بررسی عملکرد Su-25 فراگ فوت در جنگ افغانستان: بخش چهارم      نشست و برخاست از باند های کوتاه یکی از توانایی های فراگ فوت است   در اکتبر 1986 (مهر 1365) ، سری دوم خلبانان فراگ فوت اعزامی به افغانستان به همراه تعدادی از هواپیماها که نیاز به تعمیرات اساسی داشتند به روسیه برگشتند و خلبانان جدیدی جایگزین آنها در تیپ 378 ام هوایی شدند.این تجدید قوای فراگ فوت ها همزمان شد با تحویل گسترده موشک های دوش پرتاب FIM-92A استینگر - که اولین بار در سپتامبر همان سال در افغانستان رویت شده بود - به مجاهدان افغان ؛ این موشک ها دارای مقاومت بالایی در مقابل پرتاب فلر ،  جستجوگر حرارتی بهتر و سرجنگی قوی تر به همراه یک فیوز مجاورتی بودند.علاوه بر آن ، افغان ها می توانستند با استینگر هر پرنده ای را تا ارتفاع 14,800 پایی مورد هدف قرار دهند.مجاهدان مسلح به استینگر این توانایی را پیدا کردند که هواپیماهای پشتیبانی نزدیک و هلیکوپترهای تهاجمی را مجبور به پرواز و بمباران در ارتفاع بالا کنند تا بدین ترتیب با توجه به غیرهدایت شونده بودن اکثر تسلیحات این پرنده ها، کارایی هر سورتی پرواز به شدت کاهش پیدا کند.بدین ترتیب، با توجه به این که تیپ 378 ام از 40 فروند Su-25 تشکیل شده بود، در یک سال در مقابل مجاهدان با انگیزه و تسلیح شده 30 درصد از توانایی عملیاتی خود را از دست داد.از این خسارات تیپ، 4 هواپیما و 2 خلبان از اسکادران یکم ، 5 هواپیما و 3 خلبان از اسکادران دوم و 2 هواپیما از اسکادران سوم بودند.یکی از این سقوط ها داستان عجیبی داشت.در شب 5 فوریه 1987 (26 بهمن 1365) ، سروان میروسلاو بوراک در حالی که در یک دسته دو فروندی مشغول بمباران مواضع مجاهدین بود هدف یک گلوله منور توپ 122 میلی متری شلیک شده به وسیله یگان توپخانه ارتش شرخ - که در چند کیلومتری محل مستقر بود - قرار گرفت و در هوا منفجر شد.این که چگونه گلوله ای با آن سرعت بالا و هواپیمایی در حال مانور در یک زمان واحد به هم اصابت کرده اند باعث تعجب همگان شده بود.علاوه بر این یک فراگ فوت دیگر از اسکادران یکم مستقر در بگرام که پس از اصابت استینگر آسیب شدیدی دیده بود اما توانسته بود فرود اضطراری کند غیر قابل تعمیر اعلام شده و از رده خارج شد.     بنای یاد بود کشته شدگان سری سوم خلبانان اعزامی به افغانستان در فرودگاه بگرام کابل ؛ از چپ به راست: ستوان ایگور الوشن ، سروان میروسلاو بوراک ، ستوان کنستانتین پاولیکف ، ستوان ولادیمیر پولتسوف و ستوان ویکتور زملیاکوف   اما مشکل خلبانان فقط تحویل استینگر نبود ؛ مشکلات سیستم فرامین هواپیما باعث شد تا در 20 نوامبر 1986 (29 آبان 1365) ، ستوان ایگور ایلوشن و در 13 سپتامبر 1987 (22 شهریور 1366) ستوان ویکتور زملیاکوف کشته شوند.همچنین ستوان ولادیمیر پولتسوف نیز در یک ماموریت بمباران از ارتفاع بالا به دلیل از دست رفتن سیستم اکسیژن رسانی کشته شد تا آمار تلفات به 4 نفر برسد.در 21 ژانویه 1987(1 بهمن 1365) ، ستوان یکم کنستانتین پاولیکوف در حالی که در سومین سورتی پرواز خود از صبح آن روز به عنوان وینگ من به همراه لیدر خود بر فراز فرودگاه بگرام کابل پرواز می کرد تا با پرتاب بمب های منور بتواند موشک های گرمایاب را فریب داده و امکان نشست و برخواست هواپیماهای مسافربری و ترابری را فراهم کند ، مورد اصابت یک تیر موشک استینگر قرار گرفت.شلیک درست لحظاتی پس از بلند شدن از باند و در حالی که هواپیما در یک گردش به چپ قرار داشت صورت گرفت اما با این وجود پاولیکوف موفق به ایجکت شد.او پس از ایجکت در منطقه ای به نام چاریکار در چند کیلومتری بگرام توسط مجاهدین کشته شد.هلیکوپترهای رسکیو با وجود جستجوی فراوان نتوانستند محل فرود را پیدا کنند و با تاریک شدن هوا ، فرماندهان تیپ 378 ام پذیرفتند که یکی از بهترین خلبانانشان را از دست داده اند.گزارش منتشره در خصوص وی حکایت از آن دارد که او از اواخر اکتبر 1986 (آبان 1365) تا 21 ژانویه 1987 (1 بهمن 1365)  ، تعداد 89 سورتی پرواز جنگی انجام داده که طی آن حداقل هفت توپ ضد هوایی کالیبر بالا ، چهار محموله قطعات توپ ضد هوایی ، شش تیم توپخانه سبک ، چهار انبار سلاح و مهمات و 17 خودروی نظامی را منهدم و بیش از 120 نفر تلفات به مجاهدین وارد کرده است.   هواپیمای سرگرد سرگرد الکساندر ریباکوف مسلح به دو راکت انداز B-8M دقایقی پس از فرود   اولین خلبانی که در سری سوم خلبانان اعزامی به افغانستان توانست جنگنده اش را پس از برخورد موشک به به پایگاه باز گرداند سرگرد الکساندر ریباکوف قائم مقام بخش عقیدتی سیاسی اسکادران دوم تیپ 378 ام بود.فراگ فوت او در 28 مه 1987 (7 خرداد 1366) ، در حالی که به عنوان وینگمن در بال سرهنگ گریگوری استرپیتوف عازم منطقه علی خیل در شمال شرقی افغانستان به منظور پشتیبانی از سربازان ارتش این کشور در مقابل مجاهدین بود مورد هدف قرار گرفت.همزمان با آن که لیدر دسته دستور دومین شیرجه بر روی هدف را صادر کرده بود ، کنترلر زمینی با دیدن بلند شدن دود سفیدی از مواضع مجاهدین متوجه شلیک یک موشک دوش پرتاب به سمت ریباکوف شد و به وی اخطار داد اما او با وجود آن که با تلاش زیاد توانسته بود هواپیمایش را از حالت شیرجه در آورد به دلیل کاهش سرعت ناشی از این حرکت نتوانست مانور لازم برای افزایش ارتفاع را انجام داده و موشک با فعال شدن فیوز مجاورتی علاوه بر سوراخ کردن کانوپی و زخمی کردن صورت خلبان ، آسیب شدیدی به موتور سمت چپ فراگ فوت وارد کرد.گفته می شود موشک شلیک شده به سمت وی از نوع بلوپایپ ساخت انگلستان بوده است.ریباکوف که از وسعت آسیب دیدگی هواپیما اطلاعی نداشت درخواست اجازه برای شیرجه سوم را به لیدر اعلام کرد که با مخالفت و دستور او مبنی بر بازگشت فوری به پایگاه مواجه شد.ریباکوف پس از بررسی بیشتر متوجه شد که تراست موتور سمت چپ هواپیما در حال قطع شدن و درجه حرارت هواپیما نیز در حال افزایش است.در همین حین هواپیما وارد ابر شده و شروع به کاهش بیشتر سرعت کرد.ریباکوف توانست با تلاش بسیار ، هواپیما را که حالا به دلیل از دست دادن موتور سمت چپ به چپ کشیده میشد کنترل کند.فراگ فوت زخمی با راه نمایی لیدر توانست خود را به فرودگاه بگرام برساند اما به دلیل از کار افتادن هر دو سیستم هیدرولیک و عمل نکردن سیستم مکانیکی ، ریباکوف مجبور شد به صورت سینه مال در زمینی حاشیه باند پایگاه که خاک های نرم تری نسبت به باند مسطح داشت هواپیما را به زمین بکوبد که فراگ فوت پس از طی 400 متر متوقف شد.   فرودگاه بگرام در سالهای اشغال افغانستان توسط شوروی مقر اصلی تیپ 378 ام بود    سرگرد ابیدکوف فرمانده اسکادران یکم یکی دیگر از 3 خلبانی بود که بعد از اصابت موشک دوش پرتاب توانست هواپیمای خود را به پایگاه برگرداند. در 28 ژوئیه 1987 (7 تیر 1366) ، هواپیمای وی که در یک دسته 8 فروندی با پرواز در ارتفاع پایین در حال پرواز به سمت یک مقر مجاهدین در نزدیکی سد سروبی در شرق کابل بود مورد اصابت یک موشک دوش پرتاب قرار گرفته و بدنه و موتور سمت راست آن به شدت آسیب دید.او در مورد این ماموریت خود می گوید " موشک به موتور سمت راستم برخورد کرد و نازل را پودر کرده ، قسمت بالایی محفظه احتراق را از بین برد و باعث شد تا توربین کم فشار مسدود شود.انفجار سرجنگی همچنین باعث آسیب دیدگی هر دو مبدل برق جریان مستقیم (DC) شده بود و با از کار افتادن سیستم الکتریکی هواپیما ، امکان رها کردن بمب ها و مخازن سوخت نیز وجود نداشت.به جز نشانگر مربوط به نرخ صعود و نزول و سرعت سنج هواپیما ، تمامی نشان دهنده های کاکپیت از کار افتاده بودند.علاوه بر آن ، آتش و سوختگی ناشی از منهدم شدن مبدل برق باعث بالا رفتن دمای یک مجموعه سیم کشی اطراف آن شد که نتیجه آن یک سری اتصالات کوتاه بود.این مسئله باعث شد تا ناخواسته چتر ترمز هواپیما باز شود.آن هم در شرایطی که من حدود 350 کیلومتر در ساعت سرعت داشتم.به سختی توانستم چتر را رها کنم.هر چند دیدن یک چتر باز شده باعث شده بود تا 7 خلبان دیگر دسته فکر کنند من ایجکت کرده ام اما وضعیت زمانی وخیم تر شد که چتر دو تکه فراگ فوت در ارتفاعی حدود 160 پایی تعادل خود را از دست داد و به شدت با زمین برخورد کرد.این باعث شد همکارانم تصور کنند من در یک ایجکت ناموفق کشته شده ام.اما من موفق شدم تا چرخ های جنگنده زخمی ام را به باند بگرام برسانم.پس از فرود هواپیما که نه ترمز داشت و نه چتر ترمز ، با سرعت بالایی باند را طی کرده و چند متر پیش از برخورد به میدان پایگاه متوقف شد " فراگ فوت مسلح سرگرد ابیدکوف پس از فرود   هواپیمای ابیدکوف توسط یکی از دو موشک استینگری که از طرف پدافند هوایی کاروان مجاهدین به سمتش شلیک شده بود مورد اصابت قرار گرفته بود.این موشک علاوه بر از کار انداختن سیستم تامین برق هواپیما ، باعث شد تا هر دو سیستم هیدرولیک فراگ فوت نیز از کار بیفتد.نشت روغن هیدرولک - که یک مایع قابل اشتعال بود - باعث آتش سوزی داخلی هواپیما و بالا رفتن دمای محیطی سیستم ها به خصوص سیستم کنترل شده بود.بعد از بررسی هواپیما مشخص شد که گرمای این آتش باعث شده تا 95 درصد قطر میله کنترل تیتانیومی - میله ای که فرامین را از استیک در کابین به سطوح کنترلی مثل دم و بالها منتقل می کند- فراگ فوت ذوب شود.اما این همه خطرات ابیدکوف و اوج خوش شانسی اش نبود.او زمانی مورد اصابت قرار گرفت که هنوز بمباران را انجام نداده بود و به همین دلیل دو مخزن سوخت 800 لیتری ( به همراه 3 هزار لیتر سوخت در مخازن داخلی) ، چهار بمب خوشه ای 250 کیلوگرمی RBK-250 و دو لانچر راکت انداز  B8M را زیر بالهای فراگ فوت خود داشت.بلافاصله پس از هدف قرار گرفتن به دلیل از کار افتادن یک موتور هواپیما به سرعت 170 کیلومتر در ساعت رسید اما با وجود فول لود بودن باز هم خلبان توانست آن را به سرعت 280 کیلومتر در ساعت رسانده و ارتفاع خود را افزایش دهد.هواپیما پس از مدتی زمین گیر بودن به تاسیسات سوخو در تفلیس گرجستان فرستاده شد تا برای ارزیابی توانایی فراگ فوت در  دفاع از خود در برابر موشک های دوش پرتاب و اعمال نتایج آن در سری های بعدی تولید مورد استفاده قرار بگیرد. سومین و آخرین خلبانی که توانست بعد از اصابت استینگر به پایگاه برگرد پیتر گولوبسوف بود.او در 24 اکتبر 1987 (2 آبان 1366) ، در حالی که عنوان لیدر یک دسته دو فروندی با  پرواز در ارتفاع پایین عازم پشتیبانی نزدیک از نیروهای ویژه ارتش سرخ (اسپتناز) در حومه قندهار بود، در اولین گردش برای شیرجه بر روی هدف ، مورد اصابت قرار گرفت.موشک با برخورد به زیر دم بخش های بزرگی از آن را کنده و نازل های موتور را تا حد زیادی از بین برد و تعداد زیادی از سیستم های هواپیما از کار افتادند.گولوبسوف توانست پس از رها کردن 6 غلاف راکت انداز UB-32M با هدایت لیدر هواپیما را به قندهار برده و فرود بیاورد.به دلیل نجات این هواپیما به وی مدال ستاره سرخ اهدا شد.   ادامه دارد..

  بعد از حماسه Kh-29L زمین به زمین در لیبی ، اینبار شاهد راکت 240 میلی متری S-24 در نقش توپخانه راکتی در یمن هستیم.این راکت در صورت پرتاب از هواپیما حدود 2 کیلومتر برد موثر داره و یکی از مخرب ترین و دقیق ترین راکت های غیرهدایت شونده هستش اما استفاده از اون در نقش یک سلاح منحنی زن فکر نمیکنم چندان کارایی خاصی داشته باشه.اما خب اگر بشه به صورت مستقیم شلیکش کرد با توجه به سرجنگی 120 کیلوگرمیش قدرت تخریب بالایی داره.احتمالاً این راکت همراه با هواپیماهای Su-22 و MiG-29SMT به نیروی هوایی یمن تحویل داده شده.     [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/s-24-4.jpg][/url]   [url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10225/s-24-3.jpg][/url]

پیش از این معمولاً هواپیماهای Su-30SM بمب افکن های Su-24M2 رو در ماموریت در نوار مرزی سوریه و ترکیه همراهی میکردن تا هواپیماهای CAP و آلرت ترکیه مزاحمتی براشون ایجاد نکنن و در یک مورد هم حداقل باعث قفل فلانکر بر روی فالکون های ترکیه که عمدتاً از نوع F-16C و بلوک 40 و 50 هستند شد.بدون شک اگر پرواز امروز هم توسط هواپیماهای Su-30SM اسکورت میشد همچین اتفاقی نمی افتاد چون فالکون های ترکیه اصلاً در حد و اندازه درگیری با این جنگنده نیستن.   این ماجرا هم از هر نظر که به اون نگاه کنیم به سود ماست ، احتمالاً شاهد ورود تعداد بیشتری هواپیماهای Su-30SM یا حتی Su-35S خواهیم بود.

به نام خدا هواپیمای آموزشی / رزمی هیرکوش (HÜRKUŞ) صنایع هوافضای ترکیه هواپیمای هیرکوش (با اسم رسمی TAI Hurkus) به معنای پرنده آزاد ، یک هواپیمای آموزشی و رزمی سبک وزن ، بال پایین ، دو سرنشینه و تک موتوره توربوپراپ طراحی شده توسط صنایع هوافضای ترکیه (TAI=Turkish Aerospace Industries) است که در سه مدل آموزشی پایه ، آموزشی پیشرفته و پشتیبانی نزدیک ساخته شده است .صنایع هوافضای ترکیه این هواپیما را با تکیه بر اصل صرف جویی بر هزینه ساخته است ؛ به این معنا که جدا از طراحی بومی آن ، بقیه اجزای هواپیما هر کدام از شرکت های معتبر خریداری و بر روی هواپیما نصب خواهد شد و نیازی به طراحی و تولید همه اجزا در داخل ترکیه دیده نشده است.هیرکوش در نمونه آموزشی پایه خود جهت استفاده نیروی هوایی ترکیه برای آموزش های اولیه خلبانان و در نمونه مسلح توسط مرزبانی و ارتش ترکیه برای عملیات های ضد تروریستی ، گشت زنی و پشتیبانی نزدیک استفاده خواهد شد. هواپیما با بالهایی نصب شده در زیر کاکپیت که اندکی به عقب بدنه امتداد پیدا کرده ، یک سکان عمودی با زائده ای امتداد یافته تا وسط بدنه ، بدنه ای باریک و وزنی بین 2 تا 3 هزار کیلوگرم طراحی متداولی دارد و بسیار به هواپیماهای KT-1 کره جنوبی که ترکیه آن را تحت لیسانس تولید کرده و از از کاربران آن به شمار می رود و T-6 Texan II شباهت دارد و بعید نیست که از کمک یکی از این دو کشور در طراحی و ساخت این هواپیما استفاده شده باشد.هر چند سعی شده تا در طراحی کاکپیت خلبانان دید مناسبی داشته باشند و گفته شده خلبان جلو 50 درجه دید دارد اما هیرکوش نسبت به هواپیماهایی همچون PC-7 یا PC-9 به دلیل دو تکه بودن کاکپیت در عین شیشه ای بودن کانوپی آن دید کمری خواهد داشت.هر چند تاکنون تصویری از کاکپیت این هواپیما منتشر نشده اما چیزی که قطعی به نظر میرسد استفاده از صندلی های ایجکت Mk T-16 N ساخت کمپانی مشهور مارتین بیکر (به عنوان بزرگترین تولید کننده صندلی های ایجکت) با قابلیت Zero-Zero ، سیستم تولید اکسیژن داخلی ، GPS ، سیستم کنترل دمای محیط ، یک سیستم ضد فشار جاذبه و سیستم دست روی استیک و تراتل در هر سه نمونه می باشد. همانطور که در ابتدای متن گفته شد ، صنایع هوافضای ترکیه سعی کرده در ساخت این هواپیما از بهترین اجزاء استفاده کند و به همین منظور بر روی هیرکوش از یک موتور توربوپراپ PT6A-68T ساخت کمپانی کانادایی پرات اند ویتنی استفاده کرده است.این موتور که به جرات می توان گفت پرفروش ترین موتور در بازار هواپیماهای آموزشی سبک است و در مدل های مختلف بر روی طیف وسیعی از هواپیماهای این رده همچون پیلاتوس PC-7-9-21 ، توکانو ، KT-1 و... نصب شده دارای توانی معادل 1600 اسب بخار (1200 کیلو وات) است.ملخ های موتور پنج پره (با کد HC-B5MA-3) و ساخت کمپانی هارتزل (یکی از برترین ها در این زمینه) بوده و از آلومینیوم ساخته شده است.هیرکوش با استفاده از این موتور و ملخ می تواند به بیشینه سرعت 574 کیلومتر بر ساعت ، سرعت کروز 463 کیلومتر در ساعت و نرخ صعود 22 متر ثانیه برسد.برد اعلام شده برای هیرکوش 1478 کیلومتر برای پرواز در ارتفاع 15 هزارپایی است که با نصب مخازن سوخت خارجی امکان افزایش آن نیز وجود دارد. احتمالاً تقسیم بندی سه مدل هارکس بدین گونه خواهد بود که نمونه آموزشی پایه (Hurkus-A ) به سیستم های ساده جهت آشنایی و آموزش اولیه خلبانان مجهز خواهد بود و همچنین قابلیت فروش در بازار غیرنظامی را خواهد داشت ، نمونه آموزشی پیشرفته (Hurkus- B ) نیز طبق اعلام صنایع هوافضای ترکیه به نمایشگرهای دیجیتال ، HUD و کامپیوتر ماموریتی مجهز خواهد بود که خلبانان پس از آموزش های پایه برای یادگیری کار با سیستم های هواپیماهای مدرن به این هواپیما منتقل خواهند شد ، گفته می شود کابین این مدل چیدمانی مشابه F-16 و F-35 به عنوان اصلی ترین هواپیماهای آینده نیروی هوایی ترکیه خواهد داشت.نمونه پشتیبانی نزدیک (Hurkus-C) در واقع نمونه مسلح Hurkus-B به شمار می رود که به یک سیستم جستجو و هدفگیری حرارتی (FLIR) ، آویزگاه های تقویت شده و ارابه فرودی با قابلیت پرواز و نشستن در باندهای خاکی و نیمه کاره مجهز شده است.این نمونه توانایی حمل بمب های 250 و 500 پوندی سری مارک 80 ، بمب های لیزری ، راکت اندازهای لیزری و غیرهدایت شونده ، پدهای تیربار ، مخازن سوخت و موشک های سبکی همچون هلفایر را دارد.از این نمونه می توان در عملیات های ضد تروریستی ، بمباران سبک و پشتیبانی نزدیک استفاده کرد. مشخصات خدمه: یک نفر سرنشین: دو نفر طول: 11.17 متر طول بال: 9.96 متر ارتفاع: 3.70 متر موتور: یک موتور توربوپراپ PT6A-68T قدرت موتور: 1600 اسب بخار ملخ موتور: 5 پره آلومینیومی بیشینه سرعت: 574 کیلومتر بر ساعت سرعت کروز: 463 کیلومتر بر ساعت سرعت استال: 143 کیلومتر بر ساعت برد: 1478 کیلومتر مداومت پروازی: 4 ساعت و 25 دقیقه در ارتفاع 15 هزار پایی سقف ارتفاع پروازی: 34701 پا محدودیت فشار جاذبه: 7+ / 3.5- نرخ صعود: 22 متر بر ثانیه فقط برای میلیتاری

    نیروی هوایی عراق 2 فروند از 15 فروند جنگنده L-159 رو تحویل گرفته ؛ از این 15 فروند 13 فروند نمونه تک سرنشینه رزمی L-159A و دو فروند نمونه دو سرنشینه آموزشی L-159B که به جز 3 فروند همه هم هواپیماهای ذخیره یا عملیاتی نیروی هوایی چک هستن که  تا 2017 تحویل داده میشن.این جنگنده تک سرنشینه و تک موتورس ، مادون صوته و مانورپذیری خوبی داره.در یک حالت بارگذاری معمولی حدود 500 کیلومتر شعاع عملیاتی داره و توانایی حمل موشک هوا به زمین AGM-65 ماوریک ، هوا به هوای حرارتی مثل AIM-9 ، بمب های لیزری مثل GBU-12 ، غلاف مسلسل ، راکت انداز ، بمب های سقوط آزاد و خوشه ای و همینطور مخازن سوخت رو در 1 پایلون در زیر بدنه و 6 پایلون در زیر بالها تا حداکثر وزن 2,700 کیلوگرم رو داره.از یک موتور توربوفن آمریکایی F-124 نیرو میگیره و به رادار پالس داپلر مولتی مود گریفو L ساخت FIAR ایتالیا مجهزه که چندین Mode هوا به هوا و هوا به زمین داره.امکان نصب انواع غلاف های شناسایی ، هدف گیری و جنگ الکترونیک هم وجود داره.کاکپیت پیشرفته ای داره و ویژگی هایی مثل HOTAS ، دید مناسب و دو MFD باعث راحتی کار خلبان میشه.     اولین تصویر از L-159A نیروی هوایی عراق   در مجموع هواپیماییه که شعاع عملیاتی نسبتاً خوبی داره ، سلاح های هدایت دقیق رو حمل میکنه ، سرعت استال پایینی داره و این به معنای افزایش دقت عملیات و کارایی هر سورتی پروازه، پروازش هزینه کمی داره و سرویس دهیش راحته ، از مهمات استاندارد نیروی هوایی عراق - که آمریکایی هستن - میتونه استفاده کنه و تحویلش میتونه تاثیر خوبی در پشتیبانی هوایی از یگان های زمینی داشته باشه.مشکل تعداد پایین هواپیماها هم با تحویل 24 فروند T-50IQ تا سال آینده بر طرف میشه.در مجموع، احتمالاً تا دو سال آینده نیروی هوایی عراق با توجه به سفارش هایی که داده صاحب یک نیروی هوایی کوچک که از سه گردان فالکون به عنوان ستون فقرات ، دو گردان جت آموزشی / بمب افکن سبک T-50 ، یک گردان L-159 ، یک گردان Su-25 و چند گردان هم هواپیمای توربوپراپ مسلح مثل T-6 و سوپر موشک در کنار هلیکوپترهای تهاجمی میل 28/35 تشکیل شده میشه و به قیمت افزایش شدید هزینه به واسطه تنوع سازمان رزم ، پوشش مناسبی رو در مسئله پشتیبانی نزدیک با سلاح های دقیق به وجود میاره که از جنگنده مولتی رول مافوق صوت تا هواپیمای توربوپراپ و هلیکوپتر در اون نقش دارن. http://www.janes.com/article/55766/iraq-receives-first-l-159-jets-from-the-czech-republic

  اینم ممکنه ، شایدم مشکل از تصویریه که ما داریم!  امیدوارم که فرضیه خودم درست باشه ، خیلی بهش احتیاج داریم..

  توان نقشه برداری با روزنه دید مصنوعی یا  SAR یکی از Mode یا وضعیت های رادارهای کنترل آتش هواپایه مدرن امروزیه ، یعنی یک رادار هم میتونه با اهداف هوایی ، زمینی و دریایی درگیر بشه و هم نقشه برداری انجام بده.   تفاوتی هم در AESA یا PESA یا پالس داپلر بودن رادار از جهت داشتن این ویژگی وجود نداره  ؛ برای مثال رادار پالس داپلر APG-70 هواپیمای F-15S عربستان و رادار AESA یا آرایه کاوش فعال الکترونیکی APG-80 هواپیمای F-16E/F امارات هر دو این توانایی رو دارن.حالا در قدرت تفکیک و برد تفاوت دارن یه بحث دیگست.

آنتن رادار شباهت زیادی به KLJ-7 داره..     و احتمالاً همینه..     و البته یکی از  Mode های این رادار SAR هستش ؛ یک رادار کنترل آتش پالس داپلر که میتونه روی ناوگان تایگر ، صاعقه و فانتوم نصب بشه و توان حمل موشک های هدایت راداری فعال و دفاع نقطه ای رو بهشون بده. دستاورد بزرگیه..

تو این کلیپ فارس نیوز ، موشک سرجنگی نداشت ؟

  خب این احتمال وجود داره که روسها علاوه بر گشت و آلرت هلیکوپترهای مسلح از تاکتیک Fast-Landing هم استفاده کنن..     http://www.military.ir/forums/topic/29441-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%B9%D9%85%D9%84%DA%A9%D8%B1%D8%AF-su-25-%D9%81%D8%B1%D8%A7%DA%AF-%D9%81%D9%88%D8%AA-%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D8%A7%D9%81%D8%BA%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86/?p=466713#entry466713

روسها با درس گرفتن از جنگ افغانستان و هدف قرار گرفتن هواپیماهاشون در حین نشست و برخاست به وسیله موشک های دوش پرتاب ، آلرت 24 ساعته و گشت هوایی مسلح رو با هلیکوپترهای میل Mi-8 و Mi-24 در فرودگاه لاذقیه برقرار کردن..   هلیکوپتر تهاجمی میل Mi-24 هایند در لاذقیه     سمت راست غلاف راکت انداز 20 تایی B-8V20 حامل راکت های 80 میلی متری S-8     موشک ضد تانک هدایت رادیویی اشتورم     هلیکوپتر ترابری میل Mi-8 هیپ     راکت های غیر هدایت شونده S-8 در حال لود شدن     هلیکوپتر آلرت  

تصاویر بیشتری از حضور Su-30SM در لاذقیه سوریه     نازل های تغییر بردار رانش     موشک راداری R-27 آلامو     آرچر     آلامو زیر شکم ! در هیچ کدوم از تصاویر خبری از R-77 نیست..               -------   بمب سقوط آزاد  OFAB 250-70 تا اینجای کار با فاصله زیادی با بقیه ، پر مصرف ترین مهمات مورد استفاده توسط روسهاست    

  امان از فارس نیوز!   شش فروند جنگنده F-22A رپتور گارد ملی هوایی از پایگاه پرل هاربر در هاوایی به مقصد پایگاه Al-Dhafra در امارات به پرواز در اومدن و در بین راه در ایتالیا و اسپانیا هم توقف خواهند داشت ؛ گفته شده این هواپیماها برای جایگزینی رپتورهای حاضر در امارات که شش ماه ماموریتشون تموم شده به منطقه اومدن و قراره در عملیات بر علیه داعش شرکت داشته باشند.حضور همزمان رپتور و هواپیماهایی مثل Su-30SM میتونه یک شبیه سازی ناقصی رو از توانایی هایی فلانکر در شناسایی و رهگیری رپتور با توجه به رادار جدید آرایه اسکن غیر فعال الکترونیکی Bars-R و سایت الکترو اپتیکی OEPS-27 در آسمان سوریه به وجود بیاره.همین که رپتور بیاد در سوریه و توسط سیستم های شناسایی و جاسوسی روسها مورد تحلیل قرار بگیره جای خوشحالی داره.     http://theaviationist.com/2015/10/03/hawaiian-raptors-join-isis-air-war

  چشم ما به جمال سلطان روشن..           مسلح به دو تیر موشک میان برد R-27 آلامو و دو تیر هم R-73 آرچر  ؛ یکی از هواپیماها مجهز به دو پد ضد عمل الکترونیک L-005 در نوک بالها.آویزگاه های زیر ورودی هوا نشون میده که از این هواپیما در نقش بمب افکن هم استفاده میشه

تصویری که ادعا میشه در اون یک Su-30SM مسلح به دو تیر موشک R-77 آدر و R-73 آرچر در حال اسکورت بمب افکن ها بر فراز شهر ادلب سوریه هستش       فکر نمیکنم این رنگ لباس با طبیعت سرسبز لاذقیه همخوانی داشته باشه!  

و همچنان بمب های سقوط آزاد OFAB-250-70 با چتر کاهنده سرعت در حال لود شدن روی فنسر و فراگ فوت ؛ بمباران ارتفاع پایین با تسلیحات غیر هدایت شونده آخرش کار دست روسها میده..    

ویدئو جدیدی که از دوربین زیر شکم Su-24M2 تهیه شده نکات جالبی داره:     چهار فروند هواپیماهای Su-30SM در تصویر قرار دارن و تصور میشد که برای تشکیل یگان آلرت به لاذقیه اومدن مسلح نیستن ! این مسئله رو بزارین کنار وجود 6 فروند بمب افکن Su-34 که کلاً ربطی به همچین درگیری هایی پیدا نمیکنه و حضور آخرین مدل های فنسر و فراگ فوت: روسها در حال تست هواپیماهای جدیدشون در این جنگ هستن ؛ اگر خبر اعزام Su-35S رو شنیدید تعجب نکنید.     فنسر مسلح به یک بمب سقوط آزاد احتمالا FAB-500 M62 و دو غلاف راکت انداز 80 م م S-8 ؛ در فیلم منتشره هواپیماها در یک دسته 3 یا 4 فروندی در ارتفاع پایین پرواز می کردن و مانورهای فنسر هم در نوع خودش جالب بود.     به نظر میرسه هدف این بمب دو فروند MiG-25 نیروی هوایی سوریه در یک مکان نامشخص هستن که به دست مخالفین یا داعش افتادن.     و اصابت و انهدام یکی از فاکسبت ها ؛ به احتمال زیاد این تصاویر توسط سایت هدفگیری لیزری / تلویزیونی Kaira هواپیمای همبال گرفته شده

خب اینم تایید حرف های بنده   Russia has launched its first air strikes in Syria. But they may have missed their targets   http://theaviationist.com/2015/09/30/did-russians-miss-their-targets

در مورد فیلم منتشره یه احتمال دیگه هم میشه در نظر گرفت: ناشی بودن خلبان پهپاد !

   

  تصویر برداری از چه چیزی ؟ مسلماً از هدفی که قراره منهدم بشه ؛ تو قسمت آخر که رسماً بمب ها میخوره وسط بیابون

  بمباران با بمب های سقوط آزاد در ارتفاع بالا به دلیل میزان خطای زیادی که داره بیشتر بر علیه اهداف وسیعی مثل شهرها یا جبهه های جنگ بزرگی که به شکل خطی هستن مثل جنگ ایران و عراق و بمباران خطوط مقدم و پشتیبانی از ارتفاع بالا کاربرد دارن.داعش نه خط دفاعی به اون شکل داره ، نه تاسیسات دفاعی آنچانی داره و نه نیروها و تجهیزاتش در یک منطقه مشخص متمرکز هست.   از همه اینها گذشته ، برای بمباران از ارتفاع بالا نمیشه هیچ هدف مشخصی تعیین کرد که پهپاد بفرستی ازش فیلم بگیره! میزان خطا بیشتر از اینیه که ما در کادر تصویر یک دوربین حرارتی بتونیم فیلمش رو بگیریم ، با توجه به این شکل بمباران به نظر هم نمیرسه که اهدافی به غیر از اون جایی که پهپاد در حال فیلمبرداری دوربینش رو متمرکز کرده داشته باشن.   خب البته فارغ از ضعف روسها در بحث تجهیزات هدفگیری ، همیشه خلبانان روس هم نسبت به خلبانان ناتو و مشخصاً آمریکا در سطح پایین تری از مهارت بودن..

  اگر اهداف همینی هستن که علامت + در تصویر ( احتمال زیاد پهپاد) روشون قرار داره چه با بمب های سقوط آزاد و چه هوشمند فاجعست..

دیروز 5 فروند رافال نیروی هوایی فرانسه با همراهی دو هواپیمای گشت دریایی Br.1150 و دو تانکر سوخت رسان C-135 با پرواز از پایگاه هوایی Al-Dhafra در امارات و یک پایگاه در اردن ، یک مرکز آموزشی داعش - که پیشتر مورد شناسایی قرار گرفته بود- در جنوب دیرالزور سوریه را با کمک نیروهای ائتلاف بمباران کردند.     http://theaviationist.com/2015/09/27/first-french-air-strike-in-syria

خب بالاخره مشخص شد بمب 342 هدایت تلویزیونی و بدون پیشرانه هستش و قفل کردن روی خودرو ، تصحیح موقعیت هدف و همینطور کیفیت بالای دوربین نوکش هم امیدوار کننده بود..   این و موشک سدید خوراک جنگ با گروه هایی مثل داعش هستن ، کم هزینه ، سبک ، دقیق..