ایم ۱۲۰ اسلام یا گنجشک کهنه کار؟؟ تصویر از ویدئوی فرود کهنه کار نیروی هوایی پخش شده. بهمراه داشتن موشک جدید و ناشناخته در دید اهل رسانه. این هواپیما متعلق به اسکادران ۳۱ همدان ( اعزامی به گردان های زیر مجموعه ) که چند وقت پیش توسط مرکز اورهال ارتش، کیت ارتقایی دوران را دریافت کرد ( چون صاحب فیلم ریجستری را سانسور کرده ماهم از اعلام آن صرف نظر میکنیم ) _ این موشک از خانواده SARH( Semi active یا نیمه فعال) بوده و در رده بندی نیمه فعال قرار می‌گیرد( برادر کوچک ترش به زودی آماده تست چند ترمیناله خواهد شد ) ‌ بعد از ضعف و شکاف بسیار عمیق در بسته تسلیحاتی TAT ( هوا به هوا) اف 4،جهاد خودکفایی نیروی هوایی با همکاری صنایع هوایی پروژه ای برای ارتقایی اسپارو ارتقا زد که در نهایت به فکور نیمه فعال ختم شد و مجدد در اختیار شعبه ارمامنت تامکت قرار گرفت ( نسخه فعال فکور هم قبلا برای اف۱۴ در نظر گرفته شد ) _ در نهایت با کمک ویژه بازرگانان چین،اسنادی از طریق بازار سیاه قاچاق شد تا بتوان پروژه جدیدی را استارت زد و سرانجام موشکی شد که در فیلم تماشا میکنید ( در روند ساخت رک و پایلون و به ویژه محاسبات، روس ها هم حضور داشتند) حرفهای این بنده خدارو که متوجه نشدم بکل و خب صحبتشم مشخص نیست!! ولی مدت زیادی بود که شایعاتی مبنی بر ساخت موشک هوا به هوا براساس پلتفرم اسپارو بود... ولی شدید کپی ایم۱۲۰سری cهستش

پینت جدید میگ۲۹

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.     جاسوس پیر در هواپیمائی نیروی دریائی آمریکا     WV-2 ها در حد فاصل سالهای 1956 الی 1965 ، به عنوان جزء مهمی از دیواره دفاعی دو سوی آمریکای شمالی (اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام) خدمت میکردند و اطلاعات بدست آمده توسط این پرنده ها ، در شکل گیری دفاع ساحلی یکپارچه نیروی دریائی ایالات متحده ، نقشی اساسی ایفاء می نمود.   این گروه از پست های پیش اخطار ( اصطلاحا " دیوار های دفاع ساحلی " نیروی دریائی) ، از پنج سطح ایستگاه راداری پرنده سرنشین دار (آواکس) تعریف شده بود که وظیفه اسکورت  هوائی ناوشکن های نیروی دریائی را به عهده داشتند.    این مأموریت های اسکورت ، در قالب شش تیم عملیاتی که در گشت های 20 ساعته و در ارتفاع های 1000 الی 4000 متر (3000 الی 12000 فوت ) ، وظیفه مراقبت و  اعلام هشدار هوائی به ناوگان ایالات متحده را برعهده داشتند.   هدف آنها در این عملیات ها ، ( علاوه بر ایجاد پوشش هوائی برای ناوگان ایالات متحده ) ، گسترش دادن پوشش هشدار دهنده اقیانوس های دو سوی ایالات متحده در مقابل حملات غافلگیر کننده بمب افکن های اتحاد جماهیر شوروی و همچنین اخطار به موقع در برابر حملات موشکی دولت های متخاصم نظیر شوروی و چین و ... بود.   در واقع اقدام این پرنده ها ، فرمت و بخشی از پروژه عظیم " خط شبنم " بود. پچ و نشان عملیاتی واحدهای " خط شبنم " خط شبنم     سد دفاعی اقیانوس اطلس     خط دفاعی اقیانوس اطلس (موسوم به BarLant) از دو اسکادران مجزای از هم ( VW-13 و VW-15 ) که بصورت چرخشی در پایگاه NAS Patuxent رودخانه مریلند واقع شده بود ؛ بعلاوه یک اسکادران (VW-11) که بصورت دائمی و مداوم در پایگاه نیروی دریائی Argentia در نیو فاندلند مستقر بودند ، تشکیل شده بود. مأموریت همیشگی این خط دفاعی پرواز تا مدار آزور (the Azores) و بازگشت بود.     برای پشتیبانی مداوم از این محور دفاعی، یک واحد آموزش اخطار پیش هنگام در پایگاه رودخانه ناس پاتکسنت (NAS Patuxent) تشکیل و مستقر شده بود. پروژه BarLant  که علامت اختصاری (The Atlantic Barrier) می باشد ، عملیات خود را از 1 ژوئیه 1956 آغاز نمود و تا اوایل 1965 با پرواز های خود ؛ پوشش مستمر و مدوامی را در این محور برقرار ساخت.    این سد دفاعی ؛ بعدها برای پوشش فضای هوائی آسمانهای " گرینلند " ، " ایسلند " و " بریتانیا " در سال 1961 به انگلستان منتقل شدند. هواپیماهای پایگاه آرگنتیا (Argentia) نیز با رفتن به پایگاه NAS Keflavik ایسلند ، محدوده پوشش هوائی خود را گسترش دادند.    دیواره دفاعی اقیانوس آرام     سد اقیانوس آرام (The Pacific Barrier) که به اختصار (BarPac)  نامیده میشد ، عملیات خود را از تاریخ 1 ژوئیه 1958 میلادی ، با استقرار یک اسکادران EC-121 در پایگاه دریائی  NAS Barbers Point واقع در منطقه " هاوائی " آغاز نمود. این اسکادران از پایگاه دریائی NAS Midway به هاوائی منتقل شده بود.   این دیواره دفاعی هم وظایف متنوعی را برعهده گرفته بود که از همراهی با اسکادران هفتم اسکورت ناوگان دریائی (CORTRON SEVEN) تا ایجاد یک خط مراقبت هوائی از " جزیره آداک " تا " میدوی " را شامل میشد. بطور معمول ، چهار یا پنج فروند WV-2 برای پوشش دادن تمامی این خط ساحلی لازم بود.   فرجام     عملیات نیروی سد ، سرانجام در سپتامبر 1965 متوقف شد و نیروی دریائی ، هواپیماهای EC-121K شاغل در پروژه دیوار دفاعی خود را بازنشسته نموده و به انبار های ذخیره سازی خود منتقل نمود. علی رغم تعطیلی پروژه دیوار دفاعی (سد) ، نیروی دریائی ایالات متحده ، باقی EC-121 های خود را حفظ نمود و تا سال 1975 در قالب چهار اسکادران عملیاتی دیگر بکارگیری کرد. اسکادران هایVQ-1 و VQ-2 بوسیله هواپیماهای جمع آوری اطلاعات EC-121M ، به ترتیب در پایگاه های NAF Atsugi ژاپن و Rota اسپانیا خدمت نمودند.     VW-4 در قالب عملیات ویلی ویکتوری ، در خلال سالهای 1954 الی 1975 به رصد طوفان های دریائی در اقیانوس اطلس می پرداختند. مقر اصلی این اسکادران در جکسون ویل فلوریدا بود ، در حالی که از پایگاه دریائی روزولت در پورتوریکو هم استفاده می نمود. در حالی که چهارمین اسکادران (VW-1) که در پایگاه NAS Agana گوام مستقر بود ، همین وظیفه رصد طوفان در اقیانوس آرام را بر عهده گرفته بود. این هواپیما همچنین در قالب اسکادران 86 آموزشی (VT-86) که در NAS Glynco مستقر بود و به آموزش افسران جوان و دانشجویان خلبانی نیروی دریائی اختصاص داشت؛ خدمت نمود. در حالی که اسکادران سی و سوم تاکتیکی جنگ الکترونیک (VAQ-33) تا سالها در نورفولک ویرجینیا در حال خدمت بود.     در تاریخ 25 ژوئن 1982 ، آخرین فروند NC-121K ( جمعی اسکادران VAQ-33 ) بازنشست گردید و با این اقدام پرونده عملیاتی جاسوس پیر در نیروی دریائی ایالات متحده بسته شد.     ادامه دارد ...   -----------------------------   پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند    :winking: پ.ن 2 : ان شاء الله در پست آینده به تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر در نیروی هوائی ایالات متحده آمریکا ، بطور مفصل خواهیم پرداخت.

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست ، بررسی کارنامه عملیاتی جاسوس پیر یانکی ها رو به اتفاق هم ادامه میدهیم.         جاسوس پیر در جنگ ویتنام       باشگاه کهنه سربازان جنگ ویتنام  :winking:   از تاریخ 16 آوریل 1965 تا 1 ژوئن 1974 ، از EC-121 ها ، در منطقه جنوب شرقی آسیا ، استفاده بسیار گسترده ای شد. این استفاده بطور اخص در خلال نبردهای Rolling Thunder ، Linebacker و Linebacker II نمود بیشتری پیدا کرد. ستاره هشداردهنده (EC-121) در خلال این عملیاتها توانست که برای نخستین بار توانستند که نقش "رادار هشدار زودهنگام" و "کنترل محدوده هوابرد" جنگنده های آمریکائی و هدایت اونها در مواجه و یا عدم مواجه  :winking:  با میگ های طرف مقابل رو بر  عهده بگیرند.       پروازهای بالاتر از مدار خلیج تونکین و پس از آن ، عموما از آسمان لائوس هدایت میشدند. اینها پیشگامان "هشدار زودهنگام هوابرد" و "هدایت و کنترل هواپیماها از آسمان" بودند.       در همین ایام و به موازات نیروی هوائی ، هواپیمائی نیروی دریائی هم در خلال سالهای 1965 الی 1972 ،  از یک نوع هواپیمای NC-121 در واحد "عقاب آبی" خود ؛ برای ماموریت های مشابه بهره میبرد.     Blue Eagles یا همان عقاب های آبی ، واحدی بود که توسط نیروی دریائی برای ایجاد اختلال ، پارازیت و جمینگ رادارهای دشمن طراحی شده بود. همچنین این یگان ، وظیفه ارسال و هدایت برنامه های رادیوئی بر علیه دشمن و یا برای سربازان خودی موجود در خط مقدم (ایستگاه های رادیوئی پرنده) را نیز بر عهده داشت.         عقاب های آبی که بخشی از اسکادران VXN-8 اقیانوس شناسی نیروی دریائی ایالات متحده بودند ، در پایگاه هوائی رودخانه پاتوکسنت ( Patuxent ) مستقر بودند.      و در انتهای پست و برای حُسن خِتام این پست ، دو نسل از جاسوسان یانکی ؛ جاسوس پیر در کنار جاسوس جوان       ادامه دارد ...   -----------------------------   پ.ن : دوستانی که پسندیدند ، مثبت را فراموش نکنند   :winking: پ.ن 2 : ان شاء الله در پست های آینده به تاریخچه عملیاتی این جاسوس پیر در نیروهای دریائی و هوائی ایالات متحده آمریکا ، بطور مفصل خواهیم پرداخت.