تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری تاپیک جامع امیرسرتیپ منوچهر کهتری (امیر آبادان)

[Arash 7,046]

آنتن

آزاده اصغر زاغیان

 

بعد از قطعنامه 598 ، یک دستگاه تلویزیون به اردوگاه 12 تکریت آوردند. اوایل یک مأمور با تلویزیون همراه بود و کانالی را میگرفت که مورد نظر عراقی ها بود. پس از آنکه ما با اعتصاب هاي تأثیرگذار و حتی درگیري با زندان بانهاي عراقی، امتیازاتی را گرفتیم. دیگر تلویزیون همراه با مأمور نبود.

عراقی ها دستور اکید داده بودند که ما مجاز به گرفتن کانالهایی ایرانی نیستیم، ولی بچه هاي اردوگاه توانسته بودند با بلند کردن آنتن گیرنده گاهی تلویزیون ایران را بگیرند و اخبار منتشره از آن را بشنوند. تلویزیون به هر آسایشگاهی نوبتی تحویل می شد. هر 10 شب یک شب نوبت سلول (آسایشگاه) ما بود. آن شب نگهبان عراقی چند بار از پنجره آسایشگاه به ما سرکشی کرد و ما را از گرفتن کانال هاي ایران بر حذر داشت.

تلویزیون برنامه رقص و آواز عربی داشت و اصولاً عرب ها از شنیدن و دیدن این نوع برنامه ها خیلی لذت می بردند. نگهبان عراقی چند بار به آسایشگاه سرکشی کرد و صداي رقص و آواز شنید. آخرین سرکشی او قبل از خاموشی بود. در حالی که تلویزیون، موسیقی عربی پخش میکرد و نگهبان گوش میداد، یکی از اسرا بدون آنکه نگهبان عراقی متوجه بشود، پیچ گیرنده تلویزیون را دستکاري کرد و رو به نگهبان کرد و گفت:

- سیدي، آنتن خراب.

fi_lone_ranger  fi_lone_ranger  fi_lone_ranger

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,046]

زنده شدن شهید

سرهنگ علی قمري

 

پس از اشغال بخش غربی خرمشهر توسط عراقیها، ما به کوت شیخ آمدیم (گردان 151 دژ). عراق مرتب به سر ما آتش میریخت و هر روز بر تعداد شهدا و مجروحین ما اضافه میشد. در ایستگاه 7 هم عراقیها یک قبضه تیربار گذاشته بودند و ماشینهاي در حال تردد را به رگبار میبستند. چند نفر از نیروهاي داوطلب توانستند در یک حرکت خطرناك تیربارچی را کشته و تیربار را خاموش کنند، ولی گلوله هاي عراقی هنوز در کوت شیخ به سر ما میریخت، وضعیت خطرناکی داشتیم. به همین خاطر به رابط لشکر گفته بودم که دستور جابجایی گردان 151 پیاده خرمشهر را از لشکر بگیرد.

چند روز بعد رابط لشکر اعلام کرد که بنه گردان را به نزدیکی ماهشهر در کنار رودخانه جراحی منتقل کنیم. من به عنوان مسئول یگان وظیفه داشتم قبل از انتقال گردان، سري به آن محل بزنم و نیازمنديها را اعلام و کمبودها را برطرف کنم. براي رفتن به ماهشهر، ستوان آزادي داوطلب همراهی با من شد.

با توجه به وضعیت تردد و رفت و آمد پیاده مردم، ما به سختی خود را به محل بنه گردان رسانیدیم. چون وسیله ما وانت بود، مقداري وسایل هم زدیم که به منطقه ببریم. در آخرین لحظه یکی از مسئولان لشکر از ما خواست که پیکر یکی از شهدا را تا ماهشهر ببریم.

ستوان آزادي با شنیدن نام شهید و جنازه شروع به اعتراض کرد و با تندي گفت که حاضر به حمل جنازه مرده و شهید نیست. من قبل از این موضوع می دانستم که ستوان آزادي از اسم جنازه و مرده م یترسد و تا آن روز حتی یک بار هم پا به قبرستان نگذاشته است. او حتی در مراسم تشییع پدرش هم به داخل قبرستان نرفته بود و نمی توانست با وانت حامل ما که اهدایی شرکت نفت بود، این شهید را حمل کند.

مسئول گردان که به خاطر کمبود خودرو نمیخواست وانت ما را بدون جنازه بفرستد، آزادي را تهدید کرد. چنانچه او حاضر به حمل شهید نشود، وانت را به راننده دیگر بسپارد. در نهایت ستوان آزادي پذیرفت و ما پیکر شهید را به داخل وانت گذاشتیم.

وقتی به دروازه ماهشهر رسیدیم، با انبوه مردم مواجه شدیم که دنبال وسیله اي براي جابجایی می گشتند. من براي جلوگیري از سوار شدن مردم به خاطر آن شهید از وانت پیاده شدم و نگذاشتم کسی سوار بشود و به سختی راهی از بین مردم پیدا کردم و از وسط مردم عبور کردیم. من حتی مجبور شدم به قسمت بار وانت خودمان که هنوز در حرکت بود سوار بشوم. در همان لحظه یکی از مسافران که لباس رزمندگان را داشت سوار شد. من او را دیدم، ولی چیزي به آزادي نگفتم.

پس از خروج از منطقه شلوغ دوباره به جلو برگشتم. در طول مسیر گاهی به پشت وانت نگاه میکردم. آن رزمنده گوشه اي کز کرده بود و به فکر عمیقی فرو رفته بود. احساس کردم او هم مثل من نگران زن و بچه و خانوادهاش است و در دل خوشحال بودم که او توانسته سوار وانت بشود. در نزدیکی یکی از روستاها دست محکمی به سقف ماشین خورد که من هم از آن صدا ترسیدم. آزادي در حین رانندگی مشغول خوردن سیب بود، وقتی صداي سقف را شنید نگاهی به عقب انداخت و با دیدن آن رزمنده که بی خبر سوار شده بود، در حالی که محکم پا روي ترمز کوبید گفت:

- یا حسین.... مرده زنده شد.... :laughing:  :laughing:  :laughing: 

بلافاصله از ماشین بیرون پرید و به طرف نخلستان کنار جاده رفت. من هم به دنبال او از وانت پیاده شدم و در حالی که اسلحه کمري ام را درآورده و مسلح کردم، خودم را به آزادي رساندم. آزادي دست به کمرش برد که اسلحه اش را دربیاورد. اسلحه اش داخل وانت مانده بود. خودش را به من نزدیکتر کرد و با التهاب و نگرانی گفت:

- قمري، اسلحه ات را بده به من تا این مرده را بکشم!

با شنیدن این جمله نگاهی به سمت وانت انداختم. رزمنده پیاده شده بود و با تعجب ما را نگاه میکرد. آزادي هم با اصرار میخواست کلت مرا بگیرد.

ناگهان تمرکز خود را بازیافتم و گفتم:

- آقاي آزادي، این آقا را من سوار کرده بودم و شهید کس دیگري است و هنوز کف وانت خوابیده است. آزادي نگاهی به آن رزمنده کرد. رزمنده دستش را بلند کرد و گفت:

- برادران دست شما درد نکنه، روستاي ما همین جاست. بفرمایید در خدمت باشیم.

- گفتم ممنون برادر.

آن شخص از وانت دور شد. من دست آزادي را گرفتم و تا کنار وانت آوردم و گفتم: 

- ببین آزادي جان، این هم شهید.

آزادي با ترس نگاهی به جنازه انداخت و پشت فرمان نشست. من هم سوار شدم. در راه، آزادي که کمی حال خودش را بازیافته بود، گفت:

- اگر میدانستی تو کس دیگري را سوار کرده اي، پس چرا کلتت را کشیدي و دنبال من آمدي؟

در این حال که جوابی براي حرف او نداشتم، نگاهی به آزادي کردم. آزادي هم نگاهی به من کرد و بی اختیار هر دو شروع به خنده کردیم و دقایقی به کار خودمان خندیدیم 

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,046]

میگ و دیگ 

سرهنگ محمد علی پوربزرگ

 

در سال اول جنگ تحمیلی من و ستوان قادري به اتفاق چند نفر از درجه داران پادگان عجبشیر به لشکر 77 خراسان مأمور و به گیلانغرب اعزام شدیم. محل مأموریت ما گیلانغرب بود و من به عنوان فرمانده دسته ادوات گروهان سوم گردان 110 و ستوان قادري که اهل کردستان بود و دوره سهند 3 را طی کرده بود به عنوان افسر پدافند هوایی گروهان مشغول انجام وظیفه شدیم. من دسته خمپاره انداز 81 م م را تحویل گرفتم و ستوان قادري وسایل و تجهیزات پدافند و سهند 3 را که به روي ارتفاعات برآفتاب تنگ حاجیان بود، تحویل گرفت. وظیفه ستوان قادري این بود که هر روز صبح قبل از روشن شدن هوا به محل استقرار پدافند میرفت و با تاریک شدن هوا به مقر برمیگشت.

روزهاي اول ورود ما به آن منطقه بود که خبر دادند به یگانها آشپزخانه صحرایی تحویل شده و قرار است یگانها با استفاده از این آشپزخانه، غذاي پرسنل را پخته و غذاي گرم بدهند. این خبر هم خیلی خوشحال کننده بود، چون تا آن روز از جیره جنگی استفاده میکردیم و این مسئله براي ما خسته کننده و تکراري شده بود.

مسئولان رکن 4 گردان آشپزخانه صحرایی را در محل مناسبی راه اندازي کردند و اعلام شد که از فردا غذاي گرم داده خواهد شد. صبح روز بعد من طبق معمول به سمت محل استقرار خمپارهاندازها و ستوان قادري به محل ارتفاعات برآفتاب اعزام شدیم.

مسئولان آشپزخانه شروع به راه اندازي آشپزخانه صحرایی کردند و چون خیلی کاربلد نبودند، مقدار زیادي نفت در کوره آشپزخانه ریختند. بالاخره کوره آشپزخانه روشن شد و چون نفت زیادي در کوره و انبارك آن جمع شده بود آتش تا چند متر بالاتر رفت. یکی از پرسنل با دیدن این همه دود و آتش با اشاره به اینکه اگر هواپیماي عراقی بیاید، آشپزخانه، هدف خیلی راحتی براي میگها خواهد بود. در ادامه گفت:

- با این دود و آتشی که راه افتاده، فکر نمیکنم امروز ما به غذاي گرمی برسیم.

من با لحن شوخی به او گفتم: پسر، سق سیاه نباش. صبر کن تا ظهر بشود، بعداً نظر بده.

 

در این حال صداي آژیر وضعیت قرمز در منطقه بلند شد و لحظاتی بعد چند فروند میگ عراقی چند نقطه بیرون از محوطه استقرار ما را بمباران کردند. در این حال ما منتظر اقدام ستوان قادري بودیم که وارد عمل بشود که همین کار را انجام داد و موشک سهند 3 را به سمت میگی که در حال فرار بود شلیک نمود. ما همه ناظر مسیر موشک بودیم. موشک حالت گرفت و هنوز خیلی از زمین ارتفاع نگرفته بود که ناگهان آتش آشپزخانه ارتفاع گرفت و موشک مسیر خود را عوض و به سمت آتش آشپزخانه ادامه مسیر داد و لحظاتی بعد وارد دودکش آشپزخانه شد.  :laughing:  :laughing:  :laughing:

ما تا دقایقی هنوز تکه هاي قابلمه ها و دیگ ها را می دیدیم که در هوا پراکنده بودند. لازم به ذکر است که سهند 3 یک موشک حرارتی است و به سمت گرما کشیده می شود و وقتی از محل استقرار شلیک شد، گرماي تنور آشپزخانه آنقدر زیاد بود که موشک میگ را رها کرد و به سمت دیگ ها رفت.

در این حال چشمم به نفري افتاد که ساعتی پیش می گفت: ما امروز به غذاي گرم نمی رسیم. او مرا صدا کرد و گفتم:

فلانی نه تنها امروز، بلکه تا مدت ها از غذاي گرم خبري نیست و با این اوضاع باز هم حالا حالاها از غذاي گرم خبري نخواهد شد.

آن شخصی که نمی توانست خنده اش را از این حادثه پنهان کند نگاهی به من کرد و گفت: جناب سروان من چند تا تن ماهی ذخیره کرده ام، امروز مهمان من.

من هم که نمی توانستم به این اتفاقات نخندم گفتم: به شرط آن که آن را گرم کنی. گفت: چشم جناب سروان. به شرط آنکه موشک حرارتی به سراغ ما نیاید.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,046]

گربه

سرهنگ علی قمري

 

موش یکی از مشکلات همه رزمندگان در همه جبهه ها بود، ولی موش هاي دب حردان، هم بزرگتر بودند و هم گستاختر. آنها گاهی انگشتان رزمنده ها را گاز می گرفتند. یکی دیگر از ضررهاي بزرگ موشها این بود که

دیواره سنگرها را می خوردند و گاهی سنگر خود به خود فرو میریخت. گاهی هم در زمان بارندگی نفوذ آب باران به سوراخهاي حاصله از تلاش موشها عامل فرو ریختن سنگرها میشد. به پیشنهاد یکی از سربازان به نام نعمتی قرار شد یک گربه به سنگر بیاوریم و چنانچه این گربه توانست حریف موشهاي منطقه بشود آن را به صورت پروژه عمومی در تمام سنگرها اجرا کنیم. به همین خاطر در مأموریتی که به اهواز داشتیم از سرباز نعمتی و سرباز همراهش که اهل اهواز بود خواستم بروند یک گربه بزرگ و قوي پیدا کنند تا، با خود به منطقه ببریم.

ساعتی بعد 2 سرباز با یک گربه به ما ملحق شدند. نعمتی گربه را نشان داد و گفت:

- جناب سروان، گربه اي را که آورده ام نه تنها موشها بلکه سربازان عراقی را هم خواهد بلعید!

نگاهی به داخل کیسه اي که گربه را در آن جا کرده بودند انداختم. الحق که گربه درشت و رشیدي بود. آن را با خود به منطقه آوردیم. همه بچه ها می خواستند گربه را به سنگر خود ببرند. من براي آنکه غائله را ختم کنم با لحنی شوخی آمیز گفتم: 

- شما میدانید که این موشها آنقدر بی ادب و گستاخ هستند که بدون اجازه به سنگر فرماندهی وارد میشوند و هر وقت فرمانده شما به دیواره سنگر تکیه میکند آن موشهاي بی ادب و گستاخ او را گاز میگیرند! پس تقدم استفاده از گربه به سنگر فرماندهی میرسد.

یکی از درجه داران گفت: پس اجازه بدهید ما هم به اهواز برویم و براي سنگر خود گربه بیاوریم. گفتم: صبر کنید تا آزمایشات اولیه انجام بشود بعد. اگر این پروژه موفق بود، نه تنها به سنگر شما، بلکه به سنگر سایر رزمندگان هم گربه صادر میکنیم.

بالاخره بحث گربه به خوبی و خوشی تمام شد و من و گربه به سنگر رفتیم. وقتی اولین موش در صحنه سنگر ظاهر شد، گربه قهرمان ما به سرعت خودش را بالاي سر او رسانید و با یک حالت تهاجمی کنار او قرار گرفت.

اندازه موش حاضر کمی کوچکتر از گربه رشید ما بود! گربه دستی به سر و صورت موش کشید و موش بدون حرکت در مقابل گربه ایستاد. لحظاتی بعد موش به طرف سوراخ رفت و داخل دیواره سنگر شد.

به سرباز نعمتی گفتم: نعمتی اول خودت یک موش بگیر تا این گربه هم یاد بگیرد!

نعمتی گفت: جناب سروان، من که هیچ، حتی صدام هم نمیتواند این موش ها را با دست بگیرد. میخواهید من بدون انگشت بشوم؟

من دیگر حرفی نزدم و موش دوم و سوم و چهارم به صحنه سنگر وارد شدند و شروع به جولان دادن کردند. گربه لحظاتی به آن موشها نگاه کرد و بعد میو میو کنان به آغوش نعمتی پرید. من از میو میوي شبیه به ناله و التماس گربه فهمیدم که حریف موشها نخواهد شد و با ناله از نعمتی می خواهد در مقابل این موشها از جان او دفاع کند.

ما به مدت 4 روز گربه را آموزش دادیم که بتواند با موشها نبرد کند.

متأسفانه نه تنها گربه حریف موشها نشد، بلکه مجبور شدیم یک نفر را براي مراقبت از جان گربه در مقابل موشها بگذاریم! البته موشها در چند نوبت به گربه حمله کرده و زهر چشمی به گربه ما نشان دادند.

بعد از ظهر روز پنجم در جلو سنگر نشسته و مشغول خوردن چاي بودیم و بدبختانه نگهبان ویژه گربه هم از او غافل شده بود که گربه از در سنگر خارج شد و نگاهی به آسمان کرده و با سرعت حداقل 50 کیلومتر در ساعت به سمت اهواز شروع به فرار نمود!

سرباز نعمتی مقداري از مسیر طی شده را دنبال گربه دوید و او را صدا کرد. گربه با صداي نعمتی لحظه اي متوقف شد و نگاهی به نعمتی انداخت و بار دیگر موتورش را روشن کرد و لحظه به لحظه از چشم نعمتی و ما دور و دورتر شد.

وقتی پروژه گربه ناموفق و غیر عملیاتی شد، تصمیم گرفتیم با وضع موجود، ساخته و با موشها، زندگی مسالمت آمیزي داشته باشیم. پس از مدتی یک گربه رشید دیگر آوردیم. این گربه موشها را می گرفت و به داخل سنگر میآورد و در آنجا میخورد که با این کار سنگر ما را به کثافت می کشید. در نهایت مجبور شدیم آن گربه را هم رها کرده و با موشها قرارداد صلح امضاء کنیم.

 

ادامه دارد ...

[Arash 7,046]

دریاقلی

سرهنگ علیرضا پوربزرگ وافی

 

آنچه مسلم است کار دریاقلی در کوي ذوالفقاري به یک حماسه ماندگار تبدیل شد. دریاقلی انجام این کار را در شرایطی که امکان دستگیري (اسارت) و حتی کشته شدن( شهادت) خیلی بیشتر از زنده ماندنش بود، ابتکاري به خرج داد که بعد از گذشت سالها هنوز جاي تجزیه و تحلیل دارد. دریاقلی سورانی، اوراق فروش کوي ذوالفقاري بود. در ایامی که عراق خیزهاي آخر را براي اشغال کامل آبادان برمیداشت، هنوز دریاقلی در محله سلویچ یا همان محل اوراق فروشیها مانده بود و بدون ترس از انبوه گلوله هاي عراقیها زندگی میکرد.

یک روز صبح دریاقلی صداي اره چوببري میشنود. وقتی دقیق می شود، توجهش را عراقیها جلب میکنند. عراقیها در حال بریدن نخلها و ایجاد جاده براي ورود به آبادان (از کوي ذوالفقاري) بودند. (در صورتی که 100 متر بالاتر یک جاده آسفالته آماده اي از دید عراقیها دور مانده بود.) دریاقلی با علم به اینکه اگر عراقیها او را ببینند حداقل به اسارت خواهند برد. از طرفی امکان گریز از وسط عراقیها به طوري که آنها متوجه نشوند، نبود. به همین دلیل طرحی ریخت و به طرف عراقی ها رفت. عراقی ها متوجه نزدیک شدن یک ایرانی به جمع خود شدند. دریاقلی در حالی که مرتب فحش میداد و عصبانیت از چهره و کلامش پیدا بود، خود را به اولین عراقی رسانده و با زبان فصیح عربی میگوید: 

- شما براي نجات ما عربها آمدید. ما باید براي شما گوسفند قربانی می کردیم. چرا دیر کردید و تا حالا کجا بودید؟ و با یک حرکت نمایشی حساب شده خودش را به پاي عراقیها میاندازد. عراقی او را نزد فرمانده خود میبرد. دریاقلی بلا انقطاع صحبت میکرد و بد و بیراه میگفت. دریاقلی وقتی با فرمانده عراقیها روبه رو میشود به پاي او میافتد و میگوید:

- مرا پیش قاعد اعظم صدام حسین ببرید تا دست او را ببوسم که براي نجات ما آمده است.

فرمانده عراقی با شنیدن صحبتهاي دریاقلی متقاعد میشود که او فردي ضد ایرانی و ضد انقلاب است و به همین خاطر از او میخواهد که چند نفر از افسران عراقی را تا نزدیکی قرارگاه ارتش (بانک ملی آبادان) ببرد. دریاقلی که هدف مهمتري را دنبال میکرد، با کمال میل پذیرفت و در نهایت 4 نفر از نظامیان عراقی، او را سوار جیپ کرده و با هم تا نزدیکی نخلستانهاي بانک ملی رفتند.

در آنجا دریاقلی که نقشه اش به خوبی تا آن لحظه اجرا شده است، از عراقیها میخواهد که اجازه بدهند تا او داخل بانک ملی رفته و اطلاعات جدیدي براي آنها بیاورد. عراقیها که مسحور دریاقلی شده بودند، قبول می کنند و دریاقلی در حالی که باز هم فحش میداد از عراقیها جدا میشود.

دقایقی بعد دریاقلی وارد ستاد عملیاتی اروند میشود. او لباسی روغنی به تن دارد و لباس و ظاهر مرتبی ندارد. به همین خاطر خیلی مورد توجه افراد حاضر در قرارگاه واقع نمیشود. 

دریاقلی در این محل هم نمایش جدیدي به اجرا گذاشته و با صداي بلند و با بد بیراه گفتن به اطرافیان توجه سرهنگ حسنی سعدي (سرلشکر) را که تازه فرمانده ستاد عملیاتی اروند شده بود، جلب میکند و در نهایت سرهنگ او را به داخل دفترش میبرد.

در آنجا دریاقلی به سرهنگ حسنی سعدي توضیح میدهد که چگونه بریدن نخلها را دیده و حتی با تعدادي از نظامیان عراقی تا آن نزدیکی آمده است. سرهنگ حسنی سعدي چند نفر از جمله ستوان محمدي را مأمور دستگیري عراقی ها می کند و دقایقی بعد آن 4 نظامی با جیپ فرمانده یشان به اسارت نیروهاي ایرانی درمی آیند.

دریاقلی که تا دقایقی پیش خود را طرفدار عراقی ها معرفی می کرد، نگاه معنی داري به عراقی ها می کند که ضرب المثل نگاه عاقل اندر سفیه را تداعی می کرد و بدون آن که انتظار تشکر یا قدردانی از کسی داشته باشد، از ستاد اروند خارج می شود. 

این حرکت ماندگار و ارزشمند دریاقلی از نظر خدا دور نمی ماند و در نهایت پس از عملیات بیت المقدس درحالی که او در ایستگاه 7 آبادان و در صف نانوایی قرار داشت، ترکشی به سرش اصابت و او را به خیل شهدا وصل می کند. 

 

* مطالب فوق حاصل مصاحبه و تحقیق از بیش از 50 نفر رزمنده میباشد