به نام خدا Boeing MQ-25 Stingray هواپیمای تانکر بدون سرنشین مبتنی بر حامل (2025) "MQ-25 "Stingray یکی از برنامه های جاری نیروی دریایی ایالات متحده برای ساخت هواپیما های بدون سرنشین تانکر سوخترسان برای خدمت در ناوگان بزرگ کشتی های هواپیمابر خود است. الزامات این برنامه شامل حداقل حجم سوخت 6350 کیلوگرم و برد پروازی 804 کیلومتر از کشتی میزبان می باشد. بوئینگ، نورثروپ گرومن، جنرال اتمیکس و لاکهید مارتین در برنامه Stingray رقابت کردند. نورثروپ گرومن در سال 2017 از رقابت کنار کشید. گرومن با پهپاد X-47B نسخه ناو هواپیمابر نشین شرکت کرده بود. نیروی دریایی امیدوار است Stingray تا میانه های این دهه (حدود سال 2025) به سطح عملیاتی برسد. در آگوست سال 2018، نیروی دریایی ایالات متحده، بوئینگ را به عنوان برنده این رقابت اعلام کرد و قراردادی 805 میلیون دلاری برای توسعه 4 هواپیمای MQ-25 تا آگوست 2024 با این شرکت بست. در دوم آپریل سال 2020، 3 فروند MQ-25 آزمایشی دیگر سفارش داده شد تا مجموع سفارش ها به 7 فروند برسد. این برنامه ممکن است تا 13 میلیارد دلار و 72 فروند پهپاد افزایش یابد. سال های 2000 شاهد انفجاری در سامانه های بدون سرنشین هوایی در حوزه نظامی بود و تعجبی ندارد که نیروی دریایی ایالات متحده از آن زمان به دنبال تانکر های هوایی بدون سرنشین برای پرواز از عرشه ناو های هواپیمابر خود باشد. پروژه ای که در ابتدا قرار بود برنامه "پهپاد نظارت و حمله هوایی برخاست از هواپیمابر" (UCLAS) باشد به "سامانه سوخت رسانی هوایی مبتنی بر ناو هواپیمابر" (CBARS) تبدیل شد. در سال 2016 برای این محصول نام "MQ-25 "Stingray انتخاب شد. طرح بوئینگ، از شاخه سری "Phantomworks" بود که تحت تاثیر کار های قبلی بوئینگ برای برنامه پهپاد رزمی UCLASS قرار گرفته است. این پهپاد جدید اولین بار در نوزدهم دسامبر سال 2017 در مراسمی با حضور خبرنگاران رونمایی شد. طراحی این پهپاد بال پرنده خمیده با لا های رو به عقب است. بال های دمی از 2 جفت سطح رو به بیرون تشکیل می شود. بخش زیرین بدنه از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می کند، هر بال اصلی یک چرخ تکی را حمل می کند اما بازوی دماغه با چرخ های دوتایی تقویت شده است. بدنه کاملا صاف است و برای حمل سامانه های اویونیک، موتور (ها) و ذخیره سوخت طراحی شده است. بال های جمع شونده در طراحی آن در نظر گرفته شده است زیرا کشتی ها فضای محدودی دارند.. برای عملیات های روی حامل MQ-25 نیاز است تا از میان عرشه شلوغ هواپیمابر حرکت کند، و از بالابر تا منجنیق برای پرتاب و از عرشه تا بالابر پس از بازگشت را طی کند. این کار نیاز به برنامه نویسی پیشرفته ای دارد. همچنین، برای خدمت در نیروی دریایی، این پهپاد بیشتر عمر خدماتی خود را در حال ماموریت روی آب خواهد بود که چالشی برای مهندسان است. فراتر از آن، کیفیت بخش هوایی نیروی دریایی، به پهپاد سازه و زیرسازه ای تقویت شده برای تحمل فشار ها، پوشش های ویژه برای مقابله با محیط های شور دریایی، توانایی عملیات در شب و روز و قلابی نگه دارند برای فرود روی عرشه ناو داده است. به تمام این ویژگی ها توانایی عملیات خودکار و انتقال سوخت هنگام کار کنار هواپیما های سرنشین را هم باید اضافه کرد. Stingray قادر به سوخت رسانی به تمام انواع هواپیما های نیروی دریایی ایالات متحده. توانایی سوخت گیری سریع و بهینه هواپیما ها توسط پهپاد های خودکار، گام مهمی برای هوانوردی نیروی دریایی است. این پهپاد ها به هواپیما هایی مثل F/A-18 مدل E و F اجازه می دهد تا برگرداندن تغییرات ذخیره سوخت خود، به فرم رزمی سابق برگردند. MQ-25 علاوه بر توانایی سوخت رسانی، نقش ISR (جاسوسی-نظارت-شناسایی) هم دارد و می تواند با حمل رادار به ناوگان اصلی کمک کند. با روی کار آمدن Stingray، برنامه نیروی دریایی برای حفظ F/A-18 و F-35 در نقش هجومی دیگر نیازی به تانکر های سرنشین دار که بر روی چاچوب هواپیما های رزمی فعلی ساخته شده، ندارد. در سال 2017 بوئینگ اعلام کرد MQ-25 در فاز های نهایی آزمایش موتور است. زمان پایان شرکت در برنامه تا روز سوم ژامویه سال 2018 بود. بوئینگ در نظر دارد تا حدود 72 فروند پهپاد MQ-2 را تا آن زمان تولید کند. نمونه اولیه شرکت بوئینگ در دسامبر سال 2017 رونمایی شد. اگرچه که این طرح از سال 2011 روی کاغد آمده و از نوامبر سال 2014 وجود داشته است.تصاویر منتشر شده در ژانویه 2018 و تصاویر رسمی در مارچ سال 2018 منتشر شدند. نمونه اولیه بوئینگ MQ-25 (به نام T1) تا سال 2018 در حال انجام آزمایش های سازگاری با ناو هواپیمابر بود. در آپریل سال 2018، اعلام شد که بوئینگ، موتور توربوفن AE3007 رولزرویس را برای نمونه اولیه پهپاد سوخترسان MQ-25 انتخاب کرده است. در فوریه سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 41.8 میلیون دلاری را برای ساخت آشیانه MQ-25 Stingray در Patuxent River (مریلند) با B.L. Halbert International منعقد کرد. در می سال 2019، اعلام شد که اولین دور پرواز های آزمایشی MQ-25 T-1 در ماه ژوئن یا جولای سال همین سال آغاز خواهد شد. در ماه ژوئن اولین پرواز آن برای میانه های سال برنامه ریزی شد. در سپتامبر سال 2019، نیروی دریایی ایالات متحده کار برروی یک نمونه توسعه ای MQ-25A را اغاز کرد. اولین پرواز آن در نوزدهم همان ماه انجام شد که 2 ساعت به طول انجامید. ورود به خدمت آن برای سال 2022 سا 2023 برنامه ریزی شد. در ماه اکتبر، آزانس اطلاعات ملی فضایی، بوئینگ را مسئول تحقیق درباره ی احتمال یکپارچه سازی پاد های چند کاربره (MMP) بوئینگ با سازه فعلی پهپاد MQ-25 کرد تا در نقش گشت دریایی در کنار هواپیمای گشتی بوئینگ P-8A پوسایدن خدمت کند. در مارس سال 2020، بررسی طراحی سامانه (SDR) پهپاد MQ-25 به پایان رسید. در ماه آپریل، سفارش خرید 3 فروند MQ-25 اضافه تر را به ارزش 84.7 میلیون دلار به بوئینگ ارائه کرد. در ماه می، بوئینگ ساخت 4 فروند از MQ-25 را برای آزمایش مهندسی شروع کرد. در ماه نوامبر، نیروی دریایی ایالات متحده، تمرینات پروازی مجازی برای پهپاد MQ-25A را آغاز کرد. در ژوئن سال 2021، یک فروند نسخه اولیه پهپاد MQ-25 با موفقیت عملیات سوخترسانی هوا به هوا را با یک هواپیما ی بوئینگ F/A-18F سوپر هورنت پشت سر گذاشت. این عملیات در چهارم ژوئن در ارتفاع 3 کیلومتری در پایگاه هوافضای میسوری انجام شد و اولین در نوع خودش بود. انتظار می رود تا سال 2025، این پهاپد عملیاتی شود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2025 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Boeing Phantomworks (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (برنامه ریزی شده) - نقش: نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، سوخت گیری هوایی (تانکر، پلتفرم اختصاصی یا تغییر یافته برای انتقال سوخت به هواپیما های هم پیمان)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 16 متر - طول بال ها: 23 متردر حالت بال باز، 9.5 متر در حالت بال تا شده - ارتفاع: 3.4 متر در حالت بال باز، 4.8 متر در حالت بال تا شده - وزن: 6400 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 20000 کیلوگرم (13800 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن AE 3007N رولزرویس با 44 نیوتن رانش حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12000 متر - برد: 930 کیلومتر هنگام حمل 6803 کیلوگرم سوخت - تسلیحات: ندارد. ماموریت آن فقط محدود به حمل سوخت است - نسخه ها: MQ-25 "Stringray" (سری پایه)، MQ-25A (مدل تولیدی پیشنهادی)، T1 (نمونه اولیه شرکت بوئینگ)، MQ-25 MPA (مدل پیشنهادی برای هواپیمای گشت دریایی، شامل پاد چند کاربره (MMP) شرکت بوئینگ) منبع

به نام خدا Boeing MQ-18 Hummingbird (A160) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2012) A160 Hummingbird یک پهپاد بالگردی است که مزایای پهپاد های مرسوم را با بالگرد های رزمی مدرن ترکیب کرده است. Hummingbird هدفی کوچک‌تر است، سرعت بیشتر و بهره وری موتور بالاتری دارد و توانایی هایش فراتر از سامانه های بال چرخنده اندازه کامل نسل فعلی است. همچنین، به دلیل بدون سرنشین بودن، این پهپاد خدمه خود را دور از صحنه نبرد نگه می دارد و در صورت لزوم می تواند محموله و نیرو را به خط مقدم منتقل کند. جدا از قابلیت های ترابری، Hummingbird تطبیق پذیر است و می تواند در نقش هایی از جمله جمع‌آوری اطلاعات، شناسایی و نظارت دشمن یا میدان نبرد (به صورت لحظه ای)، رله ارتباط هوایی متحرک برای نیرو های زمینی و پیدا کردن به هدف در صورت نیاز ظاهر شود. گفته می شود که Hummingbird تا حد زیادی خودکار است که نیاز به مداخله انسانی را کاهش می دهد و برنامه ریزی شده است تا در طول پرواز برای یافتن بهترین راه انجام ماموریت تصمیم بگیرد. منشا A160 به توسعه پهپاد Maverick توسط شرکت Frontier Systems بر می گردد؛ مدلی تغییر یافته از بالگرد تجاری 2 سرنشینه رابینسون R22 و جد پهپاد A160. Maverick اولین پرواز بدون سرنشین خود را پس فقط 1 سال از آغاز برنامه و در سال 1998 انجام داد. سامانه های داخلی که برای Maverick توسعه داده شده بودند، در پهپاد A160 مورد استفاده قرار گرفت. Maverick توسط ارتش ایالات متحده خریداری شد و حداقل 4 فروند از آن در خدمت نیروی دریایی بود (یا است). اولین پرواز A160 در ژانویه سال 2002 به ثبت رسید. نمونه های اولیه از یک موتور خودرو بنزینی 4 و 6 سیلندر استفاده می کردند که به یک روتور 3 پره متصل بود. در سال 2003، آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA)، قراردادی 75 میلیون دلاری را برای ساخت و آزمایش 6 نمونه اولیه به Frontier Systems اعطا کرد. اما بوئینگ در سال 2004 شرکت Frontier Systems را خریداری کرد و Hummingbird را به خط تولید پهپاد خود اضافه نمود. Hummingbird تا مدتی با نشان Boeing Phantom Works خدمت کرد و سپس تحت برند Boeing's Advanced Systems که شاخه ای از سامانه های دفاعی یکپارچه بوئینگ بود، در آمد. A160T ارتقا یافته (حرف T بیانگر موتور توربینی است) پرواز های آزمایشی خود را در ژوئن سال 2007 آغاز کرد. در سال 2008 رکورد مداومت پروازی برای پهپادی در این کلاس را شکست و به مدت 18.7 ساعت پرواز کرد. در بیست و هفتم سپتامبر سال 2007 یکی از نمونه های اولیه A160T در سانحه ای به دلیل عدم پاسخگویی حسگر داده به کامپیوتر پرواز از دست رفت. در مارس سال 2010، Hummingbird ارزشیابی توانایی ترابری خود را برای تفنگداران دریایی ایالات متحده به اتمام رساند. در این ارزیابی، 1134 کیلوگرم را در 2 سورتی پرواز 277 کیلومتری بین 2 پایگاه خط مقدم شبیه سازی شده جا به جا کرد. چیزی که این آزمایش را خاص کرد، این بود که Hummingbird با تنظیمات برنامه ریزی شده ماموریتی خود و تقریبا خودکار، پرواز کرد. در بیست و هشتم جولای سال 2010، بار دیگر یک A160T بر اثر از دست رفتن کنترل سقوط کرد. در آگوست سال 2010، 2 فروند Hummingbird به سامانه های راداری جدید Forrester مجهز شدند و پرواز های آزمایشی خود را در Belize انجام دادند. این رادار توانایی پایش از میان شاخ و برگ های انبوه را دارد. این پرواز ها منجر به سقوط یکی دیگر از A160T ها شد و ارزیابی ها را متوقف کرد. با این حال، ساخت آن در مارچ سال 2010 آغاز شد. نام رسمی Hummingbird در ارتش ایالات متحده "YMQ-18A" است. در ظاهر، Hummingbird با توجه به ساختار بدون تغییر بالگرد رابینسون R22 و پهپاد Maverick، مانند بالگرد های سرنشین دار معمولی است. بدنه آن صاف است و در قسمت دماغه به شدت مخروطی می شود. بدنه به سمت عقب ظریف و ساده است. ملخ اصلی 4 پره در نزدیکی و بالای بدنه اصلی و اندکی جلوتر از مرکز قرار دارد. بخش زیرین از 2 چرخ فرود اصلی کاملا جمع شونده (به سمت عقب) در زیر قسمت میانی و یک چرخ غیر جمع شونده دمی در پشت تشکیل شده است. موتور و جعبه دنده در مرکز بدنه نصب شده اند و 2 ورودی هوا در طرفین هوای مورد نیاز موتور را تامین می کنند. یک بالچه عمودی در پشت و زیر ساختار دم قرار گرفته که چرخ دمی را حمل می کند. محموله ها را می توان مستقیما زیر بدنه و بین بازو های فرود اصلی حمل کرد. طول سازه ی Hummingbird حدود 10 متر و طول ملخ اصلی آن 11 متر است. حداکثر وزن برخاست آن 3000 کیلوگرم اعلام شده است. انتظار می رود تا حداکثر ارتفاع 9144 متری پرواز کند اما با موتور فعلی تا ارتفاع 6096 متری می رود. حداکثر سرعت کروز آن 304 کیلومتر در ساعت و برد آن 4166 کیلومتر است. شرکت بوئینگ ادعا می کند که Hummingbird می تواند در تمام مشخصه های نبرد از بالگرد های مدرن فعلی عملکرد بهتری داشته باشد. این پهپاد از نظر ارتفاع و مداومت پروازی از سامانه های بال چرخنده فعلی بالاتر است. به نویز تولیدی آن هم توجه شده و صدای کمتری از بالگرد های مرسوم بزرگ‌تر از خود تولید می کند. یکی از جنبه های خاص Hummingbird، "سامانه تنظیم خودکار سرعت ملخ" است که به پهپاد اجازه می دهد در طول پرواز نسبت به شرایط تغییر ارتفاع، واکنش نشان دهد. ملخ می تواند تعداد دور بر دقیقه خود را تنظیم کند تا چرخشی بهینه (کمتر یا بیشتر) را بسته به شرایط خارجی فراهم کند و با کاهش مصرف سوخت، مداومت پروازی خود را افزایش دهد. بوئینگ اسم این ویژگی را "سامانه سرعت مطلوب ملخ" یا OSR گذاشته است. Hummingbird مانند بالگرد های مرسوم می تواند بدون نیاز به باند برخاست و فرود انجام دهد اما برخلاف پهپاد های دیگر نیازی به منجنیق پرتاب یا سامانه بازیابی ندارد. این پهپاد برای ارتش های متحرکی که در جبهه های متغیر می جنگند و به خصوص گروه هایی که به منابع میدان نبرد دسترسی ندارند، مناسب است. کنترل دقیق آن به فرماندهان اطمینان می دهد که Hummingbird می تواند منابع را تقریبا در هر محیط رزمی مثل محیط های کوهستانی و مناطق شهری، برای سربازان تامین کند. Hummingbird همچنین مناسب پرتاب از کشتی های نیروی دریایی برای داشتن چشمی فعال، مرتفع و مداوم در آسمان خواهد بود. در هفدهم آپریل سال 2012 سقوط دیگری بر اثر لرزش برای Hummingbird رقم خورد که به رادار و بدنه هواپیما آسیب زد. در دسامبر سال 2010، وزارت دفاع ایالات متحده (فرماندهی سامانه های هوایی نیروی دریایی) به طور رسمی اعلام کرد که قراردادی 30 میلیون دلاری با شرکت Frontier Systems امضا کرده است تا 2 فروند Hummingbird را برای پشتیبانی از فعالیت های ارتش آمریکا در افغانستان آماده کند. اما پیش از ارائه پهپاد ها در سال 2012، سفارش خود را لغو کرد، زیرا احتمال تاخیر های فنی برنامه ریزی شده آن بالا بود، و ریسک و هزینه به حدی افزایش پیدا کرده بود که ادامه برنامه دیگر به نفع دولت نبود. لرزش یکی از مشکلات گفته شده بود. سفارش متوقف شدن کار باعث شد A160 در مرحله توسعه باقی بماند اما به نابودی نزدیک شود. در دسامبر سال 2012 فرماندهی تمرینات و دکترین، نظر ارتش درباره پهپاد بالگردی عمود پرواز برای ماموریت های جاسوسی-نظارت-شناسایی را مورد بررسی قرار داد و تصمیم گرفت که به دلیل محدودیت بودجه، این ایده دنبال نشود و در عوض، ارتش از پهپاد های بال ثابت فعلی خود استفاده کند. با این تصمیم پروژه Hummingbird برای همیشه متوقف شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - وضعیت: لغو شده - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Frontier Systems ، Boeing Phantom Works، Boeing Integrated Defense Systems، Boeing Advanced Systems (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (لغو شده) - نقش: ترابری (توانایی ترابری کلی در محدوده نزدیک برای عناصر زمینی فعال با انواع مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 10.7 متر - طول بال ها: 11 متر - وزن: 1134 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 2948 کیلوگرم (1814 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D با قدرت 550 اسب بخار حداکثر سرعت: 258 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6100 تا 9150 متر - برد: 4170 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله یا پاد های تجهیزاتی در زیر بدنه نصب می شوند - نسخه ها: A160 (سری پایه، موتور خودروی بنزینی 4 یا 6 سیلندر)، A160T (مجهز به موتور توربوفن)، YMQ-18A (نمونه اولیه ارتش ایالات متحده، مجهز به موتور توربوشفت Pratt & Whitney PW207D)، MQ-18A (نام رسمی ارتش در صورت ورود به خدمت) منبع

ویدئویی از این بالگرد: https://www.aparat.com/v/FDVPJ

به نام خدا نیرو هایی از کشور ثالث بانی انفجار اتوبوس در پاکستان اتوبوس پاکستانی حامل کارشناسان چینی که پس از انفجار به دره سقوط کرد گلوبال تایمز به نقل از کارشناسان دفاعی چین گزارش داد، انفجار اتوبوس در استان Khyber Pakhtunkhwa پاکستان در روز چهارشنبه که منجر به کشته شدن 9 کارشناس فنی چینی و چهار پاکستانی شد، ممکن است کار "یک کشور ثالث" باشد، زیرا هیچ گروه شبه نظامی مسئولیت آن را بر عهده نگرفته است. به گفته Qian Feng، مدیر بخش تحقیقات در انستیتوی استراتژی ملی دانشگاه Tsinghua: "از آنجایی که هیچ گروه تروریستی مسئولیت این حادثه را به عهده نگرفته است، احتمالا حمله توسط یک نیروی سوم، آژانس اطلاعاتی از یک کشور سوم، انجام شده است." وی بدون توضیح بیشتر گفت: "شواهد مربوط به کشور ثالثی که قصد دارد کریدور اقتصادی چین و پاکستان را مختل کند جمع‌آوری شده است." Qian، طالبان پاکستان را متهم کرد و اظهار داشت که اگرچه مشخص نیست که این طالبان پاکستان بوده اند که این حمله را انجام داده اند یا نه، اما این حوادث متناسب با شیوه کار آنهاست. در سال های اخیر این گروه تروریستی پروژه های چینی را در این کشور هدف قرار داده و حملاتی را به گردشگران و همچنین کسبه چینی انجام داده است. کارشناس دیگر، Wang Shida، معاون موسسه تحقیقات آسیای جنوبی، جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه آکادمی تحقیقات روابط بین‌الملل معاصر چین، اشاره کرد که در حالی که تعداد حملات خشونت آمیز در پاکستان در حال کاهش است، اما در دو سال گذشته تعداد این حوادث که مربوط به چین بودند افزایش یافته است. Wang توضیح داد که این موضوع بیشتر به دلیل پیشرفت خوب کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) است. Wang گفت: "برخی از افراد ،در داخل و خارج پاکستان، تحمل این وضع را ندارند و همیشه سعی می کنند با ایجاد حوادث شرورانه پیشرفت آن را کند کنند." منبع

به نام خدا Boeing Insitu ScanEagle 2 هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2016) ScanEagle 2 نسخه پیشرفته‌تر ScanEagle است. این نسخه از موتور سوخت سنگین جدید برای افزایش پایداری استفاده می کند. همچنین خط تولید این محصول برای افزایش خدمات در بازار های تجاری گسترده‌تر شده است. تا امروز، در خدمت به ارتش و عناصر نیرو های ویژه ایالات متحده و دیگر قدرت های نظامی جهان عملکرد خوبی داشته است. از این پهپاد در بعضی بخش های تجاری مثل صنعت نفت هم استفاده می شود. ScanEagle 2 نسبت به نسخه اولیه، بخش بینی بزرگ تری دارد تا تجهیزات اپتیکی و حسگر ها را راحت تر در خود جای دهد. حداکثر وزن محموله آن هم افزایش پیدا کرده است. بدنه تیوبی شکل و بال های اصلی رو به عقب آن حفظ شده اند. موتور جدید، ساخته Orbital، در عقب قرار گرفته و یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. بال های اصلی در نوک خود بالچه های عمودی دارند. پرتاب آن توسط منجنیق انجام می شود که به آن امکان پرواز را از موقعیت ثابت، خودرو، کشتی جنگی و کشتی های گشتی می دهد. در نوامبر سال 2018، اندونزی اولین اسکادران تمام پهپادی خود را تشکیل داد. این نیرو بر ScanEagle 2 هایی که تحت طرح امنیت دریایی توسط ایالات متحده به آن ها اهدا شد، تکیه دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2016 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 100 - سازنده: Insitu (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: مالزی، ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.71 متر - طول بال ها: 3.11 متر - وزن: 19 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 23 کیلوگرم (4 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور Orbital سوخت سنگین بنزینی (JP5 یا JP8) که یک ملخ 3 پره را با آرایش pusher می گرداند حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5950 متر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین و حسگر ها - نسخه ها: ScanEagle 2 (سری پایه) منبع

به نام خدا Boeing Insitu ScanEagle هواپیمای بدون سرنشین/ پهپاد شناسایی (2005) ScanEagle محصول مشترک شرکت بوئینگ و گروه Insitu است. به طور کلی، این برنامه براساس پهپاد SeaScan شرکت Insitu ساخته شده اما از تجربه مهندسی سامانه های هواپیمایی بوئینگ هم استفاده کرده است. ScanEagle تا امروز بیش از 48000 ساعت پرواز داشته و نشان داده به همان اندازه ای که تبلیغ می شود، موثر است. این پهپاد به شناسایی از راه دور در تمام شرایط جوی و رهگیری هدف و مداومت پروازی استثنایی مجهز شده است. ScanEagle می تواند به دوربین های مادون قرمز یا الکترواپتیک مجهز شود. شرایط به طور لحظه ای گزارش می شوند. این سامانه قادر به پرواز به مدت بیش از 48 ساعت است. پرتاب آن توسط یک سامانه منجنیق صورت می گیرد. فرود آن با روش "skyhook" است یعنی ScanEagle طناب نصب شده روی یک دکل 15 متری را در موقعیت مخصوص می گیرد. این پهپاد بیانگر راه حلی ارزان برای نیازی بلقوه است. ScanEagle از ابتدا طراحی شده بود تا از کشتی های اقیانوس پیما عملیات کند و منجنیق و سامانه بازیابی قلابی آن برای این نیاز ساخته شده اند. اندازه کوچک آن کمک می کند تا در کشتی های نیروی دریایی که با مشکل کمبود فضا مواجه هستند، حمل شود. اولین پرواز ScanEagle در سال 2002 انجام شد و از آن زمان درخدمت سپاه تفنگداران و نیروی دریایی ایالات متحده در عملیات هایی در عراق است. پس از دستیابی ایران به تعدادی پهپاد ScanEagle در طول درگیری شدید ایالات متحده در عراق، سامانه های ScanEagle توسط جمهوری اسلامی مهندسی معکوس شد و خط منتاژی برای تولید انبوه غیر قانونی این محصول آمریکایی (با مقداری تغییر) برای نیروی هوایی و دریایی ایران راه افتاد. لیست استفاده کنندگان جهانی ScanEagle در طول سال ها افزایش چشم گیری داشته و از سواحل آمریکا فراتر رفته است. این لیست شامل افغانستان، استرالیا، برزیل، کامرون، کانادا، کلمبیا، جمهوری چک، اندونزی، عراق، ژاپن، کنیا، لبنان، لیتوانی، مالزی، هلند، پاکستان، فیلیپین، لهستان، سنگاپور، اسپانیا، تونس، انگلیس و ویتنام می شود. در تلاشی برای کمک به یمن برای مقابله با تهدیدات داخلی و خارجی، 12 فروند برای این کشور درنظر گرفته شد اما با شروع درگیری ها، هیچ وقت تحویل داده نشد. اندونزی و فیلیپین تحت برنامه ضد تروریسم ایالات متحده، هرکدام 2 سامانه ScanEagle دریافت کردند. مالزی از پلتفرم ScanEagle 2 استفاده می کند. در آپریل سال 2018، اسکن ایگل در با محصولی از Textron برای تبدیل شدن به SUAS استاندارد گارد ساحلی ایالات متحده بود. در ماه ژوئن، گارد ساحلی مجوز استفاده از اسکن ایگل در کشتی های Cutter خود را دریافت کرد. این قرارداد 8 ساله به ارزش 117 میلیون دلار با Insitu امضا شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2005 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 500 - سازنده: Insitu (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: افغانستان، استرالیا، برزیل، کامرون، کانادا، کلمبیا، جمهوری چک، ایران، اندونزی، عراق، ژاپن، کنیا، لبنان، لیتوانی، مالزی، هلند، پاکستان، فیلیپین، لهستان، سنگاپور، اسپانیا، تونس، انگلیس و ویتنام، ایالات متحده - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.2 متر - طول بال ها: 3.05 متر - وزن: 17 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 22 کیلوگرم (5 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور دو زمانه پیستونی Orbital 3W با قدرت 1.5 اسب بخار که یک ملخ 2 پره را در آرایش pusher می گرداند حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6000 متر - برد: 550 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. دوربین با کیفیت بالای روز و شب، تصویربرداری گرمایی - نسخه ها: ScanEagle (سری پایه)، ScanEagle A (نسخه تولید اولیه) منبع

به نام خدا ایالات متحده از برنامه استخراج عناصر کمیاب از منابع داخلی برای پایان دادن وابستگی به چین رونمایی کرد DARPA از برنامه خود برای استخراج عناصر کمیاب زمینی (RRE) از منابع داخلی با استفاده از میکروب ها در پروسه ای به نام "استخراج زیستی" رونمایی کرد. موفقیت این برنامه وابستگی ایالات متحده به چین را که بزرگترین تامین کننده RRE های این کشور است از بین می برد. هدف برنامه دارپا با نام "میکروب های محیطی به عنوان یک منبع مهندسی زیستی" (EMBER)، پیشرفت در حوزه مهندسی میکروبی و بیومولکولی است تا استراتژی جدا و خالص سازی REE ها با استفاده از منابع داخلی در حال توسعه است. REE ها گروهی از 17 فلز مشابه است که ماده حیاتی برای بسیاری از سامانه های دفاعی مانند لیزر ها، سلاح های هدایت دقیق، آهنربا برای موتور ها و بسیاری از دستگاه های دیگر محسوب می شوند. با اینکه ایالات متحده به اندازه کافی منابع داخلی REE را دراختیار دارد اما زنجیره تامین آن به دلیل وابستگی به نهاد های خارجی برای جدا و خالص سازی این عناصر، آسیب پذیر است. چین که بزرگترین تامین کننده RRE های ایالات متحده است، بارها در پاسخ به تحریم های آمریکا علیه شرکت های چینی، تهدید به قطع عرضه خود به شرکت های دفاعی ایالات متحده کرده است. لیندا کریسی، مدیر برنامه EMBER در اینباره گفت: "هدف برنامه EMBER، پر کردن شکاف حیاتی موجود در زنجیره تامین وزارت دفاع است. این برنامه از روش های مهندسی زیستی ارگانیزم ها/بیومولکول ها برای خالص سازی REE استفاده می کند، سپس آن ها را به ماژول های استخراج زیستی (جاذب زیستی، فیلتراسیون زیستی و ...) تبدیل می کند که می توانند با عناصر REE داخلی یکپارچه شوند." این برنامه 4 ساله، 2 حوزه حیاتی (TA) را پوشش می دهد و به 3 فاز تقسیم می شود. هدف TA1 "مهندسی زیستی برای استفاده از REE ها" ساخت پلتفرمی برای مهندسی ارگانیزم ها یا بیومولکول ها برای فعال سازی پیوند های REE ها در شرایط سخت است. TA2 "استخراج زیستی REE" روی توسعه و آزمایش روند استخراج زیستی برای خالص سازی REE های خاص از منابع واقعی است. در طول فاز 1، تلاش ها روی توسعه میکروارگانیزم ها و بیومولکول ها مورد نیاز برای استفاده در جداسازی REE ها متمرکز می شود. کاری چالش برانگیز به دلیل شباهت شیمیایی REE ها. در فاز 2، کار بر روی ارتقا بازده و مقیاس جداسازی REE از منابع انجام می شود. فاز 3، مربوط به تکمیل مقیاس پایلوت طرح استخراج زیستی REE است. کریسی اضافه کرد: "هدف EMBER ایجاد چندیدن توانایی، مانند جداکردن عناصر از ترکیب REE ها، تبدیل اکسید/نمک REE برای تسهیل ساخت فرم های آماده تولید، سنجش های جدید برای تجزیه و تحلیل توان بالای سلول های حاوی REE و مولکول های زیستی است." منبع

به نام خدا Boeing Insitu RQ-21 Blackjack (Integrator) هواپیمای بدون سرنشین (UAV) (2014) "Boeing Insitu RQ-21 "Blackjack (که پیشتر با نام Integrator شناخته می شد)، سامانه هوایی بدون سرنشین (UAS) در حال توسعه است که قرار است جایگزین پهپاد Scan Eagle بوئینگ که در خدمت نیروی دریایی و هم پیمانان ایالات متحده است، شود. هردو این پهپاد ها، سامانه های هوایی بدون سرنشین ارزان و کوچکی هستند که برای پرتاب و بازیابی از دریا و عملیات های نظارتی روی آب ساخته شده اند. Insitu زیرمجموعه یکی از قدرت های دفاعی، بوئینگ است و در بینگن واشنگتن واقع شده است. بوئینگ، این شرکت سازنده پهپاد های سایز متوسط را در تابستان سال 2008 خریداری کرد. برخلاف طرح قبلی Scan Eagle، Blackjack از آرایش میله های دوقلو، محفظه موتور در وسط، بال های مستقیم و موتور انتهایی در آرایش pusher استفاده می کند (اسکن ایگل از طراحی ساده تری بدون هیچ بخش دمی مشخص و بال های رو به عقب بهره می برد). Insitu امکان استفاده از تجهیزات اسکن ایگل های فعلی مثل سامانه پرتاب منجنیقی پنوماتیک "SuperWedge" و سامانه بازیابی دقیق "Skyhook" را در بلک جک فراهم کرده است. سامانه دوم، هواپیما را با طنابی آویزان از دکل می گیرد و به قلابی در نوک بال متصل می شود. Blackjack از نظر ابعاد هم از Scan Eagle های قبلی بزرگ‌تر است و مشخصات ماموریتی بهتری دارد. Blackjack طولی بیش از 2 متر و طول بالی حدود 5 متر دارد. موتور آن (NWUAV gas / HFE) Blackjack را به سرعت کروز 101 کیلومتر بر ساعت می رساند و مداومت پروازی 24 ساعته را ارائه می دهد. ارتفاع پروازی آن 4500 متر است. وزن کلی آن 54.5 کیلوگرم است. این مشخصات، Blackjack را تبدیل به گزینه مطلوبی برای خدمات دریایی می کند، چون نسبت به برادران بزرگ‌تر خود، کم هزینه و قابل حمل است. ارتش نام رسمی Blackjack را RQ-21A گذاشت. اولین پرواز آن در 28 جولای سال 2012 انجام شد و از آن زمان در آزمایش های مختلف زمینی و دریایی شرکت کرده است. Blackjack در ارزیابی های روز عرشه USS Mesa Verde (ناو ترابری آبی خاکی کلاس San Antonio) در سال 2013 دیده شد. نیروی دریایی ایالات متحده در حال ارزیابی سامانه Blackjack برای خرید احتمالی است. در حال حاضر 5 پهپاد در 4 مجموعه Blackjack تنظیم شده است. سپاه تفنگ داران نیروی دریایی هم به دنبال 32 مجموعه کامل Blackjack به همراه 5 پهپاد در هر مجوعه است. در سپتامبر سال 2016، اعلام شد که کانادا به اولین مشتری صادراتی RQ-21 تبدیل خواهد شد. کانادا یک مجموعه شامل پهپاد را سفارش داد. در اکتبر سال 2018، یک پهپاد RQ-21 Blackjack با موفقیت سامانه جدید دوربین های مادون قرمز با کیفیت بالا را برای نیروی دریایی ایالات متحده آزمایش کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2014 - وضعیت: در خدمت محدود - تعداد فروند ساخته شده: 35 - سازنده: Boeing Insitu (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: کانادا، هلند، بلژیک، لهستان، تایلند، ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 2.5 متر - طول بال ها: 4.8 متر - وزن: 43.3 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 61 کیلوگرم (17.7 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور 8 اسب بخاری حداکثر سرعت: 148 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6096 متر - برد: 2400 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. دوربین الکترواپتیک با بزرگنمایی 4 برابری، دوربین مادون قرمز موج متوسط، مسافت سنج لیزری، نسانه گذاری مادون قرمز، رله ارتباطی، AIS - نسخه ها: "RQ-21 "Blackjack (سری پایه، نام قبلی آن Integrator بود)، RQ-21A (نسخه اولیه ارتش ایالات متحده) منبع

به نام خدا Boeing (McDonnell Douglas) X-36 اثبات گر فناوری جنگنده بدون سرنشین بوئینگ X-36 (مک دانل داگلاس سابق) یک پهپاد اثبات گر فناوری بود که در مجموع 31 پرواز برای NASA (مرکز تحقیقات Ames و Dryden) انجام داد. این برنامه به دنبال ارزیابی طراحی یک جنگنده بدون واحد دم برای کاربرد های نظامی و دارای یک طرح بال منحصر بفرد برای رسیدن به این هدف بود. طبق اطلاعات منتشره، این برنامه یک موفقیت کامل بود، و باعث ادامه یافتن تحقیقات در زمینه طراحی هواپیما های بدون دم آینده، افزایش مانور پذیری، طرح بدون خلبان و مقاومت سازه هوایی شد. کار طراحی در سال 1989 شروع شد و در نهایت 2 هواپیما با تکنیک "نمونه سازی اولیه سریع" برای شروع برنامه در 1994 آماده شد. به طور کلی، این هواپیما از برخی ویژگی های مرسوم مثل کابین خلبان در جلو و موتور توربوفن داخلی برخوردار بود اما طراحی آن به طور ذاتی ناپایدار بود. آرایش بال بسیار غیر مرسوم آن شامل کانارد هایی در میانه و بال اصلی در پشت بدنه هوایی می شد. کنترل آن شامل امکانات مختلفی مثل فلای-بای-وایر (FBW)، برنامه تصحیح کننده مخصوص، تغییر موقعیت کانارد ها و تغییر بردار رانش در خروجی اگزوز موتور می شد. X-36، به عنوان یک هواپیما ی بدون دم، فاقد هرگونه سطوح دمی عمودی بود. تک موتور آن توسط 2 ورودی هوا در جلو، یکی در هر طرف بدنه زیر کابین خلبان، تغذیه می شود. از آن جایی که این هواپیما بدون سرنشین است، X-36 یک کابین خلبان واقعی ندارد و اپراتور، هواپیما را از یک مرکز کنترل زمینی هدایت می کند. چون نیازی به فضا و تجهیزات برای خلبان نیست، X-36 در مقیاس 28 درصد ساخته شد تا با مدیریت هزینه، توسعه را سریع تر و دسترسی به تجهیزات داخلی را آسان تر کند. بنابراین X-36 تنها یک نماینده برای طراحی احتمالی جنگنده ها در آِینده بود. طول سازه 5.55 متر، طول بال ها 3.15 متر و ارتفاع آن حدود 1 متر است. حداکثر وزن برخاست آن 560 کیلوگرم عنوان شده است. نیروی X-36 توسط 1 موتور توربوفن سری F112 ویلیامز با تراست 80 نیوتن متری تامین می شود که حداکثر سرعت آن را به 375 کیلومتر بر ساعت و ارتفاع آن را به 6100 متر می رساند. آزمایش اولیه X-36 در هفدهم می سال 1997 شروع شد و ارزیابی آن 25 هفته طول کشید. وقتی جمع‌آوری داده به پایان رسید، 2 هواپیما به موزه منتقل شدند، یکی برای استقرار در موزه ملی نیروی هایی ایالات متحده (Wright-Patterson AFB) در دیتون اوهایو و دیگری برای نمایش در مرکز آزمایش پروازی نیروی هوایی در پایگاه Edwards در کالیفرنیا. X-36 توسط Boeing Phantom Works of The Boeing Company در مرکز سنت لوئیس در میسوری ساخته شد. محصول و برنامه آن حاصل همکاری بین بوئینگ و ناسا با تقسیم هزینه 50/50 بود. علی رقم تناسب و آزمون های موفق، هیچ خبری از توسعه بیشتر X-36 بیرون نیامد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1997 - وضعیت: بازنشسته - تعداد فروند ساخته شده: 2 - سازنده: Boeing Phantom Works، McDonnell Douglas، NASA (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: نبرد هوا به هوا-جنگنده (توانایی عمومی درگیری فعال با هواپیما ها با فرم و عملکرد مشابه، توسط اسلحه، موشک و راکت های هوایی)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 5.55 متر - طول بال ها: 3.15 متر - ارتفاع: 0.95 متر - حداکثر وزن برخاست: 560 کیلوگرم – قوای محرکه: 2 موتور توربوفن F112 ویلیامز که هرکدام 80 نیوتن متر رانش تولید می کنند - حداکثر سرعت: 375 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6100 متر - تسلیحات: ندارد. - نسخه ها: X-36 (سری پایه، 2 نسخه ساخته شد، بازنشسته) منبع

به نام خدا آیا غرب باید از سامانه پدافند هوایی S-500 بترسد؟ سامانه موشکی S-400 از آنجایی که سامانه دفاع هوایی (ADS) S-400 ترس زیادی در غرب ایجاد نکرد، روسیه به دنبال ساخت ADS قوی تر یعنی S-500 رفت که روس ها ادعا می کنند می تواند هواپیما های نسل 5، ماهواره های مدار پایین (LEO) و سلاح های هایپرسونیک را هدف قرار دهد. روسیه در حال آماده‌سازی کامل پدافند هوایی و موشکی خود در حالت اماده باش جنگی است. ارتش این کشور در همین سال اولین نسخه S-500 با نام Prometheus را تحویل خواهد گرفت. فرمانده نیرو های پدافند موشکی هوافضای روسیه، سرلشکر سرگئی باباکوف، در گفتگو با روزنامه Krasnaya Zvezda، تحت مالکیت وزارت دفاع، گفت که تمام آزمایش های این سامانه به اتمام رسیده است. خدای آتش Prometheus در اساطیر یونان، خدای آتش و یک حقه باز عالی است. به گفته روسیه، خدای آتش می تواند موشک های بالستیک قاره پیما، موشک های کروز هایپرسونیک با انرژی جنبشی بسیار زیاد، هواپیما ها شامل جت و پهپاد های پنهانکار و ماهواره های در مدار نزدیک زمین (LEO) را نابود کند. با توجه به گزارش Pravda، S-500 از تمام رقبای مشابه اش در جهان برتر است و اولین مورد در کلاس جدید سلاح های دفاع فضایی محسوب می شود. پاول سوزینوف، مهندس ارشد Almaz-Antey در میانه های سال 2020 به رسانه های روسیه گفت: " S-500 ضربه ای به اعتبار آمریکاست. سامانه ما سلاح های آفندی آمریکا را خنثی می کند و از تمام سامانه های ضد هوایی و ضد موشکی قلو شده آمریکایی برتر است." توانایی نابود کردن موشک های هایپرسونیک و ماهواره های مدار نزدیک زمین انتظار می رود برد S-500 به 600 کیلومتر برسد، بیشتر برد 200 کیلومتری S-400. این سامانه با رهگیر هایی که در ارتفاع بالاتر از 185 کیلومتری کار می کنند، توانایی نابودی اهداف مافوق صوت و بالستیک را دارد. گفته شده در آزمایش های قبلی، S-500 هدف خود را در فاصله 480 کیلومتری مورد اصابت قرار داد که بیشترین برد اصابت در بین ADS هاست. طبق گزارش ها زمان واکنش آن حدود 3 تا 4 ثانیه است، یعنی کمتر از نصف زمان 9 تا 10 ثانیه ای S-400. برداشتی تصویری از آلودگی مدار LEO سامانه جدید می تواند به طور هم‌زمان به شناسایی و درگیری با 10 هدف بالستیک هایپرسونیک با سرعت 5 تا 7 کیلومتر بر ثانیه بپردازد. همچنین می تواند موشک های کروز و اهداف هوایی دیگر با سرعتی بیشتر از 5 ماخ و نیز هوایپما را نابود کند. ارتفاع هدف برای درگیری می تواند تا 180 تا 200 کیلومتر برسد. اجزاء S-500 S-500 از یک پست فرماندهی رزمی یا یک سامانه کنترل خودکار (avtomatizirovannoy sistemy upravleniya—ASU)، یک مجموعه راداری، شامل یک رادار آشکارساز چند منظوره و تا 12 پرتابگر موشک ضد هواپیمای نصب شده بر روی یک شاسی ساخت روسیه یا بلاروس تشکیل می شود. واحد لانچر موشک: S-500 از یک لانچر 77P6 ترابری بالابرنده خودکشی (TEL) که براساس شاسی کامیون BAZ-69096 با ترکیب 10x10 ساخته شده تشکیل می شود. BAZ-6909 می تواند با حداکثر سرعت 70 کیلومتر بر ساعت حرکت کند حداکثر برد آن 500 کیلومتر است. طبق طراحی های منتشر شده روی سالنامه Almaz-Antey 2015، سامانه S-500 به 2 تیوب پرتاب موشک / کانتینر حمل و نقل که در انتهای شاسی کامیون قرار دارد مجهز است. در حالت شلیک، 2 جک هیدرولیک در هر طرف پایین آورده می شوند و کانتینر موشک ها به صورت عمودی در سمت عقب قرار می گیرد. تحرک: تمام اجزای باتری S-500 توسط کامیون تقویت شده BZKT BAZ-6909 حمل می شود. این سری از خودرو ها دارای نسخه های 6x6، 8x8، 10x10 بسیار متحرک سنگین، محرک های اصلی، تراکتور توپخانه و توانایی حمل محموله ای با وزن 13 تا 21 تن است. موشک های 9M96E and 9M96E2 سامانه پدافندی S-400 خودروی فرماندهی و کنترل: انتظار می رود S-500 از رادار دستیابی و مدیریت نبرد 91N6A(M)، رادار دستیابی 96L6-TsP بازطراحی شده، رادار جدید 76T6 درگیری چندکاربره و رادار 77T6 ضد موشک بالستیک استفاده می کند. رادار 96L6-TsP از سری 96L6-که در رادار باتری دستیابی S-400 مورد استفاده قرار گرفت مشتق شده است. مدیریت نبرد و دستیابی به مدیریت نبرد هوافضا توسط رادار مدیریت نبرد و دستیابی 91N6A(M) پرنده بزرگ انجام می شود. این رادار مدل ارتقا یافته ای از سری 64N6E است که معمولا برای پشتیبانی از باتری های S-300 و S-400 استفاده می شد. 2 پست فرماندهی باتری وجود دارد، 55K6MA که به طور واضح برگرفته از باتری 55K6E پست فرماندهی سامانه S-400 است، و 85Zh6-2 که احتمالا به پست فرماندهی برای باتری های اضافه تر اشاره دارد. موشک ها: موشک اصلی S-500 طبق گزارش ها موشک 9.1 متری 2 مرحله ای سوخت جامد 40N6M است که به سرعت 9 ماخ می رسد، سر جنگی ترکش شونده دارد، برد آن حدود 500 کیلومتر است و 95 درصد دقت دارد. Prometheus برای مداخله موشک های بالستیک و ماهواره ها، از 2 نوع موشک جدید استفاده می کند: 77N6-N و 77N6-N1 که اولین موشک های بالستیک روسی با سر جنگی inert اند. این موشک ها که با نام موشک های کشنده انرژی جنبشی شناخته می شوند، سر های جنگی اتمی را فقط با نیروی ضربه نابود می کند (با برخورد به اهداف با سرعت 7 کیلومتر بر ثانیه). موشک ها در ارتفاع حدود 200 کیلومتری به موشک های بالستیک حمله می کنند که ذرات باقی مانده را به حداقل می رساند. آزمایشی که در آن S-500 هدف مورد نظر را در فاصله 480 کیلومتری مورد اصابت قرار داد از یکی از موشک های برد بلند NPO Novator 9M82MD مربوط به سامانه S-300 یا 40N6 استفاده می کرد. رادار S-500 می تواند با چند رادار زمین پایه و ماهواره های هشدار زودهنگام شبکه شود روسیه ادعا می کند S-500 می تواند موشک های کروز هایپرسونیک مثل سلاح هایپرسونیک هواپایه واکنش سریع AGM-183 که توسط لاکهید مارتین ساخته می شود را سرنگون کند. F-22 رپتور و F-35 لایتنینگ II طبق گزارش ها Prometheus می تواند به درگیری با هواپیما های پنهان کار مثل F-22 رپتور، جنگنده F-35 حمله مشترک یا هر پلتفرم با سطح مقطع کم بپردازد. روس ها ادعا می کنند که این سامانه می تواند در فراتر از افق درگیر شود و می تواند به یک شبکه پدافند هوایی (شامل ماهواره ها) متصل شود. شبکه تلویزیونی Zvezda بیان کرد: " S-500 اطلاعات ماهواره های هشدار زودهنگام و رادار های فرا افق مثل Voronezh درباره ی حمله موشکی احتمالی را تجزیه و تحلیل می کند، اهداف را انتخاب می کند، بر طبق اهمیت شان اهداف اشتباه را در فاصله بسیار دور حذف می کند و در نهایت هدف تعیین شده را به سامانه های مختلف می فرستد." به گزارش National Interest در سال 2019 با شبکه شدن با چند رادار پر سرعت و موج بلند مثل RLS Voronezh-DM و 1L119 Nebo SVU، امکان ایجاد مسیر کیفیت سلاح برای هواپیمایی مثل F-22 یا F-35 فراهم می شود. ادغام حسگر ها توانایی های بیشتری از مجموع هر کدام از آن ها برای ارتش ها به ارمغان آورده است. S-500 چگونه با جمر های نسل جدید نیروی دریایی ایالات متحده رو به رو می شود؟ در اویل جولای سال 2021، نیروی دریایی ایالات متحده قراردادی 172 میلیون دلاری به Raytheon اهدا کرد تا ساخت محدود نسل جدید جمر های باند میانه (NGJ-MB) را برای نصب بر روی هواپیمای جنگ الکترونیک F/A-18G شروع کند. این جمر های جدید برای انجام حملات الکترونیک در مقابل پدافند هوایی و سامانه های ارتباطی ساخته می شوند. جمر های نسل جدید از آرایه اسکن الکترونیکی فعال استفاده می کند که امکان ارسال سریع تر و دقیق تر موج های رادیویی را دارد. به گفته آنابل فلورس، نائب رئیس سامانه های جنگ الکترونیکی Raytheon: "با قدرت این وسیله و توانایی جمینگ هم‌زمان چندین رادار، NGJ-MB به طور اساسی نحوه حملات الکترونیکی هوایی توسط نیروی دریایی ارتش را تغییر خواهد داد." جالب خواهد بود که ببینیم S-500 چگونه مقابل NGJ-MB ظاهر خواهد شد. آیا هواپیمای جنگ الکترونیک جدید آمریکا قادر به کور کردن رادار های آن خواهد بود یا S-500 برگ برنده ای در آستین های خود پنهان کرده که ما هنوز نمی دانیم؟ منبع

به نام خدا Boeing (Hughes) AH-6 / MH-6 Little Bird بالگرد حمله سبک، نظارت و ترابری (1980) "AH-6/MH-6 "Little Bird معمولا نادیده گرفته می شود اما بخشی حیاتی از سرویس های عملیات ویژه آمریکا است. این بالگرد موچک و بسیار مانورپذیر در عملیات های نظامی بزرگ و کوچک در سراسر دنیا شرکت کرده است و خطی حیاتی برای رزمندگان زمینی که زندگی شان به فعالیت Little Bird ها و خدمه آموزش دیده اش وابسطه است، محسوب می شود. Little Bird در سال 1980 به عنوان نسخه ای تغییر یافته از بالگرد دوره ویتنام OH-6 Cayuse معرفی شد و از آن زمان در خدمت بوده است. ریشه های اولیه Little Bird توسعه Little Bird به 1960 و نیاز ارتش ایالات متحده به یک بالگرد همه کاره ی ترابری و حمله سبک باز می گردد. این نیاز، تحت "مشخصات فنی 153" است که خود بخشی از برنامه بالگرد سبک نظارتی (LOH) ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده بود. Hughes مدل 369 را به عنوان یکی از 19 طرح پیشنهادی (در ابتدا 25 طرح درخواست شده بود) ارائه داد. تا اکتبر سال 1961، ارتش با هم فکری نیروی دریایی ایالات متحده، 3 طرح (Bell D-250، Hiller مدل 1100 و Hughes مدل 369) را برای ارزیابی های آینده انتخاب کرد. ارتش ایالات متحده به Bell D-250 علاقه نشان داد اما نیروی دریایی Hiller مدل 1100 را انتخاب کرد. از هر 3 طرح 5 نسخه با نام های YHO-4، YHO-5 و YHO-6 به عنوان نمونه های ارزیابی اولیه ساخته شدند. آزمایش پروازی در Camp Rucker در آلاباما انجام شد. همه سامانه ها بعدا تحت سامانه های وزارت دفاع در سال 1962 بازطراحی گردیده و YOH-4، YOH-5 و YOH-6 نام گرفتند. سرانجام بل YHO-4 از رقابت با Hiller YOH-5 و Hughes YOH-6 حذف شد و 2 محصول دیگر برای رقابت انتخاب شدند. درنهایت، در سال 1965، Hughes موفق به دریافت قرارداد ساخت شد و نام YOH-6 به "OH-6A "Cayuse تغییر پیدا کرد. سفارش اولیه برای 714 فروند بعد ها به 1300 فروند افزایش یافت. در نسخه تجاری، OH-6 تحت نام Hughes 500 معرفی شد که چندین نسخه نظامی از آن برای صادرات شکل گرفت (اولین آن ها صادر شدن Hughes 500M به کلمبیا بود). برند تولیدات اصلی تحت برند شرکت Hughes Helicopters ساخته شدند اما McDonnell Douglas در سال 1984 Hughes را خریداری کرد و نام برند را به McDonnell Douglas Helicopter Company تغییر داد. در سال 985، نام شرکت به McDonnell Douglas Helicopter Systems تغییر یافت. در سال 1997، McDonnell Douglas با Boeing Company ادغام شد. بوئینگ، خط تولید شاخه تجاری این بالگرد را به هلدینگ MD Helicopter فروخت. در سال 2005، Patriarch Partners LLC این شرکت را خرید و آن را تحت نام شرکت مستقل MD Helicopters معرفی کرد. نیاز های جدید تا سال 1980، نیاز به بالگرد های سبک و قابل حمل آسان برای نیرو های آموزش دیده مخصوص نیروهای ویژه افزایش یافت. OH-6A به نسخه ای مخصوص به نام "Little Bird" تکامل یافت. خلبان های انتخابی، آموزش داده شدند و به گردان هوایی صد و شصتم (Night Stalkers) پیوستند. دو مدل از Little Bird توسعه داده شد؛ یکی برای کمک به انتقال گروه کوچکی از نیرو ها به نبرد و خارج کردن آنها (MH-6)، و دیگری برای پشتیبانی از این فعالیت ها در نقش حمله سبک (AH-6). ظاهر Little Bird ظاهر خارجی Little Bird تا حد امکان کاربرد گرا است. طراحی آن تحت تاثیر کابین خلبان حبابی بزرگ و شیشه ای آن است که دید بسیار خوبی به 2 سرنشین کابین می دهد. کابین خلبان اندکی جلو تر از کابین کوچک خدمه (MH-6) قرار گرفته و برای استقرار 6 نیروی آماده ی رزم در صندلی های نیمکت مانند در طرفیت بدنه کابین، جا دارد. در عقب کابین، مکان قرارگیری نیروی محرکه است. قوای این بالگرد از یک موتور توربوشفت T63-A-5A یا T63-A-700 شرکت Allison تامین می شود که 650 اسب بخار قدرت تولید می کند و یک روتور اصلی با ملخ 5 یا 6 پره (بسته به مدل) و روتور دمی 2 یا 4 پره را می چرخاند. روتور اصلی در بالای بدنه و روی یک دکل کوتاه قرار گرفته است. روتور دمی در سمت چپ بخش دمی بلند و باریک آن نصب شده است. بخش دم با مشخصه T شکل خود که از یک سکان عمودی و یک بال افقی با باله های عمودی در بالای آن ساخته شده، جلب توجه می کند. خروجی اگزوز که در اکثر بالگرد ها در بالای بخش دم قرار می گیرد، در زیر پایه دم است. وزن کل این بالگرد وقتی روی زمین است، روی 2 تیغه ناقص قرار می گیرد که 2 محل اتصال دارد. تیغه ها، سکویی مناسب برای قرار گرفتن نیرو ها است. Little Bird ها معمولا با رنگ سیاه نقاشی می شوند تا پنهانکاری خود را نشان دهند. مشحصات فنی مشخصات تک موتور آن به Little Bird اجازه می دهد تا به حداکثر سرعت 282 کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز 250 کیلومتر بر ساعت دست یابد. برد 430 کیلومتر ،ارتفاع 5700 متر و سرعت افزایش ارتفاع 628 متر بر دقیقه برای آن گزارش شده است. 62 گالن سوخت با خود حمل می کند. وزن عملیاتی آن 684 کیلوگرم است و حداکثر وزن برخاست آن به 1406 کیلوگرم محدود می شود. وزن خالی Little Bird، 722 کیلوگرم است. وزن و اندازه آن، Little Bird را تبدیل به سامانه ای قابل حمل توسط هواپیما های ترابری فعلی ایالات متحده می کند. تسلیحات شاید مهم ترین وجه نسخه ی حمله سبک Little Bird، به کار بردن 2 پایه سبک در دو طرف بدنه است، که به آن اجازه استفاده از چندین گزینه تسلیحاتی مثل پاد اسلحه، پاد راکت و موشک های هدایت پذیر را می دهد. Little Bird می تواند یک Chaingun سری M230 یا مینی گان 7.62 میلی متری M134 و تیربار گاتلینگ 12.7 میلی متری GAU-19 را حمل کند. پرتابگر خودکار نارنجک 40 میلی متری Mk 19 انتخاب دیگری است که براساس تجارب کسب شده از کشتی های جنگی جنگ ویتنام انخاب شده است. در بخش راکت ها، Little Bird از یک جفت پاد راکتی 7 تایی و 7 سانتی متری Hydra 70 استفاده می کند. برای دفاع ضد تانک/ضد زره، Little Bird از هلفایر یا سامانه موشکی هدایت پذیر ضد تانک TOW استفاده می کند. به علاوه، این بالگرد می تواند از موشک های هوا به هوای برد نزدیک استینگر برای دفاع از خود در برابر اهداف هوایی کم ارتفاع دشمن استفاده کند. خدمات از Little Bird اولین بار دردر طول حمله به گرانادا در سال 1983، در محیط رزمی استفاده شد. خلبانان Little Bird ها را از باربادوس تا جزایر گرانادا به پرواز در آوردند. هدف شان در ابتدا تخلیه مجروحان عملیات Urgent Fury بود. Little Bird ها از ایالات متحده با C-130 هرکولس منتقل شدند و وقتی به منطقه رسیدند، از زمین و دریا به عملیات مشغول شدند. همچنین در سال 1983، Little Bird در حمایت های مخفیانه از شورشیان، از پایگاه هایی در هندوراس به نیکاراگوئه پرواز کردند. تعدادی از Little Bird های گردان صد و شصتم در فعالیت های پیش از حمله در طول عملیات Just Cause در اواخر سال 1989 استفاده شدند. MH-6 ها و AH-6 در اقداماتی که منجر به دستگیری ژنرال مانوئل نوریگا شد، همکاری داشتند. سرنگونی Black Hawk شاید یکی از معروف ترین استفاده های Little Bird در سال 1993 در نبرد موگادیشو در سومالی باشد. از MH-6 ها برای انتقال سریع نیروهای دلتا به نبرد استفاده شد. AH-6 های مسلح، آتش مورد نیاز برای حمایت از نیروهای دلتا و رنجر های ارتش را فراهم کردند تا به یکی از مکان های سقوط Blackhawk برسند. سپس، خدمه ی یک MH-6 با نشاندن بالگگرد کنار یکی از مکان های سقوط، موفق به نجات 2 نیروی زخمی ایالات متحده شدند؛ یکی از خدمه از بالگرد پیاده شد در حالی که دیگری با اسلحه خودکار خود از کابین بالگرد منتظر، آتش سرکوب کننده را فراهم می کرد.با اینکه نبرد موگادیشو لحظات تلخی را در تاریخ ارتش آمریکا رقم زد اما هیچ کس نمی تواند از سطح ایثار پرسنل درگیر در عملیات چشم پوشی کند. Blackhawk ها بدون خستگی در طول شب فعالیت کردند تا وابستگان محمد فرح عیدید را در خلیج نگه دارند. یکی از نکات قابل توجه این است که تعدادی از AH-6 های Little Bird، در سپتامبر 2009 به سومالی بازگشتند و با موفقیت صالح علی صالح نبهان را به قتل رساندند. فعالیت های جدیدتر MH-6 ها و AH-6 ها مداوما در عملیات های داخل عراق از حمله سال 2003 شرکت داشتند. بالگرد های کوچک و خدمه آموزش دیده آن، در نقش آتش پشتیبان برای عملیات های نجات، مسئول تامین امنیت عده زیادی از پرسنل مثل پیمانکاران خارجی و دوستان بودند. نجات بسیار معروف جسیکا لینچ، از نیرو های ارتش ایالات متحده، با فعالیت های AH-6 های مسلح امکام پذیر شد. نسخه های Little Bird با اینکه از OH-6 Cayuse منشا گرفته است، اما Little Bird به نسخه های مفید و کاملا برابر جنگی تکامل پیدا کرد. AH-6C مدل هجومی مخصوص نیرو های ویژه است که در واقع نسخه تغییر یافته OH-6A با توان حمل سلاح می باشد و در هنگ هوانبردی عملیات های ویژه صد و شصتم ملقب به "Night Stalkers" خدمت می کند. EH-6E بمخصوص جنگ الکترونیک و ایستگاه فرماندهی هوایی است، از MH-6E برای تعیین حملات بهتر و مدل ترابری استفاده می شود. AH-6F، AH-6G و MH-6H پلتفرم های هجومی و ترابری برای نیرو های ویژه هستند. مدل J (AH-6J/MH-6J) با GPS، FLIR و موتور تقویت شده، نشان دهنده فرم جدیدی است که برپایه مدل MD 530MG ساخته شده است. به همین ترتیب، AH-6M و MH-6M بر پایه سری تجاری MD 530 و نسخه های تقویت شده مدل های AH-6J و MH-6J هستند. این بالگرد ها تغییرات سنگینی برای نیرو های ویژه داشته اند و گاهی با نام "Mission Enhanced Little Bird" یا MELB خوانده می شوند. Little Bird ها همچنین به نسخه های بدون سرنشین AH-5X و MH-6X (نام دیگر آن ها " Little Bird بدون سرنشین" یا ULB است) تغییر پیدا کرده اند که اندکی کوچک تر هستند. در سال 2009 گزارش شد که بوئینگ در حال کار بر روی "AH-6S Phoenix" برای برنامه "پیشاهنگی هوایی مسلح" ارتش ایالات متحده است. طراحی AH-6S، 38 سانتی متر کشیده تر است تا برای نجات خدمه سقوط کرده جای بیشتری باشد. همچنین این بالگرد از دماغه آیرودینامیک اضافه بهره می برد تا سخت افزار های اویونیک را در خود جای دهد. کابین خلبان و ملخ های کامپوسیتی AH-6S براساس AH-64D بلاک 3 هستند. AH-6S روتور دمی تقویت شده و موتور قوی تر 250-CE30 رولزرویس خواهد داشت. این بالگرد مداومت پروازی 12 ساعته دارد و حداکثر وزن محموله ماموریتی آن 1090 کیلوگرم است. AH-6i نسخه صادراتی AH-6S است. در سال 2010، اردن به AH-6i علاقه نشان داد. در اکتبر سال 2010، عربستان سعودی درخواست خرید 36 بالگرد AH-6i با تجهیزات مربوطه و تسلیحات را به ایالات متحده ارائه داد. در تابستان 2011، یک H-6U متعلق به شرکت های Thales و DCNS فرانسه، به طور خودکار بر روی یک کامیون در حال حرکت فرود آمد. در دسامبر سال 2011، بوئینگ نسخه بدون سرنشین AH-6 را به ارتش کره جنوبی معرفی کرد. در سپتامبر 2013، Aurora Flight Sciences و بوئینگ H-6U Little Bird را برای رقابت جاسوسی-نظارت-شناسایی بدون سرنشین سپاه تفنگداران ایالات متحده پیشنهاد دادند. H-6U با Kaman K-MAX رقابت می کرد. بوئینگ به عنوان پیمانکار فرعی، Little Bird را بدون سرنشین ولی با خلبان به پرواز درآورد. ارزیابی ها در فوریه سال 2014 در پایگاه Quantico سپاه تفنگداران آغاز شد. آن ها در سال 2014 اعلام کردند که Little Bird و K-MAX را توسط یک کامپیوتر لپ تاپی کوچک به طور خودکار نشانده اند. در آپریل سال 2014، هردو بالگرد به یک فناوری به نام سامانه ترابری هوایی خودکار (AACUS) مجهز شدند که الگوریتم های پیشرفته را با LIDAR (مسافت سنجی لیزری) و حسگر های الکترواپتیک/ مادون قزمز ترکیب کرده تا افراد بتوانند با یک تبلت مکان فرود بالگرد را مشخص کند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1980 - تعداد فروند ساخته شده: 40 - سازنده: Hughes / McDonnell Douglas / Boeing / MD Helicopters (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: هند، اسرائیل (متعهد) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، ترابری (توانایی ترابری کلی در محدوده نزدیک برای عناصر زمینی فعال با انواع مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.94 متر - طول بال ها: 8.33 متر - ارتفاع: 2.48 متر - وزن: 722 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 1610 کیلوگرم (888 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت آلیسون T63-A-5A OR T63-A-700 با قدرت 650 اسب بخار که روتور اصلی 6 پره و روتور دمی 4 پره را می گرداند. - سرعت: 282 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 5700 متر - برد: 430 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 628 متر بر دقیقه - تسلیحات: مهمات مخصوص ماموریت ها می تواند شامل هرکدام از این ترکیب ها در ایستگاه های اتصال باشد. 1 Chaingun/توپ خودکار 30 میلی متری M230، 2 مینی گان 7.62 میلی متری M134، 2 سلاح Gatling 12.7 میلی متری GAU-19، 2 پاد راکتی 7 تایی M261 (راکت 69.8 میلی متری Hydra 70)، 2 موشک ضد تانک هدایت پذیر "AGM-114 "Hellfire (ATGM)، 2 موشک ضد تانک هدایت پذیر TOW، 2 موشک برد کوتاه هوا به هوای استینگر - نسخه ها: AH-6C (بالگرد هجومی نیرو های ویژه؛ براساس OH-6A)، EH-6E (ایستگاه کنترل هوایی، جنگ الکترونیک)، MH-6E (مدل ترابری ارتقاع یافته)، AH-6F (نسخه هجومی نیرو های ویژه)، AH-6G (نسخه هجومی نیرو های ویژه)، MH-6H (نسخه ترابری نیرو های ویژه)، AH-6I (بین المللی؛ نسخه صادراتی به عربستان سعودی براساس AH-6S)، AH-6J (نسخه ارتقا یافته، موتور به روز، سامانه های GPS و FLIR، براساس MD 530MG، نسخه هجومی)، MH-6J (نسخه ارتقا یافته، موتور به روز، سامانه های GPS و FLIR، براساس MD 530MG، نسخه ترابری)، AH-6M (Mission Enhanced Little Bird (MELB)، بسیار تغییر یافته، نسخه هجومی)، MH-6M (Mission Enhanced Little Bird (MELB)، بسیار تغییر یافته، نسخه ترابری)، "AH-6S "Phoenix (نسخه پیشنهادی حمله سبک برای برنامه پیشاهنگی هوایی مسلح (AES) ارتش ایالات متحده)، AH-6X ULB (نسخه بدون سرنشین، پهپاد توسعه یافته براساس مدل تجاری MD 530F، نسخه هجومی)، MH-6X (پهپاد توسعه یافته براساس مدل تجاری MD 530F، نسخه ترابری) منبع

به نام خدا صنایع هوافضای ترکیه درصدد صادر کردن موتور بالگرد و قطعات آن بالگرد مولتی رول T-70 ساخت ترکیه صنایع هوافضای ترکیه (TAI) که موتور T700-TEI-701D را برای بالگرد بومی T-70 توسعه داده است انتظار دارد تا پس دریافت تائیدیه های لازم، این موتور و برخی اجزای اصلی آن را صادر کند. محموت فاروک آکشیت، مدیرکل و مدیر عامل صنایع موتوری TUSAŞ (TEI)، زیرمجموعه TAI به آژانس آنادولو گفت که نزدیک به 50 درصد تمام اجزای این موتور بومی سازی شده اند. بالگرد T-70 براساس S-70i بلک هاوک Sikorsky ساخته شده است. موتور این بالگرد در حال حاضر در تاسیساتی در استان Eskişehir مرکزی و تحت برنامه بالگرد های با اهداف عمومی (GMHP) (یکی از برنامه های هوایی بسیار مهم ترکیه) تولید می شود. بالگرد S-70i بلک هاوک به گفته آکشیت، TEI به ساخت تقریبا هر جزء ای از این موتور، مانند محفظه احتراق، که مهم ترین بخش گرم است، ورود کرده. وی ادامه داد: "تقریبا تمام آزمون های کیفیت را به اتمام رسانیده ایم. فقط یک آزمون پایانی باقی مانده که پس از اتمام آن قادر خواهیم بود تا محفظه احتراق را با گواهینامه به بازار های جهانی بفروشیم. اگر بتوانیم با جنرال الکتریک (GE) به توافق برسیم، این قطعه را به آن ها نیز خواهیم فروخت." این شرکت تاکنون 47 موتور T700-TEI-701D را تولید نموده و 36 عدد از آن ها را به TAI تحویل داده است. باقی موتور ها پس از آزمون صلاحیت تحویل داده می شوند. سرعت تولید آن ها تقریبا یک موتور در هفته است. منبع

به نام خدا Bluebird Aero Spylite سامانه هواپیمای بدون سرنشین (UASs) (2012) دنیای سامانه های هواپیمای بدون سرنشین (UASs) دنیایی بزرگ با بازیگرانی از سراسر جهان است. مشتریان نیز بهترین محصولات را برای نیاز های میدان نبرد انتخاب می کنند. شرکت Bluebird Aero Systems اسرائیل پهپاد Spylite را برای ایفای نقش شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات کوچک با ارتفاع پروازی بالا معرفی کرد که مورد توجه قدرت های نظامی مثل هند قرار گرفت. Spylite برای آماده‌سازی، پرتاب، فعالیت و بازیابی فقط به 2 نفر نیاز دارد. محموله آن متغییر است و می تواند از حسگر ها و دوربین های HD برای فیلم برداری لحظه ای و باکیفیت (1080p) تشکیل شود. این پهپاد تا برد 50 کیلومتر (قابل افزایش تا 80 کیلومتر) و تا 4 ساعت قابل کنترل است. Spylite از یک سامانه محافظت از جمینگ GPS برای عملیات در حریم هوایی مورد مناقشه و یک لینک داده پشتیبان در صورت از دست رفتن ارتباط استفاده می کند. حداکثر ارتفاع پروازی آن 9144 متر است اما عموما در ارتفاع 914 تا 1005 متری پرواز می کند. حداکثر وزن برخاست آن به 9.5 کیلوگرم می رسد. Spylite از لانچر های تاشو، سبک، کم هزینه و با کمک نوار لاستیکی پرتاب می شود. از این لانچر می توان در تمام شرایط آب و هوایی در شب و روز استفاده کرد. زمان راه‌اندازی آن 15 دقیقه است. در بخش بازیابی، Spylite کاملا خودکار است و از یک چتر نجات آسان و ارزان برای کم کردن سرعت قوط در منطقه فرود از پیش تعیین شده استفاده می کند. این پهپاد قادر به تعیین سرعت سقوط خود با توجه به ارتفاع و سرعت باد است تا از سامانه های داخلی حیاتی و خود پهپاد محافظت کند. سپس یک مکانیزم رهاسازی سریع به اپراتور اجازه می دهد تا چتر را جدا کند تا برای بسته بندی و استفاده مجدد آماده شود. توانایی های Bluebird به جز شناسایی، شامل دستیابی به هدف، کمک های امدادی/بشردوستانه، نقشه برداری، نقشه برداری هوایی، جستجو و نجات، امنیت مرز، محافظت از کاروان ها و اجرای قانون می شود. اثر صوتی کم آن، مناسب عملیات پنهانی عناصر نیروی های ویژه است. تا امروز Spylite بیش از 35000 ساعت پرواز داشته است. در سپتامبر 2018، پس از نمایش موفق در آزمایش های ارتش، هند Spylite را خریداری کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2012 - تعداد فروند ساخته شده: 50 - سازنده: Bluebird Aero Systems (اسرائیل) - کشورهای مصرف کننده: هند، اسرائیل (متعهد) - نقش: جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.35 متر - طول بال ها: 2.75 متر - وزن: 7 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 9 کیلوگرم (2 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 1 موتور که یک ملخ 2 پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می گرداند. حداکثر سرعت: 120 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 1000 متر - برد: 50 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل حسگر و دوربین - نسخه ها: Spylite (سری پایه) منبع

به نام خدا Bell V-247 Vigilant طرح پیشنهادی سامانه هوایی بدون سرنشین کج پروانه (2023) "Bell V-247 "Vigilant طرح مفهومی یک پهپاد کج پروانه در حال توسعه است که توسط شرکت Bell Helicopter در سپتامبر سال 2016 رونمایی شد. طراحی آن برای جلب رضایت چشم انداز آینده توانایی های هوایی سپاه تفنگداران ایالات متحده (USMC) است. به عنوان یک پهپاد کج پروانه، این محصول توانایی های فنی یک هواپیمای بال ثابت را با ویژگی نشت و برخاست عمودی یک بالگرد ترکیب کرده است (با کمک از آزمایش‌ها محصول V-22 کج پروانه شرکت بل). این پلتفرم می تواند در نقش های بی شماری در میدان نبرد مانند شناسایی دریایی، آماده‌سازی کشتی های دور از ساحل، تامین پایگاه های خط مقدم، دستیابی و ردیابی هدف، نظارت کلی و ... حاضر شود. اگر برنامه Vigilan همان طور که در نظر گرفته شده پیش رود، تولید انبوه آن در سال 2023 شروع خواهد شد. بالگرد ها به دلیل توانایی فرود روی سطوح نا آماده و عدم نیاز به باند طولانی، نسبت به همتایان بال ثابت خود مزیت های بیشتری دارند. با این ویژگی می توانند روی کشتی های جنگی و دامنه کوه مستقر شوند و به طور مستقیم به خدمت به عناصر عملیاتی پیشرو مثل پیاده نظامان بپردازند. عدم وجود خلبان و خدمه به معنی عدم ازدست دادن انسان ها در حین فعالیت در مناطق خطرناک است. کیفیت بالای Vigilan، برد عملیاتی و مداومت پروازی بالا را ارائه می دهد، فاکتورهایی که معمولا هواپیما های بال ثابت سریع و تشنه سوخت را محدود می کنند. قرار است V-247 از یک موتور بهره بگیرد که 2 ملخ 3 پره 9 متری را می گرداند. روتور ها در امتداد یک بال 20 متری روی بدنه قرار دارند و با چرخش خود، هوا را به پایین (در پرواز عمودی) یا عقب (در پرواز معمولی) هل می دهند. برد رزمی آن 1600 کیلومتر تحمین زده می شود و مداومت پروازی آن 11 ساعت است. وزن خالی آن 7200 کیلوگرم و حداکثر وزن برخاست آن 13600 کیلوگرم است. حداکثر وزن محموله 6000 کیلوگرم است که شامل انواع تجهیزات ماموریتی مثل موشک های هلفایر، موشک های هوا به زمین و Mk-50 تورپدو می شود که در محفظه داخلی نگهداری می شوند. محموله به صورت ماژولار است تا به سرعت برای ماموریت های بعدی آماده شود. اندازه نهایی Vigilant برای حمل در هواپیمای ترابری C-17 نیروی هوایی ایالات متحده و خدمت روی عرشه پروازی ناوشکن های تایپ DDG نیروی دریایی مناسب خواهد بود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2023 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 0 - سازنده: Bell Helicopter (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جنگ ضد زیردریایی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر زیرسطحی دشمن تسلیحات مخصوص)، ضد کشتی (مجهز برای جستجو، رهگیری و درگیر شدن با عناصر سطحی دشمن توسط کسب اطلاعات بصری، پشتیبانی از رادار و تسلیحات موجود)، جستجو و نجات (توانایی مکان یابی و خارج کردن افراد از مکان های پرخطر مثل خلبان سقوط کرده در دریا)، ترابری (قابلیت حمل و نقل وسایل، محموله ها یا افراد از جمله مجروحان و افراد مهم)، نیروی دریایی (توانایی برخاست از زمین و ناو برای انجام عملیات های روی دریا در انواع نقش های دریایی هنگام پشتیبانی شدن توسط عناصر سطحی هم پیمانان)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول بال ها: 19.8 متر - وزن: 7260 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 13600 کیلوگرم (6340 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور که 2 پروانه 9 متری با قابلیت تغییر زاویه را می چرخاند - حداکثر سرعت: 555 کیلومتر بر ساعت - برد: 1650 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله های جاسوسی-نظارت-شناسایی تا وزن 272 کیلوگرم، پشتیبانی پیشنهادی از تورپدو های سری Mk-50، موشک های هدایت پذیر ضد تانک هلفایر و موشک های مشترک هوا به زمین (JAGMs) در محفظه داخلی - نسخه ها: "V-247 "Vigilant (سری پایه) منبع

به نام خدا Bell Eagle Eye (Model 918) بالگرد کج پروانه (Tiltrotor) بدون سرنشین (1998) Bell Eagle Eye سامانه هوایی بدون سرنشینی بود که برای رقابت در "برنامه پهپاد های برخاست عمودی" نیروی دریایی ایالات متحده توسعه داده شد. مانند سایر پهپاد های نسل فعلی، Eagle Eye به عنوان سامانه ای معرفی شد که در شرایط نامطلوب جوی کار می کند و گزارش ارزیابی لحظه ای میدان نبرد را به اپراتور ارائه می کند. ادعای برنامه این بود که نیروی انسانی و ساعت تعمیر و نگهداری کمتری نسبت به هواپیما های معمولی در حال خدمت دارد. همچنین، از آنجایی که اپراتور می تواند در مکانی دور بایستد، استفاده از سامانه های پهپادی امکان سقوط، کشته شدن یا دستگیری خلبان توسط دشمن را از بین می برد. هواپیما های rotary به دلیل امکان برخاست و فرود عمودی، نیازی به باند فرود، منجنیق یا توری بازیابی ندارند. سامانه های کج پروانه می توانند مانند یک بالگرد معمولی نشست و برخاست انجام دهد اما با کمک محفظه موتور متغیر خود می تواند مانند یک هواپیمای بال ثابت معمولی پرواز کند. مداومت پروازی هواپیما های rotary نسبت به پهپاد های بال ثابت نسل اول و دوم (مثل سری پریدیتور) که مجبور به پرواز دایره وار بالای منطقه هدف هستند، مزیت بالاتری دارند. Eagle Eye با استفاده از 2 روتور تا زمانی که سوخت داشته باشد، در جای خود ثابت می ماند. البته این کار باعث می شود که Eagle Eye در معرض آتش زمینی دقیق قرار بگیرد زیرا ماهیت معلق بودن و اندازه اش، آن را به هدفی بزرگ و ثابت تبدیل می کند. Eagle Eye آزمایش های پرواز از خشکی و دریا را با موفقیت به پایان رسانده است. این ویژگی قابل توجه است، چون پهپاد را در معرض انواعی از شرایط دریایی مثل پلتفرم پرواز و نشستن ناپایدار یا عناصر خورنده دریایی که به سامانه های داخلی و خارجی آسیب می زند، قرار می دهد. شرکت بل کار بر روی Eagle Eye را در سال 1993 آغاز کرد و اولین پروتوتایپ آن را با نام "TR911X" ساخت. در نهایت 2 نمونه اثبات گر ساخته شد و اولین بار در ششم مارچ سال 1998 پرواز کرد. هر کدام از این نمونه های اولیه یک موتور توربوشفت Allison 250-C20 داشتند. اندکی بعد، Eagle Eye وارد برنامه آزمون های ضروری پرواز شد که از 2 فاز تشکیل می شد: یکی در خشکی و دیگری در دریا. اولین نمونه در طول آزمایش ها گم شد اما نمونه دوم بدون آسیب خاصی آزمایش ها را به اتمام رساند. با اینکه در ابتدا نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده به Eagle Eye علاقه نشان دادند، اما این پهپاد تا مدت ها بدون درخواست باقی ماند و هیچ نسخه دیگری سفارش داده نشد. در سال 2002، نسخه ای با اندازه کامل به نام "TR918" ساخته شد. این نسخه جدید به یک موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D مجهز بود. گارد ساحلی ایالات متحده به سامانه کج پروانه علاقه نشان داد و شروع به همکاری با Bell برای ساخت نسخه ای بزرگ‌تر از مدل اولیه کرد. روی کاغذ، Eagle Eye در نقش جستجو و نجات برای گارد ساحلی مناسب بود، تا با استفاده از مدوامت بالای خود به جستجوی بازماندگان یا رهگیری عناصر فاسدی که قصد قاچاق کالا به خاک ایالات متحده داشتند، بپردازد. نتیجه طراحی مشترک بل و گارد ساحلی، پهپاد "HV-911" بود. اما با نامشخص ماندن بودجه این محصول مختص گارد ساحلی، Eagle Eye منتظر روز موفقیت خود باقی ماند. طراحی Eagle Eye بی شباهت به بالگرد کج پروانه ترابری V-22 Osprey بوئینگ-بل نیست. این پهپاد بدنه ای مرکزی دارد که تجهیزات الکترونیکی و دیجیتالی اصلی در آن قرار گرفته اند. بال های مستقیم، به بدنه چسبیده اند و هرکدام یک سامانه روتور دارند که با میل لنگ به سامانه انتقال قدرت متصل می شود. ورودی هوایی بزرگ در بالای بدنه وجود دارد. بدنه به سمت عقب باریک می شود. در هر 2 طرف بخش دم، صفحات افقی پایدارساز قرار دارند که به هرکدام از آن ها یک باله دمی متصل می شوند. بخش زیرین از 2 چرخ دوگانه اصلی در دماغه و پشت تشکیل شده است. یک جفت چرخ های کوچک‌تر در پشت هر محفظه موتور وجود دارد که در هنگام برخاست و فرود با محفظه های رو به بالا به کار می آید. توانایی حمل محموله آن 91 کیلوگرم گزارش شده است که می تواند برای شناسایی، نظارت، جنگ الکترونیک و بار های تسلیحاتی دیگر مورد استفاده قرار گیرد. Eagle Eye از 2 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D استفاده می کند. این موتور ها در مجموع 641 اسب بخار قدرت به مجموعه روتور های بیرونی روی هر بالچه منتقل می کنند. هر مجموعه روتور یک روتور با ملخ های 3 پره را می چرخاند. براساس نتایج آزمایش های ارزیابی، حداکثر سرعت Eagle Eye به 360 کیلومتر بر ساعت می رسد و ارتفاع پروازی آن 6000 متر است. با یک موتور، تا 6 ساعت پایداری دارد، مزیتی عالی برای پهپاد های میدان نبرد یا عناصر هوایی جستجو و نجات. اگرچه که آمریکا خرید این پهپاد را متوقف کرد، اما از خارج درخواست هایی برای آن وجود داشت. شرکت Bell با شرکت آلمانی صنایع دفاعی Rheinmetall و شرکت Sagem همکاری کرد تا Eagle Eye را به دارایی کشور های اروپایی اضافه کند. ساختار آن به گونه ای بود تا هر دفتر محموله مورد نیاز خود را روی آن قرار دهد. Bell مسئول ساخت و تحویل سازه، موتور و سامانه های اویونیک خواهد بود. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1998 - وضعیت: لغو شده - تعداد فروند ساخته شده: بیش از 2 - سازنده: Bell Helicopter (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده (لغو شد) - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 5.56 متر - طول بال ها: 7.37 متر - قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D با قدرت 641 اسب بخار - حداکثر سرعت: 360 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 6096 متر - تسلیحات: تا 91 کیلوگرم تجهیزات یا مهمات - نسخه ها: Model 918 (شرکت بل)، "Eagle Eye" (سری پایه)، TR911X (نسخه 7:8، 2 فروند ساخه شد که یکی در تصادف گم شد، آزمایش های زمینی و دریایی را طی کرد، 1 موتور توربوشفت Allison 250-C20 دارد)، HV-911 (نسخه مخصوص گارد ساحلی ایالات متحده، دارای 1 موتور توربوشفت Pratt & Whitney Canada PW207D 641 اسب بخاری) منبع

به نام خدا Bayraktar TB2 هواپیمای رزمی بدون سرنشین (UCAV) ارتفاع متوسط و پایداری بالا (MALE) (2015) با اعلام عملیاتی شدن Bayraktar TB2 توسط مقامات، ترکیه به ششمین کشور سازنده پهپاد های رزمی تبدیل شد و به ایالات متحده، چین، پاکستان، اسرائیل و ایران پیوست. این پلتفرم ها برتری قابل توجه ای نسبت به هواپیما های بدون سرنشین (UAV) دارند که می توان از آن ها به قابلیت جستجو و نابودی عناصر زمینی با حملات دقیق بدون در معرض خطر قرار دادن خلبان یا هواپیما های گران‌قیمت اشاره کرد. TB2 که براساس نسخه اولیه پهپاد تاکتیکی بایراکتار (2009) ساخته شده، در سال 2014 معرفی شد. TB2 پهپادی شناسایی رزمی است که در مواجه با نیرو های PKK (حزب کارگر پاکستان) عملکرد موفقی داشت. اولین حمله آن در هشتم سپتامبر 2016 انجام شد و از آن به بعد ادامه داشته است. TB2 در باکو ترکیه سال ها دنبال به دست آوردن پهپاد رزمی خارجی از ایالات متحده و کشور های دیگر بود، اما موفق نشد. به همین دلیل به صنایع داخلی روی آورد تا برای مشکلات داخلی راه حل های داخلی ارائه کنند که منجر به ظهور چندین محصول قابل توجه شامل TAI Anka و TB2 شد. TB2 در سال 2015 توانایی حمل سلاح به دست‌ آورد. آزمایش های مربوط در سال 2015 انجام شدند و در سال 2016 به طور رسمی معرفی شد. با توجه به اینکه تمام کار های ساخت آن در داخل انجام می شد (!!)، ترکیه قوانین تسلیحاتی سختگیرانه مربوط به خرید های خارجی را دور زد. نسخه نهایی TB2، بال های اصلی صافی دارد که در میانه و عقب بدنه ای با دماغه ای صاف نصب شده اند. موتور در پشت بدنه درون یک محفظه قرار گرفته. هوای مورد نیاز توسط شکاف هایی روی سطح محفظه تامین می شود. این موتور ملخی 2 پره را در آرایش pusher می گرداند. طراحی دم با میله های دوقلو به نصب آسان موتور و ملخ کمک می کند. میله ها باریک هستند و از بخش انتهایی ریشه بال ها منشا می گیرند و در انتها به بال های دمی رو به بالای متصل به هم می رسند که عملا به عنوان صفحات افقی عمل می کنند. چرخ ها ثابت هستند و برجستگی اپتیک در خط شکمی بدنه دیده می شود. با این همه، TB2 از طراحی های اثبات شده استفاده می کند که بیشتر به عنوان سامانه بی سرنشین ارتفاع متوسط و مداومت بالا (MALE) طبقه‌بندی می شود. اپراتور پهپاد را از طریق ایستگاه های کنترل زمینی هدایت می کند، اگرچه که یک سری از توانایی های خودکار در آن وجود دارد. این پهپاد دو جفت نقطه سخت (دو عدد زیر هر بال) دارد که به آن اجازه حمل انواع متنوعی از مهمات شامل موشک های هدایت پذیر ضد تانک و بمب های هدایت لیزری را می دهد. همه این ها به توانایی حمله دقیق که ارتش های امروزی به دنبال آن هستند، افزوده می شود. جدا از توانایی تعیین و حمله به هدف های زمینی، از TB2 برای نشانه گذاری لیزری برای بالگرد های هجومی ارتش ترکیه، مثل HueyCobra های آمریکایی، استفاده می شود. در فوریه سال 2021 اعلام شد که مدل جدیدی از پهپاد برای استقرار در اولین کشتی هجومی آبی خاکی ترکیه، TCG Anadolu، توسعه یافته است. این پهپاد نسخه دریایی TB2 است که به موتور های بومی ساخت TEI مجهز شده است. طبق برنامه ریزی اولیه، این کشتی قرار بود به جنگنده های F-35B مجهز شود، اما حذف ترکیه از برنامه این هواپیما باعث شد که با اعمال تغییراتی، کشتی قادر به حمل پهپاد ها شود. بین 30 تا 50 پهپاد TB3 با بال های جمع شونده قادر خواهند بود تا روی عرشه Anadolu نشست و برخاست انجام دهند. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2015 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: بیش از 100 - سازنده: Kale، Baykar Makina (ترکیه) - کشورهای مصرف کننده: آذربایجان، لیبی، لهستان، قطر، ترکیه، اکراین - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 6.5 متر - طول بال ها: 12 متر - ارتفاع: 5 متر - وزن: 420 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 650 کیلوگرم (150 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور درون‌سوز با پاشش سوخت 100 اسب بخاری - حداکثر سرعت: 220 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 8200 متر - برد: 150 کیلومتر - تسلیحات: موشک دوربرد ضد تانک L-UMTAS، مهمات لیزری با هدایت ماهواره ای MAM، موشک 70 میلی متری Cirit، راکت های هدایت لیزری BOZOK، مهمات 81 میلی متری هوا به سطح TOGAN، مهمات ماژولار KUZGUN - نسخه ها: TB2 (سری پایه) منبع

به نام خدا Bayraktar Mini هواپیمای بدون سرنشین کوچک (UAS) جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) (2007) سامانه های هوایی کوچک در حوزه نظامی، شاخه ای رو به رشد از پهپاد ها هستند که شامل سامانه های بی سرنشین قابل حمل توسط فرد می شوند و مناسب استفاده در سطح گروه هستند، معمولا دست پرتاب اند و به راحتی بازیابی می شوند. تولید کنندگان زیادی برای ساخت چنین محصول سودآوری تلاش کرده اند و روزانه تعداد بیشتری از آن ها وارد این بازار می شوند. ترکیه، که روزی برای تقویت جایگاه نظامی خود در خاورمیانه به طور گسترده به فناوری های خارجی وابسطه بود، اکنون می تواند نیاز خود را در داخل کشور تامین کند. در سال 2007، Baykar Makina پهپاد بومی Bayraktar Mini را به نیرو های مسلح ترکیه تحویل داد. اولین پرواز این پهپاد در اکتبر سال 2006 رقم خورد. تاکنون بیش از 500 فروند از آن ساخته شده است. در کارنامه Bayraktar Mini می توان محافظت از مقبره سلیمان شاه در سوریه و شناسایی کاروان داعش را مشاهده کرد. این پهپاد به نیرو های زمینی قابلیت جاسوسی-نظارت-شناسایی (ISR) راحت و سریع را می دهد. از امکانات آن می توان به برخاست و فرود خودکار، سامانه مدیریت نقطه مسیر، ارتباطات رمزگذاری شده و رهگیری خودکار اشاره کرد. Bayraktar Mini دست پرتاب است و در صورت لزوم توسط ایستگاه کنترل زمینی مدیریت می شود. در حالت عادی روی شکم اما در موارد اضطراری با چتر نجات تعبیه شده در آن فرود می آید. برد آن 10 کیلومتر است و تا ارتفاع 3600 متری پرواز می کند. مداومت پروازی آن 60 دقیقه است. پس از هزاران ساعت پرواز موفقیت آمیز، Bayraktar B Mini ساخته شد که در دسامبر سال 2017 عملیاتی شد و به دلیل عملکردش به قطر هم صادر شد. توسعه این پهپاد همچنان ادامه دارد و طبق سایت شرکت سازنده، Bayraktar MINI D برد ارتباطی 2 برابر و ارتفاع پروازی 3 برابری نسبت به نسخه های پیشین دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2007 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: بیش از 500 - سازنده: Kale-Baykar Makina (ترکیه) - کشورهای مصرف کننده: ترکیه، قطر - نقش: جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 1.2 متر - طول بال ها: 1.9 متر – قوای محرکه: 1 موتور الکتریکی حداکثر سرعت: 55 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 914 متر - برد: 55 کیلومتر - تسلیحات: ندارد. محموله شامل دوربین های CCD و گرمایی - نسخه ها: Mini (سری پایه)، Mini B (اندازه بزرگ‌تر، کارایی بالاتر) منبع

به نام خدا Bayraktar Akinci (Raider) هواپیمای بدون سرنشین رزمی سنگین (2022) صنایع هوافضای ترکیه در دهه گذشته گام های بزرگی در حوزه پهپاد های نظامی برداشته که چند طرح بزرگ آن ها (مانند TAI Anka) قابل توجه است. مرحله بعدی ، طراحی، توسعه و ساخت بومی یک پهپاد رزمی است که قادر به حمل مهمات هدایت دقیق در برد و ارتفاع مناسب باشد. ایفای این نقش بر عهده "Baykar Makina "Akinci است که تاسیسات مونتاژ آن در میانه های سال 2018 افتتاح شد. با پایان فاز طراحی اولیه در ماه ژوئن سال 2019، حرکت زمینی Akinci با موتور توربوپراپ Ivchenko-Progress AI-450C اکراینی در آگوست 2019 آغاز شد. اولین آزمایش موتور در سپتامبر 2019 به انجام رسید. با اتمام آزمایش های تکنیکی، پهپاد به مرکز فرماندهی Çorlu ارتش ترکیه منتقل شد. اولین پرواز این پهپاد با برخاست خودکار در دسامبر سال 2019 انجام شد و 16 دقیقه به طول انجامید. نیروی Akinci توسط موتور های دوقلوی توربوپراپ (هر موتور یک ملخ 5 پره را می چرخاند) تامین می شود. موتور ها در خارج بدنه ای با ساختار مرکزی قرار گرفته اند. بال های اصلی به سمت بالا و محل قرار گیری موتور ها حالت شکسته دارند و برای کارایی بالاتر آیرودینامیکی، بالچه هایی در نوک آن ها نصب شده اند. 1 باله دمی عمودی در پشت پهپاد قرار گرفته است. بخشی جلویی آن سامانه های اپتیک (Aselsan Cats) و اویونیک را در خود جای می دهد. در زیر هر بال، 3 نقطه سخت (در مجموع 6) وجود دارد که می توانند مهمات نیروی هوایی ترکیه مانند موشک های هدایت پذیر ضد تانک (ATGM) و بمب های پرتابی هدایت دقیق Mk 82 را حمل کنند. ارتباط ماهواره ای در طراحی این پهپاد لحاظ شده است. از نظر میزان محموله 900 کیلوگرم در خارج و 450 کیلوگرم در محفظه داخلی آن حمل می شود. از دیگر امکانات Akinci می توان به رادار آرایه فازی فعال بومی، سامانه هدف گذاری روزنه مشترک Aselsan، پاد های جنگ الکترونیک و ماژول جاسوسی سیگنالی (SIGINT) بومی اشاره کرد. طول بال های Akinci بین 18 تا 20 متر است.تا ارتفاع 12000 متری پرواز می کند و مداومت پروازی آن حدود 24 ساعت است. در 24 جون سال 2021، سلچوک بایراکتار، مدیر ارشد بخش فناوری شرکت Baykar Savunma، تصاویری از تجهیز Akinci به بمب های HGK-84 و همچنین دومین نمونه اولیه آن به نام PT-2 را منتشر کرد. ویدئویی از کارخانه تولید این پهپاد: مشخصات - سال ورود به خدمت: 2022 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: Kale-Baykar Makina (ترکیه) - کشورهای مصرف کننده: ترکیه (برنامه ریزی شده) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)،توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 12.5 متر - طول بال ها: 20 متر - ارتفاع: 4.1 متر - وزن: 4500 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 6500 کیلوگرم (2000 کیلوگرم ظرفیت بار) – قوای محرکه: 2 موتور توربوپراپ Ivchenko-Progress Motor Sich AI-450T با توان (هر موتور) 750 اسب بخار که ملخ های 5 پره را در آرایش puller / tractor می گردانند حداکثر سرعت: 361 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 12192 متر - برد: 5000 کیلومتر - تسلیحات: موشک هدایت لیزری CIRIT، موشک هوا به سطح ضد تانک دوربرد L-UMTAS، موشک هوا به هوای Gökdoğan، موشک هوا به هوای Bozdoğan، موشک کروز SOM، راکت هدایت لیزری TUBITAK-SAGE BOZOK، خانواده بمب های هدایت لیزری MAM، بمب Mk-81 Mk-82 و Mk-83، JDAM، کیت هدایت پذیری HGK، LGK، مهمات هوا به سطح 81 میلی متری - نسخه ها: Akina (سری پایه) منبع

به نام خدا BAe Systems Taranis اثبات گر فناوری / هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2020) این UCAV (هواپیمای بدون سرنشین رزمی) تحولی در پهپاد ها است. Taranis زندگی اش را به عنوان یک پهپاد شناسایی آغاز کرد و در دهه های گذشته توانست نتایج قابل قبولی در زمینه حمل مهمات کسب کند. فناوری باعث ایجاد پهپاد های بزرگ‌تر، سنگین تر و با برد بیشتر و قابلیت حمل موثر مهمات هدایت شونده در زمان نیاز شده و رده UCAV را خلق کرده است. UCAV یک پل ارتباطی میان پهپاد های اولیه دیروز و هواپیماهای جت چند منظوره بدون سرنشین فرداست. BAE Taranis محصولی انگلیسی است که قصد آزمایش امکان پذیری پهپادی تمام خودکار را دارد که بتواند مهمات هدایت دقیق حمل کند و برد عملیاتی بالایی داشته باشد. از این رو، Taranis فقط یک اثبات گر فناوری در انواع مختلف UCAV هاست و یک محصول نهایی نظامی نیست. هدف دوم این پروژه، تجهیز انگلیس با پهپاد هایی بومی است که نیاز به اروپا و آمریکا را از بین ببرد. Taranis، به عنوان یک پهپاد رزمی تمام خودکار، تنها به پیروی از مسیر، برخاست و فرود از پیش برنامه ریزی شده محدود نیست و توانایی تصمیم گیری آگاهانه در طول پرواز (با امکان مداخله اپراتور روی زمین) را هم دارد. با این روش ، Taranis به یک سامانه تاکتیکی بسیار انعطاف‌پذیر تبدیل خواهد شد که به تنهایی قادر به پاسخگویی به تهدیدات مختلف و تغییر پارامترهای ماموریت است. هدف این پروژه مطمئناً شبیه رویاهای داستان های علمی تخیلی دهه های قبل است ، جایی که دیده می شد هواپیماها روزی جدا از سازندگان انسانی خود، منطق دارند. اگرچه که این هدف بسیار خوش بینانه به نظر می رسد، اما با فناوری همیشه در حال توسعه امروز در مورد پهپاد ها کاملا امکام پذیر است. BAE Taranis نام خود را از Taranis ، خدای سلتیک تندر گرفته و تقریبا از نظر اندازه با هواپیمای پیشرفته جت آموزشی / حمله سبک BAE Hawk برابر است. این پهپاد، ویژگی های پنهان کاری را در پلتفرمی مثلثی ادغام کرده است. موتور توربوفن آن، ورودی هوایی مثلثی دارد که در بالای دماغه هواپیما نصب شده است. این پهپاد طراحی تمام بال (بدون سکان عمودی) دارد که فواصل به خوبی پوشانده شده اند و کارایی آیرودینامیکی بالایی دارد. مهمات توسط محفظه سلاح داخلی که در پایین اسکلت آن قرار دارد، حمل می شوند. Taranis سه چرخ کاملا جمع شونده و چندین ویژگی پنهان کار دیگر (پوشش سطحی مخصوص، حداقل برجستگی های ساختاری، خروجی موتور با طراحی خاص، جلو، کناره ها و پشت باریک) دارد که به آن کمک می کند از رادار های دشمن بگریزد. این پروژه، با BAe Systems به عنوان پیمانکار اصلی، استعداد مهندسان BAe، رولزرویس، GE Aviation، QinetiQ و وزارت دفاع را جمع‌آوری کرده تا برنامه Taranis را با حداکثر توان پیش ببرد. بخشی از منابع مالی توسط وزارت دفاع تامین می شود و مدیریت کل پروژه برعهده تیم پروژه یکپارچه پهپاد های استراتژیک (آزمایشی) (SUAV(E) IPT) است. تولید نمونه اولیه Taranis در سال 2007 آغاز شد و برای اولین بار در Warton Aerodrome لنکاشر در سال 2010 به نمایش در آمد. آزمایش های زمینی این واحد در سال 2010 شروع شد و اولین پرواز آن در سال 2013 بود. در حال حاضر این سامانه 10 متر طول بال، 12 متر طول و 4 متر ارتفاع دارد. وزن آن 8160 کیلوگرم است و موتور توربوفن رولزرویس (احتمالا رولزرویس Adour Mk.951) آن 8785 نیوتن متر رانش تولید می کند. این ویژگی به Taranis قابلیت پرواز مافوق صوت می دهد. در فوریه 2014، BAE اطلاعات پرواز Taranis را منتشر کرد. اولین پرواز آن در سال 2013 انجام شد. این پرواز حدود 15 دقیقه به طول انجامید. پرواز دوم بیش از حد انتظارات از پلتفرم ظاهر شد. پهپاد به مدت 1 ساعت در سرعت ها و ارتفاع های مختلف پرواز کرد. در سال 2014، هزینه های توسعه پروژه Taranis به 185 میلیون یورو رسید (نسبت به 140 میلیون یوروی اولیه). طبق برنامه ریزی قرار است Taranis در سال 2030 عملیاتی شود و به همراه هواپینا های سرنشین دار به کار گرفته شود. در سال 2016، شرکت BAE Systems و وزارت دفاع انگلیس به دنبال چهارمین سری آزمایش های پروازی بودند. طبق قرارداد بین انگلیس و فرانسه در سال 2014، قطعات Taranis تحت پروژه سامانه های هوایی رزمی آینده، در پهپاد رزمی اروپا Dassault nEUROn ادغام خواهد شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2020 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: BAe Systems (انگلیس) - کشورهای مصرف کننده: انگلیس (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 11.43 متر - طول بال ها: 10 متر - ارتفاع: 4 متر - وزن: نامشخص - حداکثر وزن برخاست: 8164 کیلوگرم – قوای محرکه: 1 موتور توربوفن رولزرویسAdour با رانش 44000 نیوتن متر حداکثر سرعت: بالای 1 ماخ - ارتفاع پروازی: نامشخص - برد: نامشخص - تسلیحات: 2 موشک در محفظه سلاح داخلی - نسخه ها: Taranis (سری پایه) منبع

به نام خدا روشن کردن موتور بالگرد با روغن خوراک پزی توسط Safran شرکت Safran Helicopter Engines اعلام کرد که یک موتور Arrano را با استفاده 38 درصد از سوخت هوانوردی پایدار (SAF) برای اولین بار در کارخانه Bordes در جنوب غربی فرانسه روشن کرده است. این سوخت زیستی از روغن پخت و پز ساخته شده است. کار کردن این موتور روی زمین اولین قدم از یک استراتژی است تا از SAF در تمام آزمایش های موتور در کارخانه های Safran Helicopter Engines استفاده شود. تا پایان امسال، این شرکت قصد دارد تا حداقل از 10 درصد SAF در تمام تاسیسات خود در فرانسه استفاده کند. این موفقیت 2 هفته پس از پرواز نخستین بالگرد نجات Safran Helicopter Engines با سوخت زیستی صورت گرفت. یک بالگرد ایرباس H145 از ADAC Luftrettung توربین های دوقلوی Arriel 2E خود را با ترکیبی از 40 درصد سوخت زیستی به همراه سوخت معمولی Jet-A1 به کار انداخت. شرکت Safran Helicopter Engines و ADAC توافق کرده اند تا مطالعات خود روی استفاده روزانه از سوخت زیستی را با بالگردی در Cologne ادامه دهند. موازی با این برنامه، Safran قصد دارد تا آزمایش های مشابهی را با اپراتور های دیگر انجام دهد. فرانک سعودو، مدیرعامل Safran Helicopter Engines در اینباره گفت: "کاهش آلایندگی CO2 مسئولیتی اجتماعی است که برعهده مردان و زنان Safran قرار گرفته است. با معرفی SAF، و مخصوصا سوخت زیستی، برای اپراتور های بالگرد و کارخانه های ما، آلایندگی CO2 را در هر دو مورد کاهش می دهیم. من افتخار می کنم که یک بار دیگر ، Safran پیشگام در زمینه کربن زدایی هواپیمایی است." موتور های Safran در حال حاضر توانایی عملیات با 50 درصد سوخت زیستی شامل سوخت زیستی را دارند. هدف این شرکت رسیدن به 100 درصد سوخت زیستی تا سال 2023 است. با کاهش تولید کربن در طول عمر عملیاتی، این سوخت قادر خواهد بود تا CO2 تولید شده در صنعت هوانوردی را تا 80 درصد کاهش دهد. منبع

به نام خدا BAe Systems Mantis هواپیمای بدون سرنشین (2009) با گذر از هر درگیری مدرن، اعتقاد اروپا به سامانه های پهپادی افزایش چشمگیری پیدا کرده و دست به کار شده اند تا راه حل هایی محلی و با نگاه به صادرات را برای آینده نزدیک ارائه کنند. BAe Systems پهپاد مانتیس را به عنوان اثبات گر فناوری برای ارزیابی پهپاد های رزمی بزرگ (که در گروه هواپیما های بدون سرنشین رزمی (UCAV) قرار می گیرد) ارائه داده است. این کلاس از پهپاد در خیلی از جهات شباهت هایی به پهپاد های معمولی دارد و قابلیت حمل مهمات هدایت دقیق را هم پیدا کرده است (همانند پهپاد MQ-9 ریپر آمریکایی). این هواپیما ابعاد بزرگ‌تر، سامانه های پروازی پیشرفته‌تر و فضای داخلی بیشتری برای سوخت (افزایش برد عملیاتی) و محموله های ماموریتی دارد. Mantis در حال حاضر پلتفرمی آزمایشی است که اولین پرواز خود را در بیست و یکم اکتبر سال 2009 در محدوده آزمایشی Woomera در استرالیا انجام داد. این پهپاد به همراه Taranis (که کار بر روی نمونه اولیه آن در سال 2007 شروع شد) جزو پهپاد های با مشخصات بالای شرکت BAe System هستند. پس نمایش آن در نمایشگاه هوایی Farnborough انگلیس در سال 2008، تا امروز یک فروند از پهپاد Mantis ساخته شده است. برنامه Mantis چشم انداز تعریف یک پهپاد رزمی چند بار مصرف، با برد بالا و نفوذ عمیق را دنبال می کند. به همین دلیل، این پهپاد اختصاصا برای پایداری و برد بالا به همراه محموله ماژولار (با پشتیبانی از انتقال سلاح) طراحی شده است. Mantis همانند سایر برنامه های پهپادی رو به رشد، به دنبال عملکرد خودکار با کمک ارتباطات ماهواره ای برای موقعیت یابی است. مداخلات فردی قادر به لغو تصمیمات هستند اما Mantis در پروسه های موقعیت یابی، فرود و برخاست خودکار خواهد بود. این برنامه با رهبری BAe Systems و مشارکت بازیگران اصلی صنایع مانند GE Aviation، L3 Wescam و رولزرویس انجام می شود. سامانه های اویونیک شامل سامانه های تصویربرداری LS Wescam MX-20 و مجموعه تصویربرداری و بهره‌گیری (ICE) شرکت BAe Systems می شوند. داده های جمع‌آوری شده در طول برنامه Mantis برای توسعه های آینده پهپاد Telemos (محصول مشترک BAe Systems انگلیس و Dassault فرانسه) استفاده خواهد شد. Mantis نمای ظاهری معمولی است و اساسا با قسمت جلویی برجسته که به جای کابین خلبان، سامانه های عملیاتی را در خود جای داده، تقلیدی از یک هواپیمای سرنشین دار است. بدنه برای کارایی آیرودینامیکی، کاملا کیپ شده است. ضمائم بال ها مستقیم اند و در زیر بدنه نصب شده اند. بخش عقب بدنه مخروطی شکل است و واحد دم T شکل روی آن نصب می شود. Mantis توسط 2 موتور رولزرویس در آرایش "pusher" نیرودهی می شود که در محفظه های جداگانه در امتداد پشت بدنه و بالای واحد دم قرار گرفته اند. چرخ های آن از نوع معمولی و کاملا جمع شونده هستند. بال ها طراحی شده اند تا مهمات خارجی را در 6 نقطه سخت حمل کنند. نسخه اولیه مانتیس، 19.8 متر طول، 1000 کیلوگرم وزن و حداکثر وزن برخاست 9000 کیلوگرمی دارد. نیروی آن از 2 موتور توربوشفت رولزرویس M250B-17 با توان 380 اسب بخار (هرکدام) تامین می شود. حداکثر سرعت آن 556 کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز آن 380 کیلومتر بر ساعت است. قبل از نیاز به سوخت گیری مجدد قابلیت پرواز تا 30 ساعت را دارد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2009 - وضعیت: تحت توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 1 - سازنده: BAe Systems (انگلیس) - کشورهای مصرف کننده: انگلیس - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، X-Plane (توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 19.8 متر - وزن: 1000 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 9000 کیلوگرم (8000 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 2 موتور توربوشفت M250B-17 رولزرویس که هرکدام 380 اسب بخار تولید می کنند - حداکثر سرعت: 556 کیلومتر بر ساعت - برد: 16000 کیلومتر - تسلیحات: در حال ارزیابی مهمات هدایت دقیق مختلف - نسخه ها: Mantis (سری پایه) منبع

به نام خدا BAe QF-4 (McDonnell Douglas F-4 Phantom II) پهپاد هدف (1997) QF-4 نسخه پهپادی تمام اندازه از جنگنده موفق در دوران جنگ سرد، F-4 Phantom II است. QF-4 توسط اسکادران هشتاد و دوم اهداف هوایی (که خودش زیرمجموعه پنجاه و سومین گروه ارزیابی سلاح های پنجاه و سومین Wing of Elgin AFBاست) از پایگاه نیروی هوایی تیندال مورد استفاده قرار می گیرد. QF-4 اقدامات متقابل متنوعی را برای تحقیق درباره ی سلاح ها و مانور های تاکتیکی انجام می دهد. پهپاد QF-4 که نسخه تغییر یافته F-4 فانتوم II است، در سال 1997 وارد خدمت عملیاتی شد. این پهپاد، یک هدف هوایی کنترل از راه دور است که قابلیت استفاده مجدد دارد. کنترل از راه دور توسط یک خلبان در ایستگاه کنترل زمینی اطراف یا کاملا کامپیوتری و توسط "سامانه کنترل پهپاد Gulf Range" انجام می شود. در هر صورت برای احتیاط از یک هواپیمای تعقیبی استفاده می شود. از دیگر موارد احتیاطی دیگر می توان به مواد منفجره موجود در داخل QF-4 اشاره کرد. اگر سامانه ناپایدار شود یا پاسخگو نباشد، نیرو های زمینی این امکان را دارند تا در صورت لزوم آن واحد را نابود کنند. تمرین ها فقط در روی آب هایی انجام می شوند که برای برنامه های پهپادی ایالات متحده در دسترس باشد. پهپاد های QF-4 در اصل مدل های تغییر یافته و کاملا کاربردی جنگنده F-4 هستند. تغییرات روی مدل اصلی هواپیمای McDonnell توسط BAE Systems و با هزینه 2.6 میلیون دلار برای هر واحد تغییر یافته، انجام شد. اسکلت آن تمام شباهت های ظاهری با نسخه پیشین را حفظ کرده و سامانه های داخلی مانند موتور های توربوجت جنرال الکتریک (با قابلیت پس سوز) آن ثابت مانده اند. از مشخصات فنی آن می توان به حداکثر سرعت 2 ماخ، برد 2000 کیلومتر و ارتفاع پروازی 18000 متری اشاره کرد. QF-4 جانشین QF-106 (براساس هواپیمای USAF F-106) در مجموعه پهپادی نیروی هوایی ایالات متحده شد. 84 فروند از86 پهپاد QF-4 در خدمت هستند. در مجموع حدود 250 فروند پهپاد هدف QF-4 تا سال 2013 سفارش داده شدند. QF-4 توسط QF-16 جایگزین شد که یک پهپاد هدف از نسخه محبوب و موفق لاکهید مارتین / جنرال داینامیکس F-16 Fighting Falcon (2015) بود. الحاق رسمی QF-16 در سال 2015 انجام شد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 1997 - وضعیت: در حال خدمت - تعداد فروند ساخته شده: 250 - سازنده: BAe Systems، شرکت McDonnell Aircraft (ایالات متحده) - کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده - نقش: توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9.2 متر - طول بال ها: 11.7 متر - ارتفاع: 5 متر - وزن: 18825 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 28030 کیلوگرم (9205 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 2 موتور توربوجت J79 جنرال الکتریک با رانش 24194 نیوتن متر به همراه پس سوز - حداکثر سرعت: 2574 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 18182 متر - برد: 2092 کیلومتر - سرعت افزایش ارتفاع: 12588 متر بر دقیقه - تسلیحات: ندارد (این هواپیما قابل استفاده دوباره است). برای مواقع عدم کنترل یا پاسخگویی پهپاد، مواد منفجره در داخل هواپیما قرار می گیرد. - نسخه ها: QF-4 (سری پایه، براساس بدنه مک دانل داگلاس F-4 فانتوم II) منبع

به نام خدا BAe Magma هواپیمای بدون سرنشین (UAV) / اثبات گر فناوری (2017) هواپیما های مدرن برای تغییر مسیر به سطوح کنترل پرواز نیازمندند که ترکیبی از اتصالات، مکانیزم ها و سامانه های دیجیتالی است. BAe Systems مرکز دفاعی انگلیس و دانشگاه منچستر برای ایجاد انقلابی در این حوزه همکاری می کنند و در حال توسعه پهپاد اثبات گر فناوری Magma هستند. توسعه این پهپاد از سال 2002 آغاز شد. از این محصول برای جمع‌آوری اطلاعات درباره ی طرح مفهومی "هوای دمیده شده برای کنترل پرواز" استفاده می شود. در این طرح، از گاز های خروجی موتور برای تاثیر بر روی خواص بالابرندگی بال استفاده می شود (هوا با سرعت مافوق صوت از لبه عقبی سطوح کنترلی خارج می شود). امید است این پیشرفت، جایگزین سطوح کنترل پیچیده فعلی شود که طراحی هواپیما های رزمی (و تجاری) را محدود می کنند. ممکن است روزی نیاز به هرگونه سطوح کنترلی از بین برود. علاوه بر این، رانش خروجی این هواپیما توسط "سامانه کنترل بردار رانش سیال" مدیریت می شود. هواپیمایی بدون سطوح کنترلی متحرک ذاتا آیرودینامیک تر خواهد بود، پیچیدگی و حجم آن کاهش پیدا می کند و ایمنی آن بالاتر خواهد رفت. با حذف اتصالات و فاطله بین آن ها، قابلیت پنهان کاری آن بیشتر می شود. هوای دمیده شده برای کنترل پرواز: هوا از موتور گرفته می شود و با سرعت مافوق صوت از شکاف های باریک دور لبه های عقبی مخصوص خارج می شود تا پهپاد را کنترل کند. سامانه کنترل بردار رانش سیال: کنترل پهپاد با دمیدن هوا به داخل نازل و منحرف کردن گاز خروجی و ایجاد نیروی کنترلی در حالت فعلی، Magma پلتفرمی "شبه بال پرنده" با شکل کلی شبیه سرنیزه است. همچنین، این پهپاد برای حداکثر کارایی آیرودینامیکی از شکل بال-بدنه ترکیبی استفاده می کند. در بخش عقب بدنه، یک جفت باله دمی عمودی متمایل به خارج قرار دارد. در نسخه های اصلاح شده در آینده این باله های عمودی حذف خواهد شد تا آن را به یک طراحی "بال پرنده" واقعی تبدیل کند. از چرخ های سه‌گانه برای حرکت روی زمین استفاده می شود. اولین پرواز Magma در سپتامبر سال 2017 در Llanbedr ولز انجام شد. این پهپاد در ابتدا یک اثبات گر فناوری است، اما بدون شک توسعه آن باعث ایجاد مفاهیم و رویکردهای طراحی برای پلتفرم های جنگی آینده خواهد شد. در سال 2019، پهپاد Magma، کنترل توسط هوای سیال مافوق صوت را در طول آزمایشی در 11 آپریل 2019 اثبات کرد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2017 - تعداد فروند ساخته شده: 1 - کشورهای مصرف کننده: انگلیس - نقش:  X-Plane(توسعه ای، نمونه اولیه، اثبات گر فناوری؛ این هواپیما برای نمونه سازی اولیه، اثبات فناوری، تحقیق و کسب اطلاعات توسعه داده شده است)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 3.6 متر - ارتفاع: نامشخص - وزن: نامشخص - حداکثر وزن برخاست: نامشخص – قوای محرکه: موتور جت حداکثر سرعت: 150 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 7620 متر - برد: نامشخص - تسلیحات: نامشخص - نسخه ها: Magma (سری پایه) منبع

به نام خدا تائید خرید پهپاد بایراکتار TB2 توسط آلبانی پارلمان آلبانی بیش از 8 میلیون یورو برای خرید پهپاد بایراکتار TB2 از ترکیه اختصاص داد. خبرگزاری Anadolu متعلق به دولت ترکیه روز پنجشنبه گزارش داد که این قرارداد پس از بازدید بلارد چوچی، وزیر کشور آلبانی، و مقامات نظامی دیگر از ترکیه صورت گرفت. چوچی پس از بازدید از تاسیسات تولید بایراکتار در استانبول ، اعلام کرد که کشورش احتمالا این پهپاد را خریداری خواهد کرد. وی گفت: "ما در حال ارزیابی احتمال استفاده از پهپاد های ترکیه برای اهداف غیرنظامی و نظامی در آلبانی هستیم." اوکراین در حال حاضر تعدادی از این پهپاد را در اختیار دارد. و درنظر دارد تا TB2 های بیشتری بخرد و حتی در نظر دارد تسیساتی برای تولید آن ایجاد کند. منبع

به نام خدا AVIC Cloud Shadow هواپیمای بدون سرنشین رزمی با ارتفاع و مداومت پروازی بالا (HALE) (2019) بازار هواپیما های بدون سرنشین در حال رشد است و این برای صنایع هوایی بزرگ به معنی پتانسیلی بکر برای بازار سودآور صادرات است. در نتیجه، شرکت صنایع هوایی چین (AVIC) پهپاد Cloud Shadow را در یازدهمین نمایشگاه هوایی Zhuhai در نوامبر سال 2016 رونمایی کرد. این هواپیما توسط شرکت صنایع هوایی Chengdu تحت مالکیت AVIC ساخته شده است. این محصول، مشابه پهپاد Avenger شرکت جنرال اتمیکس، ظاهری صیقلی و پنهان کار دارد. دماغه پیازی شکل کارآمد آن به سمت عقب باریک‌تر می شود و روی خط پشتی آن یک ورودی هوا قرار دارد. این ورودی هوا بین 2 باله عمودی متمایل به خارج قرار گرفته است. بال های اصلی رو به عقب هستند و در امتداد میانه بدنه قرار دارند. چرخ ها تماما جمع شونده هستند تا کارایی آیرودینامیکی آن حفظ شود. Cloud Shadow نمایانگر تلاش چین برای ساخت یک پهپاد کم هزینه با ارتفاع و مداومت پروازی بالا است که قابلیت حمل سلاح داشته باشد. 2 نسخه مجزا وجود دارد؛ مدل شناسایی بی سرنشین استاندارد و مدل شناسایی مسلح. سلاح ها در خارج و توسط نقاط سخت زیر بال ها (2 نقطه زیر هر بال) حمل می شوند. انواعی از سلاح های هدایت دقیق چینی شامل موشک ها و بمب های پرتابی، توسط این پهپاد پشتیبانی می شوند. وزن محموله ماموریتی، 400 کیلوگرم بیان شده است. از نظر مشخصات فنی حداکثر سرعت آن 620 کیلومتر بر ساعت است، حداقل تا سقف 14000 متری ارتفاع می گیرد و برد لینک در محدوده دید آن 290 کیلومتر است. مداومت عملیاتی آن 6 ساعت تعیین شده است. موتور توربوجت آن می تواند از نوع WJ-600 یا موتور 1 تنی ZF850 باشد. 2 موتور توربوفن AFE-50E هم بر روی آن قابل نصب است. خانواده Cloud Shadow سه فرم تولیدی دارد. Cloud Shadow CS-1 نسخه ی پایه ی شناسایی تصویری است، CS-2 نقش شناسایی الکترونیکی را ایفا می کند. نسخه CS-3 یک پهپاد کاملا مسلح در نقش شناسایی ضربتی است. تمامی نسخه ها از موتور WP-11C استفاده می کنند. در نوامبر 2017، ماکتی از پهپاد Cloud Shadow در نمایشگاه هوایی دبی به نمایش در آمد. مشخصات - سال ورود به خدمت: 2019 - وضعیت: در حال توسعه - تعداد فروند ساخته شده: 10 - کشورهای مصرف کننده: چین (احتمالی) - نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد) - طول: 9 متر - طول بال ها: 20 متر - ارتفاع: 3.66 متر - وزن: 2300 کیلوگرم - حداکثر وزن برخاست: 3200 کیلوگرم (900 کیلوگرم ظرفیت بار) - قوای محرکه: 1 موتور توربوجت WP-11C یا ZF850 با رانش 9.8 کیلو نیوتن، 2 موتور توربوفن AEF-50E با رانش 4.9 کیلو نیوتن برای هرکدام حداکثر سرعت: 620 کیلومتر بر ساعت - ارتفاع پروازی: 15000 متر - برد: 290 کیلومتر - تسلیحات: موشک و بمب های پرتابی هوا به سطح هدایت دقیق شامل Blue Arrow-7، YJ-9E و AG-300M - نسخه ها: Cloud Shadow (سری پایه)، Cloud Shadow CS-1 (نسخه شناسایی تصویری)، Cloud Shadow CS-2 (نسخه شناسایی الکترونیکی)، Cloud Shadow CS-3 (نسخه شناسایی ضربتی) منبع