[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]جناب farokhkhan، ایشان (جناب چکا) یکی از مدیران سایت هستند و وقتی تاپیکی را ادغام می‌کنند به این معناست که این امکان را دارند (چون مدیر قسمت مربوطه هستند)[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بنابراین اگر انتقادی نسبت به عملکرد ایشان دارید، خوب است که به صورت محترمانه و با در نظر گرفتن اینکه سایت، مدیران دیگری هم دارد، مطرح بفرمایید.[/font][/size]

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/558px-Shuttle_Main_Engine_Test_Firing_cropped_edited_and_reduced.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://en.wikipedia.org/wiki/File:Shuttle_Main_Engine_Test_Firing_cropped_edited_and_reduced.jpg[/size][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/NASA_bipropellant_Lrockth.png[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://en.wikipedia.org/wiki/File:NASA_bipropellant_Lrockth.png[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#800000][b]معرفی پیشران‌های مایع سامانه‌های فضایی[/b][/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]از زمان دستیابی به فضا در اواخر دهه 50 تا به امروز دز موتورهای سوخت مایع که مهمترین نقش را در پیشبرد برنامه‌های فضایی بر عهده داشتند، تعداد بسیار زیادی از پیشران های مایع ابداع، تولید و استفاده شده اند که البته اغلب آنها در همان مراحل اولیه پژوهش و توسعه به دلیل مشکلات متنوع متوقف شده و هرگز عملیاتی نشدند. شاید با مطالعه کتاب‌ها و مقالات مربوط به این حوزه نام‌های گوناگونی از انواع سوخت‌ها و اکسید کننده‌ها مشاهده شود ولی باید توجه داشت که در حداقل 20 سال اخیر تنها 5 یا 6 زوج پیشران پر کاربرد و عملیاتی وجود داشته‌اند. در اینجا اشاره‌ای گذرا می‌شود به تاریخچه و مشخصات پرکاربردترین پیشران‌های مایع عملیاتی جهان. ابتدا نگاهی داریم به انواع زوج پیشران‌های پر کاربرد عملیاتی فعلی و اشاره‌ای داریم به تعدادی از سامانه‌هایی که در طول سال‌های گذشته از این سوخت‌ها استفاده کرده‌اند. در ادامه نیز به تفکیک برای هر کدام از سوخت و اکسید کننده‌ها خلاصه‌ای از تاریخچه و مشخصات فنی ارائه می‌گردد. 1-هیدروژن مایع و اکسیژن مایع کاربرد: موتورهای اصلی شاتل فضایی، مرحله اصلی آریان-5 و مرحله دوم آریان-5 یس‌سی‌ای، مراحل اول و دوم دلتا-4، مرحله فوقانی ارس-1، ساترن-5، ساترن-1بی و ساترن-1 و همچنین مرحله راکتی سنتائور، مرحله اول و دوم اچ-2ای و اچ-2بی 2- کروسین یا آرپی-1 و اکسیژن مایع کاربرد: ساترن-5، زنیت، خانواده آر-7 شامل سایوز، مراحل اول دلتا، ساترن و ساترن-1بی، تیتان-1 و اطلس 3- دی متیل هیدرازین نامتقارن و تتروکسید دی نیتروژن کاربرد: راکت پروتون، آریان 4، 3، 2 و 1، جی‌اس‌ال‌وی، لانگ مارچ 2، 3 و 4، آر-29، آر-36 و یوآر-100 4-آیروزین-50 و دی نیتروژن تتروکسید کاربرد: تیتان2-4، ماژول ماه‌نشین آپولو، ماژول خدماتی آپولو، کاوشگرهای بین سیاره ای (مانند ویجر 1 و 2) 5-منومتیل هیدرازین و تتروکسید دی‌ نیتروژن کاربرد: موتورهای سامانه مانور مداری (او‌ام‌اس) مدارگرد شاتل فضایی و تراسترهای سامانه کنترل واکنشی (آر‌سی‌اس) 6- دی‌متیل هیدرازین نامتقارن و نیتریک‌اسید کاربرد: دی‌اف-3، سی‌زد-1، ونگارد وایکینگ و مرحله دوم موشک‌های تور ایبل، آگنا، دلتا 2 و 3[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/USA-224_launch.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#a52a2a][size=4][b]سوخت‌ها[/b][/size][/color] [b]- هیدروژن مایع (2-LH)[/b] هیدروژن مایع توسط همه پیشگامان راکتی به عنوان گزینه‌ای ایده‌آل از حیث تئوری برای سوخت راکت شناخته شده است. خاصیت کرایوژنیک بالا و چگالی پایین آن را گزینه مناسبی برای مخازن بزرگ کرده است. آمریکا در فناوری هیدروژن پیشگام بوده و از آن در برنامه طبقه‌بندی‌شده هواپیمای شناسایی سی‌ال-400 سانتان در نیمه دهه 1950 بهره گرفت. این فناوری به برنامه راکت سنتائور منتقل شد و آمریکا در نیمه دهه 1960 از این سوخت در راکت‌های ساترن و سنتائور استفاده می‌کرد. این سوخت در راکت‌های اصلی شاتل فضایی نیز به‌کار رفته است. هیدروژن مایع با خلوص بالا به رنگ آبی و شفاف است و بوی خاصی ندارد. هیدروژن مایع نمی سوزد اما از فرایند احتراق قویا پشتیبانی می کند. هیدروژن مایع پایدار است اما ترکیب آن با اکسیژن به شوک حساس است. در روسیه مراحل فوقانی با سوخت هیدروژن از نیمه دهه 1970 طراحی و تولید شدند اما به نظر می‌رسد روس‌ها هیچگاه ارزش عملکرد این سوخت را در حدی نیافتند که بیشتر روی آن سرمایه‌گذاری کنند. اروپا و چین موتورهای اکسیژن مایع / هیدروژن مایع را برای مراحل فوقانی آریان و لانگ‌مارچ توسعه داده‌اند. ترکیب تعادلی هیدروژن مایع از 99.79 درصد پاراهیروژن و 0.21 درصد ارتوهیدروژن تشکیل می‌شود. نقطه جوش این ترکیب 253- درجه سانتیگراد است. هیدروژن مایع شفاف و فاقد بوی خاص است. گاز هیدروژن بی رنگ است. هیدروژن سمی نیست اما بشدت اشتعال‌ژذیر است. هیدروژن به عنوان محصول جانبی نفت و اکسیداسیون نسبی روغن سوخت به دست می‌آید. هیدروژن مایع نا 99.999 درصد خالص می‌شود و سژس در حضور اکسیدهای فلزی شبه مغناطیسی مایع می‌شود. هیدروژن مایع تازه که به آن کاتالیزور افزوده نشده از ترکیب 3 به 1 برخوردار است و نمی‌توان آن را برای مدت زیادی ذخیره کرد. قیمت هیدروژن مایع در سال 1960 حدود 2.6 دلار به ازای هر کیلوگرم بود. انتظار می‌رفت تولید انبوه قیمت آن را به یک دلار به ازای هر یک کیلوگرم کاهش دهد. ناسا در دهه 1980 در عمل برای هر کیلوگرم هیدروژن مایع 3.6 دلار هزینه می‌کرد.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/anteres_1234.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]- کروسین یا آرپی-1[/b] شرکت راکت‌داین در ژانویه 1953 برنامه‌ای را با هدف توسعه توانمندی‌های لازم برای ارتقای موتور موشک‌های اطلس آغاز کرد. یکی از این فعالیت‌ها شامل تهیه نوعی کروسین مناسب برای موتورهای راکت بود. پیش از آن سوخت‌های حاصل از نفت برای موتورهای راکتی به کار می‌رفتند. گودارد با بنزین شروع کرد و موتورهای تجربی وجود داشتند که از کروسین، نفت دیزل، تینر رنگ یا سوخت جت جی‌پی-4 و جی‌پی-5 استفاده می‌کردند. طیف متنوع خصصیات فیزیکی سوخت‌ها از یک رده منجر به شناسایی نسبت‌ها کوچک نفتی شد که در سال 1954 در سوخت استاندارد کروسین برای راکت در آمریکا به کار رفت. این سوخت موسوم به آرپی-1 بر اساس استاندارد نظامی میل-آر-25576 تولید می‌شد. در روسیه کروسین با ویژگی‌های مشابه توسعه می‌یافت. روس‌ها همچنین ترکیبی با فرمول ناشناخته را در دهه 1980 با نام سین‌تین یا کروسین مصنوعی بدست آوردند. سوخت آر‌پی-1 برای راکت ترکیب مستقیمی از کروسین است گه در معرض اسیدشویی و تفکیک دی‌اکسیدسولفور قرار می‌گیرد. بنابراین اجزای غیر اشباع مانند هیدروکربن‌های حاوی سولفور که در شرایط نگهداری سوخت پلیمری می‌شوند از بین خواهند رفت. به علاوه برای برآوردن الزامات جرم حجمی، حرارت احتراق و محتویات آروماتیک باید از نفت خامی بدست آید که حاوی مقادیر زیادی نفتان است. آرپی-1 حلال عالی برای بسیاری از مواد ارگانیک است. دکمای شعله‌وری آرپی-1 بیش از 43 درجه سانتی‌گراد است. آرپی-1 در دماهای بالاتر از این درجه حرارت ترکیب‌های انفجاری با هوا ایجاد می‌کند. محدوده دمایی برای ترکیب‌های انفجاری 79 تا 85 درجه سانتیگراد است. آرپی-1 به علت میزان مواد آروماتیک کمتر، به اندازه مجموعه جی‌پی سمی نیست. در آمریکا دسترسی به نسبت‌های مناسب کروسین در سال 1960 تقریبا به سواحل غربی محدود بود. تولید تقریبی آمریکا در سال 1956 حدود 7700 تن و قیمت هر کیلوگرم از آن 5 سنت بود. در دهه 1980 این قیمت به 20 سنت برای هر کیلوگرم رسید. فرمول روسی معمولا چگالی بین 0.82 تا 0.85 گرم/سی‌سی دارد و در راکت‌های ان-1 و سایوز با خنک‌کاری سوخت پیش از بارگذاری این غلظت بیشتر نیز شده است.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/dcxvxv.jpg[/IMG] [IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/dfgsbhfbfbfnj.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]- دی متیل هیدرازین نامتقارن[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/706px-12C1-dimethylhydrazine-3D-balls.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_706px-12C1-dimethylhydrazine-3D-balls.png[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://en.wikipedia.org/wiki/File:1,1-dimethylhydrazine-3D-balls.png[/size] توسعه دی متیل هیذرازین نامتقارن (یودی‌ام‌اچ) در شوروی سابق از سال 1949 آغاز شد. این سوخت تقریبا در همه موتورهای راکتی سوخت مایع به‌جز تعدادی از آنها که در آمریکا برای مانورهای مداری به کار می‌روند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. یو‌دی‌ام‌اچ از خلوص 98 تا 99 درصد برخوردار بوده و ویژگی‌های آن در استفاده نظامی میل-دی-25604 تعریف شده است. ناخالصی‌های موجود در این ماده معمولا شامل دی‌متیل لامین و آب است. یو‌دی‌ام‌اچ مایعی فرار و سمی است و بوی تندی شبیه به آمونیاک دارد. این ماده کاملا در آب و اتانول و اغلب سوخت‌های سمی حل می‌شود و به شوک حساس نیست. بخارهای ناشی از آن به نسبت 2.5 با 95 درصد در هوا قابل اشتعال است. این ماده را همچنین می‌توان با بهسازی فرایند راشینگ تهیه کرد که در قالب آن کلوروماین با دی‌متیل لامین به جای آمونیاک ترکیب می‌شود. قیمت یک کیلوگرم از این مایع در فروش در ابعاد تانکرهای بزرگ در سال 1959 یک دلار بوده است. به علت سمی بودن و ملاحظات زیست محیطی قیمت این سوخت در دهه 1980 به بیش از 24 دلار برای هر کیلوگرم افزایش یافت. [b]- آروزین 50[/b] آیروزین ترکیبی 50-50 از هیدرازین و یو‌دی‌ام‌اچ توسعه یافته برای استفاده موشک تیتان-2 است. روس‌ها در یکی از راکت‌های خود از این ترکیب استفاده کردند اما اغلب یو‌دی‌ام‌اچ را ترجیح می‌دادند. نقطه جوش ترکیب مذکور بالاتر از یو‌دی‌ام‌اچ است.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/681px-Hypergolic_Fuel_for_MESSENGER.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/240px-GHS-pictogram-pollu_svg.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_240px-GHS-pictogram-pollu_svg.png[/IMG][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/240px-GHS-pictogram-silhouete_svg.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_240px-GHS-pictogram-silhouete_svg.png[/IMG][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GHS-pictogram-skull_svg.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GHS-pictogram-skull_svg.png[/IMG][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GHS-pictogram-acid_svg.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GHS-pictogram-acid_svg.png[/IMG][/url] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/240px-GHS-pictogram-flamme_svg.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_240px-GHS-pictogram-flamme_svg.png[/IMG][/url][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://en.wikipedia.org/wiki/GHS_hazard_pictograms[/size][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]- منومتیل هیدرازین[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/786px-Methylhydrazine-3D-balls.png][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_786px-Methylhydrazine-3D-balls.png[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=2]http://en.wikipedia.org/wiki/File:Methylhydrazine-3D-balls.png[/size] منومتیل هیدرازین سوخت مایع قابل ذخیره‌سازی است که استفده از آن در موتورهای فضاژیماهای مداری با اقبال روبرو شد. مزیت آن نسبت به یو‌دی‌ام‌اچ چگالی بیشتر و عملکرد بالاتر است. منومتیل هیدرازیم (اِم‌اِم‌اچ) از خلوص 96 درصدی برخوردار است و متیل آمین و آب ناخالصی های آن را تشکیل می‌دهند. ام‌ام‌اچ مایعی شفاف و شبیه به آب است گه در معرض هوا رنگ آن به زردی متمایل می‌شود. این ماده سمی و فرار است و با دی‌اکسید کربن و اکسیژن واکنش می‌دهد. ام‌ام‌اچ بوی تندی شبیه به آمونیاک داشته و به هر نسبتی در هیدرازین، آب و الکل‌ها با وزن مولکولی کم قابل حل است. ام‌ام‌اچ به ضربه یا اصطکاک حساس نیست اما در مقایسه با هیدرازین در برابر حرارت ملایم پایدارتر بوده و شبیه به هیدرازین در برابر اکسیداسیون فروکافتی حساس است. منومتیل هیدرازین را می توان از روش راس‌چیگ ارتقاء‌یافته بدست آورد و متیل‌آمین را با آمونیاک در واکنش به کلرامین جایگزین کرد. به طور کلی هیدرازین‌های جایگزین شده ممکن است برای واکنش با الکیل‌سولفات آماده شوند. در سال 1959 قیمت یک کیلوگرم منومتیل هیدرازین 15 دلار بود. انتظار می‌رفت این قیمت با تولید انبوه کاهش یابد. ناسا در دهه 1990 عملا به علت قوانین مربوط به حفاظت از محیط زیست 17 دلار برای هر کیلوگرم ام‌ام‌اچ می‌پرداخت. تا سال 2006 این قیمت با افزایشی غیر منتظره به 170 دلار در هر کیلوگرم رسید. [color=#a52a2a][size=4][b]اکسید کننده ها[/b][/size][/color] [b]- اکسیژن مایع[/b] اکسیژن مایع قدیمی‌ترین، ارزان‌ترین، ایمن‌ترین و درنهایت برترین گزینه برای استفاده به عنوان اکسیدکننده در پرتابگرهای بزرگ فضایی است. نقطه ضعف اکسیژن مایع خاصیت نسبی کرایژنیک آن است که بر این اساس اکسید کننده مناسبی برای استفاده در مصارف نظامی نخواهد بود زیرا امکان نگهداری در انبار و شلیک سریع ندارد. اکسیژن مایع متعارف معمولا از خلوص 99.5 درصد برخوردار هستند ود در آمریکا بر اساس استاندارد نظامی میل-پی-25508 تولید می‌شوند. گاز اکسیژن می توند با بخار سوخت ترکیبی را ایجاد کند که با الکتریسیته ساکن، جرقه یا شعله محترق می‌گردد. اکسیژن مایع از تقطیر نسبی هوا بدست می‌آید ارزابی‌ها نشان می‌دهد که آمریکا در سال 1959 موفق به تولید 2 میلیون تن اکسیژن مایع با خلوص بالا شده است. قیمت هر کیلوگرم اکسیژن مایع در آن زمان 4 سنت بود در حالی که ناسا در دهه 1980 برای هر کیلوگرم از آن 8 سنت هزینه می‌کرد.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/_DSC5618.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/rokot.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]- تتروکسید دی نیتروژن[/b] تتروکسید نیتروژن در اواخر دهه 1950 به گزینه برتر در میان اکسیدکننده های مایع قابل نگهداری تبدیل شد. تتروکسید نیتروژن به طور عمده از تتروکسید در تعادل با مقدار کمی از دی‌اکسید نیتروژن بدست می‌آید. ماده خالص حاصل کمتر از 0.1 درصد آب دارد. تتروکسید نیتروژن در دوحالت مایع و گاز رنگ قرمز متمایل به قهوه‌ای دارد. تتروکسید جامد بی رنگ است. بوی آن نامتبوع و سوزش آور و شبیه به اسید است. این ماده یک اکسید کننده بسیار فعال و سمی است و در هوا شعله‌ور نمی‌شود اما مواد احتراقی را مشتعل می‌سازد. این ماده به شوک مکانیکی، گرما یا انفجار حساس نیست. دی اکسید نیتروژن از اکسیداسیون فروکافتی آمونیوم بدست می‌آید و با استفده از مایع رقیق کننده دمای احتراق آن پایین آورده می‌شود. آب فشرده شده خارج می‌شود و گازهای حاصل با هم خنک می‌شوند و اکسید نیتریک برای تولید دی‌اکسید نیتروژن اکسید می‌شود و آب باقی‌مانده به عنوان اسید نیتریک از آن جدا می‌شود. این گاز اساسا تتروکسید نیتروژن خالص است که توسط یک مایع کننده حاوی نمک فشرده می‌شود. تولید تقریبی سال 1959 آمریکا 60 هزار تن گزارش شده است. قیمت هر کیلوگرم این گاز در سیلندرهای یک تنی 15 سنت بوده است. ناسا تا سال 1990 برای هر کیلوگرم از این ماده 6 دلار هزینه می‌کرد. [b]- نیتریک اسید[/b] اسید نیتریک که در راکت واسرفال آلمان در جنگ جهانی دوم به کار رفته بود به عنوان گزینه اصلی اکسید کننده قابل نگهداری برای موشک ها و مراحل فوقانی در دهه 1950 شناخته می‌شد. برای غلبه بر مشکلات متعدد عملیاتی به هنگام استفاده از آن لازم بود با مقادیری از تتروکسید دی نیتروژن و ترکیبات خنثی مخلوط شود. فرمول این مخلوط در آن زمان بسیار محرمانه تلقی می‌شد. در اواخر دهه 1950 مشخص شد که تتروکسید دی‌نیتروژن خود اکسید کننده بهتری است. بنابراین پس از سال 1960 اسید نیتریک در موتور راکت‌های سوخت مایع به طور کامل با تتروکسید دی نیتروژن خالص جایگزین شد. ترکیب اسیدهای نیتریک قابل استفاده به عنوان سوخت بر اساس استاندارد نظامی میل-ان-7254 بدست می‌آید. اسید نیتریک مایعی فرار است که برخی از گونه های آن بی‌رنگ بوده و سایر انواع مختلف آن رنگ‌های متنوعی دارند. این رنگ بر حسب میزان تتروکسید دی نیتروژن محلول در آنها متفاوت است. بخار حاصل از این اسیدها بوی تندی دارد. این اسدها دارای ویژگی خورندگی و اکسیدکنندگی هستند و ضمن سمی بودن آسیب های زیادی به فلزات وارد می‌آورند. آنها با اکثر مواد عالی واکنش نشان داده و انرژی کافی را برای ایجاد شعله‌وری ایجاد می‌کنند. این اسیدها با کمک حرارت به هر نسبتی قابل حل در آب هستند. نمی‌توان آنها را به صورت مستقیم منفجر کرد. تقریبا 90 درصد اسید نیتریک با اکسیداسیون فروکافتی آمونیاک با هوا یا اکسیژن با آزاد شدن اسید نیتریک بدست می‌آید. این محصول مجددا اکسید می‌شود تا تتروکسید دی نیتروژن حاصل شود که با اضافه شدن آب اسید نیتریک را بدست می‌دهد و می‌توان با استفاده از تقطیر اسید سولفوریک غلظت آن را افزایش داد. اسد نیتریک فرار به رنگ قرمز را می‌توان از عبور دادن گاز تتروکسید دی نیتروژن از اسید نیتریک معمولی بدست آورد. ارزیابی ها نشان می‌دهد در سال 1959 بیش از 3 میلیون تن اسید نیتریک در آمریکا تولید شده است. قیمت هر کیلوگرم آر‌اِف‌اِن‌اِی در آن زمان 20 سنت بود اما قیمت ای‌آر‌اِف‌اِن‌اِی کمی بیشتر بود. انواع مختلف اسید نیتریک عبارتند از: نمونه دبلیواِف‌اِن‌اِی: اسید نیتریک فرار سفید از اسید نیتریک بی آب بدست آمده و یک مایع بی‌رنگ با خورندگی بالاست که فراریت آن در هوای مرطوب افزایش می یابد. نمونه دبلیوآی‌دبلیواِف‌اِن‌اِی: اسید نیتریک فرار سفید بی ضرر. با توجه به آنکه نمونه دبلیواِف‌اِن‌اِی به مخازن فلزی آسیب وارد می‌آورد با افزودن 0.6 درصد اج‌اف پوششی فلوریدی برای محافظت از این مخازن ایجاد می‌شود. نمونه آر‌اِف‌اِن‌اِی: اسید نیتریک فرار قرمزرنگ. از آنجایی که فشار تعادلی تجزیه نمونه‌های دبلیو‌اِف‌اِن‌اِی و آی‌آر‌اِف‌اِن‌اِی بسیار بالا و در حدود 75 بار در دمای 700 درجه سانتیگراد بود با افزودن 13 درصد تتروکسید دی‌نیتروژن و 3 درصد آب این فشار به 2 بار در دمای 700 درجه کاهش می یابد. رنگ قرمز اسید نیتریک حاصل به علت وجود تتروکسید دی نیتروژن ایجاد می‌شود. نمونه آی‌آر‌اِف‌اِن‌اِی: اسید نیتریک فرار قرمزرنگ بی ضرر. ویژگی‌های نمونه آی‌آر‌اِف‌اِن‌اِی در سال 1954 منتشر شد و پس از آن راکت‌های روسی با استفاده از این سوخت عملیاتی شدند. انواع مختلف این سوخت عبارت‌اند از: اِی‌کا20، اِی‌کا20اف، اِی‌کا20آی، اِی‌کا20کا و..[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]گردآوری: عماد ظهوری[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحات 10 الی 13[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]جناب davoud با تشکر از شما.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]قابل ذکر هست که شرکت اسپیس‌ایکس هم روی ایده پروژه‌ای برای ساخت موتوری با عنوان Raptor که از متان و اکسیژن مایع استفاده بکند، به عنوان پیشرانش برای طبقه فوقانی جدید، کار می‌کند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Raptor_%28rocket_engine%29"]http://en.wikipedia....(rocket_engine)[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Liquid_methane#Liquid_methane_rocket_fuel"]http://en.wikipedia....ane_rocket_fuel[/url][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سوخت‌های کرایوژنیک، سوخت‌هایی هستند که برای باقی ماندن در حالت مایع، نیاز است که در دماهای بسیار پایین نگهداری بشوند. مانند هیدروژن مایع و اکسیژن مایع[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://en.wikipedia.org/wiki/Cryogenic_fuel[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]ویدئویی کوتاه یکی از آزمایشات پیشران جی‌2ایکس[/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این آزمایش در 14 ژوئن (24 خرداد) در مرکز فضایی Stennis و شامل عمل تغییر زاویه موتور (Gimbaled) بوده است.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/J-2XGimbalTesting_01.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://trainbit.com/files/6451829884/J-2XGimbalTesting_1001.mp4"]دانلود[/url] (حجم: 61.61 مگابایت)[/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://trainbit.com/files/6451829884/J-2XGimbalTesting_1001.mp4[/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اسکرین‌شات[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/J-2XGimbalTesting_02.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_J-2XGimbalTesting_02.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/J-2XGimbalTesting_03.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_J-2XGimbalTesting_03.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/J-2XGimbalTesting_04.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_J-2XGimbalTesting_04.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/J-2XGimbalTesting_05.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_J-2XGimbalTesting_05.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][i][color=#ee82ee][size=1]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم. تاپيك بالا بيايد.[/size][/color][/i][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]Antiwar جان، واشنگتن تشریف داری؟ آب و هوا چطوره؟ (شوخی )[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]عارضم که هر گردی که گردو نیست عزیز جان. این مخازن، مخازن خاصی هستند و باید بتوانند شرایط خیلی خاصی را تحمل کنند.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]وسایل فضایی که از سوخت هیدروژن مایع/اکسیژن مایع استفاده می‌کنند، مشتری اصلی این مخازن هستند. مخازنی که تاکنون استفاده شده، عمدتا فلزی بوده است. مخازن کرایوژنیک در کاربردهای راکتی فضایی، با چنین دما و فشاری مواجه هستند و خاص این نوع مخازن کامپوزیتی نیست.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]به جز آریان-5، به نظرم فقط گونه‌هایی از اطلس-5، دلتا-4، و اچ-2بی قادر به پرتاب چنین محموله‌ای باشند. [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote name='mahdavi3d' timestamp='1373884407' post='321701'] دوستان! چت روم نیست اینجا! [/quote]دوستان، در صورت ادامه، تاپیک قفل می‌شود. خود دانید.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]جناب [b][url="http://www.military.ir/forums/user/12446-emp/"]EMP[/url][/b] قبول زحمت فرمودند و مقاله جامعی را راجع به این ماهواره و پلتفرم جدید، به پیشنهاد بنده ترجمه نمودند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بنده حاصل زحمات ایشان را در دومین ارسال این تاپیک گنجاندم. امید است که دوستان بهره ببرند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]و باز هم کمال قدردانی و تشکر را از ایشان دارم. امیدوارم در تمام عرصه‌ها موفق باشند. [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]----------------------[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]برنامه پرتاب این ماهواره، فعلا برای 25 جولای 2013 میلادی (3 مرداد 1391 هجری شمسی)، اعلام شده است.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]دوستان! چت روم نیست اینجا! [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]خواهش. مقاله متعلق به بنده نیست. صرفا تایپ کرده‌ام و تصاویری قرار داده ام.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]عارضم همه‌شان که سمی نیستند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]در میان این‌هایی که در مقاله مطرح شده، اکسیژن مایع، هیدروژن مایع، و کروسین سمیتی ندارند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]در مورد سوخت‌های جدید هم، به عنوان نمونه موارد زیر:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][url="http://www.military.ir/forums/topic/23609-%D8%AA%D9%84%D8%A7%D8%B4-%D8%B4%D8%B1%DA%A9%D8%AA%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D9%81%D8%B6%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%B2%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%B3%D9%88%D8%AE%D8%AA-%D9%87%DB%8C%D8%AF/"]تلاش شرکت‌های بزرگ فضایی برای جایگزینی سوخت هیدرازین[/url][/b][/font][/size] [b][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.military.ir/forums/topic/24083-%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87-%D8%B3%D9%88%D8%AE%D8%AA-%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B9-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%AA%D9%88%D9%84%DB%8C%D8%AF-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D9%86%D8%AF-%D8%A7%D8%AA%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%85/"]روسیه سوخت مایع جدید تولید می کند / اتستام[/url][/font][/size][/b] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]در حال حاضر چین و روسیه بیشترین استفاده را از UDMH و N[sub]2[/sub]O[sub]4[/sub] در پرتابگرهایشان می‌برند. پرتابگرهای سوخت مایع غربی، قریب به اتفاقشان از کروسین/اکسیژن و یا هیدروژن/اکسیژن بهره می برند.[/font][/size]

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]تلاش شرکت‌های بزرگ فضایی برای جایگزینی سوخت هیدرازین[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/24032010_01_01.jpg[/img][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/missionup_jul31_lg-01.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]شرکت Green Propellant Infusion Mission تحت نظر ناسا در حال آزمایش یک سوخت جدید با نام AF-M315E بجای سوخت گران‌قیمت و خطرناک هیدرازین می‌باشد.[/color] هیتنا: سوخت AF-M315E ارزان‌تر و پاک‌تر از هیدرازین است و خطر کمتری برای ماهواره‌ها دارد. از دیگر مزایای این سوخت این است که براحتی می‌تواند پیش از راه‌اندازی ذخیره شود. AF-M315E فشرده‌تر و چگال‌تر از هیدرازین است و می‌تواند موجب کوچک‌تر شدن مخازن سوخت، در نهایت وزن و هزینه‌ی ماهواره‌ها شود. این شرکت، استفاده از این سوخت را برای شرکت‌های کوچک و مراکز تحقیقاتی که دارای تراسترهایی با میزان نیروی پیشرانش کم هستند، مقرون به صرفه عنوان نموده است. ناسا تنها شرکتی نیست که هم‌اکنون در زمینه‌ی جایگزینی سوخت‌های جدید بجای هیدرازین فعالیت می‌کند، هم‌اکنون در سراسر دنیا چندین شرکت از جمله آستریم در بریتانیا، شرکت سوئدی ECAPS و آژانس فضایی اروپا در حال توسعه‌ی سوخت جدید بجای هیدرازین هستند چرا که گفته می‌شود تا چند سال آینده استفاده از آن بر اساس قوانین اتحادیه اروپا ممنوع خواهد شد. به گزارش گروه هوافضای هیتنا هیدرازین سوختی سمی، ناپایدار، گران‌قیمت و بسیار خطرناک است که استشمام و یا لمس آن می‌تواند صدمات جسمی شدیدی را برای انسان بوجود آورد. هم‌چنین آزمایش زمینی این سوخت می‌تواند منجر به آلودگی‌های زیست‌محیطی شود. ضمن اینکه هیدرازین دارای خورندگی بسیار بالایی است که فادر است در زمان طولانی به سازه‌ی ماهواره آسیب وارد نماید. در حال حاضر تنها مزیت استفاده از هیدرازین ضربه‌ی ویژه‌ی بالای آن است، اما شرکت سوئدی ECAPS مدعی شده سوخت مایعی را با نام HPGP تولید نموده که علاوه بر پاک بودن، ضربه‌ی ویژه‌ی آن 8 درصد بیشتر از هیدرازین است. شرکت آستریم در بریتانیا نیز در حال جایگزینی سوخت جامد بجای هیدرازین می‌باشد. سوخت‌های جامد اگرچه فضای کمتری نسبت به هیدرازین اشغال می‌کنند و میزان سمی بودن آنها کمتر است اما مشکل اساسی آنها این است که قابل کنترل نیستند.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/1715_872.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بر اساس برآورد ناسا پس از سال 2015 درصد بالایی از قراردادهای ماهواره‌ای در سراسر جهان، از سوخت‌های جایگزین بجای هیدرازین استفاده خواهند کرد. مرکز تحقیقات کندی نیز قصد دارد در سال 2015 این سوخت را بطور آزمایشی در یکی از ماهواره‌های خود مورد آزمایش قرار دهد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۹ آذر ۱۳۹۱[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://hitna.ir/fa/news/9796/%D8%AA%D9%84%D8%A7%D8%B4-%D8%B4%D8%B1%DA%A9%D8%AA%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D9%81%D8%B6%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%DB%8C%DA%AF%D8%B2%DB%8C%D9%86%DB%8C-%D8%B3%D9%88%D8%AE%D8%AA-%D9%87%DB%8C%D8%AF%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C%D9%86"]هيتنا[/url][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]آزمایش سوخت جدید توسط ناسا در آینده نزدیک[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]قیمت بالا، سمی‌بودن و ضربه ویژه پایین مهمترین چالش‌هایی هستند که سوخت‌های مورد استفاده در راکت‌ها و سامانه‌های فضایی امروزی با آن روبرو می‌باشند. برخی از این سوخت‌ها دارای سابقه بسیار طولانی هستند. هیدرازین به عنوان پراستفاده‌ترین سوخت بویژه برای موتورهای کوچک نصب‌ شده روی سامانه‌های فضایی امروزی، اولین بار در جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. دو نوع سوخت مایع اِی‌اف-ام315ئی و ال‌ام‌پی-103اس‌ هم‌اکنون به عنوان جدی‌ترین جایگزین‌های هیدرازین برای استفاده در موتورهای راکتی سامانه‌های غربی به شمار می‌روند. اِی‌اف-ام315ئی مبتنی بر نیترات هیدروکس‌لیامین است و توسط شرکت آیروجت به سفارش نیروی هوایی آمریکا تولید می‌شود. ال‌ام‌پی-103اس بر اساس آمونیوم دی‌نیترامید توسعه یافته و محصول شرکت سوئدی اس‌اس‌سی است. سمی بودن این دو نوع سوخت که در زمره سوخت‌های سبز طبقه‌بندی می‌شود به ‌مراتب کمتر از هیدرازین است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ناسا اخیرا علاقه‌مندی خود را به سوخت ای‌اف-ام315ئی ابراز کرده و با صرف بودجه‌ای معادل 45 میلیون دلار قصد دارد موتورهای فضایی مبتنی بر این سوخت را توسعه دهد. قرار است اولین نمونه از این موتور تا سال 2015 عملیاتی شود. انرژی بالاتر این سوخت جدید در مقایسه با نمونه های پیشین و امکان نگهداری طولانی‌ مدت آن در مخزن سوخت ماهواره‌ها و فضاپیماهای مستقر عمر عملیاتی این سامانه‌ها را به میزان زیادی افزایش خواهد داد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحه 43[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=1][i][color=violet]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم. تاپيك بالا بيايد.[/color][/i][/size][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ماموریت (GPIM)[color=#ffffff]ء[/color]Green Propulsion Infusion Mission اولین ماموریت فضایی خواهد بود که از AF-M315E بهره خواهد برد:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.rocket.com/green-monopropellant-propulsion"]http://www.rocket.co...lant-propulsion[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://www.ballaerospace.com/page.jsp?page=281"]http://www.ballaeros...ge.jsp?page=281[/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]ویدئو[/b][/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GreenPropellantInfusionMisn_01.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url="http://siohttp://trainbit.com/files/4372829884/GreenPropellantInfusionMisn_01.mp4"]دانلود[/url] (حجم: 12.1 مگابایت)[/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://trainbit.com/files/4372829884/GreenPropellantInfusionMisn_01.mp4[/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اسکرین‌شات[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GreenPropellantInfusionMisn_0.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GreenPropellantInfusionMisn_0.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GreenPropellantInfusionMisn_03.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GreenPropellantInfusionMisn_03.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GreenPropellantInfusionMisn_04.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GreenPropellantInfusionMisn_04.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/GreenPropellantInfusionMisn_05.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_GreenPropellantInfusionMisn_05.jpg[/IMG][/url][/font][/size]

[center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/14-615.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]شهاب‌سنگ حادثه‌ساز روسیه زیر میکروسکوپ دانشمندان[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]دانشمندان دانشگاه فدرال اورال اخیرا تصاویر میکروسکوپی از قطعات شهاب‌سنگی که در ماه فوریه با یکی از شهرهای روسیه برخورد کرده بود را منتشر کرده‌اند.[/color] به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این محققان توانسته‌اند برخی از چندین نمونه شهاب‌سنگ را به محض شناسایی بررسی کنند. اما شیوه مورد استفاده آنها این امکان را برایشان فراهم کرده تا ترکیبات شیمیایی سنگ را در زمان تصویربرداری از قطعات در سطح میکروسکوپی ارزیابی کنند. این امر به ارائه اطلاعات بیشتر در مورد شکل‌گیری و سفر سنگهای فضایی خواهد پرداخت. این قطعات تنها بخش کوچکی از بقایای شهاب‌سنگ 17 متری است که سال گذشته در جو بالای شهر چلیابینسک روسیه با درخشش بسیار زیادی منفجر شد. محققان در آن زمان، ترکیب شیمی کلی آن را شبیه کندریت خواندند. به گفته آنها این قطعات شامل مواد معدنی اولیوین، پیروکسین، ترویلیت و کاماسیت است. این دانشمندان برای کسب اطلاعات بیشتر از یک میکروسکوپ اسکن الکترونی برای شلیک پرتوی از الکترونهای متمرکز بر بخش کوچکی از نمونه‌ها استفاده کرده و سپس به بررسی چگونگی منحرف شدن الکترونها و ساخت تصویر دقیق از برجستگی‌ها و فرورفتگی‌های آن در مقیاس نانومتری پرداختند. اما این فرآیند باعث انتشار میزان کمی از تابش پرتو ایکس می‌شود که انرژی آن با یکی از عناصر شیمیایی موجود در کانون پرتو الکترونی متناظر است. در این جا بود که از یک آشکارساز رانش سیلیکونی برای جمع‌آوری این پرتوهای ایکس و تعیین انرژی آنها استفاده شد. نتیجه آن مجموعه‌ای از نقشه‌های پرتو ایکس بوده که وجود و مقدار عناصر مختلف را در نمونه‌ها نشان می‌دهند. از این جزئیات می‌توان برای برای بررسی ترکیب شیمی اصلی شهاب‌سنگ، چگونگی شکل‌گیری آن، دمایی که در آن شکل گرفته، تاریخچه پس از آن و اتفاقاتی که در زمان برخورد آن با زمین رخ داده استفاده کرد.[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/15-25.jpg[/IMG][/font][/size][/center] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]نقشه پرتو ایکس از توزیع دقیق عناصر شیمیایی در شهاب‌سنگ روسیه[/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]۲۴ تیر ۱۳۹۲[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [url="http://isna.ir/fa/news/92042414593/%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%A8-%D8%B3%D9%86%DA%AF-%D8%AD%D8%A7%D8%AF%D8%AB%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%B1%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%87-%D8%B2%DB%8C%D8%B1-%D9%85%DB%8C%DA%A9%D8%B1%D9%88%D8%B3%DA%A9%D9%88%D9%BE-%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%85%D9%86%D8%AF%D8%A7%D9%86"]ایسنا[/url][/font][/size]

[left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]thanks[/font][/size][/left] [left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]In Farsi:[/font][/size][/left] [left][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.military.ir/forums/topic/25057-%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A7-%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D9%86%DA%98%DA%A9%D8%AA%D9%88%D8%B1-%DA%86%D8%A7%D9%BE-%D8%B3%D9%87-%D8%A8%D8%B9%D8%AF%DB%8C-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%DB%8C%DA%A9-%D9%85%D9%88%D8%AA%D9%88%D8%B1-%D8%B1%D8%A7%DA%A9%D8%AA/[/font][/size][/left]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote name='Electro_officer' timestamp='1373802687' post='321495'] کسی کتاب خوب برا مطلب سراغ نداشت؟ [/quote]فراتر از help اش!؟ help خودش خوبه که.[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]هواپیماهای مدرن چطور باعث کاهش تلفات سوانح هوایی شده‌اند؟[/color][/b] [color=#0000CD]اگر به جای یک فروند بوئینگ 777 در حادثه اخیر فرودگاه سن‌فرانسیسکو, یکی از هواپیماهای قدیمی خطوط داخلی ما دچار سانجه می شد, چند نفر جان خود را از دست می دادند؟[/color] مجید جویا: در روزهای آغازین عصر پرواز، هواپیماها برای نجات از سقوط طراحی نمی‌شدند. البته آنها می‌توانستند پرواز کنند، ولی وقتی مشکلی پیش می‌آمد، نمی‌شد کاری برای نجات جان خلبان یا مسافرین پرواز از مرگ انجام داد. در سال 1917/1296، یک خلبان جوان به نام هیو دی‌هیون، در حالی که مشغول انجام آخرین پرواز دوره تمرین خود برای نیروی هوایی سلطنتی کانادا بود، با یک هواپیمای دیگر برخورد کرد. او از یک سقوط 150 متری جان سالم به در برد، اما خلبان هواپیمای دیگر جان خود را از دست داد. دی‌هیون به بررسی و مطالعه در مورد ایده‌ای پرداخت که خود، آن را «ارزش تصادف» می‌نامید و بر روی کاهش آسیب‌ها‌ در جریان یک سقوط متمرکز بود. او مانکن‌هایی برای مدل سازی سقوط طراحی کرد و آن گونه که تاریخ‌دانی به نام ایمی گاندولف در دی ماه گذشته در مقاله‌ای در نشریه تاریخ فناوری Technology and Culture نوشته است، طرفدار کارامدی کمربندهای ایمنی و طراحی امن‌تر صندلی‌های هواپیما بود تا خود آنها در هنگام برخورد، به تهدیدی برای جان مسافر تبدیل نشوند. به نوشته گاندولف، «هنگامی که او در میانه دهه 1950/1330 بازنشسته شد، اجتناب از سانحه به عنوان یک عامل قابل اندازه‌گیری پذیرفته شده بود؛ دانش عمیق‌تری از آثار سقوط و برخورد بر روی بدن انسان وجود داشت، و مسئولیت سوانح مربوط به تولید بازتعریف شده و بین سازندگان و مصرف کنندگان تقسیم شده بود». تا اندازه‌ای به دلیل وجود پژوهشگرانی مانند دی‌هیون بود که ایمنی هوایی در مقایسه با روزهایی که صندلی‌ها فقط به کف هواپیما پیچ می‌شدند و از جنس پلاستیک‌هایی ساخته می‌شدند که هنگام آتش سوزی گازهای سمی از خود متصاعد می‌کردند، تا این اندازه پیشرفت کرده و ایده «ارزش تصادف» که دی‌هیون مطرح کرد، یکی از دلایل عمده نجات این همه انسان در سانحه پیش آمده برای پرواز شماره 214 هواپیمایی آسیانا در فرودگاه سان فرانسیسکو در هفته گذشته بوده است. سانحه‌ای که فقط دو کشته داشت، که تازه یکی از آنها هم در اثر برخورد با ماشین‌های امدادی فرودگاه بود.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/ntsb.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]بیل والدوک، استاد ایمنی دانشگاه علوم هوایی ایمبری- ریدل در آریزونا می‌گوید: «بوئینگ 777 که دچار سانحه شد، یک هواپیمای بسیار بسیار محکم است. طراحی آن خیلی بالاتر از استاندارد است. بوئینگ در آن مدل بخصوص، خیلی جاها را تقویت کرده و بهینه سازی‌های خیلی زیادی انجام داده که با حداقل‌های موجود، فاصله چشمگیری دارد». این تقویت‌ها، که صندلی‌ها و کف سالن هم از آن جمله‌اند، هواپیما را اندکی سنگین‌تر کرده، ولی در مقابل توانایی تحمل ضربه آن را هم بالا برده است. [b]صندلی های 16G[/b] در سانحه شنبه گذشته، خدمه پرواز برای این که مسافران را از هواپیما بیرون ببرند، مجبور شدند که کمربند ایمنی چند نفر از مسافران را با چاقو ببرند. مایک اولیری، مدیر عامل شرکت شرکت هواپیمایی رایان‌ایر (که پروازهای ارزان قیمت انجام می‌دهد)، سال گذشته در حالی که از ایده بخش «فضای ایستاده» (مانند اتوبوس‌های داخل شهری) در هواپیما پشتیبانی می‌کرد، ادعا کرد که کمربندهای ایمنی در هواپیماها مطلقا بی‌فایده هستند. آخر وقتی هواپیمای شما با سرعت 300 کیلومتر بر ساعت در حال برخورد با زمین است، چطور یک تکه کوچک پارچه می‌تواند جان شما را نجات دهد؟ ولی مسئله این است که وقتی ارزش تصادف مطرح می‌شود، خود صندلی هواپیما، (و نشستن روی آن) نقشی حیاتی در نجات جان شما بازی می‌کنند. صندلی‌های هواپیماهای تجاری، مانند آنهایی که در بوئینگ 777 استفاده شده‌اند، برای جذب موج ضربه در هنگام تصادف طراحی شده‌اند. بخش اعظم دانسته‌های ما در مورد چگونگی تحمل ضربه از سوی بدن انسان، مرهون سرهنگ جان استپ است، یک افسر پزشکی ارتش ایالات متحده که در سال 1945/1324 داوطلب شد تا به عنوان «ضربه گیر انسانی» در تحقیقات اداره جنگ شرکت کند تا دریابند که چگونه می‌توان مطمئن شد که خلبان‌های بیشتری از سوانح هوایی نجات می‌یابند. در صحراهای کالیفرنیا و نیومکزیکو در دهه‌های 1940/1320 و 1950/1330، استپ روی صندلی یک موشک می‌نشست و موضوع یک سری آزمایش در مورد نحوه توانایی بدنش در تحمل شتاب منفی بود. او در آخرین آزمایش خود، نیرویی بیشتر از 40 برابر جاذبه زمین را تحمل کرد، و به رغم این که چند استخوان بدنش شکست، توانست رکورد حد تحمل بشر در شتاب را به خود اختصاص دهد. پژوهش‌های او در نهایت منجر به ایمنی بیشتر سوانح، هم در هواپیماها و هم در خودروها شد، هرچند یکی از نتیجه گیری‌های او که بیشترین حفاظت بدن در جریان یک سانحه هوایی در حالتی اتفاق می‌افتد که سرنشین پشت به جهت حرکت هواپیما نشسته باشد، هیچگاه جدی گرفته نشد. شاید فقط به این دلیل که پشت به جهت حرکت نشستن، خیلی عجیب به نظر می‌رسد.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/insidetheplane.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]همان گونه که سرهنگ استپ ثابت کرد، بدن انسان، اگر محکم در جای خود بسته شده باشد، می‌تواند نیرویی برابر با تقریبا 40g (40 برابر نیروی وزن) را تحمل کند. شاید اگر شما در معرض چنین نیرویی قرار بگیرید، مهره پشتتان بشکند، حتی اگر یکی از صندلی‌های این هواپیماها از شما حفاظت کنند. کوین کولمان، استاد هوانوردی و هوافضا در دانشگاه ایالتی متروپولیتن دنور می‌گوید: «اگر نیروی برخورد بدنه هواپیما به بتون زمین فرودگاه را در نظر بگیرید، نتیجه نهایی شکستن کمر اکثر مسافران خواهد بود. از دید خلبان، صندلی‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مانند یک آکاردئون در خود فرو بروند تا بخشی از انرژی را تلف کنند». وی می‌افزاید که به رغم این که صندلی‌های مسافران اندکی متفاوت طراحی شده‌اند، اما آنها هم ساختار مشابهی دارند. صندلی‌های هواپیماهای تجاری به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بدون شکستن، بتوانند نیرویی برابر با 16g را تحمل کنند. [b]آتش و قانون 90 ثانیه[/b] در خیلی از موارد، برخورد تنها بخشی از خطر است و نگرانی اصلی آتش‌سوزی است. قابلیت احتراق سوخت جت فقط اندکی کمتر از بنزین است، چراکه عمدتا از کروزین تشکیل شده که نقطه اشتعال (پایین‌ترین دمایی که در آن سوخت قابلیت اشتعال دارد) بالاتری دارد. مواد ضد آتش در دیواره‌ها، صندلی‌ها و موکت کف بدنه، به کند شدن سرعت انتشار آتش کمک می‌کنند، و هنگامی که آتش بیرون بزند، مواد جدید‌تر گازهای سمی را که در صندلی‌های هواپیماهای چند دهه پیش وجود داشتند، آزاد نمی‌کنند. روشنایی کف سالن، که (طبق استانداردهای سازمان فدرال هوانوردی ایالات متحده) زمان مجاز تخلیه مسافران را تا 20 درصد افزایش می‌دهد، به خروج مردم از هواپیما هنگامی که پر از دود شده است، کمک می‌کند. مقررات هوانوردی فدرال که از سال 1967/1346 آغاز شده‌اند، ملزم می‌دارند که در هواپیماهایی با بیش از 44 نفر ظرفیت، بتوان در شرایط اضطراری، تمام مسافران و خدمه را در کمتر از 90 ثانیه تخلیه کرد؛ حتی اگر نیمی از خروجی‌ها بسته شده باشند (همان گونه که در حادثه این هفته اتفاق افتاد). [b]کناره‌ها[/b] هم سازندگان هواپیما و هم خود شرکت‌های هواپیمایی، آزمایش‌هایی را انجام می‌دهند که مطمئن شوند می‌توانند به استاندارد 90 ثانیه برسند. در مورد سانحه آسیانا، دو سرسره خروجی اضطراری هواپیما که باید به بیرون باز شوند، در داخل بدنه باد شده بودند، و دو نفر از خدمه را در جای خود محبوس کرده بودند، که در نهایت به کمک تبر آتش‌نشان‌ها نجات یافتند. می‌خواهید بدانید چرا سرسره‌ها اضطراری هواپیما (که قابلیت استفاده به عنوان قایق نجات راهم دارند) دیگر زرد رنگ نیستند؟ آنها یک پوشش آلومینیومی دارند تا آنها را از گرمای تابشی ناشی از آتش محافظت کند، در نتیجه دیگر آن گونه که در حادثه مرگ‌بار آتش سوزی سال 1978/1357 در لس آنجلس رخ داد، نمی‌سوزند.[/font][/size] [center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/exitslides.jpg[/img][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]درهای خروجی بازشونده به جلو[/b] به رغم این که سرسره‌های خروج اضطراری این بوئینگ 777 به مشکل برخوردند، طراحی درهای این مدل هواپیما به گونه‌ای است که ساده‌تر از درهای مدل‌های قدیمی‌تر باز شوند و این موضوع به کاهش زمان تخلیه کمک می‌کند. آنها به سمت جلو می‌لغزند و از ورودی فاصله می‌گیرند، به این ترتیب استفاده از آنها ساده‌تر از درهای فشاری مانند درهای بوئینگ 737 است که در آنها شما باید در را اندکی به سمت داخل می‌کشیدید تا بتوانید آن را باز کنید. والدوک می‌گوید: «این سیستم‌های جدید درها خیلی خوب کار می‌کنند و سرسره‌های اضطراری کمی سریع‌تر باد می‌شوند». پس از این سانحه، هیات ملی ایمنی حمل و نقل ایالات متحده در مورد این احتمال که صندلی‌های هواپیمایی 777 از جای خود در آمده باشند و همچنین دلیل این امر که چرا برخی سرسره‌های اضطراری درست عمل نکردند، تحقیق خواهد کرد. با توجه به بازرسی‌های جاری، بوئینگ از پاسخ‌گویی در مورد طراحی‌های ایمنی در هواپیماهایش خودداری کرد. ایرباس، هواپیماساز اروپایی رقیب بوئینگ هم از هر گونه اظهار نظری در این خصوص سر باز زده است. [color=#FF8C00]23 تیر 1392[/color] منبع: [url="http://www.khabaronline.ir/detail/303136/science/technology"]http://www.khabaronl...ence/technology[/url] [size=1][color=#EE82EE][i]ببخشید که ارسال متوالی دادم. تاپیک بالا بیاید.[/i][/color][/size][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b][color=#800000]با زبان برنامه‌نویسی کامپیوترهای کوانتومی آشنا شوید[/color][/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#0000CD]به رغم این که کامپیوترهای کوانتومی تازه در آغاز راه خود قرار دارند و تا استفاده از آنها سال‌ها فاصله داریم، اما از هم اینک یک زبان سطح بالا برای کار با آنها نوشته شده است.[/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]مجید جویا: سرانجام با تولید اولین زبان برنامه نویسی عملی, سطح بالا برای کامپیوترهای کوانتومی، دوران رنسانس نرم‌افزارهای کوانتومی آغاز شد. به رغم اینکه ابزارهای امروزی برای بیشتر کاربردهای عملی آمادگی ندارند، این زبان که کویپر نام گرفته است، می‌تواند ما را در طراحی این ماشین‌های اینده نگرانه کمک کند، و همچنین هنگامی که بالاخره این ماشین‌ها ساخته شوند، برنامه نویسی آنها را ساده‌تر سازد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]باب کویکه از دانشگاه آکسفورد که [url="http://arxiv.org/abs/1304.5485"]در این پژوهش شرکت داشت،[/url] می‌گوید: «این زبان همه ویژگی‌های خوب یک زبان کلاسیک برنامه نویسی را دارد و با محاسبات کوانتومی هم سازگار شده است. این یک دستاورد عظیم است».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]ویژگی مهم کامپیوترهای کوانتومی مربوط به بیت‌هایش است که به عنوان کیوبیت شناخته می‌شوند، و می‌توانند علاوه بر وضعیت 0 یا 1، هر دو مقدار 0 و 1 را به طور همزمان داشته باشد. به این ترتیب یک کامپیوتر کوانتومی این امکان را خواهد داشت که دو و یا تعداد بیشتری از محاسبات را به طور همزمان اجرا کند. اما طراحی الگوریتم‌های کامپیوتری که منجر به استفاده از تطابق کوانتومی می‌شود، کار ساده‌ای نیست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]از همین رو برنامه نویسی کوانتومی تا کنون عمدتا سطح پایین بوده، یعنی در حد تعریف گیت‌های منطقی کوانتومی که کیوبیت‌ها را کنترل می‌کنند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]جاوای کوانتومی [/b][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]هم اکنون پیتر سلینگر از دانشگاه دالهوزی در هلیفکس کانادا و همکارانش با تولید کوئیپر، که اولین زبان برنامه نویسی کوانتومی سطح بالای نوشته شده تاکنون است، پیشرفت در این حوزه را به افق تازه‌ای رسانده‌اند. این زبان طراحی شده تا دستورات را به صورت مفاهیم بزرگ‌تر توصیف کند، و کنار هم قرار دادن الگوریتم‌های چندگانه به صورت ماژولار را ساده‌تر کند. برای کامپیوترهای کلاسیک، زبان‌های سطح بالا همچون جاوا اغلب عملیات سنگین را در محاسبات نوین انجام می‌دهند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]کوئیپر مبتنی بر یک زبان برنامه نویسی کلاسیک به نام هاسکل است که که به خصوص برای برنامه‌نویسی در کاربردهای فیزیک ساخته شده است. کاری که تیم سلینگر انجام داده، اصلاح و بهینه سازی این زبان برای کار با کیوبیت‌ها است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]آنها همچنین یک کتابخانه از کدهای کوئیپر را برای انجام هفت الگوی کوانتومی موجود تولید کرده‌اند که یک الگوریتم برای براورد انرژی حالت پایه مولکول‌ها از جمله آنهاست. آنها امید دارند که دیگران با نوشتن الگوریتم‌های بیشتر، کدهای بیشتری را به این کتابخانه اضافه کرده و منبعی را خلق کنند که به برنامه نویس‌های کوانتومی اجازه خواهد داد تا با چسباندن ماژول‌ها به یکدیگر، نرم‌افزار بسازند، یعنی همان کاری که یرنامه نویس‌های کامپیوترهای کلاسیک با استفاده از جاوا انجام می‌دهند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سلینگر می‌گوید: «داشتن یک زبان برنامه نویسی کوانتومی به ساختارمند کردن نحوه تفکر شما کمک می‌کند و شیوه فکر کردن شما را در مورد یک مسئله نشان می‌دهد. این امر می‌تواند به یک ابزار توانمند در طراحی الگوریتم‌های کوانتومی جدید تبدیل شود».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تورستن آلتنکرچ از دانشگاه ناتینگهام در انگلستان که در این پژوهش دخالت نداشت، این نظر را قبول دارد. او می گوید: «مردم می‌توانند از زبان‌هایی همانند کوئیپر، به عنوان یک بستر آزمایشی برای ایده‌ها و برای فهمیدن اینکه چطور یک نرم افزار کوانتومی نوشته می شود، استفاده کنند».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]گروه سلینگر طرح اولیه این زبان را، به همراه کتابخانه اولیه‌شان، در ماه گذشته در کنفرانس طراحی و اجرای زبان‌های برنامه نویسی در سیاتل واشنگتن، عرضه کردند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][b]تاثیر بر آینده[/b] با توجه به اینکه کامپیوتر کوانتومی که به عنوان یک سخت‌افزار، هنوز در مراحل نوزادی خود به سر می‌برد، شاید ساخت یک زبان برای این نوع کامپیوترها ، عجیب به نظر برسد. اما توسعه نرم افزار (که با شبیه سازی یک کامپیوتر کوانتومی بر روی نوع کلاسیکش آزمایش شده است)، می‌تواند بر طراحی کامپیوترهای کوانتومی آینده تاثیر بگذارد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته هوش ایالات متحده یا IARPA در ساخت کوئیپر سرمایه گذاری کرده بود، تا مشخص شود که یک کامپیوتر کوانتومی برای این که یک عملیات خاص را بهتر از یک کامپیوتر کلاسیک انجام دهد، به چه تعداد بیت نیاز دارد. نوشتن برنامه‌ها در کوئیپر باعث روشن‌تر شدن نیازمندی‌های سخت افزاری یک الگوریتم می‌شود و تا همین جا منجر به برخی نتایج شگفت انگیز شده است. سلینگر که اجازه ندارد در مورد نتایج خاص آن سخنی بگوید، می‌گوید: «به نسبت آنچه مردم فکر می‌کردند، این به منابع بسیار بیشتری نیاز خواهد داشت».[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]او انتظار دارد که با پیشرفت‌های مهندسی، همچون کاهش نویزها، در طول زمان تعداد کیوبیت‌‌های لازم برای یک کامپیوتر کوانتومی عملی کاهش بسیار زیادی پیدا کند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این گروه براوردهای خویش را بر مبنای فرم‌های متنوع موجود سخت افزار کامپیوترهای کوانتومی ارائه کردند، از این سخت افزارها می توان به وسایلی که از دام‌های یونی و فوتون‌ها استفاه می‌کنند، اشاره کرد. هرچند که تنها کامپیوتر کوانتومی موجود در بازار را که کامپیوتر دی‌ویو نام دارد، در شمار آنها نیست. این کامپیوتر از یک رویکرد عجیب به نام شمارش کوانتومی ادیاباتیک (بی‌دررو) استفاده می کند، در نتیجه در حال حاضر با کوئیپر سازگاری ندارد.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][color=#FF8C00]22 تیر 1392 [/color][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]منبع: [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.khabaronline.ir/detail/302456/science/technology[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]اخیرا پس از انتقال وسیله به درایدن ناسا، [/font][/size][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif] سیرا نوادا[/font][/size] بال‌ها و دم دریم‌چیسر را نصب کرده و در حال انجام آزمایشات زمینی و آماده‌ سازی وسیله برای آزمایشات پروازی است.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]http://www.universetoday.com/102020/sierra-nevada-dream-chaser-gets-wings-and-tail-starts-ground-testing/[/font][/size] [center][size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/IM_2011-06-04_a_las_02_57_34.png[/IMG][/font][/size][/center] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3025-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3025-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/BO697tnCEAAOcsK.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_BO697tnCEAAOcsK.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3023-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3023-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2013-3024-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2013-3024-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/654723main_SNC_Dream_Chaser_captive-carry.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_654723main_SNC_Dream_Chaser_captive-carry.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/2012-1015-m.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_2012-1015-m.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/IMG_3486a_Commercial-Crew-vehicles_Ken-Kremer.jpg][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10198/thumb_IMG_3486a_Commercial-Crew-vehicles_Ken-Kremer.jpg[/IMG][/url][/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=1][color=violet][i]ببخشيد كه ارسال متوالي دادم. تاپيك بالا بيايد.[/i][/color][/size][/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]به نظرم جتی صرف نظر از دیدگاه اعتقادی نسبت به سلاح های کشتار جمعی، این حرف که آنها دارند، ما هم می خواهیم، این هم حرف غلطی هست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این "ما" نیستیم که باید بخواهیم، این پدران پدربزرگ ها و پدربزرگ های پدربزرگ های ما بودند که می بایست می خواستند! اصولا آن دورانی که می شد موشک قاره پیمای هسته ای و بمب هیدروزنی و... ساخت و خود را به عنوان یک قدرت هسته ای مستقل مطرح کرد تمام شده است. این مال زمانی بود که هر چند وقت یک بار یک آزمایش اتمی در گوشه ای از دنیا انجام می شد. نه الان که شما قسم هم می خورید که برنامه تان صلح آمیز است، باز همه شما را چپ چپ نگاه می کنند.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]کشوری که بخواهد در این دوران، مستقلانه سلاح هسته ای بسازد و با قدرت های هسته ای طرف بشود، سرنوشتی بهتر از کره شمالی نخواهد داشت.[/font][/size] [hr] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif][quote]خب اونها که نمی دونند ما چی داریم؟ در ضمن بمب کثیف هم هست که خیلی ساده تره ....[/quote]دوستان چه به کشتار جمعی علاقه دارند! جالبه! [/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]سخنان جناب sorena_ir_army کماکان برای بنده عجیب هست. قدرت موشکی چیزی جز توانمندی کاربردی که به دست می دهد، نیست! شما موشک داشته باش با برد بیست هزار کیلومتر، یک تن سر جنگی معمولی هم داخلش بگذار شلیک کن... خوب که چی...؟[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]این عجیب هست که دوستان موضوع "قدرت" را با "برد موشک" همسنگ گرفته اند! تو گویی هرچه تعداد صفرهای جلوی عدد برد موشک هایمان بیشتر باشد، یعنی ما قویتریم!!!!!!! [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]IRBM و ICBM بدون سرجنگی هسته‌ای بی معنی هست....[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]برای اینکه بحث گره نخورد. محورهایی که به نظرم خوب است رویشان کار بشود را عرض می کنم:[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]افزایش دقت همین موشک های موجود [/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای رسیدن به سوخت بی خطر و با قابلیت نگهداری و ایمنی بالا[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای هرچه بهینه تر و سریعتر کردن شرایط آماده به شلیک موشک ها[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]تلاش برای حصول اطمینان راجع به توانایی عبور از سیستم های ضد موشکی[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]و...[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]یکی از مواردی که به نظر می رسه باعث اشتباه دوستان شده این هست که قدرت ناشی از توانایی موشکی بالستیک را بی نهایت گرفته اند! این تصور اشتباهی هست. موشک های بالستیک محدودیت های ذاتی و تاکتیکی خاص خودشان را دارند و ظرفیت بی نهایت ایجاد نمی کنند. همانطور که بارها گفته شده، توانمندی بالستیک قادر نیست جایگزین یک نیروی هوایی قدرتمند بشود. با افزایش برد موشک ها، مشکل حل نمی شود. حتی آن محورهایی هم که عرض کردم صرفا برای بقای وضع موجود هست، وگرنه آن هم کافی نیست.[/font][/size] [size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]نیروی هوایی قدرتمند هم جز با اقتصاد قوی میسر نیست...[/font][/size]

[size=3][font=tahoma,geneva,sans-serif]دیگه اینجوری بوده دیگه... [/font][/size]

http://en.wikipedia.org/wiki/File:K-535_Yuri_Dolgorukiy_at_sea_trials.jpg فدراسیون دانشمندان آمریکایی (اف‌اس‌ای) اخیرا گزارشی را منتشر کرده که در آن به نقل از منابع اطلاعاتی نیروی دریایی آمریکا، به روند کاهشی توانمندی نیروهای راهبردی زیرسطحی روسیه اشاره شده است. بر این اساس هم‌اکنون نیروی دریایی روسیه با فشارهای بی‌سابقه‌ای از سوی مقامات سیاسی و امنیتی روبرو است زیرا میزان ماموریت‌های گشت‌زنی زیردریایی‌های راهبردی این نیرو به کمترین میزان ممکن در سال‌های اخیر رسیده است. ناوگان نه فروندی زیردریایی‌های مجهز به موشک‌های راهبردی روسیه در سال 2012 تنها پنج ماموریت گشت‌زنی انجام داده اند. این در حالی است که در نیمه دهه 1980 میلادی روسیه دارای 87 زیردریایی راهبردی بود که به طور متوسط 102 گشت‌زنی بازدارنده را در سال انجام می‌دادند. این روند مایوس کننده از چند سال پیش آغاز شده و در سال 2007 تعداد گشت‌زنی‌های راهبردی این زیردریایی‌ها به کمترین میزان در تاریخ نیروی دریایی روسیه رسید. گرچه افزایش تعداد این گشت‌زنی ها از 3 مورد در سال 2007 به 10 مورد در سال 2008 بارقه‌هایی از امید را ایجاد کرد اما کاهش مجدد این روند زنگ خطری جدی را برای مسئولان سیاسی و نظامی مسکو به صدا درآورد. بر اساس رَهنامه‌های دفاعی کشورهایی همچون آمریکا، روسیه، انگلستان و فرانسه، انجام ماموریت های گشت‌زنی نیروهای راهبردی زیرسطحی بخش مهمی از برنامه بازدارندگی نظامی به شمار می‌رود. نیروی دریایی روسیه قصد دارد تا سال 2020 نسل جدیدی از زیردریایی‌های راهبردی خود موسوم به بورئی را جایگزین زیردریایی‌های قدیمی خانواده دلتا نماید. منبع: ماهنامه صنایع هوافضا - شماره 88 - تیر ماه 92 -صفحه 29 تاپیک مرتبط: زیردریایی استراتژیک مدرن Yury Dolgoruky عملیاتی گردید