[size=12][color=blue]بیست سال پیش و یا حتی بیشتر روسیه نگران فناوری پنهان کاری امریکا بودو هواپیمای اف 117 هر جا که مخواست بمب های خود را فرو می ریخت و مشکلات بعد از ان افزایش یافت با پرندگانی که از این فناوری بهره می بردندمثل اف 22 که سریع و قوی می توانست قبل از کشفش توسط اس 300 در وقت مناسب به هدف ضربه بزند.تا اینکه در 27 مارس 1999 پدافند صربستان موفق به سرنگونی یک فروند اف 117 امریکایی توسط s-125nevaسیستم شدو این برای دانشمندان روسی یک سئوال مهم بوجود اورد که چگونه یک سیستم قدیمی کاری را انجام داد که سامانه جدید اس 300 قادر به انجام ان نیست.بنابراین دانشمندان روسی به فکر افتادن اما به راهی بر خلاف گذشته و ان این بود که موشکی مثل موشک های به کار گرفته شده در اس 300 که در فرصت مناسب و پشت سر هم به سوی هدفی پرتاب شوند و این موشک ها به صورت خودکار دنبال هدف بگردند تا ان را نابود کنند و این موشک ها هدف پنهانکار را که بوسیله امواج کوتاه rcs کمتر از یک متر مربع دارد را بوسیله دریافت امواج بلند کشف کنند. امواجی که بوسیله ان حتی می توان موشک های بالدار را کشف کرد. و این منجر به ساخت رادار های سه بعدی vhf شد.مساله جالب در این رادارها این است که هواپیماهای جنگی و موشک های ضد رادار نمی توانند این رادارها را کشف کنند.پس به سختی می توان این رادارها را کشف و نابود کرد. نوعی از این رادار 1-niirt55zh6: مدیر این طرح در تلوزیون اعلام کرد اف 117 را کاملا مانند یک هواپیمای عادی کشف کند.طبعا حتی الان این رادار قویترین رادار سه بعدی است و این رادار روسی قادر به کشف سریع و دنبال کردن هدف با توانایی بالا بر علیه موشکهای بالدار و هواپیما هایی که بر مبنای فناوری پنهان کاری ساخته شده اند می باشد.این رادار به صورت T معکوس است و علت ان توانایی عملیاتی یا افزایش شعاع رادار یا توجیهات مکانیکی است و این رادار مناسب برای استفاده در سیستم های اس300و اس 400می باشد.این رادار می تواند موقعیت هدف را در مسافت 500 کیلو متری و در ارتفاع 40 متری و 360 درجه تعیین کند و همچنین می تواند هواپیماهای بمب افکن را در ارتفاع 10 کیلو متری و در فاصله 300 کیلومتری و ارتفاع 20 کیلو متری ازفاصله 400 کیلومتری و در ارتفاع پائین 500 متری از فاصله 65 کیلومتری کشف کند.((شانسی برای فرار پرنده نمی باشد))بخصوص پس از ارتباط این رادار با سیستم اس 400و هدایت موشک برای انهدام با دقت کافی بصورت کاملا خودکار.مدیر این طرح اعلام کرد که اولین گروه از این رادارها در سال 2002 تحویل ارتش روسیه شده است.این سیستم از نظر برد و توانایی به سه دسته تقسیم می شود که همگی قابل انطباق با اس 300 و اس 400 هستند.نوع برد بلند ان با نام اختصاصی AESA نامیده می شودکه برای حمایت از سامانه های دفاع هوایی و حمایت از هواپیماهای بمب افکن کاربرد دارد و این منظومه تعقیب هواپیماها تا موشکهای کروز تا موشک های بالستیک را با دقت انجام می دهداهدافی که RCS کمتر از 1 متر مربع دارند و حتی در ارتفاع بالا (40کیلومتری) پرواز می کنند.[/color][/size] [align=center][img]http://warfare.ru/0702ey70/update/january2004/nebo1.jpg[/img][/align] [color=blue]این رادارمی تواند اهداف را از فاصله 310 کیلومتری تا 400 کیلومتری با توجه به نوع رادار کشف کند و در ارتفاع متوسط نزذیک 12 کیلومتری می تواند هدف را از مسافت 285 تا 315 کیلومتر کشف کند.از مشخصات مهم این رادار مقاومت بالای ان در مقابل جنگ الکترونیک و تشخیص دوست از دشمن است و همچنین توانایی ان در مقابل موشک های ضد رادار و همچنین جنگ الکترونیک علیه موشک هایی که علیه این منظومه استفاده می شود همچنین این رادار می تواند موشک های بالستیک را با توجه به نوع رادار از مسافت 1200 کیلومتری کشف و از فاصله 100 تا 200 کیلومتری تعقیب کند.این رادار با توجه به دقت و خطای کم نسبت به سایر رادارها بهترین گزینه برای سامانه اس 400 است[/color] [size=18][color=red]منبع: [url=http://rezajon4631.blogfa.com/post-142.aspx]صنایع هوائی و تکنولوژی[/url][/color][/size]

http://freeebayimagehost.com/images/1qs2g7kzjklgu34qwwp8.jpg SS-N-16-Stallionموشك SS-N-16 ، موشكي است برد كوتاه ، غير راهبردي ، ضد كشتي ، قابل پرتاب توسط كشتي يا زيردريائي ، سوخت جامد و تك كلاهك ، با كاليبر 650 ميليمتر ساخته شوروي سابق كه در سالهاي 1979 تا 1981 استقرار يافت و قادر بود تا به يك كلاهك هسته اي 10 الي 20 كيلوتني يا يك اژدر Type 40 مجهز شود. آمريكا كد SS-N-16 و پيمان ناتو Stallion را براي اين موشك برگزيدند. اين موشك ، در دو گونه منحصربفرد موجود است : 1- RPK-6 Vodopad يا RU-100 Vodopad كه نمونه كشتي پرتاب موشك است و اژدر Type-40 با كد فني 83R و يا خرج عمقي هسته اي 86R را براي حمله به زيردريائي ها حمل مي كند. 2- RPK-7 Veter يا RU-100 Veter كه نمونه زيردريائي پرتاب آن است كه قابليت حمل كلاهك هسته اي براي حمله به كشتي ها را دارد. همانند موشك AGM-84 هارپون ، اين موشك توسط كشتي يا زيردريائي قابل حمل است هرچند ميان اين دو نوع موشك تفاوت هاي بسياري وجود دارد. SS-N-16-Stallion برد 120 كيلومتري اين موشك سبب برتري چشمگير آن بر نمونه قبلي خود يعني SS-N-15 Starfish گرديده كه قادر بود فقط نيمي از اين مسافت را پوشش دهد . ( هر چند در مورد برد اين موشك پيش بيني هاي مختلفي از 50 كيلومتر تا 100 الي 120 كيلومتر وجود دارد ) . قطر اين موشك زياد و بالغ بر 650 ميليمتر است ، به همين دليل مي بايست اكثر لوله هاي پرتاب اژدر قديمي استاندارد 533 ميليمتري زيردريائي هاي شوروي براي پرتاب اين اژدر جديد 650 ميليمتري بازسازي شوند. SS-N-16-Stallion گونه 533 ميليمتري اين موشك ، يك اژدر 82R يا خرج انفجار عمقي هسته اي 90R و گونه 650 ميليمتري ، اژدر 83R يا خرج انفجار عمقي هسته اي 86R را با خود حمل مي كند. اين گمان وجود دارد كه هر زيردريائي به طور ميانگين 4 فروند موشك ضد زيردريائي را با خود حمل مي كند : موشك هاي (RPK-2 (SS-N-15 يا (RPK-6/-7 (SS-N-16 . SS-N-16-Stallion مشخصات فني : نام روسي موشك : RU-100/RPK-7 VETER با قابليت حمل اژدر Type 40 RU-100/RPK-6 VODOPAD با قابليت حمل خرج انفجار عمقي 20 كيلوتني ( 200 كيلوتن برخي منابع ) كد آمريكائي اژدر : SS-N-16A براي RPK-7 با قابليت حمل اژدر SS-N-16B براي RPK-6 با قابليت حمل خرج عمقي كد پيمان ناتو : Stallion دفتر طراحي : Novator طول : 6.5 متر قطر : 650 ميليمتر وزن : 2150 كيلوگرم برد : 100 كيلومتر ( برخي منابع 50 الي 120 كيلومتر) پيشرانه : راكت سوخت جامد سرعت :1.5 ماخ ( برخي منابع نامعلوم) وضعيت عملياتي : در حال خدمت منبع: [url=http://rezajon4631.blogfa.com/post-138.aspx]صنایع هوایی و تکنولوژی[/url]

[color=blue][/color] نحوه جنگ ها در آيندهجنگ هر اندازه که بيهوده و از روي جاه طلبي باشد با کسي شوخي ندارد و قربانيان خود را مي گيرد. از اين رو کشورهاي مختلف با گسترش تکنولوژي انواع سلاحهاي کشنده در تلاشند با استفاده درست از فناوري ميزان خطر موجود در ميدانهاي جنگ را براي سربازان کاهش دهند. بکارگيري تکنولوژيهاي متعدد براي نجات جان سربازها اقدامي است که از وسايل نقليه روباتيک و بدون سرنشين گرفته تا اسکلت بندي هاي خارجي و تزريق انرژي را شامل مي شود. در ادامه چند نمونه از اين تکنولوژيها مورد بررسي قرار مي گيرند. اسکن کردن خطر اين سيستم شگفت انگيز تصويربرداري تجسسي که هم اکنون در دست تکميل است مي تواند حرکت دشمن را در ميدان جنگ رديابي کرده و با تحليل تصاوير ويديويي زمان احتمالي حمله آنها را محاسبه کند. سيستم VIRTA نه تنها مي تواند نوع وسايل نقليه در حال حرکت را تعيين کند بلکه مي تواند نوع مسير آنها را به همراه نفرات احتمالي حاضر در آن مشخص کند. اين سيستم سپس با استفاده از الگوريتمهاي پيچيده رياضي نيروهاي خودي را از حمله اي احتمالي آگاه مي کند. تحليل ميدان جنگ شرکتي به نام هريس طي همکاري با پنتاگون سيستم ردياب اخطار دهنده موقعيتي را ارائه کرده است که در آن با استفاده از تصاوير ويديويي به ثبت رسيده توسط تجهيزات بدون سرنشين و تجسسي نظامي، گزارشي کلي از ميدان جنگ به وجود آورده و تحليلهاي دقيقي بر روي آن انجام مي دهد. برچسب زدن به مجروحان شرکت موتورولا سيستم هوشمندانه اي ابداع کرده است که مي توان با استفاده از آن از رسيدگي مناسب بهداشتي به مجروحان جنگ در منطقه جنگي اطمينان حاصل کرد. در اين سيستم يک برچسب راديويي بر روي تخت هر يک از مجروحان نصب مي شود و کارمندان بيمارستانها از دستگاه خواننده اين تراشه ها براي اطمينان از هويت سربازان استفاده مي کنند. اين سيستم همچنين کنترل تجهيزات پزشکي را به عهده دارد. پشه ها وارد کارزار مي شوند دو شرکت دفاعي با همکاري مشترک، سيستم حمل و نقلي ارائه کرده اند که پشه نام داشته و مي تواند هوشمندانه عوامل حياتي مانند بسته هاي پلاسما، باطري ها، مهمات، غذا و ديگر مايحتاج ضروري را به ميدانهاي جنگ انتقال دهد. اين مخازن توسط GPS کنترل شده و توانايي حمل بار تا وزن 68 کيلوگرم را دارند و در نهايت با کمک چترهاي نجات و بدون آسيب ديدگي در نقطه اي تعيين شده از ميدان جنگ فرود مي آيند. پرواز بي وقفه شرکت بوئينگ به تازگي هواپيماي بدون سرنشين "فانتوم آي" را مجهز به دو موتور ارتقا يافته فورد ارائه کرده که عرض آن 45 متر بوده و از سوخت هيدروژني استفاده مي کند. اين هواپيما مي تواند تا چهار روز بدون وقفه پرواز کند که اين توانايي نياز به پرتاب متوالي هواپيماهاي بدون سرنشين جديد و آماده و کنترل خسته کننده وضعيت اين هواپيماها را از بين خواهد برد. تنفس در ارتفاع مدرسه پزشکي کيس وسترن در حال توليد مايع تزريقي شيميايي است که به سربازان کمک خواهد کرد تا به سرعت با فشار هوا در ارتفاعات انطباق پيدا کنند. اين مايع که تزريق آن مي تواند به سرعت اکسيژن خون سربازان مبتلا به کم خوني اکسيژن را بالا ببرد، تاثيري سريع داشته و مي تواند عملکرد سربازان را در ارتفاع يا در ماموريتهاي هوايي افزايش دهد. ليزر آبي نشريه ويرد به تازگي تکنولوژي را معرفي کرده که مي تواند جريانهاي باريکي از آب را با سرعت هزاران فوت بر ثانيه پرتاب کند. در واقع اين ابزار ليزري آبي است و مي توان از آن براي غير فعال کردن و متلاشي کردن بمبهاي کنار جاده اي بدون منفجر کردن آنها استفاده کرد. سربازهايي که روبات مي شوند شرکت لاکهيد مارتين در حال تکميل اسکلت بندي هاي مصنوعي است که سربازان با بر تن کردن آنها به يک ابرانسان تبديل شده و انرژي مضاعفي به دست خواهند آورد. اين اسکلت بندي قابل انعطاف با تقويت نيروي ماهيچه سربازان امکان حمل 90 کيلوگرم بار را در دشوارترين شرايط براي سربازان به وجود مي آورد. با استفاده از تراشه اي رايانه اي حرکات اين ابزار کاملا با حرکات بدن سرباز منطبق مي شود به اندازه اي که او براي چمباتمه زدن يا سينه خيز رفتن هيچ مشکلي نخواهد داشت [size=18][color=red]منبع: [url=http://rezajon4631.blogfa.com/post-137.aspx]صنایع هوایی و تکنولوژی[/url][/color][/size]

[color=blue][/color] موشك قادر يكي از دستاوردهاي صنعت دفاعي كشور است كه در راستاي خودكفايي، بازدارندگي و اقتدار ملي توليد شده است. متخصصان و كارشناسان صنايع دفاعي كشور توانستند پس از گذراندن مراحل مختلف تحقيقات آزمايش هاي پروازي، نمونه صنعتي اين محصول استراتژيك را آماده كنند. موشك قادر از نوع موشك‌هاي كروز دريايي با برد حدود 200 كيلومتر است كه با قابليت بالاي تخريب مي‌تواند عليه اهداف دريايي از جمله ناوچه ها و ناوهاي جنگي و همچنين اهداف ساحلي دشمن مورد استفاده قرار گيرد. از جمله ويژگي‌هاي اين موشك مي‌توان به ارتفاع كروز پايين، قابليت تخريب بالا، وزن و ابعاد كم و همچنين دقت بالاي آن اشاره كرد. اين موشك قادر به شليك از ساحل و كشتي بوده كه با تجهيز مرزهاي دريايي كشور به اين موشك پيشرفته، گامي بسيار موثر در جهت بازدارندگي، اقتدار ملي و دفاع از تماميت ارضي كشور برداشته شده است. [align=center][img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/Missiles/ghader_missile/ghader-missile.jpg[/img] [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/Missiles/ghader_missile/ghader-missile1.jpg[/img] [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/Missiles/ghader_missile/ghader-missile2.jpg[/img] [img]http://www.militaryparsi.ir/images/stories/Missiles/ghader_missile/ghader-missile3.jpg[/img] http://www.militaryparsi.ir/images/stories/Missiles/ghader_missile/ghader-missile4.jpg[/align] [size=18][color=red]منبع: برگرفته از ایرنا سايت [url=http://www.militaryparsi.ir/news-service/160-news/724-ghader-missile.html]میلیتاری پارسی[/url][/color][/size]

[color=blue][/color] پس از اولین نمایش تکان دهنده ی جنگنده ی نسل پنجمی روسیه موسوم به T-50 در نمایشگاه MAKS 2011 ، این بار نوبت شرکت Morinformsystem-Agat JSC بود که با رونمایی از اولین دستگاه سیستم موشک کانتینری جنجالی Club-k موسوم به Pandora Box "جعبه ی پاندورا" ، کابوس 1 ساله درباره ی این سیستم موشکی را به واقعیت تبدیل کند ! ویژگی بی همتای این سیستم ، Compact بودن شدید آن است ، بطوریکه کل این سیستم (اعم از لانچر چهار موشک کروز و تجهیزات ناوبری و شلیک موشک) در یک کانتینر 40 فوتی استاندارد قرار گرفته است . این کامپکتینگ بی نظیر به کاربر اجازه میدهد این سیستم موشکی را براحتی حمل و بدون آمادگی قبلی از روی هر وسیله ای (کشتی باری ، تریلی ، قطار و ...) به طرف اهداف زمینی یا دریایی شلیک کند . این یعنی عملا هر وسیله ی نقلیه ای با این سیستم موشکی میتواند به یک ماشین جنگی قدرتمند تبدیل شود. [align=center][img]http://en.rian.ru/images/16586/56/165865634.jpg[/img][/align] نام این سیستم ، اولین بار در آوریل 2010 در نمایشگاه مالزی بر سر زبان ها افتاد و از همان زمان ، وحشت رسانه های خارجی و برخی کشورهای غربی از پتانسیل بالای این سیستم را برانگیخت ، بگونه ای که مقامات آمریکایی این سیستم را به دلیل حمل و نقل و استفاده ی بسیار آسان و قیمت بسیار پایین (15 میلیون دلار برای هر دستگاه) "سلاحی ایده آل برای تروریستها" دانستند . اگرچه روسها با رد کردن این اظهارات اعلام کرده اند این سلاح را "نه برای مقاصد چریکی و تروریستی بلکه تنها برای مسلح کردن کشورهایی که نیاز به پاسخ سریع به تهدیدات احتمالی دارند ، خواهند ساخت" . [align=center][img]http://rusnavy.com/upload/iblock/03c/club-k.jpg[/img][/align] سیستم Club-k بر پایه ی موشک کروز هایپرسونیک 3M-54TE (کد SS-N-27 در ناتو) که یکی از مرگبارترین موشکهای کروز جهان و از خانواده ی موشکهای کروز Klub است ، ساخته شده است که در اصل یک موشک کروز ضد کشتی بوده ، اما قابلیت زمین به زمین نیز به ان اضافه شده ، این موشک از طریق اینرسیایی و ماهواره ای قابل هدایت بوده از یک الگوی هوشمندانه برای حرکت به سمت هدف استفاده میکند ، موشک در بخش اول در ارتفاع بالا و با سرعت حدود 3 ماخ به هدف نزدیک شده و سپس به ارتفاع زیر دید رادار دشمن (50 متر در سطح زمین و 20 متر در سطح دریا) میرود . این موشک با سطح مقطع راداری پایین به یک موتور توربوجت چند مرحله ای سوخت جامد مجهز است که سرعت حداکثری 3 ماخ در ارتفاع بالا را به موشک میدهد . برد این موشک 300 کیلومتر است و یک سر جنگی قدرتمند 450 کیلویی ، را حمل میکند . [align=center][img]http://en.rian.ru/images/16586/64/165866457.jpg[/img][/align] [size=18][color=red]منبع: [url=http://partizan.parsiblog.com/Posts/820/%d9%86%d9%85%d8%a7%d9%8a%d8%b4+%d8%b9%d9%85%d9%88%d9%85%d9%8a+%d8%a7%d9%88%d9%84%d9%8a%d9%86+%d9%85%d9%88%d8%b4%da%a9+%da%a9%d8%b1%d9%88%d8%b2+%da%a9%d8%a7%d9%86%d8%aa%d9%8a%d9%86%d8%b1%d9%8a+Club-K/]پارتیزان[/url][/color][/size]

[color=blue][/color] این سیستم ها به دلیل پیچیدگی های تکنولوژیک ، هزینه های بالا در مراحل طراحی و ساخت و تعمیر و نگهداری مشکل ، خصوصا در شرایط عملیاتی به مانند مناطق کویری و یا کوهستانی با مشکلات زیادی برای رسیدن به وضعیت عملیاتی رو به رو هستند. در مقاله که به حضور شما دوستان تقدیم می شود به بخشی از برنامه های شوروی سابق در زمینه سلاح های لیزری نیز اشاره ای خواهد شد. امیدوارم که این مقاله بتواند تا حدودی شما دوستان و خوانندگان عزیز را با حقیقت و ماهیت سلاح های لیزری و توانایی ها و کمبودهای این سلاح ها آشنا کند. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/lk6xwg4y9ajtne1h16l2.jpg[/img][/align] [b][size=18][color=blue]سلاح های انرژی مستقیم[/color][/size][/b] به طور کلی سلاح هایی هستند که تاباندن پرتوی اشعه هایی مثل لیزر و یا مایکروویو و یا اشعه های الکترو مغناطیسی سعی در آسیب و یا نابودی کردن اهداف خود را دارند. سلاحهای انرژی هدایت شونده (Directed Energy Weapons) ،(DEW) ، به خصوص به شکل تسلیحات لیزری با انرژی بالا، در آستانه به کار گیری به صورت عملیاتی هستند. تسلیحات اشعه پر قدرت ماکروویو که کمتر در باره آن صحبتی شده نیز در حال رسیدن به وضعیت عملیاتی می باشند. هدف و قصد نهایی تمامی سلاح های DEW تاباندن اشعه نیرومند الکترو مغناطیسی به میزان کافی برای نابود کردن و یا آسیب رساندن به یک هدف می باشد. به دو دلیل این سلاح ها برای کاربران بالقوه اش جذاب می باشند: اولین آن قابلیت هدف قرار دادن یک هدف با سرعت نور در مقایسه با زمانی است که یک گلوله و یا موشک برای رسیدن به هدف خود صرف می کند.با توجه به این که سیستم های راداری و شناسایی عموما متکی به سیستم های نوری و اپتیکی در امر شناسایی و تعقیب اهداف هستند ، لذا استفاده از این گونه تسلیحات می تواند بشدت زمان درگیری را کاهش دهد. دلیل دوم بحثی با عنوان تاثیر خشاب عمیق می باشد. به زبان ساده ، پرتاب گرهای موشکی و مسلسلها و یا توپهای اتوماتیک دارای ظرفیت خشاب محدودی هستند و در زمان حمله موشکی و یا بمباران های سنگین بر اثر شلیک زیاد خشاب آنها خالی میشود و بایستی دوباره مهمات گذاری گردد. در زمان مهمات گذاری مجدد این سیستم ها قابلیت شلیک مجدد را ندارند و نسبت به حمله آسیب پذیر می باشند. یک DEW ، مخصوصا آنهایی که با انرژی الکتریکی کار می کنند از این نظر کمتر آسیب پذیر می باشند. مسئله دیگر بحث تدارکات است. مهمات و بمب های هوشمند و موشکهای هدایت شونده نیاز به منابع و زمان زیادی برای تولید دارند و با توجه به حجم آتش و نرخ بالای استفاده از این جنگ افزارها که در جنگهای اخیر دیده شده است ، هیچ کشوری نتوانسته است این جنگ افزارها را در این تیراژ بالا تولید کند. اینها همه دلایل خوبی برای تولید سلاح های سری DEW و چشم پوشی از ضعفهای آنها مثل : توانایی پایین نفوذ در ابر ، باران ، مه و گرد غبار و سایر پیچیدگی های سلاح های لیزری و آسیب الکترونیکی به سایر دستگاه در سلاح های الکترومغناطیسی می باشد. با توجه به تبلیغات و اطلاع رسانی که درباره این گونه سلاح ها در سال اخیر انجام شده بسیاری از افراد تصور می کنند که تکنولوژی مربوط به این سلاح ها بسیار جدید هستند.اما حقیقت این است که تاریخچه بسیاری از علوم و تکنولوژیهای کلیدی در مورد این سلاح ها به دهه 60 و حتی به اواخر دهه 40 میلادی بازمی گردد. اما موضوعی که باعث تغییر شده است رشد و بلوغ علوم و رسیدن به فاز قابل استفاده در شرایط عملیاتی واقعی و پشت سر گذاشتن مرحله ،بستر آزمایشهای تکنولوژیک می باشد. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/wm1o4y.jpg[/img][/align] [b][size=18][color=blue]تاریخچه اولیه سلاح های لیزری[/color][/size][/b] تسلیحات لیزری قبل از تسلیحات اشعه مایکرویو ساخته شدند و پیش از آن که تکنولوژی های اساسی درباره آنها به پیشرفت و پختگی برسد در میان عموم با نامهایی مثل توپ لیزری، اشعه مرگ و یا سلاح تشعشعی شناخته می شدند. تاریخچه نظریات پایه ای در این مورد به اوایل قرن بیستم باز می گردد. اولین تجربه موفق در این زمینه مربوط به میزر ((MASER )) که یک اشعه مایکرویو مشابه لیزر بود باز می گردد. اولین آزمایش موفقیت آمیز میزر در 1954 میلادی توسط چارز توونس و آرتور شاولو انجام شد. 4 سال بعد اونها نظریه خودشان را درباره لیزر را منتشر کردند.اولین لیزر به وسیله گوردوم گولد در سال 1958 ساخته شد، گر چه که اکثر این امر به تئودور میامن در سال 1960 نسبت داده می شود. جزییات تاریخی به کنار، مشخص است که لیزر چیزی در حدود 50 سال پیش به وجود آمد. این لیزرهای اولیه قادر بودند که سوراخی را در سطوح فلزی در محیط آزمایشگاهی ایجاد کنند اما توانایی ایجاد نیروی لازم برای سلاح های اصلی را نداشتند. لیزرهایی با توانایی آسیب زدن به چشم انسان و یا حسگرهای نظامی الکترواپتیکال در طی سال ها تکمیل شدند و در طی دهه های 70 و 80 میلادی به عنوان تجهیزات عملیاتی ظاهر شدند. این سلاح های لیزری که از آنها با عنوان سلاح های کور کننده یاد می شود توسط نهادهای حقوق بشر به عنوان سلاح هایی غیر انسانی که قابلیت کورکردن همیشگی قربانیان خود را دارد،مورد انتقاد بوده است. اولین استفاده رزمی شناخته شده از این تسلیحات به وسیله نیروی دریایی سلطنتی انگلستان در جنگ فالکلند بود که به وسیله سامانه کورکننده موقت دید لیزری سعی در کوری موقت خلبانان آرژانتینی که سعی در بمباران کشتی های جنگی انگلیسی را در حملات ارتفاع پایین را داشتند بوده است. این نوع طراحی بعدا توسط آمریکایی ها ادامه پیدا کرد و منجر به طراحی و ساخت سیستم هایی به منظور از کار انداختن سیستم های الکترواپتیکال دشمن و نقش ثانویه ضد نفر منجر شد. یکی از شناخته شده ترین نمونه ها در این سلاح ها سیستم کور کننده ای بود که بر روی سلاح نصب شده و توسط نیروهای ویژه ایالات متحده آمریکا استفاده میشد بود. طراحی بسیار پیشرفته تر که به منظور مقابله با سیستم های توپخانه ضد هوایی هدایت شونده به وسیله سیستم های الکترواپتیکال در اواخر جنگ سرد سیستم آمریکایی ALQ_179 ملقب به تاج شاهزاده بود. در یک آزمایش از یک جنگنده F-4 فانتوم برای حمل این سیستم استفاده شد و زمانی که منبع نور سیستم اپتیکی توپ ضد هوایی کشف شد یک نور لیزر دو بخشی شامل دو نور سبز و فروسرخ را به منبع نور تابیده شد تا به صورت موقت و یا دائم آن را از کار بیاندازد. از این طرح در طراحی سیستم های اقدامات متقابل فروسرخ هدایت شونده که امروزه بر روی هواپیما های بال ثابت و بالگردها به منظور کور کردن و یا مختل کردن جستجو گرهای فروسرخ که بر روی موشکهای دوش پرتاب ضد هوایی به کار می رود، استفاده شده است. در حالی که این سیستم ها فاقد قدرت لیزری و نرم افزارهای پایه ای بوده اند برای بیشتر نمودن قدرت اثر بخشی نیاز به ارتقاء در این طرح ها را داشتند.در حالی که بعد از معرفی اشعه مرگ که قابلیت سوراخ کردن یک صفحه فلزی از فاصله چند کیلومتری را داشت تلاش های زیادی در امر تحقیقات در این زمینه انجام شد که در دهه 1960 میلادی منجر به طراحی و ساخت شکل جدیدی از لیزر که به لیزرهای دینامیک گازی معروف هستند شدند و یا اخیرا از آنها با عنوان لیزر شیمیایی نیز یاد میشود. این لیزرها گاز پر انرژی را به عنوان لیزر متوسط با به حالت انبساطی با سرعت مافوق صوت تولید می کند. از دیدگاه یک سازنده سلاح مشکل اصلی سلاح های لیزری پایین بودن توان موثر تبدیل انرژی ، که محاسبه می کند که چند کیلو وات نیروی بایستی برای به حرکت درآوردن لیزر در مقابل نیروی خود لیزر بایستی تولید شود ، می باشد. برای نمونه اگر قرار باشد که یک اشعه لیزر نیرویی بیش از 100 کیلووات را تولید کند ، چیزی در حدود 20 در صد این انرژی بایستی صرف خنک کردن شود و در صورتی که نتوان به این انرژی رسید با یک مشکل بر طرف نشدنی رو به رو خواهیم شد. لیزرهای گازی و کریستالی اولیه اثر بخشی مناسبی نداشتند و به سادگی برای ساخت سلاح مناسب نبودند. نظریه زیربنایی لیزرهای دینامیک و شیمیایی در 1962 به جود آمد و اولین لیزر لیزر دینامیک گازی کربن دی اکسید با توان 135 کیلو وات اولین بار به وسیله تحقیقات آوکو اورت در آمریکا به سال 1966 میلادی آزمایش شد. با ظهور این نسل از لیزرها ایالات متحده و اتحاد جماهیر سابق شوروی تلاش های تحقیقاتی گسترده ای را در زمینه خلق طرح های موثر عملیاتی آغاز کردند. به منظور تحقیق درباره مشکلات حمل این گونه لیزرها بر روی هواپیما و همین طور توسعه تعدادی از تکنولوژی های پشتیبانی کننده در این بخش مثل: سیستم های تعقیب کننده و هدف گیری ، برجک متحرک اپتیکی و آینه های مرتبط ، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا در سال 1976 آزمایشگاه لیزر هوابرد ( ALL) را فعال نمود. مطابق با آنچه که در مطبوعات در سال 1979 میلادی درباره برنامه ALL منتشر شد ، این لیزر در یک آزمایش در مدت 8 ثانیه لیزری با توان اولیه 456 کیلو وات و در آزمایش دیگر با یک سیستم هدف گیری اپتیک لیزری با توان اولیه 380 کیلو وات تولید شد. برنامه ALL به مدت 11 سال ادامه پیدا کرد و در طی آزمایشاتی که در طی آن 5 موشک AIM-9 و یک پرنده بدون سرنشین BQM-34A ملقب به زنبور آتشین منهدم شدند به اوج رسید. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/20071115092803bbac4.jpg[/img][/align] شوروی ها نیز همسو با برنامه آزمایشگاه لیزر هوابرد نیروی هوایی آمریکا برنامه مشترک A-60را به وسیله دو شرکت آلماز و بریو به منظور نمایش توانایی های یک سیستم لیزر هوابرد و تامین کردن دانش مورد نیاز برای یک سلاح عملیاتی را آغاز کردند. دو نمونه A-60 ساخته شد که اولی در 1981 و دومی در 1991 به پرواز درآمدند. بیشتر اطلاعاتی که از منابع باز روسی در دسترس اطلاعات دقیق از میزان پیشرفت و دستاوردهای دقیق این پروژه را بیان نمی کند. تمام تصاویر این منابع یک برجک هدایت امواج غیر متحرک را که بر روی دماغه نصب شده است و متفاوت از سیستم نصب شده بر روی هواپیماهای تغییر یافته NKC-135A نیروی هوایی آمریکا مرتبط با پروژه ALL می باشد را نشان می دهد. این مسئله که دقیقا از چه نوع لیزری در برنامه A-60 استفاده شده مشخص نمی باشد ، اما با توجه به تلاش های گسترده شرکت آلماز در زمینه لیزرهای دینامک گازی با گاز CO2 برای یک سیستم متحرک زمین پایه دفاع نقطه ای ، می توان نتیجه گرفت که در این سیستم هم از این نوع لیزر بهره گرفته می شود. در بخش انتهایی بدنه هواپیما یک منبع خروجی برای لیزر شیمیایی و یا لیزر دینامیک گازی در نظر گرفته شده است. تلاشهای نیروی هوایی آمریکا به وسیله نیروی دریایی آمریکا که به دنبال یک سلاح لیزری برای نابودی موشکهای کروز ضد کشتی بود دنبال شد. لیزر مورد علاقه نیروی دریایی آمریکا ،برخلاف لیزر کربن دی اکسید نیروی هوایی لیزر دوتریم فلوراید بود. لیزر پیشرفته مادون قرمز و برجک هدایت کننده امواج لیزر ساخت شرکت Sealilte ساخته و به منظور اثبات تکنولوژی آزمایش شد. یک از آزمایشهای این سیستم که نتایج آن منتشر شد ، بر روی یک صفحه فلزی به شکل استوانه بود که فشرده شده و به نوعی تداعی کننده یک موشک بالستیک بود ، انجام شد و با نفوذ لیزر به درون آن ، استوانه منفجر شد. سیستم کمتر شناخته شده اما بسیار موفق دیگر مربوط به تلاش روسها در اواخر جنگ سرد مبنی بر ساخت یک سیستم پدافند لیزری متحرک برای دفاع از نیروی زمینی و پایگاه های هوایی شوروی بر ضد هواپیماهای تهاجمی ناتو بود. این پروژه که توسط شرکت آلماز انجام می شد بر پایه لیزر گازی دینامیک از جنس کربن دی اکسید و شبیه به برنامه ALL نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود و تا جایی پیشرفت داشت که در آخرین گزارش سالیانه پنتاگون درباره توان نظامی شوروی از آن نام برده شده بود. شرکت آلماز در سایت اینترنتی خود تصاویری از این سیستم را در حالی که بر روی یک کشنده 8*8 مدل MAZ_7910 ملقب به کاشهالوت که به عنوان خودروی پرتاب گر موشک اسکاد نیز شناخته می شود ، قرار دارد را منتشر کرده است. نکته جالب واکنش خشمگینانه کارشناس روس به اظهارات یک پیمانکار دفاعی آمریکایی در ستایش از پیشرفتهای آمریکا در زمینه سلاح های لیزری بود. این کارشناسان مدعی شدند که 20 سال قبل به نتایج مشابهی رسیده بوده اند. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Tanque-Laser-500x280.jpg[/img][/align] برنامه لیزر تاکتیکی پر انرژی ((THEL)) که توسط نیروی زمینی ایلات متحده آمریکا رهبری می شد ، در طی آزمایشاتی که بین سالهای 2000 تا 2004 میلادی ارزش روش شرکت آلماز در ساخت یک سیستم دفاع نقطه ای لیزری با تحرک بالا را به اثبات رسانید. سیستم THEL یک سیستم ثابت با یک لیزر بزرگ و سنگین برپایه دوتریم فلوراید و چیزی بیش از یک بن بست تکاملی نبود. این سیستم با نسل جدید لیزرهای که به وسیله نیروی الکتریسیته فعال شده و از لیزر جامد که خود از لیزر شیمیایی اکسیژنی که توسط آزمایشگاه تسلیحاتی نیروی هوایی آمریکا در 1977 میلادی ساخته شده است و امروزه بر روی سیستم لیزر هوابرد ضد موشک بالستیک YAL-1A استفاده می شود ، بهره می برد. سلاح های لیزری به جهت مطالعه سیر زمان که از تبدیل شدن نظرات قابل رشد که با علوم روز پشتیبانی می شدند به سلاح های عملیاتی مورد خوبی برای بررسی و مطالعه می باشد. همین موارد در مورد سلاح های انفرادی و هواپیماهای رزمی نیز صدق می کند. برای نمونه حدود نیم قرن طول کشید تا از هواپیمای برادران رایت به بمب افکن B-52 که امروزه نیز در خدمت است برسیم. موشکهای هدایت شونده هوا پرتاب اولین بار توسط آلمانها در دهه 40 میلادی ساخته شد و چیزی در حدود نیم قرن به طول انجامید تا این موشکها به دقت و قدرت تخریب قابل قبولی برسند و هنوز هم بحث های داغی میان کارشناسان درباره این موشکها جریان دارد. بمبهای هوشمند نیز در دهه 40 میلادی به ظهور رسیدند اما تا دهه 90 برای رسیدن به بلوغ زمان صرف کردند. [align=center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/laser-wars-450x348.jpg[/img][/align] حقیقت عمیق تر این است که این تکنولوژی های نظامی به تکنولوژی های پشتیبانی کننده تکیه دارند و تا زمانی که این تکنولوژی ها به خوبی کار نکنند خود آن سیستم نمی تواند کاری انجام دهد. به نظر می رسد که این حقیقت تا حد زیادی در نظام دیوان سالاری و کاغذبازی دفاعی غرب به فراموشی سپرده شده است. دهه گذشته شاهد بیشترین بیشترین شکست در زمینه امور دفاعی به همین دلیل بوده است. در گذشته نچندان دور تفکری بر این مبنا به وجود آمد که که می توان به وسیله سیستم ها و تکنولوژی های نابالغ و تکمیل نشده سیستم های اصلی را فعال کرد. به نظر می رسد این نظر که به وسیله تکنولوژی های تکمیل نشده می توان یک سیستم تسلیحاتی را تکمیل و فعال نمود ناشی از یک مشکل غیر معمول ذر سیستم دیوان سالاری می باشد. در حالی که تاریخ علم و تکنولوژی دقیقا سیر پیشرفت ها در زمینه تسلیحات DEW را به خوبی نشان می دهد می توان به این نتیجه رسید که از یک ایده علمی تا یک حقیقت عملیاتی می تواند دهه ها فاصله باشد. [size=18][color=red]منبع:ماهنامه جنگ افزار[/color][/size] [url=http://www.militaryparsi.ir/modern-warfare/electronic-war/116-Directed-Energy-Weapons.html]میلیتاری پارسی[/url]

AIM-۷ SPARROW یک موشک هوا به هوا ، هدایت شونده به وسیله رادار و دارای کلاهکی با قدرت انفجاری بالاست. این موشک چند منظوره قابلیت عمل در همه شرایط و همه ارتفاعات را دارد و می تواند از هر جهتی به هواپیما و موشک های با عملکرد بالا حمله کند. سری موشک های AIM/RIM - 7 هوا به هوا ، نیمه فعال و بدون موتور همراه است که به صورت ریلی و پرشی پرتاب می شود. موشک های اسپارو به صورت گسترده ای به وسیله نیروی هوایی ایالات متحده و ناتو (پیمان آتلانتیک شمالی) استفاده می شوند. در جنگ خلیج فارس موشک های AIM-7 هدایت شونده به وسیله رادار ، ثابت کرد که یک موشک هوا به هوای توانمند و پرقدرت است. در این جنگ بیست و دو هواپیما و هلیکوپتر عراقی توسط این موشک ها منهدم شدند. موشک های اسپارو بر روی هواپیماهای F-14 و F-4 های نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران نیز نصب می شوند . در جنگ 8 ساله با عراق هم پرنده های عراقی زیادی طعمه خشم اسپاروهای ارتش ایران شدند. هواپیمایی که این موشک از آن شلیک می شود بایستی همواره هدف را به وسیله رادار در تصویر داشته باشد و این نیازمند آن است که هواپیما پروازی مستقیم و بدون لغزش داشته باشد. این نکته از محدودیت های موشکهای اسپارو محسوب می شود. موشک اسپارو هنگام پرواز به وسیله چهار بال متحرک دلتا شکل کنترل می شود. نیروی رانش موشک نیز از یک موتور سوخت جامد فراهم می شود. یک فیوز فعال فرکانس رادیویی ، زمانی که موشک در محدوده برد کشنده هدف قرار دارد ، کلاهک را منفجر می کند. اگرچه ابعاد ظاهری موشک در گونه های مختلف آن نسبتا بدون تغییر باقی مانده است ،اما اجزای داخلی آن پیشرفت ها و توانایی های گسترده ای را پذیرا بوده است. اسپارو یک موشک رهگیر هوایی مافوق صوت با برد متوسط است که به وسیله انرژی امواج رادیویی و سیگنال های پردازشگر رادار و همچنین انرژی بازتابی که مستقیما از هدف دریافت می شود ، هدایت می گردد. به گونه ای که موشک ، سیگنال های رادار را با استفاده از گیرنده های عقبی خود از رادار سکوی پرتاب دریافت می کند و انرژی بازتابی از هدف را با گیرنده های داخلی خود دریافت کرده و پردازش می کند بخش کنترل و هدایت (GCS) : GCS هدف را ردیابی کرده و موشک را با زاویه لازم به سمت هدف هدایت و تثبیت می کند و کلاهک از طریق استفاده از یک فیوز مجاور رادار فعال یا منفجر می شود. مقایسه علامت ها و سیگنال های بازگشتی از هدف به بخش هدایت این اجازه را می دهد تا تغییرات هدف را احساس کرده و با حرکت بال ها مسیر را برای رهگیری هدف حفظ کند. مشخصات موشک SPARROW : عملکرد اصلی : موشک هدایت شونده هوا به هوا مولد نیرو : موتور رامت سوخت جامد MK-58 برد : تقریبا 30 کیلومتر طول : 64/3 متر قطر : 2/0 متر کلاهک : کلاهک ترکشی انفجاری وزن پرتاب : 225 کیلوگرم هزینه ساخت : 125000 دلار هواپیماهای استفاده کننده : F-4 . F-14 . F-16 . F-18 . F-15 روشهای مقابله با موشک اسپارو : 1- یکی از نقاط ضعف این موشک این است که هواپیمایی که این موشک از آن پرتاب می شود ، می بایست همواره هدف مورد نظر را به وسیله رادار ، در تصویر داشته باشد و این مستلزم پرواز مستقیم و بدون لغزش است که مشکلات جدی برای این هواپیماها به وجود آورده و در نهایت محدودیت هایی را برای شلیک موشک ایجاد می کند. در ضمن با شلیک توسط پدافند هوایی می توان خلبان هواپیما را وادار به پروازی غیر مستقیم و توام با لغزش نمود که این خود بر اشتباه خلبان افزوده و سبب انحراف موشک می شود. 2- این موشک به وسیله راداری که در سکوی پرتاب موشک هدایت می شود ، یعنی موشک با پردازش سیگنال های دریافتی از رادار حرکت خود به سمت هدف را ادامه می دهد. به این ترتیب اگر در لحظه پرتاب موشک سیگنال هایی دقیقا مشابه سیگنال های سکوی پرتاب در محیط ساطع کنیم ، خواهیم توانست اطلاعات غلط به موشک داده و آن را منهدم کنیم. 3- یکی از لازمه های هدایت موشک اسپارو ، دریافت انرژی بازتابی از هدف و پردازش آن و سپس تصحیح مسیر به سمت هدف مذکور است. بنابراین یکی دیگر از راه های مقابله ، به حداقل رساندن امواج بازتابی از هدف است. برای مثال ، با استفاده از ابراز و وسایل جاذب انرژی RF و نیز نصب فیلترهای الکترونیکی مخصوص بر روی هدف ، می توان از بازتاب انرژی RF از هدف کاسته و در نهایت دقت عمل موشک در اصابت به هدف را کم کرد. انواع موشک اسپارو 1.(AIM-7A) يا(AAM-N-2 Sparrow I) اين موشك اولين مدل عملياتي از اسپارو بود كه بين سالهاي ۱۹۵۲تا 1958 توسط شكاريهاي F7U و F3H مورد استفاده قرار گرفت. حداقل 2000 فروند از اين موشك توليد گرديد اما تولید اين موشك به علت ايراداتي که داشت مانند كمبود برد عملياتي، مشكلات رادار و... متوقف گرديد. اين مدل 10 كيلومتر بيشتر برد نداشت و از سر جنگي 20 كيلوگرمي استفاده مي كرد. مشخصات: درازا:3.74 m سرعت: 2.5 ماخ برد: 10 كيلومتر 2.(AIM-7B) يا (AAM-N-3 Sparrow II ) اين موشك عملا ساخته نشد. قرار بود اين موشك به طور مكمل با رادار AN/APQ-64 در جنگنده هاي F5D Skylancer و CF.105 (که قرار بود در کانادا تحت امتياز ساخته شود) به كارگرفته شود كه نهايتا طرح لغو شد. اين مدل هنوز موشك در مرحله ي آزمايش بود و از سر جنگي 20 كيلوگرمي استفاده مي كرد. مشخصات: درازا:3.85 m سرعت: 2.5 ماخ برد: 7 كيلومتر 3.(AIM-7C) يا (AAM-N-6 Sparrow III ) اين موشك عملا از سال 1958 تا ۱۹۵۹وارد خدمت گرديد و حدود 2000 فروند از آن توليد شد. از تغييرات اين مدل مي توان از استفاده از موتور با سوخت مايع اشاره كرد. در اين مدل بهسازي هايي انجام شد تا برد موشك افزايش يابد. اين مدل از سر جنگي 30 كيلوگرمي استفاده مي كرد. مشخصات: درازا:3.66 m سرعت: 4 ماخ برد: 11 كيلومتر تا اين مدل تمام موشكها از موتور هاي راكتي سوخت جامد از نوع .1.8KS7800 استفاده مي كردند. 4.(AIM-7D) يا (AAM-N-6a ,AIM-101) اين موشكها مراحل آزمايشي خود را در سال 1959 گذراندند و در سال 1962 در جنگ ويتنام توسط فانتومها(F-4C) مورد استفاده قرار گرفتند. از نظر مشخصات بايد گفت كه اين مدل بسيار شبيه به مدل سي بود. اين مدل هم از سر جنگي 30 كيلوگرمي استفاده مي كرد. 5.(AIM-7E) يا (AAM-N-6b) اين نمونه در سال 1963 تكميل گرديد و به يكي از محبوبترين موشكها در بين كاربران آن تبديل گرديد، بطوري كه بيش از 25000 فروند از آن توليد گرديد و به شكل گسترده اي مورد استفاده قرار گرفت. از ويژگي هاي آن مي توان به افزايش برد، افزايش قدرت راداري اشاره کرد. از اين مدل چند مدل الحاقي نيز ساخته شد كه در واقع اين مدلها براي كلاسهاي مختلف عملياتي طراحي گرديد. اولين مدل AIM-7E-2 بود كه در سال 1969 آزمايش گرديد و اصولا براي نبرد هاي داگ فايت طراحي شده بود. از تغييراتي كه در آن ايجاد شد مي توان به كاهش برد، تغيير سيستم كنترل راداري (اضافه كردن سيستم كنترل خودكار) تغيير بالچه ها براي مانور پذيري بيشتر اشاره کرد. دومين مدل AIM-7E-3 بود. در اين مدل فيوز هاي انفجاري بهبود يافت كه اين به بالابردن اعتماد پذيري موشك كمك شاياني مي كرد. سومين مدلAIM-7E-4 بود اين آخرين نمونه ي بهبود يافته از مدل هاي E در كلاس هوابه هوا بود. اين مدل اصولا براي رادار هاي قويتر همچون AWG.9 طراحي گرديد و از ويژگيهاي آن مي توان به افزايش برد و توانايي هاي خودكار كنترلي در درگيري هاي فامد ميانبرد نام برد. حداقل 50 جنگنده در ويتنام طعمه ي اين موشك گرديدند. چهارمين مدل RIM-7E يا (Sea Sparrow) نام داشت. اين موشك نه يك موشك هوا به هوا كه يك موشك دفاع هوايي بود. به دليل كارايي هاي موشك اسپارو نيروي دريايي تصميم به سفارش نمونه ي زمين به هواي اين موشك براي نصب بر روي ناوها گرفت. اين موشك از يك موتور راكتي سوخت جامد از نوع MK 25 استفاده مي نمود و در سال 1967 رسما وارد خدمت شد(تمام مدلهاي بالا مدل تمريني هم داشته كه در این مقاله فقط مدل هاي جنگي معرفي شده است) در اين مدلها معمولا از سر جنگي 30 كيلو گرمي استفاده مي شد. مشخصات: درازا:3.66 m سرعت: 4 ماخ برد:30 كيلومتر 6.(AIM-7F) اين مدل در ژانويه سال 1972 تكميل گرديد و از موتورهاي تقويت شده ي MK 58 استفاده مي نمود. البته بعد ها در برخي انواع از مدل MK 65 نيز استفاده شد. براي اين موشك يك سيستم هدايتي جديد تحت عنوان AN/DSQ-35 تكميل گرديد(يك رادار پالس داپلر ميانبرد). اين موشك بيشتر جنبه ي تمريني داشت و در سال 1976 مدلي از آن هم براي F.15 تكميل شد. مدلهايي نيز از اين مدل مشتق گرديد. بيش از 11 مدل هوا به هوا و يك مدل زمين به هوا از نمونه ي F توسعه يافت كه بيشتر در ضمينه ي الكترونيك و موتور روي آنها تغييراتي انجام گرفت و خيلي تفاوت كلي با هم نداشتند. تنها در آخرين مدل AIM-7F-11 از كلاهك هاي جنگي WAU-10/B استفاده شد. اين مدل در سال 1975 ساخته شد و ساخت آن تا 1981 ادامه داشت. در زمينه ي زمين به هوا نيز RIM-7F در حال تكميل بود كه برنامه به خاطر پيشرفتهايي كه در اسپارو بوجود آمد و ظهور موشكهاي زمين به هواي قويتر لغو شد. اين مدل از سر جنگي 39 كيلوگرمي استفاده مي كرد. مشخصات: درازا:3.66 m سرعت: 4 ماخ برد:70 كيلومتر 7.(AIM-7G) اين مدل به طور اختصاصي براي بمب افكن هاي F.111D نيروي هوايي در سالهاي 1970 در حال طراحي بود؛ ولي تنها چند پيش نمونه از آن ساخته شد. به دليل تغييراتي كه در برنامه ي F.111D به وجود آمد لغو گرديد. 8.(RIM-7H ) اين مدل نوع بهسازي شده ي موشك زمين به هواي مدل E بود و از موتورهاي MK 29 استفاده مي نمود. شايان ذكر است اين سيستم كه به طور استاندارد براي ناوهاي بزرگ طراحي شده بود به نحو گسترده توسط ناتو مورد استفاده قرار گرفت. 9.(AIM-7M) اين مدل به شكل گسترده اي مورد بازبيني قرار گرفت و در آن از سيستم شليك كن- فراموش كن استفاده گرديد و همچنين از سرجنگي WGU-6/B و بعدها WGU-23/B استفاده مينمود. اين مدل در سال 1980 وارد خدمت شد بعدها در 1982 مدلي از آن تكامل يافت كه از سرجنگي WAU-17/B استفاده ميكرد. در سيستم كنترلي آن بهسازي هايي در زمينه ي مقاومت در برابر جنگ الكترونيك انجام شد. اين موشك به عنوان موشك استاندارد ميانبرد شناخته مي شود. برد آن از مدل E كمتر شده بود؛ اما كارايي و دقت آن افزايش يافت(توجه كنيد مدلهاي ديگري هم چونAIM-7M H و AIM-7M F1 نيز بوده ولي مهم نبودند) ( حرف M در اين مدل مخفف monopulse بود)اين مدل از سر جنگي 40 كيلوگرمي استفاده مي كرد. از اين مدل RIM-7M (نمونه ي زمين به هوا) نيز تكميل شد. مشخصات: درازا:3.66 m سرعت: 4 ماخ برد:26 كيلومتر 10.(AIM-7N) اين مدل در واقع همان مدل اف بود كه براي جنگنده هاي F.15 نيروي هوايي ارتقاء داده شد. البته تعداد زيادي از آن توليد نشد. 11.(AIM-7P ) اين مدل آخرين مدل از خانواده ي اسپاروست كه ديگر مدل جديد توليد نشد. به دليل تكميل موشكهاي ميانبرد امرام از روي اسپارو. اما اين مدل در سال 1987 تكميل شد و به طور گسترده در جنگ خليج فارس استفاده شد و بيش از 24 فروند جنگنده ي عراقي هدف آن قرار گرفتند. اين موشك با بهسازي هاي انجام شده توان درگيري با اهداف كوچك و اهدافي كه در ارتفاع پايين و سرعت كم پرواز مي كردند را نيز داشت. كلا دو مدل اصلي از آن تحت عنوان Block I و Block II تكميل شد كه در مدل AIM-7P Block I از سر جنگي WGU-6D/B استفاده مي نمود و AIM-7P Block II از سر جنگي WGU-23D/B به همراه گيرنده هاي تقويت شده استفاده مي نمود(از سرهاي جنگي 40 كيلو گرمي بهره مي برد) مشخصات: درازا:3.66 m سرعت: 4 ماخ برد:26 كيلومتر 12.(AIM-7R) اين مدل در سال 1990 در حال تكميل شدن بود كه با طرح AIM-7P Block II به حال تعلیق در آمد؛ اما بعضی ویژگیهاي آن در انواع در حال خدمت استفاده شد همچون يك رادار چند حالته ي جديد و افزايش قدرت پردازشگر آن 13.(AIM-7J/K/L) اين مدلها در واقع نمونه هاي جديدي نبودند؛ بلكه اين نمونه ها در كشور هاي هم پيمان آمريكا توليد گرديدند؛ مثلا مدل J در ژاپن تحت امتياز کمپانی ري تيان توليد شد(اين مدلها از مدل محبوب E مشتق شده بودند) به جز این ،چند مدل ديگر RIAM.7 نيز توليد شده است. منبع: صنايع هوايي و تكنولوژي دوست عزیز لطفا منبع بطور کامل قید گردد( لینک کامل) MOHAMMAD

[color=blue][/color] رادار اولیه HPIR AN/MPQ-46 فقط 2 آنتن دیش شکل کنار به کنار هم داشت که یکی فرستنده و دیگری گیرنده بود.HPIR به طور اتوماتیکو انتخاب شده هدف را در آزیموت, الویشن و برد رهگیری میکند.رادار روشنگر HPIR همچنین با عنوان واحد واسط ارائه آزیموت و الویشن و محاسبه زوایای پرتاب توسط پردازشگر اتوماتیک اطلاعات در مرکز هماهنگی اطلاعات به ICBB یا IPCP برای پرتاب های بیش از 3 موشک بکار می رود.انرژی بازتاب شده J-Band رادار روشنگر بوسیله موشک هاوک دریافت می شود.این بازتاب ها با سیگنال مرجع موشک مستقیما مخابره شده به موشک توسط HPIR مقایسه می شوند.رهگیری هدف در پرواز موشک کاملا" پیوسته و مداوم است.گیرنده های HPIR هدف را از یک یا هر دو رادار نظارت توسط مرکز کنترل آتشبار و جستجو های اتوماتیک یک بخش معین برای قفل کردن سریع هدف تعیین می کنند. AN/MPQ-33/39 این سیستم موج پیوسته باند X برای روشن کردن هدف در آتشبار موشکی هاوک بکار رفته است.این واحد روی یک تریلر دوچرخ سوار است .واحد به طور اتوماتیک هدف را در آزیموت,الویشن و برد دریافت , تعیین و رهگیری میکند.سیتم داری توان خروجی 125 وات است و در محدوده 10-10.25 گیگا هرتز عمل می کند.MPQ-39 نمونه ارتقا داده شده از MPQ-33 است. AN/MPQ-46 فاز I هاوک این رادار در محدوده 10 تا 20 گیگا هرتز عمل می کند.خیلی از تجهیزات لامپ خلاء در رادار های اولیه با تکنولوژی حالت جامد تعویض شدند.در زیر برد این رادار را بر اساس منبع Janes مشاهده می کنیم: 99 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس بالا و 93 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس کم بر علیه هدفی با سطح مقطع رادار 3 متر مربع 93 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس بالا و 89 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس کم بر علیه هدفی با سطح مقطع رادار 2.4 متر مربع 75 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس بالا و 72 کیلومتر با فرکانس تکرار پالس کم بر علیه هدفی با سطح مقطع رادار 1 متر مربع AN/MPQ-55 فاز II آتشبار هاوک اکثریت قطعات الکترونیکی لامپ خلاء باقی مانده با حالت جامد ارتقا داده شدند.همچنین یک سیستم رهگیری الکترواپتیکال تحت نام OD-179/TVY TAS برای عم کردن در محیط ECM بالا اضافه شده است.سیستم کمک رهگیر یا TAS توسعه داده شده TISEO نیروی هوایی ایالات متحده امریکا بود که توسط نورث روپ انجام شد.آن شامل یک دوربین تلویزیونی با یک لنز با زوم *10 بود. I TAS یا سیستم کمک رهگیر بهبود داده شده که در دشت و محیط باز تست شده بود در سال 1992 با قابلیت مادون قرمز برای عمل کردن در شب و همچنین قابلیت کشف و رهگیری خودکار مجهز شد. HESO : آلمان/ هلند و نروژ سیستم های هاوکشان را با یک سیستم اکتساب و رهگیری مادون قرمز که با عنوان HESO شناخته می شد و جایگزین TAS بود اصلاح کردند.سنسور الکترو اپتیکال هاوک یا همان HESO در باند 8 تا 11 میکرو متر عمل می کرد و مکمل رادار روشنگر برای بدست آوردن و رهگیری هدف قبل از پرتاب موشک بود. AN/MPQ-61 این رادار با سیستم LASHE یا درگیری همزمان ارتفاع پایین هاوک ارتقا داده شد که اجازه می داد هاوک با بکار گیری یک آنتن پروتوی پوششی با فراهم سازی یک زاویه عریض با اهداف چندگانه که در ارتفاع پایین پرواز میکردند درگیر شود.این رادرا مستطیل شکل است. این رادار اجازه می دهد هاوک در یک زمان با بیش از 12 هدف درگیر شود.در این رادار نیز سیستم اپتیکی TV/IR برای هدایت پسیو موشک استفاده شده است. http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRhL58BObmOGrrCNhxAOygFZk2G1s2mZ6GXMUggmHFbah0xtS [size=18][color=red]منبع: صنايع هوايي و تكنولوژي[/color][/size]

[color=blue][/color] AN/APQ-72 یک رادار جستجوی هوایی است که در باند X عمل می کند و برای هواپیمای اف-4 توسعه داده شده است.در ابتدا فانتوم با یک سیستم کنترل آتش FCS , با نام AMCS Aero-1 که در حول و حوش رادار AN/APQ-50 ی وستینگهاوس ساخت شده بود, متناسب شد. مجموعه ی لامپ خلاء قسمتی از خانواده ی Aero-13 ی وستینگهاوس بود.Areo-13 برای جنگنده ی نیروی دریای با نام داگلاس F4D اسکای رای, طراحی شده بود و تفکر ساخت یک مجموعه رادار با عنوان یک ماژول استوانه ایی مجتمع شده در عوض یک مجموعه از جعبه های سیاه نیمه مستقل, را که میتوانست در دماغه ی هواپیما جایگزین شود را باب کرد.آیرو-1 با داشتن یک نمایانگر موج پیوسته هدف را برای موشک های AIM-7 فانتوم ها برجسته می کرد. [align=center][img]http://www.gacetaeronautica.com/articulos/2010/021f4esp/zaza2.JPG[/img][/align] [size=18][color=red][align=center]AN/APQ-72 [/align][/color][/size] نمونه های رادارهای اف-4 AN/APQ-50 همان آیرو -13 طراحی شده برای جنگنده ی نیروی دریایی داگلاس F4D و متناسب شده برای 19فروند هواپیمای اولیه ی Phantom II F-4A . AN/APQ-72 مدل اولیه ی طراحی شده برای فانتوم های F-4 A,B نیروی دریایی , که مجموعه رادار APQ-50 نوزده هواپیمای ساخته شده با نمونه ی رشده داده شده ی APQ-72 تعویض شدند. APQ-72 یک آنتن بزرگتر داشت که برای نصب مستلزم وجود یک دماغه ی بزرگتر و جدید بود. AN/APQ-100 نمونه ی بهبود داده شده و اصلاح شده از APQ-72 و برای فانتوم های F-4C نیروی هوایی ارتش ایالات متحده طراحی شده بود. AN/APQ-109 این رادار برپایه APQ-100 ساخته شد اما عملکرد مــــــــــد های هوا به سطح را در این رادار افزایش دادند.این رادار در فانتوم های نمونه ی F-4 C,D,E بکار رفت. قابلیت اطمینان پذیری بیشتر نمونه ی پیوندی از AN/APQ-100 با مولفه های حالت جامد در بخش های ولتاژ پایین در رادار APQ-109 اصلاح شده بود. AN/APQ-120 یک رادار حالت جامد! طراحی شده مخصوص Phantom II F-4E , رادار جدید خیلی بیشتر از نمونه های قبل جمع و جور شده بود. این رادار اجازه نصب بر روی دماغه را به همراه توپ کانون می داد. AN/APQ-120 یک سری, از رادار های کنترل آتش ساخته شده توسط وستینگهاوس برای نمونه های گوناگون از فانتوم های اف-4 است.در 1959 تا 1960 میلادی اولین سری رادار ها APQ-72 بود که برای F-4B طراحی شده بود و به نیروی دریایی ایالات متحده تحویل داده شد.از 1962 با مشارک نیروی هوایی در برنامه هواپیمای فانتوم, 3 گونه از رادار کنترل سلاح اصلی نتیجه شد: رادار AN/APQ-100 برای فانتوم های نمونه ی C و AN/APQ-109 در فانتوم نمونه ی D و سرانجام AN/APQ-120 در فانتوم اف-4 E گونه های مختلف که AN/APQ-72 را دنبال کرده بودند, همگی در اجرا پیشرفت را نتیجه گرفته بودند و نیازمندی موثر هوا به سطح به مشخصه ی اصلی رهگیری هوایی اضافه شده بود. AN/APQ-120 بهبود های قابل توجهی را در وزن, حجم , کارایی و قابلیت اطمینان را به واسطه ی استفاده از مدارات حالت جامد ارائه می کرد.همچنین رادار AN/APQ-120 طوری طراحی شده بود که به طور قابل اعتماد در مجاورت نزدیک توپ نصب شده در دماغه ی اف-4 عمل کند. وضعیت تولید از 1967 تا 1980 که تولیدات کامل شدند,تعداد تقریبی 2000 دستگاه از رادار نمونه ی APQ-120 ساخته شد که این رادار در فهرست دارایی های 9 کشور جهان است.AN/APQ-120 حالا با یک کامپیوتر دیجیتال ساخته شده توسط وستیگهاوس تعدیلی شده است. کشورهایی نظیر امریکا ,ترکیه و آلمان در برنامه ایی موسوم بهPeace Rhine نیز فانتوم های خود را ارتقا داده اند. ارتقا ها در بخش کامپیوتر رادار بوده است. محتویات کلیدی سیستم شامل: آنالیز - ارتباط آویونیکی - ناوبری- سیستم بازپرسی یا CNI - مدیریت پرواز عملیاتی FM/MM و سیستم های نمایش - سیستم های الکترواپتیکی هوابرد EO - سیستم رادار هوابرد - جنگ الکترونیک هوابرد EW - کاکپیت های هوایپما مشخصات فنی رادار AN/APQ-120 جنگنده بمب افکن فانتوم اف-4 E تولید به سال: دهه ی 60 تا 80 میلادی تعداد ساخته شده : 2000 دستگاه ساخت: وستیگهاوس / ایالات متحده امریکا وزن رادار : 290 کیلوگرم ماگزیمم برد اسکن: 364 کیلومتر ماگزیمم برد رهگیری هدف: 91 کیلومتر برد درگیری با هدف: حدود 30 کیلومتر باند فرکانسی عملکرد: 7 تا 11 گیگا هرتز = باند [color=red]منبع: صنايع هوايي و تكنولوژي[/color]

[color=blue][/color] [align=center][img]http://media.moddb.com/cache/images/groups/1/3/2044/thumb_620x2000/b_3_concept.jpg[/img][/align] در شرايطي كه هوز جنگنده هاي نسل پنجم به طور كامل وارد خدمت نشده اند نيروي هوايي آمريكا پروژه پژوهشي را شروع كرده براي بررسي طزاحي بمب افكن نسل هفتم B.3 اين بمب افكن قرار است براي سالهاي 2035 وارد ميدان شود شايد هم تا 2050 طول بكشد اين نويد آينده اي حولناك است چون پيشبيني بمب افكني براي دونسل آينده نويد دهنده ي رشد سريع تكنولوژيست اين بمب افكن قرار است بتواند هم با سرنشين و هم بدون سرنشين پرواز كند كامپيوتر ماموريت آن بايد بسيار باهوش باشد تا بتواند در برابر خطرات احتمالي از خود واكنش نشان دهد اين هواپيما به معناي واقعي ضد رادار است در ضمن سرعت پيمايشي آن هم بيش از 2.7 ماخ و تا 10 ماخ است(B.2 كه اكنون فعال است سرعتش زير سرعت صوت است) قرار است B.3 بتواند به هرنقطه اي از جهان در كمتر از سه ساعت و بدون سوختگيري هوايي برسد و اما نياز هاي استراتژيك ببينيد آمريكا بيشترين بار مسوليت بمب افكنهايش بعهده ي بمب افكن هاي فوق سنگين B.52 است كه با وجودي كه ضد رادار نيست اما بيشترين ميزان محموله را ميتواند حمل كند براي ماموريت هايي كه نياز به سرعت عمل و پنهانكاري دارند از B.1 استفاده مي كند و در ماموريت هاي ويژه از B.2 بايد توجه كنيد نگهداري بمب افكنها بسيار هنگفت وهزينه بر است به طور مثال امسال در بودجه نيروي هوايي آمريكا قرار است بمب افكن هاي سبك F.117 را بازنشسته و از رده خارج كنند چون با وجود ارزش ضد راداريشان نگهداري آنها نميصرفد و يا آمريكا كلا 20 فروند بمب افكن B.2 سفارش داد(هركدام 2 ميليارد دلار) ولي هزينه كمر شكن پرواز آن(هر پرواز در حدود 1 ميليون دلار) باعث شد اكنون بيش از 12 فروند فعال نباشد كه آن هم تا حداكثر 2020 فعال خواهد بود بمب افكنهاي B.52 با وجودي كه بيش از 50 سال عمر دارند هنوز بصرفه ترين گزينه براي نيروي هوايي بشمار مي آيند و گفته مي شود تا 2050 هم در خدمت خواهند بود امكان زيادي دارد B.1 ها هم تا 2050 در خدمت باقي بمانند اما بمب افكنهاي B.2 باوجودي كه پيشرفته تر هستند بزودي از رده خارج خواهند شد بنا بر اين نيروي هواي تا سال 2030 الا 2050 نياز به جايگزيني بمب افكنهايش با يك بمب افكن فوق مدرن كه در عين كارامدي كم هزينه بوده و بتواند هم با خلبان و هم بدون خلبان پرواز كند و بدون محدوديت به هرجا برود ديگر بحثي كه در مورد اين بمب افكن مطرح است امكان هوا فضا پيما بودن آن است يعني بتواند همچون شاتل ها از جو خارج شود كه در اين صورت اولين فضاپيماي مسلح خواهد بود يعني بتواند حتي ماهواره ها را نيز هدف قرار دهد و يا حتي كار شاتل هايي همچون X.33 را به انجام رساند بايد توجه داشت بهر صورت اين بمب افكن چندان ارزان نخواهد بود چون فقط 35 ميليون دلار هزينه تحقيقات اوليه آن است در مورد تسليحات گفته هاي در مورد افكان نصب ليزر هوابرد در آن براي نابودي اهداف(در مورد ليزر هوابرد بعدا شرح خواهم داد) ويا استفاده از امواج مايكرو ويو(HPM) در آن شنيده مي شود كه در صورت واقعيت بايد فيلم هاي علمي تخيلي با سلاح هاي ليزري را جدي بگيريم بهرصورت B.3 پرنده اي خواهد بود كه اوج نبوق و خلاقيت را در خود داشته باشد و نمادي كامل از سلاح هاي جنگي حولناك در آينده اي كمتر 50 سال است [size=18][color=red]منبع: صنايع هواپي و تكنولوژي[/color][/size]

[color=blue][/color]توسعه و پیشرفت توانمندی های سلاح های لیزری : سلاح های موثر و کارامد لیزری در حال حاضر در مرحله توسعه و ازمایش قرار دارند. سیستم THEL که محصول همکاری مشترک نیرو زمینی امریکا و اسراییل می باشد توانایی انهدام موشکهای برد کم و متوسط – گلوله های توپ و خمپاره را دارد .همچنین قادر به نابودی انواع دیگری از موشکها در هنگام پرواز نیز می باشند . به عنوان مثال سیستم لیزر هواپایه ABL نیرو هوایی امریکا نیز تعدادی از ازمایشهای خود را با موفقیت پشت سر گذاشته است .این لیزر که بر روی هواپیمای بویینگ -747 مستقر و نصب شده است در یک ازمایش توانست یک موشک بالستیک اسکاد را در هوا رهگیری و منهدم سازد . اگاهی از توسعه کاربردهای عملی این سلاح ها و همچنین اگاهی از ویژگی های مختلف برنامه های سلاح های لیزری امری بسیار مهم و ضروری می باشد .در حال حاضر امریکا در حال توسعه و پیگیری سه نوع مختلف از سلاح های لیزری می باشد که عبارتند از: 1- لیزرهای شیمیایی 2- لیزرهای حالت جامد 3- لیزرهای الکترون ازاد لیزرهای شیمیایی : لیزرهای به کار رفته در سیتم THEL و ABL از نوع لیزرهای شیمیایی می باشند. اشعه و نور لیزرهای شیمیایی در یک سطح بالایی از انرژی ( در حد صدها کیلو یا مگاوات ) به صورت یک اشعه قرمز قوی از فعل وانفعالات شیمیایی مشتق می شود . این تشعشعات به صورت بیم جمع شده و از لیزر رها می گردد . در خانواده سلاح های لیزری لیزرهای شیمیایی نسبت به بقیه لیزرها بسیار پر قدرت می باشند . این لیزرها به مقدارنسبتا زیادی سوخت شیمیایی نیاز دارند تا گرمای کافی را برای تولید و هدایت بیم لیزر به بیرون فراهم کنند . در حال حاضر سلاح حای لیزر شیمیایی در حال توسعه و تکمیل بوده و تکنولوژی مربوط نیز در حال توسعه است . نسخه های موجود از این سلاح ها در حال حاضر بسیار بزرگ و حجیم می باشند واین مسئله هم بیشتر به خاطر توان بسیار بالای انهاست مانند سیستم ABL . برای کاربردهای عملیات میدانی طراحی سیستم ها باید به اندازه کافی کوچک و مناسب ماموریت باشند. به عنوان مثال ورژنی قابل حمل و متحرکی از THEL توسعه داده شده است که در حدود 25 درصد از حجم و اندازه اولیه انها کاسته شده است . در حال حاضر ( سال 2005) سیستم THEL به صورت گسترده ای ازمایش گردیده و تکنولوژی مربوط به ان نیز کامل شده است و نمونه عملیاتی ان را می توان تا 18 ماه دیگر در میادین جنگ به کار گرفت . لیزرهای شیمیایی می توانند در یک یا گسترهای از چندین طول موج (برای ABL در حدود 1.315 میکرومتر و برای THEL 3.5-3.9 میکرومتر ) کار کنند.این طول موجهای بلند به لیزر این امکان را می دهد که بیم ان در شرایط نا مساعد جوی توان نفوذ کافی را در محیط داشته باشد . این طول موج بلند باعث می شود که نور انرژی از لیزر برای چشمها زیانی را نداشته باشد . لیزرهای حالت جامد : پیشرفتهای کافی و لازم برای لیزرهای حالت جامد نیز به وقوع پیوسته است . در این نوع لیزرها با عبور الکتریسیته از یک محیط کریستالی یا شیشه ای بیم لیزر تولید گردد . برخلاف لیزرهای شیمیایی مانند THEL لیزرهای حالت جامد با یک طول موج کوتاه تری کار می کنند در نتیجه بیم این نوع لیزر به سختی در فضا نفوذ می کند همچنین طول موجی که در ان کار می کند برای چشمها زیان اور می باشد . این لیزرها نسبت به لیزرهای شیمیایی از قدرت کمتری برخوردارند ( در حال حاضر توان انها در حدود ده ها کیلو وات می باشد ) با توجه به پیشرفتهایی که در این نوع لیزرها صورت گرفته است انتظار می رود که در اینده ای نزدیک که برروی سکوهای جنگی کوچک ( هواپیماهای بدون سرنشین – خودروهای رزمی ) نیز نصب کردد . این لیزرها می توانند از منابع الکتریکی موجود در روی هواپیما – کشتی – خودروهای زمینی تغذیه گردند . با وجود اینکه این لیزرها نسبت به لیزرهای شیمیایی از قدرت کمتری برخوردار هستند اما در اینده ای نزدیک و قابل پیش بینی می توانند گستره ی وسیعی از ماموریت هایی را که نیازمند توان کمتر و سکوهای کوچکتر می باشند به انجام برسانند . یک نکته قابل توجه در مورد لیزرهای حالت جامد این است که در صورتی که این لیزر بخواهد توانی در حد لیزرهای شیمیایی تولید کند در انصورت نسبت به لیزر شیمیایی که توان یکسانی دارد جثه بسیار بزرگتری خواهد داشت . در حال حاضر ارتش امریکا علاقه ای برای بهبود و افزایش قدرت لیزرهای حالت جامد ندارد . در حال حاضر سه شرکت فعال در زمینه تولید و توسعه این لیزرها فعلا به توان 25 کیلو وات در محیط ازمایشگاهی رسیده اند . این مقدار از 100 کیلو واتی که اداره تکنولوژی لیزرهای توان بالا برای انجام یک ماموریت به صورت موثر تعیین کرده است بسیار دور می باشد . ولی رسیدن به این مقدار از انرژی بوسیله این لیزرها چندان دور از انتظار نیست و قطعا در اینده ای نزدیک قابل دستیابی است . با پیشرفت های خوب به نظر می رسد که مسئله وزن به قوت خود همچنان باقی است .براورد شده است که با رسیدن به توان مورد نظر در این لیزرها داشتن وزنی در حدود 11000 پوند بالاتر از ان باشد که بتوان بوسیله ان ماموریت های تعریف شده را برای این لیزرها به سرانجام رساند . مطلوب ترین وزن برای این لیزرها حدود 4000 پوند می باشد. لیزرهای الکترون ازاد : نیرو دریایی امریکا به استفاده از لیزرهای الکترون ازاد بسیار علاقه مند می باشد . این نوع از لیزرها با استفاده از الکتریسیته بیم لیزر را در طول موج های مختلف که قابل تغییر و هماهنگ با شرایط جوی دریا می باشد را تولید می کند .توسعه دهندگان سلاح های نیرو دریایی معتقدند که این لیزرها برای انجام ماموریتهای مختلف دریایی از لیزرهای حالت جامد (دارای طول موج ثابت ) بهتر و مناسبتر می باشد .پیشرفت های لازم برای افزایش توان این لیزرها صورت گرفته است ( در حال حاضر در حدود 10 کیلو وات ) . لیزرهای الکترون ازاد به نسبت لیزرهای حالت جامد روشهای بهتر و جذابتری را برای افزایش سطح توان بوسیله الکتریسیته مطرح می نمایند . با این وجود چالشهای ویژه ای برای توسعه این لیزرها در دریا وجود دارد .به عنوان مثال اندازه بزرگ این لیزرها سبب می شود که فقط در کشتی های بزرگ بتوان از ان استفاده کرد . همجنین بروز کردن کشتی های موجود برای نصب این لیزرها در ان فعلا بسیار سخت به نظر می رسد . کیفیت بیم لیزر : تلاشهای علمی صورت گرفته باعث شده است که چیشرفت های قابل توجهی در کیفیت بیم لیزرها در سطوح بالای توان بوجود اید . کیفیت بیم لیزرها بدین صورت تعریف می شود : مقدار بسته بودن و جمع شدن بیم لیزر و قدرت تمرکز ان بر روی یک نقطه کوچک از هدفی که دور از لیزر قرار دارد . پیشرفت در ادغام و یک پارچه سازی سیستم های لیزری با سایر سیستم ها : توسعه دهندگان سلاح های لیزری در حال پیشرفت و توسعه دادن طرح ها و ادغام سلاح های لیزری با سایر سیستم های جدید هوایی – دریایی – زمینی می باشند . سیستم های لیزر شیمیایی نیز پیشرفت های خوبی داشته اند . در حال حاضر بر روی سیستم THEL اقداماتی صورت گرفته است که تا بتوان از ان بطور موثر تری در میادین جنگ برای نابودی و از بین بردن راکتها – گلوله های توپ- خمپاره استفاده کرد . لیزرهای حالت جامد نیز در حال پیشرفت و توسعه می باشند و پیشرفت های خوبی در این زمینه در حال شکل گیری است . این لیزرها از لحاظ تکنولوژی در حدود 5-4 سال از لیزرهای شیمیایی عقب تر می باشند . سیستم تغذیه الکتریکی این لیزرها بسیار بزرگ می باشند و توسعه دهندگان این لیزرها بیشترین تلاش خود را بر روی سیستم تغذیه این لیزرها متمرکز کرده اند . به عنوان مثال با پیشرفت سیستم های تغذیه مربوط به این لیزرها می توان انها را بر روی خودروهای رزمی زمینی نیز نصب کرد . نمونه دیگر از ادغام سلاح های لیزری با سایر سیستم های نصب یک لیزر حالت جامد در داخل حفره فن هواپیمای F-35 می باشد که از شفت فن هواپیما برای تولید توان در حد مگاوات استفاده گردد . سلاح های لیزری در حال حاضر در انواع مختلف سکوهای نظامی مانند هواپیماهای بدون سرنشین – بمب افکن – هواپیمای C-130 وخودروهای جنگی زمینی توسعه داده شده اند . توسعه مبانی و مفاهیم قابل استفاده برای سلاح های لیزری : با وجود پیشرفتهای چشمگیری که در حوزه سلاح های لیزری صورت گرفته است ولی هنوز جامعه نظامی از پتانسیل های نظامی موجود در این سیستم ها بی خبر می باشند. با وجود برگزاری همایش و کنفرانس های بسیار با حضور افسران نظامی ( در امریکا ) در خصوص کاربردهای نظامی سلاح های لیزری اگاهی از پیشرفت های صورت گرفته در این زمینه فقط مختص انجمن های علمی و فنی می باشد .علاوه بر اینها متفکرین پیشرو و نویسندگان کمیته های نظامی به ندرت به قابلیت های عملیاتی و نظامی سلاح های لیزری می پردازند . با وجود تلاش های جدید صورت گرفته برای شناساندن هر چه بیشتر این سلاح ها هنوز جامعه نظامی از ارزش واقعی این سلاح ها اگاه نیست . خصوصیت های کاربردی سلاح های لیزری و پتانسیل بالای این سلاح ها در انجام ماموریت گوناگون برای پی بردن به ارزشهای سلاح لیزری و ویژگی های این سلاح ها در میادین جنگ اینده اگاهی از توانایی منحصر به فرد و محدودیت ها و ضعف های انها بسیار مهم می باشد . به طور کلی سلاح های لیزری فرصتهای مناسبی همچون سرعت بسیار بالا در حد سرعت نور – دقت عمل در درگیری با اهداف – انعطاف پذیری و قابلیت تحرک بالا (به واسطه سبک بودن ) را در اختیار سربازان و استفاده کنندگان این سلاح ها قرار می دهد. همچنین این سلاح ها به ماندند تمام سیستم های فیزیکی دیگر ایده ال نبوده و دارای ضعف ها و محدودیت های زیر می باشد : 1- تاثیر گذاشتن شرایط اب و هوایی بر کارکرد انها 2- وابستگی به دید مستقیم 3- داشتن ترازنسبتا پایین انرژی و توان 4- نگرانی هایی در مورد ایمنی این سلاح ها مزیت و توانایی سلاح های لیزری : مزایا و ویژگی های جالب زیر سلاح های لیزری را برای استفاده در عملیات های نظامی کارامد و موثر می سازد : 1- دارا بودن سرعت بسیار بالا در حد سرعت نور : سلاح های لیزری با سرعتی در حد سرعت نور با اهداف خود درگیر می شوند و دیگر همانند سلاح های رایج نیازی به زمان برای رسیدن گلوله یا پرتابه به اهداف ندارند . همین سرعت بسیار بالای درگیری باعث می شود که این سلاح ها گزینه مناسبی برای درگیری بسیار نزدیک با هدف های مانوری ( همانند موشک های زمین به هوا – هوا به هوا – هواپیمای بدون سرنشین و انواع موشکهای کروز ) و هدفهای بالستیکی با سرعت فوق العاده زیاد (مانند گلوله های توپ – خمپاره – راکتها ) باشند و هیچ نیازی به محاسبه ی زمان پرواز در خط سیر ندارد . با این وجود این سلاح ها نیز به مقداری زمان جهت کشف و یابش هدف و تعقیب ان نیاز دارد تا با تثبیت هدف انرژی کافی را برای نابودی و منهدم کردن هدف را از خود انتشار دهد . 2- توان درگیری با اهداف چند گانه و هدف گیری مجدد بسیار سریع : از انجا که سلاح های لیزری قسمتهای مکانیکی کمی دارند و مدتم در حال تغذیه شدن یا شارژ و پر شدن بوسیله مخازن شیمیایی یا الکتریکی خود می باشند لذا می توانند با سرعت زیادی ( بدون نیاز به زمانی برای لود مجدد گلوله ها یا موشک و ... ) با چندین هدف درگیر شوند . محدودیتهای انها در این زمینه فقط در قابلیت فراهم کردن سوخت یا توان الکتریکی مورد نیازشان و نیز مقداری تلفات گرمایی سیستم می باشد . تغییر هدف در این سلاح ها فقط شامل نشانه گیری مجدد ومتمرکز شدن بر روی ان می باشد . به خاطر همین قابلیتها سلاح های مذکور گزینه بسیار مناسبی برای درگیری با هدفهای چند گانه همانند اتش توپخانه و راکتها می باشند 3- توان انجام عملیات برای مدت طولانی بدون نیاز به سوخت گیری (لود کردن مجدد مهمات ) : از انجایی که لیزرها فقط سوخت شیمیایی و یا الکتریکی مصرف می کنند لذا محدودیت اتش انها به مقدار سوخت شیمیایی موجود در دسترس برای لیزرهای حالت جامد و الکترون دارد . لیزرهای شیمیایی می توانند به صورت مداوم و با قدرت یکسان تا خالی شدن مخزن به کار ادامه دهند . ( به عنوان مثال برای سیستم HELRAME 10تا 20 هدف ) سوخت گیری مجدد لیزرها نیز نیازمند عوض کردن مخزن خالی با یک مخزن پر می باشد که این عمل فرایند بسیار ساده ای بوده و فقط چند دقیقه زمان می برد. در لیزرهای حالت جامد تعداد شلیکهای ان در یک زمان خاص به توانایی لیزر در عدم پذیرش گرمایی و گنجایش باتری ان محدود می گردد .این محدودیتها و ضعفها به نام محدودیت چرخه کار خوانده می شود و بدین معنی است که : یک لیزر میتواند به شلیک خود ادامه دهد فقط تا قبل از خاموش شدن لیزر برای شارژ مجدد و یا رفع گرمای تولید شده در حین انجام عملیات . به عنوان مثال در بعضی از سکوها همانند هواپیماها و یا خودروهای جنگی زمینی چرخه کار لیزر تقریبا درگیری با 10 تا 20 هدف می باشد و پس از ان لیزر باید خنک شده و مجددا شارژ گردد و پس از طی یک زمان معین در حدود 10 تا 20 دقیقه لیزر مجددا اماده درگیری و هدایت انرژی می گردد .برای سکوهای دیگری همچون کشتی بزرگ نیروی دریایی چون منابع الکتریکی و وسایل خنک کننده براحتی در دسترس می باشند لذا با یک طراحی خوب برای لیزرهای حالت جامد می توان از انها بدون محدودیت خاصی از این لحاظ به طور مداوم استفاده کرد . به غیر از زمان لازم برای خنک شدن عامل محدود کننده دیگر برای تولید و هدایت انرژی بوسیله لیزرهای حالت جامد مقدار سوخت و منابع الکتریکی در دسترس می باشد . هواپیماها – کشتی ها و وسایل جنگی زمینی می توانند در حین انجام ماموریت خود سوخت گیری نمایند . در حالت کلی میزان دسترسی به سوخت برای سلاح های لیزری یک عامل محدود کننده نمی باشد . پایین بوده هزینه نهایی هر شلیک : در سیستم های رایج کنونی هزینه نهایی هرپرتاب و شلیک با ارزش مهمات و تجهیزات شلیک شده به سمت هدف سنجیده می شود . در سیستم های موشکی سخت افزارهای گران بهای زیادی مورد استفاده قرار می گیرند ( مانند راکت – موتور – سیستم هدایت – جستجوگرها – بدنه و ... ) که با شلیک موشک به سوی هدف تمامی این تجهیزات گرانقدر از بین می روند . در حالی که در سلاح های لیزری فقط انرژی است که به سوی هدف روانه می گردد و هزینه نهایی هر شلیک فقط مربوط به هزینه سوخت شیمیایی یا هر سوخت دیگری است که با استفاده از توان الکتریکی مورد نیاز برای لیزرهای مختلف تولید می شود . ارزش تمامی این سوختها و فعل وانفعالات مربوطه در مقایسه با سیستم های موشکی بسیار پایین می باشد . هزینه به کارگیری توسعه و تعمیرات و نگهداری سلاح های لیزری حتی از مهماتی که در سیستم های رایج به کار برده می شود نیز پایینتر است . این سلاح ها چه یک شلیک را انجام دهند و چه هزاران شلیک هزینه نهایی انها نسبتا ثابت است . در سلاح های لیزری هزینه نهایی برای هر شلیک به کم کردن مشکلات موجود کمک میکند و می تواند یک امتیاز مهمی در مقایسه با سیستم های پیشرفته ولی بسیار گران قیمت موشکی باشد . نیاز کم به پشتیبانی لجستیکی : برخلاف توپخانه که باید مهمات ان باید همیشه فراهم باشد و یا موشکها که با شلیک هر کدام باید یکی دیگر جایگزین گردد سلاح های لیزری فقط به سوخت شیمیایی اضافی یا سوختی که برای تولید توان الکتریکی از ان استفاده می شد نیازمند است . برای مثال برای لیزرهای حالت جامد پشتیبانی های مربوط به حمل و نقل ذخیره سازی و لود کردن مجدد مهمات کاملا بی معنی می باشد همین عوامل باعث می شود که این سلاح ها نیازمند پشتیبانی لجستیکی کمی باشند . سوخت لیزرهای شیمیایی را میتوان بوسیله مخازن سوخت کارخانه ای که قابل حمل توسط وسیله نقلیه استاندارد می باشد فراهم کرد. دقت استثنایی وانطباق پذیری : سلاح های لیزری با استفاده از یک بیم با انرژی پایین اهداف خود را کسب و تعقیب نمایند . این بیم می تواند بر روی هر نقطه ای از هدف متمرکز گردد قبل از اینکه بیم اصلی با انرژی بالا برای نابود کردن ان ارسال گردد . می توان مقدار انرژی تابیده شده به هدف با توجه به مقدار اسیبی که در نظر داریم به ان وارد گردد را تنظیم نمود . بنابراین مقدار انرژی تابانده شده قابلیت تنظیم را دارد . حتی زمان تاباندن بین اصلی به هدف را نیز می توان به طور دلخواه تنظیم کرد تا مقدار خسارت مورد نظر به هدف وارد شود . ترکیب دقت فوق العاده و توان قابل تنظیم یک توانایی عالی در درگیریها به سلاح های لیزری می بخشد . وجود همین خصوصیات باعث می شود تا بتوان از این سلاح ها در نابودی کامل یا اسیب رسانی جزئی به هدف در کاربردهای کشنده و یا کشنده استفاده نمود . انعطاف پذیری : برخلاف سیستم های توپخانه ای و موشکی که اغلب هر کدام برای ماموریت خاصی طراحی می شوند یک سیستم لیزری می تواند به تنهایی جوابگوی ماموریت مورد نیاز متفاوت باشد . [size=18][color=red]گرداورنده : ایوب فلاح منبع : ماهنامه جنگ افزار / سال پنجم / شماره 59 [/color][/size]

[b]تکراری بود و ادغام گردید، دوست عزیز ضمن تشکر از زحمت شما لطفا قبل از ایجاد تاپیک با جستجو بوسیله موتور جستجوی سایت به آدرس زیر: http://www.google.com/cse/home?cx=007291450758597142715:epbd1pe8khe&hl=en از نبود تاپیک مشابه مطمئن شوید. MOHAMMAD[/b]