از توجه دوستان کمال تشکر را دارم. تانک پل گذار Tagash ساخت اسرائیل رژیم صهیونیستی تا پیش از جنگ شش روزه از پل گذارهای قدیمی فرانسوی که عمدتا متعلق به جنگ جهانی دوم بودند استفاده می کرد. در جریان جنگ شش روزه تعداد زیادی از تانک های ام 47 و ام 48 پاتن متعلق به ارتش اردن توسط اسرائیلی ها به غنیمت گرفته شد. ارتش اسرائیل برخی از این تانک های غنیمتی را تبدیل به تانک های پل گذار کرده و آنها را جایگزین پل گذارهای قدیمی خود کرد. به مرور تانک های قدیمی M60A1 خود را نیز به تانک های پل گذار تبدیل کرد. این پل گذار از سال 1969 تاکنون در حال استفاده در ارتش رژیم صهیونیستی می باشد. این تانک دو پل آلومینیومی ، مشابه پل های پل گذار M60 AVLB را حمل می کند. طول هر یک از این پلها 11 متر است و در مجموع قادر به پوشش 19 متر کانال می باشند. همچنین توانایی عبور دادن تانک هایی با وزن 50 الی 55 تن را دارا می باشند. احداث پل 4 دقیقه و جمع آوری پل نیز 3 دقیقه زمان می برد.

[color=darkblue]با تشکر منتقل شد[/color]

[color=darkblue]به نام خدا. پس از ساخت گلوله هوشمند استریکس توسط کارخانجات ساب بوفورز سوئد ، این بار کارخانجات صنایع دفاع اسرائیل یک گلوله جدید 120 میلیمتری خمپاره با قابلیت هدایت پس از شلیک طراحی کرده است. این گلوله مجهز به یک پردازنده هوشمند است و این پردازنده نیز قابل برنامه ریزی است. یک سنسور فروسرخ و یک سیکر لیزری SAL نیز در این گلوله به کار رفته است که از آن جهت تشخیص تانک ها ، خودروها و نفرات دشمن و تعقیب آنها استفاده می شود. پیش از آنکه گلوله GMM شلیک شود ، به وسیله یونیت مخصوص کنترل و برنامه ریزی گلوله ، پردازنده گلوله بارگذاری می شود. به این صورت که در صورتیکه گلوله قصد مقابله با تانک ها را داشته باشد ، برنامه تانک و در صورتی که قصد مقابله با نفرات دشمن را داشته باشد ، برنامه مخصوص شناسایی نفرات را به پردازنده گلوله برنامه ریزی می کنند. در این صورت گلوله پس از شلیک به طور خودکار توسط سنسور اینفرارد خود به دنبال اهداف برنامه ریزی شده می گردد و پس از کشف اهداف مسیر خود را به سمت هدف تغییر می دهد. سنسور اینفرارد این گلوله از جدیدترین نسل سنسورهای حرارتی است که به خوبی قادر به تشخیص اهداف از یکدیگر است و به هیچ طریقی نمی توان با شراره های مصنوعی آنرا گمراه کرد. همچنین این گلوله دارای قابلیت شناسایی دوست و دشمن است و همچنین دارای قابلیت فایر اند فورگت و یا همان شلیک کن ، فراموش کن می باشد. از دیگر مزیت این گلوله استفاده از شارژهای پروپلنت جدید K6 است که باعث شده است که برد نهایی این گلوله به 9 کیلومتر برسد. یک باتری کوچک لیتیوم نیز در این گلوله به کار رفته است که از آن جهت تغییر جهت بالک های گلوله و تغییر مسیر آن استفاده می شود. میزان CEP این گلوله نیز 1 متر عنوان شده است که از این نظر این گلوله یکی از دقیقترین گلوله های خمپاره در جهان به شمار می رود. هم اکنون ارتش اسرائیل و USMC از کاربران این گلوله به شمار می روند. تصاویر گلوله GMM 120 [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/img634280240195414404.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/img634280240196351928.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/img634280240196820690.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/img634280240197601960.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/img634280240198226976.jpg[/img] فقط برای میلیتاری[/color]

[color=darkblue]با تشکر از دوستان [quote] يه سوال مزيت اين نوع گلوله ها نسبت به استريكس سوئدي چيه ؟[/quote] دو کیلومتر برد بیشتر ، دقت بهتر و نسل جدید پردازشگرها و سنسورها [quote] يه چيز ديگه مثلا اگه نقطه A رو هدف گرفته باشه ( اوپراتور ) تا چه فاصله اي از نقطه رو ميتونه اصلاح مسير كنه ؟[/quote] بستگی به بالستیک پرتاب دارد. هر چقدر مسافت بین هدف تا خمپاره انداز کمتر باشد ، گلوله فاصله بیشتری را می تواند اصلاح کند. [quote] خیلی جالبه فقط سنسورهاش کجاشند؟ یعنی جلوی گلوله که فضای کمی داره! هم واسه اینفرا هم جستجوگر لیرز !؟[/quote] احتمالا در پشت فیوز گلوله جاسازی شده است. پردازشگر هم درون مواد منفجره جاسازی شده است. [quote]بعد گفته با لیزر تانک رو شناسایی می کنه ! چطوری؟ یعنی از روش نشانه گذاری استفاده می کنه؟! پس کاملا هوشمند نیست[/quote] پردازشگر این گلوله خود همانند یک کامپیوتر کوچک عمل می کند. برنامه شناسایی ادوات مختلف برای این پردازنده تعریف می شود. پیش از شلیک گلوله می بایست آنرا با اتصال به یونیت برنامه ریزی گلوله که شبیه یک لپ تاب است ، برنامه ریزی کرد. به عنوان مثال زمانی که با گلوله قصد مقابله با تانک را داشته باشیم ، به وسیله یونیت برنامه ریزی ، برنامه شناسایی تانک برای پردازشگر گلوله تعریف می شود. و به این ترتیب برای هر هدفی می بایست برنامه خاص آن برای گلوله تعریف شود. پس بنابراین پردازشگر گلوله است که اهداف را شناسایی می کند ، نه لیزر. [quote] دوستان می دونند سرعت وحداکثر ارتفاع خمپاره ها چقدر هست؟ آخه به نظر می رسه باله های کنترلی واسه مرحله شیرجه خیلی کوتاه باشه یعنی امکان تغییر مسیر و لاک موندن رو هدف رو داره؟مخصوصا اهداف متحرک[/quote] سرعت دهانه گلوله های خمپاره های امروزی با شارژهای جدید و پرقدرت بین 180 الی 220 متر بر ثانیه می باشد. حداکثر ارتفاع هم بستگی به زاویه بالستیک پرتاب و البته نوع شارژ گلوله و کالیبر آن بستگی دارد.[/color]

[color=darkblue]سایت عجیب و غریبیه. مدتی قبل صفحه مربوط به تانک های سنچوریون و تی 55 را ویرایش کردم و یک مطلب مشترک در این دو قرار دادم به این مضمون که تی 55 های مصر در جریان درگیریهای فرسایشی سال 1967 الی 1970 در سینا بارهای بار توانستند سنچوریون های اسرائیلی را منهدم کنند. منبع این مطلب رو هم قید کرده بودم ، ولی 10 ساعت بعد دیدم مطلبی که نوشته بودم از دو صفحه مزبور حذف شده است. [/color]

[color=darkblue]بسیار ممنون از توجه و توضیحات دوستان عزیز. [quote] به نظرم باید محدوده منطقه درگیری براش مشخص شده باشه به عبارتی این گلوله با توجه به فرم پرتابه ای که داره تنها باید قادر باشه در مرحله پایانی حرکت بالستیک خود مسیرشو رو تصحیح کنه .... علاوه بر این فکر کنم سنسور مادون قرمز هم وقتی گلوله در فاز ترمینال هست قادر به جستجوی اهداف باشه.[/quote] اول تشکر می کنم از بابت پاسخ کامل شما به سوال دوستان. اما درباره این موردی که مطرح کردین ، بله حق با شماست. در مجموع گلوله های خمپاره به صورت بالستیک و منحنی شکل پرتاب می شوند. زمانی که نوک گلوله به سمت بالاست و در واقع گلوله به سمت بالا شلیک شده و در حال حرکت است ، هیچ گونه تغییر مسیری صورت نمی گیرد ، چرا که تا این مرحله هیچگونه شناسایی توسط سنسور گلوله صورت نگرفته است. زمانی که نوک گلوله به سمت پایین قرار گرفت و به سمت پایین در حال شیرجه بود ، در این حالت اولین هدفی که توسط سنسور مادون قرمز کشف شود ، به عنوان هدف گلوله انتخاب می شود و گلوله به سمت آن هدایت می شود. پس در واقع هدایت اصلی زمانی صورت می گیرد که گلوله در حال شیرجه به سمت پایین باشد. در مورد محدوده منطقه درگیری هم حق با شماست. انتخاب محدوده منطقه درگیری بر عهده کاربران خمپاره انداز است. به عنوان مثال فرض کنید دیده بان به کاربر خمپاره انداز اطلاع می دهد که در هفت کیلومتری از خمپاره انداز یک تانک متعلق به دشمن وجود دارد. در این حالت کاربر خمپاره انداز زاویه لوله خمپاره انداز را به گونه ای تنظیم می کند که گلوله به طور تقریبی در فاصله 7 کیلومتری فرود بیاید و پس از آن این گلوله را شلیک می کند. در این حالت انتخاب محدوده پرتاب بر عهده کاربر خمپاره انداز است که مسافت تقریبی فرود را تعیین کند. اما پس از شلیک ، خود گلوله خمپاره هدف خود را که همان تانک دشمن باشد ، رهگیری کرده و به سمت آن حمله ور می شود.[/color]

[color=darkblue][quote]اگه دوستان لطف کنن عکسی از تانکهای پلگزار خودی هم بزارین.[/quote] معلوم میشه که اصلا پست های دوستان رو کامل مطالعه نکردید. در پست هایی که دوستان قرار دادند تصاویر تانک های پل گذار ایرانی هم وجود دارد. بخصوص تصاویر جناب qaz11[/color]

[color=darkblue]خواهش می کنم ، قیمت این گلوله ها رو ندارم ، ولی اکسکالیبور تا سه سال پیش 80 هزار دلار قیمت داشت. این گلوله ها هوشمند هستند و پس از شلیک به طور خودکار اهداف خودشون رو پیدا می کننذ. به عنوان مثال اگر در برنامه پردازنده آنها تانک را برای هدف گلوله انتخاب کرده باشند ، پس از شلیک به محض اینکه سنسور حرارتی گلوله با یک تانک مصاف شد ، به سمت آن تغییر مسیر می دهد و نیازی به کنترل زمینی ندارد.[/color]

تشکر می کنم از دوستان تصویر زیر http://gallery.military.ir/albums/userpics/21082006(004).jpg کاملا واضح است که شاسی تانک متعلق به تی 72 است. (به اگزوز شاسی توجه کنید) اما پل ها اصلا شباهتی به پلهای روسی ندارند و بیشتر شبیه به پلهای آمریکایی هستند. احتمال دارد پلهای آمریکایی را بر روی شاسی تی 72 سوار کرده باشند. از qaz11 عزیز هم بابت تصاویرشون از پل گذار چیفتن تشکر می کنم.

[quote]دوستان ولي 23 ميليمتري ها نواخت تير بالا تري دارن و در زمان برابر گلوله بيشتر ميتونن راهي هدف كنن . و اين در مبارزه با موشك هاي كروز و بالگرد ها خيل ميتونه مفيد باشه . به همين دليل اين تير بار ها در سامانه ضد كروز ما ( اسمش رو ياد رفت ) استفاده شد .[/quote] درسته ، ولی سرعت دهانه و انرژی و پایستگی انرژی توپ های 35 میلیمتری بسیار بیشتر از توپ های 23 میلیمتری است. افت پتانسیل گلوله های 23 میلیمتری نیز بیشتر از گلوله های 35 میلیمتری است. توپ های 23 میلیمتری ، بخصوص از انواع متحرک آن مثل دو تصویر زیر http://www.irupload.ir/images/eredkaz4ddktn8aq7.jpg http://www.irupload.ir/images/31u9lprlqzfthga58jj5.jpg بیشتر برای کمین زدن و مقابله با هلیکوپترها مناسب هستند نه جنگنده ها. برای مقابله با موشک های کروز هم هیچکدام این توپها موثر نیستند. توپ هایی مثل توپ چهار لول 2A72 که بر روی سامانه پنتسیر اس 1 نصب شده اند برای این کار مناسب ترند.

[color=darkblue]ممنون از همه دوستان [quote] آيا ما هم از اين پل گذارها توليد ميکنيم ?[/quote] اشتوکا جان این یک نمونه تانک پل گذار ایران ، [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/21082006%28004%29.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_21082006%28004%29.jpg[/img][/url] البته دقیقا نمی دونم که این تانک پل گذار در ایران تولید می شه یا از روسیه خریداری شده . ولی شاسی اون T72 است. البته اگه اشتباه نکرده باشم ، در ایران از تانک های پل گذار چیفتن هم استفاده می شود. تصویر ندارم ولی فکر کنم در یکی از مراسم های رژه تانک چیفتن با قابلیت پل گذاری رو دیده بودم. [quote] فکر کنم در بازی کال آف دیوتی 6 مدرن وارفر 2 هم در مرحله اول همین پل گذار بود؟![/quote] بله همین تانک ام 60 بود. [quote] اینجور که به نظر میرسه طول پل محدود هست و امکان سری کردن پل های دو دستگاه باهم وجود نداره؟![/quote] بله دقیقا کاوه جان هر سری این پلها که توسط یک تانک حمل می شود ، فقط می توانند با یکدیگر جفت شوند و امکان سری شدن با پلهای تانک های دیگر وجود ندارد. باز هم از دوستان تشکر می کنم.[/color]

6- خودروی پل زن MTU 90 ساخت روسیه خودروی پل زن MTU 90 که در ارتش روسیه با نام Gusenitsa شناخته می شود ، در اواخر دهه 90 به تولید رسید. ارتش روسیه دارای تعداد زیادی خودروی پل زن بود که اکثر آنها قدیمی و بسیار فرسوده بودند و تکافوی ورود به نبردهای قرن جدید را نداشتند. پل زن های MTU 72 نیز جوابگوی نیازهای ارتش روسیه نبودند. از این رو ارتش روسیه دست به طراحی این خودروی جدید زد. این خودرو پل زن از شاسی تانک T 90 استفاده می کند و یک پل سه تکه را با خود حمل می کند. این سه بخش از پل به این صورت به خودرو متصل می شوند که بخش اول پل به وسیله دو جک بسیار پر قدرت به شاسی خودرو متصل می شود و بخش های دوم و سوم پل نیز در ادامه بخش اول به آن متصل می شوند. بخش های این پل از یکدیگر جدا نیستند و به وسیله لولا و جک های هیدرولیک به هم متصل می شوند. احداث این پل به این صورت انجام می گیرد که ابتدا قطعه اول پل که به طور مستقیم به شاسی خودرو متصل است ، 90 درجه به سمت بالا حرکت می کند. در این لحظه بخشهای دوم و سوم پل نیز در راستای بخش اول پل قرار می گیرند. این خودرو قادر است ظرف مدت تنها دو دقیقه پل را احداث کرده و ظرف مدت سه دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این پل 5.5 تن وزن دارد و می تواند 50 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. همچنین این پل 26 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض حداکثر 23 متر را پوشش دهد. این خودرو دارای 46 تن وزن می باشد و طول کلی آن 9.5 متر ، طول بدنه خودرو معادل 7 متر ، عرض خودرو معادل 3.5 متر و ارتفاع آن نیز معادل 4 متر می باشد و برای فعالیت خود نیاز به دو کاربر (راننده و یک مهندس رزمی) دارد. هم اینک این خودرو در ارتش روسیه مشغول به خدمت است و با پل زن های قدیمی این کشور جایگزین شده است. با توجه به اینکه حداکثر میزان تحمل این پل 50 تن است از این رو این خودرو تنها در کشورهایی مورد استفاده قرار خواهد گرفت که از تانک های شرقی استفاده می کنند. چرا که تانک های شرقی ( مثل تانک های روسی و چینی ) دارای وزنی کمتر از 50 تن می باشند. 7- خودروی پل زن K1-ALVB ساخت کره جنوبی این خودروی پل زن در سال 1989 توسط کارخانجات Rotem و Vickers انگلستان برای ارتش کره جنوبی طراحی و تولید گردید. این خودروی پل زن از شاسی تانک K1 استفاده می کند. این خودرو از یک پل دو تکه استفاده می کند. بخش اول این پل به شاسی این خودرو متصل شده است و بخش دوم پل نیز به ادامه بخش اول پل توسط لولا و جک های هیدرولیک متصل شده است و در واقع این دو بخش پل جدای از یکدیگر نیستند. در هنگام حمل ، دو بخش پل به صورت موازی بر روی خودرو حمل می شوند و زمانی که این خودرو قصد احداث پل را دارد در این هنگام ابتدا هر دو بخش پل به سمت بالا حرکت می کنند و پس از اینکه به زاویه 90 درجه خودرو رسیدند بخش اول پل که به شاسی خودرو متصل است به سمت جلو حرکت می کند و بخش دوم پل نیز با کمک بازوهای هیدرولیک خود در امتداد بخش اول پل قرار می گیرد. این پل دارای 12.7 تن وزن می باشد و می تواند 66 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. همچنین این پل 22 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 20 متر را پوشش دهد. این خودرو می تواند ظرف مدت سه دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 5 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این خودرو 54 تن وزن دارد و دارای طولی معادل 12.5 متر ، طول بدنه 7.5 متر ، عرض و ارتفاع 4 متر می باشد. این خودرو به یک تیربار کالیبر 7.62 مجهز شده است که به وسیله آن می تواند از خود در برابر نیروهای دشمن دفاع کند. همچنین این خودرو دارای دو خدمه می باشد که عبارتند از : راننده و اپراتور. همچنین این خودرو از نظر حفاظت زرهی مشابه تانک K1 می باشد و در برابر عوامل NBC مقاومت کامل را دارا می باشد و مجهز به یک سیستم اطفاء حریق خودکار می باشد. از این خودرو تا کنون به تعداد 56 دستگاه مخصوص ارتش کره جنوبی ساخته شده است و ارتش کره جنوبی تنها استفاده کننده این خودرو می باشد. 8- خودروی پل زن Titan ساخت انگلستان در همان زمانی که تانک قدرتمند و سنگین وزن چلنجر 2 مراحل تولید خود را می گذراند ، فرماندهان ارتش انگلیس دریافتند که خودروهای پل زن قدیمی ارتش انگلستان توانایی تحمل تانک 63 تنی چلنجر 2 را ندارند. از این رو در همان وقتی که تانک چلنجر 2 در حال تولید بود در طرحی جداگانه خودروی پل زن جدیدی نیز طراحی شد که بتواند مسیر عبور را برای تانک چلنجر 2 مهیا سازد. این طرح توسط کارخانجات Vickers اجرا شد و خودروی پل زن جدید Titan نامیده شد. این خودرو از شاسی تانک چلنجر 2 استفاده می کرد. این خودرو یک پل دو تکه را با خود حمل می کند. این دو بخش پل از یکدیگر جدا نیستند و به کمک دو اهرم هیدرولیک و یک لولای سراسری به یکدیگر متصل شده اند. زمانی که خودرو قصد احداث پل را دارد ، ابتدا مجموعه پل به صورت قائم می ایستد. سپس بخش زیرین پل به سمت جلو حرکت می کند و در همین حین بخش بالایی پل نیز به سمت جلو حرکت می کند و زمانی که هر دو بخش پل در یک راستا قرار گرفتند در این حالت پل بر روی کانال مستقر می شود. این خودرو می تواند ظرف مدت کمتر از 2 دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 3 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این پل از فولاد ساخته شده است و سنگین ترین خودروهای زرهی جهان نیز می توانند از آن عبور کنند. این پل 28 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 26 متر را برای عبور تانک ها مورد پوشش قرار دهد و همچنین می تواند حداکثر 75 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. این پل 13 تن وزن دارد و وزن خودروی حمل کننده این پل نیز 56 تن است که در مجموع وزن خودرو با احتساب پل معادل 69 تن می باشد. این خودرو سنگین ترین خودروی زرهی در سراسر جهان به شمار می رود. تانک چلنجر 2 از نظر حفاظت زرهی ، جزء برترین تانک های جهان به شمار می رود و از این رو این خودروی پل زن نیز که از شاسی این تانک استفاده می کند نیز دارای حفاظت زرهی بسیار عالی می باشد. طراحی این خودرو در سال 2003 آغاز گردید و در سال 2006 تولید آن شروع شد و در نهایت در سال 2008 نیز تحویل آن به ارتش انگلستان آغاز گردید. تا ماه مارس سال 2011 تعداد 33 دستگاه از این خودرو ساخته شده و تحویل ارتش انگلستان گردیده است و تولید آن همچنان ادامه دارد. این خودرو دارای سه خدمه می باشد که عبارتند از: راننده ، فرمانده و مهندس رزمی. طول کلی این خودرو معادل 11 متر ، طول بدنه خودرو معادل 7.9 متر ، عرض خودرو معادل 3.9 متر و ارتفاع آن نیز معادل 4.1 متر می باشد. این خودرو از هر نظر برتر از سایر خودروهای پل زن می باشد و به عبارتی برترین خودروی پل زن در سراسر جهان به شمار می رود. 9- خودروی پل زن M60 AVLB ساخت آمریکا در سال 1980 با روی کار آمدن تانک آبرامز در ارتش آمریکا ، تانک های قدیمی M60 به مرور از سرویس خارج می شدند. ارتش آمریکا تا آن زمان از خودروهای پل زن قدیمی استفاده می کرد که از شاسی تانک M48 استفاده می کردند. پس از اینکه تانک M60 از سرویس خارج شد ، ارتش آمریکا به فکر افتاد که از این تانک های بازنشسته شده به عنوان خودروی پل زن استفاده کند و آنها را جایگزین خودروهای قدیمی ، که برخی از آنها بسیار فرسوده شده بودند ، کند. این خودرو یک پل دو تکه را با خود حمل می کند. این دو بخش پل به وسیله دو اهرم هیدرولیک و یک لولای سراسری به یکدیگر متصل شده اند. زمانی که خودرو قصد احداث پل را دارد ، ابتدا مجموعه پل به صورت قائم می ایستد. سپس بخش زیرین پل به سمت جلو حرکت می کند و در همین حین بخش بالایی پل نیز به سمت جلو حرکت می کند و زمانی که هر دو بخش پل در یک راستا قرار گرفتند در این حالت پل بر روی کانال مستقر می شود. این خودرو می تواند ظرف مدت 3 دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 5 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این پل از جنس ترکیبات آلومینیوم و فولاد ساخته شده است و 13 تن وزن دارد. این پل 20 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 18 متر را تحت پوشش قرار دهد و همچنین می تواند حداکثر 60 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. به علت وزن سنگین این پل ، دو پایه هیدرولیکی در قسمت جلوی خودرو نصب شده است که در زمانی که خودرو قصد احداث پل را دارد ، این دو پایه بر روی زمین قرار می گیرند و خودرو را ثابت نگه می دارند. این خودرو دارای دو خدمه می باشد که عبارتند از : راننده و مهندس رزمی. همچنین این خودرو دارای 52 وزن ، معادل 11.3 متر طول کلی ، معادل 7 متر طول بدنه ، معادل 4 متر عرض و 3.8 متر ارتفاع می باشد. تا کنون نزدیک به 450 دستگاه از این خودروها تولید شده است که به جز آمریکا به کشورهای مصر ، اسپانیا ، سنگاپور ، ایران ، پاکستان و رژیم صهیونیستی نیز صادر شده است. آمریکا بزرگترین کاربر این خودرو به شمار می رود. با آنکه وزن رزمی تانک آبرامز 5 تن بیشتر از ظرفیت حمل این پل است (وزن رزمی تانک آبرامز 65 تن است) ولی تجربه جنگ افغانستان و عراق نشان داد که در زمانی که عرض کانال کمتر از 15 متر است ، این پل می تواند تانک آبرامز را نیز از روی خود عبور دهد. اما در مجموع از این خودرو برای عبور دادن آبرامز استفاه نمی شود بلکه تنها از آن جهت عبور دادن خودروهای سبک و نفربر ها استفاده می شود. این خودرو در یگان های مهندسی رزمی ایالات متحده بسیار کاربرد دارد. 10- خودروی پل زن M 104 Wolverine ساخت آمریکا با روی کار آمدن تانک 65 تنی آبرامز در ارتش ایالات متحده ، خودروهای پل زن قدیمی موجود در ارتش آمریکا توان عبور دادن این تانک سنگین وزن را نداشتند. به خصوص در جنگ اول خلیج فارس که ضعف های خودروهای قدیمی پل زن ارتش آمریکا به خوبی نمایان شد. از این رو پس از پایان یافتن جنگ اول خلیج فارس شروع به تولید یک خودروی پل زن قدرتمند کرد که بتواند تانک سنگین وزن آبرامز را از کانالهای با عرض بیش از 20 متر عبور دهد. صنایع سنگین آمریکا در اواخر قرن بیستم به شدت دچار ترافیک کاری بودند و از این رو طرح ساخت این خودروی پل زن را به شرکت کراوس مافی آلمان (کارخانجات سازنده تانک لئوپارد و خودروهای پل زن Biber و PSB 2) واگذار کرد. این خودرو از شاسی تانک آبرامز استفاده می کند و همچنین یک پل سنگین و قدرتمند دو تکه را با خود حمل می کند. زمانی که این خودرو قصد احداث پل را دارد ، ابتدا بخش زیرین پل به سمت جلو رانده می شود و سپس دو بخش پل به یکدیگر متصل می شوند و در این زمان که پل آماده احداث است ، توسط دو بازوی هیدرولیک بر روی قرقره های مخصوص به جلو رانده می شود و سرانجام بر روی کانال مستقر می شود. این پل 11 تن وزن دارد و می تواند تانک هایی با وزن حداکثر 70 تن را از روی خود عبور دهد. این پل از جنس آلیاژهای بسیار مقاوم ساخته شده است و در برابر انفجار ها ، کمین ها و حملات موشکی و راکتی دشمن مقاومت بسیار بالایی دارد. همچنین این پل 26 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 24 متر را تحت پوشش خود قرار دهد. همچنین این خودرو می تواند این پل را ظرف مدت 4 دقیقه احداث کند و ظرف مدت 6 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این خودرو دارای 68 تن وزن می باشد و حفاظت زرهی آن برابر با تانک آبرامز است. پس از خودروی پل زن Titan این خودرو سنگین ترین خودروی زرهی جهان به شمار می رود. طول کلی این خودرو معادل 13.4 متر ، طول بدنه آن معادل 8.1 متر ، عرض آن معادل 3.4 متر و ارتفاع آن نیز معادل 3.8 متر می باشد. از این خودرو تا اوایل سال 2011 تعداد 45 دستگاه ساخته شده است. ارتش آمریکا برنامه ای در دست اجرا دارد مبنی بر اینکه به ازای هر 30 دستگاه تانک آبرامز ، یک دستگاه از این خودروهای پل زن تولید و تحویل یگان های مهندسی رزمی ارتش آمریکا بدهد. از آنجایی که هم اکنون ارتش آمریکا دارای حدود 6000 دستگاه تانک آبرامز می باشد ، از این رو تولید این خودرو تا سقف 200 دستگاه همچنان ادامه خواهد داشت. برخی دیگر از کشورهای استفاده کننده از آبرامز خواهان خرید این خودرو هستند. ولی بنا به اعلام ستاد مشترک ارتش آمریکا ، تا زمانی که نیازهای ارتش آمریکا برآورده نشود این خودرو به هیچ کشوری صادر نخواهد شد. این خودرو را به همراه خودروی Titan می توان بهترین و کارآمد ترین خودروهای پل زن در سراسر جهان نامید. نویسنده : علی محمدی منبع : ماهنامه جنگ افزار شماره 81 استفاده از مقاله تنها با درج منبع و نویسنده آن مجاز و مشروع است.

1- خودروی پل زن PTA-2 ساخت فرانسه خودروی پل زن PTA-2 که در فرانسه با نام SPRAT (Systems de Pose RApide Traveres) نیز شناخته می شود ، در سال 2003 توسط کارخانجات CNIM فرانسه طراحی و تولید شد. این خودرو با در نظر گرفتن الزامات تانک لکلرک ساخته شده است و به خوبی قادر به ایجاد یک پل به منظور عبور تانک لکلرک می باشد. این خودرو از یک کامیون جدید 10x10 به عنوان خودروی حمل کننده پل استفاده می کند. یک پل دو تکه بر روی این خودرو حمل می شود. هر کدام از این دو قسمت معادل 14.3 متر طول دارند و زمانی که در یک راستا قرار می گیرند ، پلی به طول 28 متر را تشکیل می دهند که این پل می تواند کانالهایی با حداکثر عرض 24 متر را پوشش دهد. این پل در مجموع می تواند تا 70 تن وزن را تحمل کند. هر یک از دو قسمت پل معادل 7.4 تن وزن دارند و وزن مجموع پل نیز 14.8 تن می باشد. هر یک از این دو قسمت پل به صورت افقی و به صورت موازی هم بر روی خودرو قرار می گیرند. در هنگام ایجاد پل نیز ابتدا توسط بازو های هیدرولیک قسمت اول پل به صورت افقی به جلو رانده می شود و در ادامه قسمت دوم پل نیز به دنبال قسمت اول قرار می گیرد. قسمت اول پل ظرف مدت 3 دقیقه و قسمت دوم نیز ظرف مدت 2 دقیقه ایجاد می شود. در مجموع این خودرو می تواند ظرف مدت 5 دقیقه یک پل ایجاد کند و ظرف مدت 6 دقیقه نیز همان پل را جمع آوری کند. خودروی PTA-2 دارای وزن رزمی معادل 51 تن می باشد و دارای دو خدمه است که عبارتند از : راننده و فرمانده. این خودرو دارای 15 متر طول ، 3.8 متر عرض و 4 متر ارتفاع می باشد و به یک موتور دیزل با قدرت 800 اسب بخار مجهز شده است و می تواند تا 70 کیلومتر بر ساعت نیز در جاده های هموار سرعت بگیرد. ارتش فرانسه در سال 2006 تعداد نا معلومی از این خودرو را به کارخانجات سازنده آن سفارش داد. همچنین امارات متحده عربی نیز که از کاربران تانک لکلرک می باشد ، در سال 2007 تعداد 8 دستگاه از این خودروها را به کارخانجات CNIM فرانسه سفارش داد. 2- خودروی پل زن Biber ساخت آلمان طراحی این خودروی پل زن در سال 1965 آغاز شد و در سال 1975 نیز نخستین نمونه های ساخته شده از آن تحویل ارتش آلمان گردید. این خودرو از شاسی تانک Leopard 1 به منظور حمل کننده پل ها استفاده می کند. این خودرو یک پل دو تکه را با خود حمل می کند که هر یک از این دو قسمت پل معادل 11 متر طول دارند و در صورت اتصال به یکدیگر دارای 21.5 متر طول می باشند و می توانند بر روی کانالهایی با عرض حداکثر 19 متر احداث شوند. در قسمت جلوی این خودرو یک جک هیدرولیک دو پایه قرار دارد که وظیفه تثبیت خودرو را در حین احداث پل بر عهده دارد. دو قسمت پل بر روی یکدیگر بر روی خودرو حمل می شود. در هنگام احداث پل ابتدا قطعه زیرین به جلو رانده می شود و در ادامه قطعه دوم پل نیز به دنبال قطعه اول به جلو رانده می شود. این خودرو می تواند ظرف مدت سه دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 3.5 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این پل از آلیاژهای سبک آلومینیوم ساخته شده است و هر یک از دو بخش پل معادل 4.7 تن وزن دارند و در مجموع می توانند وزنی معادل 50 تن را بر روی خود تحمل کنند. این خودرو 45.3 تن وزن دارد و دارای 11.7 متر طول و 4 متر عرض و 3.57 متر ارتفاع می باشد. این خودرو دارای دو خدمه است که یکی راننده آن و دیگری فرمانده آن می باشند. از این خودرو تاکنون تعداد 105 دستگاه برای ارتش آلمان ساخته شده است که کماکان در ارتش آلمان مشغول خدمت می باشند. استرالیا ، کانادا ، هلند و ایتالیا نیز از سایر کاربران این خودرو می باشند. 3- خودروی پل زن PSB-2 ساخت آلمان با روی کار آمدن نسل جدید تانک لئوپارد 2 که بیش از 60 تن وزن داشتند ، دیگر خودروهای پل زن Biber که تنها 50 تن وزن را می توانستند تحمل کنند ، جوابگوی نیازهای ارتش آلمان (و سایر کاربران تانک جدید لئوپارد 2) نبود. از این رو در سال 1994 شرکت کراوس مافی آلمان (کارخانه سازنده تانک لئوپارد 2) دست به طراحی و تولید یک خودروی پل زن جدید زد که مطابق با الزامات و نیازهای تانک لئوپارد 2 بوده باشد. این خودرو PSB-2 (PanzerSchnellBrucke-2) نامگذاری شد و در سال 2002 نخستین نمونه های ساخته شده از آن تحویل ارتش آلمان گردید. این خودرو از شاسی تانک لئوپارد 2 به منظور حمل کننده پل ها استفاده می کند. این خودرو از یک پل سه تکه استفاده می کند. این خودرو مجهز به یک جک هیدرولیک دو پایه در قسمت جلوی خودرو می باشد که در هنگام احداث یا جمع آوری پل ، ابتدا این جک ها خودرو را بر روی زمین ثابت نگه می دارند و در ادامه ابتدا قسمت زیرین پل توسط بازوهای هیدرولیکی به جلو رانده می شود و در ادامه قسمت های دوم و سوم پل نیز به آن ملحق می شوند. طول هر یک از قطعات پل معادل 9.7 متر می باشد و در صورت اتصال به یگدیگر یک پل با طول 28.4 متر ایجاد می کنند که می تواند کانالهایی با عرض حداکثر 25 متر را پوشش دهد. این پل از آلیاژهای سبک و مقاوم آلومینیوم ساخته شده است و می تواند حداکثر 70 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. البته در نمونه جدیدتر این خودرو که PSB-3 نام دارد از پل های فولادی استفاده شده است و می تواند تا 100 تن وزن را نیز بر روی خود تحمل کند. این خودرو می تواند ظرف مدت 8 دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 10 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این خودرو 55 تن وزن دارد و دارای 9.5 متر طول و 4 متر عرض و 4.5 متر ارتفاع می باشد. همچنین این خودرو دارای سه خدمه است که عبارتند از: راننده ، فرمانده و مهندس رزمی. این خودرو هم اکنون در ارتش آلمان و هلند در حال استفاده است . 4- خودروی پل زن Arjun BLT ساخت هند ارتش هند تا پیش از روی کار آمدن تانک آرجون و تانک های جدیدتر ، از خودروهای پل زن قدیمی که بر اساس شاسی تانک M48 Patton ساخته شده بود ، استفاده می کرد. با روی کار آمدن تانک 57 تنی آرجون و دیگر تانک های جدید در ارتش هند دیگر این خودروهای پل زن جوابگوی نیازهای ارتش هند نبود و ارتش هند به یک خودروی پل زن قدرتمند نیاز داشت که بتواند تانک های سنگین وزن را از موانع و کانالها عبور دهد. در سال 1988 ارتش هند شروع به طراحی این خودرو کرد. برای ساخت این خودرو از شاسی تانک آرجون استفاده شده است. این خودرو یک پل دو تکه را با خود حمل می کند. این پل به صورت افقی و به موازی با یکدیگر بر روی تانک سوار می شود. این خودرو به دو بازوی هیدرولیکی و چهار قرقره مخصوص برای جابجا کردن و احداث پل مجهز شده است. برای احداث پل ابتدا قطعه زیرین به سمت جلو حرکت داده می شود و در ادامه قطعه دوم نیز به قطعه اول متصل می شود و به جلو رانده می شود. این خودرو می تواند دو نوع پل را حمل کند. اول پلی که با آلیاژ آلومینیوم ساخته شده است. این پل 28 متر طول دارد و می تواند کانالهایی را با عرض 25 متر مورد پوشش قرار دهد و می تواند حداکثر 50 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. هر کدام از قطعات این پل معادل 4.8 تن وزن دارند. نوع دوم پلی است که از فولاد ساخته شده است. این پل 26 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 23 متر را تحت پوشش خود قرار دهد و می تواند حداکثر 70 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. هر یک از قطعات این پل فولادی معادل 5.7 تن وزن دارند. این خودرو می تواند ظرف مدت 4 دقیقه این پل را احداث کند و ظرف مدت 5 دقیقه نیز آنرا جمع آوری کند. این خودرو دارای دو خدمه است که عبارتند از : راننده و اپراتور. این خودرو نزدیک به 60 تن وزن دارد و 70 کیلومتر بر ساعت نیز سرعت جاده ای آن است. این خودرو دارای 11 متر طول (با احتساب طول پل هایی که بر روی آن سوار می شوند ) ، 7 متر طول بدنه ، 3.9 متر عرض و 4.8 متر ارتفاع می باشد. از این خودرو تاکنون تعداد تقریبی 60 دستگاه مخصوص ارتش هند ساخته شده است و تولید آن برای ارتش هند همچنان ادامه دارد. 5- خودروی پل زن MTU 72 ساخت شوروی سابق شوروی تا دهه 60 از خودروهای پل زن MTU 20 و MT 55 استفاده می کرد که با استفاده از شاسی تانک T55 ساخته شده بود. در اواخر دهه 60 شوروی طرح تولید یک خودروی پل زن جدید را برای استفاده تانک های جدید ارتش سرخ به اجرا گذاشت. ابتدا بنا بود که از شاسی تانک T64 در ساخت این خودرو استفاده شود ولی در ادامه از شاسی تانک T72 به این منظور استفاده شد. این کار دو علت داشت : یکی اینکه ارتش شوروی تعدادی زیادی تانک T72 بدون برجک و یا با برجک های صدمه دیده و معیوب در اختیار داشت که به این طریق می توانست استفاده ای بهینه از این تانک های معیوب داشته باشد. دوم اینکه شاسی T72 به نسبت T64 دارای استحکام و قدرت بیشتری بود. البته تعدادی از این خودروها نیز با استفاده از شاسی های نو ساز ساخته شده است. این خودرو یک پل سه تکه را با خود حمل می کند. بخش میانی پل بلندتر از بخش های ابتدایی و انتهایی پل است. بخش های ابتدایی و انتهایی پل به وسیله یک لولا و دو بازوی هیدرولیک به بخش میانی پل متصل می شوند. به عبارت دیگر قطعات این پل از یکدیگر جدا نیستند. زمانی که این خودرو قصد احداث پل را دارد ، بخش میانی پل بر روی خودرو ثابت می ماند و بخش های ابتدایی و انتهایی پل به کمک بازوهای هیدرولیکی خود در راستای بخش میانی پل قرار می گیرند. زمانی که هر سه بخش پل در یک راستا قرار گرفتند در این لحظه خودرو به کمک قرقره های مخصوص خود پل را به سمت جلو حرکت می دهد و در مرحله آخر پل را در مکان مورد نظر مستقر می کند. عملیات احداث پل توسط این خودرو ظرف مدت سه دقیقه انجام می شود و ظرف سه دقیقه نیز پل احداث شده جمع آوری می شود. این خودرو معادل 41 تن (با احتساب پل) وزن دارد و وزن خود پل نیز 6.3 تن می باشد. این پل در مجموع 21 متر طول دارد و می تواند کانالهایی با عرض 18 متر را پوشش دهد. همچنین این پل می تواند حداکثر 50 تن وزن را بر روی خود تحمل کند. سطح حفاظت زرهی این خودرو با تانک T72 برابری می کند. همچنین این خودرو دارای یک تیربار کالیبر 7.62 می باشد که از آن جهت حفاظت از خود استفاده می کند. این خودرو دارای دو خدمه می باشد که عبارتند از: راننده و مهندس رزمی. این خودرو دارای 11.5 متر طول ، 7.5 متر طول بدنه ، 3.4 متر عرض و 3.3 متر ارتفاع می باشد. تولید این خودرو از سال 1973 آغاز شد و در سال 1980 نیز خط تولید این خودرو متوقف گردید. در طول مدت هفت سالی که این خودرو تولید می شد ، به کشورهای زیادی صادر شد و در حال حاضر نیز این خودرو یکی از پر کاربرد ترین خودروهای پل زن در سراسر جهان به شمار می رود. پل زن T55 ادامه در پست بعدی

http://www.irupload.ir/images/ydxcru2e88x94yredjab.jpg یکی از معایب توپ زو 23 عدم تناسب طول لوله و میزان شارژ پروپلنت گلوله است که این امر سبب می شود که آتش وحشتناکی از دهانه توپ خارج شود. خارج شدن این حجم عظیم شعله و آتش از دهانه توپ باعث می شود که مکان توپ به سرعت لو برود ، بخصوص در شب. راستی از توپ های 35 میلیمتری اورلیکون ( سماوات ) هم عکس قرار بدید. به نظر من توپهای اورلیکون از هر جهت برای مقابله با جنگنده ها مناسبتر از ZU 23 هستند. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/CSSA-1-SPAAG-1S.jpg[/img]

[color=darkblue]ممنون سینا جان منتقل شد.[/color]

[color=darkblue]با تشکر منتقل شد[/color]

[color=darkblue]امین جان دستت درد نکنه ، خیلی زیبا بود. مدتی بود که رفته بودم تو نخ این خودرو ، به هر حال پیش دستی کردی و زودتر تاپیکش رو زدی. یکی از جالبترین ویژگیهای این خودرو این است که در طرفین خودش دارای دو اسپری رنگ است که به این ترتیب مکان های مین روبی شده به وسیله این اسپری ها علامت گذاری می شود و نیروها می توانند با اطمینان خاطر و امنیت بین این خطوط علامت گذاری شده رفت و امد کنند.[/color]

[center][size=4][color=darkblue]به نام خدا Vidhwansak [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/a472a1419c3ae02c564bae73cba83613_thumbnail.jpg[/img][/color][/size][/center] [size=4][color=darkblue]تفنگ آنتی متریال Vidhwansak جدیدترین آنتی متریال هندی ها است که در اواخر سال 2007 رسما رو نمایی شد. این تفنگ در کارخانجات اوردنانس هند طراحی و تولید شد. ارتش هند از قدیم از استفاده کنندگان تفنگ های ساخت کارخانجات دنل آفریقای جنوبی بود. با گسترش نیازهای نیروهای نظامی این کشور به تسلیحات جدید ، هندی ها تصمیم گرفتند که تسلیحات مورد نیاز خود را به جای خرید از کشورهایی مثل آفریقای جنوبی ، در داخل و توسط کارخانجات داخلی تهیه و تولید کنند. از این آنتی متریال جهت استفاده علیه سنگرهای دشمن ، خودروهای سبک زرهی ، مقابله با هلیکوپترها ، به آتش کشیدن مخازن سوخت و سایر تجهیزات و همچنین استفاده به عنوان یک اسنایپر رایفل دور برد استفاده می شود. این تقنگ در سال جاری حدود 20 هزار دلار قیمت دارد. مهمترین قابلیت این تفنگ ، قابلیت مولتی کالیبر بودن است. به این معنا که در شرایط مختلف می تواند از کالیبرهای مختلفی استفاده کند. کالیبر اصلی و استاندارد این تفنگ 14.5x114 میلیمتر روسی است. این تفنگ به جز این کالیبر می تواند از گلوله های 12.7x108 میلیمتر و 20x82 میلیمتر نیز استفاده کند. این ویژگی یکی از برترین ویژگی های این تفنگ است که آنرا از سایر تفنگ های مشابه متمایز می کند. آنتی متریال هایی مثل زاستاوا ام 93 ، اشتایر IWS 2000 همگی دارای کالیبرهای نزدیک به هم هستند. ولی این تفنگ از گلوله های 12.7 ، 14.5 و 20 میلیمتر استفاده می کند که می تواند طیفی از ماموریت های مختلف را به خوبی انجام دهد. از نظر قابلیت ها و ویژگی ها ، نزدیکترین تفنگ به این تفنگ ، آنتی متریال Denel NTW-20 ساخت آفریقای جنوبی است. از آنجایی که هند از کاربران Denel NTW-20 به شمار می رود ، به همین دلیل به نظر می رسد که تفنگ Vidhwansak خود را با الگوبرداری از تفنگ NTW 20 کارخانجات دنل آفریقای جنوبی طراحی کرده باشد. بخصوص اینکه برخی قسمت های این دو تفنگ بسیار شبیه به هم است. توجه کنید [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/ntw20_1.jpg[/img] آنتی متریال Vidhwansak دارای مکانیسم مسلح سازی دستی است و پس از هر بار شلیک می بایست یک بار گلنگدن به عقب و جلو کشیده شود. طراحی این تفنگ به صورت بول پاپ بوده و خشاب در پشت قبضه قرار می گیرد. یکی دیگر از برترین ویژگیهای این تفنگ این است که به صورتی کاملا مدولار طراحی شده است. کاربر این تفنگ می تواند به سادگی اجزای آنرا از هم جدا کرده و آنرا با خود حمل کند و در هر مکان که مورد استفاده باشد ، می تواند به سرعت آنرا اسمبل کند. استفاده از کالیبرهای مختلف توسط این تفنگ تنها با تعویض لوله و خشاب تفنگ به سادگی امکان پذیر است. تعویض لوله و خشاب تفنگ نیز به کمتر از یک دقیقه زمان نیاز دارد و به هیچ ابزار و یا وسیله خاصی هم برای این کار نیاز نیست. یک فشارشکن در دهانه لوله تعبیه شده است که بیش از 50 درصد نیروی لگد تفنگ را از بین می برد. برد موثر این تفنگ با گلوله های 14.5 و 12.7 میلیمتری معادل 1800 متر و با استفاده از گلوله های 20 میلیمتری معادل 1300 متر است. طول کلی تفنگ در کالیبر 12.7 معادل 1700 میلیمتر ، در کالیبر 14.5 معادل 2015 میلیمتر و در کالیبر 20 میلیمتر نیز معادل 1795 میلیمتر است. طول لوله کالیبر 12.7 معادل 1100 میلیمتر ، لوله کالیبر 14.5 معادل 122 میلیمتر و طول لوله کالیبر 20 نیز معادل 1000 میلیمتر است. سرعت دهانه گلوله 12.7 میلیمتری معادل 850 متر بر ثانیه ، گلوله 14.5 میلیمتری معادل 1050 متر بر ثانیه و گلوله 20 میلیمتری معادل 720 متر بر ثانیه است. متوسط وزن این تفنگ نیز 25 کیلوگرم است. تولید این تفنگ در سال 2007 آغاز شد و هم اکنون نیروهای مرزبانی ارتش هند به طور گسترده ای از این تفنگ استفاده می کنند. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2006032004440201.jpg[/img] [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/2008021553770501.jpg[/img] فقط برای میلیتاری استفاده از مطلب با ذکر نام سایت میلیتاری و نام تهیه کننده بلامانع است.[/color][/size]

[color=darkblue]خواهش می کنم دوستان [quote]سلام آقا علی. یه سوال دارم! شما همیشه میگین طراحی یه سلاح کار خیلی سختیه و نیاز به آزمایشات متعددی داره و یا باید طی نبرد های مختلف و درگیری ها آزمایش خودشو پس بده و نقایصش بر طرف بشه و... نظرتون در مورد این سلاح چیه؟ آیا این سلاح هم در نبردهای مختلف شرکت کرده ؟ یا فقط در محیط های آزمایشگاهی و تست های مختلف تونسته توانایی های خودشو ثابت کنه و اجازه ی تولید انبوه رو بدست بیاره!!؟ نمونش M16 که در جنگ ویتنام کارنامه ی بدی به جای گذاشت در صورتی که چیز دیگری پیش بینی می شد!! اما طی آپگرید های سنگین جزء برترین اسلحه های دنیا شد ( تست در میدان واقعی ) اما اسلحه ی Scar چی؟ طراحی شد، تولید شد، بهترین شد ، استفاده هم شد ( اونم در نیروهای ویژه ) بدون شرکت در یک نبرد سنگین ............................................................. نمی خوام تاپیک رو منحرف کنم می خوام بگم که به نظر من دیگه نیازی به تست های میدانی نیست و میشه بهترین اسلحه رو در مدت زمان کمی ساخت و به تولید انبوه رسوند ............................................................. در آخرم میگم اسلحه ی خوبیه![/quote] اول بفرمایید منظور از اسلحه خوب چیه ؟ چرا اسلحه هایی مثل خانواده AK الکساندروویچ و ام 16 استونر جزء بهترین ها در جهان هستند ؟ این تفنگ ها چه مزیتی دارند که سایر تفنگ ها از وجود آن بی بهره اند ؟؟ آیا اسلحه هایی مثل G36 و M16 اسلحه های خوبی هستند و اسلحه هایی مثل گالیل اسلحه های بدرد نخوری هستند ؟ ----------------------------- برخی از قسمت های یک تفنگ را می توان در طراحی با کامپیوتر و با استفاده از نرم افزارهای مخصوص و پردازنده های مخصوص طراحی کرد. اما همه موارد را نمی توان صرفا با کامپیوتر طراحی کرد. به عنوان مثال قبضه M16 را باید به چه شکلی طراحی کنیم که بیش از 80 درصد سربازان با آن مشکل نداشته باشند ؟؟ جواب این سوال به جنگ ویتنام باز می گردد. مدلهای اولیه M16 قبضه به گونه ای طراحی شده بود که در بلند مدت باعث خستگی مچ دست می شد ، اینترسی حمل و ارگونومی هدفگیری تفنگ به گونه ای بود که در دراز مدت و در استفاده های بیش از یک ساعت باعث خستگی و درد کمر در کاربر می شد. اینها برخی از مواردی هستند که نمی توان آنها را صرفا به وسیله کامپیوتر طراحی کرد. آمریکا تاکنون در جنگ های زیادی شرکت داشته است. تجربیات میدانی آمریکا در M16A4 متجلی شده است. هر اسلحه تازه ساخت آمریکا نیز با استفاده از تجربیات آمریکا که در M16A4 متجلی است ، ساخته می شود. پس بنابراین آمریکا تجربیات میدانی خود را پشت سر گذاشته است. به این معنی که هر اسلحه جدیدی که توسط آمریکا ساخته می شود ، با الگوبرداری مستقیم یا غیر مستقیم از مکانیسم و ارگونومی اسلحه M16A4 ساخته می شود. در این صورت اسلحه جدید دیگر نیازی به تست میدانی و حضور در جنگ گسترده نخواهد داشت. روسیه نیز چنین است. خانواده سلاح های AK الکساندروویچ نیز در واقع تجربه 60 ساله روس ها در زمینه سلاح های انفرادی است. سلاح هایی مثل M16A4 و G36 و AK الکساندروویچ اسلحه هایی با رده بندی عالی به شمار می روند ، در حالیکه گالیل یک اسلحه خوب ( نه عالی ) به شمار می رود. اون سه اسلحه فوق با استفاده از دقیقترین محاسبه های ارگونومی طراحی شده اند که بخش عمده ای از این طراحی ارگونومیک در میدان نبرد به دست می آید. رابطه و تقابل انسان و اسلحه چیزی نیست که بتوان آنرا به وسیله کامپیوتر طراحی کرد و می بایست این تجربیات را در میادین نبرد به دست آورد. در میدان نبرد واقعی است که یک سلاح رابطه واقعی بین خود و کاربر خود را بروز می دهد. جالب است بدانید که از ابتدای تولید ام 16 تاکنون بیش از 30 پروژه مختلف بر روی آن اجرا شده است و بخش های مختلفی از آن مورد بازبینی قرار گرفته است. این بازبینی ها در نتیجه حضور این تفنگ در جنگ های مختلف است. چند تا از این پروژه ها تشکیل یک مدل را می دهند. به عنوان مثال مدل M16A2 شامل هشت به روز رسانی و بهینه سازی است که بر روی مدل قبلی انجام شده است. به عنوان مثال به دو تصویر زیر توجه کنید 1- [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/81319.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_81319.jpg[/img][/url] 2- [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/81417.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_81417.jpg[/img][/url] ظاهرا هر دوی این تفنگ ها یکسان هستند. البته هر دوی اینها از سری تفنگ های چارلز دیلی هستند. اما تفنگ شماره یک مدل 6015 است که به علت نداشتن نقطه تعادل دینامیک ، دارای لگد نسبتا بالایی است. اما تصویر شماره 2 مدل 6555 است که در آن 3 میلیمتر از طول لوله کاسته شده است و قبضه کمی به عقبتر رفته است و در نتیجه اسلحه دارای تعادل دینامیکی است و دارای لگدی کمتر از مدل تصویر شماره یک است. این گونه موارد را می توان در طراحی لحاظ کرد. حالا به این دو تصویر توجه کنید 1- [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/800px-M1911_A1_pistol.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_800px-M1911_A1_pistol.jpg[/img][/url] 2- [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/792px-Smith%2526WessonSW1911.JPG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_792px-Smith%2526WessonSW1911.JPG[/img][/url] 3- [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/Springfield_Armory_M1911A1.JPG][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_Springfield_Armory_M1911A1.JPG[/img][/url] هر سه این تفنگ ها کلت 45 هستند. تصویر شماره یک مدل A2 ساخت اسمیت اند وسون را نشان می دهد. این مدل در جریان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. قبضه این مدل به قدری بد طراحی شده بود که اگر کاربر دو خشاب را به طور متوالی و پشت سر هم خالی می کرد ، کف دست وی تاول می زد. در تصویر شماره دو مدل A1/B21 قبضه به گونه ای طراحی شده بود که فشار ناشی از لگد به طور یکنواخت به دست وارد نمی شد. یعنی افراد با دست های مختلف با شلیک با این مدل مشکل داشتند. شلیک های متوالی با این مدل باعث درد در ناحیه مچ دست می شد. اینها مواردی هستند که نمی توان آنها را صرفا به وسیله کامپیوتر طراحی کرد و می بایست حتما در میدان عمل کارآیی واقعی آنها بررسی شود. اما تصویر شماره 3 مدل CAA است که توسط کارخانجات اسپرینگفیلد طراحی شده است. در این مدل همه نواقصی که این تفنگ در جریان جنگ جهانی دوم از خود نشان داد ، مثل قبضه غیر ارگونومیک ، کاملا برطرف شد. این مدل تا 40 سال پس از جنگ جهانی دوم در نیروهای نظامی آمریکا خدمت کرد. یک مثال دیگر بزنم ، تپانچه USP از سال 89 الی 91 طراحی شد. یعنی حدود دو سال طراحی آن زمان برده است. اما تولید انبوه آن در سال 96 آغاز شد. یعنی مدت 5 سال مورد آزمایش های میدانی و بررسی های فنی قرار گرفت. به همین دلیل است که این تپانچه امروزه یکی از بهترین تپانچه های دنبا به شمار می رود که حتی نیروهای ویژه آمریکا هم از این تپانچه استفاده می کنند. USP [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/300px-HKUSP.png][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_300px-HKUSP.png[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/1287727038%7E1.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1287727038%7E1.jpg[/img][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/1287727019%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1287727019%7E0.jpg[/img][/url] عجالتا امشب کمی کسالت دارم و می رم استراحت کنم ، اما در این باره گفتنی زیاده و هنوز حرفهای زیادی است که نگفتم. انشاالله سعی می کنم فردا به این موضوع بیشتر بپردازم. اگر سوالی داشتید و یا مطلبی براتون مبهم باقی مونده بود ، حتما مطرح کنید تا به بررسی آن بپردازیم. [/color]

[color=darkblue]با تشکر از همه دوستان عزیز به خاطر توجهشون به مطلب. [quote] در مورد مقابله با هلیکوپتر فکر میکنم تنها در مواقعی نظیر هلی بورن نیروها و یا وقتی که مستقیم به سمت تیرانداز بیاد قابل استفاده باشه.[/quote] بله دقیقا ، از این تفنگ برای زمینگیر کردن جنگنده های پارک شده بر روی زمین و هلیکوپترهای پارک شده و یا در حال پیاده کردن نیرو استفاده می شود. برخورد یک گلوله این تفنگ به نقاط حساس یک جنگنده پارک شده بر روی زمین باعث خواهد شد که آن جنگنده حداقل یک هفته خارج از سرویس بماند. [quote] به نظرم وزنش خیلی زیاده امکانش هست وزن نمونه های مشابه رو بگید یا نه؟[/quote] اشتایر اچ اس 50 / 12.5 کیلو اشتایر آی دبلیو اس 2000 / 18.5 کیلو سی زد دبلیو 127 / 13.5 کیلو آر تی 20 / 19.8 کیلو استقلال / 19.8 کیلو گپارد / 17.5 کیلو زاستاوا ام 93 / 16 کیلو دنل ان تی دبلیو 20 / 31 کیلو [/color]

[color=darkblue]فکر نکنم ایران اسلحه مولتی کالیبر داشته باشه. برخی از آنتی متریالهای مولتی کالیبر که الان حضور ذهن دارم : اشتایر IWS 2000 ČZW-127 آنتی متریال گپارد ، ساخت مجارستان دنل NTW-20 زاستاوا ام 93 [/color]

دست شما درد نکنه ، مسلما تاپیک زیبایی خواهد شد. http://i00.i.aliimg.com/photo/v0/328668710/Desert_Army_Combat_Boots.jpg یادش بخیر ، این پوتین ها در عراق در کفش فروشی های بغداد خیلی مشتری داشت. همین پوتین ساخت چین قیمت 15000 تومن و ساخت آمریکا 35000 تومن به فروش می رسید. منتقل شد.

[color=darkblue]با تشکر از همه دوستانی که به بنده نهایت لطف خود را مبذول داشتند. اگر بخواهم صرفا از بعد فعالیت نظامی انتخاب کنم ، ops ، LAST WAR و سینا اما دوستان ما در این سایت تحلیلگرانی داریم که خود در حد یک تئوریسین به تحلیل اوضاع کشور ، منطقه و جهان از بعد سیاسی ، نظامی ، اقتصادی و فرهنگی می پردازند که جا دارد از این دوستان هم تجلیل شود که از این بابت من برادر مصطفی ، برادر ابراهیم ( واریور ) و کاربر ahmadi را انتخاب می کنم. البته همه دوستان به نوبه خود در ارتقاء سطح علمی دانش سایت سهیم بوده اند و انتخاب این بزرگواران هیچگاه به معنای نادیده گرفتن زحمات سایر دوستان نیست.[/color]

با تشکر از سینای عزیز [quote]دستت درد نکنه.ساخت کجاست؟[/quote] ساخت سوئد برای آشنایی با این هویتزر به تاپیک زیر سر بزنید http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=13943

[color=darkblue]دوست عزیز ، جناب qaz11 لطفا پست متوالی ارسال نکنید[/color]