عملیات ساحل عاج (Operation Ivory Coast) برای نجات اسیران جنگی آمریکایی از زندان سون تای ویتنام شمالی

[deserthawk 5,515]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

عملیات ساحل عاج (Operation Ivory Coast) نام ماموریت نجاتی بود که توسط نیروهای عملیات ویژه و سایر عناصر ارتش ایالات متحده در ویتنام شمالی در طول جنگ ویتنام انجام شد. این اولین عملیات مشترکی بود که در تاریخ ایالات متحده تحت فرماندهی رئیس ستاد مشترک ارتش انجام شد.

 

زندان سون تای محل نگهداری فرضی اسیران آمریکایی

در 21 نوامبر 1970 یک نیروی مشترک شامل ارتش ایالات متحده و نیروی هوایی به فرماندهی ژنرال نیروی هوایی  LeRoy J. Manor و سرهنگ ارتشی به نام  Arthur D. "Bull" Simons با پیاده کردن 56 سرباز نیروهای ویژه ارتش توسط هلیکوپتر در کمپ زندانیان جنگی سون تای (Son Tay) در 37 کیلومتری غرب هانوی واقع در شمال ویتنام قصد آزاد کردن زندانیان  جنگی خود را داشتند. هدف این ماموریت آزادسازی 61 اسیر جنگی که گمان می رفت در این کمپ مستقر شده باشند بود در حالی که در مکانی در نزدیکی کمپ زندانیان پادگانی از نیروهای ویتنامی با حدود 12000 سرباز وجود داشت. نیروهای ویژه شرکت کننده در عملیات از آموزش های بسیار خوبی برخوردار بودند و تمریناتی را نیز برای این ماموریت در پایگاه هوایی اگلین در فلوریدا انجام داده بودند. جمع آوری اطلاعات و داده ها از 25 می تا 20 نوامبر 1970 ادامه یافت.
با وجود دست نیافتن به هدف اصلی، حمله با موفقیت بسیار بالایی انجام پذیرفت و ماموریت با 2 نفر تلفات و از دست رفتن 2 هواپیما پایان یافت. شکست اطلاعاتی این عملیات ریچارد نیکسون را مجبور به ایجاد تحول در جامعه اطلاعاتی ایالات متحده کرد.

تصویر هوایی از زندان به همراه مکان های اطراف آن

فرضیه یک عملیات نجات در ویتنام شمالی از 9 می 1970 آغاز شد. یک واحد اطلاعاتی نیروی هوایی از طریق آنالیز تصاویر منطقه ای دریافت که یک مجتمع در نزدیکی شهر سون تای وجود دارد که گمان می رود از اواخر 1968 به عنوان کمپ اسرای جنگی از آن استفاده شده باشد. در آن زمان گمان می رفت که در این کمپ 55 اسیر آمریکایی که دست کم 6 نفر از آنها نیاز فوری به فرار داشتند قرار داشته باشند. بعد از اعتبار بخشی به این یافته ها ژنرال جیمز آلن معاون فرماندهی سیاست و برنامه ها در نیروی هوایی با ژنرال دونالد بلک برن که مسئول امور ضد شورش و عملیات های ویژه ارتش بود دیدار کرد. بلک برن مسئول مستقیم ستاد مشترک ارتش و همچنین اولین فرمانده گروه مشاهده و مطالعه نیروهای ویژه در ویتنام بود.
بلک برن به سرعت با ژنرال ارله ویلر مسئول عملیات های ستاد مشترک ملاقات کرد و توصیه کرد که یک عملیات نجات برای اسیران زندان سون تای اجرا شود. برای مطالعه قابلیت اجرای حمله ویلر به یک گروه 15 نفره تحت کد حلقه قطبی دستور داد که در 10 ژوئن با هم جلسه بگذارند. یکی از اعضای این جلسه افسری بود که مستقیما به عنوان خلبان هلی کوپتر در عملیات شرکت کرد. گروه مطالعه بعد از بررسی همه اطلاعات رسیده بیان کرد که در سون تای 61 اسیر جنگی وجود دارند.

 

زندان سون تای از نمای نزدیک

هنگامی که توصیه بلک برن برای اینکه خودش مستقیما فرماندهی ماموریت را بر عهده داشته باشد پذیرفته نشد او از سرهنگ آرتور سیمونز درخواست کرد که فرماندهی نیروهای ارتشی را بر عهده بگیرد.
پایگاه هوایی اگلین به عنوان مکان آموزش مشترک برای نیروهای شرکت کننده انتخاب شد. انتخاب نیروهای وِیژه بر عهده فرماندهانشان گذاشته شد تا انتخاب ها تنها بر اساس درجه و دسته خدمتی نباشد و مهارت و توانایی خدمتی در جنوب شرق آسیا مورد لحاظ قرار گیرد.

 

آرم نیروهای ویژه هوابرد ارتش ایالات متحده

دومین مرحله از عملیات ساحل عاج هنگامی آغاز شد که فرمانده جدید ستاد مشترک، آدمیرال توماس مورر، منور را به عنوان فرمانده و سیمونز را به عنوان معاون وی برای  ماموریت انتخاب کرد. منور یک گروه 27 نفره را که 11 عضو قبلی در آن حضور داشتند برای مطالعات اولیه در پایگاه هوایی اگلین جمع کرد. سیمونز نیز 103 نفر را از میان 500 داوطلب که عمدتا از نیروهای وِیژه گروه نیروهای ویژه ششم و هفتم مستقر در فورت براگ بودند انتخاب کرد. برنامه ریزان نیروی هوایی نیز فرماندهان اصلی را برای این امر انتخاب کردند که آنها نیز خدمه هوایی لازم را جمع آوری کردند. خدمه هلیکوپتر و هواپیمای A-1 Skyraider در این پایگاه تمرینات مشترک را برای هماهنگی بیشتر انجام دادند. خدمه هواپیماهای  C-130E(I) Combat Talon نیز از آلمان و کارولینای شمالی فرا خوانده شدند. 219 نفر از گروه وظیفه مورد آموزش قرار گفتند و تحت عنوان گروه وظیفه احتمالی مشترک (JCTG) به تمرین پرداختند. برنامه ریزان پارامترهایی را برای حمله در نظر گرفتند که عبارت بودند از اینکه حمله در شب در حالی که هوا صاف باشد و ماه به صورت قرص ناقص در نقطه ای به فاصله 35 درجه از خط افق قرار داشته باشد انجام شود تا بتوان پرواز بی نقصی را در ارتفاع پایین و با وضوع دید بالا داشت. دو زمان مشخص برای اینکه بتوان چنین پارامترهایی را بتوان لحاظ نمود پیدا شد که اولی در 18-25 اکتبر و دومی در 18-25 نوامبر بودند. خدمه نیروی هوایی برای بیش از هزار ساعت در جنوب آلاباما ، جرجیا و فلوریدا با فرمیشن های غیر مشابه به پرواز پرداختند و با هلیکوپترهای UH-1H و HH-3E در شب و ارتفاع پایین به پرواز پرداختند و به کسب تجربه در زمینه ناوبری با دید مقابل به وسیله نور مادون قرمز (FLIR) اقدام کردند که تا پیش از این عملیات هنوز در کمبت تالون ها استفاده نشده بود.

 

 

تمرینات نیروهای ویژه در روز وشب با ماکت در پایگاه هوایی اگلین فلوریدا

آموزش نیروهای مخصوص از 9 سپتامبر آغاز شد و تا 17 سپتامبر تمرینات شبانه و تمرینات مشترک با خدمه هوایی نیز به آن افزوده شد که شامل 6 تمرین در روز و 3 تمرین در شب بود. تا 6 اکتبر در حدود 170 بار تمرین که همه یا بخشی از ماموریت را شامل می شد با ماکت ها انجام شده بود که بسیاری از آنها با گلوله واقعی اجرا می شد. در آن تاریخ اولین تمرین در مقیاس کامل با استفاده از هلیکوپترهای UH-1H به عنوان هلیکوپتر تهاجمی در شب اجرا شد که در آن هواگردها به مدت حدود 5 ساعت در حدود 1106 کیلومتر را پرواز کردند و در آن زمان ماموریت ، سرعت و ارتفاع تغییر می کرد و حتی نقشه های ماموریت نیز تغییر می کرد. 31 بار نیز تمرین فرود در ماکت منطقه با استفاده از هلیکوپترهای HH-3E انجام شد.

 

تیم حمله بلوبوی که مسئول پیدا کردن زندانیان بود

قرار شد نیروهای ویژه به سه جوخه تقسیم شوند. یک گروه 14 نفره تهاجمی با نام رمز بلوبوی که باید به سمت کمپ اصلی نگهداری زندانیان حرکت می کردند، یک گروه پشتیبانی 22 نفره با نام رمز گرین لیف که باید از تیم حمله پشتیبانی سریع فراهم می کردند و یک تیم امنیتی 20 نفره با نام ردواین برای محافظت از محوطه زندان در مقابل نیروهای ویتنامی و ایجاد پشتیبانی از دو تیم تشکیل شدند. 56 فرد نیروهای مخصوص به شدت مسلح بودند و با خود اسلحه های CAR-15 ، M-16 ، راکت اندازهای M79 ، شاتگان و تیربار M60 حمل می کردند. آنها همچنین مجهز به مین های کلیمور، خرج های انفجاری، نارنجک های دستی، بیسیم، سیم بر، دیلم، اره برقی، طناب، چراغ قوه و سایر تجهیزات مورد نیاز بودند.

 

فرمیشن هلیکوپترها به همراه کمیت تالون همراه

116 هواپیما شامل 59 هواپیما از نیروی دریایی و 57 فروند از نیروی هوایی در ماموریت شرکت داشتند که 28 فروند از آنها در عملیات مشارکت مستقیم داشتند. دو هواپیمای C-130E(I) Combat Talon که بطور موقت با تجهیزات FLIR مجهز شده بودند در ماموریت شرکت داشتند. یکی از آنها به عنوان رهبر فرمیشن هلیکوپترها (Cherry01) و دیگری برای اسکورت فرمیشن تهاجمی A-1 ها (Cherry02) انتخاب شده بود. به علت سرعت های کروز مختلف بین هلیکوپترها و هواپیماهای بال ثابت ، نیروها در فرمیشن ها و مسیرهای جدا پرواز می کردند و هواپیماهای بال ثابت با ایجاد تاخیر در پروازشان و حرکت های زیگزاگ در مسیر سرعتشان را متعادل می کردند.  

 

فرمیشن هواگردها در مسیر نفوذ به ویتنام شمالی

وظیفه کمبت تالون ها ناوبری نیروهای نجات، فرماندهی هوایی و درگیری با اهداف بود. HH-53C ها وظیفه پشتیبانی تیم ها و خروج زندانیان را داشتند. HH-3E برای انتقال تیم تهاجمی ، اسکای ریدر ها برای پشتیبانی هوایی نزدیک، فانتوم ها برای گشت زنی برای مقابله با هواپیماهای دشمن و F-105G Wild Weasel ها برای سرکوب پدافند زمین به هوای دشمن در نظر گرفته شدند.

 

هلیکوپتر HH-3E که در عملیات حامل تیم بلوبوی بود

در 24 سپتامبر منور تاریخ عملیات در اکتبر را به وزیر دفاع ملوین لیرد پیشنهاد کرد ولی در کاخ سفید کسینجر تاریخ ماموریت را به دلیل اینکه نیکسون در واشنگتن حضور ندارد و نمی تواند برای تایید ماموریت جزییات ماموریت را مطلع شود از تاریخ مشخص شده اکتبر به تاخیر انداخت. این تاخیر می توانست محرمانه بودن ماموریت را به خطر اندازد ولی همچنین می توانست آموزش های بیشتری را به همراه داشته باشد و تجهیزات دید در شب جدید نیز می توانست به ماموریت اضافه شود و شناسایی زندان نیز کامل تر شود.
بین 10 تا 18 نوامبر تیم JCTG به پایگاه تاخی در تایلند رفتند و کمبت تالون ها نیز تا 14 نوامبر در این پایگاه حاضر شدند. در روزهای آینده تجهیزات تیم JCTG نیز به همراه هلیکوپترهای UH-1 از اگلین به تایلند منتقل شدند. در 18 نوامبر نیکسون با انجام ماموریت موافقت کرد.
بعد از جمع شدن نیروها و تجهیزات همه منتظر اعلام گروه اول هواشناسی مستقر در پایگاه هوایی تان سون نات در ویتنام بودند تا هوای مناسب برای ماموریت پیش بیاید. در 18 نوامبر طوفان پستی فیلیپین را در نوردید و به سمت هانوی به پیش رفت. گروه هواشناسی به علت طوفان پستی آب و هوای بدی را برای خلیج تونکین در 21 نوامبر پیش بینی کرد که از پشتیبانی ناو هواپیمابر از گروه ممانعت می کرد. حضور جبهه هوای سرد نیز در منطقه پیش بینی می شد که بیان می کرد شرایط در ناحیه هدف در 20 نوامبر تقریبا خوب خواهد بود و امکان ناوبری از روی لائوس برای پرواز در ارتفاع پایین هواگردهای نفوذی وجود دارد. یک پرواز شناسایی در بعد از ظهر 20 نوامبر که توسط یک RF-4C انجام شد و یکی از سرنشینانش یک متخصص هواشناسی بود نیز این پیش بینی را تایید کرد. به همین دلیل منور تصمیم گرفت که ماموریت را 24 ساعت زودتر شروع کند تا اینکه آن را 5 روز به تاخیر بیاندازد.
او در 15:56 به وقت محلی 20 نوامبر فرمان ابتدایی آغاز عملیات را صادر کرد. به دنبال بریفینگ کوتاهی ، منور و کارکنانش به سمت دا نانگ که مقر مرکز کنترل هوایی تاکتیکی نیروی هوایی بود پرواز کردند. سایر خدمه شرکت کننده در ماموریت نیز به سمت مقر هواپیماهایشان حرکت کردند.

 

نیروهای ویژه آماده پرواز با هلیکوپتر

در ساعت 10 نیمه شب 20 نوامبر 1970 هواپیماها از 5 پایگاه هوایی در تایلند و یک پایگاه هوایی در ویتنام جنوبی برخواستند. کمبت تالونی که فرمیشن A-1 ها را اسکورت می کرد از فرودگاه تاخلی در 22:25 دقیقه بلند شد و کمبت تالون دوم نیم ساعت بعد از آن به علت اخلال در یکی از موتورها پرواز کرد. در ساعت 23:07 هواپیماهای HC-130P برای سوختگیری منطقه ای به همراه هلیکوپترها از اودورن بلند شدند. اندکی بعد از نیمه شب اسکای ریدرها از پایگاه هوایی ناخون فانوم تایلند به هوا برخواستند. هلیکوپترها در شمال لائوس با توده ابرهای ضخیمی برخورد کردند و برای سوختگیری هوایی به ارتفاع 7 هزار پایی رفتند. مسیر پرواز یک کریدور پروازی به عرض 10 کیلومتر بود. ناوبرهای کمبت تالون وظیفه داشتند که فرمیشن را در مرکز کریدور نگه دارند.
سرعت لازم برای فرمیشن ها برای هلیکوپترها 105 نات (194 کیلومتر بر ساعت) و برای اسکای ریدرها 145 نات (269 کیلومتر بر ساعت) بود که توسط کمبت تالون ها تنظیم می شد. حالت نزدیک به زمین در رادار  AN/APQ-115 TF/TA ناوبری کمبت تالون ها تنها تغییرات ارتفاع را در بیشترین سرعت تا 160 نات محاسبه می کرد که خارج از پارامترهای مشخص شده برای ماموریت بود و محدوده نزدیک به زمین در جنگل به راحتی قابل شناسایی نبود. همه این مشکلات با استفاده از پاد خارجی FLIR نصب شده بر روی کمبت تالون ها که می توانست رودها و دریاچه ها را به راحتی تشخیص دهد حل شد.
فرمیشن با استفاده از ناهمواری های کوهها به جنوب غربی ویتنام شمالی نزدیک می شد و خود را از دید رادارهای آنها مخفی می کرد. در همین حال هواپیماهای نیروی دریایی در ساعت 1:00 صبح 21 نوامبر با بر خواستن از ناوهای هواپیمابر اوریسکانی و رنجر اقدام به پرواز کردند که بزرگترین عملیات شبانه هوایی در طول جنگ ویتنام بود. در ساعت 1:52 دوازده A-7 Corsair و A-6 Intruder در سه مسیر وارد آسمان ویتنام شمالی شدند و اقدام به شبیه سازی یک حمله را کردند. در خلیج تونکین 24 فروند هواپیمای دیگر اقدام به پشتیبانی و حفاظت کردند.  عملیات با اشباع کامل رادارهای ویتنام شمالی ادامه یافت.

هواپیمای A-7 در عرشه ناو هواپیمابر رنجر

فرمیشن برای مدت 13 دقیقه ناخواسته در معرض رادارهای پیش اخطار موجود در ناسان در شمال ویتنام قرار گرفت ولی به دلیل حملات ایزایی و انحرافی موقعیت فرمیشن در امان ماند. تیم نجات وارد دره رد ریور در ارتفاع 150 متری شد تا بتواند دید خوبی نسبت به منطقه بدست بیاورد. فرمیشن هلیکوپترها به نقطه ابتدایی مورد نظر رسید در حالی که اسکای ریدرها همانطور که برنامه ریزی شده بود تنها 2 دقیقه قبل از آنها قرار داشتند. تیم تهاجمی موجود در هلیکوپتر HH-3E برای فرود خود را آماده کرد. به همراه او بقیه تیم های تهاجمی نیز اقدام به فرود کردند.
در ساعت 2:18 کمبت تالون اول با نام Cherry 01 فرمان حمله را با رمز آلفا آلفا آلفا به همه هواپیماها ابلاغ کرد. سپس ارتفاع خود را به 150 متری رسانید و اقدام به پرتاب دو بمب صوتی در جنوب و جنوب شرقی سون تای نمود. سپس هلیکوپتر HH-3 با سلاح مینی گان خود اقدام به شلیک به برج های نگهبانی نمود. چری وان سپس با موفقیت دو نشانه گذار زمینی ناپالم  را به عنوان مرجعی برای هواپیماهای A-1 پرتاب کرد و آنگاه منطقه هدف را به مقصد آسمان لائوس ترک کرد تا بتواند با هدایتگرهای تعیین جهت UHF به هدایت سایر هواگردها بپردازد.
هلیکوپترهای تهاجمی با بادهای شدید مواجه شدند که باعث شد فرمیشن آنها 140 متر مانده به سمت راست مسیر در نظر گرفته شده برای آنها شکسته شود. برای مدتی آنها به سمت یک ساختمان اشتباه راه افتادند ولی پس از مدتی راه خود را تصحیح کردند. هلیکوپتر HH-3E که حامل تیم بلوبوی بود نیز به اشتباه در مکان دیگری فرود آمد و مشاهده کرد که محوطه مورد انتظار کوچکتر از مقدار مورد نیاز است. در آن وقت تیم بلوبوی همانطور که قبلا تمرین کرده بودند از همه دریچه های هلیکوپتر شروع به شلیک کردند. خلبان پس از آنکه متوجه اشتباه خود شد هلیکوپتر را بلند کرد و به سمت نقطه اصلی پیش رفت. به غیر از این اشتباه پیش آمده، درختانی که بیش از اندازه پیش بینی شده بلندتر بوند باعث شد هلیکوپتر در محوطه زندان با زمین برخورد کند. با اینکه یکی از نیروها که مسئول تیربار کنار در بود از هلیکوپتر سقوط کرد ولی تنها تلفات این حادثه مهندس پرواز هلیکوپتر بود که زانویش شکسته شده بود. کاپیتان ارتشی ریچارد میدوس از یک بلندگوی دستی برای اعلام حضور خود به اسیران مورد انتظار استفاده کرد. در همین حال تیم حمله که به چهار گروه تقسیم شده بود با یک یورش خونین و سریع محافظین زندان را کشتند و آنگاه به جستجو در 5 بلوک زندان به دنبال اسیران گشتند. در 2:19 تیم گرین لیف که هلیکوپتر اولی را در حال فرود دیده بودند در جنوب منطقه و باز هم در مکانی اشتباه پیاده شدند که در واقع آن مکان سربازخانه زندان بود. بلافاصله به آنها اخطار داده شد و تیم پشتیبانی با سلاح های سبک و نارنجک به مدت 8 دقیقه به درگیری با مدافعان پرداختند. هواپیماهای A-1 نیز تیم گرین لیف را با استفاده از بمب های فسفر سفید که بر روی آنجا می ریختند پشتیبانی کردند. تیم گرین لیف دوباره سوار هلیکوپتر خود شد و به مکان صحیح فرود خود برگشت.

 

 

بقایای هلیکوپتر HH-3E که در هنگام فرود با زمین برخورد کرد

 

خلبان HH-53 دومی که اشتباه ناوبری در هلیکوپترهای قبلی را دیده بود با یک چرخش سریع به سمت زندان رفت. او وقتی که هلیکوپتر تیم تهاجمی را خالی دید نقشه گرین را به اجرا در آورد که در این نقشه تیم گرین لیف قادر به ادامه کار نبود. تیم ردواین در بیرون محوطه زندان سون تای پیاده شدند و به سرعت نقشه ای که برای آن آموزش دیده بودند را به اجرا گذاشتند.

 

طرح گرافیکی از خروج نیروهای ویژه برای حمله

 

کمبت تالون دوم که در غرب بلک ریور در حال گشت بود به محض شنیدن درخواست کمک از تیم های زمینی با ایجاد اغتشاش در ارتباطات رادیویی نیروهای ویتنامی یک خط رادیویی امن را با پست مرکزی فرماندهی در دانانگ ایجاد کرد.
بعد از یک جستجوی سرتاسری تیم بلوبوی فهمید که هیچ اسیر جنگی در زندان وجود ندارد. به پست فرماندهی با کد رمز این خبر داده شد. در همین حال تیم های تخریب یک دکل برق رسانی را نابود کردند و این کار منجر به قطع شدن برق غرب ناحیه سون تای شد که زندان نیز در آن منطقه قرار داشت. به اسکای ریدرها دستور داده شد که به سمت کاروان خودروهایی که به سمت زندان در حال حرکت بودند حمله کنند. قبل از اینکه کاروان به نزدیکی زندان برسد تیم ردواین با ایجاد آتش به وسیله راکت های ضد تانک M72 بر روی کاروان، آن را متوقف کرد.  
در 2:28 اپراتورهای جنگ الکترونیک کمبت تالون شماره دو دریافتند که رادارهای کنترل آتش فن سانگ سیستم SAM-2 متعلق به ویتنام شمالی در حال فعال شدن است. شلیک موشک های سام به سمت تیم نجات از 2:35 آغاز شد و 36 موشک به سمت تیم هواگردها پرتاب شد. یکی از F-105 های وایلد ویزل بر اثر انفجار موشک در نزدیکی آن دچار صدمه شد و به پایگاه برگشت. جایگزین او نیز 6 دقیقه بعد از آن به علت موشک به شدت دچار صدمه شد. 20 موشک سام نیز به سمت هواپیماهای بلند شده از ناوهای هواپیمابر شلیک شد که همه به خطا رفتند. دو هواپیمای MiG-21 که در پایگاه هوایی پوک ین در حالت آلرت بودند با اینکه چندین بار از آنها درخواست شلیک شد هرگز اجازه شلیک پیدا نکردند.

تجهیزات باقیمانده از نیروهای آمریکایی در عملیات

هلیکوپترها در ساعت 2:48 آماده سوارکردن تیم ها شدند. حمله تنها 27 دقیقه طول کشیده بود که در برنامه ریزی حدود 30 دقیقه وقت برای آن پیش بینی شده بود. تنها یکی از نیروهای تیم ردواین بر اثر تیراندازی دشمن زخمی شده بود. یکی از هلیکوپترها به اشتباه یکی از هواپیماهای پشتیبانی را میگ فرض کرد که هواپیمای KC-135 به آنها اطمینان داد که هیچ میگی در منطقه حضور ندارد. فرمیشن حمله در ساعت 3:15 از ویتنام شمالی خارج شد و در 4:28 به پایگاه مادر رسید. خدمه F-105 صدمه دیده مجبور به خارج شدن از هواپیما در فضای لائوس شدند و هواپیمای آنها بعد از برخورد با زمین آتش گرفت. سرنشینان هواپیمای سقوط کرده توسط هلیکوپترهای نجات که در حال برگشت بودند نجات یافتند.

فرماندهان عملیات در دیدار ریچارد نیکسون

این ماموریت با اینکه از نظر فنی بسیار خوب انجام شده بود ولی از نظر اطلاعاتی یک شکست اطلاعاتی برای ایالات متحده بود که این امر منجر به تغییراتی در دستگاه های اطلاعاتی آن شد.

 

پچ حمله به زندان سون تای

به اعضای تیم های شرکت کننده در حمله مدال های مختلفی از جمله مدال اقدام قهرمانانه داده شد.

 

محوطه زندان سون تای در سال 1998
 

منابع

http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Ivory_Coast

http://www.modernforces.com/veteran_pat_st_clair.htm

http://blog.refactortactical.com/the-son-tay-raid-operation-kingpin/

 

با تشکر از دوست عزیز و گرامی جناب RezaKiani بابت پیشنهاد این موضوع

همه حقوق متعلق به نویسنده و مترجم و وبسایت میلیتاری می باشد

 

[MR9 109,894]

با سلام

 

ضمن تشکر از دوست عزیز جناب deserthawk

 

یکی از مهمترین ماموریتهایی که نیروی هوایی ایالات متحده در جریان این عملیات اجرا نمود ، اجرای عملیات سرکوب پدافند هوایی (SEAD) توسط اسکادران 355 جمعی گروه رزمی دوازدهم از پایگاه هوایی کورات در تایلند بود . در جریان این عملیات ، 5 فروند راسوی وحشی(F-105 G)  اسکادران فوق ، موفق شدند تا چهار سایت سام-2 گاید لاین موجود در منطقه فوق  را از میان ببرند ، در حالی که فقط یکفروند تاندرچیف ساقط شد . این پرنده ها که بصورت ترکیبی به مهمات AGM-78 , و مهمات ناپالم مسلح شده بودند، یک دستگاه رادار موجود در این موقعیت را به کامل منهدم نمودند .

[TALASH 8,961]

بسیار عالی بود تشکر از از انتخاب این موضوع عالی :rose: :rose: :rose:

 

همونطور که گفته شد این عملیات یک شکست اطلاعاتی و یک پیروزی عملیاتی بود که این پیروزی مدیون عامل تجهیزات و تمرین زیاد بود ولی خوب درکل یک شکست بود چون اهداف عملیات محقق نشد.

 

 

ماموریت با 2 نفر تلفات و از دست رفتن 2 هواپیما پایان یافت

 

منظور از تلفات زخمی شدن مهندس پرواز هلیکوپتر و یکی ازنیروهای ویژه است؟ چون در متن تلفات منجر به مرگ نداشتیم

 

 

تا 6 اکتبر در حدود 170 بار تمرین که همه یا بخشی از ماموریت را شامل می شد با ماکت ها انجام شده بود که بسیاری از آنها با گلوله واقعی اجرا می شد

 

 

31 بار نیز تمرین فرود در ماکت منطقه با استفاده از هلیکوپترهای HH-3E انجام شد

 

 

رمز موفقیت عملیاتی این ماموریت...

 

موضوع جالبی برای تدوین یک فیلم سینمایی برا اساس حوادث واقعی در غرب بوده ، احیانا فیلمی در این مورد ساخته شده است؟

 

 

یه مورد جالب دیگه اینکه از دست دادن هلیکوپتر توی عملیات های نجات برای آمریکایی ها به یک امضا تبدیل شده در اکثر عملیات هاش شاهدش هستیم fi_lone_ranger

[TALASH 8,961]

یه مورد جالب دیگه اینکه از دست دادن هلیکوپتر توی عملیات های نجات برای آمریکایی ها به یک امضا تبدیل شده در اکثر عملیات هاش شاهدش هستیم fi_lone_ranger

[deserthawk 5,515]

بسیار عالی بود تشکر از از انتخاب این موضوع عالی :rose: :rose: :rose:

 

همونطور که گفته شد این عملیات یک شکست اطلاعاتی و یک پیروزی عملیاتی بود که این پیروزی مدیون عامل تجهیزات و تمرین زیاد بود ولی خوب درکل یک شکست بود چون اهداف عملیات محقق نشد.

 

منظور از تلفات زخمی شدن مهندس پرواز هلیکوپتر و یکی ازنیروهای ویژه است؟ چون در متن تلفات منجر به مرگ نداشتیم

 

رمز موفقیت عملیاتی این ماموریت...

 

موضوع جالبی برای تدوین یک فیلم سینمایی برا اساس حوادث واقعی در غرب بوده ، احیانا فیلمی در این مورد ساخته شده است؟

 

یه مورد جالب دیگه اینکه از دست دادن هلیکوپتر توی عملیات های نجات برای آمریکایی ها به یک امضا تبدیل شده در اکثر عملیات هاش شاهدش هستیم fi_lone_ranger

 

ضمن تشکر از دوستان

در مورد تلفات همینطور است. مهندس پرواز به نام لوری رایت دچار شکستگی زانو شد و با این حال به کارش ادامه داد که برای این عمل به وی مدال تعلق گرفت. یکی از نیروهای ردواین نیز در اثر تبادل آتش زخمی شد.

در مورد فیلم هم بنده فیلم سینمایی موردی پیدا نکردم ولی مستندی به نام Spec Ops  محصول 2006 در اولین قسمتش به این موضوع می پردازد.

 

http://www.imdb.com/title/tt0460678/?ref_=ttfc_fc_tt

 

در مورد هلیکوپتر نیز شما صحیح می فرمایید. در بسیاری از این گونه عملیات ها هلیکوپترها شرکت داشته اند که در بعضی از آنها سقوط هم داشتند مانند سقوط بلک هاوک در موگادیشو و فاجعه صحرای طبس (البته برای آمریکایی ها)

 

از دوست عزیزم جناب MR9 نیز بابت اطلاعات تکمیلی تشکر می کنم.

[MR9 109,894]

در مورد ساخته شدن فیلم سینمایی اطلاعاتی ندارم ، ولی در حدود 11 سال پیش ، در سری مجموعه جذاب BATTLE PLAN ، اگر اشتباه نکرده باشم ، در قسمت هشتم یا نهم ، به شکل خاص به عملیات ویژه پرداخته شده که حمله به زندان سون تای و ماموریت نجات موسولینی توسط اسکورتزنی بطور همزمان یکی از بخش های آن بود و با هم تطبیق داده شده بودند .

 

 

 

مرحله یکم : اجرای عملیات سرکوب پدافند هوایی

 

 

 

مرحله دوم : اجرای عملیات فریب و ایذایی

 

 

مرحله سوم : آغاز عملیات هلی برن

 

 

مرحله چهارم : فرود واحدهای عمل کننده اصلی

 

 

 

مرحله پنجم : فرود واحدهای مامور تخلیه اسرا

 

 

مرحله ششم ، جست و جو و پایان عملیات