عملیات عید تت، حمله بزرگ نیروهای ویتنام شمالی و ویت کنگ ها به نیروهای ویتنام جنوبی و آمریکایی ها

[deserthawk 5,515]

[size=5][b][font=B Nazanin]عملیات عید تت، حمله بزرگ نیروهای ویتنام شمالی و ویت کنگ­ ها به نیروهای ویتنام جنوبی و آمریکایی ­ها[/font][/b][/size]

حمله تت یکی از بزرگترین عملیات‌های نظامی جنگ ویتنام بود که در تاریخ 30 ژانویه سال 1968 توسط نیروهای ویت کنگ و ارتش ویتنام شمالی در مقابل نیروهای ویتنام جنوبی، ایالات متحده و متحدان آنها انجام شد. این لشکر کشی شامل حملات اعجاب آوری بر علیه مراکز فرماندهی و کنترل نظامی و غیر نظامی در سراسر ویتنام جنوبی بود.

کمونیست‌ها موجی از حملات را در ساعات آخر شب 30 ژانویه در مناطق تاکتیکی سپاه اول و دوم ویتنام جنوبی انجام دادند. این حمله های اولیه به اقدامات گسترده دفاعی منجر نشد. هنگامی که عملیات اصلی کمونیست‌ها صبح روز بعد شروع شد در سراسر کشور پخش و به خوبی هماهنگ شده بود. در نهایت بیش از 80،000 نیروی کمونیست در بیش از 100 شهر و شهرستان، از جمله 36 تا از 44 مراکز استان‌ها، پنج مورد از شش شهرستان مستقل 72 تا از 245 منطقه شهری قابل توجه و جنوب پایتخت درگیر شدند. این حمله بزرگترین عملیات نظامی انجام شده توسط هر دو طرف تا آن نقطه از جنگ بود.

[center][url="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/b/ba/TetMap.jpg"]http://upload.wikime...b/ba/TetMap.jpg[/url][/center]

حملات اولیه باعث حیرت ارتش آمریکا و ویتنام جنوبی شد و آنها به طور موقت کنترل تعدادی از شهرستان‌های مختلف را از دست دادند، اما آنها به سرعت به بازیابی خود پرداختند و این حملات، به وارد شدن تلفات زیادی به نیروهای کمونیست منجر شد. در طول نبرد Huế جنگ‌های شدیدی به مدت یک ماه درگرفت که در نتیجه تخریب این شهر توسط نیروهای ایالات متحده را در پی داشت. اطراف پایگاه های رزمی ایالات متحده در Khe Sanh مبارزه برای دو ماه دیگر نیز ادامه یافت. اگر چه این حمله یک شکست نظامی برای کمونیست‌ها بود ولی منجر به تاثیر عمیقی بر دولت آمریکا و شوک عمومی ایالات متحده شد چون رهبران سیاسی و نظامی آنها بر این باور بودند که کمونیست‌ها به دلیل شکست‌های قبلی، قادر به راه اندازی چنین تلاش‌های گسترده ای نبودند.

[center][url="http://www.ushistoryscene.com/wp-content/uploads/2012/12/tetoffensive1.jpg"]http://www.ushistory...toffensive1.jpg[/url][/center]

اصطلاح " حمله تت" معمولاً به حملات ژانویه و فوریه 1968 اشاره دارد، اما همچنین اصطلاح " مینی تت " می‌تواند شامل حملاتی که در ماه مه و اوت صورت گرفت باشد.
[b]زمینه­ های جنگ[/b]
[b]ایالات متحده[/b]
در پاییز سال 1967 ، این سوال که آیا استراتژی فرسایشی آمریکا در ویتنام جنوبی به خوبی کار می‌کند به شدت در ذهن مردم آمریکا و دولت پرزیدنت لیندن بی جانسون بررسی می‌شد.
ژنرال William Westmoreland ، فرمانده فرماندهی نظامی ویتنام ( MACV ) بر این باور بود که اگر بتوان به یک " نقطه متقاطع " رسید که در آن تعداد نیروهای کمونیست کشته شده و یا دستگیر شده در جریان عملیات نظامی از کسانی که استخدام و یا جایگزین می‌شوند بیشتر بشود، آمریکایی‌ها پیروز جنگ خواهند بود. با این حال، بین MACV و سازمان اطلاعات مرکزی (CIA) درباره برآورد جنگ در مورد قدرت و صلابت نیروهای چریکی کمونیستی در ویتنام جنوبی اختلاف بود. در ماه سپتامبر، ملاقاتی بین اعضای سرویس‌های اطلاعاتی MACV و CIA برای آماده سازی برآورد اطلاعات ملی ویژه انجام گرفت تا توسط دولت به عنوان معیاری برای سنجش موفقیت آمریکا در جنگ استفاده شود.

[center][url="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/94/Gen_William_C_Westmoreland.jpg"]http://upload.wikime...estmoreland.jpg[/url][/center]

با ارائه شده دستاوردهای باد آورده‌ی اطلاعاتی دشمن متعلق به عملیات Cedar Falls و Junction City، اعضای CIA معتقد بودند که تعداد چریک‌های نامنظم و کادر کمونیست در جنوب می‌تواند به بزرگی 430،000 نفر باشد. از سوی دیگر، مرکز اطلاعات ترکیبیMACV ، ادعا کرد که این تعداد نمی‌تواند بیش از 300.000 باشد. Westmoreland عمیقاً در مورد برداشت احتمالی مردم آمریکا از چنین افزایش برآوردی نگران بود چون قدرت نیروهای کمونیست به طور معمول به خبرنگاران در جلسات توجیهی ارائه می‌شد. به گفته رئیس اطلاعاتMACV ، جنرال Joseph McChristian ، وضعیت جدید می‌توانست یک بمب سیاسی ایجاد کند چون که اثبات شده بود که کمونیست‌ها توانایی و اراده لازم برای ادامه یک جنگ فرسایشی طولانی را دارند.
در ماه مه، MACV برای به دست آوردن یک مصالحه با CIA تلاش کرد بیان کند که شبه نظامیان ویت کنگ یک نیروی جنگی تلقی نمی‌شدند اما برای جمع آوری اطلاعات به عنوان ستون پنجم سطح پایین مورد استفاده بودند. آژانس پاسخ داد که چنین تصوری مسخره است چون شبه نظامیان به طور مستقیم مسئول نیمی از تلفات وارده به نیروهای ایالات متحده بودند. با این بن بست گروهی، George Carver ، معاون مدیر CIA در امور ویتنام، به داوری اختلاف پرداخت. در ماه سپتامبر، کارور یک مصالحه را توصیه کرد که CIA اصرار بر شامل کردن نیروهای نامنظم را در نیروهای نهایی رها کند و یک ضمیمه را به برآورد اضافه کند که نظر آژانس را توضیح دهد. جورج آلن، معاون کارور، مسئولیت سرسپردگی این سازمان را به پای ریچارد هلمز رئیس CIA گذاشت. او معتقد بود که " این یک مشکل سیاسی بود ... [ هلمز ] نمی‌خواهد که آژانس ... به ضرر سیاست‌های دولت عمل کند ".

[center][url="http://www.theamericanconservative.com/wp-content/uploads/2013/03/vietnam.jpg"]http://www.theameric.../03/vietnam.jpg[/url][/center]

در طول نیمه دوم سال 1967 دولت در مواجه با انتقادات در داخل و خارج از دولت و گزارش‌های مربوط به کاهش حمایت عمومی از سیاست‌های ویتنامی خود احساس خطر کرد. ، با توجه به نظر سنجی افکار عمومی، درصد آمریکایی‌هایی که معتقد بودند که آمریکا به اشتباه به ارسال سرباز به ویتنام پرداخته است از 25 درصد در سال 1965 به 45 درصد در دسامبر 1967 افزایش یافته بود. این روند با اعتقاد به این که مبارزه ارزشمند نیست ایجاد نشد بلکه با احتساب ارقام تلفات، افزایش مالیات و این احساس که در پایان دادن به جنگ هیچ چشم اندازی وجود ندارد به وجود آمد. نظر سنجی‌های گرفته شده در ماه نوامبر نشان داد که 55 درصد یک سیاست جنگی سخت‌تر را خواستند که مطابق با این باور عمومی است که " در وهله اول درگیر شدن در ویتنام برای ما خطا بود اما در حال حاضر که ما آنجا هستیم، اجازه دهید ببریم یا فرار کنیم " این درخواست تلاش‌های هماهنگی را در دولت برای راه اندازی یک به اصطلاح" حمله موفق " ، برای تغییر درک گسترده عمومی که جنگ به بن بست نرسیده بود و برای متقاعد کردن مردم آمریکا که سیاست‌های دولت موفق خواهند بود برانگیخت. سپس تحت رهبری مشاور امنیت ملی Walt W. Rostow ، رسانه های خبری بروز نگه داشته نمی‌شدند و با موجی از خوش بینی پرحرارت و هولناک گزارش می‌کردند. هر شاخص آماری از پیشرفت مانند " نسبت‌های کشتن " و تعداد اجساد برای آرام کردن روستاها به مطبوعات و به کنگره تغذیه می‌شدند. معاون رئیس جمهور Hubert H. Humphrey در برنامه Today show شبکهNBC در اواسط ماه نوامبر اظهار داشت" ما در حال پیروزی در این مبارزه هستیم. ما در حال حمله هستیم. ما به مرز رسیدیم. ما در حال پیشرفت مداوم هستیم . " در پایان ماه نوامبر، زمانی که جانسون Westmoreland و سفیر جدید ایالات متحده ، Ellsworth Bunker را برای آنچه که به عنوان " بررسی سیاست‌های سطح بالا" عنوان می‌شد به واشنگتن احضار کرد، مبارزات انتخاباتی به اوج خود رسید. به محض ورود آن دو، آنها ادعای دولت را در مورد موفقیت تقویت کردند. از سایگون، Robert Komer یکی از فرماندهان میدانی تأکید کرد که برنامه آرام سازی روستاها در حال موفقیت است و اینکه شصت و هشت درصد از مردم ویتنام جنوبی تحت کنترل سایگون هستند در حالی که تنها هفده درصد تحت کنترل ویت کنگ ها هستند. ژنرال Bruce Palmer, Jr، یکی از سه فرمانده میدانی نیروهای Westmoreland ، ادعا کرد که " ویت کنگ ها شکست خورده‌اند " و این که " آنها نمی‌توانند غذا بخورند و نمی‌توانند نیروی تازه جذب کنند و مجبور به تغییر استراتژی خود از تلاش برای کنترل مردم در ساحل به تلاش برای زنده ماندن در کوه هستند " .

[center][url="http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/history/photoessays/pressbriefingroom/images/08-29-2653a0genwestmoreland-398h.jpg"]http://georgewbush-w...reland-398h.jpg[/url][/center]

Westmoreland حتی در اظهاراتش بیشتر تاکید داشت. در آدرسی که در باشگاه ملی مطبوعات در روز 21 نوامبر گزارش داد که من کاملا مطمئن هستم که تا پایان سال 1967، " کمونیست‌ها قادر به حمله بزرگی نیستند ... در حالی که در سال 1965 دشمن در حال برنده شدن بود، امروز او قطعا در حال شکست خوردن است ... ما یک نقطه مهم رسیده‌ایم که به نظر می‌آید پایان آنها شروع می‌شود. " در پایان سال، موافقان دولت هشت درصد بیشتر شده بود، اما در اوایل ماه ژانویه نظر سنجی گالوپ نشان داد که چهل و هفت درصد از مردم آمریکا هنوز هم از ادامه جنگ به دست رئیس جمهور مخالف بودند. Westmoreland در طی یک مصاحبه با مجله تایم ضمن به مبارزه طلبیدن کمونیست‌ها برای راه اندازی یک حمله گفت: " من امیدوارم که آنها کاری کنند چرا که ما به دنبال یک مبارزه هستیم" .

ادامه دارد
منبع
[center][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Tet_Offensive"]http://en.wikipedia....i/Tet_Offensive[/url][/center] ویرایش شده در اسفند 92 توسط deserthawk

[deserthawk 5,515]

قسمت دوم
[b]ویتنام شمالی[/b]
[b]سیاست ‌های حزب[/b]
برنامه ریزی در هانوی برای حمله در زمستان به بهار سال 1968 در اوایل سال 1967 آغاز شده بود و تا اوایل سال بعد ادامه یافت. به گفته منابع آمریکایی، بی میلی شدید میان مورخان ویتنامی به بحث در مورد فرایند تصمیم گیری که به حمله و قیام عمومی منجر شد، حتی در دهه های بعد از واقعه وجود دارد. در نوشته های رسمی ویتنامی‌ها معمولاً، تصمیم به انجام حمله تت به عنوان یک نتیجه از عدم درک آمریکا برای پیروزی سریع در جنگ، شکست آمریکا از بمباران علیه ویتنام شمالی و احساسات ضد جنگی که ایالات متحده را فرا گرفته بود ارائه شده بود با این حال، تصمیم به انجام این حمله به طور کلی بسیار پیچیده تر بود.
این تصمیم نشان از پایان تلخ حدود یک دهه بحث در رهبری حزب بین اول دو و سپس سه جناح بود. میانه روها معتقد بودند که باید کارآیی اقتصادی ویتنام شمالی قبل از حمایت از یک جنگ گسترده و متداول در جنوب به وجود آمده باشد و به طور کلی خط اتحاد جماهیر شوروی در همزیستی مسالمت آمیز و اتحاد مجدد با ویتنام از طریق ابزارهای سیاسی را دنبال می‌کردند. رهبران این جناح ، نظریه پرداز حزب Trường Chinh و وزیر دفاع Võ Nguyên Giáp بودند. از سوی دیگر جناح نظامی، تمایل به پیروی از خط سیاست خارجی جمهوری خلق چین و بازآرایی ملت با استفاده از وسایل نظامی داشتند و اینکه هیچ مذاکراتی نباید با آمریکایی‌ها انجام شود. این گروه توسط دبیر اول حزب Lê Duẩn و Lê Ðức Thọ رهبری می‌شد. از اوایل تا اواسط دهه 1960، شبه نظامیان، جهت جنگ در ویتنام جنوبی را دیکته می‌کردند.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/General_Vo_Nguyen_Giap.jpg[/center]

ژنرال Nguyễn Chí Thanh رئیس دفتر مرکزی برای ویتنام جنوبی ( COSVN ) که یک ستاد کمونیستی برای جنوب بود یکی دیگر از شبه نظامیان برجسته بود. به طور عجیبی، پیروان خط چین استراتژی خود را علیه آمریکا و متحدانش، اقدامات نیروهای اصلی را به جای جنگ چریکی طولانی مورد نظر مائو تسه تونگ، در مقیاس بزرگ متمرکز کردند.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/0e/NguyenChiThanh1951.jpg[/center]

با این حال، در طی 1966-1967، پس از تحمل تلفات گسترده در میدان جنگ، بن بست و نابودی اقتصاد شمال توسط بمباران­های هوایی ایالات متحده، اعتقادی را به وجود آورد که اگر روند فعلی ادامه یابد، هانوی در نهایت فاقد منابع لازم برای تحت تاثیر قرار دادن وضعیت نظامی در جنوب خواهد بود. در نتیجه، میانه روها فراخوان زیادی برای مذاکره و تجدید نظر در استراتژی عنوان کردند. آنها احساس کردند که بازگشت به تاکتیک‌های چریکی مناسب‌تر است چرا که ایالات متحده را نمی‌توان به روش‌های مرسوم شکست داد. آنها همچنین اعلام کردند که سیاست رد مذاکرات خطاست. آمریکایی‌ها تنها می‌توانند در یک جنگ اراده‌ها در طول یک دوره از " مبارزه در حال گفتگو " فرسایش یابند. در 1967 همه چیز در میدان جنگ خیلی بد شده بود بطوریکه Lê Duẩn به Thanh دستور داد به استراتژی‌اش جنبه های جنگ چریکی طولانی را اضافه کند.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/archive/b/b7/20080402015018!Nalty1.jpg[/center]

در طول همین مدت، یک ضد حمله جدید، توسط گروه بندی سوم ( centrists ) به رهبری رئیس جمهور هوشی مین، Lê Ðức Thọ، و وزیر امور خارجه Nguyễn Duy Trinh ، ایجاد شد که درخواست مذاکره داشتند. از اکتبر 1966 تا آوریل سال 1967، یک بحث بسیار عمومی در استراتژی نظامی به صورت نوشته و از طریق رادیو بین Thanh و رقیب اش برای قدرت نظامی، Giáp اتفاق افتاد. Giáp، در درجه اول از استراتژی چریکی دفاعی در برابر ایالات متحده و ویتنام جنوبی حمایت کرده بود. در آن زمان نظر Thanh این بود که Giáp و پیروانش بر روی تجارب خود در طول جنگ اول هندوچین که بیش از حد محافظه کارانه بود متمرکز شدند و اسیر روش‌های قدیمی و تجربه های گذشته هستند... به طور مکانیکی گذشته را تکرار می‌کنند.

[center]http://www.authentichistory.com/1961-1974/4-vietnam/1-overview/2-1945-1955/19540901_North_Vietnamese_Premier_Ho_Chi_Minh.jpg[/center]

به این دلیل که ویتنام شمالی در بعد نظامی و کمک‌های اقتصادی کاملا وابسته به خارج بود استدلالات در استراتژی داخلی و نظامی در سیاست خارجی نیز انجام شد. ویتنام شمالی اکثریت قریب به اتفاق تجهیزات نظامی خود را از هر دو کشور اتحاد جماهیر شوروی و چین تهیه می‌کرد. پکن از ترس این که یک درگیری متعارف ممکن است آنها را به آن شکلی که در جنگ کره بود بکشاند، توصیه می‌کرد که ویتنام شمالی به انجام یک جنگ طولانی در مدل مائوئیستی بپردازد. آنها همچنین از ایده مذاکره با متحدان حمایت می‌کردند. از سوی دیگر ، مسکو با حمایت از مذاکرات، اما به طور همزمان با مسلح کردن نیروهای هانوی برای انجام یک جنگ متعارف به مدل اتحاد جماهیر شوروی اصرار داشت. در نتیجه در سیاست خارجی ویتنام شمالی، با حفظ تعادل حیاتی بین سیاست‌های جنگ، سیاست‌های داخلی و خارجی، دشمنان داخلی و متحدان خارجی در پی " برنامه های در خدمت خود " بود.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/a/a4/Ho_Chi_Minh_Mao_Zedong_meeting.jpg[/center]

در تاریخ 27 ژوئیه سال 1967، برای" شکستن اراده مخالفان داخلی و تاکید مجدد بر استقلال خود روبروی متحدان خارجی " صدها نفر از طرفداران شوروی، میانه روهای حزب، افسران نظامی و روشنفکران در اقدامی که به نام اصلاح امور ضد حزب نامیده شد بازداشت شدند. همه این دستگیری­ها بر اساس انتخاب دفتر سیاسی برای مواضع فردی در مورد تاکتیک­ها و استراتژی پیشنهادی در حمله عمومی مبتنی بود. این حرکت موقعیت شبه نظامیان را در استراتژی هانوی در رد مذاکرات، ترک جنگ طولانی و تمرکز بر حمله در شهرها و شهرستان­های ویتنام جنوبی تقویت کرد. دستگیری‌های بیشتر در نوامبر و دسامبر ادامه یافت .
[b]حمله عمومی و قیام مردم[/b]
منشاء طرح‌های عملیاتی برای حمله عمومی و قیام مردم به عنوان "پیشنهاد COSVN" در آوریل 1967 در مقر جنوبی توسط Thanh طرح ریزی شد و پس از آن در ماه بعد در هانوی نهایی شد. به طور کلی پس از آن به پایتخت دستور داده شد که نظر خود را به کمیسیون مرکزی نظامی توضیح دهد. در یک جلسه در ماه ژوئیه، Thanh طرح را به دفتر سیاسی نشان داد. در شب 6 ژوئیه پس از دریافت مجوز برای شروع آماده سازی برای حمله، Thanh در یک مهمانی شرکت کرد و از حمله قلبی بعد از نوشیدن بیش از حد درگذشت.
پس از تثبیت موقعیت خود در جریان سرکوب حزب، شبه نظامیان برنامه یک حمله معمولی بزرگ را برای شکستن بن بست نظامی آماده کردند. آنها نتیجه گرفتند که دولت سایگون و حضور ایالات متحده آنچنان در نظر جمعیت جنوب منفور است که یک حمله گسترده جرقه ای برای قیام خود به خود جمعیت خواهد بود، و اگر حمله موفقیت آمیز بود کمونیست‌ها سریعا قادر به رسیدن به یک پیروزی قاطع بودند. اساس تئوری آنها برای این نتیجه گیری شامل این موارد بودند: اعتقاد به این که ارتش ویتنام جنوبی دیگر موثر در نبرد نیست، نتایج سقوط انتخابات ریاست جمهوری ویتنام جنوبی در سال 1967 )که در آن Nguyễn Văn Thiệu/Nguyễn Cao Kỳ تنها 24 درصد از رای مردمی دریافت کرده بود)؛ بحران بودایی‌ها در سال‌های 1963 و 1966؛ تظاهرات کاملا علنی ضد جنگ در سایگون. و انتقاد مداوم از دولت Thieu در مطبوعات جنوب. راه اندازی چنین تهاجمی در نهایت نیز برای پایان دادن به "تماس‌های مکرر برای گفتگو، انتقاد از استراتژی نظامی، انتقادات تند چینی­ها از پیمان شکنی اتحاد جماهیر شوروی، و فشار شوروی برای مذاکره "بوده است ، همه آنها نیاز بود که ساکت شوند».
در ماه اکتبر، دفتر سیاسی تصمیم گرفت که تعطیلات عید تت تاریخ حمله باشد و دوباره در ماه دسامبر آنها با هم ملاقات کردند تا دوباره تصمیم خود و رسمی کردن آن را در جلسه عمومی 14ام کمیته مرکزی حزب در ژانویه 1968 بررسی کنند. قطعنامه 14ام حاصله ضربه ای بزرگ به مخالفان داخلی و ارتجاع خارجی بود. با موافقت کردن به این که مذاکرات امکان پذیر است به گروه مرکزی امتیازاتی داده شده بود، با این حال، اما اساسا در سند "قیام خود به خود به منظور یک پیروزی قاطع در کوتاه‌ترین زمان ممکن" گنجانده شده بود.
برخلاف باور غربی، ژنرال Giáp انجام طرح و یا فرمان حمله را خود برنامه ریزی نکرده بود. طرح اصلی توسط Thanh در کمیته حزب به ریاست معاون Thanh، Phạm Hùng, به تفصیل شرح داده شد و پس از آن توسط Giáp اصلاح شد. وزیر دفاع ممکن است در اصلاحات ضد امور حزب، متقاعد به دستگیری و زندانی شدن بسیاری از کارکنان و اعضای خود شده باشد. اگر چه Giáp با اکراه و تحت فشار به کار می‌پرداخت ولی ممکن است با توجه به این واقعیت که او با یک عمل انجام شده مواجه شد کار را آسان‌تر پیدا کرده باشد. از آنجا که دفتر سیاسی دیگر حمله را تایید کرده بود، همه کارهایی که او مجبور به انجام آن بود باید انجام می­شدند. او عملیات چریکی را با یک حمله نظامی متعارف ترکیب کرد و آن را به جرقه­ای برای قیام مردمی به کمک ویت کنگ­ها تغییر داد. اگر آن طرح کار می‌کرد، همه چیز خوب خواهند بود و اگر شکست می­خورد، این امر می‌توانست یک شکست فقط برای شبه نظامیان حزب باشد. برای میانه روها و centrists، می­توانست یک چشم انداز برای مذاکرات باشد و در نهایت ممکن بود به بمباران آمریکا روی شمال خاتمه دهد دیگران در دفتر سیاسی مایل به رسیدن به یک پیروزی کمتر بلند پروازانه­ بودند.
این عملیات شامل یک مرحله مقدماتی بود که در طی آن در مناطق مرزی ویتنام جنوبی به منظور جلب توجه و دور کردن نیروهای آمریکایی از شهرها، حملاتی انحرافی راه اندازی شد. حمله عمومی و قیام عمومی پس از آن با اقدامات همزمان در پایگاه های عمده متحدان در بسیاری از مناطق شهری و با تاکید خاص بر شهرهای سایگون و Huế آغاز می­شد. همزمان باید یک تهدید جدی برای پایگاه­های رزمی ایالات متحده در خه سان (Khe Sanh ) اعمال می­شد. اقدامات در خه سان نیروهای ویتنام شمالی را از حمله به شهرها دور می­کرد اما Giáp به منظور حفاظت از خطوط تدارکاتی خود و منحرف کردن توجه آمریکایی­ها آنها را لازم در نظر گرفته بود. حمله به دیگر نیروهای ایالات متحده از جمله اهداف ثانویه و یا حتی با اهمیت عالی بود چون که Giáp هدف اصلی خود را که ضعیف کردن و یا از بین بردن ارتش ویتنام جنوبی و دولت بود از طریق شورش‌های مردمی در نظر گرفته بود. بنابراین حمله باید بر مردم ویتنام جنوبی تاثیر گذار می­بود نه بر ایالات متحده آمریکا. شواهد متناقضی وجود دارد که این حمله برای نفوذ بر انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری در ماه مارس یا نوامبر در ایالات متحده انجام شده است.

[center]http://www.victorymilsimevents.com/uploads/1/0/9/7/10978678/5302042_orig.jpg[/center]

به گفته ژنرال Trần Văn Trà, رئیس نظامی جدید از COSVN، حمله قرار بود که در سه فاز مجزا انجام شود: فازI، برنامه ریزی شد که در 30 ژانویه آغاز شود، می‌بایست در درجه اول یک حمله در سراسر کشور توسط نیروهای ویت کنگی در شهرها، انجام می­شد. همزمان، قرار شد یک حمله تبلیغاتی برای وادار کردن نیروهای ARVN به رفتن به صحرا و تشویق مردم ویتنام جنوبی به شورش علیه دولت راه اندازی می‌شود. اگر پیروزی قطعی به دست نیاید، هنوز هم نبرد ممکن است به ایجاد یک دولت ائتلافی و خروج آمریکایی‌ها منجر شود. اگر حمله به طور کلی موفق به دستیابی به این اهداف نشود، عملیات­های آینده برای تحت فشار قرار دادن دشمن انجام می‌شود و منجر به مذاکره می­شود؛ فاز II در 5 مه آغاز خواهد شد، و فاز III در تاریخ 17 اوت انجام می­شود.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3f/Nlfmainforce.jpg[/center]

مقدمات آماده سازی برای حمله در جریان بود. تدارکات تحت پوشش آماده می­شد در ماه ژانویه سال 1968، 81000 تن تدارکات و 200.000 سرباز از جمله هفت هنگ کامل پیاده نظام و 20 گردان مستقل در شهر هوشی مین (Ho Chi Minh ) فعلی تهیه شد. این تلاش تدارکاتی همچنین شامل مسلح کردن دوباره ویت کنگ­ها با تفنگ‌های جدید AK-47 و راکت نارنجک اندازB-40 شد، که آنها را در قدرت آتش برتر از مخالفان ARVN کمتر مسلح شده خود می­نمود. برای هموار کردن راه و به اشتباه انداختن متحدان در اهدافش، هانوی یک حمله دیپلماتیک را راه اندازی کرد. وزیر امور خارجه trinh در تاریخ 30 دسامبر اعلام کرد که اگر آمریکا بدون قید و شرط عملیات Rolling Thunder ( بمباران علیه ویتنام شمالی) را پایان دهد هانوی می‌تواند درهای مذاکرات را باز کند. این خبر سراسیمگی فعالیت‌های دیپلماتیک را )که مبتنی بر هیچ چیز نبود) برای چند هفته برانگیخت.
اطلاعات نظامی ویتنام جنوبی و آمریکا تخمین زدند که نیروهای کمونیستی در ویتنام جنوبی در ژانویه 1968 بالغ بر 323،000 مرد، از جمله 130،000 سرباز منظم ویتنام شمالی، 160،000 ویت کنگ و اعضای ساختمان­های زیر زمینی و 33000 نفر نیروی خدمات و پشتیبانی می­باشد. آنها به نه بخش تقسیم شده بودند که شامل 35 هنگ پیاده نظام و 20 هنگ توپخانه و توپ ضد هوایی بودند که به نوبه خود، متشکل از 230 گردان پیاده نظام و شش گردان نقب زن بودند.

[center]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c3/Viet_Cong002.jpg[/center]


ادامه دارد
منبع
[center]http://en.wikipedia.org/wiki/Tet_Offensive[/center]

[deserthawk 5,515]

[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/download-vitnam.jpg[/center]
[b]آماده نبودن[/b][b] [/b][b]متحدین[/b]
[b]سوء ظن ها و انحرافات[/b]
نشانه های قریب الوقوع عملیات کمونیست ها برای حمله عید تت در میان دستگاههای جمع آوری اطلاعات متحدین در سایگون بی توجه نماند. در اواخر تابستان و پاییز ۱۹۶۷ هر دو قسمت سازمان های اطلاعاتی ویتنام جنوبی و ایالات متحده سرنخ هایی بدست آوردند که نشان از تغییر در برنامه ریزی استراتژیک کمونیست ها می داد. در اواسط ماه دسامبر، شواهد و دلایل متعدد، بسیاری را در واشنگتن و سایگون متقاعد کرد که رویداد بزرگی در جریان است. در طول سه ماه آخر سال سازمان های اطلاعاتی نشانه هایی از ایجاد یک ارتش بزرگ کمونیستی مشاهده کرده بودند. علاوه بر اسناد بدست آمده از دشمن (به عنوان مثال، یک نسخه از قطعنامه ۱۳ در اوایل اکتبر بدست آمد )، مشاهدات عملیات لجستیکی دشمن نیز کاملا واضح بود : در ماه اکتبر تعداد کامیون های مشاهده شده به سمت جنوب از طریق لائوس به طور متوسط از ماهانه ۴۸۰ به ۱۱۱۶ عدد شروع به افزایش کرد. تا ماه نوامبر این تعداد به ۳۸۲۳ و در ماه دسامبر به ۶۳۱۵ عدد رسید.
با این حال، با وجود تمام علائم هشدار دهنده، متحدان هنوز هم در مقیاس و دامنه حمله شگفت زده شدند. از آنجا که، در برآورد متحدین، کمونیست ها به سختی قادر به افزایش توانایی برای راه اندازی چنین برنامه ی بلند پروازانه ای بودند احتمال کمی وجود داشت که دشمن بتواند یک حمله عمومی را آغازکند. پاسخ نیز می تواند تا حدی در عدم هماهنگی و همکاری بین شاخه های اطلاعاتی رقیب ویتنام جنوبی و آمریکایی، توضیح داده شود. وضعیت از دیدگاه ایالات متحده توسط یک تحلیلگر اطلاعاتی MACV خلاصه شده بود: “اگر ما می خواستیم تمام طرح نبرد را ارائه کنیم کسی آن را باور نمی کرد. نظر ما نمی توانست معتبر باشد”
[center]http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/South_Vietnam_Map.jpg[/center]
[center]مناطق سپاه اول، دوم و سوم آمریکا در ویتنام جنوبی[/center]
از بهار تا پاییز سال ۱۹۶۷، مرکز فرماندهی آمریکا در سایگون توسط یک سری از اقدامات ویتنام شمالی و ویت کنگ ها در مناطق مرزی بهت زده شد. در روز ۲۴ آوریل یک گشت سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده یک واحد رزمی ویتنام شمالی را در حال در نظر گرفتن فرودگاه و پایگاه جنگی در قسمت غربی مواضع دفاعی تفنگداران دریایی در خه سان، در استان Quảng Trị. مشاهده کردند و با آن درگیر شدند. درگیری های آن زمان در ماه مه به پایان رسید و در طی آن۹۴۰ نیروی ویتنام شمالی و ۱۵۵ تفنگدار دریایی کشته شده اند. به مدت ۴۹ روز در ماه سپتامبر و اکتبر، ویتنام شمالی بمباران پایگاه دریایی ایالات متحده در Con Thien، که تقریبا در جنوب منطقه غیرنظامی یا DMZ بود را آغاز کرد. این گلوله باران شدید (۱۰۰-۱۵۰ دور در روز) باعث شدوستمورلند برای راه اندازی عملیات خنثی سازی (Neutralize)، که یک بمباران شدید هوایی متشکل از ۴۰۰۰ سورتی پرواز در شمال خط علامت گذاری شده بود، اقدام کند.
[center]http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/DMZ1.jpg[/center]
[center]منطقه غیر نظامی[/center]
در ۲۷ اکتبر، یک گردان ARVN در Sông Bé، پایتخت استان Phước Long، مورد حمله یک هنگ ویتنام شمالی قرار گرفت. دو روز بعد، یکی دیگر از هنگ های ویتنام شمالی به نیروهای ویژه ایالات متحده در پایگاه مرزی LOC Ninh در استان Bình Long حمله کردند. این حمله موجب یک نبرد ده روزه شد که در آن عناصری از لشکر اول پیاده نظام ایالات متحده و لشکر ARVN 18 شرکت کردند و در نتیجه آن ۸۰۰ نیروی ویتنام شمالی کشته شدند.
[center]http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/interrogation-vietnam-660.jpg[/center]
[center]یک ویت کنگ در اسارت نیروهای ویتنام جنوبی[/center]
شدید ترین قسمت از آنچه که به عنوان “درگیری مرزی” شناخته می‌شود در ماه های اکتبر و نوامبر در اطراف Dak To، یکی دیگر از پاسگاه های مرزی در استان Kon Tum اتفاق افتاد. این درگیری ها برای ۲۲ روز بین چهار هنگ از لشکر اول ویتنام شمالی، لشکر ۴ پیاده نظام ایالات متحده، تیپ ۱۷۳ هوابرد ایالات متحده و پیاده نظام ARVN جریان داشت. زمانی که جنگ تمام شد، بین ۱۲۰۰ و ۱۶۰۰ سرباز ویتنام شمالی و ۲۶۲ نیروی آمریکایی جان خود را از دست داده بودند. سازمان اطلاعات MACV درباره انگیزه های ممکن ویتنام شمالی برای چنین اقداماتی در مقیاس بزرگ در نواحی دوردست، گیج شد. مناطقی که در آن قدرت آتش و قدرت هوایی ایالات متحده می‌توانست بی هدف استفاده شود. از نظر تاکتیکی و استراتژیک، این عملیات ها هیچ تاثیری نداشتند. چیزی که کمونیست‌ها انجام دادند مرحله اول طرحشان برای جلب توجه فرماندهی آمریکا به مرزها و دور کردن بخش عمده ای از نیروهای ایالات متحده به خارج از زمینهای پست و شهرهای ساحلی پر جمعیت بود.
وستمورلند بیشتر در رابطه با وضعیت در خه سان، که در آن، در روز ۲۱ ژانویه، یک نیروی در حدود ۴۰۰۰۰- ۲۰۰۰۰ نفری از ویتنام شمالی پادگان تفنگداران دریایی ایالات متحده را محاصره کرده بودند نگران بود. MACV متقاعد شده بود که کمونیست ها مرحله به مرحله برنامه ریزی کردند که با یک حمله و تاخت و تاز کردن به پایگاه به عنوان مقدمه برای به دست گرفتن دو استان شمالی ویتنام جنوبی یک تلاش همه جانبه را آغاز بکنند. برای جلوگیری از هر گونه اقدام احتمالی، او ۲۵۰۰۰۰ نفر را، از جمله نیمی از گردان های مانور MACV، در منطقه تاکتیکی سپاه اول مستقر کرد.
این مسیر حوادث سپهبد Frederick Weyand، فرمانده سپاه III نیروهای آمریکایی را که در منطقه نظامی پایتخت بودند نگران کرد. Weyand به عنوان یک مامور اطلاعاتی سابق، از الگوی فعالیت کمونیست ها در منطقه مسئولیت خود مشکوک بود و نگرانی های خود را در۱۰ ژانویه به وستمورلند اعلام کرد. وستمورلند با برآورد او موافقت بود و دستور داد ۱۵ گردان ایالات متحده از مواضعی در نزدیکی مرز کامبوج به حومه سایگون برگردند. هنگامی که حمله آغاز شد، در مجموع ۲۷ گردان مانور متحدین در شهر و مناطق اطراف آن دفاع کردند. این نقل و انتقال به احتمال زیاد یکی از حساس ترین تصمیم گیری های تاکتیکی جنگ بوده است.
[b]قبل از طوفان[/b]
در آغاز ژانویه سال ۱۹۶۸، ایالات متحده ۳۳۱۰۹۸ نفر از پرسنل ارتش و ۷۸۰۱۳ نفر از تفنگداران دریایی را در نه لشکر شامل یک هنگ سواره نظام زره پوش و دو تیپ مجزا در ویتنام جنوبی مستقر کرده بود. آنها به هنگ اول نیروی وظیفه استرالیا (۱st Australian Task Force )، یک هنگ ارتش سلطنتی تایلند، دو لشکر پیاده و یک تیپ سپاه تفنگداران دریایی کره جنوبی پیوستند. نیروهای ویتنام جنوبی بالغ بر ۳۵۰۰۰۰ نفر سرباز منظم در ارتش، نیروی هوایی، نیروی دریایی، و سپاه تفنگداران دریایی بود. آنها به نوبه خود توسط ۱۵۱۰۰۰ نفر از نیروهای منطقه ای ویتنام جنوبی و ۱۴۹۰۰۰ نفر از نیروهای مردمی ویتنام جنوبی که معادل شبه نظامیان منطقه ای و محلی بودند پشتیبانی می شدند.
در روزهای قبل از حمله، آمادگی نیروهای متحدین نسبتا خوب بود. هانوی در ماه اکتبر اعلام کرده بود که هفت روز از ۲۷ ژانویه تا ۳ فوریه را برای تعطیلات تت آتش بس اعلام می کند و ارتش ویتنام جنوبی برنامه ریزی کرده بود که به حدود نیمی از نیروهای خود اجازه دهد تا به مرخصی تفریحی بروند. ژنرال وستمورلند، که تاکنون آتش بس را در سپاه I لغو کرده بود، از متحدین خود لغو آتش بس آینده را نیز درخواست کرد، اما رئیس جمهور Thieu (که آتش بس را به ۳۶ ساعت کاهش داده بود)، با این ادعا که این کار به روحیه نیروهای نظامی آسیب می زند و تنها به نفع مبلغان کمونیست است، حاضر به انجام این کار نشد.
[center]http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/Nguyen_Van_Thieu_with_map_%28cropped%29.jpg[/center]
[center]رئیس جمهور Thieu رهبر ویتنام جنوبی[/center]
در ۲۸ ژانویه ۱۱ نفر از ویت کنگ ها در شهر Qui Nhơn دستگیر شدند در حالی که دو نوار صوتی از پیش ضبط شده در اختیار داشتند که پیام های اخطاری را به مردم در شهرهای ” سایگون، Huế و Da Nang اشغالی ”می فرستادند. در بعد از ظهر روز بعد، ژنرال Cao Van Vien، رئیس ویتنامی ستاد مشترک، به چهار تن از فرماندهان سپاه خود دستور داد که سربازان خود را در حالت آماده باش قرار دهند. با این حال، هنوز هم فقدان احساس فوریت در بخشی از متحدان وجود داشت. اگر وستمورلند قادر به درک پتانسیل خطر بود به خوبی می توانست با دیگران ارتباط برقرار کند. در شب ۳۰ژانویه، ۲۰۰ افسر ایالات متحده متعلق به بخش اطلاعاتMACV همراه با کارکنان خود در یک مهمانی استخر در اقامتگاه خود در سایگون شرکت کردند. James Meecham، یک تحلیلگر در مرکز اطلاعات و شرکت کننده در جشن گفت: من هیچ نظری در باره این که حمله تت فرا می رسد نداشتم. از ۲۰۰ افسر حاضر، بدون استثنا هیچ کدامیک از کسانی که من با آنها حرف زدم نمی دانست حمله تت در راه است.
ژنرال وستمورلند همچنین درباره نگرانی های خود به اندازه کافی موفق به برقراری ارتباط با واشنگتن نشد. اگر چه بین ۲۵ و ۳۰ ژانویه او به رئیس جمهور هشدار داده بود که حملات گسترده کمونیست ها در آینده نزدیک در راهند، تذکراتش به مقدار زیادی آرام، بعید و همراه با خوش بینی رسمی بود که حتی دولت نیز آماده نشده بود. هیچ کس – در واشنگتن یا ویتنام – انتظار چیزی که اتفاق افتاده است را نداشت.
ادامه دارد

[deserthawk 5,515]

قسمت پایانی (شرمنده که طول کشید)
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/combat-helicopters-vietnam-660.jpg[/center]

[b]حمله[/b]
” آسمان را سوراخ کن، زمین را بلرزان”
- پیامی که به نیروهای کمونیست ویتنامی داده شد و رمز شروع بزرگترین نبرد تاریخ این کشور بود.

چه به طور تصادفی و یا با طراحی اولیه، اولین موج حمله عید تت در مدت کوتاهی پس از نیمه شب ۳۰ ژانویه به پنج مرکز استان در محدوده سپاه II و Da Nang در محدوده سپاه I آغاز شد. ستاد فرماندهی سپاه I در Nha Trang، اولین ضربه را خورد و به زودی این حمله در Ban Me Thuot، Hội An، Tuy Hòa, Da Nang، Qui Nhơn، و Pleiku دنبال شد. در طول تمام این عملیات ها، کمونیست ها به دنبال یک الگوی مشابه بودند : حملات خمپاره ای یا راکتی از نزدیک با حملات زمینی متعدد انجام شده به وسیله گردان های تقویت شده توسط ویت کنگ ها ترکیب شد، گاهی اوقات آنها از طرف سربازان منظم ویتنام شمالی حمایت می شدند. این نیروها باید به کادرهای محلی که به عنوان راهنما خدمت کرده بودند برای هدایت منظم به دفاتر مرکزی ویتنام جنوبی و ایستگاه های رادیویی ملحق می شدند. با این حال عملیات ها به خوبی در سطح محلی هماهنگ نبودند. با روشنایی روز، تقریبا همه نیروهای کمونیست از اهداف خود رانده شده بودند. ژنرال Phillip B. Davidson، رئیس جدید اطلاعات MACV ، به اطلاع وستمورلند رساند که “حوادثی در سایر نقاط کشور امشب و فردا صبح اتفاق می افتد. ” تمام نیروهای ایالات متحده در آماده باش قرار داده شدند و توصیه های مشابه به تمام واحدهای ARVN داده شد. با این حال متحدان هنوز هم بدون هیچ حس واقعی اضطرار پاسخ می دادند. فرمان های لغو مرخصی یا خیلی دیر آمد و یا نادیده گرفته می شد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Marines_in_DaiDo_Vietnam_during_Tet_Offensive_1968-2.jpg[/center]
[center]تفنگداران دریایی آمریکا در ویتنام[/center]
در۳:۰۰ بامداد روز ۳۱ ژانویه نیروهای کمونیست به سایگون، Cholon و Gia Dinh در منطقه پایتخت نظامی Quang Tin (دوباره)، Huế، Tam Ky، و Quang Ngãi و همچنین پایگاه های ایالات متحده در Phu Bai و Chu Lai در محدوده سپاه I و تاسیسات آمریکایی در Bong son و An Khe در محدوده سپاه II و Cần Thơ و Vĩnh Long در محدوده سپاه IV حمله ور شدند. روز بعد، Biên Hoa، Thanh Long، Bình Dương در محدوده سپاه III و Kien Hoa، Dinh Tuong، Gò Công، Kien Giang، Vinh Binh، Ben Tre و Kien Tuong در محدوده سپاه IV مورد حمله قرار گرفتند. آخرین حمله از عملیات اولیه درBac Liêu در محدوده سپاه IV در تاریخ ۱۰ فوریه آغاز شد. در مجموع در حدود ۸۴۰۰۰ تن از نیروهای کمونیست در حمله شرکت کردند در حالی که هزاران نفر دیگر آماده برای تقویت نیروهای خودی یا مسدود کردن راه نیروهای دشمن بودند. نیروهای کمونیست همچنین با خمپاره و یا راکت همه فرودگاه های اصلی متفقین را هدف قرار دادند و به ۶۴ شهر اصلی منطقه و نقاط مهم شهرهای کوچک حمله کردند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/ARVN_Rangers_defend_Saigon_Tet_Offensive2.jpg[/center]
[center]رنجرهای ARVN در حال دفاع از سایگون[/center]
در اغلب موارد، دفاع در برابر کمونیست ها یک امر مربوط به ویتنام جنوبی بود. شبه نظامیان محلی و یا نیروهایARVN با حمایت پلیس ملی، معمولا مهاجمان را گاهی اوقات در دو یا سه روز و یا در عرض چند ساعت بیرون می راندند، اما درگیری های شدیدی به مدت چند روز دیگر در Kon Tum ، Buôn Thuột، Phan Thiết، Cần Tho و Bến Tre ادامه یافت. نتیجه در هر مورد معمولا توسط توانایی های فرماندهان محلی تعین شده بود که برخی از آنها برجسته بودند ولی بقیه بزدل و یا بی کفایت بودند. با این حال در طول این بحران بسیار مهم، هیچ واحد ویتنام جنوبی از بین نرفت و یا به کمونیست ها پناهنده نشد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/PAVNforces.jpg[/center]
[center]نیروهای ارتش ویتنام شمالی (PAVN)[/center]
وستمورلند با خوش بینی به اخبار حمله هم در رسانه ها و در گزارش خود به واشنگتن پاسخ گفت. به گفته ناظران نزدیک تر، با این حال، او از این که چگونه کمونیست ها قادر به هماهنگی حمله های بسیاری در چنین سطح از پنهان کاری بوده اند به طور کلی مات و مبهوت بود و به شدت متزلزل شده بود. با توجه به گفته Clark Clifford، در زمان حملات اولیه، واکنش رهبری نظامی ایالات متحده به نزدیک شدن به وحشت شبیه بود. اگر چه ارزیابیوستمورلند از اوضاع نظامی درست بود ولی او خود را با حفظ اعتقاد دائمی خود به این که خه سان هدف واقعی کمونیست ها بود و ۱۵۵ حمله توسط ۸۴۰۰۰ سرباز انحرافی )نظری که او حداقل تا ۱۲ فوریه حفظ کرده بود( بود، احمق نشان داد. گزارشگر واشنگتن پستPeter Braestrup احساسات همکاران او را با پرسیدن این جمله بیان کرد “چگونه این حمله در سایگون، به ویژه در مرکز شهر سایگون، می تواند انحراف باشد؟ “
[b]سایگون[/b]
اگر چه سایگون نقطه کانونی از حمله بود، کمونیست ها به دنبال تصاحب کل از شهر نبودند. در عوض، آنها شش هدف اولیه را در حمله به منطقه مرکز شهر دنبال می کردند که شامل مقر فرماندهی کل ARVN در پایگاه هوایی ,Tan Son Nhut کاخ استقلال، سفارت آمریکا در سایگون، ستاد نیروی دریایی در Long Binh، و ایستگاه رادیوی ملی بودند. تمام این اهداف، توسط عناصر کمی از گردان های نظامی محلی C-10 مورد حمله قرار گرفتند. در جاهای دیگر شهر و یا حومه آن، ده گردان از نیروهای ویت کنگ محلی به ایستگاه پلیس مرکزی و فرماندهی توپخانه و مقر فرماندهی زرهی )هر دو در (GoVapحمله کردند. این دستور به همه این نیروهای اولیه برای گرفتن و نگه داشتن موقعیت خود به مدت ۴۸ ساعت داده شد که در آن تقویت نیروی متحدین را کاهش می داد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/TetMap411.jpg[/center]
[center]نقشه حمله اولیه و ثانویه به سایگون[/center]
دفاع از منطقه نظامی پایتخت در درجه اول مسئولیت ویتنام جنوبی بود و در ابتدا هشت گردان پیاده نظام ARVN و نیروی پلیس محلی از آن دفاع می کردند. در۳ فوریه این نیروها توسط پنج گردان تکاور، پنج هنگ سپاه تفنگداران دریایی و پنج گردان هوابرد ARVN، تقویت شد. واحدهای ارتش ایالات متحده شرکت کننده در این دفاع شامل گردان ۷۱۶ پلیس نظامی، هفت گردان پیاده نظام (یکی مکانیزه) و شش گردان توپخانه بودند.
در ستاد فرماندهی زرهی و توپخانه در لبه شمالی شهر، کمونیست ها برای استفاده از تانکها و توپخانه های تصرف شده برنامه ریزی کرده بودند اما تانکها دو ماه قبل به پایگاه دیگری منتقل شده بودند و بلوک های بریچ از قطعات توپخانه برداشته شده بود، که آنها را بی استفاده کرده بود.
یکی از مهم ترین اهداف ویت کنگ ها ایستگاه رادیویی ملی بود. سربازان همراه خود یک نوار ضبط شده از هوشی مین در مورد اعلام آزادسازی سایگون آورده بودند که خواستار “قیام عمومی” علیه دولت Thiệu شده بود. آنها ساختمان را به مدت شش ساعت محاصره کردند اما به محضی که ایستگاه تصرف شد به علت قطع خطوط صوتی از استودیوی اصلی به برج قادر پخش نبودند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Arvn12.jpg[/center]
[center]نیروهای ویتنام جنوبی در حال دفاع از پایگاه هوایی تان سون نات[/center]
سفارت ایالات متحده آمریکا در سایگون، یک ساختمان عظیم شش طبقه واقع در مساحت چهار هکتار بود که تنها در ماه سپتامبر به پایان رسیده بود. در ۰۲:۴۵ دیوار اطراف آن توسط یک تیم نقب زن ۱۹ نفره که از طریق یک سوراخ با۸ پا ارتفاع ۲٫۴) متر (آن را منفجر کرده بودند مورد حمله قرار گرفت. با وجود ماموران کشته شده در حمله اولیه و تلاش با شکست مواجه شده برای به دست آوردن دسترسی به ساختمان، (تا زمانی که توسط نیروهای تقویتی ایالات متحده شش ساعت بعد بر روی سقف ساختمان فرود آمدند و همه نیروهای دشمن را کشتند و یا دستگیر کردند) ویت کنگ ها به سادگی به اشغال زمین سفارت می پرداختند. در ۰۹:۲۰ سفارت و زمین، با از دست دادن پنج نفر از پرسنل ایالات متحده دوباره تصرف شد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/138688821722816_war_military_history_vietnam_desktop_1680x1124_wallpaper-4021722.jpg[/center]
[center]اسارت یکی از ویت کنگ ها در نزدیکی سفارت آمریکا توسط پلیس نظامی[/center]
جوخه های کوچکی از ویت کنگ ها با حمله به ماموران مختلف، خانه های افسران ARVN و ایستگاه های پلیس منطقه برای جذب داوطلبان خدمت سربازی در سراسر شهرها به تهاجم دامن زدند. در۱ فوریه رئیس پلیس ملی، ژنرال Nguyễn Ngọc Loan، افسر ویت کنگی به نام Nguyen Van Lem را در لباس غیر نظامی در مقابل دوربین یک عکاس در ملاء عام اعدام کرد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/killer1.jpg[/center]
[center]اعدام یک ویت گنگ در ملاء عام[/center]
در خارج از شهر دو گردان ویت کنگی به مجتمع تدارکات ایالات متحده و دفتر مرکزی آن در Long Binh حمله کردند پایگاه هوایی Biên Hòa توسط یک گردان مورد حمله قرار گرفت در حالی که در مجاورت آن مقر سپاه III ARVN هدف حمله دیگری بود. پایگاه هوایی Tan Son Nhut، در بخش شمال غرب شهر، توسط سه گردان مورد حمله قرار گرفت. یک گردان رزمی آماده از سربازان چترباز ARVN ، در انتظار انتقال به Da Nang، در عوض به طور مستقیم به محل درگیری ها رفت و حمله را متوقف کرد. در مجموع ۳۵ گردان کمونیستی که بسیاری از آنها نیروهای مخفی کادر بودند که در پایتخت و حومه آن سال ها کار و زندگی کرده بوند، به طرف اهدافی در سایگون روانه شدند. تا طلوع آفتاب اکثر حملات در مرکز شهر دفع شده بودند اما مبارزه شدید بین نیروهای ویت کنگ و نیروهای متحد در محله چینی ها در جنوب غربی شهر، که به عنوان یک منطقه شروع عملیات و مرکز فرماندهی و کنترل توسط ویتنام شمالی مورد استفاده قرار گرفت در گرفت. جنگ تلخ و مخرب خانه به خانه در این منطقه جریان گرفت. در ۴ فوریه، به ساکنان دستور داده شد خانه های خود و منطقه را ترک کنند و منطقه جنگی اعلام شد. مبارزه در شهر پس از یک نبرد شدید بین رنجرهای ARVN و نیروهای PAVN در ۷مارس به پایان رسید.
Huế
در ساعت۳:۴۰ صبح مه آلود ۳۱ ژانویه، مواضع دفاعی متفقین در شمال رودخانه Perfume در شهر Huế با خمپاره و راکت مورد حمله واقع شد و پس از آن دو گردان از هنگ ششم PAVN به آن حمله کردند. هدف آنها فرماندهی لشکر اول ARVN بخش واقع در Citadel بود. یک مجتمع با سه مایل مربع متشکل از کاخ ها، پارک ها و قسمت های مسکونی که توسط یک خندق و زمین گسترده و دو سنگ تراشی که در آغاز قرن ۱۹ توسط امپراتور Gia Long ساخته شده بودند، احاطه شده بود. مدافعانARVN ، به رهبری ژنرال Ngo Quang Truong، تصمیم به حفظ موقعیت خود گرفتند، اما بیشتر قلعه به دست PAVN سقوط کرد. در قسمت جنوب رودخانه، هنگ ۴PAVN تلاش برای به دست گرفتن مقر محلی MACV را آغاز کرد، اما توسط یک نیروی موقت شامل حدودا ۲۰۰ آمریکایی زمین گیر شد. بقیه شهر توسط نیروهای PAVN که در ابتدا در حدود ۷۵۰۰ نفر بوده اند مورد تاخت و تاز بود. هر دو طرف سپس با عجله به تقویت و تجهیز نیروهای خود پرداختند. در طول ۲۵ روز، نبرد Huế تبدیل به یکی از طولانی ترین و خونین ترین نبرد های جنگ ویتنام شد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Hue_22.jpg[/center]
[center]درگیری در هیوی[/center]
در چند روز اول اشغال، قسمت اطلاعات ایالات متحده و ویتنام شمالی تعداد نیروهای PAVN را بسیار دست کم گرفته بودند. ژنرال وستمورلند به ستاد مشترک ارتش آمریکا اطلاع داد که ” دشمن در حدود سه دسته را به استحکامات Huế فرستاده است و تفنگداران دریایی یک گردان را به منطقه فرستاده اند تا آنها را پاکسازی کنند. ” از آنجا که هیچ یک از نیروهای آمریکایی در Huế مستقر نبودند، نیروهای امداد رسانی باید از Phu Bai، در هشت کیلومتری جنوب شرقی حرکت می کردند. در نم نم باران و مه، تفنگداران دریایی ایالات متحده از لشکر اول و سربازان تفنگداران دریایی و لشکر اول ARVN خیابان شهر را به صورت مرگبار و مخرب کوچه به کوچه و خانه به خانه در جنگ شهری که ارتش ایالات متحده از نبرد سئول در طول جنگ کره درگیری به این صورت نداشته بود و هیچ یک از طرفین برای آن آموزش دیده نبودند پاکسازی می کردند. به علت اهمیت تاریخی و فرهنگی شهر، نیروهای آمریکایی بلافاصله حملات هوایی و توپخانه ای که به طور گسترده ای در سایر شهرها اعمال می شد را استفاده نکردند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/TetMap32.jpg[/center]
[center]نقشه دژ شهر هیوی[/center]
در خارج از Huế، عناصری از لشکر ۱ سواره نظام ایالات متحده و ۱۰۱ هوابرد در این مقطع در نبرد برای قطع دسترسی PAVN و قطع خطوط تامین و تقویت آنها جنگیدند. در این مقطع ۱۶ تا ۱۸ گردان PAVN ( 0008-11000 نفر ) در نبرد برای خود شهر و یا نزدیکی های پایتخت سابق شرکت کردند. دو هنگ ویتنام شمالی به راهپیمایی اجباری از مجاورت خه سان به Huế به منظور شرکت در نبرد پرداختند. در بیشتر ماه فوریه، نیروهای متحدین به تدریج راه خود را به سمت دژ ادامه می دادند که تنها پس از چهار روز مبارزه شدید پس گرفته شد. این شهرستان تا هنگامی که توسط نیروهای ایالات متحده و ARVN در ۲۴ فوریه پرچم ویتنام جنوبی را بر فراز کاخ عالی صلح برافراشتند دوباره بازپس گرفته شده اعلام نشد.
در طول این عملیات شدید، متحدان تخمین زده اند که نیروهای ویتنام شمالی بین ۲۵۰۰ و ۵۰۰۰ کشته و ۸۹ اسیر در شهر و در مناطق اطراف آن داشته اند. ۲۱۶ نفر از تفنگداران دریایی آمریکا و سربازان در طول این جنگ کشته شده اند و ۱۶۰۹ نفر نیز زخمی شدند ۴۲۱ نفر از نیروهای ARVN کشته شدند ۲۱۲۳ نفر دیگر زخمی شدند و ۳۱ مفقود شدند. بیش از ۵۸۰۰ غیرنظامی جان خود را در جنگ از دست دادند و ۱۱۶۰۰۰ نفر از از ۱۴۰٫۰۰۰ نفر جمعیت اصلی شهر بی خانمان شدند.
[b]خه سان[/b]
حمله به خه سان، که در ۲۱ ژانویه قبل از حملات دیگر آغاز شد، ممکن است تا در خدمت دو هدف در نظر گرفته شده باشد: اول به عنوان یک تلاش واقعی برای به دست گرفتن موقعیت و یا در ثاتی به عنوان یک عمل انحرافی به منظور جلب توجه نیروهای آمریکایی و دور کردن آنها از مراکز جمعیتی به زمینهای پست. هر دو دلیل برای این اقدام قابل قبول و هماهنگ بودند. به نظر ژنرال وستمورلند هدف از اساس مبارزه، دامن زدن ویتنام شمالی به یک رویارویی متمرکز و طولانی مدت در یک منطقه جغرافیایی محدود بود که اجازه استفاده از توپخانه و حمله هوایی گسترده آمریکا را که تلفات سنگینی در یک منطقه نسبتا خلوت وارد می کردند می داد. در پایان سال ۱۹۶۷، MACV نزدیک به نیمی از گردان های مانور خود را به مکان سپاه I که در انتظار چنین نبردی بود منتقل کرده بود .
وستمورلند و رسانه های آمریکایی که این عمل را تحت پوشش گسترده قرار داده بودند، اغلب ناگریز بودند که بین اقدامات در خه سان و نبرد دین بین فو(Điện Biên PH) ، که در طول جنگ هندوچین اول در آن یک پایگاه فرانسوی تحت محاصره قرار گرفت و در نهایت توسط نیروهای ویت مین به فرماندهی ژنرال جیاب (Giáp) تاخت و تاز شده بود مقایسه انجام دهند. وستمورلند، که از میل شدید Nguyen Chi Thanh برای عملیات در مقیاس بزرگ آگاه بود معتقد بود که آنها برای برای تکرار این پیروزی به تلاش می پردازند. او اقدام خود را “دین بین فو در جهت معکوس ” در نظر گرفته بود.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/138688789941524_war_fire_vietnam_lets_go_to_uh-1_iroquois_huey_us_troops_operators_m4a1_burning_village_desktop_1024x768_wallpaper-3057092.jpg[/center]
[center]نیروهای آمریکایی در خه سان[/center]
خه سان و مدافعش شامل ۶۰۰۰ آمریکایی سپاه تفنگداران دریایی، ارتش و ARVN توسط دو تا سه لشکر ویتنام شمالی در مجموع حدود ۲۰۰۰۰ مرد احاطه شده بود. در طول محاصره، که تا آوریل ۸ به طول انجامید نیروهای متفقین توسط خمپاره سنگین، موشک و بمباران توپخانه همراه با حملات پراکنده در مقیاس کوچک توسط پیاده نظام در موقعیت های دور افتاده، مورد هجوم قرار گرفتند. با این حال، به غیر از از دست دادن اردوگاه نیروهای ویژه ایالات متحده در Lang Vei, هرگز حمله زمینی عمده ای بر پایگاه انجام نشد و نبرد تا حد زیادی دوئل بین واحدهای توپخانه ویتنام شمالی و آمریکایی همراه با حملات هوایی گسترده انجام شده توسط هواپیماهای ایالات متحده بود. در پایان محاصره، نیروی هوایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران دریایی و هواپیماهای نیروی دریایی ۳۹۱۷۹ تن مهمات در دفاع از پایگاه فرو ریختند.
مسیر تدارکات زمینی به پایگاه قطع شده بود و تدارکات مجدد در هوا توسط هواپیماهای باری به علت آتش سنگین ضد هوایی ویتنام شمالی بسیار خطرناک شد. به لطف نوآوری Super Gaggles با سرعت بالا، که جنگنده بمب افکن ها را در ترکیب با تعداد زیادی از هلیکوپترهای تدارکاتی مورد استفاده قرار می داد و بهره برداری نیروی هوایی از هواپیمای باری C-130 Hercules و روش نوآورانه تحویلLAPES ، تدارکات مجدد هوایی هرگز متوقف نشد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/dakto262.jpg[/center]
[center]تخلیه زخمی ها و اجساد در حمله عید تت[/center]
هنگامی که تت آغاز شد، احساسات بالایی در MACV موج می زد که پایگاه در معرض یک حمله جدی قرار خواهد گرفت. در سپاه I، آتش بس تت در هراس از حمله کمونیست ها که هنوز اتفاق نیافتاده بود لغو شده بود. تهاجم به خه سان رسید و نبرد متناوب ادامه یافت. نظر وستمورلند در مورد پایگاه خه سان حتی در هنگام نبرد در اطراف او در سایگون تغییر نکرد. در تاریخ ۱ فوریه، هنگامی که حمله به اوج خود رسید، او در یادداشتی که خود نوشته بود ولی هرگز تحویل داده نشد این ادعا را مطرح کرد که “دشمن در تلاش برای سردرگرمی این موضوع است… من شک ندارم که او همچنین در حال تلاش برای عدم جلب توجه همه از این منطقه از بزرگترین تهدید یعنی بخش شمالی از سپاه I است. اجازه بدهید به همه هشدار دهم که گیج نشوید. ”
در پایان، یک ماموریت نجات توسط قوای عمده متحدین ( عملیات پگاسوس ) باعث پس گرفتن خه سان در تاریخ ۸ آوریل شد، اما نیروهای ویتنام شمالی دیگر از منطقه خارج شده بودند. هر دو طرف ادعا کرد که نبرد به اهداف مورد نظر خود رسیده بود. ایالات متحده تخمین زده است که ۸۰۰۰ نیروهای ویتنام شمالی در این مکان کشته شده اند و تعداد قابل توجهی نیز زخمی شده اند، در برابر ۷۳۰ سرباز آمریکایی از دست رفت و ۲۶۴۲ نفر دیگر زخمی شدند.
مرحله II و III
برای بهبود وضعیت سیاسی خود در مذاکرات پاریس که در ۱۳ مه افتتاح شد، ویتنام شمالی فاز دوم حمله عمومی را در اواخر ماه آوریل آغاز کرد. منابع اطلاعاتی ایالات متحده بین فوریه تخمین زدند که ممکن است که ویتنام شمالی ۵۰۰۰۰ نفر را برای جایگزینی خسارات وارده در طول جنگ قبل از آن اعزام کرده باشد. یکی از طولانی ترین و بیهوده ترین نبرد های تاریخ ۲۹ آوریل آغاز شد و تا ۳۰ مه به طول انجامید زمانی که ۸۰۰۰ نفر از لشکر ۳۲۰PAVN ، با حمایت توپخانه از سراسرDMZ ، پایگاه لجستیکی آمریکا در Dong Ha در شمال غربی استان Quảng Trị را تهدید کردند که به عنوان نبرد Dai Do شناخته شد. قبل از خروج، نیروهای ویتنام شمالی وحشیانه با تفنگداران دریایی ایالات متحده، ارتش، و نیروهای ARVN درگیر شدند. برآورد ویتنام شمالی ۲۱۰۰ نفر کشته را بعد از وارد کردن تلفات سنگین بر ​​متحدان در حدود ۲۹۰ کشته و ۹۴۶ زخمی نشان داد.
در ساعات اولیه صبح روز ۴ ماه مه، واحدهای کمونیستی مرحله دوم از تهاجم به ۱۱۹ هدف در سراسر ویتنام جنوبی، از جمله سایگون (که توسط ویتنام جنوبی و آمریکایی ها به عنوان ” مینی تت ” شناخته می شود) را آغاز کردند. با این حال در این زمان، واحد اطلاعاتی متحدان بدون متعجب شدن از حمله آمادگی بهتری داشت. بسیاری از نیروهای کمونیستی قبل از آن که به اهداف خود برسند توسط عناصر اطلاعاتی متحدین ردگیری شدند. با این حال ۱۳ گردان ویت کنگ، موفق به نفوذ شدند و یک بار دیگر پایتخت در هرج و مرج فرو رفت. جنگ شدیدی در Phu Lam، ( که در آن زمان دو روز برای ریشه کن کردن حمله گردان نیروی محلی ۲۶۷ ویت کنگ وقت صرف شد)، در اطراف پل Y و در Tan Son Nhut رخ داد. نیروهای ویت کنگ در خروج از منطقه، پشت سرشان بیش از ۳۰۰۰ مرده را جا گذاشتند.
مبارزه در اطراف سایگون تا زمانی که نیروهای ایالات متحده در استان Quảng Tín درگیر بودند تمام نشد که بدون شک جدی ترین شکست آمریکایی ها در جنگ بود. در ۱۰ ماه می دو هنگ از لشکر۲ PAVN به خام دوک (Kham Duc)، آخرین اردوگاه نیروهای ویژه مراقبت مرزی در سپاه I حمله کردند. ۱۸۰۰ نیروی نظامی ایالات متحده و ویتنام جنوبی زمانی که MACV تصمیم به جلوگیری از یک وضعیت مشابه خه سان گرفته بود، محاصره شده و مورد حمله شدید قرار گرفتند. خام دوک از راه هوا و در زیر آتش شدید تخلیه شد و به ویتنام شمالی واگذار شد.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Kham_Duc_Evacuation_during_Vietnam_War_May_12th_1968.jpg[/center]
[center]تخلیه خام دوک توسط نیروهای متحدین[/center]
کمونیست ها در ۲۵ ماه مه به سایگون بازگشتند و موج دوم حمله به شهر را راه اندازی کردند. نبرد در این مرحله از حمله بین تت اصلی و مینی تت در این که هیچ یک از تاسیسات آمریکایی مورد حمله قرار نگرفت تفاوت وجود داشت. در این سری از اقدامات، نیروهای ویت کنگ شش معبد (pagoda) بودایی را بر اساس این باور غلط که آنها از توپخانه و حملات هوایی مصون هستند اشغال کردند. شدیدترین جنگ ها یک بار دیگر در Cholon در گرفت. در ۱۸ ژوئن یک واقعه قابل توجه رخ داد هنگامی که ۱۵۲ نفر از هنگ ویت کنگی Quyet Thang به نیروهای ARVN تسلیم شدند و این بزرگترین تسلیم کمونیست ها در جنگ است. این اقدامات مرگ، درد و رنج بیشتری را برای ساکنان این شهر به ارمغان آورد. بیشتر از ۸۷۰۰۰ نفر در مرحله دوم بی خانمان شدند در حالی که بیش از ۵۰۰ نفر کشته و ۴۵۰۰ نفر دیگر نیز زخمی شدند ( ۵ مه – ۳۰ مه ). تلفات ایالات متحده بالغ بر ۱۱۶۱ کشته و ۳۹۵۴ زخمی بود در حالی که ۱۴۳ نفر از سربازان ویتنام جنوبی کشته و ۶۴۳ نفر دیگر زخمی شدند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Cholon_after_Tet_Offensive_operations_1968-2.jpg[/center]
[center]ویرانی های محله چینی ها در سایگون[/center]
فاز III حمله در تاریخ ۱۷ اوت شروع شد و شامل حمله به سپاه هایI ، II و IIIبود. به طور قابل ملاحظه ای، در این سری از اقدامات تنها نیروهای ویتنام شمالی شرکت کردند. حمله اصلی با حمله به شهرهای مرزی Tây Ninh ، An Lộc، و Loc Ninآغاز شد که به منظور جلب نیروهای دفاعی از سایر شهرها بود. یک محور در برابر Da Nang در ۱۶ اوت توسط تفنگداران دریایی ایالات متحده پاکسازی شد. در ادامه عملیات های پاکسازی مرزی، سه هنگ ویتنام شمالی فشار سنگینی را بر اردوگاه نیروهای ویژه ایالات متحده در Bu Prang، در استان Quang Duc، در پنج کیلومتری مرز کامبوج وارد کردند. قبل از اینکه ویتنام شمالی آن را قطع کند مبارزه برای دو روز به طول انجامید. نبرد منجر به مرگ ۷۷۶ نفر از ویتنام شمالی، ۱۱۴ نفر از ویتنام جنوبی و دو آمریکایی شد.
در مرحله III بار دیگر سایگون مورد حمله قرار گرفت، اما حملات کمتر پایدار بودند و یک بار دیگر به راحتی دفع شدند. تا آنجا که به MACV مربوط می شد، حمله اوت ” یک شکست ملال انگیز بود. ” در پنج هفته جنگ و بعد از از دست دادن ۲۰۰۰۰ سرباز، هیچ هدف واحدی در طول این ” مرحله نهایی و قاطع ” به دست نیامده بود. با این حال، همانطور که مورخ رونالد اسپکتور (Ronald Spector) اشاره کرده است ” شکست کمونیست ها نیز نهایی یا قطعی نبود. ” در طول همین مدت ۷۰۰ نیروی نظامی ایالات متحده در عملیات کشته شدند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/Arvn23.jpg[/center]
[center]پیشروی نیروهای آمریکایی در چولون[/center]
تلفات وحشتناک و درد و رنج تحمل شده توسط واحدهای کمونیستی در این عملیات هنوز در شروع بود. این واقعیت که هیچ دستاوردهای نظامی آشکاری به دست نیامده است احتمالا می تواند تمام خون ها و تلاش ها را فقط به وضعیت بدتر توجیه کند. در طول نیمه اول سال ۱۹۶۹، بیش از ۲۰،۰۰۰ نفر از نیروهای کمونیست با افزایش سه برابری بیش از سال ۱۹۶۸ به نیروهای متحدین پیوستند. در ۵ آوریل ۱۹۶۹، COSVN بخشنامه ۵۵ را به تمام واحدهای تابعه آن صادر کرد : “دیگر هرگز و تحت هیچ شرایط نمی خواهیم کل نیروی نظامی خودمان را برای چنین حمله ای به خطر بیاندازیم. بر عکس، ما باید برای حفظ پتانسیل نظامی خود برای مبارزات آینده تلاش کنیم.
[b]جمع بندی[/b]
در نتیجه این حمله ایالات متحده تخمین زد که در حدود ۴۵۰۰۰ سرباز PAVN کشته و تعداد نامشخصی زخمی شدند. برای سال ها این رقم به عنوان یک مقدار بیش از حد خوش بینانه عنوان می شد چون که این مقدار بیش از نیمی از نیروهای درگیر در این جنگ را شامل می شد. Stanley Karnow ادعا می کند او این رقم را در سال ۱۹۸۱ در هانوی تایید کرده است. خود وستمورلند ادعا کرد تعداد کمتری از نیروهای دشمن غیر فعال شده اند، در برابر این تخمین که در مدت مشابه ۳۲۰۰۰ سربازPAVN کشته و ۵۸۰۰ نفر دیگر از آنها دستگیر شده اند. ویتنام جنوبی ها ادعا کردند متحمل ۲۷۸۸ کشته ۸۲۹۹ زخمی و ۵۸۷ گم شده در فاز اول عملیات شدند. ایالات متحده آمریکا و دیگر نیروهای متحد نیز متحمل ۱۵۳۶ کشته، ۷۷۶۴ زخمی و ۱۱ مفقود شده اند. در کل تلفات نیروهای ویتنام جنوبی در حدود ۴۹۵۴ کشته و ۱۵۹۱۷ نفر زخمی تخمین زده شد و همچنین ۴۱۲۴ نفر از نیروهای آمریکایی و همچنین تایلند، استرالیا، کره جنوبی و نیوزیلند کشته و ۱۹۲۹۵ نفر زخمی شدند. در مجموع در حدود ۹۰۷۸ نفر از متحدین کشته، ۳۵۲۱۲ نفر زخمی و ۱۵۳۰ نفر مفقود شدند.
[center]http://iranidata.com/wp-content/uploads/202330_5322.jpg[/center]
[center]ویت کنگ های کشته و اسیر شده[/center]
از نظر نظامی این یک شکست برای شمالی ها به حساب می آید ولی با توجه به بی کفایتی اطلاعاتی اولیه در مورد شناسایی حمله این یک شکست برای آمریکایی ها نیز می باشد. همچنین این حمله منجر به فشار شدید افکار عمومی بر دولت آمریکا برای خروج از ویتنام شد که در ادامه به وقوع پیوست. ویتنام شمالی نیز در برانگیختن قیام عمومی در جنوب در هنگام حمله ناکام ماند.
[center]ویدیوهای مربوطه:[/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/Tet%20Offensive%201968,%20US%20Embassy%20&%20Saigon%20fighting%28www.iranidata.com%29.mp4"][color=#ff0000]حمله به سفارت آمریکا در سایگون ۲۹ مگابایت [/color][/url][/color][/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/Tet%20Offensive%20&%20Khe%20sahn%20vietnam%20war%20footage%28www.iranidata.com%29.mp4"][color=#ff0000]نبرد خه سان ویدیوی اول ۲۷ مگابایت[/color][/url][/color][/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/The%20Battle%20of%20Khe%20Sanh%201968%28www.iranidata.com%29.webm"][color=#ff0000]نبرد خه سان ویدیوی دوم ۱۶۰ مگابایت[/color][/url][/color][/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/Vietnam%20Execution%28www.iranidata.com%29.mp4"][color=#ff0000]اعدام یک ویت کنگ در ملاء عام ۷٫۹ مگابایت[/color][/url][/color][/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/1968%20Vietnam%20-%20Tet%20Offensive%20and%20the%20Battle%20for%20Hue%28www.iranidata.com%29.mp4"][color=#ff0000]نبرد هیوی ۲۲۳ مگابایت[/color][/url][/color][/center]
[center][color=#ff0000][url="http://dl.iranidata.com/daneshname/nezami/tet%20offensive/General%20Westmoreland%20on%20the%20Tet%20Offensive,%202-1-68%28www.iranidata.com%29.mp4"][color=#ff0000]سخنرانی ژنرال وستمورلند در حمله عید تت ۷٫۰۸ مگابایت[/color][/url][/color][/center]
[center][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Tet_Offensive"]منبع[/url][/center]
[center]برگرفته شده از http://www.iranidata.com/category/wiki/military/[/center]
[center]مترجم و گرداوری کننده: احمد صادقی فیروزجایی[/center]