شاهین های قادسیه: عملیات سامرا

[Morteza313 286]

[center][i][size=1]بسم الله الذی خلق النور من النور[/size][/i][/center]
[center][color=#0000ff][b]شاهین های قادسیه: عملیات سامرا[/b][/color][/center]


قریب به 13 روز از آغاز جنگ اول خلیج فارس گذشته بود. نیروی هوایی عراق که به سیاق تفکر شرقی گریبان در دست ایستگاهایی کنترل رهگیری زمینی داشت در مامورت خود ناکام مانده بود. اف111 های امریکایی با فراغ بال در ارتفاع متوسط تک به تک سنگر های تانک عراقی را مورد هدف بمبهای هدایت لیزری 250 کیلویی قرار می دادند و بی52 ها دیگر مثل روزهای اول جنگ برای رسیدن به اهداف خود پشت هر بوته و ساختمان کوچکی پناه نمی گرفتند. آخرین ماموریت فرار بود. بر اساس یک برنامه ریزی قبلی پکیجی از هواپیما های عراقی که برای تشکیل یک نیروی هوایی کوچک اما توانمند مناسب شناخته شده بودن، یعنی هواپیماهایی که در عین در اختیار داشتن توانمندی های خاص عملیاتی نیاز به تعمیر و نگهداری کمتر و ساده تری داشتند باید به مقاصدی تعیین شده در همسایه شرقی یعنی ایران می گریختند. با فرار نخستین جنگنده ها عراقی، یگانهای رهگیر امریکایی اقدام به ایجاد ایستگاههای گشت هوایی (CAP station) در مرز ایران و عراق نمودند. آخرین ماموریت شاهین های قادسیه (1) باز کردن راه فرار بود.
هدف از این عملیات پاکسازی موضعی یک واحد رهگیر متشکل از جنگنده های F-15C/D امریکایی و متعاقب آن فرار برخی هواپیماها از مسیر پاکسازی شده بود. در طرح عملیات نیروی هوایی عراق شروط زیر را برای عملیات "سامرا" (2) تعیین نمود:[list=1]
[*]عملیات رهگیری باید در طول روز انجام شود

[*]مبدا اول عملیات پایگاه هوایی القادسیه و مبدا جایگزین پایگاه حبانیه تعیین گردید (مرکز جنوب عراق).

[*]عملیات رهگیری باید در حد فاصل مناطق دیاله و سامرا انجام می شد ( نسبتا شمال عراق).

[*]رهبری سیاسی عراق آزادی عمل خلبان را در تمامی موارد، به صلاح دید خلبان در حال رزم تائید کرده بود.
[/list]
حسب ابلاغ دستور فرماندهی دفاع هوایی عراق، دو فروند جنگنده میگ 25 را در هر پایگاه به حال آماده باش در آورد، طرح عملیات به این شکل بود که دو فروند جنگنده رهگیر پس از پرواز همزان با جدا شدن از همدیگر به صورت گاز انبری به سمت حدود درگیری یعنی سامرا و دیاله جدا شده و اقدام به لیک موشکهای میانبرد R-40RD به سمت اهداف می نمایند. کال ساین گروه "حسن" انتخاب گردید.
میگ-25 یک انخاب هوشمندانه برای این عملیات بود. ازجمله الزامات طراحی فاکسبت امکان عملیات این جنگنده در پایگاههای هوایی نامساعد و یا آسیب دیده در اثر حمله متفقین بود. دو موتور قدرتمند تومانسکی R-15 شتاب لازم جهت پرواز از تاکسی وِی های کوتاه را در شرایطی که باند مورد بمباران قرار گرفته بود فراهم می ساخت. از طرفی رادار بزرگ و قدرتمند N-005 احتمال اشباع شدن رادار در اثر جنگ الکترونیک مهاجمین را به حداقل می رساند. جهت عملیات از جنوب به شمال عراق تعیین گردیده بود که باعث نادیده گرفتن هواپیما های جنگ الکترونیک دور ایستای متفقین و همچنین گرفته شدن فرصت فرار در جهت مخالف موشکها را از جنگنده های امریکایی می گرفت، همه چیز برای عملیات مهیا بود.

[center][img]http://imagery.vnfawing.com/archive/Weapons/AA-6/p0001883.jpg[/img][/center]
[center]میگ25 مجهز به دو تیر موشک R-40[/center]

روز 29 ام ژانویه سال 1991 اولین تلاش برای اجرای عملیات نا کام ماند اما فردای آن روز 30 ام ژانویه، ساعت 1330 لحظه موعود فرا رسید، حسن 1 و حسن 2 از تاکسی وِی پایگاه القادسیه که باند پرواز آن به شدت آسیب دیده بود به سمت شمال پرواز کردند و پس از جدا شدن ارتفاع خود را به 25 هزار پا افزایش دادند. کاپتان محمد عواد از اسکادارن 93 شکاری، توسط ایستگاه رادار مادر به سمت اولین تماس راداری در 100 کیلومتری با هدینگ 090 راهنمایی نمود، حسن1 به خلبانی عواد تا ارتفاع 37 هزار پائی اوج گرفت، تانک سوخت خود را رها کرد و رادار N-005 را روشن نمود. پروسه قفل کردن بیش از حد ساده بود، عواد اولین موشک R-40 را شلیک کرد. اما در کمال تعجب موشک هیچ مانور خاصی از خود نشان نداد و رادار زمینی نیز هیچگونه برخوردی را ثبت نکرد، متعاقب این درگیری نا موفق حسن1 به پایگاه فراخوانده شد، اما حسن2 به خلبانی کاپتان محمدجاسم السامرائی هنوز در کمین هدف بود
.
رادار زمینی با ارائه مشخصات فاصله اف-15 ها را با السامرائی 70 کیلومتر اعلام کرد اما با کمال تعجب پس از روشن نمودن رادار فاکسبت، السامرائی متوجه شد که ایگل ها در فاصله 45 کیلومتری قرار دارند. جمرهای جنگنده ایگل هرچند قدرت لازم برای اشباع یا کاهش موثر برد رادار سَفیِر جنگنده فاکسبت یا رادار مادر را نداشتند اما با استفاده از تکنیک جنگ الکترونیک DFRM و با اکو حساب شده امواج موجب فریب رادارهای گیرنده می شدند. با توجه به اینکه السامرائی در جهت و برد غیر منتظره ای با F-15 ها درگیر میشد احتملا جمر ها از فریب رادار جنگنده او نا توان مانده بودند. لحظاتی بعدسامرائی متوجه دو ایگل شد که از سمت راست او به سمت چپ در حال عبور و آزاد کردن شراره بودند، سامرائی بلافاصله موشک R-40 را به سمت ایگل شماره 2 شلیک نمود که منجر به انفجار زیر هواپیما و آسیب شدید موتور و دم عمودی گردید. سامرائی در حال تلاش برای شلیک موشک دوم به ایگل شماره 1 بود که شماره1 با یک چرخش سریع به چپ خود را به پشت سامرائی رساند. وی پس از تعقیب و گریزی کوتاه دو تیر موشک AIM-9 ساید وایندر به سمت السامرائی شلیک نمود. برای پائین کشیدن فاکسبت چیزی بیش از دو تیر سایدوایندر لازم بود. سامرائی با رها کردن شراره و شتاب گیری از ایگل امریکایی فاصله گرفت و به سمت القادسیه بازگشت. فرماندهی نیروهای موتلف بلافاصله 4 فروند جنگنده F-15E استرایک ایگل را که در حال گشت برای پیدا کردن سکوهای اسکاد بودند به سمت السامرائی روانه کرد. ایگل ها دیر رسیده بودند و السامرائی در حال فرود بود. با این حال سه تیر موشک هوا به زمین AGM-65 به سمت فاکسبت سامرائی شلیک شد اما هر سه موشک نا کام ماند. السامرائی و عواد اکنون در پناه شلتر های معروف القادسیه بودند و استرایک ایگل ها بدون پشتیبانی الکترونیک لازم جرات یک حمله دقیق به القادسیه را نداشتند.

در آنسوی میدان هر چهار F-15C/D که به گشت هوایی در شمال عراق مشغول بودند به پایگاه خود فرا خوانده شده بودند، رادار کنترل زمینی عراق که اکو برخورد موشک را تائید کرده بود نشان می داد که یکی از F-15 ها در حال کم کردن ارتفاع و سرعت است. هرچند کمپانی سازنده ایگل را هنوز هم در درگیری های هوا به هوا بدون تلفات تلقی می کند و نیروی هوایی امریکا از اعلا موضوع تفره می رود، اما امریکایی ها در مذاکرات بعد از جنگ السامرائی را به عنوان شکارچی یک فروند ایگل به رسمیت شناختند.

پا نوشت:[list=1]
[*]همه ما روایتهای آبکی "حاجی سیدتو کشتن" رو از جنگ شنیدیم، میون اینهمه دروغ یک راه خوب هست برای اینکه دوبار بشناسیم قهرمانانمون رو. لقب شاهین قادسیه سزاوار خلبانان زبده و باسواد عراقیست. ارزش شیردالهای ما شکار این عقاب ها بود. شکار کفتار که لطفی نداره.

[*]احتمالا جهت توسل به ائمه اطهار این اسم انتخاب شده.

[*]این مقاله تقدیم میشه به شیردال نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، تیمسار فریدون علی مازندرانی.
[/list] ویرایش شده در بهمن 92 توسط Morteza313

[mahdishata 832]

[quote][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][right]همه ما روایتهای آبکی "حاجی سیدتو کشتن" رو از جنگ شنیدیم، [b]میون اینهمه دروغ [/b]یک راه خوب هست برای اینکه دوبار بشناسیم قهرمانانمون رو. [/right][/font][/color][/quote]

عجب!
کلا زهر ریختن عادیه

[Ludendorff 197]

جناب مرتضی خیلی خوب بود . از این تاپیکای خوب کم شده تو سایت .
قرار بود این هواپیماها رو بعد جنگ پس بدیم یعنی ؟

[ebrahimabedi88 448]

شاهین های قادسیه لقبی سزاوار خلبانان عراقی ؟

[Morteza313 286]

[quote name='Ludendorff' timestamp='1390369757' post='360891']
جناب مرتضی خیلی خوب بود . از این تاپیکای خوب کم شده تو سایت .
قرار بود این هواپیماها رو بعد جنگ پس بدیم یعنی ؟
[/quote]

مهمتر از این واقعیت که قرار بوده ما جنگنده ها رو پس بدیم اینه که نیروی هوایی عراق قبل ازجنگ 91 همچین برنامه ای داشته گویا،
مثل اینکه ما خیلی شدید اتش بس کردیم :دی

[SSADEGHS 3,041]

ممنون نثر خیلی خوبی داشت
همیشه برام سوال بوده که چرا تصمیم به انتقال جنگنده ها به ایران گرفتند ؟! آیا اردن انتخاب بهتری نبود ؟ ویرایش شده در بهمن 92 توسط ssadeghs

[Morteza313 286]

فراموش نکنید سال91 تنها کسی که حاضر به جنگیدن در کنار عراق بود کشور ما بود، همسایگانش برای شکست دادنش متحد شده بودند و بعد از فروپاشی شوروی در حال مسابقه دادن برای جلب اعتماد امریکایی ها بودن. در موارد دیگه ای هم اتفاقاتی افتاد که حمل بر اثبات برادری ما با عراق شد، منجمله رهگیری پکیج های امریکایی که از آسمان ما استفاده می کردند که البته مربوط به حریم ملی ما بود و با عراق هماهنگ نشده بود. ویرایش شده در بهمن 92 توسط Morteza313

[MOHAMMAD 6,332]

[quote][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][right]فراموش نکنید سال91 تنها کسی که حاضر به جنگیدن در کنار عراق بود کشور ما بود،[/right][/font][/color][/quote]

فراموش نمی کنیم که امثال آقایان م.ا ، ه.غ ، ع.م و ... شدیدا دنبال قرار دادن ما کنار عراق و کندن کلکمون بودند!

و البته با درایت رهبری این فتنه هم ختم به خیر شد.

[Ehsan_animator 3,011]

خالد ابن وليد !!!

[MOHAMMAD 6,332]

[quote]
[center]میگ25 مجهز به دو تیر موشک R-40[/center]
[/quote]

بنا به آرایش معمول پروازی هواپیماهای روس، یک تیر از موشکها راداری( سمت راستی) و دیگری حرارتی است.( البته عکس مال نیروی هوایی رژیم سابق لیبی است)

[quote]
[right][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif]جمرهای جنگنده ایگل هرچند قدرت لازم برای اشباع یا کاهش موثر برد رادار سَفیِر جنگنده فاکسبت یا رادار مادر را نداشتند[/font][/color][/right]
[/quote]

جسارتا منبع این قسمت مقاله تون رو میشه لطف کنید؟ چون با توجه به اطلاعاتی که از غلافهای اخلالگر آن زمان نیروی هوایی آمریکا موجود هست تقریبا قابل قبول نیست، مگر اینکه ثابت بشه که اف 15 ها اصلا غلاف حمل نمی کردند.

[quote]
[right][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif]برای پائین کشیدن فاکسبت چیزی بیش از دو تیر سایدوایندر لازم بود.[/font][/color][/right]
[/quote]

این قسمت کمی مبهم است، یعنی زدن و نخورده، یا دو تا خورده و طوری نشده، یا چون 2 تا بیشتر نداشتن ترجیح دادن اصلا شلیک نکنند؟

البته در سوابق میگ 25 ساقط شدن با توپ اف 5 هم به چشم می خوره.

اما همه این بحثها به کنار، انصافا خلبانان میگ 25 های عراقی برترین و بهترین خلبانان عراقی بودند و آمار اسقاط این هواپیماها هم به نسبت سایر هواپیاماها روسی عراق، پایینتر بود.

[110110313 82]

خدا پدرشون بیامرز حداقل با این تجهیزات چند سال جلو افتادیم.(مخصوصا ایلیوشین ها)

[Morteza313 286]

یک: عکس تزئینیست، تا وقتی که دوستان در نیروی هوایی عراق جواب بدن و بتونیم عکس فاکسبت ها رو با R-40 ها بذاریم باید به همین اکتفا کرد.
دو: فاکسبتها در 91 تجربه داج کردن 11 تیر موشک اسپارو توسط یک فروند رو داشتند.
سه: هیچ میگ 25ئی با توپ "ساقط" نشده، آسیب دیده، به پایگاهش برگشته و ازر رده عملیاتی خط خورده.
چهار: ایگل به طور خاص برای ماموریت های CAP تکیه بر سیستم جمینگ یکپارچش داره که توان خروجیش به هیچ عنوان چیزی نزدیک N-005 هم نیست، جمری که بخواد این رادار رو اشباع کنه نیاز به یک منبع تولید توان مجزا داره، حالا یا توربین بادی یا مولد داخلی. ویرایش شده در بهمن 92 توسط Morteza313

[Arash 7,046]

[quote name='Morteza313' timestamp='1390391988' post='360944']

سه: هیچ میگ 25ئی با توپ "ساقط" نشده، آسیب دیده، به پایگاهش برگشته و ازر رده عملیاتی خط خورده.

[/quote]

تو ایران سقوط کرد ، کی برگشت عراق ما نفهمیدیم ؟

[Morteza313 286]

کجا سقوط کرد؟ سندی از سقوطش دارید؟

[zed 4,647]

[b]هدف قرار گرفتن ميگ 25 عراقي توسط اف 5 ايراني[/b]


بعداز ظهر روز 12 تير ماه سال 1365 درحالي که گردان پروازي را ترک مي نمودم، روي تابلوي مخصوص برنامه هاي پروازي نام خود را ديدم که بر طبق آن مي بايستي از طلوع آفتاب فردا به عنوان ليدر دسته دو فروندي، در آماده باش باشم تا در صورت تجاوز هوايي دشمن به سرعت به پرواز درآييم.
آن روز نسبت به روزهاي قبل کمي ديرتر گردان را ترک کرديم؛ زيرا جلسه خاصي جهت توجيه نحوه عمليات درگيري هوايي دو فروند از هواپيماهاي خودي با هواپيماهاي متجاوز دشمن که چند ساعت قبل اتفاق افتاده بود، تشکيل شده و خلبانان رويدادهاي اين نبرد را تشريح مي نمودند. آرزو مي کردم که به جاي آنها بود. اصولا بالاترين افتخار براي يک خلبان شکاري، سرنگون نمودن هواپيماي شکاري دشمن در نبردهاي هوايي مي باشد.
با اين افکار به خانه رسيدم و تا پاسي از شب در جست وجوي راه حل هاي عملي براي کسب توفيق در نبردهاي هوايي به سر بردم. ساعت شماطه دار را براي ساعت چهار بامداد تنظيم نمودم و در خيال پرواز فردا خواب چشمانم را در ربود.

با شنيدن صداي زنگ اسکرامبل آماده پرواز شديم
سحرگاه روز بعد با شنيدن صداي خودروي سرويس مخصوص خلبانان، آماده از خانه خارج شدم و پس از چند دقيقه با دريافت چتر نجات و کلاه پرواز، خود را به اتاق خلبانان آماده رساندم و پس از انجام توجيه و هماهنگي پرواز با خلبان همراه، آمادگي خود را به پست فرماندهي اطلاع دادم. هنوز لحظاتي نگذشته بود که صداي آژير مخصوص اعلام اسکرامبل براي پرواز فوري هواپيماهاي آماده در فضاي اتاق طنين افکند. به سرعت خود را به هواپيما رساندم و با کمک پرسنل فني آماده پرواز شده و پس از روشن کردن سريع هواپيما و آزمايش دستگاه هاي الکترونيکي، متوجه شدم که يکي از دستگاه ها شرايط استاندارد را ندارد. ناچار بودم هواپيما را تعويض کنم. مجددا پس از چند دقيقه براي پرواز آماده شدم. اکنون از زمان اعلام آژِير 9 دقيقه گذشته بود و بيم آن داشتم که نتوانم به موقع با هواپيماهاي دشمن برخورد کنم؛ لذا سريعا با کسب اجازه پرواز از برج مراقبتف در دل آسمان کبود غوطه ور گشتم.

به سرعت به پرواز درآمديم
برج مراقبت ما را به فرکانس رادار هدايت نمود. افسر مسئول رادار سوال کرد:
- آيا آمادگي کامل براي اجراي ماموريت داريد؟
طبيعي بود که پاسخ مثبت مي باشد. صداي هيجان زده و غير عادي افسر کنترل کننده رادار، احساس عجيبي در من به وجود آورد. حدس زدم که هواپيماهاي دشمن در حوزه دفاعي ما نفوذ کرده و احتمال درگيري زياد است. از خلبان شماره 2 خواستم تا موشک ها و مسلسل هاي هواپيماي خود را سريعا آزمايش و نتيجه را اعلام کند. خودم هم همين کار را کردم و کليد مسلسل را در حالت آماده شليک قرار دادم.
با يک نگاه سريع آلات دقيق و نشان دهنده هاي سوخت هواپيما را چک کردم، همه چيز در حالت عادي بود. تنها تعجب من از اين بود که چرا کنترلر رادار ما را به ارتفاع 12000 پايي راهنمايي نموده؟ زيرا معمولا براي مقابله با تجاوز هوايي دشمن هميشه در ارتفاعات پايين تر پرواز مي کرديم.
آفتاب هنوز به طور کامل در آسمان نتابيده بود و من غرق در افکار درگيري با دشمن بودم. کنترلر رادار اعلام نمود که به سمت شمال پرواز کنيم لذا با يک گردش تاکتيکي خود را در موقعيت رو به شمال قرار داديم. لحظه اي نگذشته بود که مجددا دستور داد از چپ به سمت جنوب حرکت کنيم. اين کار هم با انجام دو گردش 90 درجه تاخيري امکان پذير شد. هنوز 90 درجه اولي تمام نشده بود که اعلام نمود هدف در 13 مايلي مقابل شما و در ارتفاع بالا درحال پرواز است. به خلبان شماره دو گفتم که هر گاه هدف را ديد اطلاع دهد، سپس با استفاده از پس سوز شروع به اوج گيري نموديم. به خلبان شماره دو تاکيد کردم که از من جدا نشود و کاملا مراقب باشد.

هواپيماي دشمن را که يک ميگ 25 بود ديدم ولي ...
در همين لحظه هواپيماي دشمن را مشاهده نمودم. فاصله ام با هدف زياد بود. نمي توانستم از او چشم بردارم. شماره دو را در جريان موقعيت هدف قرار دادم. به دقت دستورالعمل هاي درگيري هوايي را انجام داده و باک سوخت خارجي هواپيما را رها کردم تا قابليت مانور بيشتري کسب کنم. کنترلر رادار مرتبا با صداي هيجان زده اي فاصله ما را با دشمن گزارش داده و هر بار تاکيد مي نمود دقت کنيد هدف شما يک هواپيماي ميگ25 است. به فکرم رسيد که چون هواپيماي دشمن مجهز به سيستم هشدار دهنده پيشرفته اي است، قفل نمودن رادار هواپيمايم روي آن بايد در حداقل فاصله و در آخرين لحظات انجام شود تا هرچه ممکن است او ديرتر متوجه حضور ما در اطراف خود گردد. برنامه را به گونه اي تنظيم نمودم که همزمان با انجام قفل راداري بر روي او، موشکم را نيز پرتاب کنم. تمام اين موارد را به هواپيماي شماره دو نيز اطلاع دادم.
در يک لحظه مناسب، دشمن را در صفحه رادار قفل نمودم و با دريافت علايم پرتاب موشک حرارتي، دگمه را با انگشت فشردم. موشک رها نشد! فرصت بسيار کم بود و فاصله هر لحظه کم تر مي شد. مي دانستم که هواپيماي ميگ – 25 در ارتفاع بالا قابليت مانور خوبي دارد و از شتاب زياد و موتورهاي بسيار قوي برخوردار است،

هواپيماي دشمن را مورد هدف قرار دادم
درنگ جايز نبود. به سرعت سوئيچ مسلسل را در اختيار گرفتم. هواپيماي دشمن که اکنون با دريافت علايم هشدار راداري متوجه قفل رادار من شده بود، گردش شديدي را به راست آغاز نمود. دستگاه نشانه روي را روي او تنظيم نمودم و شروع به شليک کردم که نتيجه اي حاصل نشد. با يک مانور حساب شده، دستگاه نشانه روي را در فاصله کوتاهي جلوتر از هواپيماي دشمن قرار داده و شليک رگبار مسلسل را مجددا آغاز نمودم. در اين لحظه فراموش نشدني، آتش و دود فراواني از بال سمت راست او زبانه کشيد. قصد داشتم چنانچه موفق به سرنگوني او نشوم، به هر طريق ممکن اجازه خروج از مرزهاي هوايي کشور را به او ندهم. در آن لحظات در چنان وضع روحي بودم که حتي اگر لازم مي شد با مورد اصابت قرار دادن او توسط هواپيماي خودم، اين کار را مي کردم. خيلي هيجان زده بودم. بي اختيار به شماره دو گفتم:
- چه طور بود؟
او هم صادقانه جواب داد:
- از اين بهتر ممکن نيست.
کنترلر رادار با خوشحالي اين موفقيت را تبريک گفت.

با دست به خلبان عراقي هشدار دادم بيرون بپرد
براي لحظاتي خود را به هواپيماي دشمن که اينک مانند پرنده شکسته بالي پرواز مي نمود، نزديک و نزديک تر کردم. خلبان دشمن کاملا مرا مي ديد. حالت پروازش عادي نبود و هواپيما با شيرجه ملايمي به سمت زمين رفته و تدريجا ارتفاع کم مي نمود. درحالي که شعله هاي آتش حدود 15 متر به دنبال او زبانه مي کشيد، با علامت دست به خلبان عراقي گفتم که خود را نجات دهد ولي او فقط نگاهم مي کرد. در همين لحظات بود که کنترلر رادار به ما اطلاع داد يک هواپيماي ديگر دشمن از پشت سر، ما را تعقيب مي کند. با يک نگاه سريع به سوخت باقي مانده هواپيما و اين که در صورت درگيري فشنگي هم ندارم تا نثار دشمن کنم و چنانچه درگيري هوايي توسعه پيدا کند به هيچ وجه قادر به حمايت و پشتيباني از هواپيماي شماره دو نخواهم بود، ناچار تصميم به مراجعت گرفتم. خط دود سياهي از هواپيماي آسيب ديده دشمن در آسمان مشاهده مي شد. ارتفاع ما 29000 پا بود. در اندک زماني ارتفاع خود را به 5000 پا رساندم و براي نشستن آماده شده و به سمت فرودگاه ادامه مسير داديم. وقتي هواپيما را پارک کرده و به اتاق مخصوص آلرت رسيديم. دوستانم مرا در آغوش فشردند و فرمانده پايگاه نيز به من تبريک گفت و اعلام نمود هواپيماي دشمن سرنگون شده و عمليات وسيعي از سوي دشمن براي يافتن خلبان آن در جريان است.
ساعتي بعد يکي از اساتيد پروازم در سال هاي دور که در مرکز فرماندهي نيروي هوايي خدمت مي نمود، تلفني تماس گرفت و تبريک گفت و اظهار داشت که اين انتظار را از تو داشتم. اين جمله براي من بسيار غرور آفرين و دوست داشتني بود. آن روز را هرگز فراموش نمي کنم.

خلبانان f-5e و مصاحبه درباره ماجراي سرنگوني ميگ 25 عراقي
رژيم جنايتکار عراق هر گاه طعم تلخ شکست را از رزمندگان کفر ستيز اسلام مي چشد، با بکارگيري خلبانان مزدور ديگر کشورها دست به بمباران مناطق مسکوني و اقتصادي کشورمان مي زند. طبق اسناد منتشره و به اعتراف فرمانده وقت نيروي هوايي عراق سپهبد حميد شعبان 130 نفر از خلبانان مزدور مصري در حمله به بمباران شهرها و مناطق اقتصادي کشورمان شرکت داشته اند. در اين رابطه خلبانان شجاع نيروي هوايي ساکت ننشسته اند و به حملات آنها پاسخ دندان شکني داده اند و در چندين عمليات برون مرزي، منابع اقتصادي و صنعتي عراق را مورد حمله مکرر هواپيماي خود قرار داده اند و يا هواپيماهاي متجاوز عراقي را در آسمان ميهن اسلامي سرنگون کرده اند. دو تن از تيزپروازان صحنه نبرد حق عليه باطل مستقر در يکي از پايگاه هاي نيروي هوايي در غرب کشور، يک فروند هواپيماي دشمن از نوع ميگ 25 را به وسيله جنگنده اف 5 شکار کردند که اين حماسه را از زبان خودشان نقل مي کنيم

خلبان اول
بسم الله الرحمن الرحيم
با سلام و درود به رهبر کبير انقلاب و امت شهيد پرور ايران و با سلام به ارواح پاک شهداي جنگ تحميلي بالاخص شهيدان به خون خفته نيروي هوايي. بايستي عرض کنم در تاريخ 13 تيرماه سال 1365 ماموريت آلرت به عهده من و دوست خلبانم گذاشته شده بود. صبح زود به محض رسيدن به محل کار از ما خواسته شد تا براي مقابله با هواپيماي دشمن که وارد خاک کشورمان شده بود، به پرواز در آئيم. بعد از بلند شدن از زمين رادار از ما خواست که خيلي سريع خود را به هدف برسانيم. چرا که خلبان بزدل دشمن قصد حمله به يک هواپيما از نوع مسافربري را داشت و مي خواست با اين کار جنايت ديگري را مرتکب شده و فاجعه اي براي مملکت ما بوجود آورد. من با هماهنگي رادار دست به انجام يک سري مانور و تاکتيک هائي زدم و هواپيماي دشمن را با چشم رهگيري کردم تا اين که به آن نزديک شدم هواپيماي دشمن از نوع ميگ 25 بود که در مقايسه با هواپيماي من از نظر مانور و ارتفاع پروازي و تجهيزات ديگر فوق العاده پيشرفته بود، ولي من به او مجال فرصت هيچ گونه عمل متقابلي را ندادم. خود را به هواپيماي دشمن رسانده و آن را هدف آتش مسلسل خود قرار دادم. تا اين که سرنگون شد.
اهالي شهر خوي با چشم خود هواپيما را که در آسمان مي سوخت مشاهده کردند و10دقيقه بعد از اين که من به زمين نشستم، از مناطق مختلف زنگ زدند که هواپيما در نزديکي پل قطور سقوط کرده است. اين مسئله را خدمت شما عرض کنم که با توجه به اين که هواپيماي دشمن از نوع پيشرفته بود، خلبانان آن تصور مي کردند که هواپيماي ما جرات نزديک شدن به او را ندارد؛ ولي به خواست خدا و با الطاف الهي که هميشه شامل حال ماست، من توانستم با عمل فوق العاده ساده و با مسلسل اين هواپيما را سرنگون کنم و اميدوارم که خلبانان عراقي بفهمند که آسمان کشور ما جاي اين گونه قدرت نمائي ها نيست.

در اين هنگام رژيم بزدل عراق که در خود توان مقابله با رزمندگان اسلام را نمي ديد، شروع به بمباران شهرها و مناطق مسکوني نموده بود که خلبان اين پرواز در اين باره مي گويد:
با توجه به اين که رژِيم عراق تحت سلطه ابر قدرت هاست، بنابراين اراده اي از خود نداشته و هر چه که آنها به اين رژِيم ديکته مي کنند عينا به آنها عمل مي کنند ولي اگر نظر مرا در مورد خلبان هاي شان بخواهيدف بايد بگويم هر ماموريتي که به آنها داده شود کورکورانه قبول مي کنند و انجام مي دهند و طبق اطلاعاتي که به دست ما رسيده اکثر آنها در موقع انجام ماموريت محوله به فکر مردمي نيستند که در زير بار ستم رژيم جنايتکار عراق قرار دارند. ولي با تمام اين تفاصيل مي بينيم هنگامي که خلبانان و افسران ارشد به اسارت رزمندگان در مي آيند اظهار ندامت و پشيماني مي نمايند که اين خود نشانه تزلزل حزب بعث عراق مي باشد.
والسلام

گفت وگو با خلبان دوم
بسم الله الرحمن الرحيم
با سلام به پيشگاه امام امت هميشه در صحنه. در آن روز با توجه به اسکرامبلي (حالت فوق العاده) که داده شده بود، من و همکار خلبانم به ترتيب 1 و 2 از زمين بلند شديم. از برج به ما گفته شد که هواپيماي هدف درحال رفتن به سمت شمال کشور و در تعقيب يک هواپيماي مسافربري است. افسر کنترل شکاري به ما گفت که من شما را در يک نقطه مي گردانم و مانور مي دهم که در برگشت بتوانيد اين هواپيما را رهگيري و ان شالله سرنگون کنيد و ما درست طبق دستور العمل هاي افسر کنترل شکاري عمل مي کرديم. به خاطر دارم که دقيقا در ساعت 5:20 دوستم در سمت چپ من بود و ايشان هواپيماي دشمن را در سيزده مايلي و حدودا 7 يا 8 هزار پا از ما بالاتر پيک آپ (در زير پوشش خود گرفت) کرد. ما با سرعت خوبي که داشتيم توانستيم همزمان با هم و به خوبي به طرف هواپيماي دشمن گردش کنيم. منتهي دوستم با توجه به فاصله نزديک تري که به هواپيما داشت، هواپيما را رهگيري کرد و زماني که فشنگ هاي مسلسل ايشان به هواپيما اصابت کرد، من حدودا چهار يا پنج هزار پا پشت سر ايشان با همان ارتفاع درحال پرواز بودم و دقيقا اصابت فشنگ ها را بر روي هواپيماي ميگ 25 عراقي مشاهده کردم. آتش نارنجي رنگ و دود سفيدي در پشت سر هواپيماي دشمن کاملا به چشم مي خورد و در برگشت، سوختن و قطعه قطعه شدن هواپيما را مشاهده کردم و ما توانستيم سالم به پايگاه مراجعت کنيم. آن طور که ما بعدا شنيديم هواپيماي مسافربري سالم در خاک ترکيه به زمين نشست.

از خلبان درباره نقش افسران کنترل شکاري در اين ماموريت سوال مي شود که پاسخ مي دهد:
شايد اين اولين باري باشد که من چنين مهارتي را از يک افسر کنترل شکاري مي ديدم و اين نشان دهنده اين مسئله است که برادر سروان هدي کاملا به کارشان وارد و بر اعصاب شان مسلط هستند. کار پرسنل کنترل شکاري و رادار در سطح بسيار عالي بود و به هيچ وجه هيجان زده نشده بودند و دقيقا از موقعيت هاي ما و هواپيماي دشمن مطلع بودند و حتي دقيقا مي دانستند که راه برگشت هواپيماي دشمن در کجاست و ما را در اين منطقه با ارتفاع پايين تر نگه داشتند و نگذاشتند که ما با هواپيماي دشمن رو در رو قرار بگيريم؛ چون اگر چنين مي شد هواپيماي دشمن با موشک هاي دوربردي که داشت ما را هدف قرار مي داد. در مجموع کار بزرگي که اين برادر انجام دادند باعث شد که نه تنها هواپيماي دشمن نتوانست ما را رهگيري کند، بلکه رادارهاي آنها نيز نتوانستند ما را تشخيص دهند و ما توانستيم در اين ماموريت محوله موفق باشيم.

لينک منبع : [url="http://www.sajed.ir/detail/5580"]http://www.sajed.ir/detail/5580[/url]