به نام خدا General Atomics MQ-20 Avenger (Predator C) هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2016) General Atomics Avenger (با نام قبلی پریدیتور C) از سری MQ-9 ریپر (Predator B سابق) توسعه یافته که خود از یافته های MQ-1 پریدیتور (Predator A) استفاده می کرد، و به عنوان هواپیمای بدون سرنشین رزمی واقعی معرفی شده که نشان می دهد نقش آن از پهپاد های قبلی بیشتر است. Avenger نسخه بهتر و کشنده تر پهپاد های پریدیتور است که اگر فناوری آن متاسب با هزینه هایش باشد، می تواند خدمتی طولانی و سالم در ارتش آمریکا داشته باشد. اولین پرواز آن در چهارم آپریل سال 2009 تکمیل شد. پیمان کار اصلی، General Atomics Aeronautical Systems از سن دیگو کالیفرنیا است. پریدیتور A (MQ-1) زندگی خود را به عنوان یک پلتفرم شناسایی آغاز کرد و بعد ها تغییراتی کرد تا بتواند موشک های ضد تانک هلفایر را حمل کند. پریدیتور B (MQ-9 ریپر) نسل دوم پریدیتور بود که از ابتدا برای حمل تسلیحات توسعه یافته داده شده بود اما توانایی های فنی بهتری هم داشت. نسل سوم پریدیتور (Predator C، Avenger) هم راستای جنگنده های نسل پنجم است. با این هم کاری، نیروی هوایی ایالات متحده بسیار جلوتر از سایر نیرو ها خواهد بود. یکی از جنبه های مثبت Avenger جدید، استفاده از زیرساخت های زمینی Predator A و Predator B است که به همین دلیل ارتش ایالات متحده فقط به Avenger و نرم‌افزار های جدید نیاز دارد (مانند سایر نسخه های پریدیتور). چیزی که Avenger را از مدل های قبلی پریدیتور متفاوت می کند، استفاده از موتور جت و پنهانکار بودن آن است. مدل اولیه و پریدیتور های بعد از آن از سامانه های موتوری ملخی pusher استفاده می کردند که به یک موتور احتراقی متصل بود. استفاده Avenger از یک موتور Pratt & Whitney PW545B با 21 کیلونیوتن رانش، باعث تکامل قابل توجه در خانواده پریدیتور شده است. ظاهر آن تنومندتر و ترسناک‌تر است، بسیار متفاوت از قامت شکننده MQ-1 و MQ-9. مشخصات فنی آن شامل حداکثر سرعت بیشتر از 740 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع عملیاتی 18000 متر (قابل مقایسه با جنگنده های نظامی) است. مداومت آن 20 ساعت است اما در صورت اضافه شدن یک مخزن سوخت داخلی که فضای محفظه بمب را محدود می کند، افزایش می یابد. مخزن سوخت داخلی حدود 2 ساعت به زمان پرواز Avenger اضافه می کند. در خارج، Avenger طراحی صاف و مدرنی دارد، مشابه هواپیما های پنهان کار لاکهید مارتین مثل F-22 و F-35. ترکیبی از منحنی ها و زاویه های تیز این پهپاد، سیگنال های راداری که به دنبال رهگیری آن اند را منحرف می کند. بخش جلویی بدنه عاری از هرگونه امکاناتی و شبیه یک پوزه بدون کابین خلبان است. بال های 20 متری مقداری به عقب متمایل اند و در میانه بدنه نصب شده اند. از آنجایی که Avenger با باله های عمودی Y شکل طراحی شده، هیچ بال افقی در آن وجود ندارد. باله های عمودی شکل و کارایی بال های افقی و عمودی را مانند هواپیما های متعارف بر عهده دارند. گاز های موتور از طریق یک مجرای کوچک S شکل در عقب بدنه خارج می شوند تا اثر گرمایی آن کاهش یابد. ورودی هوا توسط یک پنل کوتاه از سطح زیرین جدا می شود که از دریچه خروجی عبور می کند. Avenger به رادار های روزنه مصنوعی (SAR) Lynx توسعه داده شده توسط جنرال اتمیکس و حسگر نظارتی منطقه وسیع AESA است. این حسگر از یک سامانه برگرفته شده که جزو بخشی از سامانه هدف گیری الکترواپتیکی (EOTS) F-35 لایتنینگ II است. پرتاب و بازیابی این پهپاد از طریق یک باند فرود مرسوم است و از یک بخش زیرین 3 تایی که از 2 پایه فرود اصلی و یک پایه فرود در دماغه تشکیل می شود، استفاده می کند. Avenger از محفظه بمب داخلی استفاده می کند تا اثر راداری خود را به حداقل برساند. سامانه موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر (مشابه بالگرد Hughes AH-64 آپاچی)، بمب های هدایت لیزری GBU-24 Paveway III، JDAM (مهمات مشترک حمله مستقیم) GBU-31 (که بمب های پرتابی را هدایت پذیر می کند)، بمب های کوچک GBU-38 (بمب هایی که برای توانایی حمل مهمات هواپیما ها طراحی شده اند) را حمل می کند. تسلیحات محفظه داخلی را می توان با حسگر ها، تجهیزات الکترونیکی و راداری جایگزین کرد. در ژوئیه سال 2016، برنامه ریزی شد تا نسخه ارتقا یافته ای از پهپاد Avenger با 3 متر اضافه شدن طول بال در سپتامبر 2016 برای اولین بار پرواز کند. در نوامبر سال 2016، اعلام شد که جنرال اتمیکس اولین پرواز پهپاد Avenger را به اتمام رسانده است. بال های جدید و بزرگ‌تر، مداومت پروازی آن را از 15 به 20 ساعت افزایش دادند. در دسامبر سال 2020، یک فروند پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس با کد های DARPA به طور خودکار پرواز کرد. در ژوئن سال 2021، یک پهپاد MQ-20 Avenger با سامانه پرواز خودکار Skyborg نیروی هوایی ایالات متحده با موفقیت پرواز کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 8 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده، کانادا (سفارش داده شده)، هند (سفارش داده شده) - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 12.5 متر - طول بال ها: 20.12 متر - وزن: 4650 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 8255 کیلوگرم (3605 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Pratt & Whitney Canada PW545B با رانش 21 کیلونیوتن - حداکثر سرعت: 740 کیلومتر بر ساعت - سرعت کروز: 650 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18288 متر - برد: 5835 کیلومتر - تسلیحات: مهمات داخل محفظه سلاح داخلی شامل هرکدام از موشک های ضد تانک AGM-114 هلفایر، بمب های هدایتی GBU-24 Paveway III، بمب های هدایتی JDAM GBU-31، بمب های کوچک GBU-38، مخزن سوخت که 2 ساعت به مداومت پروازی اضافه می کند - نسخه ها: "MQ-20 "Avenger (پریدیتور C،سری پایه)، Sea Avenger (مخصوص نیروی دریایی)، Avenger ER (بال هایی با طول 23.2 متر، ظرفیت سوخت بیشتر، حمل محموله کمتر، افزایش مداومت به 20 ساعت) منبع

به نام خدا General Atomics MQ-1C Gray Eagle (Sky Warrior) هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2009) پهپاد کنترل از راه دور MQ-1C "Sky Warrior" / "Gray Eagle" جنرال اتمیکس بخشی از نسل رو به افزایش سامانه های پهپادی مسلح است که توسط ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند. فعالیت های صورت گرفته در عراق و افغانستان نیاز، و متعاقب آن، فناوری مورد نیاز برای این سامانه ها را ایجاد کرد و ارتش ایالات متحده به صورت فعال بر روی آماده سازی پلتفرم های پهپادی برای نبرد های فعلی و آینده کار می کند. MQ-1C از سری افسانه ای پریدیتور توسعه یافته است. Gray Eagle مدلی بزرگ تر و مسلح از نسخه قبلی با مشخصات فنی بهتر، مانند موتور سوخت جت دیزلی جدید است. به همین دلیل MQ-1C در رده پهپاد های هیبریدی قرار می گیرد. این پهپاد تا امروز بیش از 6000 ساعت پروازی و از بین بردن حدود 3000 شورشی در عراق را به ثبت رسانده است. سری اولیه پهپاد پریدیتور از سال 1995 در سرویس است و عمدتا به عنوان پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات وشناسایی غیر مسلح توسعه داده شده بود. با تبدیل حمله افغانستان و عراق به جنگ تمام عیار، نیاز به پهپاد های مسلح برای گشت زدن در آسمان ها را افزایش یافت. آزمایش های پریدیتور مسلح در اوایل سال 2001 و با موفقیت کامل انجام شد. پس از آن جنرال اتمیکس MQ-9 ریپر ("Predator B") قدرتمند تر را به عنوان یک برنامه خصوصی معرفی کرد که به طور رسمی در سال 2007 به خزانه ارتش آمریکا اضافه شد. MQ-9 نخستین پهپاد در سرویس با قابلیت شکارچی-کشنده بود. نسل جدید از موتور پرقدرت تر، ابعاد سازه برزگ تر و قابلیت حمل مهمات بهره می برد که حوزه ماموریتی آن را افزایش می داد. این سامانه ها با استفاده از تاسیسات کنترل زمینی Predator A خرید مقرون به صرفه ای محسوب می شدند. پس از آن جنرال اتمیکس سری پریدیتور را با MQ-1C واریور که در پاسخ به رقابت پهپاد های ERMP (برد بلند چند منظوره) ارتش ایالات متحده ساخته شد، ادامه داد. هدف این برنامه جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter بود. اولین پرواز Warrior در اکتبر سال 2004 به ثبت رسید و پرواز های آزمایشی در بهار سال 2008 شروع شد. اولین پرتاب موشک در بیست و سوم فوریه سال 2009 صورت گرفت. MQ-1C پس از الحاق رسمی به ارتش ایالات متحده در سال 2009 تا ژانویه سال 2010 به صورت فعال در خدمت این نیرو در عراق و سپس افغانستان بود. پس از آن Warrior، که با نام Sky Warrior هم شناخته می شد، در سال 2010 توسط وزارت دفاع به Gray Eagle تغییر نام پیدا کرد. پهپاد Hunter MQ-1C از برنامه پهپادی ERMP ارتش ایالات متحده در سال 2002 که به دنبال پلتفرمی با مداومت پروازی بیشتر برای جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter متولد شد. جنرال اتمیکس که با پهپاد پریدیتور تجربه کافی را کسب کرده بود، نسخه بازطراحی شده Sky Warrior را برای این برنامه ارسال کرد. همچنین نسخه ای بازطراحی شده از IAI RQ-5 هانتر هم در نظر گرفته شد. محصول جنرال اتمیکس به عنوان برنده انتخاب و نام MQ-1C برای آن تعیین شد. قراردادی 214 میلیون دلاری برای توسعه بیشتر با جنرال اتکیس بسته شد و انتظار می رفت هزینه کل پروژه به 1 میلیارد دلار برسد. MQ-1C گری ایگل، Predator C خانواده پریدیتور نیست. پریدیتور C در واقع پهپاد Avenger جنرال اتمیکس با موتور توربوفن و سازی هوایی پنهانکار است. Avenger از MQ-9 ریپر توسعه داده شده در حال که می توان GrayEagle را نسخه ارتقا یافته Predator A محسوب کرد. پهپاد Avenger بین سال های 009 تا 2010، آزمایش های بسیاری درباره ی GrayEagle و موشک هلفایر انجام داد. در آزمایشی در سال 2009، 10 موشک به اهداف مختلف شلیک شد و موفقیت 90 درصدی حاصل شد. تنها شلیک ناموفق مربوط به یک هدف متحرک در زیر یک هواپیما بود. در آزمایش سال 2010، GrayEagle هست موشک شلیک کرد که همه آن ها مستقیما به هدف اصابت کردند. 6 عدد از موشک ها توسط خود GrayEagle هدفگذاری شد اما 2 عدد باقی مانده توسط بالگرد هجومی AH-64 آپاچی همراه آن هدف گذاری لیزری شد. GrayEagle در فرم اولیه مسلح در عراق (ژوئن 2010) و افغانستان (اواخر 2010) حضور داشت. GrayEagle در مقایسه با پریدیتور، از موتور قوی تری بهره می برد که عملکرد فنی و عملیات طولانی مدت بهتری دارد. این پهپاد به یک موتور سری Thielert Centurion 1.7 با قدرت 165 اسب بخار مجهز است و می تواند ارتفاع عملیاتی و مداومت بیشتری داشته باشد. موتور به یک ملخ 3 پره در انتهای بدنه با آرایش pusher متصل است. GrayEagle توانایی رسیدن به حداکثر سرعت 273 کیلومتر بر ساعت و مداومت پروازی بیش از 24 ساعت را دارد. این پهپاد تا ارتفاع 7300 متری پرواز می کند و می تواند توانایی شناسایی، رهگیری و مداخله به لحظه را به فرماندهان بدهد. Sky Warrior شباهت بسیاری در عناصر طراحی خارجی با سری خانواده پریدیتور دارد. از نکات قابل توجه در این بازطراحی، بخش دماغه بزرگ آن محتوی رادار روزنه مصنوعی/ نشانگر هدف زمینی متحرک (SAR-GMTI) است. Sky Warrior نسبت به پریدیتور های قبل از آن طول بال بزرگ تری دارد. مدل های قبلی از موتور احتراقی و چیدمان پروانه استفاده می کرد اما Sky Warrior به یک موتور پیستونی خاص مجهز است که سوخت آن ترکیبی از سوخت رده جت است. این موتور علاوه بر توانایی های بیشتر، عملکرد و ارتفا بالاتری که ارتش ایالات متحده در برنامه ERMP به دنبال آن بود را نیز تامین می کند. مجموعه اویونیک از سامانه رادار AZ/ZPY-1 STARLite تشکیل شده است. در خارج Sky Warrior طراحی مشابه ای با پریدیتور دارد. بخش دماغه برجسته در ابتدای بدنه یک مجموعه رادار (رادار روزنه مصنوعی Lynx II) و رهگیری (نشانگر هدف زمینی متحرک) را در خود جای می دهد. سامانه هدف گیری (AN/AAS-52 چند طیفی) در برآمدگی زیر دماغه قرار گرفته است. بال های اصلی مستقیم اند و در میانه بدنه نصب شده اند. شاخصه بدنه باریک و بلند آن، محفظه جلویی و باله های دمی عمودی Y برعکس است که توسط یک باله عمودی مستقیم از هم جدا می شوند. موتور در انتهایی ترین قسمت بدنه نصب شده و هوای مورد نیاز آن توسط یک ورودی هوای کوچک در بالا تامین می شود. موتور، یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. چرخ ها کاملا جمع شونده اند. از 4 نقطه سخت برای مهمات مختلف و تجهیزات خاص استفاده می شود. قدرت Sky Warrior توسط یک موتور Thielert Centurion 1.7 سوخت سنگین تامین می شود. از توانایی های عملکردی آن می توان به برد عملیاتی 370 کیلومتر، ارتفاع پروازی بین 7620 تا 8830 متر، مداومت 36 ساعته و حداکثر سرعت 250 کیلومتر بر ساعت اشاره کرد. طول بال های آن 17 متر، طول کلی آن 8.5 متر و ارتفاع آن 2 متر است. حداکثر وزن برخاست Sky Warrior به 1451 کیلوگرم می رسد. MQ-1C عضو جدیدی از خانواده پهپاد های مسلح ارتش ایالات متحده است. MQ-1C در جست و جوی اهداف و کمک به نیرو های زمینی در مقابله با دشمن توانایی های فوق العاده ای دارد. این پهپاد از 4 موشک ضد تانک هوا به سطح Hughes AGM-114 هلفایر P+ برای مقابله با خودرو های دشمن (یا دشمن داخل سازه) یا تا 8 موشک برد کوتاه هوا به هوای AIM-92 استینگر برای مبارزه با هواپیما های ارتفاع پایین دشمن مثل بالگرد های پشتیبانی هوایی نزدیک استفاده می کند. Gray Eagle همجنین می تواند از بمب های هدایت پذیر GBU-44/B Viper Strike برای حملات دقیق بهره ببرد. توانایی حمل مهمات به 362 کیلوگرم محدود می شود. هدف گیری با کمک سامانه هدف گیری چند طیفی AN/AAS-52 متصل به پایه استوانه ای چرخان در زیر قاب دماغه انجام می شود. همانند بیشتر UAV ها، MQ-1C در پرواز های شناسایی تخصص دارد و چشمی در آسمان است که دشمن فاقد آن است. MQ-1C علاوه بر تعیین و حمله خودکار، در ماموریت خسته کننده اهداف برای هواپیما های دیگر هم آزمایش شده که می توانند با همکاری هم یک تیم شکارچی-قاتل را تشکیل دهند. این پهپاد می تواند برای موشک های بالگرد ضد تانک آپاچی، مهمات پرتابی هدایت دقیق برای F-16، F/A-18 هورنت و یا حتی F-22 نسل پنج هدف گذاری کند.بالگرد آپاچی بلوک 3 تاسیسات یکپارچه ای دارد که به خلبان AH-64 اجازه می دهد تا با مهمات Gray Eagle تعامل داشته باشد. Gray Eagle همانند پهپاد های نسل جدید، در ماموریت های خود کاملا مستقل است، با برنامه خود به طور خودکار برخاست و فرود انجام می دهد و با GPS به مسیر های از پیش تعیین شده می رسد. همچنین با همکاری بالگرد های هجومی همراه می تواند مهمات خود را پرتاب کند. چندین پهپاد Gray Eagle می توانند به یک ایستگاه کنترل زمینی (حتی ایستگاه های سری پریدیتور) متصل شوند. خلبان Gray Eagle از یک دسته و صفحه کلید برای کنترل آن استفاده می کند. تا سال 2012، ارتش ایالات متحده 12 پهپاد Sky Warrior را با واحد های کنترل زمینی خریداری کرد. عملیات ها توسط Task Force ODIN (مشاهده، تشخیص، شناسایی و خنثی سازی) در Fort Hood تگزاس مدیریت می شود. عملکرد گروه ویژه ODIN با کار در کنار لشکر 25 پیاده ارتش ارتش ایالات متحده ، عنوان ستایش شایسته واحد ارتش را برای آن ها به ارمغان آورده است. MQ-1C توسط اپراتور های آموزش دیده از ارتش ایالات متحده کنترل می شود. برخلاف نیروی هوایی ایالات متحده که کنترل پهپاد هایش را فقط به افسران می دهد، ارتش ایالات متحده اجازه کنترل پهپاد را به افسر ها، استوار یکم ها و پرسنل استخدامی می دهد. اپراتور های Sky Warrior در خاک مستقر اند، برخلاف پهپاد های دیگر که از داخل ایالات متحده مدیریت می شوند. اولین لشکر پیاده در ژوئن سال 2010 پهپاد های Gray Eagle خود را تحویل گرفت. تا امروز ایالات متحده بیش از 1 میلیارد ساعت از پهپاد ها استفاده کرده که بیانگر تغییر روش جنگ آمریکاست. این پهپاد ابتدا قرار بود توسط ارتش ایالت متحده نام MQ-12 را به خود بگیرد، اما وزارت دفاع نام آن را MQ-1C گذاشت. در ناگذاری های ارتش ایالات متحده، حرف M نشان دهنده مسلح بودن پهپاد است و حرف Q برای سامانه هواپیمای بدون سرنشین استفاده می شود. در مارس سال 2011 کیفیت پایین در تمام زیر سامانه های اصلی آشکار شد. در همان ماه یک پهپاد Gray Eagle به دلیل یک چیپ معیوب و قطع رسیدن دستور ها به بخشی از سطوح کنترلی آن در کالیفرنیا سقوط کرد. آزمایش های پروازی تا تعویض چیپ به تعویق افتاد اما ساعت پروازی آن کمتر شد. زمان بین خرابی هواپیما یا اجزا آن به 25 ساعت رسید درحالی که حداقل زمان 100 ساعت بود. زمان بین خرابی ایستگاه کنترل زمینی 27 ساعت بود اما حداقل زمان 150 ساعت بود. حسگر ها در مقایسه با الزام 250 ساعتی، در 134 ساعت خراب می شدند. در اکتبر سال 2011 یک گزارش نتیجه گیری کرد که Gray Eagle فقط 4 مورد از 7 پارامتر فنی مهم را پوشش می دهد. 11 بازنگری نرم افزازی خارج از برنامه تا حدی اطمینان پذیری آن را افزایش داد. مشکلات اطمینان پذیری اکثرا به دلیل حسگر های تازه نصب شده بودند. در سال 2013 اعلام شد که General Atomics با موفقیت آزمایش های نسخه ارتقا یافته Gray Eagle (IGE) را پشت سر گذاشته است. افزایش مداومت و افزایش 100 درصدی محموله از تغییرات این نسخه بود. این مدل تغییر یافته، یک طرحی خصوصی بود که با بدنه ای عمیق تر، محفظه ذخیره داخلی بزرگتری برای تجهیزات و سوخت داشت. یک تانکر سوخت انتخابی (226 کیلوگرمی) در زیر شکم نصب می شود تا برد عملیاتی آن بیشتر شود. IGE از یک موتور دیزلی ycoming DEL-120 استفاده می کند. در سال 2015 از قرارداد 47.7 میلیون دلاری بین جنرال اتمیکس و ارتش ایالات متحده برای تولید انبوه تجهیزات زمینی Gray Eagle رونمایی شد. در مارس سال 2017، ارتش ایالات متحده گری ایگل را به کره جنوبی فرستاد که باعث عصبانیت چین شد. در سال 2018، برنامه ای برای مدرن سازی ناوگان Gray Eagle ارتش ایالات متحده تهیه شد که با تغییر تقریبا تمام قسمت های طراحی آن به دنبال آماده کردن این پلتفرم برای آینده نزدیک بود. یکی از بخش های مهم ارتقا، موتور این پهپاد بود که در طول عمر عملیاتی آن اشکالاتی داشت. در اکتبر سال 2019، قرار شد MQ-1C Gray Eagle مدل ER (افزایش برد) توسط جنرال اتمیکس تغییر یابد تا مهمات هدایت پذیر کوچک Dynetics GBU-69/B و نسل جدید "Air-Launched Effects" (پهپاد های کوچک هواپرتاب) را حمل کند. در ژانویه سال 2020، MQ-1C توسط جنرال اتمیکس برای نقش "ALE Mothership" انتخاب شد. در فوریه سال 2020، جنرال اتمیکس با موفقیت یک MQ-1C افزایش برد را با حسگر های پیشرفته برای ارئه داده های هدف زمینی آزمایش کرد. در ژوئن سال 2020، یک پهپاد Gray Eagle، پهپاد سری Altius-600 را پرتاب کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8 متر - طول بال ها: 17 متر - ارتفاع: 2.1 متر - وزن: 1450 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1635 کیلوگرم (185 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور "Thielert "Centurion (مرسدس بنز) 1.7 سوخت سنگین (دیزل) با قدرت 135 اسب بخار که یک ملح چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می چرخاند - حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 8840 متر - برد: 2000 کیلومتر - تسلیحات: تا 362 کیلوگرم در 4 نقطه سخت. 4 موشک ضد تانک Hughes AGM-114 هلفایر، 8 موشک برد کوتاه ضد هواپیمای AIM-92 استینگر، 4 بمب هدایت پذیر GBU-44/B ""Viper Strike، 4 مهمات کوچک هدایت پذیر GBU-69/B - نسخه ها: "MQ-1C "Gray Eagle (سری پایه)، "MQ-1C "Sky Warrior (نسخه جایگزین)، MQ-1C "Gray Eagle" ER (نسخه افزایش برد)، MQ-12 (نام انتخاب شده توسط ارتش ایالات متحده) منبع

به نام خدا روسیه در حال مذاکره با ترکیه برای پشتیبانی از پروژه جت جنگنده TF-X ماکت TF-X روسیه در حال رایزنی با ترکیه برای ارائه فناوری و تخصص برای پروژه بلند پروازانه جنگنده TF-X آنکارا است. دیمیتری شوگایف، مدیر سرویس فدرال روسیه در همکاری های فنی و نظامی، روز چهارشنبه در یک نشست خبری در نمایشگاه ARMY-2021 در نزدیکی مسکو گفت: "در این مرحله، رایزنی ها با طرف ترک در سطح گروه های تخصصی در زمینه مسائل مربوط به تعامل در ایجاد جنگنده ملی ترکیه در حال انجام است." او در اظهارات خود به نقل از TASS گفت: "در این زمینه، نقاط جالبی وجود دارد که ما می توانیم با توجه به تجربه ای که متخصصان ما در توسعه و ساخت هواپیما دارند، به آنها کمک تکنولوژیکی دهیم. و ما آماده ایم که تخصص مان را با شرکای ترک خود به اشتراک بگذاریم. اما صحبت درباره جزئیات خاص در این مرحله زود است." در حالی که ریاست صنایع دفاعی ترکیه، که سرپرستی این پروژه را بر عهده دارد، معتقد است که جنگنده TF-X کاملا بومی است، مشخص است که صنعت ترکیه فاقد فناوری های حیاتی لازم برای به ثمر رساندن این پروژه است. موتور رولزرویس در رویداد IDEF 2021، مشخص شد که پروژه توسعه TF-X به مرحله بررسی نیازمندی های سامانه (SRR) رسیده است و پس از آن، بررسی عملکرد سامانه و بازنگری طراحی اولیه انجام می شود. ورود اوکراین به TF-X گزارش شده است که شرکت اوکراینی FED قراردادی با شرکت هواپیمایی ترکیه برای پروژه TF-X امضا کرده است. ویکتور پوپوف، رئیس هیئت مدیره FED در طول IDEF 2021 گفت: "ما در برنامه TF-X (جنگنده آزمایشی ترکیه) شرکت می کنیم. این هواپیما، نسل پنجم و یک جنگنده است. این همچنین یک کار بزرگ با ضرب الاجل های بسیار کوتاه است. این بدان معناست که ما در حال بارگیری استفاده کامل از مهندسان، تکنسین ها و تولید خود هستیم. " موتور TF-X از روسیه می آید؟ در حالی که Turkish Aerospace معتقد است که موتور TF-X به صورت بومی با کمک رولز رویس توسعه می یابد، شک برانگیز است که بتواند این کار را در بازه زمانی کوتاهی که برای راه‌اندازی و اولین پرواز TF-X تعیین کرده است انجام دهد. موتور روسیه که برای سوخو -57 در حال توسعه است در دسترس به نظر می رسد. ممکن است از یک موتور برای مرحله توسعه استفاده و بعدا آن را با موتور بومی جایگزین کنند. پوتین و اردوغان ورود اروپایی ها به TF-X در هاله ای از ابهام؟ پیشتر ، ترکیه اعلام کرده بود که نرم‌افزار Dassault Systems را برای توسعه TF-X انتخاب کرده است. علاوه بر این، شرکت ترکیه ای Kale برای توسعه موتور TF-X با رولز رویس همکاری کرده است. پیشرفت این پروژه ها مشخص نیست. روابط بین ترکیه و شرکای اروپایی اش در ناتو اخیرا به دلیل اختلافات ترکیه با یونان تیره شده است. فرانسه در مناقشه مدیترانه طرف یونان را گرفته و این کشور را به جت های رافال مجهز کرده است. منبع

به نام خدا General Atomics MQ-1 Predator (Predator A) هواپیمای بدون سرنشین (UAV)/ پهپاد ISR (1995) با قیمتی حدود 40 میلیون دلار برای هر سیستم، RQ-1/MQ-1 پریدیتور بخشی گران اما جدایی ناپذیر از عملیات های نیروی هوایی ایالات متحده در عراق و افغانستان است. پریدیتور می تواند با مداومت بسیار خوب خود، بخشی از سرزمین را پوشش دهد بدون اینکه خدمه هوایی دوست را در معرض آتش یا اسیر شدن توسط دشمن قرار دهد. تا کنون بیش 97 از فروند از این پهپاد به نیروی هوایی ایالات متحده تحویل داده شده است. با اینکه پهپاد بزرگ‌تر و توانمند تر MQ-9 جایگزین پریدیتور شد اما نسخه MQ-1C گری ایگل همچنان در خدمت این نیرو است. پریدیتور سرویس خود را با نام RQ-1 که مدل شناسایی غیر مسلح بود، شروع کرد. نام MQ-1 در سال 2002 تعیین شد تا بیانگر نسخه تغییر یافته در نقش شناسایی مسلح باشد. پرواز پریدیتور از طریق یک دوربین رنگی در جلوی بدنه امکان‌پذیر است که اطلاعات لحظه ای را به خلبان کنترل کننده آن واحد در ایستگاه کنترل زمینی مخابره می کند. دوربین های مادون قرمز و تلویزیونی نصب شده در بدنه می توانند خدمت شناسایی تصویری به لحظه و ساکن را ارائه دهند. پریدیتور برای ایفای نقش شناسایی مسلح، به 2 موشک ضد تانک AGM-114 هلفایر (مهماتی که معمولا در بالگرد رزمی AH-64 آپاچی استفاده می شود) در زیر هر بال مجهز است و می تواند با دستیابی و رهگیری لیزری به مقابله با وسایل زمینی بپردازد. در این حالت، پریدیتور از سامانه روشنگر و تعیین هدف لیزری با توانایی مادون قرمز خود استفاده می کند. قدرت پریدیتور از یک موتور توربوشارژ روتاکس 115 اسب بخاری تامین می شود که یک ملخ نصب شده در عقب بدنه را می گرداند. MQ-1 در بخش فنی می تواند به ارتفاع 7600 متری برسد، 1200 کیلومتر برد و 217 کیلومتر بر ساعت سرعت دارد (سرعت کروز معمولی آن 135 کیلومتر بر ساعت است). طول بال های آن 14 متر است و وزن آن بدون بار آن به 500 کیلوگرم می رسد. به همین دلیل، پریدیتور به هیچ وجه یک هواپیمای کوچک نیست. پریدیتور ابتدا نام RQ-1 را دریافت کرد که حرف R بیانگر نقش شناسایی و عدد 1 نشان دهنده سری اولیه این هواپیمای بدون سرنشین است. حرف Q به معنی بدون سرنشین بودن این هواپیماست. از سال 2002، نام آن به MQ-1 تغییر یافت تا نشان دهنده وظیفه شناسایی مسلح آن باشد. از پریدیتور در 3 اسکادران شناسایی نیروی هوایی استفاده می شود. نسخه پریدیتور XP مدلی با توانایی کمتر از پریدیتور برای بازار صادراتی است که برای کشور های دوست ایالات متحده قابل سفارش است. تمام ویژگی های تسلیحاتی این مدل حذف شده اند تا تمایل بازار به آن افزایش پیدا کند. امارات متحده عربی با اعلام رسمی سفارش خرید این محصول در فوریه سال 2013 به اولین مشتری پریدیتور تبدیل شد. تاکنون بیش از 360 فروند از پهپاد های پریدیتور ساخته شده اند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1995 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 365 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایتالیا، ترکیه، امارات متحده عربی، مراکش، ایالات متحده - نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8.22 متر - طول بال ها: 14.8 متر - ارتفاع: 2.1 متر - وزن: 512 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1020 کیلوگرم (508 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 115 اسب بخاری 4 سیلندر روتاکس 914F که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 217 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7620 متر - برد: 1250 کیلومتر - تسلیحات: 2 موشک AGM-114 هلفایر (MQ-1B)، 4 موشک AIM-92 استینگر (MQ-1B)، 6 موشک هوا به سطح AGM-176 گریفین - نسخه ها: RQ-1 (سری پایه در نقش شناسایی)، RQ-1A (نسخه پیش تولید از سامانه پریدیتور شامل ایستگاه کنترل زمینی)، RQ-1K (نسخه پیش تولید سازه هوایی پریدیتور)، RQ-1B (نسخه کامل سامانه پریدیتور شامل ایستگاه کنترل زمینی)، RQ-1L (سازه هوایی پریدیتور)، MQ-1 (مجهز به موشک های AGM-114 هلفایر و AIM-92 استینگر، بدون رادار روزنه ای)، MQ-1B (آنتن های بازطراحی شده، برجستگی VHF روی پشت بدنه، ورودی های هوای پشتی و شکمی)، MQ-1B Block 10/15 (مجموعه اویونیک و کنترل ارتباط به روز شده، واحد دم بازطراحی شده)، "MQ-1C "Grey Eagle (نسخه ارتقا یافته سری پریدیتور)، Predator XP (نسخه صادراتی، بدون هیچ گونه سلاحی) منبع

به نام خدا General Atomics Guardian هواپیمای بدون سرنشین (UAV) گشت دریایی (2006) جنرال اتمیکس Guardian نسخه تغییر یافته مخصوص گشت دریایی از سری موفق MQ-9 ریپر است که در محافظت گمرکی و مرزی ایالات متحده (US CBP) خدمت می کند. CBP حداقل از 2 فروند این پهپاد مجهز به سامانه رادار دریایی SeaVue استفاده می کند. همچنین Guardian یک حسگر الکترواپتیکی مادون قرمز دریایی را حمل می کند. MQ-9 ریپر (با نام سابق پریدیتور B ) پهپاد گشتی مسلح با مداومت و ارتفاع بالا برای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) است که نیرو های استرالیا، بریتانیا، هلند و ایتالیا از آن استفاده می کنند و بیشتر از 100 فروند از آن ساخته شده است. این هواپیما شکل و کاربرد مشابه ریپر شامل بال های اصلی مستقیم، باله های عمودی دمی V شکل و بخش دماغه برجسته دارد.البته، یک پاد مخصوص در بخش شکم بدنه قرار دارد و بالچه هایی در انتهای بالا نصب شده اند. Guardian توسط یک سامانه موتور متعارف (توربوپراپ Honeywell) نیرودهی می شود که یک ملخ 3 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند. بخش زیرین با چرخ های جمع شونده به Guardian اجازه می دهد که در باند های آماده برخاست و فرود انجام دهد. از Guardian در مرکز Cape Canaveral نیروی هوایی (فلوریدا) و مرکز هوایی Corpus Christi نیروی دریایی (تگزاس) استفاده می شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2006 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: General Atomics Aeronautical Systems - ایالات متحده - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11 متر - طول بال ها: 20 متر - ارتفاع: 3.6 متر - وزن: 2225 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 4750 کیلوگرم (2525 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 900 اسب بخاری توربوپراپ Honeywell TPE331-10 - حداکثر سرعت: 480 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15200 متر - برد: 1850 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل نظارت، جمع‌آوری داده و شناسایی - نسخه ها: Guardian (سری پایه) منبع

به نام خدا ارتش آمریکا در اولین آتش زنده "گنبد آهنین" با 8 موشک کروز مقابله کرد گنبد آهنین در حال شلیک ارتش آمریکا به همراه سازمان دفاع موشکی اسرائیل (IMDO) دیروز از اولین شلیک موفقیت آمیز سیستم دفاع هوایی گنبد آهنین با هشت هدف موشک کروز خبر دادند. سربازان توپخانه پدافند هوایی (ADA) 3-43 ارتش با موفقیت با 8 هدف جانشین موشک کروز را به عنوان بخشی از یک آزمایش عملکردی هماهنگ و رویداد آتش زنده درگیر شدند. گردان 43-3 (BN) اولین واحدی است که تحت آموزش تجهیزات جدید قرار گرفته و به تازگی آزمایش های آتش زنده را با سیستم دفاع موشکی کروز موقتی به دست آورده است. در بیانیه ارتش آمریکا آمده است: "ارتش گامی مهم در جهت استقرار اولین باتری از دو باتری سامانه دفاع گنبد آهنین (IDDS-A) برداشت. IDDS-A از نیروهای پشتیبانی شده در مکانهای ثابت و نیمه ثابت در برابر موشک های کروز زیر سرعت صوت، سامانه های هواپیمایی بدون سرنشین گروه 2 و 3 و تهدیدهای راکتی، توپخانه ای و خمپاره ای دفاع می کند." باتری گنبد آهنین در آگوست سال 2019، ایالات متحده و اسرائیل توافق نامه ای را برای خرید دو باتری IDDS-A برای دفاع از نیرو های آمریکایی در برابر تهدید های مختلف هوایی امضا کردند. سامانه های IDDS-A در سال 2020 تحویل داده شد و طی ماه های گذشته مراحل آزمایش پذیرش و آموزش اپراتور را پشت سر گذاشته اند. ارتش آمریکا قصد دارد هر دو باتری IDDS-A را به عنوان یک راه حل دفاعی موشک کروز موقت مورد استفاده قرار دهد، و در عین حال به دنبال دستیابی به یک سامانه مقاوم با قابلیت حفاظت در برابر آتش غیر مستقیم (IFPC) 2 Increment (Inc2) است. نسخه های آینده برنامه IFPC شامل ارتقا فناوری مانند انرژی هدایت شده است که توانایی حفاظتی مهمی را در برابر موشک های کروز زیر صوتی، سامانه های پهپادی گروه 2 و 3 و تهدید های راکتی، توپخانه ای و خمپاره ای فراهم می کند. منبع

به نام خدا Forpost ISR پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (2014) تعداد کمی از قدرت های نظامی دنیا تجربه به کار گیری پهپاد ها در میدان های نبرد فعال مانند اسرائیل را دارند. بخشی از دلیل پیروزی آن ها بر سوریه در جنگ لبنان سال 1982، استفاده موثر از هواپیما های بدون سرنشین بود پس جای تعجب ندارد که اسرائیل در خط مقدم طراحی، توسعه و ساخت پهپاد های مدرن باشد و سایر کشور ها از آن الگوبرداری کنند. برای مثال، روسیه پهپاد IAI “Searcher” را به خدمت گرفته و این محصول اسرائیلی را تحت لیسانس و با نام Forpost می سازد. Forpost براساس نسخه بعدی این طرح یعنی Searcher II ساخته شده که نسل دوم این مدل است و در سال 1998 توسط IAI رونمایی شد. پهپاد ها توانایی خود را در میدان های نبرد مدرن و به خصوص در برابر دشمنان کمتر پیشرفته ثابت کرده اند. این صنعت در حال رشد به صورت انفجاری، کالای محبوبی برای هر نیروی نظامی در سطح جهانی است و تعداد زیادی از تولید کنندگان به دنبال فروش محصولات خود به هر خریداری اند. یکسری از پهپاد ها سبک و دست پرتاب اند و بقیه کلاس متوسط و منجنیق پرتاب. بعضی پهپاد های انتحاری انفجاری اند، تعدادی بزرگتر و مانند هواپیما که توانایی پرواز در بالای منطقه مناقشه برای ساعت ها را دارند. Forpost در رده جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) قرار می گیرند.شکل و کاربرد آن مشابه سری پهپاد های Searcher است. بال های تکی اصلی در بالای بدنه نصب شده اند. یک محفظه بار داخلی تجهیزات ماموریتی را حمل می کند. یک سامانه اپتیک در بخش شکمی بدنه دیده می شود و سامانه راداری در پشت هواپیما مشخص است. موتور 47 اسب بخاری در عقب بدنه قرار دارد که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند. Forpost میله های 2 تایی، واحد دم دوقلو وبخش زیرین چرخ دار مدل اصلی را حفظ کرده است. مشخصات فنی این پهپاد با Searcher II برابر است. حداکثر سرعت 200 کیلومتر بر ساعت، مداومت پروازی 18 ساعتی و ارتفاع پروازی 6100 متری. Forpost در نبرد هایی در اکراین و احتمالا سوریه شرکت کرده است. در فوریه سال 2020، ارتش روسیه متعد به خرید سری پهپاد های Forpost-R ISR شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در حال خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 35 - سازنده: شرکت های دولتی (روسیه) - کشورهای مصرف کننده: روسیه - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 5.85 متر - طول بال ها: 8.55 متر - ارتفاع: 1.25 متر - وزن: 350 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 500 کیلوگرم (150 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 47 اسب بخاری Limbach L550 که یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند - حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6100 متر - برد: 100 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله ماموریتی شامل اپتیک ها، حسگر ها و سامانه های جمع‌آوری اطلاعات - نسخه ها: Forpost-R (سری پایه) منبع

خنک‌کننده هم در پهلوی دماغه نصب شده و لوله هاش از روی بدنه رد می شه

به نام خدا EMT Luna X-2000 هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2000) سری پهپاد های EMT Luna (Luna X-2000) پلتفرم شناسایی و نظارت هوایی، در همه شرایط جوی و برد کوتاه است که در حال حاضر توسط ارتش آلمان مورد استفاده قرار می گیرد. با اینکه این مدل از پهپاد ها برای درگیری با نیرو های دشمن، مسلح نیستند، اما با ارائه اطلاعات به روز به فرماندهی زمینی تبدیل به جزئی حیاتی از ماشین آلات مدرن جنگ شده اند. این سامانه ها قابلیت رهگیری هدف های مشخص و هدف گذاری لیزری را دارند تا تیم ضربتی یا خودرو ها آن را مورد اصابت قرار دهند. پهپاد Luna "چشمی در آسمان" برای اپراتور های خود است که تاکنون در بالکان و افغانستان با 6000 سورتی پرواز استفاده شده است. توانایی های آن در تمام محیط ها اثبات شده است. همانند سایر پهپاد های این کلاس، Luna پهپادی نظامی و تجاری است. یعنی علاوه بر شناسایی و نظارت توانایی جست و جو و نجات و نظارت بر اثرات محیطی مثل آتش‌سوزی و فوران آتشفشان را نیز دارد. Luna توسط شرکت آلمانی EMT Penzberg ساخته می شود و ارتش آلمان از سال 2000 از آن استفاده می کند. تا کنون 40 فروند از این پهپاد ساخته شده است. طراحی خارجی Luna در مقایسه با سایر پهپاد های هم کلاس، ترکیبی از اشکال مرسوم و غیر متعارف است. بدنه فرمی قطره ای دارد که در جلو برآمده و در انتها باریک است. محموله در پایین بخش جلویی بدنه قرار می گیرد. بال های مستقیم در 2 طرف بدنه نصب شده اند و بالچه هایی بریده در انتهای آن ها وجود دارد. بالچه عمودی دمی به شکل مرسوم است اما بال های افقی در انتها قرار دارند و بالچه های عمودی رو به پایین از آن منشا می گیرند. یکی دیگر از عناصر جالب طراحی Luna، نحوه قرارگیری موتور در طول پشت بدنه و در بالای زائده ای از دماغه است. Luna هیچ گونه چرخی ندارد، به همین دلیل توسط منجنیق به پرواز در می آید و به کمک چتر نجات و توری بازیابی می شود. موتور 2 سیلندر و 2 زمانه یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می چرخاند. Luna با کمک این موتور به سرعت 70 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع 3500 متر می رسد. پنجره پروازی آن بین 6 تا 8 ساعت است. طول بال های آن 4 متر و طول آن 2.3 متر است. با اینکه Luna ظاهر سبکی دارد اما پهپاد نسبتا بزرگی است و چند نفر برای بلند کردنش نیاز است. البته برای انتقال می توان قطعات اصلی Luna را از هم جدا کرد. همانند سایر پهپاد های مدرن، اصلی ترین بخش Luna محموله آن است که معمولا از دوربین و حسگر تشکیل می شود. محوله، برای کمک در تغییر سریع تر پارامتر های ماموریت، به طور خاص برای ماژولار بودن طراحی شده است تا پرسنل بتوانند به سرعت محموله را تعویض کنند. به جز دوربین متعارف و سامانه های مادون قرمز، با نصب حسگر های مخصوص می توان آلاینده های اتمی، بیولوژیک و شیمیایی (NBC) جو را نظارت کرد یا از داده های جمع‌آوری شده برای بحث هواشناسی استفاده کرد. در حوزه نظامی می توان یک محموله روی Luna نصب کرد تا ارتباطات رادیویی و راداری دشمن را هدف قرار دهد. Luna برای پرواز تا فاصله 100 کیلومتری از ایستگاه کنترل طراحی شده است. این پهپاد کاملا خودکار است و می تواند بدون گرفتن ورودی از خلبان زمینی در مسیر های از پیش تعیین شده پرواز کند. ایستگاه کنترل از یک دسته کنترل پرواز و یک صفحه کلید با مانیتور های رنگی برای مخابره جزئیات پرواز، نظارت بر داده های حین پرواز و تصاویر دوربین است. کل سامانه Luna، شامل پهپاد، خدمه و ایستگاه فرماندهی را می توان توسط یک بالگرد نظامی کلاس متوسط یا موارد مشابه به هر نقطه ای از زمین اتقال داد. EMT Penzberg از سال 1978 شروع به فعالیت کرد و دهه ها در خدمت جامعه هوانردی ارتش است. این شرکت اخیرا یک سری از پهپاد های میکرو کوچک و متوسط با بال های ثابت و چرخنده را برای مصارف نظامی توسعه داده است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2000 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 40 - سازنده: EMT Penzberg (آلمان) - کشورهای مصرف کننده: آلمان - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.36 متر - طول بال ها: 4.17 متر - وزن: 20 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 40 کیلوگرم (20 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 2 سیلندر 2 زمانه - حداکثر سرعت: 70 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 3500 متر - برد: 100 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل تجهیزات اپتیکی، حسگر ها و تجهیزات جمینگ - نسخه ها: "X-2000 "Luna (سری پایه) منبع

به نام خدا EMT ALADIN پهپاد شناسایی و تصویربرداری منطقه نزدیک (2005) ارتش آلمان از پهپاد شناسایی کوچک، سبک و چند بار مصرف EMT ALADIN استفاده می کند. این هواپیما در اصل توسط نیرو های زمینی از راه دور کنترل می شود و قابلیت "چشمی در آسمان" که زمانی برای عملیات های در سطح پیدا نظام وجود نداشت را اضافه می کند. سری ALADIN به همراه نیرو های آلمان و هلند در افغانستان حضور داشته است. این محصول روی خودروی شناسایی ارتش آلمان هم نصب شده که توانایی های تاکتیکی ALADIN برای نیرو های مکانیزه را بالا می برد. طول حدود 1.5 متر، طول بال ها 1.4 متر و ارتفای آن 0.35 متر است. وزن ALADIN به 3.2 کیلوگرم می رسد و توسط یک موتور الکتریکی DC که از یک مجموعه باتری لیتیوم یون پلیمری نیرو می گیرد، حرکت می کند. حداکثر سرعت آن 90 کیلومتر بر ساعت است و برد آن به 15 کیلومتر می رسد. مداومت پروازی ALADIN حدود 1 ساعت است و تا ارتفاع 300 متری پرواز می کند. وزن واحد کنترل زمینی (GCU) حدود 17 کیلوگرم است و توسط پیاده‌نظام حمل می شود. کیت ALADIN از 2 قاب تشکیل شده و در کمتر از 5 دقیقه آماده پرواز می شود. Up-link آن از طریق یک کانال باند UHF و down-link از طریق کانال باند C صورت می گیرد. ظاهر ALADIN همانند هواپیماهای متعارف یک بدنه در مرکز دارد که بیشتر جرم آن را به خود اختصاص می دهد. یک میله دمی نازک واحد دم T مانند آن را در عقب به بدنه متصل می کند. ملخ 2 پره در دماغه پهپاد نصب شده و سامانه های اپتیکی (رله ویدئویی با قابلیت تصویربرداری در روز و شب) در قسمت شکم قرار دارد. بال های اصلی به بالای بدنه متصل اند. با اینکه کنترل ALADIN معمولا از طریق ریموت صورت می گیرد، اما این سری از پهپاد توانایی دنبال کردن مختصات GPS از پیش تعیین شده را دارد. ALADIN از طریق منجنیق یا با دست پرتاب می شود و بازیابی از طریق فرود روی یک سطح نسبتا نرم است. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2005 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 30 - سازنده: EMT Penzberg (آلمان) - کشورهای مصرف کننده: آلمان، هلند - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.53 متر - طول بال ها: 1.45 متر - ارتفاع: 0.35 - وزن: 3 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 3 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی DC بدون جاروبک 12 ولت - حداکثر سرعت: 90 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 4500 متر - برد: 16 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین های ویدئویی شب و روز - نسخه ها: Aladin (سری پایه) منبع

تجهیزات جدید طالبان https://uupload.ir/view/9yrab8nc7ni71_cfx1.mp4/

مشخصات مربوط به نسخه دومه که تاجایی که می دونم منجنیق پرتابه. وقت ویرایش مطلب گذشته و من دیگه دسترسی ندارم. تشکر از توجه تون

فعالا که از امارات یا قطر بلند می شن و از پاکستان رد می شن

به نام خدا Elbit Skystriker پهپاد مهمات با مداومت بالا انتحاری (2017) مهمات با مداومت بالا تکاملی منطقی از سامانه های بدون سرنشین اند. فرم های اولیه این کلاس منحصر به جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) بودند که به مدل های پیشرفته‌تر مسلح قادر به جستجو، رهگیری و مداخله انجامیدند. مهمات با مداومت بالا، سلاح هایی انتحاری اند که از پهپاد برای حمل محموله انفجاری استفاده می کنند. این مدل ها با نام های "پهپاد کامیکازی" یا "پهپاد خودکشی کننده" هم شناخته می شوند. اولین نمونه های این کلاس در دهه 1980 پدیدار شدند. اسرائیل بازیگر پیشگام و اصلی حوزه سامانه های هواپیمای بدون سرنشین بوده است. پهپاد Harpy جزو اولین پهپاد های انتحاری به شمار می آید که برای سرکوب پدافند هوایی دشمن (SEAD) استفاده می شد و اکنون به انواع برد کوتاه، متوسط و بلند برای آتش پشتیبانی و حمله تاکتیکی تقسیم می شود. مهمات مداومت بالا با بدنه کوچک، هزینه کم و اثر صوتی نزدیک به صفر تقریبا بی نقص ترین سلاح هایی اند که امروز وجود دارد. Elbit Skystriker اسرائیلی، مهمات مداومت بالای برد بلند و مقرون به صرفه ای اند که علاوه بر ارائه اتش آماده به شلیک، توانایی تاکتیکی شناسایی منطقه جنگی فعال را دارد. این سامانه نیرو های متعارف زمینی و نیرو های ویژه نیازمند حمله دقیق را پشتیبانی می کند. Skystriker کاملا خودکار است و قابلیت جستجو، رهگیری، درگیری و تعیین هدف را دارد. Skystriker با موتور تمام الکتریکی خود، فقط در نزدیکی نقطه ضربه قابل شنیدن است و هدف تا پیش از نابودی متوجه حضور این پهپاد نمی شود. سر جنگی 5 کیلوگرمی Skystriker درون بدنه قرار می گیرد. ترکیب طراحی آن متعارف است و اویونیک ارزانی دارد. بال های اصلی در پایین 2 طرف بدنه تیوبی شکل نصب شده اند. واحد دمی تک سکانه در انتهایی ترین بخش بدنه قرار دارد. یک ملخ 2 پره در عقب، Skystriker را پیش می برد. آذربایجان یکی از شناخته شده ترین استفاده کنندگان Skystriker است و از این ناوگان خود فعالانه در برابر همسایه خود، ارمنستان، در جنگ سال 2020 استفاده کرده است. آدربایجان Skystriker را در سپتامبر سال 2019 آزمایش کرد و از آن زمان اتکای خود به گونه های بدون سرنشین و سلاح های دور برد را افزایش داده است. خدمات مرزی آذربایجان با سفارش Skystriker در سال 2019 به اولین استفاده کننده خارجی این مدل تبدیل شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Elbit Systems (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: آذربایجان، اسرائیل - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با ملخ 2 پره - حداکثر سرعت: 185 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 20 کیلومتر - تسلیحات: 5 تا 10 کیلوگرم سر جنگی - نسخه ها: Skystriker (سری پایه) منبع

به نام خدا پهپاد MQ-25 بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye سوخت رسانی کرد پهپاد MQ-25 در حال سوخترسانی هوایی به هواپیمای تاکتیکی هشدار زودهنگام هوایی E-2D Hawkeye هواپیمای بدون سرنشین MQ-25 Stingray بوئینگ به هواپیمای E-2D Hawkeye فرماندهی و کنترل نیروی دریایی ایالات متحده سوخت رسانی کرد و دومین ماموریت سوخت گیری بدون سرنشین هواپیماهای ناونشین خود را به انجام رسانید. در حین پرواز آزمایشی از فرودگاه MidAmerica St. Louis در هجدهم آگوست، خلبانان اسکادران آزمایش و ارزیابی هوایی نیروی دریایی VX-20 یک ارزیابی موفقیت آمیز پشت MQ-25 T1 انجام دادند تا از عملکرد و ثبات قبل از برقراری تماس با سوختگیری سوخت هوایی T1، اظمینان حاصل کنند. E-2D در طول پرواز از ذخیره سوختگیری هوایی T1 سوخت دریافت کرد. سروان Chad Reed، مدیر برنامه هوانوردی بدون سرنشین نیروی دریایی گفت: "پس از عملیاتی شد، MQ-25 به هر پلتفرم قابل سوخت گیری، از جمله E-2 سوخت رسانی می کند.این پرواز ما را در مسیر رساندن هرچه سریع تر Stingray به ناوگان نگه می دارد، جایی که قابلیت سوخت گیری آن برد و انعطاف پذیری عملیاتی شاخه هوایی ناو حامل و گروه هجومی را تا حد زیادی افزایش می دهد." MQ-25 Stingray به اسکادران هشدار اولیه هوابرد در شاخه هوایی حامل ملحق خواهد شد، که در حال حاضر از هواپیمای E-2 C/D (که به دلیل نقش آن در مدیریت نبرد مشترک و فرماندهی و کنترل با نام مدافع یک چهارم دیجیتالی ناوگان شناخته می شود) استفاده می کند. Dave Bujold، مدیر برنامه MQ-25 بوئینگ گفت: "این پرواز های سوختگیری تاریخی مقدار قابل توجهی داده در اختیار ما می گذارد که ما آن ها را وارد مدل دیجیتالی MQ-25 می کنیم تا مطمئن شویم محصول در حال ساخت ما یک تغییر دهنده بازی برای شاخه هوایی حامل نیروی دریایی باشد." این دومین ماموریت سوخت گیری هوایی است که تیم MQ-25 تابستان امسال انجام داده است. در چهارم ژوئن، دارایی آزمایشی MQ-25 T1 اولین هواپیمای بدون سرنشین بود که به هواپیمای دیگر، یعنی سوپر هورنت نیروی دریایی ایالات متحده، سوخت رسانی کرد. هر دو پرواز در سرعت ها و ارتفاعات مرتبط با عملیات انجام شد و E-2D و F/A-18 مانورهایی را در مجاورت T1 انجام دادند. در حال حاضر بوئینگ 2 هواپیمای اولیه از هفت هواپیمای آزمایشی MQ-25 و دو مقاله آزمایش زمینی را که در حال حاضر تحت قرارداد هستند، تولید می کند. دارایی آزمایشی MQ-25 T1 متعلق به بوئینگ پیش‌تر از این هواپیماها است. MQ-25 از پیشرفت های مهندسی و طراحی دیجیتال مبتنی بر مدل استفاده می کند و پروازهای در حال انجام برای آزمایش طراحی و عملکرد هواپیما بسیار زودتر از برنامه های سنتی در نظر گرفته شده است. منبع

به نام خدا Elbit Skylark هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2006) Skylark II Elbit Systems اسرائیل پهپاد Skylark را به عنوان سامانه نظارت و شناسایی متحرک تولید می کند. این مدل به صورت مشترک توسط شاخه فناوری و لجستیک و نیرو های زمینی نیروی دفاعی اسرائیل (IDF) توسعه داده شده است. Skylark را به دلیل اندازه اش، می توان در سطح جوخه به کار برد تا تیم آتش با استفاده از چشمی در آسمان با واکنش و پردازش سریع، تهدید های بالقوه را شناسایی کنند. Skylark به نسخه Skylark I، Skylark II و Skylark 3 ارتقا یافته است. Elbit Systems در سال 1967 تاسیس شد و دفتر مرکزی آن در خارج از حیفا اسرائیل قرار دارد. حوزه کاری اصلی این شرکت قبل از ورود به بازار سامانه های بدون سرنشین، الکترونیک و تجهیزات ارتباطی بود. اکنون شرکت Elbit بیش از 12300 کارمند در سراسر جهان دارد. Skylark، به عنوان یک سامانه قابل حمل، قابلیت انتقال آسان دارد. Skylark I و Skylark II دست پرتاب اند اما Skylark 3 از منجنیق پرتاب می شود. طراحی آن مانند هواپیما ها از بدنه مرکزی شامل ذخیره سوخت، موتور، محموله و واحد دم سنتی تشکیل شده است. بال ها مستقیم اند اما در قسمت میانی اندکی رو به بالا شکسته می شوند. این بال ها در بالای بدنه نصب شده اند تا جلوی دید دوربین قرار گرفته در شکم بدنه را نگیرند. بخش دم از یک باله عمودی تکی در جلوی بالچه های افقی تشکیل می شود. به دلیل دست پرتاب بودن هیچ چرخی در زیر Skylark قرار ندارد. بازیابی از طریق stalling (سقوط آزاد کند و کنترل شده) روی بالشتک از قبل باد شده صورت می گیرد. موتور نصب شده یک ملخ 2 پره را در جلو با آرایش puller می چرخاند. Skylark I ماموریت اصلی Skylark مشاهده است. این سامانه برای عملیات های روزانه به دوربین های به لحظه مجهز است و در صورت نیاز می توان تجهیزات تصویربرداری حرارتی و حسگر های الکترواپتیک/مادون قرمز را هم روی آن نصب کرد. هدایت Skylark با کمک GPS انجام می شود. سامانه تصویری، اطلاعات را به ایستگاه کنترل زمینی (GCS) که توسط خدمه پرتاب مدیریت می شود، می فرستد. Skylark II نسخه پیشرفته‌تر Skylark I است. Elbit این مدل را در سال 2006، با برد 60 کیلومتر و مداومت پروازی 6 ساعته برای پرواز در ارتفای کم تا متوسط معرفی کرد. میریت Skylark II توسط 2 خدمه آموزش دیده برای استفاده از GCS از یک خودروی HUMVEE انجام می شود. Skylark II Skylark 3 در سال 2016 برای استفاده در سطح تیپ و لشکر معرفی شد. طول بال های آن 4.8 متر و حداکثر وزن برخاستش 45 کیلوگرم (با محموله 10 کیلوگرمی) است. این نسخه از یک پرتابگر پنوماتیک روی زمین یا خودرو پرتاب می شود. برد بیش از 100 کیلومتر، ارتفاع 4600 متری و مداومت 6 ساعته از ویژگی های Skylark 3 است. 2 فروند از این پهپاد را می توان توسط یک ایستگاه کنترل زمینی مدیریت کرد. از خانواده پهپاد های Skylark در سراسر جهان در کشور های کرواسی، جمهوری چک، فرانسه، گرجستان، هندوراس، مجارستان، اسرائیل، مغدونیه، مکزیک، میانمار، هلند، فیلیپین، لهستان، اسلواکی، کره جنوبی، سوئد و اروگوئه استفاده می شود. کشور استرالیا و کانادا به ترتیب Skylark را با AeroVironment Wasp III و AeroVironment RQ-11 Raven جایگزین کردند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2006 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Elbit Systems (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: کرواسی، جمهوری چک، فرانسه، گرجستان، هندوراس، مجارستان، اسرائیل، مغدونیه، مکزیک، میانمار، هلند، فیلیپین، لهستان، اسلواکی، کره جنوبی، سوئد، اروگوئه - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 5 متر - وزن: 33 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 43 کیلوگرم (10 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی با قدرت 5 اسب بخار - ارتفاع پروازی: 5000 متر - برد: 50 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: Skylark I (سری پایه)، Skylark II (نسخه سال 2006)، Skylark 3 (نسخه سال 2016) منبع

به نام خدا Elbit Hermes 900 (Kochav) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2012) Elbit Hermes 900 نسخه بزرگ‌تر و جدید تر پهپاد Hermes 450 است. این پهپاد با توجه به نیاز پهپاد های ارتفاع متوسط، مداومت بالا برای قدرت های جهانی و نیروی های امنیتی طراحی شده است. Hermes 900 غیر مسلح است و در نقش جاسوسی، نظارت، شناسایی (ISR) و رله ارتباطی ظاهر می شود. اولین پرواز آن در نهم دسامبر سال 2009 انجام شد و از آن زمان در خط مقدم خدمت به نیرو های اسرائیلی بوده است. کشور های آذربایجان، برزیل، کانادا، شیلی، کلمبیا، اتحادیه اروپا، ایسلند، مکزیک، فیلیپین و سوئیس از دیگر مشتریان Hermes 900 اند. Hermes 900 با حسگر ها و دوربین های پیشرفته و دیگر محموله های ماموریتی توانایی های زیادی در میدان نبرد دارد. هرمس برای مداومت بسیار طولانی طراحی شده و به همین دلیل می تواند به مدت 36 ساعت بی وقفه پرواز کند. توان آن از طریق یک موتور Rotaz 914 با قدرت 115 اسب بخار تامین می شود که با آرایش pusher در عقب بدنه قرار گرفته است. ترکیب بندی کلی Hermes 900 همانند پهپاد های دیگر شامل دماغه برجسته برای قرارگیری سامانه ها و اویونیک ها، اپتیک های نصب شده در تیغه گیر چانه، بدنه صاف و تیوبی و موتور نصب شده در عقب می شود. بال های اصلی وسیع و مستقیم اند. بخش دم فقط از یک جفت باله متمایل به بیرون در بالای محل نصب موتور تشکیل شده. بخش زیرین چرخ دار و جمع شونده است. Hermes 900 می تواند توسط ایستگاه کنترل زمینی سری Hermes 450 و توسط 2 نفر کنترل می شود. از ویژگی های فنی آن می توان به حداکثر سرعت 220 و سرعت کروز 112 کیلومتر بر ساعت، ارتفاع پروازی 9100 متر و برد 2500 کیلومتری اشاره کرد. نیروی هوایی اسرائیل، Hermes 900 را با نام Kochav (ستاره) در اختیار دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Elbit Systems (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: آذربایجان، برزیل، کانادا، شیلی، کلمبیا، اتحادیه اروپا، ایسلند، اسرائیل، مکزیک، فیلیپین، سوئیس - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 8.3 متر - طول بال ها: 15 متر - وزن: 830 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1180 کیلوگرم (350 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور دوار Rotaz 914 با قدرت 115 اسب بخار - حداکثر سرعت: 220 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 9145 متر - برد: 2500 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 366 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد. محموله های اختصاصی ماموریتی - نسخه ها: Hermes 900 (سری پایه) منبع

به نام خدا Meteksan ترکیه از سامانه ضد موشک هدایتی الکترواپتیک/مادون قرمز رونمایی کرد سامانه ضد موشک EO/IR شرکت Meteksan به نام NAZAR شرکت ترک Meteksan از سامانه NAZAR خود رونمایی کرد که قابلیت soft-kill لیزری در برابر موشک های هدایت شونده الکترواپتیک (EO) و مادون قرمز (IR) را فراهم می کند. موشک های هدایت شده EO/IR به دلیل پیشرفت فناوری به طور فزاینده ای تهدیدی برای پایگاه های نظامی، انبارهای مهمات و تاسیسات استراتژیک غیرنظامی اند. سامانه NAZAR با توانایی تشخیص موشک های هدایت شونده EO و IR و استفاده از تکنیک های خیره کنندگی لیزری و soft-kill علیه موشک ها جهت خنثی سازی آنها از فواصل طولانی توسعه یافته است. NAZAR نه تنها در برابر موشک های هدایت شونده EO/IR موثر است، بلکه دارای قابلیت شناسایی و نظارتی است که به لطف قابلیت عملکرد پهن باند، مزیتی در برابر تهدیدهای نامتقارن ایجاد می کند. سامانه نمایش داده شده در نمایشگاه IDEF 2021 همچنین قادر خواهد بود در یکپارچه سازی با دیگر حسگرها و سامانه ها کارایی کلی را افزایش دهد. در مرحله اول، NAZAR را می توان روی پلتفرم متحرک زمینی استفاده کرد. پس از توسعه سامانه زمینی، اصلاحات لازم برای افزایش قابلیت های دفاع موشکی ضد کشتی (ASMD) کشتی های جنگی انجام می شود و در کشتی های نظامی مستقر خواهد شد. ویدئو معرفی (یوتیوب) منبع

به نام خدا Elbit Hermes 450 هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2003) Hermes 450 اسرائیلی، بخشی از خانواده رو به افزایش سامانه های هوایی Hermes شامل Hermes 90 تا Hermes 1500 است. هرمس تحت برند Elbit Systems تولید می شود و برای پرواز های تاکتیکی بلند مدت طراحی شده است. نیروی هوایی اسرائیل (IAF) از هرمس 450 برای نقش های شناسایی، ارتباطی و نظارتی استفاده می کند، البته نسخه مسلح این پهپاد هم وجود دارد. از کاربران این پهپاد می توان به ایالات متحده، سنگاپور و برزیل اشاره کرد. Hermes 450 توسط سامانه کنترل زمینی عمومی هرمس کنترل می شود که به خدمه پرواز امکان کنترل کامل سامانه Hermes 450 را می دهد. به همین دلیل، خدمه (اغلب در پیوستگی با عناصر زمینی دیگر) می توانند تمام تصاویر و داده های مخابره شده را در لحظه تفسیر کنند و به طور مناسب واکنش نشان دهند. هرمس مجموعه ای ثابت شده و همه‌کاره است که می توان آن را نسبت به نیاز های ماموریتی تغییر داد. این پهپاد به یک محموله الکترواپتیکی گیمبال مجهز است که می توان تجهیزات شناسایی و نظارتی هم روی آن نصب کرد. به گفته Elbit، پهپاد Hermes 450 بیش از 300 هزار ساعت پروازی دارد. Hermes 450 از نظر سازه ای مشابه دیگر پهپاد های امروزی است (و شباهت ظاهری بسیاری به سری پهپاد پریدیتور آمریکایی دارد). بدنه بلند و تیوب مانند آن، سامانه های هدایتی مورد نیاز، محموله ها و سامانه های کنترل هدایت داخلی را در خود جای داده است. بخش زیرین از پایه های کمانی شکل در میانه بدنه که هرکدام یک چرخ اصلی دارند و چرخ دماغه قابل کنترل در جلوی آن تشکیل شده و دقیقا پشت مخروط دماغه قرار دارد. چرخ ها کاملا ثابت اند و در هنگام پرواز جمع نمی شوند. سامانه های اپتیکی در یک برجستگی در وسط بدنه و جلوی بال ها دیده می شوند. بال های اصلی مستقیم اند و روی یک پشتیبان کوتاه قرار گرفته اند. نوک بال ها، شکسته است. بال ها دقیقا عقب میانه بدنه قرار دارند. بخش دم از بال های شیب دار V شکل تشکیل می شود. این بالچه ها هردو نقش سکان و پایدار کننده را دارند. طول بال های Hermes 450 حدود 11 متر و طول آن 6 متر است. وزن ناخالص آن نزدیک 450 کیلوگرم است. نیروی هرمس از طریق یک موتور rotary چهار زمانه UEL R802/902(W) با قدرت 52 اسب بخار تامین می شود که یک ملخ 2 پره را می چرخاند. موتور های Wankel در پهپاد ها، خودرو ها (تجاری و مسابقه ای)، جت اسکی ها و حتی ابزار آلات دستی استفاده می شود. برد آن 200 کیلومتر و مداومت پروازی آن حدود 20 ساعت است. حداکثر سرعت 176 و سرعت کروز 130 کیلومتر بر ساعت برای آن گزارش شده است. اسرائیل اصلی ترین و بزرگ‌ترین استفاده کننده پهپاد Hermes 450 است. یک اسکادران کامل از این پهپاد تشکیل شده و نیروی هوایی این UAV ها را مسلح نیز کرده است (البته این مورد به طور رسمی تائید نشده). پهپاد های اسرائیلی، همانند موراد آمریکایی، در صورت مسلح شدن، از موشک های ضد تانک هلفایر استفاده می کنند (مشابه بالگرد آپاچی که اسرائیل تعدادی از آن را در اختیار دارد). Hermes 450 در فعالیت هایی در نوار غزه و در جنگ 2006 لبنان شرکت داشته و هم اکنون در خدمت IAF است. گفته می شود در سال 2009، پهپاد های هرمس 450 در 2 حمله هوایی علیه سودان برای جلوگیری از ورود سلاح های ایرانی به نوار غزه شرکت داشته اند. برزیل 12 فروند Hermes 450 را برای جنگ مواد مخدر سفارش داد. این کشور در حال ارزیابی هرمس برای اضافه شدن به ارتش و نیروی دریایی خود است. در سال 2007، کرواسی حداقل 2 سامانه Hermes 450 را دریافت کرد. همچنین دولت مکزیک در سال 2009 تعداد نامعلومی از نمونه های Hermes 450 را دریافت کرد. سنگاپور نیز این پهپاد را خریداری کرده است. آذربایجان 10 فروند هرمس 450 را در سال 2008 سفارش داد و در سال 2020 از این پهپاد در نقش ISR در جنگ خود با ارمنستان استفاده کرد. در سال 2012، شرکت Elbit موفق به دریافتی قراردادی مولتی میلیون دلاری برای ارائه ناوگانی از Hermes 900 و 450 به کلمبیا شد. گرجستان از هرمس 450 برای شناسایی منطقه مورد اختلاف Abkhazia استفاده کرده که 3 فروند از آن ها سقوط کردند. نیروی هوایی اسرائیل که اسکادرانی از Hermes 450 را در پایگاه هوایی Palmachim در شمال تل آویو در اختیار دارد، از این پهپاد در نقش پهپاد رزمی (طبق گزارش ها 2 موشک هلفایر، به گفته بعضی منابع 2 موشک ساخت Rafael) استفاده می کند. ارتش فیلیپین قراردادی 153 میلیون دلاری را با Elbit Systems منعقد کرد. این خرید شامل پهپاد کوچک عمود پرواز Thor، پهپاد کوچک Skylark 1-LEX، پهپاد کوچک تاکتیکی Skylark 3 و پهپاد تاکتیکی Hermes 450 می شد. نیروی هوایی فیلیپین 3 سامانه پهپادی Hermes 900 و 1 سامانه پهپادی Hermes 450 را در قراردادی به ارزش 175 میلیون دلار دریافت کرد. هر سامانه از پهپاد، یک ایستگاه کنترل زمینی و تجهیزات پشتیبانی می شود. Elbit Systems یک فروند پهپاد Hermes 450 استفاده شده را نیز اضافه کرد. در مجموع 9 پهپاد Hermes 900 و 4 پهپاد Hermes 450 خریداری شد. این واحد ها در شاخه 300 ام جاسوسی و امنیت هوایی خدمت می کنند. ارتش سلطنتی تایلند 4 فروند پهپاد هرمس 450 را دریافت کرده است. این پهپاد ها در گردان بیست و یکم هوانوردی از مرکز هوانوردی ارتش به کار گرفته می شوند. Hermes 450 توسط وزارت دفاع ایالات متحده در برنامه آزمایش و ارزیابی مشترک پهپاد ها استفاده شد، 2 فروند از آن در سال 2004 توسط گشت مرزی ایالات متحده آزمایش شد. حداقل 1 فروند Hermes 450 در سال 2018 در نیروی هوایی زامبیا مشاهده شد. H450 توسط هنگ سی و دوم توپخانه سلطنتی ارتش بریتانیا در افغانستان استفاده شد. این پهپاد ها طی قراردادی لیزینگی از جولای 2007 به انگلیس واگذار شد. از 52 فروندی که توسط انگلیس در افغانستان استفاده شد، 8 فروند آن سقوط کردند. نسخه انگلیسی تنها مدلی از هرمس بود که از ژیروسکوپ های لیزری در سامانه مسیریابی داخلی خود استفاده می کرد. وزارت دفاع انگلیس از گزینه مهمات روی بال ها استفاده نکرد. Hermes 450 پایه پهپاد Watchkeeper WK450 ارتش انگلیس شد که توسعه آن در سال 2005 و با همکاری Thales شروع شد. در سپتامبر سال 2013، در 8 سال پرواز بی وقفه، Hermes 450 به 70000 ساعت پرواز در پشتیبانی از نیرو های انگلیس در افغانستان رسید. انگلیس بیش از هر کشوری از Hermes 450 در افغانستان استفاده کرد. وقتی پهپاد Watchkeeper WK450 در سال 2014 به سرویس در افغانستان رسید، رادار های زمینی در Bastion خاموش شدند و ارتش انگلیس استفاده از Hermes 450 را متوقف کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2003 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Elbit Systems (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: آذربایجان، بوتسوانا (کشوری در آفریقای جنوبی)، برزیل، کلمبیا، گرجستان، اسرائیل، مغدونیه شمالی، مکزیک، فیلیپین، سنگاپور، تایلند، ایالات متحده، زامبیا، انگلیس - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6.1 متر - طول بال ها: 10.5 متر - حداکثر وزن برخاست: 550 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور دوار UEL R802/902(W) با قدرت 52 اسب بخار - حداکثر سرعت: 176 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5486 متر - برد: 200 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 274 متر بر دقیقه - تسلیحات: معمولا ندارد. در صورت مسلح بودن، 2 موشک ضد تانک هلفایر یا موارد مشابه - نسخه ها: Hermes 450 (سری پایه، نسخه شناسایی، نظارتی تاکتیکی با مداومت بالا)، Hermes 450 B (مدل پایه پهپاد Watchkeeper انگلیسی)، Hermes 900 (نسخه ارتفاع متوسط مداومت بالا، توانایی هجومی) منبع

چین قرارداد 30 ساله برای برداشت از معدن مس عینک، دومین معدن بزرگ مس در جهان، داره اما تا امروز کار خاصی انجام نداده و سال گذشته 2 میلیارد دلار از دست رفته. در عوض طالبان با برداشت از معادن صد ها میلیون دلار درآمد داشته

به نام خدا EADS Talarion پهپاد ارتفاع متوسط پایداری بالا (MALE) (2018) با افزایش نیاز به پهپاد های نظارتی، EADS فرانسه/هلند کار های اولیه بر روی پهپاد ارتفاع متوسط مداومت بالای Talarion را شروع کردند تا در رده "RQ-4 "Global Hawk با موتور جت و مدل های مشابه رقابت کند. ماکت این پهپاد در نمایشگاه هوایی 2009 پاریس رونمایی شد. در سال 2011 گروهی از تامین کنندگان ترک به این برنامه پیوستند. ترکیه در توسعه و ساخت پهپاد های MALE تجربه داشت و پهپاد "TAI "Anka خود را به ارتش ترکیه فروخته بود. از زمان رونمایی در نمایشگاه پاریس، Talarion شباهت هایی به گلوبال هاوک داشت. بدنه آن شکلی ساده دارد و بخش دماغه برآمده، سامانه های اویونیک را در خود جای می دهد. محموله ها در محفظه ای در قسمت شکمی حمل می شوند. بال ها مستقیم اند و در میانه های طرفین بدنه نصب شده اند. 2 موتور Talarion در انتهای بدنه تعبیه شده و توسط دو ورودی هوا در بالای بدنه و جلوی تک بال عمودی تغذیه می شود. یک جفت بال دمی در بخش پایین انتهای بدنه قرار دارد.توان Talarion توسط یک موتور توربوفن از نوع نامشخص تامین می شود. طول بال های آن حدود 30 متر است. در سال 2011، EADS و Alenia (یک شرکت ایتالیایی در زمینه هوافضا) اعلام کردند که بر روی پهپاد های MALE شامل Talarion همکاری می کنند. در سال 2012، پس از عدم موفقیت در تامین مالی از خریداران آینده، برنامه Talarion تا حد لغو شدن پیش رفت. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2018 - وضعیت: نامشخص - تعداد فروند ساخته شده: 0 - سازنده: EADS، TAI (فرانسه، ترکیه) - کشورهای مصرف کننده: فرانسه - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10 متر - طول بال ها: 28 متر - ارتفاع: 3.45 متر - وزن: 3200 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 10000 کیلوگرم (6800 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 2 موتور توربوجت - حداکثر سرعت: 630 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15000 متر - برد: 16000 کیلومتر - تسلیحات: مهمات در محفظه داخلی. محموله شامل شناسایی، نظارت و جمع‌آوری اطلاعات - نسخه ها: Talarion (سری پایه) منبع

به نام خدا جت تجاری Hindustan-228 هند آزمایش های حرکت زمینی و تاکسی کم سرعت را به پایان رساند Hindustan-228 شرکت دولتی Hindustan Aeronautics Limited (HAL) هند از اتمام آزمایش‌ها ی زمینی و تاکسی آهسته (LSTT) هواپیماهای غیرنظامی بومی خود با نام Hindustan-228 خبر داد. Hindustan-228 اولین هواپیمای بال ثابت ساخته شده در هند است. این هواپیما همچنین اولین تلاش این شرکت برای ساخت هواپیماهای غیرنظامی است، که خدمات آن تا به امروز فقط روی مشتریان دفاعی متمرکز بوده است. این آزمایش ها بخشی از هفتاد و پنجمین روز استقلال کشور بود. این شرکت در حساب کاربری رسمی خود در توئیتر در 16 آگوست اعلام کرد: "هواپیماهای تجاری HAL ساخته شده در هند به نقطه عطف بزرگی دست یافته و آزمایش‌های حرکت زمینی و تاکسی آهسته را انجام می دهد." Hindustan-228 یک هواپیمای چند منظوره 19 نفره است. این هواپیما برای کاربردهایی مانند حمل و نقل VIP، بارورسازی ابر ها، حمل و نقل مسافر، آمبولانس هوایی، نظارتی، عکاسی و برنامه های ترابری ساخته شده است. منبع

به نام خدا شرکت UAVERA از پهپاد Cagatay عمود پرواز (VTOL) خود رونمایی خواهد کرد پهپاد Cagatay تولیدکننده پهپاد ترکیه ای، UAVERA، با سرمایه گذاری هلدینگ Coşkunöz در نظر دارد تا پهپاد جدید Cagatay VTOL خود را در پانزدهمین نمایشگاه بین المللی صنایع دفاعی IDEF 2021 که در مرکز نمایشگاه و کنگره TÜYAP استانبول بین 17 تا 20 آگوست برگزار می شود به نمایش بگذارد. پهپاد Cagatay از کلاس پهپادی زیر ابر (BIHA) با مداومت 6 ساعته و برد ارتباطی تا 150 کیلومتر است. این پهپاد همچنین مجهز به قابلیت کنترل ماهواره ای، احساس و اجتناب ، ضد برخورد و حمله گروهی است. این پهپاد با تلاش مشترک INMARSAT ،COBHAM ،A-TECHSYN و UAVERA اولین سامانه BIHA کنترل شده توسط ماهواره در جهان در کلاس خود است. پهپادهای Cagatay به ماهواره های TÜRKSAT متصل می شوند تا ارتباطی بی وقفه و قابل اعتماد ایجاد شود. انتظار می رود پهپاد Cagatay در HARBIYE، سامانه "ادغام و مدیریت اطلاعات عملیات"، سامانه ای که توسط HAVELSAN تولید می شود، ادغام شود. HARBIYE در فرآیند های مهم تصمیم گیری، به اشتراک گذاری سریع و دقیق اطلاعات در میدان جنگ و آگاهی محیطی کمک می کند. ادغام در سامانه HARBİYE در طول پرواز، پشتیبانی هوایی شناسایی و نظارت زیر ابر را برای تیم های میدانی فراهم می کند. منبع

به نام خدا EADS Harfang هواپیمای بدون سرنشین (UAV) ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) (2008) فرانسه، همانند دیگر قدرت های اروپایی، ناوگان محدودی از پهپاد ها را در اختیار دارد و تعداد بسیار محدود تری از آن ها در حال توسعه به صورت بومی هستند. در سال 1995، نیروی هوایی فرانسه به پهپاد ملخی جمع‌آوری داده RQ-5 هانتر IAI (صنایع هوافضای اسرائیل) که ارتش آمریکا هم از آن استفاده می کند، متکی بود. با آشکار شدن خدمات ارزنده این پهپاد و رونمایی پهپاد محبوب "هرون" توسط IAI در 1999، علاقه نیروی هوایی فرانسه برانگیخته شد. کشور های مختلفی از جمله اسرائیل، هند، آلمان، برزیل و ترکیه پهپاد هرون را خریداری کردند. فرانسه، هرون را به عنوان پهپاد بعدی خود در نظر گرفت و با کمک IAI، نسخه ای تغییر یافته برپایه هرون را با پشتیبانی دفاع هوایی و فضایی اروپا به نام پهپاد "Harfang" را معرفی کرد. اولین پرواز آن در نهم سپتامبر سال 2006 صورت گرفت و در ژوئن 2008 رونمایی شد. در کل 4 فروند از آن ساخته شد. هارفنگ در کلاس پهپاد های ارتفاع متوسط پایداری بالا رده بندی می شود بنابراین ارتفاع و برد مورد نیاز عملیات های نیروی هوایی فرانسه را برآورده می کند. همانند دیگر پهپاد های این کلاس، Harfang با کنترل از راه دور و توسط یک اپراتور در ایستگاه کنترل زمینی هدایت می شود. بدنه مرکزی Harfang، سامانه های اویونیک، محموله ماموریتی، موتور و سوخت را در خود جای می دهد.چرخ های آن، عملیات های هارفنگ را به سطوح آماده شده مثل باند فرود محدود می کند. Harfang برخلاف پهپاد پریدیتور آمریکایی (و موارد مشابه)، مسلح نیست و با تجهیزات اختصاصی نصب شده در قسمت چانه/شکم، نقش شناسایی/جمع‌آوری داده را ایفا می کند. سپس این اطلاعات در زمین توسط فرماندهان تفسیر می شود. Harfang با میله های دوتایی و بال های مستقیم، شکل و کارایی مشابه هرون دارد. توان آن از طریق یک موتور توربوشارژ Rotax 914 F تامین می شود که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher در انتهای بدنه می چرخاند. Harfang توسط Malat اسرائیل ساخته شده و توسط EADS در فرانسه مدیریت می شود. اولین سرویس قابل توجه Harfang در سال 2007 بود. در آن زمان، این پهپاد تامین امنیت پاپ در جریان سفر به فرانسه را به عهده داشت. پس از آن برای حمایت از فرانسه به افغانستان منتقل شد. هارفنگ در جنگ داخلی لیبی در سال 2011 هم حضور داشت. سپس توسط ارتش فرانسه علیه تندرویان اسلامی در مالی استفاده شد. در ژانویه سال 2014، نیروی هوایی مراکش 3 فروند پهپاد Harfang را از فرانسه خریداری کرد. تا سال 2016 از این پهپاد برای ماموریت های تامین امنیت در فرانسه استفاده می شد. در اوایل سال 2018، نیروی هوایی فرانسه با خرید 12 فروند پهپاد آمریکایی "MQ-9 "Reaper شرکت جنرال اتمیکس، تمام پهپاد های Harfang خود را بازنشسته کرد مشخصات - سال ورود به خدمت: 2008 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 4 - سازنده: EADS، صنایع هوافضای هلند/اسرائیل (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: فرانسه، مراکش - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.3 متر - طول بال ها: 16.6 متر - وزن: 660 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1250 کیلوگرم (590 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشارژ Rotax 914F با قدرت 115 اسب بخار - حداکثر سرعت: 207 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7600 متر - برد: 1000 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل حسگر ها، اپیتک ها و تجهیزات ارتباطی - نسخه ها: Eagle 0 (سری پایه)، Eagle 1 (مدل تولیدی اولیه)، Eagle MPR (نسخه نیروی دریایی Eagle 1)، Eagle 2 (نسخه بزرگ شده ی Eagle 1 با موتور توربوپراپ Pratt & Whitney PT6 آمریکایی)، Harfang (نام دیگر) منبع

به نام خدا Dynetics X-61 Gremlins UAV/UCAV ارزان و قابل استفاده مجدد آزمایشی (2019) آینده جنگ های هوایی بدون شک در دست هواپیما های بدون سرنشین است. درگیری های اویل قرن 21 نقش و ارزش میدانی پهپاد را بیش از پیش پر رنگ کرده است. با عبور از سال های جنگ در افغانستان و عراق، فناوری پهپاد ها پیشرفته‌تر شده اند و اکنون سامانه هایی که در حال توسعه هستند، در تمام موارد از دهه های گذشته بهتر عمل می کنند. با افزایش ارزش تاکتیکی پهپاد ها، تقاضای جهانی برای سامانه های هوایی که خلبان و خدمه را از خطر دور نگه می دارند، رو به افزایش است. X-61 Gremlins به عنوان یک سامانه کم هزینه و قابل بازیابی توسط شرکت آمریکایی Dynetics و با رهبری دارپا در حال توسعه است. Dynetics یکی از 4 شرکتی بود که در سال 2016 قرارداد توسعه ای دریافت کردند و در آپریل سال 2018 به طور رسمی به عنوان برنده معرفی شد. نسخه آزمایشی اولیه، X-61A نام گرفت و 5 فروند از آن ساخته شد. روشی ارزان و منطقی امکان ساخت انبوه سریع این هواپیما و استفاده از پشتیبانی زمینی و سامانه های کنترل فعلی در دسترس ایالات متحده را فراهم کرده است. X-61 با بدنه و دماغه گرد، بال های نصب شده در پایین و ترکیب دم تایپ X، بی شباهت به موشک ها نیست. ترکیب پیشرانه از یک موتور توربوفن Williams F107 بدون پس سوز برای پرواز زیر سرعت صوت تشکیل می شود که 3.1 کیلو نیوتن رانش تولید می کند و سرعت پهپاد را به حدود 0.6 ماخ (740 کیلومتر بر ساعت) می رساند. برد Gremlins حدود 560 کیلومتر است. X-61 حدود 4 متر طول، 3.5 متر طول بال و 0.5 متر ارتفاع دارد. وزن ناخالص این پهپاد به 680 کیلوگرم می رسد. X-61 توانایی حمل محموله های متنوع ای از حسگر و اپتیک ها را برای نقش ISR دارد و برنامه های تبدیل آن به یک پهپاد رزمی (موشک های هوایی و سلاح های پرتابی هدایت دقیق) هم در حال پیگیری است. اولین پرواز X-61 در حالی که توسط هواپیمای مادر C-130 هرکولس حمل می شد در نوامبر سال 2019 انجام شد. در ژانویه سال 2020، این پهپاد اولین پرواز مستقل خود را انجام داد. به دلیل عدم باز شدن چتر نجات این نسخه اولیه نابود شد. X-61 برخلاف پهپاد های دیگر، کاملا خودکار نیست به مداخله خلبان از داخل ایستگاه زمینی یا هواپیما مادر نیاز دارد. در آگوست سال 2020، دومین نسخه X-61 از هواپیمای ترابری C-130 پرواز کرد. این پرواز بیش از 2 ساعت به طول انجامید و در طول آن، X-61 توانست فاصله خود با هواپیمای مادر را حفظ کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Dynetics (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 4.2 متر - طول بال ها: 3.45 متر - ارتفاع: 0.52 متر - حداکثر وزن برخاست: 680 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن Williams F107 با رانش 3.1 کیلونیوتن - حداکثر سرعت: 740 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6096 متر - برد: 46 کیلومتر در کمتر از 4 ساعت، 555 کیلومتر در کمتر از 1 ساعت - تسلیحات: سامانه های تصویر برداری الکترواپتیک/مادون قرمز، رادار روزنه مصنوعی، نشان گذار لیزری، پشتیبانی جنگ الکترونیک، حمله جنبشی و الکترونیکی - نسخه ها: X-61 Gremlins (سری پایه)، H X-61A (نسخه اولیه، 5 فروند از آن ساخته شد) منبع