بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن بقاپذیری شبکه پدافند هوایی یکپارچه مدرن

[Muting 3,233]

پهپاد ها در عرصه جنگ الکترونیک

 

 

 

 

 

 

ناوگان پهپادهای امریکا در سالهای اخیر به یکی از تجهیزات اصلی نیروهای امریکایی در وظایف گوناگون تبدیل شده که روز به روز به اهمیت آنها افزوده و به عرصه های متفاوتی ورود پیدا میکنند.

 

یکی از زمینه هایی که ارتش امریکا اخیرا نسبت به استفاده از پهپگادها در آن زمینه، علاقه نشان داده، بحث استفاده از ابزار های جنگ الکترونیک بروی پهپادهاست که علی رغم شنیده ها و ایده ها هنوز در مراحل ابتدایی قرار داشته و با چالش های تکنولوژیک پیش رو دست و پنجه نرم می کند.

 

 

پروژه NERO:

 

یکی ازاقدامات در این عرصه مربوط پروژه ایست که ارتش آمریکا در راستای آن اقدام به استفاده از غلاف های جمینگ بر روی پهپاد Gray Eagle نموده است .

 

غلاف مربوطه که ارتش امریکا در سال 2009 آن رابا نام  CEASAR  (Communications Electronic Attack Surveillance and Reconnaissance )   با هواپیمای C-12 یکپارچه کرد به طور موفق در جنگ افغانستان خود را به اثبات رساند. اکنون این غلاف تحت پروزه جدیدی با نام NERO بر روی پهپاد نصب گردیده است و تنها تفاوت آن استفاده از پهپاد بجای هواپیمای سرنشین دار است.

این غلاف در افغانستان به جهت از کار انداختن ارتباطات رادیویی، تلفن های همراه و هرگونه ارتباط به صورت کنترل از راه دور مورد استفاده قرار می گرفت.

 

سال 2012 این پروژه آغاز و آزمایش آن در سال 2014 با موفقیت انجام شد. در این آزمایش از مجموع 32 ساعت پرواز پهپاد مربوطه، 20 ساعت جمر به انجام فعالیت پرداخت که نسبت به زمان انجام وظیفه یک هواپیمای سرنشین دار بسیار قابل توجه بود.در نهایت در سال 2015 ارتش امریکا قرار دادی را برای در اختیار گرفتن MQ-1C مجهز به این غلاف با شرکت General Atomics منعقد کرد. که نشان دهنده عزم ارتش امریکا برای ورود به مرحله جایگزنی پهپادهای مجهز به تجهیزات جنگ الکترونیک با هواپیماهای سرنشین دار است.

 

 

 

اما این پروزه تنها شنیده ای از بحث جمینگ بوسیله پهپادها نیست و با رشد و توسعه توانایی پهپاد ها و غلبه بر چالش هایی مثل توان تامین نیروی مورد نیاز غلاف می توان انتظار پیشرفت بیشتر و بیشتر در این زمینه را داشت.

 

 

[Goebbels 38,197]

بخش پنجم

 

ایالات متحده آمریکا و متحدانش در یک دهه گذشته جهت سرکوب توان پدافندی طرف متخاصم و دسترسی به حریم هوایی آن به شمار محدود و مشخصی از تکنولوژیکی ها متکی بوده اند. شماری از این قابلیت ها عبارتند از : سیستم های موقعیت یابی دقیق ساطع کننده امواج ، موشک های ضد رادار یا ضد تشعش ، بمب های هدایت شونده و موشک های کروز ، تجهیزات دفاعی جنگ الکترونیک نصب شده بر هواگرد های نفوذی ، هواگرد پشتیبانی با قابلیت انجام اخلال سنگین و از همه مهمتر رادارگریزی و اختفای راداری هواگردها. در طول یک دهه گذشته روش ها تقریبا یکسان باقی مانده اما قابلیت های تکنولوژیکی رو به توسعه بوده است و هم اکنون شاهد ارائه تسلیحاتی جدید با قابلیت های بیشتر در زمینه سرکوب پدافند هوایی هستیم. با این حال امروزه عمده قابلیت های تکنولوژیکی در مقابله با پدافند (که پیشتر چند نمونه مهم آن ذکر گردید) هر کدام به میزانی (کمتر یا بیشتر) به چالش کشیده شده است.

 

سیستم های موقعیت یابی دقیق ساطع کننده امواج

یکی از مهمترین عناصر در سرکوب پدافند هوایی طرف مقابل توسط ایالات متحده ، هواگرد هایی هستند که عملیات نظارت میدانی ، شناسایی و موقعیت یابی دقیق سیستم های ساطع کننده امواج راداری و رادیویی را انجام میدهند. در دکترین پدافندی مدرن روسیه این قبیل هواگرد ها از طریق سامانه های پدافندی فوق دوربرد یا موشک های هوا به هوای برد بلند شلیک شده از جنگنده ها ، سرکوب میشوند. تکنیک ها و تکنولوژی های جدید پدافندی از جمله استفاده از رادارهای ارایه فازی نیز یکی از مواردی است که تجهیزات کشف و موقعیت یابی را دچار چالش میسازد. این رادارها از پرتوهای جنبی اندکی برخورداند که در کنار سایر ویژگی ها از جمله قابلیت پایین رهگیری ، پرش لحظه ای فرکانس و ............ موقعیت یابی دقیق را دشوار میسازند.

 

یک چالش دیگر استفاده رو به گسترش از تجهیزات پدافندی پسیو یا غیر فعال از جمله سامانه های نظارت و کشف غیر فعال (برای کشف و موقعیت یابی هواگرد ها از طریق دریافت امواج منتشر شده از سوی آن ها) و سیستم های کنترل اتش غیر فعال (از نوع الکترواپتیکی) است. علاوه موارد مطرح شده ، افزایش قابل توجه سطح تحرک سامانه های پدافندی و عدم ایستایی آن ها در طولانی مدت نیز موجبات ایجاد دشواری در موقعیت یابی میشود. با توجه به مسائل مورد اشاره ، نفوذ به شبکه پدافندی و جستجوی اجزای مختلف این شبکه (از جمله رادارها و .....) در نبود هواگرد های شناسایی و موقعیت یاب ، نیازمند به کارگیری سطح بالایی از اختفا و رادارگریزی است تا جنگنده مهاجم بتواند زمان مورد نیاز جهت کشف و مقابله سامانه ها را در داخل شبکه پدافندی طرف مقابل در اختیار داشته باشد.

 

 

 

موشک های ضد رادار

به منظور شکست موشک های ضد رادار یا ضد تشعشع (ARM) متخصصین روسی تلاش فکری قابل توجهی را مبذول داشته اند.موشک ضد رادار جهت مقابله موفق با رادار میبایست بر ساطع کننده های فریب دهنده از نوع هوشمند و هماهنگ شده با رادار اصلی (synchronised, smart emitting decoy) که از ویژگی های تکنولوژیکی نظیر حافظه فرکانس رادیویی دیجیتال (DRFM) برای تطبیق و هماهنگی با رادار استفاده میکند ، غلبه کند. تشخیص مابین ساطع کننده اصلی و ساطع کننده های فریب هنده هوشمند در کنار به کارگیری شماری از تکنیک ها و فناوری ها در رادارهای جدید از جمله کاهش پرتوهای فرعی رادار ، قابلیت رهگیری پایین (LPI) و جهش سریع فرکانس ، موقعیت یابی دقیق و مقابله موثر با رادارهای نسل جدید را از طریق موشک های ضد رادار به شدت دشوار ساخته است.البته ذکر این نکته ضروری است که به تبع پیشرفت تکنیک های مقابله رادارها با موشک های ضد رادار ، این موشک ها نیز از تکنیک ها و فناوری های جدیدی بهره مند شده اند که از جمله آن ها میتوان به توان رهگیری ساطع کننده متحرک (جهت مقابله با رادارهای متحرک از جمله مصائب عملیاتی نیروهای ائتلاف غربی در نبرد یوگسلاوی) ، سیستم های پردازش سیگنال پیشرفته (به منظور موقعیت یابی دقیق تر و تشخیص ساطع کننده های فریب دهنده از اصلی) ، استفاده از جستجوگرهای چندگانه (جهت مقابله با تکنیک خاموش سازی رادار) و ............... اشاره کرد.

 

اف 18 ، حمل و پرتاب موشک HARM

 

 

با وجود تمام چالش ها و قابلیت هایی که جهت مقابله با آن ها به موشک های ضد رادار امروزی افزوده شده ، این موشک ها همچنان میبایست از سد یک چالش نهایی که سیستم های دفاع نقطه ای با قابلیت مقابله با موشک های ضد رادار (نظیر تور و پنتسیر) هستند به سلامت عبور کند. چنانچه دست یابی به سطح قابل قبول و موثری از توان عبور موشک های ضد رادار از میان سد سیستم های پدافندی نقطه ای یا برد کوتاه  مد نظر باشد میبایست از رادارگریزی فوق العاده یا افزایش سرعت حرکت در این موشک ها بهره گرفته شود. علاوه بر سیستم های پدافند نقطه ای ، اقدامات متقابل دفاعی همچون اخلال در جستجوگر موشک های ضد رادار (همچون جستجوگر موج میلیمتری) نیز میتواند یکی از چالش های در پیش روی آن ها باشد هر چند که اجرای این مورد دفاعی خود با مشکلاتی همراه هست (از جمله فرصت اندک جهت اخلال در جستجوگر موشک در فاز پایانی پرواز و مرحله تقرب به هدف تا اصابت به آن ، تبدیل اخلالگر به هدفی برای موشک و ...........)

 

بمب های هدایت شونده ، موشک های کروز  و فریب دهنده های هواپرتاب

بمب ها و تسلیحات هدایت شونده که به صورت فزاینده ای جهت عملیات انهدام سامانه های پدافندی (اختصارا عملیات DEAD) مورد استفاده قرار میگیرند همچون موشک های ضد رادار با چالش هایی نظیر اهداف کاذب ، اقدامات متقابل الکترونیکی ، اخلال در سیگنال حامل جی پی اس و در نهایت سامانه های پدافند موشکی و توپخانه ای برد کوتاه رو به رو هستند. یک مسئله مهم برای تسلیحات گلایدری نظیر سلاح دورایستای مشترک (JSOW) ، مهمات تهاجم مستقیم مشترک (JDAM) ، بمب های کم قطر (SDB) و امثالهم ، امکان عدم حضور و تغییر موقعیت اجزای سیستم های پدافندی متحرک خودکششی در نقطه از پیش هدفگیری شده در زمان رسیدن سلاح ها به محدوده هدف باشد. هر چه برد رهاسازی و مدت زمان پرواز تا دست یابی به هدف در سلاح های دورایستا بیشتر باشد و در نقطه مقابل نیز سامانه های پدافندی از تحرک بالاتر و مدت زمان استقرار و جا به جایی کمتری برخوردار باشند امکان فرار سامانه از اصابت تسلیحات دور ایستا بیشتر میشود. با افزایش برد رها سازی یا پرتاب و دور ایستایی بیشتر ، این مسئله نیز شدت میابد به گونه ای که در موشک های کروز نظیر تاماهاوک ، موشک کروز هواپایه معمول (CALCM) و موشک دورایستای هوا به سطح مشترک (اختصارا JASSM) به جهت برد تسلیحات و مدت زمان پرواز تا دستیابی به هدف ، مشکل خروج هدف از محدوده هدفگیری ابتدایی و نیاز به هدفگیری مجدد (retargeting) مطرح میشود.

 

JSOW

 

 

JDAM

 

 

SDB

 

 

هر چند موشک های کروز به جهت سیستم پیوند داده از امکان هدفگیری مجدد پس از شلیک برخوردارند اما این مسئله نیازمند کشف و موقعیت یابی مجدد هدف یا اهداف توسط سیستم های کشف و شناسایی در میدان نبرد است. البته این هدف یابی مجدد به قابلیت نفوذ و بقای سیستم های شناسایی در محدوده شبکه پدافندی متخاصم و یا قابلیت های آن جهت شناسایی در خارج از محدوده پدافندی متخاصم در ارتباط مستقیم قرار میگیرد. موشک های کروز رادارگریز نظیر JASSM یا نمونه افزایش برد یافته آن  JASSM ERبالاترین پتانسیل بقا در میان شبکه پدافندی دشمن در زمان پرواز تا حصول به هدف را دارند. تنها مورد سوال برانگیز در مورد این موشک ها فاصله سه مایل پایانی پرواز تا اصابت به هدف است که این موشک ها  در معرض تهاجم سامانه های پدافند نقطه ای ضد موشک های هدایت دقیق (اصطلاحا counter-PGM) قرار میگیرند ، سامانه هایی که قابلیت هایشان به صورت مداوم در حال افزایش است. استفاده از هشت بمب SDB بر علیه یک هدف واحد ، اطمینان بخش تر و موفقیت آمیزتر از استفاده از یک یا دو موشک کروز بر علیه همان هدف است.به کارگیری تکنیک غلبه با تعداد بیشتر (که اصطلاحا outnumber نامیده میشود) گزینه ای بسیار موثر در مقابله با اهدافی است که به خوبی توسط سیستم های پدافندی نقطه ای حفاظت میشوند. متخصصین روسی با درک این تهدید به دنبال ارتقای توان درگیری سامانه های دفاع نقطه ای نظیر تور و افزایش تعداد موشک های سامانه به منظور مقابله با اهداف بیشتر و ارتقای توان سامانه های ترکیبی توپخانه ای/موشکی همچون پنتسیر هستند.

 

JASSM

 

 

CALCM

 

 

یکی از تجهیزات مورد استفاده غرب در نفوذ و سرکوب شبکه پدافندی طرف مقابل ، فریب دهنده های هواپرتاب هستند که تسوط انواع هواگرد های رزمی امکان رهاسازی دارند. در عملیات طوفان صحرا در سال 1991 ، در شب نخست حمله بر علیه شبکه پدافندی عراق بیش از 100 فروند فریب دهنده هواپرتاب تاکتیکی (یا TALD) مدل ADM-141 پرتاب گردید که همراه با کسب موفقیت چشمگیر همراه بود. پرتاب فریب دهنده ها از سوی ائتلاف غربی با واکنش شبکه پدافندی عراق و فعال سازی عمده رادارهای موجود در آن همراه شد که نتیجه آن چیزی جز مشغول شدن پدافند عراق توسط اهداف کاذب و فرصت یافتن نیروی هوایی امریکا برای نابودی رادارهای عراقی توسط تسلیحات هدایت شونده و موشک هارم نبود. امروزه با بهبود سطح قابلیت های فریب دهنده های هواپرتاب از جمله افزایش برد و تطبیق بیشتر به منظور تقلید ویژگی های پروازی و عملکردی (از جمله سطح مقطع راداری و .......) تسلیحات امروزی برای بهبود توانایی فریب ، مقابله با آن ها حتی در صورت وجود شبکه شناسایی پیشرفته اگر غیر ممکن نباشد به شدت دشوار است.

 

پرتاب فریب دهنده هواپرتاب تاکتیکی (TALD) توسط F-14

 

 

فریب دهنده های امروزی از برد پرتابی خارج از دسترس سامانه های پدافندی برخوردارند و میتوان آن ها را از کیلومتر ها خارج از شبکه پدافندی رها ساخت. یک نمونه شاخص از فریب دهنده های هواپرتاب مدل ADM-160 موسوم به فریب دهنده هواپرتاب مینیاتوری یا MALD است. مدل های مختلفی از این فریب دهنده به ساخت رسیده که از جمله ویژگی های شاخص برخی از آن ها انجام اخلال الکترونیکی (MALD-J) و برد رهاسازی بیش از 900 کیلومتر (در مدل ADM-160B) است. فریب دنده های هواپرتاب نظیر ADM-160 به جهت شباهت ظاهری به مهمات دورایستا و موشک های کروز حتی در صورت کشف توسط سامانه های الکترواپتیک و یا دیده بان های زمینی، اگر به طور کلی غیر قابل تشخیص و تمایز نباشد حداقل به سختی از یک هدف اصلی قابل تشخیص هستند. برخورداری از ویژگی هایی نظیر اخلال الکترونیکی علاوه بر تاثیر گذاری مضاعف بر روی سیستم های راداری و الکترونیکی طرف مقابل ، امکان استفاده از فریب دهنده های اخلالگر برای پوشش و محافظت از هواگرد های اخلالگر اصلی حاضر در میدان نبرد را فراهم میکنند.. این فریب دهنده ها اهداف بلقوه ای برای موشک های پدافندی با هدایت مبتنی بر آشیانه یابی بر اخلال (HOJ) هستند.

 

MALD

 

 

سامانه های دفاع نقطه ای پنتسیر و تور از جمله سامانه های مناسب جهت مقابله با انواع تسلیحات هدایت شونده

 

   

 

مقابله با اخلال در هدایت

در گذشته نه چندان دور تسلیحات هدایت شونده از تکنیک های هدایت مشخص و واحدی استفاده میکردند در کنار اینکه مواردی همچون سیستم هدایت ماهواره ای در نسل های ابتدایی خود قرار داشت. از این رو با استفاده از اخلالگر های جی پی اس و به کارگیری یک روش مشخص برای اخلال بر روی هدایت تسلیحات (اخلال بر روی رادار ، یا ..........) از اصابت دقیق آن ها به اهداف جلوگیری میشد. امروزه با ارائه نسل های جدید تر سیستم های هدایتی ماهواره ای و خصوصا سیستم ضد اخلال جی پی اس (GPS Anti Jam System) این روش هدایتی تا میزان قابل توجهی در برابر اخلال مقاوم سازی شده است. ضمن انکه در تسلیحات امروزی از روش های هدایتی ترکیبی و چندگانه از جمله استفاده از هدایت ماهواره ای در ترکیب با جستجوگرهای چند کاناله (راداری/الکترواپتیکی)، هدایت اینرسیایی و ........  استفاده میشود که اخلال محدود به یک نوع در زمینه هدایت را بی اثر کرده و نیاز به انجام اخلال در طیفی گسترده را ایجاد نموده است. روش های هدایتی ترکیبی ضمن مقاوم سازی تسلیحات در برابر اخلال ، در افزایش قابلیت هدفیابی و دقت اصابت آن ها به اهداف نیز موثر است.

 

 

جنگ الکترونیک دفاعی و اخلال پشتیبان

تجهیزات جنگ الکترونیک دفاعی همواره یکی از عناصر بقاپذیری هواگرد های غربی در مواجهه با سامانه های پدافندی بوده اند.ظهور حافظه فرکانس رادیویی دیجیتال  و استفاده از این تکنولوژی در اخلالگرها در طول دهه نود ، قابلیت های اخلال به مراتب قوی تر و بیشتری در مقایسه با اخلالگرهای انالوگ نسل های گذشته ایجاد کرد. اخلال یا انجام اقدامات متقابل الکترونیکی بر ضد اجزای شبکه پدافندی یکپارچه نیازمند غلبه بر طیفی از اقدامات ضد ضد الکترونیکی (ECCM) به کار رفته در رادارها و جستجوگرهای موشک های پدافندی دارد. در شیوه طراحی روسی سامانه های پدافندی مدرن بر مقاومت متقابل در برابر اقدامات الکترونیکی ، استفاده از تکنیک های ردیابی زاویه ای مونوپالس ، پرش فرکانس ، صفر گذاری اخلالگر (jammer nulling) و برخی دیگر از فناوری ها تاکید ویژه شده است.

 

این مسئله به میزان قابل توجهی به مقاومت رادار و اجزای سیستم های پدافندی در برابر جنگ الکترونیک و دشوار شدن اخلال در اینگونه سیستم ها می انجامد. مسئله ای که از اهمیت یکسانی نسبت به موارد گفته شده جهت مقاوم سازی رادارها و سیستم های پدافندی در برابر اخلال برخوردار است ، به کارگیری تکنیک های رهگیری زاویه ای اخلالگر (jammer angle tracking) در پیشرفته ترین رادارهای ساخت روسیه است که در کنار وجود یک شبکه فراگیر پدافندی ، قابلیت بنیادی مقابله سامانه های پدافندی و هدایت موشک های پدافندی به سمت هواگرد های اخلالگر را در حین اخلال فراهم میکند. در کنار این مسئله استفاده از جستجوگر های جایگزین از جمله انواع آشیانه یاب بر اخلال (HOJ) در موشک سامانه های پدافندی، به بهبود قابلیت مقابله با هواگرد های اخلالگر کمک میکند.

 

یکپارچه سازی سیستم های رهگیری غیر فعال با سامانه های پدافندی در حداقل تاثیر گذاری ، قابلیت کشف و موقعیت یابی هواگرد های اخلالگر در زمان ایجاد اخلال بر روی رادارها را ایجاد میکند و در بدترین حالت برای اخلالگر ، این تجهیزات امکان موقعیت دهی به سامانه های پدافندی جهت هدایت موشک به سمت اخلالگر از طریق رهگیری امواج اخلال را فراهم می آورد. نکته قابل توجه آن است که تجهیزات رهگیری پسیو به جهت عدم انتشار امواج و نحوه عملکرد ، با روش های معمول (که جهت رهگیری رادارها نیز استفاده میشود) قابل شناسایی نیستند.  هواگرد های اخلالگر پشتیبان همواره یکی از اهداف با اولویت نخست مقابله در زمان شوروی بوده اند و شوروی بدین منظور سیستم پدافندی همچون S-300V با قابلیت ردیابی زاویه ای (از جمله ردیابی زاویه ای اخلالگر) را در دهه هشتاد به ساخت رساند. تفکر فعلی روسیه نیز مقابله با هواگرد های اخلالگر از طریق موشک های پدافندی برد بلند و فوق بلند (very long range) است.

 

گسترش برد موشک های پدافندی به بیش از 120 مایل دریایی (یا ناتیکال مایل) ، این توان را برای روس ها ایجاد کرده که هواگرد های مجهز به اخلاگر تاکتیکی ALQ-99 (همچون EA-6B/EA-18G) را در خارج از محدوده اثر بخشی سیستم اخلالگر آن ها قرار دهد. چنانچه عملکرد موثری از اخلالگرهای نسل آینده مد نظر باشد ، این اخلالگرها میبایست از برد اخلال موثر بیشتری نسبت به موشک های پدافندی برد بلند برخوردار باشند. مسئله دیگر در مورد اخلالگرهای تاکتیکی ، قابلیت های این اخلالگرها در زمینه اخلال در عملکرد رادارهایی با باند فرکانسی پایین (باند متریک) همچون رادارهای باند VHF است. نسل گذشته اخلالگرها با وجود توانایی موثر در اخلال بر روی باند های عملکردی مختلف ، از توان لازم جهت اخلال موثر بر روی رادارهای VHF نسل جدید برخوردار نبودند. با توسعه تکنولوژی اخلالگرها  ، ایالات متحده به دنبال توسعه و به کارگیری نسل جدیدی از اخلالگرها با نام اخلالگر نسل آینده یا Next Generation Jammer است که این سیستم از توانایی لازم به منظور اخلال موثر در عملکرد رادارهای باند متریک نیز برخوردار خواهد بود در نتیجه مزیت اخلال ناپذیری این رادارها در برابر اخلالگرهای تاکتیکی نیز کم رنگ میگردد.

 

غلاف اخلالگر ALQ-99

 

 

تصویری از نمونه اولیه غلاف اخلالگر نسل آینده

 

  

 

EA-18G

 

 

 

 

قابلیت رادارگریزی

پنهانکاری (یا رادارگریزی) همچنان ورق آس امریکا در بازی مقابله با شبکه های پدافندی یکپارچه مدرن است. باوری که در میان بخش هایی از محافل دفاعی ایالات متحده رواج یافته این است که " هر گونه رادارگریزی به اندازه کافی خوب است". این بحث پیرامون مسائلی همچون جنگنده تهاجمی مشترک (F-35) نیز دیده میشود. اما این مسئله را میبایست مد نظر داشت که آنچکه در دهه هشتاد میلادی صدق میکرده در شرایط امروزی صدق نمیکند چنانکه هواگرد های رزمی غربی امروزه با تکنولوژی های رو به گسترش در زمینه پدافندی رو به رو هستند به صورتی که هیچگاه به این میزان توانایی های آن ها در معرض آزمایش قرار نگرفته است. تجزیه و تحلیل داده های عملکردی موجود طیف گسترده ای از رادارهای اکتساب هدف و کنترل اتش مدرن ساخت چین و روسیه نشان میدهد که برای تامین حداقل بقاپذیری در شبکه های پدافندی یکپارچه مدرن که از این رادارها بهره میبرند ، هواگرد مهاجم میبایست از سطح مقطع راداری همه جانبه (all aspect) در محدوده 35- الی 45- دسی بل متر مربع برخوردار باشد که به معنی رادارگریزی در باند های L تا Ku است. چنین سطحی از عملکرد رادارگریزی آشکارا تنها توسط دو طرح از جمله بمب افکن B-2 و جنگنده F-22 تامین میشود. نظایر X-47B و بمب افکن نسل بعدی ایالات متحده که در دست توسعه است چنانچه به خوبی طراحی شده و معیارهای مشخص در طراحی آن ها به صورتی با کیفیت لحاظ شده باشد نیز میتوانند چنین عملکردی را حاصل کنند.

 

F-22

 

 

 

X-47B

 

 

B-2

 

 

جنگنده تهاجمی مشترک در محدوده مشخص شده قرار نمیگیرد مگر آنکه وقت و هزینه زیادی برای اعمال تغییرات گسترده بر روی طراحی آن صرف شود. البته این مسئله نباید جای تعجبی داشته باشد چرا که طرح این جنگنده بیش از ارائه قابلیت های معتبر و دراز مدت در زمینه رادار گریزی ، طرحی است جهت کسب دلارهای صادراتی حاصل از بازاریابی جهانی.هر چند طرح جنگنده تهاجمی مشترک گزینه ای مطلوب و جذاب برای مقاصد سیاسی دولت امریکا و اهداف مالی مجموعه های صنعتی دست اندرکار است اما در جهانی که تهدیدات بلقوه به صورت مداوم رو به افزایش و گسترش هستند این طرح تاکنون جایگاه شاخصی نداشته و در صورت عدم بازبینی در آینده نیز جایگاه شاخصی نخواهد داشت. به صورت خلاصه میتوان گفت که از مجموعه فناوری های مورد استفاده ایالات متحده به منظور مقابله با شبکه های پدافندی رو به توسعه فعلی و آینده ، تنها لایه فوقانی متشکل از هواگرد ها و تسلیحات رادارگریز موثر خواهند بود که البته در این زمینه منظور از رادارگریزی برای هواگردهایی است که این قابلیت را در سطوح مطلوبی ارائه میکنند (همچون اف 22 و بی 2)

 

 

ادامه دارد ...............

 

نویسنده و مترجم : سینا نوریخانی

 

هرگونه برداشت از مطلب صرفا با ذکر نام وبسایت میلیتاری به عنوان منبع مجاز است

[Muting 3,233]

گالیوم نیترید ؛ جهشی تکنولوژیک در زمینه رادارها و ضد رادرها

 

 

 

 

چند ماه پیش خبر رونمایی شرکت لاکهید مارتین از رادار ارایه فازی جدید خود برای سامانه پاتریوت در رسانه ها منتشر شد. راداری که با استفاده از فناوری گالیوم نیتیرید در مدارهای خود قادر است با اضافه شدن تکنیک های دیگر ضمن عدم افزایش وزن ، پوشش 360 درجه را به طور کامل برای رادار پاتریوت به همراه بیاورد.

 

شرکت لاکهید مارتین حدود 10 سال بر روی این فناوری در حال تحقیق و توسعه است که نهایتاً توانست آن را در عرصه نظامی و رادارهای نظامی بکار گیرد. روندی که با ساخت رادارهای ارایه فازی برای جنگنده ها و همینطور تلاش برای ساخت نسل جدید جمرها (NGJ) به مسیر خود ادامه خواهد داد.

 

خصوصیات ویژه گالیوم نیترید باعث شده که شرکتهای دیگری  مانند Saab نیز بدنبال توسعه ابزارهای خود با مدارهای ساخته شده توسط این ماده باشند. ویژگی هایی که نتیجه آن سرعت بیشتر در عملکردهای چندگانه، کاهش وزن، کاهش اندازه و کاهش مصرف انرژی و افزایش توان تولیدی امواج را به همراه خواهد داشت.

 

 

 

 

این موارد زمانی بسیار با ارزش و با اهمیت جلوه خواهند داد که بدانیم شرکتهای مختلف در زمینه ای مانند پهپادها تا چه اندازه مشتاق استفاده از رادارهای ارایه فازی بر روی انها بوده اما بدلیل وزن و مصرف بالای انرژی مشکلات فراوانی در این راه پیش رو دارند. این مشکلات صرفا برای پرنده های بی سرنشین نبوده و حتی برای ابزاری مانند جمر ALQ-99  که سالهاست مورد استفاده قرار میگیرد، مورد توجه هستند، به طوری که نیروی دریایی امریکا در سالهای اخیر بارها از ALQ-99  انتقاد نموده و توان پایین تولیدی امواج، مصرف بالای انرژی که نیاز به تولید انرژی الکتریکی همراه بیشتری داشته و همچنین کند بودن در عکس العمل های مربوط که به ساختار مدارها و توان تغییر در استفاده از فرکانسهای مختلف در زمان واحد، ارتباط دارد را سرزنش کرده است.

 

همه اینها در حالی است که دست اندرکاران پروژه NGJ با به میان آوردن مفاهیمی چون "هوش" و "یادگیری ماشین" در کنار سرعت بیار بالاتر در پردازش و عکس العمل و توان بیشتر در پرتوهای تولیدی، از اخلالگری بسیار موثر تر از ALQ-99  خبر می دهند. اخلال گری که می تواند به صورت Real time سیگنالهای دریافتی رادار طرف مقابل را دریافت، شناسایی و الگو برداری کرده و به سرعت متناسب با نحوه فریب ان اقدام به انتشارسیگانلهای جعلی نماید. این کار در اخلالگرهای موجود نیز صورت میگیرد اما وجود الگوهای بسیار پیشرفته تر در کد گذاری ارسال سیگنالهای راداری کار را برای اخلالگرها در سالهای اخیر سخت و سختر نموده است که وجود اخلالگری با توان پردازش بیشتر، سرعت بالاتر، و فرکانسهایی قدرتمندتر را ضروری جلوه می دهد.

 

گالیوم نیترید و ویژگی های آن :

ترکیب گالیوم نیترید ویژگی هایی را به مدارات و سنسورهای الکتریکی بکار رفته در رادارها به همراه اورده که نتیجه آن بازدهی بیشتر د ر کارایی و انجام عملیات هایی با توان خروجی بیشتر است. این مزایا در کنار قابلیت کاهش مصرف انرژی، توانایی برای عملکرد در طیف ئسیعتری از فرکانسها و کاهش وزن و اندازه، شرایط ایده آلی را جهت توسعه رادارهای جدید فراهم می کنند.

 

در تصویر زیر گالیوم نیترید بر روی silicon carbide  را مشاهده نمایید که با قرار گرفتن ترانزیستورهایی حاصل از ان در رادارهای نظامی یا غیر نظامی شاهد افزایش 67 درصدی کارایی با خروجی 17 وات ، می باشیم.

 

با افزایش ولتاژ خروجی رادارهای ساخته شده از گلیوم نیترید نیز افزایش می یابد اما در عین حال میزان بهره وری و مصرف انرژی انها نیز بهینه تر می گردد که با کاهش نیاز به سیستم خنک سازی اثر قابل توجهی بر وزن کلی سیستم و میزان مصرف انرژی خواهد داشت که این موضوع برای انجام عملیاتهای طولانی یا برای استفاده در پهپادها بسیار ارزشمند خواهد بود.

 

 

 

 

[seyedmohammad 10,521]

1.  هر چه برد رهاسازی و مدت زمان پرواز تا دست یابی به هدف در سلاح های دورایستا بیشتر باشد و در نقطه مقابل نیز سامانه های پدافندی از تحرک بالاتر و مدت زمان استقرار و جا به جایی کمتری برخوردار باشند امکان فرار سامانه از اصابت تسلیحات دور ایستا بیشتر میشود. با افزایش برد رها سازی یا پرتاب و دور ایستایی بیشتر ، این مسئله نیز شدت میابد به گونه ای که در موشک های کروز نظیر تاماهاوک ، موشک کروز هواپایه معمول (CALCM) و موشک دورایستای هوا به سطح مشترک (اختصارا JASSM) به جهت برد تسلیحات و مدت زمان پرواز تا دستیابی به هدف ، مشکل خروج هدف از محدوده هدفگیری ابتدایی و نیاز به هدفگیری مجدد (retargeting) مطرح میشود.

 

 

2. این مسئله به میزان قابل توجهی به مقاومت رادار و اجزای سیستم های پدافندی در برابر جنگ الکترونیک و دشوار شدن اخلال در اینگونه سیستم ها می انجامد. مسئله ای که از اهمیت یکسانی نسبت به موارد گفته شده جهت مقاوم سازی رادارها و سیستم های پدافندی در برابر اخلال برخوردار است ، به کارگیری تکنیک های رهگیری زاویه ای اخلالگر (jammer angle tracking) در پیشرفته ترین رادارهای ساخت روسیه است که در کنار وجود یک شبکه فراگیر پدافندی ، قابلیت بنیادی مقابله سامانه های پدافندی و هدایت موشک های پدافندی به سمت هواگرد های اخلالگر را در حین اخلال فراهم میکند. در کنار این مسئله استفاده از جستجوگر های جایگزین از جمله انواع آشیانه یاب بر اخلال (HOJ) در موشک سامانه های پدافندی، به بهبود قابلیت مقابله با هواگرد های اخلالگر کمک میکند.

 

 

 

گذشته ازین که بعید به نظر میرسه JASSM برای زدن چیزی مثه تور یا بوک استفاده بشه ؛  راهی که ایالات متحده برای هردو مشکل پیش گرفته ظاهرا استفاده از لایدار در فاز نهایی موشک های کروز هست .

البته در صورتی که فقط با مشکل اخلال روبرو بودیم تصویر سازی مرئی و فروسرخ هم کافی بود چون لیدار و پردازش تصویر هردو در مقابل اخلال ایمن هستند کما اینکه در LRASM که نمونه ی دریایی همین JASSM هست هم فقط  ازین سامانه استفاده شده شاید به دلیل اینکه دردریا مشکل جابجایی هدف چندان مطرح نیست و یا اینکه مشکل بازتاب نور لیزر مطرح هست .

 نتیجتا این که پروژه ی LOCAAS  که در ادامه به SMACM منجر شد و هنوز هم تحت توسعه هست  در کنار رادار موج میلیمتری و تصویرساز فرو سرخ به لایدار هم مجهز شده . نکته ی لایدار اینه که در هر موقعیتی نسبت به هدف میتونه سرعت  هدف رو اندازه بگیره کاری که فعلا از پردازش تصویربرنمیاد . 

درمورد این پروژه گفته میشه برای گشت زنی و شکار هدف در حال توسعه هست  ( برای دمونستریت باهاش تانک زدن ) ولی با توجه به اینکه از موتور توربوجت به جای توربو فن استفاده میکنه بنده به نظرم میرسه هدف اصلی این پروژه عملیات SEAD  آنهم در شرایط اخلال سنگین  ( هم از سوی آفند و هم پدافند ) و در مقابله با  سامانه های متحرک هست . والله العالم !

 

در مورد perseus هم فرانسوی ها اعلام کرده بودند که برای لایدار برنامه دارند گرچه جزئیاتی ازش تابه حال گفته نشده ...

[Goebbels 38,197]

گذشته ازین که بعید به نظر میرسه JASSM برای زدن چیزی مثه تور یا بوک استفاده بشه ؛

 

 

 

مشخصا خیر

 

هدف سامانه هایی مثل تور یا بوک نیست بلکه سامانه هایی هست که در عین وجود تحرک نیاز به نقطه استقرار مشخص و تعیین شده دارن (مثل اس 300) نه امثال تور و بوک که اصولا نیازی به این مسئله ندارن و اینقدر در حرکت و سیار هستن که نیازمند مهمات دورایستا با زمان دستیابی به هدف پایین تری هست
 

 

 پروژه ی LOCAAS  که در ادامه به SMACM منجر شد و هنوز هم تحت توسعه هست  در کنار رادار موج میلیمتری و تصویرساز فرو سرخ به لایدار هم مجهز شده . نکته ی لایدار اینه که در هر موقعیتی نسبت به هدف میتونه سرعت  هدف رو اندازه بگیره کاری که فعلا از پردازش تصویربرنمیاد . 

درمورد این پروژه گفته میشه برای گشت زنی و شکار هدف در حال توسعه هست  ( برای دمونستریت باهاش تانک زدن ) ولی با توجه به اینکه از موتور توربوجت به جای توربو فن استفاده میکنه بنده به نظرم میرسه هدف اصلی این پروژه عملیات SEAD  آنهم در شرایط اخلال سنگین  ( هم از سوی آفند و هم پدافند ) و در مقابله با  سامانه های متحرک هست . والله العالم !

 

 

در مورد loccas هم قصد داشتم در ادامه توضیحاتی بدم که خوب شما زحمتش رو کشیدید تا حدودی

[samalizade 515]

عموما پدافند از هرنوعی چه دریاپایه و چه زمین پایه در لایه اخر دفاعی قرار میگیرن من فکرمیکنم تحلیل دوستان از پیش بازندست چرا که به شکل پیش فرض پدافند یک موضوع دفاعیه نه تهاجمی پایه و اساس پدافند داشتن پشتیبانیه هوایی هست داشتن رادار هواپایه هست پدافند زمین پایه در نهایت محکوم به شکست هست از هرنوعی‌و در هر بردی دقیقا مثل بحث تانک یا ضد تانک هست هیچکدوم به تنهایی موثر نیستن بدون داشتن یک نیروی هوایی مقتدر و در حد منطقه هر نوع پدافند بالاخره شکست خواهد خورد شاید ویتنام رو مثال بزنید که پدافند موثری داشت اما ویتنام تقریبا نابود شد و تلفات وحشتناکی داد چرا چون جنگ در خاکش بود کسی که دنبال پدافنده باید جنگ در خاکشو بپذیره اما اگه شما نیروی هوایی قدری داشته باشی اجازه ورود جنگنده به خاکتو نمیدی ویرایش شده در خرداد 95 توسط samalizade

[MOHAMMAD 6,332]

 

اطلاع ندارم که تعریف شکست از نظر دوستان چه چیزی هست !!!!  نابودی کامل زیرساختهای حیاتی ، تلفات غیر نظامی بالا ، تحقیر ملی و .....

 

خب باید اول ببینید انصار الله با چه هدفی وارد مبارزه شد و چه نتیجه ای حاصل کرد، بله یک وقت یک کشور با کشوری میجنگد، انوقت فرضیات شما( نابودی زیرساختهای حیاتی، تلفات غیرنظامی و ...) صحیح است، ولی انصار الله یک گروه چریکی هست که با هدف سیطره بر مقدار هر چه بیشتر از خاک یمن و خصوصا پایتخت میکوشد که تا به حال موفق هم بوده است.

 

 

البته جمله بنده ناقص بود ، صحبت از کاربرد توپ بوفورز 40 م.م. در یگانهای نیروی زمینی است . با توجه به فرموده شما ، بهتر نیست توپ 88 م.م را به جای این مورد استفاده قرار دهیم !!!!

 

اولا بنده تاکنون مستنداتی از کاربرد توپ بوفورس 40 میلی متری در نیروی زمینی ندیده ام، خوشحال می شوم مستنداتی ارائه فرمایید، ثانیا توپ 88 میلی متری فلک در سازمان رزم ایران حضور ندارد!!!!

 

 

جنابعالی بهتر اطلاع دارید که فناوری لازم برای مقابله با مهمات فوق الذکر شما وجود دارد و در حال حاضر ، توپهای با نواخت بالا که رادار کنترل بوده و تغذیه مهمات  آنها بطور  خودکار صورت می گیرد و خدمه در آنها کمترین نقش را دارند ( کاهش ضریب خطا و افزایش قابلیت انهدام اهداف ) ، برای مقابله با این موشکها مورد استفاده قرار می گیرند .

 

بله وجود دارد، ولی یه سوال مهم: آیا ما هم داریم؟ خیر. پس بجای نشستن و انتظار تا تولید آنها، مجبوریم از همینهایی که داریم استفاده نماییم و اگر توانستیم آنها را بهینه نماییم.

 

 

علاوه برآن وقتی شما توپهای 100م.م  توسعه دادید و آن را به شکل نیمه خودکار در آورید ، به نظرم حضور و سرمایه گذاری برای تعمیر و نگهداری چنین سلاح هایی ، با هیچ توجیهی قابل پذیرش نیست .

 

توپ 40 میلی و توپ 100 میلی هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند، به عنوان مثال، نواخت توپ 40 میلی بیشتر هست و برد توپ 100 میلی و ... هر کدام در جایی و حمرحله ای از دفاع کاربرد دارند و به طور کامل قابل جایگزینی باهم نیستند.

[worior 25,641]

گذشته ازین که بعید به نظر میرسه JASSM برای زدن چیزی مثه تور یا بوک استفاده بشه ؛  راهی که ایالات متحده برای هردو مشکل پیش گرفته ظاهرا استفاده از لایدار در فاز نهایی موشک های کروز هست .

البته در صورتی که فقط با مشکل اخلال روبرو بودیم تصویر سازی مرئی و فروسرخ هم کافی بود چون لیدار و پردازش تصویر هردو در مقابل اخلال ایمن هستند کما اینکه در LRASM که نمونه ی دریایی همین JASSM هست هم فقط  ازین سامانه استفاده شده شاید به دلیل اینکه دردریا مشکل جابجایی هدف چندان مطرح نیست و یا اینکه مشکل بازتاب نور لیزر مطرح هست .

 نتیجتا این که پروژه ی LOCAAS  که در ادامه به SMACM منجر شد و هنوز هم تحت توسعه هست  در کنار رادار موج میلیمتری و تصویرساز فرو سرخ به لایدار هم مجهز شده . نکته ی لایدار اینه که در هر موقعیتی نسبت به هدف میتونه سرعت  هدف رو اندازه بگیره کاری که فعلا از پردازش تصویربرنمیاد . 

درمورد این پروژه گفته میشه برای گشت زنی و شکار هدف در حال توسعه هست  ( برای دمونستریت باهاش تانک زدن ) ولی با توجه به اینکه از موتور توربوجت به جای توربو فن استفاده میکنه بنده به نظرم میرسه هدف اصلی این پروژه عملیات SEAD  آنهم در شرایط اخلال سنگین  ( هم از سوی آفند و هم پدافند ) و در مقابله با  سامانه های متحرک هست . والله العالم !

 

در مورد perseus هم فرانسوی ها اعلام کرده بودند که برای لایدار برنامه دارند گرچه جزئیاتی ازش تابه حال گفته نشده ...

 

 

lockheed minion

 کاربرد : جت بدون سرنشین با قابلیت رها سازی 4 عدد درون (مالد ، دیکوی ، لوکاس و ...) برد در حدود 1800 کیلومتر ،

 

http://www.spyflight.co.uk/images/JPGS\uavs\top cover.jpg

 

در حال توسعه /

اثرات رها سازی دیکوی در اطراف رادار :

[MOHAMMAD 6,332]

جان کلام همینه . آینده ی حملات هوایی ؛ نه هواپیماهای پنهانکار تر بلکه  تسلیحات دورایستا تر و پنهانکار هستند . 

بخش بیشتری از  پدافند زمین پایه باید به صورت تخصصی معطوف به موشک های کروز بشه . 

درمورد JSOW میشه فرض کرد که pmu2 مثلا ،  هواپیمای شلیک کننده رو تهدید میکنه . اما درمورد JASSM دیگه نمیشه هیچ فرضی کرد . jassm در مدل پایه ، خارج از محدوده ی درگیری و حتی کشف هر پدافندی شلیک میشه . نهایتا اینه که در رادار فرا افق نگر ، حرکت ابتدایی جنگنده رو ببینید .  در مدل ER حتی همون رو هم نمیشه دید . فقط موج موشک های کروز رو میبینید که بر خلاف تاماهاوک ها از جایی که انتظار دارید شلیک نشده ان !

همچنین در صورتی که ماموریت  های  ضد رادار به کروزهای هایپر سونیکی چون  Perseus و یا ایکس-۵۱ سپرده بشه  ، کار بسیار مشکل خواهد شد . 

 

چیزی که مشخصه این هست که در 15 سال اخیر فناوری کشف ، هدفیابی و حتی هدایت پسیو به طور خاصی رشد کرده است، منتها در سکوت خبری یا با درز بسیار کم اطلاعات، دلیل اون هم مشخصه، در صورت درز اطلاعات، راههای خنثی سازی اون بالاخره کشف خواهند شد.

 

تا مدتها، تنها سیستم هدایت بر مبنی روش پسیو، سیستم HOJ توسط خود موشک بود ولی الان سیستمهایی در دست آماده سازی و طراحی است که بر مبنای اطلاعاتی که سیستم پسیو زمینی(اطلاعات غیر «دیداری» منظور است) دریافت می نماید و موقعیت دقیق اهداف را در آسمان مشخص میکند و از طریق لینک داده امن اطلاعات را برای موشک ارسال میکند و موشک را به سوی هدف هدایت میکند.

 

آنچه که از سیستمهای پسیو در نت یا مجلات علمی دنیا وجود داره صرفا یکسری مسائل کلی هست که در کتابهای فیزیک دانشگاهی هم به چشم می خوره، ولی ویژگیهای عملیاتی خیر.

 

موشک JASSM-ER دارای برد 960 کیلومتر هست که برای از کار انداختن هر سیستم دفاعی ای عالی بنظر میرسه، ولی چالش آینده این سیستم و امثال مادون صوت آن بیشتر با سیستمهای پسیو خواهد بود تا اکتیو.

 

در مورد سیستمهایی مانند تور و پانتسیر، به جهت جلوگیری از اشباع آنها بخاطر مشغول شدن به مقابله با اهداف ضد رادار، یکی از بهترین راهکارها سهمیه بندی اهداف هست که در طی اون هر سیستم واحد، سهمیه خاصی از مقابله با اهداف ضد راداری دارد و مابقی آن را برای مقابله با سایر اهداف نظیر موشکهای کروز و ... نگاه میدارد.

 

در مورد سیستمهای سوپر و هایپر سونیک با یک فاصله حدودا 10 ساله تا بکارگیری کامل عملیاتی آنها روبرو هستیم که البته قطعا سیستمهای پدافندی نیز در این مدت بیکار نخواهند نشست، البته باید دید که در نهایت پیروزی با کدام طرف است.

 

حدس من این است که برای مقابله با اهداف هایپرسونیک، سیستمهای پدافندی کم کم به لیزرهای شیمیایی پر قدرت رو می آورند، کم هزینه، پر قدرت  و قابلیت لود مجدد عالی از ویژگی های اصلی آنهاست.

[MR9 109,952]

با سلام 

 

خب باید اول ببینید انصار الله با چه هدفی وارد مبارزه شد و چه نتیجه ای حاصل کرد، بله یک وقت یک کشور با کشوری میجنگد، انوقت فرضیات شما( نابودی زیرساختهای حیاتی، تلفات غیرنظامی و ...) صحیح است، ولی انصار الله یک گروه چریکی هست که با هدف سیطره بر مقدار هر چه بیشتر از خاک یمن و خصوصا پایتخت میکوشد که تا به حال موفق هم بوده است.

 

سئوال این هست ، با محور قرار دادن این موضوع که تقابل آینده مورد بحث  میان ما ( بعنوان یک نیروی مسلح موج دومی ) با نیروهای متخاصم ( موج سومی و بالاتر) ، هیچ شباهتی به تقابل انصارا... با حکومت شبه جزیره عربستان دارد ؟؟؟  مگر اینکه قصد داشته باشیم چیزی شبیه به شرایط سوریه  فعلی را مجدداً و این بار در داخل کشور تجربه کنیم . یعنی  برتری حریف را بطور کامل پذیرفته و اجازه دهیم سلطه  هوایی اش را اعمال کرده و نبرد را تا نابودی همه زیرساختهای موجود به زمین منتقل کنیم . این را هم مجدداً عرض کنم ، ما با نیروی هوایی عراق مواجه نیستیم و اینکه حریف ما سالهاست دارد روی تجربیات ما در دفاع  مقدس کار می کند . ( یک قلم آن پروژه 1946 که عیان شده )  فناوری موجود ما به نسبت دهه 60 شمسی ، به مراتب قدیمی تر هست (  اگر اس-300 را موقتاً کنار بگذاریم ) و در حالی که دشمن ما ، با توجه به جمیع شرایط از لبه فناوری استفاده می کند . 

 

اگر منظور این هست که خوب حرفی نیست و نباید انتظار معجزه ای را داشت . 

 

---------------

 

اما اگر پذیرفتیم که اِلمان های جنگ مدرن ، با آنچه که در دفاع مقدس تجربه شده ، متفاوت هست و  با استفاده از قید " باید " نوع نگاه را تغییر داد والا باید منتظر عواقب ناخوشایند آن بود  ( خرابی وسیع ، که به  دنبالش  روشن شدن  نیروهای گریز از مرکز موجود را که فعلاً خاموش هستند را بدنبال دارد و.... ) 

 

این دو مورد تنها بخشی از مسائلی است که با آن روبرو خواهیم شد ( البته با قید این نکته که  روند به همین صورت ادامه پیدا کرده و قصد نداشته باشیم  تغییری در آن دهیم ) 

 

---------------------------------

 

 

 

اولا بنده تاکنون مستنداتی از کاربرد توپ بوفورس 40 میلی متری در نیروی زمینی ندیده ام، خوشحال می شوم مستنداتی ارائه فرمایید، ثانیا توپ 88 میلی متری فلک در سازمان رزم ایران حضور ندارد!!!!

 

ارائه  مستندات این مساله ، نیاز به ذکر جزییات یگان بکارگیرنده آن دارد که از بیان آن معذورم ولی ذکر این مساله بسیار مهم هست که  چنین چیزی متاسفانه حقیقت دارد . حالا صرفاً قضاوت با خوانندگان هست که آیا وجود چنین سلاحی ، اساساً مشکلی از ما را در حوزه پدافند هوایی حل خواهد کرد ( غیر از استفاده  علیه اهداف زمینی !!!! ) 

البته عرض شد وقتی شما آتشبارهای خودکار در اختیار دارید ( مثالاً اورلیکن 35 م.م ) صرف هزینه برای تولید مهمات 40م.م و تعمیر و نگهداری چنین سلاح منسوخی ، برای پدافند هوایی ، آیا به صرفه هست ؟؟

 

در مورد توپ 88 م.م. هم صرفاً مزاحی بود با تاکید براین نکته اگر چه این توپ در زمان خودش ، شاهکار مهندسی بشمار می رفت ولی با تغییر ماهیت تهدید عملاً از رده خارج شد و به صفحات تاریخ نظامی پیوست . عین این مساله در خصوص توپ 40 م.م هم مصداق دارد . 

 

 

 

بله وجود دارد، ولی یه سوال مهم: آیا ما هم داریم؟ خیر. پس بجای نشستن و انتظار تا تولید آنها، مجبوریم از همینهایی که داریم استفاده نماییم و اگر توانستیم آنها را بهینه نماییم.

 

 

تا جایی که اطلاع دارم ، ما مدتهاست بر روی دو نهاد جدا از هم  تحت عنوان " جهاد خودکفایی " در ارتش و سپاه  اتکاء داریم . حالا وظیفه این بخش چه چیزی است ؟؟ صرفاً تعمیر سخت افزار موجود ؟؟؟ یا صرفاً ارتقاء سخت افزارهای موجود ؟؟؟ 

 

به نظرم فلسفه ایجاد این دو مرکز ، فراتر از دو مفهوم بالا بود . یعنی بررسی نیازهای آینده ، تهدیدات آینده و اقدام برای تعریف پروژه های مشخص برای این تهدیدات . که خوب یک بخشی با بهینه سازی آتشبارهای فعلی انجام شد ولی آیا باید به همین بسنده کرد ؟؟؟ در حالی که تهدیدات علیه ما نسبت به 28 سال پیش ، به مراتب جدی تر و نگران کننده تر هست !!!

 

------------------

 

حالا ببینیم نگاه دشمن به ما چه شکلی هست !!

 

 

فاز یکم : 

 

در آینده یک مهاجم متفکر و تطبیق پذیر ، کنترل زمین را بسرعت از دشمن خواهد گرفت ( اجرای نسخه به روز استراتژی نبرد هوا- زمینی ) ، و به همان سرعت یگان هایش را برای جلوگیری از هدف قرار گرفتن توسط دشمن پراکنده خواهد نمود و صرفاً با اجرای عملیات شناسایی هوایی ، ضربات جراحی شده ای را بر پیکر باقی مانده دشمن وارد خواهد آورد .

 

 

فاز دو :

 

ایجاد یک پوشش 24 ساعته از شبکه ایمن نسبت به جمینگ همه جانبه C5ISR بعنوان یک ( چشم همیشه بیدار ) در سراسر قلمرو دشمن 

 

 

فاز 3 :

 

وضعیت : " کیش " 

 

آغاز حملات مداوم استراتژیک به زیرساختهای حیاتی دشمن ( نسخه به روز شده تئوری واردن )   

 

در این شرایط ، تمامی سلسله اعصاب واحدهای دشمن ( شبکه  گِره دار کنترل و فرماندهی دشمن ) هدف قرار گرفته ( تکرار سناریوی عراق 1991) تا موجبات پراکندگی و عدم تمرکز فرماندهی دشمن فراهم شود . 

 

 

فاز 4:

 

وضعیت : " مات "

 

اجرای مانور راهبردی برای اشغال مستقیم 

 

 

------------------------------

 

 

حالا برای جلوگیری از اجرای این 4 مرحله از  سوی دشمن ، چه باید کرد ؟؟؟ 

 

 

ترکیبی از همه  گزینه ها ، از اتکاء بر توان داخلی برای بهینه سازی سخت افزار موجود تا توسعه فناوری جدید ، اتخاذ یک دیپلماسی دفاعی  برای ایجاد امکان خرید یا همکاری خارجی  ، جلوگیری از رقابتهای نابجا ، از میان بردن موازی کاری های موجود و..... 

 

 

--------------------

 

حالا ، یا بدین مساله باور داریم که در استراتژی نظامی ما خلل وجود دارد و باید در عین استفاده از تجربه گذشته ، نوع نگاه را به ماهیت تهدید تغییر داد و تلاش کرد تا حداقل  بازدارندگی را فراهم نمود ، یا اینکه همچنان بر وضعیت فعلی پافشاری نمود که ...... 

 

 

پی نوشت :

 

1- غرض از این پست طولانی و مقداری تلخ ، این بود که اثبات شود ، این امکان وجود خواهد داشت که بدون حاشیه ، پدیده مورد سئوال را نقد و بررسی  گردد 

 

2- برای داشتن یک تحلیل درست ، وضعیت را باید از نگاه دشمن هم مشاهده کرد 

 

3- مشخصاً می شود به جای توهین به سلسله مراتب نظامی و یا بطور مرتب احساس نگرانی کردن نسبت به از دست رفتن فلان شهر و روستا در سوریه ، روی موضوعات پراهمیت تر متمرکز شد 

 

[Goebbels 38,197]

البته عرض شد وقتی شما آتشبارهای خودکار در اختیار دارید ( مثالاً اورلیکن 35 م.م ) صرف هزینه برای تولید مهمات 40م.م و تعمیر و نگهداری چنین سلاح منسوخی ، برای پدافند هوایی ، آیا به صرفه هست ؟؟

 

در مورد توپ 88 م.م. هم صرفاً مزاحی بود با تاکید براین نکته اگر چه این توپ در زمان خودش ، شاهکار مهندسی بشمار می رفت ولی با تغییر ماهیت تهدید عملاً از رده خارج شد و به صفحات تاریخ نظامی پیوست . عین این مساله در خصوص توپ 40 م.م هم مصداق دارد .

 

 

 

ببینید بزرگوار توپ 40 میلیمتری هم میتونه سلاح پدافندی موثری باشه در چهارچوب یک سامانه پدافندی توپخانه ای جهت دفاع نقطه ای

 

منتهی مسئله ای که اینجا مطرح میشه این هست که چه نوع 40 میلیمتری موثر خواهد بود ؟

 

ما یک 40 میلیمتری در داخل ایران مورد استفاده داریم یک 40 میلیمتری هم توسط تالس فرانسه ساخته شده تحت نام Rapid Fire

 

 

ولی این کجا و آن کجا از جهت کارایی

 

سیستم های توپخانه ای نظیر Rapid Fire برای مقابله با موشک های کروز مادون صوت خصوصا امکان استفاده دارند

 

یک مسئله دیگه که مهمتر هست این موردی است که فرمودید :

 

البته عرض شد وقتی شما آتشبارهای خودکار در اختیار دارید ( مثالاً اورلیکن 35 م.م ) صرف هزینه برای تولید مهمات 40م.م و تعمیر و نگهداری چنین سلاح منسوخی ، برای پدافند هوایی ، آیا به صرفه هست ؟؟

 

 

مشخصا به صرفه نیست چون از 35 میلیمتر به 40 میلیمتر تغییر قابلیت ها شگرف نیست (خصوصا در مورد برد)

 

خصوصا برای کسی که در زمینه ساخت مهمات هم نشان داده که ابتکاری نداره و دنباله روی طرح های بقیه هست

 

مسئله ای که نیروهای مسلح ما در بخش پدافندی به درستی بهش نپرداخته اند (البته سایر بخش ها هم کم و بیش به همین صورت هست) این هست که تنوع تجهیزات و استفاده از هر چیزی که در اختیار داریم الزاما به معنی بهبود وضعیت و حفظ کارایی نیست و باید به نسبت اثر بخشی به هزینه استفاده و ایضا سطح اثر بخشی هم فکر کرد

 

وگرنه الان چماق هم در رزم تن به تن کاربرد پیدا میکنه ولی ایا درسته که به هر سرباز یک چماق بدیم؟

 

 

اساساً مشکلی از ما را در حوزه پدافند هوایی حل خواهد کرد ( غیر از استفاده  علیه اهداف زمینی !!!! )

 

 

40 میلیمتری که ما در اختیار داریم شاید برای تهاجم زمینی هم مناسب نباشه به جهاتی (نبود مهمات متنوع)

 

------------

 

چین از شبکه متنوعی از سامانه های توپخانه ای استفاده میکنه جهت پدافند هوایی

 

 

از 23 به 35 و از 35 به 57 میلیمتر

 

فواصل بین کالیبر ها رو دوستان مورد عنایت قرار بدن

[worior 25,641]

هر چند که آخر این تاپیک میرسیم به بحث عدم توانایی پدافند در ایجاد موازنه و پذیرفتن استراتژی توسعه موشک های بالستیک ! ، رویه ابتدایی تاپیک بهتر بود .

 

اساس یک حمله هوایی در یک جنگ تمام عیار ، از بین بردن قدرت آفندی دشمن در ابتدا و سپس قدرت دفاعی دشمن و در نهایت پشتیبانی از نیروها بر روی زمین هست .

 

فرض کنید دشمن همه رادارهای ما رو اخلال کرد، دست اول پدافند ما رو فلح کرد باید قبل از اینکه بتونه نقشه حمله هوایی کاملی رو به اجرا بگذاره (که این نقشه کامل مصادف با امنیت کامل آسمان نیروی مهاجم و ورود بمبر های سنگین) بتونیم جلوی اجراش رو به روش متقابل اعم از همتراز و ناهمتراز بگیریم .

که راهش اجرای آتش متقابل بصورت کوبنده ، دقیق و ادامه دار در رنج های مختلف هست . باید بتونیم 3/4 پایگاه های هوایی دشمن رو به فاصله کوتاهی غیر قابل استفاده کنیم و اگرنه عاقبتی مثل یوگوسلاوی ، عراق ، لیبی ، سوریه ، یمن و سایر بدبخت بیچاره های عقب مونده خواهیم داشت .

این اشتباهه که جواب jassm رو اس 300 و یا تور بده . جواب  jassm رو باید موشکی کروز ساخت داخل با همین مشخصات بده . یعنی در یک نقشه پدافندی وقتی تراز موازنه افند به پدافند به هم میخوره متقابلا باید بصورت نا همتراز قدرت افندی ما حفظ بشه و پدافند دشمن شکسته بشه . ما نباید اجازه بدیم مانور آفندی کاملی روی پدافند ما به اجرا در بیاد ، مثل این میمونه که تنها بخواهیم با 3 نفر دفاع ویک نفر دروازه بان بدون مشارکت خط میانی و تهاجمی از پس حمله تمام عیار حریف بربیاییم . اون موقع دست دوم پدافند ما قادر خواهد بود بقای ناامنی آسمان کشور برای دشمن رو تضمین کنه . دست کم در این حالت بجای سه هیچ باختن نتیجه سه دو خواهد شد و چیزی از ارزشهای تیم ملی ما کم نمیشه، ..

اما متاسفانه نقص اصلی اینجا دیده میشه یعنی در کنار پدافند ناکارامد استراتژی دفاعی ناکارامد ، قدرت اعمال نیروی مناسبی هم دیده نشده و حتی در صورت از بین بردن پایگاه های هوایی مهاجمین امکان بهره برداری از آسمانشون رو نداریم !

[seyedmohammad 10,521]

هر چند که آخر این تاپیک میرسیم به بحث عدم توانایی پدافند در ایجاد موازنه و پذیرفتن استراتژی توسعه موشک های بالستیک ! ، رویه ابتدایی تاپیک بهتر بود .

 

اساس یک حمله هوایی در یک جنگ تمام عیار ، از بین بردن قدرت آفندی دشمن در ابتدا و سپس قدرت دفاعی دشمن و در نهایت پشتیبانی از نیروها بر روی زمین هست .

 

فرض کنید دشمن همه رادارهای ما رو اخلال کرد، دست اول پدافند ما رو فلح کرد باید قبل از اینکه بتونه نقشه حمله هوایی کاملی رو به اجرا بگذاره (که این نقشه کامل مصادف با امنیت کامل آسمان نیروی مهاجم و ورود بمبر های سنگین) بتونیم جلوی اجراش رو به روش متقابل اعم از همتراز و ناهمتراز بگیریم .

که راهش اجرای آتش متقابل بصورت کوبنده ، دقیق و ادامه دار در رنج های مختلف هست . باید بتونیم 3/4 پایگاه های هوایی دشمن رو به فاصله کوتاهی غیر قابل استفاده کنیم و اگرنه عاقبتی مثل یوگوسلاوی ، عراق ، لیبی ، سوریه ، یمن و سایر بدبخت بیچاره های عقب مونده خواهیم داشت .

این اشتباهه که جواب jassm رو اس 300 و یا تور بده . جواب  jassm رو باید موشکی کروز ساخت داخل با همین مشخصات بده . یعنی در یک نقشه پدافندی وقتی تراز موازنه افند به پدافند به هم میخوره متقابلا باید بصورت نا همتراز قدرت افندی ما حفظ بشه و پدافند دشمن شکسته بشه . ما نباید اجازه بدیم مانور آفندی کاملی روی پدافند ما به اجرا در بیاد ، مثل این میمونه که تنها بخواهیم با 3 نفر دفاع ویک نفر دروازه بان بدون مشارکت خط میانی و تهاجمی از پس حمله تمام عیار حریف بربیاییم . اون موقع دست دوم پدافند ما قادر خواهد بود بقای ناامنی آسمان کشور برای دشمن رو تضمین کنه . دست کم در این حالت بجای سه هیچ باختن نتیجه سه دو خواهد شد و چیزی از ارزشهای تیم ملی ما کم نمیشه، ..

اما متاسفانه نقص اصلی اینجا دیده میشه یعنی در کنار پدافند ناکارامد استراتژی دفاعی ناکارامد ، قدرت اعمال نیروی مناسبی هم دیده نشده و حتی در صورت از بین بردن پایگاه های هوایی مهاجمین امکان بهره برداری از آسمانشون رو نداریم !

ژول ورن در کتاب سفر به ماه به داستان دشمنی دو نفر اشاره میکنه که درطول جنگ داخلی ، یکیشون فولاد زرهی میساخت و دیگری گلوله . رقابت بر سر این بود که نفر اول مرتبا فولادهایی میساخت که نفوذ ناپذیر بودند و نفر دوم گلوله هایی میساخت که ازون عبور کنند ....

 

سناریوی پیشنهادی دشمن  اینه :

ابتدا  خارج از برد s 300 ، تعداذی jassm -er شلیک میشه برای خود s 300 ها .

بعداز نابودی پدافند اصلی ، هواپیماها با جنگ الکترونیک سنگین جلوتر میان و تعدادی jsow  و هارم برای هاوک ها و تعدای locass و هارم برای بوک ها و تورها شلیک میکنن .

 

راه حلی که به نظر میرسه اینه که بخش تخصصی ضد کروز به شکل خاصی که تضمین بقا پذیری بالای اون باشه ، توسعه پیدا کنه . یعنی وقتی نمیتونیم هواپیمای شلیک کننده رو هنگام شلیک تهدید کنیم ، مطمئن بشیم که کروز به مقصد نمیرسه . 

سلاح مورد نظر باید چیزی شبیه T249 Vigilante  آمریکایی و یا zbl-09 30  باشه . دو نمونه دیگرهم با توپ ولکان به نام   k263a1 nv در کره جنوبی  و M163 VADS در آمریکا طراحی شده اند که به نظر میرسه کالبیر 20 برای اینکار کم باشه . با این تفاوت که تکیه ی اصلی سلاح باید بر روی پردازش تصویر ( مرئی و فرو سرخ ) باشه و در صورت شروع موج کروز ها در تعداد زیاد وارد عمل بشن و اطراف سایت های پدافندی گشت *بزنن وهر چیزی حتی پرند ه هایی که در ارتفاع بالای بیست متر از سطح زمین پرواز میکنه رو در فاصله ی 20 - 30 کیلومتری رهگیری کنه و در فاصله ی 3- 4 کیلومتری بزنه . 

امثال  Ld 2000  به دلیل بزرگ بودن و عدم وجود شاسی زرهی برای اینکار مناسب نیستند .

امثال شلیکا و پانتسیرو تانگوسکا هم از ابتدا برای این کار طراحی نشده ان و به نظر میرسه برای این مقصود اندکی کند باشند .

دومورد بالا به دلیل هزینه ی زیاد امکان به کار گیری در تعداد زیاد رو ندارن . 

 

با اغماض در مورد کالیبر میشه گفت راه حل سریع منحصر است در عاصفه + اپتیک تلاش + شاسی پاتون ها  x مثبت 1200دستگاه 

 

 

 

*گشت زدن به این دلیل که در مورد کروزهای هواپایه برخلاف دریاپایه ها ، نه مبدا شلیک معلومه و نه روت حرکت کروز . در مورد دریاپایه ها اونایی که از سطحی شلیک میشن مبدا که صد در صدر مشخصه روت هم تقریبا مشخصه . اونایی که از زیر سطحی شلیک میشن مبدا معمولا مشخص نیست ولی روت تا حدودی مشخصه ولی ظرفیت شلیک کروز راه کنشی اززیر سطحی محدوده وروش نمیشه حساب کرد .

 

....................................

 

که البته خوب میدانیم هیچ وقت همچین اتفاقی نخواهد افتاد و در صورت وقوع درگیری ، کروزهای آمریکا عصمت پدافند رو به باد خواهد داد ...

[EMP 6,861]

درود به دوستان گرامی

باز من یک ایده دارم برای این پدافند کشور فرضی قربانی در مقابل قدرت برتر هوایی که شاید خنده دار باشد ولی عملی هم هست.

یک ایرادی که به استراتژی دفاعی کشور فرضی وارد است این هست که این کشور آغاز کننده آفند نیست و در نتیجه همیشه یک حرکت عقب هست در این بازی. خوب برای این یک راه هایی هم هست.

 

در تاریخ جنگ دوم جهانی می خوانیم که آنچه که ضد حمله ارتش سرخ را به گروه ارتش های آلمانی در روسیه عقب انداخت فقط قدرت خرد کننده مدیریت وتاکتیک و فرماندهی ورماخت نبود بلکه زمین گیر شدن هزاران کامیون و 15000 تانک و 5000 هواپیمای روسی بر اثر حمله موشها و خورده شدن بسیاری از قسمتها و کابلهای این تجهیزات بوده است!!!

می دانید که خیلی از پرنده های جت فقط به دلیل اینکه یک نفر تصور کرده موش دیده است فرود اضطراری کرده اند و بعد از تخلیه مسافرین با تزریق گاز سمی به هواپیما و چند ساعت صبر هواپیما دوباره عملیاتی شده است.

حالا فرض کنید که ابر قدرت هوایی پادگانهایی دارد نزدیک کشور فرضی که ناگهان مواجه بشوند با فراوانی موش در انواع مختلف. مار در انواع مختلف در ظاهر به دلیل خوردن موشها و پرندگان بزرگ شکاری برای خوردن اینها. ظرف 3 ماه توان اینها در ده ها فرودگاه به شدت کاهش می یابد و آمادگی جنگی خود را از دست می دهند.

اگر هم اعتراضی بکنند، اولا مورد تمسخر قرار می گیرند و دوما کشور فرضی می تواند بگوید که این کار خداوند است و به ما ربطی ندارد.

 

فقط فرض کنید که در زمانی که نیروهای اطلاعات عملیات وضعیت پایگاه های هوایی دشمن را آماده تهاجم گزارش می کنند دسته های بزرگی از پرندگان تربیت شده بروند و فرودگاهها ی اینها را شلوغ بکنند. با کمترین هزینه می شود فرودگاه های بزرگی را نا امن کرد.

کشور فرضی هیچ افندی انجام نداده اما دشمن یا تلفات سنگین داده یا اینکه خیلی به دردسر می افتد تا پایگاه را به وضع اولیه بازگرداند.

 

تصور بکنید که قسمتی از بدنه شکاری های فوق پیشرفته آنها به دست کشور قربانی برسد و کشور قربانی بیاید یک باکتری نفت خوار را تغییر ماهیت بدهد که به جای نفت بدنه اف-22 و اف-35 را بخورد. به این ترتیب این شکاری ها دچار مشکلاتی می شوند که هنگام مانورهای سنگین اینها را دچار تلاشی می کند.

 

یک برگ برنده ای هم که اینها دارند این هست که اینها تکنولوژی پیشرفته اشان را به عنوان اسلحه استفاده می کنند ما هر چه برویم مدرسه های اینها و پدافند بیاموزیم اینها می توانند دورش بزنند.

من یادم هست در یک سمیناری بودیم و یک ایرانی با درجه دکترای برق را دیدیم. بعد با هم رفتیم ناهار. ایشان ادعا می کرد که هم دوره منوچهر منطقی در دانشگاه شریف بوده و اون موقع یک شرکتی داشت که کارتهای ویژه پردازش سنگین می ساخت که برای سامانه هدفیابی و ... تانک آبرامز استفاده می شد. یک شرکتی هم در ایران بود به نام نیک...  که اینها برخی از تجهیزات مورد نیاز IBM را در ایران می ساختند که در دوره دولتهای نهم و دهم به دلیل عدم توانایی در دریافت طلبهایشان از خارجی ها و داخلی ها ورشکست شدند. خوب این من را به فکر انداخت که اگر یک ایرانی می تواند بعد از چند دست چرخیدن کار یک چنین پروژه های حیاتی را از اینها بگیرد چرا اون کشور قربانی فرضی نیاید شرکتهای بومی در کشورهای خارجی و حتی متخاصم توسعه بدهد که در این پاییز تکنولوژی پیشرفته و ورشکستگی شرکتهای بزرگ باقی بمانند و ضمن تولید ثروت در خارج از مرزها هنگامی که مورد استفاده برای چنین پروژه هایی قرار می گیرند، تروجان های مناسبی درون آنها قرار بدهند تا به این وسیله تجهیزات فوق مدرن ابرقدرت هوایی فقط برای نابودی شروران متحد خودش مناسب باشد نه درگیری با کشور قربانی فرضی.

این تروجان گذاری که فقط نباید توسط ابرقدرت هوایی رخ بدهد. تروجان هم که حتما نباید یک malware یا یک سخت افزار اضافی ناخواسته باشد می تواند یک شرکت بزرگ یا چندین شرکت کوچک پیمان کار و خرده کار باشد که مورد استفاده شرکتهای بزرگ هستند.

خوبی چنین نفوذی این هست که ابر قدرت هوایی به همه شرکتهای خودش مشکوک می شود و روند ارتقای تکنولوژی خودش را متوقف می کند در حالی که کشور قربانی فرضی ریز ریز می تواند ارتقاء بیابد.

 

تکنولوژی یک شمشیر دولبه هست. وقتی که 15 درصد همه مقالات مرتبط با طراحی تراشه متعلق به کشور فرضی قربانی باشد این بسیار ناگوار است که این کشور بتواند مورد هدف همان تکنولوژی قرار بگیرد. پس باید بشود راهی یافت که صد در صد از خرید 4 تا سوخوی 30 ارزانتر است اما بسیار موثر تر تا دیگر چاقو دسته خودش را نبرد.

[Goebbels 38,197]

اندر احوالات جنگ شبکه محور و 6 اصل مورد توجه در جهت سرکوب پدافند و نیروی زمینی حریف

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10206/network_centric.gif][/url]