بدون سرنشین بل ایگل آی بدون سرنشین بل ایگل آی ( Eagle Eye)

[salman 0]

بايد از ناو هدايت شه.چون نيروي دريايي چند تا سفارش داده.

[worior 25,641]

مثل اينكه نيروي دريايي از خريد اين بهپاد منصرف شده و دارن روي هليكوپتر بدون سرنشين اسكات فاير كار ميكنند ! كه سفارش خريدش هم داده شده ...

حامد جان طراحي اون مدل بهپاد رو برات فرستادم اما به دليلي كه خودت ميدوني توي نت قرار ندم بهتره اگر اجازه بدي

[MKE 23]

سلام
با عرض پوزش
روتور هميشه چرخشيه يعني به قسمت گردنده ميگن روتور بايد مي گفتي آرميچر چرخشي!
ياعلي:72:

[alrkhs 4,291]

به نام خدا

Bell Eagle Eye (Model 918)

بالگرد کج پروانه (Tiltrotor) بدون سرنشین (1998)

 

 

Bell Eagle Eye سامانه هوایی بدون سرنشینی بود که برای رقابت در "برنامه پهپاد های برخاست عمودی" نیروی دریایی ایالات متحده توسعه داده شد. مانند سایر پهپاد های نسل فعلی، Eagle Eye به عنوان سامانه ای معرفی شد که در شرایط نامطلوب جوی کار می کند و گزارش ارزیابی لحظه ای میدان نبرد را به اپراتور ارائه می کند. ادعای برنامه این بود که نیروی انسانی و ساعت تعمیر و نگهداری کمتری نسبت به هواپیما های معمولی در حال خدمت دارد. همچنین، از آنجایی که اپراتور می تواند در مکانی دور بایستد، استفاده از سامانه های پهپادی امکان سقوط، کشته شدن یا دستگیری خلبان توسط دشمن را از بین می برد.

هواپیما های rotary به دلیل امکان برخاست و فرود عمودی، نیازی به باند فرود، منجنیق یا توری بازیابی ندارند. سامانه های کج پروانه می توانند مانند یک بالگرد معمولی نشست و برخاست انجام دهد اما با کمک محفظه موتور متغیر خود می تواند مانند یک هواپیمای بال ثابت معمولی پرواز کند. مداومت پروازی هواپیما های rotary نسبت به پهپاد های بال ثابت نسل اول و دوم (مثل سری پریدیتور) که مجبور به پرواز دایره وار بالای منطقه هدف هستند، مزیت بالاتری دارند. Eagle Eye با استفاده از 2 روتور تا زمانی که سوخت داشته باشد، در جای خود ثابت می ماند. البته این کار باعث می شود که Eagle Eye در معرض آتش زمینی دقیق قرار بگیرد زیرا ماهیت معلق بودن و اندازه اش، آن را به هدفی بزرگ و ثابت تبدیل می کند. Eagle Eye آزمایش های پرواز از خشکی و دریا را با موفقیت به پایان رسانده است. این ویژگی قابل توجه است، چون پهپاد را در معرض انواعی از شرایط دریایی مثل پلتفرم پرواز و نشستن ناپایدار یا عناصر خورنده دریایی که به سامانه های داخلی و خارجی آسیب می زند، قرار می دهد.

 

  

 

شرکت بل کار بر روی Eagle Eye را در سال 1993 آغاز کرد و اولین پروتوتایپ آن را با نام "TR911X" ساخت. در نهایت 2 نمونه اثبات گر ساخته شد و اولین بار در ششم مارچ سال 1998 پرواز کرد. هر کدام از این نمونه های اولیه یک موتور توربوشفت Allison 250-C20 داشتند. اندکی بعد، Eagle Eye وارد برنامه آزمون های ضروری پرواز شد که از 2 فاز تشکیل می شد: یکی در خشکی و دیگری در دریا. اولین نمونه در طول آزمایش ها گم شد اما نمونه دوم بدون آسیب خاصی آزمایش ها را به اتمام رساند. با اینکه در ابتدا نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده به Eagle Eye علاقه نشان دادند، اما این پهپاد تا مدت ها بدون درخواست باقی ماند و هیچ نسخه دیگری سفارش داده نشد.

در سال 2002، نسخه ای با اندازه کامل به نام "TR918" ساخته شد. این نسخه جدید به یک موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D مجهز بود. گارد ساحلی ایالات متحده به سامانه کج پروانه علاقه نشان داد و شروع به همکاری با Bell برای ساخت نسخه ای بزرگ‌تر از مدل اولیه کرد. روی کاغذ، Eagle Eye در نقش جستجو و نجات برای گارد ساحلی مناسب بود، تا با استفاده از مدوامت بالای خود به جستجوی بازماندگان یا رهگیری عناصر فاسدی که قصد قاچاق کالا به خاک ایالات متحده داشتند، بپردازد. نتیجه طراحی مشترک بل و گارد ساحلی، پهپاد "HV-911" بود. اما با نامشخص ماندن بودجه این محصول مختص گارد ساحلی، Eagle Eye منتظر روز موفقیت خود باقی ماند.

 

 

طراحی Eagle Eye بی شباهت به بالگرد کج پروانه ترابری V-22 Osprey بوئینگ-بل نیست. این پهپاد بدنه ای مرکزی دارد که تجهیزات الکترونیکی و دیجیتالی اصلی در آن قرار گرفته اند. بال های مستقیم، به بدنه چسبیده اند و هرکدام یک سامانه روتور دارند که با میل لنگ به سامانه انتقال قدرت متصل می شود. ورودی هوایی بزرگ در بالای بدنه وجود دارد. بدنه به سمت عقب باریک می شود. در هر 2 طرف بخش دم، صفحات افقی پایدارساز قرار دارند که به هرکدام از آن ها یک باله دمی متصل می شوند.  بخش زیرین از 2 چرخ دوگانه اصلی در دماغه و پشت تشکیل شده است. یک جفت چرخ های کوچک‌تر در پشت هر محفظه موتور وجود دارد که در هنگام برخاست و فرود با محفظه های رو به بالا به کار می آید. توانایی حمل محموله آن 91 کیلوگرم گزارش شده است که می تواند برای شناسایی، نظارت، جنگ الکترونیک و بار های تسلیحاتی دیگر مورد استفاده قرار گیرد.

 

 

 

Eagle Eye از 2 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D استفاده می کند. این موتور ها در مجموع 641 اسب بخار قدرت به مجموعه روتور های بیرونی روی هر بالچه منتقل می کنند. هر مجموعه روتور یک روتور با ملخ های 3 پره را می چرخاند. براساس نتایج آزمایش های ارزیابی، حداکثر سرعت Eagle Eye به 360 کیلومتر بر ساعت می رسد و ارتفاع پروازی آن 6000 متر است. با یک موتور، تا 6 ساعت پایداری دارد، مزیتی عالی برای پهپاد های میدان نبرد یا عناصر هوایی جستجو و نجات.

اگرچه که آمریکا خرید این پهپاد را متوقف کرد، اما از خارج درخواست هایی برای آن وجود داشت.

شرکت Bell با شرکت آلمانی صنایع دفاعی Rheinmetall و شرکت Sagem همکاری کرد تا Eagle Eye را به دارایی کشور های اروپایی اضافه کند. ساختار آن به گونه ای بود تا هر دفتر محموله مورد نیاز خود را روی آن قرار دهد. Bell مسئول ساخت و تحویل سازه، موتور و سامانه های اویونیک خواهد بود.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1998

- وضعیت: لغو شده

- تعداد فروند ساخته شده: بیش از 2

- سازنده: Bell Helicopter (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (لغو شد)

- نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 5.56 متر

- طول بال ها: 7.37 متر

- قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D با قدرت 641 اسب بخار

- حداکثر سرعت: 360 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 6096 متر

- تسلیحات: تا 91 کیلوگرم تجهیزات یا مهمات

- نسخه ها: Model 918 (شرکت بل)، "Eagle Eye" (سری پایه)، TR911X (نسخه 7:8، 2 فروند ساخه شد که یکی در تصادف گم شد، آزمایش های زمینی و دریایی را طی کرد، 1 موتور توربوشفت Allison 250-C20 دارد)، HV-911 (نسخه مخصوص گارد ساحلی ایالات متحده، دارای 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D 641 اسب بخاری)

 

 

منبع