هواگرد هشدار دهنده زودهنگام هوابرد ئی.سی-121 هواگرد هشدار دهنده زودهنگام هوابرد ئی.سی-121 ( EC-121 Warning Star)

[mehran55 20,913]

بنام خداوند بخشنده مهربان

 

Lockheed EC-121 Warning Star

ستاره هشدار دهنده 

جاسوس پیرآمریکا یا جد بزرگ آواکس

 

 

 

 

 

پیشتر در تاپیک آواکس ها ، نگاهی اجمالی به اکثریت آواکس های ساخته شده انداخته بودیدم. 

در این تاپیک قصد داریم ، یکی از این آواکس ها  که برای بسیاری از دوستان ، تقریبا ناشناخته است ؛ را خدمت شما سروران گرامی معرفی کنیم.

 

***

هواپیمای ای سی - 121 (ستاره هشدر دهنده) یکی از اولین نسخه های رادار پرنده و پست مراقبت پیش هنگام ، کنترل و اخطار (آواکس) نیروهای هوایی و دریایی ایالات متحده می باشد.

این هواپیمای نظامی ، از ایجاد تغییرات در هواپیمای مسافربری Lackheed Constellation و تبدیل این هواپیمای نظامی به یک پرنده نظامی بوجود آمده است.

این جاسوس پیر ، بعنوان مکمل خط هشدار دهنده زود هنگام از راه دور (ایستگاه های زمینی) خدمت میکرد ، با استفاده از دو رادوم ( Radomes ) بزرگ (گنبد عمودی بالا - کوهان هواپیما) و یک محفظه افقی زیر بنده ، طراحی مجدد شده است.

بعدها نسخه EC-121S برای جمع آوری اطلاعات و شنود سیگنالهای ارسالی ، مورد استفاده قرار گرفت.

***

این هواپیما برای اولین بار در سال 1954 معرفی شد و تا سال 1978 ، پس از خدمات فراوانی که به نیروی هوایی ایالات متحده داشت ، از خدمت بازنشست گردید.

هر چند که هواپیمایی نیروی دریایی ، تا سال 1982 ، همچنان از این ستاره پیر استفاده می نمود.

در صطول جنگ ویتنام ، نیروی هوایی آمریکا ، از وارنینگ استار ، در هر دو نقش "مانیتور سیگنالهای الکترونیکی و شنود" و همچنین بعنوان "پیشرو بوئینگ E-3 " استفاده میکرد.

خدمه نیروی هوایی به این پرنده ؛ نام مستعار "کُنی" (مصغر و خلاصه شده Consellation ) داده بودند.

در حالی که پرسنل نیروی دریایی ، از نام مستعار "ویلی ویکتور" استفاده میکردند که تعبیری عامیانه از کدگذاری ناتو برای این هواپیما در نیروی دریایی ایالات متحده (WV-1 و WV-2 ) می باشد.

***

تاریخچه :

هواپیمای مسافربری صورت فلکی ( Consellation) کمپانی لاکهید در آخرین سالهای جنگ جهانی یعنی سال 1943 تولید شد.

 

 

 

 

 

نیروی هوایی و پس از آن نیروی دریایی ایالات متحده ، بلافاصله سفارش نسخه ترابری نظامی این هواپیما را به کمپانی سازنده میدهند که  پس از به خدمت گرفته شدن (در همان سال 1943) با کد شناسایی "سی - شصت و نه صورت فلکی" (C-69 Consellation) نامگذاری و شناخته می شود.

 

 

 

 

 

با توجه به رضایت نسبی هر دو نیرو از این هواپیما ، کم کم تصمیم گرفته شد تا وظایف دیگری هم برای این پرنده کاآمد در نظر گرفته شود.

برای اولین بار ، در سال 1949  نیروی دریایی ، بررسی خود را برای استفاده جدیدی از این هواپیما آغاز نمود. در شرح ماموریت جدید برای این پرنده ، امکان سنجی ایجاد وظیفه گشت زنی و وظایف هشدار دهنده مخاطرات موجود در هوا را بررسی نمودن و این هواپیما را دارای شاخصه های اولیه این اقدام تشخیص دادند.

 

نتیجه تحقیق و بررسی نیروی دریایی ، به تجهیز این هواپیما به دو رادار دوربرد در رادوم های (Radomes ) بزرگ بالا و پائین بدنه انجامید.

هواپیماهای جدید در سازمان رزم این نیرو با کدهای WV-1 و WV-2 نامگذاری شدند.

 

EC-121D یا همان WV-2 در ابتدا به رادار پشتی AN/APS-45 (رادار ارتفاع یاب) و رادار شکمی AN/APS-20 (رادار جستجوی آسمان) مجهز شده بود.

البته این رادارها ، بعدها با رادارهای AN/APS-103 و AN/APS-95 جایگزین (و در واقع بروزرسانی) شدند.

 

 

 

خدمه این هواپیما ، معمولا 18 نفر بودند.

که شامل 6 افسر پروازی (دو خلبان ، دو نفر مسئول سیستم ناوبری و دو کنترل سلاح) و 12 نفر پرسنل فنی (دو مهندس پرواز ، یک اپراتور رادیو، دو نفر مسئول خدمه ، پنج اپراتور رادار و دو تکنیسین رادار ) می شدند.

معمولا گروه شش نفره کادر و گروه دوازده نفره ، سربازان داوطلب بودند.

 

 

هر چند ، هنگامی که کره شمالی یک فروند EC-121 نیروی دریایی را در سال 1969  به ضرب گلوله سرنگون نمود ، آمار تلفات اعلام شده ؛ 31 نفر کشته بود   .

***

ان شاء الله در بخش بعدی این تاپیک ، بیشتر با این پرنده اسرار آمیز و کارنامه عملیاتی آن در جنگ ویتنام آشنا خواهیم شد.

 

ادامه دارد ...

 

-----------------------------

پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند 

 

 

 

-----------------------------------------

 

کپی رایت : با توجه به اینکه تاکنون ، این مطلب ، تنها مطلب به زبان فارسی در خصوص این هواپیما می باشد، هرگونه کپی برداری یا ذکر مطالب این تاپیک تنها با ذکر نامmilitary.ir بعنوان منبع مجاز می باشد.

 

مترجم : مهران 55

منابع : در پایان معرفی این هواپیما منابع نیز معرفی خواهند گردید.

ویرایش شده در مهر 4 توسط mehran55
بازیابی عکس های از بین رفته

[Moghaddam 1,985]

بسیار ممنون از تاپیک بسیار خوبتون! :rose: :rose: :rose:

 

اطلاعاتی راجع به رادار های این هواپیما:

 

AN/APS-20:

 

نوع رادار: رادار آواکس (هشدار زود هنگام هوابرد) جست وجوی آسمان

باند IEEE: باند اس (2880 مگاهرتز)

باند ناتو : باند E

حداکثر توان: 750 کیلووات

توان میانگین: 500 کیلووات

حداکثر برد: 250 مایل یا حدودا 400 ک.م  (در یک روز خوب)

 

AN/APS-45:

 

تولید کننده: Texas Instruments

نوع رادار: رادار ارتفاع یاب

باند IEEE : باند ایکس ( 9375 مگاهرتز)

باند ناتو: باند I

توان: 400 کیلووات

حداکثر برد: 150 مایل یا 240 ک.م (در یک روز خوب)

 

AN/APS-95:

 

تولیدکننده: Hazeltine

نوع رادار: آواکس جست و جوی آسمان

باند IEEE: باند پی (406 تا 450 مگاهرتز)

باند ناتو: باند B

حداکثر توان: 3 مگاوات

 

متاسفانه در منبع اطلاعات از رادار AN/APS-103 در اختیار نبود!

 

منبع: http://www.alternatewars.com/BBOW/Radar/APS_Series.htm

 

با تشکر از جناب mehran55

[mehran55 20,913]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.

 

 

 

 

جاسوس پیر در جنگ ویتنام

 

 

 

باشگاه کهنه سربازان جنگ ویتنام  :winking:

 

از تاریخ 16 آوریل 1965 تا 1 ژوئن 1974 ، از EC-121 ها ، در منطقه جنوب شرقی آسیا ، استفاده بسیار گسترده ای شد.

این استفاده بطور اخص در خلال نبردهای Rolling Thunder ، Linebacker و Linebacker II نمود بیشتری پیدا کرد.

ستاره هشداردهنده (EC-121) در خلال این عملیاتها توانست که برای نخستین بار توانستند که نقش "رادار هشدار زودهنگام" و "کنترل محدوده هوابرد" جنگنده های آمریکائی و هدایت اونها در مواجه و یا عدم مواجه  :winking:  با میگ های طرف مقابل رو بر  عهده بگیرند.

 

 

 

پروازهای بالاتر از مدار خلیج تونکین و پس از آن ، عموما از آسمان لائوس هدایت میشدند. اینها پیشگامان "هشدار زودهنگام هوابرد" و "هدایت و کنترل هواپیماها از آسمان" بودند.

 

 

 

در همین ایام و به موازات نیروی هوائی ، هواپیمائی نیروی دریائی هم در خلال سالهای 1965 الی 1972 ،  از یک نوع هواپیمای NC-121 در واحد "عقاب آبی" خود ؛ برای ماموریت های مشابه بهره میبرد.

 

 

Blue Eagles یا همان عقاب های آبی ، واحدی بود که توسط نیروی دریائی برای ایجاد اختلال ، پارازیت و جمینگ رادارهای دشمن طراحی شده بود. همچنین این یگان ، وظیفه ارسال و هدایت برنامه های رادیوئی بر علیه دشمن و یا برای سربازان خودی موجود در خط مقدم (ایستگاه های رادیوئی پرنده) را نیز بر عهده داشت.

 

 

 

 

عقاب های آبی که بخشی از اسکادران VXN-8 اقیانوس شناسی نیروی دریائی ایالات متحده بودند ، در پایگاه هوائی رودخانه پاتوکسنت ( Patuxent ) مستقر بودند. 

 

 

و در انتهای پست و برای حُسن خِتام این پست ، دو نسل از جاسوسان یانکی ؛ جاسوس پیر در کنار جاسوس جوان

 

 

 

ادامه دارد ...

 

-----------------------------

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند   :winking:

پ.ن 2 : ان شاء الله در پست های آینده به تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر در نیروهای دریائی و هوائی ایالات متحده آمریکا ، بطور مفصل خواهیم پرداخت.

[mehran55 20,913]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.

 

 

جاسوس پیر در هواپیمائی نیروی دریائی آمریکا

 

 

WV-2 ها در حد فاصل سالهای 1956 الی 1965 ، به عنوان جزء مهمی از دیواره دفاعی دو سوی آمریکای شمالی (اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام) خدمت میکردند و اطلاعات بدست آمده توسط این پرنده ها ، در شکل گیری دفاع ساحلی یکپارچه نیروی دریائی ایالات متحده ، نقشی اساسی ایفاء می نمود.

 

این گروه از پست های پیش اخطار ( اصطلاحا " دیوار های دفاع ساحلی " نیروی دریائی) ، از پنج سطح ایستگاه راداری پرنده سرنشین دار (آواکس) تعریف شده بود که وظیفه اسکورت  هوائی ناوشکن های نیروی دریائی را به عهده داشتند. 

 

این مأموریت های اسکورت ، در قالب شش تیم عملیاتی که در گشت های 20 ساعته و در ارتفاع های 1000 الی 4000 متر (3000 الی 12000 فوت ) ، وظیفه مراقبت و  اعلام هشدار هوائی به ناوگان ایالات متحده را برعهده داشتند.

 

هدف آنها در این عملیات ها ، ( علاوه بر ایجاد پوشش هوائی برای ناوگان ایالات متحده ) ، گسترش دادن پوشش هشدار دهنده اقیانوس های دو سوی ایالات متحده در مقابل حملات غافلگیر کننده بمب افکن های اتحاد جماهیر شوروی و همچنین اخطار به موقع در برابر حملات موشکی دولت های متخاصم نظیر شوروی و چین و ... بود.

 

در واقع اقدام این پرنده ها ، فرمت و بخشی از پروژه عظیم " خط شبنم " بود.

پچ و نشان عملیاتی واحدهای " خط شبنم "

خط شبنم

 

 

سد دفاعی اقیانوس اطلس

 

 

خط دفاعی اقیانوس اطلس (موسوم به BarLant) از دو اسکادران مجزای از هم ( VW-13 و VW-15 ) که بصورت چرخشی در پایگاه NAS Patuxent رودخانه مریلند واقع شده بود ؛ بعلاوه یک اسکادران (VW-11) که بصورت دائمی و مداوم در پایگاه نیروی دریائی Argentia در نیو فاندلند مستقر بودند ، تشکیل شده بود.

مأموریت همیشگی این خط دفاعی پرواز تا مدار آزور (the Azores) و بازگشت بود.

 

 

برای پشتیبانی مداوم از این محور دفاعی، یک واحد آموزش اخطار پیش هنگام در پایگاه رودخانه ناس پاتکسنت (NAS Patuxent) تشکیل و مستقر شده بود.

پروژه BarLant  که علامت اختصاری (The Atlantic Barrier) می باشد ، عملیات خود را از 1 ژوئیه 1956 آغاز نمود و تا اوایل 1965 با پرواز های خود ؛ پوشش مستمر و مدوامی را در این محور برقرار ساخت. 

 

این سد دفاعی ؛ بعدها برای پوشش فضای هوائی آسمانهای " گرینلند " ، " ایسلند " و " بریتانیا " در سال 1961 به انگلستان منتقل شدند.

هواپیماهای پایگاه آرگنتیا (Argentia) نیز با رفتن به پایگاه NAS Keflavik ایسلند ، محدوده پوشش هوائی خود را گسترش دادند. 

 

دیواره دفاعی اقیانوس آرام

 

 

سد اقیانوس آرام (The Pacific Barrier) که به اختصار (BarPac)  نامیده میشد ، عملیات خود را از تاریخ 1 ژوئیه 1958 میلادی ، با استقرار یک اسکادران EC-121 در پایگاه دریائی  NAS Barbers Point واقع در منطقه " هاوائی " آغاز نمود.

این اسکادران از پایگاه دریائی NAS Midway به هاوائی منتقل شده بود.

 

این دیواره دفاعی هم وظایف متنوعی را برعهده گرفته بود که از همراهی با اسکادران هفتم اسکورت ناوگان دریائی (CORTRON SEVEN) تا ایجاد یک خط مراقبت هوائی از " جزیره آداک " تا " میدوی " را شامل میشد.

بطور معمول ، چهار یا پنج فروند WV-2 برای پوشش دادن تمامی این خط ساحلی لازم بود.

 

فرجام

 

 

عملیات نیروی سد ، سرانجام در سپتامبر 1965 متوقف شد و نیروی دریائی ، هواپیماهای EC-121K شاغل در پروژه دیوار دفاعی خود را بازنشسته نموده و به انبار های ذخیره سازی خود منتقل نمود.

علی رغم تعطیلی پروژه دیوار دفاعی (سد) ، نیروی دریائی ایالات متحده ، باقی EC-121 های خود را حفظ نمود و تا سال 1975 در قالب چهار اسکادران عملیاتی دیگر بکارگیری کرد.

اسکادران هایVQ-1 و VQ-2 بوسیله هواپیماهای جمع آوری اطلاعات EC-121M ، به ترتیب در پایگاه های NAF Atsugi ژاپن و Rota اسپانیا خدمت نمودند.

 

 

VW-4 در قالب عملیات ویلی ویکتوری ، در خلال سالهای 1954 الی 1975 به رصد طوفان های دریائی در اقیانوس اطلس می پرداختند. مقر اصلی این اسکادران در جکسون ویل فلوریدا بود ، در حالی که از پایگاه دریائی روزولت در پورتوریکو هم استفاده می نمود.

در حالی که چهارمین اسکادران (VW-1) که در پایگاه NAS Agana گوام مستقر بود ، همین وظیفه رصد طوفان در اقیانوس آرام را بر عهده گرفته بود.

این هواپیما همچنین در قالب اسکادران 86 آموزشی (VT-86) که در NAS Glynco مستقر بود و به آموزش افسران جوان و دانشجویان خلبانی نیروی دریائی اختصاص داشت؛ خدمت نمود.

در حالی که اسکادران سی و سوم تاکتیکی جنگ الکترونیک (VAQ-33) تا سالها در نورفولک ویرجینیا در حال خدمت بود.

 

 

در تاریخ 25 ژوئن 1982 ، آخرین فروند NC-121K ( جمعی اسکادران VAQ-33 ) بازنشست گردید و با این اقدام پرونده عملیاتی جاسوس پیر در نیروی دریائی ایالات متحده بسته شد.

 

 

ادامه دارد ...

 

-----------------------------

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند    :winking:

پ.ن 2 : ان شاء الله در پست آینده به تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر در نیروی هوائی ایالات متحده آمریکا ، بطور مفصل خواهیم پرداخت.

[tahayori 576]

با سلام:

ای کاش در این تاپیک، نامی هم از هواپیمای شناسایی RF-4E هم برده می شد. هواپیمایی که در زمان جنگ تحمیلی بالاترین خدمت را بوسیله خلبانان و پرسنل فنی آن تقدیم به ایران  زمین کرد. دقت عکس برداری دوربین های هوایی ( های پن KA-90B پانورامیک) 50 هزار پا تفکیک یک عکس 50 سانتی متر مربع روی زمین. این دوربین فقط در اختیار نیروی هوایی ایران و نیروی دریایی آمریکاست.

[mehran55 20,913]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست و با پوزش از محضر دوستان بخاطر این تأخیر دو سه ساله در تکمیل این تاپیک ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.

 

جاسوس پیر در نیروی هوائی آمریکا

 

در کنار حضور این پرنده در نیروی دریائی ، نیروی هوائی ایالات متحده هم ، بین سال های 1954 الی 1978 ، جاسوس های پیر را در سه تیپ هوائی (هر یک متشکل از سه اسکادران مستقل عملیاتی ) به خدمت گرفته بود.

تا زمان جنگ ویتنام ، مأموریت اصلی EC-121 ها ، پوشش دادن نقاط ضعف رادارهای آمریکا در قالب پست های رادار مکمل اخطار پیش هنگام در سواحل غربی و شرقی (اقیانوس های آرام و اطلس) بود. این پوشش که در قالب برنامه "موانع پیوسته " نامگذاری شده بود ، با پرواز 300 مایل دریائی از سواحل قاره آمریکا صورت می پذیرفت.

 

این پروازهای شناسائی در خلال جنگ سرد ، در واقع مدارهای پست های اخطار دهنده زمینی را همپوشانی می نمودند.

اولین اعزام به مأموریت هواپیماهای EC-121C ، در قالب تیپ هوائی 551 هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد (مستقر در پایگاه نیروی هوائی Otis ماساچوست) و در تاریخ 21 دسامبر 1954 آغاز گردید. پس از مدتی نمونه های ارتقاء یافته EC-121D و EC-121H هم به این اسکادران ها پیوستند.

 

همتای اقیانوس آرام آن ، تیپ هوائی 552 هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد هست که در 1 ژوئیه 1955 در پایگاه نیرو هوائی Mc Clellan کالیفرنیا ، فعال شده و آغاز بکار نمود.

 

پس از بحران موشکی کوبا ، در سال 1962 ، اسکادران 966 AEWCS (هشدار و کنترل زودهنگام هوابرد) در پایگاه McCoy فلوریدا تشکیل شد ، اما همچنان این اسکادران تحت فرمان و در کنترل اداری وینگ 552 کالیفرنیا فعالیت می نمود.

 

البته اسکادران 966 با مأموریتی دوگانه تشکیل شد. مأموریت نخست ، فعالیت های نظارتی در فضای هوائی کوبا بوسیله EC-121 و ماموریت ثانویه که اجرای عملیات حفاری طلا (یا به تعبیر دیگر جویندگان طلا-م) (Gold Digger) که به مأموریت های جاسوسی U-2 مرتبط میشد.

 

سومین تیپ هوائی که Warning Star در اون به خدمت گرفته شد ؛ تیپ 553 شناسائی نام گرفت.

 

این تیپ هوائی  EC-121 ها ، در خلال جنگ ویتنام سازماندهی شد و از اکتبر 1967 تا زمان غیرفعال شدن اش در دسامبر سال 1970 ، در کشور تایلند مستقر بود. (تحت عنوان پروژه و عملیات BatCat)

 

وینگ 553 ، در سراسر کشور تایلند ، در ساحل ویتنام ، همچنین لائوس و کامبوج ؛ پروازهای مداومی را انجام میداد که با هدف دریافت و تقویت سیگنال های ضعیف ارسال شده از خاک ویتنام توسط پرنده های ارتقاء یافته EC-121R صورت می پذیرفت.

 

البته پس از سرنگونی یک هواپیما و از دست رفتن خدمه ، ماموریت های شناسائی لب مرز ویتتام بیشتر به پرنده های شناسائی QU-22 Pave Eagle واگذار می گردید که احتمال شناسائی و هدف گرفتن کمتری داشتند.

 

تیپ 551 AEWCW ، سرانجام در سال 1969 ، غیرفعال شد.

این درحالی بود که تیپ 552 ، در سال 1971 به یک اسکادران کاهش یافت و سرانجام در 30 آوریل 1976 با توجه به ورود پرنده های جدید E-3 Sentry ، اسکادران باقیمانده EC-121 تیپ 552 هم رسما تعطیل شد.

پس از این اتفاق همه EC-121 های نیروی هوائی به عنوان هواپیماهای رزرو ، به پایگاه نیروی هوائی در فلریدا منتقل شدند و مدتها پس از این که  اسکادران ها و تیپ های پروازی آواکس های E-3 کاملا مستقر شدند ، این هواپیماها همچنان درپایگاه فلوریدا برای آموزش های مقدماتی و ... مورد استفاده قرار می گرفتند.

 

ادامه دارد ...

 

-----------------------------

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند 

پ.ن 2 : ان شاء الله در پست آینده به مابقی تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر  ، خواهیم پرداخت.