تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین تاپیک جامع هواگردهای بدون سرنشین (U.A.V/ Unmanned aerial vehicle)

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Leonardo Falco Xplorer

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2023)

 

 

Falco Xplorer سومین عضو سری پهپاد های Falco شرکت Leonardo است. این محصول (به صورت ماکت) در نمایشگاه هوایی پاریس 2019 رونمایی شد و بیشتر ظاهری شبیه جنرال اتمیکس پریدیتور آمریکایی دارد تا Falco اصلی. فرم اولیه از Falco Evo تبعیت می کند که ابعاد بزرگتر و ماموریت های بیشتری داشت. Xplorer ارتقای آینده این تفکر است که توانایی های بیشتر و ارتقای کارایی را به دنبال دارد.

Xplorer  طبق رونمایی، 9 متر طول، 18.8 متر طول بال و 3.8 متر ارتفا دارد. با 350 کیلوگرم محموله از تجهیزات ماموریتی و حسگر ها، حداکثر وزن برخاست آن به 1300 کیلوگرم می رسد. یک موتور متعارف در انتهای بدنه یک ملخ چند پره را با آرایش pusher می چرخاند. Xplorer تا ارتفاع 9144 متری پرواز می کند و مداومت 24 ساعته دارد. ارتباط ماهواره ای (SATCOM) امکان پرواز در فرای خط دید را فراهم می کند.

 

    

 

علاوه بر این، طرح این هواپیما مشابه پهپاد های مرسوم است. بدنه تمام سامانه های عملیاتی مرتبط شامل موتور، مجموعه اپتیکی و مجموعه اویونیک را در خود جای می دهد. بخش دماغه همانند سری پریدیتور، برجسته است. از چرخ های سه گانه ساده برای حرکت استفاده می شود و Xplorer برای برخاست و فرود به باند فرود نیاز دارد. بال های با لبه های مستقیم به زوائد رو به بالا ختم می شوند. واحد دم از 2 باله عمودی متمایل به بیرون تشکیل شده است.

 

    

 

برای کاستن از حجم کار خدمه، این پهپاد دارای سامانه مدیریت پرواز کمکی و خودکار (شامل برخاست و فرود خودکار)، و حالت های نظارت منطقه ای خودکار با پردازش، انتشار و بهره برداری داده هدف در لحظه است.

اولین پرواز Xplorer برای سال 2019 برنامه ریزی شده بود. نیروی هوایی ایتالیا به عنوان مشتری نظامی بالقوه معرفی شده اما Xplorer به صنایع تجاری هم فروخته خواهد شد.

مجموعه Xplorer کامل شامل ایستکاه کنترل زمینی (GCS)، ترمینال داده زمینی (GDT)، بخش پشتیبانی زمینی (GSS) و 2 هواپیمای Falco می شود.

سامانه های مختلفی روی این پهپاد وجود دارد.

Spider سامانه ارتباطی جاسوسی است که می تواند ارتباطات پیچیده اهداف را در محیط های شلوغ تشخیص دهد، و سپس رهگیری، شناسایی و مکان یابی کند.

 

Sage سامانه ESM / ELINT دیجیتال برای ماموریت های جاسوسی، نظارت و شناسایی امواج رادیویی است.

 

سامانه الکترواپتیک LEOSS یک برجک چند حسگره، دقت بالا است که در 4 محور پایدارساز دارد و برای برنامه های نظارت هوایی طراحی شده است. این برجک 15 اینچی قابلیت ماژولار بودن دارد و تا 6 حسگر الکترواپتیکال را در خود جای می دهد.

 

سامانه ULISSES یک سامانه صوتی بسیار سبک برای عملیات های جنگ ضد زیردریایی است. پردازنده با ارائه عملکرد چند استاتیکی، داده ها را از چندین سونوبوی جمع آوری کرده و با ترکیب اطلاعات تصویری دقیق از محیط زیر آب فراهم می کند.

 

سامانه WBDL-ART یک سامانه ارتباط ماهواره ای 2 بانده برای کنترل امن ماموریت و انتقال داده پهن باند است. اطلاعاتی که از فرای افق گردآوری می شود از طریق ارتباط امن ماهواره ای، بدون وقفه به مراکز C4I منتقل می شود.

 

رادیوی مبتنی بر نرم افزار هوایی SRT-800، امکان ارتباط امن و انعطاف پذیر سایبری را در بستر های هوا به هوا و هوا به زمین فراهم می کند.

 

سامانه SEER یک گیرنده هشدار راداری پیشرفته است که پارامتر های دقیق و زاویه ورود سیگنال های رهگیری شده را ارائه می کند.

 

سامانه Gabbiano T80UL یک رادار باند X تمام شرایط جوی برای نظارت دریایی، زمینی و هوایی است که ماژولاریتی و انعطاف پذیری بالایی دارد.

 

ایستگاه کنترل زمینی امکان برنامه ریزی ماموریت، چک سامانه قبل از پرواز، مدیریت ماموریت، تعیین تکلیف مجدد برنامه پرواز، نمایش ماموریت و شبیه سازی برای تمرین خدمه را فراهم می کند. این ایستگاه با امکان کنترل در لحظه توسط لینک داده ماهواره ای امن، قادر است به برد عملیاتی خارج از محدوده دید برسد. در طرح پرواز نظارتی، پهپاد علاوه بر برخاست و فرود به صورت خودکار در مسیر از پیش تعیین شده حرکت می کند و امکان تغییر در حین پرواز وجود دارد. ایستگاه کنترل همچنین قادر است برای انتشار بیشتر از طریق شبکه C4I (فرمان، کنترل، ارتباط، پردازش و جاسوسی) در فرمت STANAG (استاندارد اعضای ناتو)، به صورت آفلاین ارزیابی و پردازش داده را انجام دهد. همچنین می توان داده ها را بدون وقفه از طریق ترمینال های ویدئویی از راه دور  (TVT) توسط واحد های کوچک در خط مقدم دریافت کرد.

در ژوئن سال 2019، Falco Xplorer به صورت ماکت در نمایشگاه هوایی پاریس 2019 به نمایش درآمد.

در پانزدهم ژانویه سال 2020، Leonardo اولین پرواز پهپاد Falco Explorer را به ثبت رساند. این پرواز از پایگاه هوایی Trapani نیروی هوایی ایتالیا به وقوع پیوست.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2023

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: Leonardo-Finmeccanica - ایتالیا

- کشورهای استفاده کننده: ایتالیا (احتمالی)

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9 متر

- طول بال ها: 18.8 متر

- ارتفاع: 3.8 متر

- حداکثر وزن برخاست: 1300 کیلوگرم 

– قوای محرکه: 1 موتور روتاکس 914 که یک ملخ چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند

- ارتفاع پروازی: 9144 متر

- تسلیحات: ندارد. محموله تا 350 کیلوگرم

- نسخه ها: Falco Xplorer (سری پایه)

 

 

منبع 1

منبع 2

 

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Leonardo SKY-Y

پهپاد اثبات فناوری ارتفاع متوسط مداومت بالا (MALE) [2007]

 

 

SKY-Y هواپیمای بدون سرنشین ارتفاع متوسط مداومت بالای اثبات گر فناوری است که توسط شرکت ایتالیایی Leonardo SpA توسعه داده شده است. از این مدل برای اثبات چندین قابلیت از پلتفرم ها و برنامه های پهپاد های احتمالی آینده (شامل تمرکزی بر Sense-And-Avoid در حین پرواز که از برخود پهپاد به دیگر اشیا جلوگیری می کند) استفاده شده است. انتخاب این محصول توسط کنسرسیوم اروپایی MIDCAS (MID-air Collision Avoidance System) فقط برای استفاده از داده های جمع آوری شده، در توسعه قوانین و مقررات هواپیما های بدون سرنشینی که در حوزه ترافیک هوایی تجاری عملیات می کنند صورت گرفته است. در 30 ام اکتبر سال 2007 این پهپاد با پروازی 8 ساعته رکورد جدیدی را در گروه بالای 1000 کیلوگرم در اروپا ثبت کرد.

 

 

ظاهر این پهپاد ترکیبی از مدل های موجود است. دماغه حبابی شکل گلوبال هاوک یک شباهت آشکار است. با این حال، برخلاف گلوبال هاوک، SKY-Y از یک موتور مرسوم دیزلی کم هزینه که براساس یک موتور خودرو تجاری ساخته شده، استفاده می کند و پروانه آن در آرایش pusher در بخش عقب بدنه قرار دارد. بال های اصلی صاف اند (همانند پریدیتور شرکت جنرال اتمیکس) و در بخش پایینی بدنه نصب شده اند (نوک بال ها برش خورده است). پهپاد از آرایش دم 2 میله ای بهره می برد که هر میله از بال منشا می گیرد و توسط یک باله افقی که روی 2 باله عمودی سوار است، به هم متصل می شوند. عرابه فرود 3 گانه در تمام پایه ها چرخ دار است و در طول پرواز ثابت می ماند (یعنی جمع شونده نیست).

 

 

بخشی از اهداف پروژه SKY-Y ایجاد سریع نمونه اولیه از سامانه های مختلف شامل دوربین و حسگر هایی برای ارتقا آگاهی محیطی در حین پرواز است. سامانه برخاست و فرود خودکار در طول روز و شب، سامانه جلوگیری از برخود و لینک داده پیشرفته ادغام شده با داده حسگر های جاسوسی از فناوری های استفاده شده در این پهپاد است. پس از انجام آزمایش های اولیه برای بررسی پوش پرواز و عملکرد موتور، توسعه بر روی پردازش، تفصیل و ادغام داده با دوربین مادون قرمز EOS-45، رادار سار و لینک داده ماهواره ای متمرکز شد. برای دست یابی به نتیجه ای مستحکم، ولی در عین حال ارزان و سبک از فیبر کربن در ساخت پهپاد استفاده شده است. SKY-Y برای اولین بار در جون سال 2007 به پرواز در آمد.

در سال 2015، پهپاد SKY-Y با موفقیت در برابر هواپیمای ترابری بال ثابت C-27J آزمایش شد تا رفتار سامانه Sense-And Avoid پهپاد بررسی شود. SKY-Y پس از رویت C-27J به طور خودکار مسیر خود را تغییر داد تا از برخورد هوایی اجتناب کند.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2007

- وضعیت: تحت خدمت محدود

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: Leonardo SpA (Alenia Aermacchi) - ایتالیا

- کشورهای استفاده کننده: ایتالیا

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9.75 متر

- طول بال ها: 9.95 متر

- ارتفاع: 1.85 متر

- وزن خالی: 850 کیلوگرم

- وزن ناخالص: 1050 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1200 کیلوگرم

- قوای محرکه: 1 موتور 4 سیلندر توربودیزل DieselJet FIAT 1.9 JTD common rail FADEC با قدرت 170 اسب بخار که یک پروانه 3 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند

- سرعت کروز: 260 کیلومتر بر ساعت

- مداومت: 14 ساعت

- ارتفاع: 7600 متر

- تسلیحات: ندارد

- نسخه ها: SKY-Y (سری پایه)

 

 

منبع 1، منبع 2

[scorpion57 3,357]

سلام .در اولین نگاه آدم رو یاد پهپاد فطروس می اندازه

ولی یک نکته جالب :طول کوتاه بالهای این پهپاد ست.این پهپاد از فطروس نزدیک به 1متر درازتر  اما طول بالش نزدیک 6متر کوتاه تر و تقریبا هم اندازه مهاجر6 ست.وزن پهپاد بیش از300کیلو سنگین تر از فطروس ست که احتمالا باید به خاطر موتور دیزلی اش باشد.شاید به این دلیل علی رغم داشتن موتور 170اسب بخاری در مقابل موتور120اسبی فطروس 150کیلوگرم کمتر ظرفیت محموله دارد .البته قرار دادن دم روی دو سکان عمودی بهره وری بهتری نسبت به طرح فطروس دارد با اینکه برای پهپاد ماموریت رزمی در نظر گرفته نشده ولی مشخصاتش به مهاجر6 که بیش از30درصد کوچکتر ست نزدیک تر ست

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در شهریور 2 توسط scorpion57

[Navard 6,589]

6 hours قبل , scorpion57 گفت:

پهپاد  فطروس 

 

فطرس جز مفهومی ترین اسامی بود که برای تسلیحات ایرانی گذاشته شد و حیف که این پروژه تا این لحظه بجایی نرسید.

 

« فطرس یا فطروس یا پتروس ملک به اعتقاد مسلمانان نام فرشته ای رانده شده است که با وساطت پیامبر بال هایش را پس می‌گیرد و بخشیده می‌شود.

شیخ صدوق در کتاب امالی در حدیثی از امام صادق(ع) نقل می‌کند: فُطرُس، یکی از فرشتگان حامل عرش در انجام وظیفه‌اش سُستی کرد، بال‌هایش شکسته و به جزیره‌ای در زمین تبعید شد. وی ۷۰۰ سال به عبادت خدا مشغول بود تا امام حسین(ع) به دنیا آمد. جبرئیل با هفتاد هزار فرشته جهت تبریک این میلاد به زمین نازل شدند، وقتی از کنار فطرس گذشتند او از علت نزول آنان جویا شد و از آنان خواست تا وی را با خود ببرند. جبرئیل نزد پیامبر(ع) برای وی میانجیگری کرد. با پیشنهاد پیامبر(ص)، فطرس خود را به قنداقه امام حسین(ع) مالید و خداوند بال‌هایش را بهبود بخشیده و او را به جایگاه اولیه‌اش بازگرداند.

فطرس پس از بهبودی و عروج به آسمان به رسول خدا خبر از شهادت فرزندش حسین داده و می‌گوید به جبران این شفاعت، زیارت هر زائر و سلام و صلوات هر سلام دهنده‌ای را به امام حسین(ع) برساند. »

 

منبع

ویرایش شده در شهریور 2 توسط Navard

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lipan M3

پهپاد جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) [2014]

 

 

Lipan M3 پهپاد ISR توسعه داده شده توسط کارکنان ارتش آرژانتین است که از سال 1996 ذر حال تحقیق و توسعه این مدل بوده اند و M3 اولین پهپاد توسعه داده شده در آمریکای لاتین است.

M3 توانایی جمع آوری داده و اطلاعات از مشخصات جغرافیایی منطقه اسکن شده و وضعیت جوی را دارد. همچنین دوربین های ویدئویی با کیفیت، مسافت سنجی و سامانه موقعیت یابی هم روی آن نصب شده است.

از ویژگی های ظاهری این پهپاد می توان به بال های اصلی صاف نصب شده روی شانه بدنه، واحد دم 2 میله ای، و عرابه فرود سه گانه چرخدار اشاره کرد. واحد دم به 2 باله عمودی رو به داخل ختم می شود. بدنه، که تجهیزات ماموریتی و موتور را در خود جای می دهد، کناره های صاف و دماغه ای شیب دار دارد.

 

    

 

با بردی حدود 40 کیلومتر و مداومت 5 ساعته، M3 می تواند به حداکثر سرعت 170 کیلومتر بر ساعت برسد، 200 کیلوگرم محموله را حمل می کند و تا ارتفاع 2000 متری پرواز می کند. طول بال های این پهپاد به 4.6 متر می رسد، طول کلی آن 3.55 متر است و 60 کیلوگرم وزن دارد. برخاست از راه دور کنترل می شود اما وقتی هواپیما به پرواز درآمد، می توان تا 1000 نقطه مسیر را برایش مشخص کرد تا به صورت خودکار حرکت کند. M3 به دوربین چند کانونی و سامانه دیداری مادون قرمز مرکب مجهز است. این سیگنال ها توسط یک آنتن جهتی که به صورت دستی توسط حرکت هواپیما جهت دهی می شود، دریافت می شوند.

مرکز الکترونیک و انفورماتیک INTI به همراه ارتش آرژانتین نرم افزار رهگیری خودکار آنتن برای Lipan را توسعه دادند. برخاست و فرود M3 از راه دور کنترل می شود و فقط می تواند ارتفاع و سرعت خود را به صورت خودکار حفظ کند.

 

    

 

در دهم جولای سال 2008، اولین پرواز شبانه Lipan M3 درپایگاه هوایی هوانوردی ارتش در Campo de Mayo رقم خورد. این آزمایش توسط کارکنان دپارتمان تحقیق، توسعه و ساخت و دسته 601 اطلاعات رزمی انجام شد.

نیروی هوایی و ارتش مصر نیز از این پهپاد استفاده می کنند

توسعه پهپاد پیشرفته تر XM4 نیز در دست کار است. تاکنون 6 نسخه از آن برای آزمایش در منطقه جغرافیایی مختلف آرژانتین ساخته شده. این مدل قابلیت های خودکار بیشتری دارد (2 برابر بیشتر از Lipan M3)، به ارتفاع بالاتری می رسد و توانایی فعالیت در حالت تمام خودکار (برخاست و فرود طبق برنامه ریزی) را دارد.

همچنین نیروی دریایی آرژانتین در حال کار برروی پروژه Guardian است که به سرعت 120 کیلومتر بر ساعت می رسد، تا ارتفاع 1000 متری پرواز می کند و 50 کیلومتر برد عملیاتی دارد. این پهپاد بخشی از اولین "سامانه هوایی تاکتیکی بدون سرنشین" است و اولین واحد آن در دسامبر سال 2007 توسط دسته 601 اطلاعات رزمی ارتش آرژانتین ساخته شد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2014

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 150

- سازنده: ارتش آرژانتین - آرژانتین

- کشورهای استفاده کننده: مصر، آرژانتین

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 3.55 متر

- طول بال ها: 4.6 متر

- ارتفاع: 0.46 متر

- وزن: 30 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 60 کیلوگرم (30 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور پیستونی که یک ملخ 2 پره را با آرایش pusher می چرخاند

- حداکثر سرعت: 170 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 2000 متر

- برد: 40 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی برای پشتیبانی نقش ISR

- نسخه ها: M3 (سری پایه)

 

 

منبع 1، منبع 2

 

 

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lockheed Martin X-56A (MUTT)

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) آزمایشی [2013]

 

 

لرزش در سرعت بالا روی بال هر هواپیمایی تاثیر می گذارد و با ایجاد نوسان شدید درنهایت باعث نابودی بال و هواپیما می شود. برای دهه ها، راه حل استفاده از بال های سخت تر و اضافه کردن وزن بود که با افزایش مصرف سوخت و ضریب پسا، برد عملیاتی را محدود می کرد. امروزه لاکهید مارتین (با مشارکت مرکز تحقیقات Dryden ناسا، پایگاه نیروی هوایی Edwards کالیفرنیا) از هواپیمای آزمایشی X-56A استفاده می کند که با سامانه خنثی کننده لرزش فعال بال های منعطف، تلاشی است تا با نیرو های ارتجاع هوایی مقابله کند. اولین پرواز X-56A در جولای سال 2013 به ثبت رسید. هواپیما 8.5 متر طول بال دارد، وزنش به 220 کیلوگرم می رسد و با حداکثر سرعت 277 کیلومتر بر ساعت پرواز می کند (انتظار می رود لرزش از سرعت 203 کیلومتر بر ساعت شروع شود). اگر بال های X-56A به دلیل نیرو های غیر قابل کنترل در طول پرواز جدا شوند، سامانه چترنجات فعال می شود.

 

        

 

        

 

        

 

X-56A به عنوان یک هواپیمای "بال پرنده" بدنه ترکیبی با سطوح عمودی در نوک بال ها طراحی شده است. بدنه 2 موتور، سامانه های اویونیک و ذخیره سوخت را حمل می کند. بخش زیرین از ترکیب چرخ های سه گانه مرسوم استفاده می کند. قدرت پهپاد از طریق 2 موتور توربوجت JetCat P400 در بالای انتهای بدنه تامین می شود. لاکهید یک جفت بدنه X-56A با سامانه بال ماژولار ساخته تا 2 مدل بال متفاوت را امتحان کند، یکی سخت و دیگری انعطاف پذیر، که هردو به حسگرها و کنترل های خنثی کننده لرزش فعال مجهز اند. برای آزمایش های اولیه از بال سخت استفاده می شود تا اعتبارترکیب بال سخت بررسی شود. بال های منعطف ساختاری از الیاف شیشه است و کنترل فعال لرزش دارد. بال های سخت نهایی (با کنترل های ضد لرزش خود) در سال 2014 تست می شوند.

این پروژه امید دارد تا راه حل هایی برای مهار اثر شدید لرزش در طول پرواز پیدا کند و گسترش هواپیما های برد بلند تر و با بهروری سوخت بهتر در بازار های نظامی و تجاری را ترویج کند. انتظار می رود برنامه X-56A حدود 5 سال از تحقیقات را پوشش دهد که در آن لاکهید 20 پرواز را پیش از رساندن آن به پرسنل ناسا برای تحقیقات رسمی درباره بال منعطف مدیریت کند.

 

    

 

2 فروند X-56 به نام های Fido و Buckeye برای برنامه آزمایش پروازی ساخته شده بودند.

در جولای سال 2013، اولین پرواز X-56A به ثبت رسید.

در سپتامبر سال 2015، این هواپیما آخرین دور آزمایش های پروازی خود را به پایان رساند.

در نوامبر سال 2015، اولین فروند X-56A پس از 16 پرواز، حین برخاست دچار حادثه شد. این پرواز، اولین پرواز آزمایشی خنثی سازی لرزش بود.

در ژانویه سال 2017، طغیان رودخانه در پایگاه نیروی هوایی Edwards پرواز های آینده X-56A را به تعویق انداخت. تا کنون برای 8 پرواز برنامه ریزی شده است.در ماه اکتبر قرار شد تا آزمایش های پروازی X-56A در نوامبر ادامه پیدا کند. به دلیل مشکلاتی که منجر به سقوط اولین هواپیما در طول برخاست شد، نمونه دوم بازطراحی هایی را شاهد خواهد بود.

در اکتبر سال 2018، برنامه X-56A موفق به اثبات خنثی سازی لرزش از طریق طراحی بال منعطف شد.

در جولای سال 2021، گزارش شد که X-56B زیر نظر ناسا در یک ناهنجاری پروازی از دست رفت.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2013

- وضعیت: بازنشسته

- تعداد فروند ساخته شده: 2

- سازنده: Lockheed Martin  – ایالات متحده

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 8.5 متر

- وزن: 220 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 220 کیلوگرم (0 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 2 موتور توربوجت JetCat P400 با رانش 400 نیوتن

- حداکثر سرعت: 277 کیلومتر بر ساعت

- تسلیحات: ندارد

- نسخه ها: X-56A "Fido" (هواپیمای اول)، X-56B "Buckeye" (هواپیمای دوم)

 

 

منبع

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lockheed MQM-105 Aquila TADAR

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) [1982]

 

 

MGM-105 Aquila (Eagle) TADAR (دستیابی به هدف، تعیین و شناسایی هوایی) اولین تلاش ارتش ایالات متحده برای ساخت پهپاد چند بار مصرف قادر به انجام چندین نوع ماموریت بود. Aquila با نام Little R توسط شرکت موشک و فضای لاکهید در دهه 1970 توسعه داده شد. ارتش به دنبال سامانه ای مقرون به صرفه و کوچک بود که قادر باشد وظیفه شناسایی هوایی بی وقفه، دستیابی به هدف، مشاهده توپخانه و هدفگذاری لیزری را برای ارتش ایالات متحده انجام دهد. بدبختانه برای Aquila (و ارتش ایالات متحده و همچنین لاکهید در این مورد) MQM-105 تبدیل به پروژه ای بزرگ و گران شد که هرگز به انتظارات نرسید و باعث لغو کامل کل تلاش ها شد.

در سال 1974، لاکهید و ارتش ایالات متحده برای توسعه یک پهپاد همکاری کردند. در دسامبر سال 1975، نسخه اولیه قادر به پرواز با نام XMQM-105A به وجود آمد. تا آگوست سال 1979، ارتش ایالات متحده کاملا با پروژه Aquila هم سو بود و قراردادی برپایه ی نمونه اولیه را به لاکهید اعطا کرد. مدل توسعه ای بعدی در جولای سال 1982 با نام YMQM-105A ساخته شد.

طراحی Aquila از اتصال یک بال متمایل به عقب به یک بدنه صاف تشکیل می شد که بدنه آن محموله و موتور را در خود جای می داد. موتور از نوع Herbrandson Dyad 280B دو زمانه بود که 24 اسب بخار قدرت را به یک سامانه پیشران pusher در انتهای بدنه منتقل می کرد. سامانه های موجود از یک دوربین روزانه ثابت با رهگیر خودکار و یک هدف گذار لیزری تشکیل می شد. برای نصب سامانه دید در شب FLIR برنامه ریزی شده بود اما هرگز به وقوع نپیوست. ارتباطات از طریق یک لینک داده و downlink ویدئویی ارائه می شد. ویژگی های فنی موتور پیستونی امکان رسیدن به حداکثر سرعت 210 کیلومتر بر ساعت، ارتفاع 4500 متری و مداومت 3 ساعته را فراهم می کرد.

 

        

 

پرتاب از طریق یک سامانه منجنیقی نصب شده روی یک کامیون صورت می گرفت و بازیابی از طریق یک توری بلند شونده بود که Aquila را هنگام بازگشت می گرفت. ارتفاع توری قابل تنظیم بود تا از پهپاد محافظت کند و Aquila حسگر های مادون قرمزی داشت که خودش به سمت توری حرکت می کرد.

همان طور که برای چنین تلاش های پیشگامانه ای انتظار می رفت، پروژه Aquila مشکلات خاص خود را داشت. چندین فروند از این پهپاد در سوانحی از بین رفتند یا آسیب دیدند، در همین حال هزینه پروژه هر ماه افزایش می یافت تا با پارامتر های ماموریتی در حال تغییر همخوانی داشته باشد.

 

    

 

پروژه MQM-105 با مصرف حدود 1 میلیارد دلار به طور رسمی در سال 1987 لغو شد. قرار بود حدود 376 فروند Aquila ساخته شود. لاکهید حتی به دنبال نسخه صادراتی آن بود.

 

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1982

- وضعیت: بازنشسته

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: Lockheed Missiles and Space Company  – ایالات متحده

- کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 2.08 متر

- طول بال ها: 3.88 متر

- ارتفاع: 1 متر

- وزن: 120 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 200 کیلوگرم (80 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور پیستونی 2 زمانه Herbrandson Dyad 280B با قدرت 24 اسب بخار

- حداکثر سرعت: 210 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 4500 متر

- برد: 400 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد

- نسخه ها: XMQM-105A (نام نمونه اولیه)، YMQM-105A (مدل توسعه ای)، MQM-105 "Aquila" (مدل پیشنهادی برای تولید)، "Altair" (مدل پیشنهادی برای فروش صادراتی)

 

 

منبع

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lockheed Skunkworks Speed Racer

سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UAS) [2022]

 

 

شاخه سری Skunkworks زیر نشان مادر لاکهید مارتین در حال توسعه هواپیمای هواپرتاب برای کمک به توسعه سریع جنبه های دیگر پرواز است. این پلتفرم جدید با نام Speed Racer برای آزمایش اعتبار فرآیند های تولید جدید، سامانه های نصب شده و سلاح ها پیش از تعهدات مالی و مادی بزرگتر در این حوزه ها تعیین شده است. امکانات این هواپیما در نشست جنگ هوافضا که به صورت مجازی از بیست و چهارم تا بیست و ششم فوریه برگزار شد، ارائه گشت.

این پهپاد که نیمی هواپیما-نیمی موشک کروز به نظر می رسد، از یک سطح مقطع نسبتا مسطح، ساده و چین دار با بینی تیز و محفظه موتور انتهایی استفاده می کند. روی خط پشتی اتصال دهنده هایی وجود دارد تا پهپاد زیر بال های هواپیمای مادر پرتاب شود. بال های اصلی فنری اند و در سطح پایینی و کناره های بدنه نصب شده اند که در زمان آماده بودن پهپاد برای پرواز باز می شوند. آرایش بال های دمی از ترکیب 3 باله ای با 2 بال رو به بیرون روی پشت بدنه و یک بال شکمی تشکیل شده است.

 

   

 

در داخل، این هواپیما به 2 موتور توربوجت Kratos Turbine Technologies (KTT) مجهز خواهد شد. دریچه اگزوز تا زمان پرتاب بسته می ماند و پیش از احتراق موتور ها به بیرون پرتاب می شود. در همین حال شاهد حرکت رو به جلوی بال های اصلی خواهیم بود که در حالت باز شدن کامل برای بهره وری آیرودینامیکی بهتر متمایل به عقب باقی می مانند. توانایی حمل این پهپاد در حال توسعه است تا بتواند تجهیزات ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) یا سر انفجاری را حمل کند (شاید بیانگر توانایی نقش دوگانه تصور شده برای سلاح های هوایی جدید نیروی هوایی ایالات متحده باشد که هنوز وارد نشده اند).

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2022

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: شاخه Skunkworks از  Lockheed Martin– ایالات متحده

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (ایالات متحده)

- نقش: X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

– قوای محرکه: 2 موتور توربوجت از شرکت Kratos Turbine Technologies (KTT)

- تسلیحات: مشخص نشده است. محموله از تجهیزات ISR یا سرجنگی احتمالی تشکیل خواهد شد

- نسخه ها: "Speed Racer" (نام پروژه پایه)

 

 

منبع

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lockheed Stalker

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) [2006]

 

 

Stalker یک هواپیمای بدون سرنشین دست پرتاب و برقی بود که توسط Lockheed Martin Skunk Works برای یک مشتری نامشخص، احتمالا فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده، توسعه داده شد. از این هواپیما در برنامه هایی مثل ارائه جاسوسی، نظارت و دست یابی به هدف استفاده شد.

لاکهید مارتین Stalker در سال 2006 توسط همان تیم Skunk Works که مسئول ساخت Desert Hawk بود، ایجاد شد. این پهپاد با دست پرتاب می شد و روی شکم فرود می آمد، دارای موتور های الکتریکی و ملخ های کم صدا بود و یک محموله دوربینی جدا شونده را حمل می کرد. سامانه دوربین دارای ماژول هایی برای نور روز، نور کم و مادون قرمز بود. سیستم دوربین را می توان حذف و با محموله های قابل پرتاب جایگزین کرد.

 

        

 

Stalker از یک سامانه پیل سوختی اکسید جامد (SOFC) تیوبی سوخت پروپان استفاده می کرد که توسط لابراتوار تحقیقات ارتش ایالات متحده (ARL) توسعه داده شده بود. این سامانه 245 واتی برای مقابله با فشار های محیطی و عملیاتی، به خصوص در برابر طیف گسترده ای از حرارت/ آب و هوا/ ارتفاع / ارتعاشات و ضربه های ناگهانی، طراحی شده بود.

تحقیقات روی SOFC در دهه 1960 توسط جنرال الکتریک و وستینگ هاوس آغاز گردید. در ادامه تحقیقات روی فناوری پیل سوختی در دولت ایالات متحده توسط دپارتمان انرژی و دارپا پیگیری شد.

 

 

ARL به طور خاص روی SOFC ها متمرکز شد زیرا برخلاف نیاز مدل های دیگر پیل های سوختی به هیدروژن خالص، این سامانه ها می توانند با هیدروکربن هایی مثل پروپان و بوتان کار کنند. یکی از محدودیت های طراحی، توانایی سامانه برای بقا در چندین دوره دمایی بود. برای مقابله با این محدودیت، طراحی تیوبی شکل به دو وجهی ترجیح داده شد.

نسخه ای از Stalker با پیل سوختی پروپان و مداومت 8 ساعته (4 برابر مداومت 2 ساعته با باتری) توسعه داده شد. این مدل در بیش از 80 ماموریت در افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. ارتش امید داشت تا به جای پروپان، پیل سوختی برپایه ی JP8 (نوعی سوخت جت که توسط ارتش ایالات متحده استفاده می شود) بسازد زیرا این سوخت در انبار لجستیک ارتش به وفور یافت می شد.

 

        

 

در جولای سال 2012، یک پهپاد Stalker توانست توانایی 48 ساعت پرواز مداوم با نیرودهی یک سامانه لیزری زمینی را در تونل باد به اثبات برساند. در ادامه آزمایش های تونل باد، لاکهید و شرکت LaserMotive مجموعه ای از آزمایش های در فضای باز با سامانه تغذیه لیزری را انجام دادند. آزمایش ها موفقیت آمیز بودند و دست آورد های آنها بدین شرح می باشد:

• اثبات شدن تغذیه خالص مثبت به Stalker در فاصله تا 600 متری
• اثبات اینکه لیزر به Stalker آسیب نمی زند و اضافه شدن گیرنده لیزر تاثیری روی عملیات های پروازی و آیرودینامیک نخواهد داشت
• انجام چندین آزمایش پروازی در محدوده کویری (شب و روز، دمای بالا و باد های شدید)، اثبات سختی پذیری سامانه گیرنده لیزری نصب شده روی Stalker
• جهت دهنده پرتو ها با وجود تلاطم و مانور های هواپیما توانست پرتو گیرنده را با دقت سانتی متری در فاصله 500 متری به مدت طولانی رهگیری می کند
• رسیدن به تمام الزامات عملیاتی و ایمنی شامل هماهنگی با Laser Clearinghouse (یک سازمان فرماندهی استراتژیک نیروی هوایی ایالات متحده که تجزیه و تحلیل اجتنابی پیش‌ بینی‌کننده و رفع تعارض با ماهواره‌ ها و عملیات‌ های ایالات متحده و متحدانش را ارائه می‌کند) و عملیات های پروازی

 

در آگوست سال 2013، لاکهید از نسخه ی ارتقا یافته Stalker XE با مداومت 13 رونمایی کرد. نسخه قبلی از منبع 2.2 لیتری پروپان مایع استفاده می کرد در حالی که نسخه جدید به یک منبع 3.2 لیتری مجهز بود. هر دو نسخه از پیل سوختی یکسانی بهره مند بودند. ارتش و نیرو های ویژه دریایی از پهپاد های Stalker در افغانستان برای تشخیص IED ها استفاده کردند. استفاده کنندگان درخواستی برای تغییر سازه هوایی ندادند اما به دلیل به پرواز درآمدن هواپیما به میزان 2 یا 3 بار در روز درخواست افزایش مداومت داشتند. چندین فروش خارجی بالقوه در جریان بود ولی نام خریداران و تعداد سامانه ها فاش نشد. لاکهید همچنین اعلام کرد که آنها برای ادامه آزمایش شارژ کننده لیزری برنامه ریزی کرده بودند. دستگاه لیزری، که توسط LaserMotive ساخته شده، به اندازه ون نقل و انتقال اسب بود اما آنها در حال کار روی کوچک کردن آن به اندازه ای بودند تا در عملیات های تاکتیکی مورد استفاده قرار گیرد. ابعاد ایده آل به اندازه 2 چمدان کنار هم بود. [* حاضرند از هر مقیاسی استفاده کنند به جز سیستم متریک]

 

        

 

        

 

در سال 2018، دفتر فناوری واکنش سریع، تحت نظر دفتر وزارت دفاع، هزینه توسعه یک سامانه SOFC 350 واتی در ARL را تامین کرد تا با جایگزینی سامانه 245 واتی قدرت، مدامت ماموریتی و ثبات سامانه های هوایی آینده را افزایش دهد. انتظار می رود این توسعه ها توانایی های جدیدی به پهپاد های کوچک و همچنین برنامه های قدرتی قابل حمل توسط سرباز دهند. همچنین می توان آنها را برای سامانه های زمینی بدون سرنشین نیز اعمال کرد. انتظار می رفت مجموعه پیل سوختی پرقدرت تر برای ماموریت در شرایط نامطلوب شامل ارتفاع بالا یا باد شدید سودمند باشد و در عین حال برخاست ساده تری داشته باشد و محموله های بزرگتری حمل کند.

نمونه اولیه 350 واتی توسط دفتر مرکزی شرکت Adaptive Energy ساخته شد. این نمونه در سامانه تغذیه فیریکی مشابه (از لحاظ اندازه، وزن، شکل)، 40 درصد قدرت بیشتری نسبت به سامانه 245 واتی ارائه می داد. محققان در ARL دو سامانه 350 واتی را ارزیابی کردند؛ یکی برای توانایی چرخه گرمایی اش و دیگری برای کارایی عملکرد طولانی مدت. مشخص شد که سامانه اول 55 دوره گرمایی را بدون کاهش کارایی پشت سر گذاشت و سامانه دوم 2000 ساعت کارکرد مداوم را به ثبت رساند. محدودیت های این سامانه ها شامل شکستن الکترولیت ساخته شده از مواد سرامیکی و ته نشین شدن کربن در پیل سوختی می شود. توسعه های بعدی این فناوری منجر به ساخت محصولات تجاری شد.

 

        

 

        

 

        

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2006

- وضعیت: در حال خدمت

- تعداد فروند ساخته شده: 100

- سازنده: Lockheed Martin Skunk Works – ایالات متحده

- کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول بال ها: 3 متر

- حداکثر وزن برخاست: 20 کیلوگرم (با پیل سوختی) تا 21.77 کیلوگرم (با باتری) (2.5 کیلوگرم ظرفیت بار)

- حداکثر سرعت: 93 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 3650 متر

- تسلیحات: ندارد

- نسخه ها: Stalker (سری پایه)، Stalker XE (مدل با مداومت بالا)، Stalker VTOL (مدل برخاست و فرود عمودی)

 

 

منبع

 

ویرایش شده در دی 2 توسط alrkhs

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Lockheed TR-X

طرح پیشنهادی هواپیمای پنهانکار بدون سرنشین [2025]

 

 

نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) به دنبال بازنشسته کردن خط هواپیما های سالخورده جاسوسی U-2 خود است اما این موضوع شکافی قابل توجه در بخش شناسایی تاکتیکی ارتفاع بالای این سرویس ایجاد می کند. تنها جایگزین اجرایی، سری گران قیمت RQ-4 "Global Hawk" نورثروپ گرومن است. در پاسخ به این مشکل، لاکهید برنامه هایی برای ساخت هواپیمایی پنهانکار و بدون سرنشین به نام TR-X دارد تا جای U-2 را در انبار های USAF بگیرد. این هواپیمای جدید با ماموریت های مشابه U-2، یعنی جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) توسعه داده خواهد شد و در ارتفاعی حدود 21000 متری فعالیت می کند تا از بیشتر پدافند های هوایی و رهگیر ها در امان باشد.

انتظار می رود این طرح از همان موتور U-2 (یا مشابه آن) استفاده کند که سرعتی مادون صوت دارد و توانایی های پنهانکاری محصولات اثبات شده لاکهید (شامل هواپیما های F-22 و F-35) تاثیر زیادی روی طراحی کلی این هواپیما خواهند داشت. طراحی مفهومی فعلی نشان دهنده یک طراحی مشکی با بال های اصلی متمایل به عقب، باله های دمی رو به بیرون و یک ورودی پشتی در انتهای دماغه است. تمام تجهیزات ماموریتی در داخل نگهداری خواهند شد و توانایی حمل محموله ماژولار هم برای آن وجود دارد. پشتیبانی از تجهیزات موجود برای U-2 و RQ-4 نیز در این طرح جدید در نظر گرفته شده است.

تا جایی که مشخص است، لاکهید 30 هواپیمای پنهانکار TR-X اولیه را پیش بینی کرده تا جایگزین U-2 ها در USAF شوند (این محصول جدید همچنین رقیب خود، RQ-4، را نیز تهدید می کند که طراحی متعارفی (غیر پنهانکار) دارد). TR-X اولین ورود لاکهید به حوزه هواپیما های پنهانکار بدون سرنشین از زمان پروژه کنسل شده  RQ-3 "Darkstar"است. تخمین های خوشبینانه اولیه حاکی از 3.8 میلیارد دلار بودجه برای TR-X است.

 

مشخصات گفته شده تماما تخمینی و براساس توانایی های U-2 است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2025

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 0

- سازنده: Lockheed Martin – ایالات متحده

- کشورهای استفاده کننده: ایالات متحده (تخمینی)

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 16 متر

- طول بال ها: 21 متر

- ارتفاع: 4.5 متر

- وزن: 5500 کیلوگرم

- قوای محرکه: 1 موتور توربوفن General Electric F118 (یا مشابه) با تولید حدود 89 کیلونیوتن رانش

- حداکثر سرعت: 800 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 21300 متر

- برد: 10300 کیلومتر

- تسلیحات: ندارد. تجهیزات ماموریتی مشابه تجهیزاتی که روی پلتفرم های U-2 و RQ-4 یافت می شود، بیشتر شامل حسگر ها و دیگر اجزای رهگیری/داده

- نسخه ها: TR-X (نام اولیه پروژه)، UQ-2 (نام دیگر)، RQ-X (نام دیگر)

 

 

منبع

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

MBDA Spectre

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) پشتیبانی نبرد [2023]

 

 

به نظر می رسد آینده پشتیبانی هوایی نزدیک (CAS)، به خصوص در محیط شهری به سمت تکیه بیشتر بر هواپیما های بی سرنشین/خودکاری است که با همکاری نیرو های زمینی فعالیت می کنند. این موضوع MBDA، شرکت توسعه دهنده موشک، را ملزم به تکامل طرح پهپاد Spectre خود برای این هدف کرده است تا نقش های متعددی در میدان نبرد مثل تامین مجدد خط مقدم، شناسایی کلی، هدف گیری مستقیم/حمله مستقیم به عناصر دشمن، جنگ الکترونیک، رله ارتباطی و موارد این چنینی را ایفا کند.

پلتفرم Spectre بر پایه ی پهپاد کج پروانه ای است که قادر به برخاست و فرود عمودی باشد تا بتواند در فضا های محدود مانند محیط های شهری فعالیت کند.

 

        

 

وزن کل پلتفرم 100 کیلوگرم است و می تواند 25 کیلوگرم محموله (شامل چندین موشک جنگی نسل فعلی MBDA) را با باتری داخلی خود به مدت 1 ساعت حمل کند. پیشرانه پهپاد از 8 موتور الکتریکی تشکیل می شود که این موتور ها 8 واحد ملخ جفتی را در امتداد 4 بال چرخش پذیر به حرکت در می آورند. بال های اصلی در میان بدنه باریکی قرار گرفته اند که مجهز به انواع حسگر هاست. ارزش جنگی این پهپاد به غیر نقش گفته شده، بحث مقرون به صرفه بودن Spectre است که می توان آن را به صورت انبوه تولید و استفاده مرد. الزامات عملیاتی و نگه داری کلی آن نسبت به هواپیما های سرنشین دار بال ثابت با همین نقش بسیار کمتر است.

تا زمان نوشتن این مطلب (2018) Spectre در حال انجام آزمون های اولیه پروازی است و برنامه هایی برای ارتقا آن به سطح بالاتر به همراه آزمایش پرتاب موشک در طول سال آینده وجود دارد. امید است تا سال 2023 بتواند وارد خدمت شود. ارتش بریتانیا کاندیدای اصلی خرید این پهپاد محسوب می شود که به دنبال به کار گیری بیشتر سامانه های بدون سرنشین در جریان لجستیک و پشتیبانی نبرد است.

* در ابتدای سال 2024 هنوز خبر جدیدی درباره این پهپاد منتشر نشده است.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2023

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 0

- سازنده: MBDA (شاخه انگلیس) – انگلستان

- کشورهای استفاده کننده: انگلستان (احتمالی)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، ترابری (قابلیت حمل و نقل وسایل، محموله ها یا افراد از جمله مجروحان و افراد مهم)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- وزن: 75 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 100 کیلوگرم (25 کیلوگرم ظرفیت بار)

- قوای محرکه: 8 موتور الکتریکی که 8 واحد ملخی دوقلو را می گردانند

- نسخه ها: Spectre (سری پایه)

 

 

منبع

[majid363 3,565]

اژدر هوایی کترینگ

 

امروزه در جنگ اوکراین و روسیه بارها اسامی پهبادهای انتحاری  شنیده شده . این تجهیزات سلاح هایی هستند که بدون وجود آنها جنگ روسیه و اوکراین یا درگیری های آینده غیر قابل تصور خواهد بود . این تجهیزات که قیمت بعضی از ان ها فقط چند صد دلار است توانایی بالایی در کشتن نیروها یا از بردن تجهیزات گران قیمت دارد .

اولین استفاده از این پهباد ها مربوط میشود به جنگ جهانی اول . در ایالات متحده ارتش با همکاری تعدادی مهندس سعی کرد که تثیبت کننده ، ژیروسکوپ و تجهیزات کنترل رادیویی را با هم ادغام کند و یک هواپیمای بدون سرنشین بسازند. یک پروژه جالب به نام Kettering Bug  یا اژدر هوایی کترینگ توسط فردی به نام چارلز کترینگ توسعه پیدا کرد. این طرح نسبت به طرح هایی دیگری که ان زمان وجودداشت ارزان تر و ساده تر بود به نحوی که قیمت آن 400 دلار بود .(البته یک منبع دیگه قیمت را 900 دلار یا به پول الان 20000دلار نوشته بود)

 

اژدر هوایی کترینگ یک هوایپمای کوچک چوبی با بالهای مقوایی بود که 240 کیلوگرم وزن داشت این هواپیما توسط یک موتور دوزمان فورد v4 که در آن زمان 40 دلار قیمت داشت و 40 است بخار توان داشت به پرواز  در می آمد .طول بالهای ان 4.5 متر بود. هواپیما روی ریل به هوا بلند میشد و با سرعت 80 کیلومتر می توانست به برد 120 کیلومتری برسد. این هواپیما فاقد سیستم کنترل رادیویی بود و فقط مجهز به ژیروسکوپ ، ارتفاع سنج و یک سیستم برای خاموش کردن موتور بود. سیستم خاموش کننده موتور دارای یک ابزار برای محاسبه تعداد چرخش های موتور بود . در ابتدا با توجه به به سرعت و جهت باد و فاصله ازهدف تعداد این چرخش ها محاسبه میشود . هنگامی که موتور به تعداد چرخشها میرسید موتور خاموش می شد و پیچ و مهرها هایی هم که بدنه را به بالها مصل می کردند هم جدا میشد و بدنه با 80 کیلوگرم مواد منفجره به زمین می افتاد.

 

 

آزمایش های این طرح در 2اکتبر 1918 شروع شد و اولین پروازها هم در ماه های پایانی جنگ انجام گرفت . این طرح خیلی موفق نبود از مجموع 24 پرتاب تنها 7 مورد توانسته بودند به هدف برسند.  اما ارتش به این نتیجه رسیده بود که این طرح عملی است و تمایل داشت برای مقابله با آلمانها این طرح را تکمیل کند. به نظر ارتش به کمک این طرح میشد همزمان تعداد زیادی بمب با قیمت مناسب را به پشت ارتش المان منتقل کرد و تدارکات و محل های استقرار توپخانه را مورد اصابت قرار داد. در مجموع تعداد 45 فروند از این طرح ساخته شد.  هر چند که بودجه کافی برای اصلاح و تولید این طرح توسط ارتش تامین شد( از آوریل 1917 تا مارس 1920 حدود 275000 دلار برای این طرح هزینه شد.) اما پایان جنگ جهانی اول و عدم اطمینان ارتش به ایمنی در زمان پرواز بر فراز نیروی های خودی باعث فراموشی این طرح شد.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 سیستم کنترل و هدایت

فیلم این پهباد( اگر ممکنه هست یکی از دوستان لطفا تو آپارات دانلود کنند)

https://uupload.ir/view/fo_6wn7.mp4/

منبع

 

ویرایش شده در فروردین 3 توسط majid363

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

Mikoyan Skat

هواپیمای رزمی بدون سرنشین (UCAV) [2015]

 

 

Mikoyan Skat پهپاد رزمی تحت توسعه با مبدا پهپاد شناسایی وزارت دفاع روسیه است. اولین نمونه آن در نمایشگاه ماکس 2007 رونمایی شد و از آن زمان ارتقا یافته تا با نیاز های بزرگتر و در حال افزایش نیروی هوایی روسیه منطبق باشد (به خصوص پیشرفت هم پای فناوری های غربی و چینی). تا جایی که مشخص است، Skat به مهمات هدایت دقیق در محفظه داخلی مسلح خواهد شد، طراحی بدون دم دارد و از ویژگی های پنهانکاری برای نفوذ استفاده می کند.

Skat اصلی به عنوان نسخه ای مسلح در سال 2013 سفارش داده شد.

 

 

پهپاد رزمی Skat توسط یک موتور توربوفن سری RD-5000B با رانش حدود 50 کیلونیوتن قرار گرفته در مرکز ثقل بدنه (مشابه موتوری که در جنگنده MiG-29 "Fulcrum" استفاده شده) نیرودهی می شود. سامانه های اویونیک، سوخت و دیگر تجهیزات حیاتی پرواز نیز در همین بخش قرار می گیرند. پروفایل پهپاد ظاهری بدون دم دارد به این معنی که از هیچ سطح دمی عمودی استفاده نمی شود. این پلتفرم با لبه های انتهایی دندان اره ای و لبه های جلویی پیکان مانند تداعی کننده بمب افکن پنهانکار B-2 Spirit نورثروپ گرومن نیروی هوایی ایالات متحده است. هواپیما روی 3 عرابه فرود چرخ دار (2 تا اصلی و یک پایه دماغه) قرار دارد که جمع شونده اند. محموله مهمات در دو محفظه جداگانه در خارج از خط وسط قرار خواهند گرفت. تنفس موتور از طریق یک مجرای ورودی شکاف دار در جلوی هواپیما صورت می گیرد. تمام ویژگی های فیزیکی هواپیما، بالای بال ها مستقر شده اند تا بخش زیرین تا حد ممکن صاف باشد.

 

 

مشخصات فنی فعلی شامل 800 کیلومتر بر ساعت سرعت، 12000 متر ارتفاع پروازی و 2000 کیلومتر برد می باشد.

در سپتامبر 2018، گزارش شد که MiG این برنامه را احیا کرده است و کار بر روی Mikoyan Skat UCAV در حال حاضر در حال انجام است. به گفته مدیرعامل میگ، قرار است تا پایان سال 2019 تکالیف تاکتیکی و فنی اسکات به تصویب برسد و توسعه این پهپاد از سال 2020 آغاز شود.

تا امروز به نظر می رسد توسعه skat متوقف شده باشد، زیرا از سال 2019 هیچ خبری در مورد آن گزارش نشده است. همچنین این پهپاد در بین پروژه های آینده میگ در نمایشگاه MAKS 2021 دیده نشد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2015

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 12

- سازنده: Mikoyan – روسیه

- کشور های استفاده کننده: روسیه (احتمالی)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 10.25 متر

- طول بال ها: 11.5 متر

- حداکثر وزن برخاست: 9070 کیلوگرم

- قوای محرکه: 1 موتور توربوفن سری Klimov RD-5000B با رانش 50 کیلونیوتن

- حداکثر سرعت: 800 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 12000 متر

- برد: 2000 کیلومتر

- تسلیحات: تا 2 تن مهمات هدایت دقیق درون 2 محفظه سلاح داخلی (موشک Kh-31، بمب های KAB-500Kr و KAB-250)

- نسخه ها: Skat (نام اولیه پروژه)

 

منبع

[alrkhs 4,297]

به نام خدا

MTIS Pegaz 011

هواپیمای بدون سرنشین (UAV) [2025]

 

 

صربستان مدرن پس از فروپاشی یوگوسلای صنعت نظامی خود را حفظ کرد. کار های توسعه داده شده نشان دهنده تعداد بی شماری از محصولات بومی از جمله تانک های اصلی میدان نبرد (MBT)، خودرو های زرهی جنگی (AFV) و سلاح های مختلف کوچک است. برای حرکت هم پای نیاز های میدان نبرد مدرن، صنعت صربستان نیز به سمت طراحی و توسعه یک پهپاد بومی حرکت کرده که با نام Pegaz 011 شناخته می شود. این پهپاد در کلاس سری پهپاد های اسرائیلی Scout، تالس Watchkeeper بریتانیایی و SAGEM "Sparrowhawk" فرانسوی قرار می گیرد.

 

    

 

Pegaz برای نقش جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) تاکتیکی طراحی شده است. این سامانه توانایی های برد متوسط را به همراه خودکار بودن ارائه می دهد تا به اهداف ماموریتی خود برسد. Pegaz می تواند از باند فرود آماده به هوا برخیزد (به صورت خودکار) یا توسط منجنیق پرتاب شود و از طریق نقطه مسیر های از پیش تعیین شده پرواز کند. این پهپاد همچنین از توانایی فرود خودکار نیز برخوردار است و می توان از طریق چتر نجات آن را بازیابی کرد. طراحی خارجی Pegaz از ترکیب میله های 2 تایی به همراه بدنه اصلی مرکزی شامل موتور، سوخت و تجهیزات ماموریتی استفاده می کند. بال های آن مستقیم اند و بخش زیرین چرخ دار اما ثابت است. قدرت پهپاد از طریق یک موتور 2 سیلندر تامین می شود که 43 اسب بخار را به سامانه ملخی 2 پره در انتهای بدنه منتقل می کند. 2 باله ی عمودی دمی حسن ختام طراحی آن است.

ابعاد Pegaz شامل 5.4 متر طول، 6.3 متر طول بال و 1.7 متر ارتفاع می شود. وزن خالی آن 120 کیلوگرم است و حداکثر وزن برخاست به 230 کیلوگرم می رسد. مشخصات فنی آن به صورت حداکثر سرعت 200 کیلومتر بر ساعت، سرعت کروز بیش از 145 کیلومتر بر ساعت، برد 100 کیلومتر (مداومت 12 ساعته)، و ارتفاع عملیاتی 3000 متر گزارش شده است.

 

    

 

این طور که مشخص است، Pegaz تحت توسعه توسط انستیتو فنی نظامی صربستان است و کار بر روی این پهپاد از سال 2010 در جریان است. اولین پرواز Pegaz در اکتبر سال 2010 انجام شد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2025

- وضعیت: تحت توسعه

- تعداد فروند ساخته شده: 1

- سازنده: موسسه فنی نظامی صربستان (MTIS) – صربستان

- کشورهای استفاده کننده: صربستان 

- نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 5.4 متر

- طول بال ها: 6.34 متر

- ارتفاع: 1.7 متر

- وزن: 120 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 230 کیلوگرم (40 کیلوگرم ظرفیت محموله)

- قوای محرکه: 1 موتور 2 سیلندر 43 اسب بخاری

- حداکثر سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 3000 متر

- برد: 100 کیلومتر

- تسلیحات: 2 راکت هدایت لیزری FT-8D

- نسخه ها: "Pegaz" (نام اولیه پروژه)، Pegaz 011 (سری پایه)

 

 

منبع