عجب طرح خطرناکی بوده

مطلب جالبی بود ولی موشک بسیار بزرگی 32 متر طول

خب من که سوال پرسیدم کسی جواب نداد

به نقل از همشهری این فضاپیما در اوایل دهه 60 میلادی زیر نظرسرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد. پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاه‌های فضایی سالیوت و آلماز مورد استفاده قرارگرفت. فضاپیمای سایوز در سال 1975 میلادی در طی پروژه آزمایشی آپولو - سایوز نقش مهمی بازی کرد و پس از آن وسیله اصلی برای رفت و آمد به ایستگاه فضایی میر بود. امروزه، گونه‌های جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین و ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار می‌روند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد. نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ 7 آذر سال 1345 (28 نوامبر 1966) و نخستین پرواز سرنشین‌دار آن در تاریخ 3 اردیبهشت 1346 (23 آوریل 1967) انجام شد. فضاپیمای سایوز برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از پرتابه‌ای موشکی به همین نام یعنی پرتابه سایوز استفاده می‌شود. در تاریخ 27 شهریور سال 1385 (18 سپتامبر 2006) انوشه انصاری توسط فضاپیمای سایوز تی‌ام‌ای-9 به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرواز كرد. برنامه شوروی برای سفر به ماه ابتدا بر این اساس بود که سه بخش فضاپیمای ماه‌نورد بطور جداگانه به فضا پرتاب شوند، در مدار زمین به هم متصل شده و فضاپیمای بزرگتری تشکیل دهند. به علت پیچیدگی عملیاتی، این طرح به دو پرتاب جداگانه تغییر پیدا کرد و در نهایت تبدیل به پرتاب کل فضاپیما در یک نوبت شد. فضاپیمای سایوز برای اجرای طرح سوم طراحی و ساخته شد، و نخستین فضاپیمایی بود که می‌توانست در فضا مستقل عمل کند، هدایت شود و به فضاپیماهای دیگر متصل گردد. سایوز ماه‌نورد، زوند نام داشت و با کُد L1 شناخته می‌شد. همزمان با سایوز ماه‌نورد، گونه‌ای دیگر از سایوز نیز در اواسط دهه 60 میلادی مختص عملیات در مدار زمین طراحی شده بود که با کد 7K-OK شناخته می‌شد. قرار بر این بود که از این گونه در مدار زمین برای تمرین عملیات سفر به ماه استفاده شود. [size=18] پروژه آزمایشی آپولو - سایوز[/size][color=blue][/color] پروژه آزمایشی آپولو - سایوز نخستین ماموریت فضایی مشترک بین آمریکا و شوروی و نخستین همکاری فضایی بین‌المللی بود. این ماموریت در 15 ژوئیه سال 1975 آغاز شد و در طی آن، فضاپیمای آمریکایی آپولو و فضاپیمای روسی سایوز در مدار زمین به هم متصل شدند و فضانوردان آنها باهم عملیات مشترکی به انجام رساندند. روژه آپولو - سایوز چه به لحاظ فنی و چه از نظر سیاسی عملیات مهمی محسوب می‌شود. این پروژه در اصل برنامه‌ای نمادین و سیاسی در دوره‌ای از تنشزدایی بین روابط ابرقدرت‌های شرق و غرب بود. با این حال، فضانوردان در طی آن آزمایش‌های علمی و فنی مهمی را به انجام رساندند. از جمله آزمایشات علمی می‌توان به ایجاد خورشیدگرفتگی مصنوعی توسط آپولو اشاره کرد، تا فضانوردان روسی در سایوز بتوانند از این فرصت استفاده کرده، برای نخستین‌بار از فضا از تاج خورشید عکسبرداری کنند. همچنین پروژه آپولو- سایوز برای مهندسان آمریکایی و روسی این امکان را فراهم کرد که کارکرد سیستم‌های فضایی‌ متفاوتشان را با هم هماهنگ کنند. نتایج این هماهنگی بعدها برای اتصال فضاپیمای شاتل آمریکا به ایستگاه فضایی میر و نیز ساخت ایستگاه فضایی بین‌المللی بکار رفت. در اوایل دهه 1970 میلادی، در دوره‌ای موسوم به تنشزدایی برای مدتی یخ‌های سیاسی بین دو قطب غرب و شرق یعنی آمریکا و شوروی ذوب شد. ریچارد نیکسون نخستین رئیس جمهور ایالات متحده بود که به مسکو سفر کرد. برژنف و نیکسون مذاکراتی را جهت کاهش خصومت و رقابت نظامی بین دو کشور و افزایش همکاری دوجانبه آغاز کردند. نقطه عطف این همکاری‌های دوجانبه، همکاری در عرصه فضایی بود و منجر به امضای موافقتنامه «پروژه آزمایشی آپولو - سایوز» در 24 مه 1972 بین ریچارد نیکسون و الکسی کاسیگین در مسکو شد. طی این موافقتنامه، قرار بر این شد که فضاپیماهای سایوز و آپولو در مدار زمین با هم ملاقات کرده و متصل شوند و فضانوردان روسی و آمریکایی در مدار زمین میهمان هم باشند. در سال 1977 ، نیکلای استپانوویچ چرنیخ ستاره‌شناس روس موفق به کشف سیارکی شد که آن را «سیارک 2228 سایوز - آپولو» نامید. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_1763240181208159116244148168741076877147190.jpg[/img] گردآوری: محسن مرادی

ببخشید دوستان که این مطلب رو اینجا قرار میدم چون نمی خواهم به تاپیک های دیگر آسیب برسه تلسکوپ فضایی هابل با استفاده از دوربین مادون قرمز و قدرتمند خود وجود دی اکسید و مونوکسید کربن را در سیاره ای مشابه مشتری به ثبت رساند. تلسکوپ فضایی هابل به تازگی موفق به کشف دی اکسید کربن، که وجود آن اغلب با وجود حیات در ارتباط است، در سیاره ای دور شده است. به گفته سازمان فضایی اروپا و سازمان ناسا، هابل این ماده را در سیاره ای در ابعاد سیاره مشتری یافته است که HD 189733b نام داشته و 63 سال نوری از زمین فاصله دارد. با وجود اینکه حرارت بالای این سیاره امکان وجود هرگونه حیاتی را در آن غیر ممکن ساخته است، محققان بر این باورند دی اکسید کربن مولکولی است که تحت شرایطی خاص می تواند با فعالیتهای زیستی در ارتباط باشد و در نتیجه این ماده یکی از علائم وجود حیات در این سیاره محسوب می شود. مشاهداتی که در گذشته بر روی این سیاره انجام گرفته وجود بخار آب و گاز متان را نیز در اتمسفر سیاره به ثبت رسانده است. محققان در حالی به وجود این ماده و مونوکسید کربن پی برده اند که با استفاده از دوربین مادون قرمز پیشرفته هابل و تکنولوژی طیف سنجی در حال مطالعه نورهای مادون قرمز ساتع شده از این سیاره بودند. روزنامه ی هموطن سلام

[quote]مثلا هواپیمایی با هزینه زیاد میسازند در 4 جی رادرش یا همون سکان عمودیش میشکنه حالا نمیخوام بگم کدوم جنگنده بود چون ناراحت میشید.[/quote] حالا جدی این اتفاق برای کدام هوپیما افتاده؟ در مورد انیمیشن باید خدمت شما عرض کنم که کارکردن با این نرم افزار ها بسیار سخت گاهی زمان زیادی برا مدل سازی از بین میره نکته ی دیگر اینکه حیف متخصصینی مثل شما توانایی هاشون هدر بره به خصوص که الان ایران با بازی و برخی فیلم ها ی کارتونی هم تحت تهاجم فرهنگی قرار می گیره

خیلی ممنون دوست عزیزطرحش شبیه بعضی بمب ها

من یک سوال دارم در این عکسها و با توجه به مقاله بعضی از این افراد سن آنها کمی برای جنگیدن مشکل ساز باشه باعث آسیب رسیدن به نیرو های خودی نمی شدند مثلا با کندی در بعضی مواقع؟

به هر حال مجموع مقالات فضایی را من شروع کردم بعد از امتحانات ترم سعی می کنم مقاله ترجمه کنم[/quote]

جالب بود ممنون اما جنگ ویرانگری بود

کاوشگرهای فضایی تاکنون توانسته اند از همه سیارات منظومه شمسی به جز پلوتون که نهمین سیاره منظومه شمسی است، دیدن کرده و اطلاعاتی را درباره این سیارات به دست آورند. در حقیقت یک کاوشگر فضایی، سفینه ای بدون سرنشین است که با استفاده از تجهیزات و دوربین هایی که به آنها مجهز شده است اطلاعات جمع آوری شده را به صورت علائم رادیویی به سطح زمین ارسال می کند. به نوشته روزنامه جام جم وقتی کاوشگر در مدار یک سیاره قرار می گیرد، می تواند تصویری از سطح آن سیاره تهیه کند که معمولاً گرفتن چنین تصاویری از طریق تجهیزات مستقر در سطح زمین امکان پذیر نخواهد بود. کاوشگرها از کنار سیارات یا قمرهای آنها عبور می کنند و برای نقشه برداری از سطح سیارات در مدار آنها حرکت می کنند. برخی از کاوشگرها به گونه ای طراحی شده اند که می توانند برای بررسی جزییات بیشتر در سطح سیارات فرود آیند. در دهه 1970 و 1980 میلادی دو کاوشگر فضایی از نزدیک سیارات منظومه شمسی عبور کردند و سفینه و ایکینگ در سال 1976 با موفقیت در سطح مریخ فرود آمد. از آنجا که کاوشگرها می توانند سال ها در مدار یک سیاره باقی بمانند، می توانند تغییرات سطح سیارات را در یک دوره زمانی با جزییات کامل مورد بررسی قرار دهند. سرعت اولیه لازم برای پرتاب کاوشگرهای فضایی به فضا از طریق موشک پرتاب تامین می شود و تغییر مسیر به کمک موتورهای کاوشگر انجام می شود. جالب است بدانید که سلول های خورشیدی می توانند انرژی مورد نیاز کاوشگرهایی که به اکتشاف بین سیاره ای می پردازند را تامین کنند. در صورتی که کاوشگر بخواهد قسمت های دورتر منظومه شمسی را مورد بررسی قرار دهد، انرژی مورد نیاز آن از طریق مواد رادیو اکتیو تامین خواهد شد. فضاپیمای ماژلان از سال 1989 سطح سیاره و زهره را مورد بررسی و مطالعه قرار داد و توانست نقشه ای از سطح این سیاره ترسیم کند. در این کاوشگر برای نفوذ در لایه ابرهای ضخیم و نقشه برداری از سطح زیر آنها از رادار استفاده شده بود. اگر چه کاوشگرهای و ایکینگ در اواسط دهه 1980 میلادی به فعالیت خود خاتمه دادند و در مدار بالاتری قرار گرفتند، اما پیش بینی های انجام شده نشان می دهد این کاوشگرها همچنان تا دهه اول یا دوم قرن بیست و یکم در مدار زمین در حال چرخش خواهند بود و در نهایت با مریخ برخورد خواهند کرد. بقایای کاوشگرهایی که در سطح سیارات فرود آمده یا متلاشی شده اند در سطح سیارات مریخ و زهره یافت می شود

[quote] به نظر من بهتره اسم این بخش از "تجهیزات و وسایل فضایی" به "فضا و فضا نوردی" تغییر کنه تا هم با محتوی سازگاری داشته باشه و هم نیازی به ایجاد بخش جدید نباشه . تا ببینیم نظر مدیر محترم سایت چیه . [/quote] خوب حرف من در این مورد همین اسم این بخش به آن مقاله ها نمی خوره

[quote]در این مورد به نظرم شوروی اشتباه بزرگی مرتکب شد و با این کار خود عملا توان هجومی شوروی به منافع آمریکا در اروپا و آسیا بصورت قابل ملاحضه ای کاهش یافت و بعد از دو دهه روسیه امروز مجبور است موشک بالستیک کوتاه برد بسازد چون چند هزار موشک قبلی تماما معدوم شدند![/quote] میشه گفت یک ضربه ی اقتصادی سیاسی به خودش وارد کرده

یک موضوع دیگری هم هست و اون اینکه چقدر بودجه برای این کار ایرن در اختیار داره

[quote]کاش دوستان مطالب گسترده تری در مورد تحقیقات و اکتشافات جدید فضایی بصورت تاپیک های مستمر قرار میدادند . واقعا خوندنی میشد . ویجر براه خود ادامه میده و چیزی در موردش نمیگن چون احتمالا فضایی که اون بهش وارد شده خیلی خالی تر از منظومه شمسی.[/quote] دوست عزیز من می توانم مطالب زیادی در این مورد قرار بدم فقط اگر مشکلی با این سایت نداشته باشند

به نظر شما ایران کی می تواند انسان به فضا بفرسته؟ بهتر نیست ابتدا ضعف ماهواره ای بر طرف بشه؟

این مطلب تکراری

armani عزیز مثل اینکه در سال 2007 ویجر2 از منظومه شمسی عبور کرده است [color=brown]دوست گرامی ، ارسال پست متوالی ممنوع است . در صورت نیاز برای ویرایش پست ، از گزینه EDIT استفاده کنید Babakim1[/color]

72 کشور حالا همه ی این موشک ها از کار افتاده اند؟

جالب با پول ایران میشه گفت ارتش دومی برای روسیه بوده

این به معنای حمله ی ایران است یعنی ایران آغاز گر جنگ به نظر شما ما توان مالی آغاز کردن همچین جنگی رو داریم؟

به نظرتون ایران چند سال دیگر می تواند کاوشگر به فضا بفرسته

به نظر من باید دید هواپیما برای چی سقوط کرده اما بهتر تمرین های نظامی خارج از مناطق مسکونی انجام بشه در مورد سقوط هواپیما در ایران و آمریکا به این نکته توجه کنید که هواپیماهای ایران بسیار فرسوده هستند ولی هواپیماهای آمریکا این طور نیستند و بعد از تمام شدن عمر مفید از رده خارج می شوند ولی هواپیماهای ما خیلی هاشون مدت هاست از رده خارج شدند در مورد سرپا نگه داشتن جنگنده ها باید در یک میدان واقعی دید که چطور عمل می کنند

مطلب جالبی بود ممنون

اعلام برنامه پژوهشگاه هوافضا برای پرتاب راكت‌های كاوش 3 و 4 و نخستین راكت ایرانی حامل موجودات زنده به فضا در گفت‌و‌گوی ایسنا با معاون پژوهشی پژوهشگاه مورد توجه رسانه‌ها و سایت‌های مختلف خبری جهان قرار گرفت. پایگاه خبری تخصصی «ست نیوز دیلی» در مطلبی با عنوان «حیوانات، مسافران آینده راكت ایرانی هستند» با اشاره به اظهارات اخیر دكتر محمد ابراهیمی كه در پی پرتاب موفق‌آمیز راكت ایرانی «كاوش -2» در گفت‌و‌گو با ایسنا از برنامه‌ریزی برای پرتاب راكت‌های كاوش 3، 4 و راكت‌های دیگر و پیگیری اعزام موجودات زنده از قبیل حیوانات كوچك مثل موش به فضا خبر داده بود، نوشت: «ایران كه همواره بر غیر نظامی بودن طبیعت برنامه‌های فضایی خود اصرار داشته است در نظر دارد، حیواناتی را به عنوان یك گام مهم در نخستین پرواز فضایی سرنشین‌دار خود به فضا بفرستد. این خبر از سوی محمد ابراهیمی یكی از مقامات هوافضای ایران اعلام شده است. به گفته ابراهیمی در آینده نزدیك در پرتاب راكت‌های كاوش 3 و 4 از حیوانات به عنوان مسافران آزمایشی استفاده خواهند كرد. چهارشنبه گذشته كاوش ــ 2 با موفقیت پرتاب شد. بار این كاوشگر یك راكت، یك آزمایشگاه فضایی و یك سیستم احیا بوده است. این راكت ایرانی به طور كامل قادر است، یك بار كوچك را بسته بندی كرده و سپس دوباره با درجه بالای جریان وارد اتمسفر زمین شود. در آخرین پرتاب فشار هوا و سرعت باد و همچنین مجموعه‌ای از سایر آزمایشات در ارتفاع 50 تا 200 كیلومتری بالای زمین تجزیه و تحلیل شدند.» پایگاه علمی «یونیورس تودی» نیز در گزارشی با عنوان «ایران، حیوان به فضا می‌فرستد»، به اظهارات دكتر محمد ابراهیمی از پژوهشگاه هوافضا اشاره و اعلام كرد: «در آینده نزدیك راكت‌های كاوش 3 و 4 از حیوانات به عنوان مسافران آزمایشی استفاده خواهند كرد. مهندسان ایرانی تلاش خواهند كرد پروازهای آزمایشی بیشتری را برای پرتاب یك ماهواره كارآمد در مدار با یك راكت بزرگ به نام راكت سفیر امید انجام دهند. هیچ اطلاعاتی اعلام نشده كه چه نوع حیواناتی برای این كار انتخاب شده‌اند.» «ریانووستی» روسیه هم اعلام كرد: «ایران در نظر دارد راكتهای اكتشافی همراه با حیوانات به فضا بفرستد و راه را برای پروازهای سرنشین دار هموار كند. محمد ابراهیمی ــ معاون رییس انستیتو تحقیقات هوافضای ایران اعلام كرد: ایران قرار است راكتهای كاوش 3 و 4 به فضا بفرستد. نووستی در گزارشی با اشاره به پرتابهای قبلی راكت‌های ایرانی به اهداف این پرتاب‌ها و موضوعات آزمایش شده از جمله تحلیل فشار هوا و سرعت باد پرداخته و پیشرفت‌های ایران در حوزه هوافضا را مورد توجه قرار داد. سایت‌های خبری و رسانه‌های دیگر نیز با تیترهایی چون «حیوانات ایرانی گردشگران فضایی خواهند شد» به برنامه‌های فضایی آتی ایران پرداخته‌اند. گردآوری: محسن مرادی