امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

البته هیچ دلیلی نداره سپاه از این طرح استفاده کرده باشد صرفا اگر ماهواره ۶uباشه  میتوانه شبیه به این ماهواره 6uکره جنوبی ها باشه بادقت ۳تا ۵ متر حتی دوربین بطور تجاری موجوده در بازار برای کارهای صنعتی و هوافضا از شرکت ایمپرکس امریکا

 

https://www.hindawi.com/journals/ijae/2019/8916416/

 

البته ۲۰۱۷ پژوهشگاه فضایی ایران  یک چندتا دوربین ایمپرکس  نشان داد

2017_dwrbyn_fDyy_yrn.jpg

 

البته این انتن دریافت  تله متری برای موشک ویا ماهواره نیز جالبه

 

EeFjtLPXYAEEcu1.png

 

 

 

 

  • Like 2
  • Upvote 8

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

خوب طبق معمول خبرنگاران ایرانی   منظور و کلمات  جابجا میکنند اصل صحبت وزیر دفاع در خصوص ذوالجناح  از نظر ارتفاع و محموله شبیه به ماهواره بر سیمرغ است  که ۹۰ درصد منظورش مدار ۵۰۰ کیلومتری به بالاست و توان حمل محموله سیمرغ بین ۱۵۰ تا ۲۵۰ کیلوگرمه   تا طول ۲۶ متری سیمرغ  البته ظاهرا برای ماهواره های کوچک تر قاصد نقش سفیر رو بازی میکنه ( تقریبا ماهواره هایی با وزن ۱۵تا ۵۰کیلوگرم اگر محموله های پرتاب موفق سفیر ۱ در مدار تزریق شده در نظر بگیریم )

 

https://www.aparat.com/v/WfOzD/ایران_وزیر_دفاع_امیر_حاتمی%3A_ماهواره_بر_ذوالجناح

 

گمانه زنی شخصیه احتمالا  نمونه سوخت جامد ماهواره بر  قاصد  سپاه  حول حوش قطر ۱ متر باشد تقریبا هم اندازه  قطر موتور سلمان   البته در بعضی از اندازه گیری که خارجی ها انجام قطر سلمان  تقریبا ۱ متر بوده  و قطر موشک شهید حاج قاسم به ادعا فابین هاینز ۹۰ سانتی متر  است احتمالا در نسخه ۱۸۰۰ کیلومتری موشک افزایش قطر داشته باشیم  

 

http://www.b14643.de/Spacerockets/Specials/SalmanTVC_motor/index.htm

 

https://mobile.twitter.com/fab_hinz/status/1296385598207324160

 

  • Upvote 10

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

گزارشی از انیستیتو واشنگتن در خصوص برنامه فضایی سپاه ماهواره نور و ماهواره بر قاصد

 

https://www.washingtoninstitute.org/uploads/Documents/pubs/PolicyNote84Nadimiv3.pdf

 

Unbtitled.jpg

  • Like 1
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
نقل قول

- یک زمانی با توجه به اعتبارات هنگفت کشور مثلاً اواخر دهه ۸۰ یعنی از سال ۸۵ تا ۹۰، دوران شکوفایی فعالیت‌های فضایی بود چرا که بودجه به آن تخصیص داده می‌شد. اما از سال ۹۰ با توجه به افول بودجه و اعتبارات، مأموریت‌ها و فعالیت‌های فضایی هم مانند سایر فعالیت‌های پژوهشی کشور کاهش یافت.

 

حالا رییس پژوهشگاه شاید معذوریت دارند ولی علاوه بر این، تصمیمات سیاسی در کاهش بودجه هم به هر حال بخشی از این روند بوده. و این نبوده که همه چیز به خاطر شرایط اقتصادی رخ داده باشه. نهایتا اینکه خود ایشون اذعان دارند که حداقل ده سال ما را در حوزه هایی عقب انداخت این روند.

 

نتیجتا هم اینکه در برخی حوزه های علوم یک قدم تعلل با این رشد شتابان علم، چندین سال کشور را عقب میزاره. بهتره هیچ تصمیم سیاسی یا اقتصادی مانع این حوزه ها نشه هر طور که شده، تصمیمات سیاسی با عقلانیت و آینده نگری و شجاعت و تصمیمات اقتصادی هم با زدن از شکم برخی دستگاه ها!

ویرایش شده در توسط alala
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
5 hours قبل , alala گفت:

 

حالا رییس پژوهشگاه شاید معذوریت دارند ولی علاوه بر این، تصمیمات سیاسی در کاهش بودجه هم به هر حال بخشی از این روند بوده. و این نبوده که همه چیز به خاطر شرایط اقتصادی رخ داده باشه. نهایتا اینکه خود ایشون اذعان دارند که حداقل ده سال ما را در حوزه هایی عقب انداخت این روند.

 

نتیجتا هم اینکه در برخی حوزه های علوم یک قدم تعلل با این رشد شتابان علم، چندین سال کشور را عقب میزاره. بهتره هیچ تصمیم سیاسی یا اقتصادی مانع این حوزه ها نشه هر طور که شده، تصمیمات سیاسی با عقلانیت و آینده نگری و شجاعت و تصمیمات اقتصادی هم با زدن از شکم برخی دستگاه ها!

 

اولا تمام پرتاب های موشک ها و ماهواره برها بعد تصویب در شواری عالی امنیت ملی به امضا رهبری  میرسد دوما تمام بخش  ساخت ماهواره بر و پایگاه های پرتاب در دستان نیرو مسلح و وزارت دفاع ثالثا خود نیرو های مسلح  به عنوان بزرگترین مصرف کننده تصاویر ماهواره ای و ارتباطات ماهواره ای علاقه ندارد برای سرمایه گذاری احتمالا پورسانت خوبی خرید تصاویر ماهواره از چین و روسیه دارد احتمالا پکیج خریدشون شامل رهگیری سیگنالaisکشتی ها و مکانیابی سینگال رادیویی بررسی سطح محصولات کشاورزی و منابع ابی  و ذخایر مخازن نفتی و..... هرچند نهاد مثل سازمان نقشه برداری نیروهای مسلح نقش عظیمی در ناهنجاری و عدم رعایت پدافند غیر عامل  در شهر سازی و توسعه صنعتی کشور توسعه راهها زمینی هوایی دریایی دارد .

اخر هم  نقش افرادی چون سردار حاجی زاده سردار سالمی  دوایر بازرسی و ایمنی محیط کار در ستاد کل  دارند  در انفجار های بیدگنه و اصفهان  و ماجرای زدن هواپیما اکراینی داشتند  شما دید جانمایی غلط سایت تحقیقاتی پدافند هوایی سپاه چه حادثه ای افرید در کنار فرودگاه امام خمینی تا حتی سایت خجیر و پارچین در صورت انفجارشون چه عواقبی برای مردم تهران و حومه خواهد داشت . تا به معنی واقعی سایت بسیار نا ایمن بیدگنه که به درستی طراحی نشد  با فاصله مناسب ساختمان ها از تا ایجاد خاکریز های بلند  در دور ساختمانتا بتوانه انفجار مهار کنه و از صدمات جانی مالی بکاهد تقریبا پروژه شهید طهرانی مقدم از اوائل دهه ۸۰ شروع شده احتمالا اقای سلامی رئیس نیرو هوایی سپاه  در جریان بوده تا اواخر چند هفته قبل از  انفجار از بازدید سردار عزیز جعفری و حاجی زاده  ایمنی به سخره گرفتن میشه ده سال عقب افتادگی اقایون بیشتر دنبال عکاسی بودن تا حفظ امنیت جانی دانشمندان موشکی در محیط کار 

در هر صورت اقایون برنامه موشکی و فضایی بطور کامل سیاسی کردند با راهبرد امنیت تکی بعدی خودشون که همه چیز در موشکی سرمایه گذاری کردند  باعث خوش خدمتی به امریکا اسرائیل در جهت اجماع سازی علیه ایران و ایجاد حاشیه امن برای برنامه های موشکی اسراییل عربستان ترکیه امارات و پاکستان شدند 

الان  وضعیتی داریم حداکثر زمان پنهان موندن برای نیروهای مسلح ایران از چشم ماهوارهای مختلف حریف بین۱۰تا ۳۰ دقیقه است این در حالی جمهوری اسلامی تنها یک ماهواره ساده به اسم نور در فضا دارد ان هم نسبت به ماهواره های امریکا و اروپایی و شرکت خصوصی شون و شرکت ایمج ست و سری افق ارتش اسراییل تا ماهواره نظامی و تصویر برداری ترکیه امارات عربستان مصر  اذربایجان پاکستان و...  هیچ است

پی نوشت

یکی از حوزه هایی که منافع بسیار داره در بخش فضا حوزه ارتباطات و مخابرات معلومه دست کیه 

DHQXUdBXsAApW4Q.jpg

 

ویرایش شده در توسط bds110
  • Upvote 8
  • Downvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
7 hours قبل , bds110 گفت:

 

اولا تمام پرتاب های موشک ها و ماهواره برها بعد تصویب در شواری عالی امنیت ملی به امضا رهبری  میرسد دوما تمام بخش  ساخت ماهواره بر و پایگاه های پرتاب در دستان نیرو مسلح و وزارت دفاع ثالثا خود نیرو های مسلح  به عنوان بزرگترین مصرف کننده تصاویر ماهواره ای و ارتباطات ماهواره ای علاقه ندارد برای سرمایه گذاری احتمالا پورسانت خوبی خرید تصاویر ماهواره از چین و روسیه دارد احتمالا پکیج خریدشون شامل رهگیری سیگنالaisکشتی ها و مکانیابی سینگال رادیویی بررسی سطح محصولات کشاورزی و منابع ابی  و ذخایر مخازن نفتی و..... هرچند نهاد مثل سازمان نقشه برداری نیروهای مسلح نقش عظیمی در ناهنجاری و عدم رعایت پدافند غیر عامل  در شهر سازی و توسعه صنعتی کشور توسعه راهها زمینی هوایی دریایی دارد .

 

 

حالا البته اکثر محتوای پستتون مربوط بود به بحثی که با دوستمون داشتیم در استاتوس و نگرانی از امنیت سایتها و نمیدونم چرا با کوت کردن این پست بهش پرداختید ولی در مورد این موارد ادعایی هم:

« تمام پرتاب های موشک ها و ماهواره برها بعد تصویب در شواری عالی امنیت ملی به امضا رهبری  میرسد»

یا «تمام بخش  ساخت ماهواره بر و پایگاه های پرتاب در دستان نیرو مسلح و وزارت دفاع»

یا «خود نیرو های مسلح  به عنوان بزرگترین مصرف کننده تصاویر ماهواره ای و ارتباطات ماهواره ای علاقه ندارد برای سرمایه گذاری احتمالا پورسانت خوبی خرید تصاویر ماهواره از چین و روسیه دارد»

 

یعنی تمام پستتون در تلاش برای اثبات این مورد بود که خیر! سیاست و دولت و تحریم هیچ نقشی در کاهش بودجه پژوهشگاه هوافضا که ذیل وزارت علوم هست یا سازمان فضایی که ذیل وزارت ارتباطات هستند و یک نهاد دولتی هم طبقه بندی میشه نداشته و نهایتا رهبر تصمیم گرفته بودجه کم بشه و یا تعطیل بشه این نهاد؟! یا نیروهای مسلح تصمیم گرفتند و نهایتا به قول شما امضای رهبر پاش بوده؟ یا به خاطرپورسانت یکهو از سال 90 به بعد تصمیم گرفته شده که بخشی از برنامه فضایی تعطیل و نیمه تعطیل بشه بعد از به اذعان خود مقام مسئول و بعد جهش اون سالها؟ یعنی از سال 85 تا 90 مثلا پورسانت تصاویر بد بوده تصمیم گرفته شده پرفشار یک جهش بدند به برنامه فضایی و بعدش دیدند پورسانت خوبه گفتند تعطیل کنیم بریم از روسیه بخریم؟

 

به هر حال نهاد و سازمان که شخصیت حقوقیش مشخصه، منشاء بودجش هم مشخصه، اخبار این چند سال اخیر از تعدیل و اخراج کارکنان و شات دان کردن برنامه ها را هم حتی بزاریم کنار، نهایتا اگر به قول شما این نه دولت! بلکه نیروهای مسلح و رهبری بودند(!) که منجر به ترمز این صنعت شدند در کشور و دولت و فشارهای اقتصادی هیچ نقشی نداشته ادعایی است که باید، بیشتر از متهم کردن مسئولان نظامی به طمع پورسانت تصاویر ماهواره ای براش سند و دلیل ارائه بشه.

بعد برسیم از انبوه برنامه های فضایی (صدها پروژه محول به این سازمان دولتی) به بخش پرتابش که ببینیم به کجا رسونده که برای مجوز پرتابش رهبری امضا کرده باشه یا خیر! یا وزارت دفاع (باز با بودجه دولتی و نقدهای این سالها به بودجه ریزی براش) چقدر براش از لحاظ بودجه و زیرساختهایی که سازمانهایی مانند سازمان فضایی باید فراهم میکرده فضا مهیا شده که حالا برسیم به ساخت پایگاه و پرتابگر. بماند بحث کاوشگرها و تحقیقات برای پرتاب انسان به زیرمدار و اصولا سند راهبردی به عنوان اهداف کلان فضایی کشور که باید پیگیری میشده توسط این دو نهاد کاملا دولتی با بودجه دولتی که وظایف کاملا مشخصی با توجه به سند جامع فضایی به عهدش بوده از جمله ایجاد زیرساختهای پرتاب انسان به فضا که ادامه طرح کاوشگرهای فضایی بود که هشت سال پیش ناگهان متوقف شد.

 

حالا با تمام این تفاسیر هنوز هم به نظرتون دولت با ابزار بودجه و مشی خاصش در سیاست خارجی (نه برداشت ما بلکه چند بار اظهار نظر صریح در مورد برخی برنامه ها) و این دو نهاد ذیلش که کاملا دولتی هستند (یکی تحت نظر وزارت علوم و دیگری وزارت ارتباطات و جناب جهرمی در سالهای اخیر که اتفاقا پیشقدم در خبررسانی ها بوده)  واقعا به اندازه به گفته خود رییس پژوهشگاه از سال 85 حالا تا 90 مصر به پیگیری برنامه فضایی بوده؟!

 

 

ویرایش شده در توسط alala
  • Like 1
  • Upvote 5
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
4 hours قبل , alala گفت:

 

حالا البته اکثر محتوای پستتون مربوط بود به بحثی که با دوستمون داشتیم در استاتوس و نگرانی از امنیت سایتها و نمیدونم چرا با کوت کردن این پست بهش پرداختید ولی در مورد این موارد ادعایی هم:

« تمام پرتاب های موشک ها و ماهواره برها بعد تصویب در شواری عالی امنیت ملی به امضا رهبری  میرسد»

یا «تمام بخش  ساخت ماهواره بر و پایگاه های پرتاب در دستان نیرو مسلح و وزارت دفاع»

یا «خود نیرو های مسلح  به عنوان بزرگترین مصرف کننده تصاویر ماهواره ای و ارتباطات ماهواره ای علاقه ندارد برای سرمایه گذاری احتمالا پورسانت خوبی خرید تصاویر ماهواره از چین و روسیه دارد»

 

یعنی تمام پستتون در تلاش برای اثبات این مورد بود که خیر! سیاست و دولت و تحریم هیچ نقشی در کاهش بودجه پژوهشگاه هوافضا که ذیل وزارت علوم هست یا سازمان فضایی که ذیل وزارت ارتباطات هستند و یک نهاد دولتی هم طبقه بندی میشه نداشته و نهایتا رهبر تصمیم گرفته بودجه کم بشه و یا تعطیل بشه این نهاد؟! یا نیروهای مسلح تصمیم گرفتند و نهایتا به قول شما امضای رهبر پاش بوده؟ یا به خاطرپورسانت یکهو از سال 90 به بعد تصمیم گرفته شده که بخشی از برنامه فضایی تعطیل و نیمه تعطیل بشه بعد از به اذعان خود مقام مسئول و بعد جهش اون سالها؟ یعنی از سال 85 تا 90 مثلا پورسانت تصاویر بد بوده تصمیم گرفته شده پرفشار یک جهش بدند به برنامه فضایی و بعدش دیدند پورسانت خوبه گفتند تعطیل کنیم بریم از روسیه بخریم؟

 

به هر حال نهاد و سازمان که شخصیت حقوقیش مشخصه، منشاء بودجش هم مشخصه، اخبار این چند سال اخیر از تعدیل و اخراج کارکنان و شات دان کردن برنامه ها را هم حتی بزاریم کنار، نهایتا اگر به قول شما این نه دولت! بلکه نیروهای مسلح و رهبری بودند(!) که منجر به ترمز این صنعت شدند در کشور و دولت و فشارهای اقتصادی هیچ نقشی نداشته ادعایی است که باید، بیشتر از متهم کردن مسئولان نظامی به طمع پورسانت تصاویر ماهواره ای براش سند و دلیل ارائه بشه.

بعد برسیم از انبوه برنامه های فضایی (صدها پروژه محول به این سازمان دولتی) به بخش پرتابش که ببینیم به کجا رسونده که برای مجوز پرتابش رهبری امضا کرده باشه یا خیر! یا وزارت دفاع (باز با بودجه دولتی و نقدهای این سالها به بودجه ریزی براش) چقدر براش از لحاظ بودجه و زیرساختهایی که سازمانهایی مانند سازمان فضایی باید فراهم میکرده فضا مهیا شده که حالا برسیم به ساخت پایگاه و پرتابگر. بماند بحث کاوشگرها و تحقیقات برای پرتاب انسان به زیرمدار و اصولا سند راهبردی به عنوان اهداف کلان فضایی کشور که باید پیگیری میشده.

 

 

 

خودم خبر بودجه ندادن و از اولویت خارج کرد طرح ماهواره برها کار کردم وچه انتقاد به وضعیت ماهواره سازی 

تا ایجاد زیر ساخت و ازمایشگاه فضایی کردم  ولی اصل این موضوع اینه اگر نیروهای مسلح ما  برای مثال ستاری ها تهرانی مقدم و حاج قاسم ها  فرد محور نبود این معضل نداشتن ماهواره  و ماهواره بر رو حل کرده بودیم  مگر کم کشیدن از تصاویر  ماهواره ای که امریکا به صدام میداد برای شیمیایی کردن نیروهای ما مگر کم خلبانان ما جان خودشنو ریسک کردند برای گرفتن چهارتا عکس از پشت جبهه دشمن تا پایش ۲۴ ساعته بنادر  کشتی هاو گمرکات ما برای تحریم  و... اینکه  کی بود کی بود ما نبودیم نمیشه  که اخوی اگر همتی بود از طریق دیپلماسی سیاسی دفاعی  برای ساخت ماهواره تا پرتابش توسط ماهواره بر خارجی  تا جاسوسی صنعتی برای بدست اوردن فناوری و  و به زور فروش اجاره املاک مستغلات بنیاد مستضعفین ( از  اماکنی که تحت اختیار  اقایون و اقازاده ها) و پادگان های سپاه ارتش که از شهرها خارج شدند  با پولش تا مالیات رو قندشکر ونمک و سیگارو تنباکو میشد  به یکجا رسید بدون سیاسی کاری و پروپاگاندا  الان حداقل توانایی داشتیم ببنیم پشت جبهه دشمن چه خبره  اگر برای نیرو های مسلح ما مهم بود هم هزینه شو جور میکرد هم بهانه سیاسی نظامی دیپلماتیک  و حقوقی رومهیا  میکرد برای داخل و خارج  چرا باید ماهواره داشته باشیم 

ویرایش شده در توسط bds110
  • Like 1
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
16 minutes قبل , bds110 گفت:

 

خودم خبر بودجه ندادن و از اولویت خارج کرد طرح ماهواره برها کار کردم وچه انتقاد به وضعیت ماهواره سازی 

تا ایجاد زیر ساخت و ازمایشگاه فضایی کردم  ولی اصل این موضوع اینه اگر نیروهای مسلح ما  برای مثال ستاری ها تهرانی مقدم و حاج قاسم ها  فرد محور نبود این معضل نداشتن ماهواره  و ماهواره بر رو حل کرده بودیم  مگر کم کشیدن از تصاویر  ماهواره ای که امریکا به صدام میداد برای شیمیایی کردن نیروهای ما مگر کم خلبانان ما جان خودشنو ریسک کردند برای گرفتن چهارتا عکس از پشت جبهه دشمن تا پایش ۲۴ ساعته بنادر  کشتی هاو گمرکات ما برای تحریم  و... اینکه  کی بود کی بود ما نبودیم نمیشه  که اخوی اگر همتی بود از طریق دیپلماسی سیاسی دفاعی  برای ساخت ماهواره تا پرتابش توسط ماهواره بر خارجی  تا جاسوسی صنعتی برای بدست اوردن فناوری و  و به زور فروش اجاره املاک مستغلات بنیاد مستضعفین ( از  امکانی تحت اختیار  اقایون و اقازاده ها) و پادگان های سپاه ارتش که از شهرها خارج شدند  با پولش تا مالیات رو قندشکر ونمک و سیگارو تنباکو میشد  به یکجا رسید بدون سیاسی کاری و پروپاگاندا  الان حداقل توانایی داشتیم ببنیم پشت جبهه دشمن چه خبره  اگر برای نیرو های مسلح ما مهم بود هم هزینه شو جور میکرد هم بهانه سیاسی نظامی دیپلماتیک  و حقوقی رومهیا  میکرد برای داخل و خارج  چرا باید ماهواره داشته باشیم 

 

حالا خب به مواردی اشاره میکنید که من شخصا قضاوتی نمیتونم بکنم. در مورد بحث بستن بودجه به این سمت من ده ها فکت و سند صریح برداشت کرده بودم از اتفاقات و برای همین قضاوت کردم ( حالا اظهارنظرهای صریح برخی افراد را هم اگر کنار بزاریم) ولی اینکه مثلا سپاه و ارتش از منابع درآمدی خارج از بودجشون قطعا برای سرپا نگه داشتن خودشون (بودجه شوخی تخصیص یافته را که دیگه همه میدونیم همون شوخی است، در همه دولتها حالا کم و زیاد ولی نهایتا شوخی با توجه به حجم مواردی که ما مواجهیم ) استفاده نمیکنند را اصلا نمیشه قضاوت کرد که اتفاقا برعکس هم میشه با قطعیت گفت حتما استفاده میکنند. حالا دیگه اینکه چقدرش را کجا و با کدوم اولویت (خصوصا سپاه با خرجهای سپاه قدس و تجهیزات مقاومت و بحث های مستقل خودش و ... ) خرج میکنند و چقدر انحراف داره یا نداره و یا اولیتشون این هست وارد مثلا بحث فضایی بشند که از جای دیگه ای شیر فلکش بسته شده و هزینه ها چند برابر باید بشه لااقل من به اندازه اون مورد بالا که قضاوت کردم در رابطه باهاش سند ندیدم.

 

حالا این چشم بسته است ولی همین حالا هم من مطمئنم بخشی از درآمدهای اقتصادی سپاه و ارتش و امثال بنیاد مستضعفان و ستاد اجرایی حتما وارد این امور میشه. (از امور جاری گرفته و تحقیقات و تسلیحات تا هزینه های پنهان در امور خاص )

 

بعد هم اگر قرار هست واقعا به نتیجه ای برسیم خیلی خیلی جزئی تر و مصداقی و موردی باید به هر امر بپردازیم. فرد محور بودن یک بحث هست. بحث بودجه یک  بحث. بحث دولتها و تصمیمات موثرشون در امور نظامی و بودجه یک بحث. بحث دیپلماسی سیاسی/دفاعی یک بحث. بحث منابع درامدی ارتش و سپاه یک بحث. بحث منابع درامدی بنیاد و ستاد یک بحث و الی آخر ...

ویرایش شده در توسط alala
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

عمر عملیاتی ماهواره نور1 یکساله که الان 5 ماهش گذشته 

 

166.jpg

  • Like 3
  • Upvote 10

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بر 11 شهریور 1399 در 22:36 , bds110 گفت:

گزارشی از انیستیتو واشنگتن در خصوص برنامه فضایی سپاه ماهواره نور و ماهواره بر قاصد

 

https://www.washingtoninstitute.org/uploads/Documents/pubs/PolicyNote84Nadimiv3.pdf

 

 

 

ترجمه این گزارش هر چند ترجیحا اصل گزارش رابخوانید  معمولا تحریف میکنند در ترجمه ها 

 

https://www.mashreghnews.ir/news/1121354/پیامدهای-راهبردی-دستاورد-فضایی-سپاه-پاسداران-و-دستیابی-به-تسلیحات

 

 راهبرد دفاع فضایی امریکا

 

https://www.scfr.ir/fa/500/127361/راهبرد-دفاع-فضایی-آمریکا/

  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

 

خوب در ۲۲ امین نمایشگاه بین المللی صنعت در چین یک ترمنیال ارتباط لیزری ماهواره کوچک با زمین نشان داده شده وزن ۹ کیلو گرم و سرعت  ارتباط همزمان با دریافت فرامین  و ارسال داده ۲.۵ گیگابایت بر ثانیه 

 

thumb_EiM95S2WkAAi0QU.jpeg thumb_EiM95TLXsAEWc8b.jpeg

 

منبع

 

البته یک لینک ارتباط لیزری ۱۰ کیلومتری ایران ساخته 

 

https://www.aparat.com/v/nBGoI/نمایشگاه_جلوه_های_تحول_سپاه_دانشگاه_امام_حسین

 

 در بحث  اپتیک ماهواره ها هم امیدواریم ازمایشگاه اپتیک پژوهشگاه فضایی  در شیراز و صا ایران اصفهان بتوانن فناوری بالا کسب کنند البته دوربین با دقت ۵ توسط صاایران اصفهان ساخته شد به گفته براری ریاست سازمان فضایی

البیت سیستمز اسراییل دوربین ماهواره افق ۱۶

 

https://www.aparat.com/v/6bHti/Ofek_16_Satellite_images_and_production_of_satellite_camera

 

ویدئو سایر محموله اپتیکی البیت سیستمز البته مشخصات فنی میتوانیددر سایت شون  دانلود کنید البته بقول فیلم ۷ مورگان فریمن و اف بی ای در خصوص کتاب های خاص  اینجا هم موساد سیا و.. نهاد اطلاعاتی مشتاق ip ایرانی هستند 

 

https://www.aparat.com/v/m8O9W/Space_IMINT_Solutio

 

بر 17 اردیبهشت 1399 در 05:55 , bds110 گفت:

 

البته ارتباطات لیزری چیز تازه نیست بین ماهواره ها و ماهواره زمین  ولی ورودش به بخش تجاری اغاز شده 

 

ساخت اولین ایستگاه  زمینی  اپتیکی تجاری جهان در یونان  

thumb_illustration-optical-telescope-ast  thumb_aLjN64DX.jpeg

 

https://www.ksat.no/news/news-archive/2020/ksat-builds-the-worlds-first-commercial-optical-ground-station/

 

شبکه نظارت بر فضا ایالات متحده

 

 thumb_the-united-states-space-surveillan 

 

 

  • Like 1
  • Upvote 10

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

اطلاعات جدید از ماهواره‌بر قاصد و ماهواره نور
طی تصاویر و اطلاعاتی که به تازگی در برنامه تلویزیونی نقطه‌زن منتشر شده‌اند، ماهواره نور دو ماموریت "تصویربرداری" و "دریافت سیگنال" را دارد. از طرفی این ماهواره برای نخستین‌بار در کشور به شکل عملیاتی و واقعی از صفحات خورشیدی بازشونده بهره می‌برد. و همانطور که از تصاویر معلوم است شکل ماهواره با شکلی که بر روی ماهواره بر قاصد قرار داده شده بود مطابقت دارد. عمر عملیاتی این ماهواره ۱ سال عنوان شده است؛ این به معنای عمر قابل ‌انتظار از تجهیزات برای عملکرد صحیح می‌باشد، پس از این مدت نیز احتمالا ماهواره در مدار باقی می‌ماند اما پس از آن احتمال آنکه تجهیزات ماهواره کارایی صد درصدی خود را نداشته باشند، وجود دارد. در رابطه با ماهواره‌بر قاصد نیز اطلاعات جدیدی متتشر شده است. ماهواره‌بر قاصد توان حمل ۲۰ کیلوگرم محموله به مدار لئو را داراست. ماهواره‌بر قاصد پیش از پرتاب ماهواره نور در ۳ اردیبهشت‌ماه امسال، در ۲۸ فروردین‌ماه ۹۸ نیز یک پرتاب زیرمداری داشته که در آن محموله زیرمداری نباء را تا ارتفاع ۲۵۰ کیلومتری حمل کرده است. در پرتاب های زیرمداری زیرسامانه های ماهواره تست می‌شوند و در این پرتاب نیز احتمالا محموله زیرمداری حامل تجهیزات تصویربرداری مربوط به ماهواره نور بوده است. منبع: تلگرام  @iranian_po

ImageImageImage

ویرایش شده در توسط saiedfsd
  • Upvote 9

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

مسئله اینجاست نکته منفی حضور بایدن به محاق رفتن دوباره صنعت موشکی و پرتابگرهای فضایی است. حتی بیش از دوران ترامپ که تقریبا از همون ابتدا هر بار به یک بهانه و یا واهمه متوقف شد. پرتاب نکنیم ممکنه از برجام خارج بشه. پرتاب نکنیم ممکنه تحریمهای جدید اعمال کنه. پرتاب نکنیم ممکنه جنگ استارت بزنه. پرتاب نکنیم ممکنه اروپا ناراحت بشه اون هم از برجام خارج بشه. پرتاب نکنیم ممکنه باعث اجماع جهانی بشه. موجب پرتاب نکنیم ممکنه موجب تقویت احتمال پیروزی ترامپ بشه. پرتاب نکنیم تا امکان بازگشت مجدد امریکا به برجام مهیا باشه و ...

 

حالا هم که با حضور بایدن بیشتر از خارجی ها ترس از داخلی هاست که نوک موشک هم نمایش داده بشه (یا نشه و بعدا خودشون رصد کنند و اعلام کنند) تمام بدبختی های اقتصادی و بهانه گیریهای امریکا در بازگشت به برجام و نوه و نتیجه مشکلات آینده ایران را هم مرتبط میکنند به همون تک موشک نمایش داده یا ازمایش شده.

 

چطور پس باید در این صنعت پیش بریم؟ ( برای امثال جناب مطهری های ساده دل! هم که بله سر و صدا و تست و ازمایش نمیخواد هم اولا ازمایش غیراعلامی داشتیم که پروندش را بردند شورای امنیت و گفتند ما رصد کردیم ازمایش را و همین کافی است. و ثانیا پمپئو همین چند وقت پیش بعد از نمایش موشکهای کره شمالی در رزمایش جدیدشون با (نیشخند) گفت موشک اگر آزمایش نشده باشه هیچ فرقی با ماکت نداره و بی فایده است)

  • Upvote 7

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
2 hours قبل , alala گفت:

مسئله اینجاست نکته منفی حضور بایدن به محاق رفتن دوباره صنعت موشکی و پرتابگرهای فضایی است. حتی بیش از دوران ترامپ که تقریبا از همون ابتدا هر بار به یک بهانه و یا واهمه متوقف شد. پرتاب نکنیم ممکنه از برجام خارج بشه. پرتاب نکنیم ممکنه تحریمهای جدید اعمال کنه. پرتاب نکنیم ممکنه جنگ استارت بزنه. پرتاب نکنیم ممکنه اروپا ناراحت بشه اون هم از برجام خارج بشه. پرتاب نکنیم ممکنه باعث اجماع جهانی بشه. موجب پرتاب نکنیم ممکنه موجب تقویت احتمال پیروزی ترامپ بشه. پرتاب نکنیم تا امکان بازگشت مجدد امریکا به برجام مهیا باشه و ...

 

حالا هم که با حضور بایدن بیشتر از خارجی ها ترس از داخلی هاست که نوک موشک هم نمایش داده بشه (یا نشه و بعدا خودشون رصد کنند و اعلام کنند) تمام بدبختی های اقتصادی و بهانه گیریهای امریکا در بازگشت به برجام و نوه و نتیجه مشکلات آینده ایران را هم مرتبط میکنند به همون تک موشک نمایش داده یا ازمایش شده.

 

چطور پس باید در این صنعت پیش بریم؟ ( برای امثال جناب مطهری های ساده دل! هم که بله سر و صدا و تست و ازمایش نمیخواد هم اولا ازمایش غیراعلامی داشتیم که پروندش را بردند شورای امنیت و گفتند ما رصد کردیم ازمایش را و همین کافی است. و ثانیا پمپئو همین چند وقت پیش بعد از نمایش موشکهای کره شمالی در رزمایش جدیدشون با (نیشخند) گفت موشک اگر آزمایش نشده باشه هیچ فرقی با ماکت نداره و بی فایده است)

این مشکل مزمن دستگاه عریض و طویل و پر مدعای دیپلماسی جمهوری اسلامی ایرانه انفعال عدم تحرک عدم ابتکار عدم یار کشی و...

 

  • Like 2
  • Upvote 6

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط mahdavi3d
      Angara


      آنگارا - بریدن از شوروی سابق

      در سال 1992 میلادی، زمانی که هنوز پس‌لرزه‌های فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی فرو ننشسته بود، دولت جمهوری روسیه فراخوانی برای طراحی و ساخت نسل جدیدی از پرتابگرهای فضایی منتشر کرد. ویژگی مهم این پرتابگرها طی کردن تمام مراحل ساخت تا پرتاب در داخل خاک روسیه بود. بدین ترتیب وابستگی روسیه در این حوزه به کشورهای تازه استقلال یافته‌ای نظیر قزاقستان (در زمینه پایگاه پرتاب) و اوکراین (در زمینه صنعت و فن‌آوری) به اتمام می‌رسید. در پاسخ به این درخواست، دو مجتمع مشهور و معتبر «خرونیچف» و «اِنرگیا» پیشنهادهای خود را ارائه کردند که در نهایت با پیروزی خرونیچف به توسعه خانواده پرتابگرهای «آنگارا» منجر شد؛ خانواده‌ای که اگرچه امروز پس از گذشت 20 سال هنوز عملیاتی نشده است، اما روسیه مدعی است که می‌تواند جایگزینی قابل اطمینان برای طیف وسیعی از پرتابگرها، بویژه پرتابگر پرکار پروتون باشد. این خانواده، توان حمل محموله‌هایی در محدوده 2000 تا 40500 کیلوگرم را به مدار پایینی دارد که البته در چهار رده و با چهار پیکربندی مختلف عرضه می‌شود.
      در حال حاضر، بر اساس آخرین پیشبینی‌های خرونیچف زمان اولین پرتاب آنگارا سال 2013 خواهد بود. باید منتظر ماند و دید که این پروژه عظیم بعد از این همه تاخیر بالاخره پرواز خواهد کرد و آیا قادر است موفقیت‌های پدر افسانه‌ای خود، پروتون، را تکرار کند یا خیر؟






      تاریخچه و روند توسعه
      همان‌گونه که اشاره شد، هدف دولت روسیه از مطرح کردن درخواست برای توسعه یک پرتابگر جدید، تضمین دستیابی مطمئن و مستقل به فضا در همه زمان‌ها بود. در پاسخ به این درخواست دو طرح مهم از سوی خرونیچف و انرگیا ارائه شدند. این طرح‌ها شرایط کاملا متفاوتی داشتند. طرح خرونیچف از مخازن سوخت خارجی چندگانه بهره می‌گرفت. این طرح تا حدود زیادی به پرتابگر موفق پروتون شباهت داشت. برای مرحله اول نیز یکی از پیشرفته‌ترین موتورهای توسعه یافته روسی یعنی آردی-170 در نظر گرفته شده بود این موتور سوخت مایع از کروسین و اکسیژن استفاده می‌کرد و از آن در آخرین راکت شوروی یعنی (زنیت) استفاده شده بود. برای مرحله دوم نیز موتور هیدروژن-اکسیژن راکت سنگین وزن انرگیا در نظر گرفته شده بود.
      از سوی دیگر، پیکربندی پیشنهاد شده توسط انرگیا بر اساس پرتابگر اِنرگیا-اِم بنا شده بود. این طرح با لغو برنامه شوروی برای توسعه شاتل فضایی بوران و پس از آن، لغو برنامه پرتاب محموله‌های سنگین به مدار زمین‌آهنگ، مطرح شده بود. زمانی که مجتمع انرگیا، طرح آنگارا-2 را پیشنهاد داد، انرگیا-ام هنوز در دست توسعه بود. این پرتابگر، از دو بوستر در طرفین مرحله اول راکت استفاده می‌کرد. این بوسترها از موتور آردی-170 بهره می‌گرفتند و در مرحله اول نیز از یک موتور آردی-120 استفاده می‌شد. این پرتابگر برای حمل محموله‌هایی تا 35 تن به مدار پایینی طراحی شده بود. همچنین با افزودن مراحل بالاتر به این پرتابگر، امکان حمل محموله‌هایی به وزن 3 تا 7 تن به مدار زمین‌آهنگ نیز ایجاد می‌شد. درواقع این پرتابگر از ساختاری پودمانی (ماژولار) بهره می‌گرفت که با اضافه کردن تعداد مشخصی بوستر امکان دسترسی به مجموعه متنوعی از پرتابگر‌ها را مهیا می‌کرد.
      رقابت بین دو طرح فوق در تمام سال 1993 و بخشی از سال 1994 ادامه داشت. تا اینکه در سپتامبر سال 1994، وزارت دفاع و سازمان فضایی روسیه، خرونیچف را به عنوان پیمانکار اصلی طرح انتخاب کردند. دلیل رسمی که برای این انتخاب اعلام شد، این بود که طرح خرونیچف از موتور موجود زنیت استفاده می‌کرد، در حالی که طرح انرگیا مستلزم «نصف» کردن موتور مذکور بود، به گونه‌ای که چهار محفظه احتراق موتور زنیت به دو محفظه احتراق تبدیل می‌شد. اما آنچه «امروز» از سوی خرونیچف به عنوان طرح آنگارا مطرح می‌شود، شباهت بیشتری به ساختار طرح اِنرگیا دارد. جالب آنکه در نهایت خرونیچف نیز مجبور به کاهش تعداد محفظه‌های احتراق موتور زنیت تا یک محفظه شد! چند سال بعد، انرگوماش (کارخانه سازنده موتور زنیت) اقدام به توسعه نمونه‌ای از این موتور برای استفاده در پرتابگر اطلس آمریکایی نمود. یعنی اگر انرگیا در این رقابت پیروز شده بود، می توانست موتور مورد نظر خود را بدون هیچ مشکل فنی و حتی با سرمایه‌ای آمریکایی در اختیار داشته باشد! به هر حال، خرونیچف نیز بخشی از سرمایه مورد نیاز خود را (حدود 68 میلیون دلار) از طریق لاکهیدمارتین تهیه کرد و البته با عرضه موتور (خود موتور نه فناوری آن) به کره جنوبی توانست سرمایه خوبی برای ادامه پروژه بدست آورد.
      سرانجام با گذشت پنج سال از امضای قرارداد ، خرونیچف یک نمونه غیر عملیاتی (ماک‌آپ) از طرح خود را در سال 1999 در نمایشگاه دوسالانه هوافضای لبورژه پاریس به نمایش گذاشت و دو سال بعد نیز اولین آزمایش بر روی موتور آردی-191 آنگارا به انجام رسید. در آن زمان، هنوز پیش‌بینی می‌شد که امکان پرتاب آزمایشی آنگارا تا سال 2005 وجود داشته باشد. اما این پرتاب در موعد مقرر با انجام نرسید و در سال 2006 اعلام شد که اولین پرتاب آنگارا در سال‌های 2010 یا 2011 خواهد بود. در آن سال هنوز آزمایش‌های موتور، تجهیز سکوی پرتاب و دیگر مسائل فنی آنگارا به سرانجام مشخصی نرسیده بود.
      سال 2009، برای اولین‌بار موتور بوستر مرحله اول آنگارا مورد آزمایش قرار گرفت. این موتور در اواخر همان سال پرتابگر کره‌ای نارو-1 را در اولین ماموریت خود همراهی کرد. اگرچه این ماموریت با موفقیت به انجام نرسید، اما موتور مرحله اول وظایف خود را به خوبی به انجام رساند. چند ماه بعد، موتور مرحله دوم نیز مورد آزمایش قرار گرفت.
      در ژوئن سال 2010، پرتابگر دوم کره‌ای ها، در ثانیه 136 پرتاب از کنترل خارج شد و به علت از دست رفتن ارتباط دورسنجی هنوز هم مشخص نیست که علت سانحه، موتور روسی بوده است یا خیر. برخی معتقدند علت تاخیر طولانی به وجود آمده در پرتاب آنگارا همین موضوع بوده است. به هر حال در ابتدای سال 2010، مدیر عامل خرونیچف وعده انجام اولین پرواز آنگارا در سال 2013 میلادی را داده بود، وعده‌ای که هنوز در خصوص امکان‌پذیری آن قضاوتی نمی‌توان کرد.






      ویژگی‌های فنی و عملیاتی
      بر اساس آخرین طرح‌های اعلام شده، خانواده آنگارا متشکل از چهار رده از پرتابگرها در رده‌های وزنی مختلف است. سبک‌ترین اعضای این خانواده، یعنی آنگارا-1/1 و آنگارا-1/2 قرار است جایگزین پرتابگر‌های کازموس-3اِم، سایکلون و روکوت شوند. آنگارا-1/2 می‌تواند محموله‌ای تا وزن 3/7 تن را به مدار پایینی حمل کند. در حالی که دیگر عضو این خانواده با نام آنگارا-3 قادر است تا 14/6 تن محموله را به همان مدار حمل نماید. این پرتابگر برای جایگزینی پرتابگر اوکراینی زنیت در نظر گرفته شده است.
      پیشبینی می‌شود پر تقاضاترین عضو این خانواده آنگارا-5 باشد که قادر است محموله‌هایی تا 24/5 تن را نیز حمل کند. این گونه جایگزین پرتابگر پرکار پروتون خواهد شد.
      علاوه بر همه این‌ها، خرونیچف یک گونه فوق سنگین از این خانواده را نیز در دست توسعه دارد که در نهایت قادر خواهد بود محموله‌هایی به وزن 45 یا 75 تن را به مدار پایینی و یا 9 تن را به مدار زمین‌آهنگ حمل نماید. این گونه هیچ معادلی در ناوگان فعلی روسیه ندارد و به همین دلیل دولت روسیه در روند توسعه آن سرمایه‌گذاری نکرده است.
      ویژگی مهم این خانواده، استفاده همه آنها از پودمان (ماژول) مشترکی با نام «پودمان راکتی سراسری» است که در مرحله اول این پرتابگرها استفاده می‌شود. به فراخور پیکربندی ممکن است یک، سه، پنج یا هفت پودمان در مرحله اول استفاده شود. به این‌ترتیب در آنگارا از بوسترهای سوخت جامد استفاده نمی‌شود. پودمان یو‌آر‌اِم از یک مخزن اکسید کننده، یک مخزن سوخت و یک محفظه موتور تشکیل شده است. هر پودمان محتوی یک موتور آردی-191 (با یک محفظه احتراق) است که این موتور از اکسیژن مایع و آرپی-1 برای تولید نیروی رانش استفاده می‌کند. موتور آردی-191 بر مبنای موتور آردی-170 پرتابگر‌های انرگیا و زنیت طراحی شده، با این تفاوت که چهار محفظه احتراق آردی-170 به یک محفظه کاهش داده شده است.
      استفاده از پودمان مشترک در خانواده آنگارا، نقش قابل توجهی در کاهش هزینه‌های تولید، عملیات، حمل و نقل و توسعه زیرساخت‌های پرتاب داشته است. ایده مشابهی در پرتابگرهای آمریکایی دلتا-4 و اطلس-5 نیز مورد استفاده قرار گرفته است.



      آردی-191


      آردی-0124

      مرحله دوم اعضای خانواده آنگارا تا حدود زیادی با یکدیگر متفاوتند. در مرحله دوم آنگارا-1/1، پودمان بریز-کِی‌اِم مورد استفاده قرازر خواهد گرفت. بریز-کِی‌اِم همان سامانه جدیدی است که بر روی پرتابگرهای روکوت نیز نصب شده و در عملیات به کار رفته است. این پودمان توسط خرونیچف تولید شده و اولین پرواز آزمایشی خود را در سال 2000 به پایان رسانده است. بریز-کِی‌ِام با ابعاد کوچک سامانه‌های خود، فضای قابل ملاحظه‌ای را در اختیار محموله قرار داده و علاوه بر آن، امکان حمل ماهواره‌ها در ترکیبات و پیکربندی‌های مختلف را نیز فراهم می‌سازد.
      مرحله دوم آنگارا-1/2 یا همان بلوک-1، از یک موتور آردی-124-اِی ساخت خیماوتوماتیکا بهره می‌گیرد. این موتور که از پیشرانه اکسیژن مایع و کروسین استفاده می‌کند، قادر است 294/3 کیلونیوتن نیروی رانش با ضربه ویژه 359 ثانیه ایجاد کند. این موتور 1/58 متر طول و 2/4 متر قطر داشته و وزن خشکی معادل 480 کیلوگرم دارد.
      مراحل اول و دوم به طور کلی با سوخت‌های مایع متعارف و سنتی کار می‌کنند. اما برای مراحل بالاتر که در آنگارا-5 و آنگارا-7 استفاده خواهند شد، خرونیچف متعهد به استفاده از موتورهای پیشرانه کرایوژنیک شده است. برای دستیابی به این هدف خرونیچف در سال 2009 پروژه‌ای را با هدف توسعه یک موتور کرایوژنیک پیشرفته آغاز نمود که این روزها مراحل نهایی خود را طی می‌کند. محصول این پروژه موتور آردی 146-دی است که علاوه بر آنگارا قرار بود در برنامه متوقف شده پرتابگر سرنشین‌دار نسل آتی روسیه به نام روس‌-اِم نیز به کار گرفته شود.
      منظور از موتورهای کرایوژنیک، موتورهایی است که از سوخت و اکسیدکننده‌های بسیار دما پایین مانند اکسیژن و هیدروژن استفاده می‌کنند. به دلیل استفده از هیدروژن که سبک‌ترین عنصر طبیعت است، این موتورها از کارایی بسیار بالایی برخوردارند. با این وجود به دلیل ناپایداری و فرار بودن هیدروژن خطراتی که این سوخت ایجاد می‌کند و همچنین مشکلات کار کردن موتور در دماهای بسیار پایین، تولید موتورهای کرایوژنیک نیازمند فناوری بسیار پیشرفته‌ای است.




      روس‌ها یک‌بار در دهه 60 میلادی و در زمان مسابقه دستیابی به ماه، تلاش کردند تا چنین موتوری را عملیاتی کنند. اما در آن زمان به دلیل لغو برنامه توسط دولت، طرح پیشنهادی توسط دفتر طراحی «الکسی عیسایف» ناکام ماند. این دفتر طراحی بعدها «کِی‌بی‌کِی‌اِچ‌آ» نامیده شد و باز هم تلاش کرد تا موتورهای مشابهی را توسعه بدهد. تلاش بعدی در دهه 1970 و طی روند توسعه موتور آردی-120 صورت گرفت که بنا بود در پرتابگر غولپیکر انرگیا مورد استفاده قرار گیرد. این موتور قادر به تولید 200 تن نیروی رانش بود. یک خوشه چهارتایی از این موتورها در سال‌های 1987 و 1988 به صورت عملیاتی بر روی راکت انرگیا آزمایش شدند. اما این برنامه نیز به دلیل مشکلات اقتصادی پیش‌آمده در پی فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی لغو شد. در عوض، روس‌ها تلاش کردند با عقد قراردادی با هند، موتور آردی-56 را برای پرتابگر جی‌اس‌ال‌وی توسعه دهند. اما این تلاش نیز با وجود یک آزمایش موفق، به دلیل فشارهای سیاسی آمریکا متوقف ماند و هندی‌ها به صورت مستقل پروژه خود را دنبال می‌کنند. در سال 1988 نیز مجتمع انرگیا برای شاتل بوران خود، سفارش یک موتور کرایوژنیک پیشرفته را به کِی‌بی‌کِی‌اِچ‌آ داد، اما با لغو پروژه بوران، توسعه این موتور نیز ناتمام ماند.
      موتور یاد شده، توان کنترل رانش در دو صفحه مختلف را داشته و اولین موتور روسی بدون مولد گاز است. در این موتور برای اولین بار از دو توربوپمپ مجزا برای سوخت و اکسیدکننده استفاده می‌شود که منجر به بهبود کارایی موتور شده است. توربوپمپ سوخت با سرعت گردش 123000 دور در دقیقه در نوع خود یک رکورد است. این سرعت بالا به کاهش ابعاد و جرم موتور کمک قابل‌ملاحظه‌ای کرده است. نکته جالب دیگر در این موتور، استفاده از مواد مرکب کربن-کربن مقاوم در برابر حرارت در شیپوره (نازل) آن است. اگرچه در بقیه قسمت‌های موتور بیشتر از آلیاژهای تیتانیوم و آلومینیوم استفاده شده است.
      در حال حاضر، این موتور ساخته شده و تقریبا تمامی قطعات آن آزمایش‌های خود را پشت‌سر گذاشته‌اند. در نوامبر سال 2011 نیز یک آزمایش کامل با طول مدت بالا (حدود 300 ثانیه) بر روی موتور با موفقیت به انجام رسید.





       

      پایگاه پرتاب
      همان‌گونه که اشاره شد یکی از اهداف اصلی از توسعه آنگارا، استقلال روسیه در پرتاب‌های فضایی بوده است. به همین دلیل، پرتاب خانواده آنگارا (به جز راکت غول‌پیکر آنگارا-7) از مجتمع فضایی پلستسک که در خاک روسیه واقع شده انجام می‌گیرد. البته مجموعه در حال توسعه ووستوچنی نیز بدین منظور در نظر گرفته شده است. همچنین، پرتاب‌های تجاری آنگارا-5، از پایگاه فضایی بایکانور در قزاقستان نیز قابل انجام خواهد بود.
      پایگاه پرتاب در نظر گرفته شده در پلستسک، در واقع همان پایگاه پرتابی است که برای موشک زنیت طراحی شده بود. ساخت این پایگاه در نیمه دهه 1990 متوقف و ایده انتقال زنیت به آن منتفی شد. در حال حاضر نیز مشکلات بودجه ای و مالی در مسیر توسعه پایگاه پرتاب، یکی از دلایل تاخیر آنگارا اعلام شده است.



      نارو-1
       

      پروژه‌های جنبی
      یکی از نکات جالب در مورد آنگارا، استفاده از اجزا و فناوری‌های آن در پروژه‌های مختلف است که برخی از آنها از پروژه آنگارا جلوتر نیز حرکت کرده‌اند. از جمله این پروژه‌ها می‌توان به پرتابگر نارو-1 کره‌جنوبی اشاره کرد که از موتور مرحله اول آنگارا استفاده می‌کند. همچنین، در پروژه جی‌‌اس‌ال‌وی هندودستان نیز از فناوری‌های توسعه یافته برای موتور کرایوژنیک آنگارا استفاده شده است.
      اما جالب‌تر از همه این پروژه‌ها، طرح توسعه یک پرتابگر قابل برگشت به زمین به نام بایکال است. در این پروژه که به صورت مشترک توسط خرونیچف و سالیوت (توسعه دهنده شاتل بوران) به انجام می‌رسد، از پودمان مشترک آنگارا (یو‌آر‌اِم) در مرحله اول استفاده شده است.این بال‌ها بعد از جدایش مرحله دوم موشک در ارتفاع 75 کیلومتری، باز شده و پرتابگر را به زمین باز می‌گردانند. در این پرتابگر یک موتور جت نیز در دماغه راکت تعبیه شده تا به فرود کمک کند. سوخت این موتور جت از کروسین داخل مخازن سوخت راکت تامین خواهد شد.
      از بایکال تا سال 2010 نمونه‌های غیر عملیاتی مختلفی ساخته شد که در مجتمع ساگی آزمایش‌های تونل باد خود را در محدوده سرعت‌های 0/5 تا 10 ماخ به انجام رساندند. این پروژه، سرمایه‌گذار دولتی نداشته و خرونیچف به دنبال سرمایه‌گذار و شریک مناسبی برای آن می‌گردد. در حال حاضر، با وجود عدم دسترسی به سرمایه‌گذار مناسب، خرونیچف همچنان امکان توسعه این نمونه را حفظ کرده است.
      در مجموع به نظر می‌رسد آنگارا به گونه‌ای طراحی شده است که انعطاف‌پذیری فراوانی به محصول نهایی می‌دهد. این مزیت به همراه فناوری‌های پیشرفته به کار رفته در آنگارا و سابقه درخشان روس‌ها در عرصه فضا، آینده درخشانی را برای آنگارا نوید می‌دهد؛ البته به شرط اینکه مشکلات مالی و سرمایه‌گذاری پروژه حل شده و بازاریابی مناسب برای این پرتابگر عصر آینده صورت پذیرد.

      گردآوری و تالیف: علیرضا کاظمی
      ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 74/75 - فروردین و اردیبهشت 91 -صفحات 14 الی 19



       
       
         

       
      [hr]لازم به ذکر است که مدل آنگارا-1.1 که به لحاظ محموله قابل حمل، ضعیف‌ترین عضو این مجموعه نیز محسوب می‌شود، منتفی اعلام شده است.
      http://www.space.com...ara-rocket.html
    • توسط 7mmt
      با سلام
       
      این متن در پاییز گذشته برای مجله ی میلیتاری ترجمه شده بود که با توجه به کنسل شدن مجله به صورت تاپیک برای دوستان ارسال می شود . انشاالله که مورد توجه و استفاده ی اساتید و کاربران گرامی قرار بگیره
       
       
      .............................................................................
       
       

       

       
       
       
      Pegasus یک راکت هوا پایه بود که توسط صنایع  Orbital ATK ،  Orbital Sciences Corporation سابق توسعه داده شد . این راکت قادر بود محموله ای به وزن 443 کیلوگرم را به مدار لئو منتقل کند. اولین پروزا این راکت در 1990 ثبت شد و برنامه ی ان تا به امروز ، 2015 ، فعال بوده . این هواگرد شامل 3 مرحله ی سوخت جامد به همراه یک مرحله ی چها   رم اپشنال که از سوخت بدون نیاز به اکسید کننده ، monopropellant، استفاده می کند است . پگاسوس از یک هواپیمای مادر در ارتفاع حدود 40 هزار پایی لانچ می شود ، و مرحله ی اول ان دارای بال و دم است تا برا را در طی پرواز اتمسفری ان تامین کند .
      3 موتور سوخت جامد Orion مورد استفاده در پگاسوس "نام اسب هرکول-با تشکر از mostafa_by" در صنایع Hercules Aerospace ، " Alliant Techsystems فعلی"  به طور ویژه برای لانچر پگاسوس توسعه یافته بود. بیشتر اجزای این موشک توسط تیمی به رهبری دکتر Antonio Elias طراحی شد، کار طراحی بال بر عهده ی Burt Rutan بود .
      پس از اغاز توسعه ی این موشک  سفارشات دولتی و نظامی متعددی برای ان ثبت شد . اولین لانچ موفقیت امیز پگاسوس در 5 اپریل 1990  با فرمان خلبان تست ناسا و فضانورد سابق Gordon Fullerton  در هواپیمای مادر به اجرا رسید. یک فروند بی-52 متعلق به ناسا به عنوان هواپیمای مادر در این ماموریت اجرای وظیفه کرد. در 1994 این وظیفه بر عهده ی "Stargazer" L-1011  که یک هواپیمای مسافر بری تغییر یافته بود گذاشته شد. Pegasus XL که به جهت افزایش قابلیت های حمل محموله دارای استیج های طولانی تری بود ، در 1994 معرفی شد. در پگاسوس ایکس ال مراحل اول و دوم بزرگتر شده و به ترتیب از انواع Orion 50SXL و Orion 50XL بودند ، مرحله ی فوقانی بدون تغییر باقی ماند. در این نسخه برای کنار امدن با وزن بیشتر بال مقداری نقویت شد . تولید نسخه ی پایه ی پگاسوس متوقف شد در حالی که تولید نسخه ی XL کماکان ادامه دارد . پگاسوس در هر 2 پیکره بندی معرفی شده تا 19 اکتبر 2008 ، در 40 ماموریت به پرواز درامد و از پس از ان تاریخ تا امروز نیز 2 ماموریت دیگر را به انجام رساند که از این میان 37 ماموریت موفقیت امیز به انجام رسید . این موشک قادر است تا 2 محموله ی مجزا را حمل کند.
       

       

       
       
      تیم طراح  پگاسوس که رهبری ان را دکتر Antonio Elias به عهده داشت ، در سال 1991 توانست مدال ملی فناروی را از رئیس جمهور George H. W. Bush  "بوش پدر- مترجم" دریافت کند .
       
      Function
      Launch vehicle
      Manufacturer
      Orbital ATK
      Country of origin
      United States
      Cost per launch
      US$56.3 million (2014)
      Size
      Height
      16.9 meters (55 ft) (Pegasus)
      17.6 meters (58 ft) (Pegasus XL)
      Diameter
      1.27 meters (4.2 ft)
      Mass
      18,500 kilograms (40,800 lb) (Pegasus)
      23,130 kilograms (50,990 lb) (Pegasus XL)
      Stages
      3
      Capacity
      Payload to
      LEO
      443 kilograms (977 lb)
      (1.18 by 2.13 meters (3.9 ft × 7.0 ft))
      Associated rockets
      Family
      Air launch to orbit
      Launch history
      Status
      Active
      Launch sites
      Air launch to orbit
      Total launches
      42
      Successes
      37
      Failures
      3
      Partial failures
      2
      First flight
      Pegsat / NavySat
      1990-04-05 19:10:17 UTC
       
       
       
       
      هواپیمایی را تصور کنید که بتواند در سطح دریا با سرعت 3750 مایل بر ساعت پرواز کند و فاصله ی لس انجلس تا نیویورک را تنها در حدود 45 دقیقه بپیماید. ناسا در حال کار برای ساخت این هواپیمای اینده است که ممکن است از پنجره ی تحقیقات در دنیای هایپر سونیک راهی برای کشیدن ان به دنیای واقعی وجود داشته باشد، دنیایی در ان سوی سرعت 5 ماخ !
      یکی از زمینه های این تحقیقات مهیج ، پروژه ی Pegasus Hypersonic Experiment می باشد که توسط مرکز تحقیقاتی درایدن در پایگاه ادواردز پی گیری می شود .
      این برنامه شامل نصب یک دستگاه جمع اوری اطلاعات glove بر بال مرحله ی اول موشک ماهواره بر هواپایه  یپگاسوس می باشد، که قادر است به سرعت 8 ماخ در ارتفاع 200 هزار پایی برسد ، درست خواندید 8 ماخ در 200000 پا !   glove بر بال راست متصل  و سطح زیرین ان را پوشانده است، از بالای لبه ی حمله تا زیر بال البته کاملا تمام سح بال را پوشش نمی دهد .
      این ازمایش شامل جمع اوری اطلاعاتی در این مورد است که چگونه هوا در این سرعت بر بال های پگاسوس جریان می یابد. دانشمندان به ویژه به تغییر جریان هوا بر بال ها از ملایم و صاف به جریان هایی آشفته و چرایی ان علاقه مند هستند.
      جریان هوا تاثیر بزرگی بر حرارتی که گریبان هواپیما را می گیرد می گذارد. جریان های اشفته ی هوا حرارت زیادی ایجاد می کنند چرا که باعث افزایش اصطکاک می شوند که می تواند هواپیما را به اتش بکشد. هواپیمای ازمایشی ایکس-15 نیز چنین مشکلاتی که به دیلیل اشفتگی جریان هوا و اصطکاک ناشی از ان ایجاد میشد را تجربه کرده بود. علاوه بر این جریان های اشفته ی هوا باعث افزایش درگ که به کاهش سرعت و ویژگی های پروازی می انجامد منجر میشود .
       

       
       
      اطلاعاتی که دستگاه glove جمع اوری می نماید همچنین شامل اندازه گیری دما، نرخ انتقال حرارت و فشار می باشد و نیز اطلاعات مربوط به مسیر پروازی پگاسوس را نیز ثبت می کند. این ازمایش اطلاعات بسیار مهمی را بدست می اورد که در هیچ جای دیگری قابل دست یابی نیست . تونل های بادی که اینجا بر روی سطح زمین داریم نمی توانند به میزان کافی سرعت هایپر سونیک را به همرا شرایط اتمسفریک که پگاسوس با ان مواجه می شود را شبیه سازی کنند.
      هدف دومی که این برنامه در پی ان است ارائه ی تجربیات بسیار ارزشمند به مهندسین در زمینه ی ابزار دقیق و ازمایش کردن ادوات هایپرسونیک است.
      برنامه ی ازمایشی پگاسوس هایپرسونیک، یگانه راه پیش روی ناسا برای محقق شدن هدفش که دست یابی به جهش انقلابی فناوری که هوانوردی و برنامه های فضایی را مقرون به صرفه تر می کند، است. این هدف یک انقلاب در روش هایی که هواپیماها در ان طراحی، ساخته و بکار گیری می شوند ایجاد خواهد کرد
       

       
       
      سناریوی پروازی
       
      طبق برنامه ریزی اولین پرواز این پروژه در اکتبر 1998 خواهد بود . هدف اصلی پگاسوس در این ماموریت ، که در پایگاه کیپ کاناورال انجام خواهد شد ، در مدار قرار دادن یک ماهواره ی تجاری خواهد بود. در این ماموریت پگاسوس در حین پرواز glove را نیز به عنوان ماموریت ثانویه با خود حمل خواهد کرد که البته مداخله ای در هدف اصلی ماموریت ایجاد نمی کند. هنگامی که پگاسوس از هواپیمای مادر L-1011 لانچ شد ، گلاو به شدت اماده سازی و تجهیز شده قادر خواهد بود اطلاعات را پیرامون  پرواز در سرعت و ارتفاع زیاد گرداوری کند. سنسورهای گلاو قادر خواهند بود تا تنها برای حدود 1.5 دقیقه این اطلاعات را جمع اوری کنند ، پس از ان سوخت مرحله ی اول پگاسوس تمام می شود و همراه گلاو که به ان متصل است جدا می شود.
      از انجایی که گلاو قابل بازیابی نیست تمامی اطلاعات بدست امده از طریق سیگنال های رادیویی به ایستگاه زمینی مخابره می شوند. برای محیا ساختن امکان ارسال اطلاعات ، مهندسین ناسا در مرکز تحقیقاتی لانگلی یک سامانه ی اکتساب دیتا و سیستم فشرده سازی و پردازش ویژه را توسعه دادند. در ژانویه ی 1995 ، یک فروند هواپیمای اف-15 متعلق به مرکز درایدن این سیستم را در طی مجموعه ای از پرواز ها که در پایگاه ادواردز به انجام رسید ازمایش کرد.
       

      نگاه نزدیک به بال پگاسوس و گلاو بر روی ان
       
       
       
      Glove
       
      برای این برنامه 2 دستگاه گلاو تولید شده ، یکی که به همراه موشک هایپرسونیک پگاسوس پرواز خواهد کرد و دیگری برای انجام تست های زمینی اختصاص داده شده است. هر دوی انها از فولاد نیکل اندود ساخته شده اند.
      نسخه ی در نظر گرفته شده برای تست های زمینی روی سازه ای ساخته شده از تحته 3لایی و پشم شیشه متصل شد و مجموعه ای از تست ها در 30 می 1996 روی ان انجام شد. برای به حداکثر رساندن جذب گرما ان را با رنگ سیاه رنگ زدند. در طی ازمایش ها مهندسین در لابراتوار تحقیقاتی مرکز درایدن ابتدا گلاو را سرد کردند سپس ان را در معرض حرارت قرار دادند و از این طریق حرارتی را که گلاو در طی مرحله ی اول پروفایل پروازی پگاسوس با ان دست به گریبان خواهد بود را شبیه سازی کردند. ازمایش ها نشان داد گلاو برای جان بدر بردن از حرارت شدیدی که در طی سفر با پگاسوس در سرعت 8 برابر سرعت صوت تجربه خواهد کرد ، به قدر کافی سخت جان هست.
      نمونه ای از گلاو که برای تست پروازی در نظر گرفته شده بود بر روی صفحه ای از چوب بالسا متصل شده  و توسط سازه ای کاهنده ی درگ که قابلیت محافظت حرارتی دارد در بر گرفته شده است، این سازه از کاشی هایی که در ساخت حفاظ شاتل های فضایی بکار می رفت ساخته شده که گلاو را با بال پگاسوس ترکیب می کند. مرکز تحقیقاتی Ames ناسا واقع در کالیفرنیا این سامانه ی حفاظت حرارتی را تامین کرده است که با عث پراکندگی گرما می شود. گلاو در تاسیسات درایدن به بال پگاسوس متصل شد ، و الحاق امن پگاسوس به هواپیمای مادرش L-1011 در تاسیسات کمپانی Orbital Sciences  واقع در پایگاه هوایی واندنبرگ در کالیفرنیا انجام می پذیرد.
      گلاو طیفی از سنسور ها از انواع معمول تا انواع فرکانس بالا را که قادر هستند در طی ازمایش در شرایط ویژه ی پروازی پگاسوس عملیاتی باقی بمانند را با خود حمل می کند. این سنسور ها مجموعه ای از اطلاعات از قبیل شتاب، جریان هوا، فشار، دما و کشش و تنش را در اختیار مهندسین می گذارند. تعداد زیادی از این سنسور ها در ماموریت قبلی پگاسوس در جولای 1994 مورد ارزیابی قرار گرفته بودند. ان ماموریت ثابت کرد این سنسور ها تداخلی بر جریان هوا بر روی بال پگاسوس در طی پرواز ایجاد نمی کنند و  ارتعاشاتی که سنسور ها در حین پرواز دچار ان می شوند مانع از جمع اوری اطلاعات دقیق توسط انها نمی شود.
       

       
       
      مجموعه ی درایدن مدیریت کلی طراحی و ساخت گلاو را بر عهده دارد. این مجموعه همچنین مسئول اجرای تست های پروازی می باشد. مجموعه ی تحقیقاتی لانگلی مسئولیت طراحی ایرودینامیکی گلاو و همچنین توسعه ی سنسورها و زیر سیستم های ان است . دیگر مجموعه های ناسا که در این پروژه شرکت دارند عبارتند از : Ames، Goddard Space Flight Center، Greenbelt، MD ؛ و مرکز فضایی Kennedy  و کمپانی Orbital Sciences که سازنده ی موشک پگاسوس است ، همچنین پایگاه هوایی Vandenberg به عنوان مرکز اسمبلی قبل از پرتاب در این برنامه فعالیت می کند.
       
      سایر تصاویر :
       
                        
       
       
       
      //////////////////////////////////////////////////////////////
       
      منابع :
      1
      2
       
      گردآوری و ترجمه از : 7mmt
      شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات 
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.