگ-31 ام الهام گرفته شده  ، هر چند قابلیت تهدید محدودی را علیه ایکس-37 ارائه می دهند . در حوزه زمین پایه نیز ، روسها مشغول توسعه سامانه های پدافندی فراصوت اس-500 هستند که میتواند جایگزین ارزان تری برای خنثی سازی تهدید ماهواره ها باشد ، ضمن اینکه شایعات جسته و گریخته ای مبنی بر سرمایه گذاری گسترده نیروی هوایی روسیه بر روی برنامه میگ-41 نیز به گوش می رسد .

 

پی نوشت :

1-بن پایه

[alrkhs 4,291]

به نام خدا

Boeing X-37 OTV (Orbital Test Vehicle)

فضاپیمای بدون سرنشین مدار پایین (2010)

 

 

بوئینگ X-37 به عنوان فضاپیمایی چند بار مصرف، طولانی مدت و بدون سرنشین در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده و ناسا است که تا امروز چندین  پرواز تا مدار LEO و برعکس انجام داده است. این هواپیما در کلاس "وسایل آزمایش مداری" (OTV) دسته بندی می شود. X-37 کوچک‌ترین و سبک‌ترین فضاپیما های مداری است که تا کنون پرواز کرده است (قطعا این فضا پیما از ناوگان شاتل های ناسا کوچک‌تر است).

 

 

بی شک، تلاش بوئینگ روی گلایدر X-40 بر طراحی X-37 تاثیرگذار بوده است (X-37 مقداری از X-40 بزرگ‌تر است). X-37 از X-37A که طرح اولیه ای توسط ناسا بود، متولد شد. در سال 2004، این پهپاد تحت شرایط طبقه‌بندی شده به دارپا تحویل داده شد، و خود این وسیله آزمایش رویکرد و فرود (ALTV) که از کار های قبلی منشا گرفته بود، برای آزمایش های گلاید پرتابی در 2005 و 2006 مورد استفاده قرار گرفت. X-37B نسخه عملیاتی فعلی این سری است که به مقدار زیادی از  X-37A الگو گرفته و تغییراتی برای تناسب با نیاز های رو به افزایش در آن به وجود آمده است. نسخه ای بزرگ‌تر به نام  X-37C هم توسط بوئینگ در حال ساخت است که 2 برابر بزرگ‌تر نسخه B است. X-37C همچنین قرار است با پرتابگر توسعه ای (EELV) Atlas V جفت شود.

در ظاهر شباهت هایی بین X-37B و شاتل های فضایی قبلی وجود دارد (به جز طرح سیاه و سفید). بخش دماغه صاف است اما برای سفر اتمسفری آیرودینامیک محسوب می شود و (از آنجایی که به عرشه پرواز سرنشین دار نیازی نیست) با پشت آن یکپارچه شده است. بدنه اصلی کناره هایی تقریبا یک تکه، بخش بالایی خمیده و بخش زیرین تقریبا صاف دارد. بال های اصلی (همانند دیگر شاتل های فضایی) در پایین و وسط کناره های بدنه نصب شده اند و جاروبک ها فقط در قسمت لبه های جلویی وجود دارند. هیچ باله دمی افقی در آن استفاده نشده، در عوض بالچه های عمودی رو به بیرون نقش دوگانه ای در هنگام پرواز اتمسفری به عهده خواهند داشت. قسمت زیرین از چرخ های سه‌گانه کاملا جمع شونده با چرخ های دوتایی در دماغه و چرخ های تکی در زیر بال های اصلی تشکیل شده است که برای فرود روی باند از آن ها استفاده می شود.

 

   

 

در هردو بخش دماغه و دم رانشگر های با مانور دقیق وجود دارند. سامانه های اویونیک در نزدیکی دماغه قرار دارند. در پشت سامانه های اویونیک، مخزن سوخت JP-8 مبتنی بر نفت سفید قرار گرفته و مخزن هیدروژن پراکسید بعد از آن نصب شده است (نیروی الکتریسیته از طریق سلول های خورشیدی آرسنیدی و باتری های لیتیوم-یونی تامین می شود). در وسط بدنه، محفظه حمل محموله، 2 مخزن را از هم جدا می کند. گاز های موتور اصلی از طریق نازلی در انتهایی ترین قسمت فضاپیما خارج می شوند.

 

Scaled Composites White Knight که از آن برای پرتاب X-37A  در آزمایش های گلاید استفاده شد

 

ابعاد X-37 شامل حدود 9 متر طول، 4.5 متر طول بال ها و حدود 3 متر ارتفاع می شود. حداکثر وزن برخاست آن 5000 کیلومتر است. محموله ابعادی 1x2 خواهد داشت. سرعت مداری (LEO) آن به 17400 کیلومتر بر ساعت می رسد. پرتاب X-37 توسط راکت های سری Atlas V 501 (توسط United Launch Alliance) انجام می شود و راکت های مرحله ای Centaur تقویت شده، رانش بیشتری را در طول سفر فراهم می کنند. X-37 در داخل یک حامل محموله قرار می گیرد و وقتی به ارتفاع مورد نظر رسید، از آن خارج می شود. فرود آن خودکار است و در طول آن سرعت X-37 به 25 ماخ می رسد. X-37، بعد از شاتل بوران مربوط به دوران شوروی، تنها فضاپیمایی است که قابلیت فرود خودکار دارد. X-37 قابل استفاده مجدد است.

 

 

 

تاکنون 6 ماموریت توسط X-37B انجام شده است (پرواز OTV-1 تا OTV-6). X-37B اول، در ساعت 23:52 بیست و دوم آپریل سال 2010 برای انجام اولین ماموریت خود توسط راکت Atlas V از ایستگاه Cape Canaveral SLC-41 به فضا پرتاب شد. فضاپیما برای انجام آزمایش در مدار LEO قرار گرفت. نیروی هوایی ایالات متحده اطلاعات کمی از این ماموریت منتظر کرده اما شبکه جهانی منجمان آماتور ادعا کرد که این فضاپیما را در مدار شناسایی کرده است. در بیست و دوم می سال 2010 فضاپیما در زاویه 39.99 درجه قرار داشت و هر 90 دقیقه در مدار (401 بر 422 کیلومتری) دور زمین می چرخید. OTV-1 هر 4 روز از بالای مکان تعیین شده روی زمین عبور می کرد و ارتفاع عملیاتی آن به طور معمول در حوزه ماهواره های نظارتی قرار می گرفت.ماهواره های تجاری LEO نیز از این مدار استفاده می کنند و ارتفاع فضاپیما هم سطح ISS و فضاپیما های سرنشین دار بود. نیروی هوایی ایالات متحده در سی ام نوامبر 2010 اعلام کرد که فرود این فضاپیما بین سوم تا ششم دسامبر صورت گرفته است. همان طور که برنامه ریزی شده بود، X-37B از مدار خارج شد، به جو زمین بازگشت و با موفقیت در پایگاه Vandenberg نیروی هوایی فرود آمد. این اولین فرود مداری خودکار ایالات متحده بر روی باند فرود بود. از زمان شاتل بوران شوروی در سال 1988 تا آن زمان چنین فرودی صورت نگرفته بود. OTV-1 224 روز و 9 ساعت را در فضا سپری کرد. در طول OTV-1 یکی از چرخ ها ترکید و آسیب جزئی به بخش زیرین وارد شد.

 

 

X-37B دوم ماموریت افتتاحیه خود به نام OTV-2/USA-226 را از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 در ساعت 22:46 پنجم مارس سال 2011 شروع کرد. این ماموریت طبقه‌بندی شده بود و ارتش ایالات متحده آن را تلاشی برای آزمایش فناوری های فضایی جدید تعریف کرد. در بیست و نهم نوامبر 2011، نیروی هوایی ایالات متحده اعلام کرد که USA-226 را بیش از 270 روز اولیه ادامه خواهد داد.در آپریل سال 2012، ژنرال William L. Shelton از فرماندهی نیروی هوایی ایالات متحده اعلام کرد که این ماموریت موفقیتی چشمگیر بوده است. در سی ام می 2012، اعلام شد که X-37B در ژوئن سال 2012 در پایگاه Vandenberg خواهد نشست. فضاپیما در شانزدهم ژوئن سال 2012 پس از 468 روز و 14 ساعت استقرار در فضا به طور خودکار فرود آمد.

 

 

چهارمین ماموریت X-37B با کد AFSPC-5 و نام USA-261 به وقوع پیوست. این دومین پرواز X-37B دوم بود. X-37B توسط راکت Atlas V از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 در بیستم می سال 2015 به فضا پرتاب شد. هدف ماموریت، آزمایش پیشران اثر هال XR-5A شرکت Aerojet Rocketdyne در حمایت از برنامه ماهواره های ارتباطی با فرکانس های بسیار بالای پیشرفته، و تحقیق ناسا بر روی عملکرد مواد مختلف در فضا برای حداقل 200 روز بود. فضاپیما رکورد 717 روز و 20 ساعت حضور در فضا را ثبت کرد و سپس در ساعت 11:47 هفتم می سال 2017 در تاسیسات فرود شاتل در مرکز فضایی Kennedy بر زمین نشست.

 

 

پنجمین ماموریت X-37B با نام USA-277 از مجموعه پرتاب 39A مرکز فضایی Kennedy در ساعت 14:00 هفتم سپتامبر سال 2017 درست پیش از فرا رسیدن طوفان Irma آغاز شد. لانچر آن، فالکون 9 بود که تعدادی ماهواره دیگر هم به همراه داشت. فضاپیما به مدار بالاتری نسبت به ماموریت قبل وارد شد. در طول پرواز، فضاپیما با کمک سامانه پیشران، مدار خود را تغییر داد. با اینکه محموله OTV-5 طبقه‌بندی شده بود اما با اعلام نیروی هوایی، یکی از پرواز های آزمایشی، مربوط به "پخش کننده حرارتی با ساختار پیشرفته II (ASETS-II) بود که عملکرد لوله حرارتی نوسانی را اندازه گیری می کرد. این ماموریت با فرود فضاپیما در ساعت 7:51 بیست و هفتم اکتبر سال 2019 در تاسیسات فرود شاتل ها به اتمام رسید.

 

 

ششمین ماموریت (OTV-6) X-37B با نام نیروی فضایی 7 ایالات متده (به نام سابق AFSPC 7) در ساعت 13:14 هفدهم می 2020 توسط راکت Atlas V 501 از پایگاه Cape Canaveral SLC-41 پرتاب شد. در این ماموریت آزمایش های بیشتری نسبت به ماموریت قبلی انجام شد که شامل 2 آزمایش ناسا بود. یکی صفحه نمونه برای ارزیابی واکنش مواد به شرایط فضا بود. دومین آزمایش اثرات تابش های فضایی بر دانه ها را بررسی می کرد. سومین آزمایش که توسط آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی (NRL) طراحی شده بود، با تبدیل انرژی خورشیدی به انرژی فرکانس های رادیویی ماکرویو به انتقال آن انرژی به زمین می پرداخت. X-37B جزو دارایی های دپارتمان نیروی هوایی است، اما نیروی فضایی تازه تاسیس ایالات متحده مسئول پرتاب، عملیات های مداری و فرود خواهد بود. X-37B ماهواره ای 136 کیلوگرمی به نام FalconSAT-8 (USA-300) را در می سال 2020 به فضا فرستاد. این ماهواره که توسط دانشجویان آکادمی نیروی فضایی ایالات متحده در همکاری با آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی توسعه داده شده است، ماهواره کوچکی است که 6 محموله آزمایش را حمل می کند. فضاپیما از سامانه پیشران الکترومغناطیس، فناوری آنتن سبک و چرخ های واکنشی تجاری برای کنترل وضعیت در مدار استفاده می کرد. به گفته آکادمی نیروی فضایی ایالات متحده، آزمایش های FalconSAT-8 شامل: پیشران القای مقناطیسی الکترواستاتیک (MEP) (سامانه پیشران الکترومغناطیس)، آنتن فرا ماده (MMA) (آنتن کم حجم، سبک و ضعیف با عملکرد مشابه آرایه فازی)، آزمایش نانوتیوب کربنی (CANOE) (کابل های RF با روکش بافته شده از نانولوله های کربنی و آلیاژ های حافظه دار)، کنترل وضعیت و ذخیره انرژی (ACES) (چرخ های واکنشی تجاری تغییر یافته به فلای ویل برای ذخیره و رهاسازی انرژی)، kyPad (دوربین و کارت گرافیک خارجی یکپارچه درون یک بسته کوچک، سبک و کم توان)

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2010

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 2

- سازنده: Boeing Defense،Space & Security  (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 8.92 متر

- طول بال ها: 4.55 متر

- ارتفاع: 2.9 متر

- حداکثر وزن برخاست: 5000 کیلوگرم

– قوای محرکه: 1 موتور اصلی مبتنی بر سوخت هیدروژن پراکسید با مخزن سوخت جت JP-8 مبتنی بر نفت سفید، که با کمک راکت به مدار های پایین می رسد

- حداکثر سرعت: 17425 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 2000000 متر

- برد: 4200 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد.

- نسخه ها: X-37 (سری پایه)، X-37A (نسخه اولیه توسعه داده شده توسط ناسا، استفاده شده در آزمایش های گلاید، بعد ها به DARPA تحویل داده شد)، X-37B (تغییر یافته از X-37A برای افزایش حوزه ماموریتی)، X-37C (نسخه ای بزرگ‌تر از X-37B دارای فضا برای 6 نیروی ماموریتی)

 

 

منبع