تسليحات هدايت شونده (PGM)

[eco14477 0]

PGM به موشک يا بمبي اطلاق مي شود که مجهز به سيستم هدايت و ناوبري در فاز نهايي پرواز باشد. سيستم هدايت يک PGM در فاز ترمينال به گونه‌اي است که علائم منتشره از سوي هدف در قالب امواج الکترومغناطيس (EMR) را از فاصله مشخصي از هدف حس کرده و بمب يا موشک را به سمت آن هدايت کند. در سال 1944، در زمان جنگ جهاني دوم براي تخريب و انهدام يک هدف نقطه‌اي بيش از 100 بمب افکن از زمين برخاسته و بالغ بر 600 بمب را روانه هدف مي‌کردند. در جنگ ويتنام چنين هدفي با نزديک به 170 بمب مورد تهاجم قرار مي‌گرفت و در نبردهاي دهه اخير براي نابودي هدفي مشابه تنها چند PGM به کار گرفته مي‌شده است. سلاح‌هاي دقيق علاوه بر آنکه از حجم نيرو و انرژي گسيلي به سمت هدف کاسته‌اند، باعث چابکي نيروها نيز شده‌اند. به عنوان مثال تنها از طريق سه سورتي پرواز هواپيماي ترابري C-5 در روز کل مواد منفجره‌اي که نيروهاي امريکايي در جنگ خليج فارس (1991) نياز داشتند به منطقه حمل مي شد. اينها از مزاياي غيرقابل اغماضي است که با پيشرفت سيستم هاي هدايت و کنترل به دست آمده‌اند. البته با وجود اين مزاياي چشمگير، اهميت سلاح‌هاي دقيق به طور عملي در جنگ خليج فارس خود را اثبات نمود. اين نبرد شتاب حرکت به سمت استفاده از تسليحات هدايت شونده و دقيق را چندين برابر ساخت به طوري که: - نيروي هوايي آمريکا پس از اين نبرد تعداد پلات‌فرم‌هاي حمل تسليحات هدايت شونده خود را 3 برابر نمود - حجم و تعداد PGM در ماشين جنگي ايالات متحده از قبل تا بعد از جنگ 25% رشد داشت. - نيروي هوايي ايالات متحده، توسعه انواع جديدي از PGM با دقت افزون تر، قابليت رهاسازي و پرتاب دورايستا و نيز قابليت پرتاب در شرايط بد آب و هوايي را در دستور کار قرار داد. برخي از انواع جديد PGM که پس از جنگ خليج فارس روند طراحي و توسعه آنها آغاز شد، عبارتند از (تقريبا همه موارد زير عملياتي شده اند): JSOW - يک سيستم رهاسازي بمب با برد کوتاه است که براي به کارگيري در شرايط بد آب و هوايي به صورت دورايستا طراحي شده است. AGM-154 (JSOW) - يک سيستم تسليحاتي کم­هزينه (حدود 200 تا 300 هزار دلار) با قابليت گلايد و رهاسازي از فاصله دور مي­باشد يعني بيش از 20 کيلومتر مانده به هدف از ارتفاع پايين و حدود 70 کيلومتر مانده به هدف از ارتفاع بالا، قابل رهاسازي است و بدين ترتيب هواپيماي حامل آن از برد سايت­هاي پدافند اطراف نقطه هدف خارج است. اين سيستم فاقد موتور و مجهز به سيستم هدايت GPS در طول مسير و پردازش تصوير و Infrared در انتهاي مسير است. در 1998 عليه سايت‌هاي پدافند موشکي عراق با موفقيت به­کار گرفته شد که توسط هواپيماي F18 حمل مي‌شدند. هر مجموعه JSOW 145 بمب کوچک BLU-97 را با خود حمل کرده و در محدوده­اي به وسعت يک زمين فوتبال رها مي­کند . در سال 2001 در جنگ عراق حدود 40 درصد از اين بمب­ها به­علت شرايط محيطي منطقه (باد شديد) از رسيدن به اهداف خود بازماندند که انجام تلاش­هايي براي رفع اين نقيصه گزارش شده است. JDAM - يک کيت ارزان قیمت هدايت با استفاده از GPS/INS است که با نصب در انتهاي بمب‌هاي معمولي (غير هدايت شونده) آنها را به PGM تبديل مي کند. JDAM به طور رسمی از سال 1998 وارد خدمت ایالات متحده شد و در نبرد‌های بعدی به کار گرفته شد. با این حال تا جنگ اشغال عراق در سال 2003 همچنان بمب‌های لیزری به عنوان پرکاربردترین مواد منفجره مورد استفاده مطرح بودند. با این حال ضعف بمب‌های لیزری در مقابل شرایط بد آب و هوایی و عوامل جوی و محیطی باعث شد JDAM بهعنوان یک سیستم تسلیحاتی مناسب در تمام شرایط آب و هوایی جایگاه خود را پیدا کند به طوری که در نبرد مذکور حجم و تعداد JDAM های به کار گرفته شده به بمب های لیزری مورد استفاده نزدیک شد. دقت این سیستمهای تسلیحاتی در حدود 13 متر است. البته از جنگ یوگسلاوی (اولین مورد استفاده) تا جنگ شغال عراق دقت بمب‌های مجهز به این سیستم افزایش شایان توجهی داشت و به حدود یک تا 3 متر بیش از بمب‌های لیزری رسید. یکی از مزایای JDAM به بمب‌های لیزری آن است که همزمان هواپیمای رها کننده قادر است تعدادی از این بمب‌ها را به سمت اهداف مختلف روانه کند. در حالی که در بمب‌های لیزری به علت محدودیت مرتبط با نشانه گذار لیزری همه بمب‌های رها شده به سمت یک هدف روانه می‌شود و پس از برخورد می‌توان بمب‌های بعدی را به سمت هدفی دیگر روانه ساخت. WCMD - اين سيستم توانمندي‌هاي مشابهي را براي سيستم‌هاي رهاساز بمب‌هاي خوشه‌اي فراهم مي‌کند و آنها را از بمب‌هاي معمولي غير هدايت شونده به بمب‌هاي دقيق (دقت حدود 30 فوت) تبديل مي‌کند. JASSM - نوعي موشک کروز هواپرتاب با توانمندي نفوذ در استحکامات و قابليت رادارگريزي . طبق برخي ارزيابي‌ها توانمندي ايالات متحده در جنگ دقيق (Precision Strike) از زمان جنگ خليج فارس تا کنون 5 برابر شده است

[eco14477 0]

برخي از انواع PGM که در جنگ هاي اخير مورد استفاده قرار گرفته اند عبارتند از:

1- بمب‌هاي ليزري

بمبهاي ليزري پرتعدادترين PGM هاي در اختيار ارتش ايالات متحده هستند. در طول جنگ خليج فارس، بمب‌هاي ليزري عليه اهداف استراتژيک عمدتا توسط هواپيماهاي F-111F و F-117 و بعضا A6-B حمل مي‌شدند. البته هر سه اين هواپيماها هم اکنون از خدمت بازنشسته شده‌اند.

در جنگ خليج فارس فقط 229 هواپيماي امريکايي قادر به حمل و پرتاب بمب‌هاي ليزري بودند، اين تعداد تا سال 1996 به 500 فروند رسيد و در حال حاضر بسياري از هواپيماهاي جنگي اين کشور قادر به حمل و پرتاب انواع بمب‌هاي ليزري مي‌باشند و البته بمب‌هاي ليزري با محدوديت هايي نيز مواجه هستند. مهمترين آنها کارايي بسيار پايين در شرايط بد جوي است (باران، ابر، غبار، دود و ...)

با این وجود در حال حاضر دقیق‌ترین سیستم‌های تسلیحاتی ایالات متحده همین بمب‌های لیزری هستند که در شرایط آب و هوایی مناسب دقتی در حدود 8 تا 10 فوت (2.4 تا 3 متر ) دارند.

از دیگر محدودیت‌های این بمب‌ها آن است که در یک هدف‌گیری بمب‌های رها شده فقط به سمت یک هدف قابل روانه‌سازی هستند. آن هم هدفی است که توسط نشانه‌گذار لیزری برای بمب‌های مورد نظر رنگ شده است.





2- موشك‌هاي كروز

استفاده از موشك­هاي كروز كه نوعي PGM به شمار مي­روند و استفاده از آنها در جنگ­هاي آمريكا به طور تصاعدي افزايش داشته است، در حال حاضر بسيار ارزان‌تر و سهل‌تر از گذشته شده است. هرچند همچنان این موشک‌های کروز جز گران قیمت‌ترین و پرهزینه‌ترین سیستم‌های تسلیحاتی هدایت شونده به شمار می‌روند.

در گذشته، به­كارگيري نسل­هاي پيشين اين موشك­ها (كه در جنگ اول خليج فارس مورد استفاده قرار گرفت) مستلزم استفاده از نقشه­هاي دقيق پستي و بلندي­هاي مسير بوده­ كه براي يك عمليات خاص نقشه­اي با 100 ميليون Data Point را شامل مي­شد. اين نقشه براي استفاده در سيستم هدايت TERCOM اين موشك­ها مورد استفاده قرار مي­گرفت (شكل 7). اين درحالي است كه پس از تجربه جنگ خليج فارس، با ارتقاي تكنولوژي در دو دهه اخير، سيستم­هاي هدايت بسيار ارزان­تري بر مبنايGPS طراحي شده و هم­اكنون موشك­هاي كروز بر پايه اين سيستم­ها در اختيار ايالات متحده مي­باشند. بنابراين دشمن احتمالي مي­تواند به تعداد زياد از اين موشك­ها استفاده كند و محدوديتي به لحاظ نقطه پرتاب و مسير پرتاب ندارد. بدين ترتيب مي­تواند آن را در اختيار ساير كشورها يا گروه­ها قرار داده و از آنها براي پرتاب استفاده كند.

اين موشك­ها بسيار چابك­تر (Agile) از مدل­هاي پيشين هستند چون نياز به نقشه مسير نداشته و به سرعت مي­توانند براي پرتاب آماده شوند.

موشك­هاي كروز هواپرتاب تاكنون به علت بزرگي و حجيم بودن امكان حمل و پرتاب از هواپيماهاي چابك و سريع را نداشته­اند و عموماً با استفاده از هواپيماهايي نظير بمب افكن B52 پرتاب مي‌شده‌اند.

اين موضوع در صورتي كه هدف مورد نظر در عمق زيادي از خاك باشد مي­تواند براي بمب­افكن­ها خطر­آفرين باشد و احتمال پرتاب اين موشك­ها را كاهش دهد. همچنان كه در جنگ­هاي پيشين در عراق نيز تعداد موشك­هاي CALCM پرتاب شده بسيار كمتر از موشك­هاي تاماهاوك بود.



عدم توازن در برابري ماشين جنگي ايالات متحده و شوروي سابق باعث توسعه ابزارها و تاكتيك­هاي نبرد نامتقارن توسط ايالات متحده گرديد. يكي از مباني و در عين حال ابزارهاي اين منظور، تكنولوژي پنهان‌كاري و استفاده از عامل غافلگيري در تسليحات جديد بود.

اين ايده پس از جنگ سرد نيز دنبال شد. به طوري كه يكي از نمودهاي آن موشك­هاي كروز با تكنولوژي پنهان‌كاري و سرعت بالا( High Subsonicيا Supersonic) است كه در سالهاي اخير در دست تحقيق و توسعه بوده­اند و نسل بعدي موشک­هاي کروز به شمار مي­روند. طبعاً بخشي از انگيزه توسعه اين موشك‌ها پاسخ به تكامل سيستم‌هاي پدافندي شرقي بوده است (روسيه و چين).

منبع: AVIA

[Babtal 8]

[b]تکراری بود و ادغام گردید، دوست عزیز ضمن تشکر از زحمت شما لطفا قبل از ایجاد تاپیک با جستجو بوسیله موتور جستجوی سایت به آدرس زیر:

http://www.google.com/cse/home?cx=007291450758597142715:epbd1pe8khe&hl=en

از نبود تاپیک مشابه مطمئن شوید.

MOHAMMAD[/b]

[LAST-WAR 1,199]

.....................