نقش زیردریایی ها در جنگ جهانی دوم

[ghermez 749]

[size=5]قسمت اول[/size]
[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/4~16.jpg[/IMG][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]در جنگ جهانی دوم ،همانند جنگ جهانی اول، زیردریایی ها به صورت گسترده ای توسط هر دو طرف به عنوان سلاح نهایی برای محاصره دریایی، غرق کردن کشتی های تجاری ، که در نتیجه سبب کمبود مواد اولیه مورد نیاز کارخانه ها می شد، جلوگیری از جابجایی سربازان و منحرف کردن حریف از فعالیتهای نظامی با صرف امکاناتش برای مقابله با زیردریایی ها بکارگرفته شدند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]از دیگر سو، زیردریایی سلاح کلاسیک جنگهای فرسایشی ، جایی که پیروزی با تحمل تلفات کمتر نسبت به حریف حاصل می شود، است و تناژ ماهانه کشتی های غرق شده بیشتر از نقش های جنگی نمایشگر پیروزی یا شکست است. توانایی زیردریایی در حمله به هر کجا و در هر زمان، به همراه غافلگیری و نتایج خردکننده، آن را به سلاحی بسیار موثر تبدیل می کند که در آن تعداد اندکی خدمه (40 تا 80 نفر) می توانند 1000 نفر خدمه یک نبرد ناو را ناکار کنند و برای مهارکردن آنان تعداد زیادی شناور سطحی مورد نیاز است.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]مشخصات زیردریایی آن را برای مقاصد محاصره ای و ضد محاصره ای مناسب می سازد. می توان آنها را برای حمل جاسوس و کماندو و تجهیزات در پشت خطوط دشمن بکارگرفت و به آنها نقش جم جمع آوری اطلاعاتی و عملیات ویژه بخشید.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]برخلاف زیردریایی های هسته ای پس از جنگ، زیردریایی های دوران جنگ جهانی دوم سرعت پیمایش زیرآبی، برد و مداومت دریایی اندکی داشتند. آنها معمولا در سطح آب حرکت می کردند، به ویژه در شبها، و تنها زمانی که مجبور بودند ،برای اجتناب از کشف شدن یا در زمان حمله، به زیر آب فرومی رفتند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]در اولین سالهای جنگ، زیردریایی های آلمانی حتی حملات شبانه گروهی خود را ، شبیه قایقهای اژدرافکن، از سطح آب انجام می دادند. زمانی که رادار و هواپیما برای کشف زیردریایی بکارگرفته شد آنها ناچار شدند تا بیشتر اوقات در زیر آب باقی بمانند. تکنیکها و تجهیزات الکترونیکی جدیدی ،بیشتر توسط آلمان، اختراع شد تا توانایی های زیرآبی زیردریایی ها را بهبود بخشند و نزدیک شدن خطر را هشدار دهند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#000000][size="4"][b]خطر یوبوتهای آلمانی [/b][/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][color=#0000ff]زیردریایی های آلمانی ،که[/color][url="http://en.wikipedia.org/wiki/U-boat"][color=#0000ff] یوبوت[/color][/url][/size][size="4"][color=#0000ff] نامیده می شدند، چنان در جنگ جهانی اول بر علیه کشتی رانی بریتانیایی ها موفق بودند که پس از جنگ آلمان از داشتن هر گونه زیردریایی منع شد. در سال 1935، آلمان پیمان ورسای را ندیده گرفت و شروع به بازسازی نیروی زیرسطحی خود تحت فرمان یکی از فرماندهان قدیمی زیردریایی خود با نام [/color][font="arial,helvetica,sans-serif"][b][url="http://wars-and-history.com/post/203"][color=#0000ff]کارل دونیت[size="4"]س[/size][/color][/url][/b][/font][color=#0000ff] کرد. دونیتس که فرمانده و تاکتیک دانی نمونه، پیشگام و مجرب بود جنگ زیردریایی را توسعه داد، خدمه آموزش دیده ای پرورش داد و تاکتیکهای جدید را توسعه بخشید که مهمترین آنها تاکتیک [/color][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Wolfpack_%28naval_tactic%29"][color=#0000ff]گله گرگی[/color][/url][/size][color=#0000ff][size="4"] بود. تاکتیک گله گرگی به گروهی از زیردریایی ها اجازه می داد تا به صورتی موثر با هم همکاری کرده و به جای جنگ انفرادی همگی بر روی یک هدف تمرکز کنند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]در تاکتیک گله گرگی، زیردریایی ها ابتدا در پهنه اقیانوس پخش می شدند تا کاروان های دشمن را کشف کنند و هنگامی که یکی از آنها کاروان دریایی دشمن را کشف می کرد به جای حمله به آن، محل و مسیر حرکت آن را به بقیه زیردریایی ها گزارش می داد. بقیه زیردریایی ها به آهستگی نزدیک کاروان دشمن جمع می شدند و با همدیگر حمله را آغاز می کردند که سبب درهم شکستن یا توفق عددی بر ناوهای اسکورت ناوگان می شدند و در نتیجه تعداد زیادی از کشتی ها را غرق می کردند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]نتیجه مخرب چنین تاکتیکهایی، و تحلیل سیستماتیک و مداوم نتایج و اعمال تجربیات جدید در تاکتیکها دونیتز و ناوگانش را به صورت بزرگترین دشمن بریتانیا درآورده بود. چرچیل می گفت تنها خطری که در طی جنگ به راستی او را نگران می ساخت خطر یوبوتهای آلمانی بوده است.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]تنها عاملی که بریتانیا را از یک شکست حتمی توسط یوبوتها نجات داد فرماندهان دونیتز بودند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]1.[size=1] [/size]فرماندهی عالی آلمان ،و عمدتا شخص هیتلر، در طی جنگ و قبل از آن بر روی نبردهای زمینی تمرکز کرده بودند. همچنین هیتلر قبل از جنگ کاملا مطمئن بود که آلمان در آینده نزدیک با بریتانیا درگیر نخواهدشد. او این مطلب را در نامه ای به فرماندهان زیردریایی هایش 5 هفته قبل از جنگ اعلام کرده بود.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]2.[size=1] [/size]فرماندهان عالی رتبه نیروی دریایی آلمان نازی ، مانند نیروی دریای سلطنتی، سابقه خدمت در زیردریای ها را نداشتند و با وجود تجربه موفق زیردریایی های آلمانی در جنگ جهانی اول و توسعه هواپیماهای جنگی به عنوان یک سلاح ضدسطحی قدرتمند زیردریایی ها را تنها به عنوان یک نیروی رزمی درجه دو به حساب می آوردند و بودجه کافی به آن اختصاص نمی دادند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]در نتیجه، هیتلر و رودر (فرمانده نیروی دریایی آلمان) هشدار قبل از جنگ دونیتز مبنی بر تعداد اندک زیردریایی های لازم برای قطع خطوط تدارکاتی بریتانیا را نادیده گرفتند. دونیتز به جای 300 فروند زیردریایی که قبل از جنگ تقاضا کرده بود تنها 55 فروند زیردریایی به دست آورد که از میان آنها تنها 12 فروند می توانستند در اقیانوس اطلس فعال شوند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]دونیتز بر اساس تجربیاتش حساب کرده بود که با توجه به زیردریایی هایی که در حال حرکت به منطقه جنگی و بازگشت از منطقه می باشند، زیردریایی هایی که برای آموزش خدمه جدید باید بکار روند و آنهایی که نیاز به تعمیرات دارند او باید 300 فروند زیردریایی داشته باشد تا همیشه بتواند 100 فروند آنها را بر علیه بریتانیا در دسترس داشته باشد.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]حتی پس از این که جنگ آغازشد، زمان زیادی طول کشید تا به ناوگان زیرسطحی دونیتز اجازه داده شود تا از توانایی ویران کننده خود استفاده کنند و تولید آنها به تعداد بیشتری افزایش پیداکند. در سال 1943 دونتیز به فرماندهی نیروی دریایی آلمان برگزیده شد و ساخت زیردریایی ها سرعت گرفت اما دیگر برای آلمان خیلی دیر شده بود. از این به بعد زیردریایی های آلمان باید با نیروی ضدزیردریایی قوی تری مصاف می دادند که به تکنولوژی ها، تاکتیکها و فرماندهان بهتری مجهز شده بودند. دریاسالار ماکس هورتون ،فرمانده جنگ زیرسطحی بریتانیا، یک ناخدای سابق زیردریایی و فرمانده نیروی زیرسطحی بریتانیا بود و بهتر از هر کس دیگری می دانست که چگونه باید با زیردریایی های دشمن روبرو شود. از طرفی کشتی های باری که توسط آمریکا ساخته می شد بیشتر از آن بودند که بتوانند توسط یوبوتهای آلمانی غرق شوند. در ماه می 1943 دونتیز 41 فروند زیردریایی را در عرض 3 هفته از دست داد. شکارچیان خود به شکار تبدیل شده بودند. حوزه فعالیت یوبوتها تا اقیانوس اطلس جنوبی، سواحل شرق آمریکا، دریای کارائیب و مدیترانه گسترده شده بود اما میدان اصلی نبرد هنوز مسیرهای تدارکاتی بریتانیا در اقیانوس اطلس شمالی بودند و اینجا همانجایی بود که یوبوتها میدان را واگذار کردند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]تا انتهای سال 1942، آلمانها به ازای هر زیردریایی که از دست داده بودند به طور متوسط 14 فروند کشتی را غرق کرده بودند. در طی سال بعد، تلفات آلمان زیاد شد و از تلفات متفقین کاسته شد. در طی جنگ آنها توانستند 3000 فروند از کشتی های متفقین را غرق کنند که بیشتر آنها کشتی های تجاری بودند. 14.5 میلیون تن وزن این کشتی ها بود اما در عوض 800 فروند یوبوت هم از دست رفت که تقریبا 80 درصد آنها در طی عملیات نظامی بودند. این تعداد دوسوم تعداد کل یوبوتهای ساخته شده را شامل می شود.[/size][/color][/font]
[font=times new roman,times,serif]
[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/5~14.jpg[/IMG][/font]
[font=times new roman,times,serif]
[size=5][b]جنگ زیردریایی دیگر کشورها[/b][/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]هنگامی که جنگ آغاز شد ایتالیا و ژاپن هم ناوگان زیرسطحی بزرگی در اختیار داشتند. روشهای جنگی ایتالیایی ها چندان موثر نبود بجز استفاده از مردان غورباقه ای، روشی که ایتالیایی ها ابداع کردند و در آن به مهارت رسیدند. ژاپنی های زیردریایی های خوبی ساختند اما به خوبی از آنها استفاده نکردند. آنها زیردریایی ها را بیشتر در همراهی با ناوگان سطحی خود و عمدتا بر علیه شناورهای دشمن بکار می بردند که نسبت به کشتی های تجاری اهداف سخت تری محسوب می شدند. درنتیجه، زیردریایی هایشان به موفقیت اندکی رسیدند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]ناوگان زیرسطحی بریتانیا در نیروی دریایی سلطنتی یک نیروی دست دوم به حساب می آمد. آنها بیشتر به کشتی های قوای محور حمله می کردند،که در میان آنها 39 فروند زیردریایی آلمانی غرق شده قرار داشت، و یا در عملیات اطلاعاتی شرکت می کردند. اما استفاده استراتژیک از آنها توسط ناوگان کوچکی از زیردریایی های کوچک ساحلی بود که در جزیره مالتا در میانه دریای مدیترانه مستقر بودند. این نیروی کوچک کشتی های تدارکاتی ایتالیایی را که سوخت و تجهیزات مورد نیاز نیروهای متحدین در شمال آفریقا را حمل می کردند هدف قرار می دادند و سبب کمبود سوخت و مهمات در میان متحدین شده بودند.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]پس از حمله به پرل هاربر، نیروی دریایی آمریکا در ابتدا دو نیروی اصلی داشت، چند فروند ناوهواپیمابر و ناوگان زیرسطحی. در حالیکه ناوهای هواپیمابر مأموریت داشتند نیروی دریایی ژاپن را از بین ببرند، به ویژه ناوهای هواپیمابرشان را، وظیفه اصلی ناوگان زیرسطحی آمریکا ،مانند یوبوتهای آلمانی، از بین بردن خطوط تدارکاتی ژاپن با غرق کردن کشتی های باری این کشور بود.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]
[color=#0000ff][size="4"]در ابتدای امر آمریکایی ها به دلیل نارسایی هایی که در اژدرهایشان داشتند و بعضی دلایل دیگر تلفاتی متحمل شدند اما هنگامی که در میانه 1943 بر مشکلاتشان غلبه کردند ناوگان زیرسطحی آمریکا در اقیانوس آرام توانست با اقتدار به وظیفه خود عمل کند. این ناوگان همچنین وظایف فرعی مانند نجات خلبانهایی که سقوط می کردند را برعهده می گرفت. زیردریایی های آمریکایی تقریبا 1300 فروند کشتی باری ژاپنی و تعداد زیادی کشتی جنگی را غرق کردند در حالیکه تلفات آنها 52 فروند از کل 288 فروند زیردریایی موجود بود. این موفقیت با چشمپوشی ژاپنی ها از تاکتیکهای اسکورت ،که بریتانیا در برابر حملات یوبوتهای آلمانی بکاربسته بود، یاری رسانده شد.[/size][/color][/font][font=times new roman,times,serif]

[size="4"][b][color=black]ترجمه رضاکیانی موحد[/color][/b][/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[url="http://www.military.ir/forums/user/199-rezakiani/"]RezaKiani[/url][/font]
[font=times new roman,times,serif]
منبع:[/font][font=times new roman,times,serif]
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/459[/font]

[arminheidari 24,178]

ممنون عالی بود
فکر دونیتز هم هنوز برای ما و استراتژی ما کاربردی و ضروری است ویرایش شده در دی 91 توسط arminheidari

[ghermez 749]

[color=#0000ff][size=5]قسمت دوم[/size][/color]


[size=5][b][font='Times New Roman','serif']سلاح هایی که زیردریایی ها در جنگ جهانی دوم بکار می بردند[/font][/b][/size]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]سلاح اصلی زیردریایی ها اژدر می باشد. اژدر یک نوع موشک زیرآبی است که با سرعت زیاد و در عمق اندکی از سطح آب حرکت می کند و هنگامی که به هدف خود اصابت می کند انفجار سرانفجاری قدرتمند آن در زیر آب چنان خسارتی به هدف وارد می کند که اغلب به سرعت غرق، شعله ور یا حتی منفجر می شود. در حملات شبانه، یک کشتی شعله ور مانند فانوسی تمام اطرافش را روشن می کند و دیگر کشتی های کاروان را برای زیردریایی ها قابل رؤیت می کند.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]اژدرهایی که در جنگ جهانی دوم توسط زیردریایی ها استفاده می شدند معمولا سرجنگی به وزن 300 کیلوگرم داشتند و با سرعتی بین 30 گره دریای (برای اژدرهای الکتریکی آلمانی) تا 49 گره دریایی (برای اژدرهای ژاپنی و ایتالیایی) حرکت می کردند. هنگامی که اژدرها از فاصله کمتر از یک مایل شلیک می شدند سرعت بالای آنها سبب می شد تا قبل از اینکه هدف بخواهد با مانور کردن فرارکند به آن اصاب کنند و درنتیجه ناخدای زیردریایی می توانست تنها با یک شلیک هدف خود را غرق کند. تنها مشکل این بود که موتور بیشتر اژدرها در زیرآب حبابهایی ایجاد می کرد که موقعیت زیردریایی حمله کننده را برای کشتی های اسکورت کاروانهای دریایی آشکار می کردند و آنها با بمب های زیرآبی، توپ و حتی برخورد مستقیم به زیردریایی مورد نظر حمله می کردند.[/size][/font][/color]


[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]این اشکال با شلیک 4 یا حتی 6 اژدر در جهات مختلف و شیرجه سریع به عمق آب جبران می شد به امید اینکه زیردریایی مهاجم قبل از اینکه دیده شود یا دست کم مورد حمله قراربگیرد بگریزد. همچنین، آلمانها از یک نوع موتور الکتریکی در اژدرهایشان استفاده می کردند که کندتر بود اما در عوض حباب ایجاد نمی کرد و درنتیجه کشتی های اسکورت کاروان حداکثر می توانستند بفهمند که زیردریایی که شلیک کرده در سمت چپ آنها است یا سم راستشان.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]زیردریایی ها به جای جستجوی کشتی های دشمن در گستره اقیانوس و قبول خطر حمله توسط کشتی های اسکورت کاروان می توانستند بنادر و مسیرهای دریایی دشمن را مین ریزی کنند. این روش ایستا می توانست کشتی های زیادی را غرق کند و کمترین خطر را برای زیردریایی دربرداشته باشد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]زیردریایی ها برای اجتناب از کشف شدن زودهنگام در حملات روزانه به پریسکوپ مجهز بودند. پریسکوپ نوعی دوربین است که ناخدای زیردریایی می تواند به وسیله آن کشتی هایی که در سطح دریا بودند ببینند و هدف گیری کند در حالیکه زیردریایی خود را در عمق اندکی از سطح دریا نگه داشته است.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]اسنورکل نیز وسیله ای مانند پریسکوب بود با این تفاوت که برای ورود هوای آزاد به درون زیردریایی از آن استفاده می شد. با استفاده از اسنورکل زیردریایی می توانست در نزدیکی سطح آب موتور دیزلش را روشن کند و باتریهایش را شارژکند بدون اینکه خطر روی سطح آب آمدن را به جان بخرد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]هنگامی که یک کشتی تک افتاده کشف می شد ،به ویژه اگر بزرگ نبود، زیردریایی به جای شلیک اژدر می توانست به روی آب آمده و با استفاده از توپ نصب شده بر روی عرشه اش آن را غرق کند و یا خدمه اش را مجبور کند که کشتی را ترک کنند.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]هنگامی که زیردریایی بر روی سطح آب بود ممکن بود که ناگهان تحت حمله یک هواپیما واقع شود. به همین دلیل همیشه در سطح آب زیردریایی ها دیده بان داشتند و به مسلسلهای ضدهوایی مجهز بودند. بعدتر در طی جنگ، گیرنده های رادیویی بر روی آنها نصب شد که امواج رادار فرستاده شده توسط هواپیماها را کشف می کرد و به ناخدا نزدیک شدن هواپیما را اخطار می داد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]علاوه بر پریسکوپ، زیردریایی ها (بیشتر زیردریایی های آمریکایی) رادارهم داشتند که می توانست هواپیماها و کشتی های اطراف زیردریایی در روز یا شب را کشف کند. رادار نه تنها برای دفاع بلکه برای کشف و حمله به کشتی های دشمن ،به ویژه در شب یا هوای بد، هم قابل استفاده بود. به دلیل بکارگیری کم رادار توسط ژاپنی ها، زیردریایی های آمریکایی که به رادار مجهز بودند بر دشمن برتری داشتند. آمریکایی ها در اواخر جنگ یک فاصله یاب راداری کوچک بر روی پریسکوپ زیردریایی هایشان نصب کردند که می توانست اطلاعات دقیقی از فاصله هدف برای هدفگیری بهتر فراهم کند.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]در انتها، زیردریایی ها می توانستند به صدای موتور و پره های ملخ کشتی هایی که در اطرافشان بود با استفاده از هیدروفون گوش دهند. هیدروفون میکروفن های زیرآبی جهت یابی بود که اجازه می داد تا کاربر آن جهت و حتی فاصله کشتی دشمن را نیز تخمین بزند. هیدروفون به ویژه هنگامی مفید بود که کشتی هایی در اطراف ،یا بالاسر، زیردریایی حضور داشتند و بالادادن پریسکوپ برای زیردریایی خطرناک بود. هیدروفون عمدتا یک وسیله دفاعی بود اما زمانی که استفاده از پریسکوپ یا رادار خطرناک بود از آن برای هدفگیری کشتی های دشمن استفاه می شد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4][b]مهمترین انواع زیردریایی در جنگ جهانی دوم[/b][/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· یوبوت تایپ-7 به وزن 860 تن اصلی ترین زیردریایی آلمان.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· یوبوت تایپ-9 به وزن 1800 تن زیردریایی با برد 32000 مایل دریایی برای عملیات در دوردست.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· یوبوت تایپ-14 زیردریایی مادر برای سوخترسانی و تجدید مهمات و آذوقه دیگر زیردریایی ها در میان اقیانوس.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· یوبوت تایپ-21 با بهترین مشخصات فنی ولی به جنگ نرسید.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· گاتو کلاس به وزن 2400 تن اصلی ترین زیردریایی آمریکایی ها برای گشت های طولانی در اقیانوس آرام.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· آی-15 کلاس به وزن 2600 تن زیردریایی هجومی سریع ژاپنی ها که یک هواپیمای آب نشین باخود حمل می کرد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]· آی-400 کلاس به وزن 6500 تن یک زیردریایی غول پیکر ژاپنی با برد بسیار زیاد که 3 فروند هواپیمای آبنشین با خود حمل می کرد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4][b]مردان غورباقه ای، اژدرهای انسانی، زیردریایی های کوچک[/b][/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]زیردریایی با توجه به اینکه اجازه می داد تا خدمه اندک آن کشتی های بسیار بزرگتر از خود را غرق کند سلاحی بسیار مؤثر بود. اما لازم بود که زیردریایی مدت زیادی را صرف کند تا آنها را در میان اقیانوس هدفی را پیداکند چرا که غرق کردن کشتی ها در جاییکه به راحتی می توان آنها را یافت ،یعنی در اسکله بنادر، غیر ممکن بود. استثنائا کاپیتان پرین ،ناخدای جسور یو-47 آلمانی، از یک شکاف حفاظت نشده در شبکه دفاعی پایگاه دریایی بریتانیایی ها استفاده کرد و یک نبرد نبردناو آنها را غرق کرد و گریخت. به علاوه، در بندرگاه یک نبردناو بزرگ هدف آسانی مانند هر کشتی تجاری دیگر خواهد بود.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]ایتالیایی ها اولین کسانی بودند که برای حل این مشکل به دنبال راه حل گشتند. "دهمین ناوگان سبک" نیروی دریایی ایتالیا یک واحد برگزیده از مردان مبتکر و داوطلبان شیردل بود که این روشهای ویژه را توسعه دادند و بکارگرفتند. این روشها به آنها اجازه می داد تا با چند کماندو تعداد زیادی کشتی بزرگ را غرق کنند بدون اینکه تلفاتی به آنها وارد شود. آنها روشهایشان را بارها و بارها در برابر بنادر حفاظت شده دشمن با موفقیت بکارگرفتند. بقیه کشورها روش ایتالیایی ها را اقتباس کردند ولی به اندازه آنها موفق نبودند.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]ایتالیایی ها در ابتدا تجهیزات غواصی زیرآبی را ابداع کردند ،که برخلاف نمونه های غیرنظامی حباب بیرون نمی داد و در نتیجه مکان غواص کشف نشده باقی می ماند. پس از اینکه مردان غورباقه ای توسط یک زیردریایی یا عوامل جاسوسی به نزدیک بندر دشمن می رسیدند می توانستند به درون بندرگاه نفوذ کنند و توریهایی که در زیر آب نصب شده بود را با تجهیزاتشان ببرند و پاره کنند. هنگامی که به کشتی هدف می رسیدند، می توانستند بمبهای چسبناک مخصوص خود را به قسمتهای حساس بدنه کشتی دشمن بچسبانند و زمان سنج آن را برای انفجار بکار بیاندازند. وسیله سادی هم بود که می توانست فاصله طی شده توسط کشتی را اندازه بگیرد و بعد فیوز بمبها را فعال کند تا مطمئن شوند که غواص به اندازه کافی از کشتی هدف فاصله گرفته باشد.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]بعدتر ایتالیایی ها روش خود را با ساخت اژدر انسانی توسعه بخشیدند. اژدرانسانی یک وسیله اژدرمانند بود که دو صندلی برای خدمه و یک سرجنگ بزرگ داشت. اژدرانسانی به مردان غورباقه ای برد،سرعت و قدرت انفجاری بیشتری نسبت به شناکردن در زیرآب با بمبهای چسبناک کوچک می بخشید. حال، واحدهای دونفره با این وسیله می توانستند نبردناوهای بزرگ را غرق کرده یا دست کم با آسیب جدی روبرو کنند. آنها همچنین بعضی از زیردریایی هایشان را برای حمل این اژدرهای انسانی بهینه سازی کردند.[/size][/font][/color]
[color=#0000ff][font=lucida sans unicode,lucida grande,sans-serif][size=4]وسیله دیگری که توسعه یافت زیردریایی های کوچک بودند. این زیردریایی ها ،که بیشتر توسط ژاپنی ها و بریتانیایی ها بکارگرفته شدند، سرعت و برد کمی داشتند. اژدرهای انسانی دیگری هم بودند که نمی توانستند در عمق آب غوطه ور شوند. در این اژدرها که در اواخر جنگ بیشتر توسط آلمانها استفاده شد، راننده مانند خلبان هواپیما در یک کابین قرار می گرفت و یک یا دو اژدر که به بیرون بدنه زیردریایی نصب شده بود را شلیک می کرد. وسیله بعدی قایقهای انفجاری بود که دارای صندلی پرنده بودند و با سرعت به کشتی ها نزدیک می شدند و قبل از اصابت به هدف راننده با صندلی پرنده قایق را ترک می کرد. هیچ یک از اینها سلاح های انتحاری نبودند. ژاپنی ها اژدرهای انسانی انتحاری را ساخته و بکاربردند و آلمانها در عوض یک نوع قایق انفجاری کنترل از راه دور را طراحی کردند. میزان موفقیت این سلاح ها نسبت به اژدرهای انسانی ایتالیایی ها ،که اجازه می داد غواص در سکوت به هدف خود نزدیک شود و پس از نصب بمب فرار کند، بسیار کمتر بود.[/size][/font][/color]


مترجم:
رضا کیانی موحد
[url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/460"]منبع[/url] ویرایش شده در بهمن 91 توسط ghermez

[RezaKiani 1,900]

[right]درباره زیردریایی ای400 اینجا یه مطلب داریم[/right]

[right]http://www.military.ir/forums/topic/3758-i-400-%D8%B2%DB%8C%D8%B1%D8%AF%D8%B1%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%87%D9%88%D8%A7%D9%BE%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%A8%D8%B1/[/right]

[right]درباره مردان غورباقه ای در زمان جنگ جهانی دوم هم اینجا یه مطلب داریم[/right]

[right]http://www.military.ir/forums/topic/4629-%D8%A7%D8%B3%D8%A8-%D8%AA%D8%B1%D9%88%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D9%88%D9%85%D8%9B%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B1%D9%88%DB%8C-%D9%85%D8%AE%D8%B5/[/right]

[farid_mov2006 190]

مرسی مطلب جالبی بود.....فکر نمیکردم اینقده کاربردی باشن
دوستان یه سوال:وقتی اون زمان 200 ...300 تا زیر دریایی داشتن الان چقد دارن؟.........کسی میدونه ما چنتا زیر دریایی داریم؟

[100 2,715]

ُسلام ...
البته زیردریایی های آلمانی همان ضعف ناوگان دریایی آلمان رو داشتند ... نداشتند پشتیبانی هوایی ...

آلمان اگه تو یک حوزه افتضاح بود ، اون حوزه نداشتن ناوهواپیمابر بود ..

بیشتر زیردریایی های آلمانی توسط نیروی هوایی آمریکا و انگلیس شکار شدند ...

اون زمانات زیردریایی عملا فقط در زمانی تهاجم و درگیری به زیر آب می رفتند ... این موضوع از شکل کشتی مانندشان هم مشخصه ...

برگرفته از سایت میلیتاری و دوستان .......

[RezaKiani 1,900]

 

 

ترجمه آزاد از: رضا کیانی موحد

ناوگان زیردریایی ایتالیا در جنگ جهانی دوم با داشتن 107 زیردریایی ، یکی از بزرگترین ناوگان جهان در آن زمان، دومین ناوگان پس از ناوگان زیردریایی اتحاد جماهیر شوروی (سابق) بود. این ناوگان در طول جنگ جهانی دوم عمدتا در مدیترانه خدمت کرد و در طی درگیریها 88 فروند از زیردریاییهایش، در حدود دو سوم استعدادش را از دست داد.

زیردریایی های ایتالیایی آن دوره، بسته به دفتر طراحی که آنها را ساخته بود، انواع مختلفی داشتند. برناردیس برای بهترشدن غوطه وری طرح بدنه ی یک جداره را ترجیح می داد اما برای ایجاد ثبات حرکت زیردریایی روی سطح آب، بالچه های جانبی به بدنه اضافه کرده بود. این طرح توسط نیروی دریایی ارتش انتخاب شد. کاوالینی برای کمک به عملکرد زیردریایی در سطح آب از یک بدنه ی دو جداره یا نیمه دو جداره با مخازن تعادل جانبی استفاده کرد. این طرح نتایج بهتری از طرح قبلی داشت. آنسالدو نیز با تأکید بر عملکرد زیردریایی در سطح آب، از بدنه ی دو جداره استفاده کرد.

زیردریایی های ایتالیایی چهار نوع اساسی داشتند:

1.      زیردریایی های بزرگ اقیانوس پیما

2.     زیردریایی های بزرگ مین گذار

3.     زیردریایی های گشتی دوربرد

4.     زیردریایی های متوسط

زیردریایی های اقیانوس پیما، که تعداد اندکی از آنها وجود داشت، نسبتاً ناموفق بودند. مخصوصاً از آنجایی که در شیرجه رفتن کند بودند، کمتر به عملیاتی می رفتند. با این حال، مین گذارها بسیار موفق تر بودند. وزن جابجایی آنها در سطح دریا بین 1054 تا 1305 تن بود و با برد 8500 مایل با سرعت 9 گره ی دریایی در سطح آب می توانستندبا سرعت 2 گره ی دریایی 60 ساعت در زیر آب دوام بیاورند و تا عمق 330 فوت پایین بروند. اسلحه ی آنها شامل 6 تا 8 لوله ی اژدرافکن با 8 تا 14 اژدر، 36 مین و یک یا دو توپ 3 اینچی در عرضه بود.

دو تایپ زیردریایی گشتی بلافاصله قبل از آغاز جنگ جهانی دوم به عنوان استانداردهای اصلی ظاهر شدند. بیشترین گروه دارای وزن جابجایی بین 920 تا 1000 تن در سطح آب، 9000 مایل برد با سرعت 8 گره ی دریایی بر روی سطح، 60 ساعت غواصی با سرعت 2 گره ی دریایی در زیر آب و عمق غوطه وری 330 فوت بودند. اسلحه ی آنها شامل 8 لوله ی اژدرافکن با 12 اژدر و یک توپ 4 اینچی بر روی عرشه بود. گروه کوچکتر دارای وزن جابجایی بین 650 تا 680 تن در سطح آب، برد 5000 مایل با سرعت 8 گره ی دریایی در سطح آب، توانایی 60 ساعت غوطه وری با سرعت 2 گره ی دریایی و عمق غوطه وری 330 فوت بودند. سلاح آنها شامل 6 لوله ی اژدرافکن با 12 اژدر و یک توپ 4 اینچی بر روی عرشه بود. دسته ی اخیر زیردریایی های بسیار موفقی بودند و به خوبی در آبهای کم عمق و شفاف مدیترانه انجام وظیفه می کردند. زیردریایی های بزرگتر در اقیانوس اطلس موثرتر بودند.

با این حال این زیردریایی ها در مقایسه با زیردریایی های بریتانیایی و آلمانی هم عصر خود زمان شیرجه زدن بیشتر و عملکرد زیر آبی بدتری داشتند. یکی از نقاط ضعف آنها برجکهای بزرگشان بود که احتمال آشکار شدن زیردریایی را در سطح آب بیشتر می کرد و زمان شیرجه زدن را بیشتر می کرد. در طول جنگ بسیاری از برجکها بازسازی شدند تا این اشکال برطرف شود.

در سال 1939 نیروی دریایی ایتالیا107 فروند زیردریایی در اختیار داشت، از جمله 7 زیردریایی از جنگ جهانی اول که به آموزش اختصاص داشتند. هشت فروند زیردریایی دیگر قبل از ورود ایتالیا به جنگ و 30 فروند دیگر نیز در طول به خدمت پیوستند. ناوگان زیرسطحی ایتالیا عمدتا به منظور پشتیبانی از ناوگان سطحیی یا مأموریتهای شناسایی و گشت زنی در مدیترانه طراحی و در نظر گرفته شده بود، اگرچه زیردریایی های اقیانوس پیمای آن نیز برای اقیانوس اطلس در نظر گرفته شده بودند. همچنین تعدادی زیردریایی نیز در مستعمرات ایتالیا مستقر بودند.

در زمان پیوستن ایتالیا به جنگ در ژوئن 1940، ایتالیا 115 فروند زیردریایی داشت که 84 فروند از آنها عملیاتی بودند. با این وجود، 10 فروند از آنها در بیست روز ابتدایی جنگ از دست رفتند. دلایل غرق آنها عبارت بود از نقص کیفی زیردریایی ها، آموزش ضعیف و شهامت نالازم خدمه. پس از آن، ایتالیایی ها هرگز بیش از 25 تا 30 زیردریایی به صورت همزمان در دریا نداشتند. فرمانده ناوگان زیردریایی ایتالیا در 10 ژوئن 1940 دریاسالار ماریو فالانگولا بود که در دسامبر 1941 با دریاسالار آنتونیو لگنانی جایگزین شد.

ورود ایتالیا به جنگ تمام ترافیک تجاری در مدیترانه را خاتمه بخشید بجز کاروانهای اسکورت شده که مالت را پشتیبانی می کردند. همچنین تعداد زیردریایی های موجود در ناوگان آتلانتیک علیه حمل و نقل متفقین به میزان قابل توجهی افزایش یافت. از آنجایی که پایگاه زیردریایی های ایتالیایی بندرهای غرب فرانسه بود، در نتیجه استعداد ناوگان متحدین در اقیانوس به صورت مؤثری دو برابر شد. این امر به دریاسالار کارل دونیتس اجازه داد تا در زمانی که بریتانیا به دلیل بی طرفی ناوگان فرانسه و تصمیمشان برای نگه داشتن ناوشکنهایشان برای دفاع از خود بریتانیا، آنها را با کمبود نگران کننده ی کشتی های اسکورت برای کاروانهای اقیانوس اطلس روبرو کرده بود، تاکتیک گله گرگی خود را در مقیاس وسیعی بر علیه حمل و نقل متفقین در اقیانوس اطلس به کارگیرد. نتایج حاصل اعتقاد دونیتز به تأثیر گله گرگها را تأیید کرد. در 9 ماه اول جنگ زیردریایی های آلمانی کمی بیش از 1 میلیون تن از کشتیهای متفقین را غرق کردند. آلمان و ایتالیا از ژوئن 1940 تا فوریه 1941 بیش از 2.3 میلیون تن از ناوگان متفقین را نابود کردند. با این حال آزادکردن ناوشکن ها از نگهبانی سواحل، اضافه شدن کشتی های اسکورت جدید و انتقال پنجاه ناوشکن بازنشسته از نیروی دریایی ایالات متحده وضعیت بریتانیا را بهبود بخشید. به تدریج با افزایش برد کشتی های اسکورت، نقطه ی پراکندگی کاروانها در غرب اقیانوس و محل دیدار آنها با اسکورت هایشان در شرق، به سمت غرب اقیانوس جابجا شد. این امر سبب شد تا عرصه ی اصلی عملیات زیردریاییهای متحدین بیشتر به سمت منطقه ی میانی اقیانوس اطلس هل داده بشود که خود باعث کاهش طول زمان کشیک دادن زیردریاییها می شد. در اواسط سال 1941 ایالات متحده منطقه بی طرف خود را به غرب اقیانوس اطلس گسترش داد و همراه کشتی های کانادایی کاروان های بریتانیایی را از آرژانتین تا شمال کانادا اسکورت می کردند. حال، کاروان های اقیانوس اطلس شمالی توسط کشتی های ضد زیردریایی اسکورت می شدند. با این وجود، این اقدامات تنها تأثیر محدودی در خسارات وارد شده داشتنند. زیردریایی های آلمان و ایتالیا موفق شدند 1.8 میلیون تن دیگر از کشتی های متفقین را در دوره ی 9 ماهه ی قبل از ورود آمریکا به جنگ غرق کنند.

اندکی پس از ژوئن 1940 یک ناوگان زیرسطحی از ایتالیا به اقیانوس اطلس اعزام شد و افتخار داد تا به آلمان در کارزارش در اقیانوس اطلس یاری رساند. این نیرو با ننام رمز بتاسوم (BETASOM) در بوردوی در فرانسه مستقر شد. در مجموع 32 زیردریایی ایتالیایی در اقیانوس اطلس خدمت می کردند که برابر با تعداد زیردریایی های آلمانی در آن زمان بود. نیمی از آنها بعداً برای عملیات به مدیترانه یا به تبدیل به زیردریایی های ترابری از اقیانوس بازگشتند. زیردریایی های ایتالیایی در اقیانوس اطلس جمعا 109 کشتی تجاری متفقین را، به وزن 593،864 تن، غرق کردند.

در مدیترانه، ناوگان زیرسطحی ایتالیا به علت شدت جنگ ضد زیردریایی، حمله به کاروانها و ناوگان سطحی متفقین به شدت آسیب دیدند. نتایج بسیار ناچیز بود، فقط 21 کشتی بازرگانی و 13 کشتی جنگی دشمن،در مجموع در حدود 100000 تن، غرق شدند. یکی از دلایل چنین عملکرد ناامیدکننده ای کمبود اهداف مناسب، بیشتر کشتی های جنگی به سختی آسیب می دیدند و کشتی های تجاری تحت اسکورت سنگین بودند، و دلیل دیگر دکترین منسوخ شده در ابتدای جنگ، گشتهای ایستا و حملاتی که فقط با شلیک یک یا دو اژدر اجرا می شدند، بود. مسئله ی اخیر تا سال 1942 اصلاح شد و در عملیات پدستال و با رفتار تهاجمی و پویاتر حقانیت خود را اثبات کرد. در سال 1943 و در هنگام تسلیم ایتالیا، نیروی زیرسطحی ایتالیا 34 فروند زیردریایی عملیاتی در اختیار داشت. ایتالیایی ها 92 فروند زیردریایی، بیش از دو سوم ناوگانشان، را در عملیات از دست داده بودند. در طی درگیریها 88 فروند زیردریایی، در حدود دو سوم ناوگان، از بین رفت. 3021 نفر از خدمه ی زیردریاییهای ایتالیایی در طول جنگ در دریا کشته شدند.

کلاس ها

1.      زیردریایی های اقیانوس پیما

1)      ماملی (4 فروند،1926-1928)

2)      ستمبرینی (2 فروند، 1930-1931)

3)      پاسینی (4 فروند، 1927-1928)

4)      باندیرا (4 فروند، 1929)

5)      اسکوالو (4 فروند، 1930)

6)     بالیلا (4 فروند، 1927-1928)

7)      آرچیمده (4 فروند، 1933-1934)

8)      برین (5 فروند، 1938-1939)

9)      لوئیجی (3 فروند، 1939-1940)

10)   گلاوکو (2 فروند، 1935)

11)     مارچلو (11 فروند، 1937-1939)

12)    مارکونی (6 فروند، 1939-1940)

13)    کالوی (3 فروند، 1935)

14)    آرگو(2فروند، 1936) 

2.     زیردریایی های گشت ساحلی (سری 600)

1)       آرگوناتو (7 فروند، 1931-1932)

2)      سیرنا (12 فروند، 1933)

3)       پرلا (10 فروند، 1936)

4)          آدوا (17 فروند، 1936-1938)

5)        آچیائو (13 فروند، 1941-1942)   

3.     زیردریایی های مین گذار

1)      براگادین (2 فروند، 1929-1930)

2)      میچا (1 فروند، 1935)

3)        فوچا (3 فروند، 1937-1938)   

4.     زیردریایی های گشتی دریاپیما

1)        فلوتو (13 فروند، 1942-1944)

                                                             i.      تایپ-1  (10 فروند)

                                                           ii.      تایپ-2  (3 فروند)

                                                         iii.      تایپ-3  (0 فروند)       

5.     زیردریایی های ضد ناوگان تجاری

1)      کاگنی (4 فروند، 1940)   

6.     زیردریایی های ترابری

1)      رومولو (2 فروند،1943)     

7.     زیردریایی های متوسط

1)        سی.آ کلاس (4 فروند، 1937-1943)   

2)      سی.بی کلاس (22 فروند، 1942-1943)

3)        سی.سی کلاس (0 فروند)   

4)        سی.ام کلاس (0 فروند)   

8.     زیردریایی های بازمانده از جنگ جهانی اول

1)        ا چ کلاس (5 فروند در سرویس تا 1939)

2)      ا کس کلاس (2 فروند در سرویس تا 1939)

  منبع

https://weaponsandwarfare.com/italian-submarines-of-world-war-ii/

[MR9 109,831]

بسم ا....

لطفا" تاپیک را اصلاح بفرمایید، در غیر اینصورت ، این مطلب به بایگانی انجمن ارسال میشود

 

 الف: آغاز با نام پروردگار ( بسم ا... الرحمن الرحیم )

ج: استفاده از تصویر / نمودار / داده نما و.....

" قوانین تدوین و ارسال موضوعات "