شاتل فضایی ساخت آلمان نازی!

[iran_zamen58 73]

خدايش آلمانيهاي موتورهاي جت / موشكها و خيلي چيزهاي ديگه را زماني ساختن كه حتي فكر بقيه كشورها به اين چيزها خطور نميكرد.
از كجا معلوم شايد بعدها چيزهاي جديدي ار طرحهاي نيمه تمام المانيها گفته شود

من واقعا عاشق هيتلر هستم(البته بد برداشت نكنيد از مديريت و كشور داري كه داشت و اقتداري كه به المان داد)

[Navard 6,589]

سیلبروگل، بمب افکن فضایی آلمان نازی

 

 

برای مشاهده نسخه اصلی تصاویر بر روی آنها کلیک(لمس) کنید

 

سیلبروگل(Silbervogel)، نام مستعار یک هواپیما یا بهتر بگوییم فضاپیمای آلمان نازی است که در زبان آلمانی معنای پرنده نقره ای را میدهد. این هواپیما توسط یوگن سانگر و ایرنه بردت طراحی شد و قرار بود یک بمب افکن زیر مداری با موتور موشکی سوخت مایع  باشد.

وقتی صحبت از پرواز فضایی به میان می آید، به طور کلی می توان دو رویکرد را در پیش گرفت: یک موشک بالستیک یکبار مصرف که محموله ای را در بالا جو قرار میدهد همچون موشک ساترن ناسا که فضانوردان را به ماه می برد. که این ایده هم نخستین بار توسط ورنر فون براون که از اتباع آلمان نازی بود مطرح شد. و رویکرد دیگر یک وسیله نقلیه فضایی قابل استفاده مجدد است که می تواند به فضا برسد و سپس سالم به زمین بازگردد و خدمه یا محموله آن سالم بمانند. نمونه هایی از این ایده شاتل فضایی ناسا و البته سیلبروگل است. پس در همین ابتدای کار مشخص شد که هر دو ایده پیش روی سفر به فضا ریشه آلمانی داشتند!!!

 

 

یوگن سانگر در سن ۲۶ سالگی ایده یک فضاپیمای زیر مداری با نیروی موشکی را مطرح کرد و آن را به عنوان پایان نامه خود برای موسسه پلی تکنیک وین ارسال کرد. با این حال، این ایده برای سال ۱۹۳۱ بیش از حد رویایی تلقی می شد و این طرح توسط دانشگاه رد شد و مهندس آینده نگر ما را مجبور به ارائه پیشنهاد بسیار قابل قبول تری کرد. سانگر که ناامید نشده بود ترتیبی داد که ایده اولیه اش به عنوان کتابی با عنوان "مهندسی پرواز موشک" دو سال بعد منتشر شود. وی همچنین پیشنهادی 16 صفحه ای را به وزارت دفاع اتریش ارسال کرد که حاوی نکات زیر بود:

 

«سرعت هواپیماها مرسوم و ارتفاع عملیاتی فعلی به محدودیت هایی نزدیک شده اند که می توان پیش بینی کرد، داشته های فعلی ارتقای بیشتری در موارد فوق نمی تواند به ما دهد.»

 

مهندس جوان داستان ما به وضوح فناوری بسیار رادیکال تری در ذهن داشت. در همان زمان، او روی طراحی یک موتور موشکی با خنک کننده کار کرد که از گرم شدن بیش از حد موتور جلوگیری می کرد. سانگر در نهایت ایده چرخاندن سوخت موشک را در اطراف نازل های اگزوز، پیش از سوزاندن آن در خود موتور مطرح کرد. عملی که هنوز هم در موتورهای امروزی یافت می شود و ثبت اختراع به نام او در سال ۱۹۳۵ صورت گرفت. در همان سال، او مقاله ای در مجله اتریشی "پرواز" منتشر کرد. با این مقاله و کتابش توجه لوفت وافه را به خود جلب کرد. در سال ۱۹۳۶، وی توسط "وزارت هواپیمایی دولتی" دعوت شد تا یک مرکز تحقیقاتی کوچک در رایش ایجاد کند. سانگر کار بر روی مفهوم سیلبروگل خود را در موسسه جدید واقع در نزدیکی براونشوایگ آلمان آغاز کرد. آلمانی‌ها همچنین یک کارخانه اکسیژن مایع در این تأسیسات به‌علاوه یک ایستگاه آزمایشی برای یک موتور موشکی با رانش ۱۰۰ تنی ساختند که تأییدی بر علاقه وافر آنها به ایده‌های جدید مهندسی بود. رقابت راکتی در آلمان از دهه ۱۹۳۰ شروع شد. ورنر فون براون، که احتمالاً معتقد بود که طرح اتریشی با کارهای او رقابت می‌کند، کار این تازه‌کار اتریشی را چندان خوشایند نمی دانست. با این حال، تلاش ها برای محدود کردن یا لغو پروژه سانگر بی نتیجه ماند. سانگر همچنین دستیار ریاضیدان و فیزیکدان جوانی به نام ایرنه بردت را استخدام کرد که در نهایت تا بیست سال آینده در کنار او خواهد ماند.

 

 

سیلبروگل شامل چیزی بود که بعداً به عنوان یک بدنه بالابر توصیف شد. این بدنه دارای طراحی مسطح و مستطیلی به طول حدودا ۲۸ متر، عرض ۳متر و عمق ۲متر بود. بدنه رو به جلو نوک تیز بود و در بخش میانی پهن تر میشد و در آن قسمت دو بال نسبتاً کوتاه نصب شده بودند. عرض بال ها حدودا ۱۵ متر بود. بدنه عقب کمی به سمت داخل جمع می شد و به دمی می رسید که از آن نازل های موتور موشکی اولیه بیرون زده بودند و در کنار آنها دو پیشران موشکی کمکی قرار گرفته بود. در قسمت عقب هم بال های کوچک دیگری وجود داشت که البته جزئیات ذکر شده را در تصاویر میتوانید بینید.

سانگر فرود سیلبروگل روی باند فرود معمولی را پیش‌بینی می‌کرد و بنابراین یک ارابه جمع‌شونده را در طراحی خود گنجاند، اما روش برخاستن که او برنامه‌ریزی کرده بود کاملاً تازگی داشت. سانگر پیشنهاد کرد که سیلبروگل از یک سورتمه موشکی که روی یک مسیر مونوریل به طول 3 کیلومتر قرار داشت، بلند شود. اگر چه این مسافت به اندازه کافی چشمگیر نبود اما موتور موشک طراحی شده برای خود سورتمه می توانست حدود ۶۰۰ تن نیروی رانش را به مدت ۱۱ ثانیه ایجاد کند. این مقدار برابر با بیش از سه چهارم نیروی تولید شده توسط هشت موتور نصب شده در پرتابگر مرحله اول ساترن۱ است.

 

 

سیلبروگل پس از جدا شدن از سورتمه با استفاده از موتورهای کمکی، هواپیما و موتور اصلی موشکی با رانش ۶۰۰ تنی را  به ارتفاع ۱/۵ کیلومتری می رساند و  پس از هشت دقیقه سوختن موتور اصلی، سفینه  به ارتفاع ۱۴۵ کیلومتری و به سرعت ۱۷/۸۹ ماخ می رسید. پس از کار موتور اصلی، قرار بود سیلبروگل با سرعت زیاد به سمت لایه‌های ضخیم‌تر اتمسفر فرود آمده و سپس به سمت بالا بپرد، مانند یک سنگ که از روی سطح آب یک دریاچه صاف می‌پرد! این کار تا زمانی تکرار می‌شد که حرکت هواپیما کند شود و در آن نقطه به سمت فرود معمولی روی باند فرود رفته و احتمالاً در یک مسیر بسیار طولانی به سمت پایین سر خورده و گلاید داشته باشد. مسافت پیش بینی شده برای چنین پروازی در حدود ۲۳هزار کیلومتر محاسبه شد. مشکلات گرمایش بدنه هواپیما پیش‌بینی شده بود، اما سانگر معتقد بود که پرواز به سمت بالا در نتیجه هر پرش به سطح هواپیما اجازه می‌دهد تا در محدوده‌های قابل قبول خنک شود. ۳ ماه قبل از شروع جنگ جهانی دوم، سانگر مجموعه‌ای از آزمایش‌های اصطکاک را آغاز کرد و همچنین ساخت مدل سیلبروگل در مقیاس ۱/۲۰ را آغاز کرد.

 

با شروع جنگ، سانگر مجبور شد یا پروژه خود را رها کند و بر تحقیقات بیشتر در مورد هواپیماهای متعارف متمرکز شود یا سیلبروگل را برای اهداف نظامی تطبیق دهد. او گزینه دوم را انتخاب کرد و هواپیمای فضایی ناگهان به یک روش امکان پذیر برای حمله به آمریکا تبدیل شد. بنابراین، یک بمب افکن حمله به آمریکا بر روی کاغذ، حداقل دو سال قبل از اینکه ایالات متحده با آلمان وارد جنگ شود، جنبه واقعی پیدا کرد. سانگر و بردت با هم این طرح را توسعه دادند و آن را به سلاحی تبدیل کردند که برد کافی برای رسیدن به ساحل شرقی ایالات متحده را داشت. هنگامی که به آنجا می رسید، یک بمب ۴تنی را روی  هدف می انداخت و سپس به پرواز بر فراز قاره و اقیانوس آرام ادامه می داد و در جایی در قلمرو تحت کنترل ژاپن فرود می آمد. چنین پروازی توسط این دو مهندس ۲۴هزار کیلومتر محاسبه شد که در حد توانایی های تئوری شده برای سیلبروگل بود.

 

 

با گذشت جنگ و کمبود های پیش آمده، پروژه های موشکی V از اولویت بسیار بیشتری در رایش برخوردار شدند، به ویژه اینکه توسط شخصیت های ارشد در  رایش سوم حمایت می شدند. در نتیجه در سال ۱۹۴۲ به سانگر دستور داده شد تا تمام کارها بر روی موتور موشکی خود را متوقف کند. این مهندس به "موسسه تحقیقاتی گلایدینگ آلمان" منتقل شد، جایی که تا پایان جنگ بر روی طراحی هواپیماهای با موتور جت کار کرد. کارشناسان پس از جنگ محاسباتی را که او و ایرنه بردت برای بررسی جریان گرما در طول ورود مجدد استفاده کرده بودند تجزیه و تحلیل کردند.آنها یک خطای ریاضی پیدا کردند، اشتباهی که نشان می داد سطوح حرارت بسیار بیشتری از آنچه که مهندس اتریشی در طراحی خود مجاز دانسته رخ خواهد داد. با استفاده از این محاسبات ناقص، بمب افکن و خلبان نگون بختش در این مرحله از ماموریت می سوختند.

 

 

پروژه X-20 آمریکا که سانگر بعد جنگ بر روی آن کار کرد.

 

 همه اینها برای سانگر و بردت در سال ۱۹۴۴ ناشناخته بود و شامل اولین ها میشد، با این حال آنها توانستند یک پیشنهاد تجدید نظر شده را برای دو نوع مختلف از سیلبروگل ارائه دهند. نخست هواپیمای کوتاه بردتر با هدف حمله و بمباران نیویورک طراحی شد، و طرح دوم با عنوان گلایدر دوربرد بین قاره ای، که از نظر تئوری به هر هدفی در هر مکانی می‌توانست حمله کند. ۱۰۰ نسخه از دو طرح مذکور بین مقامات و آژانس های مختلف در سراسر رایش سوم توزیع شد. یکی از همین موارد بود که بعد ها به دست یک مقام شوروی رسید و امروزه ما از این طرح شگفت انگیز اطلاع داریم‌. البته داستان این هواپیما به همین جا ختم نمی شود در دوران بعد جنگ هم همچنان داستان های جاسوسی برای این دانشمند و این طرحش به دست شوروی ادامه داشت که اشاره به آن فرصت دیگری را می طلبد.

 

 

نویسنده: Navard 

 

این مقاله برای military.ir تهیه شده و هر گونه برداشت از آن با ذکر نام نویسنده و این منبع بلامانع است

 

منبع۱

 

منبع۲

 

 

ویرایش شده در اسفند 2 توسط Navard

[Navard 6,589]

فیلمی از نحوه عملکرد سیلبروگل، بمب افکن فضایی ساخت آلمان نازی

 

 

https://aparat.com/v/S2vXP