نبردی برای دستاورد نبردی برای دستاورد(بازخوانی راهبرد رژیم صهیونیستی در جنگ لبنان)

[worior 26,549]

بسمه تعالی

 

پیشنویس:

تعیین برنده بعد از پایان جنگ موضوع جالبی برای مطالعه است. شاید بزرگترین قسمت از پروپگاندای جنگ که به وسیله مردم تکمیل خواهد شد و همه در آن شرکت میکنند. اینجا قضاوت افراد دیگر خارج این جنگ حتی مهمتر از قضاوت ها نظرات طرفین درگیری ست.! متن ذیل رو پیش از ترور رهبر حزب الله لبنان نوشتم و بعد از عزل یوآو گالانت وزیردفاع اسراییل به زبان انگلیسی منتشر کردم و حالا نسخه فارسی در خدمت مخاطبان عزیز میلیتاری:

 

مقدمه

در موضوع انتخاب پیروز جنگ آنچه عیان است، تعیین برنده بر اساس اهداف از پیش اعلام شده، بر اساس گفته های رهبران، بر اساس تلفات طرفین و یا قوی و ضعیف و در آخرین شاخصه بر اساس دستاوردهای نظامی هست. اما در تمامی این ایده ها اهداف اصلی جوامع درگیر غایب است. آثار این مسئله را با نگاهی به وضعیت فکری حاکم بر اسراییل از دید نگارنده این متن بررسی میکنیم:

 

 

 

76 سال است که جامعه امنیتی-نظامی اسراییل نتوانسته است ردای جنگ را کنار بگذارد. زخم های کهنه و مرتب سرباز میکنند، و عفونت برتری طللبی نظامی این زخم ها را عمیقتر و غیر قابل درمان میکنند.

بدیهی است جامعه ای که تنگ نظرانه بر پایه برتری قومیتی با تحقیر وتحکم بر دیگران بنا شود راهی به جز سلطه بر دیگران با جنگهای بی پایان نمی یابد. چنین جامعه ای در نهایت در اوج ضعف یا اوج قدرت در صدد یک جنگ نهایی برای کشتار یا برتری بر همگان خواهد بود راه دیگر مداراست که رادیکالیسم سیاسی-مذهبی اسراییل به آن تن نخواهد داد.

برای پیروان صهیونیسم، جنگ بی پایان فقط با یک جنگ بزرگ تمام میشود. و انتهای چنین راهی از دو نتیجه معین فارق نیست، یا بر همه پیروز میشوند یا شکست سختی خواهند خورد. پیروز این جنگ منجی تلقی میشود و اگر جنگ را ببازند، پیروان متعصب نبرد نهایی به دنبال یک منجی تا آرماگدونی دیگر صبر خواهند کرد. چنین پایانی آنقدر آشکار است که نیاز به مطالعه اسرائیلیات ویا یافتن پیشگویی در کتب مذهبی ندارد.

هر چقدر متعصبانه تر این پیروان خود برتربینی به دنبال تحقق اهداف خویش باشند، شوک هایی سخت تر و کوبنده تری از جهان پیرامون دریافت خواهند کرد و پیوسته بین آنها و آرزوهایشان فاصله خواهد افتاد. هر بار نامیدی های بیشتری نصیبشان میگردد، و بازگشت امید نیازمند یک منجی جدید است. این فرد به تازگی انتخاب شده به شکل به ظاهر دمکراتیک! راهی جز تحرک جامعه با دستاورد های کوتاه و موقتی برای بازسازی امید به  نبرد ندارد. چرا که "صبر" جامعه ای که بر بنیاد پیروزی نهایی بر همگان بنا شده است را بسرعت میفرساید. آنهم در شرایطی که هنوز اسراییل راه بسیار درازی در پیش دارد!. منسجم و جنگجو نگاه داشتن چنین جامعه ای  فقط با دستاورد های نظامی-امنیتی مکرر مهیا گردیده، آنهم در برابر ملت هایی  که از نظر اقتصادی و تکنولوژی بسیار محروم تر از اسراییل هستن، به بیانی دیگر "مستضعف" که این عبارت در فرهنگ برخی ملت های کهن خاورمیانه مانند ایران مفهومی ویژه دارد به نحوی که آنرا در قانون اساسی خود وارد کرده اند. با این حال امیدی که با کشتار مستضعفین ایجاد شود، در صورت شکست از آنان ولو محدود ناامیدی بزرگی ایجاد خواهد کرد.

آخرین شکست در 7 اکتبر، زخمی بس عمیق بود که بسادگی درمانی برای آن پیدا نخواهد شد. و این بار هر چه از جادو تکنیک است باید رو شود تا این زخم کاری عمیق تر نشود. که این برای اسراییل آغازگر نبردی شد برای بازگرداندن امید، که ما آنرا "نبرد دستاورد ها"ی نتانیاهو نامیده ایم.

 

نبرد دستاوردها و تله پیروزی

آنگاه که پیروزی کوچکی بدست آید، رهبران سرمست میشوند، جامعه مغرورگشته و فریب احتمال تکرارآن پیروزی را میخورند تا دراین عالم مستی زمینه شکست مجدد فراهم شود، دوباره غرور خدشه دار شده و ایمان به پیروزی سست شود. پس هر بار یک دستاورد جدید لازم است، و این چرخه بی پایان رفتارهای واکنشی به خرابکاری های خود ساخته صهیونیست ها، به معنای وجود یک راهبرد نامعین برای دستیابی به هدفی دستنیافتنی ست. جامعه ای که اراده ای ندارد، بخش تندرو و مذهبی آن به هیچ وجه علاقه ای پوشیدن لباس نظامی ندارد و میخواهد دیگرانی چون آمریکا و یا مزدوران و رشوه گیران و یا نیروی هوایی و در آینده لشکری از رباتها از راه دور! برایشان پیروزی به ارمغان آورد.

پس از 7 اکتبر، هر بارکه جامعه اسراییل از نظر روانی تحلیل میرود و نمیتوان آنرا به تشدید نظامی دیگری برد، نتانیاهو با نمایش یک ترور از رهبران مقاومت و یا کشتارجدید و یا بمباران و منفجر کردن خانه های غیرنظامیان و در آخرین نمونه ها نمایشگاه موشک های ضدتانک به ظاهر غصب شده از حزب الله لبنان، از جامعه خود تمنی دارد که سست نشوند و امید را حفظ کنند. همچنان که این روند صهیونیسم را تبدیل به یک جانی بدون حد و مرز و اخلاقیات کرده و گفتمان حق دفاع از خود را به حق جنایت علیه دیگران بدل میکند، بدون آنکه متوجه باشند خوی انتقام جویی قومیتی و مذهبی که پیشتر زمینه ساز شکل گیری مقاومت منطقه در برابر آمریکا بوده است را تقویت کرده و به نسل های بعد منتقل میکنند.

 

ایران و راهبرد مقاومت

صهیونیست ها برای نظامی نگاه داشتن فضای فکری جامعه خود و کنترل امنیتی بر دارایی ها و منابع شهرک نشینان، هر از گاهی که دستاوردی برای اخذ شدن نمیابند، به سراغ ساختن دشمنانی از خود بزرگتر میروند، و گاهی بسیار بزرگتر. آخرین خبط آنها در حمله به کنسولگری ایران در سوریه مجبورشان کرده است که در یک جبهه با خطوط بسیار بزرگ به عملیات هوایی پرهزینه و کم نتیجه با آثاری هنگفت برعلیه امنیت ملی خود دست بزنند. این جنون برای دستاورد سازی آنقدر حماقت آمیز بوده است که موجبات شلیک بیش از 280 موشک و صده ها پهپاد و هزینه مقابله با آنان را برایشان به ارمغان آورده است.

 

 

مقاومت اسلامی در خاورمیانه که همسو با ایران است از فضا نیامده است، همگی مردم باستانی خاورمیانه اند. رفتار نظامی فعلی که از آنان سرمیزند، حاصل جنایات آمریکا، اسراییل و سپس داعش است، پیشتر نفوذ شوروی به ایجاد مقاومت افغانستان و مجاهدین منجر شده بود، حال ایالات متحده و عوامل آن. فعالیت های جمهوری اسلامی ایران در حمایت از آنان به موجب  اصل 154مندرج درقانون اساسی ایران است که ایرانیان حکومت خود را ملزم کرده اند بدون هیچ حد و مرزی از مستضعفان جهان در حد توانایی حمایت کند. آنچه که امروز به عنوان پروکسی های ایران یاد میشود، در واقع مردمان خاورمیانه اند که در برابر آمریکا، اسراییل، داعش و ... راهی جز کمک گرفتن از ایران نیافته اند. ایران تاکنون خود به شکل مستقیم وارد درگیری با اسراییل نشده بود، قوانین داخلی و همچنین فرماندهی کل قوا که فتوای جهاد به عهده ان است، اجازه چنین درگیری به ایران نداده بودند، حتی پس از 7 اکتبر نیز فتوایی برای جنگ با اسراییل با دفاع از غزه و لبنان از سوی مراجع شیعه صادر نشده است. اما حماقت بزرگ اسراییل برای ترورهنیه در تهران، باعث شد که ایران نیز خود پا به عرصه مقابله نظامی با اسراییل بپردازد.

این اقدام صهیونیست ها، کمک شایانی به راهبرد مقاومت است که به دنبال ایستادگی طولانی تا فرسوده سازی جامعه اسراییل و بنیاد روانی آن در صحرای نبردهای بی نتیجه و بی پایان است. اسراییل نتانیاهو میرود که اکثریت یا شاید همه این نبردها را پیروز شده اما بازنده نهایی جنگ باشد، جنگی که گفتمان اصلی آن یعنی صهیونیسم هدف اصلی مقاومت اسلامی منطقه است نه صرفا آزاد سازی  سرزمین های  اشغال شده. مادامی که جنون دستاورد آنهم برعلیه گروه های مقاومت از ملزومات ابقای صهیونیسم گردد، پادتزی خواهد بود که ماهیت کارکردی آن ایجاد گروه های مقاومت در خاورمیانه و دوام ایده های آنان است، در حالی که صهیونیسم خود را مصروف جنگ های انحرافی با دستاوردهای موقت کرده و عملا به یک دولت شکست خورده تبدیل میگردد.

 

worior@military.ir

 For ENG:   t.me/M_S_A_institute   

[00Amin 2,404]

سلام و عرض ادب خدمت همکار قدیمی ...

نکته‌ ای که درباره پیروزی‌ های کوچک و تأثیرات آن‌ ها در روحیه جامعه اسرائیل مطرح کردید، خیلی بجا و قابل تامل بود! بنظر میرسه که هر پیروزی کوچکی که اسرائیل بدست میاورد، باعث میشه که جامعه احساس کنه به پیروزی‌ های بزرگتر نزدیکتر شده، اما همین پیروزی‌ های کوچک در حقیقت یک چرخه بی پایان رو بوجود میارن که به نوعی اسرائیل رو در موقعیت ضعف قرار میده. چون هر بار که یک پیروزی کوچک بدست میاد انتظارات بیشتر میشه و در نهایت هیچ وقت رضایت کامل حاصل نمیشه این مسأله نه‌ تنها اسرائیل رو از درون ضعیف میکنه بلکه باعث میشه که اعتماد به نفس و امید عمومی در جامعه همیشه تحت تهدید باشه و به دلیل عدم تحقق اهداف نهایی و درازمدت بیشتر به شکاف‌ های عمیق‌ تر و احساس ناکامی در درازمدت در مردم می انجامد. این احساس ناامیدی ممکنه در نهایت به یک بحران اجتماعی بزرگتر تبدیل بشه که اساسا اسرائیل رو در شرایطی قرار میده که باید دائما برای حفظ وحدت ملی خود از دستاوردهای کوتاه‌ مدت استفاده کند.
 

یکی از مهمترین نکات این مقاله این بود که اقدامات تحریک‌ آمیز اسرائیل، مثل ترور های اخیر یا حملات به مراکز مرتبط با ایران، عملا به تقویت جریان مقاومت منجر شده. ایران نه تنها از نظر قانونی بلکه به دلیل نگرش‌ های فرهنگی و مذهبی خود رو موظف به حمایت از مردمان مظلوم در منطقه میدونه و این امر باعث شده که ایران تبدیل به یک قدرت مقاومت در برابر سیاست‌ های اسرائیل کند از طرف دیگه به نظر میرسه که اسرائیل بجای اینکه از جنگ‌ ها چیزی بدست بیاره، بیشتر در حال از دست دادن فرصت ها و بطور غیرمستقیم در حال تقویت گروه‌ های مقاومت هست که این یک روند خطرناک برای اسرائیل خواهد بود، چون هر بار که به جنگ ادامه میده، نه تنها قدرت خودش رو از دست میده بلکه باعث میشه که گروهای مقاومت قویتر و سازمان‌ یافته‌ تر بشن.

موضوع دیگه ای که باید به آن اشاره کرد، نقش قدرت‌ های جهانی و تحلیل‌ های ژئوپلیتیک هست
 تأثیر اقدامات کشورهای غربی، به‌ ویژه ایالات متحده، بر استراتژی‌ های اسرائیل هست. حمایت‌ های مالی و نظامی آمریکا از اسرائیل همواره یکی از دلایل اصلی ادامه دار بودن جنگ‌ ها و ناامنی در خاورمیانه بوده. هرگونه تحرک نظامی اسرائیل ممکنه با حمایت‌ های جدید یا به‌ ویژه سیاست‌ های دوگانه آمریکا مواجه شود. آمریکا به‌ رغم اعلام حمایت‌ های قوی از اسرائیل در مواقع حساس و به‌ ویژه در مواجهه با فشارهای بین‌ المللی ممکن هست تصمیمات متناقضی هم اتخاذ کند که بر موقعیت اسرائیل تأثیر منفی خواهد گذاشت. اسرائیل با توجه به وضعیت اقتصادی فعلی خود، در درازمدت قادر نخواهد بود که منابع لازم برای حفظ این جنگ‌ ها به‌ طور مداوم تامین کند این موضوع میتونه به‌ ویژه در صورت تشدید بحران‌ ها و افزایش نارضایتی‌ های داخلی تهدیدی جدی برای ثبات اقتصادی اسرائیل باشد.

[bds110 12,209]

با توجه به همکاری ترکیه اسراییل و دالان تروریستی طالبان در اسیای میانه  حملات موشکی و پهپادی و جنگنده های ارتش ازاد سوریه به کمک اکراین به زاهدان  چابهار مشهد عسلویه  بندر عباس  همراه با هجوم خورویی طالبان جیش العدل با پیشتیبانی جمیز متیس رییس اسبق سنت کام  و وزرات دفاع امریکا و  مشاور نظامی کنونی  بن زاید کاملا محتمل است جای غافلگیری ندارد  !؟

سناریو بیشترین منفعت و کمترین ضرر برای اسراییل وغرب دارد و ایران با مشکلات عدیده مواجهه می کند نزدیکی سایت های نظامی  حساس تهران  و مشهد به مراکز جمعیتی افغان مقیم ایران راه برای فتح ان باز می کند

 

[worior 26,549]

بر 14 آذر 1403 در 14:49 , 00Amin گفت:

سلام و عرض ادب خدمت همکار قدیمی ...

 

به به مدیر گرانمایه میلیتاری، چه عجب یادی از سایتت کردی؟

...

 

 

 

 

در مورد سوریه یه بحثی مطرح میکنم که ناظر به گذشته است و نه اتفاقات آینده، اینکه چه شد که این شد:

 

بهار عربی یه سری تظاهرات صلح آمیز ولی سیل آسا به راه انداخت که اکثر کشورهای عربی حتی ترکیه رو هم درگیر کرده بود. مصر سقوط کرد، لیبی سقوط کرد، ترکیه و سوریه درگیر شدند. اما محرک اصلی وضعیت بحرین بود که همه دیکتاتوری های عرب منطقه دچار وحشت شدند و با نیروی نظامی سرکوب شد. اینا اومدن با کمک آمریکا و القاعده داعش رو سازماندهی کردند، پول و نیرو بهش تزریق کردند تا بیاد و ماجرای بهار عربی رو به اسلام خواهی(ترجمه کنید خلیفه گری) و خشونت بکشه. چون به هر حال خلافت خواهی برای کسی که خودش الان خلیفه است به از دمکراسی با دولت های 4 یا 8 ساله است!. این خشونت و کشتار کمک میکرد که هم تظاهرات صلح آمیز جمع بشه و هم کشورها بصورت امنیتی و نظامی اداره بشن و جلوی سرایت تظاهرات گرفته بشه.

زمین شروع ماجرا رو هم بعد از سقوط لیبی و مصر کشورهای شیعه نشین انتخاب کردند که با یک تیر چند نشان بزنن، اول از دست نفوذ ایران خلاص بشن، دوم از تظاهرات صلح آمیزی که فقط میتونستند در برابرش تسلیم بشن و به خواست مردم تمکین کنند، و سوم کاری کنند ملت های منطقه بگن ... خوردیم اگر بخواهیم تغییر کنیم، مگر همین حکومت چه مشکلی داره اصلا نمیصرفه!.

آنچنان در لیبی و عراق و سوریه کشتار راه انداختن و جوامع رو به تباهی کشوندند که این ملت ها آرزوی برگشتن صدام و قذافی رو داشتند و به باقی موندن همین بشار اسد رضایت دادند. این اتفاقات یه فرصتی ایجاد کرد، که حکام عرب شروع کنند به اصلاحات سیاسی و اجتماعی، پول خرج کردن روی مردم و دادن آزادی هایی که جلوی عقده ای شدن جوانان رو بگیره، از طرفی فاسدشون کنه که در دام گروه های تندرو نیفتند! مثل اصلاحاتی که بن سلمان داره انجام میده و بزودی از اون ور بوم میفته.

 

همه دیکتاتورها برای جمع کردن تظاهرات طولانی پیرو یک مکتب هستند، بخشونت کشیدن تظاهرات با استفاده از تروریسم و سپس سرکوبش با ابزار پلیسی و نظامی و ما ایرانی ها هم مجبور بودیم تا کمر در خاورمیانه پیشروی کنیم تا با این تروریسم صادراتی کشورهای عربی در همونجایی که شکل گرفته مقابله کنیم،...

 

برای آینده

حالا اون تهدید جمع شده و میدان دار قضیه ترکهای عثمانی شدند. از اینجا به بعد دیگه بهار عربی و سرکوب تظاهرات صلح آمیز معنی نداره، داستان در قالبی دیگر پیش خواهد رفت و روش "جنگ های نامتعارف" خواهند بود.

 

در تعریف جنگ نامتعارف از منابع غربی مثل استاندارد ناتو و یا دکترین جنگ نامتعارف ایالات متحده و ... آورده اند که:
" جنگی که به وسیله حمایت از گروه های شورشی، جدایی طلب و شبه نظامیان و یا مثل اینها برای بر اندازی و یا درگیر کردن یک دولت حاکم براه انداخته شود"،.. البته در ایران عبارت جنگ نامتعارف رو بیشتر معادل استفاده از تسلیحات شیمیایی و هسته ای میدانند و جنگ ترکیبی (هیبریدی) مصطلح تر هست.

[worior 26,549]

در مورد سوریه:

 

نقل قول

 

محمدجعفر اسدی، معاون بازرسی قرارگاه خاتم الانبیا، درباره سرنوشت «نیروی دفاع ملی» در سوریه که سردار سلیمانی پایه گذار آن بود، گفت: نیرویی که زمان شهید سلیمانی در سوریه شکل گرفت، خیلی سخت تشکیل شد، اما ارتش سوریه روی خوش به آن نشان نمی‌داد. بشار اسد نیز نمی‌فهمید چرا مردم باید به میدان بیایند. بعد از توجیهات فراوان، به آرامی، نزدیک ۱۲۰ هزار نیرو برای دفاع مردمی جمع شد و توانست کار بزرگی را در آن زمان در کنار ارتش انجام دهد.

وی افزود: منتها وقتی مسلحین را در یک استانی به نام ادلب و در کنار ترکیه جمع کردند، آمریکایی‌ها و اسراییلی‌ها از طریق ترکیه به آنها سلاح تزریق کردند، اما همزمان با آن، «نیروی دفاع ملی» هم اعتراض می‌کرد که سرباز می‌خواهیم، اما [در پاسخ]می‌گفتند نیرو‌های به نقاط دیگر رفته‌اند؛ یعنی به مرور آن سرمایه‌ی بزرگ را از ۱۲۰ هزار به ۲۰ هزار رساندند. این سرمایه را به مرور به دل ارتش بردند.  https://www.tabnak.ir/fa/news/1279490/

 

 

بشار اسد یه ساختار ارتش داشت که متعلق به خودش بود، ایجاد یک سازوکار مردمی موازی که از بیرون(بیگانه ای مثل ایران!) خط بگیره برای بشار اسد(مافیای حزب بعث) بزرگترین خطر بود و احساس میکرد که در آینده از این سمت ممکنه علیه اش کودتا بشه و حاکمیت از مبانی خودش عوض بشه،.. این حس طبیعی برای یک نظم مبتنی بر دیکتاتوری با مبانی فکری ضعیف هست. به مرور نیروهای مردمی رو از بین بردند و نیروهای دولتی هم بعدا مشخص شد که بیشتر یه ساختار معیشتی هست تا یک ساختار عقیدتی، الان هر کی داشته باشه 5 تا نهایتا 10 میلیارد دلار یکجا در سوریه خرج کنه میتونه بازی رو کلا عوض کنه...

ناگفته نماند که همون ساختار مردمی 4 ستون مرجعیت داشت،اولیش خود بشار، بعدش شهید سلیمانی، دیگری سید حسن و از همه مهمتر رهبری، که با حذف دو ستون و عدم وجود جایگزین مناسب و ضعف ستون اصلی یعنی بشار اسد انتظار نمیرفت که این ساختار مقاومتی بتونه لحظه ای دوام بیاره. به همین خاطر هست که همیشه میگم دکترین بالاتر از رهبری هست، دکترین مثل قران میمونه و رهبری مثل پیامبر. و این بحران همیشه برای نیروهای سرهم بندی شده با مقاصد جهادی وجود داره که بعد از حل مسئله باهاشون چکار کرد. این مسئله در ایران تا حدودی حل شد ولی بحران بهینگی براش وجود داره که لاینحل مونده،...

 

رهبران فعلی مقاومت با انباشته عظیمی که از تاریخ و گفتمان دارند باید به سمت رهبری مانیفستی با دکترین های به دقت نگارش شده برای حفظ نیروهای مردمی در ساختار های حکومتی مدرن و آینده حرکت کنند، با عطف به اینکه؛ جهان پس از پایان مسئله اصلی جهاد نیز ادامه دارد....

[habdollahi83 752]

5 hours قبل , worior گفت:

در مورد سوریه:

 

 

بشار اسد یه ساختار ارتش داشت که متعلق به خودش بود، ایجاد یک سازوکار مردمی موازی که از بیرون(بیگانه ای مثل ایران!) خط بگیره برای بشار اسد(مافیای حزب بعث) بزرگترین خطر بود و احساس میکرد که در آینده از این سمت ممکنه علیه اش کودتا بشه و حاکمیت از مبانی خودش عوض بشه،.. این حس طبیعی برای یک نظم مبتنی بر دیکتاتوری با مبانی فکری ضعیف هست. به مرور نیروهای مردمی رو از بین بردند و نیروهای دولتی هم بعدا مشخص شد که بیشتر یه ساختار معیشتی هست تا یک ساختار عقیدتی، الان هر کی داشته باشه 5 تا نهایتا 10 میلیارد دلار یکجا در سوریه خرج کنه میتونه بازی رو کلا عوض کنه...

ناگفته نماند که همون ساختار مردمی 4 ستون مرجعیت داشت،اولیش خود بشار، بعدش شهید سلیمانی، دیگری سید حسن و از همه مهمتر رهبری، که با حذف دو ستون و عدم وجود جایگزین مناسب و ضعف ستون اصلی یعنی بشار اسد انتظار نمیرفت که این ساختار مقاومتی بتونه لحظه ای دوام بیاره. به همین خاطر هست که همیشه میگم دکترین بالاتر از رهبری هست، دکترین مثل قران میمونه و رهبری مثل پیامبر. و این بحران همیشه برای نیروهای سرهم بندی شده با مقاصد جهادی وجود داره که بعد از حل مسئله باهاشون چکار کرد. این مسئله در ایران تا حدودی حل شد ولی بحران بهینگی براش وجود داره که لاینحل مونده،...

 

رهبران فعلی مقاومت با انباشته عظیمی که از تاریخ و گفتمان دارند باید به سمت رهبری مانیفستی با دکترین های به دقت نگارش شده برای حفظ نیروهای مردمی در ساختار های حکومتی مدرن و آینده حرکت کنند، با عطف به اینکه؛ جهان پس از پایان مسئله اصلی جهاد نیز ادامه دارد....

 

والله من متوجه نمیشم این ساز و کار دفاع مردمی که میگن منظور از کدوم مردمه؟! واقعا این اسد 20 درصد هم قبل از بهار عربی تو سوریه بین مردمش طرفدار داشت که بخواد دفاع مردمی تشکیل بده؟؟!! با این نظامی که این پدر و پسر تو نیم قرن در سوریه ایجاد کرده بودند؟ و بعد اینکه اگر هم با تکیه بر اون 20 درصد نظام رو حفظ می کرد آیا از سوریه در آینده کشور در میومد؟ آخرش هم دیدیم چه شد!

[00Amin 2,404]

بر 21 آذر 1403 در 15:17 , worior گفت:

 

به به مدیر گرانمایه میلیتاری، چه عجب یادی از سایتت کردی؟

...

 

 

در مورد سوریه یه بحثی مطرح میکنم که ناظر به گذشته است و نه اتفاقات آینده، اینکه چه شد که این شد:

 

بهار عربی یه سری تظاهرات صلح آمیز ولی سیل آسا به راه انداخت که اکثر کشورهای عربی حتی ترکیه رو هم درگیر کرده بود. مصر سقوط کرد، لیبی سقوط کرد، ترکیه و سوریه درگیر شدند. اما محرک اصلی وضعیت بحرین بود که همه دیکتاتوری های عرب منطقه دچار وحشت شدند و با نیروی نظامی سرکوب شد. اینا اومدن با کمک آمریکا و القاعده داعش رو سازماندهی کردند، پول و نیرو بهش تزریق کردند تا بیاد و ماجرای بهار عربی رو به اسلام خواهی(ترجمه کنید خلیفه گری) و خشونت بکشه. چون به هر حال خلافت خواهی برای کسی که خودش الان خلیفه است به از دمکراسی با دولت های 4 یا 8 ساله است!. این خشونت و کشتار کمک میکرد که هم تظاهرات صلح آمیز جمع بشه و هم کشورها بصورت امنیتی و نظامی اداره بشن و جلوی سرایت تظاهرات گرفته بشه.

زمین شروع ماجرا رو هم بعد از سقوط لیبی و مصر کشورهای شیعه نشین انتخاب کردند که با یک تیر چند نشان بزنن، اول از دست نفوذ ایران خلاص بشن، دوم از تظاهرات صلح آمیزی که فقط میتونستند در برابرش تسلیم بشن و به خواست مردم تمکین کنند، و سوم کاری کنند ملت های منطقه بگن ... خوردیم اگر بخواهیم تغییر کنیم، مگر همین حکومت چه مشکلی داره اصلا نمیصرفه!.

آنچنان در لیبی و عراق و سوریه کشتار راه انداختن و جوامع رو به تباهی کشوندند که این ملت ها آرزوی برگشتن صدام و قذافی رو داشتند و به باقی موندن همین بشار اسد رضایت دادند. این اتفاقات یه فرصتی ایجاد کرد، که حکام عرب شروع کنند به اصلاحات سیاسی و اجتماعی، پول خرج کردن روی مردم و دادن آزادی هایی که جلوی عقده ای شدن جوانان رو بگیره، از طرفی فاسدشون کنه که در دام گروه های تندرو نیفتند! مثل اصلاحاتی که بن سلمان داره انجام میده و بزودی از اون ور بوم میفته.

 

همه دیکتاتورها برای جمع کردن تظاهرات طولانی پیرو یک مکتب هستند، بخشونت کشیدن تظاهرات با استفاده از تروریسم و سپس سرکوبش با ابزار پلیسی و نظامی و ما ایرانی ها هم مجبور بودیم تا کمر در خاورمیانه پیشروی کنیم تا با این تروریسم صادراتی کشورهای عربی در همونجایی که شکل گرفته مقابله کنیم،...

 

برای آینده

حالا اون تهدید جمع شده و میدان دار قضیه ترکهای عثمانی شدند. از اینجا به بعد دیگه بهار عربی و سرکوب تظاهرات صلح آمیز معنی نداره، داستان در قالبی دیگر پیش خواهد رفت و روش "جنگ های نامتعارف" خواهند بود.

 

در تعریف جنگ نامتعارف از منابع غربی مثل استاندارد ناتو و یا دکترین جنگ نامتعارف ایالات متحده و ... آورده اند که:
" جنگی که به وسیله حمایت از گروه های شورشی، جدایی طلب و شبه نظامیان و یا مثل اینها برای بر اندازی و یا درگیر کردن یک دولت حاکم براه انداخته شود"،.. البته در ایران عبارت جنگ نامتعارف رو بیشتر معادل استفاده از تسلیحات شیمیایی و هسته ای میدانند و جنگ ترکیبی (هیبریدی) مصطلح تر هست.

سلام خدمت آقا ابراهیم عزیز ، کم سعادتی هست چه میشه کرد.... خوشحالم که دوباره فرصتی پیدا شد

با اجازه شما کمی متن شما رو باز تعریف میکنم و کمی به عنوان تحلیل در حد ظرفیت خودم موضوع مورد بحث رو ادامه خواهم داد.

 بهار عربی به عنوان یک موج صلح‌ آمیز آغاز شد اما خیلی سریع با دخالت قدرت‌ های منطقه‌ ای و فرا منطقه‌ ای از مسیر اصلی خارج شد. حرکت به سمت خشونت و استفاده از داعش بعنوان ابزاری برای منحرف کردن اعتراضات، روشی بود که دیکتاتورها برای بقای خود انتخاب کردند. هدف این بود که به مردم القا کنند هر تغییری در وضعیت موجود، هزینه‌ ای به مراتب سنگین‌ تر از ماندن در شرایط فعلی رو داره. نتیجه‌ اش هم همین شد که مردم کشورهایی مثل لیبی و عراق نه‌ تنها به فکر اصلاحات نبودند، بلکه حسرت بازگشت به دوران حکومت دیکتاتور های سابق رو میخوردند. این ترس عمومی ابزار مؤثری شد برای حکام عرب که بتوانند کنترل جامعه را دوباره بدست بگیرند.

ایران در این بازی پیچیده خودش رو مجبور دید که وارد میدان بشه. از نگاه ایران، ایجاد داعش و خشونت گسترده در مناطق شیعه‌ نشین، علاوه بر تضعیف نفوذ ایران، میتوانست باعث گسترش ناامنی به مرزهای خودش شود.
پاسخ ایران به این تهدید، پیشروی به عمق خاورمیانه و ایجاد محور مقاومت بود. این استراتژی اگرچه هزینه‌ بر بود اما توانست تا حد زیادی تهدید مستقیم داعش و گروه‌ های مشابه رو خنثی کنه.
در واقع، این همان سیاستی است که آقا ابراهیم شما هم به آن اشاره کردید؛ ایران مجبور بود در همان نقطه‌ای که تروریسم شکل گرفته بود با آن مقابله کند.

الان اما شرایط فرق کرده. دیگه اون تهدید اولیه جمع شده. بهار عربی و سرکوب اعتراضات تموم شده، حالا جنگ‌ ها دارن شکل جدیدی به خودشون میگیرن، حالا ایران باید علاوه بر حفظ دستاوردهاش، آماده باشه برای روبرو شدن با این مدل جدید از درگیریها که پیچیده‌ تر و غیرقابل پیش‌ بینی‌ تره. جنگ‌ های آینده دیگر شبیه درگیری‌ های کلاسیک گذشته نخواهند بود. همان‌ طور که اشاره کردید، جنگ‌ های نامتعارف یا هیبریدی (ترکیبی از شورش‌ های داخلی، حملات سایبری، و حمایت از گروه‌ های شبه‌ نظامی) جایگزین روش‌ های قدیمی خواهند شد. این جنگ‌ ها از نظر هزینه کمتر، اما از نظر تاثیرگذاری میتونن بسیار مخرب باشند.

یکی از مسائل کلیدی در آینده سوریه و کشورهای همجوار، رقابت‌ های شدید بین قدرت‌ های بزرگ مانند آمریکا، روسیه و چین برای نفوذ بیشتر در منطقه هست. این رقابت‌ ها میتونه تاثیرات زیادی بر روندهای داخلی سوریه و حتی دیگر کشورهای عربی بذاره. مثلا روسیه ممکنه بخواد حضور خودش رو در سوریه گسترش بده و از این طریق نفوذ ایران در منطقه رو محدود کنه. از طرف دیگه، چین ممکنه به‌طور غیرمستقیم از طریق پروژه‌ های زیرساختی یا اقتصادی وارد عمل بشه، که این میتونه معادلات اقتصادی و سیاسی منطقه رو تغییر بده.

اصلاحاتی که بن سلمان و دیگر حکام عرب شروع کردن، شاید در کوتاه‌ مدت اثرگذار باشه، اما در درازمدت ممکنه با مشکلات جدی روبرو بشه. اگر این اصلاحات همراه با شفافیت و مبارزه با فساد نباشه، احتمالا به یک سری نارضایتی‌ های اجتماعی و اقتصادی دامن بزنه. مثلا در عربستان سعودی و امارات، با توجه به وضعیت اقتصادی کنونی، اگر تغییرات به درستی مدیریت نشه، ممکنه شاهد جنبش‌ های اجتماعی مشابه بهار عربی در آینده باشیم.

علی‌ رغم شکست داعش در عراق و سوریه، تهدید گروه‌ های تروریستی همچنان پا برجاست. بسیاری از این گروه‌ ها به دلیل شرایط سیاسی و اقتصادی نامناسب در برخی کشورهای عربی یا تحت حمایت برخی قدرت‌ های منطقه‌ ای، ممکنه دوباره قدرت بگیرند. این میتونه به بی‌ ثباتی بیشتر منطقه منجر بشه، بویژه در کشورهایی که هنوز درگیر جنگ‌ های داخلی هستن یا دولت مرکزی ضعیفی دارن.

بحران‌ های انسانی که در نتیجه جنگ‌ های داخلی در سوریه و کشورهای اطراف بوجود اومده، هنوز حل نشده و میتونه به بی‌ ثباتی‌ های بیشتر منطقه‌ ای منجر بشه. میلیون‌ ها نفر در کشورهای سوریه، عراق و یمن آواره شدن و این میتونه فشار زیادی به کشورهای همسایه وارد کنه. اگر شرایط مساعد برای بازگشت این پناهندگان فراهم نشه، ممکنه با بحران‌ های اجتماعی و اقتصادی جدیدی روبرو بشیم که این بحران‌ ها بیشتر بر کشورهای میزبان اثر میذاره.

ایران که همواره درگیر درگیری‌ ها و بحران‌ ها بوده، ممکنه استراتژی‌ خودش رو تغییر بده. بویژه پس از برجام و فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم‌ ها، ایران ممکنه رویکردهای جدیدی رو در برخورد با بحران‌ های منطقه‌ای اتخاذ کنه. به‌ عنوان مثال، ممکنه تلاش کنه که از طریق مذاکره با کشورهای عربی و حتی اسرائیل به دنبال کاهش تنش‌ باشه، هرچند که این براحتی ممکن نخواهد بود.

نقش ترکیه در این میان برجسته‌ تر شده و اردوغان به‌ دنبال احیای نقش تاریخی عثمانی‌ هاست. این یک چالش جدید برای منطقه و ایران است که باید در برابر آن استراتژی مشخصی داشته باشیم. قدرت ترکیه ممکنه در آینده بیشتر هم بشه، بویژه با پروژه‌ های عمرانی و اقتصادی که در کشورهای عربی انجام داده. و این پتاسیل داره که به‌ عنوان یک بازیگر اصلی و تاثیر گذار در منطقه ظاهر شود.