امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

2 minutes قبل , arminheidari گفت:

بدترین سناریو رو نوشتم 

 

 

تو این سناریو دشمن به عمق حمله نمیکنه بلکه زخمی می کند و بعد می گذارد خون برود و طرف بی حال بشه

در این فرآیند مرکز برق، آب و تاسیسات نفتی کنار دریا هدف قرار می گیرن و فشار مضاعف روی کشور ایجاد میکنه 

چون حمله از دریا و در موج اول است دست ما خیلی بسته میشه 

و بعد از زدن نیروگاه ها و فشار خبری و رسانه ای منتظر اقدام بعدی ما میمونه و یا تحلیل رفتن ما 

در این بین بحث جواب اول پیش میاد 

آیا ما میتونیم با ضربه متقابل هم سطح جواب بدیم؟ 

آیا امکان بردن جنگ در خاک امریکا را داریم؟ 

 

خب با این نگاه، اولین نقاطی که ممکنه هدف قرار بگیره نه سایت های نظامی بلکه نیروگاه ها و تاسیسات جنوب است

پتروشیمی های ماهشهر، بندر امام

عسلویه

نیروگاه های آبادان، ماهشهر، بندرعباس، رامین اهواز، بوشهر

نیروگاه اتمی بوشهر 

پالایشگاه گاز بیدبلند 

پالایشگاه آبادان

این اهداف بسیار کلیدی و تاثیر گذار هستن

همین اهداف اگر نابود بشن یا از کار بیفتن، علاوه بر غرب زمان هم علیه ما میشه 

 

طرف مقابل بصورت یک شیر حمله نمیکنه بصورت یک مار حمله میکنه 

شما هم میتونی در این صورت پالایشگاه ها وسکو های نفتی و بندر های طرف مقابلتو بزنی ( اعراب)

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
5 minutes قبل , amirhos64 گفت:

شما هم میتونی در این صورت پالایشگاه ها وسکو های نفتی و بندر های طرف مقابلتو بزنی ( اعراب)

مشکل اینه که این رو خود طرف مقابل یعنی غرب دوست داره

در جنگ جهانی دوم همه کشورها درگیر بودند ولی چون آمریکا از صحنه جنگ دور بود برنده واقعی جنگ شد 

الان هم همین داستان رخ میده 

ولی با این تفاوت که چین داره تو این نبرد خودش رو دور نگه می داره 

  • Like 1
  • Upvote 1
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
34 minutes قبل , amirhos64 گفت:

شما باید بد ترین سناریو هارو هم بررسی کنید قطعا یکیش همین جنگ در خانه است.

یک بنده خدایی می گفت : « خوار شد کسی که در خانه با دشمن جنگید . » .... 

  • Like 2
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
6 minutes قبل , arminheidari گفت:

مشکل اینه که این رو خود طرف مقابل یعنی غرب دوست داره

در جنگ جهانی دوم همه کشورها درگیر بودند ولی چون آمریکا از صحنه جنگ دور بود برنده واقعی جنگ شد 

الان هم همین داستان رخ میده 

ولی با این تفاوت که چین داره تو این نبرد خودش رو دور نگه می داره 

بنظرم باید یه تاپیک هم برا این بزاریم و بررسی کنیم در جنگ احتمالی در صورت شکل گیری بحران نفتی چه کشورایی رو وادار به دخالت میکنه

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
17 minutes قبل , Ghalam گفت:

یک بنده خدایی می گفت : « خوار شد کسی که در خانه با دشمن جنگید . » .... 

اینی که شما میگی نیست ولی وقتی شما در خانه بجنگی هزینه هایی بهت وارد میشه مثل آسیب دیدن زیرساخت ها و عقبه 

ولی نبرد در خانه دشمن لجستیک و برنامه میخواد و هزینه 

آلمان ها برای این کار اقداماتی را انجام دادن ولی کامل نبود بویژه داستان نبرد در اقیانوس اطلس و حرکت به سمت کانادا 

وقتی ما میگیم نبرد در خود آمریکا یک الزامات حداقلی نیاز هست برای مثال

دور کردن دشمن از اقیانوس هند 

ارسال نیروی دریایی به اقیانوس اطلس 

ناوگان زیردریایی 

امکان شلیک موشک از زیردریا 

امکان انتشار مین دریایی در حجم بالا در بنادر آمریکا 

 

ولی باز یه راه های فراری باز شده علاوه بر این موارد که دست ما الان براش بازه  

  • مثل حملات سایبری 
  • حملات محدود در خاک امریکا به اهداف کلیدی مثل نیروگاه ها، مراکز مهمات
  • حملات به ماهواره ها و نبرد در فضا 
  •  

 

 

  • Like 2
  • Upvote 2
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
1 ساعت پیش, arminheidari گفت:

ولی باز یه راه های فراری باز شده علاوه بر این موارد که دست ما الان براش بازه  

  • مثل حملات سایبری 
  • حملات محدود در خاک امریکا به اهداف کلیدی مثل نیروگاه ها، مراکز مهمات

جا دارد یادی کنیم از آتش سوزی های جنگل های امریکا به ویژه همین آخری، کالیفرنیا

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

سیستم دفاع در خانه یکی از روش های قدیمی و قوی دفاع  است 

ولی بهتره که ازش دوری بشه چون باعث آسیب به زیرساخت ها وتولید و درآمد کشور یا شهر میشه

مشابه جنگ شهری 

و همچنین اولین شکست اخرین شکست در این نوع نبرد است 

تنها این روش زمانی توصیه میشه که نسبت قدرت دشمن به خودی نسبت بسیار بالایی باشه نمونه این نسبت رو در جنگ خندق می بینیم

یک گام بهتر از این جنگ در تنگه هاست، فضایی مابین ما و دشمن در وضعی که دشمن را دچار شرایطی مشابه جنگ کشور بکنیم بدون ورود به حریم کشور 

 

در استراتژی های حمله، بویژه حمله به خانه دشمن،بهتر است حمله چریکی و نقطه ای باشد و اگرنه حکم محاصره قلعه پیدا می کند که زمان بر و مشکل است 

در این خصوص بهتر است مراکز فرماندهی، و مراکز تغذیه و نیروی کار رو هدف قرار داده و با کمک زمان خانه را با کمترین تلفات مورد حمله قرار داد

اینکه بخواهیم در حمله اول کار را تمام کنیم معمولا به تلفات بالا منجر می شود 

  • Like 1
  • Upvote 2
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

میتونیم با داشته هامون یک سامانه ی بسیار کارآمد طراحی کنیم.

باید یک بوستر برای موشک های میثاق طراحی کنیم تا بتونیم برد این موشک رو به 8 کیلومتر برسونیم . با استفاده از این بوستر برد موشک 60 درصد افزایش پیدا می کنه و همچنین سرعت موشک تا 1100 متر برثانیه میرسه. در این حالت هم مانورپذیری و هم سرعت عمل موشک افزایش چشمگیری داره. 

ما بعد از این نیاز به یک سیکر جدید داریم سیکر باید قدرت کشف از مسافت بیشتری رو داشته باشه. با ساخت سیکر جدید و افزایش سرعت موشک و قدرت مانورپذیری اون احتمال انهدام اهداف بسیار بیشتر میشه.

قیمت این موشک تا 27000 دلار افزایش پیدا میکنه. اما با پرتاب دو موشک احتمال انهدام تا 92 درصد میرسه.

برای این موشک باید یک لانچر جدید طراحی کنیم تا کل سیستم روی یک خودرو بارگذاری بشه. لانچر جدید چیزی مثل لانچر کاتیوشا از نظر شکل لوله‌ها. روی خودرو 4 لانچر هشت تایی قرار میگیره که هرکدوم دارای 8 موشک هستند یعنی 32 موشک.  لانچر ها دوتا دوتا روی هم قرار میگیرن و هر 4 لانچر می تونن در یک زمان به چهار جهت مختلف شلیک کنن. (یعنی هر لانچر به یک جهت که در این صورت سامانه به چهار جهت مختلف در یک زمان میتونه شلیک کنه.) 

تعداد 32 موشک به این دلیله که در یک حمله از حالت عملیاتی خارج نشه مثل اتفاقی که برای پانتسیر در سوریه افتاد و اسرائیل به راحتی شکارش کرد. چون در یک موج حمله تمام موشک ها با هم به هدف نمیرسن. در حمله به پایگاه الشعیرات 30 دقیقه فاصله بود بین اولین و آخرین موشکی که به هدف اصابت کرد. یعنی اگر سوریه در الشعیرات از این سامانه استفاده می کرد میتونست با 4 سامانه کل اهداف رو بزنه. بدون اینکه در حین حمله نیاز به بارگذاری مجدد باشه. در صورتی که اگر از پانتسیر استفاده می کرد باید از 8 سامانه پانتسیر استفاده می کرد تا در حین حمله نیاز به بارگذاری نباشه.

این سامانه از رادار کشف سامانه مصباح استفاده می کنه. رادار توانایی کشف 20 هدف با آر سی اس 0.1 متر مربع (آر سی اس توماهاوک) را از فاصله 20 کیلومتری داره. 

کل سامانه بر روی یک خودرو (مثل خوردروی سامانه حائل یا یک ایوکو) حمل میشه. قیمت این سامانه با احتساب 32 موشک و لانچر و رادار حدود 4 میلیون دلاره. یعنی 4 عدد از این سامانه از نظر قیمت برابر با 1 عدد پانتسیر هست. در صورتی که 4 سامانه ما توانایی زدن 32 هدف در زمان واحد رو داره و بدون بارگذاری 64 موشک در لانچر باقی میمونه تا با 32 هدف دیگه درگیر بشه. اما پانتسیر توانایی زدن 8 هدف رو داره. البته سامانه مدنظر من به هیچ عنوان از لحاظ راداری به پای پانتسیر نمیرسه. اما کارایی بالایی داره.) با پول 50 عدد سامانه پانتسیر ما می تونیم 200 عدد از سامانه جدید خودمون رو بسازیم که یعنی با 800 میلیون دولار هزینه قابلیت هدف قرار دادن 3200 موشک کروز توماهاوک رو  با احتمال اصابت 92 درصد برای پرتاب دو موشک داریم. 

این سامانه رو میتونمی در کنار بسیاری از پایگاه و اهداف مدنظر دشمن قرار بدیم و در کنار توپهای 23 و 57 و 76 و 100 میلیمتری یک پدافنده کشنده بر علیه کروزها داریم.

پی نوشت:

یکی دیگه از دلایلی که برای طراحی این چنین سامانه مدنظر بود، افزایش توانایی مقابله موثر با بمب های دور ایستا و تجهیزات استنداف هست. که این سامانه خطر بزرگ اونها رو میتونه دفع کنه. فرض کنید 5 اف 15 سعودی از سد پدافند ما عبور می کنه و در فاصله 110 کیلومتری 100 عدد جی بی یو 39 رو به سمت یک میدان نفتی پرتاب می کنه ما میتونیم انتخاب کنیم که هفت عدد از این سامانه رو در اونجا بکارگیری کنیم یا اینکه 13 سامانه 15 میلون دلاری پانتسیر رو. حالا ما چند تا میدان نفتی و زیرساخت باارزش در منطقه جنوب فقط داریم؟

ویرایش شده در توسط ghiam
  • Like 5
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
12 hours قبل , hosm گفت:

با هدفی مثل توماهاوک، نهایتا در فاصله یک کیلومتری بشه با توپ زدش. به دلیل سرعت بالا، استفاده از هواپیمایی مثل سی۱۳۰ و برجک های توپدار عملی نخواهد بود.

 

محکم کاری و قابلیت جذب ضربات کلاهک ۵۰۰ کیلویی هم باید برود کنار مسائل غیر عامل که بحثی جداست

شخصا ایده توپهای متحرک و شکار توسط توپ جنگنده را میپسندم

چرا میفرمایید از بیش از یک کیلومتری نمیشه زد؟ 

در حالی که موقعیت بسیار بهتری از توپهای زمینی داره. به علت سینه مال حرکت کردن کروزها توپ زمینی هم فرصت بسیار کمی داره، هم نیاز به تحرک زاویه ای زیادی برای دنبال کردن موشک داره اما در صورتی که از ارتفاع هدف گیری رو انجام بده خیلی راحت تر میتونه دنبال کنه موشک رو. توجه کنید که لازم نیست هرکولس دنبال موشک بره. همین که در جای مناسب باشه کافیه. با یک سیستم کنترل آتش پیشرفته و فیوزهای مجاورتی میشه به سادگی موشکهای کروز رو در مرحله ای از مسیرشون که مثل بره آرام هستند شکار کرد.

در حالیکه شکار با توپ دماغه جنگنده ها کارس سخت هست که برای هر هدف باید هواپیما در موقعیت مناسب قرار بگیره و بعد شیرجه بره. اینطوری برای هر هدف چند دقیقه وقت تلف میشه و نمیشه تعداد زیادی موشک رو هدف قرار داد

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
44 minutes قبل , Lord-Soldier گفت:

لازم نیست هرکولس دنبال موشک بره. همین که در جای مناسب باشه کافیه. با یک سیستم کنترل آتش پیشرفته و فیوزهای مجاورتی میشه به سادگی موشکهای کروز رو در مرحله ای از مسیرشون که مثل بره آرام هستند شکار کرد.

سرعت کروزها تقریبا نزدیک صوت هست برادر . تو چند ثانیه از برد توپ هرکولس خارج میشه . در ضمن اگه از کالیبرهای بالا تر استفاده کنیم  فکر کنم با لگدی که سلاح ایجاد میکنه نمیشه باهاش شلیک سریع داشت . کالیبرهای کوچک هم برد خیلی کمی دارن و اصلا در حد 3  یا 4 ثانیه هدف از تیررس خارج میشه . به نظرم اگه هیلیکوپتر بل درهاش رو باز کنه و چند تا اپراتور با موشک های من پد ازش شلیک کنن کارایی بیشتر هست . (  اینجوری حداقل احتیاج به طراحی و ... هم نیست و بلافاصله کاربردی هم خواهد بود چون هم موشکش موجود هست و هم بالگردش ) . حالا بگذریم از اینکه سیستمهای اپتیکی و تصویر ساز حرارتی اصلا iff سرشون نمیشه و خود این بالگردها و یا هرکولس ها خودشون فضا رو شلوغ میکنن و ...  این طرز فکر هم غلط هست که دوستان فکر کنن پدافند نقطه ای در نزدیکی نیروگاهها و ... هست گاهی از 40 یا 50 کیلومتر جلوترش همینجوری پدافند نقطه ای وجود داره که البته در رینگ متوسط و بلند هم هستند (مخصوصا اینکه الان شبکه پدافندی مشخص میکنه که کدام واحد با هدف درگیر بشه و معمولا ارزانترین موشک توجیه بهتری دارد )

 

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ادامه...

چگونگی دفع موج سوم و چهارم، ..:

خصوصیات و هدف موج سوم: در دو موج اول پدافند و فرماندهی و تعدادی از مراکز با اثرگذاری تبلیغاتی بالا مورد تهاجم قرار گرفتند. سوای موفقیت، این موج حمله جهت ایجاد اطمینان از قطعیت کارایی موج چهارم است نه تکمیل امواج قبلی، این حمله است که فلج کننده خوانده میشود. و پس از آن ورود ناوگان هوایی صورت میپذیرد در حالی که چیز نگران کننده و شناسایی نشده ای روی زمین باقی نمانده. هدف این موج میتواند اصابت به سیلوهای موشکی استفاده شده(موقعیت های شناسایی شده تهاجمی ما) و ... باشد. دلیل رقم 600 موشک صرفا مباحث لجستیک، این آتش از قبل تهیه شده تا زمان لازم برای موج اصلی چهارم آماده  شود.

 

4 راه عمده برای دفع موج سوم:

- افزایش کارایی (کاهش خطا) در سیستم های قبلی

- توسعه سامانه(افزایش تعداد موشک ها و بارگذاری مجدد)

- اجرای عملیات تدافعی(نیروی هوایی)

- ترکیبی

بررسی راه های فوق

 4 ساعت گذشته، تمامی سامانه ها هشیار شده اند، سامانه های پشتیبانی و تله های آفندی اجرا شده اند، سامانه های ارتباطی مهاجمین دچار اخلال وسیع شده است. نیروی هوایی میتواند با طراحی عملیات آفندی حملات بعدی را ناکام بگذارد، صدها پهپاد صاعقه بدون نیاز به اوپراتور(همانند موشک های کروز) به سمت پایگاه های دشمن روانه شده اند، ترافیک پدافندی و اخلال عملیاتی در نظم و مدیریت عملیات هوایی مهاجم ایجاد میشود، تعداد زیادی موشک بالستیک و کروز شلیک میشود و ... اینها سناریوهای تهاجمی ست و خارج از ایده پدافند.

1- افزایش کارایی:

سامانه پاسخ به امواج اولیه، 20 درصد در توپخانه و 60درصد در پاسخ موشکی شانس انهدام غیر قابل اخلال داشت. موشک های حرارتی زمین پایه و توپخانه توسط موشک های کروز و گشت اخلالگر مهاجم قابل دفع نیستند. تا اینجا 1784 موشک از 4000 موشک با شانس قبلی قابل انهدام است و این مقدار 1760 موشک موج اول و دوم را پوشش داده است. یک راه اساسی، افزایش کارایی یعنی بالابردن شانس این سامانه هاست، به محاسبه ای اگر:

شانس توپخانه از 20 به 30 (گلوله های هوشمند و مکانیزاسیون)

شانس هر موشک پدافند از 60  به 70درصد افزایش یاید(موشک های هوشمند و مدرن تر)

 با بهینه سازی فوق به قابلیت انهدام اسمی 1200 موشک برای توپخانه و شلیک 3 موشک بجای 4 برای هر هدف کروز  با شانس نزدیک به 0.98 معادل 1300 موشک قابل انهدام خواهیم رسید. که مجموع ظرفیت 2500 موشک قابل انهدام 260 فروند بیش از نیاز پیش بینی شده برای 800 موشک موج اول و 80درصد موج های دوم و سوم یعنی 2240 موشک و معادل 0.96 کل موشک ها در این سه موج است.

 

2- توسعه سامانه:

توسعه سامانه به مفهوم استفاده از تعداد بیشتری سامانه و موشک است، به نحوی که با خطای قبلی سطح بیشتری از تهاجم را پوشش دهد. این کار در عمل پرهزینه است و در دراز مدت هزینه های نت بالایی میطلبد. مطابق با خطای قبلی برای 600 موشک جدید 3 تا 4 ساعت زمان لازم است تا رقمی در حدود 1400 موشک جدید بارگذاری شده برای صرفا پاسخ رهگیری موشکی این موج آماده شلیک باشند.

 

3- نیروی هوایی

واگذاری این بخش تدافع به نیروی هوایی میتواند کارآمد باشد، جنگنده های اف 5، میگ 29، 21 و... به پرواز در می آیند تا در کنار شبکه راداری پدافند و اتکا به شناسایی هوابرد، در اطراف مناطق با اهمیت پرسه زده و این موج حمله را دفع کنند. شانس نیروی هوایی برای دفع چنین حمله ای بسادگی قابل پیش بینی نیست و بستگی به عوامل بسیاری دارد.

 

4- سناریوی ترکیبی:

عاقلانه است که هر 3 اقدام فوق همزمان انجام شود. افزایش کارایی در کنار ذخیره بیشتر تجهیزات و لجستیک مناسب و پاسخگو در زنجیره تامین پدافند به نحوی که قادر به تحویل به موقع نیازها در زمان و مکان لازم با کمترین خطا باشد. 

 

 

نتیجه:

با ترکیب هر سه اقدام فوق، یعنی افزایش کارایی سامانه به پوشش تهاجم تا موج سوم، توسعه ظرفیت سکوها و ذخایر موشکی به دو برابر نیاز موج سوم، یعنی آماده بودن برای بارگذاری 2800 موشک جدید و کارامد، موج چهارم تهاجم نیز به بطور اسمی در نقاط هدف قابل پاسخ خواهد بود.

- همچنان بدنه اصلی پدافند، یعنی برد بلند، میانبرد و کوتاه برد متحرک پا به میدان مقابله نگذاشته اند.

- شبکه پدافندی فوق صرفا برای حذف کروز از رقابت در نزدیکی هدف بوده است.

- هدف از این تفکیک، قرار دادن پدافند در موقعیت برتر برای مقابله با تهاجمات ترکیبی بوده است.

- جمعا به 6800 موشک از نوع منپد و R-73 نیاز است تا هر 4 موج بدون دخالت پدافند موجود حمله را دفع موثر کنند.

-  هوشمندسازی و بهینه سازی لجستیک توپخانه امری اجتناب ناپذیر است.

- استفاده از رادار هوابرد شانس مقابله سامانه را به شکل قابل توجهی افزایش میدهد.

 

 

  • Upvote 9

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

یکی از ارزان ترین مکانیزم ها خصوصآ در مناطق بیابانی (حمله از پایگاه های شرق و شمال شرق کشور) که کروزها سینه کش و در ارتفاع بسیار پایین حرکت می کنند استفاده از مین های جهنده است که در صورت استفاده صحیح می تونند به معنای واقعی دیواره آتش سهمگینی رو در مسیر کروزها به وجود بیارن. کافیه مسیرهای احتمالی عبور کروزها به صورت موزائیکی به این مین ها مسلح بشه ، مطابق شکل زیر :

Untitled.png

این مین ها قابلیت این رو دارند که تا ارتفاع 500 متر به بالا پرتاب بشن تنها کافیه که هر مین به فیوز قابل زمانبندی مجهز بشه تا با دیتیلی که از خروجی سنسورها میگیره زمان و ارتفاع مناسب رو برای جهش و انفجار بدست بیاره.

روش دیگه استفاده از مین جهنده چیدمان موزائیکی-رینگی (اصطلاح من دراوردی خودمه!) در اطراف پایگاه ها و مراکز حساس نظامی اقتصادی و ... هست جای که در فاز آخر پروفایل پروازی کروز در کمترین ارتفاع ممکن به سمت هدف شیرجه میره

ویرایش شده در توسط pckho0r
  • Like 2
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
19 minutes قبل , pckho0r گفت:

این مین ها قابلیت این رو دارند که تا ارتفاع 500 متر به بالا پرتاب بشن تنها کافیه که هر مین به فیوز قابل زمانبندی مجهز بشه تا با دیتیلی که از خروجی سنسورها میگیره زمان و ارتفاع مناسب رو برای جهش و انفجار بدست بیاره.

چرا کار رو سخت میکنی برادر 2 تا سنسور لیزری کفایت میکنه . وقتی موشک از اولی رد بشه شروع به محاسبه میکنه و قتی از دومی رد شد سرعت بدست میاد . سنسور لیزری قابلیت استخراج فاصله را نیز دارد . وقتی که سرعت موشک و ارتفاعش رو داشته باشی با یه معادله ریاضی ساده میشود مختصات هدف در 3 ثانیه بعد را بدست آورد . سرعت پرتاب مین به هوا هم مشخص هست بنابراین فقط باید یه سیستم خیلی ساده و ابتدایی زمان پرتاب مین را با یک زمان پیش گیری مناسب اعمال کند . این سیستم را با یک پنل خورشیدی هم میتوان بهره برداری نمود 

  • Like 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
6 minutes قبل , sezar گفت:

چرا کار رو سخت میکنی برادر 2 تا سنسور لیزری کفایت میکنه . وقتی موشک از اولی رد بشه شروع به محاسبه میکنه و قتی از دومی رد شد سرعت بدست میاد . سنسور لیزری قابلیت استخراج فاصله را نیز دارد . وقتی که سرعت موشک و ارتفاعش رو داشته باشی با یه معادله ریاضی ساده میشود مختصات هدف در 3 ثانیه بعد را بدست آورد . سرعت پرتاب مین به هوا هم مشخص هست بنابراین فقط باید یه سیستم خیلی ساده و ابتدایی زمان پرتاب مین را با یک زمان پیش گیری مناسب اعمال کند . این سیستم را با یک پنل خورشیدی هم میتوان بهره برداری نمود 

حالا چطور می خوای مسیر حمله ی موشک ها رو از قبل پیش بینی کنید !؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
11 minutes قبل , Ghalam گفت:

حالا چطور می خوای مسیر حمله ی موشک ها رو از قبل پیش بینی کنید !؟

همونطور که IED و مین ضد زرهی و ... رو کار میگذارن بدون اینکه بدونن چه زمانی قراره از اون مسیر تردد بشه با بررسی عوارض زمینی و شناسایی مسیرهای کاندیدا میشه در برخی نقاط این سیستم رو به صورت مکمل سایت های پدافندی مستقر کرد. به شخصه معتقدم بهترین مکان استقرار این مکانیزم اطراف سایت های پدافندی هست ، حتی اگه این دیواره آتش بتونه 20 درصد موشک های عبوری رو ساقط کنه بار زیادی از دوش آتش بارهای پدافندی برداشته خواهد شد خصوصآ اینکه هدف کروز خود آتش بار باشه!

  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط FLANKER
      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385294.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385295.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385335.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385333.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385300.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385309.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385302.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385304.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385306.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385307.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385334.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385336.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385337.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385338.jpg
    • توسط NIX
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      گراد ، تگرگ روسی
       

       
       
       
      گراد یک سامانه پرتابگر چندگانه خودکششی 122 میلیمتری است که در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شده است ، این سامانه و راکت M-210F برای نخستین بار در سالهای آغازین دهه 1960 توسعه یافته و نخستین کاربرد رزمی آن در مارس 1969 در طول درگیری مرز چین و شوروی بود
      BM مخفف Boyevaya Mashina به معنی ماشین جنگی است و نام مستعار گراد Grad در روسی به معنی تگرگ می باشد
       
      سامانه موشک انداز BM 21  در سال 1963 در ارتش شوروی برای جایگزینی سامانه قدیمی BM 14  بکار گیری شد ، نقش پایه ای سامانه BM 21  برای پشتیبانی نیرو های زمینی با سرکوب فوری مواضع شلیک موشک های ضد تانک ، توپخانه ها ، خمپاره انداز ها ، از میان بردن نقاط مقاومت دشمن در منطقه نبرد بود
       
      نام مستعار روسی "تگرگ" نام مناسبی برای سامانه تسلیحاتی است که می تواند تا 40 راکت 122 میلی متری را در حدود 20 ثانیه در بردهای گوناگون پرتاب کند. گراد یک سامانه تتسلیحاتی دقیق نیست و برای رساندن مهمات خود به جای هدف نقطه ای ، برای یورش به یک منطقه طراحی شده است ، در برد 20 کیلومتری ، زمانی که 40 موشک پرتاب می شود، منطقه اصابت تا 600 متر در 600 متر گسترش می یابد (36 هکتار).
       

       
       
      از زمان معرفی سامانه BM 21 در دهه 60 این راکت انداز  های 122 میلیمتری در همه مناطق درگیری در سراسر حهان حاضر بوده اند . سادگی این سامانه بهمراه ارائه توان آتشباری عظیم از یک سکوی متحرک و نسبتا سبک منجر به پذیرش سریع و گسترده آن شده است..این سامانه تسلیحاتی به شکل گسترده ای کپی شده است و اکنون گونه های گسترده ای از نسخه ها و مشتقات آن را می توان در فهرست موجودی بیش از 50 نیروی مسلح در سراسر دنیا میتوان مشاهده کرد
       
      از آنجایی که BM-21 یک طراحی نسبتا قدیمی است که  اواخر دهه 1950 توسعه یافت ،بنابر این  برخی از این گونه‌های کپی شده ویژگی‌ های تسلیحات تازه تری را به آن افزوده اند ، مانند سیستم ‌های کنترل آتش پیشرفته و ویژگی‌های آیرودینامیکی پیشرفته‌تر برای خود موشک‌ها [در موارد پیشرفته تر موشک های هدایت شونده. م].
       
       
      پرتابگر اولیه یک شاسی کامیون Ural-375D 6×6 بود. در سال 1976، خودروی پرتابگر Ural-375D با کامیون جدیدتر و قدرتمندتر Ural-4320 6×6 جایگزین شد. هر BM-21 توسط یک کامیون 9k450  با 60 موشک اضافی پشتیبانی می شود. نصب شدن بر روی کامیون های 6×6 به BM-21 تحرک قابل توجهی می دهد که به ویژه پس از شلیک، زمانی که پرتابگرها باید به سرعت جابجا شده تا از آتش سامانه های ضد توپخانه ای دشمن در امان باشند. عملیات شلیک و جابجایی رفتار معمول در راکت انداز های چندگانه خودکششی است
       
       
      کامیون پشتیبان سامانه گراد
       
      راکت یا موشک
      راکت یا موشک به مهماتی گفته می شود که توسط یک موتور به حرکت در می آید. موتور موشک / راکت در ساده‌ ترین گونه از لوله‌ ای تشکیل شده است که در آن سوخت می‌ سوزد و در یک انتهای آن دهانه‌ ای دارد. گازهای خارج شده باعث ایجاد واکنشی برابر و مخالف در انتهای بسته لوله شده و پرتابه را به جلو می راند . رانش با هدایت گازهای به سرعت در حال انبساط از سوخت موشک در حال سوختن از طریق یک یا چند نازل (ونتوری/ ونچوری) ایجاد می شود.
       

       
      نمایش اثر ونتوری
       
       راکت های 122 میلی متری برای BM-21 دارای هفت ونتوری در پشت موتور موشک هستند. در حالی که موتورهای موشک می‌توانند حاوی سوخت مایع یا جامد باشند، سامانه های BM-21 موشک ‌هایی را با موتورهایی که فقط دارای سوخت جامد هستند شلیک می‌کنند. بر خلاف موشک ، یک راکت هدایت نشده مسیر خود را در هنگام پرواز تنظیم نمی کند تا به هدف اصابت کند. به این ترتیب، هنگامی که BM-21 یک راکت را شلیک میکند هیچ راهی برای تغییر مسیر آن وجود ندارد.
       
      راکت ها
      راکت ها به منظور دستیابی به پایداری آیرودینامیکی ، از باله یا چرخش محوری استفاده می کنند ، راکت های سامانه گراد ترکیب هر دو این روش ها را بکار می برد. روش اولیه برای ایجاد پایداری آیرودینامیکی از طریق استفاده از چهار بالک در بخش پشتی است . هنگامی که راکت پرتاب می شود، شروع به چرخش با سرعت نسبتا کندی می کند. باله‌های فنری که در بخش پشتی دور راکت پیچیده شده اند و با یک بند نازک در جای خود نگه داشته شده اند که هنگام پرتاب می‌سوزد. همانطور که قسمت پشتی موشک از لوله پرتاب خارج می شود، فنرها باله ها را باز کرده و راکت را در پرواز تثبیت می کنند.
       
       
      انواع راکت های سامانه گراد
       
      راکت 9M22
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               64  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.4 کیلومتر
       
      راکت 9M22M
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               46  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              1930 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                2 تا 10.8 کیلومتر
       
      راکت 9M22U
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66.6  کیلوگرم
      سرجنگی         18.4 کیلوگرم
      طول              2870 میلیمتر
      تعداد ترکش     1640 تکه
      برد                5 تا 20.1 کیلومتر
       
      راکت 9M28F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               56.5  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2270 میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 15 کیلومتر
       
      راکت 9M53F
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70   کیلوگرم
      سرجنگی         26  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     2450  تکه
      برد                5 تا 20.5 کیلومتر
       
      راکت 9M521
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               66  کیلوگرم
      سرجنگی         21 کیلوگرم
      طول              2840  میلیمتر
      تعداد ترکش     1000  تکه
      برد                تا 40  کیلومتر
       
      راکت 9M522
      کالیبر              122  میلیمتر
      وزن               70  کیلوگرم
      سرجنگی         25  کیلوگرم
      طول              3037 میلیمتر
      تعداد ترکش     1800  تکه
      برد                تا 37.5  کیلومتر
       
       
       
      گراد در نقش موشک
       
      با توجه به گستره کاربران راکت انداز های گراد شرکت های دفاعی در صدد بهبود عملکرد این سامانه بر آمده اند که شرکت ترکیه ای راکستان و همینطور صنایع دولتی رافائل دو شیوه گوناگون را برای افزایش دقت این سامانه به کار برده اند
       

       
      راکت (موشک) ساخت راکستان با سامانه هدایتی GPS / INS
       
      شرکت راکستان یک راکت هدایت شونده به سامانه هدایت ماهواره ای به همراه سامانه هدایت داخلی توسعه داده است که با استفاده از امواج ماهواره های جی پی اس دایره خطای برابر 30 متر (ادعایی)  دارد
       

       
      کیت Epik
       
      شرکت رافائل کیت EPIK را برای راکت های سامانه گراد توسعه داده است (Electro-Optical Precision Integration Kit)) که بر پایه هدایت داخلی  INS و پردازشگر تصویری کار میکند ، تصویر هدف که توسط سامانه های دیگر (هلیکوپتر / هواپیما / پهپاد / نیرو های پیاده) برداشت شده است روی سامانه هدایت داخلی بارگیری شده و در زمان پرواز پویشگر فعال دماغه راکت با مقایسه تصویر ذخیره شده اقدام به جانمایی و شیرجه بر روی هدف تعیین شده می نماید ، از آنجایی که EPIK با جی پی اس در ارتباط نیست امکان جم و اخلال بر روی آن نیز وجود ندارد. شرکت سازنده دقت اصابت کمتر از 3 متر را برای این کیت هدایتی اعلام کرده است
       
      با هدایت پذیر شدن راکت های سامانه گراد سامانه های Fire Finder امکان محاسبه الگوی پروازی پرتابه برای اجرای عملیات سرکوب را تا حد بسیار زیادی از دست خواهند داد
       
       
       
       
       

       
       
      سامانه راکت چند گانه خودکششی
       
      سازنده    اتحاد جماهیر شوروی
      سال ورود به خدمت   1963 میلادی
      تعداد خدمه    6 نفر
       
      گونه های سامانه گراد

       
      BM 21 V
      نسخه هوابرد با 12 تیوب بر روی کامیون گاز 66B 
       

       
      GRAD 1
      نسخه سبکتر سامانه گراد با 36 تیوب بر روی کامیون زیل 131
       

       
      9K132 Grad-P
      گراد پی لانچر تکی راکت 122 میلیمتری
       

       
        A-215 Grad-M
      نسخه دریایی سامانه گراد
       

       
      9K59 Prima
      پریما نسخه بهبود یافته گراد با 50 تیوب
       

       
      Grad-K
      نسخه تازه تر گراد بر روی کامیون کاماز 5350
       

       
      Tornado G
      راکت انداز بهبود یافته گراد بر روی کامیون اورال 4320
       
       
       
      پیوند 1
      پیوند 2
      پیوند 3
      پیوند 4
      پیوند 5
    • توسط seyedmohammad
      بسمه تعالی
       182
       

       
      خلاصه سیاستی: بررسی نیاز به پدافند هسته ای 
       
       
      مقدمه: اصطلاح پدافند هسته ای گاه به معنی دفاع از سایت های هسته ای به کارمی رود. گاهی نیز به طور خاص در مورد کسانی که در پروژه هایی چون آماد و یا پروژه های مشابه احتمالی درگیر بوده اند به کار می رود تا بر ماهیت دفاعی کار ایشان تاکید شود.* گاهی نیز به معنی استفاده از نیروی هسته ای برای مقاصد پدافندی است. خلاصه ی سیاستی زیر در پی بررسی این موضوع است. 
       
      ***
       
      اصلی ترین تهدید نظامی علیه ایران در سال های پس از انقلاب آمریکا، اسرائیل و برخی کشور های منطقه بوده و هستند. این کشور ها همواره به توان نظامی و حجم تهدیدات خود علیه نظام ایران افزوده اند و اخیرا جسورانه دست به اقدامات خصمانه ی تمام عیار می زنند. اگرچه ایران به لحاظ وسعت، توپوگرافی و نیز توان نظامی قابل توجهی که داراست هدف فوق العاده دشواری برای اشغال زمینی است، اما در عین حال در برابر حملات هوایی خصوصا در مورد زیر ساخت های حیاتی که در نوار ساحلی جنوبی قرار دارند، ضعف های قابل توجهی دارد. در عین حال رزم هواپایه همان نقطه ی قوتی ست که دشمنان ایران خصوصا آمریکا به شدت بر روی آن سرمایه گذاری کرده اند. به همین جهت انبوهی از پایگاه های هوایی را در اطراف مرز های ایران تاسیس کرده اند و بعضی کشور های منطقه نیز خاک و پایگاه های هوایی خود را در اختیار آنان قرار داده اند.
       این البته امری نیست که از دید سران و نظامیان دور مانده باشد. اصلی ترین استراتژی ایران در هنگام درگرفتن یک جنگ تمام عیار با آمریکا یا ائتلافی به رهبری آمریکا علیه ایران نابودی سریع این پایگاه ها قبل از آن است که بتوانند نقش مثمر ثمری در طی آن جنگ ایفا کنند. در حالی که نیروی هوایی ایران به لحاظ کمی و کیفی دارای ضعف های عمده است و توان اجرای چنین ماموریتی را خصوصا در برابر قوای هوایی کشور های متخاصم ندارد، عمده تلاش ها و سرمایه گذاری های ایران در طی چند دهه گذشته بر روی موشک های بالستیک برای نابودی این پایگاه ها و حتی ناو های هواپیمابر به عنوان پایگاه های هوایی متحرک، و دیگر اهداف نظامی استراتژیک دشمن متمرکز شده است. در واقع در برابر قدرت هوایی حریف دکترین نظامی ایران بر پایه استراتژی انکار (A2AD) و به طورخاص انکار هوا بنا شده است.
      البته با توجه به وسعت، تعدد و حفاظت شده بودن این پایگاه های هوایی در مورد کفایت و عملکرد توان موشکی متعارف ایران مباحثی از جمله لزوم استفاده از تسلیحات اتمی مطرح شده است که پیش تر به طور مفصل در بسته سیاستی راهبردی  از سوی اندیشکده ممتن تهیه شده است و مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است.
      اما تمامی این استراتژی ها و تاکتیک ها در بعد آفندی مطرح می شود . برنامه ریزی برای یک جنگ تمام عیار نیازمند داشتن راهکارهای پدافندی مناسب نیز می باشد.
      ظهور تسلیحات دوربرد و هدایت شونده یکی از مهمترین عناصر متمایز کننده کارزار های موج دومی و موج سومی است. در طی 3 دهه گذشته مثال های متعددی از عمل کرد و تاثیر گذاری این تسلیحات بر سرنوشت جنگ ها و تمدن ها می توان بر شمرد که عمدتا از جنگ اول خلیج فارس (طوفان صحرا) شروع و با به امروز ادامه و تکامل یافته است. ، سرعت رشد و تکامل این استراتژی و جنگ افزار های مربوطه، میزان اثر گذاری آنها در میادین نبرد، توان دشمنان در بکار گیری گسترده و دامنه دار چنین تسلیحاتی –از جهت مالی، لجستیکی و فناوری- اهمیت و خطر این دست تهدیدات را غیر قابل کتمان ساخته است.
      در یک طبقه بندی کلی بر حسب تعریف راه حل، این تهدیدات را می توان به دو دسته تقسیم کرد.
       
      ·        تهدیدات کروز، هوا سرشی و شبه بالستیک با سرعت های ساب سونیک و حداکثر 3 ماخ
      ·        تهدیدات هوا سرشی، شبیه بالستیک و بالستیک با سرعت های بیش از 3 ماخ و هایپرسونیک
       
      در این راستا در مورد دسته اول تهدیدات معتقد به اهمیت فراوان سامانه های بردکوتاه خصوصا در مقابله با تهدیدات نو ظهور و حملات انبوه توسط تسلیحات دور ایستا و لزوم برخورداری این سامانه ها از استاندارد ها و قابلیت های سطح  بالا هستیم تا نه تنها بقای خود در میدان رزم را حفظ کنند، بلکه ضامن بقای تاسیسات حیاتی برای کشور باشند که بعضا دهه ها عمر و دهه ها میلیارد دلار هزینه صرف ساخت آنها شده و نابودی آنها می تواند ضربات جبران ناپذیر بر پیکره ی ایران عزیز وارد آرد. به رغم پهنه ی وسیع جغرافیایی برخی از مهم ترین و استراتژیک ترین تاسیسات کشور در نقاط مرزی (جنوب) واقع هستند نه در "عمق استراتژیک" کشور، در واقع همیشه و در همه موارد داشتن پهنه ی جغرافیایی وسیع فراهم آورنده ی عمق استراتژیک لازم در همه سطوح نیست. حمله به این تاسیسات نه تنها نیاز به عملیات های پر ریسک عمقی ندارد، بلکه در مواردی مانند تاسیسات پارس جنوبی عدم رعایت اصول پدافند غیر عامل این تاسیسات را به شدت آسیب پذیر ساخته است.
      در مورد دسته دوم تهدیدات سامانه های پدافندی مورد نیاز است که بتواند در محدوده های ارتفاعی مختلف با اهداف بسیار پر سرعت درگیر شود. انواع سامانه های ضد بالستیک در این دسته بندی قرار می گیرند. کار در مورد ساخت این سامانه ها در دنیا از دهه 60 میلادی و ایام جنگ سرد شروع شده و تا به امروز ادامه یافته اند. آمریکا، اسرائیل و روسیه (شوروی سابق) سه قدرت نظامی هستند که بیشترین سرمایه گذاری ها را در این حوزه انجام داده اند که البته به لحاظ سطح فناوری و تعدد سامانه ها آمریکا با اختلاف زیاد از سایرین پیش است. در کشور ما نیز در سال های اخیر با تحویل گرفتن سامانه پدافندی اس-300 و نیز ساخت سامانه باور-372 توان بسیار محدودی در این حوزه پدافندی ایجاد شده که البته برای رویارویی در یک سناریوی جنگی مطلقا کافی نمی باشد و توجه و سرمایه بیشتری در این حوزه مورد نیاز است.
      اما همانند بخش آفندی که در مورد مفید و یا حتی ضروری بودن قدرت آتش اتمی مباحثی از سوی کارشناسان مطرح شده در بخش پدافندی نیز نظراتی از سوی تعدادی از کارشناسان نظامی مطرح شده است که درخور توجه است.
      در مورد تهدیدات دسته اول سابقه توسعه تسلیحات اتمی برای اجرای عملیات پدافندی در علیه اهدافی که می توان آنها را در این دسته قرارداد وجود دارد، از راکت های غیر هدایت شونده هوا به هوای اتمی، تا موشک های پدافندی دوربرد اتمی همچون سامانه اس-200 در نسخه اصلی (نسخه های صادراتی این سامانه فاقد کلاهک اتمی می باشند). نکته اما اینجاست که شکل و نحوه عملکرد تهدیدات جدید به گونه ای است که این راه حل ها را می توان کاملا منسوخ بر شمرد. حملات امروزه نه توسط اسکادران های انبوه و متراکم جنگنده ها و نه توسط فورمیشنی از بمب افکن های استراتژیک همچون بی-52 برای اجرای عملیات بمباران فرشی، صورت می گیرد. حملات دورایستای امروزی که عمدتا توسط موشک های کروز و هوا سرشی هواپایه صورت می گیرد هرچند به صورت انبوه صورت می گیرد اما عموما از مسیرهای متفاوت و در ارتفاع پست انجام می شود و حتی برخی از این تسلیحات همچون  JASSM  این قابلیت را دارند تا محدوده هدف را دور زده و از پشت سر به سمت آنها حمله ور شوند. پرواز در ارتفاع پست معضل دیگری ست که بکارگیری تسلیحات پدافندی با کلاهک اتمی را بسیار خسارت بار می کند. در مورد بکارگیری تسلیحات اتمی پدافندی در بردهای بسیار دور، برای مثال در سناریویی گروهی از بمب افکن های آمریکایی از پایگاه دیگوگارسیا برخاسته و در محدوده دریای عرب ده ها فروند موشک کروز AGM-158ER را روانه خاک ایران می کنند، در چنین سناریویی در میانه مسیر علاوه بر آنکه مساله مسیرهای پروازی غیر متراکم و متعدد وجود دارد، نکته دیگر آن است که به فرض به قدر کافی دور بردن برد پدافند به نحوی که به یک مبدا حمله به قدر کافی همگرا و متراکم برسیم، در اینجا درواقع شکل دیگری از سناریوی انکار هوا را مطرح کرده ایم، به شکلی که انهدام خود پایگاه دیگوگارسیا که مبدا خیزش بمب افکن های آمریکایی به سمت ایران است، عملی تر، به صرفه تر و با پیچیدگی های فنی و عملیاتی به مراتب کمتری همراه خواهد بود.
       
      ولی در مورد تهدیدات بالستیک و هایپر سونیک از آنجایی که سرعت و ارتفاع پروازی این دسته از تهدیدات عموما زیاد است و سرعت واکنش نسبت به آنها محدود، و نیز سر نسل های متاخر توان مانور دهی این تسلیحات افزایش قابل توجهی داشته، نابودی این تهدیدات نیازمند در اختیار داشتن سامانه های پدافندی با سرعت و دقت بسیار زیاد است به نحوی که بتوانند تخریب لازم را نسبت به هدف اعمال کنند.
       
       

       
       
      نسل اول این سامانه ها که در آمریکا و شوروی سابق توسعه یافتند به جهت ضعف در رسیدن به دقت لازم و توان اعمال تخریب مناسب از کلاهک های اتمی بهره می برند تا با شعاع نابودی[1] و قدرت زیاد از انهدام تهدید اطمینان حاصل کنند. به عنوان نمونه می توان از موشک های ضد بالستیک آمریکایی اسپارتان ویژه درگیری با هدف در ارتفاع بلند با کلاهک اتمی به قدرت 5 کیلوتن و موشک اسپرینت ویژه درگیری در ارتفاع کمتر با کلاهک اتمی با قدرت 1 کیلوتن نام برد که هر دو جزئی از سمانه ضد بالستیک سیف گارد بودند. در روسیه امروزی که میراث دار شوروی سابق است تحول عمده ای نسبت به حوزه جنگ سرد نسبت به تهدیدات بالستیک دوربرد رخ نداده و دفاع ضد بالستیک مسکو کماکان بر عهده سامانه های برجای مانده از دوره جنگ سرد است که عملکردی مشابه موشک اسپراینت دارند و از کلاهک اتمی بهره می برند. در مورد آمریکا اما این کشور با توسعه انبوهی از فناوری های جدید و گران قیمت از موشک های غول پیکر با کلاهک اتمی فاصله گرفته و به سمت استفاده از فناوری هایی چون برخورد مستقیم[2] و سرباره کشنده[3] پیش رفته و آنها را جهت بکار گیری در زمین و دریا و محدوده ارتفاع عملکردی مختلف توسعه داده است. لازم به ذکر است که این سامانه ها هنوز در برابر حملات انبوه در حد یک سناریوی آخر الزمانی خصوصا در مورد موشک های قاره پیما محدودیت هایی را در برابر خود دارند هرچند پیشرفت های عمده و چشم گیری خصوصا در دهه های اخیر رخ داده و توسعه و سرمایه گذاری های بیشتر در دست اقدام است. فناوری Hit to kill و نیز Kill vehicle در بین تمامی کشور های جهان تنها در اختیار آمریکا بوده و رژیم اسرائیل نیز با انتقال فناوری از آمریکا تنها به شکل محدودی از این سطح فناوری ها برخوردار است و دیگر کشورها از اروپای غربی گرفته تا روسیه و چین، چه به لحاظ سطح فناوری چه به لحاظ منابع مالی مورد نیاز برای حرکت در مسیر به دست آوردن چنین فناوری هایی با مشکل رو به رو هستند و فاصله بسیار زیادی با آمریکا در این حوزه دارند. با توجه به این موارد ساخت یک سامانه ضد بالستیک، خصوصا ضد قاره پیما که ابزار عمده اعمال قدرت اتمی دشمنان است که به جای آنکه درگیر فناوری های بسیار پیچیده و گران قیمت همچون Kill vehicle بشود، از کلاهک اتمی در محدوده چند کیلوتن بهره ببرد می تواند راه حلی معقول تر و در دسترس تر باشد.
       
       
      والحمدلله رب العالمین
        *در مورد شهید فخری زاده این عبارت مرتبا تکرار شد. 
      [1] Kill radius
      [2] Hit to kill
      [3] Kill vehicle
    • توسط MR9
      فکور90 ، در اصل ، یک پروژه داخلی نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (IRIAF)  بشمار می رفت که تاریخ آغاز آن به اوایل دهه نخست قرن بیست و یکم ( 2000 میلادی ) برمی گردد . به اعتقاد برخی ، در آن زمان هیچ  موشک هوا به هوای عملیاتی AIM-54A فونیکس در فهرست موجودی نیرو وجود نداشت ، در نتیجه  متخصصان نیروی هوایی پیشنهاد دادند  تا قطعات و اجزاء فونیکس ها را با قطعات موشکهای تغییر یافته هاوک ( پروژه سجیل ) بهبود دهند و موشکهای موجود را بحالت عملیاتی بازگردانند .
      با کلید خوردن این پروژه ، به شکل همزمان نیروی هوایی یک قرارداد همکاری را با صنایع شهید بابایی وابسته به وزارت دفاع و پشتبانی نیرو های مسلح با هدف بازگرداندن چند تیر موشک فونیکس بحالت عملیاتی در یک بازه زمانی یکساله (2007-2006) به امضاء رساندند  و برای اطمینان از صحت کار ، چند کارشناس بازنشسته فنی نیروی هوایی ارتش نیز به این پروژه پیوسته و این ایده دنبال شد.
      براساس گزارشهای تایید نشده ، در اوایل کار ، موشکهای از رده خارج فونیکس با استفاده از جستجوگر موشک MIM-23B دوباره عملیاتی شدند . با این حال ، در سالهای بعد (2009-2008) ، زمانی که صنایع شهید بابایی ، یک نسخه بهبود یافته از موشک پدافند هوایی MIM-23B را با رادار و اویونیک جدید برای نیروی هوایی توسعه داد ، این ایده برای کارشناسان بوجود آمد که تمامی موشکهای فونیکس باقی مانده را با اویونیک جدید و رادار موشک شلمچه ، ( نسخه بهبود یافته MIM-23B) به حالت عملیاتی درآورند .
      این موشک با موفقیت کامل مابین سالهای 2009 تا 2010 آزمایش شد ، اما علی الظاهر  در خط تولید انبوه قرار نگرفت . نسخه جدید سجیل / شلمچه  با جستجوگر و اویونیک پیشرفته با شناسه سجیل هوابرد برای تجهیز تامکتهای نیروی هوایی ، فانتوم ومیراژهای اف-یک در حال توسعه است .
      پی نوشت : 
      این تحلیل ، صرفاً یک نظر بشمار می رود و نه تایید و نه رد می گردد . با این حال امیدواریم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران ، بیش از پیش ، از قابلیتهای تدافعی ، تهاجمی برخوردار گردد . 
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.