انجمن بزرگ میلیتاری

کشور های دیگه چه مستند های با کیفیتی از همین نقل و انتقالات که نمیسازن و به فروش شبکه های ماهواره ای نمیرسانند ...

موضوع خوبی رو دوستمون بهش اشاره ردند ، در شناسایی های صورت گرفته برای گم نکردن رد مسیر ، عوارض زمین ، معبر ها ، میادین مین ، مناطق هدف و ... رو با سیم مالیوتکا که 3 کیلومتر طول داره ، مشخص میکردند !

[quote name='MR9' timestamp='1406433740' post='396807'] بل-214 اس . تی ؟؟؟؟؟ bell-214 st نکته مهم - عزیزان وزارت دفاع فرمودند ، این بالگرد قراره جایگزین بالگردهای سنگین موجود در کشور شود . یعنی جایگزین سوپر استایون و سی کینگ ؟// بعید می دونم این بالگرد بتونه ماموریتهای سوپر استالیون و یا حتی سی کینگ را انجام بده . یعنی به اندازه و تک موتوره بودنش نمی خوره [/quote] منبع ؟؟؟

این حرفا رو میزنن که بعدا فیفا رد کنه و توی رسانه ها جار و جنجال راه بندازن که فیفا خودشو وارد سیاست نمیکنه ! خودش میشه یه اهرم

شاید بی ربط باشه ولی یاد اینا افتادم : هزار پاهای جابجایی قطعات سنگین ایران ! [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/111~0.jpg[/IMG][/center] گاها جاده خاکی [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/444~0.jpg[/IMG][/center] [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/555~0.jpg[/IMG][/center] سر پیچ ها خیلی حساس [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/222~0.jpg[/IMG][/center] [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/333~0.jpg[/IMG][/center] اگر مراقب نباشن میشه این ! [center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/666.jpg[/IMG][/center]

[center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10169/Qassam-Rockets-Sderot.jpg[/img][/center] [center]عجب عکس باحالی ، توضیحات بیشتری نداره ؟ حتی تصاویر بیشتر ؟ [/center]

سابقه حضور سامانه های کوتاه برد در ایران به پیش از انقلاب باز می گردد. سامانه انگلیسی تایگرکت/سی کت و پس از آن راپییر اولین نمونه های بردکوتاه خریداری شده بودند. تایگر کت مدل زمین پایه و سی کت مدل دریاپایه از یک سامانه بودند که در سال 1966 وارد کشور شده و نمونه های دریایی بر روی چند فروند از ناوهای نیروی دریایی نصب گردید. موشک های این سامانه حدود 1.5 متر طول و 68 کیلوگرم جرم دارند و برد آنها از 500 متر تا 5000 متر و سرعت این موشک ها کمتر از یک ماخ و حدود 980 کیلومتر بر ساعت است. تصویری نادر از شلیک تایگرکت در اوائل جنگ تحمیلی تصویر مدل دریا پایه یا همان سی کت "sea cat" راپیر (به انگلیسی: Rapier) یک موشک سطح به هوای کوتاه برد بریتانیایی محصول ماترا داینامیکس است که از سال ۱۹۷۱ وارد خدمت نظامی در نیروی زمینی و هوایی ارتش بریتانیا شد ، از ابتدای تولید این موشک تا کنون تعداد (25000 ) موشک و 600 پرتابگر آن ساخته شده و انگلستان قصد دارد تا سال 2020 آن را در خدمت داشته باشد . طراحی این سامانه موشکی در دهه ۱۹۶۰ به عنوان یک سیستم موشکی متحرک برای دفاع از مراکز استراتژیک در مقابل هواپیماهای کم ارتفاع آغاز شد. علاوه بر بریتانیا، کشورهای دیگر از جمله ایران نیز از استفاده کنندگان از این سیستم موشکی هستند. در سال 1353سامانه موشكي راپير انگليسي به تجهيزات پدافند زمين به هواي فرماندهي پدافند هوايي اضافه گرديد و قابل توجه اين كه اين سامانه توسط كشور آمريكا نيز كه خود از سازندگانِ انبوهِ سامانه هاي موشكي و غيره ميباشد، به خدمت گرفته میشد. در اين سال سامانه موشكي سي كت از سازمان حذف ولي آتشبارهاي موشكی تايگركت كماكان در سازمان وجود داشتند . ایران یک مدل شنی دار خودرو راپیر را نیز سفارش داده بود که با وقوع انقلاب این سفارش لغو و محصول به ارتش بریتانیا تحویل داده شد.این موشک به طور مداوم بهینه سازی شده و هنوز در خدمت فعال نظامی در بریتانیا و کشورهای دیگر از جمله ایران قرار دارد. با تحمیل جنگ همه جانبه نظامی به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی، تمامی تجهیزات دفاعی کشور وارد نبرد شده و هرچقدر تایگرکت/سی کت ناموفق ظاهر شدند، راپییر کارنامه رزمی قابل توجهی از خود بجا گذاشت. عدم توانایی تایگر کت و سی کت در دفع تهاجمات هوایی به ناوها باعث از دست رفتن و آسیب دیدن چند ناو در طول جنگ شد ، به طور مثال در درگیری ناوهای کلاس سام نداجا با هواپیماهای آمریکائی که به غرق شدن ناو سهند و آسیب دیدن ناو سبلان منجر گردید هیچیک از موشکهای سی کت پرتاب شده به هدف اصابت ننمود اما راپییر موفق شد حتی بمب افکن-های توپولف22 عراقی را که برای بمباران تهران آمده بودند به زیر بکشد. این عملکرد باعث شد تا پس از پایان جنگ تحمیلی تایگرکت/سی کت از نیروهای مسلح کنار گذاشته شود اما راپییر همچنان در حال خدمت است. پرتابگر موشک راپییر رادار دی-ان-181 در رژه روز ارتش متخصصات داخلی سعی در بازسازی و بهبود زیرسامانه های این موشک داشته اند و موشک های بازسازی و بهسازی شده راپییر بارها مورد آزمایش موفق قرار گرفته¬اند. سامانه دفاع هوایی راپییر شامل پرتابگر با چهار موشک است که رادار مربوطه بر روی همین پرتابگر نصب شده است. این سامانه با رادار DN181 ساخت ایتالیا نیز هماهنگ شده است تا توان درگیری با اهداف در تمام شرایط آب و هوایی را داشته باشد ، سیستم رادار هدایتگر همه گونه هوائی ( مارکونی -دی ان 181 ) این موشک برای اولین بار در سال 1973 به ارتش ایران تحویل شد و جالب است که خود انگلستان تا سالها بعد فاقد این سیستم بود . همچنین سامانه¬های اپتیکی نیز علاوه بر رادار در این سامانه وجود داشته اند. عمده خط مشى نیروهاى نظامی بر اساس سوار کردن سامانه هاى پدافند هوایی روی وسایل نقلیه استوار نیست، بلکه از روش جابه جایی هوای سامانه بهره مى برد. سامانه ى موشکى راپیر از بارزترین نمونه هاى این نگرش است که روى خودرو نصب نشده است. این سامانه را مى توان به آسانى با هواپیماى سی 130 یا بالکردهاى سنگین جابه جا نمود که تمام این جابجایی همان طور که در انتهای مطلب اشاره میکنیم بیشتر از 48 ساعت به طول نمی انجامد . البته اخبار و تصاویری مبنی بر متحرک سازی سامانه راپییر نیز در گذشته بر روی خودرو زرهی ( ام-113) توسط متخصصین نیروی هوائی ارتش ج.ا.ا منتشر شد که از آن ها میتوان به سال 89 و رزمایش بزرگ مدافعان آسمان ولایت 3 نام برد که این سامانه در کنار سامانه بهینه سازی شده ی کوتاه برد اف ام 80 با موفقیت شلیک شدند ، سخنگوی این رزمایش حمید ارژنگی با اشاره به این که سیستم "راپیر" که از دوران جنگ هشت ساله عراق-ایران توسط نیروهای پدافندی جمهوری اسلامی مورد استفاده قرار میگیرد گفت: با تلاش متخصصان قرارگاه پدافند هوایی خاتمالانبیاء بهینه سازی و ضمن تجهیز به سیستم الکترواپتیک و فاصلهیاب لیزری، به متحرکسازی آن توجه ویژهای شده است. وی همچنین از بهرهگیری از سیستمهای مخابراتی لیزری پیشرفته در رزمایش مدافعان آسمان ولایت 3 درباره ویژگی بارز این سیستمها اظهار کرد: "یکی از نکات بارز این سیستمها این است که هیچگونه جمینگ بر روی آنها اثر ندارد چراکه به صورت کاملا لیزری عمل میکنند و طول موج آنها پایین است و در نتیجه برای دشمن قابل شناسایی نخواهد بود". موشک 45 کیلوگرمی راپییر با کلاهک جنگی کوچکی به وزن (1/4 ) کیلوگرم به سرعت 2.5 ماخ و برد 400 متر تا 6800 متر دست یافته و اهداف را سقف پرواز 3000 متر هدف قرار می¬دهد. اجزای سامانه راپییر در اختیار ایران به صورت کششی یعنی به کمک یک خودرو یدک کشیده می-شوند با این وجود راپییر توانایی خود را برای دفاع از منطقه تحت پوشش اثبات کرده است. سرعت واکنش موشک ( ری پیر ) بسیار بالا است چنانچه از هنگام رویت هدف تا شلیک اولین موشک تنها 6 ثانیه وقت لازم است و موشک ظرف 13 ثانیه هدف را در نهایت برد مفید خود نابود میکند و با توجه به سرعت بالای موشک یاد شده ، سبک بودن کلاهک جنگی عملا تاثیری بر عملکرد موشک ندارد و ضربه برخورد به هدف هر هواپیمائی را به زیر میکشد . اولین پرتاب موشک راپیر در پایگاه دوم شکاری تبریز و کارنامه درخشان آن به نقل از یکی از فرماندهان یگان پدافندی تبریز: هفتم مهر ماه سال 59 بود صدمات وارده در حملات هوایی به حداقل رسیده بود فقط در چند مورد هواپیماهای عراقی در اثر آتش پرحجم پدافند در حین فرار قسمتهایی از باند را هدف قرار داده بودند که بلافاصله با تلاش نفرات جان برکف گردان تاسیسات پایگاه ترمیم شده بود . دشمن پس از قطع امید از پایگاه هوایی تصمیم گرفته بود پالایشگاه و کارخانجات صنایع سنگین را هدف قرار دهد گسترش رینگهای پدافندی در نقاط خارج پایگاه عملا شدنی نبود دشمن این موضوع را به خوبی می دانست به همین دلیل از دالان موجود در ارتفاعات سهند قصد داشت خود را به پالایشگاه تبریز برساند دالان به گونه ای بود که پرسنل پدافند در لحظه ای موفق به رویت هواپیما می شدند که امکان هیچگونه عکس العملی بروی آنها وجود نداشت و بدلیل ارتفاع کمی که هواپیماهای دشمن داشتند معمولا حملاتشان موفقیت آمیز انجام می شد در طول سه ماه ابتدایی جنگ بارها پالایشگاه مورد هدف قرار گرفت تا اینکه اصرار و منطق استاندار و امریه از ستاد ما را وا داشت که ضمن یک برنامه ریزی دقیق ساخت مواضع کمکی و جاده مواصلاتی را علی رغم شرایط بد جوی در منطقه پالایشگاه با همکاری اداره راه و شخص استادار شروع نمایم و دفاع هوایی پالایشگاه را به حد مطلوبی برسانم یکی از این اقدامات استقرار یک رسد از موشک راپیر در مجاورت جاده مراغه بود که انگیزه آن موفقیت بسیار چشمگیری بود که بهره برداری از این سیستم در دفاع از پایگاه را نصیب ما کرد. من شخصاً باتوجه به عدم بهره برداری نهاجا از سیستم نایگر کت و سی کت دید خوبی در مورد سیستم های پدافندی انگلستان نداشتم و تجربیات من در میادین تیر «راپیر» نیز این دید را تقویت میکرد ولی بهیچ وجه این طرز فکر به پرسنل علاقمند و مشتاق این سیستم القاء نمیشد و همواره سعی داشتم مواضع راپیر را که از ابعاد فنی پیچیده تری برخوردار بود در حالت آماده باش کامل فنی و عملاتی و آموزشی قرار دهم. در این راه همواره از تلاشهای ستوان صنعتی نیا که از دانش بسیار بالایی در سیستم راپیر برخوردار بود بهره برداری کردم و نمی دانم به چه انگیزه ای همواره اطمینان داشتم سیستم راپیر در تبریز موفق خواهد بود و تنها این بود که سعی در القاء آن به پرسنل داشتم. پرسنل راپیر از اینکه تعداد قابل توجهی هواپیما فقط توسط سیستم اورلیکن و 23 میلیمتری ساقط شده بود احساس غربت گزنده ای میکردند که برای من بسیار ناگوار بود. حملات دشمن برق آسا بود. هواپیماهای مهاجم بطرف پایگاه نیز عموماً از دالان ارتفاعات سهند استفاده می کردند. حداکثر فاصله آن از لحظه ظاهر شدن تا پایان بیش از 5 کیلومتر نمی توانست باشد. درگیرو دار آتش سنگین توپها سیستم راپیر منزوی و نگران در انتظار فرصتی بود که خودی نشان دهد و این ابراز وجود افتخار امیز در لحظاتی روی داد که تنها امید منطقه به سیستم راپیر بود و بس. در ساعت 1030 مورخه 9/7/59 سه فروند هواپیما از دالان پیش گفته ظاهر شدند یک فروند پالایشگاه را مورد حمله برق آسا قرار داد و دو فروند دیگر در ارتفاع بسیار کم با سرعتی برق آسا بطرف پایگاه هجوم آوردند. دود برخاسته از پالایشگاه این توهم را ایجاد کرد که هدف اصلی پالایشگاه بوده و حمله هوایی خاتمه یافته است اما من که در آن لحظه در حوالی موضع 2 راپیر بودم هواپیماهای مهاجم را دیدم و خوشبختانه نمره 1، موضع راپیر نیز همچنین! در لحظه ظهور هواپیما برفراز پایگاه تعدادی از توپها شروع به تیراندازی کردند و موضع 2 راپیر علیرغم اینکه رادار سیستم هدف را در اختیار نداشت و اصولاً در برد مناسب برای درگیری نبود. اولین موشک راپیر را در پایگاه تبریز شلیک کرد و من از اولین لحظه برخاستن موشک تا اصابت آن را همراهی کردم. با توجه به شرایط مطلوب و پرتاب در 5 ثانیه اول پرواز، موشک راپیر حلقوم یک فروند «سوخو-22» را در ابتدای باند فشرد و در حوالی انبار مهمات، هواپیمای سنگین عراقی با صدائی مهیب درهم پیچد و شعله های آتش زبانه کشید و از خلبان آن تنها یک لنگه پوتین برجای ماند. بلافاصله پس از درگیری بسمت موضع 2 راپیر رفتم استوار عسگری کماکان در صندلی نمره 2 سراز دستگاه اپیتیک بر نیمداشت و هنوز باور نداشت چه حماسه ای آفریده نزدیک رفتم و از پشت به موهای ژولیده اش بوسه زدم سرش را بالا آورد خیلی سعی داشت غرور خود را حفظ کند. قامت سنگین خود را جابجا کرد که برخیزد اجازه ندادم و گفتم بنشید و بازهم مراقب باشد سعی می کرد خود را کنترل کند اما نمیشد دو قطره اشک شوقی را که در گوشه چشمانش حلقه زده بود ندید و اشک شوق نریخت. شروع کاری بزرگ و سرنگونی هواپیمای دشمن آن شب جشن موفقیت راپیر را در موضع 2 راپیر برگذار کردیم تا پاسی از شب با پرسنل این موضع که همگی در اطاقک مجاور آن حضور داشتند در مورد ادامه این موفقیت صحبت می کردیم و آن شب برای اولین بار تأسف میخوردم که چرا سیستم راداری کنترل و هدایت راپیر در هوای بد و شب عملیاتی نیست و همان شب بود که ستوان صنعتی نیا مأمور شد اینکار را به نتیجه برساند و امید داشتم ادامه این موفقیت را در شبهای بسیار سخت نیز تجربه کنم! فعالیت ستوان صنعتی نیا از صبح فردای همان شب آغاز شد و بی وقفه ادامه یافت. زمانی کمبود شدید این سیستم احساس شد که شبی پس از بمباران وحشیانه پاسدارخانه بوسیله یک فروند توپولف و شهید شدن حدود 29 تن از سربازان پاسدار شوک حاصله از انفجار، 3 دستگاه موشک تا صبح روز بعد عملیاتی شد ولیکن آن شب هیچ راداری در منطقه عملیاتی نبود و هراس از غافلگیری مجدد پرسنل پست فرماندهی را در نگرانی سختی قرار داده بود. بمبارانی را که گفتم حس انتقامجویی و مقابله را در پرسنل صد چندان کرده بود. من یقین داشتم هیچ هواپیمایی در برد موثر جنگ افزارهای گردان امکان نزدیک شدن به حریم پایگاه را نخواهد داشت کما اینکه در بیستم مهرماه سه فروند هواپیما با تاکتیک شناخته شده ای که اشاره کردم از پشت ارتفاعات سهند به پالایشگاه و پایگاه حمله کردند و این بار نیز موضع دیگر راپیر با هوشیاری زاید الوصفی یک فروند میگ دشمن را در حوالی کارخانه شیر پاستوریزه واقع در جنوب شرقی پایگاه در فاصله تقریبی یک کیلومتر شناسایی کرد و در بدترین شرایط درگیری و در انتهای غربی باند مورد اصابت قرار داد. هواپیما با بال راست به روی باند سقوط کرد. خلبان که در ارتفاع کم از صندلی پران استفاده کرده بود بلافاصله به بیمارستان پایگاه انتقال یافت و لیکن پس از ساعتی درگذشت. استوار نصرت اله دیوانعلی اپراتور نمره 2 موضع 3 راپیر برای بار دوم نشان داد که با انگیزه و عزم سراخ می توان به هر موفقیتی دست یافت. قبلاً گفتم که دالان ارتفاعات سهند، مسیر کوری بود که بمنظور حمله به پالایشگاه مورد استفاده خلبانان عراقی قرار میگرفت. صدمات وارده به پالایشگاه و امکان تهدیدات بعدی انگیزه ای شد که بفکر انتقال یکی از سیستمهای پدافندی به نقطه مناسبی از دالان بیفتیم. انتقال موضوع موشکی راپیر تبادل نظر داخلی، صحبت با فرمانده پایگاه و کسب تکلیف از ستاد پدافند هوایی برای انتقال یک رسد راپیر و دو رسد توپ 23 میلیمتری به ارتفاعات شمالی گورستان "وادی رحمت" بیش از چند ساعت بطول نیانجامید. انتخاب موضع به همراهی فرمانده پایگاه و فرمانده آتشبار مربوطه تا ساعت 24 یکی از شبهای بسیار سرد آذرماه انجام گرفت و صبح فردای همانروز رسد راپیر به محل انتقال یافت و پس از چند ساعت آماده بهره برداری بود. فکر اصلی این بود که راپیر استقرار یافته حتماً با اولین حمله، مقابله موفقیت آمیز داشته باشد، در غیر اینصورت با توجه به اینکه در دید کامل هواپیماهای مهاجم قرار میگرفت خود بصورت هدف ارزشمندی جلب توجه می کرد، قطعاً در پروازهای بعدی مورد اصابت قرار می گرفت بهمین دلیل ورزیده ترین پرسنل عملیاتی و زبده ترین پرسنل فنی بهمراه ستوان صنعتی نیا در موضع مستقر شدند. احساس ناشناخته ای میگفت که صبح فردای استقرار حمله هوایی خواهیم داشت لذا همگی در انتظار لحظه درگیری بودیم. آن شب با موفقیت و هیچ حادثه ای سپری شد دستگاه از هر نظر آماده عملیات بود و چندین بار تست آتش انجام گرفت و پرسنل فنی و اپراتورها با اطمینان از آمادگی صددرصد رسد و با آمادگی روحی کامل در انتظار ظاهر شدن هواپیمای دشمن لحظه شماری میکردند. در ساعت 0630 صبح در حالیکه 24 ساعت انتظار کلافه مان کرده بود یک فروند «سوخو-22» از انتهای دالان ظاهر شد ، از 6 کیلومتری چراغ مربوط به درگیری در برد مطلوب روشن شد. بالهای هواپیما مماس بر کادر سیستم ردگیری نزدیک می شد و در بهترین شرایط دکمه شلیک موشک فشرده شد. موشکهای اول و دوم و سوم هیچک لانچر را ترک نکردند و در مقابل چشمان حیرت زده پرسنل با رویت کامل موقیت سایت بطرف پالایشگاه رفت ولیکن در اثر تیراندازی دو رسد توپ 23 میلیمتری کمکی همین سایت و هشیاری پرسنل پدافند پالایشگاه، بدون وارد آوردن هیچگونه صدمه ای متواری شد. حادثه اخیر شیرینی درگیریهای قبلی راپیر را از بین برد. هیچ دلیل فنی و عملیاتی وجود نداشت که چنین اتفاقی دور از ذهن بوقوع بپیوندد و آنطور که بیاد دارم پرسنل اعزامی از مرکز نیز هیچگونه دلیل خاصی نیافتند. همان روز بلافاصله با حفظ دو رسد توپ 23 میلیمتری در محل، موضع راپیر جمع آوری شد و پس از یک بررسی دو ساعته موضع مناسبی در مجاورت جاده مراغه انتخاب گردید. کلیه مراحل آمادگی سایت با تلاش چشمگیر تا 48 ساعت خاتمه یافت. انتظار برای یک درگیری موفقیت آمیز دیگری آغاز گردید. از زمان استقرار موضع راپیر در محل مزبور خلبانان عراقی را از استفاده از این دالان منصرف کرده کما اینکه مراحل بعدی حمله از سمتهای غرب و جنوب تبریز بوقوع پیوست. مناطقی که موضع راپیر جدید دید کامل بر آن داشت، دشت غربی تبریز را تا دوردست می دید و تسلطش به جنوب تبریز هم رضایت بخش بود. سرنگونی یک فروند میگ ساعت 0845 مورخه 10/3/62 یادآور افتخار دیگری است که استوار محرم نصرتی سهلان اپراتور نمره 2 موضع راپیر جاده مراغه آن را رقم زد. یک فروند «میگ - 23» بدون اعلام خبر قبلی بوسیله رادار راپیر رهگیر شد هدف کاملاً در دید نمره 1 و 2 قرار داشت و میرفت که اولین درگیری کامل عملیاتی با استفاده از کلیه امکانات سیستم انجام شود.هواپیما بدون مانور نزدیک شد. هدف در برد مناسب قرار گرفت و موشک پرتاب شد. یک درگیری ایده آل و یک انهدام کامل نتیجه این درگیری بود. درگیری که ساکنین غرب شهر تبریز، پرسنل گروه پدافند هوایی و پرسنل پالایشگاه و منطقه صنعتی تبریز را مطمئن ساخت که کمند برادران سربازشان همواره در پهنای بیکران آسمان شهر آماده شکار و نابودی هر خیره سری است . گفتم که نتیجه تلاشها و ایثارگریهای پرسنل شجاع گردان 21 پدافند هوایی تبریز لاشه 19 فروند انواع هواپیمای مهاجم عراقی بود که مدتها در میدان فوتبال پایگاه دوم شکاری در معرض نمایش و دید پرسنل و مراجعینی بود که پرسنل پدافند را منجی واقعی منطقه می پنداشتند، پنداری که مجموعه گردان بآن بها داد و تا آخرین روزهای درگیری آن را حفظ کرد. مصمم شدم در شرایط طاقت فرسای جوی منطقه برای هر موضع یک اطاق بتنی پیش ساخته زیر زمینی احداث کنم. پرسنل یگان من یکی از غیر ممکن ها را ممکن ساختند و در مدت 45 روز 32 اطاق بتنی زیر زمینی با استفاده از قطعات مازاد برنیاز کارخانه خانه سازی «ایرادک» تبریز و با همکاری صمیمانه پرسنل کارخانه مزبور با بهترین اسلوب ساختند. بیاد دارم شبی که کلیه پرسنل کانکسهای چوبی نا امن را ترک کرده و در سنگرهای بتنی خود آرمیدند تصمیم گرفتم برای خواب شبانه از تختخواب استفاده کنم چه تا آن شب در پشت میز کارم در پست فرماندهی با هیاهوی بیسیم ها و مکالمات هیجان آلود پرسنل فرماندهی به خواب موقت میرفتم. نویسنده: امیر آزاد / انجمن ارتشی دات کام

ویرایش: من دوباره اشتباه توی عراق پست ارسال کردم

به نام خدا در خاطرات رزمندگان سپاه پاسداران ، هرچه مطالعه میکردم به نفربری برخورد میکردم به نام "خشایار" ! برای من از کم و کیف نیروی زمینی اطلاعات زیادی ندارم و همه سعی و تلاشم در این سال ها تا به امروز، معرفی شناورهای ناشناخته نیروی دریایی مان بوده ، اسمی ناملموس و نا آشنا تلقی میشده ... همیشه جستجو در مورد این نفربر در اولویت کارهام بوده اما هر بار بدلایلی فراموش میکردم تا به امروز . حیفم اومد از نفربری که یک برگ خاطره از اوراق کتاب قطور دفاع مقدس ماست ، تاپیکی وجود نداشته باشه ... نفربری که صدای ناهنجار موتور اون اصلی ترین ویژگی اون محسوب میشه! نفربری که در دفاع مقدس برگ زرینی از خرابی ها رو در حساس ترین موارد ورق زده که گاها" جهت اینکه در تک های دشمن ، سالم به دستشون نرسه ، خیلی راحت نارنجکی به داخل آن انداخته میشد و خلاص! با این حال خشیار حرف اول را در حرکت و عبور از آب میزد ، خشیار بواسطه ی فضای به نسبت بیشتری که نسبت به بی ام پی ها داشت ، حرف اول را در نقل و انتقال رزمندگان ، مجروحان و مهمات میزد . حتی سطح فوقانی اون هم به اندازه داخلش (20 نفر با تجهیزات) نیرو جای میگرفت !!! خشایاری که هنوز در هند بصورت عملیاتی استفاده میشه! و خشایاری که هیچ جوره نمیشه منکر زحمات اون در طول جنگ شد ، بگذریم ... خشایار به واقع همون BTR-50 شوروی هست ، مانند BTR های دیگه اما بدون چرخ و شنی دار . برجک هم نداره . از معدود خرید های ما قبل از انقلاب از شوروی . در همان زمان جنگ هم حساب کنیم ، خشیار سال های متمادی بود که توسط ارتش مورد استفاده قرار نمیگرفت ، بقول جناب رفیق دوست 15-20 سال بود که این نفربر ها دیوار پادگان بابک را تشکیل داده بودند! سپاه هم به دنبال بالا رفتن تعداد شهدا و زخمی هایش ، بقول جناب رضایی ، گاها" بخاطر یک ترکش کوچک (!) کاملا مشتاق به استفاده از آن ها بود و جدای از تلفات بالای سپاه در جنگ ، بعلت عدم توانایی ایران در خرید تجهیزات زرهی ، حاضر بود زحمات عملیاتی کردن آن ها رو به جون بخره ... سرانجام این نفربرهای مستهلک که سال ها در هوای آزاد ، مراحل مختلف فرسودگی را طی میکردند به تعمیرگاه های سپاه فراخوانده شدند . عملیاتی کردن هرکدام از 150 فروند خشایاری که محسن رضایی برای کربلای 5 درخواست داده بود - که شامل تعویض موتور با رولز رویس های خریداری شده توسط سپاه میشد - تقریبا 3 روز زمان لازم داشت ، اما قرار بود این تعداد 15 روز دیگر در عملیات (کربلای5) شرکت کنند و تا آن موقع عملیاتی شوند (!) که به هر تدبیری بود ، تعداد زیادی عملیاتی شدند . بنظر میرسه پیش از این نیز سپاه تجربه ی استفاده از خشایار را داشته اما بیشترین تعداد عملیاتی شده از همین واقعه بوده... علی ایوحال خشایار ها بعلاوه ی بی ام پی ها (بقول عامه پی ام پی) به استعداد دو گروهان برای سپاه تدارک دیده شدند که در بوته ی عملیاتی ، بدلیل استهلاک خشایار ها ، تنها نصف آن ها توانایی شرکت در عملیات داشتند ، گفته میشه مقاوم سازی هایی هم روی آن ها صورت گرفت که بنده از آن بی اطلاع ام . خلاصه اینکه خشایارها خاطرات بسیاری را در جنگ رقم زدند ، کافیه توی گوگل سرچ کنید نفربر خشایار تا متوجه بشید ، به چه اندازه در عملیات ها حضور داشتند . اگر هم که اهل مطالعه باشید ، حتما در خاطرات رزمندگان ، با اون ها مواجه میشوید . از تعداد سفارش شده و وضعیت عملیاتی اونها تاکنون خبری ندارم ، در ادامه هم مطلبی ترجمه شده پیدا کردم از BTR-50 در فروم بغلستان که این زحمتو از روی دوش من برداشت ، وگرنه باید خودم ترجمه میکردم و قرار میدادم . بی تی آر 50 ... بی.تی.آر-50 (خشایار) نمونه ایی از نفربر های زرهی آبی خاکی ساخت اتحاد جماهیر شوروی است که بر اساس تانک سبک پی.تی-76 طراحی و تولید شده است.این نفربر شباهت های زیادی نیز با دو تانک او.تی-62 وتایپ 77 دارد ، که می توان از او.تی-62 به عنوان مدل اصلاح شده بی.تی.آر-50 ساخت چک اسلواکی و لهستان یاد کرد. این در حالی است که تایپ 77 بر اساس تانک سبک آبی خاکی تایپ 63 طراحی و تولید شده است و بر خلاف مدل بالایی نمی توان این نوع تانک را کپی بی.تی.آر-50 دانست. ویژگی های ساختاری و تسلیحاتی - طراحی پوسته به شکل قایق و صاف همچون پی.تی-76 - اضافه کردن یک سطح فوقانی در قسمت جلو بر خلاف پی.تی-76 - تعبیه کابین خدمه در جلو، کابین نیروها در مرکز و کابین موتور در قسمت عقب این نفربر قابلیت سوار کردن نیروها با تمام تجهیزات تا 20 نفر را دارا می باشد که افراد می توانند در نیمکت های تعبیه شده در اطراف کابین نیرو ها جا بگیرند همچنین نیرو ها می توانند از نردبان های تعبیه شده در کناره ها برای سوار و پیاده شدن استفاده کنند. راننده این نفربر در مرکز قسمت جلو پوسته می نشیند . راننده از 3 محفظه برای دید و یک منعکس کننده نور(نوعی تلسکوپ) واقع در قسمت بالای سراشیبی پوسته جلو استفاده می کند. در هنگام عملیات های شبانه این منعکس کننده قابلیت تعویض با دوربین دید در شب تی.وی.ان-28 را دارد که به راننده میدان دید شفاف تا 60 متر را مهیا می کند. در قسمت بالای راننده یک روزنه وجود دارد که به طرف بالا باز می شود و راننده در هنگام شرایط ایمن می تواند از آن برای داشتن دیدی بهتر از محیط اطراف استفاده کند و نمی تواند از آن برای خارج شدن بهره بگیرد. همچنین یک محفظه اظطراری خروجی در زیر صندلی راننده قرار دارد . این نفربر قابلیت عملیات در دمای بین - 40 درجه تا + 40 درجه را دارا می باشد. بی تی آر 50 آبی خاکی بودن خود را مدیون پوسته صاف و قایق مانند خود و طراحی هرم مانندش می باشد که نتیجه این مدل طراحی پایداری و دوام بیشتر در آب می باشد. بی.تی.آر-50 در حال شناور بودن در آب با به کار انداختن پره های موجود در دو طرف به جلو حرکت می کند. منعکس کننده نور راننده به حالت آبی تغییر پیدا می کند و باعث می شود تا راننده دید بهتری داشته باشد. مکنده های موجود در دو طرف قابلیت چرخش نفربر را در آب فراهم می کنند. بدنه فوقانی 15 تا 20 سانتی متری موجود در این مدل باعث می شود تا فقط در آب های نامتلاطم شناور بماند. زره این نفربر از زره فولادی جوشکاری شده متشکل از صفحات زرهی همگن نورد شده . بر اساس استاندارد های نوین این زره نازک می باشد به صورتی که قطر آن در قسمت جلو به 13 میلیمتر ، 10 میلیمتر در طرفین و قسمت بالا و 7 میلیمتر در قسمت عقب می رسد. در حالی که زره در بیشترین قطر خود می تواند به طور کامل نفربر را از گلوله های کوچک مسلسل و توپ محافظت کند ، نمی تواند از نفربر در برابر گلوله های بزرگ توپ و همچنین تیربارهای کالیبر 50 محافظت کند. با این که زره در قسمت جلو می تواند نفربر را از گلوله های 7.62 میلیمتری محافظت کند گاهی اوقات با افزایش آتش مخصوصا در فواصل نزدیک می تواند به طرفین نفوذ کند ، فقط در مدل بی.تی.آر-50 پی.کی از سامانه محافظت ان.بی.سی استفاده شده است. تاریخچه خدمت بی.تی.آر-50 در سال 1952 طراحی و تولید شد و در سال 1954 به خدمت ارتش اتحاد جماهیر شوروی در آمد. این نفربر برای اولین بار در نوامبر سال 1957 به نمایش عموم در آمد. از بی.تی.آر-50 در جنگ شش روزه مصر و سوریه علیه اسرائیل استفاده شد که تعدادی از آن ها نیز توسط اسرائیل به غنیمت گرفته شد. اسرائیل از بی.تی.آر های به غنیمت گرفته شده در جنگ آتریتیون (جنگ بین اسرائیل و مصر) استفاده کرد و مصر نیز همچنین از این نفربر ها استفاده می کرد. درجنگ یوم کیپور بی.تی.آر-50 باز توسط اسرائیل ، مصر و سوریه استخدام شد. دومین رویداد مهم در جنگ یوم کیپورغنیمت گرفته شدن بی.تی.آرها توسط اسرائیل بود که پس از پایان جنگ برخی از بی.تی.آر ها به ارتش جنوبی لبنان انتقال داده شد. مشخصات: نوع: نفربر زره پوش آبی خاکی کشور سازنده: اتحاد جماهیر شوروی وزن: 14.5 تن طول: 7.08 متر عرض: 3.14 متر ارتفاع: 2.03 متر خدمه: 2 نفر(راننده و فرمانده)+20 نفر سرباز با تجهیزات کامل موتور: دیزلی 240 اسب بخار قدرت: 16.6 اسب بخار ظرفیت سوخت: 400 لیتر برد عملیاتی: 400 کیلومتر سرعت جاده: 44 کیلومتر بر ساعت آب: 11 کیلومتر بر ساعت چند تصویر امروزی : خشایار غنیمتی در جوار حرم شهدای گمنام شهرستان پیشوا در حال رونمایی : خشایار در باغ موزه دفاع مقدس : - وراجی های قسمت اول مطلب بعلاوه گرداوری تصاویر از بنده - قسمت دوم مطلب تماما" به کوشش برادران قنبری انجمن دوست و همسایه "ارتشی" با مقدار کمی دخل و تصرف - تصاویر باغ موزه دفاع مقدس از جناب Motimann انجمن بغلستان "هوانوردی و هوافضا"

دو تصویر دیگر :

تشکر بابت توضیحات خوبتون ، وضعیت عملیاتی کنونی آن ها به چه صورت هست ؟ <

بنظر من هم بخواهیم واقع بینانه به جماران نگاه کنیم ، با شرایط فعلی قابلیت پذیرش بالگرد رو داره اما قابلیت حمل اون به مقاصد دریانوردی های طولانی و ماموریت های بین المللی ، خیر . اصلا باید دید آیا در حیطه وظایف جماران ، حمل بالگرد تعریف شده است یا خیر ، باید امکان سنجی کرد و در نهایت اگر جواب مثبت بود چه زیباست مطابق گفته دوستات ، یک آشیانه جمع شونده برای اون در نظر گرفته بشه ... اگر جواب منفی بود باید دید وجود یک پد پذیرش بالگرد در انتهای جماران که فضای گسترده ای هم در بر گرفته در عین اینکه امکان حمل بالگرد را برای ما فراهم نمیکنه ، چه مزایای دیگری برای ما داره ، اصلا داره یا خیر ؟

[center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/9~15.jpg[/img][/center] [url="http://www.military.ir/forums/topic/27235-%d9%82%d8%a7%db%8c%d9%82-%d8%aa%d9%86%d8%af%d8%b1%d9%88-fb-42-stab-%d9%88-mil-55-%d9%86%db%8c%d8%b1%d9%88%db%8c-%d8%af%d8%b1%db%8c%d8%a7%db%8c%db%8c-%d8%a7%d8%b1%d8%aa%d8%b4-%d9%88-%d8%b3%d9%be%d8%a7%d9%87/"]قایق هجومی شهاب[/url] متعلق به نداجا بنظرم در صنایع سپاه ساخته میشه ، مثل لندینگ کرافت کربلا که ارتش برای سپاه ساخت ... تقریبا" مطمئنم خودشه ، اصلی ترین دلیل عرض بسیار کم نسبت به طول ، یک دلیل دیگر هم زائده ی مکعبی عقب قایق ! اون یکی هم سال هاست در رزمایشات مشاهده نشده ، از نظرم [url="http://www.military.ir/forums/topic/25442-%d8%b4%d9%86%d8%a7%d9%88%d8%b1%d9%87%d8%a7%db%8c-%da%a9%d9%84%d8%a7%d8%b3-mig-g-1900-%d8%b3%d8%a7%d8%ae%d8%aa-%d8%a7%db%8c%d8%b1%d8%a7%d9%86/"]mig-g-1900[/url] باید باشه ... به دو زائده ی انتهایی ، محل توپ 23 و روسازه ی کوچک در تصویر mig-g-1900 نگاه کنید ... [quote name='Commandant' timestamp='1405937208' post='395019'] [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10265/5~1.jpg[/img][/center] [/quote] در تصویر فوق بجز مواردی که مشخص کردید ، میشه گفت دلوار کلاسی ، هندیجان کلاس و پروین کلاس هم حضور داره ؟!!

[quote name='SSADEGHS' timestamp='1405951162' post='395064'] سلام ابعادش شبیه [url="http://www.lornecampbelldesign.com/images-Postcards/leisure-Bladerunner51.jpg"]ذوالفقار[/url]به نظر میرسه اما مطمئن نیستم ! [/quote] تصویری که شما گذاشتید سراج هست !

[quote name='htavasoli' timestamp='1405914958' post='394938'] دوتا سوال دارم ممنون میشم پاسخ بدید: 1- با توضیحات اندک بالا نحوه حرکت و چرخش در آبو متوجه نشدم اگه میشه بیشتر توضیح بدید؟ 2- چرا ایرانیا اسمشو خشایار گذاشتند؟!!! [/quote] در مورد اسمش شنیدم بخاطر توانایی قابل توجهش در شناور موندن روی آب به این نام خوانده میشه اما چه ربطی داره نمیدونم . و در مورد مکانیسم حرکت و چرخش در آب ، اساتید باید توضیح بدن ، اطلاعاتی که در ذهن دارم بواسطه دو خروجی که انتهای نفربر وجود داره ، آبی که قصد هجوم به داخل رو داره تخلیه میشه و به همین صورت هم حرکت میکنه! و دیگر اینکه شنیدم اگر نقصی در موتور بوجود بیاد و این تخلیه مداوم صورت نگیره ، نفربر غرق میشه! بازم میگم (شنیدم) و تایید نمیکنم ، ان شاء الله دوستان مثل جناب نوریخانی توضیحات مطمئنی در اختیارمون بذارن ...

[quote name='blender' timestamp='1405880412' post='394804'] برای شخم زدن یک کشور نیاز به رهبری قدرتمند است که دستور شروع جنگ رو بده . بدون پوتین روسیه کی رو داره !؟ [/quote] مدودف

بنظرم بوک اگر کنارش هم منفجر بشه ، چیز زیادی روی هوا ازش باقی نذاره ...

بنظر میاد تکه های کائوچو (چوب پنبه) ای باشه که برای ساخت پل های شناور مورد استفاده قرار میگیره ... احتمالا برای تحمل وزن بیشتر بهش بسته شده اند . کسی از وضعیت عملیاتی این ها خبر داره ؟ از تعداد خریداری شده و غنیمتی ؟ یه سوال هم اینکه اسرائیل از این ها چه استفاده ای کرد ...؟

Afghan Air Force Mikoyan-Gurevich MiG-15 fighters and Ilyushin Il-28 bombers at Kabul, Afghanistan, during the visit of the U.S. president Dwight D. Eisenhower, 9-14 December 1959. جنگنده های میکویان-گورویچ میگ-۱۵ و بمب افکنهای ایلیوشین آیا ل-۲۸ نیروی هوایی افغانستان در کابل به هنگام دیدار دوایت آیزنهاور رئیس جمهور ایالات متحدهٔ آمریکا، ۱۴-۹ دسامبر 1959 KABUL, Afghanistan -- Five Afghan National Army Air Corps C-27 transport planes sit on the flight line on May 8, 2010 at the Air Corps base in Kabul, Afghanistan. (US Air Force photo by Capt. Robert Leese/RELEASED). کابل، افغانستان -- پنج هواپیمای سی-۲۷ از نیروی هوایی افغانستان که بر روی باند پروازی در پایگاهی هوایی در کابل در ۸ مهٔ ۲۰۱۰ نشسته اند. (تصویربردار: کاپیتان رابرت لیز از نیروی هوایی آمریکا) KABUL, Afghanistan -- A collection of Mi-17's and Mi-35 helicopters and C-27 and AN-32 Fixed Wing Craft take part in an air show in celebration of Victory Day on April 28, 2010 in Kabul, Afghanistan. (US Navy photo by Mass Communication Specialist 2nd Class David Quillen/ RELEASED). هلیکوپتر های میل 17 : Three Afghan air force Cessna 182 Turbos arrive at Shindand Air Base, Afghanistan, Sept. 18, 2011. With undergraduate pilot training slated to begin at Shindand in December, the trainer aircraft will provide a valuable resource for formal flight training. Three more C-182 Turbos are expected to arrive in Shindand later in September. Date 18 September 2011 توضیحات تصویر: 3 فروند هواپیمای آموزشی سسنا 182 توربو مکان: پایگاه هوایی شیندند تاریخ: 18 سپتامبر 2011 تصویر دیگر: MD 530F helicopters of the Afghan Air Force in 2011 Maintenance personnel fuel MD 530F helicopters prior to acceptance flights at Shindand, Afghanistan, Dec. 7 (Air Force photo/Staff Sgt. Isaac Garden) توضیحات تصویر: مدل: MD 530F helicopters مکان: پایگاه هوایی شیندند تاریخ: هفتم دسامبر 2011 پرسنل تعمیر و نگهداری سوخت MD 530F هلیکوپتر قبل از پرواز تصاویر بیشتر: Afghan Mi-35 Attack Helicopter عکس گرفته شده توسط یک میل 35 و از داخل آن از یک میل 35 مجارستانی به خلبانی سرگرد بلا لازار و فرمانده تیم عملیاتی و هوایی ارتش افغانستان سروان گولار موهادیان در 11 مه 2011 در افغانستان می باشد. سروان موهادیان در طی مصاحبه ای گفت: به نظر من انجام دقیق مهارت های خلبانی در ماموریتها نیازمند زمان می باشد وی افزود: که دارای بیش از 22 سال تجربه در امر پرواز می باشد و چیزی که من و مردم ما را برای همیشه سپاسگذار خواهد کرد آموزش دفاع از خود و دوستانمان در جنگ و خدمت به کشورمان است.ما و مردم افغانستان می توانیم نقش فعالی در زمینه دفاع از کشورمان را داشته باشیم. تاریخ: 11 مه 2011 یک سرباز نگهبان نیروی ملی افغان در کنار بالگرد MI-35 در پایگاه هوایی کابل در افغانستان . عکس توسط بیل آردولینو (مجله جنگ طولانی) شلیک بالگرد MI-35 در طی یک حمله تمرینی در 27 می در شرق رودخانه ای در نزدیکی پایگاه هوایی بگرام. در این ماموریت برای اولین بار از راکت 57 میلیمتر و توپ 12.7 میلیمتر استفاده شده است و به نیروهای هوایی ملی افغانستان اجازه می دهد تا بتوانند پشتیبانی نزدیک هوایی را از نیرو های خودی به عمل بیاورند .کاری که در هشت سال گذشته انجام نگرفته بود. کابل، افغانستان - مجموعه ای از بالگرد های Mi-17 و Mi-35 و C-27 و AN-32 در حال شرکت در یک نمایشگاه هوایی در جشن روز پیروزی در 28 آوریل 2010 در کابل، افغانستان. (عکس از متخصص ارتباطات نیروی دریایی ایالات متحده دیوید کویلن) گرداوری : امیر آزاد *قسمت میل 35 از جناب مجتبی کیا

[url="http://files.wikipg.com/images/news_thumb/khabaronline/org/14-7-18-12552610409688_465419050262262_114194042050554154_n.jpg"]http://files.wikipg.com/images/news_thumb/khabaronline/org/14-7-18-12552610409688_465419050262262_114194042050554154_n.jpg[/url] عکس این بود

[quote name='Dezchilds' timestamp='1405691012' post='394115'] می بخشید مگر جنازه ای هم باقی مونده که تشییع کنند ؟ اگر دوستان به خاطر داشته باشن چند ماه پیش صانحه سقوط تایگر چهارم شکاری دزفول رو ، در اون روز ها یکی از دوستان که با پرسنل چهارم شکاری رابطه داره گفتند که توی کفن و تابوت شهید طحان نظیف اصلاً اثری از پیکرشون نبوده و یه مقدار خاک و چیزهای دیگه توی کفن قرار دادند ، از همون اول هم پاره پاره یک جسد پیدا شده که حدس می زنند مربوط به شهید مرتضی پور حبیب بوده باشه یا اینکه شدت صانحه به گونه ای باشه که جسد پودر شده باشه ... خلاصه اینکه توی این تابوت ها و کفن ها بیشتر خاک هست تا پیکر پاک آن شهیدان ... با آن شدت و سرعت اصابت چیزی باقی نمی مونه [/quote] توی خاطرات جناب مدرسی بخونید ، یک سی130 فکر کنم حامل مجروحان و در زمان جنگ در حوالی یک فرودگاه سقوط میکنه و ایشون میرن بالا سر حادثه ، میگفتن یه تیکه گوشت یا استخونی چیزی توی هر تابوت میزاشتیم و تحویل خونواده ها میدادیم!

[quote name='alibosh' timestamp='1405687369' post='394100'] خدا لعنت کنه این روسیه کثیف رو خدا لعنتش کنه [/quote] آقا چرا بهش منفی میدید ، خب راست میگه ... تاریخ خود ایران رو بخونید ، یکیش به توپ بستن حرم امام رضا توسط روس هاست ، اشغال اراضی ایران که زیاده ، میرسیم به جنگ تحمیلی و کمک های تسلیحاتی روسیه به عراق و زمان حال که میشه اس300 ، پروژه شفق ، عدم اورهال زیردریایی های کلاس کیلو و ... [center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10204/Bswkx0XCMAAOGF9.jpg[/img][/center] این تصویر بالا هم نگاه کنید ، از سقوط همین بوئینگ 777 هست ، صندلی ها و مسافران به بیرون پرتاب شدن! نمونه این ماجرا رو در ایران حداقل 2 بار داشتیم ، یکی زدن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس توسط ناو آمریکایی ، یکی هم برخورد توپولوف و سوخو24 در رزمایش تهران ... هر دو هم سانحه در هوا بوده ، یکی برخورد موشک و یکی هم برخورد دو هواگرد ، که به دلیل اختلاف فشار و این مسائل ، صندلی ها کنده میشن و مسافران به بیرون پرتاب میشن

2 تا بوئینگ 777 هر دو متعلق به خطوط مالزی هر دو احتمال میره مورد اصابت قرار گرفته باشن

[quote name='Sami1993' timestamp='1405516275' post='393417'] من این سوال رو [url="http://www.military.ir/forums/topic/27486-/"]اینجا[/url] مطرح کرده بودم : [/quote] این که در اون زمان چه سامانه های دیگری وجود داشتن خبر ندارم اما استفاده از راپیر بر روی ناوگان نداجا کاملا منتفی بود ، یکی بخاطر وحود مراکز حساس بسیار زیاد در سطح کشور و نیاز به راپیر جهت صیانت از اونها ، دوم هم اینکه اگر نیروی دریایی عراق رو در زمان جنگ بررسی کنید به ضعف بالقوه اون ها در این مهم پی خواهید برد . عراق در طول جنگ در بحث نیروی دریایی حتی بصورت هواپایه بجز اواخر جنگ نسبت به ایران ، قدرت به مراتب کمتری داشت یا بهتره بگیم اصلا قدرتی بحساب نمیومد . بنظر میاد با توجه به نوع تهدیدات در آن برهه و کوتاه برد بودن راپیر ، سلاح های توپخانه ای موجود در ناوگان ما هم جهت مقابله با هواگردهای عراق کافی می بوده باشه ... هنوزه که هنوزه ما شاهد سامانه های پدافندی مناسبی بر روی ناوگان خودمون نیستیم که این میتونه از ضعف نظامی خودمون باشه و یا از لحاظ امکان سنجی ، نیازی به تدارک چنین سامانه های بر روی شناورهای نداجا احساس نشده است ...

[center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10273/1~13.JPG[/IMG][/center] [center]عراق هم مثل ایران اجر ، اگر از این قایق های رعد داشت ، مجبور نبود اینطور مین بریزه توی دریا و آمریکایی ها مچشو بگیرن [/center]