نيروي هوايي جمهوري خلق چين نيروي هوايي جمهوري خلق چين

[MR9 109,968]

بخش چهارم

 

 

در بازه زمانی نیمه دوم قرن بیستم ، شرق آسیا  و بخصوص چین آبستن وقایع متعددی بود و این روند با فاصله گرفتن چین کمونیست از اتحاد شوروی و نزدیک شدن به غرب ، صورت متفاوتی بخود گرفت و درواقع نمونه ای از ایجاد ارتباط میان دو دشمن آشتی ناپذیر محسوب می شد .اگر به شکل خلاصه این روند بررسی شود ، چین کمونیست به لطف کمکهای بی شائبه اتحاد شوروی سابق ، موفق شد تا پس از رویارویی با ارتش ژاپن و سپس ملی گرایان چینی ،درسال 1950 کنترل کامل این کشور را در اختیار خود بگیرد و در ده سال نخست ، یعنی تا سال 1960 روابط بین دو کشور بزرگ کمونیست دنیا در بهترین وضعیت خود قرار داشت ولی این روابط به شکل خاص پس از مرگ استالین در سال 1953 روبه تیرگی نهاد و در اواخر دهه شصت میلادی به درگیری مسلحانه نیز انجامید .

 

 

 

راست : سفر کیسینجر / چپ : سفر نیکسون  به چین نقطه آغاز همکارهای دفاعی چین و غرب محسوب می شد 

 

چینی ها نیز که خود را دربرابر غول روسی بدون پشتیبان می دیدند ، قبل از خاتمه جنگ ویتنام ، روند عادی سازی روابط خود را با واشنگتن آغاز کردند تا جایی که در ژوئیه 1971 کیسینجر به شکل مخفیانه از پکن بازدید نمود که یکی از نتایج آن ، موافقت با سفر نیکسون در فوریه 1972 بود . پس از این مرحله ، از ماه می 1973 ارتباطات دیپلماتیک میان طرفین آغاز شد و در اول ژانویه 1979 ، ایالات متحده به شکل رسمی ، جمهوری خلق چین را به رسمیت شناخت . این مساله  تا فوریه 1979 در عادی ترین حالت خود قرار داشت ولی از این تاریخ به بعد ، با شروع عملیات نظامی ویژه ارتش چین علیه ویتنام ، و مقاومت ویتنامی ها و خطر رویارویی اتحاد شوروی و چین ، شرایط پیچیده ای پدید آمدکه موجب شد پکن بدلیل برتری روسها در تسلیحات هسته ای ، به منظور ایجاد توازن با اتحاد شوروی ، بیشتر به سمت غرب گرایش پیدا کند . علاوه براین ، ناکامی چینی ها علیرغم برتری عددی در نیرو و توقف یگان های ارتش چین دربرابر نیروهای مرزبانی و شبه نظامیان ویتنامی ، باعث شد تا پکن به فکر نوسازی نیروهای مسلح خود افتاده  و ایده "ارتش مردمی " اعلام شده از سوی مائو را بتدریج به کناری نهند .

 

بدین ترتیب ، اگر در دهه 50 تا نیمه دهه 60 میلادی ، چین وابستگی قابل توجهی را به کمک های سخت افزاری و فناورانه اتحاد شوروی داشت ولی از ابتدای دهه 70 میلادی ، ارتش این کشور بتدریج دفاتر طراحی بومی خود را ایجاد نمود ولی مشکلات ناشی از وقوع  انقلاب فرهنگی باعث شد تا پکن متوجه شود که به تنهایی نمیتواند سامانه های پیشرفته و تسلیحات مدرن را طراحی و تولید نماید . اما نزدیکی میان چین و ایالات متحده که با پس زمینه استراتژی ضد روسی در پکن شروع شد ، از ابتدای دهه هشتاد میلادی منجر به همکاری به نسبت نزدیک میان طرفین گردید و پکن موفق شد تا ضمن دستیابی به فناوری پیشرفته و سخت افزار غربی ، منابع مالی بسیار قابل توجهی را در ازای ارسال کمک های نظامی به مجاهدین افغان بدست آورد . درواقع از سال 1984 ، چین به منبع اصلی تامین مهمات و سلاح برای افغان ها تبدیل شد و امریکایی ها ، تسلیحات چینی را از طریق چندواسطه خریداری کرده  و از طریق پاکستان برای جنگ با روسها در اختیار افغان ها قرار می دادند .

در دهه هشتاد میلادی و با سرنگونی محمدرضا پهلوی درایران و برچیده شدن پایگاه های اطلاعاتی امریکا در مرزهای جنوبی اتحاد شوروی ، واشنگتن مخفیانه به پکن پیشنهاد داد تا قرارگاه های مشابهی را برای نظارت بر آزمایش های موشکی شوروی در قزاقستان ایجاد کند تا از این طریق پیشرفتهای روسها را در حوزه هایی نظیر سامانه های ضد بالستیک ، موشکهای قاره پیما و ... زیرنظر بگیرد . با توجه به اهمیت این مساله ، دوطرف در سال 1982 توافق نامه رسمی را در مورد ایجاد مراکز اطلاعاتی در چین به امضاء رسانده  و بلافاصله ، ایستگاه های شناسایی الکترونیک در شمال غربی چین ساخته شد . با این حال ، واشنگتن در ابتدا اصرار داشت که این مراکز مستقلا اداره شود ولی ارتش چین تاکید نمود که می بایست این تاسیسات بصورت مشترک اداره شده و روند نیز کاملا مخفیانه باشد . این مراکز نهایتا در استان سین کیانگ ایجاد شد و تا سال 1989 نیز به کار خود ادامه داد و اکنون نیز بطور کامل توسط چینی ها اداره می شود .با توجه به روند فوق ، دهه هشتاد میلادی برای پکن فرصت بی نظیری بود که با فناوری نظامی غربی آشنا شده  و عقب ماندگی خود را در حوزه ایجاد مجتمع های نظامی – صنعتی جبران کند .

 

 

اف-86 نیروی هوایی تایوان مسلح به AIM-9B 

روسها مدعی اند که دستیابی به  نمونه های سایدویندر ، یک دانشگاه  طراحی برای محصولات آنها محسوب می شد 

 

موشکهای هوابه هوا :

نیروی هوایی چین در سال 1961 براساس تفاهم نامه ای که میان سران این دوکشور در خصوص همکاری های نظامی امضاء شد ، موفق گردید تا مجوز تولید موشک هوابه هوای کا-13 ( ار-3 اس ) را دریافت کند که این موشک روسی نیز به نوبه خود ، روگرفتی از موشک مشهور هوابه هوای AIM-9B سایدویندر بشمار می رفت  که تعداد قابل توجهی از این موشکها پیش از این  توسط جنگنده های اف-86 تایوانی شلیک شده و بدون اینکه به هدف خود آسیب بزند ، با واسطه به دست  روسها رسیده بود . پس از دریافت مجوز و تجهیزات مربوط ، این موشک با شناسه PL-2 در چین وارد خط تولید انبوه شده و در سال 1967 به نیروی هوایی این کشور عرضه گردید و در طول 40 سال خدمت بروزرسانی های متعددی بخود دید . همانند سلف آمریکایی ، پی ال-2 موشک کوچک و ساده ای بود ولی با فراررسیدن نیمه دوم دهه هشتاد میلادی ، تقریبا از رده خارج بحساب می آمد و در حوزه هایی نظیر برد ، قدرت مانور حرفی برا ی گفتن نداشت .

 

 

 

راست : پی ال-2

چپ : آر-3 اس 

 

 

اما نیروی هوایی چین از سال 1982 بدنبال جایگزین پی ال-2 بود و پس از بررسی های متعدد ، یک نسخه بومی با شناسه PL-5 طراحی و تولید شد ولی بدلایل مختلف از جمله برآورده نشدن الزامات فنی ، تنها  5 سال در خدمت بود و سپس کنار گذاشته شد . بدین ترتیب با توجه به منسوخ شدن پی ال-2 و شکست تقریبی پی ال-5 ، چین تصمیم گرفت تا برای جبران کمبودهای موجود خود در حوزه فناوری سمت غرب حرکت کند و این مساله پس از نزدیک شدن به واشنگتن تاحدودی رنگ واقعیت بخود گرفت و اکنون چین می توانست از متحدان ایالات متحده فناوری و سلاح تهیه کند .

 

 

 

 

راست : پی ال-7 

چپ :  ماژیک

 

 

بدین سان ، پس از مدتها جستجو ، بررسی و آزمون ، ارتش چین در جریان برگزاری نمایشگاه بین المللی تسلیحات به سال 1988 از موشک بومی کوتاه برد خود با شناسه PL-7 با سرجستجوگر فروسرخ رونمای نمود که براساس پیکربندی موشک فرانسوی R-550 ماژیک ساخته شده بود ، بااین حال ، زمانی که چینی ها موفق شدند مجوز تولید این موشک را بدست آورند که  فناوری بکار رفته درآن دیگر جدید نبود و خط تولید آن در فرانسه از سال 1974 فعالیت نداشت . اگر چه دریافت خط تولید این موشک از فرانسه یک جهش و انقلاب فناورانه برای نیروی هوایی  چین محسوب می گردید ولی نمونه های چینی چندان با نسخه های فرانسوی قابل مقایسه نبوده و با درازایی در حدود 2 متر ، قطر 157 م.م ،  وزن 89 کیلوگرم  و برد موثر 8 کیلومتر برای مسلح کردن جنگنده های جی-7 و جتهای ضربتی کیو-8 درنظر گرفته شدند .

 

 

پی ال-8

 

اگر چه این موهبت برای نیروی هوایی چین بود ولی ارتش این کشور بر آن بود که همه تخم مرغ های خود را در یک سبد قرار ندهد و از فرصت بدست آمده سیاسی استفاده نمود تا فناوری موشکهای هدایت شونده غربی را تا حد امکان بدست آورد . این تلاش ها تا حدودی نتیجه داد و در سال 1988 پس از کسب مجوز ایالات متحده ،  شرکت سازنده عبری یک هدیه ارزشمند شامل بسته کامل اسناد فنی و نمونه های کاملی از موشک هوا به هوای پایتون-3 را درا ختیار پکن قرار داد و متقابلا چینی ها پس از دریافت آن بسرعت دست به کار شده  و با مونتاژ کیت های عبری ، در سال 1989 موشک هوابه هوای جدید خود را با شناسه PL-8 رونمایی نمودند . این موشک جدید فروسرخ ، که مقاومت به نسبت مطلوب تری در برابر تله های حرارتی از خود نشان می داد ، با طولی در حدود 2 متر ، قطر 160  م.م ، وزن اولیه 115 کیلوگرم  ، برد نهایی 20 کیلومتر در برابر اهداف مانورپذدیر  با مسلح شدن به یک کلاهک 5 کیلوگرمی این امکان را برای موشک فراهم آورده بود که به محض از دادن هدف ، ماسوره مجاورتی آن فعال شده و سرجنگی را منفجر می نمود . جذابیت فناوری این موشک برای چینی ها چنان بود که بلافاصله دست به کار زده و دوسال بعد ، موشک PL-9 را معرفی نمودند  که با برد موثر حدود 22 کیلومتر و سرجستجوگر چند طیفی ، در میانه دهه 90 آن را به نیروی هوایی تحویل دادند .

 

 

جت رزمی J-8II مسلح به پی ال-8

 

بدین ترتیب ، مسلح شدن جنگنده های چینی به موشک های پیشرفته کوتاهبرد ، توان رزم هوایی نزدیک را در نیروی هوایی این کشور به یکباره گسترش داد ولی چینی ها هنوز به موشکهای هدایت شونده ای که بتواند در همه گونه شرایط جوی و برد فامد ( فراتر از میدان دید ) دشمن را کشف و آن را مورد اصابت قرار دهند ، نیاز داشتند اما صنعت دفاعی چین نه فناوری و نه بستر اولیه ای را برای تولید چنین مهماتی در اختیار نداشت .

 

همزمان با این تحولات ، ارتش های غربی در دهه هفتاد و هشتاد به شکل گسترده ای از موشکهای راداری نیمه فعال AIM-7 اسپارو آمریکایی استفاده می کردند . چینی ها نیز اولین نمونه های اسپارو را در جریان جنگ ویتنام بدست آورده بود ولی بدلیل ضعف شدید در حوزه الکترونیک و عدم توانایی در بازسازی فرمول سوخت جامد موشک آمریکایی ، امکان تولید روگرفتی از محصول آمریکایی وجود نداشت . با این وصف ، شرکتهای ایتالیایی براساس پیکربندی اسپارو ، موشک هوابه هوای اسپاید ( ASPIDE) را معرفی کرده بودند که به شکل خاص برای مسلسح کردن جنگنده های اف-104 مورد استفاده قرار می گرفت و آزمون های اولیه آن از سال 1974 شروع شده بود و تا سال 1986 ادامه داشت . در همین روند ، با توجه به اینکه داده های موجود نشان می داد عملکرد اسپاید از اسپارو تا حدودی بالاتر است ، نیروی هوایی چین ترجیح داد تا مجوز تولید محصول ایتالیایی را دریافت کرده  و این امر منجر به رونمایی از موشک PL-11 شد .

 

 

 

راست : پی ال-11 

چپ :  اف-104 مسلح به اسپاید 

 

 

این موشک چینی با طول حدود 3/7 متر ، قطر 234 م.م  ( مربوط به اسپاید ) سرجنگی ترکش شونده  35  کیلوگرمی (اسپاید )  ، چیزی در حدود 75 کیلومتر برد را به نمایش می گذاشت . اما با وقوع جریان میدان تیان آن من در ژوئن 1989 ، همکاری میان دوطرف محدود شد ولی چین قطعات کافی برای تولید 100 تیر موشک را بدست آورده و موفق شد تا میانه دهه نود میلادی ، جتهای J-8II خود را به این موشک جدید مسلح کند . داده های موجود حاکی از آن است که  صنعت دفاعی چین موفق شده تا  خط تولید موشک پی ال-11 را با هدایت اینرسیایی در مراحل اولیه و میانی پرواز و درنهایت هدایت راداری در بخش پایانی بصورت انبوه راه اندازی کرده و حتی نمونه ای با جستجوگر راداری فعال را نیز بخدمت گیرد ولی هنوز در این مورد یقین حاصل نشده است .

 

پی نوشت :

1-  استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی درانجمن میلیتاری،براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی" منوط به ذکر دقیق منبع است.امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند

2- ادامه دارد .... 

 

 

[SHAHDAD 1,290]

    سبقت گرفتن چین ازایالات متحده،ناتو وروسیه!

سال 2022 یکی از پرحادثه‌ترین سال‌ها برای امور نظامی از زمان پایان جنگ سرد بود، نه تنها به دلیل وقوع یک جنگ تمام عیار بین روسیه و اوکراین، که با پشتیبانی بسیار گسترده و کمک‌های پرسنلی بزرگ از سراسر ناتو به اکراین همراه شد،بلکه همچنین به دلیل تحولات موازی در سراسر جهان که شاید مهم ترین آنها در شرق آسیا باشد.ارتش آزادیبخش خلق چین (PLA) به تثبیت موقعیت خود به عنوان یک رقیب کاملاً هم‌تراز برای ارتش ایالات متحده ادامه داده است - موقعیتی که روسیه به سرعت در بسیاری از زمینه های توانمندی های متعارف خود، از دست می دهد. اگرچه توجه غرب به شدت بر درگیر کردن نیروهای روسی در اروپای شرقی متمرکز شده است،.

تنش‌های چین-ایالات متحده و در حالت گسترده تر چین-ناتو با جلب حمایت بیشتر ایالات متحده از ژاپن و استرالیا و تا حد بسیار کمتری از سوی دولت جدید کره جنوبی در تلاش برای حفظ سلطه غرب در شرق آسیا، همچنان قابل توجه است. اطلاعات جدید قابل توجهی در مورد پیشرفت چین و ایالات متحده در مورد اولین جت های جنگنده نسل ششم جهان به دست آمده است و مقامات آمریکایی همچنان نگرانی های خود را در مورد برنامه رقیبشان ، چین مطرح می کنند. هر دو کشور به طور فزاینده ای از نظر هواپیماهای جنگی که در اختیار دارند در لیگی کاملاً مختص خودشان ظاهر می شوند و آنها تنها کشورهایی هستند که اسکادران های جنگنده نسل پنجم با قدرت کامل را به کار می گیرند و در حال توسعه نسل بعدی بمب افکن های رادارگریز هستند که انتظار می رود به طور همزمان به خدمت وارد شوند. همزمان پس از این دو ، روسیه برای اولین بار جنگنده های نسل پنجم را برای نبرد مستقر کرده است در حالی که کره جنوبی جنگنده نسل پنجم خود را برای اولین بار در ماه ژوئیه به پرواز درآورد و این کشور را به چهارمین کشوری تبدیل کرد که این کار را انجام داده و همچنین این کشور با فروش ده ها میلیارد دلاری به کشورهای ناتو، خود را به عنوان صادرکننده پیشرو تسلیحات در جهان تثبیت نموده است.

در حالی که چین و ایالات متحده در رقابت خود برای کسب مزیت کیفی در هوانوردی نظامی و همچنین در رقابتی که چه کسی می‌تواند سیستم‌های جدید را زودتر وارد خدمت کند،در رقابت باقی می مانند، جزئیات جدیدی از ناوگان چین که در سال 2022 فاش شد، مزیت‌های صنعتی عظیم این کشور را  روشن می‌کند. در حال حاضر تمام جنگنده های در حال تولید در بزرگ ترین مقیاس در جهان، به غیر از اف-35 آمریکایی، در چین ساخته می شوند که شامل دو کلاس جی-20 و جی-16 سنگین وزن است. در حالی که چین مدت‌هاست که نسبت به ایالات متحده یا هر کشور همسو با ایالات متحده، به استثنای  عربستان سعودی، نسبت بسیار بیشتری از جنگنده‌های سنگین‌وزن را در ناوگان خود مستقر می‌کند،

نمایشگاه هوایی ژوهای ۲۰۲۲ نشان داد که ناوگان سنگین وزن چین به احتمال زیاد نه تنها از ایالات متحده،بلکه از ناوگان ناتو و روسیه در مجموع پیشی می گیرد.تخمین زده می‌شود که چین تقریبا ۳۰۰ جنگنده J-16 و بیش از ۲۰۰ جنگنده J-20 را در کنار مدل های قدیمی تر،از جمله نزدیک به ۳۵۰ جنگنده J11s و ۵۰ فروندJ15s و ۹۸ فروند سوخو ۳۰و ۲۴ فروند سوخو ۳۵ اس روسی در اختیار دارد.همچنین گمان می رود تعداد کمی از سوخو ۲۷ های قدیمی تر روسی هنوز در خدمت باشند.بنابراین تخمین زده می‌شود که چین بین ۱۰۰۰ تا ۱۱۰۰ جنگنده سنگین وزن را در اختیار دارد که بدون احتساب جنگنده های رهگیر و تهاجمی سنگین وزن،ناوگانی بزرگتر از مجموع ناوگان ایالات متحده و روسیه را نشان می‌دهد.

تخمین زده می‌شود که ارتش ایالات متحده تقریبا ۵۱۰ جنگنده سنگین وزن را در اختیار دارد که تنها حدود ۱۲ مورد آز آنها جت های جدید F-15ex هستند.بقیه مدل های F-15 دوران جنگ سرد هستند که آخرین آنها در سال ۲۰۰۱ خریداری شده و همچنین تقریبا ۱۸۵ فروند F-22 که اگر چه از بدنه هواپیماهای نسل پنجم مانند J-20 استفاده میکنند هنوز به تجهیزات اویونیک دهه ۱۹۹۰ متکی هستند و در انتظار ارتقا احتمالی می باشند.خارج از نیروی هوایی ایالات متحده،هیچ جنگنده سنگین وزن در هیچ کجای جهان غرب در خدمت نیست.تنها جنگنده های سنگین وزن غربی که وارد خدمت شدند، F-14، F-15 و F-22 هستند که توسط اعضای ناتو در خارج از ایالات متحده به میدان نمی روند. اگرچه به طور گسترده توسط مشتریانی مانند بریتانیا، آلمان و فرانسه مورد توجه قرار گرفته است،اما نیاز به حفاظت از صنعت داخلی در اروپا، هزینه بالای جنگنده های برتر آمریکایی و فقدان برنامه های عملی جنگنده های سنگین وزن اروپایی،به این معنی است که چنین هواپیماهایی به طور گسترده در ناتو به کار گرفته نمی شوند.

اگر چه داسو فرانسه کار بر روی یک هواپیمای سنگین وزن معادل F-15،یعنی میراژ۴۰۰۰ را آغاز کرد، این هواپیما به دلیل هزینه بالا و چشم انداز محدود برای صادرات هرگز وارد خط تولید نشد.

بنابراین تولید جنگنده های سنگین به ایالات متحده، چین و روسیه محدود شده است، به طوری که چنین هواپیماهایی اکثریت واحدهای جنگنده روسی را تشکیل می دهند، اما به دلیل حجم محدود بودجه دفاعی این کشور، هنوز تعداد آنها نسبتاً کم است.تخمین زده می شود که روسیه تقریبا ۴۰۰ جنگنده سنگین وزن شامل جنگنده Su-30Sm/Sm2 و S-35 و Su-27 دوران شوروی را در اختیار دارد.تقریبا ۲۰ فروند Su-33که نمونه دریایی سوخو ۲۷ هست بر روی ناو هواپیمابر بر در خدمت میباشد.همچنین تخمین زده می‌شود این کشور  شش جنگنده نسل پنجم Su-57 در اختیار دارد.

بنابراین تعداد ناوگان جنگنده های سنگین وزن  روسیه و ناتو به طور قابل توجهی از ناوگان چین کمتر است، این پدیده با توجه به این واقعیت که جنگنده های سنگین وزن چین نه تنها به طور متوسط دهه ها جدیدتر از جنگنده های ایالات متحده هستند، بلکه همچنین به این دلیل اهمیت بیشتری پیدا می کند که به طور مداوم نشان داده اند پیچیده‌تر از  محصولات روسیه هستند. 

جنگنده های سنگین وزن برای نخبگان نیروی هوایی پیشرو در جهان امروز، نه تنها از توانایی حمل سلاح‌های بسیار بیشتر و در بیشتر موارد از بهترین عملکردهای پروازی برخوردارند، بلکه از بردهای بسیار

طولانی‌تر و توانایی حمل مجموعه‌های حسگر بسیار بزرگ‌تر و در نتیجه قدرتمندتر نسبت به جت‌های متوسط یا سبک بهره می‌برند. اگرچه هزینه‌های بسیار بالاتر آن‌ها هم برای عملیات و هم برای ساخت به این معنی است که آنها عموماً در تعدادمحدودتری استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، جنگنده سبک وزن تک موتوره F-16 را برای پر کردن بخش اعظم واحدهای خود پس از F-15 بسیار توانمندتر، که از سال 1975 وارد خدمت شد، توسعه داد.زیرا مشخص شد که  F-15 برای استقرار گسترده کاملاً مقرون به صرفه نیست. سرمایه گذاری در F-15 با این وجود حیاتی تلقی می شد، زیرا جنگنده های درجه یک و متوسط شوروی مانند MiG-25 و MiG-29 دارای مزایای عملکردی قابل توجهی نسبت به F-16 بودند. برای ایالات متحده یا متحدانش، فقدان ناوگان قابل توجه سنگین وزن همچنان یک مسئله مهم است - یکی از پیامدهای اخیر آن خروج یک هواپیمای F-15 در اوکیناوا بدون جایگزینی در ماه اکتبر اعلام شد زیرا هیچ جانشین مستقیمی برای F-15 وجود نداشت که بتواند این نقش را به عهده بگیرد.با قطع برنامه های ایالات متحده برای دستیابی به دو جنگنده سنگین وزن آخر خود،یعنی F-22 مشکل دار و F-15exبه صرفه اما غیر رادارگریز،توانایی آن برای تسلط بر جنگ های هوایی آینده به شدت بر روی نسل ششم جنگنده برتری هوایی MGAD است که در حال حاضر در حال توسعه می باشد.با توجه به اینکه در ماه می فاش شد که این پروژه احتمالا صدها میلیون دلار هزینه داشته باشد،با این حال انتظار می رود هزینه های  جانشین F-22و F-15 حتی بیشتر از این هم باشد.

                             

                           مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

منبع :

https://militarywatchmagazine.com/article/china-more-heavyweights-nato-russia

 

[alvand90 115]

7 hours قبل , SHAHDAD گفت:

    سبقت گرفتن چین ازایالات متحده،ناتو وروسیه!

 

 

چرا اسمی از رافال یا یوروفایتر نیست ؟؟

[SHAHDAD 1,290]

1 ساعت پیش, alvand90 گفت:

چرا اسمی از رافال یا یوروفایتر نیست ؟؟

اینها را نیمه سنگین حساب کرده.در کلاس اف ۱۶ و میگ ۲۹ و....

برای مثال:

رافال: وزن خالی مدل C آن ۹٬۵۰۰ کیلوگرم و وزن مدل M که ناونشین ۱۰٬۱۹۶ کیلوگرم است اما قادر است با حداکثر ۲۲٬۲۰۰ کیلوگرم وزن از زمین برخیزد.

-------------------------------------------------

تایفون:وزن خالی ۱۱ تن قادر به برخاست با وزن ۲۳٫۵ تن است.

اما:

اف ۱۵: وزن خالی ۱۲هزار و ۷۰۰ کیلو قادر به برخواستن با وزن  بیش از ۳۰ تن است.

---------------------------------------------------

سوخو ۳۰ : وزن بالای ۱۷ تن با وزن برخواست بالای ۳۴ تن

--------------------------------------------------

سوخو ۳۵ : وزن ۱۸ تن.وزن قابل برخواستن ۳۵ تن

-------------------------------------------------

J15 : وزن ۱۷ تن و برخواست ۳۳ تن

-------------------------------------------------

J 20 : وزن ۱۹ تن و قابل برخواست ۳۷ تن

و........

[SHAHDAD 1,290]

                 بازنشستگی جنگنده J-7 تا پایان سال

بر اساس گزارش های رسانه دولتی گلوبال تایمز، ارتش آزادیبخش خلق چین قرار است آخرین جنگنده های J-7 را تا پایان سال 2023 از خدمت بازنشسته کند.

این کلاس جنگنده یکی از  سبک ترین  و کوچک ترین جنگنده های در حال خدمت در جهان است و تا ۱۰ سال پیش یعنی تا سال۲۰۱۳ به طور انحصاری برای صادرات در حال تولید بود.در حالی که ارتش آزادی بخش خلق چین در اواخر دهه 2010 تقریباً 400 هواپیمای J-7 در خط مقدم داشت، تعداد آنها به سرعت در حال کاهش است زیرا ناوگان هواپیماهای جنگنده را از کلاس های جدیدتر با سرعتی بی سابقه دریافت می کند.نیروی هوایی چین امروز بیشتر از هر کشور دیگری در سال جنگنده های جدید دریافت می کند،به طوری که چهار جنگنده از پنج جنگنده تولید شده در مقیاس بزرگ در سراسر جهان امروز چینی هستند.

 J-7 در دهه 1960 به عنوان مشتق شده از جنگنده نسل دوم MiG-21 Fishbed شوروی ساخته شد که با پیوستن به ناوگان اتحاد جماهیر شوروی در سال 1959، تواناترین جنگنده جهان به حساب می آمد.

اگرچه MiG-21 ها امروزه به طور گسترده در سراسر جهان از کوبا و رومانی گرفته تا مصر و سوریه عملیاتی هستند، خطوط تولید این کلاس در سال 1985 بسته شد که این به این معنی است که  هواپیماهای J-7 که در چین و مشتریان خارجی آن عملیاتی هستند به طور متوسط بسیار جدیدتر بوده و از فناوری های تولید بسیار پیشرفته تری بهره می  برند.

اگرچه این کلاس شاهد فروش‌های متعدد صادراتی از جمله به ایران، آلبانی، مصر، پاکستان و عراق بود.

جنگنده‌های J-7 نسبتاً کمی، در طول جنگ سرد به ارتش چین ملحق شدند. مدل‌های دوران جنگ سرد به سرعت در دهه 1990 از خدمت خارج شدند،زیرا با گسترش تولید این کلاس ، چین آن را در مرکز تلاش‌های های مدرن سازی خود قرار داد زیرا چین قادر به تولید جنگنده های نسل چهارم به روز در داخل کشور نبود.در آن زمان تلاش هایی برای ادغام فن آوری های نسل چهارم در حال توسعه در هواپیما انجام شد و انواع جدید J-7E و J-7G با سیستم های اویونیک پیشرفته و قابلیت های جدید با مزایای عملکرد بسیار قابل توجهی نسبت به مدل های قبلی وارد خدمت شدند.

پیشرفته ترین نوع آن یعنی J-7G دارای مشخصه های جنگنده های نسل چهارم بخاطر استفاده بسیار بیشتر از مواد کامپوزیتی کابین خلبان شیشه ای (Glass Cockpit)  ،یک بال دلتای دوگانه جدید،سه نمایشگر HUD چند منظوره و HOTAS،سامانه نصب شده روی کلاه خلبان ، بدنه با مواد کاهش دهنده سطح مقطع راداری و مخازن سوخت جدبد بود.

زمانی که J-7 به پایان دوره تولید خود نزدیک شده بود، چین قبل از آن شروع به پرواز اولین نمونه های جنگنده نسل پنجم خود کرده بود که تحت برنامه J-20 توسعه یافته بودند، که نشان می دهد مدت زمان برنامه J-7 چقدر طولانی بوده است.هواپیماهای J-7 با سیستم های اویونیک مدرن به دلیل هزینه های عملیاتی بسیار کم، ارزشمند هستند و به خلبانان این امکان را می دهند که هر ساله دوره های بسیار طولانی را در هوا با هزینه ناچیز در مقایسه با جنگنده های جدیدتر مانند J-16 یا J-20 سپری کنند.با این وجود دسترسی محدود آنها به موشک های مدرن، اندازه کوچک رادارهایشان، فقدان رادارهای آرایه ای اسکن شده الکترونیکی، برد پروازی و محموله های تسلیحاتی محدود آنها، موانعی را بوجود می آورد.

جنگنده‌های J-7 با جنگنده‌های جدید J-10C و J-16 جایگزین می‌شوند،اندازه جنگنده‌های جدید  بیش از سه برابر اندازه J-7 است و اختلاف توانایی‌های بین جنگنده J-7G و  این جت های جدید چینی بسیار زیاد می باشد. بازنشستگی J-7 از نقش‌های خط مقدم،تعداد واحدهای خط مقدم را کاهش می دهد،اما در عین حال هواپیماهای بیشتری را در واحدهای آموزشی که مقصد بسیاری از هواپیماها بوده است، در دسترس قرار می‌دهد.

جایگزین کردن J-7 با جنگنده های مدرن، قابلیت های جنگی ارتش چین را به میزان فوق العاده ای افزایش می‌دهد اما به قیمت افزایش قابل توجه هزینه های عملیاتی،به ویژه زمانی که کلاس های جنگنده سنگین وزن مانند J-16 به طور مستقیم جایگزین جنگنده J-7 می شوند.پس از پایان خدمت ،J-7 همچنان پرفروش‌ترین جنگنده مافوق صوت تک موتوره چین باقی می ماند.یک میراث قابل توجه با مشتقاتی حاصل از آن یعنی جنگنده آموزشی JL-9 و جنگنده JF-17 ،که همچنان در حال تولید می باشند.

                           

                             مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز میباشد.

منبع :

https://militarywatchmagazine.com/article/china-retire-last-j7s-implications

[41148 503]

واقعا از هر پنج جنگنده تولید شده در سال چهارتاش تولید چینه؟؟ سال ۲۰۲۲ ۱۴۱ فروند اف ۳۵ تولید شده. کاری با دیگر جنگنده های غربی و شرقی در خط تولید نداریم. ۱۴۱ ضرب در چهار میشود ۵۶۴. یعنی چین در کمترین حالت ۶۰۰ جنگنده در سال تولید میکند!؟

ویرایش شده در اسفند 1 توسط 41148

[SHAHDAD 1,290]

27 minutes قبل , 41148 گفت:

واقعا از هر پنج جنگنده تولید شده در سال چهارتاش تولید چینه؟؟ سال ۲۰۲۲ ۱۴۱ فروند اف ۳۵ تولید شده. کاری با دیگر جنگنده های غربی و شرقی در خط تولید نداریم. ۱۴۱ ضرب در چهار میشود ۵۶۴. یعنی چین در کمترین حالت ۶۰۰ جنگنده در سال تولید میکند!؟

سلام⚘

اینطور که نویسنده ادعا کرده ۴ جنگنده از ۵ جنگنده تولیدی مقیاس بالا.

مثلا الان اف ۳۵ مقیاس بالا حساب میشه چون همونطور که فرمودین فقط در یک سال ۱۴۱ فروند تولید شده ولی مثلا تایفون یا سوخو ۳۵ نه.در واقع بین جنگنده هایی که داره تولید گسترده میشه باید حساب کنید.

واقعیت،برای منهم عدد عجیبه.نمیدونم راسته یا نه ولی سرعت تولیدات چینی ها تو این سالها سرسام آور بوده.در همین سالها مجموع جنگنده های سنگینش از مجموع آمریکا و روسیه پیشی گرفته.مثلا کل تولید سالانه سوخو ۳۰ و ۳۵ و ۳۴ از هر کدام تنها ۱۴ فروند در سال بوده !

http://www.military.ir/forums/topic/193-جنگنده-برتری-هوایی-سوخو-57-فلون-su-57felon/?page=21&tab=comments#comment-554580

ویرایش شده در اسفند 1 توسط SHAHDAD

[bidar 331]

چین یک هواپیمای رادارگریز جدید طراحی کرده است که از پلاسما استفاده می کند. 

 

«اگر نمی خواهید شکل جت جنگنده خود را تغییر دهید، هوای اطراف آن را تغییر دهید!»

 

◼️محققان چینی از جمله تان چانگ گزارش می دهند که آنها در حال عبور از گلوگاه های این فناوری هستند و راه حلی برای این فناوری دارند که ممکن است به زودی در هواپیماهای نظامی اعمال شود. همانطور که توسط South China Morning Post گزارش شده است ، چانگ ادعا کرده است که دو رویکرد با موفقیت آزمایش شده است.

 

◼️اولی استفاده از مواد رادیواکتیو در مکان های خاصی از جنگنده است، این مواد با متلاشی شدن، هوا را یونیزه می کند و پلاسما در اطراف آن ایجاد می کند.

 

راه دیگر استفاده از برق برای یونیزه کردن هوای اطراف جنگنده است، این طرح برای ایجاد پلاسما در اطراف کل هواپیما در نظر گرفته نشده است، بلکه فقط در قسمت های خاصی است که آن را از بین می برد.

 

▪️این تیم ادعا می‌کند که این رویکردها امکان تطبیق آن‌ها با بسیاری از طراحی‌های هواپیما را فراهم می‌کند و نیازی به سازه‌های عجیب و غریب هواپیماهای رادارگریز سنتی مانند F-22 Raptor یا B-2 Spirit ندارند. شکل‌دهی ویژه برای کاهش سطح مقطع راداری اغلب دارای اشکالات آیرودینامیکی بزرگی است. پلاسما می تواند راه حلی برای این موضوع باشد.

 

▪️همچنین اعتقاد بر این است که پنهان کاری پلاسما در موشک های روسی 3M22 Zircon (SS-N-33) و Kh-47M2 Kinzhal استفاده شده است.

[Navard 6,589]

2 hours قبل , bidar گفت:

چین یک هواپیمای رادارگریز جدید طراحی کرده است که از پلاسما استفاده می کند. 

 

 

 

چرا پلاسما ؟

 

 

پلاسما رایج ترین حالت ماده در کیهان است، البته کمی فراتر از تجربه روزمره ما در برخورد با مایعات، جامدات و گازها است. اما از ستارگان گرفته تا تابلوهای نئونی، پلاسما در همه جا وجود دارد. یک ماده وقتی یونیزه می شود پلاسما است، حداقل برخی از الکترون های آن از اتم های خود جدا می شوند و محیطی پر از ذرات منفی (الکترون ها) و مثبت (اتم ها) غیرمرتبط ایجاد می کنند.

 

این یونیزاسیون جزئی است که برای فناوری پنهان کاری اهمیت دارد. امواج الکترومغناطیسی که توسط رادار، و فرستنده های دیگر به لایه پلاسما می رسند، ذرات باردار را به اطراف حرکت داده و به آنها انرژی می دهند. بنابراین در اصل، شما می توانید لایه پلاسمایی داشته باشید که تمام امواج رادیویی شما را جذب می کند. و نبود انعکاس امواج یعنی پنهان بود از دید رادار!

 

 

ویرایش شده در اسفند 2 توسط Navard