فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیا خبر داد: اصابت صددرصدی موشک شلمچه به هدف امیر اسماعیلی با بیان اینکه آزمایش این موشک در یکی از میادین تیر موفقیت آمیز بوده است، گفت: در این آزمایش موشک شلمچه صددرصد به هدف اصابت کرد. به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق به نقل از واحد مرکزی خبر، فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء(ص) گفت: مفتخریم که در تولید موشک با ارتفاع متوسط هیچگونه وابستگی به غیر از صنایع توانمند داخلی نداریم. امیر اسماعیلی در مراسم تحویل انبوه موشک های زمین به هوای شلمچه به این قرارگاه با اشاره به روز پدافند هوایی افزود: دهم شهریور به دستور فرمانده کل قوا به این روز نامگذاری شده است. وی علت این نامگذاری را نیاز به مدیریت تخصصی در زمینه هوا و فضا دانست و گفت: برای اینکه این مدیریت تخصصی ایجاد شود و بتوانیم دفاع منسجمی داشته باشیم قرارگاه پدافند هوایی باید به تفویض اختیار به سایر یگان های پدافند هوایی نیروهای مسلح و نیز بدست آوردن سیستم ها و سامانه های دفاع هوایی در ابعاد مختلف دفاع توجه می کرد. امیر اسماعیلی با بیان اینکه قرارگاه پدافند هوایی به یک پدافند حرفه ای فکر می کند، افزود: برای تحقق این مسئله استفاده از ظرفیت دانش بومی کشور که بیشتر آن در وزارت دفاع و صنایع توانمند داخلی وجود دارد، امری ضروری است. وی با بیان اینکه با همفکری با مراکز علمی و دانشگاهی کشور به این توانمندی نائل شدیم گفت: آنچه امروز شاهد هستیم ورود سامانه ارتفاع متوسط کاملا بومی به شبکه یکپارچه پدافند هوایی کشور است و مهمترین بخش این سامانه موشک آن است که از پیشرفته ترین فناوری روز جهان برخوردارست. فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء افزود: موشک این سامانه به صورت کاملا بومی و به دست توانمند صنایع دفاعی کشور طراحی، ساخت و تحویل قرارگاه پدافند هوایی شده است. امیر اسماعیلی با بیان اینکه آزمایش این موشک در یکی از میادین تیر موفقیت آمیز بوده است، گفت: در این آزمایش موشک شلمچه صددرصد به هدف اصابت کرد. وی با اشاره به اینکه در ساخت موشک هایی با ارتفاع بالا نیز کارهای شایسته ای انجام شده است، افزود: در ارتفاع بالا با همکاری وزارت دفاع و صنایع توانمند داخلی، طراحی مفهومی سامانه ای پیشرفته تر از سامانه های موشکی برد بلند روز جهان انجام شده که امیدواریم به زودی به چرخه یکپارچه پدافند هوایی کشور وارد شود. فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء تاکید کرد: این تضمین را به ملت جمهوری اسلامی ایران می دهیم که باتوجه به همت، غیرت و توانمندی دانش بومی کشور، امنیتی پایدار برای جمهوری اسلامی ایران به ارمغان آوریم. http://www.mashreghnews.ir/fa/news/64970/اصابت-صددرصدی-موشک-شلمچه-به-هدف

سری جدید  

اینم مدل دوموتوره ( احتمالا استلیث)  

موتور RM-12 در اصل همون موتور F-404 آمریکایی هست و سوئد این موتور رو تحت امتیاز و با اسمی جدید میسازه ! البته انگار تغییراتی هم نست به نمونه آمریکایی داره!

ممنون جناب چکا

عکس های گرپین عکس های گرپین NG رادار آرایه فازی VOLVO AERO RM 12

خریداران : سوئد نیرو هوایی سوئد در مجموع 204 فروند گریپن را در 3 مجموعه سفارش داد که شامل 28 فروند نمونه 2 نفره بود . اولین گریپن در 8 ژوئن 1993 ( 18 خرداد 1372 ) به نیرو هوایی این کشور تحویل شد . اولین هواپیمای سری دوم در 19 دسامبر 1996 ( 28 اذر 1375 ) تحویل گردید . اخرین گریپن سری دوم در 26 نوامبر 2008 ( 5 اذر 1387 ) به نیرو هوایی سوئد – هر یک به بهای کمتر از 30 میلیون دلار – تحویل گردید . این نمونه به سیستم سوختگیری هوایی مجهز شده و قادر به دریافت سوخت از هواپیمای ویژه سوخت رسان هرکولس بود . نیرو هوایی سوئد به منظور صرفه جویی در هزینه ها – با توجه به از میان رفتن تهدیدیات جنگ سرد – با بازنشسته کردن گریپن های موجود در خدمت ، در حال حاضر دارای 120 فروند jas-39 است که شامل 53 فروند ajas-39 ، 10 فروند bjas-39 ، 45 فروند cjas-39 و 12 فروند djas-39 می باشد . در 29 مارس 2011 ( 9 فروردین 1390 ) ، نخست وزیر سوئد اعلام کرد که 8 فروند گریپن را برای پشتیبانی از قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در مورد منطقه ممنوع پرواز لیبی ، اعزام می کند . عملیات این جنگنده ها – همانطور که اشاره شد – فقط برای پشتیبانی از عملیات پرواز ممنوع است و در عملیات حملات زمینی مشارکت ندارند . در 8 ژوئن ( 18 خرداد ) ، دولت سوئد توافق خود را برای تداوم ماموریت 5 فروند از این هواپیما در لیبی اعلام کرد . جمهوری چک در دسامبر 2001 ( اذر 1380 ) ، دولت جمهوری چک اعلام کرد که جنگنده گریپن را برای تجهیز نیرو هوایی این کشور انتخاب کرده است . در پی ان ، قراردادی برای اجاره 14 فروند از این هواپیما را امضا کرد . دلیل اصلی این تصمیم جمهوری چک ، اعطای تخفیف ها و تسهیلات چشمگیری بود که به این کشور ارائه شد . در حال حاضر ، نیرو هوایی این کشور دارای 14 فروند گریپن است که 2 فروند از ان ، نمونه 2 نفره می باشد . مجارستان این کشور نیز همانند جمهوری چک اقدام به اجاره 14 فروند گریپن کرد . تصمیم تعجب برانگیز مجارستان در انتخاب این هواپیما به جای f-16 ، تخفیف ها و اعتبارات مالی فوق العاده ای بود که این کشور در ازای این کار دریافت کرد . در ابتدا ، مجارستان قصد اجاره گریپن سری دوم را داشت ، ولی عدم توانایی این هواپیما در انجام سوختگیری هوایی و حمل سلاح های هدایت شونده دقیق امریکایی منجر به ارتقای این نمونه برای انطباق با استاندارد های مورد نیاز ناتو گردید . سوختگیری هوایی گریپن مجارستان از یک هواپیمای سوخت رسان ناتو در ماه مه 2010 ( اردیبهشت 1389 ) انجام شد که اولین سوختگیری هوایی یک جنگنده ساخن سوئد از یک هواپیمای ناتو به شمار می رود . افریقای جنوبی در سال 1999 ( 1378 ) ، دولت افریقای جنوبی قرادادی را با تیم ساب / صنایع هوافضایی برتانیا برای خرید 26 فروند گریپن ( استاندارد هواپیمای c و d ) و با انجام حداقل تغییرات برای انطباق با نیازهای خاص این کشور امضا کرد . تحویل این هواپیماها از اوریل 2008 ( فروردین 1387 ) اغاز شد و تا ماه مه ( اردیبهشت ) سال جاری ، در مجموع 18 فروند هواپیما ، شامل 9 فروند نمونه تک نفره و 9 فروند نمونه 2 نفره تحویل شده بودند . تایلند نیرو هوایی تایلند 6 فروند گریپن ( 2 فروند یک نفره مدل c و 4 فروند دو نفره مدل d ) را در فوریه 2008 ( بهمن 1387 ) سفارش داد که تحویل انها از سال جاری میلادی ( 2011 ) اغاز شد . این کشور ، 6 فروند gripen c دیگر نیز در نوامبر 2010 ( ابان 1389 ) سفارش داد که تحویل انها از سال 2013 ( 1392 ) اغاز می شود . این هواپیماها جایگزین جنگنده های قدیمی f-5 ساخت نورث روپ می شوند که در نیرو هوایی این کشور به خدمت مشغولند . انتظار می رود که تایلند در مجموع 40 فروند گریپن سفارش دهد . مشخصات فنی (gripen a/b/c/d ): طول ( با استثنای میله پیتوت دماغه ) : نمونه یک نفره : 1/14 متر و در نمونه دو نفره : 8/14 متر . پهنا ( شامل ریل پرتاب موشک در دو نوک بال ) : نمونه یک نفره : 4/8 متر و در نمونه دو نفره : 4/8 متر . ارتفاع : 5/4 متر در هر دو نمونه . سطح بال : 30 متر مربع در هر دو نمونه. //// وزن : وزن خالی : در حدود 7000 کیلوگرم . حداکثر وزن خارجی ( قابل حمل ) : در حدود 5000 کیلوگرم . حداکثر وزن برخاستن : در حدود 14000 کیلوگرم . //// مقدورات پروازی : حداکثر سرعت ( ارتفاع بالا ) : 2 ماخ . حداکثر سرعت ( سطح دریا ) : 1/2 ماخ . حداکثر برد عبوری : 3000 کیلومتر . حداکثر قابلیت مانور : 9g مسافت مورد نیاز برای برخاستن : 400 متر . مسافت مورد نیاز برای فرود : 500 متر .

مدل های مختلف : گریپن a و b : گریپن a ، اولین نمونه تولیدی جنگنده گریپن به شمار می رود که اولین فروند ان در 8 ژوئن 1993 ( 18 خرداد 1372 ) و اخرین ان ، در 13 دسامبر 1996 ( 22 اذر 1375 ) ، جمعا به تعداد 96 فروند – با اضافه 5 فروند نمونه اولیه – به نیرو هوایی سوئد تحویل داده شدند . گریپن b نمونه دو نفره اموزشی / رزمی این هواپیما می باشد که به تعداد 14 فروند ساخته و به نیرو هوایی سوئد تحویل گردید . از جمله مهم ترین تفاوت های این نمونه با مدل یک نفره ان ، افزودن 66 سانتیمتر سانتیمتر به طول بدنه و کاستن از ظرفیت سوخت داخلی برای جای دادن خدمه دوم به همراه حذف توپ داخلی در این مدل است . گریپن تقریبا تمامی امکانات رزمی و مقدورات پروازی نمونه a را ، به جز برد کمتر حفظ کرده است . مدلهای C و D : این مدلها ، نمونه های ارتقا یافته گریپن می باشند که علی رغم مشابهت ظاهری با نمونه های قبلی این هواپیما ( مدلهای A و B ) ، دارای تفاوت های داخلی عمده ای با انها هستند . این دو مدل ، تحت عنوان " دسته سوم " ( Batch 3 ) در ژوئن 1997 ( خرداد 1376 ) سفارش داده شدند که شامل 50 فروند نمونه یک نفره C و 14 فروند نمونه D بود . تحویل این هواپیماها از سال 2002 اغاز شد . این مدلها به گفته کنسرسیوم سازنده ، برای رزم و پیروزی در نبردهای هوایی اینده با استفاده از مفهوم جنگ شبکه ای ( Network Warfare ) ساخته شده اند . یک ویژگی مهم این مدلها ، پاسخگویی به نیازهای عملیاتی داخلی وبین الملل است . لذا انها قابلیت کامل انجام عملیات مشترک با نیروها و هواپیماهای ناتو را داشته و به نمایشگرهای بزرگ تمام رنگی کریستال مایع ( LCD ) با قابلیت انطباق با سیستم های دید شبانه برای خلبان ، مجهزند . از دیگر ویژگی های این دو مدل ، دارا بودن سیستم سوختگیری هوایی ( قیفی ) قابل جمع شدن ، سیستم یکپارچه ناوبری مبتنی بر سیستم های ناوبری اینرسیایی . INS و GPS ، سیستم داخلی مولد به جای مخازن اکسیژن به دلیل افزایش زمان پرواز با استفاده از سوختگیری هوایی و پیشرفته ترین تجهیزات شناسایی دوست از دشمن ( IFF ) ، منطبق بر استانداردهای ناتو است . کلیه دکمه ها ، نمایشگرها و عملکرد سیستم ها نیز بر مبنای زبان و سیستم انگلیسی ( به عنوان مثال ، فوت و نات به جای متر و کیلومتر بر ساعت ) می باشند . در سال 2007 برنامه ای برای ارتقای 31 فروند از مدلهای A و B به استاندارد C و D اغاز شد . در نمونه D گریپن ، کابین عقب کاملا مستقل از کابین از جلو طراحی شده و خدمه کابین عقب قادر به فرماندهی و کنترل نبرد در اطراف خود است . این مدل ، به خدمه کابین عقب ، امکان فرماندهی و کنترل همزمان چندین هواپیمای بدون سرنشین ( رزمی و غیر رزمی ) را داده و قادر به انجام وظایف دیگری نظیر جنگ الکترونیک و سرکوب پدافند هوایی دشمن ( SEAD ) می باشد . نسل بعدی گریپن : در سال 2007 ، شرکت ساب ، برنامه " اثباتگر تکنولوژی جدید " را اغاز کرد و در 23 اوریل 2008 ( 3 اردیبهشت 1387 ) به معرض تماشای عموم گذاشته شد . این اثباتگر تکنولوژی که اولین پرواز خود را در 27 مه 2008 ( 6 خرداد 1387 ) انجام داد ، نمونه تغییر یافته ای از گریپن d به شمار می رود و به نام های gripen ng به معنای" گریپن نسل بعد " و نیز " e/fgripen " ( نمونه های یک و دو نفره ) نامیده می شود . این اثباتگر تکنولوژی ، به یک موتور جدید و نیرومند تر f-414 g – که نمونه توسعه یافته ای از موتور f-404 می باشد – با نیروی حدود 22000 پوند ( 10 تن معادل 98 کیلو نیوتن ) مجهز شده که ان را قادر به پرواز مافوق صوت ( بیش از 1/1 ماخ ) بدون استفاده از پس سوز ، ضمن حمل موشک های هوا به هوا می سوزاند . در قیاس با گریپن d ، حداکثر وزن برخاستن نمونه اثباتگر gripen ng از 14000 کیلوگرم به 16000 کیلوگرم افزایش یافته ، در حالیکه وزن خالی ان فقط 200 کیلوگرم بیشتر است . در ضمن ، به دلیل تغییر محل ارابه فرود اصلی ان ، ظزفیت سوخت داخلی این نمونه 40% افزایش یافته که باعث افزایش چشمگیر در برد و شعاع عمل رزمی ان شده است . به طوریکه برد این هواپیما در حال حاضر به 2200 ناتیکال مایل ( 4070 کیلومتر ) و شعاع عمل رزمی ان به 1300 کیلومتر – ضمن حمل 6 موشک هوا به هوا به اضافه مخازن سوخت خارجی و 30 دقیقه گشت زنی در منطقه عملیاتی – بالغ می گردد . در ضمن gripen e/fبه یک رادار جدید " ارایه کاوش فعال الکترونیک " ( aesa ) موسوم به es-05 مجهز خواهد بود . انتن این رادار بر خلاف تمامی رادارهای مشابه ، به مکانیسم مکانیکی تغییر جهت انتن نیز مجهز می باشد و اولین رادار aesa با زاویه 200 درجه ( 100 درجه به طرفین ) در جهان می باشد . لازم به ذکر است که زاویه پوشش رادارهای متعارف aesa با انتن ثابت که در سایر جنگنده های جهان و از جمله ، f-22 و f-35 نصب شده اند ، به دلیل محدودیت قوانین فیزیک ، فقط 120 درجه ( 60 درجه به طرفین ) است . این جنگنده در ضمن ، اولین جنگنده جهان خواهد بود که به سیستم irst که در 2 باند مختلف فعالیت می کند مجهز می شود و به این ترتیب ، اولین تصاویر رنگی مادون قرمز ( از ترکیب دو رنگ کاذب برای باندهای دوگانه مادون قرمز ) را به خلبان ارائه می دهد . بر طبق اخرین گزارشات ، اولین نمونه واقعی gripen ng در سال اینده میلادی 2012 پرواز خواهد کرد .به موجب همین گزارشات ، تلاش های بسیاری برای کاستن از سطح مقطع راداری این مدل به عمل امده است که از ان میان می توان به ورودی های هوای موتور فاقد صفحه جدا کننده لایه مرزی ، مشابه جنگنده f-35 و j-20 اشاره کرد . در نتیجه ، شکل ظاهری ان تفاوت های اشکاری با نمونه های عملیاتی گریپن خواهد داشت . به علاوه ، احتمال می رود که نمونه های عملیاتی e/fgripen به نمونه های قویتر موتور f-414 مجهز شوند . این نمونه در حالت بدون استفاده سیستم پس سوز قادر به تولید نیرویی معدل 90% حداکثر نیروی رانش با پس سوز موتور rm-12 مورد استفده در مدل های c و d ، خواهد بود . گریپن دریایی : با توجه به توانایی های بسیار خوب گریپن در پرواز و فرود در مسافت های بسیار کوتاه ، شرکت ساب در دهه 90 میلادی ( 70 شمسی ) ، مطالعات مقدماتی بر روی نمونه ناو نشین گریپن را اغاز نموده و در سال 2009 ( 1388 ) این شرکت رسما برنامه گریپن دریایی را شروع کرد . هدف از این برنامه ، ساخت نوعی جنگنده بمب افکن نسبتا سبک ولی بسیار قدرتمند برای قدرت های نو خواسته نظیر برزیل و هند می باشد که با خرید و یا ساخت ناوهای هواپیمابر – البته نه با هزینه و ابعاد " ابر ناوهای هواپیمابر امریکا " قصد نمایش قدرت دریایی در فواصل دور از سرزمین اصلی خود را دارند. بنا به گزارشات موجود ، این هواپیما که از gripen ng مشتق شده است ، دارای حداکثر وزن برخاست 16500 کیلوگرم و وزن فرود ( شامل وزن سوخت و مهمات ) 13500 کیلوگرم می باشد . برخی از تفاوتهای عمده گریپن با مدل ng این هواپیما عبارتند از : ارابه فرود قویتر و طویلتر با چرخ های بزرگتر و ضربه گیر نیرومندتر ؛ ارابه فرود اصلی جدید با قابلیت تحمل ضربه فرود عمودی با سرعت 3/6 متر بر ثانیه ؛ قلاب فرود مستحکم تر ؛ مقاومت بدنه در برابر شرایط خورنده محیط دریا ؛ استفاده از شیوه ها و مواد جدید و یک پارچه سازی سیستم کنترل پرواز با سیستم تقرب و فرود بر روی ناو . وزن خالی این هواپیما کمتر از 8000 کیلوگرم و حداکثر وزن سوخت و مهمات ان در حدود 8500 کیلوگرم می باشد . تخمین زده شده که شعاع عمل رزمی این هواپیما در حدود 1250 کیلومتر در ماموریتهای تهاجم دریایی و یا 1400 کیلومتر در ماموریت ها پدافند هوایی است . عمر خدمتی این هواپیما در حدود 8000 ساعت – شامل ترکیبی از عملیات از خشکی و نیز ، ناو هواپیمابر ( به دلیل شرایط خورنده محیط دریا ) – تخمین زده می شود . به موجب اخبار موجود ، گریپن دریایی می تواند حتی بر روی ناوهای هواپیمابری با ظرفیت فقط 25000 تن فرود اید . بر طبق اخرین گزارشات ، طراحی گریپن دریایی کامل شده و انتظار می رود که تحویل ان به خریداران بالقوه از سال 2018 اغاز شود . سوپر گریپن : یکی از جالب ترین طرح هایی که برای ارتقای گریپن مورد بررسی قرار گرفت ، برنامه سوپر گریپن بود که 10 سال پیش در نمایشگاه هوافضایی پاریس در سال 2001 به اطلاع عموم رسید . این طرح ، علاوه بر ارتقای سیستم ها ، کمابیش مشابه gripen ng دارای تفاوت ظاهری قابل ملاحضه ای با نمونه های قبلی این هواپیما بود . از جمله این تفاوتها می توان به بدنه ای طویل تر ، قابلیت حمل مخازن سوخت خارجی منطبق با بدنه و اگزوز موتور با سطح مقطع راداری کم اشاره کرد . برای موتور این هواپیما نیز f-414 – که بعدها برای gripen ng انتخاب شد و یا نمونه pw-7000 شرکت پرات اند ویتنی مورد بررسی قرار گرفتند . سرانجام این طرح کنار گذاشته شد و gripen ng با تمام موارد ارتقای سیستم های الکترونیکی و تسلیحاتی مطالعه شده برای سوپر گریپن به جای ان طراحی شد و قرار است که به زودی وارد خدمت شود .

اسلحه : گریپن قادر به حمل گسترده ای از سلاح ها ، هم ساخت سوئد و هم کشورهای خارجی بویژه امریکا است . سلاح ثابت سازمانی گریپن – فقط در نمونه های تک نفره ان – یک توپ قدرتمند 27 میلیمتری با 120 تیر فشنگ است که در سمت چپ بخش جلویی داخل بدنه نصب شده است . این توپ با نواخت اتش منتخب هزار و 1700 تیر در دقیقه ، ساخت شرکت MAUSER المان بوده و در جنگنده های تورنادو و تایفون نیز نصب شده است . گریپن در ضمن ، دارای 8 مقر حمل سلاح در بیرون بدنه است که شامل 6 مقر در زیر بالها و 2 مقر در زیر بدنه می باشد . برای نبردهای هوایی ، این جنگنده قادر به حمل ترکیبی از سلاح های زیر می باشد که عبارتند از : 1- حداکثر 6 موشک هدایت شونده گرمایاب برد کوتاه سایدوایندور با شناسه RB-74 در ارتش سوئد و یا IRIS-T با شناسه RB-98 . 2- حداکثر 4 تیر موشک هدایت شونده میانبرد راداری با سیستم هدایت عامل از نوع AIM-120 امریکا با شناسه RB-99 ، ونیز ، در اینده نزدیک ، موشک برد بلند با سیستم هدایت عامل مجهز به موتور راکت – رمجت " متئور " ( Meteor ) ساخت مشترک کشورهای اروپایی . در حال حاضر ، این موشک مراحل ازمایش را طی می کند . این جنگنده در ضمن ، قادر به حمل 4 موشک فرانسوی میان برد با سیستم هدایت دوگانه مادون قرمز / راداری میکا – در صورت انتخاب خریدار – است . برای ماموریت هوا به سطح ( هوا به هوا – هوا به دریا ) ، تسلیحات قابل حمل توسط گریپن – در حال حاضر – عبارتند از ترکیبی از : // حداکثر 4 راکت انداز با راکت های 135 میلیمتری . // حداکثر 2 موشک ضد ناو برد بلند RBS-15 ساخت سوئد . // حداکثر 2 موشک کروز BK-39 ساخت مشترک المان و سوئد با برد 350 کیلومتر . // حداکثر 8 بمب سقوط ازاد 500 پوندی ( 227 کیلوگرمی ) (MK-82) . // حداکثر 2 بمب خوشه ای ( BK-90 ) . // حداکثر 4 بمب هدایت شونده لیزری ( GBU-12 ) . // حداکثر 4 موشک هوا به سطح ماوریک با شناسه RB-75 در نیرو هوایی سوئد .

رادار و تجهیزات الکترونیک : گریپن به یک رادار پیشرفته سبک وزن پالس داپلر باند " x " موسوم به PS-05/A مجهز است . این رادار توسط شرکت سونی اریکسون سوئد با همکاری شرکت انگلیسی GEC-Marconi طراحی و ساخته شده و مبتنی بر تکنولوژی رادار BLUE VIXEN است که برای نسل دوم جنگنده SEA HARRIER یعنی SEA HARRIER F/A MK2 تولید گردیده . رادار اریکسون دارای 3 برابر توان محاسباتی نسبت به رادار PS-64A که در جنگنده JAS-37 ویگن نصب شده می باشد ؛ در حالیکه حجم ان تنها 60% رادار ویگن است . توان خروجی ( تشعشعی ) PS-05/A معادل یک کیلووات می باشد . انتن این رادار از جنس الیاف کربن بوده و در وضعیت عملیاتی هوا به هوا قادر به کارکرد در " فرکانس های پالس داپلر " ( PRE ) زیاد و متوسط برای انجام عملیات جستجو ، تعقیب در حین جستجو از فواصل زیاد ، جستجوی سزیع در زوایای زیاد ، قفل بر روی هدف در فواصل کوتاه و کنترل اتش برای موشکها و توپ هواپیماست . در فرکانس تکرار پالس پایین ، با قابلیت تغییر سریع فرکانس تشعشعی ( طول موج ) ، این رادار قادر به جستجوی هدف در میان اغتشاشات زمینی و در یایی ، مشخص کردن هدف برای موشکهای هوا به زمین و ضد ناو ، انجام عملیات ناوبری ، اجتناب از عوارض زمینی ، نقشه برداری زمین با وضوح بالا ، " نمایش هدفای متحرک زمینی " ( MTI ) و ردگیری هدف هایی به کوچکی یک اتومبیل می باشد . این رادار در عملیات هوا به هوا قادر به کشف ، تعیین موقعیت و شناسایی هدف های پرنده از فاصله 120 کیلومتری است و توانایی تعقیب خودکار چندین هدف پرنده در وضعیت های دید بالا و دید پایین در تمامی شرایط جوی را دارد . رادار PS-05/A در ضمن ، قادر به هدایت چندین موشک برد متوسط AIM-120 AMRAAM به سوی چندین هدف هوایی است . از سال 2003 میلادی ( 1382 ) ، " شرکت ساب و صنایع هوافضایی بریتانیا " ( BAe ) تکمیل سیستم نمایشگر ] اطلاعات و هدف گیری [ مستقر در کلاه خود ( HMDS ) خلبان را برای جنگنده گریپن و سایر هواپیماها اغاز کردند . در سال 2008 ( 1387 ) ، این سیستم نمایشگر با نام " کبرا " با سیستم الکترونیک پروازی گریپن یکپارچه سازی شد و در حال با سیستم های الکترونیک پروازی گریپن های نیرو هوایی سوئد ، به عنوان گزینه ای برای خریداران خارجی این هواپیما ، عرضه می شود . در طراحی سیستم کبرا ، توجه ویژه ای به جدا شدن سریع و ایمن این سیستم ، در صورت ضرورت استفاده از صندلی پرتاب شونده شده است . گریپن در زمره اولین جنگنده های جهان بود که از نمایشگرهای چند منظوره – در ابعاد 6*5 اینچ ( 2/15 * 7/12 سانتیمتر ) – به جای سیستم های نمایش عقربه ای متداول ، استفاده کرد . نسل اول این نمایشگرها که در مدل های A و B این هواپیما استفاده شد ، صفحات نمایشگر تلویزیونی ( CRT ) تک رنگ بودند . ضمن انکه 4 نمایشگر عقربه ای به عنوان سیستم پشتیبانی اضطراری در ان باقی ماند . در نسل بعدی این نمایشگرها که در مدل های C و D گریپن استفاده گردیدند ، صفحات بزرگ کریستال مایع ( LCD ) رنگی با قابلیت انعطاف با دوربین های دید شبانه ( NVG ) به کار گرفته شدند . این نمایشگر که سبکتر ، روشنتر ، شفاف تر و کم مصرف تر از نمونه های تلویزیونی هستند ، با همکاری شرکت های سونی اریکسون و لاکهید مارتین تهیه و تولید شدند . نمایشگر اصلی گریپن ، ( HUD ) هولوگرافیک با زاویه دید وسیع 22*28 درجه ( ساخت شرکت هیوز ) اکنون شرکت ریتیون می باشد که اطلاعات مهم پروازی ، داده های هدف گیری و شلیک را به خلبان ارائه می دهد .

انتخاب موتور : موتور هواپیما بر ایجاد نیروی پیشرانش ، نیروی برق و هیدرولیک هواپیما را نیز تامین می کند . لذا انتخاب موتور مناسب ، از اهمیتی در حد شکل ائرودینامیک هواپیما برخوردار است . در مورد گریپن ، انتخای موتور می بایستی در مراحل اولیه برنامه انجام می شد و موتور متخب می بایستی علاوه بر نیروی رانش کافی ، از کارایی بالا و توان توسعه قابل توجهی نیز برخوردار می بود . 3 موتور جدید برای نیرو دادن به این هواپیمای جدید مورد بررسی قرار گرفتند که عبارت بودند از : موتور 3 محوره " RB-199 " ساخت کنسرسیوم اروپایی توربو یونیون با نیروی رانش 16 تا 17 هزار پوند ( 7711-5-7257 کیلوگرم معادل 77/75 – 124/71 کیلو نیوتن ) که در جنگنده تهاجمی پاناویا تورنادو نصب شده ؛ موتور دو محوره PW-1120 ساخت شرکت پرات اند ویتنی امریکا که نمونه کوچک شده ای از موتور F-100 ساخت همین شرکت که بر روی جنگنده های F-15 و F-16 نصب شده به شمار می رفت و با نیروی رانش 21-20 هزار پوند ( 9525-9070 کیلوگرم معادل 35/95 -9/88 کیلونیوتن ) برای نصب در جنگنده های لاوی و سوپر فانتوم انتخاب شده بود ولی پس از لغو هر دو برنامه ، هرگز وارد مرحله تولید نشد ؛ و سرانجام ، موتور دو محوره F-404 ساخت شرکت امریکایی جنرال الکتریک که برای جنگنده های ناونشین F/A-18 تکمیل گردید . پس از انجام بررسی های گسترده ، سرانجام نمونه ارتقا یافته ای از موتور F-404 با نام RM-12 برای نصب بر روی گریپن و تولید تحت امتیاز توسط شرکت ولوو انتخاب شد . همانطور که اشاره شد ، RM-12 یک موتور توربوفن با " نسبت کنارگذار " ( Bypass Ratio ) کم دو محوره ، با حداکثر نیروی رانش 18100 پوند ( 8210 کیلوگرم معادل 46/80 کیلو نیوتن ) با پس سوز است . برای دستیابی به این عملکرد – نسبت به نمونه های در دست تولید f-404 در ان زمان – طراحان ، 5% به جریان هوای ورودی موتور افزوده و دمای هوای ورودی به توربین را 105 درجه سانتیگراد افزایش دادند . در مرحله توسعه RM-12 ، شرکت ولوو در برنامه تبدیل F-404 به موتور بهینه گریپن مشارکت فعال داشت . ازمایشات این موتور در ژانویه 1985 ( دی 1363 ) اغاز شد و شامل ازمایشات برخورد یک پرنده نیم کیلویی با موتور نیز بود .

مطالعات طراحی jas : مطالعات طراحی در مورد هواپیمایی که نهایتا گریپن نامیده شد ، از سال 1979 ( 1358 ) اغاز گردید ، در این میان 3 طرح اصلی مورد توجه قرار گرفتندکه عبارت بودند از : " تیپ 2102 " ، " تیپ 2105 " ، " تیپ 2107 " . هواپیمای تیپ 2102 یک هواپیمای متعارف یک موتوره ، دارای سکان افقی با بال میانی و زایده ریشه لبه حمله ( lerx ) بود و ورودیهای هوا در طرفین بدنه داشت . تیپ 2105 نیز هواپیمای مجهز به کانارد و بال مثلثی بود و ورودیهای هوای موتور ان هم در طرفین بدنه قرار داشتند . طرح سوم تیپ 2107 نامیده می شد که انهم هواپیمایی بود با بال پیکانی و سکان افقی . مهم ترین تفاوت این مدل با نمونه های دیگر مطالعاتی و بویژه تیپ 2102 ، محل استقرار ورودی هوای ان بود – که همانند f-107 امریکایی – در بالای بدنه قرار داشت و هوای تنها موتور انرا تامین می کرد . مطالعات نشان دادند که تیپ 2102 دارای توان خوبی از نقطه نظر انجام ماموریت های حملات زمینی بود ؛ ولی از انجایی که شرکت ساب نتوانست به طور موثری پسای انرا کاهش دهد ، لذا عملکرد ان در سرعت های مافوق صوت چندان رضایت بخش نبود . تیپ 2102 که بعدها مبنای گریپن شد به گزارش نیرو هوایی سوئد بهترین پاسخگوی نیازهای این کشور به شمار می رفت و با اینکه هزینه ان اندکی بیش از گرانقیمت ترین هواپیمای خارجی بود ، با این حال ، این طور استدلال شد که این هزینه اضافی به دلیل حفظ زیرساخت صنعتی نیرومند به منظور پشتیبانی از نیرو هوایی این کشور قابل قبول است . ضمن انکه هزینه عملیاتی ان به دلیل اندازه کوچک ، وزن کم و استفاده از کوچکترین موتور جنگنده موجود ، از همه هواپیماهای پیشنهادی – به جز f-5s – کمتر بود . ازمایش تونل باد تیپ 2107 اشکار کرد که علی رغم اینکه این هواپیما دارای سرعت گردش بیشتری نسبت به تیپ 2105 بوده و عملکرد ان در زوایای حمله زیاد قابل قبول به شمار می رفت ، با این حال ، ساخت نمونه دو نفره اموزشی ان ، به دلیل موقعیت ورودی هوا دشوار بود و نگرانی هایی نیز در رابطه به پرواز در زوایای حمله زیاد همراه با انحراف سمتی در مورد ان وجود داشت . سرانجام در 17 سپتامبر 1981 ( 26 شهریور 1360 ) فرماندهی نیرو هوایی سوئد در گزارشی به فرماندهی عالی نیروهای مسلح این کشور اعلام کرد که " ... پس از انجام بررسی های دقیق کلیه هواپیماهای پیشنهادی خارجی و طرح های داخلی ، تیپ 2105 به دلیل انکه بهترین پاسخگوی نیازهای این نیرو به شمار می رود ، انتخاب شده است .. " . در پی ان ، دولت سوئد انتخاب نیروی هوایی را تایید کرد و تصویب کرد که مدیریت مواد دفاعی مذاکراتی را با گروه صنعتی jas با هدف جایگزینی ناوگان دراکن و ویگن با جنگنده جدید انجام دهد . در اینجا تذکر این نکته لازم است که 3 طرح اصلی فوق ، تنها طرح های مطالعاتی شرکت ساب به شمار نمی رفتند و این شرکت طرح های گوناگونی را مورد مطالعه و بررسی قرار داد . از میان این طرح ها می توان به نمونه ای مجهز به کانارد ولی با ورودی هوا در زیر بدنه ، مشابه جنگنده های تایفون و نیز لاوی ، اشاره کرد . ساب این طرح را به دلایل متعددی کنار گذاشت . از جمله این دلایل می توان به خاطر مکش اجسام خارجی به درون موتور ، افزایش ارتفاع هواپیما از سطح زمین که به مسئله تعمیر و نگهداری هواپیما کمکی نمی کرد و سرانجام ، به کاهش فاصله میان ارابه فرود دماغه ، که می بایستی در زیر ورودی های هوای موتور قرار می گرفت ، با ارابه فرود اصلی اشاره کرد که اندازه و وزن مهمات محمول هواپیما را محدود می کرد ، اشاره کرد . از دیگر طرح های مورد مطالعه ، تیپ 2108 و تیپ 2111 بودند . تیپ 2108 ، همان طرح پیروز 2105 ، ولی با بال دارای زاویه عقب رفتگی بیشتر بود و تیپ 2111 نیز طرحی بود که بال ان توسط شرکت امریکایی ( راک ول اینتر نشنال )و بر مبنای تجربیات این شرکت از کار در برنامه " تکنولوژی هواپیمای با قابلیت مانور زیاد " ( himat ) سازمان ناسا طراحی گردید ، مطالعات نشان دادند که علی رغم قابلیت مانور قابل توجه ان در سرعت های مادون صوت ان چندان رضایت بخش نبوده و این طرح نیز همانند سایر طرح های مطالعاتی دیگر ، به استثنای 2105 ، به کنار گذاشته شد . سرانجام ، تیپ 2105 نیز پس از انجام اصلاحاتی ، عمدتا به منظور کاستن از وزن ، با عنوان تیپ 2110 به عنوان نمونه نهایی این جنگنده کوچک سبک وزن چند منظوره ، انتخاب و ساخته شد .

گروه صنعتی jas : از همان اغاز برنامه jas ، کنسرسیومی مرکب از 4 شرکت ساب ( سازندعه بدنه و یک پارچه کننده نهایی سیستم ها ) ، ولوو فلایگ موتور ( سازنده موتور ) ، اریکسون ( سازنده سیستم های رادار ، کامپیوتر و سایر سیستم های الکترونیکی ) و ffv ( با مسوولیت طراحی و ساخت تجهیزات تعمیر و نگهداری و انجام برخی تعمیرات سنگین ) تاسیس شد تا به دولت اطمینان دهد که هر طرح پیشنهادی توسط یک گروه صنعتی و نه شرکت های منفرد ، ارائه می شود . از سوی دیگر ، تشکیل این گروه صنعتی به ان معنی بود که انها ، اکنون در ریسک برنامه سهیم می شدند . در حای که این موضوع در برنامه طراحی و ساخت جنگنده های پیشین این کشور ، مطرح نبود . در هر حال ، یازاریابی هواپیمای ساخته شده فقط به شرتک ساب محول شد . در فوریه 1980 ( بهمن 1358 ) ، فرماندهی عالی نیروهای مسلح سوئد نتایج بررسی های خود را اعلام کرد و توصیه کرد که " سیستم jas " برای جایگزینی تمامی ناوگان ویگن خریداری شود . در تابستان همان سال ، یک درخواست رسمی برای ارائه پیشنهاد به شرکتهای امریکایی جنرال داینامیکز ، مکدانل داگلاس و نورث روپ ، شرکت فرانسوی داسو و نیز گروه صنعتی jas ارسال شد و کمی پس از ان ، مجلس سوئد مبلغ 200 میلیون کرون را برای تامین هزینه های طراحی و تکمیل jas از ژوئیه 1980 ( خرداد 1359 ) تا پایان 1981 ( 10 دی 1360 ) اختصاص داد . در این درخواست به شرکتهای خارجی تا اوریل 1981 ( فروردین 1360 ) برای ارائه پیشنهاد فرصت داده شد . گروه صنعتی jas نیز دو ماه بیشتر فرصت دریافت کرد ؛ زیرا این گروه برخلاف رقبای خارجی ، هواپیمای اماده ای در اختیار نداشت . هدف از این کار ان بود که به نیرو هوایی سوئد امکان انجام بهترین انتخاب ممکن را از طریق یکی از گزینه های زیر داده شود : - خرید مستقیم هواپیمای خارجی ، شامل یکی از جنگنده های f-16 /// f/a-18 /// f-5s /// یا میراژ 2000 . - ساخت هواپیمای خارجی تحت مجوز در سوئد . - طراحی و ساخت مشترک با یک یا چند کشور خارجی . - طراحی و ساخت یک هواپیمای کاملا جدید در سوئد ، با استفاده از بخش مهمی از تجهیزات و وسایل خارجی به منظور کاستن از هزینه ها . در حالی که شرکتهای جنرال داینامیکز ، مکدانل داگلاس و داسو ، به ترتیب نمونه ای استاندارد f-16 ، f/a-18 ، و میراژ 2000 خود را برای این رقابت ارائه کردند ؛ شرکت نورث روپ نمونه ای از جنگنده تایگر شارک خود را با بالهایی تقریبا 30% بزرگتر – 240 فوت مربع ( 3/22 متر مربع ) به جای بال استاندارد با مساحت 186 فوت مربع ( 3/17 متر مربع ) – با نام f-5s پیشنهاد کرد . از میان گزینه های پیش روی فرماندهی نیروهای مسلح سوئد ، گزینه خرید مستقیم به دلیل عدم اشتغال زایی و دلایل دیگر ، به سرعت کنار زده شد . ساخت تحت امتیاز یکی از هواپیماها نیز از انجایی که هیچ کدام از انها دقیقا منطبق با نیازهای عملیاتی و زیر ساخت های نظامی این کشور نبودند و انطباق انها نیز بسیار پرهزینه و دشوار بود کنار زده شدند . ایده همکاری مشترک بین المللی برای طراحی و ساخت یک جنگنده جدید نیز ، هر چند از نظر صرفه جویی مالی بسیار جالب توجه به نظر می رسید ؛ با این حال ، ان هم به دلیل ضرورت غیر قابل اجتناب مصالحه میان چند کشور بر سر طراحی و توانایی های عملیاتی ، تولید هواپیمایی که قادر به پاسخگویی به نیازهای عملیاتی سوئد و در نتیجه ف جایگزینی ناوگان جنگنده ویگن و گریپن در زمان تعیین شده امکان پذیر خواهد بود یا خیر ، را بی پاسخ می گذاشت . سرانجام ، در اول دسامبر 1981 ( 10 اذر 1360 ) دولت سوئد به نفع طرح پیشنهادی گروه صنعتی jas رای داد و در نتیجه ، مدیریت مواد دفاعی اقدام به مذاکره برای عقد قرارداد با این گروه صنعتی برای ساخت جنگنده جدید کرد . دلایل این تصمیم ، علاوه بر اشتغال زایی ، حفظ ظرفیت صنعتی کشور و نیز ، بی طرفی سوئد اعلام شد . با این حال ، تذکر این نکته ضروری به نظر می رسد که یک سوم قطعات و اجزای این هواپیما و بویژه موتور ان ، ساخت امریکاست و از دو سوم باقی مانده نیز ، دیگر کشورهای اروپایی سهم قابل توجهی را به خود اختصاص داده اند .

مرحله تببین طرح : در پی پیشنهاد نیروهای مسلح سوئد ، مر حله تازه ای از مطالعات در ماه مارس 1979 ( اسفند 1357 ) اغاز شد . ویژگی های اصلی طرح جدید عبارت بود از " 1- یک هواپیمای چند منظوره برای انجام ماموریتهای رهگیری ، حملات زمینی / دریایی و اکتشاف . 2- استفاده از تکنولوژی جدید برای ساخت یک هواپیمای کوچک و ارزان قیمت با هدف دستیابی به 50% وزه ویگن ، ولی با مقدورات پروازی بهتر و توانایی حمل همان وزن مهمات . 3- هواپیمای جدید می بایستی دارای ظرفیت عملیاتی بالاتر ، ولی هزینه ای فقط 65-60 درصد هزینه طول خدمت ویگن بود . 4- هواپیمای جدید می باید دارای برای عملیات از پایگاه های پراکنده طراحی میشد . به این معنا که عملیات پرواز و فرود می بایستی با استفاده از بخش هایی از جاده های سراسر کشور با طول فقط 800 متر و پهنای 12 متر انجام میشد . ضمن انکه گروهی مرکب از 5 نفر سرباز تحت امر یک درجه دار کادر ، بدون استفاده از تجهیزات سنگین و پیچیده می بایستی تمامی عملیات بازرسی ، مسلح کردن و اماده پرواز کردن گریپن را در مدت 10 تا 20 دقیقه – با توجه به نوع ماموریت – انجام می دادند . اولین ارائه مفهوم jas به نیروی هوایی و مدیریت مواد دفاعی ( fmv ) سوئد در 10 اکتبر 1979 ( مهر 1358 ) انجام شد . این پیشنهاد مورد تصویب " کمیته ملی دفاعی " قرار گرفت و اولین کارهای طراحی در اکتبر 1979 ( مهر 1358 ) اغاز شد . 4 ماه بعد ، فرماندهی عالی به کمیته پیشنهاد کرد که به عنوان بخشی از طرح کلی برای توسعه پدافند هوایی سوئد ، این هواپیمای جدید پیشرفته چند ماموریته پیشنهادی ، جایگزین تمامی ناوگان جنگنده های ویگن – حتی نمونه جدید jas-37 – در دهه 90 میلادی ( 70 شمسی شود .

JAS-39 Gripen : 30 سال پیش ، تقریبا در چنین روزهایی ، شرکت ساب سوئد ، اولین طرح ها و اطلاعات رسمی در مورد جنگنده ای جدید و ششمین نسل از جنگنده های جت خود را با عنوان JAS-39 Gripen در نمایشگاه هوافضایی 1981 پاریس عرضه کرد . برنامه ، ان بود که این هواپیما پیش از اغاز دهه 70 میلادی ( 70 شمسی ) وارد خدمت شود ، با اینحال ، این طرح ریشه در یک دهه پیش از ان داشت . از سال 1971 ( 1350 ) ، اداره مواد دفاعی ( FMV ) سوئد ، مبالغ قابل توجهی را در برنامه ای با عنوان " هواپیما -80 " ( Flygplan-80) با هدف تولید جایگزینی برای جنگنده جدید ویگن – که خود در تاریخ 21 ژوئن ( 31 خرداد ) همان سال وارد خدمت شده بود – هزینه کرد . با این هدف که تولید این هواپیمای جدید در نیمه اول دهه 80 میلادی ( 60 شمسی ) اغاز شده بود و در نیمه دوم همان دهه وارد خدمت شود . این برنامه بعدا به پروژه -85 تغغیر نام داد و تکمیل نمونه پیشرفت ای از جنگنده ویگن با عنوان A-20 در دستور کار قرار گرفت . در اواسط دهه 70 میلادی ، اعتقاد بر این بود که تولید ویگن در حدود 10 سال ادامه خواهد یافت و در پی به پایان رسیدن تولید ان در سال 1985 ( 1364 ) ، تولید نمونه جدید تهاجمی A-20 برای جایگزینی نمونه های قدیمی ویگن اغاز شده و تا دهه 90 میلادی ( 70 شمسی ) ادامه خواهد یافت . ولی با افزایش شدید هزینه ها و بهای این هواپیما ، نیرو هوایی سوئد ، طرح های کم هزینه تر دیگری را نیز مورد توجه قرار داد که از میان انها ، هواپیمای پیشرفته سبک تهاجمی / اموزشی B-3AL بیش از از سایر طرح ها مورد توجه قرار گرفت . B-3AL هواپیمایی بود که به منظور اموزش خلبانان در زمان صلح و نیز یک هواپیمای پیشرفته تهاجمی در زمان جنگ ، طراحی شد . این هواپیما از یک موتور پیشرفته توربوفن از نوع " RB-199 " که برای جنگنده تهجم اروپایی تورنادو ساخته شد و یا F-404 که برای جنگنده تهاجمی ناونشین امریکایی F/A-18 تکمیل گردید ، نیرو می گرفت و به سیستم های مادون قرمز دید مقابل ( FLIR ) و ناوبری اینرسی برای انجام حملات دقیق در شب و روز در تمامی شرایط جوی به همراه تجهیزات الکترونیک پروازی دیجیتال و جنگ الکترونیک ، مجهز بود . این هواپیما توانایی حمل چندین تن مهمات ، شامل موشک های هوا به سطح و انهدام هدف های متععد در طی یک نوبت پروازی را داشت . B-3LA دارای بال های فوق بحرانی و کمابیش همتای جنگنده تهاجمی مادون صوت AMX - ساخت مشترک ایتالیا و برزیل – محسوب میشد و می توانست ار باندهای نیمه اماده با طول حداکثر 3000 فوت ( 915 متر ) به پرواز درامده و یا فرود اید و دارای حداقل نیازمندی به پشتیبانی افراد فنی می باشد . کار بر روی B-3LA از سال 1976 ( 1355 ) اغاز شد و حتی در پاییز 1978 ( 1357 ) یک برنامه همکاری مشترک میان سوئد با یک طرح هواپیمای B-3LA و ایتالیا با طرح هواپیمای AMX مورد بررسی قرار گرفت ؛ ولی پشتیبانی سیاسی لازم برای این برنامه بدست نیامد و علی رغم اعلام فرماندهی عالی نیروهای مسلح سوئد مبنی بر ترجیح این هواپیما به هواپیمای A-20 ، برنامه B-3LA در 21 نوامبر 1978 ( 30 ابان 1357 )توسط نمایندگان مجلس سوئد به دلیل هزینه های زیاد لغو شده و سپس در حدود 3 ماه بعد ، در 23 فوریه 1979 ( 4 اسفند 1357 ) ، برنامه جنگنده تهاجمی A-20 نیز لغو شد . این تصمیمات می توانستند صنعت پویا و پیشتاز هوانوردی سوئد را تا مرحله نابودی بکشاند . در این تمامی ناوگان هواپیماهای رزمی نیرو هوایی این کشور را با هواپیمایی کاملا جدید در قالب پروژه JAS پیشنهاد کرد . منبع : ماهنامه دو هواپیما / ش10 برداشته شده از

[quote]دوست عزیز , میشه بگید این غلاف سحاب چی هست؟[/quote] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0273%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0273%7E0.jpg[/img][/url] روش نوشته پاد اخلالگر راداری دور ایستا که احتمالا برای اف 4 ساختن [quote]ستار 1 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/29JHA0-168.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_29JHA0-168.jpg[/img][/url] ستار 2 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/14dq82b.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_14dq82b.jpg[/img][/url] ستار 3 [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/28khkk8.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_28khkk8.jpg[/img][/url][/quote] پس با این حساب این بمب جدید از خانواده ستار اسمش ستار 4 هست [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0080%7E0.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0080%7E0.jpg[/img][/url]] [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/pic_%2825%29.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pic_%2825%29.jpg[/img][/url]

[quote][quote][quote]يك سوال:اون بمب با بدنه آبي رنگ سمت چپ تصوير و كنار غلاف ليزري چيه؟ شبيه يه بمب ليزري آمريكاييه (جي بي يو 24 )؟؟؟؟ [/quote] ستار 2 یا ستار4 [/quote] موشك كناريش ستاره نه اون آبي رنگه. من آبيه رو مي گيم.كپ جي بي يو 24 به نظر مي رسه...[/quote] منم همون بمب یا موشک آبی رنگو میگم که شبیه جی بی یو 12 هست ! در ضمن پروژه عصر 67 مربوط میشه به ساخت موشک های هدایت لیزری که خانواده ستار همشون مربوط به پروژه عصر 67 هستن و روی خود موشک ستار 1 نوشته بودن عصر 67! [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/_DSC0080%7E0.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb__DSC0080%7E0.jpg[/img][/url] [url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/pic_%2825%29.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pic_%2825%29.jpg[/img][/url]

منظورتون لوله سوخت گیری جدید تایگره؟

چون که طراحی این هواپیما ها محدودیت داره ! محدودیتشون هم به خاطر ایجاد حالت مورب در طراحی دماغه و ورودی های هوا (به خاطر انعکاس امواج رادار به نقطه ای دیگه )و ایجاد محفظه های داخلی حمل سلاح هست که باید جوری طراحی بشه که اجازه حمل سلاح زیادی به هواپیما بده مثل اف 35 ! تو سنترال هم یه نفر اینو گفت در هر حال عکسو بذار ببینیم !

عکس های بزرگتر  اطلاعات مندرج  در تصویر : طول/ 12.2 متر ارتفاع/ 3.5 متر عرض/ 7.4 متر توان تحمل فشار گرانش/ 9 جی قدرت موتور/ 32-29 هزار پوند رادار/آرایه فازی شعاع عملیات با نهایت وزن/450 مایل = 810 کیلومتر بیشترین وزن برخاست/45 هزار پوند وزن خالی/20 هزار پوند :!:

سلاح هایی که در زیر نوشته INTERNAL قرار داده شده داخل محفظه های حمل سلاح در اف 35 قرار میگیرن که همشون به غیر از موشک های آمرام ( موشک هوا به هوا) و آسرام ( موشک هوا به هوا) و بریم اشتون( ضد زره)  تسلیحات های هوا به سطح هستن تو این عکس نشون میده که اف 35 به 4 صورت بارگذاری شده : صورت اول 8 آمرام و 4 سایدوایندر ( موشک هوا به هوا) صورت دوم 2 بمب 2000 پوندی جی دام و 2 آمرام صورت سوم 4 بمب 1000 پوندی جی دام و 4 آمرام و 4 سایدوایندر صورت چهارم 16 بمب 250 پوندی جی دام ( GBU-39) و 2 آمرام جناب سالم اف 35 مسلح به 16 بمب GBU 39 (بمب بالداری که 110 کیلومتر بردشه ) از لحاظ حمل سلاح از اف 16 هم برتره با توجه به حمل اونا در داخل http://en.wikipedia.org/wiki/Small_Diameter_Bomb http://gallery.military.ir/albums/userpics/dvd-1202-1.jpg http://gallery.military.ir/albums/userpics/060522c_lg.jpg

دوستان توجه داشته باشید به این که ممکنه تاریخ قیمت هایی که ذکر شده با هم متفاوت باشه مثلا یکی مال 20 سال پیش و یکی مال دو سه سال پیش ,در این صورت ممکنه قیمت اف 15 سی امروز بیش از 50 میلیون دلار باشه!  

[quote][quote]یه سوال؟ قیمت این جنگنده نسبت به اف15 بالاست یا پایینه و ضمنا هزینه خدمات و قطه ات کدومش کمتره واستحلاک کدومش پایینه؟[/quote] قیمتهایی که میگم حدودی هستند و بر اساس دلار آمریکا: [color=blue]سوخوی 30:[/color] از 33 تا 45 میلیون دلار [color=blue]Su-30MKI: [/color]36 lمیلیون دلار [color=blue]Su-30MKK: [/color]53 میلیون دلار [color=blue]F-15A/B: [/color]28 میلیون دلار [color=blue]F-15C/D: [/color]30 میلیون دلار [color=blue]F-15E Strike Eagle: [/color]31 میلیون دلار [color=blue]F-15SE: [/color]100 میلیون دلار!!! [color=blue]F-15K اختصاصی کره جنوبی!!: [/color]100 میلیون دلار!![/quote]

گمان مي رود عراق تعداد اندكي از موشك هاي الحسين با برد ۶۴۰ كيلومتر در اختيار داشته باشد. اين موشك ها مي توانند به كشورهايي مثل اسرائيل، عربستان سعودي، تركيه، ايران و كويت اصابت كنند. كارشناسان همچنين بر اين باورند كه عراق داراي ۱۵ الي ۸۰ موشك اسكاد ـ B و نيز تعداد اندكي موشك هاي الصمود باشد كه برد آنها به كويت و ديگر كشورهاي همسايه مي رسد. موشك العباس بيشتر از ده سال پيش از انواع اخير اسكاد به وجود آمده است، اما اين مسئله كه آيا به مراحل عملي رسيده است يا نه هنوز در پرده ابهام است. براساس اظهارات موسسه بين المللي مطالعات استراتژيك هنوز هيچ كدام از اين سيستم هاي پرتاب خيلي در انتشار سلاح هاي شيميايي و بيولوژيكي موثر نيستند. عراق به خودي خود امكانات ساخت موشك هاي دوربرد را در اختيار ندارد و اين كار نيازمند چندين سال وقت و كمك بيگانگان است. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/006830.jpg[/img] كيوان فيض اللهي جنگ افزار بيست و هفت سال پيش بين ۲۰ تا ۳۶ موشك انداز ۸K14 (اسكاد - و تعداد نامعلومي موشك توسط اتحاد جماهير شوروي سابق به عراق فروخته شد. علاوه بر يازده موشك انداز متحرك، مجموع موشك هاي تك مرحله اي با سوخت مايع كه از شوروي به عراق وارد شد به ۸۱۹ مي رسد. در سال ۱۹۸۶ عراق اقدام به اجراي برنامه اي به افزايش برد موشك اسكاد - B و طراحي مجدد آن كرد تا در توليد چندين نوع جديد و قوي تر به نام هاي الحسين، الحجاره والعباس به خودكفايي رسد. كميسيون ويژه سازمان ملل گزارش هاي متعددي از واردات سيستم هاي اسكاد توسط عراق از كشورهاي ديگري علاوه بر اتحاد جماهير شوروي دريافت كرد. اما هيچ مدركي دال بر اين واردات يافته نشد. بنابراين كميسيون ويژه سازمان ملل تشخيص داد كه هيچ موشك اضافي از اين نوع يا تجهيزات مورد نياز آن توسط عراق تهيه نشده است. در پنجم دسامبر سال ۱۹۸۹ عراق راكت بلندي به طول ۲۵متر پرتاب كرد كه اولين مرحله از يك سيستم پرتاب ماهواره سه مرحله اي به وزن ۴۸ تن و در مجموع داراي نيروي پيش رانش لازم براي پرتاب موشكي به وزن ۶۰ تن بود. اين وسيله از پنج موشك الحسين كه به هم بسته شده اند تشكيل شده است. همچنين اين وسيله از سيستم پيش رانش سوخت مايع ساخته شده بر اساس موشك هاي اسكاد نيز برخوردار است. مرحله آغازين اين سيستم شامل مجموع چهار يا پنج موشك اصلاح شده اسكاد مي شد. مرحله دوم نيز از يك موشك اسكاد تشكيل مي شد در حالي كه سومين مرحله داراي يك موتور SA-2 بود. تنها اولين مرحله قادر به عمل كردن بود و ممكن است مراحل دوم و سوم دكوري باشند. اين سيستم العبيد نام گذاري شد و گفته مي شود كه قادر است ماهواره هايي كه براي اكتشاف، ارتباطات و كنترل به كار مي روند را در مدارهاي كوتاه زمين قرار دهد. گزارش هايي كه بر اساس آنها اين موشك پيش از بازگشت به اتمسفر زمين هفت بار دور زمين گشته بود، نادرست از كار درآمد. همچنين آژانس خبري موثقي اعلام كرد كه عراق يك سيستم SSM موسوم به تموز - ۱ با برد دو هزار كيلومتر را نيز ساخته است. چيز بيشتري در مورد اين سيستم ها گزارش نشده است كه به نظر مي رسد آزمايش نوعي تكنولوژي بوده اند. سكوي پرتاب اين سيستم كه توسط ايالات متحده در ششم دسامبر ۱۹۸۹ كشف شد در ۲۳۰ كيلومتري جنوب غربي بغداد قرار داشت. در خلال سال هاي ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ عراقي ها گام هاي بلندي در زمينه برنامه راكت هاي بومي شان برداشتند كه به طور عمده بر بالا بردن كارآيي موشك اسكاد تمركزيافته بود. تهران تقريبا در ۳۰۰ كيلومتري مرز ايران و عراق قرار دارد كه خارج از برد موشك اصلاح شده اسكاد - B با برد نهايي ۳۰۰ كيلومتر است. عراق براي فائق آمدن بر اين نقص برد اسكاد را به دو برابر افزايش داد. ظاهرا اين موفقيت تا حد زيادي به پشتوانه كمك هاي تكنيكي و تجهيزات خارجي به دست آمد. اولين محصول بهينه سازي اسكاد الحسين نام گذاري شد و بردي بين ۶۰۰ تا ۶۵۰ كيلومتر داشت كه امكان اصابت به تهران را فراهم كرد. اين موشك از طريق كاهش تقريبي مقدار ماده منفجره موشك اسكاد به ۳۰۰ تا ۳۵۰ كيلوگرم اصلاح شد. الحسين تقريبا با طول ۲/۱۱متر و قطر ۹۰ سانتي متر كم و بيش مشابه اسكاد - B (طول ۵/۱۱متر و قطر ۸۸ سانتي متر) بود. همچنين الحسين بيشتر اسرائيل و تمامي سوريه را در محدوده اصابت خود قرار مي دهد. در خلال ماه هاي ژانويه و فوريه سال ،۱۹۹۱ ۶۰ فروند از اين موشك به عربستان سعودي و اسرائيل شليك شد. در اواخر ماه مارس ۱۹۹۰ بر اساس يك گزارش مطبوعاتي، عراق كار ساخت شش موشك انداز ثابت براي الحسين را در فرودگاه ۲-H واقع در غرب عراق و در مجاورت مرز اردن به پايان رساند. اگرچه يك موشك انداز ثابت نسبت به نوع متحرك آن دقت بيشتري را فراهم مي كند اما در برابر حمله بسيار آسيب پذيرتر خواهد بود. بيشتر موشك هاي اسكاد يا از نوع اسكاد عراق از موشك اندازهاي متحرك ناقل سكو و يدك كش هاي الوليد پرتاب شده اند. عراق در تلاش براي افزايش برد موشك هاي اسكاد - B وارداتي اش از تكنيك هاي ساده اي استفاده كرد كه چيز قابل توجهي به اساس تكنولوژي موشكي اش اضافه نكرد. به هر حال تلاش هاي آنها در زمينه مهندسي معكوس (تجزيه يك سيستم كامل به منظور جداسازي و شناسايي همه قطعات يا واحدهاي ساختمان آن)، فراگيري ساخت و تكنولوژي ماشين آلات پيشرفته و ملزومات گوناگون اجزأ سيستم هاي موشكي را به دنبال داشت. عراق طي اين كوشش ها، مهارت هايي را به ويژه در سيستم هاي پيش رانش موشك و نيروي محركه آنها، هدايت و كنترل و تكنولوژي هاي توليد بدنه و نيز سخت افزارهاي ماشين كاري با دقت بالا به دست آورد. با اين حال عراق در خلال تلاش هايش در زمينه مهندسي معكوس در به دست آوردن ظرفيت ساخت داخلي سيستم هاي موشكي كاملا خودكفا، موفق نبود. عراق به دنبال ساخت موفق الحسين از موشك هاي اسكاد وارداتي، توليد كاملا داخلي اين موشك ها را به عهده گرفت. عراق از طريق واردات اجزأ مورد نياز، تجهيزات توليد و ماشين آلات توانست خط توليد اين موشك را راه اندازي كند. عراق در اوايل سال ۱۹۹۰ هدف ساخت ۲۰۰ موشك را تعيين كرد كه احتمالا در نظر داشت ۱۰۰۰ موشك توليد كند. با فرا رسيدن آوريل ۱۹۹۱ عراق به طور چشمگيري در تلاش براي توليد بومي موشك هايش پيشرفت كرد. عراق عملا تمامي اجزأ عمده موشك هاي بوميش به استثنأ ژيروسكوپ ها (وسيله اي كه امتداد مرجع زاويه اي را به كمك چرخش جرمي سنگين حفظ مي كند) را با موفقيت توليد و آزمايش كرد. عراق براي فراهم كردن ژيروسكوپ ها از خارج، قراردادهايي بسته بود. عراق تا پيش از سال ۱۹۹۶ تعدادي از ژيروسكوپ هاي وارداتي اصلي را حفظ كرد. عراق ۱۲ آزمايش ايستاد و چهار آزمايش پرواز موتورهاي ساخت داخل را هدايت كرد كه تعدادي از اين آزمايش ها موفق بودند. در سال ۱۹۸۸ عراق كار توسعه يك سيستم بازيافت مجهز به چتر بازدارنده فراصوت را آغاز كرد كه اين پروژه در خلال سال ۱۹۹۰ نيز ادامه يافت. سرانجام عراق به سه گروه مختلف از توسعه، توليد و تهيه اين سيستم دست يافت كه به هر حال هيچ كدام از اين سيستم ها مهيا نشد. همچنين نوعي از موشك الحسين توليد شد كه به الحسين كوتاه شهرت يافت. بر اساس اطلاعات تاييد نشده از اكتبر سال ۱۹۹۰ عراق اين موشك ها را براي استفاده عليه چاه هاي نفت و مردم توليد مي كرد. موشك هاي الحجاره مي توانستند ابرهاي سمي منتشر كنند كه باعث مرگ افراد روي زمين و انفجار چاه هاي نفت شوند عراقي ها ادعا كردند كه در جريان عمليات طوفان صحرا يكي ديگر از انوع اسكاد كه ظاهرا موشك الحجاره اي با كلاهك پر شده از ساروج بود را به اسرائيل شليك كرده اند مجموعي از چهار يا پنج فروند از انوع موشك الحسين در خلال جنگ خليج احتمالا شليك شده اند كه در نهايت شامل يك فروند الحجاره بود كه در صحراي نجيب در نزديكي امكانات هسته اي اسرائيل فرود آمد. سال ۱۹۹۶ سازمان ملل ادعا كرد كه عراق هنوز ۶ تا ۱۶ فروند از موشك هاي تقويت شده اسكاد را پنهان كرده است كه بالقوه قادر به حمل كلاهك هاي شيميايي و بيولوژيكي هستند. اين موشك هاي الحسين همراه با ۲۰ كلاهك موشك دوربرد كه پيش از سال ۱۹۹۱ و به ويژه براي حمل سلاح هاي شيميايي توليد شده بود از چشم بازرسان سازمان ملل دور ماند. با توجه به اينكه در سال ۱۹۹۶ دريافت كه عراق ۸۰ فروند موشك مشابه اسكاد را در داخل توليد كرده است، برآورد ابتدايي از سياهه موشك هاي عراقي در هاله اي ابهام قرار گرفت. بازديد تيم هاي سازمان ملل در سال ۱۹۹۶ قادر به مشخص كردن موشك هاي پنهان شده نبود، اما آنها به جست وجو براي روش هاي پنهان كاري عراق ادامه دادند. در اواسط سال ۱۹۹۶ يك افسر عادي فراري از عراق عنوان كرد كه به اعتقاد وي صدام حسين نزديك به ۴۰ موشك از نوع اسكاد را حفظ كرده است. پس از آنكه بازرسان سازمان ملل در سال ۱۹۹۸ با اكراه از عراق خارج شدند برخي تخمين زدند كه عراق مي توانست توليد موشك هاي الحسين را در مدت يك سال از سر گيرد. براساس يك گزارش دولتي از ايالات متحده در سال ،۱۹۹۸ عراق تعداد كمي از موشك هاي نوع اسكاد را حفظ كرد و احتمالا موشك هاي اسكاد را با تلفيق سيستم هاي اصلي هدايت و كنترلي كه از چشم بازرسان سازمان ملل مخفي نگاه داشته بود و قسمت هايي كه در داخل عراق توليد كرده بود، سرهم كرد. [img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/006835.jpg[/img] در فوريه سال ۲۰۰۰ اوزي رابين، يكي از اعضاي شوراي امنيت ملي اسرائيل و رئيس پيشين برنامه دفاع ضدموشكي اسرائيل موسوم به هوما، با قاطعيت اظهار كرد كه عراق ۵۰ موشك الحسين در اختيار دارد. وي در كنفرانس سالانه اسرائيل در مورد علوم هوافضا در ۲۴ فوريه گفت كه رژيم عراق اين موشك ها را پنهان كرده است. براساس پرونده بريتانيايي سلاح هاي كشتارجمعي عراق كه در دسامبر ۲۰۰۲ منتشر شد، عراق به بازرسان ملل گفته بود كه ۲۵ كلاهك را با عامل سياه زخم، سم بوتوليسم و افلاتوكيسن (نوعي سم كه توسط كپك ها توليد مي شود) پر كرده است. همچنين عراق كلاهك هايي با عوامل شيميايي را نيز براي موشك الحسين ساخته بود و به توليد ۵۰ كلاهك شيميايي براي الحسين اعتراف كرده بود. بررسي هاي تكنيكي از بقاياي كلاهك ها اثرات توليد VX (يكي از خطرناك ترين گازها كه در ساخت سلاح هاي شيميايي به كار مي رود) را نشان دادند كه مشخص مي كند چندين كلاهك ديگر نيز با استفاده از آن پر شده اند. براساس همان پرونده عراق برخلاف قطعنامه ۶۸۶ شوراي امنيت سازمان ملل بالغ بر ۲۰ موشك الحسين را حفظ كرده است. اين موشك ها نيز يا به شكل سيستم هاي كامل يا به شكل موتورها و ساير اجزا براي مونتاژ و دوباره، به صورت غيرقانوني حفظ شده اند. دولت بريتانيا تشخيص داد كه مهارت هاي مهندسي موجود امكان موثر نگه داشتن اين موشك ها را فراهم مي كند. اين حقيقت كه در نهايت برخي از اين موشك ها نياز به مونتاژ دوباره دارند تعيين دقيق تعداد موشك هاي آماده به خدمت را دشوار مي كند. عراق با اجازه سازمان ملل به كار بر روي دو سيستم موشكي SRBN با بردهاي كمتر از ۱۵۰ كيلومتر ادامه داد: سيستم الصمود با سوخت مايع و ابابيل ـ ۱۰۰ با سوخت جامد. الصمود اساسا موشك اسكادي در مقياس كوچك است. اين برنامه به بغداد اجازه داد تا اصلاحات تكنولوژيكي را گسترش دهد كه مي تواند برنامه اي براي موشك هاي دوربردتر را فراهم كند. براساس اظهارات سازمان سيا موشك الصمود طوري طراحي شده است كه مي تواند از محدوديت برد ۱۵۰ كيلومتري مجاز توسط سازمان ملل تا برد بالقوه مؤثر ۱۸۰ كيلومتر فزوني يابد. اگر زماني مجازات هاي اقتصادي عراق از ميان برداشته شود شايد عراق به تغيير جهت اين تلاش ها به سوي ساخت سيستم هاي موشكي دوربردتر اقدام كند مگر آنكه نظارت هاي آينده سازمان ملل مانع آن شود. از زمان نظارت كميسيون بر محدوده فعال موشك ها در آگوست سال ۱۹۹۴ فعاليت هاي مجاز عراق در زمينه موشك ها به مرحله توليد نزديك تر شده اند.ادعا مي شود كه عراق تلاش هايش براي استفاده از امكانات موشكي را از سر گرفته است و به طور مستقيم و غيرمستقيم فرمان هايي براي خريداري تجهيزات، تكنولوژي، لوازم و مواد مورد نياز براي فعاليت هاي وابسته به امكانات موشكي و غيرموشكي را صادر كرده كه بسياري از اين تلاش ها در راستاي حمايت از برنامه ابابيل ۱۰۰۰ به منظور توليد داخلي موشك هاي زمين به زمين با بردهاي بين ۱۰۰ تا ۱۵۰ كيلومتر است. پس از آگوست ۱۹۹۵ عراق اعتراف كرد كه از زمان تصويب قطعنامه ۶۸۶ در سال ۱۹۹۱ يك برنامه غيررسمي براي اصلاح سيستم موشكي زمين به هواي وولگا SA-2 به منظور استفاده زمين به زمين با بردي بيش از ۱۰۰ كيلومتر را دنبال كرده بود. در ابتداي كار سيستم نظارتي در سال ،۱۹۹۳ كميسيون تصميم گرفت كه اقدامات آنها براي نظارت كافي خواهد بود. بنابراين با دوربين مكان هايي كه فعاليت هاي تعميرات اصلي بر روي سيستم هاي وولگا انجام مي شد، تحت نظر گرفته شد. زماني كه برنامه نامعلوم عراق شامل آزمايش هاي پرواز اين سيستم شد كميسيون در ژانويه ۱۹۹۶ تصميم گرفت تا چگونگي نظارت را با برچسب گذاري روي تمام موشك هاي وولگا مثل ساير موشك هاي علامت گذاري شده در عراق، اصلاح كند. عراق همچنان به ساخت سيستم موشكي الصمود كه گفته مي شود برد آن كمتر از ۱۵۰ كيلومتر است ادامه داد. موضوع استفاده دوباره عراق از اجزاي موشك زمين به هواي وولگا براي توسعه موشك الصمود بدون راه حل باقي ماند. بازرسان سازمان ملل نگراني هاي جدي خود را در مورد استفاده عراق از اجزأ كليدي برگرفته از سيستم موشكي زمين به هواي وولگا و اصلاح آنها براي استفاده در سيستم موشكي زمين به زمين كوتاه برد اعلام كرده اند. اين اصلاحات مي تواند عراق را قادر به تبديل موشك هاي وولگا به انواع زمين به زمين غيرمجاز كند. براساس گزارش بازرسان سازمان ملل در ژوئن ،۱۹۹۸ برنامه پنهاني G-1در سال هاي ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۴ براي تبديل موشك هاي زمين به زمين به نوع غيرمجاز آن شامل آزمايش پرواز و تهيه امكانات نامشخصي براي پشتيباني از آن بود. عراق در آگوست ۱۹۹۱ بدون اعلام به كميسيون سازمان ملل، چنانچه لازمه قطعنامه هاي شوراي امنيت است، اقدام به اجراي پروژه مخفيانه اي براي ساخت يك موشك زمين به زمين موسوم به ۱-J كرد. همساني هاي اساسي ميان موشك ۱-J و موشك هاي الفهد كه پيش از تصويب قطعنامه ۶۸۶ در سال ۱۹۹۱ در عراق در حال توسعه بود، ديده مي شد. ساخت موشك زمين به زمين ۱-J براساس موشك هاي زمين به هواي وولگاSA-2 و با پاره اي از اصلاحات به ويژه در مورد موتور و سيستم هدايت و كنترل آن استوار شده است. در خلال اين مدت در حالي كه كار پروژه ۱-J ادامه داشت، عراق به بازرسان سازمان ملل اعلام كرده بود كه صرفا در حال ساخت موشك مجاز ابابيل ـ ۱۰۰ است كه به كميسيون ويژه سازمان ملل گزارش شده بود. چنانچه امروز مشخص شده است موشك ابابيل ـ ۱۰۰ خصوصياتي مشابه با ۱-J دارد. از زمان تأسيس سيستم نظارت موشكي در سال ۱۹۹۴ عراق به پيشرفت قابل ملاحظه اي در توسعه سوخت مايع سيستم موشكي الصمود با محدوده ادعا شده ۱۴۹ كيلومتر، دست يافت. در اكتبر ۱۹۹۶ عراق اولين آزمايش پرواز در مورد موشك الصمود را انجام داد. اين آزمايش پرواز نشانگر موفقيتي توسط عراق و گام مهمي در بالا بردن ظرفيت هاي توليد داخلي موشك هاي عراقي بود. عراق آزمايش هاي پرواز را در سال ۱۹۹۸ دنبال و در مجموع تا ژوئن ۲۰۰۰ هشت آزمايش را رهبري كرد. براساس پرونده بريتانيايي سلاح هاي كشتارجمعي عراق كه در سپتامبر ۲۰۰۲ منتشر شد، هنوز شفاف نيست كه آيا كلاهك هاي شيميايي و بيولوژيكي براي موشك هاي باليستيك الصمود و ابابيل ـ ۱۰۰ ساخته شده است يا نه. اما با توجه به تجربه به دست آمده در مورد ساير سيستم هاي موشكي عراق، دولت بريتانيا تشخيص داد كه عراق از مهارت هاي تكنيكي لازم براي انجام چنين كاري برخوردار است. براساس همين پرونده، موشك پيش ران سوخت مايع الصمود به طور گسترده اي مورد آزمايش قرار گرفته و در بخش هاي نظامي گسترش يافته است. علاوه بر اين، جاسوسي ها نشان مي دهد كه عراق در نظر دارد تا برخلاف قطعنامه ۶۸۶ شوراي امنيت برد آن را تا ۲۰۰ كيلومتر افزايش دهد. در فوريه ۲۰۰۳ بازرسان سازمان ملل دو نوع از موشك الصمود ۲ را با استفاده از چهار مدل كامپيوتري مجزا ارزيابي كردند. برد هر دو نوع فراتر از محدوده ۱۵۰ كيلومتري تعيين شده از سوي شوراي امنيت سازمان ملل بود براي مدل سبك تر الصمود بردي در حدود ۱۹۳ كيلومتر و مدل سنگين تر آن در حدود ۱۶۲ كيلومتر تخمين زده شد. ظاهرا از عراق خواسته شده است كه تمام موشك هاي الصمود ۲ و كلاهك ها را براي نابودي به بازرسان سازمان ملل تحويل دهد. http://www.hamshahrionline.ir/hamnews/1382/820109/news/akhar.htm

65 هزار فوت میشه 19,812 متر با این حساب سام 2 و 3 و5 و 17 و 20 توانایی شکار این پرنده رو دارن ! پس این یعنی چی [quote] اين هواپيما که به گلوبال آبزرور موسوم ميباشد، قادر است در لايه جوّي با ارتفاع 65 هزار فوت يعني به دور از برد اصابت موشکهاي ضدهوايي پرواز کند. [/quote]