تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین (U.A.V/ Unmanned aerial vehicle)

[MR9 119,063]

بسم ا..

 

 

به گفته منابع اوکراینی از ابتدای درگیری ها تا امروز ( آوریل 2025) چیزی در حدود ۴۰ نوع پهپاد با کنترل فیبر نوری به تایید وزارت دفاع این کشور رسیده و در حال تولید است .

با این حال ، اخیراً یک پهپاد جدید اوکراینی به نام گرومیلو اپتیک (Gromilo Optic)  به بهره‌برداری رسیده که مجهز به سیستم کنترل فیبر نوری است و  نه تنها قادر به انجام ماموریت‌های شناسایی می باشد ، بلکه می‌تواند با حمل مواد منفجره، ضربات دقیقی به اهداف وارد کند.

«گرومیلو اپتیک» از سامانه های ویدیویی با دوربین‌های مختلف - روز، صبحگاهی  و شب - استفاده می‌کند که امکان نظارت و شناسایی اهداف را صرف نظر از زمان ماموریت محوله فراهم می‌کند.

ویژگی کلیدی پهپادهای کنترل‌شده با فیبر نوری که توسط نیروهای مسلح اوکراین و روسیه استفاده می‌شوند، مصونیت آنها در برابر سیستم‌های جنگ الکترونیک است .

این راهکار به طور چشمگیری امنیت استفاده از پهپادها را افزایش می‌دهد، زیرا نمی‌توان آنها را با استفاده از روش‌کلاسیک پارازیت انداختن روی سیگنال‌های رادیویی سرکوب کرد

. همچنین به دلیل عدم وجود سیگنال های رادیویی، این پهپاد توسط سامانه های کشف استاندارد قابل شناسایی نیست.

 

پی نوشت : 

 استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند. 

 

 

 

[MR9 119,063]

بسم ا..

 

 

 

 

 

 

پهپاد تهاجمی دوربرد جدید ارتش اوکراین با شناسه FP-1

این پهپاد تا ۱۶۰۰ کیلومتر برد داشته و می تواند یک محموله رزمی به وزن 120 کیلوگرم را با خود حمل کند .. 

 

[BOMBA 9]

خاطرتون باشه یه مهاجر ۶ سالم دستشون افتاده بود 

[MR9 119,063]

بسم ا...

 

 

 

 

 

 

 

مهمات پرسه زن جدید 

( در برخی از منابع موشک کروز ذکر شده ولی اجمالا تا مشخص شده موضوع در این تاپیک قرار داده می شود ) 

اطلاعاتی که حال حاضر منتشر شده وزن سرجنگی آن را مشخص کرده که حدود 49 کیلوگرم است .

برخی منابع خبر از چینی بودن پیشرانه این سامانه جدید می دهند 

 

 

 

[RezaKiani 1,986]

 

نویسنده: جان ای. تیرپک

2005

مترجم: رضا کیانی موحد

مقدمه مترجم:  معما چو حل گشت آسان شود. امروز که جنگ روسیه در اوکراین و جنگ داخلی سوریه جایگاه جدیدی به انواع گوناگون پهپادهای رزمی بخشیده صحبت کردن از اهمیت پهپادها و اهمیت آنها در رزمهای آینده خیلی دور از ذهن نیست. اما گاه بد نیست نگاهی به گذشته بیندازیم و ببینیم گذشتگان درباره تحولات فنی و تکنولوژیکی که امروزه زندگی ما را تحت تأثیر قرار داده اند چه داوری ها و پیش داوری هایی داشته اند. ترجمه مقاله زیر به این هدف انجام گرفته است تا ببینیم 20 سال پیش درباره امروز چه پیش بینی هایی می کردند و تا کجا را می دیدند؟ چیزی که شاید به ذهن نویسنده این مقاله، و البته هیچ کس دیگری در آن زمان، نمی رسید این بود که روزی برسد که هم روسیه و هم آمریکا ناچار به کپی کردن پهپادهای انتحاری ساخت ایران بشوند.

هواگردهای بدون سرنشین در دو دهه آینده مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از مأموریت‌ها را انجام خواهند داد. این سامانه‌ها دیگر صرفاً پلتفرم‌های شناسایی نیستند، بلکه در برخی موارد به ربات‌هایی شبه‌هوشمند تبدیل خواهند شد که قادرند مأموریت‌های حمل‌ونقل هوایی، حملات دوربرد و حتی نبردهای هوایی را انجام دهند.

حداقل این پیش‌بینی و برنامه‌ای است که در سند جدید پنتاگون با عنوان «نقشه راه سامانه‌های هواگرد بدون سرنشین: ۲۰۰۵ تا ۲۰۳۰» آمده است که در ماه اوت منتشر شد.

هواگردهای رباتیک—که پیش‌تر پهپاد نامیده می‌شدند و اکنون «سامانه‌های هواگرد بدون سرنشین» (UAS) خوانده می‌شوند—به‌طور قطع جای بسیاری از هواپیماهای سرنشین‌دار را خواهند گرفت که اکنون مأموریت‌های طولانی‌مدت را انجام می‌دهند؛ این موضوع مدت‌هاست پیش‌بینی شده بود. با این حال، پیش‌بینی قاطع این سند درباره نقش‌های پویاتر و خودکارتر نشان می‌دهد که احتمالاً ناوگان هواگردهای نظامی ایالات متحده دستخوش تغییرات گسترده‌ای خواهد شد.

در واقع، ممکن است وزارت دفاع برنامه‌های مربوط به هواگردهای سرنشین‌دار—به‌ویژه جنگنده‌هایی مانند F/A-22 نیروی هوایی و F-35 مشترک بین نیروها—را کاهش داده باشد، زیرا رهبران دفاعی معتقدند جایگزین‌های بدون سرنشین با قدرت مشابه اما هزینه کمتر در آینده نزدیک در دسترس خواهند بود.

این نقشه راه به‌صراحت پیش‌بینی می‌کند که جنگنده‌های بدون سرنشین با قابلیت‌هایی مشابه F/A-22 و F-35 کمتر از نیمه عمر خدمت مورد انتظار این سامانه‌های جدید در دسترس خواهند بود.

این سند خاطرنشان می‌کند که فرماندهان رزمی در همه سطوح از UAS استقبال کرده‌اند. تقاضا بسیار فراتر از ظرفیت تولید برنامه‌های فعلی است. این سامانه‌ها دستاوردهای چشمگیری در شناخت میدان نبرد داشته‌اند و «به کاهش پیچیدگی و تأخیر زمانی در زنجیره حسگر تا شلیک برای اقدام بر اساس اطلاعات قابل اجرا کمک کرده‌اند.» همچنین این هواگردها گزینه‌های جدیدی برای مأموریت‌های فعال و غیرفعال ارائه می‌دهند.

 رشد انفجاری برنامه‌ها

در همین حال، تقاضای شدید باعث هجوم به توسعه در همه نیروهای نظامی شده است. رشد سریع برنامه‌ها می‌تواند به‌راحتی منجر به تولید قابلیت‌های تکراری و اتلاف منابع شود. در مقدمه سند، مقامات ارشد گزارش می‌دهند که هدف نقشه راه هدایت وزارت دفاع به‌سوی مهاجرت نظام‌مند قابلیت‌های مأموریتی UAS است، با تمرکز بر نیازهای فوری نیروهای رزمی.

این ناظران شامل استیفن ای. کمبون (معاون وزیر دفاع در امور اطلاعات)، ژنرال پیتر پیس از نیروی تفنگداران دریایی (در آن زمان معاون رئیس ستاد مشترک و اکنون رئیس آن)، کنت جی. کریگ (معاون وزیر دفاع در امور خرید، فناوری و لجستیک)، و لینتون ولز دوم (معاون موقت وزیر دفاع در امور شبکه‌ها و یکپارچه‌سازی اطلاعات) بودند. این نقشه راه خطاب به وزرای نیروهای نظامی و رؤسای آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA) و آژانس ملی اطلاعات جغرافیایی-فضایی (NGA) تنظیم شده است.

این سند بیش از ۲۰۰ صفحه دارد و شامل فهرستی از انواع  UASهای موجود در انبارها، ارزیابی سامانه‌های خارجی در حال خدمت یا توسعه، و بررسی فناوری‌های نوظهوری است که قابلیت و انعطاف‌پذیری UASها را افزایش می‌دهند. از جمله این فناوری‌ها می‌توان به قدرت پردازش رایانه‌ای و کوچک‌سازی اشاره کرد.

 موانع در مسیر تحقق چشم‌انداز

این گزارش همچنین به برخی موانع بزرگ در مسیر تحقق این چشم‌انداز اشاره می‌کند؛ از جمله تردید مقامات دولتی در واگذاری اختیار شلیک سلاح به یک ماشین، یا در کوتاه‌مدت، اجازه دادن به فعالیت UASها در فضای هوایی غیرنظامی. نگرانی دیگر مربوط به قابلیت اطمینان این سامانه‌هاست، چرا که سابقه سقوط آن‌ها قابل توجه بوده است.

از دیدگاه فرماندهان نیروی هوایی، مقامات پنتاگون باید در گسترش استفاده از UASها در همه حوزه‌های مأموریتی ممکن، با احتیاط عمل کنند. ژنرال دونالد جی. هافمن، معاون نظامی وزیر نیروی هوایی در امور خرید، در سمینار UAS در کنگره در ماه سپتامبر گفت که نیروی هوایی ایالات متحده لزوماً در همه نقش‌ها مزیت هزینه‌ای بزرگی برای UASها نمی‌بیند.

او گفت: «اگر هواگردی به‌اندازه‌ای بزرگ باشد که بتواند یک انسان را حمل کند، تحلیل ما می‌گوید که بهتر است انسان را در آن قرار دهیم.» هافمن تأکید کرد که این دیدگاه ناشی از ذهنیت خلبانان سنتی نیست، بلکه بر اساس تحلیل هزینه‌ها در مقایسه با هواگردهای سرنشین‌دار مشابه است. هافمن اذعان کرد که UASها را می‌توان با حذف نمایشگرها، صندلی پرتاب اضطراری و سایر تجهیزات مربوط به انسان، کوچک‌تر، سبک‌تر و ارزان‌تر ساخت. با این حال، «آنچه با حذف جنبه‌های فیزیولوژیکی صرفه‌جویی می‌شود، باید با سامانه‌های ارتباطی جایگزین شود» تا کنترل مثبت بر هواگرد و سلاح‌های آن تضمین گردد. برای کاربردهای کوتاه‌مدت، «تفاوتی ندارد؛ حذف خلبان انسانی هزینه را کاهش نمی‌دهد.»

 از UAV به UAS

نقشه راه اصطلاح «UAV» را کنار گذاشته و از «UAS» استفاده می‌کند، زیرا این پلتفرم‌ها باید به عناصر دیگر برای کنترل، مدیریت و انتقال اطلاعات متصل باشند. این سند که اکنون در سومین نسخه خود قرار دارد، برای نخستین بار به هواگردهای «نزدیک به فضا» نیز پرداخته است.

در یک نشست خبری در ماه اوت، معاون مدیر گروه برنامه‌ریزی UAS در پنتاگون، دایک ودرینگتون، تأکید کرد که این نقشه راه «سند بودجه‌ای نیست»، بلکه «نقشه راه فناوری» است. او گفت: «این سند هیچ‌کس را موظف به انجام کاری نمی‌کند.»

با این حال، او افزود که این نقشه راه با مشارکت کامل همه نیروهای نظامی تهیه شده و «توافق خوبی بر سر اهداف و ابتکارات آن وجود دارد.» نویسندگان سند معتقد نیستند که یک نهاد واحد باید کنترل یا هدایت برنامه‌های متعدد UAS در پنتاگون را بر عهده داشته باشد. ودرینگتون پیش‌تر گفته بود که انتخاب یک عامل اجرایی برای سامانه‌های بدون سرنشین وزارت دفاع هنوز زود است.

در عوض، وزارت دفاع تصمیم گرفت دو سازمان مشترک ایجاد کند—یکی برای تدوین دکترین و مفاهیم، و دیگری برای توسعه سخت‌افزار.

 بودجه و دسته‌بندی‌ها

اکنون که حدود ۲ میلیارد دلار در سال از بودجه وزارت دفاع ایالات متحده به UASها اختصاص یافته، این سامانه‌ها تا پایان برنامه شش‌ساله پنتاگون (که در سال ۲۰۱۱ پایان می‌یابد) حدود ۱۳ میلیارد دلار بودجه تولیدی و بیش از ۱ میلیارد دلار بودجه عملیاتی دریافت خواهند کرد. در مقایسه، وزارت دفاع در کل دهه ۱۹۹۰ تنها ۳ میلیارد دلار برای UASها هزینه کرده بود.

نقشه راه، UASها را به چهار دسته تقسیم می‌کند:

1.     سامانه‌های اصلی (Major): شامل هواگردهایی مانند Global Hawk و سامانه مشترک جنگی بدون سرنشین (J-UCAS).

2.    سامانه‌های عملیات ویژه (Special Operations): مختص فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده.

3.    سامانه‌های کوچک (Small): قابل‌استفاده توسط یک یا دو نفر.

4.    کشتی‌های هوایی بدون سرنشین (Unmanned Airships): شامل ایروستات‌ها و بالن‌های هوایی.

 مأموریت‌ها و رویکردهای آینده

در بررسی مأموریت‌هایی که ممکن است در آینده توسط UASها انجام شوند، نویسندگان نقشه راه «تم‌هایی» را مطرح کرده‌اند که به‌روشنی نشان‌دهنده ظرفیت‌ها و منطق پشت بازطراحی گسترده ناوگان هواگردهای نظامی هستند.

• نخست، آن‌ها معتقدند UASها به سطحی از بلوغ رسیده‌اند که دیگر نباید فقط برای مأموریت‌های خاص در نظر گرفته شوند، بلکه می‌توان آن‌ها را در طیف وسیعی از فعالیت‌های نظامی به‌کار گرفت. به‌گفته نویسندگان:
  «به‌جای اینکه بپرسیم ‘آیا می‌توانیم مأموریتی برای این UAS پیدا کنیم؟’ باید بپرسیم ‘چرا هنوز این مأموریت را با انسان انجام می‌دهیم؟’»
• دوم، نویسندگان آماده‌اند تا به ابتکارات تجاری برای تأمین نیازهای آینده تکیه کنند؛ قابلیت‌هایی را بپذیرند که به‌صورت مرحله‌ای ارائه می‌شوند، نه یک‌باره؛ و UASها را به‌عنوان سامانه‌هایی مصرفی در نظر بگیرند—رویکردی که تاکنون رایج نبوده است.

 راه‌حل‌های متنوع و منعطف

نویسندگان می‌گویند:

«راه‌حل ۵۰ درصدی برای فردا اغلب بهتر از راه‌حل ۷۰ تا ۸۰ درصدی در سه سال آینده و بهتر از راه‌حل ۹۵ درصدی در ده سال آینده است.»

راه‌حل‌های تجاری از هزینه‌های توسعه دفاعی جلوگیری می‌کنند و فرصت‌هایی برای پیشرفت‌های دیگر فراهم می‌سازند، مانند نگاه به UASها به‌عنوان سامانه‌هایی کوتاه‌مدت و قابل‌مصرف. به‌جای خرید انبوه، ممکن است UASها در تعداد محدود خریداری شوند و چند سال بعد با مدل‌های جدید و بهبود‌یافته جایگزین یا تقویت شوند. نویسندگان این رویکرد را با تلویزیون‌ها، پخش‌کننده‌های DVD و رایانه‌های رومیزی مقایسه می‌کنند—اقلامی که اغلب تعویض آن‌ها ارزان‌تر از تعمیرشان است. نویسندگان تأکید دارند که باید ابتدا مأموریت به‌طور کامل درک شود و سپس UAS متناسب با آن طراحی گردد، چرا که باور دارند این سامانه‌ها را می‌توان دقیقاً با سطح قابلیت موردنیاز—و نه بیشتر—ساخت.

و هشدار می‌دهند:

«هرگز یک UAS نسازید و سپس به‌دنبال مأموریتی برای آن بگردید... یا یک هواگرد پنهان‌کار طراحی کنید و بعد سعی کنید آن را برای مأموریت حمله یا سرکوب پدافند هوایی دشمن (SEAD) مناسب‌سازی کنید».

 جدول زمانی مأموریت‌های UAS در نقشه راه

نقشه راه پیش‌بینی می‌کند که UASها در مأموریت‌های زیر جایگزین یا مکمل هواگردهای سرنشین‌دار خواهند شد:

سال‌ها	مأموریت‌ها
۲۰۰۵–۲۰۱۰	انتقال ارتباطات و سرکوب پدافند هوایی دشمن (جایگزینی EA-6B با J-UCAS)
۲۰۱۰–۲۰۱۵	جمع‌آوری اطلاعات سیگنالی (Global Hawk)، گشت دریایی (سامانه BAMS نیروی دریایی)، حمله نفوذی (با J-UCAS)
۲۰۱۵–۲۰۲۰	سوخت‌گیری هوایی و ترکیب مأموریت‌های حمله SEAD
۲۰۲۰–۲۰۲۵	نظارت و مدیریت نبرد (جایگزینی E-3 AWACS و E-8 Joint STARS)، مأموریت‌های مقابله هوایی (جایگزینی F-15، F-16 و جنگنده‌های نیروی دریایی)
۲۰۲۵–۲۰۳۰	حمل‌ونقل هوایی (جایگزینی C-5، C-17، C-130) و ترکیب حمله/SEAD/مقابله هوایی (جایگزینی F/A-22 و F/A-18E/F)

نکته قابل‌توجه این است که ۱۸۰ فروند F/A-22 برنامه‌ریزی‌شده برای نیروی هوایی، به‌طور میانگین کمتر از ۲۰ سال در خدمت خواهند بود، در حالی که طبق گزارش، سامانه‌های بدون سرنشین برای جایگزینی آن‌ها تا آن زمان در دسترس خواهند بود—یعنی کمتر از نصف عمر خدمت برنامه‌ریزی‌شده آن‌ها.

 جایگزینی خلبان با ربات؟

نقشه راه ادعا می‌کند که مغز انسان حدود ۱۰۰ میلیون MIPS (میلیون دستور در ثانیه) و ۱۰۰ میلیون مگابایت حافظه دارد، و پردازنده‌هایی با این سطح عملکرد به‌زودی در دسترس خواهند بود. طبق قانون مور، که پیش‌بینی می‌کند قدرت پردازش رایانه‌ها هر ۱۸ ماه دو برابر شود، رایانه‌ها تا سال ۲۰۱۵ به سطح پردازش مغز انسان خواهند رسید، اما «برخی تخمین می‌زنند که حافظه رایانه‌ها تا سال ۲۰۳۰ با حافظه انسانی برابر خواهد شد.»

تا سال ۲۰۳۰، هزینه یک پردازنده با قدرت ۱۰۰ میلیون MIPS حدود ۱۰٬۰۰۰ دلار خواهد بود، به این معنا که مغز مصنوعی معادل انسان می‌تواند به‌راحتی به یک «قطعه قابل خرید» برای UAS تبدیل شود.

نویسندگان می‌افزایند:

«در مورد انتقال آموزش و تجربه خلبان جنگنده به مغز ربات، معادل مدرسه Top Gun برای J-UCAS آینده، تنها چند ثانیه دانلود پس از پرواز خواهد بود.»

پردازنده‌های آینده بسیار کوچک‌تر از نمونه‌های امروزی خواهند بود و احتمالاً با فناوری‌هایی مانند پردازش نوری، بیوشیمیایی، سوئیچینگ تداخل کوانتومی، و پردازنده‌های مولکولی (moletronics) یا ترکیبی از آن‌ها تقویت خواهند شد تا سرعت و حافظه بیشتری فراهم کنند.

 گلوگاه پهنای باند

در استفاده از ناوگان‌های بزرگ UAS، نگرانی جدی درباره میزان پهنای باند الکترونیکی برای ارسال سیگنال‌های کنترل و دریافت داده‌های حسگرها وجود دارد. نقشه راه پیش‌بینی می‌کند که این مشکل با پردازش داخلی حل خواهد شد.

گزارش می‌گوید:

«در نهایت، قدرت پردازش داخلی از ظرفیت پیوند داده‌ای فراتر خواهد رفت و به UASها اجازه خواهد داد تا نتایج داده‌های خود را برای تصمیم‌گیری به زمین منتقل کنند. در آن زمان، نیاز به نرخ‌های بالای پیوند داده‌ای—به‌ویژه در جمع‌آوری تصاویر—به‌شدت کاهش خواهد یافت.»

 مواد و طراحی آینده

در بیست سال آینده، UASها ممکن است شباهتی به مدل‌های امروزی نداشته باشند—بسیاری از آن‌ها اکنون شبیه هواپیماهای کنترل از راه دور هستند. برای دستیابی به مواد سبک‌تر و مقاوم‌تر، نقشه راه استفاده از پلیمرهای ترانس‌ژنتیک را پیش‌بینی می‌کند که «دو برابر فولاد مقاومت کششی دارند و ۲۵٪ سبک‌تر از کامپوزیت‌های کربنی هستند.»

این هواگردها همچنین قادر خواهند بود در حین پرواز شکل خود را تغییر دهند تا بهترین سرعت، بیشترین دوام یا کمترین سطح مقطع راداری را به‌دست آورند.

همچنین بدنه آن‌ها با میکروکپسول‌های چسب ساخته خواهد شد که در صورت آسیب‌دیدگی در پرواز، خود را ترمیم می‌کنند—نه به‌صورت وصله، بلکه بازسازی کامل به وضعیت اولیه.

نویسندگان توصیه می‌کنند که در تحقیق و توسعه این مواد سرمایه‌گذاری شود.

 فناوری‌های مکمل

• آنتن‌هایی که قابل اسپری شدن هستند، جایگزین سامانه‌های سنگین و پرمصرف فعلی خواهند شد.
• تحقیقات در زمینه شبیه‌سازی و عوامل انسانی باعث خواهد شد که اپراتور انسانی از راه دور بتواند با دریافت نشانه‌های هماهنگ، حضور مجازی در UAS داشته باشد.«خلبان آینده UAS از دیدن هواگرد به تبدیل شدن به خود هواگرد خواهد رسید.»

 پیشرانه‌ها و توان

موتور‌های UASهای آینده از نظر قدرت و پیچیدگی بسیار متنوع خواهند بود. نقشه راه پیشنهاد می‌کند که در طیف وسیعی از سامانه‌های پیشرانه سرمایه‌گذاری شود، از جمله:

• اسکرام‌جت‌ها
• سلول‌های سوختی
• ماهیچه‌های شیمیایی رفت‌وبرگشتی
• توان پرتو‌یافته
• ایزوتوپ‌های هسته‌ای
• سامانه‌های خورشیدی (فوتوولتائیک) و موتورهایی با مصرف سوخت کاهش‌یافته که می‌توانند برد و دوام را تا ۱۰۰٪ افزایش دهند.

 تصویربرداری هایپراسپکترال

UASهای آینده قادر خواهند بود از تکنیک‌های تصویربرداری هایپراسپکترال در فواصل دور استفاده کنند، به‌طوری‌که بتوانند زیر سطح زمین را ببینند، انواع وسایل نقلیه و حتی افراد را تشخیص دهند، اولویت‌ها را دنبال کنند و از اهداف فرصت‌طلبانه بهره‌برداری کنند.

کاهش هزینه به ازای هر پوند محموله

یکی از اهداف مهم (و محرک طراحی) کاهش هزینه به ازای هر پوند محموله‌ای است که UASها می‌توانند حمل کنند. در حال حاضر، هزینه حمل حسگرها توسط یک UAS متوسط حدود 1600۰ دلار به ازای هر کیلوگرم است. در مقایسه، هزینه هر کیلوگرم محموله در جنگنده F-35 حدود 14600دلار است. هدف در J-UCAS رسیدن به 11000 دلار است، و هدف بلندمدت کاهش این عدد به 3600 دلار برای کل ناوگان UASهاست.

بابی دبلیو. اسمارت، مدیر برنامه‌های تسلط اطلاعاتی نیروی هوایی ایالات متحده، اشاره کرد که هواگرد Global Hawk به‌تنهایی بین ۴۰ تا ۵۰ میلیون دلار قیمت دارد، در حالی که بسته حسگرهای آن ۱۰ میلیون دلار هزینه دارد. از آنجا که Global Hawk به نیروی انسانی زیادی نیاز دارد—برای عملیات، نگهداری، جمع‌آوری داده‌ها، تحلیل و انتشار اطلاعات—هزینه چرخه عمر برخی از UASهای بزرگ «قابل‌چشم‌پوشی نیست.»

 ارتباطات امن و چالش‌های طیف فرکانسی

ژنرال هافمن خاطرنشان کرد که UASها به دلیل نیاز به ارتباطات رمزگذاری‌شده و غیرقابل‌نفوذ، پیچیده‌تر و پرهزینه‌تر می‌شوند. او گفت:
«باید مطمئن شوید که فقط شما می‌توانید آن را کنترل کنید—به‌ویژه وقتی که مسلح است.»

یکی از چالش‌های برجسته در استفاده گسترده از UASها، مسئله طیف فرکانسی است. هافمن گفت که در داخل ایالات متحده، «بخش زیادی از طیف فرکانسی» به تلفن‌های همراه، ارتباطات ماهواره‌ای، تلویزیون‌های HD و موارد مشابه فروخته شده است. استفاده گسترده از UASها نیازمند حوزه جدیدی از تخصص است که هافمن آن را «سلطه فرکانسی» نامید—یعنی بیرون راندن سایر کاربران از فرکانس‌ها هنگام عملیات در مناطق جنگی. در خاک دشمن ممکن است این کار ممکن باشد، اما در تمرینات صلح‌آمیز، «مثلاً در کره جنوبی، نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم».

 ایمنی و مدیریت ازدحام در میدان نبرد

هافمن همچنین با اشاره به نقشه راه گفت که هنوز مشخص نشده چگونه می‌توان از برخورد صدها یا حتی هزاران UAS در میدان نبرد جلوگیری کرد. افزودن سامانه‌هایی برای جلوگیری از برخورد با موانع یا با یکدیگر، هزینه‌های اضافی به همراه خواهد داشت.

 نسبت هواگردهای سرنشین‌دار و بدون سرنشین

ژنرال جان پی. جامپر، رئیس وقت ستاد نیروی هوایی، در یکی از آخرین مصاحبه‌های خود در ماه اوت درباره نسبت هواگردهای سرنشین‌دار و بدون سرنشین گفت:
«سخت است بگوییم نسبت درست چه خواهد بود.»

او پیش‌بینی می‌کند که مأموریت‌های حمله دوربرد و ISR به‌طور طبیعی مناسب UASها هستند. اما در مورد مأموریت‌های نبرد هوایی، او محتاط است تا زمانی که ثابت شود UASها «هیچ‌یک از کیفیت‌هایی را که اکنون با داشتن بهترین خلبانان آموزش‌دیده جهان داریم، از دست نمی‌دهند.»

با این حال، اگر فناوری به بلوغ برسد، او مانعی برای واگذاری مأموریت‌های جنگنده به UASها نمی‌بیند.

او گفت:

«این ویژگی عالی سیستم ماست: وقتی ثابت شود که می‌تواند کار را انجام دهد و رقابت کند، آن‌وقت اگر مناسب باشد، گذار را انجام خواهیم داد.»

منبع

https://www.airandspaceforces.com/article/1105armada/

 

[MR9 119,063]

بسم ا..

 

درخت صنوبر رهگیر

 

 

 

  

 

 

 

 

وزن  پهپاد رهگیر : تا ۲ کیلوگرم؛

حداکثر سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت 

برد : حداکثر 1000 متر 

قابلیت رهگیری اهداف پرنده با حداکثر سرعت 110 کیلومتر برساعت 

وزن سرجنگی : حدود 360 گرم