پیشران الکتریکی : گذر از دود فسیلی به پرواز سبز

[7mmt 12,641]

 

 

 

 

هواپیمای الکتریکی به پرنده ای اطلاق می شود که از موتور های الکتریکی به جای موتور های احتراق داخلی استفاده می کند، منبع این انرژی الکتریکی می تواند پیل های سوختی ، سلول های خورشیدی ، ابر خازن ها، انتقال بی سیم انرژی، یا باتری ها باشد.

هواپیماهای الکتریکی که در حال حاضر وجود دارند اغلب نمونه های ازمایشی و اثبات گر تکنولوژی هستند ، که در انواع بی سرنشین و سرنشین دار ساخته شده اند. اولین پرواز سرنشین دار توسط یک هواپیمای الکتریکی در 1973 به وقوع پیوست. در سال 2015 ، یک پرنده ی سرنشین دار مجهز به پنل های خورشیدی به نام Solar Impulse ، پرواز 5 ماهه ای را به دور زمین شروع کرد.

 

 

تاریخچه :

 

در 1883  Gaston Tissandier  شیمیدان و هوانورد فرانسوی ، برای اولین بار از یک موتور الکتریکی برای تامین پیشرانش یک کشتی هوایی استفاده کرد. در سال پس از ان  Charles Renardو  Arthur Krebs  کشتی هوایی  La France  را با موتور قدرتمند تری به پرواز دراوردند.

استفاده از موتور های الکتریکی برای هواگرد های مدل بال ثابت دست کم از 1957 شروع شده بود . در 1964  William C. Brown در شبکه ی CBS اولین بالگرد مدلی که تمام انرژی مورد نیازش برای پرواز را از طریق امواج ماکرو ویو  بدست می اورد را به نمایش دراورد.

در 1973  Fred Militky و Heino Brditschka یک فروند هواپیمای  Brditschka HB-3 که از نوع موتور گلایدر (هواگردهایی که تنها برای برخاست نیازمند نیروی موتور هستند و باقی طول پرواز را به صورت هوا سرشی طی می کنند)  بود را به یک هواپیمای الکتریکی تبدیل کردند، این هواپیما Militky MB-E1 نام گرفت، اولین هواپیمای سرنشین داری که فقط از نیروی الکتریکی برای پرواز استفاده می کرد. در همان سال Heino  به مدت 14 دقیقه با این هواپیما پرواز کرد.

در سال 2007 موسسه ی غیر انتفاعی  CAFE Foundation ، اولین سمپوزیوم (کارگاه تخصصی) هواپیماهای الکتریکی را در سان فرانسیسکو برگزار کرد. اولین هواپیمای رجیستر شده ی الکتریکی اولین پروازش را در تاریخ  2007-12-23 با کد رجیستر  BL1E "Electra" (F-PMDJ)  به انجام رساند.

در سال 2009 یک تیم از دانشگاه Turin Polytechnic  تبدیلی روی هواپیمای Pioneer Alpi 300 انجام دادند و ان را با سرعت 250 کیلومتر بر ساعت برای 14 دقیقه به پرواز دراوردند.

در سال 2011 استفاده از انرژی الکتریکی در هواپیماها شتاب گرفت . در این سال در نمایشگاه هوایی AirVenture واقع در اوشکوش ویسکانسین ، سمپوزیوم جهانی هواپیماهای الکتریکی برگزار شد و توجهات گسترده ای را معطوف خود ساخت. این برنامه توسط بخش هوانوردی کمپانی جنرال الکتریک و با مشارکت نیروی هوایی ، ناسا، ازمایشگاه ملی Argonne ،کمپانی سیکورسکی و اداره ی هوانوردی فدرال امریکا اجرا شد.

بر طبق اظهارات  Elon Musk مدیر اجرایی  Tesla Motors/SpaceX ، در زمانی که باتری ها بتوانند 400 وات بر ساعت در هر کیلوگرم نیرو تامین کنند و نرخ نیرو به وزنی بین 0.7 تا 0.8 بدست اورند، پرواز قاره ای هواپیما های الکتریکی مقرون به صرفه خواهد بود.

 

پروژه های تجربی :

دهه های 70 و 80 میلادی

 

Militky MB-E1

در سال 1973  Militky MB-E1 محصول المان غربی اولین هواپیمای الکتریکی نسباتا بزرگی بود که قادر به حمل انسان بود . این پرنده از باتری های نیکل کادمیوم و یک موتور دی سی 10 کیلو واتی بهره می برد که ان را قادر می ساخت برای مدت 12 دقیقه به پرواز ادامه دهد.

 

Sunrise

پرنده ی بدون سرنشین 12 کیلو گرمی  AstroFlight Sunrise ، محصول قرار دادی با  ARPA بود که به انجام اولین پرواز با تامین نیروی خورشیدی در 4 نوامبر 1974 از  Bicycle Lake انجامید ، یک دریاچه ی خشک در سایت نظامی Fort Irwin .

 

Solar Riser

 

اولین پرواز رسمی یک هواپیمای خورشیدی با قابلیت حمل انسان در 29 اپریل 1979 انجام شد . هواپیمای  Mauro Solar Riser توسط Larry Mauro برپایه ی  UFM Easy Riser که یک پرنده ی 2 باله ی گلایدری بود ساخته شده بود . این هواپیما از سلول های فتوولتائیک استفاده می کرد که 350 وات توان با 30 ولت اختلاف پتانسیل ایجاد می کرد که قارد بود باتری های بالگرد MD 500 را شارژ کند و موتور الکتریکی ان را تامین نیرو کند. این هواپیما می توانست  پس از 1.5 ساعت شارژ به مدت 3 تا 5 دقیقه از قدرت موتور بهره ببرد تا ان را به ارتفاعی برساند که بتواند پروازی هواسرشی داشته باشد.

 

Solar One

 

هواپیمای خورشیدی Solar One توسط  David Williams به دستور  Freddie To که طراح و عضوی از انجمن جایزه ی Kremer  بود ، طراحی شده بود . یک هواپیمای گلایدر موتور دار که در ابتدا ساخته شده بود تا توسط پدال تامین نیرو شود اما بعد از ساخت مشخص شد که این پرنده برای اینکه بتواند توسط نیروی انسان تامین نیرو شود بیش از حد سنگین است فلذا با اعمال تغییراتی به یک هواپیمای خوشیدی تبدیل شد. این پرنده از یک موتور الکتریکی استفاده می کرد که انرژی مورد نیاز ان توسط باتری هایی تامین می شد که قبل از پرواز توسط ارایه های خورشیدی متصل بر بال شارژ می شدند . اولین پرواز این پرنده در Hampshire در 13 جوئن 1979 انجام شد.

 

Gossamer Penguin و Solar Challenger

 

 Gossamer Penguin نسخه ای کوچکتر از هواپیمای پدالی  Gossamer Albatross بود که کاملا توسط نیروی خورشید تامین انرژی می شد. دومین پروتوتایپ ،  Solar Challenger ، توانست مسافتی 262 کیلومتری از پاریس تا اینگلیس را به پرواز در بیاید. در 7 جولای 1981 این چرنده به وسیله ی انرژی خورشیدی توانست 262 کیلومتر از فرودگاه  Cormeilles-en-Vexin در نزدیکی پاریس بر فراز کانال مانش تا پایگاه سلطنتی Manston  در نزدیکی لندن پرواز کند ، این پرواز 5 ساعت و 23 دقیقه به طول انجامید . Solar Challenger  که توسط دکتر  Paul MacCready طراحی شده بود توانست رکورد ازتفاع 14300 پا را کسب کند.

 

MIT Monarch and Monarch-B

 

پروژه ی هواپیمای موسسه س فناوری Monarch در ماساچوست شامل طراحی 2 هواپیما برای برنده شدن جایزه ی  Kremer  برای رکورد سرعت هواپیمای با پیشران انسانی بود . این هواپیما از موتور الکتریکی در کنار باتری  استفاده می کرد که توسط پدال زدن خلبان شارژ می شد .

 

Aerovironment Bionic Bat

 

کمپانی Aerovironment Bionic Bat   یکی از سازندگان هواپیما برای چالش سرعت Kremer بود ، در یکی از مجموعه جوایز کرمر که توسط انجمن سلطنتی حمل و نقل هوایی ارائه شده بود . این هواپیما از یک موتور الکتریکی سود می جست و با پدال زدن خلبان باتری های نیکل کادمیوم ان شارژ می شد. انرژی ذخیره شده ی قبلی در باتری ها مکمل نیروی پدال زدن خلبان در جریان ثبت رکورد بود . در 1984  Bionic Bat برنده ی 2 بخش از چالش سرعت کرمر شد.

 

Solair 1

 

پرنده ی سرنشین دار Solair 1 توسط  Günther Rochelt  بر پایه ی طرحی از Hans Farner توسعه یافت . بر بال های ان تعداد 2499 سلول خورشیدی متصل شده بود که توانی 1.8 کیلو واتی را تامین می کرد. اولین پرواز این هواپیما در تاریخ 21 اگوست 1983 در منطقه ی Unterwössen واقع در آلمان به ثبت رسید. این هواپیما توانست به مدت 5 ساعت و 41 دقیقه به پرواز ادامه دهد . این پرنده هم اکنون در موزه ی مونیخ در معرض نمایش برای بازدید کنندگان است . نسل بعدی ای پرنده به نام Solair II اولین پروازش را در ماه می 1998 به انجام رساند و پرواز های بیشتری را در تابستان همان سال پشت سر گذاشت اما سیستم پیشران ان دچار مشکلاتی در زمینه ی داغ شدن زود از حد شد. با مرگ ناگهانی Günther Rochelt در سپتامبر 1998 توسعه ی بیشتر این هواپیما متوقف شد.

 

Pathfinder Plus سمت چپ ، پیشنمونه ی Helios سمت راست ، رمپ درایدن

 

 

NASA Pathfinder ، Centurion و Helios

 

 

هواگرد های NASA's Pathfinder ، Pathfinder Plus ،  Centurion ، و Helios  مجموعه ای از پرنده های خورشیدی / پیل سوختی بی سرنشین بودند که توسط کمپانی  AeroVironment از 1983 تا 2003 تحت یکی از برنامه های ناسا با عنوان  Environmental Research Aircraft and Sensor Technology ، توسعه یافته بودند. در 11 سپتامبر 1995 ، Pathfinder  در پی یک پرواز 12 ساعته از پایگاه درایدن ناسا ، رکورد ارتفاع 50 هزار پایی را برای یک هواپیمای خورشیدی را به صورت غیر رسمی بر جای گذاشت . پس از اصلاحات بیشتر این پرنده به تاسیسات موشکی نیروی دریایی در جزیره ی Kauai واقع در مجمع الجزایر هاوایی منتقل شد . در 7 جولای 1977 ، Pathfinder به عنوان یک هواپیمای خورشیدی رکورد ارتفاع 71530 پایی را به ثبت رساند ، که همچنین رکوردی جدید برای هواپیماهای ملخی بود .

در تاریخ 6 اگوست 1998 Pathfinder Plus رکورد ملی ارتفاع 80201 پا را برای یک هواپیمای خورشیدی همچنین برای یک هواپیمای ملخی از ان خود کرد .

در 14 اگوست 2001 Helios پا را از این هم فراتر نهاد و توانست رکورد اعجاب انگیز 96863 پا را کسب نماید – یک رکورد برای هواگرد های کلاس FAI class U (تجربی / فناوری های نوین) ، و برای کلاس FAI class U-1.d (پهپاد های با وزن 500 کیلو گرم تا کمتر از 2.5 تن) و نیز رکوردی جدید برای ارتفاع پروازی یک هواپیمای ملخی بود . در تاریخ 26 جوئن 2003 ، هلیوس پس در مواجه شدن با یک جریان پر تلاطم دچار سانحه شد و در اقیانوس ارام در منطقه ی هاوایی سقوط کرد ، این سقوط پایان پروژ] را رقم زد .

 

دهه ی 90 میلادی

 

 

Sunseeker

 

پرواز هواپیمای خورشیدی Sunseeker  بر فراز صحرای جنوب کالیفرنیا

 

 

در طی تابستان 1990 ، هواپیمای خورشیدی Sunseeker که توسط اریک ریموند خلبانی می شد نام خود را به عنوان اولین هواپیمای خورشیدی سرنشین داری که توانسته بود عرض ایالات متحده را بپیماید ثبت کرد . این هواپیما برای تیک اف از باتری های کوچکی که از طریق سلول های خورشیدی شارژ می شدند نیرو می گرفت و بعد از ان در تمام طول پرواز نیروی ان مستقیما به نیروی خورشید تکیه داشت .

نسخه ی دوم این پرنده ، Sunseeker II در سال 2002 ساخته شد و در بازه ی زمانی 2005 تا 2006   با موتور قوی تر ، بال بزرگ تر ، باتری های لیتیومی و سامانه ی کنترل الکترونیکی بهبود یافته مورد به روز رسانی قرار گرفت . در دسامبر 2008 این پرنده تنها هواپیمای خورشیدی سرنشین داری بود که در شرایط پروازی قرار داشت و به طور منظم پرواز های خورشیدی را به انجام می رساند . در سال 2009 تبدیل به اولین هواپیمای خورشیدی سرنشین داری شد که توانسته بود از رشته کوه الپ گذر کند ، 99 سال پس از اولین پرواز هواپیما بر فراز الپ .

 

Soaring

 

 

تست پروازی Soaring در 1994

 

 

 

 

اولین هواپیمای خورشیدی چین ، Soaring ، توسط Danny H. Y. Li و Zhao Yong در 1992 طراحی و ساخته شد . بدنه و بال ان که دست ساز بود عمدتا از فیبر کربن ، کولار و چوب تشکیل شده بود. در طراحی ان از وینگ لت برای افزایش طول موثر بال و نیز کاهش درگ بهره برده شده بود.

 

Icaré II

 

 

 

 

هواپیمای خورشیدی المانی Icaré II توسط انیستیتو طراحی هواپیما دانشگاه اشتوتگارت در 1996 طراحی و ساخته شد . مدیر پروژه و خلبان غالب پرواز های ان سرپرست انیستیتو Rudolf Voit Nitschmann بود . طراحی این پرنده در 1996 موفق به بردن جایزه ی Berblinger  ، جایزه ی EAA Special Achievement  در اشکوش ، مدال Golden Daidalos  از Aeroclub آلمان و جایزه ی OSTIV در 1997 در فرانسه  شد .

 

LF20

 

پرنده ی LF20  که توسط Lange Flugzeugbau GmbH  ساخته شده بود در واقع نسخه ای به شدت تغییر یافته از هواپیمای DG800 بود . اولین پرواز ان در 7 می 1999 انجام شد ، این هواپیما نقش یک بستر تست و اثبات گر فناوری را داشت. نیروی مورد نیاز ان توسط سلول های پایه نیکل تامین می شد و از پیشران EA42 که بعد ها در ساخت Antares 20E نیز به کار رفت استفاده می کرد . LF20 قادر بود 1725 متر اوج بگیرد .

 

DG800

 

 

 

دهه ی اول قرن 21

 

Lange Antares

 

Lange Antares 20E گلایدری به طول 20 متر است که به یک موتور الکتریکی 42 کیلو واتی بدون جاروبک (https://en.wikipedia.org/wiki/Brushless_DC_electric_motor) مجهز شده است  و  از باتری های یون لیتیوم بهره می برد . این پرنده با باتری های کامل شارژ شده قادر است تا 3000 متر اوج بگیرد . اولین پرواز ان در سال 2003 به ثبت رسید . Antares 20E اولین هواپیمای با پیشران الکتریکی بود که توانست گواهی صلاحیت پرواز را به دست اورد . این پرنده موفق شد در سال 2011 در رقابت Berblinger ، چالش هوایی بلند پروازانه برای "هواپیمای سبز" ، برنده شود . Lange Antares 23E نسخه ی 23 متری از 20E می باشد که بال ان توان لود بیشتری دارد و از عملکرد بهتری برخوردار است و از پیشرانی مشابه نسخه ی 20 متری استفاده می کند . اولین پرواز نسخه ی 23 متری در سپتامبر 2011 به انجام رسید و خط تولید ان از سال 2012 شروع به کار کرد . 

 

Lange Antares

 

 

 

Alan Cocconi و SoLong

 

 

 

در سال 2005 Alan Cocconi موسس  کمپانی California  electric-propulsion research بود با همکاری چند خلبان دیگر موفق به پرواز دراوردن پرنده ی الکتریکی بدون سرنشینی به نام SoLong  شدند که قادر بود 48 ساعت مداومت پروازی پیوسته داشته باشد . انرژی مورد نیاز این هواپیما تماما توسط خورشید تامین می شد . این اولین باری بود که یک پرنده ی الکتریکی قادر شده بود چنین مداومت پروازی را از خود نشان دهد. باتری های این پرنده بر روی بال های ان نصب شده بود .

 

Alan Cocconi به همراه SoLong  

 

 

Solar Impulse

 

اولین پرواز ازمایشی بسیار کوتاه این پرنده (short-hop) به طول 350 متر در 3 دسمابر 2009 به وقوع پیوست . اولین پیش نمونه و نسخه ی پس از ان ، Solar Impulse 2،  هر دو توسط 4 دستگاه موتور الکتریکی تامین تراست می شدند . انرژی بدست امده توسط سلول های خورشیدی که بر روی بال و پایدار ساز افقی نصب شده بودند در باتری های لیتیوم پلیمر ذخیره می شدند و موتور ها را به حرکت در می اوردند . در سال 2010 این پرنده موفق شد رکورد اولین پرواز 24 ساعته ی سرنشین دار برای یک پرنده ی الکتریکی را به نام خود ثبت کند . در سال 2012 این هواپیما برای اولین بار  در تمام تاریخ هواپیماهای الکتریکی !  پروازی بین قاره ای را در کارنامه ی خود به ثبت رساند . این سفر 19 ساعته از شهر مادرید در اسپانیا شروع و در ربات در مراکش خاتمه یافت . در سال پس از ان این هواپیما با سفری از فونیکس در اریزونا به فرودگاه فورت نورث اینترنشنال در دالاس ، به عنوان بخشی از یک سفر جند مرحله ای ،  رکورد دیگری را در زمینه ی مداومت پروازی هواپیماهای خورشیدی از ان خود کرد .

کار ساخت دومین نسخه از این پرنده در سال 2014 پایان یافت و Solar Impulse 2 نام گرفت . این پرنده از سلول های خورشیدی و موتور های قوی تری بهره می برد . در مارچ 2015 این هواپیما سفری به دور زمین را شروع کرد . مبدا این سفر ابوظبی در امارات متحده ی عربی بود و طبق برنامه ریزی اولیه در نظر بود تا در اگوست 2015 پس از به پایان رساندن ماجرا جویی چند قسمتی خود   مجددا به ابوظبی باز گردد ، اگر چه به دلیل ایجاد نقص فنی در باتری ها ادامه ی این سفر از هاوایی تا اپریل 2016 به تعویق افتاد .

 

Solar Impulse

 

 

 

Electravia BL1E Electra

 

تیم Electravia با همکاری APAME در 23 دسامبر 2007 در پایگاه Aspres sur Buech در فرانسه ، موفق شد اولین پرواز هواپیمای الکتریکی با کاکپیت باز (بدون اسمانه) خود را به ثبت برساند .

Christian Vandamme خلبان این پرواز ازمایشی که مدیر فنی  Electravia نیز بود توانست این پرنده را به مدت 48 دقیقه به پرواز دراورد و 50 کیلومتر را بپیماید . BL1E "Electra" به یک موتور الکتریکی 18 کیلو واتی از نوع disk-brushed مجهز بود که نیروی مورد نیاز ان توسط 48 کیلوگرم باتری های کوکام لیتیوم-پلیمر تامین می شد .  BL1E "Electra" اولین هواپیمای الکتریکی دنیا بود که شماره رجیستر دریافت کرده بود . همچنین این پرنده اولین محصول الکتریکی به ثمر نشسته توسط کمپانی فرانسوی Electravia بود . 

 

Electravia BL1E Electra

 

 

 

Electravia Electro Trike

 

Electravia Electro Trike کایت تک سرنشینه ای بود که به یک موتور الکتریکی مجهز شده بود . اولین پرواز ان در Aspres sur Buëch واقع در فرانسه انجام شد . موتور ان GMPE 102 بود که 26 اسب بخار تولید می کرد . همچنین به یک پک 3 کیلو واتی باتری های لیتیوم پلیمر مجهز بود که ان را قادر می ساخت که تا 1 ساعت به پرواز ادامه دهد . شارژ یک پک 3 کیلو واتی 1ساعت و نیم طول می کشید .

 

E-Trike

 

 

 

اولین هواپیمای سرنشین دار که از باتری قلمی استفاده می کرد !

 

صنایع Matsushita Electric و تیم دانشجویان کارشناسی انیستیتو تکنولوژی توکیو در یک پروژه ی مشترک هواپیمایی را که توسط 160 باتری قلمی ( AA battery) تامین نیرو می شد را ساختند و توانستند پروازی به طول 391 متر را در جولای 2006 با ان تجربه کنند .

 

Boeing-FCD Project

پروژه ی FCD (اثبات گر پیل سوختی) برنامه ی ساخت هواپیمای الکتریکی  بود که توسط کمپانی بزرگ بوئینگ رهبری می شد و از موتور  Diamond HK-36 Super Dimona بهره می برد . این پرنده نقش بستر تستی برای هواپیماهای مجهز به پیل سوختی تحقیقاتی سبک را بر عهده داشت . این هواپیما موفق شد در مارچ 2008 یک پرواز ازمایشی موفقیت امیز را به نام خود ثبت کند . همکاران بوئینگ در این برنامه موسسه ی Intelligent Energy بریتانیا (برای پیل های سوختی) ، دیاموند ایرکرفت از استرالیا (در ساخت ایر فریم) ، Spanish Sener (سیستم کنترل) ، Spanish Aerlyper (یکپارچه سازی موتور با بدنه) و کمپانی امریکایی Advanced Technology Products  بودند .

 

FCD

 

 

 

QinetiQ Zephyr

 

QinetiQ Zephyr پهپادی سبک وزن و خورشیدی بود که توسط کمپانی نظامی انگلیسی QinetiQ طراحی و ساخته شد . در 23 جولای 2010 ، با پروازی که بیش از 2 هفته در پهنه ی اسمان ادامه داشت (336 ساعت) رکورد مداومت پروازی پرنده های بدون سرنشین (پهپاد) را به نام خود ثبت کرد . این پرنده از قیبر کربن و پلیمر تقویت شده ساخته شده است . نسخه ی سال 2010 این پرنده 50 کیلوگرم وزن و 22.5 متر وینگ اسپن داشت ، در نسخه ی 2008 وزن 30 کیلوگرم و فاصله ی 2 سر بال 18 متر بود . این هواپیما در طی روز برای شارژ باتری های لیتیوم-گوگرد خود از نور خورشید بهره می جست ، این باتری ها انرژی مورد نیاز در طول شب را تامین می کردند . این پرنده برای بر عهده گرفتن نقش نظارتی و رله ی ارتباطی طراحی و ساخته شده بود . 

 

 

 

نسخه ی 2008 این پرنده در جولای 2008 توانسته بود پروازی 82 ساعته و دست یابی به ارتفا 61 هزار پا را در کارنامه ی خود ثبت کند ، در ان زمان این پرواز رکوردی غیر رسمی برای مداومت پروازی پهپاد ها بود . در سال 2010 نسخه ی 2010 با پروازی به مداومت 336 ساعت و 22 دقیقه و 8 ثانیه رکوردی جهانی برای مداومت پروازی پهپاد ها به ثبت رساند ، همچنین این پرنده موفق شد به ارتفاع 70742 پا دست یابد که برای پهپاد های کلاس FAI class U-1.c  (کنترل از راه دور و با وزن 50 تا 500 کیلو گرم)  یک رکورد جدید بود .

 

SkySpark

 

SkySpark پروژه ای مشترک بین کمپانی DigiSky و دانشگاه Turin بود . هواپیمای 2 سرنشینه ی  Pioneer Alpi 300 موتوری 75 کیلو واتی داشت که توسط باتری های لیتیوم پلیمر تغذیه می شد . این پرنده در 12 جوئن 2009 رکورد سرعت 250 کیلومتر بر ساعت را برای هواپیماهای الکتریکی سرنشین دار به نام خود ثبت کرد .  

 

SkySpark

 

 

 

Green Pioneer Ι

Green Pioneer Ι پروژه ای تحقیقاتی برای ساخت یک هواپیمای خورشیدی بود که در چهارمین نمایشگاه بین المللی هوا فضای چین در سال 2002 اعلام شد . این برنامه تجربی در نظر داشت تا اطلاعات مورد نیاز برای پروژه ی هواپیمای خورشیدی اینده ی چین را بدست اورد . این برنامه توسط موسسات New Concept Aircraft (Zhuhai) ، مرکز تحقیق و توسعه ی صنعت هوانوردی چین ، و اکادمی فناوری فضایی چین اجرا شد . مدیر پروژه و سر طراح برنامه Danny H. Y. Li بود . 

 

پرواز Green Pioneer Ι در سال 2004

 

 

////////////////////////////////////////

انشاالله ادامه دارد ...

 

شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات

 

Military.ir

[behroooz 0]

فوق العاده هست

[7mmt 12,641]

دهه ی دوم قرن 21

 

Airbus E-Fan

 

ایرباس با همکاری کمپانی  Aero Composite Saintonge دست به توسعه ی مشترک هواپیمایی الکتریکی زد . این هواپیما که E-Fan نامیده شد از باتری های لیتیومی برای تامین نیروی 2 موتور خود بهره می برد و قادر بود 2 سرنشین را با خود حمل کند . پرواز ازمایشی این پرنده در اپریل 2014 در فرودگاه Mérignac فرانسه انجام شد و در انتها در مقابل تعداد زیادی از حضار که Arnaud Montebourg وزیر صنایع فرانسه یکی از انها بود ، با موفقیت فرود امد . ایرباس در نظر دارد هواپیماهای الکتریکی تجاری منطقه ای دیگری را در اینده ی نزدیک توسعه دهد . 

 

 

 

EADS Cri-Cri

 

 

 

در جوئن 2010 کمپانی هوافضایی اروپایی ، EADS ، نسخه ای الکتریکی از یکی از هواپیماهای قدیمی خود ، Colomban Cri-cri  که متعلق به دهه ی 70 قرن قبل بود را رونمایی کرد . این پرنده ی فوق سبک از 4 موتور الکتریکی بهره می برد . Cri-Cri دارای باتری های لیتیومی بود که ان را قادر می ساخت برای 30 دقیقه با سرعت 111 کیلومتر بر ساعت یا اجرای اکروبات هوایی به مدت 15 دقیقه با سرعت 250 کیلومتر بر ساعت بپردازد ، نرخ صعود این پرنده 1000 فوت بر دقیقه بود .

ان طور که Jean Botti مدیر ارشد تکنولوژی EADS توضیح داد ، این پرنده یک اثبات گر فناوری برای تکنولوژی های اینده است ، " Cri-Cri یک بستر تست ارزان قیمت برای یکپارچه سازی سامانه های هواپیماهای الکتریکی ست در پشتیبانی از پروژه هایی همچون برنامه ی پیشران هیبرید (2گانه) ما برای بالگرد ها ."  Cri-Cri اولیم پرواز خود را در 2 سپتامبر 2010 در فرودگاه Le Bourget در نزدیکی پاریس به انجام رساند .

 

Hugues Duval MC15E Cri-Cri

در 5 سپتامبر 2010 ، خلبان Hugues Duval به وسیله ی هواپیمای الکتریکی 2 موتوره ی خود ، MC15E CriCri “E-Cristaline” ، رکورد جهانی سرعت هواپیماهای الکتریکی را به نام خود ثبت کرد . هواپیما به موتور ها، سامانه های کنترلی ، باتری ها و ملخ سات Electravia مجهز بود . در طی نمایشگاه هوایی پونتواز ، سرعت 262 کیلومتر بر ساعت توسط Aero Club de France organizers به ثبت رسید . سپس از 25 جوئن 2011 ، در طی یک پرواز رسمی که در نمایشگاه هوایی پاریس به اجرا درامد Duval رکورد جدیدی را با سرعت 283 کیلومتر بر ساعت از ان خود کرد .

 

 MC15E electric Cri-Cri

 

 

 

e-Genius

 

هواپیمای الکتریکی e-Genius که توسط باتری تامین نیرو می شد توسط انیستیتو طراحی هواپیمای  دانشگاه اشتوتگارت المان برای چالش پرواز سبز در جوئن 2011 در سنت روز کالیفرنیا طراحی و ساخته شد . طراحی ان شبیه هواپیمای الکتریکی Icaré II بود و به نظر می رسید در بیشتر اجزای سازنده با ان مشترک است . این هواپیما یک موتورگلایدر تغییر یافته بود و از یک موتور 60 کیلو واتی متصل بر دم استفاده می کرد . این پرنده اولین پرواز خود که 20 دقیقه به طول انجامید را در 25 می 2011 به انجام رسانید . این هواپیما در جولای 2011 پروازی به طول بیش از 2 ساعت رت تجریه کرد . به سرعت بیش از 161 کیلومتر بر ساعت رسید . 

 

 

 

 

ENFICA-FC

 

ENFICA-FC  پروژه ای در اتحادیه ی اروپاست جهت مطالعه و بررسی هواپیمایی الکتریکی با پیل های سوختی به عنوان منبع نیروی اصلی یا کمکی  ست . در طی این پروژه ی 3 ساله ، یک منبع نیرو برپایه ی پیل های سوختی طراحی و ساخته شد و روی هواپیمای فوق سبک Rapid 200FC به پرواز درامد . 

 

 

 

 

Paratrike E-Fenix

 

E-Fenix اولین پاراترایک 2 سرنشینه ی الکتریکی ای بود که به پرواز درامد . این هواگرد توسط دفتر Planète Sports & Loisirs واقع در Re Island در سواحل روشال فرانسه در همکاری با واحد الکتریک Electravia توسعه پیدا کرد . این پاراترایک از تابستان 2011 تا به امروز در حال انجام پرواز های توریستی می باشد . اولین پرواز ان در فرودگاه سیسترون واقع در جوب فرانسه در 12 می 2011 انجام شد که خلبانی ان را Michaël Morin بر عهده داشت . 

 

 

Puffin (نوعی مرغ دریایی)

پروژه ی NASA Puffin   یک طرح الکتریکی پیشنهادی ناسا با توان نشست و برخاست عمودی ست که گنجایش یک نفر را دارد و قابل استفاده ی شخصی ست و نیز سر و صدای بسیار کمی ایجاد می کند . طراحی این کانسپت از نوع  proprotor می باشد . این طرح قادر خواهد بود با حمل یک سرنشین به سرعت 150 مایل بر ساعت دست یابد . برد پروازی ان با فناوری فعلی باتری ها کمتر از 50 دقیقه براورد شده است این پرنده  دارای 13.5 فوت وینگ اسپن و 12 فوت ارتفاع در حال ایستاده روی زمین است .

در ژانویه ی 2010 کار ساخت نسخه ای اثبات گر با ابعاد 1 سوم برای مارچ 2010 برنامه ریزی شد . در طراحی های اینده ی این هواگرد ممکن است روتر های جدید بکار رود .

با فرا رسیدن اگوست  2010 نسخه ی ساب اسکیل ساخته شده در تاسیسات لانگلی ناسا به نمایش درامد . همچنین شبیه ساز پوفین نیز ارائه شد . در اگوست 2010 این پرنده در 8 امین اپیزود سریال Dean of Invention که از شبکه ی دیسکاوری پخش می شد به نمایش درامد .

 

 

 

Pipistrel Taurus G4

 

در سپتامبر 2011 کمپانی Pipistrel از محصول جدید خود که دارای بدنه ی 2 قلو ، با ظرفیت 4 سرنشین و تک موتوره بود رونمایی کرد ، این پرنده معادل 400 مسافر بهره وری در مصرف هر لیتر سوخت را به اثبات رساند . هواپیما از الحاق بدنه ی 2 هواپیمای هواسرشی ساخته شده بود که هر کدام ظرفیت 2 سرنشین را داشت و تک موتور الکتریکی ان در بین این 2 قسمت قرار گرفته بود . این هواپیما به وزن 1100 پوند باتری لیتیوم پلیمر حمل می کرد . این پرنده دارای بالهایی به طول 22.9 متر ،و وزن ناخالص برخاست 3300 پوند ، بود که ان را تبدیل به سنگین ترین هواپیمای الکتریکی ساخته شده تا ان زمان می ساخت . اولین پرواز جی4 در 12 اگوست 2011 انجام شد و موفق شد برنده ی چالش پرواز سبز ناسا در 3 اکتبر 2011 شود . 

 

 

 

Luxembourg Special Aerotechnics MC30E

 

در 13 اپریل 2011 در طی نمایشگاه AERO Friedrichshafen ، هواپیمای الکتریکی MC30E به خلبانی Jean Luc-Soullier به پرواز درامد . این پرنده از باتری های لیتیوم پلیمر ساخت Dow Kokam بهره می برد . این هواپیما بعدا به موتوری کاراتر  ساخت Electravia مجهز شد . پس از ان این پرنده در طی پرواز هایی در 27 فوریه ی 2012 و 29 سپتامبر 2012 موفق به ثبت 4 رکورد در زمینه ی سرعت ، برد و ارتفاع پروازی شد . 

 

 

Electric Lazair

 

در سال 2011  Dale Kramer طراح کمپانی Ultraflight Lazair ، هواپیمای الکتریکی Lazair را معرفی کرد . این پرنده از 2 موتور Bevirt JM1 Joby که در هواپیماهای مدل به کار می رفت  و 2 مجموعه ی 16 تایی از باتری ها روی بال بهره می برد که 63 ولت نیرو را تامین می کردند . این پرنده موفق به برنده شدن 2 جایزه ی Antique Ultralight Champion و Ultralight Amphibian at AirVenture  شد . این پرنده حاصل یک پروژه ی تجربی بود و هیچ گاه وارد خط تولید نشد .

 

Electric Rotorcraft

 

Solution F/Chretien Helicopter اولین بالگرد الکتریکی  سرنشین دار جهان بود که توسط Pascal Chretien ساخته شد . اولین پرواز ان در 12 اگوست 2011 به ثبت رسید و تمامی مراحل ساخت ان در  Venelles فرانسه انجام شد .

برنامه ی Sikorsky S-300 پروژه ای جهت به پرواز دراوردن ازمایشی یک روتو کرافت الکتریکی بود که به دلیل محدودیت در زمینه ی باتری به تعلیق درامد . اولین تلیت روتر الکتریکی بزرگ مقیاس دنیا حاصل پروژه ی AgustaWestland Project Zero  است که یک اثبات گر فناوری بدون سر نشین می باشد .  این پروژه هنوز در حال ادامه می باشد . 

 

 

...............................................

انشاالله ادامه دارد

شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

پایان

 

منبع

ویرایش شده در اردیبهشت 95 توسط 7mmt