ناگفته‌هایی از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران.. ترسناک بود......

[hans 162]

بابک جان بسیار عالی بودند. دستت درد نکنه.

[babak81 2]

سردار سليم‌آبادي در اين عمليات با انجام دو هلي‌برد همراه با اميرسپهبد شهيد علي صياد شيرازي، نقش موثري در متلاشي شدن منافقان ايفا كرد. وي در اين گفت‌وگو با گراميداشت ياد و خاطره شهيدان دوران دفاع مقدس به ويژه شهيدان عمليات مرصاد و شهيد صياد شيرازي، وقايع قبل از تجاوز منافقان و نحوه شكست آنها در عمليات مرصاد را تشريح كرد

مقارن ساعت‌14:30 سوم مرداد سال ‌1367،منافقين و ارتش عراق عمليات مشترك خود را با هجوم زميني از طريق سرپل ذهاب و هلي‌برد از جنوب گردنه «پاطاق» ( نزديك سرپل ذهاب) آغاز و به طرف شهر كرند غرب پيشروي كردند و حدود ساعت ‌18:30 اولين تانك‌هاي عراقي با آرم منافقين وارد شهر كرند‌ غرب شده و تا ‌5 كيلومتري جاده كرند ـ اسلام‌آباد اقدام به تعقيب اتومبيل‌هاي شخصي در حال فرار كرده و مجددا به شهر باز گشتند. در همين هنگام حدود هشت دستگاه تانك و نفربر به همراه نيروهاي پياده بعثي و منافق، شهر كرند غرب را به تصرف درآورده و سپس به طرف اسلام آبادغرب پيشروي كردند...



سردار سليم‌آبادي در اين عمليات با انجام دو هلي‌برد همراه با اميرسپهبد شهيد علي صياد شيرازي، نقش موثري در متلاشي شدن منافقان ايفا كرد. وي در اين گفت‌وگو با گراميداشت ياد و خاطره شهيدان دوران دفاع مقدس به ويژه شهيدان عمليات مرصاد و شهيد صياد شيرازي، وقايع قبل از تجاوز منافقان و نحوه شكست آنها در عمليات مرصاد را تشريح كرد.



سردار، شما در آن زمان چه مسوليتي داشتيد و چگونه در جريان تجاوز منافقان قرار گرفتيد؟

در تيرماه سال 1367 مسوليت فرماندهي لشكر 71 روح‌الله استان مركزي را برعهده داشتم كه اين لشكر از نيروهاي اراك ،خمين ساوه، دليجان، تفرش، محلات، آشتيان و شازند تشكيل شده بود، همزمان دو گردان در جنوب،سه گردان نزديك كرمانشاه (سه راه پاوه) و «ويس قرني» و سه گردان نيز در مريوان حدود منطقه «دزلي» داشتم. اين نيروها عمدتا بعد از عمليات والفجر10 آن جا مانده بودند و قرار بود با لشكر 28 سنندج ارتش كه آن زمان «امير دادبين» فرماندهي آن را برعهده داشت،با انجام عملياتي در روي منطقه «شيلر» و با انهدام يكي از تيپ‌هاي عراق، از پيشروي آنها جلوگيري كنيم.



كار شناسايي اين عمليات كه ما آن زمان زير نظر «قرارگاه قدس» بوديم و فرماندهي آن را «سردار حجازي»( فرمانده نيروي مقاومت بسيج) بر عهده داشت، انجام شد و قرار بود اين عمليات را به صورت مشترك با ارتش انجام دهيم،‌همه كارها انجام شد و شب فرداي انجام كارها قرار شد اين عمليات را انجام دهيم، اما از قرارگاه مرا خواستند،‌رفتم. سردار حجازي گفت: دستور رسيده به جنوب حركت كنيد و حضرت امام فرموده‌اند: «حفظ جنوب، حفظ اسلام است».



پس عملياتي انجام نشد؟

بله. با توجه به اين دستور،انجام عمليات در منطقه شيلر منتفي شد. بعد از ظهر از منطقه مريوان به سمت سه راه پاوه كه آنجا تعدادي نيرو داشتم، حركت كردم، مسول ستادي در منطقه دزلي داشتم كه توجيهش كردم تا بعد از آماده شدن كارها، به سمت جنوب حركت كند.



چه زماني راهي جنوب شديد؟

به اتفاق مسول عمليات به سمت منطقه كرمانشاه حركت كرديم كه سه گردان و يك ستاد ما هم آنجا مستقر بود. حدود ساعت 10 شب بود كه به مقرمان در سه راه بانه و «ويس قرني» رسيديم. جلسات زيادي برگزار كرديم كه چگونه مي‌توانيم نيروها را چگونه به صورت هماهنگ و به موقع به دو گردان موجود در جنوب ملحق كنيم.



بنا بود صبح زود با مسول عمليات به سمت جنوب حركت كنم و اين شش گردان به ما بپيوندند كه بتوانيم عمليات مناسبي در مقابل عراقي‌ها در جنوب داشته باشيم، فكر مي‌كنم حدود 11:30 شب بود آمدم در اتاق مخابرات استراحت كنم، چون يادم مي‌آيد در آن زمان ما بيش از دو يا سه ساعت در شبانه روز خواب نداشتيم. يعني فرصت خوابيدن نبود. تازه چشمم گرم شده بود كه مسول ستاد ما در آن منطقه بيدارم كرد و گفت: مي‌گويند كرند را گرفته‌اند. گفتم مرز كجا؟ كرند كجا؟ خيلي فاصله دارد، بعيد است چنين اتفاقي بيفتد و من در واقع در راه جنوب از ماجرا مطلع شدم.



واقعيت داشت؟

بله متاسفانه واقعيت داشت. بعد از ساعت 12 تا 12:30 شب بود كه دوباره صدايم كرد و گفت:‌كه اطلاع مي‌دهند كه اسلام‌آباد غرب را هم گرفتند، گفتم شوخي مي‌كني؟ 100 تا 150 كيلومتر با ابتداي مرز فاصله دارد. شايد ساعت دو يا سه شب بود كه با بي‌سيم به من اطلاع دادند قرارگاه مرا خواسته است. من به قرارگاه منطقه كرمانشاه آشنا نبودم و نمي‌دانستم بايد كدام محل بروم؟، ساعت سه حركت كرديم و صبح زود در محل قرارگاه در طاق بستان و نزديك بيمارستان امام حسين (ع) بودم. ديدم جمعيت زيادي در منطقه است. وضعيت براي من عادي نبود و باورم نمي‌شد كرند و اسلام آباد به اشغال عراقي‌ درآمده باشد.

وارد قرارگاه شدم و سردار رشيد (جانشين رييس ستاد كل نيروهاي مسلح) را ديدم، گفت: فلاني كجا هستيد، گفتم در خدمت شما هستم. گفت: دو تا خمپاره‌انداز ببريد چهار زير، موشك‌اندازهاي ضدزره ببريد فلان جا و... گفتم: ‌چه خبر شده؟ يكي توجهيم كند و من هم كه به اندازه كافي نيرو دارم، مي‌توانم عمليات كنم. آنجا شهيد صياد شيرازي را هم ديدم و با هم احوالپرسي كرديم،‌دريابان شمخاني و سرلشكر حسني سعدي فرمانده وقت نيروي زميني هم بودند و يكي از برادراني كه آنجا مسوليت داشت، مرا توجيه كرد كه چه اتفاقي افتاده و گفت كه دشمن در چهارزبر گير كرده است.



يعني منافقان اين قدر امكانات داشتند كه توانسته بودند تا چهارزبر پيشروي كنند؟

دشمن با 15 هزار نيرو شامل پشتيباني و غيره عمليات كرده بود كه پنج هزار نفر از آنها در 25 يگان سازماندهي شده بودند، يگان‌هاي كوچك اما متحرك و مجهز به خودروهاي توپدار و نفربرهاي زرهي كه قسمتي از آنها برزيلي بود و همه جديد بودند، يعني با بهترين امكانات و تجهيزات سازماندهي شده بودند تا به زعم خود در مدت 33 ساعت تهران را هم تصرف كنند و كارشان را در پنج مرحله سازماندهي كرده بودند.



وضعيت ايران در آن زمان چگونه بود؟

وقتي منافقان با كمك ارتش عراق حمله كردند، خط توسط ارتش عراق از منطقه قصرشيرين شكسته شده بود و عراقي‌ها سرپل ذهاب را گرفته و تا پادگان ابوذر هم پيشروي كرده و بخشي از آن را نيز تصرف كرده بودند.

ستون منافقان نيز از بين عراقي‌ها عبور كرده و آمده بودند تا«پاتاق» و از آنجا به كرند. مقاومتي هم جلوي آنها نبود و نيروها نتوانسته بودند به دليل شكسته شدن خط اصلي مقاومت كنند.

منافقان ساعت9:30 شب سوم مرداد به اسلام‌آباد رسيده و كشتار وسيعي از عناصر حزب‌اللهي،بسيجي، پاسداران و افراد مومن به انقلاب به راه انداختند و حتي به زخمي‌هاي بيمارستان اسلام‌آباد نيز رحم نكردند و آنها را شهيد كردند. بعد، از آنجا به سمت گردنه چهارزبر حركت كردند، اما آنجا با نيروهاي سپاه كه بعضي از آنها از بچه‌هاي قرارگاه رمضان و بخشي نيز از نيروهاي لشگر6 ويژه سپاه بودند، برخورد كردند و اين نيروها با كمك سپاه كرمانشاه آنها را متوقف كردند.



اينها توضيحاتي بود كه در قرارگاه به من توضيح داد وقتي توضيح دادند،همه دنبال اين بودند كه در لايه‌هاي گردنه اسد‌آباد و ديگر جاها كه منافقان دنبال آنها بودند، مانع ايجاد كنند.وضعيت كرمانشاه به هم ريخته بود. به سردار رشيد و شهيد صياد پيشنهاد انجام كار شناسايي دادم. موافقت شد و قرار شد من به همراه شهيد صياد شيرازي و مسول عمليات، آقاي شايقي با خودرو رفتيم پايگاه هوانيروز كرمانشاه و در آنجا سوار بر هلي‌كوپتر 214 تا نزديك چهارزبر رفتيم كه فرود بياييم.

اينجا اتفاقي افتاد كه به نظرم زنده ماندن ما در اين صحنه به خاطر امداد الهي بود.



بيشتر توضيح مي‌دهيد؟

براي اين كه هلي‌كوپتر از تيررس دشمن در امان بماند، در ارتفاع پايين حركت مي‌كرد،نزديك چهارزبر در حال نشستن بوديم كه به يكباره با سيم‌هاي برق فشار قوي مواجه شديم، خلبان هم متوجه نبود، من گفتم سيم‌هاي فشار قوي و شهيد صياد هم با دست، خلبان را متوجه كرد كه پيش روي ما مانع وجود دارد و هلي كوپتر را بكش بالا.

تا خلبان هلي‌كوپتر را بالا كشيد، يكي از اسكيت‌هاي هلي‌كوپتر به آخرين سيم برق فشار قوي گير كرد. من گفتم سقوط كرديم، اما گويا سيم برق نداشت و در حال پاره شدن بوده و در تماس با هلي‌كوپتر نيز به طور كلي پاره شد. به هر حال بعد از اين اتفاق، در گوشه چهار زير به زمين نشستيم و وضعيت را بررسي كرديم.



پس شما و شهيد صياد در مراحل مختلف كار با هم بوديد؟

بله.با ايشان مسوليت داشتيم كه كار شناسايي را در منطقه انجام دهيم و وضعيت جاده‌اي كه به سمت اسلام‌آباد، گردنه خسرو‌آباد- كرند و پاطاق و سرپل ذهاب مي‌فت را شناسايي كنيم تا بتوانيم به پادگان ابوذر برويم، حدود سه تا چهار كيلومتر از سمت شرق جاده به سمت اسلام‌آباد حركت كرديم و منافقان را از پهلو مي‌ديديم كه عمدتا در جاده در حال حركت بودند.



چه نتيجه‌اي از اين شناسايي گرفتيد؟

شناسايي خوبي بود و معلوم شد منافقان گستردگي زيادي ندارند و همين امر نويد خوبي براي ما بود،‌از كنار اسلام‌آبادغرب با سه چهار كيلومتر فاصله رد شديم و با عبور از پشت ارتفاعات در پادگان ابوذر به زمين نشستيم.



قبلا اشاره كرديد كه دشمن بخشي از پادگان ابوذر را اشغال كرده بود، وقتي در پادگان به زمين نشستيد وضعيت چگونه بود؟

تيپ 29 نبي‌اكرم (ص) به كمك نيروهاي موجود در آنجا آمده و نيروهاي دشمن را از پادگان عقب زده بودند و حتي رد تانك‌هاي عقب‌نشسته عراق بر روي زمين كاملا مشخص بود. فرمانده پادگان آنجا هم ارتشي بود، شهيد صياد در آنجا به همه قوت قلب داد و اوضاع را بررسي كرديم و برگشتيم. اما زمان بازگشت از گردنه خسروآباد برگشتيم و از آن طرف جاده نيز شناسايي‌هايي انجام داديم و حتي يكي دو تير نيز به سمت هلي‌كوپتر ما شليك شد،‌ديديم منافقان در همان جاده اصلي مستقرند و هدفشان اين بود كه خودشان را به تهران برسانند و به فكر ديگري نبودند.



در پادگان هوانيروز ارتش به زمين نشستيم و با خودرو به قرارگاه آمديم، دريابان شمخاني،فرمانده وقت نيروي زميني سپاه در آن زمان بنده را خواست كه در مورد وضعيت موجود نظر بدهم. به دريابان شمخاني گفتم:الان دشمن در يك خط مستقيم گسترده است و نوك حمله‌اش را زياد كرده كه ببرد و جلو برود.



نظر نهايي شما براي حل مشكل چه بود؟

به دريابان شمخاني گفتم نظرم اين است كه بايد ابتدا نيروهاي دشمن با هلي‌برد تجزيه شوند، بعد از بين بروند. دريابان شمخاني با پيشنهاد هلي‌برد من موافقت كرد و گفت: خودت عمل كن. گفتم كسي مرا پشتيباني نمي‌كند. چون اگر هلي‌برد كنم بايد مجروحان تخليه شوند، تجهيزات به من برسد و...شايد حدود 10 دقيقه در اين زمينه گفت‌وگو كرديم، اما ايشان گفتند. نه، من قول مي‌دهم، پشتيباني مي‌كنند.



در اتاقي كه من و دريابان شمخاني گفت‌وگو مي‌كرديم، يك نفر هم با لباس بسيجي روي تخت نشسته بود، ابتدا متوجه حضورش نشدم،هر چند ايشان به من نگاه مي‌كرد، خواستم بروم، ديدم آقاي هاشمي رفسنجاني است.



هلي‌برد انجام شد؟

ساعت چهار بعد از ظهر و بعد از توجيه و تجهيز نيروها با دو فروند هلي‌كوپتر شنوك در فرودگاه اضطراي پشت اسلام‌آباد به زمين نشستيم كه شايد با جاده‌اي كه در دست منافقان بود، 1500 متر فاصله داشت و نيروهاي ما سه راهي پلدختر- اسلام‌آباد- كرمانشاه را گرفتند. يك پمپ بنزين و درختان سوزني كاج نيز آنجا وجود داشت كه بچه‌ها آنها را هم گرفتند و كلا نزديك سه كيلومتر را يك طرفه به دست گرفتيم، هر يك از منافقان هم كه از چهار زبر برمي‌گشت يا از طرف ديگر، گرفتار بچه‌ها مي‌شد، چون خبر نداشتند و كلا چيزي نزديك 150 نفر نيرو در دو سورتي پرواز آنجا پياده شدند.

دو دستگاه خودرو منافقان كه تيرخورده را بود گرفتيم و از سلاح‌هايش بر عيله خودشان استفاده كرديم و به همين ترتيب 30 خودرو منافقان را از بين برديم كه يكي از آنها خودرو سوخت بود و وقتي آرپيچي به اين خودرو خورد و منفجر شد، منافقان تازه متوجه شدند چه خبر شده و راه‌شان بسته شده است، بعد فشار زيادي به آن منطقه وارد كردند تا آن را از ما پس بگيرند.



در اين مدت از نظر پشتيباني چه وضعيتي داشتيد؟

درگيري خيلي شديد بود، ‌نيروي كامل هم نيامد، يعني پشتيباني نشدم، اما نيروها را هدايت مي‌كردم، يك جيپ و 910 غنيمت گرفتيم و از مردم منطقه هم براي ما نان و آب مي‌فرستادند، زخمي‌هايمان را هم توسط تعدادي از نيروهاي هوايي ارتش پانسمان كرده و از طريق انتهاي همان باند فرودگاه اضطراري كه قبلا به آن اشاره كردم، به عقب مي‌فرستاديم. آن شب به همين صورت گذشت.

درگيري شديدي بين منافقان و ما وجود داشت سه بار ارتفاعي كه گرفته بوديم، دست به دست شد اما بار سوم، ارتفاع را نگه داشتيم و اولين نفربر زرهي منافقان را هم سالم به غنيمت گرفتيم و تا صبح همان شب بين 62 تا 64 خودرو آنها را منهدم كرديم.

ساعت حدود 11 شب بود كه سردار كوثري كه آن زمان فرماندهي لشكر 27 محمد رسول‌الله (ص) را بر عهده داشت، با نيروهاي اطلاعات و عمليات خودشان به ما رسيدند و گفتند: نيروهاي ما از سمت دوكوهه در راهند. حدود 12 تا يك شب بود كه يك گردان از نيروهاي لشكر 27 به ما رسيدند و نزديك ساعت 3 صبح عمل كردند، اما چون به منطقه آشنايي نداشتند، عملياتشان موفقيت‌آميز نبود و تعدادي زخمي و شهيد داده بوديم و مهمات كمي هم داشتيم، مثلا گلوله آرپيچي نداشتيم و نبردهاي تن به تن هم بين ما و منافقان روي مي‌داد.

ساعت حدود 12 شب بود كه تعدادي نيروي بسيجي هم از خرم‌آباد به ما رسيدند و گفتند: مي‌خواهيم به شما كمك كنيم و من هم نيرو كم داشتم، گفتم اگر مي‌خواهيد كمك كنيد بايد در سازمان قرار بگيريد، گفتند: خودمان مي‌خواهيم عمل كنيم. ديدم زير بار نمي‌روند آنها را فرستادم عقب. چون اگر بدون سازمان عمل مي‌كردند، تلفات ما زيادتر مي‌شد. خيلي هم ناراحت شدم كه چرا منظم عمليات نمي‌كنند.

شايد سه ربع تا يك ساعت بعد بود، ديدم تعدادي نيرو از كميته انقلاب اسلامي آن زمان بروجرد رسيد، فرمانده اين نيروها آمد پيش ما آمد و گفت كه فقط اسلحه ژ - 3 داريم. آنها قبول كردند در سازمان قرار بگيرند و خيلي منظم تقسيم شدند و خوب هم جنگيدند و بعد از عمليات هم نامه قدرداني براي كميته نوشته و از زحمات آنها قدرداني كردم.



اين وضعيت به كجا انجاميد؟

تا ساعت 9 صبح نيروهاي لشكر 27 محمد رسول‌الله (ص) به پشت سر ما نزديك شدند. البته ما از ساعت 4 بعد از ظهر تا 9 صبح كه حدود 17 ساعت مي‌شود، منطقه را نگه داشته بوديم، هر چند در شب، هلي‌كوپترهاي عراق زخمي‌هاي منافقان را تخليه كردند و صداي هلي‌كوپتر را هم مي‌شنيديم. همزمان با اين عمليات، هواپيماهاي عراقي نيز هوانيروز، پادگان‌هاي ارتش و مسيرهايي كه نيروهاي ما در آنها مستقر بودند را بمباران مي‌كردند و حدود 28 نفر شهيد داديم كه بيشتر اين شهداء در فداكاري‌هايي كه براي حفظ ارتفاع صورت گرفت، شهيد شدند.



تلفات منافقان چقدر بود؟



چيزي نزديك به 500 تا 700 نفر از منافقان موجود در خودروهايي كه هدف قرار گرفتند،كشته شدند.

نيروي شجاعي به نام مددي نيز داشتم كه منافقان او را اسير كرده و در اسلام‌آباد اعدامش كرده بودند. البته دو نفر از بچه‌هايي كه توسط منافقان اسير شده بودند،از دست منافقان فرار كرده و وضعيت آنها را براي ما گزارش كردند. وضعيت ما از نظر مهمات خوب نبود،اما اين بچه‌ها هم به ما گفتند وضعيت مهمات آنها نيز خوب نيست و وقتي ديدم وضعيت آنها هم خوب نيست تا صبح ايستاديم تا اين كه لشكر 27 جاي ما را گرفت.

اين بخش از عمليات كه ما در مرصاد انجام داديم شامل روز چهارم مرداد مي‌شود. يعني منافقان از روز سوم تهاجم خود را شروع كردند.

بعد از جابجايي، به نيروهاي اصلي خودم رسيدم و نيروهايم را در مركزي نرسيده به چهارزبر كه مركز تحقيقات كشاورزي بود، مستقر كردم.



و عمليات بعدي؟

بنا شد در عمليات بعدي، نيروها را از سمت پادگان حضرت امام خميني (ره) هلي‌برد كنيم تا من بين گردنه پاتاق و كرند را ببندم. نيروها بعد از توجيه سوار هلي‌كوپتر شدند و با شهيد صياد منطقه را شناسايي كرديم، بعد گردان را آورديم جلو. كه شب از روي ارتفاع بروند جاده را ببندند، فشاري كه در ضربه اول به منافقان هم در زمينگير شدن آنها در چهارزبر و هم بر اثر كمين سنگيني كه به آنها زديم وارد شده بود و همچنين تداوم فشار از سوي لشگر 27، از هم پاشيده شده و مجبور به عقب‌نشيني شدند.



نيروي هوايي در اين درگيري چگونه عمل كرد؟

هلي‌كوپترهاي هوانيروز و هواپيماهاي نيروي هوايي ارتش جمهوري اسلامي هم بمباران‌هاي شديدي بر روي منافقان انجام داده و تلفات سنگيني بر آنها وارد كردند و هلي‌كوپترهاي كبري نيز از پهلو ستون‌هاي منافقان را هدف قرار مي‌دادند. نيروهاي لشگر 9 بدر هم كمين كوچكي در گردنه حسن‌آباد ايجاد كرده و منافقان را هدف قرار مي‌دادند و به اين صورت منافقان تجزيه مي‌شدند.

در هلي برد دوم، سه گردان نيز از راه زمين براي پيوستن به نيروهاي هلي‌برد حركت داده شد و مسير كه بسته شد، ديديم منافقان در حال عقب‌نشيني به سمت مرز و كوهستان هستند و در همين فرار كردن منافقان حدود 90 تا 100 نفرشان توسط سپاه كرمانشاه اسير شدند. در حال عقب‌نشيني هم پل‌ها را منفجر كردند و كسي ديگري نمانده بود.



چه عواملي باعث شد منافقان به فكر تجاوز به ايران بيفتند و چه هدفي داشتند؟

آنها قصد داشتند با تمام امكانات و با فراخواني كه از نيروهايشان در تمام نقاط جهان كرده بودند، بتوانند به تهران رسيده و حكومت اسلامي را ساقط كنند و تنها به عنوان نيروي يكي دو لشگر عراق محسوب مي‌شدند، البته قبل از عمليات «فروغ جاويدان»، عملياتي به نام «چلچراغ» در مهران انجام داده بودند و به دليل برخي موفقيت‌هايشان در اين عمليات تصور مي‌كردند در عمليات فروغ جاويدان هم موفق خواهند شد كه شكست سختي متحمل شدند.

عمليات فروغ جاويدان در حالي انجام شد كه ايران قطعنامه‌ 598 را پذيرفته بود و خيلي از هواداران منافقان در مسيرهاي مشخص شده در انتطار منافقان بودند و حتي قصد داشتند مراسمي در ميدان آزادي برگزار كنند، اما با لطف خدا و تلاش رزمندگان اسلام، ملت ايران بار ديگر سرافراز شد و شور مردم در دفاع از كشور خيلي مهم بود.



اگر خاطره‌اي از شور مردمي در مقاطعي كه به آنها اشاره كرديد داريد، بفرماييد

البته حضور هميشگي مردم ما در صحنه‌هاي مختلف خاطره است، اما خاطره‌اي هم از آن زمان تعريف مي‌كنم. در آن زمان به همراه مسول بهداري براي سركشي به يكي از گردانهايم در سه راه پاوه مي‌رفتم، دم در دژباني ديدم، يكي لباس تميزي پوشيده و يك دستمال هم به گردنش انداخته است، البته نه اين كه دژبان لباس تميز نمي‌پوشد،نه، بلكه اصلا لباس اين فرد به لباس دژباني نمي‌خورد، به رحمتي، مسول بهداري منطقه گفتم، آقاي رحمتي، قيافه اين آقا به دژبان نمي‌خورد، گفت: اين پزشك است، آن قدر پزشك متخصص آمده است كه من جا براي خوابيدن نداشتم و بيرون خوابيدم، اين هم پزشك عمومي است كه گفته فقط مي‌خواهم كار كنم و فرقي نمي‌كند كجا باشد و براي همين دم در دژباني كاري كه برايش سپرده‌اند را انجام مي‌دهد، يعني طناب را بالا پايين مي‌برد تا خودروها عبور كنند.

آنقدر نيرو آمده بود كه جا نداشتيم و فقط تعدادي از اين نيروها را جايگزين نيروهاي مجروح مي‌كرديم، آنقدر انواع خودرو براي ما ارسال كرده بودند كه از هيچ لحاظ مشكلي نداشتيم، چون امكانات بيش از حد رسيده بود. وقتي منافقان حمله كردند و مردم فهميدند كشور در خطر است، سرا از پا نشناخته به جبهه آمده بودند، حتي برخي از اين مردم با خودروهاي شخصي، خودشان به منطقه رسانده بودند، مثل اين كه روز اول جنگ بود و اين از الطاف الهي بود كه منافقان اين گونه حمله كنند و نابودي آنها در آن منطقه فراهم شود. در حالي كه آنها اگر به صورت انفرادي وارد مي‌شدند، خطرناك بود و به واسطه نابودي منافقان، امنيت خوبي براي كشورمان ايجاد شد.



به حضور شهيد صياد شيرازي در عمليات مرصاد اشاره كرديد، در اين زمينه هم صحبت كنيد

شهيد صياد شيرازي هرچند در آن زمان مسوليتي نداشت، اما احساس وظيفه مي‌كرد و مثل سرباز عادي هر كاري از دستش برمي‌آمد، انجام مي‌داد. همه هم در ارتش و سپاه قبولش داشتند. در هر دو هلي‌بردي كه انجام دادم، ايشان حضور داشتند و هلي‌كوپترها را هم خودش هماهنگ مي‌كرد.

در بخش اول عمليات از دستش ناراحت شدم چون از من پشتيباني نشد، هر چند مشكلات ديگري نيز در انجام ندادن عمليات قوي‌تر وجود داشت از جمله پياده كردن نيرو‌ها و.... در بخش دوم كه آمد از او احوالپرسي نكردم و ناراحت شدم كه چرا پشتيباني نشدم، پيشم آمد، دست در گردنم انداخت و عذرخواهي كرد و اين هم از بزرگواري شهيد صياد بود. البته همه چيز را فراموش كرديم. بعد از اين اتفاقات، همواره با هم در تماس بودم. يعني هرجا بود مرا مي‌خواست يا تماس مي‌گرفت و با هم صحبت مي‌كرديم، بعد از اين كه ستاد كل آمدند، تلاش داشتند در خدمت ايشان كار كنم كه اين توفيق نصيب ما شد.

به هر موضوعي كه وارد مي‌شد آن را به نتيجه مي‌رساند. مثلا تمام هلي‌كوپترها را خودش هماهنگ مي‌كرد. اگر نيازي به هواپيماي جنگنده بود، تماس مي‌گرفت و نيروها را هم همينطور و تا نيروها را پياده نمي‌كرد منطقه را ترك نمي‌كرد. كسي اين كار را نمي‌كند، اما شهيد صياد شيرازي، بي‌ادعا، بي‌ريا و شجاع بود كه اين خصوصيات او در عمليات مرصاد به اوج خود رسيد.



گفت‌وگو از خبرنگار ايسنا: ناصر ملائي

[hans 162]

بابک جان بسیار خوب بود. یاد این دلیر مردان به خیر.

[persianwolf 3]

مردم ايران درطول 8 سال جنگ بارها حماسه هاي باور نكردني آفريدند

بايد به وجود ملتي اين چنين شجاع با شهامت و مقاوم كه يك تنه در مقابل تمام دنياي كفر

ايستادگي نمود افتخار كرد. ايراني ( چه كرد -لر - ترك - عرب .. ) بارها نشان داده هر زمان وطن

در خطر باشد به صورت خستگي ناپذير براي دفاع از اين خاك مقدس با تمام وجود درصحنه حضور دارد .

درود و سلام به روح تمام شهيدان وطن - هموطنان ارتشي - سپاهي و بسيجياني كه اين حماسه

ها را آفريدند .

[color=cyan][size=18]به ايراني بودن خود افتخار ميكنم[/size][/color]

[hans 162]

دفاع مقدس ملت ایران، نه تنها در برابر رژیم سفاک بعثی عراق در هشت سال به طول انجامید بلکه در برابر مجموعه‌‌ای از کشورهای بزرگ و کوچک جهان در رأس آن، قدرت‌های استکباری و اعراب مرتجع منطقه قرار داشتند.

بنا به گزارش «تابناک»، ناگفته‌های جنگ تحمیلی، هم‌اکنون بیشتر پیرامون این حمایت‌ها از صدام دور می‌زد. این حمایت‌های گسترده، بارها رژیم و ارتش بعث را از هلاکت و نابودی نجات داد و عمر آن را آنقدر به درازا کشاند که همین حمایت‌های خود بلای جان هم‌پیمانان صدام معدوم شد.

در چند روز اخیر، در برخی از رسانه‌های کشور کویت که از حامیان اصلی صدام در جنگ تحمیلی علیه ایران و همچنین از قربانیان تجاوز رژیم بعثی بود، مطالبی با این عناوین انتشار یافت که ایران آغازگر جنگ بوده و صدام و رژیمش، تنها از خود دفاع کرده‌‌اند.

آنچه در زیر می‌آید، مشروح گفت‌وگویی با دکتر الجنابی، محقق و پژوهشگر عراقی در این باره است.

دکتر الجنابی با ابراز تعجب از مواضع برخی از رسانه‌‌های کویت گفت: کشور کویت که خود از قربانیان رژیم بعثی عراق است، باید بیش از هر ملت و کشور دیگری، ابعاد جنایات این رژیم سفاک را دریابد؛ اما به ظاهر هنوز کسانی در کویت پیدا می‌شوند که به جنایات صدام افتخار می‌‌کنند.

وی افزود: تفکر حمایت بی‌چون و چرا از صدام از سوی کشورهایی همچون کویت، دامنه تجاوزات صدام به کشورهای منطقه را گسترش داد و همین کشورها بودند که جنگ‌افروزی را در منطقه مهم خلیج‌فارس، دو دهه دیگر به درازا کشاندند.

وی کویت را در ردیف اول کشورهای حامی صدام، در حمله به ایران برشمرد و گفت: برابر اسناد به دست آمده، مقامات کویتی و برخی مقامات کشورهای دیگر منطقه در جریان حمله عراق به ایران بودند و از همان آغاز جنگ تحمیلی و یورش صدام به ایران، فضای هوایی و قلمرو دریایی و همچنین راه‌های مواصلاتی امیرنشین کویت و چند کشور دیگر عربی منطقه، از جمله عربستان سعودی در اختیار حکومت بعثی‌ها قرار گرفت.

بنا بر این گزارش، وی به اسناد وزارت بازرگانی، وزارت نفت و وزارت صنایع عراق اشاره کرده می‌گوید: بر پایه اسناد به جای مانده این سه وزارتخانه رژیم صدام، دو ماه پس از آغاز جنگ تحمیلی و قطع راه دریایی بنادر جنوبی عراق، کویت بلافاصله بنادر خود و همچنین راه‌های ارتباطی کویت به جنوب استان بصره را برای عراق گشود و بنا بر توافق‌های انجام گرفته، حتی به جای این کشور نفت نیز صادر کرد.

دکتر الجنابی اضافه می‌کند: بنادر کویت از جمله نخستین بنادر کشورهای عربی بود که برای کشتی‌های حامل سلاح، تجهیزات و اقلام مورد نیاز عراق گشوده شد و حتی تسهیلاتی برای رانندگان کامیون‌های عراقی نیز برای این رفت‌وآمدها در نظر گرفته شد.

به دنبال آن، پس از به دام افتادن نیروی دریایی عراق در منطقه خور عبدلله، کویت نخستین کشوری بود که خاک خود را در اختیار سربازان عراقی قرار داد.

جزیره «بوبیان» برای شنود و ردیابی تحرکات دریایی ایران، در اختیار بعثی‌های قرار داده شد و به علاوه، کویتی‌ها همچنان فضای ساحلی و هوایی خود را برای مانور هواپیماهای عراقی و دسترسی آنها به اهداف ایرانی در خلیج‌فارس فراهم کردند.

هنگامی که عراق با مشکل صادرات نفت و تأمین نیازمندی‌های سوختی خود روبه‌رو شد، کویت در رأس نخستین تأمین‌کنندگان نفت، بنزین و دیگر نیازهای سوختی عراق قرار گرفت و حتی سوخت هواپیماهای نظامی این کشور که شهرهای بی‌دفاع ایران را بمباران می‌‌‌کردند تأمین می‌کردند.

پس از شکست صدام در خرمشهر و عقب‌نشینی نیروهای سردار شکست ‌خورده قادسیه، صدام با در پیش گرفتن دیپلماسی ایجاد ترس در میان کشورهای عربی منطقه به ویژه امرای ترسوی کویت، بار دیگر از منابع مادی و معنوی کویت برای جنگ‌افروزی‌‌های خود بهره برد.

در این میان، بنا بر اسناد موجود، کویت حتی به جای ارتش عراق برای بعثی‌ها خرید تسلیحاتی نیز می‌کرد که بخش‌هایی از تسلیحات فرانسوی ارتش عراق توسط مقامات کویتی خریداری شد.

نیازهایی غذایی عراق، به ویژه تأمین غلات عراق را نیز کویت در سال دوم جنگ رسما به عهده گرفت.

این گزارش می‌افزاید: در این میان کشتی‌های تجاری کویت نیز کار انتقال تسلیحات روسی ارتش مصر را نیز از راه کانال سوئز، بنادر جده و کویت عهده‌دار شدند. شماری از کشتی‌های عراقی نیز با تغییر مالکیت دادن به زیر پرچم کویت درآمدند که یکی از نمونه‌های آشکار آن کشتی «ابن‌البیطار» و «المحرق» است.

سال سوم جنگ که با یورش‌های پی‌درپی رزمندگان ایرانی به مواضع بعثی‌ها همراه بود، برای کویت صورت‌حساب‌های گزافی در پی داشت. صدام به سران کویت پیغام داد که او از جان فرزندان عراق مایه گذاشته و سران کویت با پول‌های خود او را یاری دهند.

این روند به علاوه ایجاد فضای ذهنی منفی در نزد اذهان عمومی کشورهای عرب منطقه و وانمود کردن ایران به عنوان خطری بالقوه برای جهان عرب، از دیگر یاری‌های دستگاه تبلیغاتی کویت به صدام افلقی بود که در این بین باید به خوش‌خدمتی افرادی همچون جارالله، نویسنده مزدور بعثی‌ها در کویت اشاره کرد.

پس از عملیات خردکننده کربلای 5 که ماشین جنگی صدام را همچون موم در دستان رزمندگان اسلام قرار داد، صدام با حضور در فاس مراکش، از کویت و دیگر کشورهای عربی تقاضای کمک فوری کرد.
بنا بر اسناد موجود اتحادیه عرب، صدام خطاب به سران کشورهای عربی گفته بود که اگر یاری‌ام نکنید، پس از بصره، کویت و ریاض نیز سقوط خواهند کرد.

دکتر الجنابی اضافه می‌‌کند: پس از این نشست، کویت و کشورهای عربی منطقه با شل کردن کیسه‌های خود، درست در هنگامی که تانک‌های پیشرفته T72 ارتش عراق، طعمه شکارچیان تانک ایران می‌شدند، بلافاصله به ازای هر تانک نابود شده برای صدام تانک جایگزینی را تعیین می‌کردند.

اواخر سال 1365 و اوایل سال 1366، کویت 21 میلیارد کمک نقدی و غیرنقدی در اختیار ماشین جنگی صدام قرار داد. بخشی از این پول‌ها به مصرف موشک‌ها و بمب‌هایی رسید که در میان دختران دانش‌آموز ایرانی و در شهرهای مرزی ایران، خانه‌های مردم بی‌دفاع را به خاک و خون می‌کشید و صدام سرمست از این حمایت‌ها با کمک تکنولوژی ماهواره‌ای و همچنین تجهیزاتی و نقشه‌‌های پیشرفته نظامی خود را در برابر حملات خردکننده نیروهای ایرانی با تنی زخمی نگاه داشت.

پس از رخدادهای ماه‌های پایانی جنگ تحمیلی و تصرف دوباره فاو به دست نیروهای صدام در فروردین 1367 امیر کویت، برای تبریک به صدام، شیخ «فحدالاحمد» را با هدایای بسیار به نزد صدام فرستاد.
شیخ جابر از صدام به عنوان سردار قادسیه تجلیل و به وی اعلام کرد که شهر فاو را کویت بازسازی‌ خواهد کرد.

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/tala.jpg[/img]

در این میان، روی نوار ساحلی فاو در کنار اروندرود، پرچم کویت در کنار پرچم عراق به حرکت درآمد؛ اما این پایان ماجرا نبود. دولت کویت که به هشدارهای برادرانه دولت جمهوری اسلامی ایران، هیچ‌گاه گوش نکرده بود، یک سال و نیم پس از پایان جنگ ایران و عراق مورد حمله بعثی‌ها قرار گرفت. حمله به کویت به اندازه‌ای برق‌آسا بود که امیر کویت سراسیمه و با لباس خواب از قصر «ثیف» فرار کرد.

میراج‌هایی که با پول‌های کویت برای صدام خریداری شده بود تا علیه ملت ایران به کار گرفته شود، بر آسمان ساحلی کویت جولان داده و صدام به خنده‌های مستانه خود همراه با دامادهای جنایکارش به ریش امیر کویت می‌خندیدند.

پس از این بلافاصه بعد از اشغال کویت، امیر کنونی کویت که در آن زمان وزیر خارجی دولت کوچکش بود، به ایران آمده و از سال‌های حمایت‌ از صدام از مقامات ایران عذرخواهی کرد. جمهوری اسلامی ایران، برادرانه با دردهای مردم کویت در برابر ظلم سفاکانه صدام ابراز همدردی کرد. در مقابل صدام نیز پس از اعلام کویت به عنوان استان نوزدهم عراق در حالی که لباس نظامی را از تن درآورده بود، در برابر جهانیان و در مقابل این پرسش که چرا به هنگام نبرد با ایرانی‌‌ها لباس نظامی بر تن داشته و هم‌اکنون به کت و شلوار رسمی‌ است، گفت: من در جنگ با ایرانیان با مردانی بزرگ می‌جنگیدم، اما در کویت در برابر خود مردی نمی‌بینم.

صدام امیر کویت را مردی فاسد و عیاش نامید که لیاقت رهبری کشور را ندارد و حتی کار به آنجا رسید که طاها یاسین رمضان در اجلاس اضطراری سران عرب در قاهره پس از اشغال کویت، ظرف شیرینی خود را به سمت وزیر خارجه وقت کویت پرتاب کرد که باعث غش کردن شیخ السباح‌الاحمد شد.

در کویت شیخ فحدالاحمد که به صدام کلت طلایی هدیه داده بود، به دست سربازان مسلح عراق در خیابان‌‌های کویت به قتل رسید و جسدش طعمه چکمه پوشان بعثی شد.

الجنابی افزود: مداخلات کویت در جنگ عراق علیه ایران، تنها به اینجا بسنده نمی‌‌شود، بلکه کشاندن پای نظامیان آمریکایی به خلیج فارس برای حمایت از حکومت در حال سقوط صدام و خفت این مطلب که کویت به زیر پرچم آمریکا برود و یکی از ایالات آمریکا شود، نیز باعث شده است.

دکتر الجنابی تصریح می‌کند حمله نظامیان بعثی در 29 فروردین 1367به مواضع نیروهای جمهوری اسلامی ایران در شبه‌ جزیره فاو با حمایت بی‌چون و چرا و گسترده کویت و به ویژه دادن ساحل بوبیان و پایگاه‌های هوایی کویت برای پرواز هواپیماهای عراقی و خلبانان مزدور شرکت کننده در این نبرد میسر شد.

امروز کسانی که ایران را متهم به جنگ‌افروزی در منطقه می‌کنند، خود هیزم افروزان جنگ تحمیلی بوده‌اند.

مقامات کویتی نه تنها در جنایات صدام علیه ملت ایران شریک هستند بلکه در جنایات صدام علیه ملت مسلمان عراق و به ویژه شیعیان و افراد این کشور شریکند؛ بنابراین، بهتر است آنان سکوت کرده با سری به زیر گرفته این ننگ ابدی خود را بیش از پیش آشکار نکنند.

[Overdose 2,072]

 

 

نقل قولی از جناب A_G

 

<< کلیپ زیر را از پیج بعثی ها دانلود کردم که خیلی هم دنبالش بودم،این کلیپ مربوط به بمب فاب_۹۰۰۰ هست که ۹ تن!!! وزن دارد و حاوی ۴۳۰۰ کیلوگرم مواد منفجره HE میباشد،این بمب در اواخر جنگ ایران و عراق به دست عراق رسید و در عملیات بازپس گیری فاو(عملیات توکلنا علی الله به فرماندهی عدنان خیرالله) بوسیله توپولوف_۲۲،۱۶ بلایندر های عراقی استفاده شد و تأثیر بدی بر روحیه نیروهای ایرانی گذاشت،این بمب معادل ۴ موشک اسکاد_بی قدرت تخریب داشت،در این کلیپ در برنامه مستندی از این بمب در زمان صدام و استفاده علیه ایران صحبت میشود به زبان عربی>>

 

_فیلم

 

 

این بمب در جنگ افغانستان هم به کرات استفاده شد و درون دره ها انداخته میشد و مجاهدین زیر صخره ها دفن میشدن و دهانه غارهایی که پنهان میشدن مسدود میشد،بعد از جنگ ایران هم در جنگ چچن بر علیه مواضع نیروهای چچنی مستقر در ساختمان های شهری مستحکم بکار گرفته شد.

_منبع

ویرایش شده در تیر 2 توسط Overdose

[951 12,855]

ناگفته هایی از پاکسازی میادین مین باقی مانده از جنگ تحمیلی

 

علی اکبر سلیمانی معاون مهندسی و پدافند غیر عامل وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح  در نشست خبری  در پاسخ به پرسشی درباره میزان اراضی آلوده به مین و مواد منفجره به جا مانده از جنگ در استان‌های مرزی غرب و جنوب غرب کشور گفت: پس از پایان هشت سال دفاع مقدس حدود 4 میلیون و دویست هزار هکتار از اراضی 5 استان مرزی غربی جنوب غربی کشور آلوده به انواع مین و مواد منفجره به جا مانده از جنگ شد.

وی با اشاره به وضعیت مین زدایی در کشور اظهار کرد: حدود هزار و ۲۰۰ کیلومتر از مرز مشترک خشکی با عراق به بیش از ۲۰ میلیون انواع مین و مواد منفجره باقیمانده از جنگ آلوده شد که بلافاصله در همان سال ۱۳۶۷ فعالیت های مین زدایی و رفع آلودگی از مواد منفجره از شهرهای مرزی آغاز گردید. از سال ۶۷ تا سال ۸۲،  عملیات پاکسازی توسط ارتش و سپاه و تحت مسئولیت وزارت کشور انجام شد تا اینکه پیرو مصوبه هیئت دولت، این امر خطیر به وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح سپرده شد.

معاون مهندسی و پدافند غیر عامل وزارت دفاع ادامه داد: این وزارتخانه در انتهای سال ۱۳۸۴ با تاسیس مرکز مین زدایی بصورت تخصصی این امر را پیگیری نمود. مرکز مین زدایی نیز از بدو تاسیس تا کنون بیش از ۲ میلیون انواع مین و نزدیک به یک میلیون انواع مهمات عمل نکرده از جمله بمب ها، گلوله‌ها، خمپاره ها و نارنجک ها را کشف و منهدم نموده است.

 

لینک خبر و توضیحات تکمیلی :

 

https://www.farsnews.ir/news/14000116000496/پاکسازی-۹۵-درصد-از-اراضی-آلوده-به-مین-کشور-بیش-از-۳-میلیون-مین-و

 

در مورد ورود شرکتهای خصوصی به وادی مین روبی در ایران باید این نکته را ذکر کنم که شرکتهایی که توسط بازنشستگان متخصص در امر پاکسازی میادین مین تاسیس شده اند  بصورت پیمانکاری اقدام به پاکسازی میادین مین میکنند . در این مورد در سالهای قبل فیلم مستندی نیز توسط سیمای جمهوری اسلامی ایران ساخته و در تلویزیون پخش شده است .

این روال در برهه ای بسیار فراگیر شد و متاسفانه باعث ورود برخی گروههای غیر متخصص در این زمینه شد که باعث سوانحی برای افراد غیر نظامی شد . مثلا در یک مورد ، کرانه یکی از جاده های منتهی به شهر اهواز به یک شرکت پیمانکاری برای پاکسازی سپرده شد و بعد از پایان کار و عدم نظارت مناسب بر صحت انجام پاکسازی کامل محدوده ، یک تریلی که برای توقف کوتاه در کناره جاده در حال پارک کردن بود به روی مین ضد تانک مدفون در زمین رفت و راننده آن به شهادت رسید ! 

بعد ازین ماجرا و اتفاقات مشابه ، برونسپاری پاکسازی میادین مین کنترل شده تر انجام گرفت و در پایان کار مسئول بخش پاکسازی موظف میشد تا با اتوموبیل غیر حفاظت شده در تمامی محدود بصورت موزائیکی رانندگی کند تا ناظرین مجاب به تایید صحت کار پاکسازی شوند !

فیلم سینمایی به نام پدر ساخته ابراهیم حاتمی کیا هم به نوعی در زمینه ماجرا اشاره به همین موضوع و عدم پاکسازی درست میادین مین توسط این گروهها داشت که البته بعد از تدوین اولیه ، اشاره مستقیم به شرکتها از فیلم حذف گردید !

ویرایش شده در مرداد 2 توسط 951

[951 12,855]

اینفوگراف آماری از جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران

 

 

کار خوبی انجام شده و البته آمار غلط هم داره ! مثل هزینه های جنگ

 

ویرایش شده در مهر 2 توسط 951

[951 12,855]

مستند ویدئوی : سرنوشت خلبانی که اف 14 ایران را دزدید !

 

مرداد سال 1366، سرهنگ مرادی خلبان پناهنده ایرانی در پارکی در سوئیس کشته شد. پلیس در جست و جوی سرنخ‌هایی عامل قتل بود اما هرگز به نتیجه نرسید و پرونده بایگانی شد. مرادی شخصی بود که جنگنده اف 14 ایرانی را به همراه موشک فونیکس در اوج جنگ تحمیلی دزدید و به عراق بود. داستان و تصاویر او را می‌بینید.

 

لینک ویدئو :

 

https://www.tabnak.ir/fa/news/1197743/سرنوشت-خلبانی-که-اف-14-ایران-را-دزدید

 

 

توضیحات :

البته تصاویر جنگنده های ویدئو ربطی به اصل واقعه نداره !