امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

15 minutes قبل , hosm گفت:

بسم الله الرحمن الرحیم

با تشکر از ابراهیم عزیز

۱ - پدافند غیر عامل و محدود کردن محلهای عبور کروز با موانع و ... تا موشک مجبور به اوج گرفتن بشه

۲ - غافلگیر نشدن و تشخیص آماده شدن دشمن برای حمله

۳ - حمله سنگین پیش دستانه یا در ساعت اول با موج موشکهای بالستیک و کروز و به هم زدن تمرکز دشمن (به هیچ وجه نباید در لاک دفاعی رفت و ابتکار عمل را به دشمن داد. امام علی(ع) فرموده‌اند کسی که در خانه خود دفاع کند محکوم به ذلت خواهد بود)

۴ - ایجاد رادارهای پیش اخطار شلیک و رهگیری در نقاط مرتفع، آواکس . شبکه رادارهای جنگنده‌ها

۵ - واحدهای چابک، ارزان و تمرین کرده توپخانه‌ای در تعداد ۲ تا ۳ هزار گشت در نواحی عبور کروزها. آتش به اختیار. گرفتن گرای تقریبی از رادارهای پیش اخطار

۶ - شکار کروزهای ارتفاع گرفته توسط جنگنده‌های اسکرامبل با توپ (نیاز به ۳۰۰ جنگنده کوثر)

۷ - تدافع نقطه‌ای در محلهای حساس

۸ - تدافعات غیر عامل مانند دود، استتار و ... در مسیر و هدف کروزها

اولین ارسال رو بخونید.

بدلیل اینکه ما با یک ائتلاف عظیم روبرو خواهیم بود(حمله به ایران فقط در قامت چنین ائتلافی ممکن است)، دشمن رو قوی فرض کردیم، در چنین حالتی حتی 4000 موشک هم رقم بسیار بزرگی نیست. منتهی همه موارد مطروحه شما رو جزو پیش فرض های دشمن گرفتم، یعنی دشمن میداند که اخلال در کار هست، گشت و شناسایی در کار است، و پدافند بلند برد و حتی برد متوسط هم قوی هست  و بدون آگاهی از این موارد حمله نمیکند. بنابراین مطابق با این سناریو آنقدر موشک شلیک میشود که 4000 موشک فقط با عوامل تقابل سخت روبرو شود.

 

یک مثال تاماهاوک کلاس 4 بود که، هم GPS داره، هم ترکام و DSMAC و هم قابلیت پردازش تصویر، و ایضا لینک هدایت در ترمینال! برد هم 2500 کیلومتر یعنی میتونه بصورت مارپیچ مسیر طولانی تر برای رویارو شدن با سامانه های کمتر رو انتخاب کنه.

 

  • Like 5
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
5 minutes قبل , worior گفت:

اولین ارسال رو بخونید.

بدلیل اینکه ما با یک ائتلاف عظیم روبرو خواهیم بود(حمله به ایران فقط در قامت چنین ائتلافی ممکن است)، دشمن رو قوی فرض کردیم، در چنین حالتی حتی 4000 موشک هم رقم بسیار بزرگی نیست. منتهی همه موارد مطروحه شما رو جزو پیش فرض های دشمن گرفتم، یعنی دشمن میداند که اخلال در کار هست، گشت و شناسایی در کار است، و پدافند بلند برد و حتی برد متوسط هم قوی هست  و بدون آگاهی از این موارد حمله نمیکند. بنابراین مطابق با این سناریو آنقدر موشک شلیک میشود که 4000 موشک فقط با عوامل تقابل سخت روبرو شود.

 

یک مثال تاماهاوک کلاس 4 بود که، هم GPS داره، هم ترکام و DSMAC و هم قابلیت پردازش تصویر، و ایضا لینک هدایت در ترمینال! برد هم 2500 کیلومتر یعنی میتونه بصورت مارپیچ مسیر طولانی تر برای رویارو شدن با سامانه های کمتر رو انتخاب کنه.

  

همینجاست که واحدهای آتش به اختیار  و مجبور کردن موشکها به دالان‌های کمی خاص و شبکه کردن رادارها و شکار به توپ جنگنده‌ها به کار میاد

در راستای فشار نامتقارن، شخم زدن تل آویو و حیفا هم جزو گزینه‌ها باید باشه

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ظاهرا از جنوب سوریه احتمالا از سمت التنف یا مرز اردن با B1B Lancer اقدام به شلیک JASSM هم کردن و اخباری از ردگیریشون توسط Buk-M2 & Pantsir S1 منتشر نشده ، راهکاری هم برا مقابله با این مورد هم وجود داره ؟

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ساعت اول شاهد جنگ الکترونیک برای اخلال در سیستم های کشف و رهگیری خواهیم بود که به نوبه ی خود سطح پاسخگویی به تهدیدات رو کاهش میده

علاوه بر 4000موشک پیش فرض احتمال استفاده از چند صد موشک دکوی راداری برای پر کردن صفحه رادار هست؛

اگر در برد متوسط و بلند برای هر هدف دو موشک پدافندی شلیک بشه به حدود 8000موشک نیاز هست که شاید خارج از توان آتشبار های موجود باشه و لود دوباره آتشبار نیازمند زمانه

 

irartesh-ir_138269701005821.jpg 

 

توپ اورلیکن درقالب سیستم اسکای شیلد  

در بازی ژنرال شاهد این نوع سیستم دفاعی (چین) بودیم

این نوع سیستم دفاعی به صورت شبکه محور برای هدف قرار دادن کروز بخصوص با گلوله های ترکش زا میتونه موثر واقع بشه

سیستم  متشکل از رادار کشف ورهگیری ؛سیستم کشف اپتیکی ؛آتشبار و پست فرماندهی

ما نمونه وطنی این نوع سیستم نظیر سماوات و حائل(متحرک) رو داریم که میشه در صورت ارتقا به صورت سکوی ثابت در طول نوار مرزی مستقر  کرد مزایای سیستم ثابت زمینی:

1_محدودیت وزنی و مکانی برای مهمات قابل حمل نداره ؛با طراحی یک سیستم تغذیه همانند کاتلینگ شاهد افزایش تعداد فشنگ با خشاب زیر زمینی خواهیم بود که میشه  با یک سیستم خنک کننده برای لوله  نرخ آتش بالایی داشته باشه و از بار پدافند موشکی کم کنه

2_از اونجایی که این سیستم جزو اهداف اولیه متخاصم خواهند بود میتونه طراحی سکو به صورتی که در زیر زمین قراربگیره باشه و در مواقع حساس به صورت مکانیکی به سطح بیاد و درگیر بشه چیزی شبیه به آسانسور! و سیستم کشف و رهگیری عمدتا بر دوش کاونده اپتیکی باشه تا هدف ضد رادار ها قرار نگیره در این صورت کشف سیستم قبل حمله رو سخت میکنه و با استتار مناسب قابلیت بقاپذیری سیستم رو افزایش میده 

3_نیاز به جابجایی؛کشنده؛اپراتور ،بارگزار خشاب و استقرار رونداره و در کمترین زمان ممکن آماده بکار میشه این ویژگی در حمله غافلگیرانه موثر واقع میشه 

4_میشه پست های فرماندهی رو به زیر زمین منتقل کرد و با اتوماسیون سیستم برای هر چند سیستم یک پست فرماندهی کوچک تدارک دید 

در صورت تلفیق این سیستم با چندین منپد در قالب سکوی ثابت زمینی کارایی سیستم بیشتر خواهد شد

معایبی که این سیستم داره 

کم بودن برد درگیری : برد کم (در حدود4 کیلومتر)سیستم یکی از معایبی هست که اونو فقط برای اماکن حساس ودفاع نقطه ای مفید می کنه اما از اونجایی که احتمالا عمده مسیر عبور کروز ها معطوف به استان های غرب و  جنوب غربی میشه سیستم برای نقاط مرزی با اولویت تهدید بالا موثره

هزینه:یکی از نکاتی که این نوع پدافند هزینه ی بالایه که نیاز به بودجه کافی داره ؛ از اونجایی که مقابله موشکی برای هر هدف نیاز به دو موشک داره و بالطبع هزینه بالایی رو میطلبه این هزینه برای این نوع سکوی دفاعی تا حدودی توجیه پذیره

 

در هر صورت تقابل با چندین هزار کروز با اتکا  به پدافند زمین پایه بسیار دشواره و فقط میشه حجم خسارات وارده را تا حدودی کاهش داد ؛ دفاع پیش دستانه ،شناسایی و هدف قراردادن لانچر ها ،جیمینگ و پدافند غیر عامل از دیگر راهکارها برای مقابله با تهاجمه.

با تشکر از ایجاد این تایپک 

ویرایش شده در توسط aminjabbary
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

من معمولا خواننده نظراتم و حرف نمیزنم 

نظر شخصیه لطفا یکی از مدیران حذفش کنه

1 . تجربه سوریه ما داریم که با سیستم هایی بسیار قوی همچون پانیتسر هم نمیشه دفاع بازدارنده در مقابل کروزها کرد پس دفاع صفر محکوم به شکسته تنها راه زدن پایگاه قبل از شلیک هست که با توچه به شرایط ما و دشمن امکانش نیست 

2 . باید در نظر بگیریم که اسمان در اختیار ما نخواهد بود راداری در اختیار مانخواهد بود پس به فکر این چیزا نباشید . تنها راه بالا بردن بازدارندگی هست که دشمن فکر حمله نکند . اونم که میدونید ابزارش یه چیزه که ما محرومیم ازش..

ویرایش شده در توسط khoram
  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

اگر در موج دوم و چهارم حملات به صورت دریاپایه باشد و بتوانیم ناوشکن های arleigh burke به صورت ترکیبی با ضد کشتی کروز ترجیها هواپایه و بالستیک دریاپایه با برد حداقل 500 کیلومتر هدف قرار دهیم ترکیبی با کمک Tor-M1 و سراج و مصباح با دیگر حملات دریاپایه (در صورت حملات غافلگیرانه با زیردریایی ها) می‌توان مقابله کرد که از نظر اقتصادی هم مقرون به صرفه است و برای موج اول و سوم با آتش ترکیبی توپخانه امثال سامانه های مصباح و سراج و استقرار یگان های دوش پرتاب Strela-3 به همراه IR Cameras یا دوش پرتاب Verba روسی که دارای دوربین اپتیکی است در تعداد بالا (در صورت دسترسی) حتی در ارتفاعات می‌توان حملات را دفع کرد ، و برای مقابله با حملات اهداف با RCS کم یا پیشگیری از این نوع حملات که معمولا به صورت هواپایه صورت میپذیرد با تلاش ۲ و ۳ وارد عمل شویم و یا پرتابگرهای آنها را با موشک برد بلند هوا به هوا ترجیها ۳۰۰ کیلومتر که با رادارهای زمینی هم Integrate شده باشند (یحتمل پروژه مقصود) رهگیری کنیم.

ویرایش شده در توسط LegendaryAegis
  • Like 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

یه بررسی اجمالی در مورد تجهیزات موجود،...:

 

AIR_DEFENSE_ASSETS-1.jpg

 

تحلیل تصویر فوق:

یک روش مرسوم در بازاریابی با عنوان STP هست که اینجا هم کاربرد دارد، من تصویر فوق رو بر اساس گام اول درست کردم.

STP مخفف SEGMENTATION.TARGETING. POSITIONING یا تقسیم بندی، هدف گیری، موقعیت یابی،..

وقتی سطوح مختلف پدافند هوایی ایران رو تقسیم بندی میکنید، متوجه خواهید شد که در قسمت برد بلند با تکمیل باور373 و وجود اس 300 و البته اس 200 که بدلیل عدم کارایی در برابر موشک های کروز وارد لیست نشده، تکمیل خواهیم شد، به برد متوسط که برسیم، تنوع سامانه ها و موشک ها بسیار زیاد و موثر خواهد شد. اما رویارویی با موشک های کروز در این دو بخش گران تمام خواهد شد، و اگر تهاجم اولیه موفق به مصرف موشک های این مجموعه شوند، با ورود بمب افکن های سنگین و جنگنده های پنهانکار با تجهیزات دورایستا، کار پدافند بسیار دشوار خواهد شد. بخش میانبرد و بلند برد پدافند باید پس از تهاجم موشکی کاملا پایدار بماند، خسته و مصرف نشود.

در ادامه به حیاتی ترین بخش مقابله با موشک های کروز میرویم فاصله 8 تا 20 کیلومتر که تنها دو پاسخ میابیم، تور و حرز نهم(یازهرا)، و با خوشبینی راپیر، به نظر میرسد این قسمت نیاز به اقدام سریع و کارفراوان دارد. سپس وارد فاز درگیری بسیار نزدیک میشویم که تنوع سامانه ها در این بخش بسیار است، حلال مشکل این بخش آموزش پیوسته، تمرین و اتوماسیون است. در فاصله زیر 500 متر راهکارها بیشتر جنبه حفاظت و مقاوم سازی ابنیه دارد، اما یک ایده کاربردی نظیر ساختن سامانه های ADS برای این بخش میتواند وجود داشته باشد، اگر بتوان موشک کروز با سرجنگی 500 کیلوگرمی را در فاصله 100 متری زمینگیر ساخت(منفجر کرد) حتی امکان شکستن شیشه ساختمان ها و اهداف نیز دشوار ممکن خواهد شد، این روش حتی در پاسخ به موشک های هایپرسونیک میتواند موفق باشد،...

 

  • Like 3
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

اگر بخواهیم اینجوری بررسی کنیم که یا مساله خیلی آسان یا خیلی سخت میشه و جواب درست در نمیاد 

مهمترین و اولین بخش شناسایی مهاجمین هست 

اینکه هر موشک اولویت بندی و ارزش گذاری شود 

و بر اساس ارزشش مقابله شود 

برای مثال موشک هایی که سمت مناطق مهم و استراتژیک مثل فرودگاه های اصلی، تاسیسات هسته ای، تاسیسات نظامی محوری، تاسیسات برق و ... میرن در اولویت هستن و مراکزی مثل بنادر ارزش کمتری دارن

 

از سویی دیگر بهترین دفاع در حمله ایجاد میشه

ما باید در شروع کار مراکز شلیک این موشک ها رو هدف قرار بدیم تا حمله اونها در موج اول سکته کنه و در موج دوم و به بعد با مشکل روبرو بشه 

بخش زیادی از این موشک ها از دریا شلیک میشه و این یعنی اینکه ما میتونیم با حمله به ناوگان دشمن اون رو زمینگیر کنیم

 

ما در بخش دفاعی باید اولویت درگیری ایجاد کنیم 

احتمالا اولویت اول سامانه های و توپ های کوتاه برد است بدلیل ارزان بودن گلوله و خود سامانه 

و در بخش دوم سامانه هایی مثل تور یا منپدها 

در این بین بخش هایی خالی می مانند که پهبادها یا جنگنده هایی با گشت زنی در مناطق کم تراکم دفاعی می تونن اقدام به شکار موشک های کروز کنند 

همین هواپیماهای اف 5 خودمون یا کوثر می تونن در این مورد کنار پهبادها بکار بیان و نقاطی کور رو پر کنن 

در این بین اگه سیستم های جنگال هم بتونه موشک ها رو منحرف کنه بار روی سیستم به شدت کم میشه 

برای سیستم جنگال ما حتما به سمت زدن ماهواره ها باید بریم و این غیرقابل اجتناب است 

 

حال این سوال مطرح میشه که دشمن چکار میکنه؟

اون هم با علم به این موضوعات اقدام متقابلش چیست؟

  • Like 3
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

توپ سعیر هم میتونه موثر باشه ، تو سوریه هم استفاده شد و کروز هم زد /  گلوله با سر جنگی ساچمه ای و متحرک سازی سعیر هم خیلی تاثیر داره 

اتوماسیون کردن توپ های 23  ، 35 م و 57 م م

مهجز کردن سایت های پدافندی به منبپد برا دفاع آخر یا مجهز کردن  به پهپاد مجهز به 4 منپد و آماده پرواز

جنگ الگترونیک قوی 

------------------------------------

رفتن به سوی ساخت ریل گان ( تو نمایشگاه نیروی دریایی تو چیتگر یه بنر از ریل گان زده بودن ، معلوم نشد تبلیغاتی هست یا نه )

http://uupload.ir/files/4fc9_20151003_125058.jpg

https://www.youtube.com/watch?v=Ev0G49jXJX0

 

ویرایش شده در توسط mahdi100
  • Like 1
  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

بايد به ترتيب برنامه ريزي داشته باشيم تا بتونيم برخورد موثري داشته باشيم :

١- شناسايي مهمترين مرحله برخورد تشكيل ميده كه خودش باز تقسيم ميشه : 

الف : برد بلند ( خارج از مرزها ) 

 ب : برد متوسط ( داخل مرزها ) 

ج : برد كوتاه ( نزديك هدف تا لحظه برخورد )

مطمئنن در برد بلند فقط سامانه هاي راداري ميتونيم استفاده كنيم چون ما به ماهواره دسترسي نداريم ولي در برد متوسط از طيف وسيعي از امكانات ميتونيم استفاده كنيم كه تشكيل ميشه از : رادار ، اپتيك ، ديده بان بصري ، سنسورهاي خاص هشدار و شناسايي اجسام هوايي با سرعت بالا تعبيه شده در لب مرزها كه حكم هشدار زود هنگام رو دارن و در آخر برد كوتاه كه تشكيل شده از سنسور هاي اپتيكي و حرارتي مادون قرمز  كه آخرين مرحله شناسايي تا انهدام هدف رو تشكيل ميدن ...

٢- بعد از شناسايي مرحله بعد پيشبيني مقصد موشك ها يا هواپيماها  و اولويت بندي بر اساس خطرناكتر بودن و در دسترس تر بودن هدف است كه مطمئنن بايد از هوش مصنوعي كمك بگيريم تا اهداف رو در كسري از ثانيه اولويت بندي كنه سيستمي كه انسان كمترين تاثير در اون داشته باشه ، براي همچين سيستمي بايد يك يا چند ابر كامپيوتر كه از قبل در مراكز فرماندهي پدافند در چند نقطه كه داراي جايگزين فوري باشن با رعايت پدافند غير عامل در زير زمين تهيه شده باشه و يك سيستم عامل بومي كه از قبل خودمون براش اولويت بندي و درجه خطر رو براش تعريف كرده باشيم و در اخر اتصال ايمن به واحدهاي آتش ... 

٣ - واحدهاي آتش كه خودش از چندين قسمت تشكيل شده : 

الف: برد بلند ، كه تشكيل شده از واحدهاي موشكي و هواپيماهاي خلبان دار و بي خلبان كه با هدايت سيستم زميني به سمت هدف راهنمايي ميشن در اينجا با هدايت سيستم زميني ميشه از هواپيماهاي ملخي هم براي انهدام موشك ها استفاده كرد با مجهز شدن به موشك هاي حرارتي سبك وزن با تعداد بالا مهمترين نكته لينك شدن به سيستم زميني در هواپيماها هست در مرحله بعد از موشك برد بلند استفاده كرد كه هزينه بيشتري رو دارن 

ب: برد متوسط ، از واحدهاي موشكي زمين به هوا و پهبادهاي مسلح به موشك هاي اپتيكي و حرارتي استفاده كنيم هر چي بيشتر از  موشك هاي هوا به هوا استفاده كنيم مقرون به صرفه تر و سريعتر خواهد بود تا موشك هاي زمين به هوا 

ج: برد كوتاه ، كه لايه آخر ديوار تدافعي رو تشكيل ميده از سيستم هاي كوتاه برد موشكي مانند تور  ام  ١ ، يازهرا ، حرزنهم و منپدها و در اخر از واحدهاي توپ خانه اتوماتيك لينك شده به همديگه و هدايت كاملاً خودكار بدون دخالت نيروي انساني با مهمات تركش شونده استفاده كنيم ... 

اگه ما بتونيم همچين چيزي رو پياده كنيم ميتونيم اميدوار باشيم توي هر حمله اي سربلند خارج بشيم وگرنه بايد فاتحه كل نظام و كشور رو خوند ...

  • Like 4
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

با سلام

ایده ی اول که همین حالا هم دارد انجام میشود متحرک کردن بخش زیادی از سامانه های پدافندی هست تا موشک های هدایت ماهواره ای به رتحتی نتونند اون ها را هدف قرار دهند.

ایده ی دوم ساخت چیزی شبیه به سیستم دفاع فعال برای رادار ها و مناطق حساس هست که در دفاع نزدیک بتوانند با ایجاد یک دیوار آتش با مهمات شدید الانفجار اون موشک رو بدام بیاندازند نیاز به موشک هدایت شونده نیست فقط شلیک راکت با قابلیت تنظیم زمان انفجار اینم باید در نظر گرفت که ممکنه موشک های کروز دشمن برای عبور از این سامانه سرعت متغیر استفاده کنند ولی بازهم دیوار آتش در حجم بسیار زیاد آخرین دفاع ما خواهد بود و هرچقدر حجم آتش بلاتر احتمال موفقیت بیشتر

ایده ی سوم شلیک 5 موشک در برد کوتاه یه متوسط برای هر هدف هرچند که هزینه رو بالا میبره ولی 5 موشک از یک نقطی شلیک شوند یک موشک برای مثال 30 کیلومتری راست هدف یکی چپ یکی بالا یکی پایین و یکی هم خود موشک رو به طور مستقیم هدف قرار بده در فاز پایانی کم کم موشک های برای انفجار کنار هم میاند و با انفجار زیاد موشک یا جنگنده رو نابود میکنند در صورت تغییر مسیر اون موشک برای مثال به سمت راست موشکی که به سمت راست قرار دارد می تواد با زاویه ای مایل از رو به رو آن را مورد هدف قرار دهد شاید گران باشد ولی هیچوقت نمیشه با اطمینان برای جنگ برنامه ریزی کرد اما و اگر ها هم باید در نظر گرفت و حتی برای اون ها به طور محدود تسلیحات ساخت اگر با موشک پر سرعت و قابلیت تغییر مسیر و سرعت رو به رو شدیم به نظرم ترکیب ایده اول و دوم مناسب هست .

ایده ی چهارم ما نمیتونیم فقط در فاز دفاعی بمونیم حتی در فاز دفاعی هم به طور کامل قرار نیست موفق بشیم م امیتونیم ماهواره های ثابت دشمن رو مورد هدف قرار بدیم این کار از شدت حملات هرچند هم کم مدت کم میکنه و فرصت رو برای هنرنمایی بیشتر موشکی ما باز میکنه میشه با استفاده از یک موشک ماهواره بر همزمان چندین موشک ضد ماهواره رو به فضا ارسال کنیم البته بازهم با امام و اگر باید باشه چون زمان جنگ نمیتونیم تسلیحات جدید رو توسعه بدیم از همین حالا باید فکر موشک های ضد ماهواره ای مقاوم در برابر لیزر کنیم.

ایده ی پنجم خارج از بحث ما حقیقتا یک سلاح نهایی در اختیار داریم اگر بخواهند اسفاده کنند کاری که منجر به یک آشوب واقعی در جهان میشه اون هم تحدید به منتشر کردن تمامی حقایق و علوم فراطبیعی در بین مردم عادی هست سال ها برای رسیدن به این آرامش و برده داری نوین انسان ها تلاش شده این موضوع یک شمشیر دولبه هست و یک تحدید جدی علیه نظم نوین جهانی و حتی پایانی بر اون البته همچین علومی از کنترل خارجند ولی مدارکی همچون پروژه استار گیت بیان میکنه که خود دمشنان کاملا از این موارد اطلاع دارند پس فکر کنم بتونند بدتر از هر سلاح اتمی تحدید اون رو احساس کنند.

 

  • Like 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
14 hours قبل , hosm گفت:

همینجاست که واحدهای آتش به اختیار  و مجبور کردن موشکها به دالان‌های کمی خاص و شبکه کردن رادارها و شکار به توپ جنگنده‌ها به کار میاد

در راستای فشار نامتقارن، شخم زدن تل آویو و حیفا هم جزو گزینه‌ها باید باشه

ایراد دیگه ای که به این سناریو وارد هست اینه که تمام توان تهاجمی مارو نادیده گرفته و تنها در مقام یک مدافع صرف نظریه پردازی کرده و صحبت از موج دوم و سوم و ... میکنه در حالی که قبل از اتمام موج اول حمله معلوم نیست چه بر سر سکوهای پرتاب خواهد اومد و آیا توانی برای موج های بعدی باقی خواهد ماند یا خیر؟! قبل از اینکه کروزها به اهدافشون برسند (فرض میکنیم که یه تعدادی می رسند) تمام سکوهای پرتاب زمین پایه و دریاپایه شلیک کننده این موشک ها هدف هزاران موشک نقطه زن در موج اول حمله خواهند شد و باید دید که سیستم دفاع ضد موشکی طرف مقابل چطور در برابر هزاران هدف بالستیکی واکنش خواهد داد و البته موج دوم ، سوم و ... حملات بالستیکی هم در راه خواهد بود!!!

موج اول میتونه انبوهی از راکت های غیرهدایت شونده مستقر در مرزها و همینطور موشک های بالستیکی نسل قبل (اسکادA-B-C، شهاب 1 و 2 و ...) برای مشغول کردن پدافند و سپس شلیک موشک های نقطه زن باشه البته نباید از حمله به اهداف راداری و پدافندی توسط موشک های هرمز و کلاهک های بارانی در همون موج اول غافل شد قطعآ دشمن نمیتونه با سامانه های پسیو اقدام به رهگیری و انهدام اهداف بالستیکی کنه و مجبورن که رادارهارو روشن کنند که بهترین فرصت برای شناسایی رادارها و حمله به اونها در همون موج اول حمله فراهم میشه. برای موشکی مثل ذوالفقار کمتر از 10 دقیقه زمان لازمه تا به حداکثر برد خودش (700 کیلومتر) برسه و با استفاده از یک تاکتیک مناسب میشه تک تک نقاط پدافندی (تاد، پاتریوت و ...) رو شناسایی و در کمتر از چند دقیقه با انبوهی از موشک های نقطه زن مورد اثابت قرار داد.

  • Like 4
  • Upvote 1
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
8 hours قبل , arminheidari گفت:

حال این سوال مطرح میشه که دشمن چکار میکنه؟

سلام علیکم 

2_copy.jpg

فاز یکم : 

در آینده یک مهاجم متفکر و تطبیق پذیر ، کنترل زمین را بسرعت از دشمن خواهد گرفت ( اجرای نسخه به روز استراتژی نبرد هوا- زمینی ) ، و به همان سرعت یگان هایش را برای جلوگیری از هدف قرار گرفتن توسط دشمن پراکنده خواهد نمود و صرفاً با اجرایعملیات شناسایی هوایی ، ضربات جراحی شده ای را بر پیکر باقی مانده دشمن وارد خواهد آورد .

1_copy.jpg

فاز دو :

ایجاد یک پوشش 24 ساعته از شبکه ایمن نسبت به جمینگ همه جانبه C5ISR بعنوان یک ( چشم همیشه بیدار ) در سراسر قلمرو دشمن 

3_copy~0.jpg

فاز 3 :

وضعیت : " کیش " 

آغاز حملات مداوم استراتژیک به زیرساختهای حیاتی دشمن ( نسخه به روز شده تئوری واردن )   

در این شرایط ، تمامی سلسله اعصاب واحدهای دشمن ( شبکه  گِره دار کنترل و فرماندهی دشمن ) هدف قرار گرفته ( تکرار سناریوی عراق 1991) تا موجبات پراکندگی و عدم تمرکز فرماندهی دشمن فراهم شود . 

4~48.jpg

فاز 4:

وضعیت : " مات "

اجرای مانور راهبردی برای اشغال مستقیم 

 

پی نوشت

تمرکز بررسی ما برای شناخت ماهیت شیوه دشمن روی فاز دوم  و سوم به نظرم باید باشد 

 

 

  • Like 1
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

۱- در بحث شناسایی زودهنگام جدای از کلیه تجهیزات راداری و اپتیکی شناخته شده زمین پایه نیاز به پلتفرم های هواپایه داریم که بخوایم سراغ ارزون قیمتش بریم می شه سراغ سامانه های اپتیکی راداری و یا جنگال مبتنی بر بالن های هوایی ارتفاع بالا رفت.

 

۲- برای مقابله زود هنگام یعنی دوربرد و اولین فاز مقابله با تهاجم کروزها و البته  نوع ارزان قیمتش استفاده از پلتفرم هوایی مسلح به توپ و موشک کوتاه برد هست، بدین منظور میشه از اف-۵، هواپیماهای رزمی توربوپراپ با مداومت پروازی بالاتر استفاده کرد و همین طور پهپادی مسلح به موشک های دوشپرتاب به این منظور توسعه داد. 

 

۳- در فاز بعدی خوب علاوه بر سامانه های موشکی برد متوسط و کوتاه و یا منپد های اتوماتیک شده بدین منظور که ذکر شد قطعا سامانه های توپخانه ای از ۱۰۰ میلیمتری گرفته تا ۷۶ م م ، ۵۷ م م، ۳۵ م م، ۲۳ م م، و شاید ۱۴ م م و ۱۲.۷ م م ارزونترین انتخاب هستند. اما تو این حوزه باید بهینه سازی خصوصا تو حوزه هوشمند سازی مهمات صورت بگیره مخصوصا برای کالیبر های بالاتر 76 و ۱۰۰، از هدایت پذیرکردن مهمات گرفته مثل سامانه ۷۶ م م strales با مهمات هدایت پذیر Dart تا ترکشی و مهمات هوشمند خوشه ای مانند مثل AHEAD که در نقطه محاسبه شده ای منفجر تعداد زیادی پرتابه رو به سمت هدف روانه میکنه تا شانس اصابت و انهدام افزایش پیدا کنه.

 

۴- قطعا بحث متحرک سازی پدافند یا رادار ها و یا دیدن راه حل هایی مثل جابجایی سریع از سطح به زیر زمین حفاظت شده توسط استحکامات هم میتونه ارزیابی و استفاده قرار بگیره

 

۵- بحث آفند به منبع حمله هم قطع در سناریوی درگیری پیش خواهد آمد که خوب جزو بخش مورد بررسی این تاپیک از سناریوی درگیری نیست.

 

اما جدای از همه موارد فوق معتقدم در صورت چنین تهاجمی با توجه به اینکه ابتکار عمل در اختیار مهاجم هست و از پیش احتمالا به بخش زیادی از اقدامات تدافعی ما آگاهی دارن و با توجه به شناخت دشمنمون که خوب بلدن غافلگیر کنن و ما هم خوب بلدیم غافلگیر بشیم ( حتی با ساده ترین پدیده های طبیعی مثل یه بارون)، تو سناریو های اینچنین باید این فرض رو لحاظ کنیم ممکنه در موج اول حملات بخش زیادی از سامانه های پدافندیمون منهدم بشه و بایستی تجهیزات ذخیره کافی برای بازسازی و جایگزینی پس از خروج از شوک اولیه و نیز رو شدن حدودی دست دشمن ،داشته باشیم.

ویرایش شده در توسط M-ATF
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

تحلیل دوستان رو خوندم  کاری با ممکن بودن این حجم از شلیک کروز ندارم که واقعا در یک زمان کوتاه دور از دسترس هست . 

یا کاری به این ندارم که ایران واقعا تهدید کرده کشورهای منطقه رو که اگه از خاک آنها به ایران حمله بشه ایران به خاکشون حمله میکنه 

اصلا کاری هم به این ندارم که ایران تمام ناوهای دشمن و هواگردهاشون رو به طور آنلاین تحت نظر داره و تهدید هم کرده که اگه مطمئن باشیم فردا مورد هجوم قرار میگیریم امروز حمله میکنیم ( تمام این موارد باعث خواهد شد کشورهای منطقه در تصمیماتشون تجدید نظر کنن و اصولا تهیه لجستیک این حجم از کروز بدون شک از دید ما پنهان نخواهد بود و ... )

صرفا در مورد مورد هجوم قرار گرفتن با تعداد زیاد کروز بحث میکنم . در حال حاضر دشمن بیشتر از تاماهاک و .. استفاده میکنه که قابل جم شدن و اخلال هستند ( هر چند که در حال حاضر موشکهای غیر قابل جم و اخلال هم داره که در طی آزمایشات تحت شدید ترین اخلال قرار گرفت ولی اطلاعات رو از ماهواره و ... گرفت )

دوستان درست هست که ما زاکرس و البرز را داریم ولی بیشتر مساحت کشور ما حالت کویری داره و بدون پستی و بلندی هست  و در معدود ارتفاعات هم تجهیزات مراقبتی نصب هست و ... بنابراین تو مناطقی مثل اصفهان و سمنان و یزد و کرمان و ... کار برای پدافند خیلی راحت تر هست و درصد موفقیت بسیار بالاتر 

قیمت موشکهای پدافندی دوربرد و متوسط بسیار بالا هست و بسیاری از تجهیزات ما توانایی درگیری همزمان با چند هدف را بصورت محدود دارند . در حال حاضر به پهباد پدافندی خوشبین نیستم در مقابل کروز ( حتی پرنده با سرنشین چون تا حالا چیزی ندیدم )

یه انتقادی هم از دوستان دارم چرا جوری صحبت میکنید که مثلا پدافند حائل یا سراج و .... که به تازگی تولید شده در تمام مناطق پدافندی حاضر هست و بدون کوچکترین مشکلی دارد کار میکند ؟ 

بنده نوک پیکان مقابله با کروزها رو ( چون از کروزهای کم پیدا و ... هم استفاده میشه ) سیستمهای کوتاه برد میدونم  به همراه سیستمهای اپتیکی به لینک زیر دقت کنید

http://s8.picofile.com/file/8342241626/Index_of_2016_12_26_07_21_15_e3453a27.webm.html

لینک را با دقت مشاهده کنید تا متوجه بشید توپ بوفورس با یک مهمات جدید و یه ارتقا ساده چقدر قدرتش افزوده میشود .. به شخصه دوست دارم در مرحله اول این گونه مهمات تولید و در سامانه های اورلینک متحرک نصب شود  و با سیستمهای اپتیکی موجود بهینه شود.باور بفرمایید   در صورت تامین تجهیزات مورد نیاز میتوان هر منطقه ای را در رنج کوتاه بیمه کرد .. در صورت امکان ساخت مهماتی شبیه مهمات میلینیوم و استفاده از آنها در توپهای دریایی ساخت داخل و استفاده از آنها در سکوهای ثابت و یا ساخت سامانه ای شبیه سامانه 

و ساخت این سامانه با کالیبر بزرگتر و مهمات هوشمند ترکش شونده که با توجه بع نوع سامانه دیگه مشکل فشنگ گذاری و ... را نخواهد داشت و بسیار کاربردی خواهد بود .. در مبحث سیستم توپخانه ای این سیاست بهترین و کم هزینه ترین و کاربردی ترین خواهدبود 

 

 

  • Like 1
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط FLANKER
      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385294.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385295.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385335.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385333.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385300.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385309.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385302.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385304.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385306.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385307.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385334.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385336.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385337.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385338.jpg
    • توسط NIX
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      گراد ، تگرگ روسی
       

       
       
       
      گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی 122 میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است ، این سامانه و راکت M-210F برای نخستین بار در سالهای آغازین دهه 1960 توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس 1969 در طول درگیری مرز چین و شوروی بود
      BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می باشد
       
      سامانه موشک انداز BM 21  در سال 1963 در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM 14  بکار گیری شد ، نقش پایه ای سامانه BM 21  برای پشتیبانی نیرو های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک های ضد تانک ، توپخانه ها ، خمپاره انداز ها ، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود
       
      نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می تواند تا 40 راکت 122 میلی متری را در حدود 20 ثانیه در بردهای گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه ای ، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است ، در برد 20 کیلومتری ، زمانی که 40 موشک پرتاب می شود، منطقه اصابت تا 600 متر در 600 متر گسترش می یابد (36 هکتار).
       

       
       
      از زمان معرفی سامانه BM 21 در دهه 60 این راکت انداز  های 122 میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند . سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است..این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده ای کپی شده است و اکنون گونه های گسترده ای از نسخه ها و مشتقات آن را می توان در فهرست موجودی بیش از 50 نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد
       
      از آنجایی که BM-21 یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه 1950 توسعه یافت ،بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌ های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند ، مانند سیستم ‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته تر موشک های هدایت شونده. م].
       
       
      پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-375D 6×6 بود. در سال 1976، خودروی پرتابگر Ural-375D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-4320 6×6 جایگزین شد. هر BM-21 توسط یک کامیون 9k450  با 60 موشک اضافی پشتیبانی می شود. نصب شدن بر روی کامیون های 6×6 به BM-21 تحرک قابل توجهی می دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگرها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه های ضد توپخانه ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز های چندگانه خودکششی است
       
       
      کامیون پشتیبان سامانه گراد
       
      راکت یا موشک
      راکت یا موشک به مهماتی گفته می شود که توسط یک موتور به حرکت در می آید. موتور موشک / راکت در ساده‌ ترین گونه از لوله‌ ای تشکیل شده است که در آن سوخت می‌ سوزد و در یک انتهای آن دهانه‌ ای دارد. گازهای خارج شده باعث ایجاد واکنشی برابر و مخالف در انتهای بسته لوله شده و پرتابه را به جلو می راند . رانش با هدایت گازهای به سرعت در حال انبساط از سوخت موشک در حال سوختن از طریق یک یا چند نازل (ونتوری/ ونچوری) ایجاد می شود.
       

       
      نمایش اثر ونتوری
       
       راکت های 122 میلی متری برای BM-21 دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتورهای موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه های BM-21 موشک ‌هایی را با موتورهایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک ، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-21 یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.
       
      راکت ها
      راکت ها به منظور دستیابی به پایداری آیرودینامیکی ، از باله یا چرخش محوری استفاده می کنند ، راکت های سامانه گراد ترکیب هر دو این روش ها را بکار می برد. روش اولیه برای ایجاد پایداری آیرودینامیکی از طریق استفاده از چهار بالک در بخش پشتی است . هنگامی که راکت پرتاب می شود، شروع به چرخش با سرعت نسبتا کندی می کند. باله‌های فنری که در بخش پشتی دور راکت پیچیده شده اند و با یک بند نازک در جای خود نگه داشته شده اند که هنگام پرتاب می‌سوزد. همانطور که قسمت پشتی موشک از لوله پرتاب خارج می شود، فنرها باله ها را باز کرده و راکت را در پرواز تثبیت می کنند.
       
       
      انواع راکت های سامانه گراد
       
      راکت 9M22
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               64  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.4 کیلومتر
       
      راکت 9M22M
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               46  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              1930 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                2 تا 10.8 کیلومتر
       
      راکت 9M22U
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66.6  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.1 کیلومتر
       
      راکت 9M28F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               56.5  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2270 میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 15 کیلومتر
       
      راکت 9M53F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70   کیلوگرم
      سرجنگی         26  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     2450  تکه
      برد                5 تا 20.5 کیلومتر
       
      راکت 9M521
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2840  میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 40  کیلومتر
       
      راکت 9M522
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70  کیلوگرم
      سرجنگی         25  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     1800  تکه
      برد                تا 37.5  کیلومتر
       
       
       
      گراد در نقش موشک
       
      با توجه به گستره کاربران راکت انداز های گراد شرکت های دفاعی در صدد بهبود عملکرد این سامانه بر آمده اند که شرکت ترکیه ای راکستان و همینطور صنایع دولتی رافائل دو شیوه گوناگون را برای افزایش دقت این سامانه به کار برده اند
       

       
      راکت (موشک) ساخت راکستان با سامانه هدایتی GPS / INS
       
      شرکت راکستان یک راکت هدایت شونده به سامانه هدایت ماهواره ای به همراه سامانه هدایت داخلی توسعه داده است که با استفاده از امواج ماهواره های جی پی اس دایره خطای برابر 30 متر (ادعایی)  دارد
       

       
      کیت Epik
       
      شرکت رافائل کیت EPIK را برای راکت های سامانه گراد توسعه داده است (Electro-Optical Precision Integration Kit)) که بر پایه هدایت داخلی  INS و پردازشگر تصویری کار میکند ، تصویر هدف که توسط سامانه های دیگر (هلیکوپتر / هواپیما / پهپاد / نیرو های پیاده) برداشت شده است روی سامانه هدایت داخلی بارگیری شده و در زمان پرواز پویشگر فعال دماغه راکت با مقایسه تصویر ذخیره شده اقدام به جانمایی و شیرجه بر روی هدف تعیین شده می نماید ، از آنجایی که EPIK با جی پی اس در ارتباط نیست امکان جم و اخلال بر روی آن نیز وجود ندارد. شرکت سازنده دقت اصابت کمتر از 3 متر را برای این کیت هدایتی اعلام کرده است
       
      با هدایت پذیر شدن راکت های سامانه گراد سامانه های Fire Finder امکان محاسبه الگوی پروازی پرتابه برای اجرای عملیات سرکوب را تا حد بسیار زیادی از دست خواهند داد
       
       
       
       
       

       
       
      سامانه راکت چند گانه خودکششی
       
      سازنده    اتحاد جماهیر شوروی
      سال ورود به خدمت   1963 میلادی
      تعداد خدمه    6 نفر
       
      گونه های سامانه گراد

       
      BM 21 V
      نسخه هوابرد با 12 تیوب بر روی کامیون گاز 66B 
       

       
      GRAD 1
      نسخه سبکتر سامانه گراد با 36 تیوب بر روی کامیون زیل 131
       

       
      9K132 Grad-P
      گراد پی لانچر تکی راکت 122 میلیمتری
       

       
        A-215 Grad-M
      نسخه دریایی سامانه گراد
       

       
      9K59 Prima
      پریما نسخه بهبود یافته گراد با 50 تیوب
       

       
      Grad-K
      نسخه تازه تر گراد بر روی کامیون کاماز 5350
       

       
      Tornado G
      راکت انداز بهبود یافته گراد بر روی کامیون اورال 4320
       
       
       
      پیوند 1
      پیوند 2
      پیوند 3
      پیوند 4
      پیوند 5
    • توسط seyedmohammad
      بسمه تعالی
       182
       

       
      خلاصه سیاستی: بررسی نیاز به پدافند هسته ای 
       
       
      مقدمه: اصطلاح پدافند هسته ای گاه به معنی دفاع از سایت های هسته ای به کارمی رود. گاهی نیز به طور خاص در مورد کسانی که در پروژه هایی چون آماد و یا پروژه های مشابه احتمالی درگیر بوده اند به کار می رود تا بر ماهیت دفاعی کار ایشان تاکید شود.* گاهی نیز به معنی استفاده از نیروی هسته ای برای مقاصد پدافندی است. خلاصه ی سیاستی زیر در پی بررسی این موضوع است. 
       
      ***
       
      اصلی ترین تهدید نظامی علیه ایران در سال های پس از انقلاب آمریکا، اسرائیل و برخی کشور های منطقه بوده و هستند. این کشور ها همواره به توان نظامی و حجم تهدیدات خود علیه نظام ایران افزوده اند و اخیرا جسورانه دست به اقدامات خصمانه ی تمام عیار می زنند. اگرچه ایران به لحاظ وسعت، توپوگرافی و نیز توان نظامی قابل توجهی که داراست هدف فوق العاده دشواری برای اشغال زمینی است، اما در عین حال در برابر حملات هوایی خصوصا در مورد زیر ساخت های حیاتی که در نوار ساحلی جنوبی قرار دارند، ضعف های قابل توجهی دارد. در عین حال رزم هواپایه همان نقطه ی قوتی ست که دشمنان ایران خصوصا آمریکا به شدت بر روی آن سرمایه گذاری کرده اند. به همین جهت انبوهی از پایگاه های هوایی را در اطراف مرز های ایران تاسیس کرده اند و بعضی کشور های منطقه نیز خاک و پایگاه های هوایی خود را در اختیار آنان قرار داده اند.
       این البته امری نیست که از دید سران و نظامیان دور مانده باشد. اصلی ترین استراتژی ایران در هنگام درگرفتن یک جنگ تمام عیار با آمریکا یا ائتلافی به رهبری آمریکا علیه ایران نابودی سریع این پایگاه ها قبل از آن است که بتوانند نقش مثمر ثمری در طی آن جنگ ایفا کنند. در حالی که نیروی هوایی ایران به لحاظ کمی و کیفی دارای ضعف های عمده است و توان اجرای چنین ماموریتی را خصوصا در برابر قوای هوایی کشور های متخاصم ندارد، عمده تلاش ها و سرمایه گذاری های ایران در طی چند دهه گذشته بر روی موشک های بالستیک برای نابودی این پایگاه ها و حتی ناو های هواپیمابر به عنوان پایگاه های هوایی متحرک، و دیگر اهداف نظامی استراتژیک دشمن متمرکز شده است. در واقع در برابر قدرت هوایی حریف دکترین نظامی ایران بر پایه استراتژی انکار (A2AD) و به طورخاص انکار هوا بنا شده است.
      البته با توجه به وسعت، تعدد و حفاظت شده بودن این پایگاه های هوایی در مورد کفایت و عملکرد توان موشکی متعارف ایران مباحثی از جمله لزوم استفاده از تسلیحات اتمی مطرح شده است که پیش تر به طور مفصل در بسته سیاستی راهبردی  از سوی اندیشکده ممتن تهیه شده است و مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.
      اما تمامی این استراتژی ها و تاکتیک ها در بعد آفندی مطرح می شود . برنامه ریزی برای یک جنگ تمام عیار نیازمند داشتن راهکارهای پدافندی مناسب نیز می باشد.
      ظهور تسلیحات دوربرد و هدایت شونده یکی از مهمترین عناصر متمایز کننده کارزار های موج دومی و موج سومی است. در طی 3 دهه گذشته مثال های متعددی از عمل کرد و تاثیر گذاری این تسلیحات بر سرنوشت جنگ ها و تمدن ها می توان بر شمرد که عمدتا از جنگ اول خلیج فارس (طوفان صحرا) شروع و با به امروز ادامه و تکامل یافته است. ، سرعت رشد و تکامل این استراتژی و جنگ افزار های مربوطه، میزان اثر گذاری آنها در میادین نبرد، توان دشمنان در بکار گیری گسترده و دامنه دار چنین تسلیحاتی –از جهت مالی، لجستیکی و فناوری- اهمیت و خطر این دست تهدیدات را غیر قابل کتمان ساخته است.
      در یک طبقه بندی کلی بر حسب تعریف راه حل، این تهدیدات را می توان به دو دسته تقسیم کرد.
       
      ·        تهدیدات کروز، هوا سرشی و شبه بالستیک با سرعت های ساب سونیک و حداکثر 3 ماخ
      ·        تهدیدات هوا سرشی، شبیه بالستیک و بالستیک با سرعت های بیش از 3 ماخ و هایپرسونیک
       
      در این راستا در مورد دسته اول تهدیدات معتقد به اهمیت فراوان سامانه های بردکوتاه خصوصا در مقابله با تهدیدات نو ظهور و حملات انبوه توسط تسلیحات دور ایستا و لزوم برخورداری این سامانه ها از استاندارد ها و قابلیت های سطح  بالا هستیم تا نه تنها بقای خود در میدان رزم را حفظ کنند، بلکه ضامن بقای تاسیسات حیاتی برای کشور باشند که بعضا دهه ها عمر و دهه ها میلیارد دلار هزینه صرف ساخت آنها شده و نابودی آنها می تواند ضربات جبران ناپذیر بر پیکره ی ایران عزیز وارد آرد. به رغم پهنه ی وسیع جغرافیایی برخی از مهم ترین و استراتژیک ترین تاسیسات کشور در نقاط مرزی (جنوب) واقع هستند نه در "عمق استراتژیک" کشور، در واقع همیشه و در همه موارد داشتن پهنه ی جغرافیایی وسیع فراهم آورنده ی عمق استراتژیک لازم در همه سطوح نیست. حمله به این تاسیسات نه تنها نیاز به عملیات های پر ریسک عمقی ندارد، بلکه در مواردی مانند تاسیسات پارس جنوبی عدم رعایت اصول پدافند غیر عامل این تاسیسات را به شدت آسیب پذیر ساخته است.
      در مورد دسته دوم تهدیدات سامانه های پدافندی مورد نیاز است که بتواند در محدوده های ارتفاعی مختلف با اهداف بسیار پر سرعت درگیر شود. انواع سامانه های ضد بالستیک در این دسته بندی قرار می گیرند. کار در مورد ساخت این سامانه ها در دنیا از دهه 60 میلادی و ایام جنگ سرد شروع شده و تا به امروز ادامه یافته اند. آمریکا، اسرائیل و روسیه (شوروی سابق) سه قدرت نظامی هستند که بیشترین سرمایه گذاری ها را در این حوزه انجام داده اند که البته به لحاظ سطح فناوری و تعدد سامانه ها آمریکا با اختلاف زیاد از سایرین پیش است. در کشور ما نیز در سال های اخیر با تحویل گرفتن سامانه پدافندی اس-300 و نیز ساخت سامانه باور-372 توان بسیار محدودی در این حوزه پدافندی ایجاد شده که البته برای رویارویی در یک سناریوی جنگی مطلقا کافی نمی باشد و توجه و سرمایه بیشتری در این حوزه مورد نیاز است.
      اما همانند بخش آفندی که در مورد مفید و یا حتی ضروری بودن قدرت آتش اتمی مباحثی از سوی کارشناسان مطرح شده در بخش پدافندی نیز نظراتی از سوی تعدادی از کارشناسان نظامی مطرح شده است که درخور توجه است.
      در مورد تهدیدات دسته اول سابقه توسعه تسلیحات اتمی برای اجرای عملیات پدافندی در علیه اهدافی که می توان آنها را در این دسته قرارداد وجود دارد، از راکت های غیر هدایت شونده هوا به هوای اتمی، تا موشک های پدافندی دوربرد اتمی همچون سامانه اس-200 در نسخه اصلی (نسخه های صادراتی این سامانه فاقد کلاهک اتمی می باشند). نکته اما اینجاست که شکل و نحوه عملکرد تهدیدات جدید به گونه ای است که این راه حل ها را می توان کاملا منسوخ بر شمرد. حملات امروزه نه توسط اسکادران های انبوه و متراکم جنگنده ها و نه توسط فورمیشنی از بمب افکن های استراتژیک همچون بی-52 برای اجرای عملیات بمباران فرشی، صورت می گیرد. حملات دورایستای امروزی که عمدتا توسط موشک های کروز و هوا سرشی هواپایه صورت می گیرد هرچند به صورت انبوه صورت می گیرد اما عموما از مسیرهای متفاوت و در ارتفاع پست انجام می شود و حتی برخی از این تسلیحات همچون  JASSM  این قابلیت را دارند تا محدوده هدف را دور زده و از پشت سر به سمت آنها حمله ور شوند. پرواز در ارتفاع پست معضل دیگری ست که بکارگیری تسلیحات پدافندی با کلاهک اتمی را بسیار خسارت بار می کند. در مورد بکارگیری تسلیحات اتمی پدافندی در بردهای بسیار دور، برای مثال در سناریویی گروهی از بمب افکن های آمریکایی از پایگاه دیگوگارسیا برخاسته و در محدوده دریای عرب ده ها فروند موشک کروز AGM-158ER را روانه خاک ایران می کنند، در چنین سناریویی در میانه مسیر علاوه بر آنکه مساله مسیرهای پروازی غیر متراکم و متعدد وجود دارد، نکته دیگر آن است که به فرض به قدر کافی دور بردن برد پدافند به نحوی که به یک مبدا حمله به قدر کافی همگرا و متراکم برسیم، در اینجا درواقع شکل دیگری از سناریوی انکار هوا را مطرح کرده ایم، به شکلی که انهدام خود پایگاه دیگوگارسیا که مبدا خیزش بمب افکن های آمریکایی به سمت ایران است، عملی تر، به صرفه تر و با پیچیدگی های فنی و عملیاتی به مراتب کمتری همراه خواهد بود.
       
      ولی در مورد تهدیدات بالستیک و هایپر سونیک از آنجایی که سرعت و ارتفاع پروازی این دسته از تهدیدات عموما زیاد است و سرعت واکنش نسبت به آنها محدود، و نیز سر نسل های متاخر توان مانور دهی این تسلیحات افزایش قابل توجهی داشته، نابودی این تهدیدات نیازمند در اختیار داشتن سامانه های پدافندی با سرعت و دقت بسیار زیاد است به نحوی که بتوانند تخریب لازم را نسبت به هدف اعمال کنند.
       
       

       
       
      نسل اول این سامانه ها که در آمریکا و شوروی سابق توسعه یافتند به جهت ضعف در رسیدن به دقت لازم و توان اعمال تخریب مناسب از کلاهک های اتمی بهره می برند تا با شعاع نابودی[1] و قدرت زیاد از انهدام تهدید اطمینان حاصل کنند. به عنوان نمونه می توان از موشک های ضد بالستیک آمریکایی اسپارتان ویژه درگیری با هدف در ارتفاع بلند با کلاهک اتمی به قدرت 5 کیلوتن و موشک اسپرینت ویژه درگیری در ارتفاع کمتر با کلاهک اتمی با قدرت 1 کیلوتن نام برد که هر دو جزئی از سمانه ضد بالستیک سیف گارد بودند. در روسیه امروزی که میراث دار شوروی سابق است تحول عمده ای نسبت به حوزه جنگ سرد نسبت به تهدیدات بالستیک دوربرد رخ نداده و دفاع ضد بالستیک مسکو کماکان بر عهده سامانه های برجای مانده از دوره جنگ سرد است که عملکردی مشابه موشک اسپراینت دارند و از کلاهک اتمی بهره می برند. در مورد آمریکا اما این کشور با توسعه انبوهی از فناوری های جدید و گران قیمت از موشک های غول پیکر با کلاهک اتمی فاصله گرفته و به سمت استفاده از فناوری هایی چون برخورد مستقیم[2] و سرباره کشنده[3] پیش رفته و آنها را جهت بکار گیری در زمین و دریا و محدوده ارتفاع عملکردی مختلف توسعه داده است. لازم به ذکر است که این سامانه ها هنوز در برابر حملات انبوه در حد یک سناریوی آخر الزمانی خصوصا در مورد موشک های قاره پیما محدودیت هایی را در برابر خود دارند هرچند پیشرفت های عمده و چشم گیری خصوصا در دهه های اخیر رخ داده و توسعه و سرمایه گذاری های بیشتر در دست اقدام است. فناوری Hit to kill و نیز Kill vehicle در بین تمامی کشور های جهان تنها در اختیار آمریکا بوده و رژیم اسرائیل نیز با انتقال فناوری از آمریکا تنها به شکل محدودی از این سطح فناوری ها برخوردار است و دیگر کشورها از اروپای غربی گرفته تا روسیه و چین، چه به لحاظ سطح فناوری چه به لحاظ منابع مالی مورد نیاز برای حرکت در مسیر به دست آوردن چنین فناوری هایی با مشکل رو به رو هستند و فاصله بسیار زیادی با آمریکا در این حوزه دارند. با توجه به این موارد ساخت یک سامانه ضد بالستیک، خصوصا ضد قاره پیما که ابزار عمده اعمال قدرت اتمی دشمنان است که به جای آنکه درگیر فناوری های بسیار پیچیده و گران قیمت همچون Kill vehicle بشود، از کلاهک اتمی در محدوده چند کیلوتن بهره ببرد می تواند راه حلی معقول تر و در دسترس تر باشد.
       
       
      والحمدلله رب العالمین
        *در مورد شهید فخری زاده این عبارت مرتبا تکرار شد. 
      [1] Kill radius
      [2] Hit to kill
      [3] Kill vehicle
    • توسط MR9
      فکور90 ، در اصل ، یک پروژه داخلی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)  بشمار می رفت که تاریخ آغاز آن به اوایل دهه نخست قرن بیست و یکم ( 2000 میلادی ) برمی گردد . به اعتقاد برخی ، در آن زمان هیچ  موشک هوا به هوای عملیاتی AIM-54A فونیکس در فهرست موجودی نیرو وجود نداشت ، در نتیجه  متخصصان نیروی هوایی پیشنهاد دادند  تا قطعات و اجزاء فونیکس ها را با قطعات موشکهای تغییر یافته هاوک ( پروژه سجیل ) بهبود دهند و موشکهای موجود را بحالت عملیاتی بازگردانند .
      با کلید خوردن این پروژه ، به شکل همزمان نیروی هوایی یک قرارداد همکاری را با صنایع شهید بابایی وابسته به وزارت دفاع و پشتبانی نیرو های مسلح با هدف بازگرداندن چند تیر موشک فونیکس بحالت عملیاتی در یک بازه زمانی یکساله (2007-2006) به امضاء رساندند  و برای اطمینان از صحت کار ، چند کارشناس بازنشسته فنی نیروی هوایی ارتش نیز به این پروژه پیوسته و این ایده دنبال شد.
      براساس گزارشهای تایید نشده ، در اوایل کار ، موشکهای از رده خارج فونیکس با استفاده از جستجوگر موشک MIM-23B دوباره عملیاتی شدند . با این حال ، در سالهای بعد (2009-2008) ، زمانی که صنایع شهید بابایی ، یک نسخه بهبود یافته از موشک پدافند هوایی MIM-23B را با رادار و اویونیک جدید برای نیروی هوایی توسعه داد ، این ایده برای کارشناسان بوجود آمد که تمامی موشکهای فونیکس باقی مانده را با اویونیک جدید و رادار موشک شلمچه ، ( نسخه بهبود یافته MIM-23B) به حالت عملیاتی درآورند .
      این موشک با موفقیت کامل مابین سالهای 2009 تا 2010 آزمایش شد ، اما علی الظاهر  در خط تولید انبوه قرار نگرفت . نسخه جدید سجیل / شلمچه  با جستجوگر و اویونیک پیشرفته با شناسه سجیل هوابرد برای تجهیز تامکتهای نیروی هوایی ، فانتوم ومیراژهای اف-یک در حال توسعه است .
      پی نوشت : 
      این تحلیل ، صرفاً یک نظر بشمار می رود و نه تایید و نه رد می گردد . با این حال امیدواریم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، بیش از پیش ، از قابلیتهای تدافعی ، تهاجمی برخوردار گردد . 
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.