بدون سرنشین آر.کیو-3 دارک استار بدون سرنشین آر.کیو-3 دارک استار ( RQ-3 Dark Star)

[fath 4,686]

چند تا روش رو میشه در پیش گرفت
1- پرواز پهبادهای خودی در ارتفاع بالاتر از این نوع پهبادها و شناسایی ارتباطات این نوع هواگردها از صدف هم برای این منظور میشه استفاده کرد البته در صورتی که با جایی در منطقه در ارتباط باشن راحتتر و گرنه اگر در لینک مستقیم با ماهواره باشن نمی شه به این راحتی ها اونها رو شناسایی کرد.
2- مشکل فقط پیدا کردن این هواگردهاست و برای نابودی اونها میشه از نیروی هوایی خود پهبادها و یا اختلالات الکترونیکی ای ام پی های کوچک و حتی سیستم های پدافندی استفاده کرد.
3- مهمترین روش از کار انداختن خود ماهوارههای رابط و جی پی اس هست البته نوع هایی از این نوع هواگردها هستن که حتی بدون داشتن توانایی جی پی اسا با داشتان لینک با ماهواره های ارتباطی و یا حتی به صورت خودکار می تونن از فرودگاه بلند شن عملیات رو انجام و خودکار هم بشینن.
راهی که اقا سعید گفتن و حتی مین گذاری شدنی هست اما بسیار هزینه بر و در بعضی مواقع کم اثر مثلا شما فکر کنین مدار ماهواره ها عوض بشه و یا خیلی از موارد دیگه .
به این موضوع باید موشک حامل رو هم اضافه کرد که اون هم برای خودش خرج های بسیاری داره حالا فرض کنید ما با یک موشک مثلا چند تا مین می تونیم بفرستیم و این مین ها چقدر درصد موفقیت دارن.
اما استفاده از لیزر و میزر عقلانی تر به نظر می رسه و هم امکان پشتیبانی و تعمیر و نگهداری اونها هم راحتتر هست.
اما میشه یه کار دیگه هم کرد فرستادن ماهواره ای توسط ما به فضا و یا حتی چند تا در مدارهای بالایی زمین با توانایی حملات لیزری و یا میزری و نوترونی (اصل داشتن سلاحی با تونایی شارژ هست) که بتونه باطریهای خودش رو برای شلیک شارژ کنه و در صورت شناسایی خودش و یا از طریق زمین اقدام به شلیک و نابودی این ماهوارها حالا می خواد ارتباطی جی پی اس و یا هر نوع دیگه ای باشن کنه و یا حداقل خساراتی رو وارد کنه که توان اونها رو برای اینده کاهش و یا نابود کنه.
در روی زمین هم میشه با ایجاد اختلالت رادیویی در فرکانس های ارتباطی و یا حتی جی پی اس این نوع هواگردها اونها رو سرگردان کرد.
یک نظر خام توی ذهنم هست نمی دونم شدنی باشه یا نه و اون اینکه از انتن هایی استفاده کنیم که بازتابهای رادیویی این ماهواره ها رو یا بطرفشون بازتاب بدیم و یا با ایجاد اختشاش در اونها اونا رو گمراه کنیم البته در مورد نوع راداری کارایی داره.

[abrar 1]

باید به عرض برسانم که این نوع پهپاد ها از چند طریق برای ارتباط با مرکز فرماندهی استفاده می کنند که یکی از آنها ارتباط ماهواره ای است که در صورت قطع ارتباط ، از سیستم های مخابراتی شبکه که معمولا قلب ارتباطی شبکه در یک ای واکس قرار داره و این ای واکس اطلاعات رو رله می کنه استفاده می کنه . پس نمیشه این پهپاد ها رو به روش اخلال در ارتباط با ماهواره از کار انداخت تنها روش اخلال در کار این پهپاد ها اخلال در باند ارتباطی آنها می باشد که آن هم فکر می کنم بسیار سخت باشد چون برای اخلال در دریافت و ارسال اطلاعات از این پهپاد ها از روشهای زیادی استفاده می شود که برای اخلال شما باید حتما فرکانس های مورد استفاده این تجهیزات را داشته باشد و موضوع دیگر این که برای هدف قرار دادن این پهپاد ها که تقریبا استیلیت است از رادار نمی شود استفاده کرد که این خود مشکلی بزرگ تر هست تنها راه مقابله با هواگرهای آمریکا زدن پایگاه های این پرنده ها هست که لانه را اگر هدف قرار دهیم به مراتب کار آمد تر از شکار تک تک آنها است .

[Marine101 2,788]

میدونم تاپیک قدیمیه ...
.............................................................................................
چند تصویر مرتبط با Lockheed Martin RQ-3 DarkStar .....
[size=3][url="http://www.aviationweek.com/aw_images/large/AW_12_14_2009_2248_l.jpg"]http://www.aviationw...2009_2248_l.jpg[/url][/size]
[size=3][url="http://www.spyflight.co.uk/images/jpgs/uavs/darkstar3.jpg"]http://www.spyflight...s/darkstar3.jpg[/url][/size]
[size=3][url="https://d2t1xqejof9utc.cloudfront.net/screenshots/pics/911c132af0678d6cdc1fec09127a1b32/large.jpg"]https://d2t1xqejof9u...a1b32/large.jpg[/url][/size]
[size=3][url="http://aviationintel.com/wp-content/uploads/2011/12/lockheed_boeing_RQ-3A_darkstar_02-1.jpg"]http://aviationintel...rkstar_02-1.jpg[/url][/size]
[size=3][url="http://www.globalsecurity.org/intell/systems/images/strokeshape.jpg"]http://www.globalsec...strokeshape.jpg[/url][/size]
[size=3][url="http://www.globalsecurity.org/intell/systems/images/strokebays.jpg"]http://www.globalsec.../strokebays.jpg[/url][/size]
.............................................................................................
اونجوری که من از دارک استار میدونم ... این هواپیما ، مکملی بوده برای گلوبال هاوک (برای انجام عملیات در مناطقی که نیاز به مخفی کاری بوده) ، البته به دلایل متعددی این هواپیما پیشرفته تر از RQ-4 از آب در میاد ، بهره گیری از سیستم اویونیک نوین ، کامپیوترهای هوشمند ووو ... از حیث فناوری و پیچیدگی تکنولوژی ، در زمان خودش با F-22 برابری میکرده ... به خاطر یک سری از نواقص که کم تعداد هم نبوده و احتیاط هایی در حوزه ی فناوری ، این هواپیما عملیاتی نمیشه و تحقیقات مرتبط باهاش عقیم میمونه ، البته معتقدم که توسعه و تحقیقات مرتبط با این هواپیما در ظاهر کنسل میشه (چرا که گزارشاتی از وجود پرنده ایی مشتق شده از برنامه ی دارک استار وجود داشته ... بلاخص در جنگ عراق) ...
فکر نکنم لازم باشه که عنوان کنم این هواپیما [color=#ff0000][size=5]یکی[/size][/color] از اجداد 170 خودمونه ... اما این رو به شدت تاکید میکنم ، که یادتون باشه ، RQ-3 پروژه ایی تقریباً روتین بوده ...

[mihandost 405]

با سلام
ای دل قافل اون زمان به چه فکر می کردیم بعد چه شده ارکیو را گرفتیم کی فکر می کرد .

[7mmt 12,641]

 

 

 

 

 

اولندش که سلام

دویم که : مخلص همه ی دوستانی که همیشه مشفق ، همراه ، دلسوز و کلا برادر بزرگتر بودن

سیم که القصه :

 

 

 

 

پرنده ی بی سرنشین Tier III Minus که با نام DarkStar  شناخته می شود ، یکی از 2 پهپاد بلند اوج دور پروازی (HALE) بود که طی پروژه ی مشترکی توسط دفتر نظامی شناسایی نظامی DARO با مشارکت آژانس پروژه های  نظامی پیشرفته ARPA ساخته شد . دپارتمان دفاعی در فوریه ی 1999 با قطع بودجه ادامه ی این پروژه را در روایت رسمی لغو کرد . در برابر هزینه های  چنین دستاوردی در سبک سنگین کردن بین برد بیشتر در برابر پنهان کاری بیشتر نیروی هوایی گلوبال هاوک را برگزید که منجر به خاتمه ی حیات این پرنده ی منحصر به فرد شد .

پروژه ی Tier III Minus  اولین برنامه ای بود که توسط "دفتر 845" دپارتمان دفاعی به ARPA  واگذار شد تا پروتوتایپ یک سامانه ی نظامی را توسعه دهد . دفتر 845 با از میان برداشتن مقررات و ضوابط اداری ویژه ی امور نظامی به طور بی سابقه ای راه را برای همکاری دولت و صنایع هموار کرد . دارک استار با تنها یک برگ کاغذ که روی ان به سادگی مشخصات عملیاتی اصلی ان مانند ارتفاع و مداومت پروازی به همراه امضایی که اختصاص بودجه ی 94 میلیون دلاری برای ساخت 11 تا 20 فروندی از این پرنده را تضمین می کرد پا به حیات گذاشت .

طبق برنامه ی اولیه 10 میلیون دلار برای ساخت اولین فروند از این پرنده پیش بینی شده بود و در نظر بود تا دارک استار پرنده ای مقرون به صرفه ، با توان عملیاتی تقریبا ریل تایم ، مداومت پروازی بالا در تمام شرایط اب و هوایی و توان تحت پوشش قرار دادن مناطق وسیع برای پشتیبانی از فرماندهان تاکتیکی باشد نتیجه ی عملیات این پرنده می بایست اطلاعات به موقعی می بود که در اختیار فرماندهان قرار می گرفت تا انها از این اطلاعات برای اگاهی دقیق از وضعیت و انجام عملیات های ضربتی در عمق مناطق دشمن بهره ببرند و نیز سایر ماموریت های شناسایی و اطلاعاتی با اولویت و فوریت بالا را به انجام رساند .

دارک استار به طور ویژه طراحی شده بود تا بتواند در ارتفاع بلند در مناطق به شدت حفاظت و منبع دسترسی شده  دست به عملیات شناسایی و جاسوسی بزند . به لحاظ فیزیکی این پهپاد وینگ اسپنی در حدود نصف و 1 سوم طول گلوبال هاوک را دارا بود ؛ تجهیزات واحد های زمینی این دو پرنده ، شامل واحد طراحی ماموریت ، واحد هدایت و فرماندهی ، ارتباطات و کنترل کیفیت بصری هر دو پهپاد توسط Raytheon توسعه داده شد . عمده ترین ویژگی طراحی دارک استار کمپیدایی و پنهان کاری بود ، اساسی ترین هدف ساخت این پهپاد داشتن بقا پذیری بسیار بالا در محیط های به شدت پر تحدید بود .

تکمیل کننده ی توانایی های این پرنده Tier II Plus (گلوبال هاوک) بود ، که طراحی شده بود تا بتواند در محیط های با سطح خطر کم تا متوسط در ارتفاع و برد بلند عملیات کند . هر دو پرنده قادر بودنند تا کاملا خودکار تیک اف کنند ، مسیر عملیاتی را پرواز و در نهایت فرود ایند ، همچنین از این قابلیت برخوردار بودند که مسیر و ماموریت پروازیشان در حین پرواز عوض شود و ماموریت دیگری را پیگیرند .

دارک استار بر این اساس ساخته شده بود تا بتواند از پایگاه ها و تاسیسات نظامی فعلی اجرای عملیات کند و از  واحد های فرماندهی ، ارتباطات ، رایانه ها و تجهیزات شناسایی نظارتی موجود بهره ببرد . قادر بود تا شعاع 500 ناتیکال مایل از پایگاه مادر دست به عملیات بزند و بیش از 8 ساعت در ارتفاعی بلندتر از 45 هزار پا بر فراض هدف چون کرکسی پرواز داشته باشد ؛ این پرنده در محفظه ی حمل تجهیزات شناسایی خود قادر به حمل تجهیزات الکترواپتیک یا رادار روزنه مصنوعی بود .

دارک استار توان حمل هزار پوند بار را داشت که به ان امکان حمل یک رادار روزنه مصنوعی با انتشار جابنی کم یا سنسور های الکترو اپتیک را  می داد ، هرچند قادر بود هر دو را همزمان حمل کند که البته به کاهش مداومت پروازی می انجامید . رادار سار و تجهیزات شناسایی الکترواپتیکی این پرنده توسط نورثروپ گرومن توسعه پیدا کرده بود .

سنسور های بکار رفته در این پرنده مشابه گلوبال هاوک بود با این تفاوت که در ارتباطات از پهنای باند کمتری برخوردار بود چرا که به جهت کاهش انتشار و کمپیدایی بیشتر  ، در نصب ، ابعاد و موقعیت انتن ها محدودیت وجود داشت . مجموعه ی راداری که توسط دارک استار حمل می شد نیز مشابه گلوبال هاوک بود با این تفاوت که فاقد مود GMTI (شناسایی اهداف متحرک زمینی) بود .  سامانه  ی الکترواپتیک هم گرچه اندکی در رتبه ی پایین تری نسبت به گلوبال هاوک قرار داشت اما در هر ساعت مساحتی مشابه گلوبال هاوک را رصد می کرد ، به بیانی دیگر در هر ساعت تعداد نقاط یکسانی را پوشش می داد . 

 

 

  

 

[aparat]Er69g[/aparat]

 

تیم مشترک لاکهید / بوئینگ توسعه ی دارک استار را  رهبری  و هدایت می کرد . هر کمپانی حدودا مسئول 50 درصد از فرایند توسعه بود . بوئینگ مسئول توسعه و تست بال و زیر سیستم های مربوطه بود ، و واحد اسکانک ورکز لاکهید مارتین واقع در پالمدیل ، مسئولیت طراحی و توسعه ی بدنه و  زیر سیستم های مربوطه ، منتاژ نهایی و یکپارچه سازی سامانه ها را بر عهده داشت . یک عدد موتور توربوفن ساخت Williams International  نیروی پیشران این پهپاد را تامین می کرد .

اولین پرواز دارک استار در مارچ 1996 به انجام رسید ، اگرچه دومین پرواز در اپریل 1996 به دلیل مدلینگ ایرودینامیکی اشتباه ویژگی های کنترل پروازی پهپاد به سقوط انجامید . Paul G. Kaminski معاونت اکتساب و فناوری وزارت دفاع ،   در 22 دسامبر 1996  ، طرح تجدید نظر در پروژه ی دارک استار را تصویب کرد . برنامه ی تجدید نظر حاصل بررسی مستقل پروژه در پی سقوط اولین فروند ساخته شده از ان در اپریل 1996 بود . بررسی توسط تیمی مستقل متشکل از متخصصین دولتی ، صنایع و دانشگاه ها به انجام رسید ، و ارزیابی دقیقی را از کل سامانه ی دارک استار ، اهداف و نگرش  پروژه  حاصل کرد .

 این بررسی این طور نتیجه گیری کرد :

1-     تیم پیمانکار پروژه متوجه علت بروز سانحه شده است

2-     شبیه ساز پرواز دارک استار اکنون اطلاعات اولین و دومین پرواز دارک استار را تطبیق داده است

3-     فرایند ها و روش های توسعه و تست نرم افزار این پرنده اکنون به طور قابل توجهی بهبود یافته اند .

بیش از 2 سال از دومین پرواز به طول انجامید تا در 29 جوئن 1998 دومین نمونه ی ساخته شده از دارک استار مجددا بال به اسمان بگشوید . این پرنده در مجموع 5 پرواز آزمایشی را ثبت رساند که اخرین انها در 9 ژانویه ی 1999 به وقوع پیوست . در نهایت این پروژه در 28 ژانویه ی 1999 کنسل شد . 

 

تصویر منتسب به سقوط DARK STAR

 

سایر تصاویر :

  

  

  

 

/////////////////////////////////////////////////////

 

http://www.globalsecurity.org/intell/systems/darkstar.htm

کلیه ی حقوق محفوظ است

شادی ارواح طیبه ی شهدای گمنام صلوات

 

چهارم که : دیگه کم و کاستیش رو به بزرگی خودتون ببخشید

پنجم : مثل قبل که نمی تونم وقت بزارم ولی سعی می کنم گه گاهی در خدمت دوستان و اساتید باشم

ششم : الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ما أكثَرَ العِبَرَ، و أقَلَّ الاعتِبارَ!

هفتم : التماس دعا 

[behnamsniper 1,902]

سلام 

 

ممنون برای زحمتی که کشیدید 

اگر میشه خط رو عوض کنید تا بهتر بشه اون رو خوند و استفاده کرد 

 

 

با تشکر 

[151crows 355]

سلام

به نظر من یک دلیل پایدار نبودن این هواپیما زاویه بالها به سمت بالا هست. اگر زاویه بالها به سمت پایین باشد ، در صورت برخورد بار جانبی بالی که به پایین متمایل می شود زاویه حمله بیشتری پیدا می کند و در نتیجه نیروی برای بیشتری تولید می کند که همین امر باعث می شود که بال پایینی به سمت بالا بیاید و دوباره این فرآیند برای بال دیگر رخ  دهد. پس از چند حرکت آونگی هواپیما به صورت خودکار به حالت اولیه خود برمی گردد و اثر باد خنثی می شود. اما در هواپیما با زاویه رو به بالا درست برعکس این قضیه صادق است و بال به بالا رفته برای بیشتری تولید می کند و هواپیما پیچ می خورد در نتیجه یک کامپیوتر قوی با استفاده از سطوح کنترل پایداری هواپیما را به صورت مصنوعی تولید میکند.

 همچنین هواپیما های با زاویه بال رو به جولو هم مشکل پایداری دارند که باز هم احتیاج به یک کامپیوتر قوی دارند.

[iliasd 3,761]

سلام
به نظر من یک دلیل پایدار نبودن این هواپیما زاویه بالها به سمت بالا هست. اگر زاویه بالها به سمت پایین باشد ، در صورت برخورد بار جانبی بالی که به پایین متمایل می شود زاویه حمله بیشتری پیدا می کند و در نتیجه نیروی برای بیشتری تولید می کند که همین امر باعث می شود که بال پایینی به سمت بالا بیاید و دوباره این فرآیند برای بال دیگر رخ  دهد. پس از چند حرکت آونگی هواپیما به صورت خودکار به حالت اولیه خود برمی گردد و اثر باد خنثی می شود. اما در هواپیما با زاویه رو به بالا درست برعکس این قضیه صادق است و بال به بالا رفته برای بیشتری تولید می کند و هواپیما پیچ می خورد در نتیجه یک کامپیوتر قوی با استفاده از سطوح کنترل پایداری هواپیما را به صورت مصنوعی تولید میکند.
 همچنین هواپیما های با زاویه بال رو به جولو هم مشکل پایداری دارند که باز هم احتیاج به یک کامپیوتر قوی دارند.

سلام

دقیقا برعکس گفتید

مطلبی که گفتید تحت عنوان "پایداری و کنترل جانبی" یا static latertal stability مطرح هست

اگر در نمای جلوی هواپیما ، بال با افق زاویه ی مثبت داشته باشه ، در اینصورت بال با هفتی مثبت یا dihedral داریم که باعث پایداری غلتیدنی خواهد شد

اما اگر بال متمایل به سمت پایین باشه بال با هفتی منفی یا anhedral داریم که باعث ناپایداری غلتیدنی خواهد شد

البته این بحث ارتباط مهمی با محل نصب عموی بال vertical wing position داره ، بدین صورت که اگر بال در بالای بدنه نصب بشه ، یاعث میشه که مرکز ثقل هواپیما در زیر مرکز فشار بال قرار بگیره که این امر معادل 1 تا 3 درجه هفتی مثبت هست
و بالعکس اگر بال در قسمت پایینی بدنه نصب بشه ، مرکز ثقل هواپیما بالای مرکز فشار بال قرار میگیره و موجب ناپایدار شدن هواپیما خواهد شد ، امری که معادل 1 تا 3 درجه هفتی منفی بال هست

لذا میبینید که تمام هواپیماهای مسافربری که بال پایین دارند ، هفتی مثبت بزرگی دارند تا هواپیما تعادل بیشتری داشته باشه



بالعکس هواپیماهایی که بال بالا دارند اما مانور اهمیت داره و نباید خیلی پایدار باشند ( مثل جنگنده ها و هواپیماهای ترابری نظامی ) باید از هفتی بال منفی استفاده کنند




شکستگی بال رو به بالای جنگنده های اف 4 و آ 10 و ... هم مربوط به همین مبحث هست و هفتی بیرونی بال dihedral outer wing نامیده میشه

[151crows 355]

سلام

اره راست گفتی . دستت درد نکنه .دقیقا برعکس گفتم