امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

بسم ا...

 برای دومین بار در یک بازه 60 روزه ...

وزیر دفاع

 

امااین موضوع با اهمیت نیازمند تصمیم و عزم ملی است

 

10-2-2019_9-38-06_PM.jpg

 

 

12-10-2019_8-57-40_AM.jpg

 

 

 

بر 1 اسفند 1396 در 11:01 , MR9 گفت:

 

این حوادث علیرغم تلخ بودن ، یک مساله را واضح اثبات کرد ، در کنار عزم و اراده ، سخت افزار یک عامل مهم برای پیشبرد امور در حوزه نظامی و غیر نظامی هست .

 

 

 

بر 1 فروردین 1397 در 17:05 , MR9 گفت:

بله می شود این کار کرد ولی تا الان اراده ای بوده  ؟؟؟ فانتوم به مرز 50 سالگی اش رسید و تامکتها هم کم کم دارند 40 ساله میشوند ، فنسرها و فالکروم ها هم با توجه به  صبغه شرقی انها ، دست کمی از این دوتا ندارند ، مشکل ما هم دقیقا اینجاست . اراده و توجه برای بهینه سازی حداکثری ( به فرموده شما ، حدقل در این حوزه که دیگر تحریم وارد نشده و توان داخلی هم بفرموده استاد عزیز جناب EMP وجود دارد ، پس چرا داریم درجا می زنیم ؟؟

دقت کنید ، همین مساله مشکل دیگر ما است ، فقط خبرهای این موارد منتشر می شود ولی دریغ از اجرایی شدن  . یک زمانی دوستان خوشحال بودند که قرار هست درسال N فروند صاعقه تولید شود ، الان در چه وضعیتی هست ؟؟ 

استاد EMP به شکل واضح فرمودند ، مشکل پول نیست ، مشکل ساختار معیوب هست که باید اصلاح شود . والا با برنامه ریزی شما می توانید تمامی ناوگان موجود را در یک بازه زمانی 15-20  ساله بازنشسته کنید ولی در عوض ، یک ناوگان سرحال و اماده به رزم به گونه ای در اختیار بگیرید که با دکترین دفاعی شما همگام باشد . 

اینجا میرسیم به بحث غیر مرتبط ولی شیرین ، سیاست خارجی هوشمند . الزاما رفع تهدید ، سخت افزاری نیست .

 

بر 7 مهر 1397 در 15:53 , MR9 گفت:

 

در  نتیجه الان بایددقت کنید که در زنجیره فرماندهی سازمان هایی که نام برده شد ، چقدر اراده لازم برای تطبیق سازمان های زیر مجموعه برای همگام سازی با این محیط جدید وجود دارد ، که این خودش بدین معناست که اگر اراده لازم وجود داشته باشد ، به شکل طبیعی می شود بستر را برای خرید و یا حتی تولید داخلی ایجاد کرد

 

 

  • Like 1
  • Upvote 7

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

کن پیشنهاد می دهم ،

 

درخواست خرید و تولید مشترک حداقل ۱۵۰ فروند جی اف ۱۷ بلوک ۳ رو به پاکستانی ها بدهیم .... و پرداخت هزینه رو به تکمیل خط لوله گاز ایران به پاکستان و فروش ارزان تر گاز برای چندسال داشت .... البته می تونیم تعهد کنیم یک نیروگاه گازی براشون توی غرب پاکستان بسازیم

 

 

از این کار می تونه چند هدف رو همزمان برای ما به ارمغان بیاره 

 

۱- اقتصادی 

۲- سیاسی

۳- نظامی

 

از نظر اقتصادی می تونیم بالاخره این خط لوله گاز رو به پاکستان بدهیم و با دامپینگ که انجام می دهیم برای گازمون در پاکستان مشتری پیدا کنیم و یک بازار ۱۵۰ میلیون نفره رو از دست ندهیم ..... عسلویه و پارس جنوبی بدون مشتری خارجی بتزدهی لازم رو نداره .... علاوه بر این می شه با سرمایه گذاری غیر مستقیم در جنوب غرب پاکستان باعث شد از لحاظ امنیتی بهبود پیدا کنه 

 

۲- سیاسی ، باعث می شه که شیعیان غالبا تحت فشار پاکستان این رو یک نشان خوب از طرف ایران بدانند و بهانه ای داشته باشند تا به نفع ما در پاکستان لابی کنند و حداقل بدونیم که در درگیری احتمالی با اعراب ، پاکستان بی طرف بمانه ....علاوه بر این برای خرید نظامی پول نقد نمی دهیم

 

۳- از نظر نظامی ، بازنشست کردن این باغ وحشی که نیروی هوایی داره ، افزایش قدرت رزمی ،افزایش دانش فنی در ساخت و نگهداری جنگنده نسل ۴ ....

 

علاوه بر این می تونیم در این حین طرح های خودمون رو به پیش ببریم و از تجربیات هم استفاده کنیم

 

غلاوه بر این می تونیم در این حین تسلیحات هوا به هوا ، هوا به زمین ، هوا به دریا ، رو بسازیم .... رادار هوایی ، سیستم های ارتباطی ، سیستم های رایانه ای کنترل پرواز و ..‌‌‌‌‌.

 

 

 

با این اوضاع اقتصادی ، این جور گزینه ها بهترین و تنها در دسترس ترین روش ها برای بهبود اوضاع ما هستن

  • Like 1
  • Upvote 7

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

در ابتدا جی 10 و حالا جی اف 17. اونهم بعد از اینکه برادر گرامی قلم صحبت از نبود بودجه کردند. اگه قراره بودجه ای برای خرید کنار گذاشته بشه خب باید به سراغ یه جنگنده چند منظوره تمام عیار رفت جنگنده ای که هم توان دفاع از آسمان ایران رو داشته باشه و هم بتونه عملیات تهاجمی رو در فاصله ای انجام بده .جی 10 که برد عملیاتی قابل توجهی نداره. جی اف 17 هم که میزان تسلیحات قابل حملش 3700 کیلویه چیزی در حد اف 5 خودمون فقط با کمی ارتقای بیشتر. اگه قرار بر خریده سوخو 30 فاصله زیادی با دو جنگنده یاد شده داره که میتونه زمان کافی رو برای ایران بخره تا بتونه پلت فرم اف 5 رو توسعه ( به مانند اف 20 و نهایتا اف 18) بیشتری بده و همچنین بتونه از  جنگنده افسانه ای اف 14 نسخه ای به روز بسازه، همچنانکه نسخه اف 15 ان جی به خوبی نشون دهنده پتانسیل این نسل اف هاست و اف 14 هم با خرید زمان و همت و دقت دست اندرکاران میتونه این مسیرو در تبدیل به جنگنده ای چند منظوره و تمام عیار با تعداد بالا طی کنه.

ویرایش شده در توسط aminf14
  • Like 1
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
1 ساعت پیش, aminf14 گفت:

در ابتدا جی 10 و حالا جی اف 17. اونهم بعد از اینکه برادر گرامی قلم صحبت از نبود بودجه کردند. اگه قراره بودجه ای برای خرید کنار گذاشته بشه خب باید به سراغ یه جنگنده چند منظوره تمام عیار رفت جنگنده ای که هم توان دفاع از آسمان ایران رو داشته باشه و هم بتونه عملیات تهاجمی رو در فاصله ای انجام بده .جی 10 که برد عملیاتی قابل توجهی نداره. جی اف 17 هم که میزان تسلیحات قابل حملش 3700 کیلویه چیزی در حد اف 5 خودمون فقط با کمی ارتقای بیشتر. اگه قرار بر خریده سوخو 30 فاصله زیادی با دو جنگنده یاد شده داره که میتونه زمان کافی رو برای ایران بخره تا بتونه پلت فرم اف 5 رو توسعه ( به مانند اف 20 و نهایتا اف 18) بیشتری بده و همچنین بتونه از  جنگنده افسانه ای اف 14 نسخه ای به روز بسازه، همچنانکه نسخه اف 15 ان جی به خوبی نشون دهنده پتانسیل این نسل اف هاست و اف 14 هم با خرید زمان و همت و دقت دست اندرکاران میتونه این مسیرو در تبدیل به جنگنده ای چند منظوره و تمام عیار با تعداد بالا طی کنه.

 

 

یک زمانی شما می گی بودجه که سه حالت داره

 

۱- دلار نقد

۲- ریال نقد 

۳- اعتبارات غیر نقدی

 

با کدوم بودجه می خواید سوخو 30 یا سوخو 35 یا میگ 35 یا جی 11 یا جی 10 رو بخرید !؟ آیا اطلاع دارید ایران می خواد ۵ میلیارد دلار از روسیه وام بگیره ( خدا رحم کنه ) بعد شما انتظار داری ما بریم پول نقد برای خرید جنگنده جور کنیم ؟!

 

در ضمن ،  روس ها حاضر نخواهند بود جنگنده با این شرایط لرزان سیاسی که ما داریم ، بهمون بفروشند  ، اونم به صورت نسیه و با انتقال فناوری و ساخت مشترک هست...

 

عزیز ، وضعیت ما بحرانی هست ، عملا ما دیگه نیروی هوایی نداریم ، باید جوری جبران بشه .... خرید و ساخت مشترک جی اف ۱۷ منافع ۳ کشور ( پاکستان ، چین و روسیه ) رو تامین می کنه و حساسیت کمتری هم داره چون ذاتا یک جایگزین سنگین تر و تدافعی برای اف۵ هست .... در حالی که سوخو ۳۰ و سوخو ۳۵  تهاجمی هستند .... علاوه بر این با داشتن یک پلتفرم مثل جی 17 ما می تونیم رادار ها و موشک های خودمون رو براش بسازیم ... موتورهای به روز آر دی 93 وارد کشور می شوند ... بخش اعظم از جنگنده های قدیمی ما که نه به ارتقائشون به صرفه هست نه خرید سلاح براشون و مثل فیل سفید برای نیروی هوایی ما هستند ، بازنشست می شوند ...

 

پیشنهاد باید عملی باشه .... منم می تونم حالا پیشنهاد خرید سوخو پاکفا و یا اف 35 رو بدهم ولی چه حاصلی داره !؟

 

من از سال 1380 منتظرم این صاعقه واقعا یک چیزی بشه در حد و اندازه های اف 16 ولی بعد از 18 سال نهایت چیزی که تولید شده ، کوثر هست که توان رزمی نداره ...

 

3 راه برای به دست آوردن تکنولوژی وجود داره :

1- سرمایه گذاری سنگین ( که ج.ا در اوج توان مالیش حاضر به این کار در حوزه ی هوا و فضا نبود )

2- خرید و انتقال فناوری ( که یکی از راه هاش همین خرید و تولید مشترک جی 17 هست )

3- دزدی اطلاعات که البته بدون سرمایه گذاری برای بهره برداری ازش ، نتیجه ای نداره

 

 

 

 

پیشنهاد بنده ۳ موضوع رو دنبال می کرد ، اقتصادی ، سیاسی ، نظامی و اینکه شاید نیروی هوایی و نیروی نظامی ما نتونند بودجه رو برای اینکار تامین کنند ولی اگه وزارت نفت و وزارت خارجه هم در این کار منفعتی ببیند ، اونوقت احتمال انجام این کار بیشتر می شود .

 

 

 

 

ویرایش شده در توسط Ghalam
  • Like 1
  • Upvote 4

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
9 minutes قبل , Ghalam گفت:

یک زمانی شما می گی بودجه که سه حالت داره

۱- دلار نقد

۲- ریال نقد 

۳- اعتبارات غیر نقدی

ایران می خواد ۵ میلیارد دلار از روسیه وام بگیره ( خدا رحم کنه ) بعد شما انتظار داری ما بریم پول نقد برای خرید جنگنده جور کنیم ؟!

در ضمن ، باش تا روس ها حاضر بشند جنگنده با این شرایط لرزان سیاسی بفروشند اونم به صورت نسیه و با انتقال فناوری و ساخت مشترک هست...

عزیز ، وضعیت ما بحرانی هست ، عملا ما دیگه نیروی هوایی نداریم ، باید جوری جبران بشه .... خرید و ساخت مشترک جی اف ۱۷ منافع ۳ کشور ( پاکستان ، چین و روسیه ) رو تامین می کنه و حساسیت کمتری هم داره چون ذاتا یک جایگزین سنگین تر و تدافعی برای اف۵ هست .... در حالی که سوخو ۳۰ و سوخو ۳۵  تهاجمی هستند ....

علاوه بر این برای ما که جنگنده ای در این کلاس تولید نکردیم ،می تونه بستر مناسب باشه 

پیشنهاد بنده ۳ موضوع رو دنبال می کرد ، اقتصادی ، سیاسی ، نظامی 

یکی از نکاتی که شما فرمایش کردید بحث دامپینگ بود که جالب بود به نظرم. ما همین معامله رو میتونیم مشابهشو با تهار با روسیه انجام بدیم و پول نقدی رد و بدل نشه

بعد واقعا چقدر فاصله هست بین جی اف 17 و اف 5؟

 میتونه آسمان ایرانو مهر و موم کنه؟ میتونه جلوی اف 15 رو بگیره یا تایفون یا اف 35 ؟ فکر نکنم

چه فناوری با خریدش به ما منتقل میشه؟

آیا  ورودش آب سردیه بر تلاشی که هرچند ناقص و موازی در مورد پلت فرم هایی مثل اف 5 ؟

این نیروی هوایی ما داغونه ولی همین جی اف 17 نه ویژگی میگ 29 و اف 14 رو در دفاع داره، نه قدرت تهاجمی اشباح کهنسال و سوخو24 و نمیتونه جانشینی برای هیچ کدوم باشه. شاید تنها کاربردش یه جنگنده پشتیبانی نزدیک باشه که اونم کمی از اف 5 سرتره 

 

  • Like 1
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
27 minutes قبل , aminf14 گفت:

یکی از نکاتی که شما فرمایش کردید بحث دامپینگ بود که جالب بود به نظرم. ما همین معامله رو میتونیم مشابهشو با تهار با روسیه انجام بدیم و پول نقدی رد و بدل نشه

بعد واقعا چقدر فاصله هست بین جی اف 17 و اف 5؟

 میتونه آسمان ایرانو مهر و موم کنه؟ میتونه جلوی اف 15 رو بگیره یا تایفون یا اف 35 ؟ فکر نکنم

چه فناوری با خریدش به ما منتقل میشه؟

آیا  ورودش آب سردیه بر تلاشی که هرچند ناقص و موازی در مورد پلت فرم هایی مثل اف 5 ؟

این نیروی هوایی ما داغونه ولی همین جی اف 17 نه ویژگی میگ 29 و اف 14 رو در دفاع داره، نه قدرت تهاجمی اشباح کهنسال و سوخو24 و نمیتونه جانشینی برای هیچ کدوم باشه. شاید تنها کاربردش یه جنگنده پشتیبانی نزدیک باشه که اونم کمی از اف 5 سرتره 

 

 

تهاتر با روس ها نیاز به دادن امتیازات بسیار بسیار بیشتری داره که نمونه ش رو دوران قاجار دیدیم ... علاوه بر این ، شما نفوذ یهودیان و الیگارش ها در روسیه رو نادیده می گیرید در حالی که پاکستان با تمامی ضعف هاش در رابطه با ایران همیشه بهتر از سایر کشورها عمل کرده و حتی با سرازیر شدن سیل دلارهای نفتی اعراب هم هنوز اون موضوع سختی که اعراب ازش انتظار دارند رو علیه ایران نگرفته ...

 

جی اف 17 در بدترین حالت در حد اف 16 هست که ستون فقرات نیروی هوایی عبری ( حداقل در تهاجم به سوریه ) و نیروی هوایی ترکیه رو تشکیل می دهد که با داشتن سلاح های مناسب ، امکان دفاع هوایی و امکان تهاجمی مناسب رو می ده ...

 

شما روی همین جی اف 17 سیستم های الکترواپتیک مناسب نصب کن ، اونوقت می تونی باهاش موشک هوا به هوا در حد  پایتون 5 اسرائیلی شلیک کنی !! ولی آیا فانتوم های 50 ساله یا اف 5 های 60 ساله چنین قابلیتی رو دارند !؟

 

در ضمن ، شما هزینه ی پشتیبانی و عملیاتی نگه داشتن و هزینه به ازای هر ساعت پرواز جی اف 17 که جزء ارزان ترین جنگنده هاست رو داری با امثال میگ 35 یا سوخو 30 مقایسه می کنی !؟ داشتن 200 تا سوخو 30 وقتی نیروی هوایی پولی برای به پرواز در آوردنشان نداره چه سودی داره !؟

 

وضع نیروی نظامی ما اینه !؟ آیا چنین نیروی نظامی می تونه هزینه ی عملیاتی نگه داشتن 100 تا سوخو 30 رو به صورت سالانه بده !؟

 

 

 

 

 

 

ما توی دنیای ایده آل زندگی نمی کنیم وگرنه من که همیشه دم از بمب اتم می زنم و چیزی که می خوام حداقل 1000 تا موشک قاره پیمای هایپر سونیک با کلاهک های چندگانه ی هسته ای هست که هر کدوم از کلاهک ها حداقل 5 مگاتن تی ان تی قدرت تخریب داشته باشند ... ولی خب ، نیست و فعلا باید با فرماندهانی ساخت که اوج تفکر و فانتزی هاشون رقم زدن « کربلای دیگر » از « سربازهای 18 ساله » زیر دستشون هست

 

 

نقل قول

آیا  ورودش آب سردیه بر تلاشی که هرچند ناقص و موازی در مورد پلت فرم هایی مثل اف 5 ؟

این نیروی هوایی ما داغونه ولی همین جی اف 17 نه ویژگی میگ 29 و اف 14 رو در دفاع داره، نه قدرت تهاجمی اشباح کهنسال و سوخو24 و نمیتونه جانشینی برای هیچ کدوم باشه. شاید تنها کاربردش یه جنگنده پشتیبانی نزدیک باشه که اونم کمی از اف 5 سرتره 

 

نه نیست ... ما توی پروژه های صاعقه و کوثر به تکنولوژی هایی دست یافتیم ، می تونیم در زمان تولید مشترک ، بدنه ، کاکپیت ، صندلی خلبان ، سیستم های تشخیص دوست از دشمن ، سیستم های کنترل پروازی و ... رو خودمون تولید کنیم و استفاده کنیم و زمانی که این جنگنده رو در داخل تولید کردیم ، در کنارش و با توجه به تجربیات  جدیدی که به دست میاریم جنگنده ی دو موتوره ای مثل این جنگنده ی تایوانی تولید کنیم ... ( از نظر من فاصله ی ما با ساخت اینچنین جنگنده ای فقط توانایی ساخت موتور توربوفن با 30 کیلونیوتن تراست خشک و یک مدیریت مناسب هست )

 

https://en.wikipedia.org/wiki/AIDC_F-CK-1_Ching-kuo

 

موضوع اینه که کشوری مثل ایران حداقل 300 الی 400 جنگنده نیاز داره ...  اگه واقعا  نیروی نظامی و وزارت دفاع می تونه تا 5سال دیگه 100 تا جنگنده در حدف جی اف 17 در داخل تولید کنه ، بسم ا..

ویرایش شده در توسط Ghalam
  • Like 1
  • Upvote 3
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
1 minute قبل , Ghalam گفت:

 

جی اف 17 در بدترین حالت در حد اف 16 هست که ستون فقرات نیروی هوایی عبری ( حداقل در تهاجم به سوریه ) و نیروی هوایی ترکیه رو تشکیل می دهد که با داشتن سلاح های مناسب ، امکان دفاع هوایی و امکان تهاجمی مناسب رو می ده ...

 

شما روی همین جی اف 17 سیستم های الکترواپتیک مناسب نصب کن ، اونوقت می تونی باهاش موشک هوا به هوا در حد  پایتون 5 اسرائیلی شلیک کنی !! ولی آیا فانتوم های 50 ساله یا اف 5 های 60 ساله چنین قابلیتی رو دارند !؟

 

در ضمن ، شما هزینه ی پشتیبانی و عملیاتی نگه داشتن و هزینه به ازای هر ساعت پرواز جی اف 17 که جزء ارزان ترین جنگنده هاست رو داری با امثال میگ 35 یا سوخو 30 مقایسه می کنی !؟ داشتن 200 تا سوخو 30 وقتی نیروی هوایی پولی برای به پرواز در آوردنشان نداره چه سودی داره !؟

 

وضع نیروی نظامی ما اینه !؟ آیا چنین نیروی نظامی می تونه هزینه ی عملیاتی نگه داشتن 100 تا سوخو 30 رو به صورت سالانه بده !؟

 

 

یه جنگنده رو ممکنه هیچ وقت به هیچ جنگی وارد نکنید، صرفا پرواز کنه و تمریناتی داشته باشه تا پایان طول عمر ماموریتی.

بنابراین برای یه جنگنده فاکتورهای هزینه های بسیار مهم دیگری هم باید متصور بود، مثلا نسبت مصرف سوخت به برد. یا دفعات تعمیرات به ساعات پرواز و یا هزینه هر بار اورحال اساسی. اصولا اف 16 جنگنده خاصی هست، بسیار از نظر هزینه ای و اطمینان پذیری نظامی برتری ویژه ای نسبت به سایر جنگنده ها حتی اف 15 داره، از نظر بروز رسانی هیچ جنگنده ای تا این حد موفق نبوده و امکانات براش تولید نشده. از طرفی اف 4 اطمینان پذیری رزمی بسیار بسیار بالایی داره، حتی با اصابت موشک هم تونسته خلبان رو زمین بنشونه. تجربه اش رو ما تو جنگ تحمیلی بسیار داریم، اف 15 سعودی رو اگر خاطرت باشه با اینکه موشک انصارلله در کنارش منفجر شد اما بی هیچ مشکلی به راهش ادامه داد و رفت. 

 

مستندی که از خود چینی ها و اگر اشتباه نکنم شبکه cctv میدیدم این بود اکثر جنگنده هاشون تا قبل از همین جی اف 17 مشکلات فنی بسیار داشتند. مثلا مرتب روغن ریزی داشتن و روغن هیدرولیک که اساس کنترل سطوح یک جنگنده است مرتبط ریزش داشت و باعث آتش سوزی جنگنده هم میشد حتی(فکر کنم میگ 21 چینی). گرچه چین امروزی بشدت از نظر فنی رشد بسیاری کرده.

 

 

 

 

  • Upvote 5

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

سوخو 30  با پکفا و اف 35 فرق داره. ارزان تره به نسبت و اون حساسیت این جنگنده های پنهانکار در موردش وجود نداره. کارنامه خوبی هم داره. همین سوخو 30 میتونه آسمان ایران رو ایمن کنه و زمانی چند ساله برای ما بخره ولی جی اف 17 این رو میتونه نه؟ 200 فروند سوخو 30 میتونه توان ضد حمله تمام عیار در مقابل هر مهاجمی از جمله رژیم سعودی و اسرائیل رو به ما بده ولی جی اف 17 میتونه ؟ جی اف 17 قدرت داگ نایت و رزم اف 16 رو نداره. حجم تسلیحات قابل حمل و برد عملیاتی این دو هم قابل مقایسه نیست.  همین الان دستی بر سر و گوش میگ 29 بکشیم و به روزشون کنیم  در زمینه دفاعی از جی اف 17 بهترن بخصوص از نظر چابکی.

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
3 minutes قبل , worior گفت:

 

یه جنگنده رو ممکنه هیچ وقت به هیچ جنگی وارد نکنید، صرفا پرواز کنه و تمریناتی داشته باشه تا پایان طول عمر ماموریتی.

بنابراین برای یه جنگنده فاکتورهای هزینه های بسیار مهم دیگری هم باید متصور بود، مثلا نسبت مصرف سوخت به برد. یا دفعات تعمیرات به ساعات پرواز و یا هزینه هر بار اورحال اساسی. اصولا اف 16 جنگنده خاصی هست، بسیار از نظر هزینه ای و اطمینان پذیری نظامی برتری ویژه ای نسبت به سایر جنگنده ها حتی اف 15 داره، از نظر بروز رسانی هیچ جنگنده ای تا این حد موفق نبوده و امکانات براش تولید نشده. از طرفی اف 4 اطمینان پذیری رزمی بسیار بسیار بالایی داره، حتی با اصابت موشک هم تونسته خلبان رو زمین بنشونه. تجربه اش رو ما تو جنگ تحمیلی بسیار داریم، اف 15 سعودی رو اگر خاطرت باشه با اینکه موشک انصارلله در کنارش منفجر شد اما بی هیچ مشکلی به راهش ادامه داد و رفت. 

 

مستندی که از خود چینی ها و اگر اشتباه نکنم شبکه cctv میدیدم این بود اکثر جنگنده هاشون تا قبل از همین جی اف 17 مشکلات فنی بسیار داشتند. مثلا مرتب روغن ریزی داشتن و روغن هیدرولیک که اساس کنترل سطوح یک جنگنده است مرتبط ریزش داشت و باعث آتش سوزی جنگنده هم میشد حتی(فکر کنم میگ 21 چینی). گرچه چین امروزی بشدت از نظر فنی رشد بسیاری کرده.

 

 

 

 

 

درست می فرمائید ، ولی آیا جنگنده های 60 ، 50 ، 40 و 30 ساله ی ما ( اف 5 ، اف 4 ، اف 14 ، میگ 29 آ و سوخو 24 )  که هیچکدومشون توسط سازنده ها به روز رسانی نشده و حتی قطعاتشون تامین نشده ، و 3 تای اولی 8 سال جنگ فرسایشی رو گذروندند ، قابلیت اطمینانی دارند یا حتی نشست و برخاستشون در زمان صلح هم توی دل خدمه ی پروازی و خلبان رو خالی می کنه !؟

 

ما الآن به تعدادی جنگنده نیاز داریم که هزینه هاشون کم باشه و در کنار پدافند هوایی امکان دفاع هوایی داشته باشند تا نگذارند حداقل در جنگ با همسایگان ، آسمان ما جولانگاه جنگنده های دشمن بشوند و علاوه بر این امکان پشتیبانی هوا به زمین در مبارزه با گروهک ها رو با کمترین هزینه در اختیار ما بگذارند .... فعلا تهاجم رو به موشک های بالستیک ، کروز و  پهپادها می سپاریم ...

 

اگه بتونیم میگ 35 یا جی 10 سی بخریم و در داخل تولید مشترک کنیم ، چه بهتر ولی از نظر من فعلا تنها گزینه ی در دسترس همین جی اف 17 هست که هم پاکستانی ها تمایل زیادی به فروشش دارند و هم چین و روسیه به صورت مستقیم با فروشش به ایران تحت فشار قرار نمی گیرند ...

 

علاوه بر این اگه بتونیم پاکستان رو وابسته به گاز عسلویه و پارس جنوبی کنیم ، مطمئن باشید از اولین کشورهایی که مخالف هر گونه حمله به ایران می شه ، همین پاکستان خواهد بود ( مگر اینکه بخواد خودش مستقیم این مناطق رو اشغال کنه )

  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
3 minutes قبل , aminf14 گفت:

سوخو 30  با پکفا و اف 35 فرق داره. ارزان تره به نسبت و اون حساسیت این جنگنده های پنهانکار در موردش وجود نداره. کارنامه خوبی هم داره. همین سوخو 30 میتونه آسمان ایران رو ایمن کنه و زمانی چند ساله برای ما بخره ولی جی اف 17 این رو میتونه نه؟ 200 فروند سوخو 30 میتونه توان ضد حمله تمام عیار در مقابل هر مهاجمی از جمله رژیم سعودی و اسرائیل رو به ما بده ولی جی اف 17 میتونه ؟ جی اف 17 قدرت داگ نایت و رزم اف 16 رو نداره. حجم تسلیحات قابل حمل و برد عملیاتی این دو هم قابل مقایسه نیست.  همین الان دستی بر سر و گوش میگ 29 بکشیم و به روزشون کنیم  در زمینه دفاعی از جی اف 17 بهترن بخصوص از نظر چابکی.

 

بهتون پیشنهاد می کنم تاریخ نظامی رو کمی مطالعه کنید ... آمریکایی ها برای اینکه لیتوانی  ( اسم کشور دقیق یادم نیست ) میگ 29 هاش رو به ایران نفروشه ، حاضر شدند با قیمت بالاتر تمام اونها رو بخرند ...  اونم در اوایل دهه ی 90 میلادی که سطح تنش ها با ایران در این حد نبود ...

 

منم می دونم که میگ 35 ، سوخو 30 از جی اف 17 و جی 10 چینی بهترند ، خیلی هم خوب می دونم ولی خب امکان خریدش نیست ، روس ها به خاطر لابی اسرائیل 10 سال تمام تحویل اس 300 رو به تاخیر انداختن و به زور دادگاه حاضر به تحویلش شدن ( مقایسه کنید با تحویل فوری اس 400 به ترکیه ) اونوقت شما انتظار داری به ما سوخو 30 بفروشند که می تونه تا خود اسرائیل بره و بمباران انجام بده و برگرده !؟

 

در برابر اف 35 های عبری و ترک ، همون سوخو 30 و میگ 35 هم حرف خاصی برای گفتن ندارند ...

 

تفکر اصلی من زنده نگه داشتن نیروی هوایی و داشتن یک نیروی پشتیبان برای پدافند هوایی هست ، شما فکر انجام عملیات با نیروی هوایی هستی .... 

 

هر دوتامون یک چیز رو می خوایم ولی من به خاطر سابقه ام و تجربیات 11 سال دنبال کردن روزانه اخبار نظامی ایران  و دیدن وضع اقتصادی فعلی کشور ، از بهبود شرایط نا امید شدم و دنبال حداقل ها هستم ،  و شما دنبال شرایط ایده آل تر هستید ، امیدارم به شرایط مد نظر شما برسیم  ....

  • Upvote 5
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
6 minutes قبل , Ghalam گفت:

 

بهتون پیشنهاد می کنم تاریخ نظامی رو کمی مطالعه کنید ... آمریکایی ها برای اینکه لیتوانی  ( اسم کشور دقیق یادم نیست ) میگ 29 هاش رو به ایران نفروشه ، حاضر شدند با قیمت بالاتر تمام اونها رو بخرند ...  اونم در اوایل دهه ی 90 میلادی که سطح تنش ها با ایران در این حد نبود ...

منم می دونم که میگ 35 ، سوخو 30 از جی اف 17 و جی 10 چینی بهترند ، خیلی هم خوب می دونم ولی خب امکان خریدش نیست ، روس ها به خاطر لابی اسرائیل 10 سال تمام تحویل اس 300 رو به تاخیر انداختن و به زور دادگاه حاضر به تحویلش شدن ( مقایسه کنید با تحویل فوری اس 400 به ترکیه ) اونوقت شما انتظار داری به ما سوخو 30 بفروشند که می تونه تا خود اسرائیل بره و بمباران انجام بده و برگرده !؟

در برابر اف 35 های عبری و ترک ، همون سوخو 30 و میگ 35 هم حرف خاصی برای گفتن ندارند ...

تفکر اصلی من زنده نگه داشتن نیروی هوایی و داشتن یک نیروی پشتیبان برای پدافند هوایی هست ، شما فکر انجام عملیات با نیروی هوایی هستی .... 

هر دوتامون یک چیز رو می خوایم ولی من به خاطر سابقه ام و تجربیات 11 سال دنبال کردن روزانه اخبار نظامی ایران  و دیدن وضع اقتصادی فعلی کشور ، از بهبود شرایط نا امید شدم و دنبال حداقل ها هستم ،  و شما دنبال شرایط ایده آل تر هستید ، امیدارم به شرایط مد نظر شما برسیم  ....

عزیز برادر دو چیز:

یکی اون فرمایش شما زمانیه که میگ 29 جنگنده تاپی بود ، همین الان هم سوخو 30 چندان تحفه ای نیست و روسیه اون رو به کشورهای زیادی فروخته. اینکه به ایران نمیفروشه به نظر بخاطر خباثت ذاتی روسها است و اینکه بخوان در ازای فروش تکنولوژیش بقول خودتون امتیاز اساسی از ما بگیرن نه فشار امریکا وگرنه قبل تحریم میتونستن بفروشن یا حتی در زمان سی محمد خاتمی که گاهی تنش ما با ایالات متحده کمتر بود. اول اینکه غیرممکن، غیر ممکنه شاید فروختن. 40-45 سال پیش هم ایالات متحده اف 111 رو به ما نداد ولی با مقادیری سیاست ورزی اف 14 رو به دست آوردیم که بعدها ارزششو نشون داد. 

 

جدای از این موارد معنی زنده نگه داشتن نیروی هوایی رو نمیدونم. اگه منظور مانور و تمرین و آموزشه اینا تا وقتی یه نیروی هوایی قدرتمند توان غافلگیری در حمله و اجتناب از غافلگیر شدن در هجوم دشمن رو به ما نه چه فایده ای داره؟ ممنونم بابت دیدگاهتون. این بحث ها بیشتر به اشتراک گذاشتن دیدگاهه وگرنه در دکترین دفاعی ما نیروی هوایی ما نقش چندانی نداره و وقتی صحبت از نیروی هوایی میشه طوری شرطی شدیم که یاد شاهد 129 و ابابیل و فطرس بیفتیم و نه ناوگان قدرتمندی از جنگنده های چند منظوره

  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
20 hours قبل , aminf14 گفت:

عزیز برادر دو چیز:

یکی اون فرمایش شما زمانیه که میگ 29 جنگنده تاپی بود ، همین الان هم سوخو 30 چندان تحفه ای نیست و روسیه اون رو به کشورهای زیادی فروخته. اینکه به ایران نمیفروشه به نظر بخاطر خباثت ذاتی روسها است و اینکه بخوان در ازای فروش تکنولوژیش بقول خودتون امتیاز اساسی از ما بگیرن نه فشار امریکا وگرنه قبل تحریم میتونستن بفروشن یا حتی در زمان سی محمد خاتمی که گاهی تنش ما با ایالات متحده کمتر بود. اول اینکه غیرممکن، غیر ممکنه شاید فروختن. 40-45 سال پیش هم ایالات متحده اف 111 رو به ما نداد ولی با مقادیری سیاست ورزی اف 14 رو به دست آوردیم که بعدها ارزششو نشون داد. 

 

جدای از این موارد معنی زنده نگه داشتن نیروی هوایی رو نمیدونم. اگه منظور مانور و تمرین و آموزشه اینا تا وقتی یه نیروی هوایی قدرتمند توان غافلگیری در حمله و اجتناب از غافلگیر شدن در هجوم دشمن رو به ما نه چه فایده ای داره؟ ممنونم بابت دیدگاهتون. این بحث ها بیشتر به اشتراک گذاشتن دیدگاهه وگرنه در دکترین دفاعی ما نیروی هوایی ما نقش چندانی نداره و وقتی صحبت از نیروی هوایی میشه طوری شرطی شدیم که یاد شاهد 129 و ابابیل و فطرس بیفتیم و نه ناوگان قدرتمندی از جنگنده های چند منظوره

 

یک زمانی شما یک بنز کهنه  و فرسوده داری ، و پول نداری با یک بنز نو عوضش کنی و از قضا نه قطعات یدکی این بنز کهنه گیر میاد و نه می تونی هزینه ی بنزینش رو بدی .... در این حالت شما می خوای بری مسافرت .... 

حالا دو راه داری ، اونقدر صبر کنی تا پول یک بنز نو گیرت بیاد و با همون بنز اسقاطی بری سفر و خطراتش رو به جون بخری یا بری یک خودروی نو و کم هزینه تر و اکونومی بخری و باهاش بری سفر .... 

 

نیروی هوایی که تمام امیدش شده ساخت اف ۵ های نو ، امثال جی اف ۱۷ و جی ۱۰ و میگ ۳۵ براش ارزو هستند

  • Upvote 3
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
1 minute قبل , Ghalam گفت:

 

یک زمانی شما یک بنز کهنه  و فرسوده داری ، و پول نداری با یک بنز نو عوضش کنی و از قضا نه قطعات یدکی این بنز کهنه گیر میاد و نه می تونی هزینه ی بنزینش رو بدی .... در این حالت شما می خوای بری مسافرت .... 

حالا دو راه داری ، اونقدر صبر کنی تا پول یک بنز نو گیرت بیاد و با همون بنز اسقاطی بری سفر و خطراتش رو به جون بخری یا بری یک خودروی نو و کم هزینه تر و اکونومی بخری و باهاش بری سفر .... 

 

نیروی هوایی که تمام امیدش شده ساخت اف ۵ های نو ، امثال جی اف ۱۷ و جی ۱۰ و میگ ۳۵ براش ارزو هستند

متاسفانه فرمایش شما درسته. هرچند در هر صورت فعلا پولی برای هیچ کدوم از گزینه های مطرح شده نداره ولی چه بهتر بشه پول هایی که مفت و مسلم سالهای ساله هدر میره برای 1-2 سال کمی جلوشو گرفت و خرج چیزی کرد که اینده ما بسته به اونه. اف 5 چه الگوی اف 18 براش در نظر گرفته و چه اف 20 خوبه ولی نیازمند زمانه و این زمان رو یه گزینه چند منظوره که جانشین اکثر این پیشکسوتان نیروی هوایی بشه، میتونه بخره وگرنه باید منتظر هر اتفاقی بود. منتظر بود که وقتی آسمان  و حرکت اول رو به دست طرف میدیم چقدر ضربه بزنه و بعد ایران به سراغ تلافی بره. گزینه ای مثل سوخو 30 میتونه هم در دفاع قدرتمند باشه و هم با تلافی متعارف و نه انتحاری مشت ایران رو هرچه بیشتر در مقابل خناثان دور و برش بسته نگه داره

  • Like 1
  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

با توجه به شرایط امروز دنیا و ایران شرایط خرید از روسیه وجود داره. پولش را هم میشه با پرداخت نفت به روسیه داد

فقط توجه مسئولین به نیروی هوایی را می طلبه و پایان تحریم تسلیحاتی در دو سال آینده. 

وقتی هم محصول خوبی مثل su 30 sm

در دسترس هست بقیه ی گزینه ها ی چینی و... فقط تلف کردن سرمایه های ملی و اشتباه استراتژیک هست. 

Su 30 sm هم چند کاره هست و هم قطعاتش در دسترس هست و هم کیفیت مناسبی داره در صورت خرید به اندازه ی حداقل 120 عدد نیروی هوایی را دوباره زنده میکنه و فکر کنم جایگزین شایسته ی فانتوم برای نیروی هوایی خواهد بود

  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط parsneet
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      تاپیک حاضر با محوریت پوشش خبر ها و اطلاعات مسابقات نظامی برگزار شده در ایران و همچنین شرکت تیم های ایرانی در سایر مسابقات بین المللی نظامی می باشد .
       
      مقدمه :
      مسابقات نظامی هر ساله در سراسر جهان با شرکت پرسنل نظامی ( به صورت داخلی و یا بین المللی ) برگزار می گردد . این گونه مسابقات علی رقم اینکه از قواعد و استاندارد متحدی برخوردار نیستند ( منظور نبودن کمیته جامع و قوانین واحده بین المللی در رشته های تخصصی می باشد ) اما تا حدودی پیرو قواعد و ضوابط برگزاری رزمایش های نظامی هستند . ( البته تیم های ورزشی و مسابقات ارتش های جهان (CISM) تا حدودی متفاوت از سایر مسابقات تخصصی هستند که در ذیل به آن اشاره خواهد گردید )
      اساساً هدف از برگزاری این گونه مسابقات تخصصی بالا بردن آمادگی پرسنل و ایجاد حس رقابت و افزایش انگیزش پرسنل نظامی جهت فراگیری مهارت های تخصصی است . و همچنین سنجش توانمندی پرسنل در مقایسه با واحد های مشابه در ارگان های نظامی داخلی و یا ارتش های خارجی دیگر است . پس تا حدودی می توان بیان کرد که تیم های شرکت کننده ( در مسابقات بین المللی ) عموماً از بین کشور های دوست و یا هم پیمان ( و یا حداقل غیر متخاصم ) انتخاب می شوند و برای سنجش توانایی های تخصصی شان گرد هم می آیند . و همچنین حتی گاهی می تواند بیان گر همسویی کشور های شرکت کنند و حامل پیام های خاص برای ارتش های رقیب شان نیز باشند .
       
       
       
      تاریخچه :
      می توان به نوعی اولین مسابقات نظامی ( با تاکید و اولویت دادن به پرسنل نظامی ) را به یونان باستان نسب داد . در رویدادی جشن گونه که عموما" ( و نه اختصاصاً ) پرسنل نظامی در آن شرکت می کردند تا آمادگی جسمانی و مهارت های کار با سلاح در رقابت با حریفان را بسنجند . در ادامه و ظهور امپراطوری روم باستان این نوع مسابقات چهره خشن تر و جدی تری به خود گرفت به گونه ای که مکان های اختصاصی مانند کلوزیوم (Colosseum) و همچنین شرکت کنندگان مخصوص بنام گلادیاتور (Gladiator) برای شرکت در آن تربیت می گردیدند .
      این مسابقات شرحی مفصل دارد ولی به اختصار : برگزاری آن در قرون مختلف تکامل یافته و عموماً شرکت کنندگان آن از بین سربازان قوای شکست خورده در جنگ با امپراطوری روم انتخاب می شدند و در بین خیل عظیم از این سربازان که در مسابقات محلی و ایالات های مستعمره روم برگذار می شد برگزیدگان ( که یقیناً تعداد کمی از آنان بودند) می توانستند آزادی خود را به دست آورند . ولی جنگجویانی نیز بودند که به خاطر بدست آوردن پول و یا شهرت نسبت به شرکت در این مسابقات خونین اقدام می کردند . این مسابقات که به خشونت بی پروا و ضد انسانی اش معروف گشته بود بدون فایده هم البته نبود . ( البته فواید آن از دید فرماندهان نظامی ) باید اشاره کرد که تمامی این مسابقات به نبرد های خونین تن به تن اختصاص نداشت بلکه اکثر این رویداد ها به باز سازی نبرد های روم در مقابل دشمنانش مختص می شد ( یقیناً آن نبردهای که در آن پیروز گردیده بودند تا خاطرات ، تکنیک های رزم و قهرمانان آن را مرور و زنده نگاه دارند ) عده ای از سربازان لباس های قوای دشمن را بر تن می کردند و سربازانی دیگر که نقش نیروهای رومی را داشتند با بکارگیری ارابه و اسب و سلاح های آن دوران در چندین پرده که گاهی تا چند روز نیز ادامه می یافت آن نبرد خاص را باز سازی می کردند . از نحوه یورش قوای مهاجم گرفته تا نبرد های تن به تن ، عبور از رودخانه ، یورش سواره نظام ، محاصره قلعه ها و یقیناً نمایش پیروز مندانه و دلاورانه ارتش رومی بر حریف خود !
       
      در عصر جدید ایده مسابقات نظامی بعد از پایان جنگ جهانی اول شکل گرفت . در سال 1919 پس از جنگ جهانی اول ، بازی های بین متفقین توسط شورای ورزشی نیروهای متفقین ژنرال جان پرشینگ سازماندهی شد و 1500 ورزشکار از 18 کشور را گرد هم آورد تا در 24 رشته ورزشی به رقابت بپردازند. این رویداد در Joinville-le-Pont فرانسه برگزار شد . و طی سالهای بعد در ماه مه 1946 ، پس از جنگ جهانی دوم ، شورای ورزشی نیروهای متفقین توسط سرهنگ هانری دبروس و پنج‌گانه المپیک توسط سرگرد رائول مولت احیا شد و در  7 تا 8 سپتامبر همان سال دومین بازی‌های بین متفقین در برلین (در المپیاستادیون , محل برگزاری بازی های المپیک 1936) برگزار شد .
       


      چند ماه بعد، با پایان دادن به شورای ورزش نیروهای متفقین ، سرهنگ دبروس و سرگرد مولت مسابقات ارتش های جهان (CISM) را در 18 فوریه 1948 تأسیس کردند . اعضای موسس آن بلژیک ، دانمارک ، فرانسه ، لوکزامبورگ و هلند بودند . در سال 1950، آرژانتین و مصر به عضویت آن درآمدند. در سال 1951 ایالات متحده به آن پیوست . در سال 1952 عراق ، لبنان ، پاکستان و سوریه و دو سال بعد برزیل به عضویت آن درآمدند . و همچنین کانادا در سال 1985 وارد آن شد . سپس در سال 1991 با پایان جنگ سرد سازمان رقیب پیمان ورشو کمیته ورزش ارتش متفقین (SKDA) با CISM ادغام شد و خبر از پیوستن 31 کشور و عضو جدید و سایر کشورهای مرتبط با بلوک شوروی را داد. این پیشرفت سریع منجر به رسمیت شناختن توسط نهادهای بین المللی از جمله IOC شد. قبل از سال 1995 CISM هر سال 15 تا 20 مسابقات جهانی را برگزار می کرد. از سال 1995  CISM هر چهار سال یک بار بازی های جهانی نظامی را که یک رویداد چند ورزشی است با شرکت نمایندگانی از ارتشهای 127 کشور دنیا سازماندهی می کند .
       
       

       
      رویدادها
      برگزاری مسابقات مرتبط با ارتش های جهان طیف متنوعی را در بر می گیرد و بلوک های سیاسی و جغرافیایی متعدد سعی در برگزاری رویدادهای مشابه زیادی جهت بالا بردن مهارت پرسنل خود دارند . اما به نوعی اهداف برگزاری این چنین مسابقاتی تنها به بالا بردن مهارت ها محدود نمی گردد . بلکه برپایی نمایشگاه های تخصصی تجهیزات تیراندازی و حتی ماشین آلات زرهی و تسلیحات انفرادی و البسه نظامی و ... در حاشیه این مسابقات بیان گر این است که این رویدادها مکانی است تا برنامه ریزان و دست اندرکاران نظامی کشور های مختلف به عرضه و کسب اطلاعات و سنجش آمادگی قوای نظامی پیرامونی خود اقدام نمایند .
       
      به برخی از این رویدادها می توان به اختصار اشاره کرد مانند :
      - مسابقات بین المللی پنج گانه ورزشی ( تیراندازی سرعت و دقت ، میدان موانع ، شنا ۵۰ متر با مانع ، دو صحرانوردی ۸ کیلومتر و پرتاب نارنجک )
      - مسابقات بین المللی نظامی پهپادی ارتش های جهان
      - مسابقات بین‌المللی نظامی غواصی در عمق
      - مسابقات بین‌المللی نظامی جهت یابی
      - مسابقات بین‌المللی نظامی بیاتلون زرهی روسیه
      - مسابقات سراسری امنیت سایبری در آمریکا
      و ...
       

      بازتاب و آثار
      برای بیان تاثیر حضور بین المللی تیم های نظامی و ترتیب دادن این چنین مسابقاتی منعکس کردن دیدگاه بعضی از تحلیل گران غربی شاید مفید باشد به عنوان نمونه :
      «واشنگتن فری بیکن» «جوزف هومیر» تحلیلگر امنیت ملی : روسیه و چین در نمایش قدرت به آمریکا قصد شرکت در یک بازی‌های بین‌المللی در آمریکای لاتین ( ونزوئلا ) تحت عنوان « تک تیرانداز مرز » را دارند . این  بازی‌های نظامی یکی از واضح ترین نشانه‌ها  از شکل گیری یک ائتلاف ضد ایالات متحده در آمریکای لاتین است. روسیه و متحدانش ( ایران و چین ) با حضور در این مسابقات نظامی در ونزوئلا در حال نمایش قدرت هستند . با عادی سازی تحرکات نظامی دشمنان ایالات متحده در دریای کارائیب ، ما در معرض خطر در آمریکای لاتین هستیم .
       
       
      در حال حاضر به نظر می رسد که برگزاری این گونه مسابقات در بین نیرو های نظامی منطقه ای و جهانی در حال افزایش هست . مسابقاتی که هم در رشته های عمومی ( آمادگی جسمانی و ورزشی ) و هم رشته های تخصصی ( تیر اندازی ، زرهی و توپخانه ، پهپادی و ... ) با حضور تیم های چندگانه به جدیت پیگیری می شود . قطعا انتخاب تیم های ورزیده در این گونه رقابت ها باعث افزایش اعتماد به نفس پرسنل و همچنین تبلیغات مثبت برای نیرو های نظامی ما نیز خواهد گردید  . همچنین برگزاری مسابقات کشوری و درون مرزی برای ما موجبات حس رقابت و افزایش انگیزش سازمانی را برای نیروهای مسلح ما در پی خواهد داشت . انشالله 
       

       
       
       
      بن پایه :
      https://www.milsport.one/cism/members-nations
      https://www.ilsf.org/about/recognition/cism/
      https://armedforcessports.defense.gov/CISM/Military-World-Games/
      https://en.wikipedia.org/wiki/Colosseum
      https://freebeacon.com/national-security/iran-russia-china-to-run-war-drills-in-latin-america/
       
      گرد آوری جهت انجمن میلیتاری
       
       
    • توسط amirarsalankhan
      بمب افكن تهاجمي نسل بعد، LRS-B
       
                                 
       
       
      بمب افكن نسل بعد ( NGB، قبلا به نام بمب افكن 2018 شناخته مي شد ) يك برنامه به منظور توسعه يك بمب افكن جديد براي نيروي هوايي ايالات متحده بود. NGB قرار بود تا در حدود سال 2018 و به عنوان يك بمب افكن پنهانكار، مادون صوت، برد متوسط و با قابليت متوسط حمل سلاح وارد خدمت شود و به تدريج جايگزين بمب افكن هاي پير و پا به سن گذاشته (  B-52 Stratofortress  و B-1 Lancer ) گردد. ولي برنامه توسعه NGB با ظهور طرح بمب افكن دور برد تهاجمي سنگين ايالات متحده به فراموشي سپرده شد.
       
         
       
      اين اتفاق زماني افتاد كه در ژوئن 2010 سپهبد Breedlove  در مصاحبه اي بيان كرد كه اصطلاح بمب افكن نسل بعد مرده و از اين به بعد نيروي هوايي بر روي طراحي بمب افكن هاي دور برد تهاجمي كار خواهد كرد كه در آن از سيستم هاي به كار رفته در جنگده هاي F-22 و F-35 استفاده خواهد شد تا بمب افكني مقرون به صرفه و با قابليت هاي استثنايي هر دو جنگنده فوق جهت انجام ماموريت ها طراحي و توليد گردد.
       
             
       
       
      بمب افكن دور برد تهاجمي (Long Range Strike Bomber)
      برنامه توسعه بمب افكن دور برد تهاجمي ( LRS-B ) به معناي واقعي كلمه پنهانكار است! و اطلاعات خيلي كمي از آن منتشر شده است ولي اهميت آن را به خوبي مي توان در رفتار پنتاگون و شركاي صنعتي بزرگ آن احساس كرد.بسياري از كارشناسان معتقدند كه برنامه توسعه اين بمب افكن ساختار نيروي هوايي ايلات متحده را در 20 سال آينده شكل خواهد داد و هر شركتي كه برنده مناقصه توليد اين بمب افكن شود پول پارو خواهد كرد و بازنده نيز مي تواند مطمئن باشد كه جايگاهي در آينده هوانوردي نظامي ايلات متحده نخواهد داشت مگر ان كه معجزه اي كند!
      هر چند امروزه لاكهيد ماريتن به لطف پروژه F-35 آينده خود را در صنعت هوانوردي نظامي ايالات متحده تضمين كرده است و بويينگ نيز به مدد توليدات هوانوردي غير نظامي خود مي تواند از اين بحران عبور كند و تنها نورث روپ است كه چاره اي ندارد و  بايد اين مناقصه را برنده شود تا بتواند با خيال راحت به آينده خود فكر كند
      شناخته ها و ناشناخته ها
      پيش بيني شده 80 تا 100 فروند از اين بمب افكن جديد جايگزين ناوگان فعلي بمب افكن هاي ايالات متحده شود.  
      پنهانكار بودن ،قابليت حمل سلاح هاي هسته ايو داراي بودن هر دو حالت پروازي سرنشين دار و بي سرنشين از الزامات طراحي LRS-B است.قيمت تعيين شده براي هر فروند بمب افكن جديد 550 ميليون دلار در سال 2010 پيش بيني شده و قرار است به جهت كم كردن هزينه ها از فناوري موجود در طراحي ان استفاده شود ولي ساختار طراحي آن بايد به شكلي باشد كه بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز استفاده كند.دو رقيب اصلي در طراحي اين بمب افكن يكي كمپاني  Northrop Grumman, با سابقه طراحي بمب افكن پنهانكار و گرانقيمت B-2 است و ديگري مشاركت كمپاني هاي بويينگ و لاكهيد مارتين با سابقه طراحي جنگنده هاي F-22 و F-35 .همچنين پيش بيني مي شود در اواسط دهه 2020 اولين پروازهاي اين بمب افكن انجام شود.طبق حدس هايي كه كارشناسان مي زنند نيروي هوايي آمريكا به دنبال يك بمب افكن در اندازه اي حدودا نصف B-2 است كه از دو موتور F-135 همانند F-35 سود ببرد.
       
                                              
                                         
                                          پيشران F-135 Pratt  & Whitney
       
      الان همه شما ميگوييد اين كه خيلي كوچيكه، خب مسلما بايد بزرگتر بشه ولي با صحبتي كه رابرت گيتس وزير سابق دفاع انجام داد و به اعضاي كنگره گفت كه قيمت هر فروند 550 ميليون دلار ميشود راه را بر روي بزرگتر شدن اين بمب افكن فعلا بست. و اين نگراني را در بين كارشناسان به وجود آورد كه هر شركتي كه بتواند با حداقل آيتم هاي اساسي يك بمب افكن توليد كند برنده اين مناقصه خواهد بود بدون توجه به نيازهاي اساسي نبردهاي آينده.بنابراين يكسري الزامات از سوي كارشناسان هوانوردي نظامي جهت توسعه LRS-B  پيشنهاد شده است :
      پنهانكاري
      امروزه ميدانيم كه 80 درصد قابليت پنهانكاري به شكل و طراحي هواپيما بستگي دارد و فقط 20 درصد به مواد و تكنولوزي پيشرفته به كار رفته در آن وابسته است. كه همين 20 درصد هم بيشترين هزينه را به خود اختصاص مي دهد. پس يايد تعادل خوبي را بين اين دو بخش برقرار كرد تا هزينه هاي طراحي و توسعه سرسام اور نباشد.
      تعمير و نگهداري
      استفاده از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده مي تواند نگهداري اين بمب افكن را بسيار راحت تر كند تا استفاده از موادي كه در لبه تكنولوژي روز قرار دارند و بسيار گران قيمت خواهند بود و نگهداريشان نيز بسيار مشكل است.ولي پلت فرم طراحي نيز بايد به شكلي باشد كه اين پرنده بتواند در 50 سال آينده آسمان ها را همچنان تسخير كند و پذيراي مواد جديد و تكنولوژي هاي نوين نيز باشد.
      قابليت حمل بمب هاي هسته اي
      تصميم گيري در اين مورد بايد همين الان صورت بگيرد، هر چند نيروي هوايي علاقه دارد تا چند سال بعد از توليد بمب افكن ها مجوز حمل سلاح هاي هسته اي را براي آنها صادر كند ولي با توجه به پيشرفت هاي سريع در صنعت هوانوردي نظامي از الان اين پرنده بايد طوري طراحي شود كه حداقل نيمي از آنها از ابتدا قابليت حمل بمب هاي هسته اي و هيدروژني را داشته باشند. و توانايي بازدارندگي ايالات متحده را همچنان حفط كنند.
      كنار گذاشتن طرز فكر شواليه تنها!
      بسياري از مردم فكر مي كنند كه پنهانكاري يعني يك جنگنده پنهانكار به تنهايي و با شجاعت به مانند يك شواليه به مواضع دشمن حمله مي كند و تمامي آنها را نابود ميسازد!! از الان بايد اين تفكر را دور ريخت و يك برنامه جامع جهت حملات پر تعداد بمب افكن هاي نسل بعد در نظر گرفت و تمام سناريوهاي موجود و تهديدات لازم را در آنها پيش بيني كرد تا قدرت واقعي بمب افكن ها و تاثير آنها بر روي مواضع دشمن مشخص شود.
      ساخت يك بمب افكن، نه فقط يك پلت فرم صرف
      در سال هاي بعد LRS-B تنها بمب افكن سنگين ايالات متحده خواهد بود. پس بايد به شكلي طراحي شود كه قابليت باز طراحي بسياري از قسمت هاي آن وجود داشته باشد و بتواند از تكنولوژي هاي آينده نيز به خوبي بهره مند شود. همچنين LRS-B بايد بتواند ماموريت هاي دريايي را نيز به خوبي ماموريت هاي زميني انجام دهد.
      نگه داشتن خلبان در كابين
      با وجود داشتن فناوري پروازهاي بي سرنشين اما ما نبايد در دام اين صحبت ها بيافتيم كه LRS-B بايد تنها قابليت بي سرنشين داشته باشد!، نداشتن خلبان در ميدان نبرد يعني نداشتن حس مسئوليت پذيري و ابتكارات لحظه اي نمي توان از جذابيت هاي فراوان پرنده هاي بي سرنشين گذشت ولي يك بمب افكن سنگين بي سرنشي نياز به حمايت زميني بسيار بيشتري از بي سرنشين هاي فعلي دارد كه اين خود هزينه ها را بسيار بالاتر مي برد.مورد بعدي قابليت ضعيف بي سرنشين ها در سوخت گيري هاي هوايي است كه در حين ماموريت هاي يك بمب افكن دوربرد الزامي است و يك خلبان در هر شرايط آب و هوايي يا زماني به راحتي آن را انجام مي دهد.و در آخر فكر كنيد كه يك بي سرنشين بخواهد بمب هسته اي نيز با خود حمل كند، خيلي فكر خوبي نيست و حتي كابوس آور نيز هست. هر چند خيلي ها فكر ميكنند بهتر بمب هاي هسته اي را به دست بي سرنشين ها سپرد!
      فراموش نكردن چيزهاي كوچك
      بايد فضاي كافي براي خلبان در پروازهاي طولاني در نظر گرفت تا اعصابش راحت باشد و تحت فشارهاي جسمي قرار نگيرد. اين مورد حتما بايد لحاظ شود و سعي شود از تجربه B-2 در اين مورد درس گرفته شود.
      در ژانويه 2011 نيروي هوايي فهرستي كوتاه از اهداف مورد نظر خود را براي بمب افكن تهاجمي منتشر كرد
      اهداف طراحي در نظر گفته شده براي يروژه LRS-B در ژانويه 2011
      كل هزينه پروژه نبايد از 40 تا 50 ميليارد دلار بيشتر باشد سرعت مادون صوت حداكثر بردي پروازي بيشتر از 9250 كيلومتر مداومت پروازي 50 تا 100 ساعت براي پروارهاي بي سرنشين قابليت بقا در حملات روزانه به مواضع دشمن با وجو د قدرتمند ترين دفاع هوايي موجود  
      در پايان تصاويري از طرح هاي مفهومي اراده شده توسط سه كمپاني معظم شركت كننده در اين مناقصه
       
                       
                                                           
       طرح پيشنهادي كمپاني نورث روپ گرومن
       
       
       
       
                      
                                                                              
       طرح پيشنهادي كمپاني لاكهيد
       
       
       
       
       
                         
                                           
        طرح پيشنهادي كمپاني بويينگ
       
       
      حال بايد منتظر ماند و ديد كه در چند ماه آينده مقامات نيروي هوايي كدام يك از طرح هاي پيشنهادي را براي آينده توان هوايي ايالات متحده انتخاب خواهند كرد.
      نظر شما چيست؟
      كم و كاستي بود  دوستان به بزرگواري خودتون ببخشيد، تقديم به ارواح طيبه شهداي مرزباني ناجا در حادثه اخير نگور
      با تشكر فراوان از دوست و استاد گرامي جناب 7mmt به جهت پيشنهاد اين موضوع و كمك هاي بسيارشان
      تهيه شده توسط امير ارسلان رهسپار ، فقط براي ميليتاري
       
       
      منابع :
      http://en.wikipedia.org/wiki/Next-Generation_Bomber
       
      http://www.defensenews.com/story/defense/air-space/strike/2015/01/18/air-force-bomber-industry/21805275/
       
      http://defensetech.org/2014/09/15/air-force-plans-major-step-in-long-range-strike-bomber-program/
       
      http://breakingdefense.com/2014/09/b-2-pilots-lessons-for-lrsb-americas-new-bomber/
    • توسط MR9
      بسم الله الرحمن الرحیم
       
      سرکوب پدافند هوایی دشمن
        (Suppression of Enemy Air Defenses /SEAD)
       

       
       وایلدویزل / استاندارد 
       
      یکی از ماموریتهای اصلی واحدهای پروازی نیروی هوایی پس از ظهورسه عنصرجدید در نبردهای معاصر (رادار/ توپخانه ضدهوایی هدایت راداری و نهایتا" موشکهای هدایت شونده زمین به هوا)، کنترل و ازکارانداختن و نابودی این  سامانه ها  می باشد . بررسی دقیق نبردهای به وقوع پیوسته پس از جنگ دوم جهانی نشان می دهد که هرکدام از این نبردها ، جنبه های نوینی از فناوری را با بکارگیری تجهیزات ، تسلیحات و تاکتیک ها به نمایش گذاشته و نشان داده اند که گاهی استفاده از  وجودبرتری کمی تسلیحات غیر پیشرفته در مقابل برتری کیفی تسلیحات پیشرفته و یا برعکس ، پیروزی های نظامی خیره کننده ای را به ارمغان آورده است. در کنار این مساله و به موازات افزایش توانایی های رزمی یک سامانه تسلیحاتی ،توسعه تاکتیکهای مورد نیاز نیز یک اصل غیر قابل اجتناب بشمار می رود . در چنین شرایطی ، سامانه های پدافند هوایی نیز از این قاعده مستثنی نبوده ، چــنانکه این نوع از سیستم های جــــنگ افــــزاری می بایست دارای قابلیت های پدافندی مناسبی باشند تا درمرحله آغازین تهاجم دشمن ، بتوانند ایمنی مناطق مسکونی ، مراکز ثقل سیاسی، نظامی و اقتصادی را از گزند بمباران و آسیب حفظ نمایند و با ایجاد لطمات عمده به پیکره و استخوان بندی قدرت هوایی دشمن ، باعث لغو ماموریت های تهاجمی وبه احتمال زیاد تغییر نتیجه جنگ شوند . بنابراین، به صورت طبیعی ،  نیروی هوایی مهاجم سعی خواهد نمود تا تهاجم خود را با انجام ماموریت های سرکوب پدافند هوایی آغاز نماید . برهمین اساس و بنا به تعریف وزارت دفاع ایالات متحده ، سرکوبی پدافند هوایی دشمن عبارتند از :
       
      " انجام هرگونه فعالیتی به منظور خنثی سازی ، نابود سازی و ایجاد اختلال موقت یا دائم در سامانه های پدافند هوایی زمین و دریاپایه دشمن بوسیله تجهیزات مخرب یا اخلالگرها "
       

       
       
      جنگنده / بمب افکن F-105G ، یکی از مهمترین جنگ افزارهای ارتش ایالات متحده برای مقابله با آتشبارهای سام ارتش ویتنام شمالی بشمارمی آمد .
       

       
      جنگنده / بمب افکن F-4G  در حال تیک آف از فرودگاهی در عربستان
      در حالی که برای اجرای ماموریت SEAD ، به مهمات متنوعی شامل مشکهای هوا به زمین ماوریک و مهمات ضد تشعشع شرایک و غلاف جنگ الکترونیک مجهز شده است .
       
       

       
       
      ارتش ایالات متحده برای ایجاد برتری هوایی بر فراز منطقه نبرد ، تاکید زیادی بر استفاده از اسکادارن های وایلد ویزل دارد .
      تصویر فوق یکفروند جنگنده / بمب افکن A-7E را بر روی عرشه فوقانی ناو هواپیمابر USS AMERICA نشان میدهد که برای اجرای عملیات بر علیه آتشبارهای دفاع هوایی لیبی (عملیات دره الدورادو ) آماده می شود . به نظر می رسد پرنده فوق برای اجرای این ماموریت به مهمات ضد رادار شرایک و مهمات هوابه زمین راک آی مارک II مجهز شده است .
       

       
       
      ارتش های اروپایی نیز پس از مشاهده تاثیر تسلیحات ضد رادار ، بسرعت خود را به قابلیت های ضد رادار مجهز نمودند .
      تصویر فوق یک فروند تورنادو ECR نیروی هوایی آلمان را که به مهمات ضدرادار هارم مجهز شده است را نشان میدهد
       

       
       
      مهمات ضد تشعشع AGM-88 HARM، جنگنده / بمب افکنF/A-18 C
       

       
       
      نیروی هوایی بریتانیا ، به شکل وسیعی از مهمات ضد رادار درسازمان رزم نیروی هوایی خود بهره می برد .
      تصویر فوق ، یک تیر موشک ضد تشعشع آلارم را بروی یکفروند جنگنده/ بمب افکن تورنادو GR4 نشان می دهد .
       

       
       
      در حال حاضر پرنده ویژه نیروی هوایی ارتش ایالات متحده برای اجرای ماموریتهای سرکوب پدافند هوایی ، جنگنده/بمب افکن F-16 CJ بشمار می آید .
       
      پرنده فوق ، یکفروند F-16 CJ بلاک 50 سری D است که برای اجرای ماموریت SEAD ، به طیف متنوعی از مهمات شامل ، AIM-120 آمرام ، AIM-9 M سایدویندر در جایگاه های دو وهشت  ، مهمات ضد رادار AGM-88 هارم در جایگاه های سه و هفت ، و برای هدفیابی به یک غلاف AN/ASQ-213 ، مسلح شده است .
      با این حال و براساس نظرات خلبانان شرکت کننده در جنگ ویتنام ، قابلیتهای تاندرچیف و فانتوم به مراتب افزون تر از این نمونه فالکون بشمار می آمد .
       
       
      نویسنده و مترجم : کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی - MR9
      Military.ir Copyright
      تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است
      منابع  :
      1- Davis, Larry and Menard, David, Republic F-105 Thunderchief
      2- Bill Siuru, Bill Holder-General Dynamics F-16 Fighting Falcon
      3-F-4 PHANTOM II IN ACTION
      4- "MODERN MILITARY AIRCRAFT "THUD"
      5- A-7 IN ACTION
      6- ویکی
      7- مطالعات شخصی اینجانب از منابع گوناگون
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.