موشک‌های بالستیک جایگزینی برای نیروی هوایی موشک‌های بالستیک جایگزینی برای نیروی هوایی

[remo 4,090]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

....بخش هایی که در ادامه می آید ، قسمتی  از پروژه "تاپیک جامع قدرت هواپایه" انجمن میباشد......

 

 

 

 

اکثر تحلیل های دوستان منطقی و صحیح هستند ، حتی تحلیل هایی که در نقطه مقابل هم قرار گرفته اند. ولی در کل تک به تک تحلیل ها مبهم هستند.روش رسیدن به نتیجه مثل موارد قبلی در انجمن  به روش به کرسی نشاندن مستقیم تحلیل و بر اساس داده های پراکنده است.در صورتی در این موارد باید جامع تر بررسی کرد یا اگر امکانش نیست ، که نیست ، بهتر این است که از روش مطالعه کیس استفاده کرد.

 

مطلب پیش رو قسمتی از پروژه Project AIR FORCE (PAF) اندیشکده رند هست که به سفارش نیروی هوایی ایالات متحده و توسط Forrest E. Morgan در سال 2013 نگاشته شده است.

 

 

 

 

پایداری در بحران و تهاجم دوربرد

یک تحلیل مقایسه ای از جنگنده ها ، بمب افکن ها و موشک ها

 

Crisis Stability and Long-Range Strike

A Comparative Analysis of Fighters, Bombers, and Missiles

 

بعد از پایان جنگ سرد با گسترش تسلیحات هسته ای و حضور مجدد رقبای بزرگ ، تقابل های خطرناک بین کشورها  افزایش یافته است. هنگام مدیریت این بحران ها ، رهبران ایالات متحده باید خطر جنگ را خنثی کنند بدون اینکه منافع سیاسی یا نظامی مهم را به خطر بیندازند. آنها ترجیح می دهند این کار را انجام دهند تا رویارویی در سطح متعارف باقی بماند ، قبل از اینکه تنش ها تشدید شود و یک یا هر دو طرف به اقدام هسته ای متوسل شوند.در چنین شرایطی ، مدیریت بحران به تعادل تهدیدها و خویشتنداری جهت کاهش اسیب پذیری دو طرف از حمله غافلگیرانه نیاز دارد.

 

دارایی های ضربتی دوربرد مثل جنگنده های ضربتی ، بمب افکن ها ، موشک های بالستیک و موشک های کروز - نقش مهمی  در این زمینه خواهند داشت.سوال این است که کدام یک از این سیستم ها بیش از سایرین برای وضعیت پایداری در بحران مناسب هستند و چرا؟

 

 

رویکرد و روش شناسی

 

برای پاسخ به این سوال ، این گزارش از آثار برجسته در این زمینه برای روشن ساختن ماهیت بحران بین المللی ، اصول مدیریت بحران و روابط بین ساختار نیرو و پایداری در بحران بهره گرفته است. از این بینش بدست امده ، مشخص می شود که چه ویژگی هایی در دارایی های تهاجم ضربتی مطلوب هستند و یک چارچوب تحلیلی برای ارزیابی سیستم های مختلف تهاجم ضربتی از آنها ارائه می دهد.در  ادامه این گزارش چارچوب ترسیم شده  را برای ارزیابی نقاط قوت و خطرات ناشی از استقرار چندین سیستم ضربتی در یک تقابل نظامی با یک حریف منطقه ای خطرناک در بازه زمانی 2025-2030 ترسیم می کند. سیستم های مورد تجزیه و تحلیل شامل :

 

• جنگنده های ضربتی (F-35)
• بمب افکن های با سابقه (B-52 و B-1) مجهز به تسلیحات دورایستا
• بمب افکن های نفوذ کننده آینده (B-Xs) ،
• موشک های بالستیک قاره پیمای (ICBM)
• موشک های بالستیک زیر سطحی (SLBM)
• موشکهای کروز دریایی (SLCM)

 

یافته های این تجزیه و تحلیل سپس برای تولید مجموعه ای از گزاره ها در مورد تأثیرات بالقوه این سیستم ها بر پایداری در بحران و کاربرد آنها به عنوان ابزارهای مدیریت بحران استفاده می شود.  سپس گزاره های بدست آمده را بر نتایج 48 بحران بین المللی از زمان پایان جنگ جهانی دوم ، در برابر سابقه تاریخی آن سیستم ها آزمایش می کند. سرانجام ، یافته های این تحلیل ها را ادغام می کند و آنها را در  معرض دید قرار می دهد.

 

 

 

یافته هایی از مطالعات گذشته

 

این فصل روابط بین مدیریت بحران ، پایداری در بحران و ساختار نیروی نظامی را بررسی می کند. این مقاله با بررسی مطالعات انجام گرفته در مورد ماهیت بحرانهای بین المللی گذشته نشان می دهد ، ایجاد ثبات در یک بحران بین المللی در بهترین شرایط دشوار است و اگر بی ثباتی  ساختاری وجود داشته باشد ، مدیریت بحران می تواند به طرز مهمی تضعیف شود. با توجه به این موضوع ، اهمیت ساختار نیروی نظامی در پایداری در بحران را توضیح می دهد و خصوصیاتی را که برای سیستم های ضربتی در ایجاد پایداری ساختاری و پشتیبانی از مدیریت بحران  مطلوب هستند را مشخص می کند.

 

 

 

مفهوم پایداری در بحران ( ثبات در بحران ، Crisis Stability)

 

سه فرمول کلاسیک پایداری (ثبات) در رابطه با سلاح های هسته ای و گرایش به جنگ وجود دارد:

1.  پایداری در "ضربت نخست" (یا ثبات در بازدارندگی - first strike stability) ، به وجود یک توانایی ضربت دوم (Second strike) مطمئن برای هر یک از طرفهای مسلح هسته ای در یک رویارویی گفته می شود ، به طوری که هر یک از آنها در صورت اقدام هسته ای از خسارت تلافی جویانه طرف دیگر  می ترسد.
2. "پایداری در بحران"  (Crisis Stability) به عنوان شرایطی تعریف می شود که در آن هیچ یک از طرفین از آغاز درگیری هسته ای ، متعارف یا غیر متعارف (از جمله حمله پیشگیرانه علیه دارایی های هسته ای)به دلیل وجود یک دفاع جامع ضد "ضربت نخست" یا شرایط دیگر نگران نباشند.
3. پایداری در "مسابقه تسلیحاتی"  (arms race stability) زمانی حاصل می شود که هیچ یک از طرفین نگران نباشند که دشمنش با دستیابی به پیشرفت تکنولوژیکی یا تجمع مخفی نیرویی که مزیت قاطع میدان جنگ را ایجاد می کند ، ثبات را تضعیف کنند.

پایداری در بحران را می توان درجه ای از بازدارندگی متقابل بین طرفین توصیف کرد.پایداری در بحران و ابزارهای دستیابی و حفظ آن - مدیریت بحران - مربوط به جنگ نیست. آنها در مورد ایجاد و استقرار نیروها به روشهایی هستند که به یک کشور اجازه می دهند ، بدون نیاز به عقب نشینی  ، از جنگ جلوگیری کند. به عبارت دیگر ، پایداری در بحران درجه ای است که دشمنان در آستانه جنگ احساس نمی کنند مجبورند اول حمله کنند ، چه برای بدست آوردن یک مزیت زودگذر در ضربت اول و چه از ترس اینکه مجبورند اولین حمله فلج کننده را از دشمن دریافت کنند.

 

 

 

اهمیت ساختار نیرو نظامی در مدیریت و پایداری در بحران

 

مدیریت بحران عمدتا در مورد استراتژی است و بکار گیری موثر آن بیشتر هنر است تا علم . هر بحرانی متمایز است و هیچ فرمولی وجود ندارد. در این بین ساختار نیرو بسیار مهم است. اگر ساختار زیربنایی محیط ژئوپلیتیک ناپایدار باشد ، تلاش برای مدیریت یک بحران تضعیف می شود. نیروهای نظامی بخش مهمی از این ساختار هستند . آنها از اصلی ترین ابزارهایی هستند که رهبران ملی برای مدیریت بحران های بین المللی به آنها متوسل می شوند. در این مرحله تأکید بر این نکته مهم است که هدف مدیریت بحران دستیابی و حفظ ثبات است و این امر بیشتر مربوط به بازدارندگی است تا جنگ. در حالی که تمام نیروهای نظامی به بازدارندگی کمک می کنند ، اما سیستم های ضربتی دوربرد (long-range strike ) از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند زیرا می توان آنها را سریعتر از سایر نیروها بکار برد و می توانند در برابر تهدیدات دور ایستا بازدارنده باشند.

 

بررسی RAND سه ویژگی را که سیستم های ضربتی هوایی و موشکی برای تقویت پایداری ساختاری نیاز دارند و سه ویژگی دیگر  از این سیستم ها را که ابزاری کارآمد برای مدیریت بحران  هستند شناسایی کرده است.

 

 

 

 

ویژگی های  پایداری ساختاری [ پایداری در ساختار نظامی ]

 

 

پایداری ساختاری با شرایط موجود در محیط استراتژیک ، از جمله جغرافیا ، روابط سیاسی و ساختار نیرو (به عنوان مثال ، اندازه ، ترکیب ، وضعیت ، فن آوری ، دکترین) تعیین می شود ، که به نوبه خود ، به مقوله پایداری در بحران  کمک می کند یا آن را تضعیف میکند. .برای تقویت پایداری ساختاری ، سیستم های ضربتی باید دارای مشخصات زیر باشند.

 

• آنها باید به اندازه کافی قوی باشند تا از حمله متعارف جلوگیری کنند.

بازدارندگی پایه واساس پایداری ساختاری است. از آنجا که تهدیدهای هسته ای ممکن است در مقابل تهاجم متعارف از اعتبار برخوردار نباشند ، و از آنجا که رهبران ایالات متحده خواهان ایجاد ثبات در بحرانهای بسیار پایین تر از آستانه هسته ای هستند ، باید سیستم های ضربتی متعارف قوی  ، برای  یک بحران بین المللی در دسترس باشد.

 

رهبران ایالات متحده می خواهند تا حد ممکن از نیروهای متعارف برای ایجاد پایداری در بحران های آینده استفاده کنند. این یک چالش جالب است. در حالی که بازدارندگی هسته ای به تهدید مهاجم به یک مجازات با هزینه های ناگهانی فاجعه بار متکی است ، سلاح های معمولی فاقد توانایی تحمیل سریع هزینه هایی در آن سطح هستند. در نتیجه ، تلاش های قبلی  حتی در برابر دشمنان ضعیف تر  و ریسک پذیر ، مانند اسلوبودان میلوشویچ و صدام حسین ، گاهی اوقات با شکست روبرو شده است ، به این دلیل که این افراد معتقد بودند که می‌توانند هزینه حملات هوایی و موشکی را به اندازه کافی تحمل کنند تا ائتلاف علیه خود را شکست دهند یا عاملان دیگر را در جامعه بین‌المللی گرد هم آورند تا از لحاظ سیاسی از طرف آن‌ها مداخله کنند.

با این وجود ، اگر نیرو به طور مناسب ساختار یافته استقرار یابد ، بازدارندگی معمولی می تواند تقویت شود. تجزیه و تحلیل موارد تاریخی نشان داده است که برای ایجاد بازدارندگی متعارف ، باید به اندازه کافی قوی و انعطاف پذیر باشد تا بتواند به گونه ای دشمن را متقاعد کند که هر حمله‌ ای منجر به خطر بالای شکست یا حداقل، خطر بالای فرو افتادن در جنگی پر هزینه و فرسایشی می‌شود.، به عبارت دیگر ، در حالی که بازدارندگی هسته ای منحصراً به  تهدید به مجازات متکی است ، بازدارندگی متعارف تا حد زیادی به متعاقد کردن حریف بستگی دارد که می توان علاوه بر تحمیل هزینه های گزاف برای مجازات ، مزایای تهاجم دشمن را نیز از بین ببرند. در مجموع ، برای کمک به ثبات ساختاری ، سیستم های ضربتی باید به اندازه کافی قوی باشند که بتوانند از حمله متعارف جلوگیری کنند و حریف را متقاعد کنند که می تواند در شکست آن نقش اساسی داشته باشد.

 

•  آنها باید بتوانند آسیب پذیری ایالات متحده در برابر حمله پیش دستانه را به حداقل برسانند.

اگر استقرار نیروها برای ایجاد بازدارندگی مستلزم آسیب پذیر ساختن آنها (مثل استقرار در نزدیکی دشمن) در برابر یک حمله غافلگیرانه باشد ، ممکن است یک حریف ریسک پذیر وسوسه شود که یک حمله پیش دستانه (preemptive strike)  انجام دهد. پایداری ساختاری نیاز به نیروهایی دارد که از قدرت کافی برای ممانعت از  حمله یک دشمن بالقوه برخوردار باشند اما از طریق راه هایی که از قرار گرفتن در معرض پیش فرض جلوگیری کنند.

روشهای مختلفی برای ساخت چنین نیروهایی وجود دارد. آنها می توانند به اندازه کافی انعطاف پذیر و واکنشی باشند تا به سرعت پراکنده شوند. مکان دقیق آنها را می توان در هنگام استقرار یا به کارگیری پنهان کرد. در پایگاه ها و گشت ها  آنها میتوانند از پدافند فعال و غیرفعال برخوردار باشند یا می توان آنها را با برد کافی طراحی کرد تا بتوانند از دور اقدام کنند. یک نیروی ضربتی  که برای به حداکثر رساندن پایداری ساختاری طراحی شده باشد ، باید به گونه ای باشد تا چندین مورد از این روش ها را در بر می گیرد.

 

• آنها باید بتوانند خطر حمله غافلگیرانه توسط ایالات متحده را کاهش دهند.

این ویژگی دور از انتظار است. غافلگیری همیشه وسیله ای بسیار ارزشمند برای دستیابی به اهداف تاکتیکی در جنگ بوده است ، اما مدیریت بحران جنگ نیست. در طی یک بحران بین المللی ، استقرار نیروهای ضربتی قدرتمند به گونه ای که بیانگر آن باشد که حمله نزدیک است ، می تواند حریف را به این نتیجه برساند که چاره ای جز شروع یک حمله پیش دستانه ندارد. بنابراین ، پایداری ساختاری نیاز به نیروهایی دارد که بتوانند بازدارندگی قوی ایجاد کنند در حالی که خطر حملات غافلگیرانه توسط ایالات متحده را کاهش دهند .

 

هرکشوری که با نیروی نظامی ایالات متحده روبرو می شود ، هرگز نباید از انهدام سریع کاملاً ایمن باشد. تأمین منافع ایالات متحده در شرایط بحرانی به دیپلماسی جبری (Coercive diplomacy) احتیاج دارد . توانایی دستکاری در ترس یک حریف از حمله پیش دستانه ، اهرم مهم جبر است که رهبران ایالات متحده می خواهند  در دسترس داشته باشند. بنابراین نیروهای ضربتی برای  تحمیل چنین تهدیدهایی  به روش هایی نیاز دارند که مخالفان را قانع نکند که نابودی آنها قریب الوقوع است. باید به آنها اجازه داده شود باور كنند كه هنوز وقت دارند كه گزینه های خود را بسنجند و مذاكره كنند ، اما همچنین باید این نگرانی را داشته باشند كه آیا زمان تمام می شود و فاجعه در راه است.

 

 

 

ویژگی های مدیریت بحران

 

پایداری ساختاری تنها پیش شرط مدیریت موثر بحران است. اگر مدیریت بحران فقط به بازدارندگی در برابر حمله حریف نیاز داشت ، ممکن است با استقرار دفاع قدرتمند در هرجایی که احتمال رویارویی وجود دارد ، این امر انجام شود. اما هر استراتژی متکی به دفاع استاتیک ، از عدم توانایی در پیش بینی بحران بعدی رنج می برد. علاوه بر این، رهبران ایالات متحده خواهان انجام کارهایی بیش از جلوگیری از جاه طلبی های تهاجمی سایر کشورها در یک رویارویی هستند. آنها می خواهند بحران را از نظر شرایط مطلوب برای منافع ایالات متحده خنثی کنند. این امر مستلزم استراتژی هایی برای اعمال فشار برای مجبور کردن دشمن به پذیرش توافق مطلوب برای ایالات متحده است. سیستم های ضربتی  باید توانایی پشتیبانی از چنین راهبردهایی را در هر زمان و هر مکان که لازم باشد داشته باشند. بنابراین ، آنها به ویژگی های زیر احتیاج دارند:

 

• آنها باید انعطاف پذیر باشند.

سیستم های ضربتی  باید در سناریوهای بسیار متنوعی کاربرد داشته باشند و آنها باید انتخاب گسترده ای از پروفایل های بکارگیری را در هر سناریو داشته باشند.

• آنها باید واکنشی باشند.

از آنجا که بحران ها می توانند به طور ناگهانی در مکان های دور ایجاد شوند ، سیستم های ضربتی  باید توانایی هشدار ، استقرار و بکارگیری سریع را داشته باشند. بعلاوه ، از آنجا که مدیریت بحران به همان اندازه یک کارکرد نظامی است ، ابزارهای نظامی که برای حمایت از آن استفاده می شوند ، باید توانایی تنظیم سرعت عملیاتی خود را با اقدامات دیپلماتیک داشته باشند. آنها باید بتوانند فعالیتهای خود را به طریقی تسریع كنند كه فشار و جبر بیشتری را در صورت لزوم تحمیل كنند  و همچنین بتوانند فوراً این فشار را برطرف كنند ، شاید رهبران ملی تصمیم بگیرند كه خطرات عبور از آستانه بیش از حد زیاد است یا حرکت مسالمت‌آمیز برای نشان دادن حسن‌نیت یا پاداش به حریف برای اتخاذ یک گام مثبت نظامی یا سیاسی به سمت حل بحران  کفایت میکند.

• آنها باید قابلیت هایی برای  انتقال پیام (Signaling)  را ارائه دهند.

در زمان بحران های بین المللی ، زمانی که معضلات امنیتی افزایش می یابد ، اقدامات ، بلندتر از کلمات صحبت می کنند. اگر وضعیت نظامی دفاعی از آمادگی برای حمله قابل تشخیص نباشد ، اطمینان از قصد غیرتهاجمی مشکوک به نظر می رسد. برعکس ، اگر وضعیت نظامی به طور واضح اراده و توانایی انجام چنین حملاتی را نداشته باشد ، تهدیدهای جبری (نظامی و سیاسی) فاقد اعتبار خواهند بود. بنابراین ، برای داشتن کارآیی بیشتر به عنوان ابزاری برای مدیریت بحران ، سیستم های ضربتی باید از طریق روش هایی بکارگیری شوند که حریف به وضوح می تواند آنها را درک کند.( نشان دادن عزم و توانایی برای پیروزی در صورت بروز جنگ ، اما تمایل به فرصت دادن برای دستیابی به یک توافق یا مذاکره )

 

 

 

تجزیه و تحلیل سیستم های ضربتی

 

تجزیه و تحلیل در سه مرحله انجام شد است :

 

• مرحله 1 شامل تفکیک هر یک از شش ویژگی در اجزای تشکیل دهنده آن و توزیع وزنی هر قسمت برای امتیازدهی  است. این تجزیه و تحلیل برگرفته از نظرات متخصصان موضوع در RAND و کارکنان ستاد نیروی هوایی ایالات متحده در شناسایی و وزن دهی به هر یک از ویژگی ها است.
• مرحله 2 شامل ایجاد یک سناریوی فرضی است که در آن ایالات متحده در بازه زمانی 2025-2030 با یک حریف منطقه ای بسیار توانمند روبرو می شود. هدف ایالات متحده در این سناریو ایجاد پایداری در بحران یک جنگ کوتاه مدت بدون از بین بردن منافع مهم ایالات متحده بوده است. پیش بینی شده که حریف ، دارای یک سیستم دفاع هوایی یکپارچه (IADS) و موجودی قابل توجهی از موشک های بالستیک برد کوتاه ، متوسط و برد متوسط (SRBMs ، MRBMs و IRBM) و همچنین موشک های بالستیک ضد کشتی (ASBM) و موشک های کروز ضد کشتی (ASCM) می باشد. فرض شده که همه این موشک ها با هدایت دقیق (PGM) هستند.
• مرحله 3 شامل کار با سناریو و بررسی حمله هوایی و موشکی از نظر شدت نمایش ویژگی های پایداری ساختاری و مدیریت بحران است. نمرات در مقیاس 0 تا 25 و 25 بهترین نمره تعیین شده است.

 

سرانجام ، پس از ارزیابی همه سیستم های ضربتی ، امتیازات برای مقایسه، نمودار شد. شکل زیر نمونه ای از این نمودارها را ارائه می دهد. این یک نمودار شش بعدی است که با پنج حلقه از مرکز مشخص می شود. یعنی حلقه بیرونی نشانگر عدد 25 است. نمودار دارای دو بعد است که با رنگ تیره و روشن متمایز شده اند . هر بعد بر اساس آنچه ثبات ساختاری یا مدیریت بحران به آن امتیاز می دهد ، برچسب گذاری شده است.

 

 

نمونه ای از طرح شش بعدی برای نمایش نمرات ویژگی ها

 

باید تأکید کنیم که این تحلیل ها اساساً ذهنی است. اگرچه داده های فنی مربوط به هر سیستم  جمع آوری و با دقت مقایسه شده ، اما در نهایت امتیازات بر اساس قضاوت متخصصان بوده ، بنابراین هیچ نقشه ای نباید دقیق در نظر گرفته شود.بعلاوه ، مقادیر بر روی حلقه ها نمایش داده نمی شوند زیرا اعداد مهم نیستند ، آنچه مهم است ، موقعیتهای نسبی نمرات هر سیستم ضربتی در مقایسه با سایر سیستم ها است.
 

 

 

 

 

 

 

1- جنگنده های ضربتی (F-35)

 

تجزیه و تحلیل مبتنی بر سناریو با این فرض آغاز شد که ممکن است از نیروی هوایی ایالات متحده استفاده شود زیرا از اواخر جنگ سرد تاکنون در بحران ها و درگیری ها بوده است. رهبران آمریكا در پاسخ به بحرانهایی مانند بحرانهای ناشی از حمله عراق به كویت در سال 1990 ، جنایات صربستان در بوسنی و هرزگوین در سال 1995 و امتناع صربستان از پذیرش توافق نامه رامبوئه در سال 1999 ، نیرو و تعداد زیادی هواپیمای ضربتی کوتاه برد را به میدان نبرد منتقل نمودند. آنها همچنینن ناو گروه ها را در آبهای مجاور مستقر کردند. این رویکرد منافع ایالات متحده را به خوبی تأمین می کرد . استقرار تعداد زیادی هواپیمای ضربتی در نزدیکی دشمن به نیروهای هوایی ایالات متحده و ائتلاف اجازه می دهد تا نرخ بالایی پرواز را تولید کرده و مقدار قابل توجهی مهمات را بر روی اهداف قرار دهند.پیش بینی ها نشان می دهد  ایالات متحده قادر خواهد بود حداقل تا دو دهه آینده با این روش ادامه دهد.(مقاله در سال 2013 منتشر شده)

 

 

بی ثباتی ساختاری که ناشی از تهاجم از نزدیک است

 

در سناریوی 2025-2030 که در اینجا مورد بررسی قرار گرفت ، جنگنده های پیشرفته F-35 توانستند تهدیدی جدی برای مخالفان باشند. آنها با نرخ پرواز بالا توانستند هنگامی که در خارج از رینگ پدافند هوایی دشمن سوخت گیری میکردند ، تعداد قابل توجهی از اهداف دشمن را در معرض خطر قرار دهند. با این حال ، قرار دادن نیروی تهاجمی ایالات متحده در محدوده قابل توجهی از نیروهای موشکی متعارف حریف ، آن را در برابر حمله غافلگیرانه دشمن بسیار آسیب پذیر میکند. در گذشته ، نزدیکی پایگاه های ایالات متحده و ناوهای هواپیمابر به اهداف باعث به حداقل رساندن  زمان هشدار برای نیروهای دشمن و فشرده کردن زمان تصمیم گیری برای رهبران دشمن می شد .این رویکرد در گذشته به خوبی کار کرده است زیرا جنگنده های کشورهایی مثل ایالات متحده از رویارویی با دشمنانی که تا حد زیادی فاقد توانایی حمله به پایگاه ها و ناوهای هواپیمابر بودند ، لذت می بردند.  متأسفانه ، آن دوران  در حال پایان است.با گسترش بهره برداری از فضا ، موشک و فناوری مهمات هدایت دقیق ، احتمالاً حریفان آینده در مقابله با ایالات متحده دارای زرادخانه های قابل توجهی از موشک های بالستیک و کروز  هدایت دقیق خواهند بود که می توانند پایگاه های هوایی و ناوهای هواپیمابر را در مسافت های بالا به طور دقیق هدف قرار دهند. نمودار بالا  بی ثباتی ساختاری را نشان می دهد که می تواند ناشی از استقرار دارایی های ضربتی در نزدیکی دشمنانی است که دارای این قابلیت ها باشند.

 

تجزیه و تحلیل موردی این یافته را تأیید می کند. اگرچه ایالات متحده در بحران های متعدد توانسته هواپیماهای ضربتی کوتاه برد خود را در  نزدیکی مخالفان مورد استفاده قرار دهد ، اما  دیگر کشورها چندان خوش شانس نبودند.  نمونه بارز آن بحران اعراب و اسرائیل در سال 1967 و بحران یوم کیپور در سال 1973 است. در هر دو مورد ، نیروهای هوایی قدرتمند مستقر در نزدیکی یکدیگر (به دلیل جغرافیای سیاسی منطقه) یک ناپایداری ساختاری ایجاد کردند که در حملات غافلگیرانه منهدم شد. بحران بنگلادش در سال 1971 ، که با حمله هوایی پیشگیرانه پاکستان به 15 پایگاه هوایی هند به اوج خود رسید.

اشاره به این نکته مهم است که این ضعف برای جنگنده های ضربتی مستقر در ناو هواپیمابر به اندازه جنگنده هایی که در پایگاه های زمینی هستند ، شدید نخواهد بود. از آنجا که ناوهای هواپیمابر سیستم عامل های سیار هستند ، به همین دلیل آسیب پذیری کمتری دارند . برای انجام یک حمله پیشگیرانه علیه آنها ، مخالفان بالقوه باید مجموعه ای پیچیده از سنسورها ، پردازنده های داده و سیستم های فرماندهی و کنترل را در اختیار داشته باشند تا بتواند ناو ها را به سرعت شناسایی ، ردیابی و هدف قرار دهند.برخی از مخالفان بالقوه در تلاش برای ایجاد چنین توانایی هایی پیشرفت قابل توجهی داشته اند و این تجزیه و تحلیل فرض می کند که آنها آنها را تا دوره سناریوها داشته باشند. اما اینکه توانایی واقعی سیستم های آنها چقدر باشد ، به طیف وسیعی از عوامل فراتر از محدوده این تحلیل بستگی دارد. در حالی که ناوهای هواپیمابر به اندازه پایگاه های زمینی نزدیک اهداف اسانی نیستند ، اما واضح است که آنها در آینده مانند گذشته قادر به فعالیت در نزدیکی مخالفان نخواهند بود. استقرار دورتر آنها در شرایط بحرانی نیز ، نرخ پروازها را کاهش می دهد و در نتیجه قدرت تهدید بازدارنده ای را که می توانند تولید کنند کاهش می دهد.

 

 

 

 

پایان قسمت اول ....

 

 

 

ویرایش شده در اسفند 99 توسط remo

[remo 4,090]

 

قسمت دوم

 

 

2-  بمب افکن های با سابقه (B-52 و B-1) مجهز به تسلیحات دورایستا

 

توانایی دیگری که رهبران نیروی هوایی قصد دارند در بازه زمانی 2025 تا 2030 حفظ کنند ، توانایی ارائه شده توسط بمب افکن های قدیمی مانند B-52 و B-1 است که مجهز به سلاح های دور ایستا هستند. انتظار نمی رود این دارایی ها در برابر پدافند هوایی دشمن در آینده زنده بمانند ، اما آنها می توانند خارج از رینگ پدافندی دشمن اقدام به پرتاب مهمات دوربرد نمایند و به این صورت تعداد زیادی از اهداف را در معرض خطر قرار دهند. متأسفانه ، این تجزیه و تحلیل نشان می دهد که استقرار این بمب افکن ها در ترکیب با جنگنده های ضربتی کوتاه برد نیز به پایداری در بحران کمک نمی کند.

 

 

 

همانطور که در نمودار مشخص است ، بمب افکن های قدیمی با سلاح های دورایستا از حمله غافلگیرانه نسبتاً ایمن خواهند بود ، زیرا فراتر از محدوده SRBM و MRBM حریف هستند. با این حال ،  حداقل به طور مستقیم به قدرت تهدیدات بازدارنده ایالات متحده کمک زیادی نمی کنند. ، حتی نسخه برد بلند (AGM-158B JASSM-ER) با توجه به دامنه سیستم های پیشرفته SAM که انتظار می رود دشمنان آینده داشته باشند ، دسترسی محدودی به فضای هوایی  حریف خواهد داشت ، به دلیل هزینه زیاد این مهمات ، موجودی نیروی هوایی نسبتاً کم خواهد بود.  آنها احتمالاً در چند روز اول جنگ علیه یک حریف توانمند هزینه می شوند. این نیز توانایی سیستم سلاح را در ایجاد تهدید بازدارنده تثبیت کننده محدود می کند.

مسائل پیچیده هستند ، حتی اگر بمب افکن ها فوق الذکر از حمله یک دشمن جلوگیری کنند ، ولی هنوز یک دارایی نامناسب برای حمله غافلگیرانه ایالات متحده میباشند. اگر تعداد زیادی از بمب افکن های دورایستا  به گشت زنی بپردازند ، رهبران دشمن ممکن است باور کنند که دقیقاً حمله ای غریب الوقوع در انتظار است. این ویژگی باعث به خطر افتادن جنگنده های ضربتی آمریکا که در نزدیکی دشمن مستقر هستند خواهد شد. اگر برای خنثی سازی این آسیب اقدام به عقب بردن جنگنده های ضربتی کنند، نتیجه آن باعث کاهش نرخ جابجایی میشود و قدرت آنها را به طور قابل توجهی کاهش می دهد. با دیدن این وضعیت ، یک دشمن ریسک پذیر ممکن است به یکی از دوستان منطقه ای ایالات متحده حمله کند ، آنها  شک خواهند کرد که نیروهای حمله کننده ایالات متحده می توانند قدرت آتش مناسبی برای شکست آن از دور فراهم کنند.

 

 یک از مزیت های این سیستم  استفاده از آنها به همان شیوه ای است که در درگیری های قبلی استفاده شده است: در حملات ناگهانی علیه تاسیسات اصلی دفاع هوایی ساحلی و مقرهای فرماندهی و کنترل در IADS حریف. چنین استفاده هایی زمینه را برای نفوذ جنگنده های ضربتی به حریم هوایی  و انجام موثرتر مأموریت هایشان کمک میکند.

 

 

 

 

 

 

3 - به کارگیری جنگنده های ضربتی (F-35) از فاصله دور     برای کاهش آسیب پذیری ها در  مورد قبلی ، فرماندهان مشترک می توانند جنگنده های آمریکایی را به مراکزی فراتر از SRBM و MRBM حریف منتقل کنند. با پشتیبانی کافی از تانکرهای سوخت رسان ، آنها هنوز هم می توانند در ترکیب با بمب افکن های مجهز به تسلیحات دورایستا برای تهدید اهداف مخالف استفاده شوند. نمودار زیر پیکربندی ویژگی ها را در این وضعیت نشان می دهد.       همانطور که شکل نشان می دهد ، بازگشت جنگنده های ضربتی به عقب آسیب پذیری هر دو طرف در حمله غافلگیرانه را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد. این امر تهدید حمله غافلگیرانه ایالات متحده را به طور اساسی کاهش می دهد اگر این مبنا با پراکندگی در چندین مکان ترکیب شود ، این آسیب پذیری در حمله غافلگیرانه را بیشتر کاهش می دهد.ولی درعوض  زمان صرف شده در حمل و نقل از پایگاه ها به اهداف ، زمان تصمیم گیری دشمنان را افزایش می دهد. عقب کشیدن هواپیماهای ضربتی  به عقب می تواند قدرت را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. مسافت های طولانی تا  اهداف باعث می شود سرعت پروازها پایین بیاید و در نتیجه ماندگاری کمتری در حمله ایجاد شود. با توجه به بارگذاری محدود جنگنده ها ، نرخ پایین پرواز باعث کاهش قابل توجه حجم مهمات بر روی اهداف در طول زمان می شود. در نتیجه ، قدرت تهدید بازدارنده ایالات متحده کاهش می یابد.   نقل قول  این سناریو فرض می کرد که حریف از دارایی اطلاعاتی و هشدار دهنده کافی برخوردار است تا بداند چه زمانی هواپیماها و کشتی های ایالات متحده از پایگاه ها و بنادر خارج می شوند و به آنجا برمی گردند. دارایی های فرض شده شامل اطلاعات تصاویر شناسایی ماهواره ای ، SIGINT ، نظارت دریایی ، رادار فرا افق نگر  و منابع اطلاعاتی انسانی است.

 

 

 

4 -  بمب افکن های دوربرد نسل آینده (B-X)

تجزیه و تحلیل قبلی معضلی اساسی را در مدیریت بحران روشن می کند: استقرار نیروهای نزدیک به یک حریف تهدید قهری قوی ایجاد می کند ، اما همچنین باعث می شود هر دو طرف در معرض آسیب پذیری حمله غافلگیرانه قرار بگیرند . روش دیگر ، استقرار دارایی های ضربتی در پایگاه های دور بودکه آسیب پذیری هر دو طرف را در برابر حمله غافلگیرانه کاهش می دهد ، ولی ایجاد یک تهدید متعارف را که به اندازه کافی قوی باشد تا یک حریف تهاجمی را از حمله باز دارد ، دشوار می کند. تأکید این نکته مهم است که این معضل در مورد همه جنگنده های ضربتی تا حدی ، اعم از زمینی یا دریایی ، صدق خواهد کرد تنها زمانی که مخالفان بالقوه مجهز به سیستم های نظارتی و رهگیری پیشرفته باشند.

 

 

 

نفوذ بمب افکن های پنهانکار دوربرد  راه حلی برای این معضل ارائه است. شکل بالا نشان می دهد که بمب افکن های نفوذ کننده چطور می توانند در پایداری ساختار کمک کنند.این شکل خصوصیات بمب افکن های نفوذی را نشان می دهد که در پایگاه های دور قرار گرفته اند. همانطور که در شکل نشان داده شده است ، بمب افکن های نفوذی یک تهدید بازدارنده قوی ایجاد می کنند بدون اینکه نیروهای ایالات متحده در معرض آسیب پذیری حمله قرار بگیرند. اگرچه ویژگی های پنهانکاری بمب افکن ها باعث نفوذ به عمق  پدافند هوایی دشمن میشود ولی آنها را بیش از جنگنده های ضربتی در معرض خطر قرار میدهد.این تهدید ها  را میتوان  با هماهنگی تاکتیکی در داخل یک استراتژی مدیریت بحران گسترده تر ، مدیریت کرد.

 

 

 

 

 

 

 

5 -  موشک های  ICBM , SLBM .SLCM

 

سیستم های مورد بررسی یک مفهوم نیروی هوایی برای موشک های بالستیک قاره پیما مبتنی بر سیلو (ICBM) ، یک مفهوم نیروی دریایی برای موشکهای بالستیک زیرسطحی معمولی (SLBM) ؛ و موشک های کروز زیرسطحی (SLCM) که هم اکنون بر روی چهار زیردریایی کلاس (SSGN) فعالیت می کنند بوده است.

کسانی که طرفدار این سیستم ها هستند پیشنهاد نمی کنند که از آنها برای مدیریت بحران استفاده شود. در عوض ، ICBM ها و SLBM های معمولی مفاهیمی جایگزین برای دستیابی به قابلیت ضربتی جهانی هستند که طرفداران معتقدند برای نگه داشتن اهداف زودگذر در معرض خطر مانند رهبران تروریست ها یا موشک هسته ای کره شمالی در سکوی پرتاب مورد نیاز است.  برعکس ، SSGN ها (زیردریایی های با قابلیت پرتاب موشک کروز )بخش مهمی از توانایی جنگی موجود ملت هستند.

 

همانطور که در شکل مشخص است ، موشک های معمولی از نظر برخی ویژگی ها قوی هستند اما در برخی دیگر ضعیف اند. بزرگترین مزیت این سیستمها در زنده ماندن آنها است که باعث می شود همه آنها در برابر حمله غافلگیرانه معمولی محفوظ بمانند. زیردریایی ها وقتی در دریا هستند کاملا پنهان کار هستند، یافتن آنها دشوار است و حتی هنگام رهگیری شدن شکست دادن آنها دشوار است. اگرچه زیردریایی ها در بندر آسیب پذیر هستند ، اما بنادر تقریباً از تمام دارایی های ضربتی دشمن بدور است و منطقی است که فرض کنیم زیردریایی ها در اوایل بحران ، قبل از اینکه خطر حمله غافلگیرانه بسیار زیاد باشد ، به دریا می روند. از طرف دیگر ، ICBM های معمولی قبل از پرتاب در طول بحران اهدافی ساکن خواهند بود. اما در سیلوهای مستحکم در سراسر  ایالات متحده قرار دارند ، آنها نیز نسبتاً در معرض حمله دشمن نیستند. آنها فقط در صورت تصمیم حریف برای اقدام  هسته ای استراتژیک ، در معرض خطر قرار می گیرند.

ICBM از همه سیستمهای ارزیابی شده در این مطالعه واکنشی ترین بودند. در تماس مداوم با ستادهای بالاتر ، موشک ها می توانند خیلی سریع پرتاب شوند و در مدت 20-30 دقیقه به اهداف برسند. زیردریایی ها نیز معمولاً با مقامات پرتاب در تماس هستند ، اما رسیدن آنها به موقعیت های شلیک مختلف روزها یا بیشتر طول می کشد. این امتیاز  واکنشپذیری آنها را در تجزیه و تحلیل کاهش می دهد.

 موشکهای معمولی به عنوان ابزار مدیریت بحران از   عدم انعطاف پذیری و توانایی محدود سیگنالینگ رنج می بردند .گرچه شلیک موشک از زیردریایی ها یا  ICBM می تواند برای نشان دادن نگرانی ایالات متحده در هنگام بحران مفید باشد ، اما پس از آن می توان کارهای بیشتری با این سیستم ها انجام داد تا پیام های قابل تشخیص برای حریف ارسال شود.تعداد پایین و قابلیت ضعیف آنها به موقع بارگیری ، قدرت آنها را بسیار پایین می آورد. در نتیجه ، آنها به عنوان سلاح های جنگی بی تأثیر خواهند بود.با این قدرت پایین ،بعید به نظر می‌رسد که این سلاح‌ها به بازدارندگی کمک کنند .منتقدان نگرانند که یک حریف هسته ای یا حتی یک کشور ثالث ممکن است پرتاب موشک های بالستیک معمولی را به عنوان یک تهاجم هسته ای قلمداد کند. برعکس ، طرفداران استدلال می کنند که این خطرات را می توان با پروفایل های پروازی اصلاح شده ، مبانی جداگانه برای ICBM های معمولی و نظارت بین المللی یا سایر اقدامات برای SLBM ها کاهش داد.

از طرف دیگر ، SLCM های معمولی ثابت کرده اند که دارایی های ارزشمندی برای جنگ هستند. آنها در درگیری های گذشته برای حمله به نقاط اصلی IADS دشمن مورد استفاده قرار می گرفتند و بدین ترتیب زمینه نفوذ هواپیماهای ضربتی به حریم هوایی و اجرای مأموریت های آنها فراهم می شد. بنابراین ، مانند تسلیحات دور ایستا در بمب افکن های قدیمی ، SLCM ها با موثرتر ساختن هواپیماهای ضربتی  به طور غیرمستقیم به قدرت تهاجمی  ایالات متحده کمک می کنند.

 

 

 

 

منبع :

https://www.rand.org/pubs/monographs/MG1258.html

 

[remo 4,090]

 

قسمت سوم

 

 

 

اگر مطالعه فوق از اندیشکده رند را جهت چارچوب گذاری صحیح تاپیک مورد بررسی قرار بدیم متوجه چند گام مهم خواهیم شد :

 

• گام اول - انتخاب سیستم نظامی مشخص (شامل  دکترین و سازمان رزم مشخص)

با توجه به اینکه نیت تاپیک بررسی نیروی مسلح ایران  هست ولی اغلب تحلیل های دوستان روی دیگر سیستم های نظامی غربی استوار است.اصولا سیستم های نظامی خارج از تواناهای رزمی و تجهیزاتی دارای دکترین و سازمان رزم متفاوت از هم هستن که بعضا ریشه در نوع نظام سیاسی و موقعیت جغرافیایی و ارزش ژئوپلتیکشان دارد.بررسی دیگر سیستم ها باید صرفا برای استخراج پارامترها و صحت سنجی عملکرد  نیرو و تجهیزات مورد مطالعه قرار گیرد.(مثال : موفقیت نسبی لانچرهای متحرک رژیم بعث در جنگ خلیج فارس).

 

با توجه به موضوع تاپیک و رویکرد انتخابی مورد نظر ، بعد از انتخاب سیستم نظامی مشخص ، نباید دکترین و سازمان رزم سیستم انتخابی در حین بررسی مورد نقد قرار گیرد.اگر اصول بررسی ، صحیح انجام گیرد نتیجه مطالعه همه چیز را مشخص خواهد کرد.

 

سوال / آیا مطالعه نیروهای مسلح ایران مد نظر است یا قرار است مطالعه ای  جامع در تمام سیستم های نظامی انجام گیرد؟

سوال / نیروی پدافند موشکی جزو نیروی موشکی خواهد بود یا خیر ؟

 

 

• گام دوم - انتخاب نیرو یا تجهیز مشخص

تاپیک از  مشخص نشدن دقیق دو طرف مقایسه رنج می برد.در عنوان تاپیک "موشک بالستیک" بعنوان یک تجهیز در مقابل "نیروی هوایی" قرار داده شده.تفاوت جنس و ماهیت این دو  اساسا هر گونه مقایسه را نا معتبر خواهد کرد.عدم توجه به گام اول یعنی انتخاب سیستم نظامی مشخص ، و عدم انتخاب مناسب دو طرف مقایسه شونده ، تحلیل کاربران را وارد دور باطل کرده به صورتی که اکثر تحلیل های دوستان صحیح و منطقی به نظر می رسد. ولی مخاطب را به یک جمع بندی نمی رساند.

 

جنس و ماهیت نیرو ها و تجهیرات باید به صورت صحیح مشخص شود :

 

اگر تجهیز هست ؟ چه تجهیزاتی (موشک کروز و بالستیک - جنگنده )

اگر مقایسه دو نیرو است ؟ کدام نیرو( نیروی هوافضای سپاه - نیروی هوایی ارتش)

• گام سوم - انتخاب رویکرد

مهمترین گام در این تاپیک انتخاب رویکرد مناسب است. در تاپیک مشخص نشده است مقایسه از چه منظر صورت میگیرد ، یک کاربر از منظر  هزینه-فایده و کاربر دیگر  از نظر اثربخشی دو تجهیز را مورد بررسی قرار می دهند .عدم انتخاب رویکرد مناسب عامل اصلی به نتیجه نرسیدن تاپیک است.

 

اصولا باید مشخص شود که با چه رویکردی مقایسه صورت میپذیرد :

1. کارایی ( Efficiency)
2. اثر بخشی (Effectiveness)
3. بهره وری (Productivity)
4. هزینه_ فایده ( Cost–benefit analysis_  CBA )
5. مقرون به صرفه گی ( Cost-effectiveness analysis _CEA )
6. عملکرد ( Performance )
7. مهندسی سیستم ها و معیارهای مثل اطمینان پذیری (Dependability) ،قابلیت اطمینان (Reliability) ، دسترس پذیری (Availability)
8. و....

• گام چهارم - انتخاب سناریو

عدم انتخاب سناریو به قدری بررسی را پیچیده خواهد کرد که  به نتیجه رساندن آن از توان انجمن خارج است.سناریو جهت کم کردن پیچیدگی ،فرضیات را مطرح میکند.باید تعیین کرد که مقایسه شونده ها در کدام صحنه عملیاتی باید سنجیده شوند.در یک جنگ تمام عیار، در یک تهاجم غافلگیرانه ، در یک دفع ضربت نخست یا یک عملیات ضربتی ضد تروریستی....

• گام پنجم - تعیین پارامتر برای مقایسه نیرو ها و تجهیز ات

یکی از مشکل ترین گام ها برای انجمن استخراج پارامترها  از تجربیات موفق عملیاتی و مطالعات قدیمی انجام گرفته با توجه به سناریو و رویکرد مورد نظر می باشد.پارامترها اگر به درستی تعیین شوند می توانند ما را وارد تجزیه تحلیل  نمایند در غیر اینصورت مبنایی برای سنجش مقایسه شونده ها  نخواهیم داشت.پارامترها به طور ساده ویژگی های آن تجهیز و نیرویی خواهد بود که فکر میکنیم بتواند با داشتن آنها ماموریت را با موفقیت  به سرانجام برساند.

• گام ششم - اجرای سناریو و امتیاز دهی

با مشخص شدن موارد ذکر شده ، هر کاربر استدلال خود را در مورد امتیازی که به تجهیزات یا نیروها می دهد با استناد به تجارب عملیاتی یا مطالعات انجام شده بیان خواهد کرد.

 

 

 

باید به این نتیجه برسیم که موضوعات از این دست را با چارچوب بندی درست می توان به شکلی به ثمر رساند که قابل انتقال به مراجع مربوطه باشد.

 

 

 

اگر مقایسه دو نیروی هوایی و موشکی را مد نظر داشته باشیم ، اولین کار بالا بردن شناخت ما از ماهیت این دو نیرو است. با توجه به تحلیل های  دوستان موارد دیگری از  مستندات "تاپیک جامع قدرت هواپایه" را خدمت کاربران عزیز بیان میکنم.

 

 

ماهیت قدرت هواپایه

 

 

"قدرت هواپایه به سختی قابل  اندازه گیری  یا حتی تعریف است."

                                                                                                                وینستون چرچیل

 

 

• نیروی هوایی به دلیل منطقه گسترده عملیاتی اش تنها نیرویی که میتواند به عمق قلمرو دشمن وارد شود.
• قدرت هواپایه به عنوان یک ابزار ویژه برای رهبران ایالات متحده (و کشورهای دیگر) تبدیل شده است، زمانی که دلیلی برای استفاده از نیروی نظامی در برابر یک دشمن وجود داشته باشد ، نیروی هوایی معمولا اولین گزینه است.
• نیروی هوایی عنصر مهم از امنیت ملی هر کشور است.
• نسبتا دشوار است که قدرت هوایی را بر روی یک نقشه نشان دهید بنابراین به نسبت قدرت زمین پایه پیش بینی پذیر نیست.
• قدرت هواپایه به واسطه ماهیت بعدی که در آن فعال است  بر دریا و زمین تسلط دارد و رابط بین حوزه دریایی ، زمینی ، فضا و سایبر است.
• قدرت هواپایه توانایی تسلط بر رفتار دشمن را دارد.
• گزینه نخست برای اجرای  حملات پیش دستانه و حملات غافلگیرانه.
• تقریبا تمامی حملات نظامی با نیروی هوایی شروع میشود.

 

کارل فون کلاوزِویتس ادعا می کند که دفاع شکل قوی تری از جنگ است. قدرت هوایی این گفته را به چالش کشیده است.اعتقاد بر این است  که "قدرت هواپایه به طور ذاتی تهاجمی است" و دفاع در برابر این قدرت بسیار شکننده است. مطالعات امنیت بین الملل ضمن معرفی کردن قدرت هواپایه  بعنوان ابزار احتمالی تجاوز ، نشان میدهد که محدودیت یا حذف آن به جلوگیری از جنگ کمک می کند.در ابتدا بیلی میچل (Billy Mitchell) با استدلال اینکه می توان هزار بمب افکن را به قیمت یک کشتی جنگی ساخت و نیروی هوایی را به یک نیروی دفاعی اقتصادی تبدیل کرد ،  قدرت هوایی را به عنوان "توانایی انجام کاری در هوا" تعریف نمود. اگر چه میچل به نظر می رسد یک تعریف ساده و مستقیم از قدرت هوایی را بیش از 70 سال پیش ارائه کرده است،اما معنای قدرت هوایی هنوز مورد بحث قرار دارد.  نیروی هوایی و محققان به طور یکسان قادر به تعریفی از قدرت هوایی نیستند که همه بتوانند بر آن توافق کنند.

 

 

بیلی میچل (Billy Mitchell) ، از پیشتازان قدرت هواپایه در ارتش آمریکا ، پدر نیروی هوایی آمریکا

 

درک ویژگی های قدرت هوایی باید با درک "هوا" آغاز شود.  خواص (Properties)  اساسی هوا عبارتند از:

 

1) بدون موانع است.

2) کل جهان را پوشش می دهد.

3) دارای عمق عمودی است.

 

سه خواص اساسی هوا ، سه ویژگی (characteristics) اساسی قدرت هوایی را فعال می کند:

 

1) سرعت _ speed

به جز پدیده های شدید آب و هوایی ، موانع طبیعی برای جلوگیری از حملات هوایی وجود ندارد.بنا براین  وسایل نقلیه هوایی می توانند به سرعت های بی نظیر دست یابند.

2) برد _range

نیروهای هوایی قادر به درنوردیدن مرزهای زمین و دریا بدون مشکل است ، زیرا هوا همه جا است.

3) ارتفاع_elevation

وسایل نقلیه هوایی در بهره برداری از این عمق به صورت عمودی آزاد می باشند.

 

 

سه ویژگی قدرت هوایی سه قابلیت (Capabilities) قدرت هوایی را فعال می کند:

 

1) پاسخگویی _responsiveness

پاسخگویی  از سرعت بی نظیر قدرت هوایی در جابه جایی در برد و ارتفاع نشات میگیرد. پاسخگویی بر سرعت تاکید دارد. ویژگی سرعت باعث انعطاف پذیری(flexibility) نیروی هوایی میشود که شامل انعطاف پذیری تاکتیکی برای تغییر آنی اهداف و یا انعطاف پذیری عملیاتی برای تغییر آنی ماموریت  است. پاسخگویی به واسطه ویژگی های قدرت هوایی باعث تطبیق پذیری (versatility ) نیروی هوایی میشود به صورتی که می تواند  اهداف استراتژیک، عملیاتی و یا تاکتیکی را به صورت جداگانه یا ترکیبی محقق کند .

 

2) تحرک_mobility

تحرک آزادی حرکت است. به دلیل اتمسفر، هواپیما می تواند آزادانه در هر نقطه از سراسر جهان کار کند و این کار را با چابکی زیادی انجام دهد. حرکت بدون محدودیت در میان سطوح مختلف زمین و دریا ، نتیجه ویژگی های قدرت هوایی است که با خواص محیط هوا امکان پذیر است.

 

3) چشم انداز_perspective

ارتفاع ساده یک منظره فیزیکی وسیعی از سطح(زمین-دریا) را فراهم می کند.چشم انداز با افزایش ارتفاع افزایش می یابد.چشم انداز افزایش آگاهی در دو حوزه فکری و فیزیکی را فراهم می کند. افزایش آگاهی اطلاعات بیشتری را فراهم می کند و تصمیم گیری های آگاهانه تر  ممکن میسازد. بنابراین، چشم انداز ممکن است با افزایش ارتفاع فراتر از ابعاد فیزیکی به منظور افزایش اطلاعات و کمک به تصمیم گیری صورت گیرد.

 

 

 

"بزرگترین محدودیت قدرت هوایی، عدم درک ما از پتانسیل آن است"

                                                                                                    LT COL JOHNNY R. JONES   

 

 

اصول (Principles ) قدرت هوایی

 

در بکارگیری قدرت هوایی برای دستیابی به اهداف نظامی، حقایقی خاصی وجود دارد که در بیش از 80 سال  آموخته شده است. حقایق قدرت هوایی را می توان اصول نامید.  یک اصل یک حقیقت اساسی، قانون یا پیش فرض است.اصول بکارگیری قدرت هوایی در مورد چگونگی استفاده از قدرت هوایی برای دستیابی به اهداف نظامی را نشان می دهد. اصول قدرت هوایی عبارتند از:

 

1) کنترل هوایی_ air control

 

کنترل هوایی به طور کامل برای عملیات هوایی حیاتی است. به عنوان یک حقیقت اساسی، اصل کنترل هوایی تصریح می کند که کنترل محیط هوایی ضرورتی است که به طور موثر با استفاده از نیروی هوایی امکان پذیر است .وظیفه کنترل هوایی ممکن است برتری هوایی یا درجه ای از برتری هوایی باشد. در درجه اول استفاده از قدرت هوایی باید برای دستیابی به درجه ای از کنترل هوایی باشد تا بتوان عملیات هوایی مورد نیاز را فراهم کرد.  اگر هوا توسط یک نیروی خصمانه کنترل شود، دسترسی به هوا محدود میشود. بدون کنترل هوا، سه ویژگی سرعت ، برد و ارتفاع به خطر افتاده است.  هنگامی که کنترل هوا از طریق برتری هوایی ایجاد شود، نیروی هوایی می تواند برای استفاده از وزن کامل خود مورد استفاده قرار گیرد.

 

2) کنترل متمرکز  (centralized control) و اجرای غیر متمرکز (decentralized execution)

 

اصل کنترل متمرکز توصیه می کند که قدرت هوایی توسط یک فرمانده هوایی هدایت شود. "قدرت هوایی باید تحت کنترل باشد"، همانطور که در تاریخ 21 جولای 1943 دستورالعمل FM 10020، فرماندهی و بکارگیری قدرت هوایی را متمرکز  ساخته و تعیین میکند فرمان صرفا از طریق فرمانده نیروی هوایی صادر شود. کنترل متمرکز پاسخگویی ، چشم انداز و تحرک قدرت هوایی را به حداکثر می رساند. بدون کنترل متمرکز ایجاد اولویت، اطمینان از وحدت هدف، و هماهنگ کردن اهداف سخت خواهدبود  کنترل متمرکز پاسخگویی و عناصر کلیدی آن انعطاف پذیری(flexibility) و تطبیق پذیری (versatility ) را افزایش می دهد. انعطاف پذیری اجازه می دهد تا نیروهای هوایی به طور همزمان از تمرکز قوا (mass) و مانور(maneuver ) بهره برداری کند - اثرات این امر به طور قابل توجهی از طریق یکتایی هدف که توسط کنترل متمرکز امکان پذیر است، افزایش می یابد. تطبیق پذیری نیروی هوایی را قادر می سازد تا به طور  موثر در سطوح استراتژیک، عملیاتی و تاکتیکی  جنگ مورد استفاده قرار گیرد .

 

اجرای غیر متمرکز، انعطاف پذیری قدرت هوایی را در سطح تاکتیکی به حداکثر می رساند. اجرای غیر متمرکز نشان می دهد که فرماندهان عملیاتی هوایی دارای ازادی عمل برای استفاده از قدرت هوایی جهت پاسخگویی به  وضعیت های مختلف و دستیابی به اهداف بزرگتر هستند. اجرای غیر متمرکز اجازه انعطاف پذیری در بکارگیری را می دهد. اجرای غیر متمرکز به نیروی هوایی این اجاره را میدهد که به سرعت به تغییرات وضعیت تاکتیکی و عملیاتی پاسخ  دهد.

 

3) اولویت_ priority

 

اولویت های مناسب باید ایجاد شود تا اطمینان حاصل شود که پاسخگویی، تحرک و چشم انداز نیروهای هوایی به طور موثر استفاده می شوند. تطبیق پذیری (versatility ) فوق العاده قدرت هوایی اغلب منجر به بکارگیری آن برای دستیابی به نتایج تعیین کننده با توجه به مجموعه ای از اولویت های یکپارچه خواهد شد. اولویت ها برای بکارگیری یکپارچه و متعادل از قدرت هوایی ضروری است.

 

4) تعادل _ balance

 

در استفاده از یک نیروی هوایی یکپارچه، فرمانده هوایی باید اهداف، فرصت، اثربخشی و کارایی را متعادل کند. تعادل تضمین می کند که قدرت هوایی به درستی برای انجام عملیات و رسیدن به اولویت های تعیین شده و اثرات تعیین کننده دست یابد. از طریق توازن است که اثرات هم افزایی (synergistic) ایجاد و پایدار میگردد. قدرت هوایی ، هنگامی که به شیوه ای جامع و یکپارچه بکارگیری شود، اثراتی فراتر از ماموریت فردی خود (راهبردی)تولید می کند.

 

5) تمرکز _ concentration 

 

تمرکز با نتیجه اندازه گیری میشود نه اعداد .تمرکز محصول پاسخگویی قدرت هوایی، تحرک و چشم انداز است. این ویژگی ها به نیرو هوایی یک چابکی فوق العاده در مانور میدهد. چابکی مانور به قدرت هوایی اجازه می دهد قدرت منکوب کننده خود را در زمان و مکان معین  متمرکز کند . تمرکز قدرت نظامی می تواند شامل تلاش های مرگبار و غیر مرگبار باشد. قدرت هوایی می تواند قدرت غیر مرگبار خود را در سطح جهانی از طریق متمرکز نمودن نیرو و تجهیزات در موقعیت های مختلف اعمال ،  و باعث حفظ آگاهی رزمی شود. اثر این تمرکز در سطح عملیاتی می تواند یک مجموعه از هدف یا حتی چندین مجموعه هدف در یک حمله را نابود یا فلج کند ،. نتایج حملات متمرکز می تواند استراتژیک باشد.

 

 

 

نقاط قوت نیروی هوایی

 

 

نقاط قوت نیروی هوایی نباید با قابلیت های به اشتراک گذاشته شده توسط تمام سرویس ها اشتباه گرفته شود.تمام سرویس های نظامی توانایی های خاصی مانند مرگباری ، دقت و خفا را به اشتراک می گذارند.  این قابلیت های نظامی دیگر برای یک سرویس  منحصر به فرد نمی باشند.تمام سرویس های نظامی از تکنولوژی برخوردار شده اند تا میزان مرگباری، دقت و پنهانکاری عملیات نظامی را افزایش دهند. این پیشرفت ها باعث شده سرویس ها  اثربخشی خود را افزایش دهند. نیروی هوایی، با این حال، چیزی بیش از جنگنده است. نیروی هوایی  نتیجه ادغام تمام پرسنل، تجهیزات و زیرساخت آن است. به طور کلی  نظامی، غیر نظامی، محافظ، و رزرو قدرت هوایی را امکان پذیر می کنند. نیروی هوایی برای دستیابی به اهداف امنیت ملی استفاده می شود و  توانایی ملت را "برای انجام کاری در هوا" تضمین می کند .

 

 

توامندی های (strengths) اساسی نیروی هوایی  عبارتند از:

 

1) برتری هوایی _ air superiority

اولین وظیفه نیروی هوایی برتری هوایی است. کنترل هوایی یک اصل مهم قدرت هوایی و پیش نیاز ی برای عملیات موثر هوایی است. برتری هوایی برای عملیات هوایی کاملا ضروری است. بدست آوردن این توانایی یکی از دلایل عمده برای تقویت نیروی هوایی است . اگر چه سرویس های دیگر نیروی هوایی را برای کنترل هوایی استفاده می کنند، اما به طور عمده در حمایت از عملیات سطحی یا دریایی به کار میرود. برتری هوایی عمدتا توسط نیروهای زمینی و دریایی  برای حمایت و کمک به دستیابی به اهداف سطحی یا دریایی دنبال می شود. به طور کلی ویژگی های قدرت هوایی در دستیابی به نتایج تعیین کننده  درک میشود.

 

2) تحرک جهانی قابل اتکا _ reliable global mobility

نیروی هوایی متحرکترین نیروها است. نیروی هوایی به تنهایی توانایی اعمال قدرت را به هر نقطه ای از سطح زمین در هر زمانی را دارد.تحرک بیشتر استقراری (deployment) است تا بکارگیری (employment) است. تحرک استقراری قابلیت حرکت از یک نقطه به دیگری است. استقرار پرسنل، تجهیزات، نیروهای رزمی و محموله های مرتبط، برای حضور و نشان دادن قدرت ملی است.  تحرک جهانی ، معمولا از طریق استقرار فراهم می شود. تحرک جهانی قابل اتکا ، قدرت اثبات شده نیروی هوایی  است.

 

3) به کارگیری سریع جهانی _ rapid global employment

 

نیروهای هوایی ، قدرت هوایی را تولید می کند. با این حال، در یک نیروی هوایی جهانی، استقرار و به کارگیری جدایی ناپذیر است، اما استقرار معمولا نشان دهنده تحرک یا رسیدن است و به کارگیری، نیرو یا قدرت را نشان می دهد.نیروی هوایی می تواند به سرعت و در سطح جهانی به نگرانی های امنیت ملی با طیف وسیعی از گزینه های نظامی مرگبار  و غیر مرگبار پاسخ دهد. از آنجا که نیروی هوایی  قادر به عملیات جهانی است بکارگیری این نیروی مرگبار، ملت را قادر می سازد تا قدرت مبارزه  برای رفع و جلوگیری از تهدیدات بالقوه  منافع ملی را داشته باشند . نیروهای هوایی به طور همزمان می توانند هوا، زمین و نیروهای دریایی را  در معرض خطر قرار دهند .

 

4) آگاهی جهانی _ acute global awareness

 

نیروی هوایی به واسطه چشم انداز به دست آمده از ارتفاع ، آگاهی جهانی  را افزایش می دهد. آگاهی جهانی همچنین دارای یک عنصر قابل توجه "مجازی" است، یعنی یک عنصر مبتنی بر فناوری اطلاعات است. نیروی هوایی بواسطه آگاهی جهانی ، توانایی کشور برای  پیش بینی بحران را فراهم می کند ، تا به طور مناسب به آن پاسخ دهد.

 

 

 

 

منبع :

The Source of Basic Doctrine: Fundamental Characteristics of Airpower

Airpower - Lt Col Johnny R. Jones

defining air power _ PF Bulletin Issue 133-139
Multiple Dilemmas _ Challenges and Options for All-Domain Command and Control

 

ویرایش شده در تیر 0 توسط remo

[remo 4,090]

قسمت چهارم

مروری بر  رویکردها در مطالعات صورت گرفته

 

 

• مرکز مطالعات نیروی هوایی استرالیا  -  (APSC PAPER NUMBER 55)  [1] :  رویکرد مقرون به صرفه گی

 

 

در یک برنامه کاملا استراتژیک ، موشک ها یک راه بسیار ارزان برای به دست آوردن توانایی تهاجم دوربرد می باشند. همانطور که یک کارشناس آگاه در مورد توانایی ایران برای تبدیل شدن به قدرت منطقه ای بدون از بین بردن اقتصاد خود، اظهار داشت :

در حالی که برای ساخت یک بمب می تواند میلیاردها دلار هزینه کند، بازسازی ارتش متعارف اش ، هزینه ای ده ها میلیارد دلاری خواهد داشت.

 

مسیر سلاح های استراتژیک ممکن است مقرون به صرفه ترین راه برای تضمین جایگاه بین المللی باشد. موشک های استراتژیک در مقایسه با جنگنده ها، به مهارت فنی پایین و زیرساخت های ساده نیاز دارند. آنها دارای ساختار فرمان و کنترل ساده و نیاز به نگهداری کمتری دارند. موشک های اسکاد C کره شمالی به ازای هر نسخه حدود 3 میلیون دلار به سوریه فروخته شد. Scud B توسط عراق با کمتر از آن خریداری شده است - 1 میلیون دلار با احتساب هزینه های عملیاتی و پشتیبانی برای چندین سال. در مقابل ، هزینه هواپیماهای پیشرفته تهاجمی حدود 40 میلیون دلار است.از آنجا که موشک ها مصرفی هستند ، در شرایط پر استفاده همیشه استفاده مجدد از هواپیما به دلیل مقرون به صرفه گی ( Cost-effectiveness analysis _CEA ) ترجیح داده شده است.

 

موشک های استراتژیک، اعتبار قابل توجهی را برای دولت ها ارائه می دهند، هم بین المللی و هم در داخل کشور. آنها شهرت قابل توجهی به عنوان سلاح های وحشت آفرین دارند.این ممکن است به دلیل سطح بسیار خوبی از قدرت باشد که آنها در اوج جنگ سرد از خود نشان دادند ، زمانی که اساسا بقای این سیاره مورد سوال بود. وضعیت سیاسی مرتبط و ارزش بازدارندگی برای سرمایه گذاری انجام شده در خرید موشک استراتژیک به طور نامتناسبی بالا به نظر می رسد. هیچ چیز راحتر از این نیست که با یک  پرچم و پخش سرود ملی و یک سلاح با 17 متر طول، 5000 کیلوگرم وزن سوار بر کشنده های بزرگ ، جمعیت را به خیابان بکشانید.

 

از نظر منطقی ، از آنجا که موشک ها گزینه ای غیرآمریکایی برای سخت افزار تهاجم استراتژیک می باشند ، می توانند برای کشوری با ایدئولوژی غیرآمریکایی در دسترس تر و با پشتیبانی بیشتری باشند. اهمیت این ملاحظه با دشواری ایران در تهیه قطعات F-14 به خوبی نشان داده شده است.

 

 

 

 

 

 

• اندیشکده رند ، سرکوب چند دامنه پدافند هوایی دشمن  (MSEAD ) : [2]  رویکرد عملکردی

 

در عملیات های  اخیر علیه دشمنانی که توانایی کمتری دارند ، اقدامات SEAD اغلب توسط حوزه ی هوایی برنامه ریزی و اجرا می شد ، گاهی اوقات با پشتیبانی ISR فضا پایه . با این حال ، در برابر یک رقیب تواناتر ، USAF و ارتش در حال پیشنهاد یک رویکرد چند دامنه برای SEAD هستند که هوا ، فضا و عملیات زمینی را برای شناسایی و از بین بردن گردان های SAM ادغام می کند.در این بخش ، ما رئوس مطالب اساسی این مفهوم را گسترش می دهیم. سپس موانع بالقوه  C2 (فرماندهی و کنترل) را برای این نوع توالی اقدامات چند دامنه در نظر می گیریم. ACC (فرماندهی نبرد هوایی) استدلال می کند که F-35 با پنهانکاری بالا ، می تواند به عنوان سنسور و تیرانداز در عملیات سرکوب پدافند (SEAD ) استفاده شود.

با این وجود ، برنامه ریزان هوایی احتمالاً می خواهند با استفاده از ISR فضاپایه برای کمک به مکان یابی SAM های دشمن ، مدت زمانی را که F-35 در فضای هوایی پر مخاطره دشمن صرف می کنند ، کاهش دهند. همچنین در صورت نیاز به ترک جنگنده از منطقه میتوان  با استفاده از آتش  زمینی دوربرد قدرت شلیک را برای حمله به اهداف افزایش داد و برنامه دفاعی دشمن را پیچیده کرد.

 

نظارت _ Surveil
کشف _ Detect
ره گیری و شناسایی هدف _ Track and identify
ارزیابی تهدید و تخصیص سلاح _ Threat evaluation and weapon assignment
اقدام _ Act

ارزیابی اقدام انجام شده _ Assess

 

 

توالی درگیری در سرکوب چند دامنه پدافند هوایی دشمن (نسخه رند)

 

 

 

توالی درگیری در سرکوب چند دامنه پدافند هوایی دشمن (نسخه تغییر داده شده توسط مترجم)
 

 

 

 

 

• اندیشکده رند ، مقایسه هزینه بمب افکن های نفوذکننده با موشک های کروز در دوره سی ساله : [3]  رویکرد مقرون به صرفه گی

 

مقایسهای بین بمب افکن های نفوذکننده و موشکهای کروز ، مدتهاست مورد بحث است. ، سوالی که  مطرح می شود اینست که : کدام رویکرد مقرون به صرفه تر است؟ پروژه AIR FORCE (PAF) پیش بینی هزینه های اولیه چرخه عمر (LCC) برای یک بمب افکن نفوذکننده جدید را ، از جمله هزینه روزانه مبارزه با یک یا چند دشمن که حتی دفاع هوایی متوسط دارند و همچنین برآورد هزینه های اولیه برای موشک های کروز که از فاصله های متقابل توسط پلتفرم های غیر پنهانکار پرتاب شده ، تهیه کرده است. هزینه های تدارکات برای سیستم  موشک کروز لحاظ نشده و PAF فرض گرفته  که موشک های کروز نیازی به ISR support  ندارند.  (همچنین تجزیه و تحلیل اثربخشی این دو رویکرد  در این ارزیابی اولیه گنجانده نشده است.)

 

محاسبات نشان می دهد که اگر با این شرایط در یک بازه 30 ساله، نبردی 20 روز یا بیشتر طول بکشد ، بکار گیری بمب افکن ها هزینه ی کمتری دارد.

 

 

 

 

• در این شکل، نمودار آبی به عنوان تابعی از هزینه کل دوره عمر یک بمب افکن نفوذکننده (هزینه خالص فعلی (NPV)، در یک دوره سی ساله) به  تعداد روزهای درگیر در نبرد با یک سورتی را نشان می دهد .
• نمودار قرمز نشان دهنده هزینه های دستیابی به همان نتیجه با شلیک 12 موشک کروز در روز است .

علاوه بر مقایسه کلی هزینه ها , اتکای به گزینه‌های مختلف موشکی ممکن است شامل ریسک‌های اضافی نیز باشد.اگر  آمریکا ذخیره محدودی از موشک‌ها داشته باشد, ممکن است گزینه های خوبی برای ادامه یک درگیری خاص نداشته باشیم . علاوه بر این,ممکن است دشمنان بالقوه محاسبات اولیه خود را براساس مقدار موجودی موشکهای ما  انجام دهند. این مورد توانایی ما را برای جلوگیری از جنگ کاهش می دهد; و اگر ما درگیر شویم(شروع کننده جنگ باشیم )  به دشمن  انگیزه  لازم  برای بی ثمر کردن حملاتمان را خواهد داد.

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در خرداد 0 توسط remo

[mehdipersian 21,485]

مشکل اصلی موشک های کروز و بالستیک در مقابل هواپیما هزینه ی زیاد آنها هست. 

 

در یک جنگ بزرگ نیاز به قدرت تخریب بالا وجود داره و این کار را میشود با بمب های سقوط آزاد توسط هواپیما انجام داد. مثلا فانتوم میتواند 5400 کیلوگرم بمب سقوط آزاد بر روی هدف بریزد که در مقایسه این میزان مواد منفجره نیاز به حداقل 5_6 عدد موشک بالستیک با سرجنگی یک تنی است که هزینه ی بسیار سنگین تری نسبت به بمب سقوط آزاد برای مهاجم ایجاد میکند. 

 

البته مقابله با موشک های بالستیک بسیار سخت تر از هواپیما با بمب های سقوط آزاد هست. 

 

در کل مشکل اصلی توان موشکی قدرت تخریب کم نسبت به هزینه هست. اگر بتوان توان تخریب موشک بالستیک یا کروز را بالا برد این مشکل حل میشود.