سامانه دفاع هوایی میم-3 -نایک آژاکس سامانه دفاع هوایی میم-3 -نایک آژاکس ( MIM-3 Nike Ajax)

[Blaze 90]

Nike Ajax اولین موشک عملیاتی پدافند هوایی در دنیا به حساب می آید و اصلیت آن به زمان پس از جنگ جهانی دوم برمیگردد یعنی زمانی که ارتش آمریکا کاملا این مسئله را درک کرده بود که تنها راه حفاظت از آسمان در برابر پرنده ها و به خصوص بمب افکن هایی که در آینده وارد خدمت مشوند و در ارتفاع زیادی پرواز میکنند و دارای سرعتی بیشتر از نمونه های فعلی هستند موشک های هدایت شونده پدافندی است.

برای طراحی و تولید این موشک شرکت Western Electric پیمانکار اصلی در مورد طراحی سیستم موشکی (پرتاب و هدایت) XSAM-G-7 و شرکت Douglas به عنوان پیمانکار اصلی ساخت بدنه موشک انتخاب شد.
اولین شلیک که به صورت غیر هدایت شونده بود در سال 1946 انجام گرفت اما مشکلات موجود در بوستر های راکتی (8 بوستر راکتی در اطراف موشک اصلی برای شتاب بخشیدن به حرکت آن وجود داشتند) برنامه را به تاخیر انداخت تا اینکه در سال 1948 و پس از صرف 2 سال وقت و هزینه مسئولین به این نتیجه رسیدند که به جای 8 بوستر کوچک از یک بوستر بزرگ در زیر موشک استفاده شود تا هنگامی که سوخت بوستر راکتی تمام شد موتور موشک اصلی که از نوع Bell بود و از سوخت مایع استفاده میکرد و برای هدایت از پره های نوک دماغه اش بهره میبرد روشن شود.

در نهایت اولین تست موفقیت آمیز این موشک در نوامبر سال 1951 به وقوع پیوست و این موشک توانست با موفقیت کامل یک هدف پرنده از نوع QB_17 (نمونه کنترل از راه دور بمب افکن B_17) را در آسمان رهگیری و منهدم نماید.

اولین موشک از این سری که در ابتدا SAM-A-7 نام گرفت در سال 1952 از خط تولید خارج شد و اولین سایت پدافندی این موشک 2 سال بعد یعنی 1952 کاملا عملیاتی گردید ؛ در این زمان طبق نامگذاری استاندارد ارتش نام M1 برای آن انتخاب شد اما برای آنکه با پروژه های دیگر از جمله MIM-14 Nike Hercules که Nike B و LIM-49 Nike Zeus که Nike II نام داشت اشتباه گرفته نشود Nike I نامیده شد و در نهایت در 15 نوامبر سال 1956 به عنوان Nike Ajax معرفی گردید.



این موشک از یک سیستم راداری به عنوان LOPAR (رادار کم قدرت جمع آوری اطلاعات) استفاده میکرد که اهدافی که پتانسیل خطر را داشتند در راه دور شناسسایی و انتخاب میکرد و اطلاعا را به واحدد TTR یا رادار تعقیب اهداف منتقل میکرد که در صورت متخاصم شناخته شدن هدف موشک به سمت آن شلیک میشد که این موشک توسط واحد MTR که وظیفه کنترل مسیر موشک تا هدف را بر عهده داشت ، هدایت میشد.

با استفاده از اطلاعات حاصله که توسط سیستم های TTR و MTR به8 دست می امد یک کامپیوتر مسیر را برای رهگیری موشک محاسبه میکرد و مسیر مناسب را جهت این امر به سیستم کنترل موشک اطلاع میداد و هنگامی که موشک در فاصله مناسب از هدف قرار میگرفت سرهای جنگی آن که از نوع ترکش شونده بودند ( در نوک ، دم و مرکز موشک جاسازی شده بودند) با فرمان کنترلر زمینی منفجر میشد و قدرت این انفجار برای به زیر کشیدن هر بمب افکنی (حتی B_29 که به ابر دژ معروف بود) کافی بود.

اما یکی از بزرگترین نقاط ضعف این سیستم موشکی این بود نمیتوانست همزمان با چند هدف درگیر شود و تنها قدرت درگیری با یک هدف را داشت به علاوه هیچ دیتا لینکی بین سایت های مختلف این موشک برای تبادل اطلاعات وجود نداشت که به وسیله آن چند سایت قدرت درگیری با یک هدف واحد را داسته باشند ولی این مشکلات به زودی با ارائه سیستم هدایت و فرمان Martin AN/FSG-1 ملقب به Missile Master که توانایی انتقال خودکار اطلاعات و روند رهگیری را داشت ، حل شد.

از دیگر مشکلات این سیستم پدافندی میتوان به نوع سوخت موتور آن اشاره کرد که علاوه بر دردسر ساز بودن بسیار سمی هم بود همچنین اندازه این سیستم (موشک و رادار ها و سایر اجزای آن) بسیار بزرگ بود و منطقه وسیعی را اشغال مینمود به گونه ای که فقط میشد از آن به عنوان سیستم پدافندی ثابت استفاده کرد و به هیچ وجه پتانسیل تبدیل شدن به سیستم پدافندی متحرک را نداشت.

در سال 1958 تقریبا 200 سایت پدافندی مجهز به این موشک در خاک ایالات متحده وجود داشت که بعدا با نوع پیشرفته تر MIM-14 Nike Hercules جایگزین گردید و آخرین سایت پدافندی Nike Ajax نیز در اواخر سال 1963 از خدمت بازنشسته شد..
البته در سال 1963 به دلیل اعمال سیستم هماهنگ نامگذاری توسط وزارت دفاع آمریکا نام این سیستم به MIM 3A تغییر پیدا کرد که این عبارت به معنای موشک رهگیر متحرک Mobile Intercept Missile بود اما در حقیقت متحرک بودن این سیستم بیشتر تئوری بود تا عملی.

در نهایت تعداد 16000 تیر از این موشک ساخته شد و علیرغم اینکه در سال 1963 در آمریکا از خدمت بازنشسته شد ولی در پایگاه های خارجی و همچنین توسط متحدان این کشور تا سالیان زیادی به خدمت ادامه داد.



خصوصيات

عملكرد: موشک پدافند هوایی

كشور سازنده: آمریکا

شرکت سازنده: Western Electric

طول: 6.40 متر (موشک) و 4.21 متر (بوستر)

قطر: 30 سانتیمتر

وزن: 450 کیلوگرم (موشک ) و 660 کیلوگرم (بوستر)

برد : 48 کیلومتر

سقف پروازی: 21300 متر

سرعت: 2.3 ماخ

پیشرانه: یک موتور راکتی سوخت مایع مدل Bell با کشش 11.6 کیلونیوتن

بوستر: راکتی سوخت جامد از نوع Allegheny Ballistics Lab. M5 با کشش 246 کیلونیوتن

كلاهك: انفجاری شدید و ترکش شونده با وزن 5.44 کیلوگرم (در نوک) و 81.2 کیلوگرم در مرکز و 55.3 کیلوگرم (در دم) موشک

سال ورود به خدمت: 1954



منبع

[samandun 3]

من در بارش یه جایی قبلا خونده بودم که کلاهک هسته ای هم براش استفاده میشده درسته دوست عزیز؟

[Blaze 90]

[quote]من در بارش یه جایی قبلا خونده بودم که کلاهک هسته ای هم براش استفاده میشده درسته دوست عزیز؟[/quote]
نه اخوی ، حداقل به مرحله اجرا که نکشید.

البته این احمق ها (سران آمریکا و روسیه) چون اون موقع همه چیز هسته ایش مد بوده دوست داشتن همه چیزشون یک مقداری اتمی باشه (مثل روسهای دیوانه که میخواستند بمب افکنی با پیشرانه اتمی بسازنند) و به همین دلیل هم ممکنه طرحی برای این کار موجود بوده باشه ولی قطعا عملی نشده.

ناسلامتی دارن از آسمون کشور خودشون دفاع میکنند.

[samandun 3]

من یه سوال دیگه داشتم.ایا امکان ساختن لیزر جامد هست.من تو مجله علمی خوندم که امریکایها در حال تحقیق رو این برنامه هستن.مثل همین بازی جنگ ستاره ها همچین چیزی ممکن هست

[Stuka 8,823]

[quote]من یه سوال دیگه داشتم.ایا امکان ساختن لیزر جامد هست.من تو مجله علمی خوندم که امریکایها در حال تحقیق رو این برنامه هستن.مثل همین بازی جنگ ستاره ها همچین چیزی ممکن هست[/quote]

بله امکان ساخت ليزر جامد هست ,اصلا اولين ليزري که ساخته شد يک ليزر جامد بود. اما ساخت ليزر جامد با قدرتي که بتونه بعنوان اسلحه استفاده بشه بسيار سخت و گران و سنگين هست و نميشه روي هواگرد نصبش کرد. اصلي ترين قسمت ليزر جامد يک کريستال هست از جنس ياقوت مصنوعي يا کريستال
نيوديوم که بسيار گران هست و همچنين کريستال بايد حتما با دقتي در حد ميکرون در جاي خودش محکم بشه وگرنه توان ليزر افت فراواني پيدا ميکنه ليزر هاي گازي و بخصوص شيميايي توان بالاتري نسبت به ليزر جامد توليد ميکنن در ضمن در ليزر شيميايي شما به منبع برق هم احتياجي نداريد . ترکيب گازها به داخل ليزر پمپ ميشه و از واکنششون باهم انرژي حاصل بدست مياد .

يادش بخير يه زماني قرار بود يه ليزر براي دانشگاه بسازيم ولي حيف پول ندادند ولي عوضش تمام ته و توي ليزر رو ياد گرفتيم .....

[Mohammad_89 45]

یه مقداری شبیه به گایدلاین هست :

[img]http://www.scaleworkshop.com/gallery/images/sa2cw_10.jpg[/img]

[PersianKing 1,128]

سلام و خسته نباشيد مى گويم به شما دوست عزيز.

واقعاً قابليت پرتاب عمودى رو داشته؟! خيلى حرفه ها؟ براى اولين موشك ضدهوايى واقعى شون اين قابليت رو به دست آورده باشند؟!
[align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/mim-3a-2.jpg[/img][/align]

[Blaze 90]

[quote]یه مقداری شبیه به گایدلاین هست :[/quote]
سام 2 شبیه این هستش

اصولا پدافندهای ارتفاع بالا همشون این شکلی بوده اند که یک بوستر وظیفه شتاب دادن به موشک رو داره (اون قسمت مشکی رنگ) و بعد از رسیدن به سرعت و شتاب مناسب موشک اصلی(قسمت سفید رنگ) جدا میشه و به سمت هدف میره.

[Guardian 16]

چه کشورهایی ازش استفاده کردن؟

[waffen_ss 20]

چیزی که منو به فکر وا میداره و باعث تعجب من میشه فناوری های نظامی دهه 1940 و 1950 مثلا فناوری الکترونیکی و راداری این موشک با امکانات اون زمان که کامپیوتر به معنای امروزیش نبود چطور وجود داشته و طراحی شده و این که اونه چطور 60 سال پیش با این سطح از فناوری درگیر بودن از دوستان اگه کسی از فناوری های الکترونیکی همین ده های که نام بردم اطلاعاتی داره من رو هم روشن کنه چون برام واقعا جالبه
مثلا موشک فونیکس البته خیلی جلوتر ولی واقعا می خوام ساختاراش رو یه خورده جزئی بدونم و این که چه کامپیوتری روی اون موشک قرار داشته یا اصلا کامپیوتر بوده یا یا مدارهای پیچیده منطقی میشه اگه کسی می دونه اینا رو برام روشن کنه ممنون

[Stuka 8,823]

کامپيوتر که نه ولي از گيت هاي منطقي استفاده ميکردند.
در اون زمان يعني اواخر دهه چهل و اوايل دهه پنجاه تازه چند سالي از اختراع ترانزيستور ميگذشت .در مدارات اکثرا از لامپ هاي خلا استفاده شده و تا حدودي ترانزيستورهاي اوليه و به کمک اونها گيت هاي منطقي رو ميشه پياده کرد.
ولي حتي در اين موشک هاي اوليه مثل اين و سام از فناوري ديجيتال مثل گيت هاي منطقي استفاده نشده .از مدارآنالوگ استفاده شده. با کمک چند مدار آنالوگ تقسيم کننده و ضرب کننده ميشه يک مدار جستجو گر براي امواج دريافتي از رادار ساخت اصطلاحا بهش ميگن( کامپيوتر آنالوگ )آلماني ها نمونه اوليه اين رو روي اژدر سوار کرده بودندکه صداي حاصل از پروانه کشتي رو جستجو ميکرد فقط با (کمک از لامپ خلا)!!!!!
اما خوب دقت زيادي نداره امکان تشخيص چند هدف هم زمان و انتخاب يکي براي حمله يا تشخيص هدف قلابي از واقعي رو نداره يا به سختي ميشه پياده سازي کرد در ضمن حجم مدار به علت استفاده از لامپ بزرگ ميشه که البته اندازه بزرگ اين موشک و همتاي روسيش سام خودش مويد اين قضيه است.
همچنين به علت نداشتن دقت کافي بايد از سر جنگي بزرگتر استفاده کرد (بعلتي که در بالا گفتم)مثلا سام يه چيزي حدود چند صد کيلو وزن سر جنگيشه ولي در موشک هاي جديد ميبينيد که بعلت بکار رفتن کامپيوتر هاي پيشرفته دقت به حدي افزايش پيدا کرده که حتي سر جنگي هم ندارند و با برخورد مستقيم هدف رو نابود ميکنن.

[PersianKing 1,128]

دوستان مطلع: آيا قابليت پرتاب عمودى رو داشته؟

[align=justify]يك سؤال ديگر هم داشتم: موشك هاى‌اين تيپى كه فناورى بالايى ندارند ولى بسيار بزرگ و مصالح بر هستند(مثل سام-2) هزينه شان چطوريه؟ گران تمام مى شوند؟ فرض رو بر اين بگيريد كه داريد هزينه سام-2 رو براى روسيه ٬ MIM-3 رو براى آمريكا يا صياد رو براى ايران مى سنجيد(يعنى ساخت سامانه بومى باشد). [/align]

[Blaze 90]

[quote] آيا قابليت پرتاب عمودى رو داشته؟[/quote]
بله گویا داشته.


[quote] موشك هاى‌اين تيپى كه فناورى بالايى ندارند ولى بسيار بزرگ و مصالح بر هستند(مثل سام-2) هزينه شان چطوريه؟ گران تمام مى شوند؟ فرض رو بر اين بگيريد كه داريد هزينه سام-2 رو براى روسيه ٬ MIM-3 رو براى آمريكا يا صياد رو براى ايران مى سنجيد(يعنى ساخت سامانه بومى باشد)[/quote]
از نمونه های خارجی ارزون تر تمام میشه.
اصولا در پروژه های نظامی قیمت تولید بین 30 تا 50 درصد قیمت فروش هستش و ما بقی سود به حساب میاد(چون باید هزینه های طراحی هم پوشش داده بشه)

[PersianKing 1,128]

نگرفتى برادر من! نگرفتى!! من دقيقاً منظورم اين بود كه شما بحث سود و صادرات رو نكن! بدون سود٬ ارزش خالص موشك رو دارم مى گويم!! ببين: مثلاً همين سامانه آجيس(ضدموشك) كه تازگى ها بحثش بود٬ هر موشكش 3/9 ميليون دلار قيمت داشت!! يا فينيكس كه هر موشكش يك ميليون دلار(البتّه در زمان خودش) مى ارزه. حالا مى‌خواهم بدونم اين موشك ها(صياد٬ سام2 و مشتبه و غير متشابه!!) جزو موشك هاى گران محسوب مى شوند يا ارزان تر هستند؟

[size=8]* ايراد فنى كه به اين پست من وارد هست٬ اينه كه من خودم مثال از [i]«قيمت فروش»[/i] دو موشك غربى زدم نه [i]«هزينه توليد»[/i]شان! ولى خوب به علّت دسترسى نداشتن به قيمت ساخت اين موشك ها من اين نرخ ها رو گفتم.[/size]

[Blaze 90]

دقیقا اطلاعی ندارم ولی فکر نمیکنم با موشکی مثل هاوک (یا شاهین) تفاوت چندانی از لحاظ قیمتی داشته باشه.

در مورد موشک های انگلیسی بسته به کلاسشون قیمت هاش متفاوت بود مثلا سری هاوک ها 250000 دلار ، رپییر ها 15000 و استار استریک حدود 7000 دلار قیمت داشتند و مثلا موشک کوچکی مثل ژاولین هم مجموعه اش نزدیک به 125000 دلار قیمتش بود که موشکش تنها 4000 دلار قیمت داشت.
اما در مورد صیاد قیمتی به دست نیاوردم که بخواهم اظهار نظر کنم.