گذر افق‌های نو ناسا از کنار پلوتو / داده‌های جمع‌آوری شده در حال ارسال تدریجی به زمین / پیش به سوی مقصد مشاهداتی بعدی

[Mosip 3,601]

دیروز در ساعت ۱۶:۱۹ بعد از ظهربه وقت تهران، فضاپیمای افق های نو ناسا

پس از ۹ سال و طی مسافت ۶ میلیارد کیلومتر، ماموریت خود را به اتمام رساند

 

 

http://toranji.ir/wp-content/uploads/2015/07/new-horizons-pluto-flyby-5641113681526784.2-hp2x.gif

 

 

از ساعت 05:00 بامداد به وقت تهران میتوانید آخرین اطلاعات ارسال شده توسط افق های نو در لحظه تاریخی نزدیکترین نگاه به پلوتو را از طریق وب کست ناسا دنبال کنید:

 

https://www.nasa.gov/mission_pages/newhorizons/main/index.html

http://www.space.com/17933-nasa-television-webcasts-live-space-tv.html
 

 
 ویدیویی 90 ثانیه ای جهت اطلاعات بیشتر در مورد افق های نو و ماموریتش که توسط ناسا بر روی سایتش قرار گرفته:

 

http://hw15.asset.aparat.com/aparat-video/d460ba25b4a9ee3e8367b18ef2054de12743598-360p__68184.mp4

ویرایش شده در آبان 94 توسط mahdavi3d

[Mosip 3,601]

پایان انتظار برای دیدن پلوتو از نزدیک

 

 

افق‌های نو از نزدیکی بیش از اندازه‌اش به پلوتو نجات یافت و ارسال تصاویر و داده‌ها را از سر گرفت. گزارش شده که فضاپیمای روباتیک به موقع گردش مورد نظر را انجام داده، همه سامانه‌هایش کار می‌کند و آن حجم از داده که انتظار بوده را ذخیره کرده است. اتاق فرمان این پروژه در زمین 4.5 ساعت منتظر بود تا داده‌های فضاپیما به زمین برسد و پس از آن تصاویری از پلوتو به دست ما رسید که به گفته آلن استرن، مدیر پروژه افق‌های نو تا چند دهه بعد بهترین و واضح‌ترین تصاویر از سیاره کوتوله پلوتو خواهد بود.

 

 

یکی از اولین تصاویر منتشر شده ناسا از نزدیکترین نگاه افق های نو به پلوتو تاریخ انتشار 24 تیر

 

 در جدیدترین تصویر منتشر شده از پلوتو، کوه‌هایی یخی روی سطح می‌بینیم که حدود 3500 متر ارتفاع دارد. ارتفاع این کوه‌ها برای جسم کوچکی مثل پلوتو که قطر آن حدود یک پنجم زمین است، زیاد محسوب می‌شود.

به نظر می‌رسد که عمر این کوه‌ها بیش از 100 میلیون سال نباشد که در مقایسه با عمر 4.5 میلیارد ساله‌ی منظومه شمسی کوتاه محسوب می‌شود. پس احتمالا این ناحیه که در عکس نمای نزدیک ثبت شده است و تقریبا یک درصد سطح پلوتو را در بر می‌گیرد، از نظر سیاره‌شناختی ناحیه‌ای فعال است. این یکی از جوان‌ترین سطوحی است که در منظومه شمسی دیده‌ایم.

اما این عوارض چگونه به وجود آمده‌اند؟ هنوز جواب این سوال مشخص نیست. در اجرام یخی که تا به حال رصد کرده‌ایم (مثلا برخی قمرهای مشتری یا زحل)، گرانش سیاره‌ی مادر نقش مهمی در شکل‌دهی عوارض سطحی دارد اما گرانش اقمار پلوتو قابل توجه نیست. بنابراین چگونگی پیدایش این عوارض سوال‌برانگیز است.

 

 

 

 تصویر نمای نزدیک از شارون ملقب به بزرگترین قمر پلوتو منتشر شده توسط ناسا در تاریخ 24 تیر، این تصویر توسط دوربین تلسکوپی Lorri افق های نو در آخرین ارتباط قبل از نزدیکترین نگاه در تاریخ 22 تیر ذخیره شده است

 

تصویر فوق از فاصله 466000 کیلومتری از شارون گرفته شده. نوار صخره ها و فرو رفتگی هایی که در یک امتداد بطول حدودا 1000 کیلومتر از چپ به راست کشیده شده نشان دهنده شکستگی گسترده در پوسته شارون است که به احتمال زیاد نتیجه فرآیند های داخلی میباشد. بالا سمت راست در لبه انحا کره دره ای دیده میشود که عمق آن بین 7 تا 9 کیلومتر تخمین زده میشود.

توضیح تکمیلی در مورد شارون و بخصوص لکه سیاه واقع شده در منطقه قطبی به زمان رسیدن تصاویر با کنتراست و جزئیات بیشتر موکول شده است.

 

 

 

و در انتها نگاهی سریع به تاریخ کوتاه ولی پر فراز و نشیب این کوتوله: از اکتشاف تا نزدیکترین نگاه

http://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/image_card_4x3_ratio/public/thumbnails/image/pluto-observations-through-the-years.gif?itok=oOSFWEeJ

 

به جز تصویر نخست 4 نگاره بعدی از شکارهای  تلسکوپ هابل میباشد و مابقی از افق های نو.

 

 

این تصاویر فقط آغاز ماجراست و تصاویر و داده‌های بیشتری امروز، طی هفته آینده و سال دیگر سرازیر خواهد شد و احتمالاً انقلابی در درک بشر از پلوتو و قمرش در پیش خواهیم داشت.

 

 

 

http://www.nasa.gov/mission_pages/newhorizons/images/index.html

ویرایش شده در آبان 94 توسط mahdavi3d

[Mosip 3,601]

در کنفرانس خبری 24 تیرماه، تعدادی از تصاویر جدید منظومه پلوتو-شارون رونمایی شد و به‌نظر می‌رسد که سوالات و چالش‌های زمین‌شناختی اساسی مطرح شده و مدت‌های طولانی دانشمندان را به خود مشغول خواهد کرد. کاوشگر افق‌های جدید ناسا، این تصویر را از شارون قمر بزرگ پلوتو در 14 جولای 2015 در فاصله 466000 کیلومتری ثبت کرده است.

دانشمندان از تصاویر جدید سطح پلوتو، بزرگ‌ترین قمرش شارون و دورترین قمرش هایدرا شگفت‌زده شده‌اند و این‌ها فقط نوک کوه یخ اطلاعاتی است که هنوز در حافظه کاوشگر افق‌های جدید است و به زمین نرسیده است.

کاوشگر افق‌های جدید در ساعت 16:19 به‌وقت‌تهران روز چهاردهم جولای از نزدیک‌ترین فاصله‌اش از کنار پلوتو گذر کرد. اما 24 ساعت طول کشید که اولین نمونه از این گنجینه اطلاعات به دست دانشمندان برسد. ارسال تمام حجم اطلاعات جمع‌آوری‌شده حدوداً به 16 ماه زمان نیاز خواهد داشت.

در کنفرانس خبری دیشب، سرپرست‌های گروه مأموریت افق‌های جدید به رونمایی و بحث در مورد تصاویر جدید پرداختند. در میان رازهای رونمایی شده، عجیب‌ترین معما این است که سطح پلوتو به طرز عجیب و باورنکردنی جوان و صاف است و همچنین کوه‌های یخی بزرگی روی سطح آن مشاهده می‌شود. شارون نیز اخیراً ازلحاظ زمین‌شناسی فعال بوده و دارای دره‌هایی به عمق 10 کیلومتر است.

 

 

هایدرا (Hydra)

 

 

تصویر هایدرا، دورترین قمر پلوتو، حبابی از پیکسل‌های چیده شده در کنار هم است. اما دانشمندان مأموریت افق‌های جدید از همین تصویر نهایتاً برای تخمین ابعاد این قمر کشیده استفاده کرده‌اند و ابعاد آن را 41 در 31 کیلومتر تخمین زده‌اند. تصویر زیر در روز 14 جولای از هایدرا گرفته شده است.

 

 

 

هال ویور، دانشمند پروژه افق‌های جدید از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در لارل، ایالت مریلند، در یک بریفینگ رسانه‌ای امروز گفت: قبل از رونمایی از هایدرا توسط افق‌های جدید، ما اصلاً اطلاعی از اندازه این قمر نداشتیم. تخمین‌های ما بین 32 کیلومتر و 160 کیلومتر بود.

 

ویور گفت تصویر نشان می‌دهد که هایدرا 45 درصد نور خورشید دریافتی را منعکس می‌کند. ویور گفته: این فقط بدان معناست که احتمالاً سطح هایدرا عمدتاً متشکل از یخ آب است. این تنها راهی است که می‌تواند این‌قدر درخشان شود و جالب است.

 

 

 

ویور گفته تصاویر دیگری از هایدرا نیز به‌زودی ارائه خواهد شد که دو تا سه برابر واضح‌تر هستند.

 

 

 

شارون (Charon)

 

 

 

کتی اولکین، نایب دانشمند پروژه در موسسه تحقیقاتی جنوب غرب در بولدر ایالت کلرادو، گفته: من قبلاً فکر می‌کردم شارون ممکن است یک دنیای قدیمی با سطح پر از گودال باشد. بسیاری از افراد در گروه نیز همین‌طور تصور می‌کردند. اما شارون ما را کاملاً غافلگیر کرد.

آرایه ویژگی‌های یافت شده در شارون حتی از ویژگی‌های پلوتو نیز می‌تواند شگفت‌انگیزتر باشد. در تصویر جدید، در ناحیه بالا سمت راست (حدود ساعت 2) به نظر می‌رسد که سطح کناری شارون عملاً حکاکی شده است. این قسمت یک دره است که دانشمندان حدس می‌زنند عمقی حدود 6.4 الی 10 کیلومتر داشته باشد (گرند کنیون دارای عمقی حدود 1.6 کیلومتر است). یک دره دیگر هم در قسمت بالا سمت چپ به عمق حدود 4.8 کیلومتر وجود دارد.

 

 

در ناحیه قطب شمال شارون یک ناحیه کدر قابل‌توجه وجود دارد که به گفته اولکین، گروه مأموریت، نام غیررسمی موردور (برگرفته از فیلم ارباب حلقه‌ها) را روی آن گذاشته‌اند. اما این ناحیه تاریک به گفته او ممکن است فقط یک‌لایه نازک سطحی باشد. نزدیک به مرکز موردور، چند نقطه روشن دیده می‌شود که به نظر می‌رسد گودال هستند. ممکن است این نقاط محل برخورد شهاب‌سنگ‌ها باشند که مواد کدر را کنار زده و سطح براق زیر آن را بیرون آورده‌اند. به گفته اولکین، مواد متمایل به سرخ اطراف ناحیه تاریک ممکن است از این تئوری بیشتر حمایت کند.

در مسیری گذرنده از شمال شرق تا جنوب غرب شارون، یک سری دره و صخره وجود دارد و طول مسیر به 1000 کیلومتر می‌رسد. اولکین در مورد این ناحیه گفته: این واقعاً برای من تکان‌دهنده است. دیدن چنین چیزی شگفت‌انگیز است. این یک ناحیه بزرگ است و می‌تواند ناشی از فعالیت‌های داخلی باشد و ما با جزئیات بیشتری به آن نگاه خواهیم داشت.

 

زیر کمربند صخره‌ها و دره‌های شارون، یک ناحیه صاف وجود دارد که تعداد بسیار اندکی گودال در آن دیده می‌شود. سطح ماه مملو از گودال است و دلیل آن بمباران آن با شهاب‌سنگ‌ها به مدت 4.5 میلیارد سال است. فقط سطحی که نسبتاً جوان باشد و توسط فعالیت‌های زیرسطحی بازسازی شود می‌تواند فاقد گودال باشد.

 

اولکین گفته که ممکن است این ناحیه شارون ازلحاظ زمین‌شناسی فعال باشد. آلن استرن، محقق ارشد پروژه نیز گفت که این یک سورپرایز بزرگ بود.

اولکین گفته: قبلاً گفته بودیم که پلوتو ما را ناامید نکرد. اکنون من اضافه می‌کنم که شارون هم ما را ناامید نکرد.

 

تصویر زیر توسط کاوشگر افق‌های جدید از سطح پلوتو گرفته شده است و گواه وجود قله‌هایی به بلندی حدود 3500 متر است و در 14 جولای 2015 هنگام گذر از کنار پلوتو تهیه شده است.

 

 

 

پرتره کامل پلوتو که روز دوشنبه 14 جولای رونمایی شد، تمام دنیا را شگفت‌زده کرد. اما دیشب گروه مأموریت افق‌های جدید یک قطعه کوچک از موزاییک تصاویر سطح پلوتو را رونمایی کرد که جزئیات به‌مراتب بیشتری را نشان می‌دهد (تصویر بالا).

به گفته جان اسپنسر، دانشمند مأموریت، این تصویر ناحیه‌ای به عرض 240 کیلومتر را نشان می‌دهد و قدرت تفکیک در حد 800 متر دارد. بنا بر یک بیانیه ناسا، این تصویر 1.5 ساعت مانده به نزدیک‌ترین فاصله، از ارتفاع 77000 کیلومتری سطح پلوتو گرفته شده است.

سطح پلوتو در این ناحیه کوچک میزبان منظره‌های بسیار متنوعی است که شامل کوه‌های یخی و برجستگی‌های عجیب دیگری از مواد است.

اسپنسر گفته: ناحیه‌ای وجود دارد که به‌نوعی شبیه به تپه‌ کوچک است و ناحیه‌ای که شبیه به یک گسل است. ناحیه پایین سمت راست نیز بسیار عجیب به نظر می‌رسد. شبیه به انباشتی از مواد است که روی آن شیارهایی وجود دارد.

او افزود: سپس دشت‌های صاف را می‌بینیم که بخشی از نواحی پست را پرکرده‌اند. در این ناحیه فرسایش وجود داشته، کوه سازی وجود داشته، فعالیت‌هایی وجود داشته که این نواحی مواج پر از شیار را ایجاد کرده است. این گیج‌کننده است، به طرز بسیار جذاب و شگفت‌انگیزی گیج‌کننده است و من امیدوارم وقتی اطلاعات بیشتری جمع‌آوری کردیم، بتوانیم مشخص کنیم که این چطور با زمین‌شناسی مطابقت پیدا می‌کند و به‌مرور قابل‌درک‌تر خواهد شد. فقط می‌توانیم امیدوار باشیم.

 

 

به گفته اسپنسر، کوه‌های مشاهده‌شده در پلوتو به ارتفاع 3500 متر بالای سطح می‌رسند و احتمالاً جایی دیگر قله‌هایی بلندتر وجود داشته باشد (بلندترین قله‌ها در رشته‌کوه راکی، ارتفاع 4200 متر ارتفاع دارند).

 

 

اسپنسر گفته: ما می‌دانیم که سطح پلوتو پوشیده از مقادیر زیادی یخ نیتروژن، یخ متان و یخ کربن مونو‌اکسید است. با این مواد نمی‌توان کوه ساخت. این مواد خیلی نرم هستند و استحکام کافی برای ساخت کوه روی پلوتو ندارند.

بنابراین محققان این فرضیه را مطرح کرده‌اند که شاید این کوه‌ها با سنگ‌بستر تشکیل‌شده از یخ آب استوارشده‌اند. یخ آب در دمای پایین پلوتو استحکام کافی برای سرپا نگه‌داشتن قله‌های بلند را دارد.

اسپنسر گفته: بنابراین نیتروژن و متان فقط روکشی روی این سنگ‌بستر یخی هستند.

اما عجیب‌تر از کوه‌های پلوتو، عاری بودن سطح آن از هر نوع گودال است. اسپنسر گفته: پلوتو در حال بمباران توسط سایر اجرام کمربند کوئیپر است و باید گودال شکل بگیرد. سطح صاف نشان‌دهنده این است که تا همین اواخر این سیاره کوتوله ازلحاظ زمین‌شناسی فعال بوده است.

اسپنسر افزود: در یک نگاه مختصر، ما فکر می‌کنیم که (سطح پلوتو) قدمتی کمتر از 100 میلیون سال داشته باشد. ممکن است اکنون نیز فعال باشد. بدون داشتن گودال، نمی‌توان حد پایینی برای میزان فعالیت آن تعیین کرد.

 

در یک بیانیه ناسا که کمی بعد از بریفینگ رسانه‌ای منتشر شد، جف مور، سرپرست گروه زمین‌شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری مأموریت افق‌های جدید گفته، سطح پلوتو به نظر می‌رسد که یکی از جوان‌ترین سطوحی است که تاکنون در منظومه شمسی دیده‌ایم.

فعالیت زمین‌شناسی نیاز به یک منبع انرژی دارد. در برخی اقمار یخی مشتری و زحل که ازلحاظ زمین‌شناسی فعال هستند، دانشمندان معمولاً این فعالیت را به “گرمایش جذر و مدی” (Tidal Heating) نسبت می‌دهند که ناشی از تغییر شکل متوالی تحت گرانش سیاره بزرگ و اقمار دیگر آن است. این اتفاق در پلوتو نمی‌تواند بیفتد، چراکه هیچ غول گازی بزرگی در نزدیکی آن نیست که در آن به‌طور منظم تغییر شکل ایجاد کند. این بدان معناست که حتی در اقمار یخی نیز لزوماً نیازی به گرمایش جزر و مدی برای ایجاد فعالیت‌های زمین‌شناختی نیست و این کشفی بود که بعد از گذر تاریخی کاوشگر افق‌های جدید از کنار پلوتو به نتیجه رسید.

اسپنسر اعلام کرد که فریم‌های بیشتری از موزاییک تصاویر رزولوشن بالای پلوتو، فردا، روز جمعه 17 جولای منتشر خواهد شد و مطمئناً چیزهایی به همین اندازه شگفت‌انگیز برای عرضه خواهد داشت.

ضمناً تصویر زیر نیز در همین مراسم رونمایی شد. این تصویر توسط ابزار علمی Ralph و به کمک طیف‌سنج LEISA تهیه شده و توزیع ذخایر متان روی سطح پلوتو را نشان می‌دهد.

 

 

ضمناً، کالا کوفیلد، نویسنده وب‌سایت اسپیس دات کام، در مصاحبه‌ای اختصاصی با دکتر جیم گرین، سرپرست شاخه علوم سیاره‌ای ناسا این سؤال را مطرح کرد که آیا ناسا قصد دارد در آینده یک مدارگرد یا یک وسیله فرود به پلوتو بفرستد؟

دکتر جیم گرین در جواب اعلام کرد که طبق معمول برنامه‌های اکتشافی ناسا که ابتدا یک مأموریت گذر، سپس یک مدارگرد و سپس یک کاوشگر سطحی به اجرام منظومه شمسی پرتاب می‌شود، درصورتی‌که پس از تحلیل داده‌های این مأموریت به این نتیجه برسیم که پلوتو ارزش علمی کافی دارد، این روال روی پلوتو هم تکرار خواهد شد.

 

 

 

http://www.space.com/16533-pluto-new-horizons-spacecraft-pictures.html

http://www.space.com/29963-pluto-charon-photos-mysteries-new-horizons.html

ویرایش شده در آبان 94 توسط mahdavi3d

[Mosip 3,601]

بخاطر تاخیر چند هفته ای عذرخواهی میکنم، جهت کامل شدن آرشیو این تاپیک قرار میگیره

یخچال‌های پلوتو و اتمسفر مه‌آلود آن

 

تصاویر شگفت‌انگیز جدید کاوشگر افق‌های جدید ناسا جریان‌های یخ، سطح پیچیده پر از رشته‌کوه و اتمسفری شگفت‌انگیز را که تا ارتفاعات زیادی امتداد دارد، نشان می‌دهند. در یک کنفرانس خبری روز 24 جولای، اعضای گروه مأموریت افق‌های جدید در مورد یافته‌های علمی داده‌های جدید کاوشگر بحث کردند.

آلن استرن، محقق ارشد مأموریت افق‌های جدید در این کنفرانس خبری گفت: پلوتو داستانی بسیار پیچیده برای گفتن دارد. کار زیادی برای انجام دادن هست تا بتوانیم این مکان بسیار پیچیده را درک کنیم.

 

 

پرتره‌ دیگری از پلوتو

 

تصویر زیر یک تصویر موزاییک از پلوتو متشکل از چهار تصویر با رنگ طبیعی است و توسط کاوشگر افق‌های جدید در گذر از کنار سیاره کوتوله پلوتو ثبت شده است. این تصویر روز 24 جولای رونمایی شد. در فایل رزولوشن-کامل این تصویر، ویژگی‌های سطحی به‌اندازه 2.2 کیلومتر قابل‌شناسایی هستند. به‌عبارت‌دیگر، این تصویر کامل پلوتو نسبت به تصویر کاملی که روز 13 جولای رونمایی شد، رزولوشن دو برابر دارد.

 

 

تصویر بالا، پلوتو را به‌صورت true color نشان می‌دهد. یعنی چشم انسان، پلوتو را مشابه همین تصویر می‌بیند. این تصویر با تلفیق اطلاعات دوربین LORRI و ابزار Ralph کاوشگر افق‌های جدید تهیه شده است.

 

در شکل زیر، تصویر دیگری که به‌صورت true color هنگام گذر از کنار پلوتو ثبت شده و پلوتو و شارون را در تصویر نشان می‌دهد، می‌توانید ببینید.

 

 

در تصویر فوق، می‌توانید رنگ متمایل به سرخ پلوتو را با رنگ خاکستری شارون مقایسه کنید. دانشمندان بر این باورند که رنگ سرخ پلوتو ناشی از ذرات ساخته‌شده در اتمسفر آن است و از طریق تعامل متان با پرتو فرابنفش تولید می‌شود. این ذرات به هم می‌چسبند، سنگین‌تر شده و نهایتاً روی سطح پلوتو می‌بارند.

 

 

  اتمسفر پلوتو و شارون

 

از طرف دیگر، به گفته استرن، مشاهدات جدید از شارون نشان می‌دهند که اتمسفر بسیار کمتری از پلوتو دارد. کاوشگر در ماه سپتامبر اطلاعات بیشتری در مورد اتمسفر شارون مخابره خواهد کرد.

استرن دراین‌باره گفته: فعلاً تمام آنچه می‌توانیم بگوییم این است که (اتمسفر شارون) بسیار رقیق‌تر (از اتمسفر پلوتو) است. ممکن است یک لایه‌نازک نیتروژن، متان یا ترکیبات دیگر در اتمسفر باشد. اما در مقایسه با اتمسفر پلوتو باید بسیار رقیق‌تر باشد. این دوباره یادآور این است که دو جرم در فضا علی‌رغم ارتباط نزدیک می‌توانند چقدر متفاوت باشند.

 

تصویر زیر هنگام گذر از سایه پلوتو گرفته‌شده و خورشید پشت پلوتو قرار دارد. این تصویر خداحافظی نفس‌گیر توسط کاوشگر افق‌های جدید، روز پس از گذر نزدیک یعنی در 15 جولای گرفته‌شده و تحت تأثیر نور خورشید، اتمسفر رقیق مه‌آلود آن نمایان شده است. دانشمندان با مطالعه این هاله مه‌آلود اطراف پلوتو می‌توانند اطلاعاتی در مورد اتمسفر آن کسب کنند.

 

 

مایکل سامرز، یکی از محققان همکار افق‌های جدید در دانشگاه جورج میسون در فیرفاکس ویرجینیا در کنفرانس خبری 24 جولای گفت: این یکی از اولین تصاویر ما از اتمسفر پلوتو است. (این تصویر) تیم رویارویی را شوکه کرد. به مدت 25 سال ما می‌دانستیم که پلوتو اتمسفر دارد. اما این اطلاعات فقط از روی اعداد و ارقام بود. این اولین عکس ما است. این اولین باری است که ما واقعاً آن را (اتمسفر پلوتو را) دیده‌ایم. این تصویری بود که تقریباً باعث شد اشک در چشم دانشمندان اتمسفر گروه حلقه بزند.

 

تصویر زیر، نمای دیگری از اتمسفر پلوتو را نشان می‌دهد و تصویر راهنمای داخل آن، لایه‌های مختلف مه اتمسفری را که افق‌های جدید مشاهده کرده، نشان می‌دهد.

 

 

این مه توسط ذراتی تشکیل‌شده که دانشمندان باور دارند نهایتاً روی سطح پلوتو ریخته و رنگ سرخ پلوتو را ایجاد می‌کنند. به گفته سامرز که این کشف را یک “سورپرایز بزرگ” دانسته، این لایه مه‌آلود حداقل تا ارتفاع 160 کیلومتری سطح پلوتو امتداد دارد که نسبت‌ به مدل‌های پیش‌بینی‌شده پنج برابر بلندتر است. به گفته سامرز، دانشمندان قبلاً فکر می‌کردند که لایه‌های بالایی گرم‌تر از آن هستند که مه بتواند در آن تشکیل شود.

 

 

جریان‌های یخ روی سطح پلوتو

 

در یک سری تصاویر دیگر، دانشمندان از چیزی پرده‌برداری کردند که به نظر می‌آید یک میدان گسترده از یخچال‌های جاری در سطح پلوتو باشد. یخ جاری به‌سادگی در تصاویر سطح این سیاره کوتوله قابل‌شناسایی است. در ناحیه روشن و هموار در تکه بالا و سمت چپ ناحیه تامبا (قلب پلوتو) که به‌طور غیررسمی به دشت اسپوتنیک موسوم شده است می‌توانید این جریان یخ را ببینید.

شکل زیر، ناحیه شمالی دشت اسپوتنیک را نشان می‌دهد که در آن می‌توانید جریان‌های عجیب یخ را که شکلی پیچ‌وتاب خورده دارند و مشابه یخچال‌های زمین هستند ببینید.

 

 

دانشمندان فکر می‌کنند که برخلاف یخچال‌های کره زمین، یخ موجود در دشت اسپوتنیک متشکل از یخ نیتروژن، کربن مونواکسید و متان است. به گفته بیل مک کینون از دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس که نایب سرپرست گروه زمین‌شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری مأموریت افق‌های جدید است، در دمای بسیار سرد 235- سانتی‌گراد، یخ آب “هیچ جایی نمی‌رود” چراکه بسیار سرد و شکننده‌تر از آن است که بتواند جریان پیدا کند.

 

به گفته مک کینون، حتی در چنین دمای پایینی، یخ نیتروژن، کربن مونواکسید و متان ازلحاظ زمین‌شناختی نرم و چکش‌خوار است. در کنفرانس خبری، مک کینون نشان داد که نواحی نزدیک به ضلع بالا و سمت چپ ناحیه قلب مانند جایی است که یخ در حال جریان روی موانع زمین‌شناختی و در حال پر کردن گودال‌ها بوده است. این تصاویر، به گفته او “شواهدی نهایی” از وجود جریان یخ است که ممکن است هنوز هم در سطح پلوتو ادامه داشته باشد.

 

 

مک کینون همچنین گفت: دیدن شواهدی از یک فعالیت زمین‌شناختی اخیر، به واقعیت تبدیل‌شدن یک رویاست. ظاهر این عوارض سطحی، عاری بودن دشت اسپوتنیک از هرگونه گودال برخورد شهاب، گویای این واقعیت است که این ناحیه واقعاً جوان است.

 

 

در شکل بالا، سطح عجیب پلوتو در ناحیه جنوبی دشت اسپوتنیک را به‌خوبی می‌توان دید. دو رشته‌کوه از میان دشت‌های یخی سر برآورده‌اند و سطح ناحیه گودالی نیز با یخ پوشیده شده است. گودال بزرگی به وسعت 50 کیلومتر نیز حدوداً در مرکز تصویر دیده می‌شود و داخل آن با یخ پر شده است.

 

 

پلوتو “کاملاً” کروی است

 

مک کینون همچنین به یک ویژگی جالب دیگر از پلوتو اشاره کرد که بر اساس داده‌های جدید کاوشگر افق‌های جدید است: پلوتو تقریباً به‌طور کامل کروی است.

به گفته مک کینون هیچ نوع بیضی‌گون بودن یا انحراف از شکل کروی در پلوتو مشاهده نمی‌شود. درحالی‌که بسیاری از اجرام دیگر منظومه شمسی انحرافاتی از شکل کروی کامل دارند که گویای تاریخ آن‌هاست.

مک‌کینون افزود که پلوتو احتمالاً در ابتدا در حال چرخش با سرعتی بسیار زیاد بوده که سپس یک برخورد صورت گرفته و شارون از آن جدا شده است. نیروی گرانش بین این دو جرم به‌مرورزمان باعث کاهش سرعت دورانی پلوتو شده است.

 

کاوشگر افق‌های جدید در 14 جولای امسال از فاصله 12500 کیلومتری سطح پلوتو گذشت. مجموعه اطلاعات جمع‌آوری‌شده طی گذر از کنار پلوتو به 16 ماه زمان برای ارسال کامل به زمین نیاز دارد. گستره وسیع و متنوع ویژگی‌های سطح پلوتو سؤالات زیادی را مطرح کرده که دانشمندان را سال‌ها مشغول خواهد کرد.

 

 

http://www.space.com/30046-amazing-pluto-photos-glaciers-atmosphere.html

ویرایش شده در آبان 94 توسط mahdavi3d

[mahdavi3d 14,066]

مانورهای فضاپیمای نیوهورایزنز برای تغییر مسیر آغاز شده است

* فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا نخستین مانور برای تغییر مسیر و پیشروی به سوی هدف بعدی‌اش را با پیروزی به انجام رسانیده است.

این مانور نخستین مورد از یک رشته مانور چهارگانه بود که برای تغییر مسیر فضاپیما و پیشروی به سوی مقصد بعدی‌اش -یکی از اجرام کوچک کمربند کوییپر به نام ۲۰۱۴ MU69- برنامه ریزی شده. ۲۰۱۴ MU69 حدود ۱.۶ میلیارد کیلومتر از پلوتو که نیوهورایزنز در ماه ژوییه دیداری تاریخی با آن انجام داد فاصله دارد. [بیشتر بخوانید: * مقصد بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز پس از پلوتو برگزیده شد]

 

برداشت هنری از گذر نیوهورایزنز از کنار MU69  در سال ۲۰۱۹. تصویر بزرگ تر

 

در این مانور که حدود ساعت ۱:۵۰ بعد از ظهر روز ۲۲ اکتبر به وقت خاور آمریکا آغاز شد، دو پیشرانه ی کوچکِ سوخت هیدرازینی نیوهورایزنز به مدت ۱۶ دقیقه روشن شدند و مسیر فضاپیما را با آهنگ حدود ۱۰ متر بر ثانیه تغییر دادند. گردانندگان فضاپیما در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز (jhuapl) در لورل مریلند، در حدود ساعت ۸:۳۰ بعد از ظهر به وقت خاور آمریکا داده هایی که نشان دهنده ی پیروزی این عملیات بودند را از راه "شبکه ی فضای دوردست" ناسا دریافت کردند.
 
روی هم رفته، مسیر فضاپیمای نیوهورایزنز با انجام چهار مانور، با آهنگ ۵۷ متر بر ثانیه تغییر خواهد کرد و آن را در مسیر پیشروی به سوی MU69 جای خواهد داد به گونه ای که در ژانویه ی ۲۰۱۹ از کنار آن خواهد گذشت. این دیدار بخشی از یک ماموریت تمدید شده است که هنوز نیاز به تایید ناسا دارد؛ درخواست رسمی گروه نیوهورایزنز برای این ماموریت در آغاز ۲۰۱۶ به ناسا ارایه خواهد شد.

سه مانور بعدی فضاپیما برای ۲۵ اکتبر، ۲۸ اکتبر، و ۴ نوامبر برنامه ریزی شده اند.

 

این نمودار مسیر فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا به سوی مقصد بعدی‌اش را نشان می دهد، جرمی به نام ۲۰۱۴ MU69 در کمربند کویپر.

نیوهورایزنز اکنون حدود ۱۱۹ میلیون کیلومتر از پلوتو و ۵.۰۸ میلیارد کیلومتر از زمین دور شده است. این فضاپیما در شرایط خوبی به سر می برد و همچنان سرگرم فرستادن داده هاییست که به هنگام گذر از درون سامانه ی پلوتو در ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرد آورده و در حافظه اش ذخیره کرده بود.

 

۸/۰۳/۱۳۹۴
منبع: pluto.jhuapl
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

http://1star-7skies.blogspot.com/2015/10/blog-post_90.html

[Mosip 3,601]

افق های نو تصاویر جدید با تفکیک پذیری بالا از پلوتو ارسال کرد

 

 

 

ناسا تصاویر با کیفیتی از سطح پلوتو منتشر کرد. این تصاویر توسط فضاپیمای افق های نو، از فاصله ۱۷۰۰۰ کیلومتری بالای سطح آن، دقیقا ۱۵ دقیقه قبل از نزدیک‌ترین فلای‌بای فضاپیما گرفته شده‌اند.

 

ناسا اخیرا تصاویری با رزولوشن بالا از سطح پلوتو منتشر کرده است. این تصاویر با کیفیت‌ترین تصاویری هستند که فضاپیمای افق های نو تاکنون ارسال کرده است؛ زیرا بدون کم و کاست بوده و غیر فشرده هستند. بر خلاف این تصاویر، عکس‌هایی که تابستان گذشته به زمین فرستاده شدند، به منظور انتقال سریع فایل‌های بیشتر، فشرده‌سازی شده بودند. در حقیقت، آن تصاویر حکم پیش‌نمایش عکس‌هایی را داشتند که قرار بود بعد از آنکه افق های نو زمان کافی برای انتقال مجموعه‌ی اطلاعات کامل را داشت، منتشر شوند. فضاپیمای افق های نو در سپتامبر گذشته، یک فرآیند یک ساله را برای بارگذاری اطلاعات باقی مانده آغاز کرد.

 

 پس از این فلای بای و مشاهده تصاویر دریافتی جدید احساس می کنیم که با پلوتو از نزدیک آشنا هستیم، در حالیکه قبل از این هیچ کس این دنیای دوردست را با این جزئیات بیشتر ندیده بود. در این تصاویر با کیفیت ویژگی‌هایی نظیر دیواره‌های داخلی دهانه‌ی آتش فشان‌های سطح پلوتو و دشت‌های یخی حفره‌دار، در جزئیات جدید نشان داده شده‌اند. در حالی که در تصاویری که قبلا ارسال شده‌ بودند تنها شاهد رشته کوه‌ها بودیم، اما حال تک کوه‌ها نیز نمایان هستند. 

 

این تصاویر با جزئیات تأثیرگذار جدید تنها برای چشم نوازی نیستند، بلکه می‌توان از آن‌ها به عنوان ذخیره‌ای کاملا جدید از اطلاعات برای دانشمندان یاد کرد. به عنوان مثال، بررسی نزدیک دهانه‌های آتشفشانی به دانشمندان کمک می‌کند از لایه‌های تشکیل دهنده‌ی سطح پلوتو سردربیاورند. ناسا اعلام کرده است که تصاویر بیشتری از این مجموعه‌ی با کیفیت در هفته پیش رو، دریافت خواهند شد و زمانی که بقیه‌ی این تصاویر دریافت شوند ما جزئیات دقیق‌تری از پلوتو در دست خواهیم داشت.

البته در حال حاضر مقدار بسیار زیادی از اطلاعات، در حدود ۶۰ درصد از داده‌ها، در فضاپیما باقی مانده است. فضاپیمای افق های نو، بیشتر از سه میلیارد مایل از زمین فاصله دارد که هم اکنون بیش از ۱۰۰ میلیون مایل دورتر از پلوتو است و زمانی که این فاصله با تکنولوژی محدود فضاپیما همراه شود، بدین معنا است که امکان انتقال اطلاعات، تنها با سرعت ۱ تا ۴ کیلوبیت بر ثانیه وجود دارد.

 

تیم افق های نو تحقیقات خود را با این اطلاعات کم تا اکتبر ۲۰۱۶ ادامه می‌دهند. هدف بعدی ناسا 2014 MU69، یک شیء یخی کوچک در فاصله‌ی یک میلیون مایل دورتر از پلوتو در کمربند کوئیپر است.

 

 

 

 

 

ویدئویی از این تصاویر:

http://www.space.com/31293-sharpest-pluto-surface-view-released-by-new-horizons-team-video.html

http://www.space.com/31292-best-pluto-photos-new-horizons-video.html

http://www.theverge.com/2015/12/4/9851162/nasa-new-horizons-pluto-photo-new-high-resolution

ویرایش شده در آذر 94 توسط Mosip