تاپیک جامع تحولات شرق آسیا تاپیک جامع تحولات شرق آسیا

[MR9 118,629]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

هفدهم سپتامبر 2010 بود که ژاپن با انتشار استراتژی جدید نظامی خود نخستین «نشانه های جدی» برای خروج از «انزوای نظامی» را نشان داد. ژاپن برای این استراتژی نظامی، رقمی بالغ بر 280 میلیارد دلار برای پنج سال (2010 تا 2014) اختصاص داده و اعلام کرد قصد دارد در این سال ها مواضع دفاعی خود در جنوب و غرب این کشور(مناطق مرزی چین) را تقویت کرده، روی پروژه های موشکی بالستیک سرمایه گذاری کند. در این استراتژی همچنین بر گسترش روابط با همپیمانان کلیدی از جمله آمریکا و افزایش شمار زیر دریایی‌ها و .... تاکید شده است.
 

اکنون در سال 2014 هستیم و نزدیک به 5 سال از انتشار این استراتژی می گذرد که خبر می رسد، ژاپن برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم اعلام می کند ضمن شرکت در عملیات نظامی برون‌مرزی، به دنبال فروش تجهیزات نظامی در بازارهای بین المللی است.
حضور ارتش ژاپن در عملیات جنگی برون مرزی نیز به رغم مخالفت‌های گسترده مردمی و محدودیت های قانونی گویا در حال عملیاتی شدن است. شاهد این ادعا اظهارات اخیر شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن است که اخیرا از داشتن یک «ارتش قدرتمند» سخن رانده و گفته این ارتش حق دارد در جنگ های بین المللی حضور داشته باشد.
طبق اعلام مقامات ژاپنی، این کشور در تلاش است محدودیت‌های قانونی در زمینه صادرات سلاح را نیز برداشته و به بهانه های مختلف از جمله گسترش فعالیت های اقتصادی، به جرگه صادرکنندگان تجهیزات جنگی بپیوندد و از قرار معلوم، آمریکا نخستین بازار ژاپن در این عرصه خواهد بود.
قانون اساسی ژاپن در سال 1947 نوشته و با فشار نظامیان آمریکایی‌ها به این کشور تحمیل شده است. طبق این قانون، ژاپن اجازه داشتن «ارتش» به معنی مصطلح آن را ندارد و در مقابل می تواند نیروهای محدود نظامی موسوم به «نیروهای دفاع از خود» داشته باشد.
البته بخشی از این محدودیت ها در ماه آوریل سال جاری( اواخر فروردین) برداشته شد و به احتمال قریب به یقین اواخر ماه جاری میلادی تصمیم نهایی در این زمینه نیز اتخاذ خواهد شد.
اما سوالاتی که در اینجا مطرح می شود این است که آیا ژاپن حقیقتا به دنبال خروج از انزوای نظامی و احیای امپراتوری سابق است؟ موضع کشورهای غربی، چین و کشورهای آسیایی و همسایه به این تغییر استراتژی چگونه خواهد بود؟

به نظر می رسد، لا اقل بخشی از پاسخ این سوال را باید در روحیات خاص ژاپنی ها و در تاریخ این کشور جست و جو کرد.
در طول تاریخ، برخي آيين ها و اعتقادات خاص مذهبي، همواره زمينه رشد افراط گونه روحيات ملي گرايانه و صد البته نظامي گري ژاپني ها بوده است.
مقامات نظامي ژاپن به خصوص در دهه30 تحت تاثير فيلسوفي با نام «تويوما» به شدت اعتقاد داشتند كه خداوند ملت ژاپن را برگزيده و يكايك مردم اين كشور موظفند براي ايجاد «ژاپن بزرگ» بكوشند. براساس آيين معروف «شينتوي پاك» نیز امپراتور ژاپن خداي تمام دنيا معرفی شده و ملت ژاپن نيز «مأموريت» دارد سايرين را تحت هدايت بي چون و چراي این امپراتور درآورد.
بحران شديد اقتصادي دهه 30 ژاپن نیز بر دامنه اين اعتقادات افزود و رشد شديد احساسات ملي گرايانه ايده توسعه ارضي و ايجاد جامعه بزرگ به زعامت ژاپن را در بين توده مردم اين كشور لازم و واجب نشان داد.
ژاپن با چنین زمینه های تاریخی پس از پایان جنگ جهانی اول توانست یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی جهان شده و در «شورای جامعه ملل» آن زمان، صاحب کرسی دائم بود.
این کشور در همان ماه های نخست جنگ جهانی دوم توانست حدود 50 میلیون کیلومتر مربع از کره زمین(یک ششم جهان) را تحت استیلا و کنترل خود درآورد. اما به دنبال حملات ناجوانمردانه اتمی آمریکا، از حرکت باز ایستاد. البته نباید فراموش کرد، عده ای نیز معتقدند، ژاپن پیش از حمله اتمی آمریکا به این کشور شکست خورده بود و آمریکا با حمله به این کشور خواست هژمونی خود را به جهانیان تحمیل کند.

 

این کشور به هر حال پس از جنگ جهانی دوم دیگر اجازه داشتن ارتش به معنی مصطلح امروز و اختیارات کامل را نداشت و خود نیز با وضع قوانینی، محدودیت هایی در ابعاد بین المللی حوزه نظامی وضع کرد.

اما اکنون رشد اقتصادی بالا این کشور را از شرایط اسفناک پس از جنگ جهانی خارج کرده است و شرایطی که این کشور را به انزوای نظامی کشاند، دیگر وجود ندارد!
پاسخ دومی نیز برای تحلیل چرایی اتخاذ چنین رویکردی از سوی چشم بادامی ها وجود دارد و آن چیزی نیست جز منافع اقتصادی و سیاسی.
«جان ميرشاير» صاحب نظريه «رئاليسم تهاجمي» می گوید، قدرت‌هاي بزرگ هميشه مترصد فرصتي هستند تا قدرت خود را در برابر رقبا فزوني بخشند. وي سپس جمعيت و ثروت را به عنوان «پايه‌هاي اصلي قدرت نظامي» تعريف و تصريح مي كند چنانچه كشوري داراي اين مولفه ها باشد، فرصت لازم براي خروش مقابل قدرت ها را به دست آورده است.
با توجه به مولفه هایی که در جامعه امروز ژاپن دیده می شود، هیچ بعید نیست که این کشور واقعا قصد خروش مقابل سایر قدرت‌ها را داشته باشد.

 

ژاپن اگر چه به لحاظ سیاسی، استقلال لازم را هنوز کسب نکرده و مانند بسیاری از کشورهای غربی دیگر، پیرو سیاست های آمریکا است؛ اما این کشور حداقل در بعد نظامی، تحرکات جدی از خود نشان داده است.
وجود پایگاه های متعدد نظامی آمریکا در ژاپن، همواره هزینه‌هایی برای توکیو داشته و این کشور با وجود تقاضاهای زیاد مردمی، هرگز نتوانسته آمریکایی ها را از این کشور بیرون کند. این ناتوانی حتی بعضا باعث سقوط رهبران این کشور شده، همان طور که گاهی شعار علیه حضور نظامی آمریکا، باعث روی کار آمدن رهبرانی در این کشور شده است.
«یوکیو هاتویاما»، نخست وزیر اسبق ژاپن با شعار جمع آوری پایگاه‌های نظامی آمریکا بود که توانست بر رقیب قدرتمند خود پیروز شود. اما همین فرد به دلیل ناتوانی در عمل به وعده انتخاباتی اش، خرداد ماه سال 89 استعفا کرد و جای خود را به «نائوتو کان» داد. «کان» نیز ماه ها جرئت نکرد راجع به پایگاه های آمریکایی که یکی از قدیمی‌ترین و بزرگترین مشکلات مردم کشورش است، صحبتی به میان آورد.
بنا بر این به نظر می رسد، ژاپن هنوز پیشرفتی را که در حوزه اقتصاد کسب کرده، در حوزه سیاسی به دست نیاورده است.
«اقتصاد» نیز می تواند یکی از انگیزه های قوی برای ژاپنی ها جهت ورود جدی به عرصه نظامی باشد.
ژاپن کشوری است که در حوزه اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. تولید ناخالص ملی ژاپن نزدیک به 6 تریلیون دلار و جمعیت این کشور نیز حدود 128 میلیون نفر است. دو فاکتوری که به اعتقاد «میر شایر» برای خروش کافی است!
همین چند سال پیش بود که خبر رسید، غول خودروسازی آمریکا یعنی جنرال موتورز، جای خود را به تویوتای ژاپن داده است. آمریکا امروز خود یکی از واردکنندگان اصلی محصولات ژاپنی است. ژاپن در عرصه تکنولوژی و تجهیزات الکترونیکی نیز یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا است.
کشوری با چنین مختصات اقتصادی و جمعتی طبیعتا نمی تواند خود را محصور نگاه دارد. بنابر این ورود ژاپن به فاز صادرات تجهیزات نظامی را می توان از این منظر به تحلیل نشست.

 

[cheka 15,067]

ژاپن الان انقدر وابسته به آمریکا هست که بشه افسار ماشین نظامیش رو دست واشنگتن دانست ، این تصمیم هم برای مقابله بلوک غرب با قدرت فزاینده ی نظامی چین هست

[zed 4,869]

با سلام خدمت همه دوستان گرامی
بدون شک این مورد با هماهنگی آمریکا بوده و نشان از آن دارد که آمریکا بیش از این مایل نیست هزینه نظامی مستقیم در شرق دور داشته باشد و عملا هزینه را با کشورهای منطقه تقسیم می کند . ورود ژاپن به عرصه نظامی خارج از مرزهای خود موجب تهدید هم برای چین و هم برای کره شمالی و هم برای روسیه خواهد بود . البته نمی دانم اوضاع اقتصادی ژاپن بعد از بروز سونامی به کجا رسیده ولی شاید برای ژاپن بهتر بود همان سرمایه گذاری و پیشرفت اقتصادی را پیگیری کند و امور نظامی خارج از مرزها را به آمریکا بسپارد . این مورد بیشتر یک مسئله روانی به لحاظ باخت در جنگ جهانی دوم و تلاش برای بازگشت به قدرت قبلی ژاپن است که باعث می شود یک نخست وزیر تنها با وعده جمع کردن پایگاه های آمریکا به قدرت برسد ولی واقعیت وزنه نظامی و سیاسی ژاپن او را از این کار باز بدارد .

[MR9 118,629]

ژاپن الان انقدر وابسته به آمریکا هست که بشه افسار ماشین نظامیش رو دست واشنگتن دانست ، این تصمیم هم برای مقابله بلوک غرب با قدرت فزاینده ی نظامی چین هست

با سلام - کاملا" درست می فرمایید - از بدو ورود ژنرال مک آرتور به ژاپن بعنوان فرماندار نظامی ، ساختار سیاسی و نظامی و امنیتی این کشور به طور کلی از عناصر سنتی پاکسازی شد و بویژه در نیروی های مسلح این کشور عناصری وارد شدند که بلحاظ ایدئولوژی کاملا" ضد کمونیست و بلحاظ دکترین های نظامی کاملا" آمریکایی بحساب می آمدند .

[death 4,593]

کلا این قضیه بخشی از استراتژی نگاه به شرق اوباما هست

[RezaKiani 1,975]

[right]
ژاپن اسما قرار بود ه ارتش محدودی داشته باشه ولی در عمل ارتش اون چهارمین یا پنجمین ارتش دنیاست. به هرحال وضعیت امنیت راه های دریایی جهان (که شریان اصلی اقتصاد ژاپن هستند) این کشور رو وادار می کنه که از لاک خودش بیرون بیاد. همین مسئله رو به نوعی چین هم داره[/right]
[right]به هرحال به قول دوست عزیزمون چکا هر حرکت نظامی ژاپن بدون تأیید مستقیم یا غیرمستقیم امریکا نخواهد بود[/right]

[MR9 118,629]

با سلام 

 

البته مدت زمان زیادی از ارائه این مقاله می گذرد ، ولی شرایط  روز به روز برای کشورهای منطقه پیچیده تر می شود 

 

 

 

براساس اطلاعات منتشر شده ، نیروی دریایی دفاع از خود ارتش ژاپن ، 

 

ناحیه نظامی یوکوساکا ( ناوگان یکم ) شامل اسکادران های یکم و پنجم 

 

ناحیه نظامی کوره ( ناوگان چهارم )  شامل اسکادرا ن های چهارم و هشتم 

 

ناحیه نظامی سا سه بو ( ناوگان دوم ) شامل اسکادران های دوم و ششم 

 

ناحیه نظامی میازورو ( ناوگان سوم )  شامل اسکادران های سوم و هفتم 

 

ناحیه نظامی اومیناتو 

 

 

این نیرو را 7 وینگ  هوایی ( شامل پرنده های P-3C  و بالگردهای MH-60J ) و علاوه برآن ، 3 اسکادران دیگر شامل پرنده های اوریون ، سی استالیون و هواگردهای ساخت داخل ، نیز پشتیبانی می کند . زیر سطحی های این نیروی دفاع از خود ، شامل دو ناوگان و پنج اسکادران می شود .

 

 

حالا این ناوگان را مقایسه کنید با ناوگان دریای چین جنوبی ارتش خلق چین 

 

 

 

 

 

 

جالب هست ، نیروی دریایی ارتش چین ، با داشتن یک ساحل طولانی ، پراکنده کردن پایگاه ها ، گسترش تدریجی ناوگان سطحی و زیر سطحی ،و بخصوص سرمایه گذاری برروی  موشکهای بالستیک برد متوسط ، تمامی پایگاه های نظامی حساس منطقه را زیر آتش دارد . 

 

هر گونه حرکت غیر منطقی ، آتشی بر پا می کند که بطور قطع ، منافع بسیار حیاتی کشورهای منطقه ای و فرا منطقه ای را تحت تاثیر خودش قرار می دهد

 

 

 

و در نهایت اینکه  وجود یک جزیره استراتژیک در قلب دریای چین جنوبی ، به مثابه یک ناو هواپیمابر ثابت ، چه پوئن های مثبتی برای  کشور مالک آن خواهد داشت 

 

 

 

تئوری ریملند اسپایکمن ، در چنین موقعیتهایی مصداق پیدا می کند . با اینکه عمر کوتاهی در نظریات ژئوپلیتکی داشت ، اما باید ظهور مجدد کنترل حاشیه اقیانوس آرام را بسیار جدی گرفت .

 

 

http://www.military.ir/forums/topic/29526-اخبار-برتر-نظامی-هفته/?p=477286

[sadra91 325]

با سلام 

 

البته مدت زمان زیادی از ارائه این مقاله می گذرد ، ولی شرایط  روز به روز برای کشورهای منطقه پیچیده تر می شود

http://www.military.ir/forums/topic/29526-اخبار-برتر-نظامی-هفته/?p=477286

 

باسلام

 

ضمن تشکر ،مجلس سنای ژاپن  شهریور ماه قانون شرکت در جنگهای فراسرزمینی رو تصویب  کرده بود ، البته شاید  بیشتر برای خثنی کردن و رفع تهدید  کره شمالی که از نظر غرب یاغی محسوب می شه و در معادلات جهانی سهمی  برا ی اون قائل نیستن ولی در دنیایی که کشورها مثل دانه های تسبیح  یا شبیه به تارهای عنکبوت  به وسیله بازار و سرمایه  به یکدیگر متصل هستن ، به نظر بنده باور وتحلیلش مقداری سختهست که قدرتهای بزرگ مثل ایالات متحده و ژاپن و چین مستقیما وارد نبرد نظامی تمام عیاری بشن،وقتی که سرمایه گذاری آمریکا باعثحرکت اقتصاد چین شده و یا سرمایه های چین در ایالات متحده و ژاپن باعث رونق اقتصاد وثبات سیاسی این کشورهاست شاید هر درگیری و اعمال قدرت سختی   بی معنا باشه حتی اگر شانس پیروزی نظامی یکی از طرفین بالا باشه .

[MR9 118,629]

 

باسلام

 

ضمن تشکر ،مجلس سنای ژاپن  شهریور ماه قانون شرکت در جنگهای فراسرزمینی رو تصویب  کرده بود ، البته شاید  بیشتر برای خثنی کردن و رفع تهدید  کره شمالی که از نظر غرب یاغی محسوب می شه و در معادلات جهانی سهمی  برا ی اون قائل نیستن ولی در دنیایی که کشورها مثل دانه های تسبیح  یا شبیه به تارهای عنکبوت  به وسیله بازار و سرمایه  به یکدیگر متصل هستن ، به نظر بنده باور وتحلیلش مقداری سختهست که قدرتهای بزرگ مثل ایالات متحده و ژاپن و چین مستقیما وارد نبرد نظامی تمام عیاری بشن،وقتی که سرمایه گذاری آمریکا باعثحرکت اقتصاد چین شده و یا سرمایه های چین در ایالات متحده و ژاپن باعث رونق اقتصاد وثبات سیاسی این کشورهاست شاید هر درگیری و اعمال قدرت سختی   بی معنا باشه حتی اگر شانس پیروزی نظامی یکی از طرفین بالا باشه .

 

 

 

با سلام

 

فرموده شما صحیح است بلحاظ مرتبط بودن کشورها بلحاظ سرمایه گذاری های سنگین متقابل ، اما این را هم در نظر بگیریم که در حوزه علوم استراتژیک و در بررسی های راهبردی ، احتمال 1% هم احتمال بالایی محسوب می شود و باید در محاسبات گنجانده شود . وضعیت در شرق آسیا ، بر خلاف نظرات و ظاهر عادی آن ، بشدت دچار حساسیت شده و این حساسیت با قرار گرفتن تشنجات سیاسی در کنار ادعاهای ارضی کشورهای این حوزه ( از استراالیا تا ژاپن ، جمهوری خلق چین و حتی کره شمالی و روسیه و حتی کشورهای به ظاهر کم اهمیت تر ی نظیر ویتنام و.... ) و اختلافات اقتصادی وبعضا" ایدئولوژیک و همچنین رقابتهای شدید نظامی ، این منطقه را تبدیل به یک بشکه باروت کرده که حتی یک جرقه کوچک ، موجب تغییر محاسبات و اعمال قدرت نظامی خواهد شد .

 

یادمان باشد ، حوزه اقیانوس آرام ، به شکل سنتی ، حوزه نفوذ و قدرت ایالات متحده است و در سالهای قبل از جنگ دوم نیروی دریایی سلطنتی ژاپن و از دهه 70 میلادی به این سو ، نیروی دریایی چین ، یک رقیب سرسخت برای این قدرت سنتی حوزه پاسیفیک بشمار می آمدند و می آیند و هرگونه کنش و واکنش بدون منطق ، جرقه ای هست بر انبار باروت شرق آسیا .

 

 

 

 

 

 

 

 

این سه داده نما ، به شکل نسبی وضعیت آرایش راهبردی شرق آسیا را نشان می دهد ، این بگذارید در کنار استراتژی بلندمدت ایالات متحده ( در یک بازه زمانی 232 ساله ) در پاسیفیک تا میزان حساسیت ها بهتر درک گردد.

 

در موردژاپنی ها هم معتقدم ، سیاستگزاران این کشور ، هنوز برای تغییر ماهیت استراتژی نظامی خود در تردید هستند ولی در بلند مدت ناچارند ، قابلیتهای تهاجمی را ارتقاء بدهند ، بویژه در حوزه نیروی هوایی و دریایی . البته این افزایش قابلیتها نیازمند وجود فاکتورهای متعدد است که بحث زیادی را می طلبد .

[labester 1,660]

128 میلیون؟؟؟!!!!!!!!

[sadra91 325]

باسلام

 

البته تحلیل شما کاملا متقن هست ولی  شاید ابهام موضوع در حالت کلی این باشه  که  وضعیت سیاسی ،اجتماعی و اقتصادی دنیا بعد از جنگ دوم جهانی وبه خصوص بعداز پایان جنگ سرد  به نحوی  دچار تغییرشده که در هیچ بازه زمانی قبل از اون نظیری براش وجود نداشته،  تاسیس سازمانهای  بین المللی  ، به وجود آمدن شرکتهای چندملیتی ،دره سیلیکون و دنیای فناوری و ارتباطات  و رسانه همه باعث تضعیف نقش واحد های سیاسی به نام دولتها در تصمیم گیرهای کلان شدن ،این واحدهای جدید التاسیس ذی نفوذ به نظر وابستگی به کشور ومکان خاصی ندارن وهر جا سوددهی بالاتری وجودداشته باشه در اون مستقر می شن ، زمانی بریتانیا مرکز قدرت نظامی واقتصادی دنیا  بود ولی به دلیل سود وبازدهی بیشتر مرکز سرمایه به ایالات متحده منتقل شد محتمل هست  اگر دولت این کشور اقدامی در جهت ضرردهی  وناامنی سرمایه داری انجام  بده  این مرکزیت به مکان مستعد دیگری منتقل بشه.اکثرکشورهایی هم که در داده نما آمارشون ذکر شده  مثل فیلیپین ، کره جنوبی ، ژاپن واسترالیا همپیمان  یا وابسته هستن به ایالات متحده  ومطمئنا بدون مجوز این کشور  حق  یا توانایی اقدامی  خاصی رو ندارن .  

[MR9 118,629]

 

باسلام

 

البته تحلیل شما کاملا متقن هست ولی  شاید ابهام موضوع در حالت کلی این باشه  که  وضعیت سیاسی ،اجتماعی و اقتصادی دنیا بعد از جنگ دوم جهانی وبه خصوص بعداز پایان جنگ سرد  به نحوی  دچار تغییرشده که در هیچ بازه زمانی قبل از اون نظیری براش وجود نداشته،  تاسیس سازمانهای  بین المللی  ، به وجود آمدن شرکتهای چندملیتی ،دره سیلیکون و دنیای فناوری و ارتباطات  و رسانه همه باعث تضعیف نقش واحد های سیاسی به نام دولتها در تصمیم گیرهای کلان شدن ،این واحدهای جدید التاسیس ذی نفوذ به نظر وابستگی به کشور ومکان خاصی ندارن وهر جا سوددهی بالاتری وجودداشته باشه در اون مستقر می شن ، زمانی بریتانیا مرکز قدرت نظامی واقتصادی دنیا  بود ولی به دلیل سود وبازدهی بیشتر مرکز سرمایه به ایالات متحده منتقل شد محتمل هست  اگر دولت این کشور اقدامی در جهت ضرردهی  وناامنی سرمایه داری انجام  بده  این مرکزیت به مکان مستعد دیگری منتقل بشه.اکثرکشورهایی هم که در داده نما آمارشون ذکر شده  مثل فیلیپین ، کره جنوبی ، ژاپن واسترالیا همپیمان  یا وابسته هستن به ایالات متحده  ومطمئنا بدون مجوز این کشور  حق  یا توانایی اقدامی  خاصی رو ندارن .  

 

 

 

با سلام

 

در یک نظر  ، همین شکلی هست که فرمودید و شکی در آن نیست ، اما اگر مبنای ما نظریات ژئوپلیتیکی باشد ، شرایط یک مقدار متفاوت خواهد بود .

 

در سالهای پس از جنگ سرد ، نظریه ای تحت عنوان نظریه 1+4 مطرح شد که در آن ایالات متحده بعنوان قطب نظامی و اقتصادی در یک کفه ترازو و چهار کشور ژاپن ، بریتانیا ، فرانسه و آلمان بعنوان کفه دیگر مطرح شدند . بنیاد اصلی نظریه فوق ، این هست که این 5 کشور هیچ گاه و تحت هیچ شرایطی علیه هم وارد جنگ نمی شوند ( بطور مشخص نامی از روسیه و چین برده نشده ) و در هر جای کره زمین ، منافعی وجود داشته باشد ، ( با توجه به سابقه نفوذ این 5 کشور در ادوار گذشته )  این 5 کشور هستند که تعیین کننده بشمار می روند .

 

بقیه کشورها ( حالا در اینجا نظیر استرالیا و کشورهای حاشیه اقیانوس آرام نظیر فیلیپین ، ویتنام و.... ) بلحاظ کد ژئوپلیتیکی که دارا هستند ، تاثیر گذاری ناچیزی در ساختار ایجاد شده خواهند داشت و بیشتر بعنوان بازیگران فرعی محسوب می شوند .

 

غرض این نوشتار ، آن بود که اگر چه شبکه اقتصادی ایجاد شده ، مانع مهمی در خصوص احتمال بروز درگیری نظامی بشمار می رود ، اما در زمان بروز حوادث غیر قابل پیش بینی ( بعنوان مثال وقوع درگیری نظامی بین دو کره ) یا جنگ بر سر تصاحب جزایر موجود در دریای چین جنوبی یا دریای  ژاپن و.... ، طرفهای ذینفع در منطقه ، بی طرف نخواهند ماند و له یا علیه یک سمت ماجرا ، وارد صحنه خواهند شد .

[sadra91 325]

باسلام

 

با مقداری تاخیر می خواستم نکته ای رو عرض کنم ، به نظر ژئو کالچر  ونظریه ای مثل برخورد تمدنهای هانتینگتون بهتر  از  دیدگاه ژئو پلیتیکی  می تونه شرایط و مسائل  حوزه اقیانوس آرام و شرق دور رو تبیین وتفسیر کنه چون به مقدار زیادی با وضعیت کنونی این منطقه همپوشانی داره و احتمال درگیری نظامی  بالا هست در منطقه  طبق این نظریه ، مشابه با وضعیت   امروز خاورمیانه  . البته این ممکنه   به دلیل  تاثیرپذیری سیاست خارجی ایالات متحده از تفکرات واضع این نظریه باشه که به عنوان نقشه راه دولت آمریکا بکار گرفته  شده یا جنگ محور بودن خود نظریه .

 

ویرایش شده در آذر 94 توسط sadra91

[MR9 118,629]

چرخش در استراتژی نظامی  آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن

از تلاش برای ایجاد برتری  هوایی تا گسترش بی سابقه  ناوگان ضربتی

بخش یکم

نیروی هوایی دفاع ازخود ژاپن  ( ارجاع به عنوان  "نیروی هوایی ژاپن" )  طبق شواهد و قرائن موجود قراراست تا  به بزرگترین کاربرخارجی جتهای نسل پنجم اف-35 تبدیل گردد ، چنانکه حزب لیبرال –دموکرات هدف گذاری خود را برای اضافه نمودن حداقل 99 فروند جت نسل پنجمی ، در کنار 42 فروند سفارش قبلی  بطور رسمی اعلام نموده است . براساس گزارشات منتشر شده ، این سفارش جدید ، شامل گونه B از جنگنده اف-35 است  که قابلیت فرود و برخاست عمودی (STOVL) را برای عملیات از روی حامل های شناور بالگرد بر سبک نظیر شناورهای 27000 تنی کلاس ایزومو (Izumo Class) و همچنین اجرای عملیات نظامی از فرودگاه های موجود در جزایر دورافتاده که برای جتهای متعارف چندان مناسب نیستند ، فراهم  می آورد . بر همین اساس ، به نظر می رسد که  تاکید ارتش ژاپن برای خرید گونه B ،یک برنامه ریزی از پیش تعیین شده  برای افزایش قدرت تهاجمی نیروی هوایی است . 

 

با عملیاتی شدن کامل ناوگان اف-35 بی در سازمان رزم این نیرو ، ژاپنی ها برای نخستین بار پس از پایان جنگ دوم جهانی به سال 1945 ، جنگنده های بال ثابت تهاجمی را بر روی حامل های شناور خود بکار خواهند گرفت که از یک نظر ، بازگشت یک تهدید قدیمی برای نیروی دریایی و هوایی کره جنوبی و ارتش خلق  چین تحلیل می شود .

در همین راستا ، نوسازی و افزایش توان هوایی ارتش ژاپن که مدتهاست نظر تحلیلگران را بخود جلب نموده ، ، برنامه ریزی برای خرید گونه  F-35A که نسخه نشست  برخاست متعارف آذرخش محسوب می شود ، می تواند به یک تغییر رویکرد جهش وار تعبیر شود که دولت شینزو آبه  ( بعنوان حافظ غیررسمی سُنت  ارتش امپراطوری .م  )  ، اولویت مشخصی را بدست  آورده است . به اعتقاد برخی ناظران با ورود تدریجی جتهای اف-35 به نیروی هوایی ژاپن ، پیامدهای مشخصی بصورت دومینووار رخدادی فراتر از مدرن سازی در این نیرو رُخ خواهد داد .

نیروی هوایی ژاپن در طول جنگ سرد ، به گونه ای تشکیل و روزآمد سازی شد که بتواند برتری  هوایی منطقه ای را در شرق آسیا و به شکل مشخص برعلیه نیروی هوایی چین و سپس کره شمالی ، ایجاد نماید ، به همین دلیل ، این نیرو بصورت مستمری به فناوری آمریکایی ( البته بدون برانگیختن حساسیت کشورهایی نظیر چین و تحاد شوروی .م )  مسلح می شد . با این حال ، نقطه اوج برای ژاپنی ها ، به سال 1968 رُخ داد ، چرا که در این سال نخستین جنگنده های دوموتوره F-4J به نیروی هوایی این کشور تحویل گردید که در آن زمان ، پیشرفته ترین فناوری تحویلی محسوب می گردید که در مقایسه با همنوعان شرقی خود ، توانمندی های به مراتب افزون تری را عرضه می نمود . فانتوم های تحویلی به ارتش ژاپن ، به شکل نسبی ، همان نمونه ای بود که نیروی هوایی ایالات متحده  به صورت گسترده ای آن را بکار می گفت  و با مجهز شدن به رادار کنترل آتش AN/APQ-120 توانایی حمل موشکهای هوا به هوای میانبرد اسپارو درکنار مهمات فروسرخ سایدویندر و یک قبضه توپ  را پیدا می نمود .

تحویل این سامانه تسلیحاتی به ارتش ژاپن ، برای اولین بار ، قابلیت درگیری با جتهای متخاصم ، فراتر از محدوده بصری را  در اختیار خدمه ژاپنی قرارمیداد . بااین حال ، فانتوم های ژاپنی بیشتر با هدف ایجاد برتری هوایی به این کشور تحویل داده شده بودند و به همین دلیل سامانه های حساس تری نظیر رایانه  محاسبه بالستیک  AN/AJB-7 از فانتوم های ژاپنی حذف شدند تا نقش برتری هوایی بصورت تخصصی تر دنبال شود .

پنل رایانه  محاسبه بالستیک  AN/AJB-7

بدین ترتیب ، حداقل 140 فروند از گونه F-4EJ تولید و به نیروی  هوایی ژاپن تحویل شد با این تبصره که به غیر از 2 فروند ، مونتاژ یکصد و سی هشت فروند باقی مانده تحت امتیاز ایالات متحده در مجموعه صنایع سنگین میتسوبیشی صورت پذیرفت . با تحویل کامل این جتها ، نیروی هوایی ژاپن حداقل برای یک نسل کامل تا اوایل دهه 90 میلادی ، از هر سخت افزار موجود درنیروی هوایی ارتش خلق چین جلو افتاد و همزمان میتوانست به یک تهدید جدی برای اسکادران های نیروی هوایی اتحاد شوروی و کره شمالی در شرق آسیا تبدیل گردد . ازسویی دیگر ، اف-4 ، یک جنگنده – بمب افکن نسل سوم دوموتوره محسوب میشد که عمدتا" برای عملیات از روی حامل های دریایی طراحی شده بود و بلحاظ هزینه های عملیاتی ، برای شرکای درجه یک ایالات متحده ( نظیر ژاپن ، بریتانیا ، آلمان ، و ایران " درزمان پهلوی دوم " .م ) به صرفه بود ، درنتیجه ، شرکای درجه دو نظیر تایلند و فیلیپین ، مجبوربودند تا از پیکربندی های رزمی ارزان تری نظیر اف-5 برای ایجاد قابلیت رزم هوایی استفاده نمایند .   

اما در اوایل دهه هشتاد میلادی ،  با افزایش تنش ها در شرق آسیا ، نیروی هوایی ژاپن تصمیم گرفت  تا با هدف  گسترش توانایی هایی رزمی خود ، جنگنده- بمب افکن های F-15J را به  سازمان رزم خود اضافه نماید  که اولین جنگنده برتری هوایی  نسل چهارم  مجهز به سامانه های آنالوگ  برای ایفای نقشی مشابه  F-4EJ محسوب میشد .این جنگنده ، همانند سلف خود ، یک عقاب دو موتوره محسوب میشد  که توانایی حمل مهمات بیشتری را ارائه می کرد  و تا آنزمان ، تنها به 3 کشور فروخته شده بود .

بدین ترتیب 220 فروند از این جت ، تحت امتیاز صنایع سنگین میتسوبیشی ، تولید گردید که هم اکنون نزدیک به 190 فروند به شکل فعال در خدمت این نیرو قرار دارند . براساس  اطلاعات موجود ، ایگل های نیروی هوایی ژاپن ، هنوز استخوان بندی اصلی قدرت هوایی این کشور ( 7 اسکادران از 12 اسکادران عملیاتی ) را تشکیل می دهند که میبایست  ادامه دهنده ماموریتهای اف-4 های در شرف بازنشستگی باشند که هم اکنون در قالب دو اسکادران ، آخرین ماه های پرواز عملیاتی را طی میکنند ..

ازسویی دیگر ، ناوگان عملیاتی نیروی هوایی و دریایی ارتش ایالات متحده  مستقر در ژاپن ، بتدریج از ادامه استفاده از جنگنده های برتری هوایی سنگین دست شُسته  و براین سعی قرارداد تا  تعداد کمتری از این هواگردها را در کنار تعداد افزون تری از جتهای چند مامورته  سبکتر ، نظیر اف-16 و اف-18 بکار گیرد . این مساله در کنار راهبرد نیروی هوایی ژاپن در ادامه عملیاتی نگاه داشتن  سه اسکادران جتهای بومی تک موتوره / تک سرنشینه  میتسوبیشی اف-2 ،   که هم اکنون 88 فروند از آنها در حال خدمت است ، تحلیل مشخصی را در اختیار ناظران تحولات شرق آسیا قرار میدهد

ادامه دارد ................

بن پایه

صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

[MR9 118,629]

چرخش در استراتژی نظامی  آفتاب تابان ، ظهور مجدد نیروی هوایی ژاپن و پیامدهای منطقه ای آن

بخش دوم و پایانی

با توجه به موارد پیش گفته  ،  می توان چنین تحلیل  نمود که  تحویل  جتهای  اف-35 به نیروی هوایی  سلطنتی ژاپن ، به شکل قابل توجهی می تواند در عین دمیدن روحی تازه در کالبد این سامورایی هوایی کهن سال ، بتدریج  زمینه لازم برای تشکیل 6-5 اسکادران از جتهای پنهانکار با قابلیت ضربتی مطلوب در منطقه  را رقم زده  و از سویی دیگر ، مقدمات لازم برای بازنشستگی دو اسکادران فانتوم و 3-4 اسکادران F-15J را فراهم آورد . از یک نظر ، بر خلاف اف-4 و اف-15 ، جت تهاجمی اف-35 از ابتدا بصورت یک پیکربندی تک پیشرانه  طراحی شده بود که  در مقایسه با رقیب پنهانکارش ، می بایست در تعداد زیاد ، تولید و بصورت گسترده ای  صادر میشد .

این جنگنده  (اف-35 ) بعنوان یک  هواگرد رزمی سبکتر از و ارزان تر از اف-22  ( که بطور کامل  می بایست جانشین تمامی جتهای نسل پیشین خود ، شامل  فانتوم ، ایگل گردد  )  می بایست  خلاء ناشی از خروج جتهای قدیمی تر نظیر اف-5 و اف-16 را پر می نمود و در صورتی که نام اصلی برنامه تولید آذرخش (Joint Strike Fighter) مبنا ء قرار گیرد ، می توان چنین تحلیل نمود که اف-35  عمدتا" برای ایفای  ماموریتهای هوا به زمین با ماهیت ضربتی  از طریق نفوذ سریع به فضای هوایی دشمن  برای دو نیروی هوایی و دریایی  ( و سپاه تفنگداران )  در نظر گرفته شده است ، در حالی که  همچنان توانمندی هوابه هوای محدودی را نیز درا ختیار دارد ، ضمن اینکه در حوزه هایی نظیر سرعت ، ارتفاع  عملیاتی  ، پایین تر از فانتوم و ایگل قرار می گیرد .

طبق  اطلاعات موجود ، قابلیتهای رزم هوایی اف-35  به تقریب و در مقایسه ، تنها به اندازه نیمی  از جتهای نسل قبلی نظیر اف-15 و هواگردهای هم رده نظیر اف-22 است ، در حالی که  وقتی توانمندی های رزم هوایی  اف-35 را با یک جت یک نسل قبل تر روسی  ، یعنی سوخو-35 مورد مقایسه قرارمی دهیم ، این رقم  به  کمتر از  یک سوم  کاهش می یابد که هم اکنون در شمار قابل توجهی  توسط  رقبای منطقه ای  نظیر روسیه و چین  در خدمت عملیاتی قرار دارد .

رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش

در همین راستا ، چند  ژنرال  برجسته  در ارتش ایالات متحده  به این واقعیت اشاره کرده اند که  قابلیتهای هوا به هوای اف-35 در مقایسه با  رقبای فعلی اش ، نامطلوب است ، اما رییس ستاد نیروی هوایی ، ژنرال مارک ولش ، با اشاره به این موضوع  معتقد است که  اف-35 از حداقل توانایی های  هوا به هوا  برخوردار است ، اما این  نکته را نیز باید در نظر داشت که آذرخش از ابتدا بعنوان یک  جت برتری هوایی  تعریف نشده  ، و بر عکس ، به شکل تخصصی بعنوان  یک پیکربندی چند ماموریته  که با یکپارچه سازی داده ها  می تواند حملات هوا به زمین را  با ضریب موفقیت بالایی به انجام رساند ، ایده سازی و تولید گردید.

ژنرال مایک هوستیج  ، فرماندهی فعلی مرکز رزم هوایی  نیز معتقد است که اف-35 یک پیکربندی رزمی برای ایفای نقش برتری هوایی محسوب نمی شود .

با توجه به این موضوع ، تغییر جهت  استراتژی نیروی هوایی ژاپن  از بکارگیری  جتهای برتری هوایی  به  خرید گسترده  جتهای نسل پنجم  تهاجمی  نشان دهنده  تغییرات قابل  توجه  در سیاست خارجی  و دکترین دفاعی  این کشور از پایان جنگ سرد تا ابتدای 2010 و  از ابتدای این سال تا کنون است . در حالی که با آغاز جنگ سرد  ، ایالات متحده و متحدانش  برای مقابله با حمله  احتمالی  اتحاد شوروی به اروپای غربی ، همواره  درصدد  افزایش قابلیتهای برتری هوایی خود بودند ، اما چشم انداز امنیتی برای کشورهایی نظیر ژاپن ، بلافاصله پس از فروپاشی  اتحاد شوروی  در سال 1991 بطور کامل تغییر نمود . در همین راستا ، به نظر می رسد که نیروی هوایی ژاپن ، درصدد است تا با تقویت توانایی های تهاجمی خود ، بر خلاف گذشته که بیشتر به دفاع از خاک اصلی  این کشور توجه داشت ،  بستر لازم برای  اجرای عملیات  در خارج از مرزهای بین الملی را فراهم نماید .

با ورود جتهای  فوق الذکر به سازمان رزم این نیرو ، عملا" دکترین نظامی  ژاپن دچار دگرگونی عمیقی شده  و اف-35 ، نه برای ایجاد برتری هوایی جهت دفاع از جزایر پراکنده  موجود در شرق آسیا ، بلکه برای ایجاد زیرساخت لازم برای آینده ، جهت  اجرای ماموریتهای هوابه زمین با رویکرد تهاجمی مورد استفاده قرار می گیرد .  این تحول را می توان تنها بخش کوچکی از روند بزرگتر پوست اندازی  ارتش ژاپن  در هرسه نیرو ( زمینی ، هوایی و دریایی )  محاسبه نمود .

از سویی دیگر ، فعال شدن  نخستین واحدهای آبخاکی  ارتش ژاپن ، پس از پایان جنگ دوم جهانی وبرنامه های نیروی دریایی این کشور برای تولید حامل های دریایی بزرگ  در کنار مسلح نمودن جنگنده بومی میتسوبیشی اف-2 به  مهمات دورایستای   JASSM-ER برای ایفای ماموریتهای  بردبلند که اهداف مشخصی در تنگه تایوان ، شبه جزیره کره و چین را در محدوده  خود می بیند ،  نمونه های برجسته ای از تغییر نگرش دولت  ژاپن دارد . به این ترتیب ، ارتقاء تسلیحاتی اف-2 در کنار خرید اف-35 ، چیزی  در حدود 66 درصد ناوگان هوایی این کشور را تشکیل خواهد داد که با اضافه شدن احتمالی  قابلیتهای هوا به  زمین  پیشرفته به  اسکادران های F-15J ، توانایی حملات دوربرد ، فراتر از تصورات موجود ( حتی چیزی افزون تر از توان آفندی فعلی نیروی هوایی اسراییل ) را به ژاپن می بخشد .

به اعتقاد برخی ناظران نظامی ، این وضعیت ، ناشی از فشار مداوم واشنگتن به توکیو از  سال 1991 برای تغییر ماموریتهای نیروی دفاعی این کشور برای حضور موثرتر نظامی در ماموریتهای ائتلافی با ایالات متحده است  ، به همین دلیل  ،  روند توسعه نظامی ارتش این کشور از 2003 تا کنون شتاب بیشتری را بخود دیده  و مجهزشدن  نیروی هوایی ژاپن به جتهای تهاجمی  در مقایسه  با راهبرد قبلی  ( تاکید بر برتری هوایی ) نیز موید همین امر به نظر می رسد .  هر چند دراین میان می توان گفت که علیرغم این توسعه شتابان ، توان تهاجمی  ژاپنی ها هنوز در مقیاس کشورهای همسایه نظیر روسیه یا چین نیست ، اما قابلیتهای جدید اضافه شده  ، امکانات آفندی بیشتری را در اختیار فرماندهان ارتش خواهد  گذاشت . اما سئوال اینجاست که آیا سیاست خارجی  ژاپن می تواند  خود را با توسعه نظامی ، تطبیق دهد ؟!!!

صرفاً برای میلیتاری / مترجم MR9

 

بن پایه