تحلیلی بر جنگ های فرسایشی اسرائیل و مصر 1970-1967

[100 2,715]

سلام

واقعا اوج حماقت ها و بی برنامه گی ها و تکیه به سلاح ( جبهه ی مصری ) و برنامه ریزی و خلاقیت و مهارت ( صهیون ها ) را می شه دید !!!


البته ، مثل اینکه جنگ فرسایشی رو شروع کردند ولی برای اداره ی اون هیچ برنامه ی مشخصی نداشت به جز چندتا حملات پراکنده .... ویرایش شده در دی 91 توسط 100

[ALI 5,623]

بخش سیزدهم (بخش پایانی)



ادامه جنگ فرسایشی بین اعراب و اسرائیل دیگر به نفع هیچ کشوری نبود. نه مصر ، نه اسرائیل ، نه شوروی و نه آمریکا. چرا که آمریکا نه می توانست دوستان و متحدان عرب خود را رها کند (که در این صورت آنها به دامان شوروی می افتادند) و نه می توانست اسرائیل را در برابر کشورهای عربی (که توسط شوروی ساپورت می شدند) تنها بگذارد که نتیجه این کار نفوذ بیشتر شوروی به منطقه بود. شوروی نیز مایل نبود به خاطر مصر با غرب سرشاخ شود. از این رو آمریکا به پیشنهاد هنری کیسینجر از اوایل سال 1970 طرح راجرز را به اجرا گذاشت. طرح راجرز توسط هنری کیسینجر طراحی و اجرا شد. این طرح در اواخر حکومت پرزیدنت کلی جانسون و اوایل حکومت پرزیدنت نیکسون صورت گرفت. کیسینجر ، ویلیام راجرز را مامور بررسی راههای ایجاد صلح و سازش و آتش بس بین اعراب و اسرائیل کرد. از آن سو آمریکا شوروی را تحت فشار گذاشت که از حمایت خود از کشورهای عربی بکاهد تا بلکه بین کشورهای متخاصم آتش بس برقرار گردد. مفاد اولیه آتش بس تهیه شد که طی آن مابین اسرائیل و مصر به نوعی صلح و سازش برقرار می شد. اما هم اسرائیل و هم مصر با آن مخالفت کردند. جمال عبدالناصر به مسکو رفت و ابتدا از روس ها کمک خواست. اما روس ها تحت فشار آمریکا از هر گونه کمکی به مصر خودداری کردند. اما سرانجام با گفتگوهای فراوان و چانه زنی ناصر (و اینکه ناصر به مقامات شوروی گفته بود که در صورت عدم کمک سران شوروی ، قدرتش را از دست خواهد داد) ، روسها اقدام به کمک به مصر کردند. ناصر که از اواخر سال 1969 چندین بار به مسکو سفر کرده بود ، در آخرین سفرش به مسکو ، نه تنها از روس ها تقاضای سلاح های جدید و پیشرفته می کرد ، بلکه این بار از این حد نیز فراتر رفته و به روس ها پیشنهاد حضور نظامی در مصر را داد. سران شوروی چند بار این پیشنهاد را رد کرده بودند (چرا که می توانست به گسترش و افزایش تشنجات منطقه ای دامن بزند) اما سرانجام روس ها که از حضور نظامی در مصر بدشان نمی آمد ، از اواخر ژانویه ، نزدیک به 6500 نفر از افسران خود را به مصر منتقل کردند. اما کمک های شوروی به مصر تماما مربوط به تسلیحات دفاعی بود. به عبارتی روس ها تسلیحاتی که قابلیت تهاجم داشته باشد را نیز به مصر ندادند. جالب اینجاست که تعداد 65 فروند میگ 21 (مدلهای رهگیر) نیز تحویل مصر دادند. اما به منظور اینکه مبادا مصر از این جنگنده ها برای مقاصد حمله به مواضع اسرائیل استفاده کند ، تعدادی از خلبانان خود را به مصر اعزام کردند و تا زمانی که آتش بس بین مصر و اسرائیل امضا شد ، اجازه ندادند که خلبانان مصری از این جنگنده ها استفاده کنند. خلبانان روسی هدایت آنها را برعهده داشتند و همیشه از آنها جهت مقاصد پدافندی استفاده می کردند و هیچگاه خلبانان روس به مواضع اسرائیلی ها حمله نکردند. اسرائیلی ها به منظور آنکه حتی حضور نظامی شوروی در مصر را (که می توانست باعث تقویت قدرت چانه زنی سران مصر در مذاکرات احتمالی بین اسرائیل و مصر شود) کم رنگ کنند ، در یک درگیری هوایی با خلبانان شوروی ، تعداد پنج فروند از جنگنده های شوروی را سرنگون کردند و چهار خلبان آن نیز کشته شدند (در بخش قبلی مشروح این ماجرا توضیح داده شد) . به این ترتیب حتی حضور نظامی روس ها در مصر نیز نتوانست باعث تقویت موضع سیاسی مصر در برابر اسرائیل شود و مصری ها نتوانستند از حضور نظامی شوروی در خاک خود به عنوان اهرم فشار علیه اسرائیل استفاده کنند. به این ترتیب شرایط منطقه کاملا به نفع اسرائیل پیش رفت. سرانجام با پیگیری ها و فشارهای آمریکا و شخص هنری کیسینجر بر شوروی از یک سو ، و بر اسرائیل از سوی دیگر ، جمال عبدالناصر به آتش بس پیشنهادی آمریکا (طرح راجرز) تن داد و در تاریخ 7 آگوست رسما بین دو طرف مصر و اسرائیل آتش بس برقرار شد و درگیری های فرسایشی خاتمه یافت. چارلز یوست ، نماینده ایالات متحده در سازمان ملل از یک سو و ویلیام راجرز از سویی دیگر تلاش کردند به نوعی صلح پایدار بین مصر و اسرائیل پدید آورند. از آنجایی که مصری ها مایل به مذاکره مستقیم و غیر مستقیم با اسرائیلی ها نبودند ، سوئد را به عنوان واسطه انتخاب کردند. گونار ژارینگ ، سفیر سوئد در قاهره تلاش های فراوانی برای صلح پایدار بین مصر و اسرائیل کرد که البته در کار خود ناموفق بود. در هر صورت در تاریخ 7 آگوست قطعنامه 242 سازمان ملل مبنی بر آتش بس بین مصر و اسرائیل رسما صادر شد و جنگ های فرسایشی پایان یافت.

زمانی که ناصر این نبرد را علیه اسرائیل آغاز می کرد ، اینگونه تصور می کرد که بخش عمده ای از نیروهای نظامی اسرائیل را نیروهای رزرو تشکیل می دهند و به کار گیری این نیروها توسط اسرائیل می توانست ، رژیم صهیونیستی را از نظر اقتصادی در تنگنا قرار داده و موجبات سقوط اقتصادی این رژیم را فراهم آورد. اما اینطور نشد و این پیش بینی ناصر به حقیقت نپیوست. اسرائیلی ها با مدیریت و برنامه ریزی صحیح یک اقتصاد جنگی توانستند از یک سو نیروی انسانی لازم برای داشتن اقتصادی پویا را فراهم کنند و اقتصاد خود را سرپا نگاه دارند و از سویی دیگر نیروی انسانی مورد نیاز برای جنگ با مصر را فراهم آورند. پس از پایان این درگیری ها ، هر یک از طرفین نبرد ادعای پیروزی می کرد. اسرائیلی ها مدعی بودند که پیروز این نبرد اسرائیلی ها بودند و مصری ها نیز خودشان را پیروز این نبرد می دانستند. اگر بخواهیم بی طرفانه و صرفا از بعد نظامی به این موضوع نگاه کنیم ، نه اسرائیل و نه مصر در این جنگ شکست نخوردند. ولیکن هیچ یک از این دو کشور نیز بر دیگری پیروز نشدند. اما موفقیت هایی که اسرائیل در این درگیری ها به دست آورد (در برابر هزینه ای که متحمل شد) نشانگر آن است که پیروز اصلی این درگیری ها اسرائیل است ، نه مصر. اسرائیل توانست موقعیت خود را به خوبی در شبه جزیره سینا تثبیت کند و به خوبی قدرت هوایی خود را به رخ مصر بکشد و آنرا مجبور به پذیرش آتش بس کند. در شش ماهه پایانی نبرد ارتش مصر در وضعیت بسیار وخیمی قرار داشت. جمال عبدالناصر برای برون رفت از این مشکل دست به دامان شوروی شد و نه تنها از آنها درخواست سلاح می کرد ، بلکه سرانجام از آنها خواست در مصر حضور نظامی به هم برسانند. از آنجایی که ناصر تصمیم داشت به زودی آتش بس با اسرائیل را بپذیرد ، نظامیان شوروی را به مصر دعوت کرد. به خیال آنکه وجود آنها برتری هوایی اسرائیل را به مخاطره انداخته و در مذاکرات آتش بس ، مصر از جانب قدرت با اسرائیل مذاکره کند. اما دیدیم که این حربه نیز نتوانست موثر واقع شود و روس ها نتوانستند برتری هوایی اسرائیل را بکاهند. سرانجام نیز اسرائیل از موضع قدرت و مصر از موضع ضعف شرایط آتش بس و قطعنامه 242 سازمان ملل را پذیرفتند. اسرائیل حتی یک قدم هم از سینا عقب نرفت و مصر نیز مجبور به پذیرش آتش بس بود.






ویلیام راجرز







ویلیام راجرز در کنار گلدامایر ، نخست وزیر اسرائیل







ویلیام راجرز در کنار آلون





و در پایان اشاره ای هم خواهیم داشت به تلفات هر دو طرف این درگیری ها :

اسرائیل در این نبرد تعداد 15 جنگنده (طبق ادعای اسرائیلی ها) الی 31 جنگنده (طبق ادعای مصری ها) از دست دادند. جنگنده های ساقط شده اسرائیلی نیز عمدتا توسط سامانه های پدافندی موشکی و توپخانه ای مصری ها سرنگون شده اند ، نه در نبردهای هوایی با جنگنده های مصری. با در نظر گرفتن چهارچوب کلی جنگ و برتری جنگنده های مورد استفاده نیروی هوایی اسرائیل بر جنگنده های نیروی هوایی مصر ، به نظر می رسد که آمار اسرائیلی ها مقرون به واقعیت باشد. بخصوص اینکه اسرائیل عمدتا از جنگنده های غربی مثل میراژ 3 ، میراژ 5 ، اسکای هاوک و فانتوم استفاده می کرد که دارای استحکام سازه ای فوق العاده بالایی نسبت به جنگنده های ساخت شوروی هستند و با در نظر گرفتن این موضوع که جنگنده های دو طرف عمدتا توسط موشک های حرارتی با همدیگر درگیر می شدند ، بعید به نظر می رسد که جنگنده ها و موشک های روسی در این جنگ توانسته باشند چنین ضربه ای به جنگنده های اسرائیلی زده باشند. موارد بسیاری اتفاق می افتاد که جنگنده های مصری موشک آتول به سمت جنگنده های اسرائیلی شلیک می کردند. اما این موشک در نزدیکی جنگنده دشمن منفجر می شد و سبب آسیب دیدن آن می شد و آنرا مجبور می کرد که به پایگاه خود باز گردد. به نظر می رسد مصری ها این آمار عقب نشینی اضطراری جنگنده های اسرائیلی را هم به آمار جنگنده های ساقط شده اسرائیلی افزوده اند. نمونه دیگر این واقعیت را در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شاهد بودیم. در این جنگ بسیار اتفاق می افتاد که فانتوم های ایرانی مورد اصابت انواع تسلیحات سبک و سنگین ارتش عراق قرار می گرفتند ، ولی موفق می شدند که خود را به پایگاه باز گردانند. این نشانگر استحکام سازه ای فوق العاده قوی جنگنده های آمریکایی و غربی نسبت به جنگنده های روسی است. در حالیکه این مورد در جنگنده های روسی به چشم نمی خورد. با در نظر گرفتن این موارد ، به نظر می رسد که آمار اسرائیلی ها در مورد جنگنده های ساقط شده به مراتب مقرون به واقعیت بوده باشد ، تا آمار مصری ها. اسرائیلی ها در این نبرد تعداد 1424 سرباز نظامی و 100 غیر نظامی کشته دادند. آمار مجروحین نیز بیش از 2000 نفر نظامی و بیش از 700 نفر غیر نظامی بود.

مصر نیز در این درگیری ها تعداد حداقل 60 و حداکثر 114 جنگنده خود را از دست داد (اسرائیلی ها ساقط کردن 101 جنگنده مصری را پذیرفته اند) بین 2900 الی 10000 نفر نیز تلفات نیروهای نظامی و غیر نظامیان مصر بود. نزدیک به 7000 نفر نیز در این حملات مجروح شدند. چریک های فلسطینی که تحت آموزش مصر با اسرائیلی ها می جنگیدند نیز تعداد 1850 نفر در جبهه جولان و سینا کشته شدند و بیش از 2500 نفر دیگر نیز به اسارت نیروهای اسرائیل در آمدند. اردن نیز که به صورت محدود در سال 1968 با اسرائیل درگیر بود ، تعداد 83 نفر کشته و بیش از 500 نفر مجروح داد و تعداد 30 تانک اردن نیز از بین رفتند (برخی به تصرف نیروهای اسرائیلی درآمدند) . 58 مستشار روس (عمدتا افسر و خلبان) که از نظامیان شوروی در خاک مصر بودند نیز در این درگیری ها کشته شدند. شوروی 5 جنگنده خود را نیز در این درگیری ها از دست داد. کوبا نیز که کشور هم پیمان شوروی بود ، نیروهایی به مصر اعزام کرده بود و تلفاتی نیز داد که از میزان دقیق آن اطلاعی در دست نیست. از تلفات دقیق سوریه در جبهه جولان نیز اطلاع دقیقی در دست نیست.



نویسنده : علی محمدی
استفاده از این مقاله با ذکر نام نویسنده و درج منبع (سایت میلیتاری) بلامانع است.




پایان

[rasoolmr 1,452]

با تشكر از زحمتي كه كشيديد

منابع ؟

[Royal_falcon 1,783]

تعداد کشته ها کم نیست؟ مجموع تلفات دو طرف در حد یکی از عمیلیات های بزرگ ما هم نمیشه! من فکر میکردم مثل جنگ خودمون تلفات بالای چند صد هزار نفر باشه...

با این آمار من به شخصه نمیتونم قبول کنم که این جنگ یک جنگ تمام عیار با هدفی مشخص بوده باشه.

[ghermez 749]

ولی نیروی هوایی مصر حسابی تو نبرد المنصوره از خجالت اسرائیلی ها در اومد

[100 2,715]

تعداد کشته ها کم نیست؟ مجموع تلفات دو طرف در حد یکی از عمیلیات های بزرگ ما هم نمیشه! من فکر میکردم مثل جنگ خودمون تلفات بالای چند صد هزار نفر باشه...

با این آمار من به شخصه نمیتونم قبول کنم که این جنگ یک جنگ تمام عیار با هدفی مشخص بوده باشه.

سلام
جنگ ما تلفاتش بالا بود :
1- به دلیل طولانی بودن جبهه ها ......
2- راهبرد و تاکتیک های جنگی طرفین
3- نزدیکی و رویارویی تقریبا مستقیم سربازان دو طرف
4- طولانی بودن جنگ

.................

در این جنگ فرسایشی ، عملا اکثر جنگ در آسمان بود و نه در زمین ... و درگیری های زمینی هم توسط کماندوهای دو طرف انجام می شد ....

[iMosi 9,456]

با تشکر فراوان از علی آقا برای اطلاعات نابی که در اختیار بقیه گذاشتن!

تاریخ این رژیم منحوس، هر چقدر بیشتر بررسی می کنیم جز اشغالگری ،تجاوز،ددمنشی و خوی وحشیگیری چیزی پیدا نمیشه!

بهترین استراژی برای جنگ با این رژیم تا بن دندان مسلح همون جنگ موشکی شهرهاست!.....باید رعب و وحشت رو به وسط تل آویو و قدس اشغالی برسه تا ۷ روزه درخواست آتش بس بده!

[ALI 5,623]

با تشکر از دوستان

قسمتی از منابع :

کتاب تاریخ معاصر سیاست جهان بعد از جنگ بزرگ ، نوشته پیتر کالوا کورسی ، ترجمه دکتر هاشم رجب زاده

http://www.acig.org/...rinter_55.shtml

http://www.acig.org/...ticle_263.shtml

[RezaKiani 1,900]

باید ابتدا از دوستمون آقا علی به خاطر زحمتی که کشیدن تشکر زیاد کرد

اما بعد

الف- عمده ترین تفاوت دو طرف در این درگیریها ضعف شدید نیروی انسانی مصر در برابر اسرائیل بوده. مصر در اون زمان باسوادترین کشور عرب بوده و اصلا با کشورهایی مثل کویت و امارات وعمان از نظر سواد عمومی مردمش قابل مقایسه نبوده .اما همین مصر در برابر اسرائیل از نظر کیفیت نیروی انسانی حرفی برای گفتن نداشته. تاسیس نیروی هوایی هر دو کشور تقریبا به پایان جنگ دوم برمی گرده اما می بینیم که خلبانهای اسرائیلی یک سروگردن از مصری ها بالاتر هستند .ازنظر خدمه زمینی و افراد و پرسنل دیگر نیروها هم همین مطلب صادق هست. کلا اعراب نیاز زیادی به سرمایه گذاری در این حوزه(نیروی انسانی ) دارند و تقریبا تمام کشورهای عربی در این مورد(چه نظامی و چه غیرنظامی) رنج می برند

ب- ضعف دوم مصر نداشتن سیستمهای پیش اخطار (مخصوصا اخطار هوابرد یا همون آواکس ) بوده. اسرائیل با وجود وسعت محد ودش نیاز چندانی به داشتن آواکس در اون مقطع احساس نمی کرده اما می بینیم که بعد از جنگ 1973 از آمریکا اواکس می خره. در صورتیکه مصر وسعت خیلی زیادتری داشته و با وجود ضعفی که در پوشش رادارهای زمینی خودش حس می کرده حتما حتما باید به دنبال به دست آوردن رادارهای هوابرد می بوده تا این نقطه ضعف رو پوشش بده

ج -میگ21 در زمان خودش پیشرفته ترین هواپیمای بلوک شرق بوده و همین میگ21 ها در ویتنام برای فانتوم های آمریکایی کلی مشکل درست کردن. چطور بود که مصری ها نتونستند از میگ21 هاشون به خوبی استفاده کنند؟ باید توجه داشته باشیم که در داگ فایت میگ21 قابلیت مانور و چابکی بیشتری نسبت به فانتوم داره. شاید یکی از علتهاش این باشه که روسها اغلب موارد هواپیماهاشون رو دان گرید می کردن و می فروختن. شاید هم موشک های هوا به هوای مناسبی برای میگ21 ها به مصری ها تحویل نداده بودند. نیاز به بررسی بیشتری داره

د- قدرت برتر نیروی انسانی اسرائیل خودش رو در همه جا نشون می ده. همین که تانکهاشون رو آپ گرید می کردن یا موشکهای هاوک رو متحرک می کردن(کاری که ما تا آخر جنگ هم عقلمون بهش نرسید)به دلیلی استفاده مناسب از توانایی های علمی افرادشون بوده

و- یکی از ضعفهای اساسی دیگر مصر دیپلماسی ضعیف اون بوده. در اون مقطع مصر باید سعی می کرد اختلافات خودش را با دیگر کشورهای غربی حل کنه و سعی کنه که به فرانسه و انگلیس نزدیک بشه تا بتونه ضعفهای تسلیحاتی خودش را تا حدودی برطرف کنه. روشن هستش که کشورهای غربی بهترین تسلیحاتشون رو در اختیار مصر قرار نمی دادند اما راه هایی برای به دست اوردن این تسلیحات وجود داشته. سالها بعد که جنگ 1973 شروع شد مصر از میراژهای لیبیایی که قزافی بهشون قرض داده بود عملا در جنگ استفاده کرد. بعضی از سلاح ها رو میشد از کشورهایی مثل ایتالیا یا سوئد هم خرید. اما مصری ها همه تخم مرغ هاشون رو در سبد روسیه گذاشتند و نتیجه ش رو هم دیدند

ز-اما دلیل اصلی عدم موفقیت مصر این بود که اصلا هدف استراتژیکیش از اغاز این درگیریها معلوم نبود. یعنی به جای این که هدف نظامی مشخصی رو برای خودش تعریف کنه و نیروهای نظامی ش رو در اون جهت قرار بده فقط و فقط تبلیغات براش مهم بوده. خوب نتیجه این بی برنامگی رو هم دید

[Aariaboy 275]

پس این قضیه نبرد زمینی وعبور از سد بارلو چی شد?
منتظر اون قسمتش بودم

[RezaKiani 1,900]

اون که می شه جنگ 1973 یا جنگ رمضان برادر

[ALI 5,623]

ممنونم از لطفتون کیانی عزیز.

ج -میگ21 در زمان خودش پیشرفته ترین هواپیمای بلوک شرق بوده و همین میگ21 ها در ویتنام برای فانتوم های آمریکایی کلی مشکل درست کردن. چطور بود که مصری ها نتونستند از میگ21 هاشون به خوبی استفاده کنند؟ باید توجه داشته باشیم که در داگ فایت میگ21 قابلیت مانور و چابکی بیشتری نسبت به فانتوم داره. شاید یکی از علتهاش این باشه که روسها اغلب موارد هواپیماهاشون رو دان گرید می کردن و می فروختن. شاید هم موشک های هوا به هوای مناسبی برای میگ21 ها به مصری ها تحویل نداده بودند. نیاز به بررسی بیشتری داره

چند نکته در این قسمت وجود دارد. در جریان جنگ ژوئن در جریان پیشروی های سریع اسرائیلی ها در صحرای سینا ، پایگاه هوایی بئر الجفیجا که مصر در سینا برپا کرده بود به چنگ اسرائیلی ها افتاد. (و البته اسرائیلی ها نیز نام آنرا به پایگاه رفیدیم تغییر دادند) اسرائیلی ها در این حملات دهها قطعه از موشک های روسی که بر روی جنگنده های ساخت شوروی که در اختیار مصر قرار داشت ، نصب می شدند را از این پایگاه به دست آوردند. از جمله این تسلیحات موشک آتول بود. اسرائیلی ها با مطالعه این موشک و بررسی نقاط قوت و ضعف آن توانستند راههای مقابله با آن را دریابند. ضمن اینکه اسرائیل در سال 1965 یک میگ 21 (به خلبانی سرگرد منیر الردفا) نیز از عراق سرقت کرده بود و به ویژگی های این جنگنده نیز کاملا احاطه داشت. شاید یکی از عللی که میگ 21 نتوانست آنچنان که باید و شاید در برابر جنگنده های اسرائیل خودش را نشان بدهد همین بود. والا اسرائیلی ها موشک های آتول را که از مصری ها به غنیمت گرفته بودند را تغییر داده و بر روی جنگنده های میراژ 3 خود نصب و استفاده کردند و البته تعدادی از جنگنده های مصری ار هم با همین موشک های آتول خودشان ساقط کردند. یعنی موشک روسی را بر روی جنگنده فرانسوی سوار کردند. پس فکر نکنم که مشکل از تسلیحات جنگنده میگ 21 بوده باشد. چرا که همین موشک را اسرائیلی ها بر روی میراژ های خودشان به خوبی نصب و استفاده می کردند و تعدادی از جنگنده های مصر و سوریه را نیز با همین موشک ها ساقط کردند. به نظرم بیشتر به خاطر ضعف تجربه خلبانان مصری بود. و البته اینکه میگ 21 هم جنگنده ای پایین تر از فانتوم و حتی میراژ 3 بود. چرا که حتی خلبانان شوروی نیز با مدل های MF میگ 21 نیز نتوانستند با این دو جنگنده مقابله کنند و در آسمان مغلوب شدند.

نکته ای که نباید آنرا فراموش کرد ، استحکام سازه بالای جنگنده های غربی نسبت به جنگنده های روسی است. در این درگیری ها بسیار اتفاق می افتاد که جنگنده های مصر موشک آتول را به سمت جنگنده های اسرائیلی شلیک می کردند و موشک در نزدیکی جنگنده منفجر می شد. اما جنگنده اسرائیلی با همه صدماتی که میدید می توانست خود را به پایگاه برساند و سقوط نکند. در سال 1970 یک فانتوم اسرائیلی مورد اصابت موشک سام 3 قرار گرفت و علیرغم اینکه قسمت پشت جنگنده به کلی در آتش می سوخت ، توانست خود را به پایگاه برساند و جنگنده را نیز بر زمین بنشاند. این وضعیت را در جریان جنگ تحمیلی بر روی جنگنده های خودمان نیز شاهد بودیم. می دیدیم که فانتوم ها و یا تایگرهای ما پس از آسیب دیدن در آسمان عراق ، خود را به ایران می رساندند. در حالیکه چنین وضعیتی در جنگنده های ساخت شوروی خیلی کم به چشم می خورد. میراژ ها ، فانتوم ها و اسکای هاوک های اسرائیلی بارهای بار مورد اصابت موشک های جنگنده های مصری قرار گرفتند. ولی هر بار موفق می شدند که خود را به پایگاهشان برسانند. که این به خاطر استحکام سازه فوق العاده آنها بود.

مانور پذیری میگ 21 هرچند کمی بیشتر از فانتوم است ، اما فکر نکنم در حد میراژ 3 بوده باشد. چرا که بیشترین جنگنده اسرائیل در این نبرد که رکورد ساقط کردن جنگنده های مصری را دارد ، همین میراژ 3 است.

میگ 21 های مصر همگی مدلهای PFM و PM بودند و از نظر توان رزمی در حد جنگنده های رومانی و آلمان شرقی و سایر کشورهای پیمان ورشو بودند. ضمن اینکه میگ 21 های ام اف که در اواخر جنگ وارد مصر شدند ، متعلق به یگان های دفاع هوایی شوروی ( V-PVO ) بودند و متعلق به مصر نبودند. اما حتی همین جنگند های متعلق به شوروی نیز در برابر فانتوم های اسرائیلی کاری از پیش نبردند و 5 فروندشان ساقط شد.

در مجموع من ضعف مصر و سایر کشورهای عربی در مقابل اسرائیل در آسمان را در ضعف نیروی انسانی (خلبان) آنها می بینم. ضمن اینکه جنگنده های مصری نیز کارآیی نسبی کمتری نسبت به جنگنده های اسرائیلی داشتند.

راستی جناب کیانی ، خوشحال میشم نظرتون رو درباره تصاویر زیر هم بدونم

http://www.military....یوم-کیپور-1973/

[maverick100 1,188]

درود بر برادر علی و عرض خسته نباشید خدمت ایشان برای این تاپیک زیبا و خواندنی

خواستم بنده نیز چند نکته اضافه کنم :

در مورد میگ 21 باید عرض کنم که اسراییلی ها شناخت خیلی خوبی از این هواپیما بدست آورده بودند ( همان جریان ربودن میگ عراقی ) و خیلی روی این هواپیما وقت گذاشتند و در نهایت به جایی رسیدن که بزرگترین کشوری شد که میگ 21 رو ارتقا میده حتی خود شوروی هم چنین موفقیتی نداشت نمونش رو شما میتونید در میگ 21 های رومانی که به لنسر ( Lancer ) معروفند و یا میگ های هند مشاهده کنید . کلا اسراییل شناخت خوبی از این هواپیما داشت ولی اعراب هیچ شناختی نسبت به جنگنده های در حال خدمت این رژیم نداشتن

مورد دیگه تمرینات خلبانان اسراییلی بود که خب واقعا نسبت به اعراب برتر بود . شما جملات بزرگان نیروی هوایی اسراییل رو که بررسی کنین متوجه میشین که خیلی به تمرینات داگفایت و کلا رزم هوایی اهمیت میدادن

در مورد پایینتر بودن میگ از میراژ و یا فانتوم اجازه بدید که با شما مخالفت کنم بله شاید میگ در نبردهای فراتر از میدان دید ( BVR ) از فانتوم ضعیفتر بود اما در داگفایت کاملا موضوع فرق داشت و فانتوم آزادی عمل میگ رو نداشت میراژ 3 هم اصولا با اون بالهای دلتایی چندان مناسب داگفایت نبوده و نیست و این واقعا ضعف خلبانان مصری بود که نتونستن میراژها رو شکار کنن تصور کنید فضایی که میراژ در حین گردش با اون بالهاش در اختیار دشمن میذاره چقدر مناسب شلیک توپ به شکم جنگنده هست کلا من میگ رو در داگفایت نسبت به فانتوم و میراژ برتر میدونم البته با خلبان خوب . در همین نیروی هوایی خودمون دوستانی که خلبان اف 7 هستن تعریفایی که از نبردهاشون با تایگر میکنن نشون از مانورپذیری برتر میگ حتی نسبت به تایگر داره چه برسه به فانتوم و میراژ

همانطوری که حضرتعالی فرمودین بیشتر عامل انسانی و ضعف خلبانان مصر و شوروی باعث شکست و این همه تلفات شد نه صرفا ابزار

متشکرم ویرایش شده در دی 91 توسط maverick100

[RezaKiani 1,900]

سلام علی اقا اون تاپیک رو قبلا هم دیده بودم و خسته نباشید .نظر خاصی درباره اون عکسها نداشتم. اگر عکس خاصی رو مورد نظرتون هست بگید تا من هم اگر چیز خاصی به نظرم رسیدم بگم . درباره داگ فایت من با پست بالا موافق هستم ولی خوب به هرحال خلبانهای مصری و در کل خلبانهای عربی چندان چنگی به دل نمی زنند. یعنی من فکر کنم اگر اف-22 هم زیر پاشون بذاریم باز آش همون آش و کاسه همون کاسه اس. در حمله 1982 اسرائیل به لبنان بازهم دیدیم که خلبانهای سوری به راحتی توسط اسرائیلی هاشکار می شدن. در جنگ با ایران و امریکا هم که عملکرد خلبانهای عراقی رو دیدیم. در کل من فکر کنم این کشورهای عربی باید بی خیال این قضیه بشن

[javad48 217]

خلبانی ربطی به نژاد نداره. به نیروی هوایی اون کشور=چقدر برای ارتش مهم باشه و روش سرمایه گذاری بشه
و تجربیات خلبان برمیگرده.خلبانی که میاد در هر ماه چند بار داگفایت به صورت تمرینی انجام میده با خلبانی که سالی یه بار تمرینات رو انجام میده فرق داره
توی نیروی هوایی عراق هم خلبانان ماهری بودن ویرایش شده در دی 91 توسط javad48