هویتزرخودکششی ام-1299 تُندرآهنین هویتزرخودکششی ام-1299 تُندرآهنین ( M-1299 Iron Tunder)

[MR9 113,549]

 

 

مقدمه :

هویتزر ام-1299 با کالیبر 155 م.م جدیدترین نمونه از خانواده جنگ افزارهای توپخانه ای خودکششی برپایه شاسی نمونه موفق ام-109 آ.7  است که درسال 2019 تحت پوشش  برنامه توپخانه برد بلند ( ERCA)  توسط  BAE سیستمز توسعه پیدا نموده است . براساس داده های موجود و منتشر شده ، ایده اصلی این سامانه جدید با هدف بهبود برد موثر سیستم توپخانه ای خودکشش ام-109 قرار داشته و ادامه پیدا کرده است .

به اعتقاد ناظران نظامی ، برنامه توپخانه برد بلند نیروی زمینی ارتش ایالات متحده ، که در دو حوزه برد وسرعت آتش بهبود یافته ، پایه  گذاری شده ، پاسخی به پیشرفتهای صورت گرفته در برنامه های جاری ارتشهای روسیه و چین در حوزه توپخانه خودکششی است که پس از رونمایی و تحویل انبوه ، موجبات پدید آمدن یک شکاف اساسی را فراهم نموده اند .درجریان آزمایشهای صورت گرفته به سال 2018 ، هویتزر ام-777 با اصلاحات صورت گرفته بر روی آن موفق شده تا با استفاده از مهمات مجهز به خرج موشکی ، برد موثر خود را تا 2 برابر افزایش دهد .

 

این مساله باعث شد تا یکسال بعد ، یعنی درسال 2019 یک قرارداد 45 میلیون دلاری با BAE سیستمز منعقد شود تا توپ توسعه یافته در برنامه ERCA را با شاسی ام-109 منطبق نماید که این برنامه ،در همانسال در انجمن سالیانه نیروی زمینی ارتش آمریکا رونمایی گردید.اگرچه تا کنون اطلاعات با جزییات دقیق در خصوص این برنامه منتشر نشده ، اما  افزایش برد و لوله جدید با درازای بیشتر و استفاده از مهمات با خرج موشکی XM1113  تایید شده است . درسال 2020 آزمایشات صورت گرفته روی این مهمات با هویتزر ام-777 ،بردی برابر 43 مایل ( 69 کیلومتر ) را به نمایش  گذاشت که رقم بدست آمده ، بیشتر از دوبرابر برد مهمات استاندارد این هویتزر است . براساس داده های منتشر شده از سوی ارتش آمریکا ، طبق برنامه ریزی های صورت گرفته ، برنامه فوق  در سال 2021 تکمیل و پس از اتمام ارزیابی های اولیه آن تا سال 2023 ، انتظار می رود که درسال 2025 به بارگذار خودکار مجهز شود که قابلیت شلیک 10 تیر در دقیقه ( به جای 3 تیر در دقیقه فعلی ) را بدان خواهد داد .

 

 

ام-109. آ-7

 

شکاف در بخدمت گیری سامانه های توپخانه ای برد بلند

نزدیک به بیست سال اجرای  عملیات نظامی علیه عناصر شورشی در جنوب غربی آسیا و شمال آفریقا  توسط ایالات متحده و متحدان نزدیکش ، که به تقریب دو دهه نخست قرن بیست و یکم را در بر گرفته ، موجبات پدید آمدن  خلاءهای قابل تاملی در سازمان رزم ارتش کشورهای فوق الذکر شده است . در واقع ، برنامه ریزی برای مقابله با تهدیدات نامنظم و ترکیبی ، برای یک نسل کامل ، ارتش را درگیر خود نموده و این مساله باعث شده تا  دکترین رزمی تدوین شده ، برای مقابله با این حوزه متمرکز گردد ، به همین سبب ، ارتش برای دو دهه کامل ، بلحاظ بکارگیری سیستم های جدید جنگ افزاری دچار سکون شده ، در حالی که سایر ارتش ها ، تغییرات قابل توجهی را در زمینه های مختلف ، بخود دیده اند . بدین ترتیب ، پدید آمدن مفهوم تهدیدات همتا در بازه زمانی آینده نزدیک ، هنگامی که ارتش ها تمرکز خود را مجدداً بسوی جنگ های کلاسیک معطوف می کنند ، اینک اهمیت بسیاری زیادی یافته است ، چنانکه با تقویت اقتصاد و فناوری های جدید در کشورهایی نظیر روسیه ، چین و کره شمالی ، شکافی قابل توجه در قابلیت های رزمی ارتش ایالات متحده بوجود آمده  که می بایست مورد توجه قرار گیرد .

 

 

 

راست : ام-142

چپ : ام-270

 

بدین سان ، اگر وضعیت فعلی ارائه شده در سطور بالا را ، بعنوان مبنای اولیه برای بحث در نظر بگیریم  ، امروز یکی از شکافهای مهم در ارتش ایالات متحده ،پدید آمدن فاصله قابل توجه در حوزه توپخانه صحرایی  با رقباست ، جایی که وجود  سامانه های تسلیحاتی قدیمی و مهمات آسیب پذیر موجب شده تا نقصان شدیدی در شکل دهی فرآیند پشتیبانی از عناصرمانوری پدید آید . به همین سبب ، برنامه ریزی بسیاری دقیقی برای مدرنیزاسیون سامانه های توپخانه صحرایی نیروی زمینی مورد نیاز خواهد بود که تنها بر قابلیت های مرگ آوری ارتش تاثیر گذار باشد ،  بلکه  در هنگام روبرو شدن با با تهدیدهای احتمالی همتراز ، بستری از روش های نوآورانه در حوزه تفکر رزمی و کاربرد سیستم های جدید را در اختیار کاربران قرار دهد .

 

 

اتامز

 

امروز ارتش ایالات متحده به منظور ورود مجدد به میدان رقابت با قدرتهای در حال ظهور نظامی که بصورت قریب الوقوعی تبدیل به تهدید های همتراز شده اند یا خواهند شد ، می بایست در یک دهه آینده ، سرمایه گذاری گسترده ای را برای ارتقاء کمی و کیفی توپخانه صحرایی خود انجام دهد  . در حالی که نیروی هوایی و نیروی دریایی این کشور با یک فاصله مشخص ، مزیتهای قابل توجهی را نسبت به رقبا در اختیار دارند ، سامانه های تسلیحاتی توپخانه صحرایی بدلیل تاخیرهای غیرقابل توجیه  ، موجبات پدید آمدن یک شکاف بزرگ برای پشتیبانی از نیروهای مانوری و  همچنین  اجرای ماموریتهای ضد آتش را بخود می بیند .

 

https://www.aparat.com/v/ReaXN

 

به همین ترتیب ، تقریباً تمامی سامانه های تسلیحاتی توپخانه صحرایی ارتش بین دهه 60 تا 2000 میلادی توسعه پیدا نموده و برای جبران فاصله ایجاد شده با  سایر ارتشها در کوتاه مدت ، تنهابه ارتقاء این سیستم های قدیمی مبادرت شده است . درواقع ، براساس داده های موجود ، هم اکنون  سامانه اصلی توپخانه دوربرد ارتش در زرادخانه نیروی زمینی ، سیستم های ام-142 هیمارس (M-142 HIMARS) و همچنین راکت انداز چندگانه  ام-270 آ-1 ( M-270A.1) است که  سامانه  راکت انداز چندگانه هدایت دقیق ام-31 آ-1  ( M31A.1) در پشتیبانی نزدیک این دو قرار می گیرد که با توجه به برد 84 کیلومتری و استفاده از سامانه هدایت ماهواره ای جی پی اس ، استخوان بندی سیستم های راکتی نیروی زمینی بشمار می رود .

علاوه براین ، سامانه های قدیمی تر اتامز ( ATACMS) نیز با برد نزدیک به 300 کیلومتری می تواند بعنوان یک پشتیبان راکتی دوربرد عمل نماید . اما به غیر از سیستم های راکت انداز چند گانه ، سامانه های توپخانه برد برد بلند نیروی زمینی بدلایل مختلف حضور کم رنگ تری را در سازمان رزم ارتش دارند . امروز نیروی زمینی ارتش ایالات متحده از هویتزرهای ام-777 آ-2 و ام-109آ-7 با کالیبر 155 م.م استفاده می کند که به ترتیب 24 و 21 کیلومتر برد دارند که قابلیت شلیک مهمات متعارف شدید الانفجار (HE) را در برد 30 کیلومتری و مهمات توپخانه ای با خرج راکتی (Rocket-assisted projectile)  را دریک برد 40 کیلومتری به ارتش می دهند . با این حال ، اگر قضاوتی عادلانه صورت پذیرد ، سامانه های نامبرده با توجه به قابلیتهای تعریف شده برای آنها در سالهای گذشته ، ارزشمندی خود را برای شکل دادن به  تلاش نیروهای مانوری  در میدان نبرد و همچنین نبردهایی با ماهیت ضد شورش به اثبات رسانده اند ،اما حضور این سیستم ها در یک صحنه رزمی کلاسیک با مقیاس گسترده در برابر تهدیدهای همتراز ، به تقریب از قابلیتهای رزمی نیروی زمینی خواهد کاست .

 

 

بی ام -21

شکاف در وجود قابلیت های برد آتش

از یک نظر توجه به روند سریع نوآوری ها در فناوری طراحی قطعات توپخانه (یکی از واحدهای شمارش در سامانه های توپخانه ای "قطعه " است که در کنار واژه هایی مثل  عراده و قبضه  مورد استفاده قرار می گیرد .م )  ، انتظار این خواهد بود که قابلیت ها و دقت سامانه های توپخانه ای که به یگان های رزمی نیروی زمینی در سراسر جهان تحویل می شود ، همواره براساس آخرین پیشرفتهای صورت گرفته باشد . این مساله تا بدانجایی اهمیت پیدا نموده که هم اکنون ارتشهای روسیه و چین ، به سیستم های توپخانه ای پیشرفته ای مسلح شده اند که در مقایسه با نمونه های آمریکایی ، از ویژگی های بهتری بهره می برند . بعنوان مثال ، ارتش روسیه هم اکنون سامانه 9A52-2 اسمرش را بخدمت گرفته که با کالیبر 300 م.م در حالی که به کلاهک شدید الانفجار ترکش زا مسلح میشود ، 90 کیلومتر برد و با مسلح شدن به کلاهک های دیگر ، بردی برابر 70 کیلومتر را به نمایش می گذارد .

 

 

 

راست : 2آ-52-2  چپ : 2آ-52-4

 

این سیستم که در دوران اتحاد شوروی سابق طراحی شده ، در سالهای  اخیر به گونه 9A52-4 تورنادو ارتقاء یافته که در مقایسه با نسخه های قبلی سبکتر بوده  و در واقع می توان گفت که به نوعی شباهت بسیاری به برنامه  تبدیل ام-270 به ام-142 هیمارس دارد . علاوه براین ، راکتهای اسمرش ارتقاء یافته ، قابلیت هدایت ماهواره ای را در اختیار دارند ( گلوناس . م ) که این مساله ، به شکل قابل توجهی  ، قدرت آتش یگان های توپخانه ای ارتش روسیه را اضافه نموده است .

 

 

9p140

 

دراین خصوص ، روسیه مدعی است که موشکهای مورد استفاده در این سیستم ، می تواند به بردی برابر 75 مایل ( 120 کیلومتر ) نیز دست پیدا کنند که این ادعا با توجه به  سابقه قابل توجه این کشور در توسعه فناوری راکتهای توپخانه ای ، می بایست مورد توجه قرار گیرد . با این حال ، برخی تحلیل گران معتقدند که سیستم 9A52-4 حدودا یک برتری 40 کیلومتری در برد ، را نسبت به سیستم های ام-142/ام-270 دارد که این مساله شکاف گسترده ای را در حوزه پوشش آتش پشتیبانی میان نیروی زمینی آمریکا و روسیه بوجود آورده است . ازسویی دیگر ، سامانه های راکت انداز چندگانه برد متوسط روسی نظیر 9p140 و همچنین سامانه های قدیمی تری نظیر BM-21 نیز در یک رویارویی احتمالی مستقیم با ارتش امریکا ، مزیت های تاکتیکی بسیاری در حوزه شیلک های آزاد در برد های بلند را به ارتش روسیه خواهد داد ، که این امر بدان معناست که در درگیری احتمالی فوق الذکر  ،ارتش ایالات متحده در موقعیت خطرناکی  قرار خواهد گرفت .

 

 

 

 

راست : 2 اس-35

چپ : 2اس19

 

علاوه برسامانه های راکتی ، سیستم های توپخانه ای روسی برتری قابل ملاحضه ای را در حوزه برد موثر ، بر سیستم های آمریکایی نظیر ام-777 آ-2 و ام-109 آ-7 به نمایش گذاشته اند . در این مورد ، سامانه توپخانه ای 2s19 با کالیبر 152 م.م  و برد 29 کیلومتری ، از میانه دهه هشتاد میلادی به هویتزر خودکششی اصلی نیروی زمینی روسیه تبدیل شده است ،در حالی که جایگزین آن ، یعنی سامانه 2s35 با حداکثر برد 40 کیلومتری ( مهمات متعارف ) و حداکثر 70 کیلومتری با مهمات مجهز به خرج راکتی ، تهدید جدیدی پدید آورده است . مضاف براین ، سامانه 2A65 با کالیبر 152 م.م هویتزر استاندارد کششی نیروی زمینی روسیه است که با در اختیار داشتن بردی مشابه نسخه های خودکششی 2S19  به تقریب قابلیتهای سیستم های آمریکایی را پشت سر گذاشته و همچنان نیز در حال بهینه سازی است .

 

 

2آ65

 

بدین ترتیب ، نواقص سیستم های آمریکایی ام-777 آ-2 و ام-109 آ-7 در برابر همتایان روسی  ، آسیب پذیری آنها را بویژه درزمان اجرای عملیات ضدآتش دو چندان نموده ، چرا که توپهای نامبرده ، گرچه عمدتاً و در درجه نخست برای پشتیبانی از عناصر  مانوری در میدان نبرد بکار گرفته می شوند ، اما مشارکت انها در عملیات ضد آتش بر علیه سیستم های توپخانه ای دشمن اجتناب ناپذیر بوده و برتری روسیه در حوزه برد موثر ، دارایی های توپخانه ای آمریکایی را وادار می کند تا ضمن پذیرش خطرات تاکتیکی نزدیک شده به خطوط اصلی درگیری ، خود را در معرض آتش زمینی و هوایی دشمن قرار دهند . با توجه به این مساله و خطر روبه گسترش از دست دادن توان آتش توپخانه در یک جنگ احتمالی و به تبع آن تحت فشار قرارگرفتن واحدهای مانوری ارتش که ماموریت درگیری مستقیم  با واحدهای دشمن را بر عهده دارند ، بهینه سازی سیستم های توپخانه در سریعترین زمان ممکن ، تبدیل به امری ضروری شده است .

 

 

 

راست : پی اچ ال-16

چپ : پی زد ال-05

 

در شرق آسیا ، ناهمترازی ایجاد شده در حوزه توپخانه صحرائی دوربرد نیروی زمینی میان ارتش ایالات متحده ونیروی زمینی ارتش چین در گستره بیشتری قابل بررسی است . در این خصوص ، نیروی زمینی ارتش آزادیبخش چین هم اکنون به طیف متنوعی از سامانه های راکتی دوربرد که برخی از روسیه  خریداری شده اند ، مجهز شده است . ارتش این کشور ، در چند دهه گذشته ، همزمان با رشد اقتصادی ، فناوری های جدیدی را در اختیار گرفته که این امر موجبات یک انقلاب در بخش توپخانه ای این ارتش را فراهم آورده . دراین خصوص ، گفته میشود که راکت انداز چندگانه PHL-16 با قابلیت حمل هشت راکت کالیبر 370 م.م در یک برد 220 کیلومتری و راکت های کوچکتری در بردهای بین 70 تا 130 کیلومتر ، استخوان بندی نیروی توپخانه راکتی رسته زمینی این کشور را تشکیل میدهد . بدین ترتیب ، با بخدمت گیری گسترده این سامانه ها، برتری مشخصی نسبت به ام-142/ام-270 در یک درگیری مستقیم ، ایجاد میشود ، در حالی که سامانه خودکششی PLZ-05 را میتوان نسخه ای پیشرفته تر از ام-777 آ-7 و ام-109 آ-7 دانست . برخی تحلیلگران نظامی معتقدند که دست باز چینی ها در استفاده از فناوری پیشرفته باعث شده تا بر خلاف سیستم های روسی  ، نیروی زمینی این کشور بتواند با توان بیشتری از واحدهای مانوری خود پشتیبانی بعمل آورد .

 

پی نوشت :

1- ادامه دارد ...........

2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به  ذکر دقیق  منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند . 

 

 

[MR9 113,549]

بخش دوم

 

 

 

راه حل جبران شکاف در بخدمت گیری سامانه های توپخانه ای برد بلند

موضوع رایجی که هنگام مقایسه  دارایی های توپخانه صحرایی ارتش ایالات متحده  با تهدیدات همتا در بازه زمانی آینده نزدیک ، اهمیت پیدا می کند ، این است که  حوزه رقابت تنها در مفهوم برد موثر خلاصه نمی شود . این بدان معناست که تفاوت برد موثر میان سیستم های رقیب و سامانه های آمریکایی ، شاید تنها به چند کیلومتر برسد ،اما اصلی که از دیرباز تا کنون در زمینه طراحی و تولید چنین جنگ افزارهایی بعنوان یک قاعده اولیه در نظر گرفته شده ، این است که فرماندهان ارتش از برتری واحدهای رزمی ارتش درصحنه نبرد اطمینان حاصل کنند که وضعیت حاضر ، چنین تضمینی را ارائه نمی نماید .

 

 

نمودار تهیه شده در موسسه رند در حوزه مقایسه قابلیتهای رسته توپخانه با تهدیدات پیش رو ( روسیه ) تا سال 2025

 

با این وصف ، نخستین راه حلی که به نظر می رسد می تواند مثمر ثمر واقع گردد ، سرمایه گذاری بر روی توسعه فناوری راکت ها و مهمات توپخانه ای است . بر همین اساس ، روند برنامه ریزی در سالهای اخیر و رونمایی از پروژه های جدید در این زمینه ، موید این مسیر به نظر می رسد . درواقع ، نمونه های اولیه متعددی از مهمات برد بلند برای سامانه های راکتی و توپخانه ای عملیاتی نیروی زمینی در حال آزمایش است که فعلا در محدوده قابلیتهای سیستم های ام-777 آ-2 و ام-109 آ-7 قرار دارد .

 

 

 

در حوزه سیستم های پرتاب ، نیروی زمینی ارتش ایالات متحده  هم اکنون برنامه ام-1299 را بعنوان یک نسخه کاملا ارتقاء یافته  از توپهای خودکششی ام-109 پالادین در دست آزمایش دارد که بر روی همان پیکربندی طراحی شده در دهه شصت توسعه می یابد . در این خصوص ، لوله بازطراحی شده این سامانه جدید که احتمالا قابلیت شلیک مهمات اکسکالیبور را خواهد داشت ، برد آتش توپخانه صحرایی نیروی زمینی را از 40 کیلومتر با مهمات مجهز به خرج راکتی به 70 تا 100 کیلومتر افزایش خواهد داد که این امر بدان معناست که  برد موثر این سیستم جدید با برخی گونه های توپخانه راکتی چندگانه می تواند رقابت کند .

 

 

مهمات ام-549 (HERA)

 

علاوه براین ، برنامه ارتقاء قطعات توپخانه ام-777 نیز همچنان در حال اجراست و تمرکز اصلی آن نیز بر روی اصلاح هندسه لوله توپ و همچنین بهبود قابلیتهای مهمات استاندارد آن قرار دارد . در واقع ، ظهور نسل جدیدی از مهمات متعارف برای این توپخانه صحرایی که ویژگی مشترک تمامی آنها ، افزایش قدرت نیروی پیشران (خرج )  بوده ، فشار را بر لوله این سلاح بیشتر کرده که نیز بطور طبیعی موجبات پدید آمدن آسیب های جدی و کاهش عمر طراحی شده برای آن را فراهم کرده است .

 

 

 

راست : پرتابه ام-549

چپ : پرتابه ایکس ام- 1113

 

 

با این حال ، اگر مشکل هندسه لوله این جنگ افزار حل شود ، پس از معرفی مهمات XM-1113 که می بایست جایگزین مهمات قدیمی تر M-549 HERA گردد ، برد این توپ را به بیشتر از 40 کیلومتر افزایش می دهد  که این افزایش بطور مستقیم بر عملکرد این هویتزر بر شکل دهی عملیات نیروهای مانوری ارتش و همچنین ارتقاء قابلیت های ضد آتش در سطح پایین رزمی ( تیپ/ گردان ) تاثیر خواهد گذاشت . در واقع ، برد موثر اضافه شده این توپ ، میزان  تهدیدی که هم اکنون بر سر واحدهای رزمی ارتش قرار دارد را کاهش داده که طبیعتا این نیز به نوبه خود ، به معنای افزایش توانمندهای یگانهای نیروی زمینی در میدان نبرد است .

 

 

راکتهای هدایت دقیق پریزم

 

اما برخی نواقص در سطح سازمانی بالاتر از تیپ ( سپاه / ارتش و گروه ارتشها )  نیز با ادامه خدمت  سامانه های اتامز که در دهه هشتاد میلادی معرفی شدند، ادامه پیدا می کند که تولید تعداد بیشتری از سیستم های ام-270 و ام-142 می تواند این نیاز را تا حدودی برطرف نماید . بدین سان ، معرفی راکتهای هدایت دقیق پریزم Precision Strike Missile /PrSM به تقریب بخش قابل ملاحضه ای از مزیتهای موجود در موشکهای دوربرد تاکتیکی را در اختیار ارتش ایالات متحده خواهد گذاشت که برد قابل توجه 500 کیلومتر را هم اکنون به نمایش گذاشته است ، در حالی که پس از خروج آمریکا از پیمان منع گسترش موشکهای هسته ای میان برد (Intermediate- Range Nuclear Forces Treaty ) ، این احتمال که  برد این سامانه ها افزایش پیدا کند ، وجود دارد .

 

هویتزر ام-777 آ-2

 

اما اگر این مساله موقتا نادیده گرفته شود ، برد موثر قابل توجهی که اینک با بکارگیری مهمات جدید برای سیستم های ام-270 و ام-142 در اختیار ارتش قرار داده شده می تواند یک عامل بازدارنده بسیار قدرتمند در برابر ارتشهای همتراز محسوب شود . اما هر شلیک مهمات پریزم قطعاً یک سرمایه گذاری بسیار گران قیمت برای ارتش است ، که این مستلزم تعهد فرماندهان و همچنین مهارت خدمه یگان های توپخانه در شناسایی دقیق هدف خواهد بود که می بایست به انهدام قطعی آتشبارهای دشمن منتهی گردد .

 

 

 

نقش طراحی عملیات و تاکتیک برای جبران شکاف در بخدمت گیری سامانه های توپخانه ای برد بلند

از یک نظر، ارتقاء  سخت افزاری سامانه های توپخانه ای و راکتی نیروی زمینی  ارتش ایالات متحده تلاشی گران قیمت و بالقوه طولانی است که می تواند چالش های بسیاری برای ساختار تصمیم سازی این سازمان مسلح ایجاد کند ، بویژه اینکه تهدیدات فعلی و آینده بسیار نزدیکتر از مسیر فوق الذکر خواهد بود .اگر این مساله بنیاد تحلیل واقع گرایانه برای بررسی وضعیت موجود قرار گیرد ، می توان چنین گفت که  نیروی زمینی ارتش در حوزه قابلیتهای توپخانه صحرایی ، در شکل کنونی خود ، بلحاظ کمی و کیفی در شرایط مناسبی به سر نمی برد که این مساله تاثیر بسیار شدید بر توانمندی های آن در حمایت آتش از نیروهای مانوری و عملیات ضد آتش می گذارد . اما انتظار و سکون برای ارتقاء سامانه های رزمی کلیدی ، با وجود هشدارهای مکرر در خصوص شعله ور شدن احتمال درگیری با ارتشهای رقیب نیز منطقی به نظر نمی رسد .

 

 

 

 

 

در واقع ، این انتظار که ارتش (نیروی زمینی )  آمریکا می بایست به تنهایی با این تهدیدات مقابله نماید ، انتظار درستی نخواهد بود . با توجه به این مساله که  نیروی هوایی و دریایی آمریکا در چند دهه اخیر با تهدیدی با ماهیت ضد شورش خود را تجهیز کرده اند و قابلیت انهدام اهداف زمینی را در سریعترین زمان ممکن و همچنین با دقت بالا بدست آورده اند  ، ایجاد بستری مشابه در نیروی زمینی به یک اصل ضروری تبدیل شده است . این بدان معناست که اگر چه  در شرایط بحرانی ، نیروی هوایی و دریایی می توانند با اتکاء بر حامل های دوربرد ، مهمات مورد نیاز را در عمق دفاع دشمن خالی کنند ، اما این روند بدون یک مکمل در نیروی زمینی ، ناقص خواهد بود . علاوه براین ، همکاری با ارتشهای همپیمان که به سیستم های پیشرفته تر مجهز شده اند نیز می بایست در نظر گرفته شود تا آتش مورد نیاز برای عناصر مانوری فراهم گردد که این مساله به صبر و مدیریت بیشتری نیازمند خواهد بود .

 

 

راست : پرتابه ایکس ام-1113 چپ : نمودار مسیر شلیک پرتابه ایکس ام-1155

با این حال ، درصورتی که وضعیت به گونه ای پیش رود که نیروی زمینی نتواند به سامانه های آتش ارتشهای ائتلاف اتکاء داشته باشد ، فرماندهان بالاجبار می بایست قبل از بروز بحران ، در شیوه طراحی آتش و همچنین تاکتیکهای استاندارد خود تجدید نظر نمایند . این مساله بخصوص ، زمانی که  احتمال غافلگیری نیروی زمینی در میدان نبرد هر لحظه در حال افزایش است ، اهمیت پیدا می کند . این بدان معناست که اصل "تحرک " برای سامانه های توپخانه ای بیش از گذشته  باید مورد توجه قرارگیرد ، چرا که در صورت بروز هرگونه برخورد مسلحانه ، آتشبارهای توپخانه نیروی زمینی ، نخستین هدف برای دشمن هستند که این امر ، آنها  را بطور مستمر در معرض خطر قرار میدهد . به همین دلیل ، فرماندهان با درک این مساله می بایست بسرعت برای این مشکل ،راه چاره ای پیدا نمایند . در گذشته ، قطعات توپخانه برای اجرای آتش پشتیبانی می بایست به صحنه عملیات یگان های مانوری نزدیک شوند تا ماموریتهای محوله با درصد موفقیت بیشتری صورت گیرد که این به معنای افزایش خطرپذیری دارایی های خودی است ، هر چند این خطرپذیری برای یک هدف مهمتر ، یعنی افزایش احتمال موفقیت پیاده نظام و زرهی ضروری به نظر می رسد .

 

 

پرتابه ایکس ام-1113

 

 

با توجه به تمامی موارد پیش گفته ، غلبه بر نواقص موجود در حوزه قابلیتهای توپخانه دوربرد صحرایی در نیروی زمینی ارتش ایالات متحده ، مستلزم برنامه ریزی و اجرای آن بصورت فعال است . هنگامی که مقایسه دارایی های آتش غیر مستقیم میان نیروی زمینی آمریکا و تهدیدات فعلی و آینده مبناء قرار گیرد ، آنچه اهمیت می یابد ، مزیت برتری عددی است  ،در نتیجه انهدام اهداف متخاصم در سریعترین زمان ممکن ، با دقت بالا و بطور همزمان می بایست در اولویت قرار گیرد . در همین خصوص ، دقت ، سرعت آتش این سیستم های جنگ افزاری ، وابستگی تام و تمامی به پیکربندهای ISR پیدا می کند که این نیز به نوبه خود ، انهدام یا خنثی نمودن قابلیتهای رزمی پست های فرماندهی ، رادارها و سکوهای حامل سامانه های ISR دشمن را مهم می نماید .

https://s21.picofile.com/file/8441695768/3.mp4.html

مکانیزم بارگذار خودکار هویتزر  ام-1299

 

در چنین فرآیندی ، برای انهدام اهداف به اصطلاح نرم ( به معنای اهدافی با کمترین درجه حفاظت . م )  توپخانه صحرایی دوربرد یک ابزار منطقی خواهد بود که حتی با دراختیار داشتن قابلیتهای فعلی ، نیازمند هماهنگی بسیار بالاست . با اضافه شدن توانمندی های آتش دوربرد ، فرماندهان صحنه نبرد ، امکان می یابند تا با استفاده از سیستم های جنگ افزاری خود ، دشمن را در عمق دفاع خود ، مورد هدف قرار دهند . با این وجود ، در کنار ایجاد هماهنگی ، این نوع حملات می بایست بر روی کاربرد دقیق عنصر غافلگیری استوار گردد . درنتیجه رعایت صحیح اصول فوق ، نقص " برد موثر آتش " تا حدودی قابل برطرف شدن است و این بصورت معکوس ، به معنای افزایش معضلات دشمن است .

 

 

 

نتیجه گیری

امروز ، نیروی زمینی ارتش ایالات متحده ، بر خلاف گذشته از برتری کیفی و کمی مورد نیاز برای مقابله با تهدیدات نوظهور ، برخودار نیست . درواقع ، اصلی ترین تهدیدات ، یعنی روسیه و چین ، توانمندی های آتش پشتیبانی دوربرد خود را در دو دهه گذشته  به میزان زیادی بهبود داده اند ، در حالی آمریکا تمامی تلاش خود را برای اجرای عملیات ضد شورش متمرکز نموده بود . این کشورها ، بتدریج قطعات توپخانه دوربرد خود را بلحاظ کمی و کیفی توسعه داده و از آنها در رده های بزرگ رزمی ( سپاه / ارتش و گروه ارتشها ) استفاده می کنند . به همین دلیل ، نیروی زمینی ارتش ایالات متحده توسعه دارایی های توپخانه دوربرد خود را در حوزه مهمات و حامل های شلیک می بایست در اولویت قرار دهد تا شکاف بوجود آمده فعلی بسرعت پُر شود . اما این روند ، کافی نیست و بطور همزمان ، توسعه تاکتیک ها و برنامه ریزی برای استفاده از اصل غافلگیری به منظور مقابله با تهدیدات قابل پیش بینی و غیر قابل پیش بین ضروری به نظر می رسد .

 

پی نوشت :

1- این مقاله ، ترجمه ای آزاد از مقاله مندرج در بولتن ویژه  ارتش ایالات متحده ، نوشته افسر توپخانه سرگرد کارل مک کانل است .

2--استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به  ذکر دقیق  منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

[ak2 677]

بر 3 مهر 1400 در 10:54 , MR9 گفت:

علاوه برسامانه های راکتی ، سیستم های توپخانه ای روسی برتری قابل ملاحضه ای را در حوزه برد موثر ، بر سیستم های آمریکایی نظیر ام-777 آ-2 و ام-109 آ-7 به نمایش گذاشته اند . در این مورد ، سامانه توپخانه ای 2s19 با کالیبر 152 م.م  و برد 29 کیلومتری ، از میانه دهه هشتاد میلادی به هویتزر خودکششی اصلی نیروی زمینی روسیه تبدیل شده است ،در حالی که جایگزین آن ، یعنی سامانه 2s35 با حداکثر برد 40 کیلومتری ( مهمات متعارف ) و حداکثر 70 کیلومتری با مهمات مجهز به خرج راکتی ، تهدید جدیدی پدید آورده است . مضاف براین ، سامانه 2A65 با کالیبر 152 م.م هویتزر استاندارد کششی نیروی زمینی روسیه است که با در اختیار داشتن بردی مشابه نسخه های خودکششی 2S19  به تقریب قابلیتهای سیستم های آمریکایی را پشت سر گذاشته و همچنان نیز در حال بهینه سازی است .

 

در توپخانه 152 روسی سه مدل لوله داریم

اول 2a33 که روی d20 به عنوان کششی و اکاتسیا 2s3 به عنوان خودکششی نصب شده

دوم 2a65 که روی مستا b به عنوان کششی و مستا 2s19 به عنوان خود کششی نصب شده

سوم 2a88 که روی کوالیتسیا 2s35 به عنوان کششی نصب شده و نسخه خود کششی اون رو ندیدم