جنگ‌‌های ضد زیردریایی + PDF

[Electro_officer 13,795]

....

تاریخچه
شروع استفاده از زیردریایی‌های نظامی به قبل از جنگ جهانی اول یعنی سال 1890 بازمی‌گردد. اولین مقر اژدر در سال 1885 بر روی یک زیردریایی نصب شد و سه سال بعد اولین شناور توسط یک اژدر مورد اثابت قرارگرفت و غرق‌شد. در آن زمان تنها را مبارزه با زیردریایی‌های دشمن استفاده از مسلسل‌ها جهت هدف قراردادن زیردریایی‌های به سطح آمده‌ی‌ دشمن بود. در آغاز جنگ‌ جهانی اول حدود 300 زیردریایی مشغول به خدمت بودند و حدود 80 فروند دیگر در دست ساخت بودند.
جنگ جهانی اول
طی دوره‌ی جنگ جهانی اول، اولین اقدامات مهم جهت مبارزه با زیردریایی‌ها شروع شد. در آن زمان انگلیسی‌ها از مبارزه با زیردریایی‌های آلمانی ناامید شده‌بودند. بمب‌های عادی که علیه زیردریایی‌ها بکارگرفته‌می‌شدند کارایی چندانی نداشتند، بنابراین توجه‌ها به سمت نوع جدیدی از بمب‌ها یعنی Depth Charge جلب شد. در طول استفاده از این نوع بمب مشخص شد که در صورتی که بمب در بالا یا زیر زیردریایی منفجر شود کارایی بهتری خواهدداشت. اما این تنها تکنیک نبود، استفاده از مین‌های دریایی، مسلس‌ها و یا کشف ارتباطات رادیویی از دیگر تکنیک‌ها بود. در آن زمان از بالن‌های هوایی جهت رهاسازی بمب‌ها استفاده می‌شد و هواپیماها به عنوان هواپیمای شناسایی عمل می‌کردند. بدین ترتیب در سال 1918 خساراتی که زیردریایی‌ها متحمل می‌شدند تا حد زیادی افزایش یافت چراکه در طول جنگ 178 زیردریایی غرق شده‌بودند.
بیشترین ضربه‌ی وارده به زیردریایی‌ها از ناحیه‌ی مین‌های دریایی و پس از آن بمب‌های Depth charge بود. البته قبل از پایان جنگ انگلیسی‌ها دست به اقدامات دیگری نیز زدند که یکی از آنها استفاده از میکروفون‌های آبی بود که با تشخیص صدا محل احتمالی زیردریایی دشمن مشخص می‌شد.
فاصله ی دو جنگ جهانی
در فاصله‌ی بین دو جنگ جهانی تکنولوژی‌های جدیدی برای شناسایی زیردریایی‌ها توسط بریتانیایی‌ها بوجود آمده‌بود که مهمترین آنها سونار و رادار بودند. در این زمان آلمان تقریبا از زیردریایی‌ها دست‌کشیده‌بود، اما حوالی سال 1930 پروژه‌ای محرمانه جهت توسعه‌ی زیردریایی‌های خود شروع کرد. در طول این دوره فرانسه و بریتانیا اقدام به ساخت انواع مختلفی از زیردریایی‌ها کردند.
جنگ جهانی دوم
اقیانوس اطلس، دریایی مدیترانه
با شروع جنگ جهانی دوم استفاده از زیردریایی‌ها توسط آلمان گسترش پیدا کرد و روش‌ها و تسلیحات ضد زیردریایی نیز توسعه یافتند. کارایی بمب‌های Depth Charge نیاز به پرسنل کارآمد و باتجربه و هماهنگی میان آنان داشت، خدمه رهاسازی و خدمه‌ی هدایت می‌بایست بر اساس اطلاعات خدمه بخش سونار عمل می‌کردند. با کشیده شدن جنگ به اقیانوس اطلس جهت افزایش کارایی روش‌های جنگ ضدزیردریایی، بریتانیا به همراه برخی کشورهای دیگر اقدام به تشکیل گروه‌های شناور ضدزیردریایی کردند.
در این زمان بمب‌های Depth قابل‌پرتاب از هواپیماها نیز مورد استفاده قرارگرفتند چراکه هواپیماها در نابودکردن زیردریایی‌ها تا حد زیادی موفق بودند.

Depth Charge

انفجار یک Depth Charge

تکنولوژی جدید دیگری که در مبارزه با زیردریایی‌ها در سال 1942 مورد استفاده قرارگرفت، خمپاره‌ی ضدزیردریایی بود که وابستگی آن به اطلاعات سیستم سونار کمتر بود. این خمپاره‌ها در واقع بمب‌های Depth کوچک بودند که به سمت مکان احتمالی زیردریایی شلیک می‌شدند. این خمپاره‌ها دارای دو گونه بودند، گونه‌ی اول مانند بمب‌های Depth عمل می‌کرد و در عمق خاصی منفجر می‌شد و گونه‌ی دیگر از یک فیوز اتصال برخوردار بود یعنی زمانی که به زیردریایی برخورد می‌کرد منفجر می‌شد. اولین سری از این خمپاره‌ها Hedgehog نام‌گرفتند. در اقدامات بعدی اصلاحاتی بر روی این نوع تسلیحات صورت گرفت تا بتوان آن را از طریق هوپیماها پرتاب کرد این شیوه به زودی کارایی و اهمیت خود را آشکار ساختند. همچنین گونه‌ای جدید از تسلیحات یعنی FIDO در سال 1943 بوجود آمد که یکی از اصلی‌ترین تسلیحات جهت نابودی زیردریایی‌های آلمانی بود.
اقیانوس آرام
در سوی دیگر دنیا یعنی اقیانوس آرام نیز زیردریایی‌ها مورد استفاده قرار‌می‌گرفتند که متعاقبا جنگ‌های ضدزیردریایی زیادی انجام می‌شد. کشورهای ژاپن، آمریکا، انگلیس و استرالیا از جمله استفاده‌کنندگان تسلیحات ضدزیردریایی بودند. نیروی دریایی ژاپن نسبت به استفاده‌ی از زیردریایی‌ها علاقه‌ نشان‌داد چراکه زیردریایی‌ها وسیله‌ی مناسبی جهت مقابله با رزم‌ناوها و یا ناوهای هواپیمابر آمریکایی بودند. به همین علت نیروی دریایی ایالات متحده و سایر دول متحد برای مقابله با این زیردریایی‌ها و حفاظت از ناوگان خود دست به اقداماتی جهت مقابله با زیردریایی‌های ژاپنی زدند.
در ابتدا زیردریایی‌های ژاپنی قدرت مانور پایینی داشتند و در عمق کم حرکت می‌کردند در ضمن مجهز به سیستم‌های راداری نبودند. اما بعدها این زیردریایی‌ها جهت کاوش سطحی مجهز به سیستم‌های راداری شدند. اما آمریکایی‌ها این زیردریایی‌ها را راحتتر رهگیری می‌کردند، چراکه با تحلیل امواج راداری منتشر شده مکان این زیردریایی‌ها مشخص می‌شد. به عنوان مثال زیردریایی USS_Batfish ظرف سه روز 4 فروند زیردریایی ژاپنی مجهز به سیستم راداری را غرق کرد. در سال 1944 نیروی دریایی ایالات متحده از اژدر‌های FIDO استفاده‌کرد.
در مقابل ژاپنی‌ها از تکنولوژی سطح پایین‌تری در مقابله با زیردریایی‌های دشمن استفاده می‌کردند که پیشرفته‌ترین آن تسلیحات Depth بودند که توسط واحدهای سطحی استفاده می‌شدند. ژاپنی‌ها در مقابله با زیردریایی‌های ایلات متحده موفقیت چندانی کسب نمی‌کردند چرا که زیردریایی‌های آمریکایی قادر بودند در عمق بیشتری حرکت کنند، ژاپنی‌ها برای مقابله با این زیردریایی‌ها بمب‌ها را به گونه‌ای تنظیم می‌کردند تا در عمق بیشتری منفجر شوند اما باز هم موفقیت چندانی کسب نمی‌کردند. در پایان جنگ مشخص شد که زیردریایی‌های آمریکایی بیشترین خسارت را به شناورهای ژاپنی وارد کرده‌اند.
جنگ سرد
دوران جنگ سرد همراه با پیشرفت سریع زیردریایی‌ها و تسلیحات ضدزیردریایی بود، ایالات متحده و شوروی هر کدام دست به ساخت زیردریایی‌های جدیدتر و پیشرفته‌تر می‌زدند و در عین حال تسلیحات و روش‌های جنگ ضد زیردریایی را نیز گسترش می‌دادند. از جمله وسیله‌های ضدزیردریایی که توسط دو کشور بکارگرفته‌شد بالگرد بود.
زیردریایی‌های تهاجمی SSK و SSN که دارای عمق حرکت بیشتر، برد عملیاتی طولانی‌تر و سرعت بیشتری بودند گسترش یافتند و اژدرهای مدرن و جدیدی در این زیردریایی‌ها استفاده‌شد که این با پیشرفت سیستم‌های سونار، ساخت زیردریایی‌های با قدرت شلیک موشک بالستیک SSBN و گسترش قابلیت جنگ با واحدهای سطحی ASuW زیردریایی‌های تهاجمی همراه بود. زیردریایی‌های SSBN و SSGN (زیردریایی‌های شلیک کننده‌ی موشک کروز) مجهز به سیستم‌های سوناری پیشرفته و موشک‌های دوربرد دقیق شدند و تکنولوژی‌های جدید جهت کاهش صدای این زیردریایی‌ها بکارگرفته‌شد. جهت مقابله با خطر رو به فزونی زیردریایی‌ها نیاز به تسلیحات ضدزیردریایی مدرن و جدید گسترش یافت. در این زمان تسلیحاتی مانند اژدرهای پیشرفته و راکت‌ها و موشک‌های دوربرد ضدزیردریایی جدید وارد عرصه شدند. همچنین شناورها، زیردریایی‌ها و واحدهای گشت هوایی به تجهیزات جدیدی مانند MAD و سیستم‌های سونار جدید جهت شناسایی زیردریایی‌ها مجهز شدند.

روش‌های مورد استفاده در طول جنگ سرد

توجه!
کلیه حقوق این مقاله برای مترجم و سایت میلیتاری محفوظ است و استفاده‌ی از آن بدون کسب اجازه از مترجم و مدیران سایت خلاف شرع و قانون می‌باشد.
ادامه دارد...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

دانلود نسخه PDF در پیوست

[amin_sahande 8]

به قبل از جنگ جهانی اول یعنی سال 1980 ب

icon_cheesygrin

[saman_777 66]

دستت درد نکنه و خسته نباشی.امیدوارم این مقاله مثل مقاله من بدبخت به ته اوقیانوس مطالب نره. چه شاعرانه icon_cheesygrin

[Electro_officer 13,795]

مرحله‌ی اول جنگ ضدزیردریایی مرحله‌ی کاوش و شناسایی زیردریایی دشمن است، چرا که بدون شناسایی محل دقیق زیردریایی تسلیحات کارایی چندانی ندارند.
تجهیزات کشف/رهگیری
کشف بصری
این روش اولین روش در شناسایی زیردریایی دشمن‌ است که همچنان مهمترین روش در تایید موقعیت زیردریایی‌ها این شیوه است که در حال حاضر به عنوان مکمل سیستم‌های کشف گرمایشی کاربرد دارد. هنوز تعداد زیادی از زیردریایی‌ها وجود دارند که با این روش قابل شناسایی‌اند. این تکنیک گاهی با استفاده از دوربین‌ها قوی الکترونیکی انجام می‌شود. افسران زیردریایی‌ها هنوز هم از بوجود آمدن لکه‌ی بر سطح دریا که نشان‌دهنده‌ی مکان زیردریایی در زمان استفاده از پریسکوپ است اظهار نگرانی می کنند چراکه زیردریایی‌ها نوعی ناهماهنگی در محیط یکنواخت دریا ایجاد می‌کنند. افسران زیردریایی‌ها جهت جلوگیری از شناسایی شدن زیردریایی خود باید جهت تابش خورشید و ماه و حتی جهت حرکت امواج را بررسی کنند. البته این روش در حال حاضر با توجه احتیاط و مخفی‌کاری زیاد زیردریایی‌های مدرن کارایی چندانی ندارد.
نفوذ در امواج رادیویی
روش رادیویی که توسط زیردریایی‌ها در هر دو جنگ جهانی برای ارسال سیگنال‌های رادیویی انجام‌می‌شد گله‌ی گرگ نام‌ داشت. این سیگنال‌ها کدگذاری می‌شدند، اما این کدها در هر دو جنگ جهانی توسط موسسات تحقیقاتی انگلیس شکسته‌شدند که این امر کمک بزرگی به مقابله با زیردریایی‌های آلمانی کرد. امروزه زیردریایی‌ها از روش‌ها و تکنیک‌های پیچیده‌تری برای ارتباطات رادیویی استفاده‌می‌کنند.
سیستم‌های راداری
استفاده از سیستم‌های راداری از زمان جنگ جهانی دوم آغاز شد. پس از پیشرفت لوله‌های هواگیری زیردریایی‌ها و پس از آن ساخته‌شدن زیردریایی‌های اتمی، زیردریایی‌ها به ندرت به سطح آب آمدند که این امر کارایی سیستم‌های راداری را تا حد بسیار زیادی کاهش داده‌است. با وجود این امر در حال حاضر از سیستم‌های راداری جهت یافتن موقعیت زیردریایی‌هایی که در سطح حرکت می‌کنند استفاده می‌شود. جهت افزایش کارایی سیستم‌های راداری از این سیستم‌ها به صورت یکپارچه و شبکه‌ای در واحدهای هوایی و سطحی استفاده‌می‌شود.
سونار
از زمان جنگ جهانی دوم سونار به عنوان مهمترین سیستم در شناسایی زیردریایی‌ها بکارگرفته‌شده‌است. سونار دارای دو نوع عملکرد فعال و غیرفعال می‌باشد که شیوه‌ی استفاده، بستگی به اقدام متقابل زیردریایی دشمن دارد. کارایی سونار با ساخت نوعی از تجهیزات به نام sonobuoy (شناورهای کوچک سوناری) با قابلیت رهاسازی از هواپیما افزایش یافت این دستگاه‌ها امواج سونار را تقویت می‌کنند و بدین طریق کار هلیکوپترها، هواپیماها و یا پایگاه‌های ثابت را در شناسایی امواج راحت‌تر می‌کنند.

بالگرد Sea king و کاوش به شیوه‌ی سونار

حسگرهای مغناطیسی
MAD یا همان حسگر کشف مغناطیسی نوعی وسیله‌ی الکتریکی است که تشعشعات مغناطیسی ایجاد شده توسط قطعات بزرگ فلزی را شناسایی می‌کند. قبل از ایجاد تجهیزات sonobuoy ، MAD در هواپیماهای شناسایی نصب می‌شد تا زیردریایی‌هایی که در عمق کم حرکت می‌کنند را شناسایی کنند. با وجود ایجاد دستگاه‌های خنثی‌ساز اثر مغناطیسی تکنولوژی هنوز در برخی موارد کاربرد دارد.
هلیکوپتر SH-60B Seahawk مجهز به MAD (در انتهای بدنه)

حس‌گرهای Infra-Red
از حسگرهای IR جهت شناسایی آثار گرمایی ایجاد‌شده توسط زیردریایی‌ها استفاده می شود. این حسگرها انفعالی (تاثیر پذیر) بوده و شامل گونه‌ی FLIR و یا IRDS است. تفاوت این دو سیستم در این است که FLIR تنها فضای روبروی هواپیما را جست‌و‌جو می‌کند در حالی که IRDS تمام فضای اطراف هواپیما را کاوش می‌کند. معایب این حسگرها در این است که بایستی سرد نگه‌داشته‌شوند در ضمن آثار گرمایی زیردریایی‌ها ممکن است توسط آب‌های گرم پوشانده‌شود. این نوع شناسایی شب هنگام کارایی بهتری دارد.
توجه!
کلیه حقوق این مقاله برای مترجم و سایت میلیتاری محفوظ است و استفاده‌ی از آن بدون کسب اجازه از مترجم و مدیران سایت خلاف شرع و قانون می‌باشد.
ادامه دارد...

[FeldMarshall 5]

icon_cheesygrin با تشکر از شما به دلیل مطالب خوبتون،حیف که بعضی موقع ها تاپیک های خوب مثل سنگ زیر آب میرن. icon_cheesygrin

[RezaKiani 1,900]

کار خوب هیچ وقت بی پاداش نمی مونه. مخصوصا اگر آقا مهدی انجام داده باشه. icon_cheesygrin

[navid_missile 4]

خيلي ممنون مطلب خوبي بود اگه ممكنه در مورد تسليحاتي هم كه باهش زير دريايي ها رو هدف قرار ميدن مطلب قرار بديد( خصوصا در مورد موشك هايي كه از هواپيماها شليك ميشن)

[Electro_officer 13,795]

جنگ افزارهای ضد زیردریایی
ابتدایی‌ترین جنگ افزارهای ضد زیردریایی مسلسل‌هایی بودند که در دوره‌ی جنگ جهانی اول از آنها استفاده‌می‌شد اما در حال حاضر از تجهیزات پیشرفته‌تری استفاده‌‌می‌شود که یکی از موارد استفاده از تجهیزات مدرن در جنگ فالکلند بود.
Depth charge
ساده‌ترین جنگ‌افزار ضد زیردریایی نوع Depth charge است. این نوع تسلیحات در واقع نارنجکی بزرگ است که توسط مواد منفجره پر شده‌است و انفجار آن زمانی رخ می‌دهد که به عمقی از پیش تایین شده‌، برسد. انفجار یک Depth charge می‌تواند از فاصله‌ی دور به زیردریایی دشمن ضربه بزند اما برای درهم شکستن بدنه‌ی زیردریایی Depth charge باید در فاصله‌ی کمی از زیردریایی منفجر شود. نوعی از Depth charge وجود دارد که توسط هواپیماها رها می‌شود که به آن Depth Bomb گفته‌می‌شود.
از این نوع جنگ‌افزار در طول جنگ‌های جهانی اول و دوم استفاده‌شد. امروزه Depth charge علاوه بر رهاسازی توسط شناورها و هواپیماها، توسط موشک به سمت هدف شلیک می‌شوند.

Depth charge نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ جهانی دوم

خمپاره‌های ضدزیردریایی
به علت اینکه Depth charge تنها باعث ضربه‌دیدن زیردریایی‌ها با یک انفجار بزرگ می‌شد این فکر بوجود آمد که انفجارهای کوچک و پی‌درپی اثر بهتری خواهند داشت. خمپاره‌های ضدزیردریایی توسط توسط تعدادی لانچر به سمت هدف شلیک می‌شدند و انفجارهایی لایه‌ای در مکان احتمالی زیردریایی دشمن بوجود می‌آوردند. از این خمپاره‌ها که توسط انگلیسی‌ها طراحی شدند در طول جنگ جهانی دوم تحت عنوان Hedgehogs یادمی‌شد. Hedgehog از تعداد 24 لانچر تشکیل شده‌بود و خمپاره‌هایی به وزن 14.5 کیلوگرم را شلیک می‌کرد. بعدها این خمپاره‌ها به فیوزهای اتصال مجهز شدند این باعث می‌شد تا افسرانی که در بخش سونار کار می‌کردند تا زمان برخورد به کار خود ادامه دهند و زیردریایی را شناسایی کنند.

Hedgehog بریتانیایی

اژدر
اژدرهای اولیه به صورت مستقیم حرکت می‌کردند و جهت افزایش شانس برخورد تعداد زیادی از آنها به سمت هدف شلیک می‌شد. بعدها اژدرهای متنوعی طراحی شدند. اژدرهای سونار فعال یا غیر فعال، هدایت از داخل و یا هدایت‌شونده از جمله‌ اژدرهای جدیدی بودند که وارد عرصه‌ی جنگ‌های دریایی شدند. اژدرها را می‌توان در دو گروه دسته بندی کرد، یکی اژدرهای سنگین که توسط زیردریایی‌ها شلیک می‌شوند و دیگری اژدرهای سبک که توسط واحدهای سطحی، هواپیماهاو یا بالگردها استفاده‌می‌شوند.
اولین استفاده‌ی موفقیت آمیز از اژدر توسط نیروی دریایی آلمان انجام شد که اثابت آن به شناور هدف مجب غرق شدن آن شد. بعدها نیروی دریایی ایالات متحده دست به استفاده از اژدرهای ضدزیردریایی FIDO زد. این اژدرها توسط هواپیما بر سطح دریا رها می‌شدند و دارای هدایت داخلی بودند از این اژدر تحت عنوان مین Mark 24 (جهت اقدامات اطلاعاتی) نیز یاد‌می‌شد. FIDO به گونه‌ای طراحی شده‌بود تا در بدنه‌ی فولادی زیردریایی‌ها نفوذ کند اما انفجار بزرگی ایجاد نکند بدین طریق زیردریایی از کار می‌افتاد و خدمه‌ی آنرا دستگیر می‌شدند.
بعدها واحدهای هوایی نقش خود را در جنگ‌های ضدزیردریایی حفظ کردند که یکی از عوامل این امر ساخت بالگرد بود. البته اژدرها را می‌توان توسط زیردریایی‌ها و یا واحدهای سطحی نیز شلیک کرد. اما محدودیت ذاتی سرعت که در اژدرها وجود دارد باعث تمایل به استفاده‌ از موشک‌های ضدزیردریایی‌شده‌است.
مقر اژدر در شناورها معمولا یک لانچر سه لوله‌ای است که با استفاده از فشار هوای فشرده اژدر را پرتاب می‌کنند. در زیردریایی‌ها اژدرها توسط مقرهای واقع در عقب و یا جلوی زیردریایی شلیک می‌شوند. واحدهای هوایی شلیک‌کننده‌ی اژدر معمولا بالگردها هستند که می‌توانند مانند DASH آمریکایی بدون سرنشین باشند و یا مانند Westland Wasp بریتانیایی دارای سرنشین باشند. این بالگردها می‌توانند تنها حمل کننده‌ی اژدر باشند یا اینکه مجهز به حسگرهای کاوش و بررسی باشند.

مین
همانند مین‌هایی که جهت از بین بردن شناورهای دشمن طراحی‌می‌شوند گونه‌ای از مین‌ها وجود دارند که منتظر نزدیک شدن زیردریایی دشمن می‌شوند و سپس با انفجار خود سبب به وجود آمدن خسارات شدیدی می‌شوند. بعضی از این مین‌ها به صورت متحرک و سیارند و قبل از اینکه توسط زیردریایی شناسایی شوند به فاصله‌ی مناسب با آن می‌رسند و سپس منفجر می‌شوند. همچنین بعضی از مین‌ها وجود دارند که مجهز به اژدر می‌باشند و با شناسایی زیردریایی دشمن اقدام به شلیک آن می‌کنند. مین‌ها را می‌توان توسط هواپیما، زیردریایی‌ها و یا شناورها جاگذاری کرد.
موشک ضدزیردریایی
راکت‌های ضد زیردریایی از جمله آخرین تسلیحات ضد زیردریایی هستند. SUBROC آمریکایی، Malafon فرانسوی و MILAS ایتالیایی از جمله موشک‌های ضدزیریایی هستند. موشک‌های ضد زیردریایی می‌توانند خود دارای سر جنگی باشند و مستقیما زیردریایی دشمن را مورد هدف قراردهند و یا اینکه یکی از سلاح‌های فوق‌الذکر را تا محل زیردریایی دشمن حمل کنند.
برتری اصلی موشک‌های ضدزیردریایی بر اژدر برد بیشتر و سرعت بیشتر آنهاست، همچنین شناسایی اژدر برای زیردریایی دشمن راحت‌تر است. برتریهایی دیگری نیز وجود دارند که از جمله‌ی آنها این است که موشک‌ها همیشه آماده و در دسترس هستند و آنها را می‌توان در هر وضعیت دریایی و هوایی شلیک کرد. در صورتی که Depth Bomb اتمی یا یک اژدر با استفاده از موشک در بالای سر زیردریایی رها شود احتمال شناسایی آن توسط زیردریایی بسیار کم است.

آزمایش موشک ضد زیردریایی هسته‌ای ASROC در سال 1962

کنترل تسلیحات
آماده‌سازي تسلیحات و کنترل شلیک‌ آنها در ابتدا به صورت دستی انجام می‌شد. استفاده از تسلیحات نیازمند انجام محاسبات و اندازه‌گیری‌های مختلفی است که به طور مثال می‌توان به بدست آوردن سرعت حرکت زیردریایی اشاره‌کرد. در گذشته مکان هدف به صورت دستی محاسبه می‌شد. بعدها از کامپیوترها برای انجام محاسبات استفاده‌شد و آماده‌سازی تسلیحات توسط دستگاه‌های الکتریکی انجام شد. امروزه محاسبات توسط کامپیوترهای پیشرفته انجام می‌شود و تمامی پارامتر‌ها با دقت زیاد بررسی می‌شوند.
اقدامات متقابل
مهمترین و اصلی‌ترین اقدام متقابل زیردریایی‌ها سکوت و استیلنس بودن آنهاست تا شناسایی نشوند. جهت مقابله با تسلیحات دشمن زیردریایی‌ها از دو حالت اقدام متقابل فعال/غیرفعال استفاده‌می‌کنند. در گذشته صدای ایجادشده توسط زیردریایی عاملی بود که باعث در دام افتادن زیردریایی می‌شد. از جمله اقدامات متقابل دیگر زیردریایی‌ها که غیرفعال محسوب می‌شود، جذب امواج سونار است.
منابع:
http://en.wikipedia....ubmarine_weapon
http://www.fas.org
مترجم: محمدمهدی محمدی
توجه!
کلیه حقوق این مقاله برای مترجم و سایت میلیتاری محفوظ است و استفاده‌ی از آن بدون کسب اجازه از مترجم و مدیران سایت خلاف شرع و قانون می‌باشد.

[hans 162]

بعد از جنگ اول جهانی و شکست المان طبق معاهده ی ورسای المان حق ساخت سلاح و توپ و تانک و هواپیما و زیردریایی و کشتی های جنگی و ... را نداشت و ارتش ان هم نباید از 100 هزار نفر تجاوز می کرد. با این حال المانها کمتر از 2 دهه بعد یکی از برترینهای قدرت نظامی دنیا بودند. چگونگی این که چطور توانستند با وجود معاهده ی ورسای ومراقبت متفقین این همه تسلیحات مدرن را بسازند بحثی جدا می خواهد که از حوصله ی ایت تاپیک خارج و جای ان نیست.
یکی از این تسلیحات زیردریایی های U-boat بودند که در زمان خود جزو پیشرفته ترین زیردریایی ها بودند.به طور خیلی خلاصه سابقه این زیردریایی به جنگ اول جهانی برمیگردد و طی گذشت زمان آلمان پیشرفت فراوانی در قابلیت مدلهای گوناگون آن ایجاد کرد. توانایی هایی از قبیل امکان سفرهای طولانی، امکانات رهگیری، اژدر پرانی، رادار پیشرفته، سرعت شیرجه و مانور. وینستون چرچیل در خاطرات خود می نویسد؛ " تنها چیزی که در طول جنگ مرا به واقع وحشت زده می کرد، خطر دهشت بار U-boat بود." آلمان به کمک همین ابزار توانسته بود تا مدتها اقیانوس آتلانتیک را جولانگاه خود سازد و از مبادلات تجاری و نظامی بین آمریکای شمالی و اروپا جلوگیری کند. نبرد سن لارنس نیز که تنها حمله مستقیم آلمان نازی به خاک ایالات متحده بود به یاری همین جنگ افزار رخ داد.در زمان جنگ جهانی دوم زیردریایی های المان 3000 فروند کشتی متفقین به ظرفیت 14.5 میلیون تن را غرق کردند که اکثر انها کمک های ایالات متحده امریکا به انگلیس در جنگ بود و در مقابل 800 فروند زیردریایی تلفات دادند. تعداد کل زیردریایی های ساخته شده توسط المان در زمان جنگ جهانی دوم 1170 فروند بود.این زیردریایی ها در اصل پایه زیردریایی های مدرن امروزی بودند.
با وجود معاهده ورسای که حق ساخت این زیردریایی ها و دیگر سلاحها را از المان گرفته بودند ولی هیتلر به دلایلی که شاید در اینده در تاپیکی جداگانه به این موضوع بپردازیم تصمیم گرفت که ارتش را گسترش و قدرتمند کند.از این رو هیتلر در سال 1934 فرماندهان ارتش را فراخواند وبه انها گفت المان به ارتشی گسترده تر و تسلیحات بیش تر احتیاج دارد. و از انجا که مایل نبود خشم کشورهای متفق را بر انگیزد,اعلام کرد که کار تجدید تسلیحات باید سری باشد.
برای اینکه از مقاله دور نشوم فقط به چگونگی ساخت زیردریایی ها بپردازم .
هیتلر,برای این تجدید تسلیحات گسترده,روی کمک کارخانه داران ثروتمند المان حساب می کرد. بسیاری از انها, به دلایل سیاسی و مالی,از طرحهای هیتلر برای تقویت ارتش شادمان بودند. یکی از حاضر به خدمت ترین انها گوستاو کروپ سازنده فولاد و مهمات بود.
کروپ ناسیونالیستی دو اتشه بود و برای از سرگیری تولید تسلیحات نیازی به تشویق نداشت.او از مدتها پیش به تقویت قدرت تسلیحاتی المان علاقه مند بود.
کروپ با بهره گیری از راههای گریز در نحوه ی بیان معاهده ان را دور زد.برای مثال, اگرچه متفقین ساخت سلاح را ممنوع کرده بودند,طراحی ان را منع نکرده بودند.در نتیجه ,در حالی که مهندسان المانی زیردریایی های جدید و بهسازی شده را طراحی می کردند , کروپ کار خانه هایش را در دیگر نقاط دنیا به ساخت انها برای دولتهای دیگر به مانند ترکیه-فنلاند- هلند-اسپانیا اختصاص می داد. در عوض , خدمه المانی اجازه می یافتند در این زیردریایی های جدید گردشهای ازمایشی انجام دهند و تجربیات با ارزشی به دست بیاورند که موقعی که زمان جنگ نزدیک می شد به کار می امد. خب دیگه زیادی گفتم.شرمنده اگه سرتون رو درد اوردم icon_cheesygrin
مهدی جان مقاله ی بسیار مفید و عالی ارائه کردی. خسته نباشی و موفق باشی. منتظر ادامه ی ان هستم.

[Electro_officer 13,795]

مهدی جان مقاله ی بسیار مفید و عالی ارائه کردی. خسته نباشی و موفق باشی. منتظر ادامه ی ان هستم.

Hans جان مقاله به صورت کلی همین بود و توضیح هر بخش نیازمند ایجاد یه تاپیک دیگست. ولی چشم اگه بازم مطلب پیدا کردم حتما میزارم رو سایت.

[GRIPEN 5,143]

مهدی خان دستت درد نکنه. عالی بی نقص و مفید مثل همیشه. از موشکهای ضد زیر دریایی نام بردید اگر امکان داره توضیح بیشتری بدید. آیا از نظر پیشرانه چیزی شبیه به اشکوال و یا حوت هستند؟ هدایت آنها به چه صورت هست؟ از موشکهای آمریکایی فرانسوی و ایتالیایی نام بردید آیا روسیه هم سلاحی معادل اینها داره؟ پیشاپیش ممنون.

[arshya4171 42]

عالي بود مهدي جان ولي من هنوز جواب تاپيكمو نگرفتما icon_cheesygrin

[Babakim1 46]

مهدی جان دستت درد نکنه .

من میدونم واسه اینجور مطالب چقدر زحمت میکشی . حیف که بعضیها ، 10 تا تاپیک الکی و کپی پشت سر هم ایجاد میکنند و تاپیکهای مفید از صفحه اول خارج میشه .

arshya4171 جان سوال چی بود که جواب داده نشده ؟

[arshya4171 42]

مهدی جان دستت درد نکنه .

من میدونم واسه اینجور مطالب چقدر زحمت میکشی . حیف که بعضیها ، 10 تا تاپیک الکی و کپی پشت سر هم ایجاد میکنند و تاپیکهای مفید از صفحه اول خارج میشه .

arshya4171 جان سوال چی بود که جواب داده نشده ؟

البته شوخي كردم منظورم تاپيك غوص و صعود زيردريايي بود و سوال اين بود كه چرا زير دريايي در آب نميغلته؟

[Electro_officer 13,795]

مهدی خان دستت درد نکنه. عالی بی نقص و مفید مثل همیشه.

از موشکهای ضد زیر دریایی نام بردید اگر امکان داره توضیح بیشتری بدید. آیا از نظر پیشرانه چیزی شبیه به اشکوال و یا حوت هستند؟ هدایت آنها به چه صورت هست؟ از موشکهای آمریکایی فرانسوی و ایتالیایی نام بردید آیا روسیه هم سلاحی معادل اینها داره؟

پیشاپیش ممنون.

دوست عزیز خوشحالم که به این مساله علاقه نشون دادی. این موشک‌ها مشابه حوت یا اشکوال نیستند و اصلا تو دسته‌بندی اونا قرار نمی‌گیرند. حوت و اشكوال يه نوع اژدر خاص اند و با اين موشك‌ها تفاوت دارند. این موشک‌ها تو دسته‌ی ASROC کوتاه‌شده‌ی "Anti-Submarine ROCket" قرار می‌گیرند و به جای حرکت تو آب، خارج از اون حرکت می‌کنند.
مختصرا موشک‌ها رو معرفی می‌کنم.
موشك‌هاي ضدزيردريايي
SUBROC
موشکSUBROC کوتاه‌شده‌ی "SUBmarine ROCket" موشکی است که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود. این موشک را می توان از طریق مقر 21اینجی شلیک کرد. پس از شلیک موتور سوخت جامد موشک آنرا از آب خارج می‌کند، پس از خارج شدن از آب موشک تغییر زاویه می‌دهد و خطر سیری بالستیک را به سمت هدف طی می‌کند. پس از نزدیک شدن به هدف سر جنگی که یک Depth Charge اتمی است از بدنه جدا می‌شود و به سرعت به سمت زیردریایی هدف حرکت می‌کند. گفته شده که این سلاح به علت اتمی بودن، بعد از جنگ سرد از نیروی دریایی ایالات متحده خارج شده. در ضمن ایالات متحده تنها دارنده‌ی این سلاح است.
ویژگی‌ها
سر جنگی: Depth Charge اتمی
مکانیسم انفجار: فیوز عمق شناس
موتور: موتور سوخت جامد
سیستم هدایت: هدایت داخلی، خط سیر بالستیک
وسیله‌ی شلیک: زیردریایی، مقر 21 اینجی
موشک UUM-44 SUBROC


Malafon
موشک فرانسویه که از کشتی شلیک میشود. (فقط همین رو پیدا کردم.)

MILAS
موشک ضدزیردریایی ایتالیایی است. دارای برد 55 کیلومتر است و در دسته‌ی موشک‌های ایتالیایی Otomat قراردارد. پروژه‌ی این موشک‌ها در حوالی سال 1980 آغاز شد. ایتالیا تنها کشور دارنده‌ی این موشک محسوب می‌شود. البته فرانسه هم قصد سرمایه‌گذاری روی طرح را داشت اما به علت هزینه‌ی زیاد از پروژه خارج شد.

Ikara
معرفی این موشک هم خالی از لطف نیست.
Ikara موشک ضدزیردریایی استرالیایی است که از کشتی شلیک می‌شود.
وزن: 513 کیلوگرم
طول: 3.429 متر
برد: 18 کیلومتر
موتور: سوخت جامد دو مرحله‌ای
سرعت بیشینه: 713 کیلومتر بر ساعت
سیستم هدایت: هدایت شونده از خارج
وسیله‌ی شلیک: واحدهای سطحی


مدل روسی
SS-N-14 Silex
موشک روسی RPK-3 Metel (کد ناتو: SS-N-14 Silex) موشکی است که از شناور‌های سطحی شلیک می‌شود و در رزم‌ناوهای کلاس Kirov روسی استفاده‌شده‌است. این موشک پس از شلیک اژدری را در بالای سر زیردریایی فرود‌می‌آورد و اژدر با استفاده از سیستم‌های داخلی خود به جست‌وجو می‌پردازد و پس شناسایی زیردریایی هدف به سمت آن حرکت می‌کند. اولین سری از این موشک‌ها در سال 1968 وارد نیروی دریایی شوروی شدند.
این موشک براساس موشک P-120 Malakhit ساخته‌شده‌است. خود موشک دارای هدایت رادیویی است و از یک موتور سوخت جامد استفاده‌می‌کند. در حالت ضدزیردریایی موشک تا فاصله‌ی 400 متری هدف احتمالی نزدیک می‌شود و سپس Depth Charge یا اژدری را که حمل می‌کند را رها می‌کند.
خصوصیات
عمق درگیری: 20 تا 500 متر
برد: 5 تا 50 کیلومتر
سرعت: 290 متربرثانیه
وزن: 3930 کیلوگرم
طول: 7.2 متر


منبع: ویکیپدیا