امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts



درست مثل شهاب3 :cowboy:  :cowboy:  :cowboy:

 

تا حدودی میشه گفت  صحیح است چون موشک شهاب 3 و نودونگ 1 کره ی شمالی حاصل همکاری نزدیک کره شمالی و ایران برای ساخت یک موشک میان برد بالستیک هستش که اساس ساختش از موشکهاي SCUD مدل B و c تنها فرقشون مقیاس (بزرگتربودن یا کوچکتر)بودنشون هست ولی به هرحال موشک شهاب 3 حاصل تلاش بچه های موشکی سپاه به سرپرستی شهید تهرانی مقدم بود و نباید از تلاش این عزیزان غافل شد ،که از موشک اسکاد بی و سی که در بهترین حالت (300 کیلومتر مدل B) و (550 کیلومتر مدل C) هستش، به موشکی به برد 2100 کیلومتری رسیدن.

 

Fuel_5.jpg

thumb_1516.jpgthumb_Fuel_4.jpgthumb_Fuel_6.jpgthumb_ND_4.jpg

 

ND_11.jpg

 

thumb_ND_16.jpgthumb_ND_17.jpgthumb_ND_18.jpg

 

Nodong_big.jpg

 

thumb_NRV.jpg

 

Shahab-3_Range.jpg

 

thumb_shahab-3-launchers.jpgthumb_warheads.jpgthumb_mwshkh_hy_yrnch.jpg

 

http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Nodong/

ویرایش شده در توسط adelkhoje
  • Like 1
  • Upvote 8

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

تا حدودی میشه گفت  صحیح است چون موشک شهاب 3 و نودونگ 1 کره ی شمالی حاصل همکاری نزدیک کره شمالی و ایران برای ساخت یک موشک میان برد بالستیک هستش که اساس ساختش از موشکهاي SCUD مدل B و c تنها فرقشون مقیاس (بزرگتربودن یا کوچکتر)بودنشون هست ولی به هرحال موشک شهاب 3 حاصل تلاش بچه های موشکی سپاه به سرپرستی شهید تهرانی مقدم بود و نباید از تلاش این عزیزان غافل شد ،که از موشک اسکاد بی و سی که در بهترین حالت (300 کیلومتر مدل B) و (550 کیلومتر مدل C) هستش، به موشکی به برد 2100 کیلومتری رسیدن.

 

Fuel_5.jpg

thumb_1516.jpgthumb_Fuel_4.jpgthumb_Fuel_6.jpgthumb_ND_4.jpg

 

ND_11.jpg

 

thumb_ND_16.jpgthumb_ND_17.jpgthumb_ND_18.jpg

 

Nodong_big.jpg

 

thumb_NRV.jpg

 

Shahab-3_Range.jpg

 

thumb_shahab-3-launchers.jpgthumb_warheads.jpgthumb_mwshkh_hy_yrnch.jpg

 

http://www.b14643.de/Spacerockets_1/Diverse/Nodong/

+++++

ویرایش شده در توسط Alicommando
  • Upvote 3
  • Downvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در قسمت دوم مستند خط مقدم اشاره شد که قرار بر پرتاب اولین موشک ایران به سمت بغداد بوده ، ولی لحظه های آخر از حضرت امام (ره) دستور می رسد که برای اتمام حجت ، موشک به هدف دیگری به غیر از  بغداد شلیک بشود !

 

که پالایشگاه کرکوک انتخاب می شه !

  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
قضیه این شهاب۴و۵چیه؟؟؟من تو سایت های خارجی زیاد دربارش دیدم

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

درسته منم اینو میخوام بدونم

 

تو یه فیلمی از سردار صفوی اینو پرسیدند که ایشون گفتند : ترجیح میدم به این سوال جواب ندم

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

قضیه این شهاب۴و۵چیه؟؟؟من تو سایت های خارجی زیاد دربارش دیدم

درود...

 

در مورد این موشکی که عرض می کنید ،غربی ها اعلام کردن ما ساختیمش ،یکی از این دست گزارشات غربی ها از ساخت موشک ها برد بلند میشه به گزارش زیر اشاره کرد ...

 

این گزارش در سال 2008 توسط  منابعی چون missilethreat.com www.fas.org/man مطرح شده است

 

پاکستان در ماه آوريل 1999 يک فروند موشک Ghauri 2 يا Hatef 6 را آزمايش کرد که يک نسخه بلندتر از موشک Ghauri 1 بود و داراي حداکثر برد معادل 2500 کيلومتر بود. ممکن است که موشک شهاب ۴ شبيه Ghauri 2 باشد.
پيشرفت و توسعه شهاب ۴ هنوز واضح و شفاف نيست، اگرچه اسرائيليها معتقدند که اين موشک تا سال 2001 وارد خدمت خواهد شد اما تا جولاي 2001 هيچگونه آزمايش پروازي نداشته است. ايرانيها اعلام کرده اند که در حال طراحي يک وسيله براي پرتاب ماهواره هستند و موشک شهاب ۴ ممکن است اولين نامزد و وسيله براي براي انجام اين ماموريت باشد.هرچند به جزئيات بيشتري در اين باره اشاره نشده است.اما ايرانيها به خوبي به اين مساله واقفند که اجراي اين برنامه بدون عقد قرارداد با هيچ شرکت خارجي بسيار سخت و طاقت فرسا خواهد بود.

گزارشهاي رسيده حاکي از آن است که ايران توسعه برنامه موشکي ديگري با عنوان شهاب ٤ را در دستور کار قرار داده است. اين برنامه در سال 1997 شناخته شد. گزارشهاي مختصري از منابع اسرائيلي حاکي از آن است که ايران در ساخت موشک شهاب ٤ از متحد قدرتمند و مخصوصش يعني روسيه کمک گرفته است . آنها معتقدند که تکنولوژي ساخت موشک شهاب ٤ برگرفته از يک نوع موشک بالستيکي ميان برد روسي به نام SS-4 Sandel يا همان R-12 که براي اولين بار در سال 1958 وارد خدمت شد . هر چند اين مساله توسط ايران و روسيه کاملا مخفي نگاه داشته شده است.

گزارشهاي رسيده از داخل ايران حاکي از اين است که ايرانيها در حال برنامه ريزي براي توسعه يک موشک بالستيکي با بردي معادل 4000 کيلومتر هستند که وسيله بسيار مناسبي براي پرتاب ماهواره مي‌باشد و اين شايد سر آغاز طراحي و ساخت شهاب ٥ يا ۶ باشد. آنچه ممکن به نظر مي‌رسد اين است که شهاب ٥ بر اساس موشک Taepo-dong 1 به عنوان يک وسيله پرتاب فضايي (SLV) طراحي و ساخته خواهد شد.

برخي گزارش‌ها نشان مي‌دهد كه موشك «شهاب 4» بر اساس ويژگي‌هاي موشك «SS-4» ساخت شوروي تهيه شده است. گزارشهاي ديگر حاكي است كه موشك «شهاب 5» با برد بيشتر نيز وجود دارد كه بر اساس ويژگي‌هاي موشك Tapeo Dong يا SS-4 ساخته شده است. مي‌گويند اين موشك تا 4 هزار كيلومتر برد دارد و بيش از يك تن مواد را مي‌تواند حمل كند. ايران ممكن است دو برنامه موشكي ديگر شامل سيستم‌هاي دوربردتر داشته باشد كه گزارش‌هاي متعددي در خصوص حداكثر برد آن مطرح است بردهايي كه اين گزارش‌ها ذكر كرده‌اند، عبارتند از 3650 كيلومتر،‏ 4500 تا 5000 كيلومتر‏، 6250 كيلومتر و ده‌هزار كيلومتر.

به نظر مي‌رسد كه ايران موفق به دستيابي به جزييات فناوري و طراحي موشك روسي SS-4 شده است. موشك SS-4 كه به موشك R-12 يا Sandal نيز معروف است، يك موشك روسي قديمي با سوخت مايع است كه براي اولين بار در سال 1959 به خدمت گرفته شد و احتمالاً به عنوان اجراي بخشي از پيمان IRBM نابود شده است. اين موشك بسيار بزرگ است و فناوري آن به اوايل دهه 1950 مربوط مي‌شود، البته بين سال‌هاي 1959 و 1980 دوبار نوسازي شده است. خطاي اين موشك 2 تا 4 كيلومتر و حداكثر برد آن دو هزار كيلومتر است و معنايش اين است كه فقط با يك كلاهك اتمي يا يك سلاح بيولوژيكي نزديك به مرگباري سلاح‌هاي هسته‌اي كارايي دارد. در عين حال فناوري كلي موشك SS-4 نسبتا ساده و نزديك به 1400 كيلوگرم وزن دارد.

گزارش‌هاي فزاينده‌اي وجود دارد كه نشان مي‌دهد ايران ممكن است از تكنولوژي‏هاي روسي براي توسعه موشك‌هاي دوربرد خودش كه با بردهاي 2000 تا 6250 كيلومتر استفاده كند. منابع اطلاعاتي اسرائيل و آمريكا گزارش داده‌اند كه ايران در حال توسعهء موشك‌ «شهاب 4» با برد ۳000 كيلومتر است و مي‌تواند تا حدود 2000 پوند مواد حمل كند و خطاي آن حدود 2400 متر است. برخي از برآوردها نشان مي‌دهد كه سيستم اين موشك سال 2004 تا 2005 عملياتي خواهد شد. معاون وزارت خارجه در امور خاور نزديك در 28 جولاي 1998 گواهي داد كه آمريكا برآورد مي‌كند اين سيستم هنوز جهت تقويت موتورها و سيستم هدايتي خود نياز به كمك خارجي بيشتري دارد.

 

شاید هدف غربی ها از ارائه همچین  گزارش هایی تحت فشار قرار دادن افکار عمومی برای تحریم و منزوی کردن بیشتر ایران باشد ، به هرحال اگر هم واقعیت هم داشته باشه مشکلی نیست :winking:

 

76432_763.jpg

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10298/SLIDE3.jpg]thumb_SLIDE3.jpg[/url]

 

موشک هایی بالستیک ایران شاید ماهم نسخه های مخفی از شهاب داشته باشیم ،مثل روس ها که نمونه های محرمانه از اسکاد داشتن

 

درسته منم اینو میخوام بدونم

 

تو یه فیلمی از سردار صفوی اینو پرسیدند که ایشون گفتند : ترجیح میدم به این سوال جواب ندم

 

همانطور که می بینید خود مسئولین این امر هم از جواب دادن به این سئوال امتناع می کنن... :mrgreen:

  • Upvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

Scud%20afg%201.jpg

 

 

اسكاد در جنگ: ساير منازعات
 

 

ليبي يكي از بزرگترين مشتريان موشكهاي اسكاد صادراتي بود و در يكسري از توافقات دوجانبه با اتحاديه شوروي 72 سكوي پرتاب 9P117 و چند صد موشك R-17E را دريافت كرد. همانگونه كه پيشتر نيز اشاره شد، ليبي منبع تامين موشكهاي اسكادي بود كه توسط ايران در جنگ شهرها در دهه 1980 به كار گرفته شد. پس از آنكه آمريكا در تلافي بمب گذاري تروريستي در تالار رقص برلين، عليه طرابلس و بنغازي حملات هوايي انجام داد، ليبي تنها حمله موشكي انجام شده عليه اروپا را اجرا كرد.

در پاسخ به اين حملات هوايي، ليبي دو فروند موشك R-17E را به سمت جزيره لامپدوساي ايتاليا شليك كرد تا پايگاه ششم نيروي دريايي آمريكا را مورد اصابت قرار دهد. موشكها نيز بدون آنكه آسيبي به اهداف بزنند، درون دريا افتادند. ليبي برنامه موشكي داخلي نسبتا گسترده اي را طي سالهاي دهه 1990 اجرا كرد كه عمدتا با همكاري كره شمالي انجام شد، اما اين برنامه در سال 2004 به عنوان بخشي از تلاشهاي مورد حمايت آمريكا و انگليس براي حذف اين برنامه تسليحاتي در ازاي برداشتن تحريمهاي اقتصادي غرب عليه ليبي متوقف شد.

 

 

Scud%20afg%201.jpg?w=100&h=100&f=1&q=30

 

 

تيپ موشكي99 اُم كه البته اسما توسط نيروهاي افغان ولي عمدتا توسط سربازان شوروي راهبري مي شد. در اينجا تصوير يكي از سكوهاي 9P117M ديده مي شود كه در حال انتقال به جبهه در سال 1989 است
 

 

يمن در اواخر دهه 1970 يك تيپ موشكي اسكاد را تجهيز كرد. طي جنگ شهري در مِي-ژولاي 1994 ، نيروهاي يمن جنوبي تعدادي موشك اسكاد را به سمت پايتخت يمن شمالي (صنعا) شليك كردند كه اين اقدام نيروهاي يمن شمالي را براي اعزام تيپ موشكي اول خود كه مجهز به موشكهاي مدرنتر توچكا ( SS-21 )بود تحريك كرد. در مجموع، حدود 30 فروند موشك R-17E و 35  فروند موشك توچكا طي دوران جنگ داخلي شليك شد.

 

 

اسکاد در افغانستان

 

گسترده ترين كاربرد جنگي موشك اسكاد در پايان جنگ شوروي-افغانستان در 1988 رخ داد. هنگامي كه ارتش شوروي در مي 1988 شروع به ترك خاك افغانستان كرد، ارتش افغانستان با ايجاد تيپ موشكي 99 اُم مجهز به موشك R-17E در پايگاهي در آفشور تقويت شد.

اين سامانه هاي موشكي ابتدا در نوامبر 1988 اعزام شد و در واقع تيپ عمدتا توسط سربازان شوروي اداره مي شد كه سربازان افغان نيز به تدريج به اين واحد مي پيوستند. نخستين موشكها عليه زاغه هاي مهمات نيروهاي مجاهدين افغان در مجاورت مرز پاكستان شليك شد.

 

نواخت شليك پرتابهاي موشك به نحو چشمگيري در ماه هاي مارس تا ژوئن 1989 در جريان
جنگ جلال آباد افزايش يافت. طي اين دوره چهار ماهه 438 فروند اسكاد شليك شد و تا اكتبر 1989 نيز 995 فروند ديگر پرتاب شد.

با درنظر گرفتن اين مطلب كه قيمت صادراتي موشك R-17E در آن زمان حدود يك ميليون دلار براي هر فروند بود، آتشبار مذكور بسيار پرهزينه بوده است، با اين وجود جايگزين نقش هواپيماهاي روسي شده بود كه در آن اواخر از افغانستان خارج شده بودند. منابع شوروي بعدا كاربرد پرهزينه و پرتعداد موشكهاي اسكاد را به عنوان بخش اساسي دفاع موفق از جلال آباد ارزيابي كردند. تعداد پرتابهاي اسكاد با خروج نهايي ارتش شوروي و غرق شدن افغانستان در جنگ داخلي طولاني مدت، به نحو چشمگيري كاهش يافت. تا ماه مي 1991 ، تيپ موشكي 99 اُم از 1700 موشك اسكادي كه دريافت كرده بود 1554 فروند آن را شليك كرد.

 

 

Scud%20afg%202.jpg

 

 

سكوي پرتاب 9P71 سامانه موشكي اوكا يك موشك سوخت جامد 9M714 را حمل مي كرد و اين نمونه، از هنگ موشكي پنجم اسلواك پيش از اجراي فرآيند خلع سلاح، در پادگان مربوطه نزديكي مارتين در وضعيت پرتاب ديده مي شود

 

در تاريخ 24 آوريل 1992 ، نيروهاي مجاهدين افغان به فرماندهي احمدشاه مسعود، پايگاه نظامي افشور را به همراه حدود 50 فروند موشك و تعدادي سكوي پرتاب باقيمانده را تصرف كردند. ساير بخشهاي مجاهدين نيز چند موشك و سكوي پرتاب ديگر را تصرف كردند، اما بدون كمك گرفتن از تعداد اندك اسراي افغاني آموزش ديده از تيپ موشكي 99 اُم، مشكلات چشمگيري در پرتاب موشك وجود داشت. طي دوره جنگهاي داخلي از آوريل 1991 تا تهاجم طالبان به كابل در بهار 1996 ، حدود 44 فروند موشك اسكاد در ميادين مختلف نبرد شليك شد.

 

 

تا آن زمان، سكوهاي پرتاب 9P117 و موشكهاي R-17E در ميان دسته هاي مختلف نيروها پراكنده شده بود و طالبان سعي كرد تا بخشي از موشكهاي موجود را طي جنگ اواخر دهه 1990 تصرف كند. البته،به دليل وضعيت ضعيف فني تجهيزات و فقدان نيروهاي آموزش ديده، تنها پنج فروند موشك اسكاد پس از تابستان1996 شليک شد.

 

 نيروهاي ايالات متحده پس از عمليات نظامي در افغانستان در 2001 ، سكوها و موشكهاي اسكاد باقيمانده را تحت كنترل خود گرفتند و آخرين چهار فروند سكوي پرتاب عملياتي در ژانويه 2005 در دره پنشير اوراق شد.

 

ادامه دارد...

ویرایش شده در توسط adelkhoje
  • Upvote 14

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

اولین موشک بالستیک

 

 

موشک بالیستیک نوعی موشک است که پس از پرتاب و به‌پایان رسیدن سوخت آن، هدایت‌پذیر نیست و فقط بر پایه قوانین پرتابه‌ها یا بالیستیک به سوی هدف می‌رود. موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از آن‌ها موسوم به موشک بالیستیک قاره‌پیما حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند.
موشک وی-۲ که در دوران آلمان نازی ساخته شد و نخستین پرتاب موفقیت‌آمیز آزمایشی آن در ۱۹۴۲ انجام شد، نخستین موشک بالیستیک است.


 

 

350px-V-2_rocket_diagram_28with_English_

 

طرح موشک V-2، اولین موشک بالستیک

  • Upvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

 

سلام
در بحث مقایسه ی قابلیتهای نیروی هوایی در مقایسه با موشک های بالستیک ، تعیین صحیح قیمت موشک های بالستیک یک فاکتور اساسی است.


در جستجو به دنبال قیمت ساخت موشکهای بالستیک ، هرچی گشتم کمتر پیدا کردم ، بهترین منبعی که پیدا کردم کتاب Scud Ballistic Missile and Launch Systems 1955-2005 هست که بخش اصلی این تاپیک قدیمی ترجمه ای از این کتاب است . در این کتاب و در صفحه ی 39 قیمت صادراتی هر موشک R-17E یا ( SS-1C or Scud-B ) به افغانستان در سال 1989 حدود یک میلیون دلار برآورد شده است . اما این قیمت قیمت صادرات است و بهای تمام شده ی موشک  نیست ! در صفحه ی 7  این کتاب قیمت هر عدد موشک R-11M یا ( SS-1 or ScudA ) با سر جنگی HE در سال 1958 بین 42000 تا 53200 روبل ذکر شده است . این قیمت با گزارش جاسوسان CIA که در لینک زیر قابل دسترس می باشد تا حدودی هم خوانی دارد

https://www.cia.gov/library/readingroom/docs/1963-03-12d.pdf


در گزارش فوق که به تاریخ دسامبر 1961 تهیه شده قیمت هر موشک R-11M با سر جنگی HE حدود 80000 روبل و در تولید انبوه 60000 روبل برآورد شده است .
با توجه به اینکه نویسنده ی کتاب ، آقای زالوگا ، باید به منابع متنوع و معتبری دسترسی داشته باشد ، و ضمن تشکر از فروم بقلی بابت سر نخ ها ;)، قیمت ساخت هر موشک R11-M به تاریخ روز ، بین 335000  دلار تا 425000 دلار برآورد می شود . اگر بخواهیم تولید انبوه R-17 در مقایسه با R-11 را مد نظر قرار دهیم شاید بتوان بهای تمام شده ی هر موشک R-17E را حدود 500 هزار دلار یعنی نصف قیمت صادرات در نظر گرفت .

و من همچنان بدنبال قیمت ساخت موشک icon_cheesygrin

 

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
17 hours قبل , warjo گفت:

 همچنان بدنبال قیمت ساخت موشک 

سلام علیکم 

کره شمالی قیمت هر تیر موشک اسکاد سی  را در دهه هشتاد برای فروش به سوریه ، 3 میلیون دلار نرخ گذاری کرده بود( احتمالا برای  ما هم همین قیمت را محاسبه کرده بودند )  ولی همین موشک را عراق به بهای هر تیر 1 میلیون دلار تهیه میکرد ، آن هم با پشتیبانی و تامین قطعات ( منبع تهیه یا روسها بودند یا کشورهای بلوک شرق ) 

به نظرم فاکتورهای مختلفی در قیمت موشک دخیل هست ، اینکه چقدر فناوری تولید ان را در داخل دارید ، یا اینکه تجهیزات مونتاژقطعات  موشک را می توانید بخرید یا بسازید ، چقدر سرمایه گذاری کردید در زمینه تولید موشک و نظایر آن 

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط FLANKER
      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385294.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385295.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385335.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385333.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385300.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385309.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385302.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385304.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385306.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385307.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385334.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385336.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385337.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385338.jpg
    • توسط mehdipersian
      مرداد گذشته، یک ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه برای ایران از پایگاه فضایی بایکونور پرتاب شد و انتظار می‌رود سه ماهواره دیگر نیز در سال‌های آینده به فضا پرتاب شوند. همچنین شواهد قانع‌کننده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد یک شرکت روسی در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی برای ایران است که در سال 2024 در مدار زمین ثابت قرار می‌گیرد.
       
      ماهواره ی خیام:

       
       
      مرداد 1394، ایران با دو شرکت روسی در مورد پرتاب ماهواره سنجش از دور ساخت روسیه که توسط ایران اداره می شود، به توافق اولیه دست یافت. ماهواره ایرانی در 18 مرداد 1401 به وسیله ی شرکت روس کاسموس به فضا پرتاب شد. 
       
      مشخصات فنی ماهواره:

      مشخصات فنی ماهواره توسط روسیه و ایران اعلام نشده است ولی می توان از یک حق اختراع منتشر شده توسط شرکت NPK Barl در مرداد 1401 اطلاعات جدیدی بدست آورد. این طرح یک ماهواره سنجش از دور با وضوح بالا را توصیف می کند که دقیقاً شبیه خیام است. دارای یک گذرگاه شش ضلعی و چهار پنل خورشیدی است که با زاویه 45 درجه نسبت به محور طولی ماهواره به سمت پایین امتداد دارند. 
       
      محموله یک تلسکوپ کورش(Korsch) با پنج عنصر نوری است. تلسکوپ کورش یک تلسکوپ آناستیگمات سه آینه ای فشرده است که میدان دید وسیعی را ارائه می دهد. این تلسکوپ تصویربرداری را در یک کانال پانکروماتیک و چهار کانال چند طیفی (نزدیک مادون قرمز، قرمز، سبز و آبی) ارائه می دهد. سه پیکربندی ممکن برای تلسکوپ ارائه شده است که همگی با نسبت کانونی f/11.53 (نسبت کانونی تقسیم فاصله کانونی بر دیافراگم است)میباشند. مقادیر سه پیکربندی عبارتند از:
       
      دهانه / فاصله کانونی
      0.535 متر6.17 متر
      0.75 متر8.65 متر
      1.1 متر12.68 متر
       
      در اولین پیکربندی که در شکل زیر نشان داده شده است، وزن تلسکوپ 125 کیلوگرم و طول آن 1.8 متر است.
       

       
      دو پیکربندی دیگر منجر به گذرگاه طولانی‌تر می‌شود، اما نیازی به تغییر در جعبه‌های الکترونیکی محموله و آرایه‌های پیکسل CCD ایجاد نمیکند. این تلسکوپ از یک آرایه کانونی کروی و نه مسطح برای کمک به جلوگیری از لکه دار شدن تصاویر استفاده می کند. یک آرایه اسکن الکترونیکی داده‌ها را در باند X با سرعت‌های 480 مگابیت تا 1.5 گیگابیت بر ثانیه به زمین ارسال می‌کند (نرخ بالاتری نسبت به گزارش NPK Barl در فوریه 2021 ).
       
      سازنده محموله نوری مشخص نیست، اما برخلاف تخصص این شرکت در سیستم های زمینی می تواند خود NPK Barl باشد. طی نمایشگاهی در سال 2019، این شرکت تلسکوپ سنجش از دور را به نمایش گذاشت که انتظار می‌رفت ظرف دو سال آینده به فضا پرواز کند. گزارش شده است که وزن آن تنها 46 کیلوگرم است و همچنین کوچکتر از نمونه ثبت اختراع به نظر می رسد، اما تنها ماهواره میزبان ممکنی که در حال حاضر برای آن قابل شناسایی است، خیام است. احتمالاً تنها یک بخش از تلسکوپ به نمایش گذاشته شده است. 

       
      در یکی از نقشه‌های همراه با حق ثبت اختراع(پتنت) ، ماهواره در بالای طبقه فرگات در داخل محفظه محموله موشک سایوز-2-1a قرار دارد (که نشان می‌دهد پرتاب اولیه به وسیله ی این ماهواره بر به جای سایوز-2-1b سنگین تر بود).
       
       اگرچه پتنت‌ها به ندرت به پروژه‌هایی اشاره می‌کنند که به آن‌ها مربوط می‌شود، اما در اینجا ماهواره در واقع متعلق به پروژه 505 نشان داده شده است. همانطور که در نقاشی زیر مشاهده می‌شود، ماهواره‌ها به اندازه‌ای کوچک هستند که سه عدد از آنها در داخل دماغه قرار گیرند.
       
       
       
      کاربرد خیام:
       
      به طور رسمی، خیام تنها کاربردهای غیرنظامی در زمینه هایی مانند کشاورزی، مدیریت منابع طبیعی و نظارت بر محیط زیست خواهد داشت. مدت کوتاهی پس از پرتاب، رئیس سازمان فضایی ایران مدعی شد خیام به دلیل اندازه کوچکش نمی تواند به عنوان یک ماهواره جاسوسی استفاده شود. با این حال، وضوح زمینی گزارش شده آن (0.73 متر) برای انجام کارهای شناسایی ارزشمند کافی است. 
       
      مرکز کنترل ماموریت خیام:
       

       
       
      به گزارش اخبار ایران، مرکز کنترل ماموریت خیام در مرکز فضایی ماهدشت که تقریباً در 60 کیلومتری غرب تهران و نرسیده به شهر کرج قرار دارد. این مرکز در اوایل دهه 1970 برای دریافت اطلاعات از ماهواره های سنجش از دور خارجی تأسیس شد که اولین آنها ماهواره های لندست ایالات متحده بود. همانطور که در تصاویر Google Earth مشاهده می شود، ساخت یک ساختمان جدید در این سایت حدود آوریل 2020 آغاز شد و اکنون کامل شده است. احتمالاً در گزارش تلویزیون ایران که پس از پرتاب خیام از مرکز کنترل مأموریت پخش شد، دو آنتن سهموی در شمال شرقی ساختمان جدید دیده می‌شود.
       

       
      همکاری های روسی/ایرانی بعدی:
       
      خیام پیش بینی می شود حداقل پنج سال فعالیت داشته باشد و قرار است در سال های آینده ماهواره های بیشتری نیز به آن ملحق شوند. پس از پرتاب، حسن سالاریه اعلام کرد که ایران سه ماهواره دیگر از همین نوع را سفارش داده است و افزود: اولین ماهواره در مجموع 40 میلیون دلار هزینه داشته است.
       
      به نظر می رسد که همکاری فضایی بین روسیه و ایران اکنون فراتر از حوزه سنجش از دور است. در هفته‌های اخیر شواهدی به دست آمده است که روسیه در حال ساخت یک ماهواره ارتباطی زمین‌ایستا برای ایران با نام اکواتور (به روسی به معنای «استوا») است. این نام برای اولین بار در سال 2020 در بیوگرافی مختصری از متخصص ISS Reshetnev، تولید کننده پیشرو روسیه در ماهواره های ارتباطی مستقر در نزدیکی کراسنویارسک در سیبری ظاهر شد. در کنار آن بسیاری دیگر از پروژه ها نیز به آن اشاره شد که این شخص در آن مشارکت داشته است و جزئیات بیشتری ارائه نشده است.
       

       
      ایران در نهایت قصد دارد ماهواره‌های ارتباطی زمین‌ایستا را با استفاده از پرتاب‌کننده‌های بومی پرتاب کند، اما به‌نظر نمی‌رسد ماهواره‌هایی که در آینده قابل پیش‌بینی به فضا پرتاب می‌شوند، قادر به قرار دادن محموله با این ویژگی در این نوع مدار باشند. بنابراین، این کشور احتمالاً برای پر کردن جای خالی باقیمانده نیز به روسیه متکی خواهد بود. اگر معامله‌های دیگری در این زمینه هنوز وجود داشته باشد، پشت درهای بسته انجام شده است. 
       
      ________________________________________
      تلخیص و ترجمه از mehdi persian برای میلیتاری
      ________________________________________
      منبع:
      https://www.thespacereview.com/article/4475/1
       
    • توسط NIX
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      گراد ، تگرگ روسی
       

       
       
       
      گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی 122 میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است ، این سامانه و راکت M-210F برای نخستین بار در سالهای آغازین دهه 1960 توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس 1969 در طول درگیری مرز چین و شوروی بود
      BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می باشد
       
      سامانه موشک انداز BM 21  در سال 1963 در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM 14  بکار گیری شد ، نقش پایه ای سامانه BM 21  برای پشتیبانی نیرو های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک های ضد تانک ، توپخانه ها ، خمپاره انداز ها ، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود
       
      نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می تواند تا 40 راکت 122 میلی متری را در حدود 20 ثانیه در بردهای گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه ای ، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است ، در برد 20 کیلومتری ، زمانی که 40 موشک پرتاب می شود، منطقه اصابت تا 600 متر در 600 متر گسترش می یابد (36 هکتار).
       

       
       
      از زمان معرفی سامانه BM 21 در دهه 60 این راکت انداز  های 122 میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند . سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است..این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده ای کپی شده است و اکنون گونه های گسترده ای از نسخه ها و مشتقات آن را می توان در فهرست موجودی بیش از 50 نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد
       
      از آنجایی که BM-21 یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه 1950 توسعه یافت ،بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌ های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند ، مانند سیستم ‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته تر موشک های هدایت شونده. م].
       
       
      پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-375D 6×6 بود. در سال 1976، خودروی پرتابگر Ural-375D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-4320 6×6 جایگزین شد. هر BM-21 توسط یک کامیون 9k450  با 60 موشک اضافی پشتیبانی می شود. نصب شدن بر روی کامیون های 6×6 به BM-21 تحرک قابل توجهی می دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگرها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه های ضد توپخانه ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز های چندگانه خودکششی است
       
       
      کامیون پشتیبان سامانه گراد
       
      راکت یا موشک
      راکت یا موشک به مهماتی گفته می شود که توسط یک موتور به حرکت در می آید. موتور موشک / راکت در ساده‌ ترین گونه از لوله‌ ای تشکیل شده است که در آن سوخت می‌ سوزد و در یک انتهای آن دهانه‌ ای دارد. گازهای خارج شده باعث ایجاد واکنشی برابر و مخالف در انتهای بسته لوله شده و پرتابه را به جلو می راند . رانش با هدایت گازهای به سرعت در حال انبساط از سوخت موشک در حال سوختن از طریق یک یا چند نازل (ونتوری/ ونچوری) ایجاد می شود.
       

       
      نمایش اثر ونتوری
       
       راکت های 122 میلی متری برای BM-21 دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتورهای موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه های BM-21 موشک ‌هایی را با موتورهایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک ، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-21 یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.
       
      راکت ها
      راکت ها به منظور دستیابی به پایداری آیرودینامیکی ، از باله یا چرخش محوری استفاده می کنند ، راکت های سامانه گراد ترکیب هر دو این روش ها را بکار می برد. روش اولیه برای ایجاد پایداری آیرودینامیکی از طریق استفاده از چهار بالک در بخش پشتی است . هنگامی که راکت پرتاب می شود، شروع به چرخش با سرعت نسبتا کندی می کند. باله‌های فنری که در بخش پشتی دور راکت پیچیده شده اند و با یک بند نازک در جای خود نگه داشته شده اند که هنگام پرتاب می‌سوزد. همانطور که قسمت پشتی موشک از لوله پرتاب خارج می شود، فنرها باله ها را باز کرده و راکت را در پرواز تثبیت می کنند.
       
       
      انواع راکت های سامانه گراد
       
      راکت 9M22
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               64  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.4 کیلومتر
       
      راکت 9M22M
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               46  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              1930 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                2 تا 10.8 کیلومتر
       
      راکت 9M22U
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66.6  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.1 کیلومتر
       
      راکت 9M28F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               56.5  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2270 میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 15 کیلومتر
       
      راکت 9M53F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70   کیلوگرم
      سرجنگی         26  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     2450  تکه
      برد                5 تا 20.5 کیلومتر
       
      راکت 9M521
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2840  میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 40  کیلومتر
       
      راکت 9M522
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70  کیلوگرم
      سرجنگی         25  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     1800  تکه
      برد                تا 37.5  کیلومتر
       
       
       
      گراد در نقش موشک
       
      با توجه به گستره کاربران راکت انداز های گراد شرکت های دفاعی در صدد بهبود عملکرد این سامانه بر آمده اند که شرکت ترکیه ای راکستان و همینطور صنایع دولتی رافائل دو شیوه گوناگون را برای افزایش دقت این سامانه به کار برده اند
       

       
      راکت (موشک) ساخت راکستان با سامانه هدایتی GPS / INS
       
      شرکت راکستان یک راکت هدایت شونده به سامانه هدایت ماهواره ای به همراه سامانه هدایت داخلی توسعه داده است که با استفاده از امواج ماهواره های جی پی اس دایره خطای برابر 30 متر (ادعایی)  دارد
       

       
      کیت Epik
       
      شرکت رافائل کیت EPIK را برای راکت های سامانه گراد توسعه داده است (Electro-Optical Precision Integration Kit)) که بر پایه هدایت داخلی  INS و پردازشگر تصویری کار میکند ، تصویر هدف که توسط سامانه های دیگر (هلیکوپتر / هواپیما / پهپاد / نیرو های پیاده) برداشت شده است روی سامانه هدایت داخلی بارگیری شده و در زمان پرواز پویشگر فعال دماغه راکت با مقایسه تصویر ذخیره شده اقدام به جانمایی و شیرجه بر روی هدف تعیین شده می نماید ، از آنجایی که EPIK با جی پی اس در ارتباط نیست امکان جم و اخلال بر روی آن نیز وجود ندارد. شرکت سازنده دقت اصابت کمتر از 3 متر را برای این کیت هدایتی اعلام کرده است
       
      با هدایت پذیر شدن راکت های سامانه گراد سامانه های Fire Finder امکان محاسبه الگوی پروازی پرتابه برای اجرای عملیات سرکوب را تا حد بسیار زیادی از دست خواهند داد
       
       
       
       
       

       
       
      سامانه راکت چند گانه خودکششی
       
      سازنده    اتحاد جماهیر شوروی
      سال ورود به خدمت   1963 میلادی
      تعداد خدمه    6 نفر
       
      گونه های سامانه گراد

       
      BM 21 V
      نسخه هوابرد با 12 تیوب بر روی کامیون گاز 66B 
       

       
      GRAD 1
      نسخه سبکتر سامانه گراد با 36 تیوب بر روی کامیون زیل 131
       

       
      9K132 Grad-P
      گراد پی لانچر تکی راکت 122 میلیمتری
       

       
        A-215 Grad-M
      نسخه دریایی سامانه گراد
       

       
      9K59 Prima
      پریما نسخه بهبود یافته گراد با 50 تیوب
       

       
      Grad-K
      نسخه تازه تر گراد بر روی کامیون کاماز 5350
       

       
      Tornado G
      راکت انداز بهبود یافته گراد بر روی کامیون اورال 4320
       
       
       
      پیوند 1
      پیوند 2
      پیوند 3
      پیوند 4
      پیوند 5
    • توسط MR9
      فکور90 ، در اصل ، یک پروژه داخلی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)  بشمار می رفت که تاریخ آغاز آن به اوایل دهه نخست قرن بیست و یکم ( 2000 میلادی ) برمی گردد . به اعتقاد برخی ، در آن زمان هیچ  موشک هوا به هوای عملیاتی AIM-54A فونیکس در فهرست موجودی نیرو وجود نداشت ، در نتیجه  متخصصان نیروی هوایی پیشنهاد دادند  تا قطعات و اجزاء فونیکس ها را با قطعات موشکهای تغییر یافته هاوک ( پروژه سجیل ) بهبود دهند و موشکهای موجود را بحالت عملیاتی بازگردانند .
      با کلید خوردن این پروژه ، به شکل همزمان نیروی هوایی یک قرارداد همکاری را با صنایع شهید بابایی وابسته به وزارت دفاع و پشتبانی نیرو های مسلح با هدف بازگرداندن چند تیر موشک فونیکس بحالت عملیاتی در یک بازه زمانی یکساله (2007-2006) به امضاء رساندند  و برای اطمینان از صحت کار ، چند کارشناس بازنشسته فنی نیروی هوایی ارتش نیز به این پروژه پیوسته و این ایده دنبال شد.
      براساس گزارشهای تایید نشده ، در اوایل کار ، موشکهای از رده خارج فونیکس با استفاده از جستجوگر موشک MIM-23B دوباره عملیاتی شدند . با این حال ، در سالهای بعد (2009-2008) ، زمانی که صنایع شهید بابایی ، یک نسخه بهبود یافته از موشک پدافند هوایی MIM-23B را با رادار و اویونیک جدید برای نیروی هوایی توسعه داد ، این ایده برای کارشناسان بوجود آمد که تمامی موشکهای فونیکس باقی مانده را با اویونیک جدید و رادار موشک شلمچه ، ( نسخه بهبود یافته MIM-23B) به حالت عملیاتی درآورند .
      این موشک با موفقیت کامل مابین سالهای 2009 تا 2010 آزمایش شد ، اما علی الظاهر  در خط تولید انبوه قرار نگرفت . نسخه جدید سجیل / شلمچه  با جستجوگر و اویونیک پیشرفته با شناسه سجیل هوابرد برای تجهیز تامکتهای نیروی هوایی ، فانتوم ومیراژهای اف-یک در حال توسعه است .
      پی نوشت : 
      این تحلیل ، صرفاً یک نظر بشمار می رود و نه تایید و نه رد می گردد . با این حال امیدواریم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، بیش از پیش ، از قابلیتهای تدافعی ، تهاجمی برخوردار گردد . 
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.