[quote][quote]تامکت جنگنده ای بود که افتخار نیروی هوایی بود ولی به دلیل اینکه ایران قطعات وامکانات برای آمادگی کامل این جنگنده نداشت و ایران در تحریم بود و رادار بیشتر تامکت ها توسط مستشاران در هنگام انقلاب و خود افسران وفادار به شاه از کار افتاده بود این جنگنده اهمیت خود را از دست داد.[/quote] بهتره بگید اف 14 افتخار آمریکا بود ما که اونو نساختیم [/quote] دوست عزيز اگه نساختيم پولشو كه داديم! اگه وام بانك ملي ما نبود مسلم بدون تامكتي هم نبود چه براي ايران وچه آمريكا! بعدم اينكه افتخار مال جنگنده نيست ماله خلبانهاشه چون خودش كه نميجنگه. در مورد نظر سنجي هم بايد بگم حسين آقا به نظر خودت پات تا حالا بيشتر به كارت آمده يا دستت؟ آخه عزيز من اينها در يك كلاسن كه با هم مقايسه بشن؟ اگر رهگير نداشتيم نفت و پول نداشتيم. اگر بمب افكني مثل فانتوم نداشتيم و باهاش به مراكز حياتي عراق ضربه نميزديم ماشين جنگي عراق كند و بعضي وقتها هم متوقف نميشد. اگر اف 5 نداشتيم سرعت عمليات هامون انقدر زياد نميشد و ستونهاي زرهي عراق مشكلات بيشتري به وجود مياوردند. در كل اگر امتيازي قرار باشه داده بشه اون ماله خلبان هاي قهرمان نيروي هوايي ارتشه.

دوست عزيز اين به روابط سياسي و ديپلماسي ما بر ميگرده. ميتونيم طوري عمل كنيم كه شركت هاي تسليحاتي براي فروختن تسليحات و جنگنده هاشون به ما سر و دست بشكنند و تو صف واستند و ميتو نيم طوري عمل كنيم كه سوخت هواپيما هم كسي بهمون نفروشه همش دست خودمونه. البته به نظر من اگر وضع همينطوري پيش بره 10 سال آينده فكر كنم جنگنده هاي عملياتيمون از تعداد پايگاه هامون كمتر باشند. (منظورم تحريم ها و عمر ناوگانه)

دستتون درد نكنه جناب 6 ممنون اين دفعه راحت صفحه بالا آمد

خواهش ميكنم مالك جان والا اگر درست منظورت رو متوجه شده باشم مي خواي در مورد نحوه عملكرد و مزيتهاي اين بال اطلاعات كسب كني. اين نوع ابلها از هواپيماي اف 14 رونق گرفت ودر بمب افكن لنسر از امريكا و جنگنده هاي تورنادوي بريتانيا و ميگهاي 23 و 27 و سوخوي 24 و همچنين بمب افكن توپولف 160 شوروي استفاده شد. اين بالها مزيت اصليش اينكه طرح ايروديناميك هواپيما رو بهبود ميبخشه. (وقتي بال در سرعت بالا جمع ميشه نيروي پسا يا همون اصطكاك بين هواپيما و هوا كمتر شده واين كار به افزايش سرعت و كاهش مصرف سوخت هواپيما كمك ميكنه) هواپيماهايي كه بال رو به عقب دارن در سرعت هاي بالا بهتر ميتونند كنترل كنند خودشون رو ولي در عوض براي بلند شدن نياز به باند بلند تري دارند. اما هواپيماهاي داراي بال متغير هر دوي اين مزيت ها رو دارند ولي تنها بديش اينكه وزنش زياده و حجم زيادي هم ميگيره. تنظيمش هم به دو صورت دستي و خودكاره كه در حالت دستي خلبان خودش اقدام به انتخاب زاويه بال ها ميكنه ولي در حالت خودكار كامپيوتر مركزي هواپيما با محاسبه سرعت بهترين زاويه رو انتخاب ميكنه.

بله اكراين داشت اما همون طوري كه گفتي يكيشو اوراق كرد و يكيشو مسافر بري و دوتاي ديگرو هم در ازاي كمك هاي روسيه به اين كشور داد و ديگه نداره. در مورد پيشنهاد روسيه هم بايد بگم به فرض محال هم كه روسيه پيشنهاد داده باشه. بايد ديد كه آيا اصلا لازم داريم؟ اصلا با اين هزينه هاي تعمير و نگهداري ميصرفه؟ گذشته از اون اين بمب افكن كه راذار گريز نيست پس پوشش هوايي لازم داره. آيا ما جنگنده اي كه پوشش خوب فراهم كنه داريم؟ به نظر من كه حتي اگرم روسيه پيشنهاد داده باشه خريد يك جنگنده خوب بسيار لازمتره. رضا جان توصيه مي كنم به تاريخ طراحي و ورود به خدمت اين دوتا يك نگاهي بندازي.بعدم اولا تمام بمب افكن هاي سنگين 4 تا موتور دارن اين كه دليل كپي كردن نيست و بال متغير هم لازمه اين كار بوده.

اين دوتا تقريبا با هم وارد خدمت شدند البته لنسر زود تر و نميشه گفتش كي از روي كي كپي برداري شده. نه ايران ونه هيچ گشور ديگري جز روسيه اين بمب افكن رو نداره. بطور كلي اين نوع بمب افكن ها رد بمب افكن دور برد استراتژيك ميگن كه فقط در آمريكا و شوروي سابق و روسيه فعلي خدمت كرده ومي كنند و به هيچ كشور ديگري فروخته نشده اند.(منظورم توپولف 160 روسي و ب 1 و ب2 و ب 52 آمريكاييه) لينك عكس توپولف 160 (شلاق چرمي) http://ravingsfromtheblogdweller.files.wordpress.com/2008/09/tupolev_tu160_blackjack.jpg

6 جان متشكرم بابت عكسهاي قوق العادت. اگه به فكر ما دايال آپ ها هم باشي و لينك براي عكسهاي قشنكت قرار بدي ممنون ميشم. (4 بار رفش دادم تا با اين سرعت فوق العاده ! صفحه كامل باز شد)

B-1 لنسر یکی از بمب افکن های استراتژیک ارتش آمریکاست. در واقع طرح این بمب افکن از دهه 60 میلادی به عنوان یک مافوق صوت با برد بلند و توان حمل مهمات بالا در نیروی هوایی ایالات متحده مطرح شد. نمونه های اولیه این بمب افکن مادون صوت بود ولی با ایجاد تغییرات اساسی در ساختار آن تبدیل به یک بمب افکن مافوق صوت شد که با هر ماموریتی سازگار است و قادر است بدون نیاز به سوختگیری از پایگاه بلند شده و پس از نابودی هدف به سمت پایگاه بازگردد. البته این مراحل بهینه سازی B-1 نزدیک به 12 سال طول کشید تا سرانجام این پرنده وارد خدمت نیروی هوایی شد. B-1B یکی از انواع این بمب افکن و در واقع اصلی ترین نمونه آن است که در سال 1986 وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا شد. لنسر را با قابلیت پرواز مافوق صوت و برد عملیاتی زیاد و همچنین سقف پرواز بلند میتوان بین دو بمب افکن B-52 و B-2 قرار داد. نام رسمی B-1 در نیروی هوایی آمریکا لنسر است اما معمولا به اسم مستعار Bone (B – ONE) شناخته میشود. در حال حاضر با بازنشست شدن جنگنده هایی مانند یوروفایتر 111 و F-14 از خدمت نیروی هوایی لنسر تنها بازمانده نسل هواپیماهای بال متغیر است. دفتر مطالعات هواپیماهای استراتژیک آمریکا برای اولین بار در سال 1965 طرح تولید یک بمب افکن قاره پیما با قابلیت حمل مهمات بالا را که بتواند جایگزین B-52 شود را تصویب کرد اما تاخیرها و تعلیق های پیاپی در انجام این طرح باعث شد B-1 نتواند زودتر از دهه 80 میلادی وارد خدمت شود یعنی 12 سال پس از شروع مطالعات اولیه. بمب افکن B-70 طرح ابتدایی B-70 انم گرفت که سرعت آن به عدد باورنکردنی 3 ماخ میرسید . اما با دو مشکل اساسی روبرو بود .اول اینکه در مقابل نسل جدید موشک های SAM شوروی کاملا آسیب پذیر بود و دوم اینکه سرعت زیاد آن مصرف سوخت آن را نیز بالا برده بود که این عامل تاثیر منفی روی برد عملیاتی آن گذاشته بود. بدین ترتیب این پروژه به دست فراموشی سپرده شد. پس از B-70 پروژه طراحی بمب افکن به شرکت های بویینگ ، نورث امریکن و جنرال داینامیکز سپرده شد. استفاده از بالهای متغیر مزیت هایی را در اختیار میگذاشت که نیروی هوایی را به در اختیار داشتن چنین بمب افکنی متمایل کرده بود. نتیجه کار بمب افکن B-1A بود که قابلیت حمل بمب اتمی را نیز داشت و در واقع اولین سری از نسل جدید بمب افکن های استراتژیک محسوب میشد. با اینکه B-1A توانایی های قابل قبولی داشت اما با وجود رهگیرهایی مثل MIG 31 باید بر سرعت آن و همچنین قابلیت رادارگریزی آن افزود و در عین حال از توانایی حمل مهمات آن نیز نباید کاسته شود که مجموع اینها هزینه هر فروند را به بیش از 100 میلیون دلار میرساند که در آن زمان واقعا رقم گزافی بود. بدین ترتیب تنها 4 فروند از B-1A تولید شد و پروژه بار دیگر متوقف شد. پیشرفتهای تکنولوژی که در فاصله این چند سال به وقوع پیوست باعث شد که بتوان با راه های ارزانتری به خواسته های مورد نظر برای رسیدن به شرایط ایده آل بمب افکن مورد نظر رسید. کابین B-1B بدین ترتیب B-1B تا حد زیادی خواسته های ایالات متحده را توانست برآورده کند4 موتور توربوفن که قابلیت دستیابی به سرعتهای بالا را به آن میداد به همراه بالهای متغیر باعث شد که این جنگنده از مانورپذیری بالایی نیز برخوردار باشد. استفاده از سیستم های پیشرفته اخلالگر که در این مدل استفاده شده است به همراه مواد جاذب امواج به کار رفته در بدنه و سطح راداری کم آن باعث شد تا در مقابل جنگنده های رهگیر تا حد زیادی ایمن باشد. سرعت B-1B از B-1A کمتر بود و به 1و25 ماخ در ارتفاع بالا و 0.92 ماخ در سرعتهای پایین محدود شده است تا مصرف سوخت زیاد بر برد آن تاثیر نگذارد. موتور F110 جنرال الکتریک جایگزین موتور F101 شده بود که در B-1A استفاده میشد. استفاده از شراره های بزرگ (FLARE) نیز باعث گمراه کردن موشک های حرارتی شلیک شده به سمت آن میشود. لنسر تا به حال 6 بار مورد بهینه سازی قرار گرفته است که آخرین بار آن در سال 2005 بود. از مدل B-1B تا به حال صد فروند ساخته شده است که قیمت پیشرفته ترین مدل آن 283 میلیون دلار برآورد میشود البته طبق آمار تنها 66 فروند از این بمب افکن ها قادر به عملیات هستند. B-1 در حال شکستن دیوار صوتی مهمترین عملیاتی که B-1 در طول دوران خدمت خود انجام داد عبارتند از جنگ اول خلیج فارس در عراق ، نبرد کوزوو ، حمله به افغانستان و حمله به عراق در سال 2003 . با اینکه در حال حاضر بمب افکن B-2 بسیار پیشرفته تر از B-1 است اما هزینه نگهداری بسیار بالای B-2 باعث شده است که نیروی هوایی آمریکا اعلام کند که این بمب افکن را تا سال 2020 از خدمت خارج خواهد کرد در حالی که هنوز تاریخی برای پایان دوره خدمت B-1 اعلام نشده است و احتمالا لنسر کماکان اصلی ترین بمب افکن مافوق صوت آمریکا باقی خواهد ماند. با این حال B-1 در تمام ماموریت ها نیز موفق نبوده است و تا کنون 15 فروند سانحه برای آن گزارش شده است که برخی از آنها به مرگ خدمه و انهدام هواپیما منجر شده است. بیشتر این سوانح ناشی از نقص فنی سیستم کنترل یا موتور آن بوده است. آخرین مورد این حوادث در سال 2008 در پایگاه هوایی آمریکا در قطر به وقوع پیوست که در ان نقص فنی در سیستم هیدرولیک B-1 در هنگام تاکسی کردن باعث برخورد آن با موانع کنار باند شد که در پی آن هواپیما در آتش سوزی از بین رفت ولی خدمه نجات یافتند. مشخصات هواپیما : خدمه : 4 نفر طول : 44.5 متر عرض : با بال باز : 41.8 متر – با بال بسته : 24.1 متر ارتفاع : 10.4 متر حجم باک سوخت : 38000 لیتر حداکثر سرعت : 1.25 ماخ در ارتفاع بالا و 0.92 ماخ در ارتفاع پایین برد عملیاتی : 12000 کیلومتر سقف پرواز : 18000 متر بمب های قابل حمل : 84× Mk-82 AIR inflatable retarder general purpose bombs[61] 81× Mk-82 low drag general purpose bombs[62] 84× Mk-62 Quickstrike sea mines[63] 24× Mk-65 naval mines 24× Mk-84 general purpose bombs 24x B83 nuclear bomb موشک های هوا به زمین : 12× AGM-154 Joint Standoff Weapon 24× AGM-158 JASSM __________________ منبع:http://forum.choogh.com/thread-2548/page-6.html#post23002 (دوستان مدير توجه داشته باشند كه بنده هم مي دانم دو مقاله ديگر در مورد اين بمب افكن موجود است كه شبيه هم هستند اما اين مقاله علاوه بر عكس دار بودن كمي متفاوت نيز هست پس در صورت تمايل يا احساس نياز نسبت به ادغام عمل بفرماييد. با تشكر)

من تو يه سايتي خوندم كه علت نداشتن پس سوز نوع موتور جنگنده است كه نميشه پس سوز روش نصب كرد و همچنين محل قرار گيري موتور ها البته دلايل دوستان هم درسته.

صداخفه کن های امروزی در سه مدل تولید میشوند : 1- ساده 2- رفلکسی 3- شبکه ای . ساختار کلی صداخفه کن ها بسیار ساده و ابتدایی میباشد البته صداخفه کن های مدرن دارای پیچیدگی های خاص خود هستند که در ادامه به آنها نیز خواهیم پرداخت . در کل صدای حاصل از شلیک گلوله را میتوان معلول دو چیز دانست : 1- صدای بم انفجار باروت . 2- صدای سوت شکلی که از شکافته شدن هوا توسط مرمی بوجود می آید . یک صداخفه کن به طور کلی از چند استوانه تو در تو تشکیل شده . هر کدام از این استوانه ها بر روی خود دارای تعداد زیادی سوراخهای ریز و درشت هستند . و ما وقتی صداخفه کن را به لوله سلاح وصل میکنیم در واقع یک استوانه با دهها سوراخ و کانال تو در تو به لوله سلاح افزوده ایم . گاز حاصل از انفجار باروت پس از خروج از لوله اصلی وارد فضای آزاد نمیشود ( در سلاح های معمولی دقیقا همین امر موجب شنیده شدن صدای شلیک میشود ) بلکه وارد صداخفه کن شده و در دهها سوراخی که ذکر کردیم اصطلاحا < گم > میشود . تنها مقدار کمی از گاز باروت مستقیما و بدون عبور از سوراخها و کانالهای درون صداخفه کن وارد فضای آزاد میشود که آنهم قابل چشم پوشی است . قسمت دوم مشکل ما یعنی صدای سوت شکل حاصل از شکافته شدن هوا توسط گلوله ( که معمولا سرعتی فراتر از سرعت صوت دارد ) نیز توسط صداخفه کن ها مرتفع میشود که این کار به شکل زیر صورت میگیرد : قطر داخلی ترین لوله صداخفه کن که گلوله از آن عبور میکند بسیار نزدیک به کالیبر گلوله انتخاب میشود . نتیجه این کار افت تدریجی فشار گاز باروت در طول لوله صداخفه کن و کاهش انرژی جنبشی گلوله است . حالا از سرعت و صدای سوت شکل گلوله کاسته شده , همین و بس ! آقای هیرام ماکسیم در ابتدای طراحی و ساخت این وسیله متوجه شد که با توجه به سرعت بسیار زیاد گازهای خروجی از لوله نمیتواند به یکباره عمل پایین آوردن سرعت مرمی و فشار گازهای خروجی را انجام بدهد . همینطور مطلبی که آقای ماکسیم دریافت این بود که میزان حجم این گازهای خروجی زیاد نمیباشد . سپس او توانست با انحراف مسیر خروج گاز و با هدایت آن درون حفره هایی از سرعت زیاد آن بکاهد و در نتیجه بخش بسیار زیادی از صدای حاصل از شلیک کاسته شود . به دلیل پایین آمدن فشار گاز باروت در طول لوله صداخفه کن , سرعت مرمی نیز کاهش می یافت ( البته طول صداخفه کن بستگی بسیار زیادی به نوع فشنگ سلاح دارد ) . همینطور باید به این نکته توجه داشت که ساختمان هر صداخفه کنی متناسب با سلاح مورد نظر طراحی میشود . مثلا نمیتوان از صداخفه کن ویژه کلت 45 در تپانچه برتا استفاده کرد و یا از صداخفه کنی که برای m-16 طراحی شده است در سلاح g3 استفاده نمود . اولین نمونه های آزمایشی صداخفه کن ها دارای طول و یا قطر بسیار زیادی بودند . طبعا این طول و یا قطر بسیار از قدرت تحرک تیرانداز می کاست . این مدلها در حقیقت لوله ای بود که چندین برش ساده در فواصل معینی از هم داخل آن قرار میگرفت . سپس با ساخت یک مغزی حلزونی شکل و قرار دادن آن در یک لوله توانست میزان قابل توجهی از طول و قطر صداخفه کن را کاهش دهد . البته صداخفه کن های حلزونی به دلیل آنکه موجب انحراف مرمی میشوند , مورد استفاده قرار نمیگیرند . صداخفه کن ها معمولا 95 درصد صدای حاصل از شلیک گلوله را در خود خنثی میکنند . دقیقا همین مکانیزم در منبع اگزوز ماشین ها و ورودی کمپرسورها بکار برده میشود . این مکانیزم در ذهن آقای ماکسیم به ایده ای تبدیل شد که وی در سال 1930 از آن پرده برداری کرد , ایده سیستم تهویه مطبوع بی صدا برای ساختمانهای بزرگ . منبع:/senatorha.com

[quote][color=darkblue]خسته نباشی مطلب خوبی بود... درباره صداخفه کن های تکتیرانداز ها اطلاعی دارید؟ [/color][/quote] ممنون. فعلا كه نه ولي اونجايي كه اين مطلب رو خوندم نوشته بود كه اساس كارشون يكيه ولي گويا از نظر ابعاد و جنس با هم متفاوتند البته من اطلاعي از صحتش ندارم بازم ميگردم اگه چيزي پيدا كردم حتما ميگذارم توي سايت.

[quote][quote] [/quote] [/quote] این قضیه TU-22 شایعس، ایران بمب افکن مدیوم - استراتژیک نداره، البته اف-4 و سوخو-24 میتونن بعنوان بمب افکن تاکتیکال عمل کنن.[/quote]

[quote]آیا ایران هواپیمای بمب افکن داره؟ مثال این بمب افکن ها که چند ده تا بمب می ریزن!![/quote] بله ايران هم بمب افكن داره ولي نه در حد B_1 بلكه TU 22 هستش.

فقط اسم جنگنده تكراريه بعدم اينكه اينكه كاملتره

هنگامي كه نيروي هوايي ايالات متحده اقدام به طراحي و ساخت بمب افكن سنگين و دوربرد B-70 نمود، اين بمب‏افكن مافوق‏صوت كه جهت بمباران هسته‏اي اتحاد شوروي ساخته شده بود، قادر بود به راحتي و با سرعت 3 ماخ (به صورت مداوم) و در ارتفاع 70000 فوتي (حدود 21تا 22 كيلومتري سطح زمین) پرواز نمايد. به همين منظور، اتحاد شوروي دست به طراحي جنگنده‏اي شكاري - رهگير زد كه قادر به پرواز با سرعت بسيار زياد و ارتفاع خيلي بالا بود. هرچند پروژة ساخت بمب‏افكن بي70 سرانجام در آمريكا كنار گذاشته شد، ولي برنامة ساخت جنگندهء شکاری - رهگیر MiG-25 Foxbat در شوروي ادامه يافت و سرانجام منجر به ساخت سريعترين و بلندپروازترين جنگندهء جهان گرديد. ميگ25 فقط براي نبرد دور هوايي در ارتفاع بسيار بالا طراحي شدهبود و در ارتفاع پائين به طرز وحشتناكي ناموفق و شكننده بود. اگرچه ماموريت شناسايي و پدافند هوايي در طراحي مدل‏هاي ميگ25 مد نظر بوده است، ولي برد پروازي اين جنگنده، به دليل بهره‏گيري از موتورهاي غول‏پيكر و پرمصرف توربوجت، همواره محدود مانده است. به همين دليل، بعدها شركت ميگويان گيرويچ دست به ساخت نمونة اصلاح شدة ميگ25 زد كه ميگ31 ناميده مي‏شود. ميگ-31 جنگنده‎اي است با قابليتهاي اصلاح شده در جهت شركت در تمام عملياتهايي كه جنگنده‏هاي شكاري در آن شركت مي‏كنند: هم ارتفاع پائين و هم ارتفاع خيلي بالا. همچنین میگ25 نمی‏تواند بیش از 2 دقیقه با سرعت بیش از 3 ماخ و در ارتفاع بسیار بالا پرواز نماید، زیرا در غیر این صورت، موتورهایش دچار واماندگی (Stall) شده و هواپیما از کنترل خلبان خارج می‎شود، ضمن اينكه پس از چنين پروازي، يا بايد موتورها تعمير اساسي شوند يا با موتور نو تعويض گردند. این نقیصه بنا به ادعای شرکت میگ، در مدل ميگ31 برطرف شده است؛ نکته جالب دیگر این است که خلبانان میگ25 و میگ31 لباسی مشابه لباس فضانوردان می‏پوشند. ميگ25 تحمل فشار g بيش از 4.5 برابر را نداشت و در صورت قرار گرفتن در موقعيت داگ‏فايت كه مستلزم انجام مانورهاي سنگين بود، نمي‏توانست مانند شکاری‏هاي نسل قبل خود نظير ميگ-19 يا ميگ-21 با دشمن درگير شود؛ انجام مانورهاي سنگين باعث خسارت و نهايتن متلاشي شدن جنگنده مي‏شود و اگر بدنه‏اش نيز متلاشي نشود، جنگ‏افزارهاي نصب شده بر زير بالها – نظير موشكهاي هوا به هوا – كنده مي‏شوند. براي مثال كافي است بدانيد جنگندة «اف4 فانتوم» تا فشار 7 برابر g و شكاري رهگير «اف14 تامکت» تا فشار 9 برابر g را تحمل مي‏كنند؛ بنابراینميگ25 در ارتفاع و سرعت پائين، به راحتي شكار جنگنده‏‎هاي معمولي نظير F-5 و F-4 مي‏شود. ميگهاي 25 عراقي در زمان جنگ با ايران نيز بارها در نبردهاي هوايي، شكار جنگنده‏هاي ايراني شدند. براي نمونه در يكي از عملياتها يك هواپيماي اف-5 متعلق به پايگاه دوم شكاري تبريز در یک داگ‏فایت به راحتي و با آتش مسلسل، ميگ 25 عراقي را در حومهء تبریز هدف قرار داد و ساقط کرد. اين اتفاق پس از آن رخ داد كه ميگهاي25 عراقي، بارها هواپيماهاي مسافربري و غيرنظامي را كه از طريق مرز تركيه عازم خارج از كشور بودند مورد تحديد قرار داده بودند و در يك مورد نيز هواپيماي حامل وزير خارجة الجزاير را كه از ديدار با مقامات ايراني به كشورش بازمي‏گشت هدف قرار دادند و باعث كشته شدن تمامي سرنشينان آن شدند. همچنین یکی از دلائلی که باعث شد شاه ایران، اقدام به خرید اف-14 بکند، پرواز گاه و بی‏گاه میگهای25 اتحاد شوروی و انجام عملیات جاسوسی و عکسبرداری آنان در فضای ایران بود. اولين نمايش عمومي وابستة هوايي ناتو به سال 1967 و به هنگام مراسم روز نيروي هوايي در پايگاه Domodedovo در نزديكي مسكو، مبهوت يك جتگندة دو موتوره كه ميان دو جت ميگ21 پارك شده بود گشت. هيچ كدام از افسران باتجربه‏اي كه در آنجا حضور داشتند چنين جنگندة بزرگي را تا آن موقع نديده بودند، جنگنده‏اي با ابعاد عظيمي چون دو سر بال 45 فوت (14 متر)، طول 78 فوت (24 متر) و ارتفاع 20 فوت (6 متر) نمي‏توانست از ديدگان پنهان بماند. غروب همان روز، افسران عاليرتبة ناتو، اطلاعات محرمانه را گزارش نمودند. آنها هنوز نمي‏دانستند كه شوروي چه نوع هواپيمايي توليد كرده است. آنها اين هواپيما را ميگ23 با نام مستعار Foxbat ناميدند. ولي به سختي مي‏شد باور كرد كه اين ميگ23 جديد، از خانوادة معروف ميگ21 باشد. در سالهاي بعد، فاكس‏بت بر روي تمام اروپا و آمريكا پرواز كرد بدون آنكه كسي چيزي بداند؛ اما مورد شگفت‏آور ديگر در مورد اين جنگنده، استفاده از يك نوع موشك اصلاح شده (يا موشك كروز) به جاي موتورهاي اين هواپيما بود. در يكي از روزهاي سال 1972 (برابر 1349 خورشيدي) دو فروند فاكس‏بت كه خلبانان روسي هدايت آنها را بر عهده داشتند از پايگاهي در مصر به پرواز درآمدند و با سرعت 2.5 ماخ بر فراز منطقهء شرم‏الشيخ (آن زمان در كنترل اسرائيل بود) پرواز كردند. نيروي هوايي اسرئيل با جنگنده‏های F-4E سعي كرد با آنها درگير شود، اما تصويري كه از دو فروند فاكس‏بت بر روي رادار زميني اسرائيل نقش بسته بود، بدون درنگ از صفحه ناپديد شدند. فرماندهان ناتو به زودي متوجه شدند اين پرنده، ميگ23 نيست. در سپتامبر 1976 (شهريور 1353) آنها به طور اتفاقي به اين جنگنده دست پيدا كردند و به نكات آن از نزديك پي بردند. ويكتور بلنكو ، خلبان ناراضي روس، با جنگنده‏اش به درون دفاع هوايي ژاپن نفوذ كرد، در حالي كه تنها براي 60 ثانيه پرواز ديگر، سوخت داشت. وي ادعا كرد شكاري‏هاي روس در تعقيبش هستند. مهندسين ناتو جهت جداسازي قطعات ميگ25 (اطلاع از جزئيات فني) به سمت آن هجوم آوردند اما بسيار متعجب گشتند: قطعات اين جنگنده با دست جوشكاري شده بودند؛ به جاي استيل از نيكل استفاده شده بود. بهترين متخصصين ناتو نتوانستند بدانند در جستجوي چه هستند؛ چرا آنها نتوانستند به جزئيات درون آن دست يابند؟ زيرا در آن هنگام مسئولين خشمگين مسكو، خواستار بازگرداندن هواپيمايشان بودند. قطعات ميگ25 به صورت جداشده، در بسته‏بندي به وسيلة هواپيماي باري به مسكو بازگردانده شد. (برخي بر اين عقيده بودند كه مهندسين شوروي، به عمد بلنكو را به پناهندگي در غرب وادار ساختند تا بدين وسيله، با تكنولوژي برتر خود، غرب را بترسانند.) میگ25 یک جنگندهء شناسایی و جاسوسی تا رهگیری موفق به دنبال تصمیم کنگرهء ایالات متحده به تاریخ 31 جولای 1960 جهت تامین بودجه به منظور طراحی و ساخت بمب افکن مافوق صوت XB-70 Valkyrie، مقامات بلندپایه اتحاد شوروی دریافتند که فاقد یک رهگیر توانمند جهت حمله به هدفی که دارای سرعتی در حدود 3 ماخ و ارتفاع پروازی در حدود 80 هزار فوت می‏باشد، هستند. میگ-25 در پاسخ به چنین تهدیدی طراحی شد و اولین هواپیمای پیش نمونه به نام Ye-266، نخستین پروازش را به تاریخ آوریل 1965 به انجام رساند. تولید انبوه میگ25 که با کد Foxbat-A شناخته می شد، به سال 1969 آغاز گشت و میگ25 در نهایت به سال 1973 به طور رسمی وارد خدمت گردید. بعدها آشکار شد که میگ25 با وزنی در حدود 40 تن، یک هواپیمای بسیار عالی جهت ماموریتهای شناسایی به شمار می‏رود و گونهء شناسایی- جاسوسی این هواپیما بر اساس نمونهء دوسرنشینهء جنگندهء میگ25 طراحی و ساخته شد. در مجموع، بیش از 200 نمونه از میگهای25 شناسایی، در گونه‏های مختلف، بین سالهای 1969 تا 1977 ساخته شدند که عمده‏ترین کاربر میگهای25، رژیم بعث عراق بود. Foxbat-B جنگندهء MiG-25RB یک جت دومنظورهء شناسایی و بمب افکن مافوق صوت ارتفاع بالا محسوب می‏شد و از روی این مدل بود که گونهء MiG-25RBS طراحی و ساخته شد که به دو مدل MiG-25RBSh و MiG-25RBV تقسیم گردید. این گونه‏های مشتق شده بر اساس میگ25 اولیه، به نام Foxbat-B شناخته می‏گشتند و در آنها سامانهء SLAR که شامل یک دوربین پرقدرت عکاسی عمودی و چهار دوربین مورب بود، اضافه می‏گردید. Foxbat-D اولین گونهء شناسایی با رادار میگ25 به نام MiG-25RBK معرفی گردید و در کنار آن، گونهء ویژهء شنود و ضبط اصوات رادیویی موسوم به ELINT به نام MiG-25RBF نیز عرضه شد؛ این گونه‏های میگ25 به طور عام به نام Foxbat-D شناخته می‏شدند.در دههء 1970، چهار فروند Foxbat-B به همراه خلبانان و تکنسین‏های فنی روس، به دو کشور دوست و برادر شوروی یعنی الجزائر و ویتنام واگذار شدند؛ اما اولین صادرات رسمی میگ25 به سال 1982 اتفاق افتاد و در جریان آن، تعداد 8 فروند Foxbat-B به هند فروخته شدند. میگهای25 هندی، توسط اسکادران 106 ام مستقر در پایگاه هوایی «اوتار پرادش» (Uttar Pradesh) عملیاتی گشتند و اغلب هدف ماموریتشان، شناسايي و جاسوسي بر فراز کشور پاکستان بود؛ ضمن اینکه جنگنده‏های Foxbat-B به کشورهای عراق، سوریه و لیبی نیز فروخته شدند. ميگ25: بازنده‏اي بزرگ در نبردهاي هوايي جنگنده‏های MiG-25B با خلبانان و تکنیسین‏های فنی روس، از اواخر سال 1975 توسط سوریه عملیاتی شدند. به تاریخ 13 فوریه 1981، دو فروند جنگندهء شناسایی اسرائیلی RF-4E که در ارتفاع بالایی بر فراز لبنان عملیات شناسایی انجام می‏دادند، خلبانان میگهای25 سوری را به طمع انداختند تا با آنها درگیر شوند؛ اما در حالی که دو میگ25 سوری در حال صعود ارتفاع و نزدیک شدن به دو RF-4E اسرائیلی بودند، خلبانان اسرائیلی به واسطهء سیستم‏های گیرندهء پیشرفتهء موجود در هواپیمایشان، از حضور میگها آگاه گشته و به وسیلهء رهاسازی فریبنده‏های Chaff و ایجاد اغتشاش به وسیله غلافهاي ضدالکترونیک ECM، رادار میگهای25 را از کار انداختند، با اين اوضاع، بازهم خلبانان سوري سعي كردند تا جنگنده‏هاي اسرائيلي را هدف قرار دهند، اما غافل از اينكه گرفتار دام پيش‏بيني شدهء شكاري‏هاي اسرائيلي گشته‎اند، زيرا دو جنگندهء شكاري F-15A اسرائيلي با كمك راهنمايي‏هاي رادار زميني و همچنين گشت هوايي رادار پرندهء E-2C با دو موشك AIM-7F Sparrow ميگهاي25 سوريه را هدف قرار دادند. يك فروند از ميگهاي25 سوري، در آسمان هدف قرار گرفت و متلاشي شد اما ديگري آسيب ديد ولي توانست از مهلكه فرار كند اما بر طبق گزارش منابع اسرائيلي*، اين واقعه كه به تاريخ 29 جولاي 1981 روي داده است باعث سرنگوني هر دو ميگ25 گشته است. همچنين به تاريخ 31 آگوست 1983، يك ميگ-25 سوري ديگر نيز هدف سامانهء ضدهوايي بهينه‏سازي شدهء Hawk اسرائيلي هدف قرار مي‏گيرد؛ اين خبر نيز توسط خلبان شكاري F-15A اسرائيلي حاضر در منطقه تاييد مي‏گردد. ميگهاي25 شوروي از اواخر دههء 1970، پروازهاي شناسايي خود را در ارتفاع 65 هزار فوتي و با سرعت 2.5 ماخ بر فراز درياي مازندران آ‎غاز كردند تا بتوانند از پايگاه شكاري خاتمي در نزديكي اصفهان كه به تازگي به عنوان محل استقرار جنگنده‏هاي بسيار پيشرفتهء اف14 تامكت ايراني درنظر گرفته شده بودند، عكاسي كرده و كسب اطلاعات نمايند. با اين حال، اين عمليات روسها به يكباره متوقف گرديد، زيرا تامكتهاي ايران به واسطهء موشكهاي فونيكس ساخت هيوز، به راحتي قادر به حمله و ساقط كردن ميگهاي25 روسي بودند. در طول جنگ ويرانگر 8 سالهء ايران و عراق، ميگهاي25 شناسايي عراق، پروازهاي شناسايي متعددي را بر فراز ايران به انجام رساندند. ليبي نيز از ميگهاي25 شناسايي خود بر فراز كشور چاد و تونس استفاده مي‏كرد؛ اين هواپيماها از فرودگاه «اوكبا بن نافي» (Okba Ben Nafi) كه توسط ايالات متحده به طور رسمي به نام پايگاه هوايي ويلوس (Wheelus) شناخته مي‎شد، انجام مي‎پذيرفتند. وضعيت مبهم و افسانه‏اي ميگ-25 فاكس‏بت، با پرواز يك خلبان ميگ25 روسي به نام ويكتور بلنكو با هواپيمايش كه از نوع Foxbat-A بود، آشكار گرديد. اين خلبان روس، با يك فروند MiG-25P به فرودگاهي در جزيرهء هوكايدو ژاپن فرار كرد و به غرب پناهنده شد. بررسي‏هاي نزديكي كه توسط كارشناسان آمريكايي بر روي ميگ25 مذكور انجام گرفت، نشان‏دهندهء اين بود كه اساس اين هواپيما بر استانداردهاي غربي بنا گشته است، موتورهاي آن عطش فوق‏العاده‏اي براي مصرف سوخت دارند و هواپيما داراي آويونيكي بسيار ابتدايي و دور از انتظار است. اگرچه ميگ25 به راحتي قادر بود به سرعت 3 ماخ دست يابد، اما به طور آشكاري در زمينه انجام مانور در سرعتهاي بالا بسيار ناتوان بود و موتورهاي غول‏پيكر توربوجت R-15BD پس از چنين پرواز پرسرعتي، نياز به تعمير اساسي و يا تعويض پيدا مي‏كردند. هرچند كه در سال 1991، هند و پاكستان، توافق‏نامه عدم تجاوز به حريم هوايي كشورهاي يكديگر را به امضاء رسانده بودند، اما همانند ساير توافقات بين‏المللي، هنگامي كه يكي از دو طرف درخواست لغو آن را نمايد، طرف ديگر چه كاري از عهده‏اش بر مي‏آيد. به تاريخ مي 1997، آشكار گرديد كه يك فروند MiG-25RB نيروي هوايي هند، پروازي شناسايي بر فراز اسلام‏آباد و پاكستان انجام داده است. اين هواپيما با سرعتي زيرصوت و در ارتفاع حدد 65 هزار فوتي وارد آسمان پاكستان گرديد و توسط رادارهاي پاكستان نيز شناسايي نشد. سپس با عبور از قسمت عمده‏‎اي از فضاي پاكستان، اقدام به عكسبرداري از مناطق استراتژيك حومهء پايتخت نمود و بعد از آن نيز با آسودگي خاطر به پايگاهش در هند بازگشت. شايد با اين اقدام هندي‏ها، دماغ پاكستاني به خاك ماليده شده باشد، زيرا خلبان هندي به هنگام بازگشت، تصميم گرفت با روشن كردن پس‏سوز موتورهاي قدرتمند ميگ25 خود، با سرعتي فراتر از 2 ماخ پرواز نمايد و باعث شكسته شدن ديوار صوتي در اسلام‏آباد و شنيده شدن صدايي بسيار سهمگين در اين شهر شود. تعداد از جنگنده‏هاي اسکرمبل (آمادهء پرواز) F-16A پاكستان، مجهز به موشكهاي سايدوايندر، جهت رهگيري، سريعن به هوا برخاستند، اما به هيچ وجه قادر نشدند به هواپيمايي كه با سرعت بيش از 2 ماخ و در ارتفاعي بالاتر از 65 هزار فوت در حال پرواز بود، نزديك شوند. در حالي كه ميگهاي25 روسيه از رده خارج مي‏گشتند، تعداد 15 فروند از آنها هنوز در خدمت نيروي هوايي روسيه باقي ماندند كه همگي از نوع MiG-25BSh يا Foxbat-D بودند، كه به سامانهء عكاسي پرقدرت SLAR از نوع Shampol يا Ramrod مجهز بودند. پس از روسيه، نيروي هوايي هند نيز برآن گرديد تا ميگهاي25 خود را از رده خارج سازد. امروزه تعداد قابل توجهي از ميگهاي25 در خدمت كشورهاي عربي گوناگون نظير الجزائر، سوريه و عراق قرار دارند؛ اگرچه در شرائطي بسيار نامطلوب، تعمير و نگهداري مي‎شوند و تهيه قطعات يدكي براي آنها با دشواري‏هاي بسياري انجام مي‏پذيرد اما كسي از تعداد عملياتي اين هواپيماها آمار دقيقي در اختيار ندارد. در جريان جنگ دوم خليج فارس، نيروي هوايي عراق بر آن شد تا تعدادي از هواپيماهاي خود را مخفي نمايد كه جنگنده‏هاي MiG-25R نيز از آن جمله بودند؛ اين هواپيماها، زير چندين تن شن و خاك مدفون گشتند. با آشكار شدن مكان مخفي شدهء اين جنگنده‏ها، شماري از آنها در پايگاه هوايي التقدم در غرب بغداد از زير خاك بيرون آورده شدند كه پايان بسيار غم‏انگيزي براي اين هواپيماهاي افسانه‏اي به شمار مي‏رفت. البته با مساعدت نيروي هوايي ايالات متحده، شماري از اين جنگندها، زندگي تازهء خود را در موزهء نيروي هوايي ايالات متحده آغاز كرده‏اند. مشخصات MiG-25 1- نقش هواپیما : جنگنده ی شکاری رهگیر 2- نام کشور سازنده : اتحاد جماهیر شوروی 3- نام کمپانی سازنده : میکویان گورویچ 4- سال ساخت : 1964 (ورود به خدمت:1970) 5- حداکثر سرعت : 3.2 ماخ (در ارتفاع 13 کیلومتری) و 0.85 ماخ در سطح دریا (سریعترین جنگنده ی عملیاتی جهان تا به امروز) 6- سقف پرواز : 20700 متر (با رسیدن به ارتفاع 37650 متری در زمان خودش رکورد جهانی ثبت کرده) 7- وزن : 20 تن (خالی) و 36.72 تن (حداکثر هنگام برخواست) 8- طول هواپیما : 23.82 متر 9- فاصله ی دو نوک بال : 14.02 متر 10- ارتفاع هواپیما : 6.10 متر 11- برد هواپیما : 2575 کیلومتر (خالی) 12- موتور : 2 دستگاه موتور توربو جت R-31 ساخت تومانسکی با پس سوز با کشش فوق العاده ی هرکدام 110 کیلونیوتن (کشش موتور ورسیدن به این سرعت باورنکردنی مدیون پس سوز بسیار قدرتمند موتور آر-31 است) 13- نوع رادار : رادار فاکس فایر (نام ناتو) با برد موثر 100 (در حالی که هنوز از تکنولوژی لامپ خلا استفاده می کرد) و 3 رادار هشدار دهنده ی سایرنا 14- خدمه : یک نفر 15- نرخ اوج گیری : 12480 متر در دقیقه 16- توضیحات : با دو جفت موشک حرارتی AA-7 ایکس/AA-8 افید و هدایت شونده ی AA-6 اکرید بارگیری می شود.دارای 22 مدل گوناگون و به 10 کشور صادر شده. بیشتر میگ 25 ها با ورود میگ 31 در شوروی بازنشسته شد.در صورتی که هم اکنون تعداد اندکی در سایر کشورها خدمت می کنند.آخرین فاکس بت از مجموع 1190 فروند در سال 1984 ساخته شد و تا سال 2004 همچنان 217 فروند در دیگر کشورها عملیاتی هستند.تنها شکار هوا به هوا فاکس بت در 17 ژانویه 1991 توسط عراق رقم خورد.MiG-25 در آن زمان یکی از پر افتخارترین(ثبت رکورد های بیشمار) و اسرارآمیز ترین ها (موتور و رادار قدرتمند) در جهان به حساب می آمد. http://cdn.globalaircraft.org/media/img/planes/lowres/mig-25_1.jpg http://cdn.globalaircraft.org/media/img/planes/lowres/mig-25_2.jpg http://cdn.globalaircraft.org/media/img/planes/lowres/mig-25_3.jpg منبع:http://forum.choogh.com/thread-2548/page-9.html

يعني 4 ميليون كمتر از قيمت تامكت هاي ما در اواخر ده 1960 !! ولي تامكت كجا و ميراژ كجا؟!!!

به نظر من مهمترين ضعف اين جنگنده تك موتوره بودن و همان طور كه جناب رپتور گفتن موتور ضعيف اونه.

بله،فانتوم هم میتونه به تعداد حداکثر 10 عدد حمل کند.. [/color][/quote] فانتوم مدل E در صورت حمل نكردن باك خارجي ميتونه تا 24 تا بمب 500 پوندي مارك 82 رو حمل كنه(ظرفيت حمل بمب فانتوم بيشتر از بمب افكن B_17 است)

[quote][color=darkblue][quote]اون میله بالای کابین همون سیستمه سوخت گیری هوایی ؟ ( اگه باشه شبیه سیستم سوخت گیری رافال )[/quote] بله همینطوره...نمیدونم چرا از لوله ی جمع شونده استفاده نکردند...![/color][/quote] تا اونجايي كه يادم ميآد فكر كنم بخاطر حجم رادار و وسايل ديگه ناوبري دماغه هواپيما تا خرخره پره و يكي ام بخاطر اينكه زره دماغه يك تيكه البته اگر اين هواپيما در نيروي هوايي خدمت ميكرد با توجه به سيستم سوخترساني لوله ايش ديگه اين شكلي نميشد و اون لوله بد شكل سوختگيري ميافتاد روي هواپيما مثل فانتوم. در مورد بمب هم حق با امير خان هستش من با مارك 81 اشتباه گرفتم .

[quote]با وافن اس اس موافقم اونی که زدن ناوچه بود نه ناوشکن. در ضمن هواپیمای تک کننده آ-6 بود که از بمبهای هدایت لیزری استفاده کرد. خلبانش بعدا یه مدال گرفت.[/quote] پس سكوهاي نفتي مون رو با چي زدن؟

بله در اوايل و تا زماني كه F_16 هاي پاكستان به تاپ گان نيومده بودند اونجا حضور داشتند و همين الان هم در اسراييل نمونه آموزشيش در خدمته و تقش جنگنده هاي ميگ 29 و 21 سوريه رو بازي ميكنه.

والا اگه يك اتوبوس شهاب به اون ديوار مي خورد بيشتر خسارت ميزد!

خواهش ميكنم وظيفه بود. بله تايوان اقتصاد قوي داره(ارزش صادرات قطعات الكترونيكي تايوان تقريبا دو برابر ارزش صادرات نفت ماست!) درضمن تايوان چون از جانب چين احساس خطر ميكنه سرمايه گذاري زيادي روي صنايع نظامي و ارتشش انجام داده.

ميراژ2000 جنگنده‏اي است كه بسيار به اسلاف خود يعني ميراژهاي 3، 5 و 50 شباهت دارد، اگرچه به هيچ وجه گونه‏اي ديگر از جنگنده‏هاي ميراژ 3 ، 5 و 50 محسوب نمي‏شود و اين شباهت، تنها به دليل بال دلتا شكل اين هواپيماهاست. ميراژ2000 تمامن يك هواپيماي جديد به حساب مي‏آيد كه داراي سيستم‏هاي بسيار پيشرفتهء رهگيري مي‏باشد. ماموريت دوم اين هواپيما، انجام عمليات بر عليه اهداف زميني است، بدين جهت، ميراژ2000 طيف گوناگوني از تسليحات هوا به زمين را قادر است حمل كند؛ از جملهء اين تسليحات مي‏توان به: موشك‏ها و بمب‏ها هدايت ليزري اشاره كرد. هواپيماي ميراژ 2000 يك «جنگندهء چندماموريته» ساخت كارخانجات هواپيماسازي داسو (Dassault Aviation) مي‏باشد. اين جنگنده به سال 1984 در نيروي هوايي فرانسه وارد خدمت شد، سپس كشورهاي امارات، مصر، يونان، هند، پرو، قطر و تايوان، اين هواپيما را به خدمت گرفتند. گونه‏هاي مختلف * نوع B و C: مدلهاي مخصوص دفاع هوايي (يك نفره و دو نفره) * نوع N: مدلي دو نفره با قابليت عمليات در هر نوع شرائط آب و هوايي، مخصوص حملهء اتمي در ارتفاع پائين و با سرعت زياد * نوع D: مدل ارتقاء يافتهء نوع N، داراي قابليت بمباران خودكار (برنامه‏ريزي شده از قبل) با مهمات معمول يا هدايت ليزري، داراي سيستم ديجيتال قابل برنامه‏ريزي (ساخت تامسون) عبور از عوارض طبيعي زمين نظير كوهها يا تپه‏ها جهت امكان‏پذيري پرواز فراصوت در ارتفاع بسيار پائين (جهت مخفي ماندن از ديد رادار)، داراي قابليت حمل و پرتاب موشك كروز APACHE * Mirage 2000-5: داراي سيستم‏هاي الكترونيك يكپارچه شده، توانايي هدفگيري هم‏زمان چند هدف زميني و رهگيري و شكار چند هدف هوايي به وسيلهء رادار پيشرفتهء RDY، حسگرها و سيستم‏هاي كنترلي جديد تعداد سفارشات * نيروي هوايي فرانسه: 37 فروند نوع 5 - 2000 * تايوان: 60 فروند نوع 5 - 2000 * قطر: 12 فروند نوع 5 - 2000 * يونان: 15 فروند مدل MK2 (نوع ارتقاء يافته‏اي از Mirage 2000-5) و ارتقاء 10 فروند ميراژ2000 قبلي به همين سطح * امارات عربي: 32 فروند مدل Mirage 2000-9 (مدلي ارتقاء يافته از نوع 5 – 2000) * هندوستان: 10 فروند Mirage 2000D * برزيل: 12 فروند Mirage 2000C (مستعمل نيروي هوايي فرانسه) شركت داسو، همچنين قراردادي با نيروي هوايي فرانسه براي ارتقاء هواپيماهاي Mirage 2000N منعقد كرده است. طبق قرارداد، اين هواپيماها، به سطح استانداردي كه به نام K3 معرفي شده است، ارتقاء مي‏يابند. ارتقاء به سطح K3 شامل قابليت حمل و پرتاب موشكهاي جديد اتمي و همچنين قابليت حمل يك غلاف شناسايي مي‏باشد. كابين هواپيماي Mirage 2000-5 يك جنگندهء چندمنظوره در انواع يك و دو نفره است. اين هواپيما مجهز به سيستم HOTAS مي‏باشد. در اين هواپيما، نمايشگر سربالا با پنج خط نمايشگر پيشرفتهء لولهء اشعهء كاتد (APSI) يكپارچه شده است. اطلاعاتي كه در نمايشگر سربالا و داخل كابين به نمايش درمي‏آيد، مشتمل بر داده‏هايي بدست آمده از كنترل پرواز (ارتفاع، سرعت و . . . )، اطلاعات ناوبري، اطلاعات درگيري با دشمن و شليك تسليحات مي‏باشد. داده‏هاي بدست آمده از حسگرها و اطلاعات مديريتي سيستم‏هاي هواپيما، بر روي دو نمايشگر رنگي (كه در كابين در يك راستا قرار گرفته‏اند)، به اطلاع خلبان رسانده مي‏شود. HOTAS يعني كنترل ميزان قدرت موتور به وسيلهء كليدهاي روي اهرم كنترل اصلي هواپيما نمايشگر سربالا ساخت تالس به نام Thales VEH 3020 APSI معادل Advanced Pilot Systems Interface تسليحات در اين هواپيما، 9 جايگاه حمل مهمات پيش‏بيني شده است: 5 جايگاه در زير بدنه و 2 جايگاه در زير بالها. همچنين نوع يك نفره به دو دستگاه مسلسل پرقدرت 30 ميلي‏متري با قدرت نواخت بالا در داخل بدنه، مجهز شده است. تسليحات دفاع هوايي * موشك هوا به هواي ميكا (MICA) با قدرت شليك هم‏زمان چند فروند به سوي چند هدف * موشك Magic2 * موشكهاي هوا به هواي ساخت MBDA MBDA كنسرسيومي است كه از ادغام شركتهاي Matra و EADS و Alenia Marconi Systems تشكيل شده است. تركيب‏بندي ماموريت دفاع هوايي 4 موشك MICA و 2 موشك Magic و 3 مخزن سوخت قابل پرتاب قابليت پرتاب موشك هوا به هواي MBDA Super 530D يا موشك MBDA Sky Flash به جاي موشك MICA ميراژ 2000 همچنين مي‏تواند انواع گوناگوني از موشكهاي هوا به زمين دوربرد و تسليحات هدايت ليزري را حمل كند. برخي از اين اقلام بدين شرح هستند: * بمب هدايت ليزري BGL 1000 و AS30L ساخت MBDA * موشك ضدرادار Armat * موشك ضدكشتي AM39 Exocet ساخت MBDA * راكت اندازهاي ساخت MBDA * موشك كروز از نوع استيلت به نام SCALP * موشك «شاهين سياه» يا Black Shahine سفارش امارات عربي، ساخت MBDA * موشك كروز دوربرد Storm Shadow (نوعي از مدل SCALP ويژه ميراژهاي امارات و يونان) * موشك Storm Shadow اولين بار بر روي هواپيماهاي تورنادو نيروي هوايي سلطنتي انگلستان سوار شد و در جنگ آزادسازي عراق به تاريخ مارس 2003 به كار رفت. * موشك كروز SCALP به تاريخ دسامبر 2003 براي اولين بار در نيروي هوايي فرانسه بر روي ميراژهاي سري D نصب شد. http://www.airforce-technology.com/projects/mirage/images/mirage2000_1.jpg http://www.airforceworld.com/fighter/gfx/mirage2000/mirage2000_9_1.jpg http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/mirage-2000-line.gif برخي مشخصات فني كشور سازنده: فرانسه تيم سازنده: هواپيماسازي داسو، اسنكما و تامسون ماموريت Mirage 2000C: شكاري رهگير (دفاع هوايي) Mirage 2000D: انجام دهندهء ماموريتهاي روزانه يا شبانه نظير «ممانعت كنندهء هوايي ميدان جنگ» (BAI) ممانعت كنندهء هوايي ميدان جنگ = Battlefield Air Interdiction يا BAI اولين پرواز Mirage 2000C: مارس 1978 Mirage 2000D: فوريه 1991 ورود به خدمت در نيروي هوايي فرانسه Mirage 2000C: تابستان 1983 Mirage 2000D: آوريل 1993 هواپيماهاي مشابه Mirage III/5 كفير ويگن خدمه يك نفر در Mirage 2000N/D: دو نفر (يك نفر خلبان و يك نفر افسر افسر مهمات يا ناوبر) ابعاد طول: 14.36 متر (50 فوت و 3 اينچ) فاصلهء دو نوك بالها: 9.13 متر (29 فوت و 5 اينچ) ارتفاع: 5.30 متر منبع: http://forum.choogh.com/thread-2548/page-2.html

[quote]دستتون درد نکنه! خوب توضیح مختصر چی شد؟[/quote] والا چه عرض كنم بمب سقوط آزاده و غير قابل هدايت و وزنشم 250 پوند تقريبا معادل 120 كيلوگرمه و از تمام جنگنده هاي آمريكايي از F_5 گرفته تا F_22 قابل پرتابه و عليه اهداف كوچك و متوسطي كه از حفاظت قوي برخوردار نيستند مثل خودرو هاي ترابري يا مركز تجمع نيروهاي دشمن يا توپهاي ضد هوايي استفاده ميشه و البته در تمرين هاي پرتاب بمب هم بكار ميره. راستي در سوابق اين نمونه جنگ الكترونيكش يادم رفت كه بگم در جنگ براي پوشش جنكنده هاي ديگشون كه به ناوشكنهاي ما ناجوانمردانه حمله ميكردند شركت داشت. اين جناب بوش هم با اين جنكنده روي اون ناو كزايي نشست و اتمام جنگ خليج 2 رو با اون تابلوي Mission accomplished اعلام كرد.