به نام خدا Lockheed MQM-105 Aquila TADAR هواپیمای بدون سرنشین (UAV) [1982] MGM-105 Aquila (Eagle) TADAR (دستیابی به هدف، تعیین و شناسایی هوایی) اولین تلاش ارتش ایالات متحده برای ساخت پهپاد چند بار مصرف قادر به انجام چندین نوع ماموریت بود. Aquila با نام Little R توسط شرکت موشک و فضای لاکهید در دهه 1970 توسعه داده شد. ارتش به دنبال سامانه ای مقرون به صرفه و کوچک بود که قادر باشد وظیفه شناسایی هوایی بی وقفه، دستیابی به هدف، مشاهده توپخانه و هدفگذاری لیزری را برای ارتش ایالات متحده انجام دهد. بدبختانه برای Aquila (و ارتش ایالات متحده و همچنین لاکهید در این مورد) MQM-105 تبدیل به پروژه ای بزرگ و گران شد که هرگز به انتظارات نرسید و باعث لغو کامل کل تلاش ها شد. در سال 1974، لاکهید و ارتش ایالات متحده برای توسعه یک پهپاد همکاری کردند. در دسامبر سال 1975، نسخه اولیه قادر به پرواز با نام XMQM-105A به وجود آمد. تا آگوست سال 1979، ارتش ایالات متحده کاملا با پروژه Aquila هم سو بود و قراردادی برپایه ی نمونه اولیه را به لاکهید اعطا کرد. مدل توسعه ای بعدی در جولای سال 1982 با نام YMQM-105A ساخته شد. طراحی Aquila از اتصال یک بال متمایل به عقب به یک بدنه صاف تشکیل می شد که بدنه آن محموله و موتور را در خود جای می داد. موتور از نوع Herbrandson Dyad 280B دو زمانه بود که 24 اسب بخار قدرت را به یک سامانه پیشران pusher در انتهای بدنه منتقل می کرد. سامانه های موجود از یک دوربین روزانه ثابت با رهگیر خودکار و یک هدف گذار لیزری تشکیل می شد. برای نصب سامانه دید در شب FLIR برنامه ریزی شده بود اما هرگز به وقوع نپیوست. ارتباطات از طریق یک لینک داده و downlink ویدئویی ارائه می شد. ویژگی های فنی موتور پیستونی امکان رسیدن به حداکثر سرعت 210 کیلومتر بر ساعت، ارتفاع 4500 متری و مداومت 3 ساعته را فراهم می کرد. پرتاب از طریق یک سامانه منجنیقی نصب شده روی یک کامیون صورت می گرفت و بازیابی از طریق یک توری بلند شونده بود که Aquila را هنگام بازگشت می گرفت. ارتفاع توری قابل تنظیم بود تا از پهپاد محافظت کند و Aquila حسگر های مادون قرمزی داشت که خودش به سمت توری حرکت می کرد. همان طور که برای چنین تلاش های پیشگامانه ای انتظار می رفت، پروژه Aquila مشکلات خاص خود را داشت. چندین فروند از این پهپاد در سوانحی از بین رفتند یا آسیب دیدند، در همین حال هزینه پروژه هر ماه افزایش می یافت تا با پارامتر های ماموریتی در حال تغییر همخوانی داشته باشد. پروژه MQM-105 با مصرف حدود 1 میلیارد دلار به طور رسمی در سال 1987 لغو شد. قرار بود حدود 376 فروند Aquila ساخته شود. لاکهید حتی به دنبال نسخه صادراتی آن بود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1982 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Lockheed Missiles and Space Company – ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.08 متر - طول بال ها: 3.88 متر - ارتفاع: 1 متر - وزن: 120 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 200 کیلوگرم (80 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 2 زمانه Herbrandson Dyad 280B با قدرت 24 اسب بخار - حداکثر سرعت: 210 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4500 متر - برد: 400 کیلومتر - تسلیحات: ندارد - نسخه ها: XMQM-105A (نام نمونه اولیه)، YMQM-105A (مدل توسعه ای)، MQM-105 "Aquila" (مدل پیشنهادی برای تولید)، "Altair" (مدل پیشنهادی برای فروش صادراتی) منبع

به نام خدا بوئینگ از موتور بازی سازی برای ارتقا B-52 های خود استفاده می کند یک موتور بازی سازی معروف به بوئینگ کمک می کند تا بمب افکن های 60 ساله B-52 خود را برای 3 دهه خدمت دیگر آماده کند. سازندگان برای این که ببینند موتور های رولزرویس F-130 جدید چگونه روی Stratofortress های نیروی هوایی ایالات متحده کار خواهند کرد، به سراغ Unreal Engine 5 رفتند. نرم افزاری که در بازی فورتنایت هم استفاده شده است. محیط 3 بعدی این موتور بازی سازی به خلبان ها و خدمه اجازه می دهد که به صورت مجازی با نسخه ای دیجیتالی از B-52 های ارتقا یافته تعامل داشته باشند، مانند روشن و خاموش کردن پیشران. Jennifer Wong، مدیر ارشد بمب افکن های بوئینگ، در این باره گفت: این موتور یک ابزار واقعا چشمگیر و قدرتمند است. نرم‌افزار های دیجیتالی تجاری مانند "قابلیت فرا واقع گرایی" در Unreal Engine 5 هزینه و زمان تحویل را کاهش می دهد. وقتی که با مدل ها سروکار داریم نسبت به موقعی که فلز را خم می کنیم، سریع تر می آموزیم و تنظیم ها را انجام می دهیم. وانگ ادامه داد: محیط مجازی به نیروی هوایی امکان "دسترسی بی سابقه" به اصلاحات سریع را می دهد و پیش از شروع به ارتقا بازخورد های خود را به بوئینگ منتقل می کند. این موضوع بخشی از تلاش برای مدرن سازی به نام برنامه تعویض موتور تجاری یا CERP است که با تعویض 8 موتور پرت اند ویتنی TF33 روی هر بمب افکن، ادامه پرواز آن ها را مقدور سازد. Wong گفت: این برنامه بسیار بزرگ‌تر از فقط تعویض موتور هاست، و بوئینگ نمایشگر ها، کابین خلبان و دیگر سامانه های اویونیک هواپیما را نیز تعویض می کند. طبق برنامه رولزرویس قرار است تا انتهای امسال (2023) آزمون های اولیه موتور را به اتمام برساند و در 3 ماهه نخست سال بعد "بررسی طراحی انتقادی" را شروع کند. بوئینگ نیز رادار های فعلی B-52 را با رادار های آرایه فعال اسکن الکترونیکی (AESA) شرکت Raytheon جایگزین می کند. از این رادار هم اکنون در F/A-18E و F سوپر هورنت نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می شود. Wong ادامه داد: وقتی صحبت هایی مثل "B-52 در آینده توانایی هایی مانند جنگنده ها خواهد داشت" به میان می آید منظور ما دقیقا همین است. در نهایت B-52 به بخشی از توانایی های جنگنده ها و بخشی از چیزی که در حال حاضر در پلتفرم F-18 وجود دارد، دست پیدا خواهد کرد. رادار جدید به B-52 این امکان را می دهد تا چندین هدف را به طور همزمان رهگیری کند. ارتقا های دیگر در برنامه رادار شامل رادوم پهن باند جدید (که از آنتن رادار محافظت می کند)، نمایشگر های دیجیتال لمسی بزرگ برای ناوبری، و کنترلر های دستی می شود. این موضوع به ما این امکان را می دهد تا در آینده ارتقای توانایی ها را ادامه دهیم زیرا ارتقا ها از طریق نرم‌افزار انجام خواهد شد نه از طریق سخت‌افزار. شرکت Raytheon به تازگی اعلام کرد که اولین رادار AESA را برای برنامه به بوئینگ ارسال کرده است. این برنامه های مدرن سازی حیاتی اند زیر طبق گفته سرهنگ اسکات فورمن، رئیس برنامه B-52 نیروی هوایی، B-52 ها حتی ممکن است پس از دهه 2050 نیز به پرواز ادامه دهند. ایشان به عنوان مثالی از هواپیما هایی که پس از چندین مرتبه تلاش نیروی هوایی برای بازنشسته کردن آنها همچنان پرواز می کنند به A-10 Warthog هایی که تقریبا نیم قرن عمر دارند اشاره کرد. فورمن در کنفرانس AFA گفت: با اینکه ما درباره سال 2050 صحبت می کنینم، من هیچ دلیلی نمی بینم تا باور کنم که این پرنده ها تا سال ها پس از این زمان پرواز نکنند. بوئینگ گفته است که تا پایان سال مالی 2031 تمام B-52 ها به رادار های جدید مجهز خواهند شد و برنامه تعویض موتور تا پایان سال مالی 2036 خاتمه خواهد یافت. منبع

به نام خدا رونمایی از پهپاد انهدامی ایتالماس توسط روسیه شبکه روسی Russia-24 در گزارشی نشان داد که شرکت Aeroscan، که پیش تر با نام گروه ZALA و پهپاد لانست خود شناخته شده بود، از پهپاد جدید خود با نام Italmas (به معنی گل) رونمایی کرده است. گفته می شود پهپاد ایتالماس از مشخصات بهتری نسبت به لانست برخوردار است. این ارتقا ها شامل سرجنگی بزرگتر (بدون ذکر جزئیات) و برد افزایش یافته تا 200 کیلومتر می شود. طبق گزارش ها این پهپاد به موتور بنزینی مجهز شده و مخزن سوخت آن داخل سازه بال جایگذاری شده است. آزمایش های پهپاد ایتالماس به زمستان سال 2023 بر می گردد و اکنون (در آغاز پاییز) این پهپاد به استاندارد های عملیاتی رسیده است. مشخصات و جزئیات این پروژه بیان نشده است. روسیه پهپاد ایتالماس را در بعد مشخصات تاکتیکی، به عنوان نسخه ای تکامل یافته از پهپاد لانست معرفی می کند که در ظاهر و شیوه پرتاب به پهپاد شاهد-136 مشابهت دارد. همچنین بعضی منابع ادعا کرده اند که اپراتور های روسی یک سامانه الکترواپتیک در این پهپاد گنجانده اند که ظاهرا امکان کنترل و دستیابی به هدف در لحظه را همانند پهپاد اسرائیلی هاروپ فراهم می کند. با این حال وجود سامانه الکترواپتیک روی این پهپاد اثبات نشده است و حتی در فیلم های منتشر شده نیز نشانی از آن نیست. از این رو تا این لحظه سامانه هدف یابی این پهپاد مشخص نشده است. منبع

به نام خدا Lockheed Martin X-56A (MUTT) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) آزمایشی [2013] لرزش در سرعت بالا روی بال هر هواپیمایی تاثیر می گذارد و با ایجاد نوسان شدید درنهایت باعث نابودی بال و هواپیما می شود. برای دهه ها، راه حل استفاده از بال های سخت تر و اضافه کردن وزن بود که با افزایش مصرف سوخت و ضریب پسا، برد عملیاتی را محدود می کرد. امروزه لاکهید مارتین (با مشارکت مرکز تحقیقات Dryden ناسا، پایگاه نیروی هوایی Edwards کالیفرنیا) از هواپیمای آزمایشی X-56A استفاده می کند که با سامانه خنثی کننده لرزش فعال بال های منعطف، تلاشی است تا با نیرو های ارتجاع هوایی مقابله کند. اولین پرواز X-56A در جولای سال 2013 به ثبت رسید. هواپیما 8.5 متر طول بال دارد، وزنش به 220 کیلوگرم می رسد و با حداکثر سرعت 277 کیلومتر بر ساعت پرواز می کند (انتظار می رود لرزش از سرعت 203 کیلومتر بر ساعت شروع شود). اگر بال های X-56A به دلیل نیرو های غیر قابل کنترل در طول پرواز جدا شوند، سامانه چترنجات فعال می شود. X-56A به عنوان یک هواپیمای "بال پرنده" بدنه ترکیبی با سطوح عمودی در نوک بال ها طراحی شده است. بدنه 2 موتور، سامانه های اویونیک و ذخیره سوخت را حمل می کند. بخش زیرین از ترکیب چرخ های سه گانه مرسوم استفاده می کند. قدرت پهپاد از طریق 2 موتور توربوجت JetCat P400 در بالای انتهای بدنه تامین می شود. لاکهید یک جفت بدنه X-56A با سامانه بال ماژولار ساخته تا 2 مدل بال متفاوت را امتحان کند، یکی سخت و دیگری انعطاف پذیر، که هردو به حسگرها و کنترل های خنثی کننده لرزش فعال مجهز اند. برای آزمایش های اولیه از بال سخت استفاده می شود تا اعتبارترکیب بال سخت بررسی شود. بال های منعطف ساختاری از الیاف شیشه است و کنترل فعال لرزش دارد. بال های سخت نهایی (با کنترل های ضد لرزش خود) در سال 2014 تست می شوند. این پروژه امید دارد تا راه حل هایی برای مهار اثر شدید لرزش در طول پرواز پیدا کند و گسترش هواپیما های برد بلند تر و با بهروری سوخت بهتر در بازار های نظامی و تجاری را ترویج کند. انتظار می رود برنامه X-56A حدود 5 سال از تحقیقات را پوشش دهد که در آن لاکهید 20 پرواز را پیش از رساندن آن به پرسنل ناسا برای تحقیقات رسمی درباره بال منعطف مدیریت کند. 2 فروند X-56 به نام های Fido و Buckeye برای برنامه آزمایش پروازی ساخته شده بودند. در جولای سال 2013، اولین پرواز X-56A به ثبت رسید. در سپتامبر سال 2015، این هواپیما آخرین دور آزمایش های پروازی خود را به پایان رساند. در نوامبر سال 2015، اولین فروند X-56A پس از 16 پرواز، حین برخاست دچار حادثه شد. این پرواز، اولین پرواز آزمایشی خنثی سازی لرزش بود. در ژانویه سال 2017، طغیان رودخانه در پایگاه نیروی هوایی Edwards پرواز های آینده X-56A را به تعویق انداخت. تا کنون برای 8 پرواز برنامه ریزی شده است.در ماه اکتبر قرار شد تا آزمایش های پروازی X-56A در نوامبر ادامه پیدا کند. به دلیل مشکلاتی که منجر به سقوط اولین هواپیما در طول برخاست شد، نمونه دوم بازطراحی هایی را شاهد خواهد بود. در اکتبر سال 2018، برنامه X-56A موفق به اثبات خنثی سازی لرزش از طریق طراحی بال منعطف شد. در جولای سال 2021، گزارش شد که X-56B زیر نظر ناسا در یک ناهنجاری پروازی از دست رفت. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2013 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Lockheed Martin – ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 8.5 متر - وزن: 220 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 220 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 2 موتور توربوجت JetCat P400 با رانش 400 نیوتن - حداکثر سرعت: 277 کیلومتر بر ساعت - تسلیحات: ندارد - نسخه ها: X-56A "Fido" (هواپیمای اول)، X-56B "Buckeye" (هواپیمای دوم) منبع

به نام خدا فرودگاه Rzeszów-Jasionka، فرودگاهی کوچک برای پرواز های کم هزینه که در تمام سال 2021 تعداد 730 هزار مسافر را جا به جا کرده بود به دلیل نزدیکی به مرز اکراین به مرکز ارسال تجهیزات تبدیل شد. با وجود کوچک بودن این فرودگاه اما باند فرودی به طول 3200 متر و عرض 45 متر دارد (سومین باند فرود بزرگ در لهستان) و حتی میزبان هواپیمای An-225 Mriya نیز بوده است. طبق گفته Tabisz، رئیس فرودگاه، هیچ دلیل اقتصادی برای ساخت چنین باند فرود طولانی در فرودگاهی کوچک وجود ندارد و احتمالا این موضوع به دلیل تصمیم های سیاسی در دورانی باشد که این فرودگاه توسط یک شرکت دولتی اداره می شد. مقامات آمریکایی با این فرودگاه ناآشنا نبوده و در ماه فوریه پیش از آغاز نبرد از آن استفاده کرده بودند. با این حال این انتخاب مشکلات خود را نیز به همراه داشت. پس از آغاز جنگ، روسیه حملاتی سایبری خود را به این فرودگاه آغاز و مدیریت را مجبور به ارتقای سامانه امنیتی آن کرد. Tabisz از ارائه جزئیات خودداری کرد اما گفت که حملات روس ها بسیار پیچیده بود. وی گفت: "من بیشتر متقاعد شدم که روس ها در به دست آوردن اطلاعاتی که نباید داشته باشند متخصص اند". فرودگاه همچنین در معرض خطر حمله هوایی بود. تعدادی از کارکنان کار خود را ترک کردند. نصب سامانه های پاتریوت مقداری از تنش ها کاست ولی فرودگاه همچنان هدفی برای جاسوسی بود. در ماه مارس، لهستان گروهی از این جاسوسان روسی را دستگیر کرد. از دیگر مشکلات، بحث لجستیک است. 80 درصد کمک ها از طریق لهستان و بیشتر آن ها از فرودگاه Rzeszów-Jasionka انجام می پذیرد. به دلیل کوچک بودن ذخایر، تمام سوخت هفتگی فرودگاه توسط یک هواپیمای پهن پیکر مصرف می شود. اکنون هر هفته 10 فروند از این هواپیما ها وارد فرودگاه می شوند. به خاطر نبودن خطوط ریلی، روزانه حداکثر 20 کامیون حدود 175 هزار گالن سوخت را به فرودگاه می رسانند. به گفته Tabisz، شرکت سوخت دولتی با اولویت بخشی به آن ها فرودگاه را سرپا نگه داشته است. اکنون فرودگاه در حال برنامه ریزی برای افزایش 50 درصدی گنجایش سوخت و مدرن سازی باند فرود است. خلاصه از منبع

به نام خدا Lockheed Martin Desert Hawk III پهپاد شناسایی کوچک (2006) Desert Hawk III که توسط Skunkworks of Lockheed Martin توسعه داده شده اولین بار در سال 2006 پرواز کرد و به عنوان یک هواپیمای شناسایی بدون سرنشین طراحی شد. سامانه Desert Hawk III ارتقا بزرگتر و سبکتر پهپاد Deser Hawk است که در اوایل دهه 2000 ساخته شد. سامانه ابتدایی به خوبی در مراحل اولیه جنگ با تروریسم با تمرکز بر افغانستان تاثیر داشت و عمدتا توسط ارتش بریتانیا و در نقش شناسایی تاکتیکی مورد استفاده قرار می گرفت. این نسخه با Desert Hawk III جایگزین شد که یکسری ارتقا ها مثل افزایش مداومت پروازی را به آن اضافه می کرد. Desert Hawk III هشت کیلوگرمی توسط یک موتور الکتریکی با اثر کم نیرودهی می شود که یک واحد ملخ 2 پره را در جلوی بدنه می چرخاند. به عنوان جایگزینی کم هزینه برای پهپاد های پر امکانات و بزرگتر، Desert Hawk III به راحتی با دست پرتاب می شود. خدمه عملیات هواپیما را از طریق یک ایستگاه کنترل زمینی کیف مانند کنترل می کنند. از آنجایی که Desert Hawk III چرخ ندارد، روی شکم خود فرود می آید و البته طراحی جدا شونده آن امکان فرود سخت و در حین حال حفط اجزای حیاتی پهپاد را می دهد. این پهپاد قادر است به حداکثر سرعت 88.5 کیلومتر بر ساعت برسد. در خارج، Desert Hawk III با بال های اصلی نصب شده در شانه، یک باله دمی عمودی و بدنه حامل تجهیزات عملیاتی و ماموریتی از شکل هواپیما های متعارف استفاده می کند. بدنه از دماغه تا دم ظاهری قطره اشکی دارد و بال های اصلی مستقیم اند. یک مجموعه اپتیک با چرخش 360 درجه در مرکز ثقل هواپیما در شکم نصب شده است. ابعاد کوچک و ساختار سبک و مقاوم این پهپاد امکان انتقال آسان آن را در کیف سخت یا کوله پشتی می دهد. یک ایستگاه کنترل زمینی (GCS) 7 کیلوگرمی امکان هدایت از راه دور Desert Hawk III را با پشتیبانی رهگیری کامل و کنترل 4 پهپاد Desert Hawk III از یک GCS را می دهد. یک کنترلر دستی هم ارائه می شود و اپراتور ها به طور خاص برای هندلینگ، عملیات، پرتاب و بازیابی این سامانه پهپادی آموزش می بینند. نقطه مسیر های از پیش تعیین شده می توانند برنامه ریزی شوند تا به پهپاد اجازه دهد به طور خودکار در منطقه هدف پرواز کند. پرتاب و فرود صرفا توسط اپراتور کنترل می شود. GCS توانایی های تغییر وظیفه در حین پرواز، نمایشگر نقشه متحرک، پخش ماموریت و ... را دارد. سری Desert Hawk III از رادار روزنه مصنوعی (SAR) پشتیبانی می کند و می تواند سورتی های جاسوسی سیگنالی (SIGNIT) و جاسوسی ارتباطی (COMINT) را از طریق طراحی Plug-and Playloads انجام دهد. این پهپاد می تواند به حسگر های مادون قرمز و الکترواپتیکال، تجهیزات مادون قرمز موج بلند و روشنگر لیزری مجهز شود تا توانایی جاسوسی مورد نیاز جنگ های مدرن را پیدا کند. با توانایی تطبیق پذیری می توان عملیات ها را در شب و روز انجام داد. در برهه ای از زمان، Lockheed Desert Hawk III تقریبا نصف موجودی پهپاد های انگلیس را تشکیل می داد. نیرو های آمریکایی نیز از این پهپاد استفاده می کردند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2006 - تعداد فروند ساخته شده: 650 - وضعیت: در حال خدمت - سازنده: Lockheed Martin Unmanned Integrated Systems – ایالات متحده - کشورهای استفاده کننده: انگلیس، ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 1.37 متر - وزن: 2 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 4 کیلوگرم (2 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی که یک ملخ 2 پره را در دماغه می گرداند - حداکثر سرعت: 90 کیلومتر بر ساعت - برد: 15 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل تجهیزات ماموریتی برای پشتیبانی از نقش نظارتی - نسخه ها: Desert Hawk III (سری پایه) منبع

به نام خدا Lipan M3 پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) [2014] Lipan M3 پهپاد ISR توسعه داده شده توسط کارکنان ارتش آرژانتین است که از سال 1996 ذر حال تحقیق و توسعه این مدل بوده اند و M3 اولین پهپاد توسعه داده شده در آمریکای لاتین است. M3 توانایی جمع آوری داده و اطلاعات از مشخصات جغرافیایی منطقه اسکن شده و وضعیت جوی را دارد. همچنین دوربین های ویدئویی با کیفیت، مسافت سنجی و سامانه موقعیت یابی هم روی آن نصب شده است. از ویژگی های ظاهری این پهپاد می توان به بال های اصلی صاف نصب شده روی شانه بدنه، واحد دم 2 میله ای، و عرابه فرود سه گانه چرخدار اشاره کرد. واحد دم به 2 باله عمودی رو به داخل ختم می شود. بدنه، که تجهیزات ماموریتی و موتور را در خود جای می دهد، کناره های صاف و دماغه ای شیب دار دارد. با بردی حدود 40 کیلومتر و مداومت 5 ساعته، M3 می تواند به حداکثر سرعت 170 کیلومتر بر ساعت برسد، 200 کیلوگرم محموله را حمل می کند و تا ارتفاع 2000 متری پرواز می کند. طول بال های این پهپاد به 4.6 متر می رسد، طول کلی آن 3.55 متر است و 60 کیلوگرم وزن دارد. برخاست از راه دور کنترل می شود اما وقتی هواپیما به پرواز درآمد، می توان تا 1000 نقطه مسیر را برایش مشخص کرد تا به صورت خودکار حرکت کند. M3 به دوربین چند کانونی و سامانه دیداری مادون قرمز مرکب مجهز است. این سیگنال ها توسط یک آنتن جهتی که به صورت دستی توسط حرکت هواپیما جهت دهی می شود، دریافت می شوند. مرکز الکترونیک و انفورماتیک INTI به همراه ارتش آرژانتین نرم افزار رهگیری خودکار آنتن برای Lipan را توسعه دادند. برخاست و فرود M3 از راه دور کنترل می شود و فقط می تواند ارتفاع و سرعت خود را به صورت خودکار حفظ کند. در دهم جولای سال 2008، اولین پرواز شبانه Lipan M3 درپایگاه هوایی هوانوردی ارتش در Campo de Mayo رقم خورد. این آزمایش توسط کارکنان دپارتمان تحقیق، توسعه و ساخت و دسته 601 اطلاعات رزمی انجام شد. نیروی هوایی و ارتش مصر نیز از این پهپاد استفاده می کنند توسعه پهپاد پیشرفته تر XM4 نیز در دست کار است. تاکنون 6 نسخه از آن برای آزمایش در منطقه جغرافیایی مختلف آرژانتین ساخته شده. این مدل قابلیت های خودکار بیشتری دارد (2 برابر بیشتر از Lipan M3)، به ارتفاع بالاتری می رسد و توانایی فعالیت در حالت تمام خودکار (برخاست و فرود طبق برنامه ریزی) را دارد. همچنین نیروی دریایی آرژانتین در حال کار برروی پروژه Guardian است که به سرعت 120 کیلومتر بر ساعت می رسد، تا ارتفاع 1000 متری پرواز می کند و 50 کیلومتر برد عملیاتی دارد. این پهپاد بخشی از اولین "سامانه هوایی تاکتیکی بدون سرنشین" است و اولین واحد آن در دسامبر سال 2007 توسط دسته 601 اطلاعات رزمی ارتش آرژانتین ساخته شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 150 - سازنده: ارتش آرژانتین - آرژانتین - کشورهای استفاده کننده: مصر، آرژانتین - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 3.55 متر - طول بال ها: 4.6 متر - ارتفاع: 0.46 متر - وزن: 30 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 60 کیلوگرم (30 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور پیستونی که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 170 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 2000 متر - برد: 40 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی برای پشتیبانی نقش ISR - نسخه ها: M3 (سری پایه) منبع 1، منبع 2

به نام خدا Leonardo SKY-Y پهپاد اثبات فناوری ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) [2007] SKY-Y هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع متوسط مداومت بالای اثبات گر فناوری است که توسط شرکت ایتالیایی Leonardo SpA توسعه داده شده است. از این مدل برای اثبات چندین قابلیت از پلتفرم ها و برنامه های پهپاد های احتمالی آینده (شامل تمرکزی بر Sense-And-Avoid در حین پرواز که از برخود پهپاد به دیگر اشیا جلوگیری می کند) استفاده شده است. انتخاب این محصول توسط کنسرسیوم اروپایی MIDCAS (MID-air Collision Avoidance System) فقط برای استفاده از داده های جمع آوری شده، در توسعه قوانین و مقررات هواپیما های بدون سرنشینی که در حوزه ترافیک هوایی تجاری عملیات می کنند صورت گرفته است. در 30 ام اکتبر سال 2007 این پهپاد با پروازی 8 ساعته رکورد جدیدی را در گروه بالای 1000 کیلوگرم در اروپا ثبت کرد. ظاهر این پهپاد ترکیبی از مدل های موجود است. دماغه حبابی شکل گلوبال هاوک یک شباهت آشکار است. با این حال، برخلاف گلوبال هاوک، SKY-Y از یک موتور مرسوم دیزلی کم هزینه که براساس یک موتور خودرو تجاری ساخته شده، استفاده می کند و پروانه آن در آرایش pusher در بخش عقب بدنه قرار دارد. بال های اصلی صاف اند (همانند پریدیتور شرکت جنرال اتمیکس) و در بخش پایینی بدنه نصب شده اند (نوک بال ها برش خورده است). پهپاد از آرایش دم 2 میله ای بهره می برد که هر میله از بال منشا می گیرد و توسط یک باله افقی که روی 2 باله عمودی سوار است، به هم متصل می شوند. عرابه فرود 3 گانه در تمام پایه ها چرخ دار است و در طول پرواز ثابت می ماند (یعنی جمع شونده نیست). بخشی از اهداف پروژه SKY-Y ایجاد سریع نمونه اولیه از سامانه های مختلف شامل دوربین و حسگر هایی برای ارتقا آگاهی محیطی در حین پرواز است. سامانه برخاست و فرود خودکار در طول روز و شب، سامانه جلوگیری از برخود و لینک داده پیشرفته ادغام شده با داده حسگر های جاسوسی از فناوری های استفاده شده در این پهپاد است. پس از انجام آزمایش های اولیه برای بررسی پوش پرواز و عملکرد موتور، توسعه بر روی پردازش، تفصیل و ادغام داده با دوربین مادون قرمز EOS-45، رادار سار و لینک داده ماهواره ای متمرکز شد. برای دست یابی به نتیجه ای مستحکم، ولی در عین حال ارزان و سبک از فیبر کربن در ساخت پهپاد استفاده شده است. SKY-Y برای اولین بار در جون سال 2007 به پرواز در آمد. در سال 2015، پهپاد SKY-Y با موفقیت در برابر هواپیمای ترابری بال ثابت C-27J آزمایش شد تا رفتار سامانه Sense-And Avoid پهپاد بررسی شود. SKY-Y پس از رویت C-27J به طور خودکار مسیر خود را تغییر داد تا از برخورد هوایی اجتناب کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2007 - وضعیت: تحت خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Leonardo SpA (Alenia Aermacchi) - ایتالیا - کشورهای استفاده کننده: ایتالیا - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.75 متر - طول بال ها: 9.95 متر - ارتفاع: 1.85 متر - وزن خالی: 850 کیلوگرم - وزن ناخالص: 1050 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1200 کیلوگرم - قوای محرکه: 1 موتور 4 سیلندر توربودیزل DieselJet FIAT 1.9 JTD common rail FADEC با قدرت 170 اسب بخار که یک پروانه 3 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند - سرعت کروز: 260 کیلومتر بر ساعت - مداومت: 14 ساعت - ارتفاع: 7600 متر - تسلیحات: ندارد - نسخه ها: SKY-Y (سری پایه) منبع 1، منبع 2

نیروی رسانه ای غرب تماما در خدمت اکراینه. می بینید وقتی موشک دوران جنگ جهانی رو دوباره اختراع می کنن چه ستایشی ازشون می شه

سلام. می خواستم اضافه کنم که یکسری از این ها هم توسط مردم و از روی عکس ها تهیه می شن که به دلیل پرسپکتیو یه مقدار بالا پایین داره و وقتی می خواین ازش استفاده کنین کاملا مشخصه

به نام خدا موشک TREMBITA موشک کروز / بمب پرنده / پهپاد ترمبیتا موشک کروز ارزان قیمتی است که توسط مهندسان اکراینی طراحی و تولید شده است. قیمت این موشک بسیار کمتر از نمونه های غربی اش است. نام این محصول از یک شیپور آلپی بلند سنتی گرفته شده که چوپانان اکراینی در کوه های کارپات در غرب از آن استفاده می کردند. توسعه این موشک توسط تیمی از 8 مهندس اکراینی انجام شده است و در جولای سال 2023 در گزارش ویدئویی شبکه فرانس 24 از آن رونمایی شد. هزینه ساخت بدنه موشک حدود 3 هزار دلار است و 7 هزار دلار دیگر برای نصب سامانه ناوبری نیاز است. این قیمت بسیار کمتر از هزینه موسک های کروز و هایپرسونیک روسی، مانند کینژال و کالیبر، است که تخمین زده می شود بین 1 تا 2 میلیون دلار قیمت داشته باشند. طراحی ترمبیتا برپایه ی موشک پرنده V1 است که در طول جنگ جهانی دوم توسط آلمان به کار گرفته شد. طبق صحبت های مهندسین سازنده، این موشک کلاس جدیدی از تسلیحات است که می توان آن را توسط منجنیق پنوماتیک یا بوستر سوخت جامد، از خودروی رزمی یا کشتی پرتاب کرد. موشک ترمبیتا با قابلیت هدف قرار دادن طیف متنوعی از اهداف زمینی، مانند خودرو های رزمی و سامانه های دفاع هوایی طراحی شده است. طراحی طراحی موشک ترمبیتا براساس بدنه ای به طول حدودی 2 متر به همراه سر انفجاری در جلو است. این موشک 2 بال پایدارکننده در قسمت زیرین جلو و 2 بال دیگر در بخش بالایی عقب بدنه دارد. موتور در بخش بالای بدنه قرار می گیرد. سرجنگی ترمبیتا طراحی شده است تا یک سر جنگی به جرم 20 کیلوگرم را حمل کند. این سر جنگی را می توان به 2 نوع خرج انفجاری مجهز کرد. یکی از گزینه ها خرج ترموباریک است که با آزاد کردن ناگهانی میزان زیادی انرژی در حالت های گرما و نور موج انفجاری بزرگی از فشار بالا را تولید می کند. گزینه دیگر یک خرج شدید الانفجار است که با سریع تر و با انرژی متمرکز تر منفجر می شود. در بعضی مواقع از خرج شدید الانفجار ترکیبی استفاده می شود که با ترکیب این 2 ویژگی اثری چند منظوره دارد. پیشران موشک ترمبیتا از یک موتور پالس جت استفاده می کند که کارکرد اش براساس احتراق های متوالی است. این نوع از موتور از یک مخزن 30 لیتری حاوری بنزین یا گازوئیل تغذیه می شود. همین موضوع تطبیق پذیری آن را بالا می برد زیرا این سوخت ها به راحتی از منابع محلی قابل دسترسی اند. موشک به حداکثر سرعت 400 کیلومتر بر ساعت می رسد و پیش از نیاز به سوخت گیری مجدد تا 140 کیلومتر پرواز می کند. برتری متمایز این مدل از پیشران ها سادگی مکانیکی آنهاست. به دلیل عدم وجود اجزای متحرک، ساخت و نگهداری آن آسان است و این موضوع ترمبیتا را تبدیل به محصولی ارزان برای ساخت و نگهداری می کند. برای پرتاب، ترمبیتا به یک راکت سوخت جامد مجهز است که در بخش زیرین عقب بدنه قرار می گیرد. سامانه هدایتی ترمبیتا همانند موشک V1 آلمانی کار می کند. هدایت اصلی برعهده سامانه خلبان خودکار براساس قطب نما است. در این سامانه یک قطب نمایی مغناطیسی و یک ژیروسکوپ وجود دارد. هدف ژیروسکوپ، پایدارسازی قطب نما علیه اغتشاش ها نظیر تلاطم است، و خلبان خودکار به گونه ای طراحی شده تا موشک را در یک جهت ثابت نگه دارد. استفاده رزمی طبق جزئیات منتشر شده توسط سازنده ترمبیتا، هدف اصلی ساخت این موشک، مقابله موثر با مکانیزم های دفاعی روسیه است. برنامه استراتژیک شامل پرتاب این موشک ها به عنوان بخشی از یک باتری هماهنگ است که 20 تا 30 موشک به طور همزمان پرتاب می شوند. جالب است که قرار نیست تمام این موشک ها سر جنگی انفجاری حمل کنند. تعدادی از موشک ها برای اهداف استراتژیک خاص مثل هدف قرار دادن انبار های مهمات و مراکز کنترل و فرماندهی اختصاص داده شده اند. این اهداف براساس نقش حیاتی شان در حفظ موثر عملیات های دشمن انتخاب شده اند. نیرو های اکراینی قصد دارند با مختل کردن این مکان ها، مانع استفاده روسیه از ظرفیت خود برای پاسخ یا تلافی موثر شوند. همچنین، طبق صحبت های سازنده یکی دیگر از اثرات موشک ترمبیتا، ضربه روحی شدید آن رو سرباز های روس است. این موشک صدایی حدود 100 دسی بل تولید می کند که انتظار می رود باعث اثر روحی-روانی منفی شود. این صدا می تواند با ایجاد سرگردانی، ترس و تضعیف روحیه نیرو های روس، باعث کاهش اثربخشی رزمی آن ها شود. در این صورت ترمبیتا نه فقط جنگ افزاری فیزیکی بلکه سلاحی روانی نیز محسوب می شود. مشخصات - کشور استفاده کننده: اکراین - کشور طراح: اکراین - نوع سر جنگی: ترموباریک یا شدید الانفجار - وزن سر جنگی: 25 کیلوگرم - برد: 140 کیلومتر - وزن موشک حین پرتاب: 100 کیلوگرم - سرعت: 400 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع: 2000 متر - ابعاد: 2 متر طول منبع

به نام خدا Leonardo Falco Xplorer هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2023) Falco Xplorer سومین عضو سری پهپاد های Falco شرکت Leonardo است. این محصول (به صورت ماکت) در نمایشگاه هوایی پاریس 2019 رونمایی شد و بیشتر ظاهری شبیه جنرال اتمیکس پریدیتور آمریکایی دارد تا Falco اصلی. فرم اولیه از Falco Evo تبعیت می کند که ابعاد بزرگتر و ماموریت های بیشتری داشت. Xplorer ارتقای آینده این تفکر است که توانایی های بیشتر و ارتقای کارایی را به دنبال دارد. Xplorer طبق رونمایی، 9 متر طول، 18.8 متر طول بال و 3.8 متر ارتفا دارد. با 350 کیلوگرم محموله از تجهیزات ماموریتی و حسگر ها، حداکثر وزن برخاست آن به 1300 کیلوگرم می رسد. یک موتور متعارف در انتهای بدنه یک ملخ چند پره را با آرایش pusher می چرخاند. Xplorer تا ارتفاع 9144 متری پرواز می کند و مداومت 24 ساعته دارد. ارتباط ماهواره ای (SATCOM) امکان پرواز در فرای خط دید را فراهم می کند. علاوه بر این، طرح این هواپیما مشابه پهپاد های مرسوم است. بدنه تمام سامانه های عملیاتی مرتبط شامل موتور، مجموعه اپتیکی و مجموعه اویونیک را در خود جای می دهد. بخش دماغه همانند سری پریدیتور، برجسته است. از چرخ های سه گانه ساده برای حرکت استفاده می شود و Xplorer برای برخاست و فرود به باند فرود نیاز دارد. بال های با لبه های مستقیم به زوائد رو به بالا ختم می شوند. واحد دم از 2 باله عمودی متمایل به بیرون تشکیل شده است. برای کاستن از حجم کار خدمه، این پهپاد دارای سامانه مدیریت پرواز کمکی و خودکار (شامل برخاست و فرود خودکار)، و حالت های نظارت منطقه ای خودکار با پردازش، انتشار و بهره برداری داده هدف در لحظه است. اولین پرواز Xplorer برای سال 2019 برنامه ریزی شده بود. نیروی هوایی ایتالیا به عنوان مشتری نظامی بالقوه معرفی شده اما Xplorer به صنایع تجاری هم فروخته خواهد شد. مجموعه Xplorer کامل شامل ایستکاه کنترل زمینی (GCS)، ترمینال داده زمینی (GDT)، بخش پشتیبانی زمینی (GSS) و 2 هواپیمای Falco می شود. سامانه های مختلفی روی این پهپاد وجود دارد. Spider سامانه ارتباطی جاسوسی است که می تواند ارتباطات پیچیده اهداف را در محیط های شلوغ تشخیص دهد، و سپس رهگیری، شناسایی و مکان یابی کند. Sage سامانه ESM / ELINT دیجیتال برای ماموریت های جاسوسی، نظارت و شناسایی امواج رادیویی است. سامانه الکترواپتیک LEOSS یک برجک چند حسگره، دقت بالا است که در 4 محور پایدارساز دارد و برای برنامه های نظارت هوایی طراحی شده است. این برجک 15 اینچی قابلیت ماژولار بودن دارد و تا 6 حسگر الکترواپتیکال را در خود جای می دهد. سامانه ULISSES یک سامانه صوتی بسیار سبک برای عملیات های جنگ ضد زیردریایی است. پردازنده با ارائه عملکرد چند استاتیکی، داده ها را از چندین سونوبوی جمع آوری کرده و با ترکیب اطلاعات تصویری دقیق از محیط زیر آب فراهم می کند. سامانه WBDL-ART یک سامانه ارتباط ماهواره ای 2 بانده برای کنترل امن ماموریت و انتقال داده پهن باند است. اطلاعاتی که از فرای افق گردآوری می شود از طریق ارتباط امن ماهواره ای، بدون وقفه به مراکز C4I منتقل می شود. رادیوی مبتنی بر نرم افزار هوایی SRT-800، امکان ارتباط امن و انعطاف پذیر سایبری را در بستر های هوا به هوا و هوا به زمین فراهم می کند. سامانه SEER یک گیرنده هشدار راداری پیشرفته است که پارامتر های دقیق و زاویه ورود سیگنال های رهگیری شده را ارائه می کند. سامانه Gabbiano T80UL یک رادار باند X تمام شرایط جوی برای نظارت دریایی، زمینی و هوایی است که ماژولاریتی و انعطاف پذیری بالایی دارد. ایستگاه کنترل زمینی امکان برنامه ریزی ماموریت، چک سامانه قبل از پرواز، مدیریت ماموریت، تعیین تکلیف مجدد برنامه پرواز، نمایش ماموریت و شبیه سازی برای تمرین خدمه را فراهم می کند. این ایستگاه با امکان کنترل در لحظه توسط لینک داده ماهواره ای امن، قادر است به برد عملیاتی خارج از محدوده دید برسد. در طرح پرواز نظارتی، پهپاد علاوه بر برخاست و فرود به صورت خودکار در مسیر از پیش تعیین شده حرکت می کند و امکان تغییر در حین پرواز وجود دارد. ایستگاه کنترل همچنین قادر است برای انتشار بیشتر از طریق شبکه C4I (فرمان، کنترل، ارتباط، پردازش و جاسوسی) در فرمت STANAG (استاندارد اعضای ناتو)، به صورت آفلاین ارزیابی و پردازش داده را انجام دهد. همچنین می توان داده ها را بدون وقفه از طریق ترمینال های ویدئویی از راه دور (TVT) توسط واحد های کوچک در خط مقدم دریافت کرد. در ژوئن سال 2019، Falco Xplorer به صورت ماکت در نمایشگاه هوایی پاریس 2019 به نمایش درآمد. در پانزدهم ژانویه سال 2020، Leonardo اولین پرواز پهپاد Falco Explorer را به ثبت رساند. این پرواز از پایگاه هوایی Trapani نیروی هوایی ایتالیا به وقوع پیوست. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2023 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Leonardo-Finmeccanica - ایتالیا - کشورهای استفاده کننده: ایتالیا (احتمالی) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9 متر - طول بال ها: 18.8 متر - ارتفاع: 3.8 متر - حداکثر وزن برخاست: 1300 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور روتاکس 914 که یک ملخ چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند - ارتفاع پروازی: 9144 متر - تسلیحات: ندارد. محموله تا 350 کیلوگرم - نسخه ها: Falco Xplorer (سری پایه) منبع 1 منبع 2

به نام خدا Leonardo Falco هواپیمای بدون سرنشین (UAV) [2009] SELEX Galileo Falco (به معنی شاهین) عضو دیگری از خانواده در حال گسترش پهپاد های مدرن است که برای استفاده در بخش نظامی در نظر گرفته شده اند. اولین پرواز Falco در دسامبر سال 2003 اتفاق افتاد و پس از آزمایش ها و مجوز های اضافه تر، Falco به طور رسمی در سال 2009 به بازار معرفی شد. حدود 50 فروند از آن ساخته شده و پاکستان اولین مشتری آن بود. ارتش پاکستان 24 فروند Falco را از ابتدا خریداری کرد و از آنها در فعالیت های عملیاتی با محوریت دره سوات استفاده می کند. Falco به عنوان یک پهپاد کلاس متوسط تعریف می شود و در فرم اصلی خود، فقط برای شناسایی و نظارت در نظر گرفته شده، به همین دلیل به اندازه سری پریدیتور یا ریپر آمریکایی مسلح نیست. نقطه قوت این سری، مداومت و کارایی در ارتفاع است که در مقایسه با استفاده از بالگرد یا هواپیمای بزرگ تر به فرماندهان زمینی چشمی در آسمان با قیمت و ریسک کمتر ارائه می دهد. Falco ابتدا توسط Galileo Avionica مدیریت می شد که از آن زمان با SELEX S&AS ادغام شد و SELEX Galileo را تشکیل داد. SELEX، پیش از Falco، سامانه های الکترونیکی و تصویربرداری پیشرفته را برای بخش های مختلف دفاعی می ساخت. خود SELEX فرزند Finmeccanica، قدرت صنعتی، است که در سال 1948 در رم تاسیس شد. در سال 2016 شرکت SELEX با Leonardo-Finmeccanica's Electronics ادغام شد و Leonardo S.p.A. نام گرفت. در ظاهر، Falco از پروفایل ساده یک هواپیمای تجاری پیشرفته متابعت می کند. بدنه صاف و آیرودینامیک است و بال های مستقیمی که مقداری به سمت بالا شکسته اند در میانه بدنه به آن متصل می شود. 2 میله نازک از بال ها منشا می گیرند که باله های دمی را نگه می دارند و در پایه خود توسط یک صفحه افقی با هم ارتباط پیدا می کنند. موتور در انتهای بدنه قرار دارد و یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می چرخاند. بخش زیرین از سه پایه فرود ثابت تشکیل می شود که هرکدام یک چرخ پوشیده دارند. محموله در زیر شکم بدنه نصب می شود و با توجه به خواسته اپراتور قابل تغییر است (تجهیزات حسگر NBC (هسته ای، بیولوژیکی، شیمیایی)، اقدامات متقابل الکترونیکی، تصویربرداری حرارتی، تلویزیون، رادار، هدف یاب لیزری). سامانه های اویونیک در بخش دماغه قرار دارند. نیروی Falco از یک موتور 80 اسب بخاری تامین می شود که پهپاد را به حداکثر سرعت 216 کیلومتر بر ساعت می رساند، تا ارتفاع 5030 متری پرواز می کند و مداومت 14 ساعته دارد. Falco به هیچ وجه پهپاد کوچکی نیست، 5.25 متر طول و 7.2 متر طول بال دارد. در حال استراحت، ارتفاع Falco به 1.8 متر می رسد که برای قرار گرفتن در جای خود نیاز به چندین نفر دارد. این پهپاد توانایی به پرواز در آمدن از روی باند را دارد اما برای افزایش توانایی های میدانی پرتاب توسط منجنیق پنوماتیک هم برای آن آزمایش شده است. گمان می رود امکان بازیابی با توری بلند شونده هم برای آن وجود داشته باشد. Falco، هماننند دیگر پهپاد ها یکی از اجزای مجموعه پهپادی کامل ارائه شده توسط شرکت است. این مجموعه شامل خود هواپیما (یک یا چند فروند در صورت نیاز)، ایستگاه کنترل زمینی (GCS) و تجهیزات پشتیبانی شامل ایستگاه خلبان و نمایشگر های ماموریتی می شود. اطلاعات به صورت لحظه ای و تماما رنگی به GCS رله می شود که به فرماندهان اجازه می دهد در طول پرواز تصمیمات سریع بگیرند. پهپاد هایی مانند Falco از کارکرد بی صدا و بدنه کوچک خود استفاده و معمولا بدون جلب توجه در کنار دشمن پرواز می کنند (همانند طور که توسط پهپاد های آمریکایی در عراق و افغانستان اثبات شد). توسعه بعدی آن منجر به ساخت Falco EVO شد با امکان حمل مهمات هدایت پذیر (2 موشک زیر بال ها) که حوزه ماموریتی این پهپاد ایتالیایی را به مقدار زیادی افزایش می دهد. Falco EVO بزرگتر و احتمالا پرقدرت تر است تا با نقش جدید خود در میدان نبرد متناسب شود. در می سال 2013، اعلام شد که دولت ایتالیا به دلیل الزامات حیاتی در افغانستان به سراغ خرید سری RQ-7 Shadow آمریکایی رفته است. این خرید ضربه ای به برنامه Galileo و صنایع دفاعی ایتالیایی بود (به طور تاریخی قرارداد های دولتی به شرکت های دفاعی ایتالیایی اهدا می شود). در سال 2017، دو پهپاد Falco در در مجاورت شهر درعا اردن توسط جنگنده های میگ 23 سوریه سرنگون شدند. در ژوئن سال 2019، خانواده Falco برای سومین بار در نمایشگاه هوایی پاریس 2019 رونمایی شد. این مدل با نام Falco Xplorer شناخته می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: Leonardo-Finmeccanica (SELEX Galileo) - ایتالیا - کشورهای استفاده کننده: بنگلادش، لیبی، اردن، پاکستان، عربستان سعودی، ترکمنستان، نیرو های حافظ صلح سازمان ملل (سال 2013 برای جاسوسی در کونگو 5 فروند از Falco به ارزش 50 میلیون یورو خریداری شد) - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 5.25 متر - طول بال ها: 7.2 متر - ارتفاع: 1.8 متر - حداکثر وزن برخاست: 420 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور بنزینی با قدرت 80 اسب بخار - حداکثر سرعت: 2016 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6500 متر - تسلیحات: معمولا ندارد اگرچه در نسخه Falco EVO دو نقطه سخت زیر بال ها برای مهمات هدایت پذیر موجود است. محموله پایه 70 کیلوگرم است. دوربین های وضوح بالا، رادار (روزنه مصنوعی و نظارت دریایی)، هدف یاب لیزری، چف و فلیر - نسخه ها: Falco (سری پایه)، Falco EVO (ارتقا یافته از Falco با اندازه بزرگتر و نقاط سخت زیر بال ها؛ 6.2 متر طول؛ 12.5 متر طول بال ها؛ 2.5 متر ارتفاع؛ وزن 650 کیلوگرم؛ مداومت 20 ساعته؛ ارتفاع 6000 متری)، Falco Xplorer (ارتقا یافته و بزرگتر از تمام نسخه های Falco قبلی؛ رونمایی شده در ژوئن 2019) منبع

به نام خدا Leonardo AWHERO سامانه بالگردی بی سرنشین (RUAS) [2024] AWHERO گواهی خود را در سال 2021 دریافت کرد و از آن زمان کارهایی برای ارتقای آن انجام شده است. در نسخه جدید سال 2023 بدنه مورد بازطراحی کامل قرار گرفته است. بدنه قبلی فلزی بود ولی بدنه جدید از جنس کامپوزیت است که حول ساختار های مکانیکی سازه هوایی و اویونیک ساخته شده. همین موضوع باعث شده که نتنها 10 کیلوگرم از وزن آن کاسته شود، بلکه همچنین امکان ساخت ساده تر فراهم شده و در عین حال به طرز قابل توجه ای قابلیت نگه داری را بهبود می بخشد زیرا می توان بدنه را به راحتی جدا کرد تا دسترسی آسان به تمامی اجزای داخلی فراهم شود. این نکته موضوعی کلیدی برای عملیات هاست. به جای تک موتور بنزینی نسل قبلی نیز 2 موتور سوخت سنگین در AWHERO جدید قرار گرفته است. لئوناردو نام شرکت تولید کننده این موتور ها که گفته می شود هر کدام 30 تا 35 اسب بخار قدرت دارند را فاش نکرده است. با این حال، مدیر عامل بخش بالگردی لئوناردو، Gian Piero Cutillo، بیان کرده است که لئوناردو در حال بدست آوردن مجوز ساخت این موتور هاست. موتور های Wankel اطمینان پذیری بالایی دارند، چگالی قدرت خوبی دارند و قابلیت استفاده از سوخت سنگین موجود در کشتی را دارند که نیاز به لجستیک را کمتر می کند. AWHERO جدید ابتدا با 2 موتور ساخته می شود ولی پرواز با یک موتور نیز در نظر گرفته شده است. برای بلند شدن و در هوا ماندن به حدود 60 – 70 اسب بخار نیاز است و کمتر از نصف این مقدار برای پرواز افقی کفایت می کند. طبق گفته های لئوناردو موتور های سوخت سنگین که با تعداد دور در دقیقه ثابت و قدرت کم کار می کنند، سوخت را به طور مناسب نمی سوزانند و مقدار قابل توجه ای آلودگی تولید می کنند که باعث نیاز به اورهال های متوالی می شود (حدودا هر 100 ساعت). این شرکت قصد دارد تا در آینده پرواز تک موتوره را هم ثبت کند تا با استفاده از قدرت بیشتری از موتور، مشکلات اورهال را تا 5 برابر کاهش دهد. موتور ها در جلوی دکل روتور قرار دارند، و 2 رادیاتور در بالای بدنه نصب شده اند. این امر توسط یک ناحیه خالی بر روی موتورها مشخص می شود که وظیفه آن بهبود خنک کنندگی موتور است، موتورهای وانکل گرمای قابل توجهی را از طرفین خود خارج می کنند. روتور 3 پره و سامانه انتقال قدرت تغییر نکرده اند که با توجه به قدرت بیشتر موتور جدید احتمال ایجاد مشکل را بیشتر می کند. روتور 2 پره دم هم ثابت مانده است ولی دم 30 سانتی متر بلند تر شده است. روتور دمی در سمت چپ است و در سمت راست پایدار سار های افقی قرار دارند. ساختار باله دمی جدید دیگر از پایدار ساز های عمودی استفاده نمی کند. از آنجایی که این پهپاد برای کاربرد دریایی طراحی شده است، بال های روتور اصلی جمع شونده اند، این کار به صورت دستی و ایجاد فشاری اندک برای مقابله با موانع الاستیکی انجام پذیر است. این موضوع علاوه بر کاهش نیاز لجستیکی باعث می شود تا بتوان AWHERO را در کنار بالگرد های سرنشین دار در کشتی های دارای آشیانه عملیاتی کرد. توانایی دیگر AWHERO ارابه فرود آن است. 2 میله جانبی اکنون جای خود را به میله های سه گانه دادند که طبق گفته لئوناردو باعث پایداری بهتر روی عرشه و بهبود میدان دید دوربین اپتوالکترونیک روی چانه می شود. 2 عنصر جلویی بخش فرود در واقع ساختاری یک تکه با قابلیت خم شوندگی است تا از دمپینگ حین فرود روی عرشه اطمینان حاصل شود. اویونیک ها ثابت مانده اند؛ AWHERO هواپیمای پرواز با سیم است و یک ایستگاه کنترل زمینی می تواند در عین واحد 2 هواپیما را کنترل کند. سامانه برخاست و فرود خودکار در نسخه قبلی کارایی خود را اثبات کرده و براساس یک سیگنال رادیویی کار می کند، یک سامانه ماهواره ای AWHERO را به عرشه پرواز هدایت می کند. با این حال شرکت در حال کار بر روی سامانه های فرود بصری است تا دقت و اطمینان پذیری بیشتری را ارائه کند. این موضوع درباره سامانه ناوبری نیز صدق می کند، سامانه فعلی براساس موقعیت یابی ماهواره ای و اینرسیایی کار می کند که بخش اینرسیایی باعث تداوم موقعیت یابی در محیط هایی که ناوبری ماهواره ای مسدود شده می شود، اگرچه به دلیل لغزش، دقت کمتری دارد. لئوناردو خاطرنشان کرده که آنتن های ضد جمینگ GNSS موجود در پهپاد کارایی خوبی دارند. در حال حاضر AWHERO معمولا براساس مسیر از پیش تعیین شده عملیات می کند که می توان آن را در طول مسیر از طریق ایستگاه زمینی برنامه ریزی مجدد کرد، با این حال لئوناردو در حال کار بر روی اضافه کردن هوش مصنوعی است تا استقلال پهپاد بیشتر شود. لازم به ذکر است که AWHERO دوربین های خود را نیز دارد که به محموله اپتوالکترونیک اضافه می شود. در مورد محموله تمام گویندگان بیان کرده اند که رادار ضروری است و جزو الزامات تمام نیرو های دریایی محسوب می شود. AWHERO از رادار دریایی باند ایکس Gabbiano T20 شرکت استفاده می کند که امکان تصویربرداری SAR/ISAR با دقت سانتی متری را فراهم می کند. طبق گفته های شرکت، AWHERO تنها پهپاد در گروه خود است که به رادار دریایی مجهز می شود. AWHERO جدید 2 محفظه بار دارد، یکی در دماغه و دیگری در پشت زیر شکم. بخش مرکزی توسط مخزن سوخت اشغال شده تا مرکز ثقل تا حد امکان ثابت بماند. استفاده از محفظه های ماژولار امکان ترکیب بندی راحت برای مناسب سازی سازه برای ماموریت را فراهم می کند. زمان مورد نیاز برای تغییر از یک پیکربندی به پیکربندی دیگر بسیار متغیر است و می تواند از 30 دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. سامانه هوایی در طول همان روز آماده می شود. حداکثر وزن برخاست AWHERO از 220 به 240 تا 250 کیلوگرم افزایش یافته که 70-80 کیلوگرم آن برای سوخت و محموله های عملیاتی رزرو شده است. با در نظر گرفتن مداومت 5-6 ساعته (افزایش 20 درصدی نسبت به نسل قبل) به عدد 35-40 کیلوگرم برای محموله عملیاتی می رسیم. این موضوع امکان نصب یک گیمبال اپتوالکترونیک 8 اینچی در دماغه و رادار را می دهد که هردو در محفظه بار جلویی قرار می گیرند. ترکیب بندی های مختلفی از جمله برداشتن گیمبال یا رادار در نظر گرفته شده اند. اگرچه رادار عنصری کلیدی در عملیات های دریایی است چرا که به کشتی امکان می دهد تا ردیابی برد بلند و غیر فعال را توسط رادار هواپایه که دور از کشتی مادر است انجام دهد. یک لینک داده نیز نصب شده که قادر به ایجاد یک شبکه ارتباطی است. نصب همین لینک داده بر روی بالگرد های سرنشین دار امکان عملیات های ترکیبی سرنشین دار – بی سرنشین را فراهم می کند که این امکان روی نسخه قبلی در سال 2020 تست شد. لئوناردو در حال بررسی نصب لینک Rover (Remotely Operated Video Enhanced Receiver) نیز هست که به عملیات کنندگان روی زمین امکان می دهد تا از تصاویر و داده های حسگر های هواپایه استفاده کنند. این موضوع ممکن است در عملیات های آبی خاکی کلیدی باشد. محموله های خارجی نیز در حال بررسی اند. شرکت لئوناردو بیان کرده که AWHERO برای طیف وسیعی از عملیات های دریایی و چند دامنه ای بهینه شده است مانند ISTAR (جاسوسی، نظارت، کسب هدف و شناسایی)، ASW (جنگ ضد زیردریایی)، جنگ الکترونیک، رله ارتباطی فرای دید بصری (BLOS)، محافظت از مرز ها، پشتیبانی رزمی، و محافظت از نیرو ها، و همچنین می تواند با سامانه مدیریت رزم دریایی نیز یکپارچه شود. سازه دیده شده روی عرشه ITS Thaon di Revel در روز رونمایی، یک ماکت به همراه یک گیمبال 10 اینچی است. در روز دیگر همان ماکت با گیمبال 8 اینچی و رادار دیده شد که احتمال محموله استاندارد این پهپاد باشد. اولین پیش نمونه در نوامبر سال 2022 پرواز کرد و اکنون در حال پشت سر گذراندن آزمایش ها در پایگاه نظامی نامشخصی است. 2 نمونه اولیه دیگر در مرحله مونتاژ پیشرفته اند. انتظار می رود مجوز ها در سال 2024 کسب شوند. مجوز اولیه برای پرواز در دمای تا 35 درجه سانتی گراد و مرحله بعدی 45 درجه است. لئوناردو در حال گفتگو با چندین مشتری بالقوه است که عموما در حوزه دریایی فعالیت می کنند، و قصد دارد تا اولین قرارداد خود را در طول سال 2023 به ثبت برساند. منبع