امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

اساتید بزرگوار بنظر شما میتوان ضعفهای اساسی تانک ذوالفقار ( برد و نفوذ گلوله توپ و زره مناسب ) را با افزایش تولید و تعداد بالا بعبارتی با کمیت قضیه پوشش داد ؟

اصولا اگر حمله خوبی نداریم لا اقل با افزایش تعداد دفاع مستحکمی داشته باشیم ... و در کنار افزایش شمار تانکهای ذوالفقار ... هزینه تحقیقاتی رو در این برهه از ضعف نیروی زمینیمون در مقابل همسایگان ... بیشتر صرف تولید زره ها ی بهتر همراه با تنوع و بالابردن توان موتور تانکهامون کنیم ؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
اینهمه حرف زده شد ایکاش یک نفر هم میومد می گفت چرا ذوالفقار؟

این لحظه آمریکا به ما حمله کنه ما لنگ ضد زره نیستیم که، ولی لنگ یه تانک شناسایی خوب، یه تانک جمینگ خوب، و یه پشتیبان آتش خوب مثل BMP-T هستیم،
اصلا یه سوال، ذوالفقارقراره چی کار بکنه؟ خط بشکنه؟ بره تو سنگر و تیر مستقیم/منحنی بزنه؟ به توی کمین به یک آن بیرون بیاد و فاصله زیر 500 متر درگیر بشه تلفات بده و تلفات بگیره؟
ماموریت این تانک چیه؟
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
ذ3 در مسیر درستی نیست.دولت کی یک وسیله را اقتصادی و قابل رقابت تولید کرده است که تانک های سری ذولفقار نمونه های بعدی آن باشد. این بخش خصوصی است که به قابل رقابت بودن محصول، صادرات وارتقا آن محصول می اندیشد بخش خصوصی می تواند باحساسیت کمتری انتقال دانش ها ی مربوطه مثل متالوژی را باخرید شرکت ها در اقتصاد بحران زده اروپا داشته باشد بخش خصوصی می تواند به راحتی در شرکت هائی مرتبط با دانش مورد نظر در کشور هائی مثل برزئیل و آفریقای جنوبی سرمایگذاری کند امروزه شاید نه ولی 5 سال پیش این اقدامات بالا شدنی بود برای ادامه کار من کنسرسیومی متشکل از یک شرکت خودروساز،پژوهشکده علوم خودرو و صا ایران را توصیه می کنم
  • Upvote 2
  • Downvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote name='gader' timestamp='1360622260' post='299661']
ذ3 در مسیر درستی نیست.دولت کی یک وسیله را اقتصادی و قابل رقابت تولید کرده است که تانک های سری ذولفقار نمونه های بعدی آن باشد. این بخش خصوصی است که به قابل رقابت بودن محصول، صادرات وارتقا آن محصول می اندیشد بخش خصوصی می تواند باحساسیت کمتری انتقال دانش ها ی مربوطه مثل متالوژی را باخرید شرکت ها در اقتصاد بحران زده اروپا داشته باشد بخش خصوصی می تواند به راحتی در شرکت هائی مرتبط با دانش مورد نظر در کشور هائی مثل برزئیل و آفریقای جنوبی سرمایگذاری کند امروزه شاید نه ولی 5 سال پیش این اقدامات بالا شدنی بود برای ادامه کار من کنسرسیومی متشکل از یک شرکت خودروساز،پژوهشکده علوم خودرو و صا ایران را توصیه می کنم
[/quote]
بخش خصوصی در جاهایی که ریسک سرمایه گذاری بالا باشه و سودآوری تضمین نشه ورود پیدا نمی کنه و در کشوری که با امریکا و اسرائیل درگیره هیچ صنعتی پر ریسک تر از صنایع دفاعی و تسلیحاتی نیست که به جای سودآوری بلوکه شدن دارایی و تحت پیگرد بین المللی قرار گرفتن و نهایتا ترور شدن سرمایه گذارانش قطعیه icon_cheesygrin
  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote name='bigdelimohamad9' timestamp='1360622872' post='299663']
[quote name='gader' timestamp='1360622260' post='299661']
ذ3 در مسیر درستی نیست.دولت کی یک وسیله را اقتصادی و قابل رقابت تولید کرده است که تانک های سری ذولفقار نمونه های بعدی آن باشد. این بخش خصوصی است که به قابل رقابت بودن محصول، صادرات وارتقا آن محصول می اندیشد بخش خصوصی می تواند باحساسیت کمتری انتقال دانش ها ی مربوطه مثل متالوژی را باخرید شرکت ها در اقتصاد بحران زده اروپا داشته باشد بخش خصوصی می تواند به راحتی در شرکت هائی مرتبط با دانش مورد نظر در کشور هائی مثل برزئیل و آفریقای جنوبی سرمایگذاری کند امروزه شاید نه ولی 5 سال پیش این اقدامات بالا شدنی بود برای ادامه کار من کنسرسیومی متشکل از یک شرکت خودروساز،پژوهشکده علوم خودرو و صا ایران را توصیه می کنم
[/quote]
بخش خصوصی در جاهایی که ریسک سرمایه گذاری بالا باشه و سودآوری تضمین نشه ورود پیدا نمی کنه و در کشوری که با امریکا و اسرائیل درگیره هیچ صنعتی پر ریسک تر از صنایع دفاعی و تسلیحاتی نیست که به جای سودآوری بلوکه شدن دارایی و تحت پیگرد بین المللی قرار گرفتن و نهایتا ترور شدن سرمایه گذارانش قطعیه icon_cheesygrin
[/quote]pچند سال پیش بود لندروور در انگلیس به فروش گذاشته شده بود ، ایران خودرو ویک شرکت چینی خواستار خرید شده بودند ایران خودرو پس کشید که اگر نمی کشید ما دانش ساخت لندروور های سری دفندر را در کشور داشتیم.در ضمن صنایع متالوژی وموتورسازی و الکترونیک ،صنایع تسلیحاتی محسوب نمشود ما با امکان اشتغال ده هزار نفر در کشوری مثل اکراین و افریقای جنوبی ،توسط شرکتی مثل ایران خودرو وصا ایران چشم مقامات آن کشورها را بر انتقال دانش میبستیم .گفتم امروزه نه ولی 5 سال پیش این کارها شدنی بود
  • Upvote 1
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
دوستان گرامی،
آیا شما حقیقتا فکر می کنید پروژه ای به این بزرگی را به بخش خصوصی خواهند داد؟

این همه تشکیلات دولتی عریض و طویل تشنه پروژه هستند، تشنه اعتبارات مالی هستند، بعد بیایید یک پروژه که هم بودجه دارد و هم نام آور است را به همین راحتی بدهند بیرون؟

شما مدیر ارشد نظامی باشی، هرگز اجازه می دهی همچین اتفاقی بیافتد؟

تصمیم گیری را مدیران ارشد انجام می دهند و آنها در درجه اول به دنبال حفظ مقام خود و تشکیلات زیر دست خود هستند تا نتیجه نهایی!

هزاران کارمند و کارگر دولتی دارند از قبل این پروژه حقوق می گیرند، این همه بودجه تزریق می شود برای این پروژه، می دانید چه روابط قوی لازم است که بتوان این همه بودجه را جابجا کرد؟

در ایران هرگز بخش خصوصی نه توانسته است و نه خواهد توانست یک پروژه بزرگ ملی را بگیرد چون بخش خصوصی تا حد معینی می تواند روابط ایجاد کند و لابی کند و پروژه را بدست آورد. وقتی پروژه از حدی بزرگتر شود، بده بستان سیاسی آن قدر سنگین می شود که با پول و روابط معمولی نمی توان تاثیری در نتیجه گذاشت.

مثلا نیروی دریایی ممکن است تعداد انگشت شماری پروژه ملی داشته باشد و این پروژه ها بودجه داشته باشند. حالا این همه سردار و فرمانده باید از این پارچه برای خود قبا بدوزند. چطور بخش خصوصی بیاید این افتخار را از آنها بگیرد؟ هرگز اجازه نمی دهند. ولو این افتخار به تاخیر بیافتد، هزینه بالا رود، حتی پروژه به نتیجه نرسد!

شما فکر کنید اگر اجازه بدهند بخش خصوصی تانک بسازد، مسلما با قیمت خیلی پایین تر و کیفیت و طراحی خیلی بالاتر در مدت خیلی کوتاهتر یک تانک ساخته می شود و آنوقت خر بیار و باقالی بار کن!
اساسا وجود خیلی از کارخانه جات فشل و بی بازده زیر سوال حواهد رفت و بازده بودجه و پرسنل زیر دست خیلی از فرماندهان هم متعاقبا زیر سوال رفته و قدرت و نفوذ آنها شدیدا کاهش پیدا می کند. بنا بر این هر رقیب خصوصی قابلی که وجود داشته باشد را به هیچ وجه اجازه رشد نمی دهند تا قدرت و نفوذ و بودجه و پرسنل و مقام خود را حفظ کنند.

این نتیجه مستقیم "پیمانکار" بودن نیروی مسلح است.

نیروی مسلح ایران خود "پیمانکار" است و خود "کارفرما".

نیروی مسلح آمریکا تقریبا به طور کامل فقط "کارفرما" است.

بنا بر این فرماندهان آمریکایی نگران رقابت بخش خصوصی با خودشان نیستند چون حوزه فعالیتشان تقریبا به طور کامل جداست!
[size=5][b]در [color=#0000FF]آمریکا[/color] بخش خصوصی [color=#0000FF]پشتوانه[/color] نیروهای مسلح است،[/b][/size]
[size=5][b]در [color=#FF0000]ایران[/color] بخش خصوصی [color=#FF0000]رقیب[/color] نیروهای مسلح است![/b][/size]
[size=5][b]بنا بر این آمریکا در استفاده بهینه از بودجه نظامی خود موفقتر از ایران خواهد بود.[/b][/size]
  • Upvote 9
  • Downvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
جناب ميسالو
فرماندهان نظامي از رده اي به بعد فرماندهان ارشد شناخته ميشوند و همينها هستند که براي همچين پروژه هايي تصميم ميگيرند و در هيچ کجاي دنيا يک فرمانده يا مدير ارشد به هر دليلي بدون پشتوانه گذاشته نميشود که فرماندهان ايراني نگران آن باشند .
از طرفي در ايران بهترين طرح انتخاب ميشود و در آمريکا بهترين لابي ! ميتوانيد سوابق رقابت صنايع هوايي خصوصي آمريکا را مطالعه فرماييد .
پس خوشحال خواهم شد مصاديقي براي ادعاهاي پوچتان بيان فرماييد .
  • Upvote 1
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote name='silence' timestamp='1360640637' post='299682']
جناب ميسالو
فرماندهان نظامي از رده اي به بعد فرماندهان ارشد شناخته ميشوند و همينها هستند که براي همچين پروژه هايي تصميم ميگيرند
[/quote]

بله، مسلما ما کمبود فرمانده ارشد نداریم. همینها با یکدیگر رقابت دارند. هر کدام علاقه مند است که دستاوردهای بیشتر و بزرگتری داشته باشد تا بودجه بیشتری بگیرد.
این که اظهر من الشمس است!
حالا اگر یک پروژه سنگین را با بودجه چند ده ملیاردی بخواهی از او بگیری و کلی کارمند و متخصص زیر دستش را بی کار کنی، ساکت نمی نشیند به شما لب خند بزند که!
چه برسد به اینکه خودش بیاید بگوید:
[b]"چون بخش خصوصی کار را بهتر انجام می دهد و ارگان زیر نظر بنده کارایی مناسب ندارد، پروژه و بودجه را بدهید به آنها نه به ما!"[/b]

[quote]
و در هيچ کجاي دنيا يک فرمانده يا مدير ارشد به هر دليلي بدون پشتوانه گذاشته نميشود که فرماندهان ايراني نگران آن باشند .
[/quote]

یعنی چه این حرف؟
یعنی اگر بنده نوعی فرمانده ارشد صنایع صا ایران باشم و پروژه ای نداشته باشم که صنایع صا ایران انجام دهد، همان میزان بودجه به بنده می دهند تا زمانی که چندین پروژه ملی داشته باشم؟

یعنی اگر بنده نوعی که فرمانده صنایع صا ایران هستم، صنایع بنده هیچ کار بزرگی انجام ندهد همان میزان ارتقا پیدا خواهم کرد که صنایع زیر دست بنده یک صنایع فعال باشد؟
اینه که محرض است.

بنده نوعی حتما سعی خواهم کرد تا جایی که ممکن است صا ایران پروژه بگیرد و کارهای مهم مملکت را به صا ایران واگذار کنند تا رزومه بنده و لینکهای بنده و شانس ارتقای بنده و همه و همه چیز بنده ترقی کند.

اگر دست روی دست بگذارم که یک شرکت خصوصی بیاید پروژه های بنده را ببرد، فردا کارایی او را با کارایی صا ایران مقایسه می کنند و مسلما بخش خصوصی کارایی بالاتری داشته و بنا بر این بنده و ارگان زیر نظر بنده معلوم است که چه برخوردی با این مساله خواهیم داشت!
چند تلفن، چند نان قرض دادن و صورت مساله به کلی پاک می شود.

بنده به عنوان فرمانده ارشد در مقابل سازمان زیر دستم مسولیت دارم و نمی توانم بگذارم سازمان زیر دست بنده الکی الکی پروژه هایش را از دست بدهد.
[b]بنده به هر صورت باید حقوق و مزایای زیر دستانم را از بودجه سازمانم بدهم، حال اگر پروژه داشتم، می دهم انجام دهند وگرنه تمام تجهیزات و متخصصان بی کار خواهند ماند![/b]
غیر از این است؟
اینها که بدیهی هستند.

[quote]
از طرفي در ايران بهترين طرح انتخاب ميشود
[/quote]

این ادعایی که فرمودید را چطور می خواهید ثابت کنید؟
بیاییم ادعاهایی مطرح بکنیم که بتوان اثبات کرد.
چنین ادعای بسیار بزرگ و بسیار کلی را برای چه مقصودی مطرح کردید؟
واقعا توانایی اثبات آن را هم دارید؟

[quote]
در آمريکا بهترين لابي ! ميتوانيد سوابق رقابت صنايع هوايي خصوصي آمريکا را مطالعه فرماييد .

[/quote]

مسلما هم در ایران و هم در آمریکا و هم در هرکجای دیگر جهان، لابی نقش بزرگی در سرنوشت پیمانکار دارد. بر منکرش لعنت.

اما سوال این است:
آیا در آمریکا، ارتش با یک پیمانکار (مثلا بویینگ) رقابتی دارد؟ آیا حوزه فعالیت ارتش و بویینگ با هم همپوشانی دارد؟
در آمریکا ارتش در اکثریت قریب به اتفاق پروژه ها، کارفرماست و شرکتهای خصوصی پیمانکار و بنا بر این بین ارتش و شرکتهای خصوصی رقابت نیست.
هر چه شرکت خصوصی کارش را بهتر انجام دهد و قیمت کمتری بدهد، ارتش استقبال می کند.

اما در ایران، ارتش و سپاه خودشان پیمانکار هم هستند! یعنی رقیب بخش خصوصی هستند.
فرق در این قسمت است. اینجا هم لابی وجود دارد و هم رقابت نا سالم.
ناسالم به این معنی که شرکت خصوصی به عنوان پیمانکار باید با خود کارفرما که پیمانکار هم هست رقابت کند!
خوب معلوم است در این شرایط چاقو دسته خود را نخواهد برید و کار را به بخش خصوصی نخواهد داد.
مگر مواردی که نیروهای مسلح ایران در آن قسمتها توانایی انجام کار ندارند.
مثلا نیروهای مسلح ما توانایی انجام تحقیقات لبه علم لیزری را مستقیما ندارند. بنا بر این پروژه تعریف می کنند و کسانی که می توانند می آیند و انجام می دهند و دیگر رقابتی بین ایشان با خود نیروهای مسلح نیست.

[quote]
پس خوشحال خواهم شد مصاديقي براي ادعاهاي پوچتان بيان فرماييد .
[/quote]
مصداق:

رپتور آمریکا:
اگر شرکتی بتواند رپتور را ارزانتر، سریعتر و با کیفیتتر تولید کند، نیروی هوایی آمریکا استقبال می کند.
نیروی هوایی آمریکا تجهیزات و متخصصان لازم برای ساخت رپتور را ندارد.

ذ3 ایران:
اگر شرکتی بتواند ذ3 را با نصف قیمت، با طراحی بهتر و کیفیت بالاتر تولید کند، این به معنی بیکار شدن تعداد زیادی از کارمندان و تجهیزات ارتش است و ارتش استقبال نمی کند.
ارتش ایران خود تجهیزات و متخصصان لازم برای ساخت ذ3 را دارد.

به راحتی دیده می شود که نیروی مسلح ایران رقیب بخش خصوصی است و دوست ندارد بخش خصوصی کار را بگیرد چون خودش پروژه را از دست می دهد.
به راحتی دیده می شود که نیروی مسلح آمریکا رقیب بخش خصوصی نیست و مشتاق است که بخش خصوصی بتواند کار را بگیرد چون پروژه اش انجام می شود.

امیدوارم در همه موارد که مطرح فرمودید قانع شده باشید.

[size=1]چرا باید از صفت پوچ استفاده می کردید؟ بدون استفاده از این صفت هم بنده در خدمت شما بودم. قضاوت پیشدستانه برای بحث مفید نیست.[/size] ویرایش شده در توسط misalu2001
  • Upvote 6
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
جناب میسالو فقط بعد نظامی می گم به نظرم تنها دلیل این کار بعد حفاظتی این کار باشه همان طور که می دونید و باید قبول کرد صنایع نظامی ما با وجود پیشرفت های خوب هنوز از غربی ها و دشمنان اصلیمون مثل امریکا خیلی عقبتره
شرکت های خصوصی در ایران معمولا سطح حفاطت اطلاعاتی خوبی به دلایل گوناگون ندارند به نظرم دشمانمون بخوان (اینجا منظورم بعد غیر نظامیشه ) راحت می تونند اطلاعات از یک شرکت خصوصی ساخت قطعات پزشکی کش کنند
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b] ghermez[/b] عزیز، البته جناب میسالو باید پاسخ شما را بدهند، ولیکن به نظر بنده دقیقا به همان دلیلی که فرمودید، اصولا بعد حفاظتی اهمیت کمتری دارد، زیرا در نهایت هرچه که تولید شود، در حد آنها نخواهد بود بنابراین از جنبه حفاظتی اهمیت کمتری پیدا می کند. فقط به عنوان نمونه، این تانک ذ-3، چه چیزش ارزش حفاظتی بودن! دارد!؟[/font][/size]
[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این موضوع تقریبا واضح هست که بخش دولتی هرگز کارایی بخش خصوصی را نداشته و نخواهد داشت.[/font][/size]
  • Upvote 2
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
البته باید این رو نیز در نظر گرفت که بخش خصوصی تو ایران زیاد قوی نیست وخودشون هم تمایل چندانی ندارند مثلا وزارت دفاع کم از شرکت های دانش بنیان حمایت میکنه(_می دونم این با بخش خصوصی تفاوت داره اما یک مصداق می باشد)و ربط چندانی هم به فرانده هان نظامی
نداره به طور مثال شما بیاین کامیون نینوا رو با کامیون های بخش خصوصی مقایسه کنید کدام بهترن البته اگه اونو وارد بازار کنن هم به نفع خودشونه هم به نفع مردم اما چرا؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
سلام

دیگه چیزی برای گیر دادن به جز اینکه وزارت دفاع می سازه رو پیدا نکردید !؟

حالا بخش خصوصی چرا باید تو صنایع دفاعی سرمایه گذاری کنه !؟ ... موقعی که امکان صادرات نداره مگه مرض داره خودش رو درگیر کنه ....

بهانه های بنی اسرائیلی میاورید ....
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بر خلاف افکار دوستان ، بخش خصوصی اگر در زمینه ای پیشرو باشه صنایع دفاعی مشتاقانه با اون قرارداد میبندن ، نیازی هم به صادرات نیست ، تأمین برخی نیاز های داخلی خودش بسیار سود آوره !

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
نمیدونم چرا ما همیشه اینقدر خطی فکر میکنیم!!
اصلا شما تعریفی از بخش خصوصی تو ذهنتون دارید که اینطور بخش خصوصی میکنید؟
طوری میگند بدن بخش خصوصی انگار یه مریخی قراره بیاد پروژه رو تو دست بگیره و مثلا F22 تحویل بده.
بخش خصوصی باید قدرت اقتصادی لازم رو داشته باشه و زیر ساختهای لازم رو داشته باشه، مراکز تحقیقاتی لازم رو داشته باشه، ماشین آلات لازم رو داشته باشه و هزار و یک نیازمندی دیگه
الان کدوم بخش خصوصی داریم که بتونیم مثلا از صفر تا صد یک پروژه رو بهش بدیم و پولشو بدیم و در نهایت بعد مثلا 5 سال نتیجه اش رو تحویل بگیریم؟؟
حالا الان ممکنه برخی بگن دولت حمایت بکنه!
وقتی مثلا تو وزارت دفاع حداقل 50% کار شده زیرساختها، ماشین آلات، نیروی متخصص و غیره و لازم نیست فقط چندین برابر این هزینه بشه تا بخش خصوصی فقط زیرساختهاشو راه بندازه!!
راه بهترش تقویت شرکتهای زیر مجموعه وزارت دفاع هست و کم کم اون شرکت ها رو بفروشن به بخش خصوصی تازه اگه کسی حاضر باشه بخره چون با این وضع تحریم ها به سرعت سرمایه اش تو خارج بلوکه شده و تو ایرانم ممنوع السفر میشه و اونورم میره تو لیست سیاه! من باشم که حاضر نمیشم تو همچین چیز پر ریسکی چه شخصی چه اقتصادی وارد بشم.
ما اصلا تهدیدها رو نمیبینیم و خودمونو به گیچی میزنیم و اینجا رو الان اروپا و امریکا فرض میکنیم.
الان همین شرکتی که من توش کار میکنم سرمایه 7 هزار میلیارد تومانی داره کلی ماشین آلات داره، کلی نیروی متخصص داره باز تو پروژه های نفتیش پول کم میاره!! تازه خصوصی و کلی هم از طرف دولت حمایت میشه.
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
دوستان مگه اين پهباد سازيا كه ديدين تو تلويزيون بخش خصوصي نبودن؟!

بعد دوستان يادمون نره اينكه تو ايران شركتهاي خصوصي نميتونن توپروژه هاي بزرگ مثل تانك سازي شركت كنن به خاطره 2 تا دليله

يكي اينكه اونها قدرت لازم رو ندارن

دوميش هم. اينه كه متاسفانه حاضر نيستن باهم كار كنن تاقدرتشون بيشتر شه مثلا همين اف 22 رو كه ميگيم يه شركت خصوصي طراحي نكرده.... ویرایش شده در توسط Babak01

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط 951
      تاپیک جامع تحولات زرهی در نیروهای نظامی ایران
       
      با سلام
      این تاپیک برای ثبت نظرات و پیشنهادات علمی و عملی در خصوص تجهیز نیروهای زمینی ایران به یک تانک اصلی میدان نبرد برای جنگهای نوین ایجاد گردیده است .
       
       
      پلتفرم های موجود در نیروهای نظامی ایران به شرح زیر میباشند که هر کدام میتوانند در صورت برخورداری از مشخصات لازم بستر ی برای توسعه تانک اصلی میدان نبرد برای کشورمان باشند .
       
      ام۴۷ پاتون
       

      ام۴۷ پاتون یک تانک متوسط آمریکایی بود که با پیشرفت طرح تانک ام۴۶ پاتون در اوایل دهه ۱۹۵۰ ساخته شد. این تانک به عنوان تانک اصلی نیروی زمینی و تفنگداران دریایی و جایگزین تانک‌های ام۴۶ و ام۴ شرمن وارد ارتش آمریکا شد اما در این ارتش در هیچ جنگی شرکت نکرد.
      ام۴۷ تنها پس از چند سال با ساخت تانک پیشرفته‌تر ام۴۸ پاتون از استاندارد خارج شد و در اختیار متحدان آمریکا قرار گرفت و در جنگ‌های متعددی از جمله توسط اردن در جنگ شش‌روزه علیه اسرائیل، توسط پاکستان در جنگ‌های هند و پاکستان، از سوی ترکیه در حمله سال ۱۹۷۴ ترکیه به قبرس، توسط ایران در جنگ ایران و عراق و در خدمت استقلال‌طلبان کروات در جنگ استقلال کرواسی شرکت داشت.
       
      ام۴۸ پاتون
       

      ام۴۸ پاتون یک تانک متوسط آمریکایی بود که سومین و آخرین تانکی به شمار می‌رفت که به نام ژنرال جرج پاتون فرمانده سپاه سوم ایالات متحده در جنگ جهانی دوم و از هواداران کاربرد تانک در میدان نبرد، نامگذاری شد. البته ام۶۰ تانکی که بعد از ام۴۸ طراحی و تولید شد هم به طور غیر رسمی ام۶۰ پاتون نامیده می‌شود. طراحی ام۴۸ بر اساس پیشرفت و توسعه ام۴۷ پاتون تانک متوسط قبلی آمریکایی ها صورت گرفت و شباهت ظاهری زیادی با آن دارد اما از نظر ساختار کلی تانکی متفاوت و مستقل است.
       
      ام۶۰ پاتون
       

      ام۶۰ پاتون نخستین تانک رزمی اصلی آمریکایی بود که در سال ۱۹۶۰ تولید شد و سال‌ها مورد استفاده آمریکا و متحدان آن در جنگ سرد قرار داشت. ام۶۰ هرچند در ارتش آمریکا با ام۱ آبرامز جایگزین شده اما استفاده از آن هنوز در بسیاری از کشورها ادامه دارد.
      طراحی ام۶۰ بر اساس تانک متوسط ام۴۸ پاتون صورت گرفت که تا پیش از تولید ام۶۰ تانک اصلی ارتش آمریکا بود. پیشرفت‌های ام۶۰ نسبت به‌ام۴۸ شامل استفاده از توپ نیرومندتر ۱۰۵ میلی‌متری به جای توپ ۹۰ م‌م ام۴۸، استفاده از چرخ‌های آلومینیومی به جای فولادی، زره قوی‌تر و ضخیم‌تر، موتور دیزلی قوی‌تر با توان ۷۵۰ اسب بخار، و افزایش برد عملیاتی به ۴۸۰ کیلومتر می‌شد.
       
      چیفتن
       

      چیفتن (به انگلیسی: Chieftain) نوعی تانک اصلی میدان نبرد بریتانیایی است که از سال ۱۹۶۵ وارد نیروی زمینی بریتانیا شد. هنوز نیز در نیروهای مسلح اردن و ایران از آن استفاده می‌شود.
      طراحی چیفتن بر پایه گروهی از تانک‌های بریتانیایی انجام شد که از ماتیلدا ام‌کا ۲ در سال ۱۹۳۹ (با توپ ۴۰ میلی‌متری) آغاز شده و با تانک‌های کرامول (۵۷ و ۷۵ میلی‌متر)، کومه (۷۶ میلی‌متر) ادامه یافته و در پایان به تانک موفق سنچوریون (۷۶، ۸۳ و ۱۰۵ میلی‌متر) می‌رسد. چیفتن با پیشرفت این طرح ساخته شده و جایگزین تانک متوسط سنچوریون و تانک سنگین کانکوئرر به عنوان نخستین تانک اصلی میدان نبرد نیروی زمینی بریتانیا شد. تولید تانک چلنجر ۱ که بر پایه پیشرفت تانک چیفتن صورت گرفته بود از سال ۱۹۸۳ آغاز و در سال ۱۹۹۵ به‌طور کامل جایگزین چیفتن شد. تولید چلنجر ۲ هم در سال ۱۹۹۸ با توسعه چلنجر۱ آغاز شد. چیفتن از پیشرفته‌ترین تانک‌های عصر خود به‌شمار می‌آید که قدرتمندترین توپ و سنگین‌ترین زره را در بین همه تانک‌های آن هنگام را داشت. اما در برابر آن، توانایی تحرک و سرعت آن کاهش یافته بود.
       
      تی-۵۵
       

      تی-۵۴ یا تی ۵۵ نوعی تانک اصلی میدان نبرد ساخت شوروی است که نخستین پیش‌نمونهٔ آن در سال ۱۹۴۵ تولید شده و تولید انبوه آن از سال ۱۹۴۷ آغاز و به سرعت به مهمترین تانک جنگی ارتش سرخ شوروی و کشورهای عضو پیمان ورشو و بسیاری از کشورهای دیگر دنیا تبدیل شد.
      تی-۵۴ بیش از هر تانک دیگری در طول تاریخ تولید شده و برآورد می‌شود که در حدود ۸۶ تا ۱۰۰ هزار دستگاه از مدل‌های مختلف آن در کشورهای مختلف تولید شده باشد. این تانک از زمان آغاز تولید خود تاکنون شاهد بهینه‌سازی‌ها و اصلاحات متعددی بوده‌است. تی-۵۵ مهمترین بهینه‌سازی تی-۵۴ به شمار می‌رود که در سال ۱۹۵۸ وارد ارتش شوروی شد؛ برخورداری از سیستم محافظتی در برابر حملات اتمی-میکروبی-شیمیایی، حذف تیربار قسمت راننده، نصب موتور قوی‌تر (۵۲۰ به ۵۸۰ اسب بخار) و افزایش ظرفیت مهمات توپ اصلی تانک (از ۳۴ گلوله به ۴۳ گلوله) مهمترین تفاوت‌های آن بودند. این تانک علاوه بر شوروی در لهستان، چکسلواکی، چین (با عنوان تایپ ۵۹) هم تولید می‌شد.
       
      تی-۶۲
       

      تی-۶۲ نوعی تانک رزمی اصلی ساخت شوروی است که بر اساس پیشرفت طرح تانک‌های خانواده تی-۵۴/۵۵ طراحی شده و تولید آن از سال ۱۹۶۱ آغاز شد. این تانک به تدریج جای تانک‌های تی-۵۴ را در واحدهای زرهی و موتوری ارتش سرخ گرفته و تولید آن در شوروی تا سال ۱۹۷۵ ادامه یافت، تا اینکه در دهه ۱۹۸۰ با تانک‌های مدرن‌تر تی-۶۴، تی-۷۲ و تی-۸۰ در خطوط مقدم ارتش شوروی جایگزین شد.
      تی-۶۲ نخستین تانکی بود که از توپ بدون خان استفاده می‌کرد. تفاوت‌های اصلی این تانک با تی-۵۴ شامل شاسی طولانی‌تر و عریض‌تر، توپ بلندتر و پرقدرت‌تر و بدون خان ۱۱۵ میلی‌متری می‌شوند.
       
      تی-۷۲
       

      تانک تی-۷۲ یک تانک اصلی میدان نبرد است که تولید آن از اوایل دهه ۱۹۷۰ در شوروی آغاز شد. این تانک شباهت‌هایی با تانک قدیمی‌تر اما پیشرفته‌تر تی-۶۴ دارد. تی-۷۲ پس از تانک دیگر شوروی‌ها؛ تی-۵۴/۵۵ پرتیراژترین تانک تولیدشده پس از جنگ جهانی دوم است و در مجموع بیشتر از ۲۵ هزار دستگاه از آن ساخته شده و کماکان برای مشتریان خارجی تولید می‌شود که توسط ده‌ها کشور مورد استفاده قرار گرفته‌است. تانک تی-۹۰ مدل توسعه‌یافته تی-۷۲ و جدیدترین تانک ارتش روسیه محسوب می‌گردد. سلاح اصلی این تانک، یک قبضه توپ بدون خان کالیبر ۱۲۵ میلی‌متری از نوع ۲A46M است.
       
       
    • توسط bmyazdani
      تانک رزمی چلنجر 2


      Challenger 2 Main Battle Tank


      تانک چنلجر2 جدید ترین تانک زراد خانه ارتش انگلستان بحساب می آید که جایگزین سری تانک های چلنجر1 این کشور شده است.زره چابهام نسل جدید این تانک شهرت فراوانی دارد و در نتیجه مقاومت زیاد این زره، این تانک لقب مقاوم ترین تانک ناتو را یدک می کشد. تانک چلنجر2 علاوه بر ارتش انگلستان در ارتش عمان نیز عملیاتی است.
      طراحی و ساخت تانک چلنجر نخستین بار توسط کارخانجات اسلحه سازی سلطنتی انگلستان (ROF) انجام شد.
      طراحی تانک چلنجر نتیجه سفارشی از سوی ایران برای ساخت نمونه ی بهسازی شده ای از تانک چیفتن با نام پروژه ی شیر ایران بود. پس از درخواست ایران مبنی بر ساخت تانکی پیشرفته مشابه تانک چیفتن که در ارتش آن کشور در حال خدمت بود، کارخانجات اسلحه سازی سلطنتی انگلستان کار ساخت تانک را بصورت دو پروژه مجزا با مشخصه های FV4030/2(شیر1) و 4030/3(شیر2) آغاز کرد.اما در پی سقوط رژیم شاهنشاهی ایران عملاٌ سفارش ساخت این تانک از سوی ایران منتفی گردید. ظاهراٌ روند ساخت تانک جدید متوقف شده و پایان یافته بود ولی بعد ها وقایعی به وقوع پیوست که روند ساخت تانک را مجدداٌ احیا نمود.پس توقف پروژه ی مشترک تانک MBT-70 بعلت مشکلات مالی، ارتش انگلستان که به نتایج این پروژه بسیار امیدوار بود تصمیم گرفت تا پروژه تانک شیر ایران را از کارخانجات اسلحه سازی سلطنتی خریداری کند و آن را به عنوان گزینه ی اصلی خود برای ساخت یک تانک رزمی جدید ادامه دهد. با خرید این پروژه از سوی ارتش انگلستان این پروژه به پروژه چلنجر تغییر نام داد.
      تانک چلنجر1 دارای یک طراحی انقلابی بود که در آن از جدیدترین فناوری های نظامی عصر خود استفاده شده بود. یکی از معروفترین این فناوری ها زره چابهام بود که حفاظت به مراتب بیشتر از دیگر تانک ها به تانک چلنجر می بخشید. این زره هموژن نورد خورده (RHA) که ساختار آن بسیار پیچیده و محرمانه بود آنقدر پر قدرت بود که بعد از آن بعنوان استانداردی برای سنجش مقاومت زره دیگر تانک ها استفاده گردید. لازم به ذکر است که این زره در پروژه های دیگری همچون تانک آبرامز ایالات متحده نیز به کار گرفته شد که این امر توانایی بالای آن را ثابت می کند. اما زره خوب بتنهایی عامل برتری یک تانک رزمی به حساب نمی آید. این ادعا در مورد تانک چلنجر دقیقاٌ به اثبات رسید. در سال 1987 میلادی و طی رقابت زرهی اترش کانادا برای خریداری یک تانک زرمی جدید، تانک چلنجر در مقایسه با دیگر رقبای غربی اش آنچنان عملکرد وحشتناکی از خود بجا گذاشت که ارتش انگلستان نیاز خود را به یک تانک رزمی جدید را مطرح کرد. طی مراحل سنجش تانکهای رزمی شرکت کننده در مناقصه، تانک چلنجر1 در بین دیگر تانک های شرکت کننده بیشترین اصابت مستقیم در اثر گلوله ی دشمن را ثبت کرد که این امر مصیبت بار بود.این نقص به همراه سیستم های کنترل آتش و هدف یابهای ضعیف تانک باعث شد تا این تانک در بین دیگر رقابایش کند ترین سرعت آتش را داشته باشد.بدین ترتیب تانک چلنجر1 در انتهای جدول رده بندی تانک های رزمی شرکت کننده قرار گرفت. بعلت این حضور ضعیف، پیشنهاد ها به سوی بکار گیری ویژگی های منحصر به فرد تانکهای آبرامز ایالات متحده،لکلرک فرانسه و لئوپارد2 آلمان منعطف شد. سر انجام بخش طراحی سیستم های دفاعی شرکت ویکرز طراحی جدیدی از تانک را با نام چلنجر برگزید.اگرچه نام تانک جدید مشابه تانک قبلی بود ولی این تانک تنها چهار درصد با تانک قبلی وجه تشابه داشت و 150 مورد عملیات بهسازی بر روی آن انجام گرفته بود.
      علیرغم همه ی این مشکلات تانک چلنجر1 در نبردهایی همچون جنگ خلیج فارس و نبردهای بالکان بکار گرفته شد و عملکرد قابل قبولی در مقابل نمونه تانک های بلوک شرق از خود بر جای گذاشت. طی جنگ خلیج فارس 180 دستگاه تانک چلنجر1 به عربستان سعودی منتقل شد و در خطوط مقدم نبرد بکار گرفته شد. مقامات ارتش انگلستان ادعا کرده اند که واحدهای زرهی ارتش انگلستان توانسته اند تا 300 دستگاه خودروهای زرهی عراقی را بدون آسیب دیدگی حتی یک تانک چلنجر1 نابود نمایند.همچنین تانک چلنجر1 طی جنگ خلیج فارس از خود رکوردی بر جای گذاشت که در تاریخ نظامی تانکهای رزمی بی نظیر بوده است. این تانک موفق شد تا از فاصله چهار هزار متری یک دستگاه تانک عراقی را هدف قرار داده و منهدم نماید. لازم به ذکر است که تانک چلنجر1 در راستای ماموریت صلح بانی در بوسنی نیز بکار گرفته شده است. از سال 1998 روند جایگزینی تانک چلنجر1 با مدل بهسازی شده ی آن یعنی چلنجر2 آغاز گردید و تا سال 2002 میلادی به اتمام رسید.

      روند طراحی تانک چلنجر2 در آگوست 1989 میلادی به اتمام رسید و در فوریه سال 1990، اولین نمونه آزمایشی آن تکمیل گردید. در این نمونه ی آزمایشی ، از جدید ترین فناوری آنزمان استفاده شده بود.در اوایل آگوست سال 1990 هفت دستگاه نمونه آزمایشی و پس از آن دو دستگاه دیگر آماده گرید.از نه دستگاه نمونه آزمایشی، هفت دستگاه آن در لیدز و دو دستگاه دیگر در نیوکاسل ساخته شدند. همچنین یک برجک اضافی در لیدز ساخته شد تا از آن برای آزمایشات شلیک و اثر برخورد گلوله ی دشمن بر روی زره استفاده شود. این نمونه های آزمایشی از جهاتی با یکدیگر تفاوت داشتند ولی در همه ی آنها 156 مورد بهینه سازی انجام شده بود.عملیات بهسازی طوری طرح ریزی شده بود تا امکان انجام برخی از این بهسازی ها بر روی تانکهای چلنجر1 در محلهای نگهداری آنها امکانپذیر باشد.

      شرکت سیستمهای دفاعی ویکرز که در آنزمان مسئولیت پروژه را بر عهده داشت در سپتامبر سال 1990 تانک چلنجر2 را در معرض نمایش گذاشت. (لازم به ذکر است که بعد ها سرکت بی ای ایی سیستمز با خریداری شرکت ویکرز مسئولیت پروژه راعهده دار شد).

      پس از بررسی های انجام شده از سوی ارتش سلطنتی انگلستان این تانک برای خدمت در ارتش مناسب تشخیص داده شد. در ژوئن سال 1991 میلادی دولت انگلستان درخواست خرید 127 دستگاه تانک چلنجر 2و 13 دستگاه تانک آموزشی به ارزش 520 میلیون پوند را ارائه کرد.در سال 1993 تولید تانک در کارخانجات ویکرز در لیدز آغاز شد و اولین مرحله ی سفارش در جولای سال 1994 آماده تحویل گردید. در 16می سال 1994 ارتش انگستان آزمایشات تکمیلی تانک چلنجر2 را آغاز کرد. پس از اتمام آزمایشات متفاوت مقامات ارتش از عملکرد تانک ابراز رضایت کردند.در جولای سال 1994 وزارت دفاع انگلستان سفارش دیگری را برای خرید تانک ارائه کرد. این سفارش که ارزش آن بالغ بر یک میلیارد و دویست میلیون پوند بود شامل 259 دستگاه تانک چلنجر2،نه دستگاه آموزشی بعلاوه ی پشتیبانی آموزشی و لجستیکی میشد.فرآیند تولید از همان سال آغاز شد.
      تولید تانک در کارخانجات لیدز تا سال 1999 به اتمام رسید ولی کار تولید در نیوکاسل همچنان ادامه پیدا کرد تا آنکه در سال 2002 آخرین سری از تانکهای تولید شده نیز به ارتش انگلستان تحویل داده شد.در سال 1993 سلطان نشین عمان هجده دستگاه تانک چلنجر2 را سفارش داد و در سال 1997 سفارش خدید بیست دستگاه تانک دیگر را ارائه کرد. ارزش این معاله 240 میلیون پوند برآورد شده است.


      در سال 1999 وزارت دفاع انگلستان تایید کرد که تانک چلنجر2 توانسته است طی سخت ترین آزمایشات مطابق شرایط میدان نترد بهتر از هرتانک دیگری در سراسر جهان به اهداف مورد نظر دست یابد.با این حال برخی از کارشناسان مسائل نظامی معتقد بودند که این ادعا بیشتر بمنظور بازاریابی برای فروش تانک مطرح شده است. با روشن شدن جزئیات بیشتری از این آزمایشات، توانمندیهای تانک چلنجر2 بر همه گان آشکار گردید و از آن بعنوان یکی از بهترین تانکخای رزمی تام برده شد.

      جزئیات از این قرار بود:
      یک اسکادران مرکب از از دوازده دستگاه تانک چلنجر2 که خدمه ی آنها گلچینی از بهترین و با تجربه ترین پرسنل ارتش انگلیس بودند، موفق شدند تا آزمایشات زرهی تکمیلی واحدها موسوم بهATDU را با موفقیت به اتمام برساند.این اسکادران با پوشش دادن 5040 کیاومتر طی 84 نبرد شبیه سازی شده و شلیک 2856 گلوله از انواع مختلف مهمات 120 میللیمتری و 84000 گلوله ی کالیبر 7.62 میلیمتری مسلسل کار خود را به اتمام رساند. هر روز نبرد شبیه سازیس شده 33 کیلومتر پیشروی در زمینهای ناهموار، 27 کیلومتر حرکت در سطوح جاده ای و شلیک 34 گلوله ی توپ 120 میلیمتری و 1000 گلوله مسلسل موازی با توپ اصلی را شامل میشد.

      این آزمایشات اعتبار از دست رفته ی تانک چلنجر را به آن بازگرداند ولی با این حال در بازار فروش جهانی توفیق چندانی نصیب تانک نشد.علیرغم آزمایش تانک توسط کشورهای قطر ، عربستان سعودی و یونان هیچکدام از انی کشورها تمایلی به خرید تانک چلنجر2 از خود نشان ندادند. علت این امر رقابت فشرده در بازار جهانی و حضور رقبای سرسختی همچون سری تانکهای ابرامز ، لئوپارد2 ولکلرک بود. بدین ترتیب عمان به عنوان تنها مشتری خارجی تانک چلنجر2 باقی ماند و آخرین سری از سفارشات عمان در سال 2001 میلادی به ارتش آن کشور تحویل داده شد.

      بدنه تانک چلنجر2 از سه بخش تشکیل شده است: اتاقک راننده که در جلوی بدنه قرار دارد، بخش فرماندهی و کنترل که در برجک قرار گرفته و بخش موتور که در انتهای بدنه قرار دارد.بدنه و قطعات موتوری تانک چلنجر1 در تانک چلنجر2 نیز مورد استفاده قرار گرفته است که علت آن کارایی بالای آنها بوده اما برجک تانک کاملاٌ از طراحی تازه ای بهره می برد و با تانک قبلی تفاوت دارد.برجک تانک به زره چابهام نسل دوم مجهز شده است. این زره از ساختار محرمانه ای مرکب از لایه های سرامیک مخلوط در داخل زره فولادی تشکیل شده است و به آن زره ساندویچی نیز گفته می شود.این زره جدید به شدت مقاوم است و در مقابل سلاحهای هدایت شونده ی ضد تانک (ATGM) و مهمات انفجاری شدید ضد تانک (HEAT) که به خرجهای شکلدار مجهزند، از تانک مخوبی محافظت مینماید. علاوه بر تانک چلنجر، در تانک ابرامز ایالات متحده نیز ازفناوری این نوع زره استفاده شده است.برجک تانک توسط یک سیستم گرداننده الکتریکی حرکت میکند و در آن از سیستم الکترو هیدرولیکی استفاده نشده است.
      تانک چهار نفر خدمه دادر که عبارتند از:فرمانده، راننده، توپچی، و گلوله گذار.علت استفاده از چهار نفر،بالا بردن قابلیتهای رزمی و توان درگیری بیست و چهار ساعته تانک بوده است زیرا در اینگونه ماموریتهای سنگین تعداد نفرات تاثیر گذار خواهد بود (لازم به ذکر است که تانکهایی همچون لکرک یا T-72 از سه خدمه استفاده می کنند که این امر موجب افزایش خستگی روحی و جسمی نفرات در ماموریتهای طولانی خوهد شد).

      اتاقک راننده به یک پریسکوچ غیر فعال (PDP) مجهز اشت. این پریسکوچ از یک سیستم تقویت کننده تصاویر بهره میبرد در نتیجه حرکت در شب برای راننده امکان پذیر شده است. در نتیجه استفاده از این سیستم ها تانک میتواند در شب با سرعتی معدل سرعت روز خود حرکت کند و از وسایل روشنایی خارجی نیز استفاده ننماید.
      جایگاه فرمانده ی تانک که در سمت راست برجک واقع شده به هشت عدد پریسکوپ با قابلیت پوشش 260 درجه ای مجهز است. در زیر هر پریسکوچ کلید قرمز رنگی تعبیه شده است که در صورت فشار دادن آن برجک به سرعت با پریسکوپ هم سو خواهد شد.فرمانده تانک به یک هدف یاب متعادل با میدان دید وسیع به نام
      VS580-10 مجهز می باشد یک مسافت یاب لیزری نیز در آن تعبیه شده است.این هدفیاب قادر است تا دامنه +35 الی -35 درجه عمودی را پوشش دهد. کار طراحی و ساخت این هدف یاب را شرکت ساژم بر عهده داشته است.
      جایگاه توپچی که در جلوی فرمانده قرار دارد به یک سیستم تصویر ساز حرارتی مجهز است که شرکت تیلز اپتروسیس سازنده ای آن است. این سیستم که از حسگر UKTICM2 استفاده مینماید امکان دید در شب را برای توپچی فراهم کرده است. تصویر حرارتی با بزرگنمایی 4 الی 11.5 برابر در هدفیاب ها و نیز نمایشگرهای دیجیتالی فرمانده و توپچی تانک قابل رویت است.
      توپچی تانک به یک هدفیاب اصلی متعادل مجهز است که از یک مجرای نشانه روی بصری، یک مسافت یاب لیزری چهار هرتزی با دقتی در حدود 5 متر و بردی بین 200 الی 10000 مترو همچنین یک صفحه نمایش تشکیل شده است.کار طراحی این هدفیاب نیز توسط شرکت تلیز اپتروسیس انجام شده است.علاوه بر هدفیاب اصلی، تانک به یک هدفیاب فرعی نیز مجهز است که بصورت موازی با توپ نصب شده است تا در صورت نیاز توسط توپچی مورد استفاده قرار گیرد.خدمه گلوله گذار نیز به یک پریسکوپ روزانه مجهز است و در صورت نیاز می تواند از آن استفاده نماید.

      تانک چلنجر2 به یک سیستم کنترل آتش دیجیتالی ساخت شرکت جنرال داینامیکس کانادا(سابقا شرکت کامپیوتیگ دیوایسس) مجهز است.این سیستم از یک کامپیوتر تشکیل شده که بصورت خودکار محاسبات مربوط به فرآیند شلیک را انجام می دهد.سیستم کنترل آتش تانک قادر است تا شش هدف متفاوت را بصورت یکجا ردیابی کند. تانک های چلنجر2 ارتش انگمستان به یک سیستم کاربردی اطلاعات میدان نبرد (PBISA) مجهز شده اند که شرکت جنرال داینامیکس انگلستان کار طراحی آنرا بر عهده داشته است.این سیستم برای جمع آوری از دیگر تانک ها به منظور هماهنگی بیشتر و گرفتن دستورات لازم از ستاد فرماندهی مرکزی بکار میرود.اطلاعات این سیستم پس از پردازش کامپیوتری در نمایشگرهای فرمانده و راننده تانک به نمایش در می آید تا آخرین اطلاعات صحنه نبرد و آرایش نیروهای خودی یا دشمن را در اختیار آنها قرار دهد. همچنین برای تانکهای ارتش انگلستان یک سیستم تاکتیکی ارتباطات دیجیتالی به نام بومن (کماندار) در نظر گرفته شده که علاوه بر امکانپذیر کردن ارتباطات امن، به طور خودکار موقعیت جغرافیایی تانک را نیز نمایش می دهد تانکهای چلنجر2 ارتش انگلستان که در عراق خدمت می کنند در سال 2006 به این سیستم مجهز شدند.

      سلاح اصلی تانک چلنجر2 را یک توپ 120 میلیمتری خاندار بنام ال-30 تشکیل میدهد که از فولاد تصفیه شده ESR ساخته شده است. این نوع فولاد جزو مرغوبترین انواع فولاد در جهان بحساب می آید و استحکام بسیار بالایی دارد.این توپ به یک روکش عایق حرارت، یک سیستم مرجع نصب شده در دهانه لوله و همچنین یک سیستم تخلیه کننده دود مجهز است.

      سطح داخلی توپ ال-30 با روکشی از فلز کروم پوشیده شده تا ساختاری محکمتر و سطحی نرم تر به آن ببخشد.
      این روکش باعث می شود تا گلوله سایش کمتری با سطح لوله داشته باشد، دقت بیشتری پیدا کند، سرعت آن افرایش یابد و در نتیجه قدرت نفوذ آن بالاتر برود.توپ ال-30 دارای زاویه حرکت عمودی 10- الی 20+ درجه است و از آنجا که برجک تانک قابلیت حرکت 360 درجه ای دارد، توپنیز دارای زاویه گردش 360 درجه ای است و از یک سیستم کنترل و تثبیت کننده برقی استفاده مینماید.این توپ تفریباٌ با تمامی مهمات های فعلی 120 میلیمتری سازگار می باشد و می تواند گلوله های ثاقب ضد زره APFSDS-T مجهز به میله ی نفوذ کننده از جنس اورانیوم ضعیف شده ، گلوله های دودزا و انواع دیگری از گلوله های دیگری از جنس اورانیوم ضعیف شده نیز شلیک نماید از جمله چارم-1(CHARM-1) و چارم-3 (CHARM-3) که جزو مهمات اصلی تانک بحساب می آیند.در سال 2004 میلادی بخش سیستمهای زمینی شرکت بی ای ایی سیستمز طبق قراردادی متعهد شد تا تانکهای چلنجر2 ارتش انگلیس را به یک توپ 120 میلیمتری بدون خان مجهز کند.دین ترتیب تانکهای چلنجر2 ارتش انگلستان به توپ بسیار معروف و پر قدرت ال-55 ساخت شرکت راین متال آلمان مجهز شدند.این توپ که یکی از بهترین و قابل اعتماد ترین سلاحهای جهان بشمار می آید تاکنون بر روی سری تانکهای ابرامز ایالات متحده و ائوپارد2آ6 آلمان نصب گردیده است. این توپ قدرتمند از ژانویه سال 2006 تاکنون مضغول گذراندن مراحل آزمایشی بر روی تانک چلنجر2 می باشد.
      علاوه بر توپ اصلی تانک به یک مسلسل کالیبر 7.62 موازی با توپ و یک مسلسل GPMGL37A کالیبر 7.62 بر روی برجک برای دفاع هوایی مجهز میباشد.
      موتور تانک یک موتور دیزلی دوازده سیلندر پرکینز کاترپیلار با نام CV12 می باشد که 1200 اسب توان تولید میکند. همچنین تانک چلنجر2 به یک سیستم تعوض دنده ی اتوماتیک به نام TN54 مجهز است که شش دنده ی جلو و دو دنده ی عقب دارد.حداکثر سرعت جاده این تانک 59 کیلومتر بر ساعت و حداکثر سرعت آن در مناطق ناهموار 40 کیلومتر بر ساعت است.برد عملیاتی تانک نیز 450 کیلومتر در حالت معمول و 250 کیلومتر در مناطق ناهموار میباشد.
      لازم به ذکر است که مدل صادراتی تانک چلنجر2 به یک موتور دیزلی جدید به نام MTUMT883 مجهز شده است که به آن قدرتی معادل 1500 اسب میدهد. حجم کم این موتور باعث میشود که فضای بیشتری برای دخیره سوخت بوجود بیاید که این امر باعث افزایش برد عملیاتی تانک تا شعاع 550 کیلومتری شده است.

      تانک چلنجر2 به یک سیستم حفاظتی شیمیایی- میکروبی-هسته ای (ش م ه) مجهز است که از خدمه تانک در برابر عوامل غیر متعارف حفاظت می کند.سیستمهای الکترونیکی تانک نیز در برابر امواج الکترومغناطیس ناشی از انفجارات هسته ای مقاوم هستند. این خصوصیات باعث شده است تا تانک برای نبردهای غیر متعارف نیز آمادگی داشته باشد.قابل ذکر است که تانک چلنجر2 یکی از معدود تانکهایی است که از فناوری پننهانکاری استفاده مینماید. شکل خاص بدنه و برجک باعث گردیده تا اثر راداری تانک به حداقل برسد.
      علیرغم عدم شهرت زیاد تانک چلنجر این تانک واقعاٌ یکی از بهترین تانکهای امروز جهان است.زره مستحکم، قدرت آتش خوب ، قابلیت تحرک مناسب و ایمنی بالا از تانک چلنجر2 تانکی مناسب و قابل اطمینان ساخته است که توانمدندی هایش را در عرصه نبرد و نه روی کاغذ به اثبات میرساند.

      مشخصات تانک رزمی چلنجر 2
      خدمه : 4 نفر
      جرم کلی تانک : 62500 کیلو گرم
      طول بدنه تانک :8،3 متر
      عرض تانک : 3،5 متر
      ارتفاع تانک از سطح زمین : 2،5 متر

      جنگ افزار های موجود روی تانک : یک توپ 120 میلیمتری + یک مسلسل 7،62 میلیمتری موازی با توپ + یک مسلسل با کالیبر 7،62 نصب شده روی برجک
      ظرفیت گلوله توپ : 50 گلوله از انواع مختلف
      ظرفیت گلوله مسلسل : 4000 گلوله
      قابلیت دید در شب : دارد
      قابلیت شلیک در حین حرکت : دارد
      موتور : CV12 دیزلی با 1200 اسب بخار قدرت
      حداکثر سرعت : 59 کیلومتر بر ساعت : جاده ای -- 40 کیلو متر بر ساعت : غیر جاده ای
      حداکثر برد عملیاتی : 250 الی 450 کیلومتر
      سیستم استتار : بهمراه دو سری پنج تایی نارجک دودزا، تخلیه کننده دود از اگزوز ال-8

      منبع : ماهنامه جنگ افزار شماره 29
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.