عملیات خشم خدا

[mostafa_by 5,723]

عرض سلام و خسته نباشید خدمت تمامی دوستان گرامی.

مدت ها بود که قصد ایجاد تاپیکی درخصوص عملیات خشم خدا (Operation Wrath of God) ایجاد نمایم. عملیاتی که آغاز رسمی و بی شرمانه ی تروریسم دولتی توسط رژیم اشغالگر قدس بود. عملیاتی که متشکل از سلسله ترورهای رهبران، فعالان و حتی چهره های ادبی و هنری اثرگذار فلسطینی و عمدتاً در اروپا بود. عملیاتی که در پاسخ به واقعه ی المپیک مونیخ طرح ریزی و به اجرا رسید.

 

قبلاً درخصوص واقعه ی مونیخ و نقش سپتامبر سیاه به تفصیل در تاپیک سپتامبر سیاه و فرجام ترور مطالبی عرض شده بود و بطور خلاصه به عملیات خشم خدا نیز اشاره شده بود.

 

در این تاپیک، به عملیات مذکور به تفصیل و با جزئیاتی بیشتر پرداخته خواهد شد و امید است که مورد توجه دوستان قرار گیرد.

 

حین مطالعه ی منابع مختلف، به این نتیجه رسیدم که مطلب انگلیسی زبان مندرج مربوط به این عملیات در ویکی پدیا، تقریباً کامل به نظر می رسد. پس تصمیم گرفتم برای اولین بار، به جای نگارش مستقل تاپیک، به ترجمه ی این متن پرداخته و مواردی که نیاز بود را به متن اضافه نمایم (که این موارد با رنگ قرمز رنگ مشخص شده اند.).

مطالبی که در زیر آمده است، عمدتاً تجمیعی از منابع مختلف بوده است که طی مطالعات مستقل، صحت اکثر آن ها به اثبات حقیر رسیده است. لکن از نقدها و نظرات ارزشمند تمامی دوستان بزرگوار جهت تصحیح و تکمیل این مطلب، استقبال می گردد.

 

در پایان باید عرض شود که از آنجا که این متن، در ساعات استراحت و بیکاری و در محل کار ترجمه شده است و از امکانات اولیه نظیر فرهنگ لغت مناسب نیز برخوردار نبوده ام و بعلت مشغله، امکان و در حقیقت فرصت بازنگری متن را نداشته ام، پیشاپیش از بابت مشکلات عدیده ی ترجمه عذرخواهی می کنم. هرچند بخشی از آن، بعلت سنگین و ثقیل بودن متن و الزام بنده به وفادار بودن به متن تا حد امکان بوده است و بدیهی است درصورت نگارش مستقل، متنی دیگر تقدیم حضور دوستان می شد.

 

سخن کوتاه نموده و مجدداً از دوستان عزیز. تقاضا می شود با مطالعه ی دقیق متن، حقیر را در امر اصلاح و بهبود تاپیک یاری نمایند.

 

=====================================================

 

عملیات خشم خدا

 

 

عملیات «خشم خدا» که با نام «عملیات سرنیزه» نیز شهرت دارد، عملیاتی پنهانی بود که توسط موساد هدایت می شد و به منظور ترور اشخاصی بود که مضنون به مشارکت در کشتار مونیخ بودند. ماجرایی که در آن 11 عضو تیم المپیک اسرائیل کشته شدند. هدف عملیات، اعضاء موثر گروه های میلیشیای مسلح سپتامبر سیاه (Black September) و سازمان آزادیبخش فلسطین – ساف (Palestine Liberation Organization – PLO) بود. با اجازه مستقیم از نخست وزیر وقت اسرائیل، گلدا میر (Golda Meir) در پاییز 1972، عملیات آغاز و بیش از 12 سال ادامه یافت.

 

   

 

گلدا مایر؛ نخست وزیر و موشه دایان؛ وزیر دفاع وقت اسرائیل

 

تاریخچه

 

دو روز پس اتز کشتار مونیخ در المپیک تابستانی 1972، ده پایگاه آموزشی PLO در سوریه و لبنان هدف قرار گرفت. نخست وزیر گلدا میر کمیته ی X را تشکیل داد؛ گروهی کوچک از مسئولین دولتی که به منظور بررسی نحوه ی پاسخگویی اسرائیل به این عملیات شکل گرفته و در رأس آن، گلدا میر و موشه دایان (Moshe Dayan) وزیر دفاع وقت اسرائیل حضور داشتند. وی همچنین ژنرال آهارون یاریو (Aharon Yariv) را به عنوان مشاور ضد تروریسم خود منسوب نمود. وی، به همراه رئیس وقت موساد زوی زمیر (Zvi Zamir)، نقش اصلی را در هدایت عملیات بعهده داشتند. کمیته به این نتیجه رسید که برای ایجاد بازدارندگی آتی انجام وقایع خشونت آمیز علیه اسرائیل، می بایست کسانی را که در کشتار مونیخ دست داشته و یا از آن حمایت نموده اند را، به سبکی که در خاطره ها باقی بماند، ترور نمایند. بدلیل فشار افکار عمومی اسرائیل و افسران عالیرتبه اطلاعات، میر مایل نبود که مسئولیت آغاز عملیات وسیع ترور را بعهده بگیرد. اما وقتی سه مجاهد زنده مانده از کشتار مونیخ چند ماه پس از قائله، در ازای تقاضای هواپیما ربایانی که یک هواپیمای لوفت هانزای آلمان غربی را ربودند، توسط این کشور آزاد شدند، تمامی شک و تردیدها و بی میلی های میر برای آغاز این عملیات از بین رفت. اولین دستور کمیته برای نیروهای اطلاعاتی، تهیه لیست ترور از تمام کسانی بود که در واقعه ی مونیخ دست داشتند. این امر به کمک اعضای موثر PLO که برای موساد کار می کردند، و اطلاعاتی که از سوی سرویس های اطلاعاتی اروپایی دوست تهیه گردید، به انجام رسید. اگرچه محتویات تمام لیست ناشناخته باقی ماند، اما گزارش ها حاکی از 20 الی 35 شخص برای ترور بود؛ ترکیبی از اعضای PLO و سپتامبر سیاه. هنگامی که تهیه ی لیست پایان یافت، موساد مسئول مکان یابی اشخاص مذکور در لیست و ترور ایشان گردید.

 

 

   

 

آهارون یاریو (سمت جپ)؛ مشاور ضد تروریسم گلدا مایر و زوی زمیر (سمت راست)، رئیس وقت موساد

 

 

بحران در برنامه ریزی، ایده ی «انکار قابل باور» بود که می بایست اثبات هرگونه ارتباط مستقیم بین تروریست ها و اسرائیل را ممکن سازد. بعلاوه، عملیات بطور کل می بایست موجب وحشت گروه های شبه نظامی فلسطینی شود. طبق گفته ی دیوید کیم چی (David Kimche)، قائم مقام اسبق موساد، "هدف عملیات نه تنها گرفتن انتقام، که در اصل ترساندن آن ها (فلسطینی ها) بود. ما می خواستیم آن ها را واداریم همواره از روی شانه به عقب نگاه کنند (در فکر این باشند که در حال تعقیب هستند) و احساس کنند که ما به دنبال آن ها هستیم. و پس از آن، ما نیازی نداشته باشیم که کارها را با شلیک به آن ها در خیابان انجام دهیم. به این آسانی. منصفانه.".

 

ظاهراً کسی که تیم ها را بوجود آورد و هدایت کرد، میخائیل هاراری (Michael Harari)، مأمور موساد ]که در برخی منابع، وی را مأمور 007 اسرائیل نامیده اند.[ بود، اگر چه برخی ممکن است همیشه تحت مسئولیت دولت نبودند.

 

 

میخائیل (مایکل) هاراری؛ فرمانده اصلی عملیات خشم خدا

 

سیمون ریو (Simon ریو)، نویسنده توضیح می دهد که تیم موساد - که نام جوخه های ترور از حروف الفبای عبری برداشت شده بود – متشکل بود از :

 

... پانزده نفر که در پنج جوخه تقسیم شده بودند : "Aleph"، دو قاتل آموزش دیده، "Bet"، دو محافظ که می بایست سایه Aleph باشند (مراقب آن ها باشند)، دو مأمور ک می بایست پوششی برای سایر اعضای گروه را فراهم آورند از طریق اجاره هتل ها، آپارتمان ها، ماشین ها و ...، "Ayin"، که شامل شش الی هشت مأمور بودند که ستون فقرات عملیات را شکل می دادند، اهداف را تعقیب می کردند و راه فرار را برای جوخه های Aleph و Bet فراهم می کردند؛ و "Qoph"، دور مأمور که متخصص در ارتباطات بودند.

 

این، مشابه توصیف مأمور سابق موساد کاتسا، ویکتور آستروفسکی (Victor Ostrovsky)، از تیم ترور موساد، کیدون (Kidon) بود. در حقیقت، آستروفسکی در کتاب خود می گوید نیروهای کیدون بودند که ترورها را انجام می دادند. این امر از سوی گوردن توماس (Gordon Thomas) نویسنده نیز مورد تأیید قرار گرفت که به خلاصه گزارشاتی دسترسی داشت که توسط هشت عضو کیدون و 80 عضو تیم پشتیبانی که در ترورها دخیل بودند به ثبت رسیده است.

گزارش دیگری توسط هارون جی. کلین (Aaron J. Klein) نویسنده می گوید این تیم ها در حقیقت بخشی از واحدهایی بودند که با عنوان «قصیریه» (Caesarea) نامیده می شدند، که تحت نام جدید کیدون در اواسط دهه هفتاد سازماندهی شدند. از قضا هاراری فرماندهی سه تیم قیصیریه که هر کدام 12 عضو داشت را بعهده داشت. آن ها به جوخه های پشتیبانی، تعقیب و مراقبت و ترور تقسیم شده بودند.

 

یکی از تیم های پنهانی موساد پس از واقعه ی لیل همر (Lillehammer) نروژ (که در ادامه بدان اشاره خواهیم داشت) شناسایی شدند. شش عضو تیم ترور موساد توسط دولت نروژ بازداشت شدند و هاراری نیز به اسرائیل گریخت. بلافاصله پس از آن مجله تایم در مقاله ای، از 15 عضو تیم ترور موساد یاد کرد که این مشابه تعاریفی بود که در بالا بدان اشاره گردید.

 

اما ادعای متفاوتی در کتاب «انتقام» (Vengeance) مطرح گردیده است. جایی که نویسنده براساس منابع خود اظهار داشته است که موساد یک گروه پنج نفره از نیروهای آموزش دیده اطلاعاتی تشکیل داده بود که تحت هدایت وی (منبع نویسنده) در اروپا فعالیت می کرد. کتاب همچنین عنوان می دارد که فعالیت تیم، خارج از کنترل و هدایت دولتمردان بود و تنها رابط آن ها، هاراری بود.

 

چند ساعت قبل از هر ترور، خانواده ی هر یک از قربانیان گل هایی را دریافت می داشتند که حاوی یک پیام تسلیت و اظهار همدردی بود : «یک یادبود ]که بدانید[ ما فراموش نمی کنیم یا نمی بخشیم!».

] البته به نظر می رسد مقصود نویسنده، «پس از ترور» بوده است. ولی امری که مسلم است این است که این دسته گل ها و پیام ها ارسال می گردید. [

 

 

عملیات ها

 

1988-1972

 

اولین ترور در روز 16 اکتبر 1972 رخ داد. وقتی که وائل زعیتر (Wael Zwaiter) فلسطینی در رم کشته شد ]به شهادت رسید[. مأمور موساد در انتظار بازگشت وی از نهار بود، و دوازده بار به وی شلیک کرد. پس از شلیک، آن ها به «خانه امن» (Safe House) منتقل شدند. در آن زمان زعیتر نماینده PLO در ایتالیا بود، و در حالی که اسرائیل ادعا می کرد وی یکی از اعضاء سپتامبر سیاه بوده و در طرح ناموفق حمله به یکی از خطوط هواپیمایی ال آل دخالت داشته بود، اعضای PLO هرگونه ارتباط با آن را انکار کرده بودند. ابو إیاد، معاون PLO [صلاح مصباح خلف ملقب به ابو إیاد که در سال 1991 در تونس، به قتل رسید. شایع است که دستور ترور وی را شخص صدام حسین، رئیس جمهور وقت عراق صادر کرده بود.]، عنوان کرده بود که زعیتر بطور جدی مخالف تروریسم بود.

 

  

 

جسد وائل زعیتر. وی 12 مرتبه هدف گلوله قرار گرفت تا پیامی واضح از سوی دولت اسرائیل به فلسطینیان ارسال شود

 

 

دومین هدف موساد، محمود همشاری (Mahmoud Hamshari)، نماینده ی PLO در فرانسه بود. اسرائیل معتقد بود که وی رهبر سپتامبر سیاه در فرانسه است. موساد با استفاده از یک مأمور در پوشش یک خبرنگار ایتالیایی، وی را فریفتند تا آپارتمان خود را در پاریس ترک نماید تا تیم بمب گذار بتواند بدان نفوذ نموده و بمبی را زیر میز تلفن وی نصب نمایند. در روز هشتم دسامبر 1972، مأمور در پوشش خبرنگار به آپارتمان وی تلفن کرد و درخواست صحبت با همشاری را نمود. به محض اینکه همشاری پشت خط قرار گرفت، مأمور به دیگر اعضای تیم خبر داده و ایشان بمب را منفجر نمودند. همشاری جراحت مرگباری برداشت، اما بلافاصله نمرد. وی آنقدر زنده ماند تا شرح ماوقع را برای کارآگاهان پاریسی تعریف نماید. چند هفته بعد، محمود همشاری در بیمارستان درگذشت [به شهادت رسید] . وی در مصاحبه ای که روز پس از بحران گروگان گیری انجام داده بود، گفته بود که وی نگرانی ای از بابت جان خود ندارد، اما طعنه به شیطان نیز نمی زند. این ترور، اولین ترور از سری ترورهای موساد بود که در فرانسه اتفاق افتاد. تروری دیگر در لندن رخ داد و یک فعال فلسطینی در ساعت شلوغی، به زیر اتوبوس انداخته شد.

 

در شب 24 ژانویه 1973، حسین البشیر (اردنی - Hossein Al-Bashir)، نماینده ی فتح در قبرس، چراغ اتاق خود را در هتل المپیک شهر نیکوزیا خاموش نمود. لحظاتی بعد، بمب قدرتمندی که زیر تخت خواب وی جاسازی شده بود منفجر شد که به کشته شدن وی و نابود شدن اتاق انجامید. اسرائیل معتقد بود که وی، رهبر سپتامبر سیاه در قبرس بود. نظریه ای دیگر برای ترور وی حاکی از این بود که وی بعلت ارتباطات نزدیک با کا گ ب به قتل رسید.

 

در ششم آوریل 1973، باسل الخبیسی (Basil Al-Kobbaisi)، پروفسور حقوق دانشگاه امریکایی بیروت (American University of Beirut)، بعلت ظن اسرائیل در دست داشتن وی در تهیه و پشتیبانی لجستیکی تسلیحاتی سپتامبر سیاه و نقش داشتن در سایر نقشه های فلسطینی ها، در پاریس و در حال بازگشت به منزل برای ناهار، ترور شد. به مانند ترور قبلی (ترور وائل زعیتر)، توسط دو تن از مأمورین موساد و با دوازده گلوله کشته شد [به شهادت رسید]..

 

سه هدف نشان گذاری شده در لیست موساد، مجتمعی بشدت محافظت شده در لبنان زندگی می کردند که فراتر از دستیابی روش های قبلی ترور بود. به منظور ترور آن ها، عملیات چشمه جوانان (Operation Spring of Youth) اجرا شد که عملیاتی فرعی از مجموعه ی بزرگتر عملیات «خشم خدا» بود. در شب نهم آوریل 1973، کماندوهای سایرت متکل (Sayeret Metkal) [نیروهای ویژه IDF که معادل SAS انگلستان هستند.] ، شایتت 13 (Shayetet 13) [نیروهای ویژه دریایی اسرائیل که معادل Navy SEALS امریکا و SBS انگلستان هستند.] و سایرت زانهانیم (Sayeret Tzanhanim) [چتربازان نیروی زمینی اسرائیل – فرماندهی مرکزی] در ساحل لبنان و از قایق های تندروی که از ناوگان دریایی اسرائیل به حرکت درآمده بودند پیاده شدند. کماندوها با مأمورین موساد ملاقات کردند و ایشان توسط ماشین هایی که روز قبل اجاره شده بودند، به مقصد رسیدند و در پایان عملیات نیز ایشان را خارج نمودند. کماندوها مانند شهروندان عادی تغییر قیافه و لباس داده و برخی از آن ها لباس زنانه پوشیدند [فرمانده این عملیات، ایهود باراک، نخست وزیر اسبق اسرائیل بود]. در بیروت، آن ها به محافظان مجتمع حمله کرده و محمود یوسف النجار (Muhammad Youssef al-Najjar -  ملقب به ابو یوسف – رهبر عملیاتی سپتامبر سیاه)، کمال عدوان (Kamal Adwan - یکی از فرماندهان عملیاتی در PLO) و کمال ناصر (Kamal Nasser - سخنگو و عضو کمیته ی اجرایی PLO) کشته شدند [به شهادت رسیدند.].

 

 

  

 

جسد بی جان ابو یوسف (سمت راست) و منزل تخریب شده ی کمال ناصر (سمت راست)

 

 

 

 

حین عملیات، دو افسر پلیس لبنانی، یک شهروند ایتالیایی و همسر نجار نیز کشته شدند. یک کماندوی اسرائیلی نیز زخمی شد. چتربازان سایرت زانهانیم به یک مجتمع که به عنوان دفتر مرکزی جبهه خلق برای آزادی فلسطین (Popular Front for the Liberation of Palestine) مورد استفاده قرار می گرفت حمله نمودند. آن ها با مقاومتی سنگین مواجه شده و دو سرباز خود را از دست دادند، اما موفق به نابودی مقر شدند. کماندوهای دریایی شایتت 13 و چتربازان همچنین به کارخانه تولید تسلیحات و مخازن سوختی PLO حمله نمودند. بین 12 تا 100 نفر [بسته به منابع مختلف] از اعضای PLO و PFLP [جبهه خلق برای آزادی فلسطین] در این حملات کشته شدند.

 

به دنبال این عملیات، سه حمله ی تروریستی دیگر نیز صورت پذیرفت. در روز 11 آوریل زعید موچاسی که پس از ترور حسین البشیر در قبرس جایگزین وی شده بود، توسط بمبی که در اتاق وی در هتل آتن جا

سازی شده بود به قتل رسید [به شهادت رسید.].  دو عضو پایین رتبه سپتامبر سیاه، عبدالحمید شیبی و عبدالهادی نکا نیز در ماشین خود در رم مورد حمله قرار گرفته و مجروح شدند.

 

مأمورین موساد همچنین شروع به تعقیب محمد بودیا (Mohammad Boudia)، مسئول الجزایری الاصل عملیات های سپتامبر سیاه در فرانسه [وی در حقیقت عضو PFLP بود.] نمودند. کسی که مشهور به تغییر قیافه و البته زن بازی بود. در 28 ژوئن 1973، بودیا در پاریس بوسیله بمب بسیار قدرتمندی که زیر صندلی ماشین خود تعبیه شده بود، کشته شد.[به شهادت رسید.]. [لازم به ذکر است که وی از مبارزان برجسته ی آزادی الجزایر بود و در نبردهای چریکی و برنامه ریزی ها تبحر خاصی داشت و پس از مرگ وی، کارلوس شغال، تروریست معروف جای وی را گرفت.]

 

 

 

در روز 15 دسامبر 1979، دو فلسطینی، علی سالم احمد و ابراهیم عبدالعزیز، در قبرس کشته شدند [به شهادت رسیدند]. طبق اظهارات پلیس، هر دو توسط سلاح های مجهز به صدا خفه کن و از فاصله ای بسیار نزدیک مورد اصابت قرار گرفتند.

 

در 17 ژوئن 1982، دو عضو ارشد PLO در ایتالیا طی حملات جداگانه به قتل رسیدند [به شهادت رسیدند.]. نزیه مایر، مسئول دفتر رم PLO در بیرون از منزل مورد شلیک گلوله قرار گرفت و کشته شد. کمال حسین، معاون مسئول دفتر PLO در رم نیز توسط بمبی که در عقب صندلی خودروی وی تعبیه شده بود به قتل رسید [به شهادت رسید]؛ تنها کمتر از هفت ساعت پس از آنکه وی به خانه ی مایر مراجعه کرده و پلیس را در امر تحقیقات از ترور وی یاری نموده بود.

 

در روز 23  جولای 1982، فدل دانی، جانشین مسئول دفتر PLO در پاریس، توسط بمبی که در خودرو وی جاسازی شده بود کشته شد [به شهادت رسید.]. در روز 21 آگوست 1983، عضو PLO مأمون مریش در خودروی خود در آتن توسط دو مأمور موتورسوار موساد هدف رگبار گلوله قرار گرفت و کشته شد [به شهادت رسید.].

 

در روز دهم ژوئن 1986، خالد احمد نضال، دبیر کل یکی از شاخه های PLO، DFLP (جبهه دموکراتیک برای آزادی فلسطین) در بیرون از هتلی در آتن، ترور شد [به شهادت رسید.]. نضال چهار بار از ناحیه ی سر مورد هدف قرار گرفته بود. در روز 21 اکتبر 1986، منذر ابو غزاله، عضو ارشد PLO و عضو شورای ملی فلسطین، توسط بمبی که در ماشین وی تعبیه شده بود، در آتن به قتل رسید.

 

همچنین در روز 14 فوریه 1988، طی انفجار خودروی بمب گذاری شده در لیماسول قبرس، ابو الحسن قسیم و حمدی عدوان فلسطینی کشته [شهید] و مروان کنافمی مجروح شدند.

 

 

پایان قسمت اول

[senaps 12,005]

در خصوص کشته‌های اسرائيل در جریان این عملیات، اطلاعاتی در دست هست؟

موضع دولت لبنان بعد از عملیات نیروهای اسرائيلی در خاکشون چی بود؟

[mostafa_by 5,723]

در خصوص کشته‌های اسرائيل در جریان این عملیات، اطلاعاتی در دست هست؟

موضع دولت لبنان بعد از عملیات نیروهای اسرائيلی در خاکشون چی بود؟

 

منظور شما عملیات چشمه جوانان است یا مجموع عملیات؟

اگر چشمه ی جوانان است باید عرض شود که :

همانطور که در متن اشاره شد، در این عملیات دو کماندوی اسرائیلی با نام های آویدا شور و هاگای مایان کشته شدند.

 

درخصوص واکنش به این عملیات ها هم ان شاءالله در پست های آتی به تفصیل اشاره خواهد شد.

اما لبنان در آن زمان (و حتی امروز) در شرایطی نبود که بتواند پاسخ خاصی به این دست تجاوزها بزند و چندین بار تا قبل از اشغال لبنان، اسرائیل دست به این تهاجم ها زد.

 

مهمترین واکنش ها نسبت به این ترورها، واکنش های سپتامبر سیاه بود که دست به تقابل و تلافی زد که ان شاءالله در پست های آتی (احتمالاً دو قسمت دیگر) بدان خواهیم پرداخت.

[senaps 12,005]

خیر در مجموع منظورم هست... 

برای عموم مخاطبین، شاید فیلم مونیخ ایجاد پیش زمینه کرده باشه که در این فیلم، یکی از این گروه‌ها شاهد تلفات گسترده در نیروهاش هست!!!

چقدر واقعی بود و عملیات ترور این نیروها رو چه کسی انجام داد؟! 

[Anonymous 1,722]

سلام مصطفی جان

 

خسته نباشی بابت مطلب . بسیار جامع و کامل و روان بود

 

عجب انتقام گیری بود . اسم عملیات به محتواش می خورد

 

فقط یک سئوال پیش میاد و اون اینکه سرویس های اطلاعاتی اروپایی فقط در تهیه لیست ها همکاری می کردند یا خود دخیل بودن در این ترور ها

 

چون اگه دخیل نبودن که چرا شناسایی نشدن تیم های ترور موساد و چرا دستگیری اتفاق نیفتاد با اینهمه بلوا و ... . چون بالاخره سرویس های اطلاعاتی غربی اگه نگیم قوی تر اما به هرحال با سابقه ترا ز موساد هستن

 

اگه هم دخیل بودن که اینهمه پنهان کاری موساد برای چی بود و اینکه مثلا راه فرار پیدا کنن و در اخر اینکه برخی ترور ها رو هم خودشون انجام بدن

 

در کل اگه لیست دادن به موساد چرا خودشون اقدام به دستگیریشون نکردن و راست راست تو اون کشورهای اروپایی می چرخیدن؟

 

بازم ممنون

 

یا حق :rose:

[arminheidari 24,182]

اول با تشکر از مطلب خوبتان

 

با توجه به این عملیات و کارهای اسرائیل می شود چند نکته به نظر می آید

1- چرا اسرائیل در عملیات های خود همیشه ردش را می گذارد ؟ 

در خصوص کشورهای دیگر ترور ایجاد ترس می کند ولی در مورد کشورهای اسلامی بویژه ایران و شیعیان آیا این نکته صادق است؟ 

 

2- باتوجه به عدم پایبندی اسرائیل به قوانین و عرف بین الملل به جز پاسخ متقابل به اسرائیل تا کنون راهی برای توقف اقدامات اسرائیل صورت گرفته که موفق باشد؟

 

3- استفاده از نیروهای نفوذی در بین نیروهای مبارز به شدت محسوس است

 

4- و شاید سوال مهم حد تحمل فشار اسرائیل برای تغییر رویه اش چه میزان است ؟

[mostafa_by 5,723]

Senaps عزیز؛

از آنجاییکه تیم تشکیل دهنده ی ترور، اعضاء موساد بوده اند، طبیعی است که تعداد کشته ها و هویت واقعی ایشان نیز چندان برملا نشود.
دو کماندوی اسرائیلی که در عملیات چشمه ی جوانان کشته شد و نامشان را ذکر نمودم نیز به این علت مشخص بودند که تنها نظامی بودند (عضو سایرت زانهانیم) و جزو موساد نبودند.

اما چیزی که مسلم است این است که در جریان ترور، حداقل یک مأمور موساد کشته شده است؛ بدست یک قاتل زن هلندی که ان شاءالله در پست های آتی بدان اشاره خواهم نمود.

در فیلم مونیخ هم کلیات داستان صحیح بود، ولی تمامی شخصیت ها غیر واقعی بوده و بیشتر نمادی از جوخه ی ترور بودند.

درخصوص اعضاء تشکیل دهنده ی تیم ترور هم در ابتدای عرایضم اشاره کردم.

-------------------------------------------------------------------------

مهدی جان؛

سرویس های اطلاعات غربی در این ترورها دخالتی نداشتند و خیلی هم اطلاعات مستقیم نمی رساندند.
بیشتر ارتباطات غیر رسمی موساد و این سرویس ها بود که برخی اطلاعات را درز می داد. بیشتر گروه های غیررسمی دارای اطلاعات نظیر شبکه های زیرزمینی و گروه های مافیایی و یا مواد مخدر که حوزه ی اطلاعاتی نسبتاً وسیعی دارند، منبع خارجی اطلاعات موساد بودند.

در اینکه این سرویس ها، امکان شناسایی تروریست ها را داشتند شکی نیست. ولی خوب. ترجیح می دادند میان مناقشه ی اعراب و اسرائیل چندان مداخله نداشته باشند.

بویژه اینکه گروه های فلسطینی، هم با کا گ ب و هم با سیا در ارتباط بودند.

-----------------------------------------------------------------------

arminheidari گرامی؛

1- علت گذاشتن رد این بود که پیامی روشن به اروپایی ها مخابره شود که دیگر اجازه ی یهودی کشی در هیچ جای اروپا را نمی دهند و هر خونی که از یهودیان ریخته شود، تاوان سنگینی برای طرف مقابل خواهد داشت. به همین علت بود که اصرار بر ترورها با سر و صدا نظیر بمب گذاری یا ترور با 12 گلوله و ... بود.
این ترورها در عصری انجام شد که اصولاً  کوچکترین حرکت سیاسی ای از شیعیان سر نزده بود و تمام این مبارزات با عرب های سنی یا مارکسیست انجام می پذیرفت.

درخصوص شیعیان هم بالاخره اینطور نیست که اثر خود را نداشته باشد.
کما اینکه حزب الله لبنان هم بعد از ترورهای اسرائیل، رفتارهای بسیار محافظه کارانه تری را برای حفاظت از سران و فرماندهان شاخص خود انجام داد.

2- حقیقت این است که مادامی که اسرائیل، به نوعی مصونیت سیاسی دارد، دست به کشتار و نقض گسترده ی قوانین بین المللی می پردازد و چون کودکی لوس در منطقه است که هر چه بشکند و هر چه بریزد، مورد مؤاخذه ی جدی قرار نمی گیرد.
رفتارهای سیاسی اروپا و حتی ایالات متحده با این کشور (بویژه از دوران روی کار آمدن باراک اوباما) بطور مشخص دوستانه نبوده است و سر مسائل مهمی نظیر مذاکرات صلح و یا بازگشت به مرزهای قبل از 1967، همواره مطرح بوده است.
حتی در برهه ای از تاریخ، افراط گری های جنسی اسرائیل، کار دست این کشور داد و وارد بحرانی جدی با اتحادیه ی اروپا شد که البته به لطف رئیس جمهور سابق ایران و اظهار نظرات ایشان درخصوص محو اسرائیل (که در اصل شعاری آرمان گرایانه بود تا عملگرایانه)، و تردید درخصوص هولوکاست و پس از آن مناقشه ی هسته ای (و بالاخص بزرگنمایی آن توسط اسرائیل)، بهترین بهانه به دست اسرائیل داده شد تا با مظلوم نمایی، موضع سیاسی خود را از بازنده به برنده تغییر داده و اروپایی ها خیلی از مسائل را مسکوت بگذارند.

پس بعید به نظر می رسد که با فشارهای سیاسی، اسرائیل تغییری در سیاست های خود داشته باشد و چیزی که نشان داده است این است که حداقل موضع مقاومت (بالاخص پس از روی کار آمدن حزب الله لبنان) در کنار مذاکرات با واسطه ی سیاسی (مدلی که حزب الله لبنان بکار می گیرد)، گفتمانی موفق تر از گفتمان سیاسی بوده باشد و نتایج اثربخش تری را نیز به دنبال داشته باشد.
ولی این را هم باید در نظر بگیریم که اسرائیل و گروه های مقاومت در منطقه، هنوز وارد چالشی جدی با یکدیگر نشده اند و نبردهای پیش روی ایشان هم بیشتر به همان نبردهای «بمباران - کمین» محدود مانده است تا حملات گسترده ای نظیر حملات اسرائیل به لبنان در دهه ی هفتاد و هشتاد.
اگر این دست تقابل ها پدید آید و باز هم گروه های مقاومت سربلند بیرون آیند، می توان اثربخشی این گفتمان را مورد تأیید کامل قرار داد (که ان شاءالله این اتفاق خواهد افتاد.).

3- دقیقاً همین طور است و بد نیست بدانید نیروهای نفوذی در سطح گسترده در درون دولت ها نیز به چشم می خورد. از اشرف مروان که داماد جمال عبدالناصر بود و جاسوس اسرائیل و الی کوهن که به درجه ای از نفوذ در دولت سوریه رسیده بود که حتی پیشنهاد وزارت دفاع هم به وی ارائه شده بود و بالاترین نقش در جمع آوری اطلاعات ارتش سوریه؛ بویژه دفاع چند لایه ی پدافندی آن را داشت گرفته تا همین حزب الله لبنان که همین یکی دو سال پیش خبر از جاسوس اسرائیل از آب درآمدن یکی از بلند مرتبه ترین فرماندهان این گروه و مسئول عملیات های خارجی آن به گوش رسید.
این طبیعت سرویس های جاسوسی است و الحق و الانصاف موساد در این زمینه تبحر خاصی دارد.

4- از آنجایی که رژیم اسرائیل از ابتدای امر با ترور (منظور مفهوم ترور در معنای عام است؛ یعنی وحشت آفرینی) و خونریزی برپا شده و خود را استوار ساخته است، هرگونه تغییر روش در رفتار آن بیشتر از آنکه به نفعش باشد، به ضررش خواهد بود. اسرائیل در تمامی این سال ها با ادعای در خطر بودن و امنیت نداشتن، خود را سرپا نگاه داشته است و درصورتی که دیگر دشمن خارجی نداشته باشد، عملاً فرآیند فروپاشی آن آغاز خواهد شد. چرا که منهای نقض گسترده ی حقوق بشر، شکاف های اجتماعی بسیار گسترده را دارد که این شکاف ها با برداشته شدن هراس امنیتی، بیش از پیش مشکلات عدیده برای اسرائیل پدید خواهند آورد.
از سویی گروه های مذهبی تندرو در اسرائیل دولت سکولار این کشور را متهم به عدم اجرای قوانین دینی (که وعده ی برپایی اسرائیل برای آن بود) می نمایند و از سوی دیگر جوانان امروز اسرائیل نیز چندان تعصبی روی آرمان های صهیونیسم ندارند.

همچنین مشکلات اقتصادی اسرائیل چند سالی است که بحران هایی را پدید آورده است و اقتصاد نه چندان قدرتمند اسرائیل، شکننده تر از آن است که در برابر امواج متلاطم اقتصادی که اروپا و حتی ایالات متحده را بارها اذیت نموده است، تاب و توان چندانی بیاورد.

پس اساساً رفتار خصمانه ی اسرائیل، جزو لاینفک حاکمیتی آن است و نمی توان انتظار داشت اسرائیل با تهدیدها و فشارهای امنیتی، تغییر موضع چندانی را تجربه نماید.

 

===============================================

 

قسمت دوم آماده ی ارسال است. اما چون به دنبال تصاویر مناسب برای آن هستم، ان شاءالله فردا این قسمت را تقدیم حضور دوستان خواهم نمود.

 

در پایان از لطف بی حد و حصر تمامی دوستان بزرگوار تشکر و قدردانی می نمایم.

[mostafa_by 5,723]

قسمت دوم

 

ترور شاهزاده ی سرخ

 

 

 

موساد جستجو برای دست یافتن به علی حسن سلامه، ملقب به شاهزاده ی سرخ را ادامه داد؛ کسی که مسئول نیروی 17 (Force 17) و به اعتقاد اسرائیل، مسئول اصلی عملیات های سپتامبر سیاه و مغز متفکر پشت کشتار مونیخ بود. این باور توسط مقامات رسمی سپتامبر سیاه به چالش کشیده شد، که گفته می شد در حالی که وی در حملات بسیاری در اروپا نقش داشته است، ولی سلامه ارتباطی به وقایع مونیخ نداشته است.

 

 

   

 

تصویر سمت راست : علی حسن سلامه در میان یاسر عرفات، رهبر فقید فلسطینیان و صائب سلام، نخست وزیر وقت لبنان

تصویر سمت چپ : علی حسن سلامه در حال دست دادن با پیر جمیل، بنیانگزار حزب فالانژیست لبنان. پسر پیر جمیل، بشیر نیز در بین این دو دیده می شود.

 

تقریباً یک سال پس از مونیخ، موساد به این باور رسید که بالاخره سلامه را در شهری کوچک در نروژ به نام لیل همر شناسایی کرده اند. در روز 21 جولای 1973، در پی واقعه ای که به واقعه ی لیل همر معروف شد، یک تیم از مأمورین موساد احمد بوشیخی (Ahmed Bouchikhi)، پیشخدمت مراکشی الاصل را ترور نمودند. فردی که اصلاً ارتباطی با حمله ی مونیخ و سپتامبر سیاه نداشت و در پی شناسایی غلط بوشیخی (که فکر می کردند علی حسن سلامه است.)، به قتل رسید.

شش مأمور مساد، شامل دو زن، توسط پلیس محلی دستگیر شدند در حالی که دیگر اعضای گروه، شامل رهبر تیم، مایکل هراری به اسرائیل گریختند. پنج عضو دستگیر شده محکوم به مشارکت در قتل و زندانی شدند، اما در سال 1975 آزاد شده و به اسرائیل بازگشتند. ویکتور استروفسکی ادعا می می کند که سلامه با استفاده از ارائه ی اطلاعات غلط درخصوص محل سکونت خود، از موساد استفاده ی ابزاری نمود.

 

 

 

بازسازی صحنه ی ترور احمد بوشیخی در لیل همر

 

 

در ژانویه ی 1974، مأمورین موساد بطور مخفیانه عازم سوئیس شدند؛ پس از دریافت اطلاعاتی که حاکی از ملاقات احتمالی سران PLO با سلامه در یک کلیسا در روز 12 ژانویه بود. دو تروریست در زمان ملاقات وارد کلیسا شدند، و با سه مرد عرب مواجه شدند. یکی از آنها به سمت سلاح خود می رود، اما هر سه نفر بلافاصله هدف قرار گرفته و کشته شدند. مأمورین موساد جستجو برای یافتن سلامه را در کلیسا ادامه می دهند، اما موفق به یافتن وی نمی شوند. در زمانی کوتاه، تصمیم بر لغو عملیات و فرار گرفته می شود.

 

مدت کوتاه پس از آن، سه مأمور موساد برای ملاقات با منبعی که پیشنهاد ارائه اطلاعاتی درخصوص سلامه را داشت، عازم لندن شدند. هنگامی که منبع، قادر به حضور در ملاقات نمی شود، اعضای تیم مضنون می شوند که در حال تعقیب هستند. یک قاتل اجاره ای زن موفق به اغوای یکی از مأموریت در یک هتل می شود و وی را در اتاق هتل به قتل می رساند. اعضای تیم موساد سه ماه بعد زن قاتل را در آمستردام پیدا می کنند، و در روز 21 آگوست وی در نزدیک خانه خود کشته می شود در حالی که بطور غریزی در تلاش برای یافتن سلاحی برای مقابله با تیم بود. منابع محلی اذعان داشتند که وی، یک قاتل غیروابسته بود، و هیچگاه مشخص نشد که دقیقاً چه کسی برای کشتن مأمور، با وی قرارداد بسته بود. رهبر تیم کیدون بعدها برای اقدام خارج از اهداف تعیین شده ی مأموریت مورد بازخواست قرار گرفت و توبیخ شد. یکی از اعضای تیم گفت "بیشتر قربانیان ما قبل از مرگ برای جان خود التماس می کردند؛ اما نه این زن. او متفاوت بود. او التماس نکرد. او مستقیماً در چشمان ما، با نگاهی سرد و مملو از نفرت نگاه کرد. صورت وی بازتاب احساسی نبود جز تمسخر و خشم؛ قبل از آنکه ما وی را بکشیم."

 

به دنبال این حادثه، فرمانده عملیات مایکل هاراری دستور لغو عملیات ترور سلامه را داد. تیم کیدون، اگرچه تصمیم به نادیده گرفتن دستور و تلاشی دیگر برای کشتن سلامه گرفت. اطلاعات محرمانه حاکی از حضور سلامه در خانه ای در شهر تریفای اسپانیا بود. به محض رسیدن سه مأمور موساد به منزل مورد نظر، با یکی از محافظان عرب مواجه می شوند. محافظ با سلاح AK-47 خود بلافاصله تیراندازی نموده و بدین ترتیب عملیات لغو و تیم به سمت خانه ی امن می گریزند.

 

پس از واقعه ی لیل هامر، خشم جهانی برای قتل اشتباه رخ داده، موجب می شود که گلدا مایر بلافاصله دستور تعلیق عملیات خشم خدا را صادر نماید. به منظور اقناع تیم تحقیق و تفحص نروژی و در ارتباط با دستگیری مأمورین، توافق حاصل شد که موساد دارایی های خود را از اروپا فراخوان نمایند، منجمله خانه های امن، مأموران و متدهای عملیات. پنج سال بعد، تصمیم به از سرگیری عملیات تحت نظر نخست وزیر جدید مناخیم بگین (Menachem Begin) و یافتن کسانی که در لیست باقی مانده بودند گرفته می شود.

 

موساد تعقیب رفت و آمد سلامه را پس از ردیابی وی در بیروت در پائیز 1978 را آغاز می نماید. در نوامبر 1978، یک مأمور زن موساد که خود را اریکا چمبرز (Erica Chambers) معرفی کرده بود با پاسپورتی بریتانیایی که در سال 1975 صادر شده بود وارد لبنان شد و آپارتمانی را در رو وردون (Rue Verdun)، اجازه کرد؛ خیابانی که به کرات توسط سلامه مورد استفاده قرار می گرفت.

 

 

اریکا چمبرز؛ زنی که اطلاعات رفت و آمد سلامه را در اختیار تروریست های موساد قرار داد

 

 

چندین مأمور دیگر  که دو تن از آن ها با نام های مستعار پیتر سکریور (Peter Scriver) و رونالد کولبرگ (Ronald Kolberg) بودند، با پاسپورت های بریتانیایی و کانادایی رسیدند. مدتی پس از حضور، یک دستگاه فولکس واگن با بمب پلاستیکی در کنار خیابان رو وردون پارک شد که توسط آپارتمان اجاره ای مورد مشاهده قرار می گرفت. در ساعت 3:35 بعد از ظهر روز 22 ژانویه ی 1979،  هنگامی که سلامه و چهار محافظ وی با اتومبیل شورلت استیشن واگن خود در خیابان در حرکت بودند، بمب درون فولکس با هدایت از آپارتمان اجاره ای منفجر و منجر به کشته شدن [شهادت] تمامی سرنشینان خودرو گردید.

 

  

 

 

مردان مسلح فلسطینی، در کنار خودروی نابود شده ی سلامه

 

 

پس از پنج تلاش ناموفق، موساد موفق به ترور علی حسن سلامه گردید. اگرچه، اثر انفجار منجر به کشته شدن چهار عابر بیگناه دیگر، شامل یک دانش آموز بریتانیایی و یک راهبه آلمانی و زخمی شدن 18 نفر دیگر از مردم گردید. بلافاصله به دنبال عملیات، سه مأمور موساد بدون به جا گذاشتن ردی از کشور گریختند، در حالی که برخی بر این باورند که بالای 14 مأمور در این عملیات دخالت داشتند.

 

 

 

 

گروگان گیرندگان مونیخ

 

سه نفر از هشت تروریستی که مسئولیت اجرای کشتار مونیخ را بعهده داشتند، از حمله ی نیروهای نجات آلمانی در فرودگاه فورستن فلد براک (Furstenfeldbruck) در روز ششم سپتامبر 1972 جان سالم بدر بردند و به دست آلمانی ها بازداشت شدند : جمال الغشی (Jamal Al-Ghashey)، عدنان الغشی (Adnan Al-Ghashey)، و محمد صفادی (Mohammed Safady). در روز 29 اکتبر، آن ها؛ در ازای معاوضه با گروگان هایی که با گروگان گیری پرواز شماره 615 لوفت هانزا گرفتار شده بودند؛ آزاد شدند و به لیبی منتقل شدند، و در آن جا پنهان شدند.

 

به نظر می رسد که عدنان الغشی و محمد صفادی، هر دو توسط موساد، چند سال پس از کشتار [واقعه مونیخ] ترور شده اند. الغشی هنگامی که تماسی با پسرعموی خود در گلف استیت (Gulf State) برقرار کرد شناسایی گردید و صفادی در برقراری ارتباط با خانواده ی خود در لبنان. این ادعا توسط هارون کلین (Aaron J. Klein) به چالش کشیده شد؛ چرا که وی نوشت عدنان بر اثر نارسایی قلبی در دهه ی 70 مرد و صفادی به دست مسیحیان فالانژیست در لبنان در اوایل دهه ی 80 کشته شد. اگرچه، در جولای 2005، توفیق تیراوی (Tawfiq Tirawi)، از کهنه سربازان PLO به کلین گفت که صفادی، که تیراوی ادعا می کرد که دوست نزدیک وی است، زنده است. جمال الغشی نیز در شمال آفریقا پنهان شد، و باور این است که وی در تونس زندگی می کند. آخرین بار وی در سال 1999 دیده شد، هنگامی که وی با کارگردان کوین مک دونالد (Kevin MacDonalad) برای مستند یک روز در سپتامبر (One Day in September) مصاحبه نمود.

 

 

سایر اقدامات

 

در کنار ترورهای مستقیم، موساد از ابزار گوناگون دیگری برای دادن پاسخ به کشتار مونیخ و بازدارندگی آتی اقدامات تروریستی استفاده نمود. موساد یک رشته عملیات «نامه های بمبی» (Letter Bombs) را بر علیه مقامات فلسطینی در سراسر اروپا براه انداخت. بنی موریس (Benny Morris) تاریخدان می نویسد که این حملات موجب جراحت های غیرمرگبار برای اهداف می گردید، که شامل افرادی در الجزایر و لیبی، دانش آموزان فلسطینی فعال در بن و کپنهاک، و مقامات هلال احمر در استکهلم بود. کلین همچنین خبر از واقعه ای در قاهره داد که طی آن به علت بد عمل کردن بمب، موجب رهایی یافتن دو هدف فلسطینی گردید.

 

مأمور سابق موساد کاتسا، ویکتور آستروفسکی اذعان می دارد که موساد همچنین به تاکتیک های جنگ روانی نظیر صدور اعلامیه های درگذشت مبارزین زنده و ارسال اطلاعات محرمانه شخصی به دیگران دست می زد. ریو اظهار می دارد که موساد به مقامات سطح پایین فلسطینی تماس برقرار نموده و پس از افشاء اطلاعات شخصی ایشان، آن ها را از هرگونه همکاری و مشارکت در فعالیت های فلسطینیان بر حذر می داشت. جاسوس بریتانیایی، گوردون توماس (Gordon Thomas) می نویسد که چند ساعت قبل از آنکه هر مبارز ترور شود، خانواده ی ایشان یک دسته گل به همراه کارت تسلیتی دریافت می داشتند که روی آن نوشته شده بود : «یک یادگاری که بدانید ما نه فراموش می کنیم و نه می بخشیم.». توماس همچنین اظهار می دارد که پس از هر قتل، واحد جنگ روانی موساد نکاتی را درمورد مبارز کشته شده برای روزنامه های عربی زبان سراسر خاورمیانه فاش می کرد.

 

 

دیگر ترورها

 

جندین ترور یا تلاش برای ترور دیگر نیز منتسب به عملیات «خشم خدا» بوده است، اگر چه درخصوص اینکه موساد پشت آن ها بوده است یا سایر گروه های جدا شده فلسطینی، تردید وجود دارد.

 

   

 

صبری خلیل البنا معروف به ابو نضال؛ بنیانگزار سازمان ابو نضال - تصویر سمت چپ : ابونضال در سال 1976

 

 

اولین ترور در چهارم ژانویه 1978 رخ داد، هنگامی که سعید حمامی (Said Hammami)، جانشین PLO در لندن، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و کشته شد. این شک وجود دارد که ترور، کار موساد بوده است یا سازمان ابو نضال (Abu Nidal Organization). در سوم آگوست 1978، عزالدین کلک (Ezzedine Kalak)، رئیس دفتر PLO در پاریس، و معاون وی حمد عدنان (Hamad Adnan) در دفتر خود در ساختمان اتحادیه عرب کشته شدند. سه عضو دیگر اتحادیه عرب و کارکنان PLO زخمی شدند. این حمله نیز معلوم نیست کار موساد بوده است یا سازمان ابو نضال. در روز 27 جولای 1979، زهیر محسن (Zuheir Mohsen)، مسئول عملیات های نظامی PLO در کان فرانسه ترور شد؛ درست پس از خروج از کازینو. مسئولیت این عملیات بعهده موساد، دیگر فلسطینیان و یا احتمالاً مصری ها بود. در یکم ژوئن 1981، نعیم خادر (Naim Khader)، جانشین PLO در بلژیک، در شهر بروکسل ترور شد. مقامات رسمی دفتر اطلاعات و ارتباطات PLO در بروکسل بیانیه ای صادر کردند که در آن، اسرائیل را متهم به دست داشتن در این ترور نمودند. ابو داوود (Abu Daoud)، یکی از فرماندهان سپتامبر سیاه که عنوان شده بود در طراحی حمله مونیخ کمک نموده است، در روز 1 آگوست 1981 چندین بار مورد هدف گلوله ی افراد مسلح در کافه هتل ورشو قرار گرفت. داود از این حمله جان سالم به در برد. مشخص نیست این حمله توسط موساد و یا دیگر گروه های جدا شده ی فلسطینی صورت پذیرفته است. داود عنوان داشت که حمله توسط مأمور دو جانبه ی فلسطینی موساد، که سال ها بعد به قتل رسید انجام پذیرفته است. در روز اول مارس 1982، نبیل وادی ارانکی (Nabil Wadi Aranki)، از مقامات PLO در مادرید کشته شد. در روز هشتم ژوئن 1992، مسئول اطلاعات PLO آتف بسیسو (Atef Bseiso) در پاریس هدف گلوله ی دو فرد مسلح مجهز به صدا خفه کن قرار گرفت و کشته شد. در حالی که PLO و کتابی نویسنده ی اسرائیلی هارون کلین نوشته است، موساد را مقصر این ترور دانستند، اما گزارشاتی دیگر حاکی از دست داشتن سازمان ابو نضال بوده است.

 

 

پایان قسمت دوم

 

========================================================

 

در قسمت سوم، به واکنش سپتامبر سیاه و جهان عرب به این ترورها پرداخته خواهد شد. خون در برابر خون و ضربات متقابل.

بازی ئرور و بازیخوانی موساد برای جلوگیری از ترورها.

توصیه می شود قسمت سوم را از دست ندهید.

 

پ.ن 1 : با توجه به حساس بودن داستان سازمان ابونضال و متأسفانه عدم وجود منبعی مناسب در وب فارسی درخصوص این سازمان، ان شاءالله به زودی این سازمان، فعالیت ها، مشی فکری و ایدئولوژیک، عملیات ها و نتایج آن را تقدیم حضور دوستان خواهم نمود.

 

پ.ن 2 : ان شاءالله در پستی کوتاه بین قسمت دوم و سوم، به داستان ورود اریکا چمبرز به لبنان و نقش وی در ماجرای ترور سلامه بیشتر پرداخته خواهد شد.

[mostafa_by 5,723]

قسمت سوم

 

 

واکنش ها

 

واکنش سپتامبر سیاه

 

سپتامبر سیاه حملات و گروگان گیری های فراوانی را علیه اسرائیل انجام داد.

مشابه سلسله عملیات های نامه های بمبی موساد، دوازده نامه ی بمبی را از آمستردام به پست های دیپلماتیک اسرائیل [(صندوق های پستی دیپلماتیک – سفارت ها و کنسولگری های اسرائیل)] در نقاط مختلف جهان بین سپتامبر تا اکتبر 1972 ارسال نمود. یکی از این حملات منجر به کشته شدن امی شاهوری (Ami Shachori)، مشاور کشاورزی اسرائیل در بریتانیا انجامید.

 

 

دکتر امی شاهوری

 

 

تلاش برای ترور گلدا میر در روم

 

سپتامبر سیاه با اطلاع از سفر گلدا میر؛ نخست وزیر وقت اسرائیل به روم برای دیدار با پاپ پل ششم در ژانویه ی 1973، عملیاتی را طراحی کرد. این اطلاعات بعلت درز اطلاعات محرمانه از ساختار اداری اسرائیل، و احتمالاً درز اطلاعات از سوی کشیش های حامی فلسطینیان از دبیرخانه ی واتیکان بود. فرمانده سپتامبر سیاه علی حسن سلامه طرح ریزی نقشه ای را آغاز کرد که طی آن به هواپیمای میر هنگام عزیمت به رم حمله ای موشکی شود. هدف سلامه نه تنها کشتن میر، که نابودی اعضای کلیدی کابینه و مقامات ارشد موساد بود که طی این سفر میر را همراهی می کردند. در آن زمان، سلامه مذاکراتی با اتحاد جماهیر شوروی انجام داده و از ایشان درخواست مکانی امن در خاک این کشور نمود و وی امیدوار بود که هنگامی که اسرائیل در حال بازیابی خود از این ترور است، او و اعضای گروهش می توانند به شوروی رفته و از دسترس اسرائیلی ها دور باشند. سپتامبر سیاه بطور قاچاقی چند سلاح دوش پرتاب استرلا 2 را از دوبرونیک یوگوسلاوی از طریق قایق به باری ایتالیا وارد نمود. موشک ها به رم قاچاقی وارد شدند و در اطراف فرودگاه فیومیسینو (Fiumicino) به فاصله ی کوتاهی قبل از رسیدن هواپیمای میر مستقر شدند. برای انحراف موساد و مراقبت های ایشان از رم و به منظور تسریع حمله، سلامه طرح حمله ای را علیه سفارت اسرائیل در بانکوک تایلند را پیاده سازی نمود.

 

در روز 28 دسامبر 1972، چهار عضو سپتامبر سیاه سفارت اسرائیل در بانکوک را به تسخیر درآورده و 12 نفر را گروگان گرفتند. آن ها پرچم PLO را بر فراز ساختمان به احتزاز درآوردند، و تهدید نمودند که درصورت عدم آزاد سازی 36 زندانی PLO [از زندان های اسرائیل]، گروگان ها را خواهند کشت. ساختمان به محاصره ی نیروهای نظامی و پلیس تایلند درآمد. گزینه ی عملیات نجات از سوی اسرائیل مدنظر قرار گرفت، اما رد شد. از نظر لجستیکی، انجام عملیات نجات غیرممکن به نظر می رسید، و همچنین این باور بود که بعلت اینکه سفارت اسرائیل در قسمت شلوغ مرکز شهر بانکوک است، دولت تایلند هیچ گاه اجازه نخواهد داد که عملیاتی انجام پذیرد که در آن احتمال تیراندازی وجود داشته باشد. از آنجایی که خواسته های آن ها [گروگان گیران] مورد قبول واقع نشد، مذاکرات منتج به رهایی تمامی گروگان ها و انتقال مبارزین سپتامبر سیاه از طریق خط امن پروازی به قاهره شد.

 

در روز 14 ژانویه 1973 موساد از طرح ترور گلدا میر آگاهی یافت، هنگامی که یک خبرچین اسرائیلی (Sayan) [که البته این قسمت در متن جدید حذف شده است و اصولاً توضیح واژه ی سایان کمی سخت و نیازمند توضیح بیشتر است. ولی خبرچین، عنوان مناسبی برای معادل سازی کار سایان هاست.] یا خبرچینی محلی، به موساد اطلاع داد که وی دو تماس تلفنی از یک تلفن عمومی (تلفن سکه ای - PayPhone) داشته است که در بلوک آپارتمانی است که گاهی اعضای PLO در آن اقامات می گزینند. وی عنوان داشت که تماس ها به زبان عربی بود. به زبان کد صحبت می شد و گوینده عنوان می داشت که «زمان تحویل شمع های تولد برای جشن رسیده است.». زوی زمیر، رئیس موساد، متفاعد شد که دستور کدها به حمله ای قریب الوقوع ارتباط دارد. زمیر بر این باور رسید که حمله به سفارت در بانکوک، حمله ای انحرافی برای حمله ای بزرگتر است، به این علت که حمله کنندگان به سادگی تسلمی شدند، چیزی که وی از گروهی خوب آموزش دیده شده، دارای منابع مالی، با استراتژی، زیرک و با انگیزه نظیر سپتامبر سیاه انتظار نداشت. زمیر اینطور ترجمه کرد که منظور از «شمع های تولد»، می تواند اشاره به تسلیحات، و به احتمال زیاد شمع دلالت بر راکت می کند. زمیر احتمال حمله ی قریب الوقوع را به سفر قریب الوقوع میر مرتبط دانست، و حدس زد که سپتامبر سیاه برنامه ای برای هدف قرار دادن هواپیمای میر دارند. زمیر به یکی از واحد های کاتسا موساد [یکی از شاخه های افسران اطلاعات موساد که وظیفه ی جمع آوری اطلاعات و انتقال مأموران موساد را بعهده داشته و معادل کیس آفیسر ها (Case Officers) یا مأمورین کنترل اوضاع سازمان سیا هستند.] را به رم فرستاد، و خود به همراه یک تیم از افسران موساد به رم سفر نمود. زمیر با مسئول واحد تحقیق و بازرسی و عملیات ویژه ایتالیا (DIGOS - General Investigations and Special Operations Division)، واحد ضد تروریسم ایتالیا، دیدار نمود و نگرانی های خود را در میان گذاشت. افسران DIGOS به بلوک آپارتمانی که تماس از آن حاصل شده بود حمله نموده، و دستورالعمل سلاح دوش پرتاب به زبان روسی را در آنجا پیدا نمودند. سراسر  شب، تیم DIGOS، به همراه افسران کاتسا موساد، به به آپارتمان های شناخته شده ی PLO حمله نمودند، اما هیچ مدرکی دال بر هرگونه نقشه برای ترور میر پیدا نشد. از صبح هنگام، چند ساعت قبل از رسیدن هواپیمای میر، مأمورین موساد و پلیس ایتالیا فرودگاه فیومینیسو را به محاصره ی خود درآوردند.

 

یک کاتسا موساد، مشاهده نمود که یک ون فیات در محوطه ای در نزدیکی مسیر پرواز پارک کرده است. مأمور دستور داد که خودرو از محوطه دور شود. ناگهان درب عقب باز شده و دو مبارز به روی وی آتش گشودند. مأمور نیز به سمت آن ها آتش گشود و هر دو زخمی شدند. در داخل ون، شش موشک پیدا شد. راننده با پای پیاده فرار کرد و توسط مأمور تعقیب شد. وی در حالی که در تلاش برای سرقت یک خودرو برای فرار بود، توسط یک واحد عملیاتی گشتی دیگر موساد دستگیر شد. راننده دست بسته به درون ماشین انداخته شد و به کامیونی که در نقش پست متحرک فرماندهی موساد بود برده شد و در آنجا او محل انبار موشک دوم را فاش نمود؛ پس از آنکه چندین بار از سوی مأمورین مورد ضرب و شتم قرار گرفت. کامیون به سرعت به سمت شمال براه افتاد. یک ون – کافه (Café-Van) به همراه سه لانچر موشک که از سقف آن بیرون زده بود مشاهده گردید. سپس کامیون را به ون کوبیدند که موجب چرخش آن شد و اعضای تیم شلیک را درون آن گیر انداختند و با این آسیب موجب شدند به علت وزن موشک ها، لانچرهای ثابت چرخیده و از سمت آسمان دور شوند. راننده ی بیهوش را از ون بیرون کشیده و به کنار جاده پرت کردند، و DIGOS هشدار داد که این قضیه باید شبیه به یک تصادف به نظر برسد. زمیر در نظر داشت که مبارزین فلسطینی را بکشند، اما احساس کرد که کشته شدن آن ها موجب شرمساری گلدا میر در دیدار با پاپ خواهد شد. مبارزین به بیمارستان برده شدند و سرانجام اجازه داده شد که به لیبی پرواز کنند، اما طی چند ماه، همگی بدست موساد کشته شدند.

 

 

ترور دیگر اسرائیلی ها و مقامات بین المللی

 

دو اسرائیلی که گمان می رفت عضو سرویس های جاسوسی هستند مورد هدف قرار گرفته و کشته شدند. همچنین یک مقام رسمی اسرائیلی در واشنگتن نیز بدین ترتیب به قتل رسید. باروخ کوهن (Baruch Cohen)، مأمور موساد در مادرید، در روز 23 ژانویه 1973 توسط یک جوان فلسطینی به قتل رسید. موساد پس از این ترور عملیاتی فرعی برای رهیابی و ترور قاتلین کوهن ترتیب داد، و در نهایت سه فلسطینی که در طراحی و ترور کوهن درگیر بودند، ترور شدند. ویتوریو اولیوارز (Vittorio Olivares)، یکی از کارمندان ایتالیایی ال آل (El Al) مورد ظن سپتامبر سیاه قرار گرفته و در آوریل 1973 در روم مورد هدف قرار گرفت و کشته شد.

 

 

ویتوریو اولیوارز

 

وابسته نظامی اسرائیل در ایالات متحده، کلنل یوسف آلون (Yosef Alon)، در روز اول جولای 1973 در شوی چیس مریلند ترور شد. قاتل آلون هیچ گاه بصورت رسمی شناسایی نشد، و FBI پس از ناتوانی در شناسایی مجرمین، تحقیقات را خاتمه داد. اما سپتامبر سیاه طراح و تئوریسین پشت پرده ی این ترور بود. فرد برتون (Fred Burton)، معاون سابق واحد ضد تروریسم دپارتمان سرویس امنیت دیپلماتیک ایالات متحده معاون شرکت خصوصی اطلاعات و مشاوره استراتفور، تحقیق و تفحصی را انجام داد و نتیجه گرفت که قاتل آلون عضو سپتامبر سیاه بود که در سال 2011 توسط موساد به قتل رسید. آمی شاچوری که مشاور کشاورزی بود و در سفلارت اسرائیل در لندن کار می کرد، در روز 19 سپتامبر 1973 توسط سپتامبر سیاه ترور شد.

 

سپتامبر سیاه چندین حمله دیگر بصورت غیرمستقیم علیه اسرائیل بود، شامل حمله ناگهانی به دیپلمات های غربی در سفارت عربستان در خارطوم. اما این گروه بطور رسمی در دسامبر 1974 در سازمان فتح ادغام گردید.

 

 

یکی از شبه نظامیان سپتامبر سیاه در جریان تسخیر سفارت عربستان در خارطوم

 

 

واکنش اعراب

 

موج اول ترورها از اکتبر 1972 تا اوایل 1973، موجب آشفتگی و سردرگمی در میان مسئولان فلسطینی گردید. اما حمله به لبنان – طی عملیات چشمه جوانان در آوریل 1973 – شوکی حقیقی به جهان عرب وارد ساخت. عملیات بی پروا و جسارت آمیز اسرائیل، همراه با این حقیقت که رهبران ارشد سازمان نظیر یاسر عرفات، ابو ایاد و علی حسن سلامه تنها چند یارد از محل درگیری ها فاصله داشتند، با ایجاد این باور کمک نمود که اسرائیل قادر به حمله به ایشان، در هر زمان و هر مکان است. همچنین موجب عزای عمومی گردید. در مراسم تشییع قربانیان حمله، نیم میلیون نفر به خیابان های بیروت آمدند. نزدیک به شش سال بعد، یکصد هزار نفر، شامل عرفات، به همان شهر آمدند تا [شهید] سلامه را به خاک بسپارند.

 

عملیات همچنین موجب شد که برخی از دولت های عربی که کمتر مواضع رادیکال [نسبت به اسرائیل] داشتند، برای توقف حملات علیه اهداف اسرائیلی فشارهایی را به فسلطینیان وارد ساختند و تهدید نمودند که درصورت استفاده از گذرنامه این کشورها برای حمله به اهداف اسرائیلی، کمک های خود را به فلسطینیان قطع خواهند نمود. در نتیجه، برخی گروه های شبه نظامی فلسطینی، اقدام به جعل اسناد اسرائیلی [برای انجام حملات علیه اهداف این کشور] نمودند.

 

انتقادها

 

هارون کلین، در کتاب خود با عنوان «ضربت متقابل» (Striking Back)،  - که عنوان می دارد وی کتاب خود را بر پایه بخش بزرگی از مصاحبه های خام با افسران کلیدی موساد که درگیر عملیات های انتقام جویانه بودند - ادعا می کند که موساد تنها یک نفر را که مستقیماً با کشتار [واقعه المپیک مونیخ] مرتبط بود را به قتل [شهادت] رسانده است. آن مرد، آتف بسیسو (Atef Bseiso) بود که در سال 1992 در پاریس به قتل رسید. کلین ادمه می دهد که اطلاعات درمورد وائل زعیتر (Wael Zwaiter)، اولین فلسطینی که مرد [به شهادت رسید]، تأیید نشده و غیر قابل استناد بود. با نگاهی به گذشته، ترور وی یک اشتباه بود. او همراه با جزئیات، عنوان می دارد که طراحان اصلی و مجریان مونیخ، در میان محافظین خود در بلوک شرق و جهان عرب پنهان شده بودند و اسرائیل نمی توانست بدان ها دست پیدا نماید. بیشتر کسانی که کشته شدند، شخصیت های سطح پایین فلسطینیان بودند که در سراسر اروپای غربی سرگردان و بدون محافظ بودند. "مقامات امنیتی اسرائیلی عنوان داشتند که این مردان کشته شده مسئول رخداد مونیخ بودند، بیانیه های PLO برای آن ها تنظمی شد که بدان ها وجهه ای مهم بخشید، و بدین ترتیب تصویری از موساد بدست آمد که قدرت تجارت مرگ [ترور] آن افزون و افزون تر خواهد شد." کارکرد عملیات نه تنها تنبیه مرتکبین جنایت مونیخ، که سردرگمی و بازدارندگی اقدامات تروریستی آتی بود. کلین می نویسد : "برای هدف ثانویه، یک عضو فعال مرده ی PLO به خوبی دیگری بود [منظور نویسنده این است که اگر قادر به یافتن فرد از قبل نشان گذاری شده نمی شدند، ترور عضو فعالی دیگر به همان اندازه برای ایشان مطلوبیت داشت.]. کلین از یکی از منابع ارشد اطلاعاتی نقل قول می کند : "خون ما به جوش آمده بود. وقتی اطلاعات ما دلالت بر یک نفر می نمود، ما با ذره بین به دنبال بررسی آن راه نمی افتادیم. [منظور این است که صحت و سقم اطلاعات مربوط را چندان به دقت مورد بررسی قرار نمی دادیم.]".

 

ابو داوود، یکی از طراحان اصلی عملیات مونیخ، قبل از اکران فیلم مونیخ [فیلم Munich به کارگردانی استیون اسپیلبرگ که روایتگر عملیات خشم خدا و تبعات آن بود.] در مصاحبه ها عنوان داشت : "من در سال 1995 به رام الله بازگشتم، و اسرائیل می دانست که من طراح عملیات مونیخ بودم". رهبر سپتامبر سیاه، ابو ایاد، همچنین توسط اسرائیل کشته نشد، اگرچه وی در سال 1991 در تونس، توسط سازمان ابو نضال ترور شد. رئیس سابق موساد زوی زمیر عکس این موضوع را در مصاحبه ای در سال 2006 عنوان داشت، هنگامی که وی گفت "اسرائیل بیشتر علاقه داشت تا به بنیان ها و زیربنای سازمان های تروریستی در اروپا حمله نماید تا کسانی که مستقیماً مسئولیت مونیخ را بعهده داشتند". "ما چاره ای جز آغاز تدابیر بازدارنده نداشتیم."

 

با تداوم عملیات ها، بستگان مقتولین مونیخ از وقایع مطلند. سیمون ریو می نویسد که برخی [از این عملیات] حمایت می کردند، در حالی که دیگران، شامل همسر آندره اشپیلتزر (Andre Splitzer) شمشیر باز، نسبت به آن دمدمی مزاج بودند [گاهی حمایت و گاهی انتقاد می کردند.]. همسر افسر موساد ترور شده، باروخ کوهن، این عملیات، بویژه عملیات های جانبی که علیه قاتلین همسر وی انجام گرفت را، انزجار آمیز [در اصل تهوع آمیز – Sickening ] دانست.

 

براساس گفته های رونن برگمن (Ronen Bergman - مسئول تهیه اخبار امنیتی روزنامه ی اسرائیلی یعودیت آهرونوث و کارشناس موساد) : "این عملیات بیشتر تروریسم PLO را خارج از مرزهای اسرائیل متوقف ساخت. آیا آن به هر طریقی، به آوردن صلح در خاورمیانه کمکی نمود؟ خیر. از دیدگاه استراتژیک، آن یک شکست کامل بود."

 

مأمور سابق کاتسا موساد ویکتور آستروفسکی عنوان داشت که برنامه میر موساد را زمین گیر نمود، بعبارت دیگر تمرکز سنگین روی مردم و عملیات های PLO، انرژی زیادی از آن ها برای جمع آوری اطلاعات از همسایگان اسرائیل گرفت. این موجب اشتباه موساد در از دست دادن علائم هشدار دهنده جنگ یوم کیپور [نبرد Yom Kippur یا جنگ رمضان که با حمله ی غافلگیرانه ی مصر، سوریه، عراق و اردن به اسرائیل در روز یوم کیپور که در ابتدا با پیروزی های چشمگیر ارتش مصر همراه شد، اما با طرح متهورانه ی آریل شارون، عملیات به گونه ای پیش رفت که در نهایت تنها وساطت و هشدار شوروی بود که اسرائیل را از تسخیر دمشق و قاهره منصرف نمود.] در سال 1973 گردید که موجب غافلگیر شدن نیروهای دفاعی اسرائیل شد.

 

 

در فرهنگ عامه

 

کتاب تحت عنوان «انتقام : داستانی واقعی از یک تیم ضد تروریست اسرائیلی» نوشته روزنامه نگار کانادایی، جرج یوناس (George Jonas) در سال 1984، داستان یک جوخه ی ترور اسرائیلی از نگاه رهبر تیم ترور و مأمور سابق موساد، آونر را نقل می کند.

 

 

آونر ادعا می شود نامی ساختگی برای یووآل آویو (Yuval Aviv)، یک اسرائیلی که در حال حاضر آژانس تحقیقات در شهر نیویورک را اداره می کند، بوده است [و در سال 1981 یوناس به سراغ آویو که عنوان می شد در این عملیات نقش داشته است، رفته و اطلاعاتی را از وی کسب نموده بود.]. با این وجود، یوناس انکار می کند که آویو، منبع وی برای نگارش «انتقام» [منظور، عنوان کتاب وی است] بوده است، اگرچه منابع مستقل، تأیید بررسی مستندات پشت گفته های یوناس را صورت نداده اند. یوناس به مسئول سابق سرویس امنیتی پلیس سلطنتی کوهستان کانادا [از شاخه های سابق پلیس سلطنتی کوهستان کانادا]، جان استارنس (John Starnes) استناد نمود، که عنوان داشته بود به منابعی که داستان را روایت نموده اند، اعتماد دارد. جدای از این، مسئول وقت موساد، زوی زمیر عنوان داشته بود که وی هرگز آویو را نمی شناخته است. چندین افسر سابق موساد که در عملیات خشم خدا مشارکت داشتند نیز به روزنامه نگاری انگلیسی عنوان داشتد که نسخه عنوان شده وقایع توسط یووآل آویو دقیق نیست. پس از انتشار کتاب ر سال 1984، کتاب در لیست بهترین فروش کتاب های تخیلی و غیر تخیلی بریتانیا قرار گرفت. پس از آن، دو فیلم از کتاب انتقام، اقتباس نمودند. در سال 1986، مایکل اندرسون فیلمی را برای HBO ساخت با نام شمشیر گیدئون (Sword of Gideon). استیون اسپیلبرگ دومین فیلم را بر این اساس، در دسامبر 2005 ساخت با عنوان مونیخ (Munich). هر دو فیلم از عنوان ساختگی یووآل آویو، آونر استفاده کرده و بخشی از آن را به حساب خود تغییر دادند.

 

 

فیلم زیبای مونیخ؛ اثر استیون اسپیلبرگ

 

 

 

پایان

 

 

==========================================

 

در انتها از تمامی دوستان که بزرگواری نموده و تاپیک را مطالعه نمودند تشکر و قدردانی می نمایم.

امیدوارم این عزیزان با ارائه ی نقطه نظرات خود، ضمن کمک به حقیر برای تعدیل و اصلاح تاپیک، بر دانش بنده افزوده و به غنی تر شدن تاپیک کمک نمایند.

[mjb 1,210]

باتشکر از این تاپیک ارزشمند ودقیق

لینک دانلود فیلم مونیخ2005

 

http://uplod.ir/bxo0nrydaucp/Munich.2005.720p.FardaDownload_ir.mkv.htm

 

 

http://shatelland.com/upload/files/1fb7bbcb-632c-4e55-a6dd-52561e266b37

 

(اخطار: فیلم سانسور شده نیست!)

[armani 2,666]

سلام خدمت استاد گرامی آقا مصطفی

 

همانند همیشه کامل و با جزئیات بود. هر چند عقیده دارم که در پس قدرت نمائی گروه های فلسطینی در اروپا ، جنبشهای مارکسیستی نقش پر رنگی رو داشتن اما به همون اندازه دچار آسیب دیدگیهائی از این ناحیه هم شدن. 

بد نیست به عنوان چاشنی مطلب یادی کنید از جناب ایلیچ رامیرز سانچز یا همون کارلوس معروف که اتفاقا مدتی در اردوگاههای آموزشی فلسطینی در لبنان و یمن مشغول آموزش دیدن بود و در یکی از حملات به هواپیمائی آل دست داشت.......

سپاس

[arminheidari 24,182]

باتشکر از جناب مصطفی بابت بخش سوم 

 

با توجه به مطالب بیان شده شاید این مجموعه حوادث را یک جنگ اطلاعاتی و جاسوسی دانست 

بویژه در بخش ترور گلدن مایر این حفظ اطلاعات و لو رفتن اطلاعات بسیار جالب بود و نشان داد که چه میزان رعایت حفاظت اطلاعات اهمیت دارد و کوچکترین درز اطلاعات باعث عوض شدن دست بالا می شود 

[mostafa_by 5,723]

ضمن تشکر از mjb گرامی بابت قرار دادن لینک فیلم؛

 

 

سلام خدمت استاد گرامی آقا مصطفی

 

همانند همیشه کامل و با جزئیات بود. هر چند عقیده دارم که در پس قدرت نمائی گروه های فلسطینی در اروپا ، جنبشهای مارکسیستی نقش پر رنگی رو داشتن اما به همون اندازه دچار آسیب دیدگیهائی از این ناحیه هم شدن. 

بد نیست به عنوان چاشنی مطلب یادی کنید از جناب ایلیچ رامیرز سانچز یا همون کارلوس معروف که اتفاقا مدتی در اردوگاههای آموزشی فلسطینی در لبنان و یمن مشغول آموزش دیدن بود و در یکی از حملات به هواپیمائی آل دست داشت.......

سپاس

 

عرض سلام و خسته نباشید خدمت استاد بزرگوارم؛ جناب آرمانی عزیز (پارسال دوست، امسال ...! icon_cheesygrin )؛

 

بسیار ممنون از لطف شما.

اشاره ی کاملاً بجایی داشتید.

البته در لابلای قسمت اول عرایضم، و در پایان ماجرای ترور محمد بودیا، به جناب کارلوس نیز اشاره کردم.
 

مأمورین موساد همچنین شروع به تعقیب محمد بودیا (Mohammad Boudia)، مسئول الجزایری الاصل عملیات های سپتامبر سیاه در فرانسه [وی در حقیقت عضو PFLP بود.] نمودند. کسی که مشهور به تغییر قیافه و البته زن بازی بود. در 28 ژوئن 1973، بودیا در پاریس بوسیله بمب بسیار قدرتمندی که زیر صندلی ماشین خود تعبیه شده بود، کشته شد.[به شهادت رسید.]. [لازم به ذکر است که وی از مبارزان برجسته ی آزادی الجزایر بود و در نبردهای چریکی و برنامه ریزی ها تبحر خاصی داشت و پس از مرگ وی، کارلوس شغال، تروریست معروف جای وی را گرفت.]

 

 

 

ولی بسیار خوب است که به داستان کارلوس معروف نیز پرداخته شود.

بالاخص داستان دستگیری وی، بسیار جالب و هالیوودی است! داستانی به جالبی داستان زندگی خود وی.

 

درخصوص جنبش های مارکسیستی هم کاملاً حق با شماست.

ولی خوب. شاید تنها موتور محرک انقلاب ها و مبارزات در آن عصر (حتی در ایران قبل از انقلاب)، اندیشه های مارکسیستی و یا حداقل الهام گرفته از مبارزات مارکسیستی بود (و تا قبل از ظهور انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام (ره)، باور اینکه انقلاب ها ملهم از باورهای محرک دیگری باشند بسیار سخت بود.).

هرچند که خود جنبش فتح تلاش نمود تا تعریفی جداگانه از مبارزه را، منبعث از ادبیات و باورهای ناسیونالیستی بوجود آورد که انصافاً در این زمینه بسیار موفق بود.

 

در هر صورت از اینکه با نظر ارزشمند خود، حقیر را مستفیض فرمودید بسیار بسیار سپاسگزارم.

 

باتشکر از جناب مصطفی بابت بخش سوم 

 

با توجه به مطالب بیان شده شاید این مجموعه حوادث را یک جنگ اطلاعاتی و جاسوسی دانست 

بویژه در بخش ترور گلدن مایر این حفظ اطلاعات و لو رفتن اطلاعات بسیار جالب بود و نشان داد که چه میزان رعایت حفاظت اطلاعات اهمیت دارد و کوچکترین درز اطلاعات باعث عوض شدن دست بالا می شود 

 

بله. دقیقاً.

داستان ترور میر، حقیقتاً اهمیت یک شبکه ی اطلاعاتی قدرتمند، و مهمتر از آن وجود نیروهای اطلاعاتی خبره و قدرتمند در رأس نهادهای اطلاعاتی را به خوبی نشان داد.

شاید اگر کسی دیگر جز زمیر بود، چندان به این موضوع اهمیت نشان نمی داد و ترور میر نیز با موفقیت انجام می پذیرفت.

چیزی که برای خود من جالب بود، توانایی ارتباط دادن حملات به یکدیگر و نتیجه گیری دقیق توسط وی بود که واقعاً نبوغ خاصی را نیاز داشت.

بالاخص تشخیص ایضایی بودن عملیات بزرگی مثل اشغال سفارت!!

[armani 2,666]

 

 

عرض سلام و خسته نباشید خدمت استاد بزرگوارم؛ جناب آرمانی عزیز (پارسال دوست، امسال ...!  icon_cheesygrin )؛

 

عرض سلام مجدد قربان 

در حال تمرین خودکشی بودم اما چندان موفق نبود !!!  :winking:

 

 

هرچند که خود جنبش فتح تلاش نمود تا تعریفی جداگانه از مبارزه را، منبعث از ادبیات و باورهای ناسیونالیستی بوجود آورد که انصافاً در این زمینه بسیار موفق بود.

 

این تلاش جنبش فتح و فریادهای پان عربیسم بیشتر برای تحریک دولتهای عربی بود ؟؟

آیا دستگاههای اطلاعاتی همچون مصر و سوریه و عراق که اتفاقا در دوران اقتدار خودشون بودن هیچگونه حمایتی از این حملات و ضد حملات نداشتن ؟؟

[mostafa_by 5,723]

استاد بزرگوارم؛

ان شاءالله که تمامی این تلاش ها منجر به شکست شود و همیشه سلامت باشید!

 

 

این تلاش جنبش فتح و فریادهای پان عربیسم بیشتر برای تحریک دولتهای عربی بود ؟؟

آیا دستگاههای اطلاعاتی همچون مصر و سوریه و عراق که اتفاقا در دوران اقتدار خودشون بودن هیچگونه حمایتی از این حملات و ضد حملات نداشتن ؟؟

 

در اینکه اساساً فلسفه ی زنده ماندن گروه های فلسطینی به کمک های مالی، لجستیکی، آموزشی و حتی سیاسی کشورهای عربی بوده است کمترین شکی وجود ندارد.

من فرمایش شما را یک پله بالاتر می برم و عرض می کنم این گروه ها حتی از سرویس های جاسوسی امریکا و شوروی هم کمک دریافت می داشتند.

 

حسین البشیر و زئید موچاسی، هر دو رابط PLO و KGB بودند که توسط اسرائیل ترور شدند.

از سوی دیگر، CIA با علی حسن سلامه پس از واقعه ی مونیخ ارتباط برقرار کرده و در ازای تضمسن عدم حمله به امریکایی ها توسط سپتامبر سیاه، هم پول و هم اطلاعات به ایشان می دادند و حتی در ماجرای ترور سلامه در لندن هم این CIA بود که زمینه ی نجات سلامه را مهیا ساخت.

 

دیدیم که درست یک روز پس از پیروزی انقلاب، اولین کسی که پایش را در تهران گذاشت، مرحوم عرفات بود که آمد تا منبع مالی جدیدی پیدا نماید و اگر نبود جنگ هشت ساله و انتظار تقریباً بی جای ایران برای گرفتن جانب ایران در این جنگ (در حالی که عرفات نمی خواست هیچ یک از منابع مالی خود؛ ایران حضرت امام (ره) و عراق صدام حسین؛ را از دست بدهد) نبود، این کمک ها ادامه هم داشت.

 

طبیعتاً به تبع هرکدام از این کمک ها، برخی سیاست ها و شعارها نیز وارد ادبیات گروه های فلسطینی می شد و تلاشی ولو ظاهری برای نشان دادن همسویی این گروه ها با کمک کنندگان و حامیان صورت می پذیرفت.

 

بارزترین مثال آن، سازمان ابونضال بود که با تحت حمایت قرار گرفتن از سوی عراق صدام و ارتباط مستقیم با استخبارات عراق، کم کم تبدیل به دستگاه ترور مخالفان صدام حسین گردید و ماهیت آن بالکل تغییر نمود.

 

عرض من، بیشتر ناظر بر عامل تحریک برای تداوم مبارزات بود که عرفات سعی کرد مشی ناسیونالیسم عربی  و یا حتی اسلامی را به عنوان عاملی برای تداوم مبارزات فلسطینیان ارائه نماید در قبال مشی مارکسیستی گروه های فلسطینی و یا حتی انقلابی در دنیا.

 

کافیست در نظر بگیریم که همین مشی مارکسیستی بود که کشتار فرودگاه لود را (که طی آن 26 نفر کشته و 79 نفر مجروح به جای گذاشت) را رقم زد.

کشتاری که به دست ارتش سرخ ژاپن رخ داد که یک گروه تروریستی مارکسیستی ژاپنی بود و برای حمایت از PFLP (و البته در حقیقت با اجیر کردن ایشان توسط PFLP) این حمله را ترتیب دادند.

 

کشتاری که سه ماه و اندی قبل از کشتار مونیخ بود.